[188/25] - 1901.: "Dopóki oddycham" Tom II "Neven"

Neven

Seria: Dopóki oddycham

Tom drugi

M.W. Stilvoy

„Nienawiść karmi przeciwnika”

Minął rok, odkąd przeczytałam pierwszą część serii „Dopóki oddycham”, a mimo to wciąż pamiętam emocje, jakie wywołała we mnie książka „Lovro”. Był to bardzo udany debiut pani M.W. Stilvoy, więc z ciekawością sięgnęłam po drugą odsłonę tej historii pt.: „Neven”.

Nie za wiele mogę napisać o fabule, zbyt dużo musiałabym ujawnić, więc jedynie wspomnę to, o czym można oficjalnie przeczytać na stronie. Sara dobrowolnie oddaje się w ręce bezwzględnego mafioza, który pełni funkcję prokuratora generalnego – Rostowa. O jego przestępczej działalności nie wie nikt z zewnątrz. W jego rękach Sara nie jest tu dla niego najważniejsza, ale stanowi dla niego drogę do celu, jakim jest zniszczenie Lovro. Zmusza Sarę do ślubu i sprawia, że musi mu się podporządkować. Tymczasem Neven odzyskuje świadomość po kilku dniach śpiączki. Gdy dowiaduje się, co się stało i widząc Sarę w objęciach Rostowa podczas balu charytatywnego, czuje się zawiedziony i zdradzony.

„Neven” to kontynuacja historii „Dopóki oddycham”, która mnie nie zawiodła. Miłość, zdrada, poświęcenie, zemsta, gangsterskie rozgrywki, miłość -  wszystko to miesza się w wybuchowej mieszance, która trzyma w napięciu do ostatniej strony. Są momenty, które wzruszają, są takie, które wywołują gniew, a także te, które zmuszają do refleksji. Pani Stilvoy doskonale buduje napięcie, uwydatnia przeżycia, a dzięki narracji naprzemiennej wnikamy w umysł bohaterów i bez problemów z nimi się integrujemy.

Nie ma tu zbędnych opisów – każda scena coś wnosi, każda rozmowa ma znaczenie. Od pierwszych stron jest ekspresyjnie, emocjonalnie, intensywnie. Wchodzimy w akcję będącą kontynuacją wydarzeń z pierwszego tomu. Tym razem to Neven i Sara prowadzą nas przez historię, jako narratorzy pierwszoplanowi. Ich wewnętrzne rozdarcie, sprzeczne emocje, próby zrozumienia siebie nawzajem – to wszystko sprawia, że książka nie jest tylko romansem, ale wciągającym sensacyjnym ciągiem zdarzeń.

Na szczególną uwagę zasługują postacie – zwłaszcza męskie. Każdy z nich, nawet czarny charakter, jest wyrazisty, autentyczny i pełen charakteru. Negatywni bohaterowie emanują złem, a pozytywni kipią emocjami, reakcjami i dynamiką działania. Kobiece postacie również nie są delikatnymi mimozami – to kobiety z charakterem. Jednocześnie to właśnie one czasami najbardziej irytowały, gdy postępowały lekkomyślnie podejmując bezsensowne decyzje, narażając się na niebezpieczeństwo. To, co zrobiły w finałowych scenach, to szczyt lekkomyślności i głupoty. A wszystko po to, by pokazać, że są lepsze niż faceci, co niestety, nie wychodzi im na dobre.

To historia intensywna, poruszająca i pełna emocji – prawdziwy rollercoaster uczuć, od którego trudno się oderwać. Czytałam ją z zapartym tchem, pochłaniając kolejne strony w zawrotnym tempie. Fabuła od pierwszych akapitów wciąga bez reszty, a finał ponownie pozostawia nas z burzą emocji i mnóstwem pytań. W tle wyraźnie zarysowuje się znany motyw – nienawiść, która z czasem przekształca się w namiętność. Choć to temat często obecny w literaturze romantycznej, tutaj został ukazany w zupełnie nowej odsłonie – z większą głębią, autentycznością i świeżym podejściem. W świecie romansów mafijnych wiele scenariuszy zdaje się już być wyeksploatowanych, powielanych w kolejnych tytułach. Tymczasem pani Stilvoy udało się stworzyć fabułę, która – choć osadzona w realiach mafijnych rozgrywek – zaskakuje oryginalnością i nową jakością. To powieść, która pobudza wyobraźnię, rozpala zmysły, ale też ukazuje mroczniejsze oblicze życia – pełne niepewności, bólu i trudnych wyborów.

„Neven” to dobrze skonstruowany romans mafijny, z intrygującym pomysłem i dynamiczną akcją, która nie zwalnia tempa. Pani M.W. Stilvoy potrafi utrzymać wysoki poziom i nie obniża lotów. Udowodniła, że potrafi pisać o ludzkich uczuciach i wszelkich barwach emocji. Jej styl jest konkretny, dynamiczny, pełen zaskakujących zwrotów akcji, choć nie brakuje też znanych schematów – jednak są one świetnie wkomponowane w narrację. Dzięki sugestywnym opisom, dobrze dobranej grze słów i intensywnym dialogom pogłębia emocjonalną warstwę swojej opowieści. Nie brakuje napięcia, żaru, chemii uczuć, ale też gwałtownych zwrotów wydarzeń, często zaskakujących swoim rozwojem.

I na koniec, gdy pozornie wszystko się uspokaja, ponownie jesteśmy wrzuceni w mrożącą krew w żyłach akcję, po której zostajemy w stanie zawieszenia. Pozostaje jedynie cierpliwie czekać na kolejną odsłonę tej historii z nadzieją, że tym razem autorka nie każe nam czekać tak długo na kontynuację, bo z takim zakończeniem trudno czekać.

Recenzja tomu I "Lovro"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 09.10.2025r.

Ilość stron: 420

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-146-3

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[187/25] - 1900.:"Dieta karniwora"

Dieta karniwora

dla początkujących

Jak odzyskać energię, zgubić zbędne kilogramy i poprawić zdrowie 

dzięki przepisom opartym na diecie mięsożercy

Chris Irvin

„Korzyści żywienia się mięsem

nie ograniczają się do zdrowia układu pokarmowego.

Wykorzystanie elementu eliminacji diety karniwora 

może poprawiać zdrowia na inne liczne sposoby.”

Wokół wielu trendów żywieniowych i wytycznych dotyczących tego, co jest zdrowe dla naszego ciała i organizmu, a czego lepiej unikać, narosło mnóstwo mitów, teorii i sprzecznych wersji. Wraz z nimi pojawiły się dziesiątki propozycji diet, które często budzą więcej pytań niż odpowiedzi. Jednym z tematów, wokół którego krąży wiele nieporozumień, jest spożywanie mięsa. Ja, na szczęście, nie poszukuję diet po to, by schudnąć, ale raczej po to, by czerpać z jedzenia przyjemność i jednocześnie unikać błędów żywieniowych. W tym kontekście natrafiłam już na kilka poradników propagujących odżywianie z uwzględnieniem mięsa. I dlatego zwróciłam uwagę na książkę „Dieta Karniwora dla początkujących”, którą napisał pan Chris Irvin. Jako dietetyk z tytułem magistra nie wierzył, że taki model żywienia może być zdrowy. Jednak jego naukowe podejście i chęć przetestowania teorii na sobie doprowadziły go do zaskakujących wniosków – dieta karniwora nie tylko działa, ale może przynieść realne korzyści zdrowotne.

Książka Irvina to praktyczny przewodnik dla osób, które chcą zrozumieć, czym jest dieta mięsożerców i jak ją bezpiecznie wdrożyć. Autor oferuje konkretną wiedzę, opartą na badaniach i własnym doświadczeniu. Już na wstępie wyjaśnia, że dieta karniwora to naturalne rozszerzenie diety ektogenicznej, a mięso powinno stanowić aż 90% diety karniwora, w której wołowina, wieprzowina, drób, ryby i dziczyzna są ważną podstawą codziennego odżywiania.

Pierwsza część książki skupia się na wiedzy teoretycznej, w której autor wyjaśnia, jak działają makroskładniki, jakie są zasady stosowania diety karniwora i jakie korzyści można z niej czerpać. Przekonuje, że dzięki niej możemy pozbyć się zbędnych kilogramów ciała, poprawić pracę układu trawiennego, a nawet złagodzić objawy chorób autoimmunologicznych. Bardzo wymowna jest w tym przypadku dedykacja, która skierowana jest do osób cierpiących na tego rodzaju schorzenia i wyraża w niej pewność, że proponowana dieta poprowadzi ich do zdrowia.

Autor podkreśla, że mięso i produkty odzwierzęce są bogate w witaminy i minerały, takie jak witamina B12, cynk, żelazo, tauryna czy kreatyna – składniki niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Odnosi się nie tylko do spożywania mięsa, ale sposobu jego przyrządzania. Omawia zagadnienie związane ze stosowaniem tłuszczów, soli, przypraw, nabiału, mięsnych wywarów i napojów. Z pewnością wiele z tego, co zawiera książka, może być dla sporej części osób szokiem, bo dietetycy często zalecają zupełnie inne działania w kwestii spożywanych potraw.

Na szczególną uwagę zasługuje czterotygodniowy plan eliminacyjny, który pan Chris Irvin proponuje jako wstęp do diety karniwora. To przemyślany, realistyczny schemat, który pozwala stopniowo przestawić organizm na nowy sposób odżywiania. Plan nie jest restrykcyjny ani trudny do realizacji – opiera się na prostych zasadach i dostępnych produktach. Jest to etap, w którym usuwamy pokarmy zawierające toksyny i uszkadzające jelita, a dzięki temu nasz układ pokarmowy może odpocząć i się zregenerować. W proponowanym planie odżywiania na każdy dzień tygodnia zawarte są przepisy, których receptury wypełniają drugą część poradnika.

Zostały one podzielone na osobne kategorie i ułożone tematycznie. Znajdziemy zatem wśród nich propozycje na śniadania, przekąski, dodatki i sałatki, oraz dania z owocami morza, kurczaka, wieprzowiny i wołowiny, a także dziczyzny i podrobów. Przepisy są proste, smaczne i nie wymagają egzotycznych składników. Opisy przygotowania są przejrzyste, uwzględniające wartości odżywcze i kalorie. Niestety, tylko niektóre z nich zostały pokazane na zdjęciu, a szkoda, bo z pewnością podniosłoby to walor książki, gdyby wszystkie dania miały obok zdjęcie.

Książka wyróżnia się przejrzystością i przystępnym językiem. Irvin pisze zrozumiale, bez naukowego zadęcia, co sprawia, że nawet osoby bez wykształcenia dietetycznego mogą łatwo przyswoić zawarte w niej informacje. Dodatkowo autor odpowiada na najczęściej zadawane pytania, rozwiewając wątpliwości i obalając mity związane z dietą mięsożerców. To duży plus – zwłaszcza dla początkujących, którzy często nie wiedzą, od czego zacząć i czego się spodziewać. Przykładowe dania, takie jak frittata z kiełbasą i kozim serem, stek śniadaniowy, czy sałatka z jajek pokazują, że dieta mięsna może być nie tylko zdrowa, ale też różnorodna i apetyczna.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

Wydanie: I

Data premiery: 28.03.2025r.

Data premiery oryginału: 02.11.2021 r.

Ilość stron: 176

Okładka: miękka

Wymiary: 165 cm x 240 m

ISBN: 978-83-8272-862-0

Tytuł oryginału: The Carnivore Diet for Beginners: Recipes and Meal Plans for Weight Loss, Health, and Healing

Tłumaczenie: Anna Jurge

Wydawnictwo: Vital

Moja ocena: 5/6

Taka refleksja na dziś...

Dzień taki jak dziś, skłania do zadumy nad przemijaniem, sensownością istnienia i tym, co czeka nas po Drugiej Stronie, myśli biegną ku tym, którzy odeszli: bliskim, przyjaciołom, znanym postaciom, a także ukochanym zwierzętom, które przekroczyły Tęczowy Most. Towarzyszy nam nostalgia, tęsknota, smutek… ale i miłość. Cmentarze rozświetlają się tysiącami zniczy, a powietrze wypełnia zapach chryzantem i cisza zadumy. To nie tylko tradycja lecz też głęboko zakorzeniona potrzeba serca, by połączyć się z tymi, których już nie ma wśród nas.

Dziś, w tym szczególnym czasie, chcę przypomnieć o jednej z książek, która  niesie ze sobą nie tylko ukojenie, ale też głębokie zrozumienie. To jedna z tych lektur, która zmieniła moje spojrzenie na życie i śmierć, a jest nią „Dziesięć najważniejszych przesłań, które zmarli chcą przekazać Tobie” autorstwa Mike’a Dooleya.  

Napisałam wówczas o tej książce: 

Żyjemy na tym świecie w przekonaniu, że każdy z nas kiedyś umrze i przekroczy próg zupełnie innego życia. Jedni wierzą w życie pozagrobowe, inni podchodzą do tego sceptycznie. Faktem jest, że gdy stracimy kogoś bliskiego, trudno nam pogodzić się z jego odejściem, myśląc, że już go więcej nigdy nie zobaczymy, że pożegnaliśmy go na zawsze. 

Autor napisał w niej, że umarli posiadają niezwykłą perspektywę i widzą więcej. Oni pamiętają wybory własnych żywotów, miłość - kojącą, od której nie da się uciec i mają nam coś ważnego do powiedzenia. 

"Żyjemy w naprawdę w prymitywnych czasach, dlatego uświadomienie sobie tych dziesięciu ważnych rzeczy, o których chcą cię poinformować zmarli, jest tym bardziej naglące.

Skąd to wiem?

Po prostu wiem. W taki sam sposób, jak wiesz, że jesteś kochany."

Książka ta to wiedza o życiu, która pomaga zrozumieć dlaczego jesteśmy w danym miejscu, czasie, wśród takich a nie innych ludzi i kim naprawdę jesteśmy. Nie jest to zbiór opowiadań opartych na własnych przeżyciach lecz na obserwacji, dociekaniach i poszukiwaniach odpowiedzi, jakie Mike od dawna stawiał sobie. Drążąc poszczególne zagadnienia uzyskał pewność co do przedstawianych prawd i przekazuje swoje wnioski w charakterystyczny dla siebie sposób.

Autor porusza tematy, które często budzą lęk lub są spychane na margines — śmierć, życie po życiu, duchowość. Robi to jednak z niezwykłą prostotą i logiką, zachęcając do otwartości i samodzielnego myślenia. Zamiast narzucać dogmaty, układa przed nami „kropki”, które możemy połączyć, by odkryć własną prawdę. Według autora, dusze zmarłych przekazują, że każdy z nas sam wybrał swoje życie — rodzinę, ciało, okoliczności. Śmierć nie jest końcem, lecz przejściem do innego wymiaru, w którym myśli stają się rzeczywistością, a miłość jest wszechobecna. Tam nie ma bólu ani cierpienia — jest spokój, zrozumienie i radość. Zmarli nie tylko czują się dobrze, ale też czekają na nas z otwartymi ramionami.

Co chcą nam przekazać nasi bliscy zmarli?

W skrócie widać to po spisie treści:

Nie jesteśmy martwi?
Nie ma czegoś takiego jak diabeł czy piekło.
Byliśmy gotowi.
Ty jeszcze nie jesteś gotowy.
Przepraszamy za cierpienie, jakiego przysporzyliśmy.
Twoje marzenia naprawdę się spełnić.
W "niebie" z wrażenia opadnie ci szczęka!
Życie jest więcej niż sprawiedliwe.
Twoje "stare" zwierzaki są szczęśliwsze nić kieykolwiek.
Miłość jest metodą; prawda ścieżką.

Pan Mike Dooley wykazuje, że w swoich przekazach zmarli uświadamiają, że każdy z nas sam wybrał swoje warunki życia, środowisko, rodzinę, wygląd i czas. Mówią, że tak naprawdę nie umieramy, mimo że fizycznie nie ma nas na ziemi a moment odłączenia się od ciała i przeniesienia w inny wymiar zależne jest od tego w co wierzymy i co mamy wpojone za życia. Nasi drodzy zmarli przebywają wśród przyjaciół, przewodników, otoczeni miłością, bez bólu, cierpienia i czekają na moment, gdy wyjdą nam na spotkanie. Dlatego tak ważne są nasze myśli, gdyż "Tam również myśli stają się materią." Uświadamiają, że każdy z nas urodził się po to, by być szczęśliwym , osiągnąć sukces, spełniać marzenia. Zmarli wiedzą więcej niż wiedzieli za życia i rozumieją wiele spraw, które dane im było doświadczyć. 

To przesłanie dające nadzieję. 

Choć temat śmierci wciąż budzi lęk, coraz więcej książek, relacji i filmów pokazuje, że to nie koniec, lecz początek nowej podróży. Niepewność pozostaje, ale może warto spojrzeć na nią nie jak na zagrożenie, lecz jak na tajemnicę, którą kiedyś wszyscy odkryjemy.

Książka uświadamia, że nie jesteśmy tu przypadkiem — przyszliśmy, by doświadczać, spełniać marzenia, być szczęśliwymi. A ci, którzy odeszli, wiedzą więcej niż za życia i chcieliby, byśmy nie rozpamiętywali ich odejścia z żalem, lecz żyli pełnią życia.

Gdyby zmarli mogli do nas przemówić, powiedzieliby: „Nie martwcie się o nas. Jesteśmy szczęśliwi. Spotkamy się z Wami znów.” Dlatego zamiast pogrążać się w smutku — żyjmy. Kochajmy. Spełniajmy się. Bo życie jest darem, który warto celebrować każdego dnia.

Choć łzy są naturalne, warto spojrzeć na Dzień Tych którzy odeszli także jako na święto miłości i pamięci. To moment, by podziękować za obecność tych, którzy byli z nami, i uwierzyć, że jeszcze się spotkamy.

[186/25] - 1899.: "Aby otwarło się niebo"

"Aby otwarło się niebo"

Zuzanna Klotschke

„Wystarczy promyk nadziei, 

aby otwarło się niebo.”

Alkoholizm zaczyna się niewinnie. Gdzieś tak jedno piwo z kumplami, wino wieczorem, drinki na imprezie, no bo wciąż przy odmowie można usłyszeć: że z kuplami się nie napijesz? I nawet nie wiadomo, kiedy i w którym momencie alkohol staje się codziennym towarzyszem życia, zawłaszcza każdą sferę człowieka, staje się ważniejszy niż wszystko inne, niż rodzina, dzieci, praca. I tak alkohol staje się problemem nie tylko uzależnionego, ale też najbliższych. Bohaterka książki „Aby otwarło się niebo” chciałaby być szczęśliwą, a tego jej brakuje w jej małżeństwie z Jędrzejem, który jest alkoholikiem. Wprawdzie był na terapii, obiecywał poprawę nie raz, ale znowu jego słowo okazało się bezwartościowe.

Nina to oddana żona i troskliwa matka, która coraz bardziej jest zmęczona tą sytuacją. Nałóg sprawia, że przestaje czuć się przy mężu bezpiecznie, bojąc się zarówno o siebie, jak i o nastoletnią córkę Rozalię. Gdy Jędrzej po raz kolejny łamie dane słowo i upija się do nieprzytomności, a los dokłada jej kolejnych zmartwień. Nina w końcu podejmuje ostateczną decyzję. Postanawia zakończyć ten związek definitywnie.

Tymczasem Rozalia przeżywa swoje pierwsze miłosne rozterki. Do tej pory była wzorową uczennicą, ale teraz nie potrafi się skupić na nauce. Poza tym doświadcza pierwszych drgnień serca, rozczarowań, zauroczeniach, odkrywaniu siebie i prawdziwej miłości. Ma za sobą też na trudne momenty. Kilka lat temu straciła swoją najlepszą przyjaciółkę Zuzę, z czym nie może wciąż się pogodzić. Czuje pustkę nie tylko w sercu, ale też w szkolnej ławce, bo obok niej nikt nie siedzi na lekcjach, nie ma komu się zwierzyć, spędzać czas po zajęciach. Czuje się samotnie do czasu, aż do klasy dołącza nowa koleżanka Gabrysia.

Obserwujemy losy Niny i Rozalii naprzemiennie, w narracji trzecioosobowej, ale z wyraźną perspektywą każdej z nich. Matka i córka świetnie się rozumieją i bardzo podobała mi się ich relacja. Gdy jednak pewnego dnia Nina poznaje mężczyznę, przy którym ponownie czuje się wyjątkowa i na nowo odkrywa smak namiętności, w nastolatce rodzi się bunt. W tym momencie Rozalka straciła w moich oczach, bo nie bierze pod uwagę ile jej mama wycierpiała. Nie chce tracić nadziei, że rodzice jeszcze się zejdą, że będą tworzyć rodzinę.

„Aby otwarło się niebo” to poruszająca opowieść o miłości o różnych obliczach, zarówno tej dojrzałej, po przejściach, jaki tej świeżej, pierwszej, ale też rodzicielskiej, ale też pokonywaniu przeciwności losu i nadziei na lepsze jutro. Autorka ma wciągający styl pisania, więc bez trudu dałam się porwać tej historii. To opowieść wielowarstwowa, bardzo życiowa, z którą wiele osób może się utożsamiać. Maleńkim minusem jest to, że fabuła nie ma klasycznych rozdziałów, a poszczególne wydarzenia oddzielają jedynie znaczniki. Osobiście wolę bardziej podzieloną fabułę, ale w tym przypadku to mi nie przeszkadzało aż tak bardzo. Drugim zabiegiem literackim, który początkowo mnie irytował, było to, że autorka nie zawsze wszystko wyjaśnia od razu lecz przedstawia sytuacje, pozostawiając czytelnikowi przestrzeń na refleksję i własne wnioski.

Są to jednak drobiazgi, bo Zuzanna Klotscke napisała bardzo angażującą uwagę opowieść o dwóch kobietach z różnych pokoleń, które muszą dokonywać trudnych wyborów i zdecydować, co jest dla nich naprawdę dobre i ważne. Autorka porusza bolesne tematy, przede wszystkim alkoholizm, ale także radzenie sobie ze stratą, samotnością, trudnymi sytuacjami, jakie niesie czasami los. Zarówno Nina, jak i Rozalia muszą odnaleźć siebie, zrozumieć swoje uczucia i motywy drugiej osoby w świecie pełnym trudnych wyborów, niespełnionych obietnic i skomplikowanych relacji.

Powieść „Aby otwarło się niebo” opowiada nie tylko o relacjach rodzinnych, przyjaźni i problemach związanych z alkoholizmem, ale przede wszystkim o sile, jaką trzeba w sobie odnaleźć, by zawalczyć o własne szczęście. To historia, która uświadamia, że czasami miłość to za mało, by pomóc osobie uzależnionej, bo dopóki sama nie zechce wyjść z nałogu, wszelkie próby wsparcia mogą okazać się bezskuteczne. Autorka przypomina, że oprócz miłości potrzebujemy także poczucia bezpieczeństwa, spokoju, stabilizacji i pewności, że jesteśmy naprawdę kochani.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I

Data premiery: 05.09.2025r.

Ilość stron: 489

Okładka: miękka

Wymiary: 125 x 195 mm

ISBN: 978-83-67260-78-7

Wydawnictwo: NowoCzesne

Moja ocena: 5/6

[185/25] - 1898.: "Ogień z każdej strony"

"Ogień z każdej strony"

Rafał Cichowski

„Ludzi się bój, nie duchów. 

Duchy ci nic nie zrobią, jeśli ich nie będziesz niepokoił. 

A z ludźmi to nigdy nie wiadomo."

Dzieciństwo powinno być czasem beztroski, bezpieczeństwa i miłości. To wtedy kształtują się nasze pierwsze marzenia, zaufanie do świata i poczucie własnej wartości. Niestety, takiego szczęścia nie miał bohater książki „Ogień z każdej strony”, którego życie nie przypomina bajki. Dorasta w świecie, gdzie matka milczy, ojciec krzyczy, a starszy brat Janek wciąga go w tajemnicze rytuały odprawiane w lesie. Raj, wieś w której mieszkają, to miejsce, gdzie krzyżują się drogi, ale żadna z nich nie prowadzi do spokoju i sielanki. 

Pierwsza część powieści przenosi nas do lat 80., do dzieciństwa ośmioletniego Henryka, który dorasta w biednej wiosce o przewrotnej nazwie Raj. Choć brzmi sielankowo, to miejsce pełne bólu, przemocy i milczenia. Ojciec to despota, furiat i brutalny alkoholik, matka, która nie potrafi zakończyć toksyczny związek, no bo przecież przysięgała przed Bogiem. Jedynym wsparciem dla chłopca jest starszy brat Janek, skrywający własne tajemnice. On wciąga Henryka w swoje rytuały w lesie, a to, co zaczyna się jako niewinna gra, prowadzi do dramatycznych wydarzeń, które na zawsze odmienią życie rodziny.

Druga część rozgrywa się współcześnie. Dorosły Henryk wraca do Raju po trzydziestu latach, by zmierzyć się z przeszłością, która wciąż go dręczy. Pragnie odkryć prawdę o wydarzeniach z dzieciństwa, zwłaszcza o pewnej dziewczynce ze Strasznego Dworu i zrozumieć, co naprawdę się wtedy wydarzyło.

Nie wiedziałam, czego się spodziewać po tej książce. Okładka jest mroczna, niepokojąca, sugerująca kryminał, może thriller z tajemnicą w tle. Przytoczone fragmenty tylko utwierdzały mnie w tym przekonaniu. I choć takie elementy są obecne, to  ich charakter jest zupełnie inny niż typowe schematy gatunku. Rafał Cichowski stworzył powieść, której bliżej do psychologicznej analizy człowieka, który naznaczony traumatycznymi doświadczeniami w dzieciństwie, wraca do rodzinnej miejscowości po latach, by zmierzyć się z przeszłością, która nigdy nie została domknięta. To historia o bólu, pamięci i próbie zrozumienia siebie,  pełna niedopowiedzeń, emocjonalnych napięć i dusznej atmosfery, która nie pozwala czytelnikowi odetchnąć.

„Ogień z każdej strony” to opowieść, która nie daje się czytać obojętnie. Nie jest to łatwa i lekka lektura, więc nie dla każdego, gdyż wymaga uważności, wniknięcia w treść, czytania między wierszami, niedopowiedzeniami i nie zawsze jasnymi sytuacjami. Pełno w niej dramatów, trudnych doświadczeń, tematów, smutku, cierpienia i ciężkiego balastu. 

Wydarzenia najpierw obserwujemy oczami małego chłopca, a potem dorosłego mężczyzny. Mamy więc bezpośredni obraz tego, co dzieje się w umyśle bohatera, jak on przeżywa to, co widzi, jakie ma wewnętrzne dylematy, co czuje i myśli. Bardzo mocno związany jest ze swoim starszym o połowę bratem, Jankiem, który skrywa w sobie jakieś tajemnice. Nikt nie wie, co się z nim dzieje, co planuje i dlaczego. O niektórych z nich rozmawia z Henrykiem, ale nie za wiele mu wyjaśnia, a więc i czytający nie za bardzo rozumie jego motywy. 

Książkę czytałam dosyć długo, bo z przerwami wyszło kilka dni, co u mnie jest rzadkością. Wynikało to ze stylu i sposobu przekazu treści, który nie od razu był zawsze zrozumiały. Autor bowiem stosuje nietypowe zabiegi literackie, pisząc na przykład o jakiejś scenie, ukazując jakąś rozmowę lub ujawniając rozterki bohatera, ale nie wykłada tego jasno, nie wyjaśnia, co się właściwie dzieje, z kim Henryk rozmawia, kim jest jakaś osoba, która właśnie się pojawia i o co chodzi. I to mi bardzo przeszkadzało w płynnym czytaniu, bo nie raz wracałam do początkowej frazy, by zorientować się, o czym nam bohater opowiada. Brakowało mi wprowadzenia, przedstawienia osób, których jest dosyć sporo w tej powieści, wyjaśnienia sytuacji. Autor prowadzi nas od jednego wydarzenia do drugiego, dołącza do tego wiedzę o naturze, rytuałach, legendach i krążących ludowych przesądach. 

„Ogień z każdej strony” to powieść dla tych, którzy szukają czegoś więcej niż prostej historii. Pan Rafał Cichowski nie daje chwili wytchnienia skłaniając do refleksji, skupienia, prowadząc przez zawiłości ludzkich losów i emocji. Pokazuje, że niektóre sprawy rozumiemy dopiero z perspektywy czasu, ale są też takie, które wymagają powrotu do miejsc dzieciństwa, by poznać prawdę o sobie i najbliższych.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorem

i wydawnictwem RCY

Wydanie: I

Data premiery: 29.01.2025r.

Ilość stron 400

Wymiary: 145x205x30 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-973680-0-2

Wydawca: RCY.PL

Moja ocena: 4/6

[184/25] - 1897.: "Amerykanka we Włoszech"

"Amerykanka we Włoszech"

Heddi Goodrich

„Wolność jest prawem każdego człowieka”

Jadąc do Włoch, zwiedzamy znane, historyczne miejsca, podziwiamy zabytki, delektujemy się regionalnymi smakami, odhaczając kolejne punkty na turystycznej mapie. Ale to nie sprawia, że poznajemy prawdziwe włoskie życie. Tylko mieszkając wśród lokalnej społeczności możemy naprawdę poczuć klimat miejsca. Taką szansę otrzymała bohaterka książki "Amerykanka we Włoszech", a jej doświadczenie wykracza daleko poza typową podróżniczą przygodę.

Frida, szesnastoletnia dziewczyna przyjeżdża z Illinois do Castellammare di Stabia w ramach wymiany kulturowej i zostaje zanurzona w codzienność włoskiej rodziny. Poznaje ludzi, którzy na zawsze odmienią jej życie: Anitę — kobietę, która przyjmuje ją pod swój dach i traktuje jak własną córkę, oraz Raffaele’a — chłopaka uwikłanego w świat camorry, w którym Frida zakochuje się bez pamięci.

Choć w powieści pojawia się słowo „Camorra”, nie jest to historia mafijna. To raczej opowieść obyczajowa z subtelnym wątkiem romantycznym, osadzona w realiach miasteczka niedaleko Neapolu. Camorra stanowi tu jedynie tło, jako jeden z elementów lokalnego społeczeństwa, a nie główny temat narracji.

Fabuła toczy się jednostajnie, snuje się od jednego wydarzenia do drugiego, dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, ukazując codzienność życia w mieście i włoskiej rodzinie. Książka ma melancholijny, powolny ton, momentami smutna, czasem refleksyjna, innym razem radosna i wzruszająca. Doceniam kunszt językowy autorki, jej dbałość o szczegóły i umiejętność ukazania blasków i cieni życia w podneapolitańskiej miejscowości, ale bywało momentami nużąco. Jej styl jest mało ekspresyjny, akcja praktycznie nie istnieje, a wątek romansu ma mały ładunek emocjonalny. To, co mi przeszkadzało, to wspomnienia wplecione w teraźniejsze zdarzenia bez wyraźnego rozgraniczenia, co wybija z rytmu czytania i potrafi irytować. Scenki z przeszłości są oczywiście ważne, ale szkoda, że autorka nie wyróżniła ich wyraźnie. Mimo tych drobnych zastrzeżeń, historia ma w sobie klimat, piękno nowych odczuć, wrażeń i szczególny nastrój, dzięki któremu czyta się z ciekawością, chociaż powoli.

"Amerykanka we Włoszech" to opowieść o szesnastolatce, która doskonali swój język włoski, uczęszcza do szkoły, spędza czas z rówieśnikami, ale przede wszystkim uczy się siebie. Odkrywa własne emocje i uczucia, które budzą się w niej wraz z pojawieniem się Raffaele’a. On ją fascynuje, pochodzi z zupełnie innego świata, i dopiero od momentu jego wprowadzenia do fabuły tempo nieco przyspiesza, choć nadal brakuje mu ekspresji. Autorka dość późno wprowadza tę postać, nie od razu się pojawia, co może wywołać lekkie zniecierpliwienie, bo niewątpliwie wątek romansu zawsze wprowadza nieco kolorytu do powieści.

Frida poznaje smak prawdziwego włoskiego życia, jego rytm, język, gesty, zapachy, piękno, ale też mroczne oblicze. Szczególną rolę odgrywa tymczasowa mama Anita, która jest kobietą żywiołowa, bezkompromisowa, pełną pasji.  postać wyjątkowa, pełna energii, wewnętrznej radości, ale też potrafi być uparta i wymagająca. Jest kobietą pełną sprzeczności: silna i wrażliwa zarazem, odważna, ale niepozbawiona lęków. Ma za sobą bogatą historię, którą poznajemy w trakcie śledzenia przeżyć Fridy, a jej wspomnienia zabierają nas do lat 6o. XX wieku. To wszystko sprawia, że wzbudza sympatię od samego początku. Jest niczym kolorowy ptak, dla którego wiek nie ma znaczenia. Jej obecność nadaje opowieści energii i głębię. To dzięki niej oraz relacji z Raffaelem, chłopakiem z zupełnie innego świata, Frida zaczyna rozumieć, czym jest miłość, ból, lojalność i tożsamość.

Natomiast Frida pozostaje dość nijaka, jak szara myszka, bez wyraźnego charakteru. To z czasem się zmienia, gdyż rok spędzony we Włoszech pokazuje dziewczynie życie z różnych stron. Styl narracji prowadzony jest z jej perspektywy, a to pozwala wczuć się w jej stan emocjonalny i mentalny, wniknąć w jej duszę i obserwować jej wewnętrzną przemianę. Dziewczyna początkowo jest nieśmiała i zagubiona, ale z czasem dojrzewa, staje się bardziej świadoma siebie, swoich emocji i pragnień. To właśnie ten rok, spędzony z dala od domu, wśród dorosłych, pozwala jej poznać smak miłości, pasji i bólu.

Na plus zasługuje ukazanie charakteru miasta Castellammare di Stabia, ale też okolic Neapolu, nie poprzez budynki i ciekawostki o nich, ale przez ludzi, którzy je zamieszkują. Atutem jest też nieprzewidywalność i poczucie bycia częścią tej opowieści. Razem z bohaterką podążamy przez kolejne tygodnie jej pobytu we Włoszech, wypełnione zadaniami, zajęciami w szkole, spotkaniami z Raffaelem. Towarzyszymy jej w codziennych sprawach, poznając włoskie smaki, tradycje, obyczaje, historie i legendy. Autorka z pietyzmem i pasją opowiada o życiu w miasteczku — nie tylko o jego zakątkach, ale też o losach ludzi, którzy tworzą jego klimat.

„Amerykanka we Włoszech” to nie tylko opowieść o dorastaniu, ale także o miłości, która ma termin ważności. Losy bohaterów splatają się z legendami, mitami, faktami historycznymi, historiami ludzi żyjących na prowincji Neapolu, ich codzienności i obyczajach. To zatem także opowieść o włoskich realiach lat 80. XX wieku, gdzie toczy się zwyczajne życie, a nie takie, która znamy z wypadów turystycznych. To lektura dla tych, którzy lubią powieści klimatyczne, mające swój urok, z wolno toczącymi się wydarzeniami, by poczuć klimat włoskiego miasta i historię spotykanych ludzi.  

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 30.09.2025r.
Data premiery wersji oryginalnej: 02.01.2025r.
Ilość stron: 312
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wymiary: 140x205
Tlumaczenie: Elżbieta Derełkowska
Tytuł oryginału: L’americana
ISBN 978-83-8335-673-0
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Moja ocena: 4/6

[183/25] - 1896.: "Skomplikowane Włochy"

"Skomplikowane Włochy"

Agnieszka Rak

„Życie jest za krótkie, żeby zmuszać się do rzeczy, na które nie mamy ochoty.”

Czy można odnaleźć szczęście i miłość, zostawiając wszystko za sobą? Czy wystarczy spakować walizki, zamknąć drzwi do przeszłości i ruszyć w nieznane, by zacząć od nowa? Tak uważa bohaterka książki „Skomplikowane Włochy”, której wydaje się, że znalazła wspaniałe miejsce, by otworzyć nowy rozdział swego życia. Mała miejscowość położona nad morzem z wąskimi klimatycznymi uliczkami, małymi sklepikami, serdecznymi ludźmi, słoneczną aurą i przystojnymi Włochami wydają się do tego idealne. Nowy kraj, nowi ludzie, świeży start, a jednak okazuje się, że życie rzadko bywa tak proste i sielankowe.

Nina Zalewska postanawia zmienić swoje życie, zaczynając od przeprowadzki do Włoch. Ma dopiero 24 lata i uważa, że nie ma powodów do narzekań, mimo że była wychowywana bez ojca, który prowadził firmę w Ameryce. Nie wiedział, że ma córkę, a gdy ta wiadomość do niego dotarła, nie zostało mu już wiele czasu – zmarł na raka, tak jak mama Niny, która odeszła zaledwie miesiąc wcześniej.

Dziewczyna postanawia zerwać toksyczny związek z Karolem, sprzedać wszystko i wyjechać do Acquasanty – miejscowości, która urzekła ją, gdy była tam kiedyś z mamą. Nie brakuje jej pieniędzy, bo jest miliarderką, ale skrzętnie to ukrywa i stara się żyć „normalnie”. Problem w tym, że dla niej „normalnie” znaczy coś zupełnie innego niż dla przeciętnego człowieka. Widać to po decyzjach, jakie podejmuje, gdy bez namysłu kupuje mieszkanie w kamienicy, drogi samochód, czy też porcelanową lalkę chłopca, której cena przerasta możliwości przeciętnego Włocha. Nosi markowe ubrania, torebki, używa luksusowych kosmetyków, co nieustannie podkreśla, gdy opowiada o swoich przeżyciach. To mnie w niej irytowało i stawało się męczące.

Nina marzy o spokoju, ale los nie daje jej wytchnienia. Życie we włoskich realiach temu nie sprzyja, bo wciąż coś jej się przytrafia. Zwłaszcza, gdy na jej drodze stają dwaj mężczyźni – Tito, charyzmatyczny barman o niejednoznacznych intencjach, oraz Filippo, przystojny aktor, który również nie jest wolny od emocjonalnych zawirowań. Nina wikła się w relacje pełne napięcia, namiętności i niepewności, a każdy wybór prowadzi do kolejnych komplikacji.

„Skomplikowane Włochy” to debiutancka powieść pani Agnieszki Rak, która wykazała się pomysłowością i dobrym stylem, prowadząc nas przez kolejne wydarzenia z życia bohaterki. To historia, która z pozoru zapowiadała się jak klasyczny romans w malowniczej, włoskiej scenerii, jednak szybko okazuje się, że to coś więcej – opowieść o kobiecie poszukującej szczęścia, ale ciągłe rozpamiętywanie przeszłości nie pozwala jej zaufać i otworzyć serca na miłość.

Przez większą część fabuły to Nina opowiada nam o swoich przeżyciach bezpośrednio, w pierwszoosobowej narracji, więc znamy tylko jej perspektywę. Wprawdzie poznajemy też w pewnym momencie wersję dwóch innych osób, ale przez niemal całą historię mamy relację Niny. To daje nam możliwość oceny sytuacji, spojrzenia na nią swoimi oczami i wysnucia własnych wniosków. Z wieloma wnioskami Niny się nie zgadzałam, ale też nie raz przyznawałam jej rację. Narracja pierwszoosobowa pozwala nam wejść w świat Niny i spojrzeć na wydarzenia jej oczami. To zarówno zaleta, jak i wyzwanie – bohaterka nie zawsze wzbudza sympatię. Często narzeka, unika konfrontacji, podejmuje irracjonalne decyzje i wraca myślami do przeszłości, która ją rani. Jej obsesja na punkcie marek i luksusu bywa męcząca, zwłaszcza gdy próbuje ukrywać swoje bogactwo, a jednocześnie nieustannie je eksponuje. Miałam wrażenie, że to nie Włochy są w tej powieści skomplikowane, lecz bohaterka, która miota się ze swoimi emocjami i uczuciami.

Postacie męskie również nie są jednoznacznie pozytywne, ale przez to wydają się autentyczne. Tito, mimo deklaracji, nie potrafi zakończyć poprzedniego związku, zwodzi Ninę, wysyła sprzeczne sygnały i nie potrafi się określić w swoich uczuciach. Nieco lepiej wypada Filippo, ale i on nie we wszystkim wydaje się wiarygodny. Na plus zasługują opisy włoskiego miasteczka, które oddają klimat Acquasanty. Autorka zadbała opisuje nie tylko wyglądu uliczek, sklepików, zaułków, barów, ale też pokazuje, że dane miejsce tworzą ludzie.

Styl pani Agnieszki Rak jest barwny, emocjonalny i skupiony na wewnętrznych przeżyciach bohaterki – zarówno tych związanych z przeszłością, jak i relacjach z nowo poznanymi osobami. Fabuła jest dynamiczna, pojawiają się nowe postacie i sytuacje, więc dzieje się dosyć dużo. Wciąż mamy nowe wydarzenia, pojawiają się ciekawe osoby, więc nie nudziłam się z tą książką.

Książka „Skomplikowane Włochy”  to udany debiut napisany w lekkim stylu, który przyciąga uwagę. Można ją zaliczyć do powieści obyczajowej z silnym wątkiem romantycznym. Przede wszystkim dotyczy kobiety rozdartej między przeszłością a teraźniejszością, między dwoma mężczyznami i własnymi lękami. To opowieść o poszukiwaniu szczęścia, bliskości, ponownym zaufaniu i otwarciu serca na miłość. To historia, która mogłaby wydarzyć się naprawdę – pełna niepewności, błędów i prób odnalezienia szczęścia. Zakończenie pozostawia niedosyt i sugeruje kontynuację, co może ucieszyć czytelników, którzy chcieliby dowiedzieć się, jak potoczą się dalsze losy Niny.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 25.09.2025r.

Ilość stron: 340

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-028-2

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[182/25] - 1895. "Zdrowie w twoich rękach"

"Zdrowie w twoich rękach"

Holistyczne podejście do zdrowia 

i życia pełnego witalności

Seria: X-Varia

Chiti Parikh

„Dokądkolwiek zmierza umysł, ciało podąża za nim.”

W świecie, który nieustannie pędzi naprzód, gdzie codzienność wypełniają obowiązki, wyzwania i niekończące się listy zadań, coraz trudniej znaleźć chwilę na refleksję i zadbanie o siebie. W tym kontekście książka „Zdrowie w naszych rękach” autorstwa dr Chiti Parikh staje się nie tylko przewodnikiem po zdrowym stylu życia, ale też wezwaniem do zatrzymania się i wsłuchania w potrzeby własnego ciała i ducha.

Książka zwróciła moją uwagę opisem, ładną okładką i tematem zdrowia, o którym zawsze chętnie czytam. Gdy dotarła do moich rąk, byłam jeszcze bardziej zachwycona, gdyż poradnik został wydany w solidnej, twardej oprawie, ze zszywanymi brzegami, a to gwarantuje trwałość przy korzystaniu z zawartej wiedzy. Nie jest to bowiem książka do jednorazowego przeczytania, gdyż zawiera informacje, do których z pewnością będę nie raz zaglądać.

Autorka, łącząc swoje doświadczenie jako dyrektor wykonawcza Integracyjnego Programu Zdrowia i Dobrego Samopoczucia w New York-Presbyterian Hospital oraz profesor kliniczny w Weill Cornell Medical College, proponuje nam unikalne podejście do zdrowia. Nie powiela schematów, czy opinii innych osób, ale przedstawia swoją wiedzę zdobytą w ciągu swojej lekarskiej praktyki. Jej metoda opiera się na harmonijnym połączeniu starożytnej mądrości medycyny wschodniej z osiągnięciami współczesnej nauki Zachodu. To właśnie ta integracja stanowi fundament siedmiu filarów zdrowia, które Parikh przedstawia w swojej książce.

Już na wstępie autorka stawia ważne pytanie: „Dlaczego chcesz być zdrowy?” – pytanie, które zaskakuje wielu jej pacjentów. To nie tylko retoryczne wezwanie do refleksji, ale też punkt wyjścia do świadomego podejścia do zdrowia. Pni Parikh podkreśla, że zbyt często skupiamy się na chorobie, afirmując ją i nadając jej zbyt dużą wagę, zamiast koncentrować się na zdrowiu i jego pielęgnowaniu. To przesunięcie perspektywy – z leczenia na profilaktykę, z objawów na przyczyny – stanowi kluczowy element jej filozofii.

Książka została podzielona na trzy części. Pierwsza z nich ma charakter wprowadzający i koncentruje się na zrozumieniu, czym jest zdrowie w ujęciu holistycznym. Autorka porównuje tu podejście medycyny zachodniej i wschodniej, wskazując na ich fundamentalne różnice. Zachodnia medycyna, choć niezwykle rozwinięta technologicznie, często skupia się wyłącznie na leczeniu konkretnego organu, pomijając szerszy kontekst funkcjonowania całego organizmu. Wschodnia tradycja natomiast traktuje człowieka, jako całość – ciało, umysł i duszę – i to właśnie ta perspektywa staje się podstawą proponowanych przez Parikh rozwiązań.

W drugiej części książki autorka przedstawia konkretne strategie, które mają na celu przywrócenie równowagi w organizmie. Kluczowe znaczenie przypisuje tu rytmowi dobowemu – naturalnemu cyklowi, który reguluje nasze funkcje biologiczne. Zakłócenie tego rytmu, spowodowane m.in. nieregularnym snem, nieodpowiednią dietą czy stresem, prowadzi do zaburzeń zdrowotnych. Autorka pokazuje, jak poprzez proste zmiany w codziennych nawykach można przywrócić harmonię i poprawić jakość życia.

Szczególną uwagę autorka poświęca mikrobiocie jelitowej, która według najnowszych badań odgrywa kluczową rolę w naszym zdrowiu fizycznym i psychicznym. Proponuje konkretne sposoby na jej wzmocnienie i ochronę, m.in. . poprzez odpowiednią dietę i unikanie zbędnych leków. Wskazuje również, jak ważne jest odżywianie nie tylko ciała, ale i umysłu – poprzez medytację, wdzięczność i pozytywne nastawienie.

Trzecia część książki to praktyczny przewodnik – 28-dniowy program resetu organizmu. To swoisty detoks, który ma na celu oczyszczenie ciała z toksyn, przywrócenie energii i przygotowanie na nowy, zdrowszy styl życia. Program ten nie jest restrykcyjną dietą ani zestawem trudnych do wdrożenia zasad. Wręcz przeciwnie – to przemyślany plan, który krok po kroku wprowadza czytelnika w świat świadomego zdrowia. Parikh zachęca do stopniowych zmian, dostosowanych do indywidualnych potrzeb i możliwości, co czyni jej podejście wyjątkowo przystępnym i realistycznym.

„Zdrowie w naszych rękach” to książka, która nie tylko edukuje, ale przede wszystkim inspiruje. Jej przesłanie jest jasne: zdrowie to nie tylko brak choroby, ale stan pełnej witalności, energii i harmonii. To życie w zgodzie z samym sobą, z naturą i z rytmem, który od wieków wyznaczał ludzką egzystencję. Dr Chiti Parikh przypomina nam, że każdy z nas ma wpływ na swoje zdrowie – wystarczy się zatrzymać, wsłuchać w siebie i podjąć świadomą decyzję o zmianie.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I

Data premiery: 23.09.2025r.

Premiera wersji oryginalnej: 09.01.2024 r.

Ilość stron: 280

Wymiary: 150x225 mm

Okładka: twarda

Tłumaczenie: Agnieszka Jacewicz

Tytuł oryginalny: Intentional Health: Detoxify, Nourish, and Rejuvenate Your Body into Balance

ISBN: 978-83-8338-368-2

Wydawnictwo: Rebis

Moja ocena: 6/6

[181/25] - 1894. "Gwiazdy na włoskim niebie"

"Gwiazdy na włoskim niebie"

Jill Santopolo

„rzeczy, których się nie spodziewamy, 

są najlepsze”

Wydaje się, że o miłości napisano już chyba wszystko. To temat, który od wieków rozpala wyobraźnię pisarzy i czytelników. Jest ona najczęstszym motywem w literaturze, który jest obecny zarówno w klasycznych tragediach, literaturze pięknej, aż po współczesne romanse. A jednak wciąż potrafi nas zaskakiwać, poruszać i wzruszać. 

Sięgając po książkę  „Gwiazdy na włoskim niebie”   sądziłam, że mam przed sobą kolejną historię o miłości, która wpisze się w znany schemat: dwoje ludzi, przeciwności losu, może kilka tajemnic i szczęśliwe zakończenie. Tymczasem pani Jill Santopolo zaoferowała mi coś znacznie głębszego:  opowieść o uczuciu, które nie tylko rozkwita w trudnych czasach, ale też zostaje brutalnie przerwane przez decyzje, politykę i rodzinne oczekiwania. 

Wszystko zaczyna się od jednego spojrzenia. 

Jest rok 1946, powojenna Genua, Włochy. 

Vincenzo i Giovanna spotykają się przypadkiem i od razu czują, że spotkali swoją miłość.  On - syn hrabiego, ona -córka krawca, więc to dwa zupełnie różne światy, które w tamtych czasach nie miały prawa się połączyć. A jednak między nimi rodzi się uczucie, które nie zważa na podziały społeczne ani konwenanse. Ich miłość rozkwita po cichu, w cieniu włoskiego referendum, które zmusza ich do opowiedzenia się po przeciwnych stronach. Polityka wkracza w ich życie i wystawia ich relację na ciężką próbę. Po wszystkim pozostaje obraz — portret Giovanny, namalowany przez Vincenza, pełen czułości i tęsknoty. Taki, który mówi więcej niż tysiąc słów.

Lata mijają. 

Przenosimy się do Nowego Jorku, do roku 2017. 

Cassandra i Luca są razem — zakochani, bliscy sobie, choć ich rodziny nie do końca się ze sobą dogadują. Gdy Luca, artysta, namawia dziadków Cass do pozowania do portretu, przeszłość niespodziewanie daje o sobie znać. Tajemnica sprzed lat wypływa na powierzchnię i splata losy dwóch par — tej z przeszłości i tej współczesnej. Okazuje się, że decyzje podjęte dawno temu wciąż mają wpływ na teraźniejszość.

Te dwa wątki są wiodące i prowadzą nas przez meandry losy dwóch par, których historię poznajemy naprzemiennie, a więc stopniowo. Dzięki temu możemy dostrzec różnice między realiami sprzed kilkudziesięciu lat i współczesnym podejściem do wielu spraw, w tym do relacji międzyludzkimi oraz społecznymi uwarunkowaniami. Autorka z niezwykłą wrażliwością prowadzi nas przez dwie przestrzenie czasowe, ukazując historię miłości, która musi zmierzyć się z czasem, różnicami klasowymi i oczekiwaniami rodziny. Dzięki naprzemiennemu poznawaniu losów bohaterów dostrzegamy, jak zmieniają się społeczne realia, podejście do relacji międzyludzkich i poszukiwania prawdy. 

Pani Jill Santopolo ujęła mnie tą opowieścią o losach ludzi, których dzieli czas. Historia zawarta w książce „Gwiazdy na włoskim niebie” pozostawia po sobie ciepłe, melancholijne wrażenie, mimo że nie jest to fabuła pełna zwrotów akcji ani zbyt dynamiczna, a mimo to czytałam ją z ciekawością. Obok głównych wątków ujmują obrazy  i realia życia w powojennej Genui, które zostały zestawione ze współczesnym Nowym Jorkiem kontrastującym z tym światem, co dodaje powieści dodatkowych walorów poznawczych i  uroku. 

W centrum powieści znajduje się konflikt między miłością a lojalnością wobec rodziny. Bohaterowie zmagają się z presją bliskich, którzy chcą dla nich czegoś innego niż to, czego sami pragną. Pani Santopolo nie przedstawia ich jako słabych – wręcz przeciwnie. Pokazuje, że wpływ rodziny wynika z miłości, a nie z braku siły. Młodzi bohaterowie są rozdarci między tym, co czują, a tym, czego oczekują od nich najbliżsi. To uniwersalny konflikt, który nadaje historii głębię i autentyczność.

Autorka snuje historię, którą smakuje się, niczym włoskie wino, które czasami ma cierpki smak, ale w efekcie doceniamy jego esencję. To opowieść o miłości, która musi zmierzyć się z polityką, rodziną i czasem. To historia miłości, która nie została spełniona wtedy, gdy miała szansę rozkwitnąć, i która — choć odnaleziona po latach — nie może już w pełni zaistnieć. O uczuciu, które nie zna granic, ale musi stawić czoła konsekwencjom wyborów. To też opowieść, która pokazuje, że choć zmieniają się realia, uczucia i wybory pozostają niezmiennie trudne, a miłość – jeśli prawdziwa – potrafi przetrwać wszystko.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery 26.08.2025 r.

Data premiery oryginału: 28.02.2023r.

Ilość stron: 368

Wymiary: 140x205 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginału: Stars in an Italian Sky

Tlumaczenie: Dagmara Budzbon-Szymańska

ISBN 978-83-8335-651-8

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6