[114/25] - 1827. - "Co się stało w 1025 roku" - Tom III

"Co się stało w 1025 roku"

Cykl: „Co się stało w…”

Tom trzeci

Przemysław Urbańczyk

"Gdyby nie niespodziewane nałożenie na głowę Bolesława Chrobrego korony królewskiej, rok 1025 nie zapisałby się tak silnie 

w polskiej pamięci zbiorowej."

Chyba każdy zna odpowiedź na pytanie: jakie wydarzenie miało miejsce w Polsce w 1025 roku, ale nie każdy zdaje sobie sprawę, jak ono było ważne dla rozwoju naszego państwa. Chodzi oczywiście koronację Bolesława Chrobrego, która odbyła się w Gnieźnie, ale o tym fakcie informacje są znikome, bo tak naprawdę niewiele wiemy o tamtych czasach. Nie wiadomo nawet kiedy dokładnie koronacja miała miejsce, a istniejące źródła pisane nie dają nam obrazu tak ważnego faktu w dziejach Polski. Jednak historycy potrafią czytać między wierszami dawnych tekstów, wiec dzięki temu obraz wydarzeń sprzed wielu wieków staje się bardziej klarowny i zrozumiały. Jednym z takich historyków jest prof. dr hab. Przemysław Urbańczyk, który w zwięzłej, lecz treściwej książce „Co się stało w 1025 roku?” podejmuje próbę przybliżenia czytelnikowi wydarzenia sprzed tysiąca lat.

Prof. dr hab. Przemysław Urbańczyk to ceniony mediewista i archeolog, profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz Instytutu Archeologii i Etnologii PAN. Ma na swoim koncie setki publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym 15 książek, z których trzy zdobyły prestiżowe nagrody. Jest również kierownikiem Katedry Archeologii Pradziejów i Średniowiecza Europy, a jego badania obejmują m.in. . historię wczesnośredniowiecznej Polski, Skandynawii i północnego Atlantyku.

Publikacja „Co się stało w 1025 roku?” to trzeci tom w cyklu książek poświęconych kluczowym momentom w początkach państwowości polskiej. Wcześniej ukazały się: "Co się stało w 966 roku?" (2016) oraz "Co się stało w 1018 roku?" (2018). Zamiast ogólnych opracowań obejmujących całe epoki, Urbańczyk proponuje głębokie zanurzenie w jedno konkretne wydarzenie, oferując czytelnikowi szansę zrozumienia jego przyczyn, przebiegu i skutków. To efekt pomysłu, by stworzyć cykl przybliżający pojedynczo wydarzenia ważne w dziejach początków naszego państwa. Najczęściej bowiem książki historyczne opowiadają o całości jakiegoś okresu czasu ujmując wiele różnych faktów, więc trudno zwykłemu czytelnikowi wgryźć się w temat i wyobrazić sobie przebieg jakiegoś wydarzenia. Pan Przemysław Urbańczyk rozłożył wczesne lata historii Polski na części analizując istotne momenty dziejowe w osobnych wydaniach.

Profesor Przemysław Urbańczyk umiejętnie osadza postać Bolesława Chrobrego na tle przemian zachodzących w ówczesnej Europie począwszy od osłabienia Cesarstwa zachodniorzymskiego po kryzys Bizancjum, stawiając przy tym szereg pytań związanych z rolą naszego pierwszego króla w ówczesnym świecie. Przygląda się i analizuje nie tylko fakty dotyczące samej koronacji, ale daje nam obraz niemal całości rządów Chrobrego, ukazując jego długą drogę do osiągnięcia upragnionej korony. Podzielił ten ciąg zdarzeń na cztery etapy ujmujące lata: 1000 do 1004 roku, 1013 rok, 1018 rok i 1025 rok.

Książka „Co się stało w 1025 roku?” ma niewielkie, bo kieszonkowe wymiary i liczy zaledwie 138 stron, lecz zawiera imponującą dawkę wiedzy, dostarczając czytelnikowi wielu cennych informacji o realiach epoki i jej znaczących wydarzeniach. Dowiadujemy się nie tylko o tym, jakie znaczenie miała koronacja Chrobrego, jak do niej doszło i jak mogła przebiegać, ale też co działo się po śmierci króla, który zmarł 17 czerwca 1025 roku. Z tej publikacji wyłania się spójny obraz politycznej rzeczywistości ówczesnej Polski oraz istotna rola Bolesława Chrobrego jako władcy, którego działania miały fundamentalne znaczenie w sferze politycznej, militarnej, społeczno-gospodarczej, a także kulturowo-religijnej. Profesor Urbańczyk nie tylko przybliża nam postać króla jako stratega i lidera, ale ukazuje również wizję państwa polskiego w kluczowym momencie jego rozwoju — na progu integracji z chrześcijańską Europą.

Istotna jest również jakość wydania tej publikacji: książka oprawiona jest w twardą okładkę, posiada zszywane brzegi i została wydrukowana na białym papierze czytelną, elegancką czcionką. Całość dopełniają liczne ilustracje — zdjęcia, ryciny oraz cytaty ze znanych źródeł, które wzbogacają treść i stanowią cenny wkład w dyskusję o początkach polskiej państwowości. Choć o samej koronacji wiemy niewiele, obraz, jaki wyłania się z tej publikacji, pozwala lepiej wyobrazić sobie jej doniosłość oraz szeroki kontekst towarzyszących jej okoliczności. To nie tylko rzetelne opracowanie historyczne, ale również zachęta do refleksji nad dziedzictwem, które do dziś kształtuje nasze spojrzenie na początki polskiej państwowości.

Książka „Co się stało w 1025 roku” harmonijnie łączy rzetelność naukową z przystępnym językiem i inspiruje do refleksji nad przeszłością jako fundamentem współczesnej tożsamości. Uświadamia też, jak niewiele wiemy o tamtych czasach i jak wiele jest jeszcze do odkrycia.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 23.04.2025r.

Ilość stron: 144

Oprawa: twarda

Wymiary: 125x195

ISBN: 978-83-8335-530-6

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[84/25] - 1797. - "Sekrety Pragi"

"Sekrety Pragi"

Seria: "Sekrety"

Wojciech Kantor

„Praga nie wypuszcza. Nie wypuści żadnego z nas.

To mateczka z pazurami.”

Praga to miasto, w którym bardzo łatwo się zakochać, gdy wędrujemy po jej urokliwych zakątkach, spacerujemy po Moście Karola, zwiedzamy Zamek Praski, podziwiamy Złotą Uliczkę czy zachwycamy się wspaniałym spektaklem muzycznym Krizikovej Fontanny i wieloma innymi atrakcjami, jakie oferuje nam czeska stolica. Są to miejsca obowiązkowe, które trzeba zobaczyć, ale nie każdy zna wszystkie tajemnice, jakie skrywa to piękne miasto. Ich odkrywanie umożliwia książka „Sekrety Pragi” napisana przez pasjonata, przewodnika Wojciecha Kantora, który o Pradze wie niemal wszystko.

Książka należy do bestsellerowej serii Księżego Młyna - "Sekrety" w której ukazało się już kilkadziesiąt publikacji odkrywających sekrety różnych miejsc na świecie. Nie jest to przewodnik po Pradze, według którego możemy się poruszać po niej, ale zbiór wielu ciekawostek związanych z obiektami, zabytkami, znanymi postaciami, wydarzeniami historycznymi i detalami, na które zwykły turysta nie zwraca uwagi. 

Wnętrze publikacji „Sekrety Pragi” jest niestety, tylko czarno-białe, ale oprawione w twardą, kolorową okładkę ze zszywanymi brzegami, a to gwarantuje trwałość w użytkowaniu. Książka została wydana w dużym formacie i nie jest gruba, bo liczy sobie zaledwie 150 stron samego tekstu o Pradze. Jedyną trudność może stanowić czytanie osobom o słabszym wzroku, bo została wydrukowana małą czcionką. 

Pan Wojciech Kantor przybliża sylwetki znanych postaci, takich jak Franz Kafka czy książę Karel Schwarzenberg, Josip Plečnik, Bohumil Hrabal, Jan Laichter i Jan  Kotěra, którzy mieli ogromny wpływ na historię tego miasta. Nie mogło też zabraknąć opowieści o słynnym wojaku Szwejku, który od zawsze kojarzony jest z czeską stolicą, Karela Gotta, gwiazdy o „złotym głosie, ale też opowieści o czeskich kulinarnych smakach. Poznajemy też ciekawostki wielu zakątków i charakterystycznych miejsc, takich jak chociażby Wieża Petřín, często nazywana „młodszą siostrą” paryskiej Wieży Eiffla, „Praski Hollywood”, jak mówi się o Tarasach Barrandova, malownicza wyspa Kampa z magicznym klimatem zwana Małą Straną czy ulubione miejsce Vaclava Havla i wiele innych, co tylko potwierdza, że Praga kryje w sobie nieskończoną ilość niespodzianek.

Doceniam ogromną pracę, jaką wykonał pan Kantor w swoją publikację, którą opracował na podstawie bogatej bibliografii złożonej z prac różnych autorów, w tym czeskich i własnych. Czuć w każdym tekście pasję, z jaką autor przekazuje nam swoją wiedzę. Pokazuje różne oblicza miasta, zarówno obecne, jak i sprzed wielu lat. Po jego opowieściach moje spojrzenie na Pragę jest zupełnie inne i mam nadzieję, że z takim wizerunkiem i tyloma historiami moja wizyta w Pradze będzie pełniejsza i bardziej świadoma tego, co oglądam.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu 

Wydanie: I

Data premiery: 23.09.2024r.
Ilość stron: 158
Wymiary: 165 x 235 mm
Oprawa: twarda
ISBN: 978-83-7729-768-1
Wydawnictwo: Księży Młyn Dom Wydawniczy

Moja ocena: 5/6

[150./24] 1665. - "Jak dawniej jadano"

"Jak dawniej jadano"

Andrzej Fiedoruk

„Współczesna kuchnia to zglobalizowany konglomerat kultur, produktów i usług ze wszystkimi jego wadami i zaletami.”

Dziś, gdy zasiadamy przy stole, by spożyć przygotowany posiłek lub gdy po prostu idziemy do jakiejś restauracji, by spędzić tam miło czas przy ulubionych potrawach, nie zastanawiamy się, jak ta sfera naszego życia wyglądała chociażby jeszcze 50, 100 i więcej lat temu. Dopiero, gdy spojrzymy wstecz na historię w ujęciu kulinarnym, dostrzegamy różnice między dawnymi czasami, a obecnymi. Takie spojrzenie umożliwia nam publikacja pt.: „Jak dawniej jadano?”, napisana przez pana Andrzeja Fiedoruka, który ma na swoim koncie wiele książek o tematyce kulinarnej, ale takie, które przybliżają wiedzę o jego regionie. Napisał m.in. publikacje, takie jak „Chleb. Domowy wypiek”, „Kawa bez tajemnic”, „Herbata bez tajemnic”, „Historia podlaskich smaków”, ale też kryminał „Krwawe tropy”.

Swoimi kulinarnymi zainteresowaniami obejmuje przede wszystkim związane z tym tematem obyczaje, historię i wiedzę, niż przepisy. Tak przynajmniej jest w „Jak dawniej jadano”, w której można znaleźć dawne receptury niektórych dań, ale przede wszystkim przekazuje ogrom informacji na temat historii polskiego stołu. Sięga aż do czasów naszych przodków ukazując słowiańskie zwyczaje, poprzez kuchnię piastowską, renesansową, barokową, międzywojenną, wojenną aż po czasy PRL-u. Dowiadujemy się co jadali i w jaki sposób to robili zwykli ludzie, ale też szlachta, królowie i ci najubożsi, jakimi byli wówczas chłopi. Można zauważyć jak wiele zmieniło się na przestrzeni kilkunastu wieków nie tylko w tym, co jadano, ale w jaki sposób, jaka obowiązywała etykieta, skąd czerpano jedzenie, jak radzono sobie w trudnych czasach wojennych, a jak w czasie zaborów.

„Jak dawniej jadano” to niezwykła podróż przez kulinarne obyczaje, smaki, zapachy, prowadząca nas przez spiżarnie, kuchnie, piwnice, ale też przekazująca mnóstwo ciekawostek na temat poszczególnych produktów, dań, napojów, zup, wypieków, znanych, nieznanych i zupełnie zapomnianych. Dziś wiele z tych potraw może budzić zdziwienie, z pewnością nie wszyscy chętnie by po nie sięgnęli, podczas, gdy mamy pod ręką w sklepach szeroki wybór produktów żywnościowych. Tłem dla tej wiedzy są realia ówczesnego świata powiązane z faktami historycznymi, warunkami ekonomicznymi, egzystencjalnymi, archeologicznymi odkryciami i prowadzonymi badaniami. Temat został ujęty obszernie, dogłębnie i rzetelnie, ukazując na czym polega charakter kuchni polskiej i co w ogóle ten termin oznacza..

Jest to publikacja oparta na szerokiej bibliografii, z której autor dosyć często korzysta, przytaczając fragmenty z niektórych dawnych książek kucharskich, tytułów publicystycznych, ale też współcześnie wydanych opracowań. Nie zupełnie mogę się zgodzić z opisem na okładce, że „książkę czyta się niczym powieść”, gdyż nie jest ona napisana lekkim, beletrystycznym stylem, dlatego czytanie zabiera trochę czasu. Nie jest możliwe przebrnąć przez nią za jednym razem, tym bardziej, że liczy sobie ona ponad 400 stron. Zabrakło mi w niej ilustracji, które z pewnością uatrakcyjniłyby to wydanie, oraz z pewnością plusem byłaby nieco sztywniejsza okładka. Jednak jest to pozycja godna uwagi, gdyż ukazuje nam kulinarną historię polskich obyczajów związanych z jedzeniem. Uświadamia nam, jak bardzo zmienił się świat, nie tylko po względem cywilizacyjnym, ale też pod kątem upodobań żywieniowych.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Wydanie: I
Data premiery: 18.09.2024r.
Ilość stron: 432
Okładka: Miękka
Wymiary: 205 x 140 mm 

ISBN 978-83-8151-894-9

Wydawnictwo: RM
Moja ocena: 4/6

[138./24] 1653. - "Kamienne kręgi w Polsce"

"Kamienne kręgi w Polsce"

Przewodnik praktyczny oraz ezoteryczny

Bożena Kaszuba, Jacek Kaszuba

„Kręgi znajdujące się aktualnie w Polsce są najstarsze w Europie.”

Polska to kraj pełen pięknych krajobrazów, historycznych zabytków, urokliwych miejsc, miast, miasteczek, ale też sekretów i tajemnic. Wśród nich znajdują się obiekty, wokół których narosło wiele mitów, niesamowitych opowieści i istnieje dużo niewiadomych. O takich miejscach opowiadają autorzy książki „Kamienne kręgi w Polsce”. Przygotowanie do tego zagadnienia mieli poprzez wieloletnią pracę instruktorską w harcerstwie, ale też poprzez zawód pani Bożeny Kaszuba, która jest geologiem-mineralogiem. Natomiast pan Jacek Kaszuba jest z zawodu nawigatorem i podziela pasję żony. Zaznaczają na wstępie, że przedstawione miejsca nie są na podstawie pomiarów geodezyjnych, a jedynie są szkicami oddającymi wygląd opisywanego stanowiska. Przedstawiony w publikacji materiał jest zwieńczeniem ponad trzydziestoletniej pracy państwa Bożeny i Jacka Kaszubów, którzy od wielu lat interesują się kamiennymi obiektami umieszczonymi na terenie naszego kraju.

Jednymi z najbardziej znanych kręgów kamiennych są te, które znajdują się w Węsiorach, Odrach czy Grzybnicy. Turyści przybywają tam, by osobiście przekonać się o krążących o tych miejscach opowieściach o niesamowitej energii mocy. Jednak, jeżeli ktoś spodziewa się znaleźć w tej publikacji sensacyjne informacje na ten temat, opowieści mistyczne, czy też potwierdzenia oddziaływania energetycznego takich kręgów, o czym można przeczytać w sieci, to będzie zawiedziony. Tego rodzaju opisów tutaj nie znajdziecie.

Poza archeologicznymi opisami, suchymi wskazówkami dotarcia do danego obiektu i jego charakteru wyglądu oraz historycznego podłoża, nie ma o żadnych ezoterycznych i tajemniczych zjawiskach. Autorzy zawarli w swoich opracowaniu wskazówki dojazdu do danego kręgu, historię dotyczącą ich odkrycia i powstania, sposobu ułożenia kamieni i archeologicznych odkryć w tym temacie. Nie ma więc w nich żadnych niesprawdzonych wiadomości, sekretów i opisów ezoterycznego charakteru. Tym jestem trochę zwiedziona, bo miałam nadzieję dowiedzieć się o tym czegoś więcej. Liczyłam na to, gdyż podtytuł wskazuje, że jest to nie tylko przewodnik praktyczny, ale też ezoteryczny. Praktyczny jest na pewno, gdyż z pewnością bez problemów można odnaleźć interesujące nas stanowisko według wskazówek znajdujących się w książce. Natomiast ezoteryki nie ma tu praktycznie wcale.

„Kamienne kręgi w Polsce” to przede wszystkim przewodnik po 30 stanowiskach oryginalnych kamiennych kręgów w Polsce. Autorzy chcieliby podkreślić, że ten przewodnik to jedyne tak kompleksowe i pełne opracowanie wszystkich stanowisk kamiennych kręgów istniejących w terenie naszego kraju. Autorom przyświecała idea rzetelnego przedstawienia dotychczasowych wyników badań archeologicznych i naukowych oraz przybliżenia ludziom wszystkich miejsc z tego rodzaju znaleziskami.

Zamieścili swoje dokonania w pięciu częściach, w których opisują stanowiska zachowane w bardzo dobrym stanie, takie jak popularne Węsiory, Odry, Janiewice. Okazuje się, że zachowanych w tak dobrym stanie kręgów nie ma zbyt dużo, bo tylko 9, ale poza nimi są też takie, które są niekompletne, lub też zostały całkowicie zniszczone, tak jak np. w Belnie, Kłodzi czy Ołużnie. Są też takie, po których w ogóle nie ma żadnych śladów, ale autorom udało się je zlokalizować na podstawie zapisów historycznych. Omawiają też miejsca, które zostały ujęte błędnie, jako kręgi kamienne, a tak naprawdę nie mają ich charakteru i znaczenia.

Książka została wydana na gładkim papierze i w dużym formacie, więc jej objętość nie jest zbyt duża, gdyż liczy sobie 200 stron. Plusem tego wydania są kolorowe zdjęcia opisywanych miejsc oraz mapki przedstawiające plan sytuacyjny kręgów kamiennych omawianych stanowiskach oraz mapki z ich lokalizacją. Z tego względu czyta się ją dosyć szybko, bo tekst często nie wypełnia całej strony. Niewątpliwie zamieszczone szkice, fotografie i mapki są ogromnym atutem publikacji, pomocnymi dla tych, którzy chcieliby zweryfikować przedstawioną wiedzę, lub po prostu turystycznie poznać któreś z opisanych miejsc.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 26 kwietnia 2024 r.

Ilość stron 200

Wymiary: 170 x 240 mm

Oprawa: miękka

ISBN 978-83-8011-368-8

Wydawnictwo: WFW

Moja ocena: 4/6

[59./24] 1574. - "Jagiellonowie. Złoto i rdza"

Jagiellonowie

Złoto i rdza

Sławomir Leśniewski

Wydanie: I
Data premiery: 10.04.2024
Wymiary: 143x205 mm
Oprawa: zintegrowana
Liczba stron: 464
ISBN: 978-83-08-08388-8

Ebook

Data premiery: 10.04.2024
Formaty: epub, mobi
Zabezpieczenia: watermark
ISBN: 978-83-08-07936-2
Wydawca: Wydawnictwo Literackie
Miejsce wydania: Kraków
Moja ocena: 6/6

„Za Jagiellonów nie naród zawiódł, 

lecz władza.”

- Paweł Jasienica

W 2023 roku ukazała się publikacja poświęcona rodowi Piastów pt. „Drapieżny ród Piastów”, a po jej niewątpliwym sukcesie czytelniczym, pan Sławomir Leśniewski postanowił przybliżyć nam kolejny fascynujący okres naszych dziejów w swojej najnowszej książce „Jagiellonowie. Złoto i rdza”. Podtytuł jest bardzo symboliczny i doskonale współgra z tym, co działo się w czasie ich panowania. Podsumowaniem tego jest wniosek, że „Jagiellonowie nie potrafili wytworzyć wysokiej kultury politycznej ani zmusić się do solidności w rządzeniu krajem na miarę Piastów.”

Wraz ze śmiercią Kazimierza III Wielkiego w dniu 5 listopada 1370 w Krakowie skończyła się też dynastia piastowska. Był to bowiem ostatni monarcha z dynastii Piastów zasiadający na tronie Polski. Po nim nastał burzliwy czas, po którym władzę królewską objął Władysław II Jagiełło. Dziś jest to dla nas zdarzenia ważne i przełomowe w naszych dziejach, ale w tamtych czasach nie wszystko przebiegało tak prosto i bezkonfliktowo. Autor nakreśla nam ówczesną atmosferę i wydarzenia, które doprowadziły do tego momentu. Przedstawił w swojej książce charakterystykę prawie 200 lat rządów prowadzonych przez rodzinę Jagiellonów, ukazując ich cienie i blaski, które miały wpływ na wiele kluczowych wydarzeń.

Po kolei poznajemy losy Władysława II Jagiełło, Władysława III Warneńczyka, Kazimierza IV Jagiellończyka, Jana Olbrachta, Aleksandra Jagiellończyka, Zygmunta I Starego, Zygmunta II Augusta i Anny Jagiellonki. Każda z nich została przedstawiona w osobnych rozdziałach, obszernie opisujących dany okres historyczny, ukazując nam charakterystyczne cechy władców, ich wady i zalety, ale też innych osób, które były związane z ich panowaniem i życiem. Obrazowo rysuje tło historyczne, obyczaje, polityczne strategie, intrygi, rodzinne koligacje, które pozwalają poczuć atmosferę wówczas panującą. Całość uzupełniają liczne ilustracje i ryciny, co pozwala na wyobrażenie sobie opisywanych czasów.

Pan Sławomir Leśniewski jest wprawdzie z zawodu adwokatem, ale widać, że historia to jego pasja, która od wielu lat mu towarzyszy. To zaowocowało bagażem doświadczeń w popularyzowaniu dziejów naszej ojczyzny m.in. poprzez książki, których ma na swoim pisarskim koncie kilkanaście. Jego opracowanie tematu jest godne podziwu. Autor wykonał niesamowicie pracochłonny przegląd okresu panowania Jagiellonów, podpierając się nie raz znanymi autorytetami w dziedzinie historii. Pisze w sposób intrygujący, wciągający, ukazując nam różne epizody, ciekawostki, historyjki, anegdoty i fakty bardziej znane oraz te mniej popularne. Ukazuje Jagiellonów jako ród, który nie zawsze miał na uwadze dobro ogółu, a raczej przekładający „uciechy stołu i łoża nad sprawami państwa”. Są wśród nich zasłużeni chwałą władcy, ale też tacy, których rządy budzą nie stanowią chluby dla ich działań. Jawi się więc dynastia, która pozostawiła po sobie mnóstwo niezałatwionych spraw, ale też ogrom narastających problemów, które wpłynęły na kolejne pokolenia

Pan Leśniewski w ciekawy sposób opowiada o ich losach, zdradzając sprawy, o których nie usłyszymy na lekcjach historii. Przede wszystkim opisuje ludzi takimi, jacy byli, nie tylko z punktu majestatu królewskiego, jak to przedstawiają nam w suchy sposób szkolne podręczniki, ale jako ludzi z krwi i kości, z ich ułomnościami, popełniającymi błędy, nie zawsze postępującymi w sposób uczciwy i szlachetny.

„Jagiellonowie zeszli ze sceny cicho. Bez fanfar i nie podejmując walki o polityczne przetrwanie, jak uczynili to Piastowie. Opuścili ją jakby zawstydzeni tym, co po nich zostaje.”

Na lekcjach historii nigdy nie jesteśmy w stanie dokładnie wgłębić się w jakikolwiek okres naszej przeszłości, gdyż po prostu nie ma na to czasu. Poza tym podręczniki traktują zagadnienia powierzchownie, wyróżniając jedynie najważniejsze fakty i daty z danego okresu. Nie zawsze przedmiot historii jest ulubionym działem wśród uczniów, ale to dlatego, że fascynujące losy Polski nie są przedstawiane w jakiś ciekawy sposób, który wciągnąłby w swoje odmęty wypełnione pasjonującymi wydarzeniami. Z tego względu takie publikacje jak te pisane przez pana Sławomira Leśniewskiego zasługują na uwagę, gdyż w przystępnej formie pozwalają lepiej poznać naszych przodków, których decyzje i życie wpłynęły na to, jak obecnie wygląda nasz świat.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

686. - "Słowiańskie korzenie"

Słowiańskie korzenie

Leszek Matela

Wydanie: I

Rok wydania polskiego: 2020

Liczba stron: 192

Wymiary: 165 x 235 mm

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: Kos

„nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo słowiańskość tkwi w naszych duszach”

Każdy naród ma swoją kulturę, która sięga swoimi korzeniami w daleką przeszłość. Na lekcjach historii poznajemy niektóre wydarzenia ale wciąż bardzo mało uczymy się o naszych słowiańskich przodkach. Tymczasem Słowianie byli najbardziej liczebną grupą ludności w tamtym czasie. Kupiec i podróżnik Ibrahim Ibn Jakub w X w., tak pisał o nich: "Słowianie są to ludzie odważni i zaczepni. Gdyby nie było wśród nich rozdwojenia wskutek wielu rozgałęzień ich pokoleń i rozdrobnienia ich plemion, żaden lud na ziemi nie mógłby się potęgą z nimi mierzyć…" Ich zwyczaje, codzienne życie i wierzenia możemy poznać w książce pt.: „Słowiańskie korzenie”

źr. zdjęcia:
salchetron.com

Leszek Matela z zawodu jest germanistą oraz wykładowcą w szkołach psychotronicznych z dziedziny: radiestezji i geomancji. Należy do Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego. Jest autorem ponad 50 książek o miejscach mocy, naturoterapii, radiestezji i zjawiskach nieznanych, w tym wielu wznawianych wielokrotnie bestsellerów oraz kilkuset artykułów.

Książka „Słowiańskie korzenie” została wydana w nieco większym od standardowego formatu w miękkiej oprawie bez skrzydełek. Szczerze mówiąc, nie jest ono zachwycające i nie przykuwa uwagi swoją kolorystyką. Na szarym tle umieszczone zostało zdjęcie posągu Światowida, a zanim widać symbol tzw. „Ręce Boga”, który pochodzi z prasłowiańskiej popielnicy datowanej na III‒IV wiek n.e. i znalezionej w 1936 roku w Białej koło Zgierza. 

Wnętrze wydrukowane zostało na szarym, tzw. ekologicznym papierze dużą, wyraźną czcionką. Materiał uzupełniają liczne czarno-białe rysunki i zdjęcia pochodzące ze zbioru autora oraz kolorowa, 8-stronicowa wkładka zamieszczona na końcu publikacji. Fotografie prezentują kilka ciekawych miejsc związanych z kulturą naszych przodków, będących świadectwem ich obecności.

Publikacja stanowi kompendium wiedzy o naszym słowiańskim rodowodzie dając ogólny zarys życia naszych przodków. W założeniu miała być przystępną formą omawiającą ich świat i faktycznie tak jest, gdyż autor przekazuje swoją wiedzę w bardzo przejrzysty i zrozumiały sposób. 

Treść nie posiada wydzielonych części lecz jedynie krótkie rozdziały tematyczne, ale można je posegregować na grupy pod kątem omawianych zagadnień. Po krótkim wstępie przybliża słowiańskie zasady społeczne, organizacje sąsiedzkie, normy i struktury władzy oraz stosowane pismo, język i instrumenty muzyczne. Poznajemy najważniejsze słowiańskie bóstwa, boginie, dobre i złe duszki, znaczenie niektórych drzew, metody odpędzania złych mocy, rytuały zapewniające zdrowie, ochronę, szczęście i pomyślność a także słowiańskie „feng shui’. 

Niezwykle ciekawym zagadnieniem był dla mnie temat związany z kamiennym posągiem Światowida, który znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Autor dokładnie opisuje historię jego odkrycia i znaczenie symboli, które ozdabiają to znalezisko. 

Inną interesującą tematyką było poznawanie świata wierzeń, dawnych zwyczajów i obrzędów stosowanych w codziennych zajęciach oraz podczas szczególnych dni w roku obrzędowym. Pan Leszek Matela przybliża nam kalendarz słowiański, rolę przyrody i księżyca w życiu naszych przodków, sposoby wybierania miejsca pod budowę domostw, stroje i ozdoby. Doradza też jak samemu badać zagadki historyczne i archeologiczne oraz poszukiwać miejsc mocy. 

Zaznacza, że książka nie jest studium naukowym ani historycznym. Pisząc ją miał na celu przybliżenie słowiańskiego świata takim jakim on go postrzega. Materiał został zgromadzony na podstawie jego własnych dociekań, pracy z narzędziami radiestezyjnymi i poszukiwaniami ale też wiedzy dostępnej w różnych źródłach i publikacjach uznanych badaczy oraz ekspertów zajmujących się naszym słowiańskim pochodzeniem. Skupił się na najciekawszych tematach, które pozwolą dzisiejszym ludziom lepiej poznać fascynującą kulturę naszych przodków. 

Tematyka jest bardzo szeroka i trudno ją w całości przybliżyć. Pozwala ona, w podstawowym stopniu, dotknąć naszego dziedzictwa, które obecne jest w naszym życiu do dziś. Wiele bowiem dzisiejszych zachowań, obrzędów i zwyczajów jest echem naszych słowiańskich tradycji. Chociażby odpukiwanie w niemalowane drzewo, niewitanie się przez próg czy przygotowywanie pisanek. 

Mówimy: „słowiańska dusza”, „słowiańska fantazja” ale są to zwroty, nad którymi się nie zastanawiamy. Zachwycamy się mitologią i dziejami greckimi, rzymskimi czy skandynawskimi a nie znamy własnej, słowiańskiej tradycji. Wiedza na temat Słowian jest niewielka w porównaniu do innych ludów Europy. Jest to jedna z najsłabiej zachowanych i udokumentowanych społeczności. Przede wszystkim przyczyniło się do tego wprowadzanie chrześcijaństwa od VI wieku, co w efekcie zderzenia tych dwóch kultur spowodowało stopniowy proces wypierania pierwotnych wierzeń przez chrystianizm. 

Książki takie jak „Słowiańskie korzenie” przypominają nam o naszych przodkach i pozwalają poznać ich świat, byśmy mogli o nich pamiętać. 

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater.

649. - "Semiramida"

Semiramida

Ewa Kassala

Wydanie: I

Data wydania: 14 września 2020

Okładka: broszurowa, miękka ze skrzydełkami

Format: 135 × 208 mm

Liczba stron: 448

Wydawnictwo Videograf

„Świat jest pełen wspaniałych kobiet, które noszą w sercu tak dużo cierpienia, a tak doskonale radzą sobie w życiu.“

Uwielbiam opowieści, które swoją historią sprawiają, że zapominam o realiach, w jakich obecnie jestem i razem z bohaterami przeżywam rozterki, przygody i emocje wnikając całkowicie w ich świat. Świat, którego dziś już nie ma, a dzięki takim książkom jak „Semiramida“ odżywa on na nowo. 

źr. zdjęcia:
lubimyczytac.pl

Ewa Kassala to polska pisarka, trenerka, scenarzystka. Prowadzi konferencje, zjazdy i sesje. Do swoich powieści przygotowuje się bardzo dokładnie, często podróżując w poszukiwaniu śladów dawnego świata. Dzięki temu jej książki mają duszę, urzekający klimat i historyczne podłoże. Sprawia, że odżywają dawno zapomniane postacie, wierzenia i czasy. Podobnie jest w jej najnowszej książce, w której porywa nas w mistyczno-magiczną podróż w czasie  nie tracąc przy tym realiów ówczesnego świata.

To moje czwarte spotkanie z twórczością pani Ewy Kassali a trzecie z fascynującymi kobietami starożytnego świata. Odkrywałam w sobie magię życie w "Nowoczesnej czarownicy", byłam w królestwie Saby z królową Makedą, w Egipcie i Jerozolimie z Marią Magdaleną, a teraz odwiedziłam Mezopotamię z kolejną niezwykłą kobietą - Semiramidą,  do 800 r. p.n.e.  na tereny należące do królestw Asyrii i Babilonii.

Pewnego dnia nad brzegiem morza niemłody już mężczyzna znalazł niemowlę - dziewczynkę. Zastanowiło go, że opiekowały się nią białe gołębice. Uznał to za boski znak i zabrał zawiniątko do swego domu. Był pewien, że dziewczyna jest córką bogini Atargatis. Tak zaczęło się życie Semiramidy, która nie znała swoich rodziców. Lata dzieciństwa spędziła pod czujnym i troskliwym okiem skromnego pasterza - Simmasa. Poznajemy ją, gdy ma niespełna 6 lat i właśnie usłyszała opowieść o nieszczęśliwej królowej. 

„Jeśli masz wygrać, przeczucie zwycięstwa ogarnie twoje ciało, umysł i duszę jeszcze zanim stoczysz bitwę. Niezależnie od znanych ci strategii, jeżeli nie masz postawy dla duszy zwycięzcy, wszystkie twoje strategie pójdą na marne“.

Każdy chyba słyszał o wiszących ogrodach Semiramidy, które uznane zostały za jeden z siedmiu cudów świata. O ich twórczyni niewiele wiadomo, dlatego jej postać wzbudza zainteresowanie, żyje w legendach oraz jest inspiracją dla artystów i pisarzy. 

źr. zdjęcia: swiadomosci.onet.pl

Kim była i czy naprawdę istniała? Tego nie wiadomo. Jedni uważają, że to przydomek Amyitis – medyjskiej żony króla Nabuchodonozora II a inni, że to Sammuramat, która żyła pod koniec IX wieku p.n.e. i była małżonką asyryjskiego króla Szamszi Adady V. Podobnie jak Semiramida objęła władzę po śmierci męża, pełniąc rolę regentki swego małoletniego syna Adad-Nirariego III (810-783 p.n.e.). Jaka jest prawda, trudno dziś określić. 

Ewa Kassala podjęła się zadania przybliżenia nam tej postaci tak, byśmy mogli stworzyć sobie wizerunek niezwykłej osobowości, jaką niewątpliwie miała królowa Babilonu. Udało się jej to doskonale, gdyż nie pozostawia czytelnika obojętnym na przedstawione historie nie tylko Semiramidy, ale również innych postaci, które pojawiają się w kolejnych epizodach. Umiejętnie gra naszymi emocjami, pozwalając wniknąć w ich dusze i umysły. Dostaczyła mi różnorodnych emocji od wzruszeń, poprzez oburzenie, smutek aż do zaskoczenia. Połączyła w niej zarówno wątki obyczajowe, ale też historyczne, sensacyjne i duchowe. 

„Semiramida“ to opowieść o sile kobiecości, różnych jej obliczach ale też cenne źródło informacji zebranych przez autorkę w trakcie przygotowywania się do napisania tej powieści. Przewija się w niej galeria różnych postaci, w tym kobiecych rezprezentujących różne poziomy społeczne, problemy i historie. Są wśród nich niewiasty skromne, uległe, wrażliwe, ale też odważne, namiętne, pewne siebie a także podstępne, oraz skazane  na poddańczy los aż po piastujące najwyższe społeczne role. Poznajemy ich historie, często dramatyczne gdyż przyszło im żyć w czasach, gdy władza i wszelkie decyzje należały do mężczyzn. 

Napisanie takiej historii z pewnością nie jest łatwym zadaniem, gdyż niewiele o Semiramidzie wiadomo.  Pani Kassala wypełniła to zadanie po mistrzowsku, rysując postać królowej Babilonu i Asyrii niezwykle barwnie. Uzupełnieniem stworzonej fabuły są liczne ciekawostki, opisy miejsc, panujących zwyczajów, wykonywanych obrzędów i przytaczane legendy oraz mity. 

źr. zdjęcia: wikipedia

Ukazała Semiramidę jako osobę, która nie jest kryształowo czystą postacią lecz, tak jak każdy, ma swoje wady i zalety. W efekcie wyłania się obraz kobiety pięknej, mądrej i silnej a jednocześnie wrażliwej na piękno natury, empatycznej, zdecydowanej ale też upartej i popełniającej błędy. To troskliwa matka i władcza królowa ale też mądra kapłanka i namiętna kochanka. Zdecydowanie wie czego chce nie dając się zamknąć w ograniczających okowach panujących norm społeczne. Jej droga usłana była wieloma trudnymi doświadczeniami i naznaczona przeznaczeniem. Przyszło jej bowiem żyć w świecie, gdzie dominują mężczyźni a kobiety traktowane są przedmiotowo, więc musiała odnaleźć w sobie moc bogini, by pokonać przeciwności losu i zdobyć to, co sobie zaplanowała. Jej postawa uczy, by nigdy się nie poddawać, gdyż każde doświadczenie, zwłaszcza te trudne, jest dla nas lekcją, z której wychodzimy silniejsi i mądrzejsi.

W tym zadaniu zawsze mogła liczyć na wsparcie Wielkiej Kapłanki, służki bogini Isztar, która towarzyszy królowej w każdej sytuacji i dba o jej wartość duchową. Nauki przekazywane królowej, są także wskazówkami dla nas, gdyż są to wartości, które warto w sobie pielęgnować i kierować się odwiecznymi prawami Wszechświata także w dzisiejszym świecie.

Smakowałam tę historię niczym wykwintne danie na królewskim stole. Od pierwszych stron Semiramida porwała mnie w swoje ramiona otulając subtelną aurą i klimatem dawnych wierzeń. Dzięki niej mogłam poczuć smak zwycięstwa ale też porażki, także osobistej. Jej postać została wykreowana w sposób, który przybliża nam realia ówczesnych czasów i sprawia, że czujemy każdą emocję, której doświadczają bohaterki. 

„Każda matka, która sprowadza życie, jest boginią. A każda bogini, bez względu na to, pod jakim imieniem ją znamy, jest jedną, odwieczną boskością!“

Wraz z zamknięciem ostatniej strony wiedziałam, że pozostanie mi ona na długo w pamięci. Było to dla mnie ekscytujące przeżycie pozwalające na wędrówkę dawnymi traktami starożytnego świata, okraszone mistyczną aurą, filozoficzno-duchowymi rozważaniami i mądrymi radami. Zarówno Semiramida jak i Wielka Kapłanka opowiedziały mi mnóstwo ciekawostek o swoim świecie, boginiach, Babilonie i jego ciekawych miejscach oraz zwyczajach. Poprzez karty tej powieści zwracają się do nas, byśmy zawsze pamiętały o bogini, która jest w każdej z nas dając nam siłę odkrywania swojej prawdziwej natury.

Za możliwość przeczytania książki „Semiramida“ dziękuję autorce

 i wydawnictwu Videograf

643. - "Dwory i pałace Wielkopolski"

Dwory i pałace Wielkopolski 

Styl narodowy

Jan Skuratowicz

Wydania: I

Rok wydania polskiego: 21 lipca 2020

Liczba Stron: 400

Wymiary: 210 x 270 mm

Oprawa: twarda z obwolutą

Wydawca: Zysk i S-ka Wydawnictwo

„Prawdziwie stary dwór jest sercem całej okolicy“

Każda epoka ma swój własny urok uwidoczniony w strojach, zwyczajach, uwarunkowaniach społecznych a przede wszystkim w architekturze. To różnego rodzaju zabytkowe obiekty są świadkiem wielu ciekawych wydarzeń z przeszłości. 

Jednymi z takich obiektów są liczne dworskie i pałacowe budowle, które do dziś przechodziły różne koleje losu. Ich historie i architektoniczne ciekawostki przybliża album pt.: „Dwory i pałace Wielkopolski. Styl narodowy“.

źródło zdjęcia: poznan.pl

Jan Skuratowicz jest profesorem sztuki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. To znawca i badacz architektury Wielkopolski. Jego rozprawa habilitacyjna dotyczyła architektury Poznania w latach 1890–1918. W Instytucie Historii Sztuki kieruje Zakładem Historii Sztuki Nowożytnej. Specjalizuje się w nowożytnej architekturze rezydencjonalnej. Mieszka w Puszczykowie. W Muzeum Ziemiaństwa w Dobrzycy pełni nadzór konserwatorski nad wykonywanymi pracami.

„W naszym perfekcyjnym wieku zaufanym we własne, wielkie - jak się wydaje - osiągnięcia, zapominamy często o tym, by jednakową miarę przykładać do wszystkich epok minionych“.

Wiek XIX był szczególnym okresem w dziejach naszego narodu, gdyż był to czas, gdy Polski nie było na mapie Europy, dlatego na różne sposoby starano się podkreślać polskie tradycje i pamięć. Autor podkreśla, że był to czas gwałtownych przemian społecznych i gospodarczych. Wraz z nimi wykształcił się nowy trend w budownictwie, do którego często dorabiano odpowiednią ideologię - styl narodowy. 

Wielkopolska została włączona w 1793 roku w granice monarchii pruskiej i to właśnie tutaj narodził się szczególny styl, jakim był styl narodowy a wraz z nim tzw. „Dworek Polski“. 

Prekursorem stylu narodowego był znany w Wielkopolsce działacz społeczny Zygmunt Czartoryski. Określił on zasady, jakimi powinna się charakteryzować nowoczesna, polska posiadłość ziemiańska. Jego rozprawa na ten temat była pierwszą, która powiązała nowy styl z „gustem krajowym“ czyli „słowiańskim“, a więc narodowym.

Zaczęły powstawać liczne rezydencje, które stały się wizytówką tamtych czasów. Miały stanowić ostoję kultury polskiej i były jednym z elementów walki z zaborcami, szczególnie w Wielkopolsce. Walczono nie tylko bronią ale też poprzez działania zachowując polską kulturę i tradycję. Z pomocą odpowiednio dobranych elementów architektonicznych podkreślano subiektywne poglądy ich właścicieli takich posiadłości. 

„Stare dwory posiadają swoisty urok. Gdy dopuścimy do ich ruiny, nie dadzą się wskrzesić, a stanowią niezbędną ozdobę krajobrazu“

W pięknie wydanym albumie pt.: „Dwory i pałace Wielkopolski“ autor zabiera nas do pięknych zabytkowych posiadłości znajdujących się na terenie Wielkopolski, przybliżając ich historię, układ pomieszczeń i ideę przyświecającą architektom podczas projektowania dworku lub pałacu. Spotykamy w niej wiele znanych nazwisk właścicieli majątków, architektów i projektantów z czasów zaborów ale też z okresu dwudziestolecia międzywojennego. 

Publikacja została oprawiona w twardą okładkę wzmocnioną wyklejkami, które dodatkowo pełnią  funkcję informacyjną. Znajdują się na nich mapy obiektów, które są omawiane w książce. Po lewej stronie okładki - są zaznaczone okolice Gniezna, Czarnkowa, Wrześni i Pniew. Z drugiej strony publikacji - obiekty z okolic Poznania, Ostrowa Wielkopolskiego, Rawicza, Leszna i Kalisza. Frontową część okładki ozdabia zdjęcie Pałacu w Żydowie, o którym możemy przeczytać, że: „powstał on przed 1912 rokiem dla Wiktora Szołdrskiego.“

Wnętrze albumu również prezentuje się interesująco, gdyż jest wypełnione kolorowymi i czarno-białymi zdjęciami oraz rysunkami przedstawiającymi schematy układu poszczególnych pomieszczeń w omawianym budynku. Ich prezentacje ułożone zostały chronologicznie według czasu powstania, co sprawia, że całość tworzy płynną opowieść o polskich dworkach i pałacach. Podróż zaczynamy od zwiedzenia rezydencji w Kórniku z 1827 roku, a kończymy odwiedzinami w pałacu w miejscowości Wiśniewo z lat 1938-39.

Pan prof. Jan Skuratowicz zaznacza, że publikacja nie wyczerpuje tematu realizacji architektoniczych, które zostały wzniesione w okresie zaborów i nie ma na celu skatalogować istniejących obiektów. Wiele z nich zostało odrestaurowanych a przy tym wzbogaconych o nowe elementy architektoniczne, które nie są związane z dawnym stylem. 

Wielkopolska to piękny region naszego kraju związany z wieloma ważnymi wydarzeniami historycznymi i zabytkami, które są świadkami naszych dziejów. To właśnie na tych terenach możemy poczuć atmosferę tamtych dni odwiedzając miejsca, które są świadectwem naszej burzliwej historii. Dzięki takim miejscom Polska zachowała swoją kulturę i dziś możemy poczuć ich dawną atmosferę, gdyż  są one świadectwem tamtych trudnych czasów. 

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu: