[146/25] - 1859.: "Jeszcze sześć takich czerwców"

"Jeszcze sześć takich czerwców"

Daisy Garrison

„Nie możemy mieć wszystkiego, czego chcemy”

Czasy szkolne wielu z nas wspomina z nostalgią. Wówczas inaczej postrzegaliśmy rzeczywistość — drobne niedogodności urastały do rangi ogromnych problemów, a codzienność była pełna emocji znanych każdemu, kto choć raz zgubił się w szkolnym labiryncie relacji, ambicji i dorastania. To momenty, gdy świat wydawał się prostszy, choć emocje były intensywne, a drobne dramaty urastały do rangi życiowych kryzysów. To właśnie ten sentymentalny powrót do szkolnych murów staje się punktem wyjścia dla historii zawartej w książce „Jeszcze sześć takich czerwców”, która z czułością, ale i nutą refleksji, przywołuje młodzieńcze lata.

Akcja toczy się w ostatnim roku liceum — czasie matur, pożegnań i decyzji, które mają zaważyć na przyszłości. Narracja prowadzona jest z perspektywy Miny i Caplana, którzy przyjaźnią się odkąd skończyli osiem lat. Mina Stern to prymuska, która po śmierci ojca zamknęła się w sobie i woli spędzać czas z książką lub w bibliotece, niż z kolegami i koleżankami z klasy.

Caplan Lewis — jej sąsiad i przyjaciel z klasy — dostrzega w niej pokrewną duszę. Choć sam jest lubiany, towarzyski i pełen humoru, skrywa własne sekrety i traumy. To właśnie ta wspólna wrażliwość sprawia, że ich przyjaźń jest tak silna i autentyczna. Wiedzą o sobie niemal wszystko i spędzają ze sobą mnóstwo czasu. Są dla siebie jak brat i siostra. To zmienia się, gdy najlepszy przyjaciel Caplana - Quinn niespodziewanie wyznaje Minie swoje uczucia zaprasza ją na bal. Ona natomiast zostaje wciągnięta w wir szkolnego życia towarzyskiego, którego wcześniej unikała. Nagle musi zmierzyć się z uwagą rówieśników, konfrontacją z popularnymi uczniami, w tym z charyzmatyczną i dominującą „królową pszczół” z otoczenia Caplana. Dla Miny to nie tylko nowe doświadczenie, ale też emocjonalna próba — otwarcie się na relacje, które mogą zranić, ale też przynieść coś prawdziwego.

Caplan, przywiązany do ich dotychczasowej przyjaźni, próbuje zatrzymać to, co znane, nie dostrzegając, że zmiana jest nieunikniona. Dostrzega swojej przyjaciółce coś więcej niż tylko bratnią duszę, mimo że wciąż łączy go związek z Hollis. Ta dziewczyna początkowo należała do tych, które dokuczały Minie, ale z czasem jej postawa się zmienia i staje się jedną z sympatyczniejszych postaci w tej powieści.

Pani Daisy Garrison tym tytułem zadebiutowała rok temu na amerykańskim rynku wydawniczym, a w tym roku książka zaznaczyła swoją obecność u polskich czytelników. Autorka jest młodą osobą, więc z pewnością bliżej jej do obyczajów współczesnej młodzieży, więc jej obserwacje tej grupy społecznej wydaje się wiarygodne. Życie bohaterów książki toczy się w rytmie przygotowań do egzaminu dojrzałości, balu na zakończenie roku szkolnego i projektu będącego zwieńczeniem lat nauki oraz związanych z nimi znajomości i przyjaźni. Pozytywne w niej jest to, że nie ma w niej tylko pary głównych postaci, mimo że to z ich perspektywy poznajemy wydarzenia. Poza nimi poznajemy grupę młodych ludzi, których łączy ta sama szkoła i klasa – ostatnia klasa liceum. Przed nimi trudne wybory, które wpłyną na ich dorosłe życie.

„Jeszcze sześć takich czerwców” to nie tylko romantyczna opowieść o dorastaniu, ale też subtelna analiza przyjaźni, tożsamości i pragnień, spleciona z tematami, które rzadko pojawiają się w młodzieżowej literaturze w tak wyważony sposób. Pani Garrison kreśli wyrazisty, czasem kontrowersyjny, portret młodzieży skłaniając do subtelnej analizy mechanizmów społecznych, które kształtują nas w młodym wieku. Nie epatuje przy tym zbyt mocno cierpieniem, lecz pokazuje, jak głęboko wpływa ono na sposób, w jaki młodzi ludzie postrzegają siebie i innych. Jej bohaterowie nie są idealni, nie zawsze podejmują dobre decyzje, ale właśnie dzięki temu są prawdziwi. To młodzież, która nie zawsze jest grzeczna i poukładana — i może właśnie dlatego tak bardzo przypomina współczesnych nastolatków. Nie unika też trudnych tematów, z jakimi muszą sobie radzić licealiści. Trauma, wykorzystanie seksualne, lęk przed bliskością, ból po stracie, rozpoznawanie swoich emocji i uczuć - to wszystko pojawia się w tle, ale nie dominuje.

Każdy rozdział odsłania kolejne warstwy emocji — od euforii pierwszych miłości po gorycz rozczarowań i nieporozumień. Relacje między postaciami — przyjaźnie, rywalizacje, zauroczenia — są przedstawione z dużą wrażliwością i psychologiczną głębią. Autorka posługuje się językiem prostym, lecz pełnym emocji i trafnych obserwacji. Jednak warto zaznaczyć, że niektóre fragmenty — zwłaszcza w początkowych rozdziałach — bywają zbyt rozbudowane, co daje wrażenie znużenia. Bohaterowie długo opowiadają o sobie, o początkach przyjaźni, o problemach, co chwilami rozciąga tekst i rozmywa główny temat.

„Jeszcze sześć takich czerwców” to książka, zaskakuje swoją dojrzałością. Choć wpisuje się w nurt literatury młodzieżowej, nie boi się wyjść poza schemat. Książka – pełna emocji, autentyczności i nieoczywistej czułości skierowana jest do młodzieży, chociaż zaznaczają się zagadnienia, które dla nich nie zawsze powinny być lekko traktowane, takie jak seks czy sięganie po używki i posługiwanie się wulgarnym językiem. Czy taka jest współczesna młodzież? Być może tak, ale z tego względu jest to powieść bliska prawdy, gdyż młodzi dorośli są różnorodni, z wieloma odcieniami osobowości i postawami. I to doskonale zostało w tej historii nakreślone. Pani Daisy Garrison ujęła to wszystko w swojej książce, tworząc opowieść o dorastaniu, która nie tylko wzrusza, ale też skłania do refleksji. 

To historia o tym, że najważniejsze decyzje nie zawsze podejmujemy świadomie — czasem są efektem emocji, które dopiero uczymy się rozumieć. Pokazuje, że dorastanie to nie tylko nauka, ale przede wszystkim emocje — często trudne, czasem bolesne, ale zawsze prawdziwe. I pozostawia nutkę nostalgii za minionym czasem szkolnym.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 24. 06.2025 r.

Premiera amerykańska: 11 czerwca 2024 r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginalny: Six More Months of June

Tłumaczenie: Aleksandra Weksej

ISBN 978-83-8335-597-9

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[94/25] - 1807. - "Nie myśląc o jutrze" - Tom II

"Nie myśląc o jutrze"

Seria: Do zobaczenia jutro

Tom drugi

Kinga Boruczkowska

„Ze śmiercią nie można wygrać, to ona wygrywa z nami,

a zasady jej gry mają tylko zmylić przeciwnika

i dać złudne poczucie przewagi.”

Po tym, jak zakończył się tom pierwszy dylogii „Do zobaczenia jutro” pozostało moc emocji i wiele pytań, co się właściwie stało. Zaznaczam tylko tyle ile zawiera blurb książki „Nie myśląc o jutrze”, w którym możemy przeczytać, że:

Leah Carnahan wydaje się, że jej życie nabiera spokojniejszego wyrazu, ale nie trwa to długo, bo dziewczyna jest nękana głuchymi telefonami, dziwnymi SMS-ami, a ktoś ciągle przesyła jej do domu bukiet ulubionych kwiatów zmarłej siostry. Policja ignoruje zgłoszenia, nie widząc zagrożenia, a Leah coraz bardziej czuje się niepewnie i nie wie, komu może zaufać. Jej sprzymierzeńcem i wsparciem jest Nick Evans, przyjaciel Noaha Dawsona, co się z nim stało - tego nie napiszę, jak też nie będę się dłużej rozpisywać o fabule, nawet nie ujawnię początku, bo trudno jest coś napisać, by niczego ważnego nie zdradzić. 

Od wydania I tomu minęło kilka miesięcy, ale ja wciąż pamiętam emocje, jakie towarzyszyły mi podczas jego czytania, zwłaszcza w ostatnich rozdziałach. Leah przeżyła koszmar, który pozostawił po sobie traumatyczne wspomnienia i ciągły ból po starcie swojej ukochanej siostry, ale też wiele bliskich kolegów i koleżanek ze szkoły. Część pierwsza tej historii rozwijała się powoli, dużo było w niej psychologicznych odniesień, gdyż dziewczyna uczęszczała na terapię do Noaha Dawsona, psychoterapeuty, który jako jedyny zdołał dotrzeć do najskrytszych zakamarków jej duszy. 

W drugiej odsłonie dylogii fabuła od razu budzi emocje i wzrasta napięcie. To jedna z tych książek, którą odczuwa się każdą komórką naszych zmysłów. Autorka idealnie dobrała słownictwo, którym przekazuje wszystko to, co dzieje się w umysłach bohaterów i wokół nich. Doskonale buduje dramaturgię, która towarzyszy nam przez całą lekturę. Nawet w ostatnich epizodach, gdy wydaje się, że już wszystko wiadomo, wciąż czuć niepokój. 

Pani Kinga Boruczkowska ponownie rozłożyła mnie emocjonalnie i niejednokrotnie zaskoczyła rozwojem sytuacji, z których nie wszystkie mi odpowiadały, ale nie jest to wada, lecz raczej to, że oczekiwałam innego zwrotu akcji. Do tego pobrzmiewają wydarzenia, którym blisko do thrillera, które dodatkowo wzbogacają fabułę, sprawiając, że czyta się tę książkę z ciekawością do samego końca. 

Śledzimy perypetie bohaterów  z kilku perspektyw, więc obraz tego, co się dzieje wokół Leah jest coraz pełniejszy. W tej części poznajemy lepiej Nicka, który też ma swoje sekrety, a jego postać ma niedokończoną historię, więc mam nadzieję, że ten bohater otrzyma szansę, by o sobie dokładniej opowiedzieć w osobnej książce. 

„Nie myśląc o jutrze” jest bowiem dylogią, wiec wiele wątków znalazło swoje rozwiązania i finał, ale Nick pozostał z pewnym  niedokończonym motywem. Pani Boruczkowska napisała przejmującą, burzą spokój, wciągającą i emocjonalną opowieść, w której wysuwa się na pierwszy plan wątek spraw z przeszłości, którą poznajemy coraz dokładniej. I tak jak zostało napisane na skrzydełku okładki: "Ta historia nieubłaganie zbliża się do końca, który wywróci wasz świat do góry nogami" i tak faktycznie się dzieje. Jest w niej wiele bólu, cierpienia, nieprzepracowanych traum, ale też przemyśleń o starcie i niepewności jutra. Autorka uświadamia nam, że dla niektórych jutro czasami może nie nadejść,  najważniejsze, by uporządkować swoje sprawy tu i teraz, by można patrzeć z nadzieją w przyszłość.

 

Recenzja tomu I "Do zobaczenia jutro"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 16.04.2025r

Ilość stron: 320

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68383-23-2

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6

[77/25] - 1790. - "Hawajska miłość" #1

"Może to właśnie miłość"

Seria: Hawajska miłość

Tom pierwszy

Lilly Lucas

„Przyzwolenie na miłość 

nigdy nie jest kiepskim pomysłem.”

Do wakacyjnych, letnich dni pozostało jeszcze kilka tygodni, a wielu z nas już teraz tęskni za podróżami, słońcem i beztroskim czasem. Na szczęście już teraz możemy poczuć ten klimat, czytając – sięgając po książkę „Może to właśnie miłość.", która jest pierwszą częścią trylogii "Hawajska miłość".

Każda z części skupia się na innych bohaterach, ale ich wspólnym tłem są malownicze Hawaje. Główna bohaterka pierwszego tomu, Louisa Herzog-Riggs, to dwudziestojednoletnia mistrzyni niemieckiego tenisa, której karierę brutalnie przerywa kontuzja. Jej życie obraca się wokół tenisa i nie potrafi sobie wyobrazić, że mogłaby nie uprawiać tego sportu. Już jako nastolatka osiągnęła bardzo wiele, co podkreślają fragmenty artykułów zamieszczonych na początku książki, zamiast klasycznego prologu. To właśnie z nich dowiadujemy się, że podczas zawodów w Nowym Jorku młoda tenisistka straciła szansę na finał US Open, ponieważ doznała poważnej kontuzji. Aby wrócić do pełnej sprawności, zostaje zawieszona na rok i przechodzi rekonwalescencję. Za namową rodziców przyjeżdża na Hawaje, na wyspę O’ahu, gdzie jej matka chrzestna – Kay – prowadzi szkołę tenisa.

Na wyspie Louisa poznaje Vince’a Greenfielda – sympatycznego, przystojnego surfera. Wraz ze swoją siostrą Laurie mieszka w domu, który kiedyś pełnił rolę pensjonatu. Odziedziczyli go po poprzednim właścicielu, Jimie Kamakahi, który był bliskim przyjacielem ich rodziny. Teraz Vince próbuje przywrócić nowy blask budynkowi, planując wznowienie działalności pensjonatu. Niestety, nie wszystkim się to podoba – zwłaszcza Kay, która od początku budziła moją niechęć. Wykazuje się złośliwością, niezrozumieniem i gderliwością, sprawiając wrażenie osoby, która uprzykrza życie innym, zamiast ich wspierać.

Natomiast Vince coraz bardziej fascynuje Louisę i to z wzajemnością. Ogromną zaletą ich relacji jest umiejętność rozmawiania ze sobą, bez obrażania się, fochów i złości. Od razu wyjaśniają sobie nieporozumienia, próbują zrozumieć siebie nawzajem i daną sytuację. Louisa uczy się przy okazji innego stylu życia nakierowanego nie tylko na dyscyplinę, ale też podchodzenia z radością do tego, co się robi. Pojawia się jednak problem, który trudno im będzie rozwiązać: ona ma być na wyspie tylko 6 miesięcy, a potem musi wrócić do siebie, do Monachium na zawody US Open. A to oznacza rozłąkę i związek na odległość.

„Może to właśnie miłość” to jedna z tych powieści, które czyta się z uśmiechem i pozytywnym nastawieniem. Nie brakuje tu emocji, ale są one subtelne i rozwijają się stopniowo, bez nagłych zwrotów akcji. Autorka w pięknym stylu przedstawia romantyczną historię, podkreślając uroki życia na wyspie. Zestawia postać osoby, której jedynym celem jest osiąganie sukcesów, z kimś, kto po prostu czerpie radość z każdej chwili i spełnia swoje marzenia.

Opisy w książce sprawiają, że można poczuć się jak na wakacjach – niemal czuć bryzę oceanu, gorący piasek pod stopami i szum fal. To zasługa Lilly Lucas, której styl jest lekki i przyjemny w odbiorze. Autorka unika wulgaryzmów i odważnych scen erotycznych, zamiast tego z czułością i zachwytem maluje przed nami Hawaje, ich urok i piękno.

To niewątpliwie jeden z największych atutów tej powieści, w której obserwujemy rozwój wydarzeń z perspektywy Louisy. Dziewczyna nie potrafi się wyluzować nawet w tak cudownym otoczeniu, bo wciąż myśli o powrocie do gry i zawodach. Tymczasem Vince, choć charyzmatyczny i atrakcyjny, ma swoje tajemnice i dobrze wie, jak może skończyć się ślepe dążenie do kariery. Podobało mi się, że ich relacja rozwijała się w sposób naturalny, spokojny, bez przesadnej dramaturgii, choć nie brakowało wyzwań.

„Może to właśnie miłość” to lekka i przyjemna powieść w stylu romansu Young Adult, która przenosi nas na słoneczne Hawaje i oferuje romantyczną historię z nutą sportowych wyzwań. Można przy niej poczuć się jak na wakacjach, rozkoszować się pięknymi opisami białych plaż, wyobrazić sobie spektakularne zachody słońca i kibicować bohaterom w osiąganiu ich celów – a także w zdobywaniu odwagi, by być ze sobą. To otulająca ciepłem, przytulna historia o lecie, miłości, młodzieńczych marzeniach i odnajdywaniu własnej drogi. Idealna lektura nie tylko na wakacje, ale na każdą chwilę, gdy potrzebujemy romantycznej, pozytywnej historii z nutą sportowej pasji w tle.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 26.03.2025r.

Premiera niemiecka: 01.07.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68383-11-9

Tytuł oryginalny: This Could Be Love

Tłumacz: Anna Wziątek

Wydawca: Wydawnictwo Jaguar

Moja ocena: 6/6

[40/25] -1753. - "The Tearful Girl" - Tom II

"The Tearful Girl"

Seria: The Mysterious Hunk

Tom drugi

Kornelia Pierz

„kiedy jesteś pod ścianą, możesz robić rzeczy,

o które ktoś by cię nie podejrzewał”

Na nasze życie i to, w jakiej jesteśmy sytuacji wpływa wiele czynników, a jednym z nich są decyzje i wybory, jakich dokonujemy. Czy są one dobre, czy nie, okazuje się najczęściej po jakimś czasie, ale zawsze zbieramy ich konsekwencje. I w takiej sytuacji znalazła się bohaterka książki „The Tearful Girl”, która w pierwszej odsłonie tej historii zawartej w „The Mysterious Hunk” popełniła kilka błędów, z których największym był ten, który doprowadził do stanu, w którym ona jest teraz.

Haley Moore już zaczynała wychodzić ze swojej skorupy i powoli nabierała pewności siebie, bo zaczęła być unoszona na skrzydłach miłości. Niestety, nie wzleciała na nich zbyt wysoko, a upadek był dla niej bolesny. To, co zrobiła w finałowych epizodach pierwszego tomu serii, było szokiem nie tylko dla Camerona Sanders i ich przyjaciół, ale dla mnie również. Kompletnie jej nie rozumiałam i nie raz mnie irytowała swoim zachowaniem. Nie będę rozpisywać się o fabule, gdyż jej wydarzenia łączą się z tym, co zaistniało w pierwszej odsłonie tej historii. Wspomnę jedynie, że teraz serce Haley jest roztrzaskane, łzom nie ma końca, a gdy już ich brakuje, dziewczyna postanawia odzyskać to, co straciła.

Pierwszy tom „The Mysterious Hunk” przebiegał pod hasłem „ucieczka”, gdyż Haley wciąż unikała konfrontacji z rzeczywistością, bała się właściwie wszystkiego, a najbardziej obawiała się własnych uczuć. Była osobą, którą łatwo manipulować i przestraszyć. Motywem przewodnim „The Tearful Girl” jest przyjaźń, ale też różne aspekty miłości, które pokazują, jak te relacje mogą wspierać w trudnych chwilach, ale także jak mogą być źródłem konfliktów i wyzwań. Ten wątek przewija się pomiędzy innymi motywami i głównym tematem książki, jakim jest relacja między Haley i Cameron. Dziewczyna w trakcie swojej drogi do miłości odkrywa, kto jest szczery, na kim można polegać, a kto nie jest wart uwagi i nie zasługuje na głębsze więzi. 

Podobnie jak w pierwszym tomie,  poznajemy podejście i przeżycia osób w narracji pierwszoplanowej w nietypowy sposób. Punkt widzenia Haley przedstawiony jest w rozdziałach o pełnym numerze, natomiast innych osób, w rozdziałach połówkowych, czyli np. rozdział 12, a po nim następuje rozdział 12,5. Nie wszystkie mają swoje połówki, jednak  niewątpliwe jest to ciekawy zabieg, który poszerza naszą perspektywę, a to z kolei wyróżnia tę powieść na tle innych, gdyż pierwszy raz spotkałam się z taką formą. Moje zastrzeżenie dotyczy jedynie braku oznaczenia na początku połówkowych rozdziałów, kto w danym momencie przedstawia nam swoją wersję. To z pewnością zamierzony zabieg literacki, który nadaje fabule wielowymiarowości, co wzmacnia całość emocjonalnie. Jednak dla mnie nieoznaczenie narratora wprowadzało zamieszanie. Wiadomym jest, że pełne rozdziały należą do Haley, ale w przypadku połówek, nie zawsze jest to jasne. Wynika to nieraz z tekstu, ale dla mnie było to frustrujące i wybijało z rytmu czytania.

Autorka doskonale wnika  psychikę poszczególnych postaci poprzez szczegółowe, emocjonalne opisy, które pozwalają poczuć to, co czują poszczególne osoby.  Porusza w niej różne tematy, które są obecne wśród młodzieży, chociażby takie jak: rywalizacja między sobą, sympatie i antypatie, nękanie słabszych, pochopne wyciąganie wniosków i ocenianie, uzależnienia, depresja, ale też typowe zagadnienia związane z dojrzewaniem, akceptacją, także samych siebie i pierwszą miłością. Stworzyła przy tym intrygujący klimat, z delikatnym, ale wyraźnym napięciem, dzięki czemu od pierwszych stron przykuwa naszą uwagę. Stanowi to mocno wartość dodaną, gdyż nie jest to typowy romans Young Adult, lecz też obyczajowa opowieść z psychologicznym charakterem dotycząca dojrzewania, radzenia sobie ze swoimi lękami, fobiami, przyzwyczajeniami, ale też pokazuje, jak łatwo można komuś zrobić krzywdę, zbyt pochopnie go osądzając. 

Pokazuje przy tym, w jaki sposób różnice istniejące w środowisku nastoletniego grona mogą zarówno dzielić, jak i łączyć. Jest to zatem opowieść zarówno o zewnętrznych konfliktach, jak i wewnętrznych dylematach bohaterów. Zmagają się oni z typowymi problemami młodych ludzi stojącymi u progu dorosłości. Są tacy, którzy wiedzą co będą w przyszłości robić, mają swój własny scenariusz na życie, ale są też tacy, którzy poszukują celu, próbują określić siebie, wpasować się w obecne realia i określić, kim są.

To dobrze napisana powieść, w której żaden wątek nie został pominięty, więc pani Kornelia Pierz poradziła sobie z nimi rewelacyjnie. Wszystko zostało doprowadzone do końca, co świadczy o dobrym zaplanowaniu całości przez pisarkę, jak i umiejętności łączenia kilu motywów w jednej historii. To przejmująca opowieść o miłości, która daje spokój, poczucie bezpieczeństwa i wolność od traum z przeszłości, ale czasami wiedzie do nie bardzo trudna droga. Poszczególne epizody i motywy zgrabnie składają się na dylogię o charakterze młodzieżowym, której postacie i historia z pewnością będzie rezonowała z nie jedną osobą, która dojrzy w postaciach siebie i odbicie swoich problemów.

Recenzja tomu I "The Mysterious Hunk" 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 12.02.2025r.

Ilość stron: 543

Wymiary: 135x215 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68383-04-1

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6

[32/25] -1745. - "Po grudniu" - Tom II "Meses a tu lado"

"Po grudniu"

Seria: Meses a tu lado 

(Miesiące u Twojego boku)

Tom drugi

Joanna Marcús

„trzeba wybierać swoje bitwy, nie walczyć we wszystkich.”

Po tym, jak zakończył się pierwszy tom serii „Miesiące u Twojego boku” od razu zaczęłam drugą odsłonę tej historii „Po grudniu”. Byłam tak zła na Jennifer, że w ogóle nie było mi jej żal, gdy teraz widziałam ją w rozterce i rozpaczy. Nie będę rozpisywać się o fabule, bo zbyt dużo musiałaby, z niej ujawnić. Napiszę tylko tyle, co ujawnia blurb, w którym wspomniane zostało, że Ross i Jenny się rozstali, a było to rok temu. Dla niego był to trudny czas, gdyż tak jak ja, nie rozumiał, dlaczego stało się to, co się stało.

Jennifer stara się pokonać kryzys, jaki zresztą sama wywołała, ale wydaje się być bardziej dojrzała i na nowo układa swoje życie. Postanawia być inną osobą, niż do tej pory, a jej głównym celem staje się ukończenie studiów i praca nad sobą. To jednak wiąże się z powrotem do miejsca, z którego wyjechała przed grudniem ubiegłego roku. A to z kolei oznacza zderzenie się z konsekwencjami huraganu, który sama wywołała. Teraz jest czas po grudniu, ale po upływie ponad 365 dni, odkąd widziała się z przyjaciółkami i Rossem.

Czytanie o perypetiach Rossa i Jenny w książce „Przed grudniem”, dało mi dużo wrażeń emocjonalnych, ale teraz one towarzyszą jeszcze bardziej wzmocnione. Dochodzi do tego złość na główną bohaterkę, która „liże” rany, które sama sobie zadała, a teraz po prostu zbiera tego skutki. Chodzi oczywiście o rany duszy, poczucie winy, zadała ukochanej osobie emocjonalne ciosy prosto w serce.

Powieść „Po grudniu” jest bardziej emocjonalna od pierwszego tomu, dramatyczniejsza, ale dzięki temu dynamiczniejsza w swojej akcji. Wciągnęła mnie od pierwszej strony i nie wiało nudą w żadnym momencie. To opowieść przede wszystkim o miłości, która potrafi wiele zmienić, o ile jest szczera i prawdziwa. Pokazuje siłę miłości, która odradza się na nowo, pokonuje przeszkody, wydobywa na powierzchnię najlepsze wartości i cechy osobowości, ale też motywuje do zmian postępowania, dodaje siły do walki o siebie.

Autorka uświadamia, że trzeba zrobić pierwszy krok, który czasami musi być dokonany wstecz, by można było ruszyć do przodu. Tym samym pokazuje, że chcąc coś zmienić w życiu, należy zacząć od siebie. Jest to zatem także opowieść o rozliczaniu swojej przeszłości, wybaczaniu, nie poddawaniu się przeszkodom, walce o siebie i serce ukochanej osoby, sklejaniu na nowo tego, co zostało zniszczone.

Zarówno powieść „Przed grudniem”, jak i „Po grudniu” są uniwersalnymi historiami, które poruszają wiele trudnych tematów. To seria, w której śledzimy transformację postaci, nie tylko pierwszoplanowych, ale też drugoplanowych. Każda z nich jest niesamowitą osobowością, a ich wzajemne relacje wzbudzają poczucie przyjacielskiej więzi. Chodzi mi głównie o przyjaciół, Jenny, którzy są siłą wspierającą ją w jej działaniach. Na szczególną uwagę zasługuje transformacja głównej bohaterki, która toczy wewnętrzną walkę, której jesteśmy świadkami. Jej przemyślenia, reakcje i emocje zostały świetnie nakreślone, więc wyraźnie może wniknąć w jej dylematy toczące się między sercem, a rozumem. Postacie drugoplanowe także są wyraziste, dodające całości głębi i kolorytu swoimi reakcjami na to, co się dzieje między nimi i Jenny.

„Jeden obraz znaczy więcej, niż tysiąc słów.”

Autorka wplata w jej fabułę kilka wątków, mimo że narracja jest jednostronna, nadal z punktu widzenia Jennifer. Porusza między innymi problem depresji i uzależnień, toksyczności relacji, odpowiedzialności za swoje decyzje. Na przykładzie Jenny zwraca uwagę, że nic nie dzieje się w życiu bez przyczyny. Jeżeli wywołaliśmy burzę, to zbieramy jej konsekwencje.

Joana Marcús nie bez przyczyny zrobiła furorę na Wattpadzie swoją powieścią i w tej chwili jest jedną z tych hiszpańskich pisarek, których książki sprzedają się niemal od razu. To nie tylko zasługa stylu, ale też uniwersalnych historii, które wprawdzie kierowane są do młodych czytelników, ale z równym zainteresowaniem czytane są przez osoby w bardziej dojrzałym wieku.

Autorka potrafi z dojrzałością podejść do tematów trudnych, które przeżywamy namacalnie, gdy opowiada o różnych relacjach, także tych toksycznych. Porusza też zagadnienia dotyczące uzależnień, depresji, przemocy emocjonalnej i fizycznej, ale też rozpoznania, czego tak naprawdę bohaterowie pragną, co jest dla nich dobre.

Na amazon.com można zobaczyć, że w tej serii są jeszcze dwa kolejne tomy, więc będę z niecierpliwością oczekiwać na polskie wydania książek” Tres Meses” i „Las luces de febrero”. Jestem ciekawa, co jeszcze wymyśliła autorka, by uatrakcyjnić tę historię, bo po przeczytaniu „Po grudniu”, wydaje się, że wszystkie elementy układanki są na swoim miejscu.

Recenzja tomu I "Przed grudniem"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 28.01.2025 r

Data premiery hiszpańskiej: 02.11.2022r.

Ilość stron: 520

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka

Tytuł oryginalny: Después de diciembre

Tłumacz: Magdalena Olejnik

ISBN: 978-83-8335-453-8

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[28/25] -1741. - "Przed grudniem" - Tom I "Meses a tu lado"

"Przed grudniem"

Seria: Meses a tu lado (Miesiące u Twojego boku)

Tom pierwszy

Joana Marcús

„Nigdy nie zapominaj o sobie.

Dla nikogo.”

Miłość ma różne oblicza i bywa, że tylko udaje, że nią jest, albo wydaje się, że jesteśmy nią obdarzeni. Miłość może uskrzydlać, dodawać barw codzienności, zmieniać nasze postrzeganie rzeczywistości. Może być delikatna, troskliwa, prawdziwa, jedyna i pierwsza, ale może przybierać też ciemne oblicza, które nie od razu można dostrzec, gdyż oplata swoimi manipulacyjnymi i toksycznymi mackami, a to z kolei nie pozwala dostrzec miłości tej czystej, szczerej i prawdziwej. W takiej sytuacji znalazła się bohaterka książki „Przed grudniem”, która jest pierwszą częścią hiszpańskiej serii "Meses a tu lado", co w polskim tłumaczeniu oznacza „Miesiące u Twojego boku”.

Jennifer Michelle Brown zaczyna właśnie swój nowy rozdział życia, w nowym miejscu i w nowym otoczeniu, z daleka od rodziny i domu. Na uczelnie przywozi ją jej obecny narzeczony, którego imienia nie będę wymieniać, bo na to nie zasługuje, o czym przekonałam się w trakcie poznawania historii Jenny. Są ze sobą dopiero od czterech miesięcy, a on już zdążył ją zdradzić, ale ona wspaniałomyślnie wybaczyła mu ten błąd i nadal są parą. Teraz czeka ich dłuższa rozłąka, więc on proponuje otwarty związek, bo on potrzebuje zaspokajać swoje seksualne potrzeby, a Jenny jest aseksualna. Przynajmniej on tak uważa. Wkrótce Jenny przekona się, czy będzie w stanie w ten sposób funkcjonować, tym bardziej, że poznaje ludzi, z którymi świetnie się dogaduje, zwłaszcza z pewnym niepokornym chłopakiem, na którego wszyscy mówią Ross. 

Zawsze z ostrożnością i niepewnością podchodzę do książek, które święcą swoje triumfy na Wattpadzie, gdyż nie raz trafiałam na historie z tego serwisu, które mnie zawiodły swoim stylem i pomysłem. Z podobną rezerwą podeszłam do powieści młodziutkiej pisarki Joany Marcús, która pierwszym tomem serii „Miesiące u Twojego boku” zadebiutowała na hiszpańskim rynku wydawniczym w listopadzie 2021 roku

„Przed grudniem” okazała się uroczą opowieścią, w którą wnika się stopniowo, gdyż nie od razu dałam się jej porwać ze względu na dłuższe wprowadzenie w fabułę i charakterystykę osób. To jest częste u młodych pisarzy, którzy potrafią pisać fascynujące historie, mają dobre pomysły, ale pierwsze strony ich powieści nieco się ciągną. I tak jest w tym przypadku. Najpierw poznajemy Jenny, jej osobowość, obawy, pierwsze chwile w nowym miejscu, a dopiero, gdy Jenny poznaje swoją współlokatorkę, a potem jej brata i przyjaciół, robi się znacznie ciekawiej i od tego momentu nie mogłam przestać o nich czytać.

Pani Joana Marcús stworzyła postacie, które mają konkretne osobowości, można je lubić, albo od razu się do nich zniechęcić. Każda z nich jest charakterystyczna, nawet jeżeli jest to ktoś z drugiego, a nawet trzeciego planu, tak jak chociażby Sue. Pierwsze z nią spotkanie nie było miłe, zarówno wzbudzała u Jenny niechęć, jak i u mnie, jako czytelnika. Jednak z czasem zyskiwała w moich oczach, bo zawsze mówi to, co myśli i po prostu do jej sposobu bycia trzeba przywyknąć. Bardzo polubiłam przyjaciela Rossa, Willa i jego dziewczynę Nayę. Ich po prostu nie da się nie lubić, jak i samego Rossa, który ma bogatą osobowość, równie bogatą, nie zawsze dobrą przeszłość. Jest oczytany, zafascynowany filmowymi bohaterami i ma wytyczony cel, do którego dąży.  Intrygującą osobowością jest też jego brat Mike, który zasługuje na swoją osobną historię.

Niestety, nie mogę tak wychwalać Jenny, która jest w tej powieści główną narratorką, więc wszystko widzimy z jej punktu widzenia. Jej osoba bardziej mnie denerwowała, niż fascynowała. Nie od razu ją polubiłam i jej podejście do życia, które było nijakie, bez wyrazu. Już to, że wybrała, jako kierunek studiów filozofię i literaturę, a tak naprawdę nie lubi czytać książek i nawet nie zna podstawowych klasyków, także jeżeli chodzi o kino, dużo o niej mówi, A w ogóle niewiele ją interesuje, poza głupawymi reality show, zwłaszcza, jeżeli uczestnicy show się kłócą. Poza tym jest nijaka, naiwna, dająca sobą sterować rodzinie i swemu chłopakowi, który wykazuje tendencje narcystyczne. Na szczęście to w trakcie jej pobytu wśród nowo poznanych przyjaciół zaczyna się zmieniać. Jej przemiana na szczęście postępuje, wprawdzie wolno, ale sukcesywnie. I gdy już zaczęłam ją lubić, to ona na koniec wywija taki numer, że kompletnie jej nie rozumiałam i znowu amplituda mojej sympatii do niej spadła z trzaskiem. Całe szczęście, że miałam na półce drugi tom, bo trudno by mi było czekać na kontynuację.

„Przed grudniem” to romans w stylu Young Adult, w której bohaterowie mają ponad 18 lat i wchodzą w dorosłość, więc akcja dzieje się w środowisku studenckim i w gronie przyjaciół. Wprawdzie, gdy poznajemy Jenny, ma ona 17 lat, ale to się z zmienia po najbliższych urodzinach. Autorka zadedykowała swoją powieść takim osobom, które są jak jej postacie.

„Dla każdej Jenny, która jeszcze uczy się siebie kochać;

dla każdego Rossa, który jeszcze uczy się siebie akceptować;

dla każdej Nayi, który jeszcze uczy się o siebie dbać;

dla każdego Willa, który jeszcze uczy się rozluźniać;

dla każdej Sue, która jeszcze uczy się otwierać przed innymi;

i dla każdego Mike,a, który jeszcze uczy się sobie wybaczać."

I o tym jest ta książka. 

O życiu i zbieraniu różnych doświadczeń, które są dla każdego lekcjami, nie zawsze przyjemnymi, nie raz dramatycznymi, ale zawsze prowadzącymi do wyzwolenia z przeszłości i odkrycia siebie na nowo.

Recenzja tomu II "Po grudniu"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 24.11.2023r.

Data premiery hiszpańskiej: 11.11.2021r.

Ilość stron: 660

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka

Tytuł oryginalny: Antes de diciembre

Tłumacz: Magdalena Olejnik

ISBN: 978-83-8335-071-4

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[02./25] 1715. -"Daj mi znak"

"Daj mi znak"

Anna Sortino

„Możesz odnajdywać siebie raz za razem. Ważne jest to, żeby zawsze postępować zgodnie z tym, co podpowiada ci serce.”

W powieściach, które do tej pory przeczytałam, nie spotkałam się jeszcze z sytuacją, by głównymi postaciami były osoby niesłyszące. Najczęściej są one jednym z motywów fabuły, które towarzyszą pierwszoplanowym wątkom i stanowią dla nich tło. Nie miałam też do czynienia z powieścią, w której można by się poczuć osobą co najmniej słabosłyszącą, a taką jest bohaterka książki „Daj mi znak”. Trudno mi bowiem wyobrazić sobie, jak to jest nie odbierać dźwięków otoczenia i kontaktować się z innymi, nie mając możliwości usłyszenia, co mówią.

Lilah jest normalną, energiczną, pełną kreatywnych pomysłów i marzeń siedemnastolatką. Ma swoje ulubione przyjaciółki, z którymi często spędza wolny czas, chodzi do liceum, pilnie się uczy, ma dobre kontakty rodzinne i ogólnie jest osobą lubianą.  Patrząc na nią z boku, wydaje się, że niczego jej nie brakuje, ale tylko ona wie, ile kosztowało ją to, by nauczyć się funkcjonować w tzw. normalnym” świecie. Lilah jest, bowiem osobą słabosłyszącą, która wprawdzie radzi sobie bez aparatu słuchowego, ale mimo to nie raz spotykała się w swoim życiu z różnymi reakcjami na jej niedyspozycję słuchu. Poznajemy ją, gdy zbliża się koniec roku szkolnego i powstaje pytanie, jak spędzić wakacyjny czas. Dziewczyna wpada na pomysł zgłoszenia się na obóz letni dla Głuchych noszący nazwę "Szary Wilk", jaki odbywa się, co roku od wielu lat. Kiedyś brała w nim udział jako uczestniczka, teraz ma szansę zostać młodszą wychowawczynią dzieci z niedosłuchem lub całkowicie Głuchych. Na obozie spotyka dawnych znajomych i zawiera nowe kontakty, a jednym z ważniejszych staje się dla nie Isaac, nastolatek z całkowitą głuchotą.  

Zaczynając tę książkę, wiedziałam, że jest to lektura młodzieżowa i faktycznie ma ona taki charakter, gdyż jej akcja dzieje się w środowisku bardzo młodych ludzi. Jednak nie spodziewałam się, że dostanę taką dawkę wiedzy o świecie, o którym nie wiedziałam do tej pory zbyt dużo. To znaczy, wiem, że są osoby, które nie słyszą, ale nie miałam pojęcia, z czym muszą się mierzyć na co dzień i jak siebie postrzegają. Można dostrzec, że pomimo istnienia obecnie  wielu możliwości porozumiewania się, dzięki rozwojowi technologicznemu, nadal trudno jest Głuchym funkcjonować w codziennych sytuacjach.  

I to doskonale pokazuje książka pani Anny Sortino, która tą powieścią zadebiutowała na pisarskim rynku w 2023 roku. Byłam zaskoczona, gdy dowiedziałam się o tym, gdyż nie jest w ogóle wyczuwalne niewprawne pióro. Historia, która spod niego wyszła, jest bardzo życiowa i daje poczucie autentyczności, być może dlatego, że autorka jest osobą Głuchą, więc doskonale wie, o czym pisze. Jej styl powoduje, że integrujemy się z bohaterami, z łatwością wnikamy w ich spojrzenie na rzeczywistość poprzez perspektywę pierwszoosobową głównej bohaterki, Lilah. Zabrakło mi narracji Isaaka, który jest całkowicie niesłyszący. Z tego, co wyłaniało się z treści książki, jego historia uzupełniłaby fabułę i uczyniła bardziej rozbudowaną, gdyż gdzieś giną problemy, jakie chłopak ma na co dzień.

Nie od razu wniknęłam w treść i wydarzenia, gdyż musiałam przywyknąć do nieco innego przedstawienia dialogów. Autorka zastosowała bowiem zmienną czcionkę, by ułatwić czytelnikom rozpoznanie kiedy ktoś używa języka migowego, a kiedy są dialogi prowadzone w standardowy sposób. Kwestie mówione mają czcionkę zwykłą, natomiast używanie języka migowego oznaczone zostało kursywą, więc łatwo odróżnić, w jaki sposób postacie się porozumiewają. Czasami są opisane układy rąk, ale też ukazane zostały różnice w ich używaniu , gdyż nie raz drobne pomyłki ułożenia rąk, dłoni, a nawet palców, znaczą zupełnie coś innego, niż osoba chciałaby „powiedzieć” gestami.

W „Daj mi znak” bohaterka uczy się ASL, czyli amerykańskiego systemu migowego, ale też istnieje  Sim-Com, czyli używanie zarówno migania, jak i mówienia jednocześnie, albo PSE będące bezpośrednim tłumaczeniem języka anielskiego, BSL - brytyjski język migowy, a w Polsce funkcjonuje PJM - polski język migowy. Te zawiłości wyjaśnia na wstępie pani Marta Demianiuk, więc było to dla mnie dużym ułatwieniem, by wniknąć w fabułę.

Powieść dała mi poczucie, z jakimi dylematami muszą zmagać się osoby Głuche i jak ważne są drobne niuanse, na które z reguły nie zwracamy uwagi, jako osoby słyszące. Na podstawie tej historii dowiedziałam się dosyć sporo o kulturze Głuchych, na przykład to, że nie istnieje jeden język migowy, ale jest ich wiele i każdego trzeba się nauczyć, by porozumieć się z innymi osobami niesłyszącymi pochodzącymi na przykład z innych krajów. 

„Daj mi znak” to przyjemny w odbiorze romans w stylu YA, w którym poruszane są typowe problemy wieku dorastania, pierwsze porywy serca, sympatie, antypatie, przyjaźnie, poszukiwanie własnej tożsamości i rozpoznanie, co chciałoby się robić w przyszłości.

Historia napisana przez panią Annę Sortino jest wiarygodna i naturalna, gdyż została napisana przez autorkę, która jest osobą niesłyszącą, więc  ujęła problemy doskonale znając je z własnych doświadczeń. Uświadomiła, że wciąż jest tak, że to osoby niepełnosprawne muszą uczyć się funkcjonować w tzw. "normalnym" świecie, dostosować się do ogółu społeczeństwa i ciągle nie jest to łatwe, gdyż spotykają się z niezrozumieniem i niewłaściwym traktowaniem. Autorka pokazała, że nie ma znaczenia w życiu, kto jaką grupę społeczną reprezentuje, a niepełnosprawni, bez względu na stopień i rodzaj niedyspozycji zdrowotnej mają takie same zmartwienia, uczucia, pragnienia, marzenia i przy wsparciu społecznym mogą prowadzić życie takie, jakie chcą.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Young (Wydawnictwo Kobiece)

Wydanie: I

Data premiery:26.06.2024r.

Data premiery oryginalnej wersji: 11.07.2023 r.

Ilość stron: 340

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginalny: Give Me a Sign

Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

ISBN 978-83-8371-052-5

Wydawca: Wydawnictwo Young

Moja ocena: 4/6

[187./24]. 1702. - "Razem z szeptem" Tom I

"Razem z szeptem"

Tom pierwszy

Aleksandra Świderska

„To, co najważniejsze, wybrzmiewa w ciszy”

Nie wszystko można wypowiedzieć głośno i wyraźnie. Czasami szept, bywa głośniejszy, niż jakikolwiek wrzask, zwłaszcza, jeżeli dotyczy to tego, co skrywa dusza człowieka i jego doświadczenia. Wiedzą o tym doskonale bohaterowie książki „Razem z szeptem”, którzy nie o wszystkim mogą mówić otwarcie. Dlaczego? Bo wciąż o pewnych sprawach lepiej milczeć, bo narzucane są nam określone zachowania, sposób życia, myślenia i przekonania. Wszelkie odstępstwa są piętnowane i wyśmiewane, zwłaszcza, jeżeli chodzi o młodych ludzi. Okładka sugeruje od razu, jakiej sfery życia dotyczy to zagadnienie i o jakie sekrety chodzi.

Michał Moskal mieszka w Borzygniewie ze swoją mamą i siostrą bliźniaczką Leną. Oboje uczęszczają do ostatniej klasy maturalnej, z tym, że on do tej pory uczył się w liceum zwanym Czternastką, która była o profilu mat-fiz, a ona do Dwójki, która ma profil humanistyczny. Niestety, budynek Czternastki został zalany przez pękniętą rurę i wymaga remontu, więc dyrektor zdecydował, że uczniowie na ten czas, będą musieli przenieść się do innych placówek szkolnych we Wrocławiu. Michał ulegając prośbom siostry, zdecydował się na liceum nr 2, gdyż ona chciała, by brat chodził z nią do tej samej szkoły. Problemem dla Michała jest jednak główny kierunek tej placówki, bo są w nim przedmioty w przeważającej ilości humanistyczne, a on sobie z nimi kiepsko radzi. Natomiast doskonale czuje się z przedmiotami ścisłymi, zwłaszcza matematyką.

Inaczej jest u Adriana Zachariasza, który jest dobry z przedmiotów humanistycznych, zwłaszcza z historii, natomiast zupełnie nie radzi sobie z matematycznymi zadaniami. Adrian uchodzi za niezwykle męskiego faceta, wesołego, przebojowego, pewnego siebie, do którego wzdycha większość dziewczyn w liceum. Jednak nikt nie wie, że jest to tylko maska, która przykrywa jego prawdziwą naturę i sytuację rodzinną. Wie, że gdyby wyjawił, z kim tak naprawdę chciałby spędzić każdą wolną chwilę, nie miałby spokojnego życia w szkole. Nikt też nie ma pojęcia, co dzieje się u niego w domu. A nie jest wesoło, gdyż rządzi w nim ojciec tyran.

W wyniku pewnych zdarzeń między chłopakami dochodzi do bójki, i w efekcie obaj są zawieszeni w prawach ucznia na dwa tygodnie. Kariera sportowa Adriana wisi więc na włosku, a Michał nie jest pewien, co będzie dalej z jego nauką i maturą.

Ten długi opis to tylko jeden z wątków, bo pojawiają się też inne motywy. Przede wszystkim zwraca uwagę na odmienność młodych ludzi, którzy nie wiedzą, jak poradzić sobie ze swoimi emocjami, ale też wyłania się aspekt związany z przemocą fizyczną i psychiczna, jaka ma miejsce w domu Adriana. Matka nie potrafi przeciwstawić się despotycznemu mężowi i obronić syna. A ciosy mogą być wymierzone niemal za wszystko to, co nie spodoba się ojcu.

Pani Aleksandra Świderska dała się już poznać czytelnikom, dzięki serii „Miasto gasnących świateł”, której bliżej było do kryminału, niż do obyczajowej literatury. Tym razem jej najnowsza powieść skłania się bardziej ku gatunkowi romansu YA, ale podanej w zupełnie nowej szacie. To bardzo zgrabnie opowiedziana historia o rozwijaniu się miłości między dwoma chłopakami. Autorka umiejętnie nakreśliła ich osobowości, emocje, nie naruszając w żadnym przypadku poczucia smaku. Pięknie i delikatnie, a jednocześnie zmysłowo opisała buzujące pożądanie, ale też wszelkie targające bohaterami emocje, których tutaj nie brakuje. Nie emanuje wulgaryzmami, ani zbyt wyuzdanymi scenami. Opisy dają pole dla wyobraźni i nie wykraczają poza granice przyzwoitości. Umiejętnie wnika w umysły bohaterów, ukazując ich dylematy, więc z łatwością towarzyszymy im w ich trudnych chwilach. W delikatny i bardzo ładnym stylu rysuje ich doświadczenia związane z seksualną stroną, odkrywaniem swej prawdziwej natury, pokazując, jak bardzo krzywdzi się osoby mające taką naturę, jak Michał i Adrian. W tym emocjonalnym burzliwym dla nich czasie wyłania się okazja do wzajemnego poznawania się, odkrywania siebie i stawienia czoła utartym schematom.

Można oczywiście dostrzec drobne niedociągnięcia w stylu pisania pisarki - na przykład: używanie kolorów włosów do zaznaczenia osoby, której jakaś fraza dotyczy, czy nadużywanie słowa "mężczyzna", chłopak, ale ważne jest przede wszystkim to, że poruszane są problemy nastolatków, którzy czują, że są inni, ale boją się tego ujawnić, wiedząc, że spotkałoby się to z napiętnowaniem i pogardą ze strony rówieśników, ale też dorosłych.

Drugą ważną kwestią jest przemoc w rodzinie, w której władzę sprawuje ojciec mający wysoką pozycję społeczną. Bardzo sugestywnie został nakreślony mentalny charakter dręczonej osoby, jaką jest Adrian. On często spodziewa się kary, tam, gdzie nawet na nią nie zasługuje. Czuje się winny tej sytuacji, że jest słaby, bo nie potrafi przeciwstawić się ojcu i obronić matkę. Ten wątek nie został zbyt dogłębnie ukazany, ale i tak można poczuć to, co przeżywa Adrian w rodzinnym domu. Z kolei Michał ma szczęście pod tym względem, gdyż zawsze może liczyć na pomoc i troskę mamy.

„Razem z szeptem” jest pierwszą częścią tej historii, co zaznacza autorka na końcu, ale nie ma oznaczenia na okładce, lecz dopiero, gdy docieramy do ostatniej strony. Historia Michała i Adriana poruszyła moje serce, towarzyszyło mi wiele emocji, rożnych przemyśleń, więc jestem ciekawa ich dalszych losów, więc z niecierpliwością czekam na kolejną część powieści.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 24.10.2024r.

Wymiary: 130x210 mm

Ilość stron: 408

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-377-7

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6