[103/25] - 1816. - "Nudziarz"

"Nudziarz"

Piotr Bolc

„Czasami człowiek zostaje, nawet jeśli wie, 

że najwyższy czas dać nogę.”

Jadąc na wakacje, czy urlop lub po prostu na weekend w ciche miejsce szukamy z reguły spokoju, sielankowego nastroju i relaksu na łonie natury. Takie warunki obiecują na pewno Mazury, gdzie można znaleźć piękne miejsce nad jeziorem i cieszyć się urokiem otaczających nas krajobrazów. Takie nadzieje miał bohater książki „Nudziarz”, której okładka wskazuje na lekką wakacyjną opowieść. I tak z początku ta historia wygląda, gdy detektyw o pseudonimie Iks wybiera się na urlop. Miał nadzieję, że spędzi go ze swoją partnerką, ale okazało się, że ona ma zupełnie inne plany.

Mazurska oaza spokoju miała być dla Iksa, prywatnego detektywa, miejscem wytchnienia – nie tylko od wymagającej pracy, ale również od skomplikowanych relacji, które zaczęły go przytłaczać. Wynajęty od samotnego mężczyzny domek miał zapewnić ciszę i anonimowość, a jedynym sąsiadem była posiadłość warszawskiego przedsiębiorcy, którego syn organizował tu wakacyjne spotkania ze znajomymi. Iks otrzymał jasne instrukcje: nie wtrącać się w ich życie. Jednak już pierwszego wieczoru spokojną atmosferę przerywa niespodziewany hałas zza żywopłotu. Wbrew rozsądkowi, Iks postanawia zajrzeć do sąsiadów i interweniować. Ta decyzja okazuje się zgubna w skutkach, a to za sprawą pewnej dziewczyny o imieniu Diana. Ona i jej przyjaciele stają się drogą do niebezpiecznych wydarzeń, które mogą skończyć się nawet śmiercią.

„Nudziarz”, wbrew pozorom, wcale nie jest nudny – wokół bohatera nieustannie coś się dzieje. On sam czuje się skołowany, nie do końca rozumie, w co się wplątał. Po prostu znalazł się w miejscu, gdzie nie powinien. Jego detektywistyczny instynkt go nie zawiódł – szybko odkrył, że detektywem jest się cały czas, bez możliwości wzięcia urlopu.

Już pierwszego dnia spotyka się z niechęcią mieszkańców wioski Rogi, których zachowanie skutecznie odstrasza od pierwszego kontaktu. Szczerze mówiąc, gdybym była na miejscu Iksa, opuściłabym ten rejon natychmiast. Tak niesympatycznego przyjęcia nie doświadczyłam nigdy w rzeczywistości. Iks trafia do społeczności, która nie toleruje obcych, patrzy na nich podejrzliwie i z dystansem. A jeśli ktoś nie spełnia ich niepisanych zasad, mają swoje sposoby, by się go pozbyć.

Jeśli chodzi o bohaterów, ich charaktery stopniowo wyłaniają się z fabuły, ale ich wygląd, wiek czy szczegóły życia pozostają niedoprecyzowane. To sprawia, że trudno się do nich przywiązać. Żadna z poznanych postaci, poza Iksem, nie wzbudziła mojej sympatii, a najmniej polubiłam Dianę. Jest niezdecydowana, pełna sprzeczności, a przy tym wredna, perfidna, samolubna i narzucająca innym swoją wolę. Zaskoczyło mnie, że Iks jest nią zafascynowany i nie dostrzega jej manipulacji oraz fałszu. Bezkrytycznie ulega jej kaprysom, jakby nie widział jej prawdziwej natury.

Książkę „Nudziarz” czyta się lekko, mimo że nie jest wesoło i przyjemnie. Wokół detektywa pojawiają się dziwni, agresywni osobnicy, niespodziewane zagrożenia, niebezpieczne sytuacja zagrażające życiu. Nie ma on do kogo zwrócić się o pomoc, bo nawet policja nie rwie się do przyjrzenia się sprawie, mimo że wydaje się wiedzieć o tym, co się dzieje w ich miejscowości.

Piotr Bolc wciąga nas powoli w duszny świat ukrytych układów, nielegalnych interesów, brudnej gry w cieniu dyskotek i narkotykowego półświatka. Tworzy wrażenie zagrożenia i sprawia, że mamy obawy o życie bohatera.

Fabuła rozwija się początkowo wolno, nawet zbyt wolno – zanim pojawiają się niepokojące spotkania i dramatyczne zwroty akcji, śledzimy szczegółowy opis podróży Iksa do Rogów. Nieco irytujący jest fakt, że nie poznajemy prawdziwego imienia i nazwiska bohatera, lecz następujące po sobie wydarzenia skutecznie odciągają uwagę od tego szczegółu. Na tle tej mrocznej historii pojawiają się również drobne zgrzyty – chociażby użycie przez autora słowa „rogówka” zamiast bardziej popularnego „narożnik” (tak przynajmniej się domyślam), co może brzmieć dziwnie dla czytelnika przyzwyczajonego do innej terminologii. Dodatkowo, na końcu książki pojawia się tekst, który pozostaje bez tłumaczenia, co może budzić niedosyt i wprowadzać irytację, jeśli jego treść jest istotna dla całości historii.

Książkę „Nudziarz” czyta się lekko, mimo że jej fabuła nie należy do przyjemnych. Wokół detektywa pojawiają się agresywni osobnicy, niespodziewane zagrożenia i sytuacje zagrażające życiu. Nie ma on do kogo zwrócić się o pomoc, bo nawet policja zdaje się niechętnie angażować w sprawę, mimo że doskonale wie, co dzieje się w miejscowości. Autor sprawnie buduje duszną atmosferę świata ukrytych układów, nielegalnych interesów i brudnej gry w cieniu dyskotek oraz narkotykowego półświatka. Powoli tworzy wrażenie zagrożenia, sprawiając, że zaczynamy obawiać się o życie bohatera. Piotr Bolc zręcznie splata mroczną rzeczywistość z romansem i tajemnicami tak głębokimi, że budzą strach. Sielankowy pejzaż mazurskiej wsi stopniowo ustępuje miejsca brutalnej prawdzie – wszędzie tam, gdzie są ludzie, nawet raj może zmienić się w piekło.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorem

Wydanie: I

Data wydania: 20.11.2024r.

Ilość stron: 390

Okładka: miękka

Wymiary: 195 x 125 mm

ISBN: 978-83-68037-36-4

Wydawnictwo: Wydawnictwo Nocą

Moja ocena: 4,5/6

[87/25] - 1800. - "Potępione" #1

"Potępione"

Tom pierwszy

Agata Kabza-Papuga

„Zmarłe dusze to zwyczajni ludzie, 

którzy po prostu żyją w innej krainie. 

Są dokładnie tacy sami jak my.”

Fantasy nie jest moim ulubionym gatunkiem, więc sięgam po niego rzadko. Jednak okładka książki pt.: „Potępione” i opis na jej tylnej stronie skutecznie mnie zachęciły do lektury.

Blurb książki jest dosyć obszerny, ale stanowi jedynie wprowadzenie do tego, co czeka czytelnika na jej kartach. Już od pierwszych stron autorka intryguje, otwierając historię trzyczęściowym prologiem. Najpierw skłania do refleksji nad Śmiercią, następnie przenosi nas do momentu, gdy Marysia Chotecka ma 17 lat. Jej los pozostaje tajemnicą, lecz można wyczuć, że nie spotkało jej nic dobrego. Odpowiedź na tę zagadkę pojawia się dopiero w ostatniej scenie powieści. Następnie, poprzez baśniowy epizod „Początek”, cofamy się o pięć lat, gdy Marysia miała 12 lat.

To wtedy jej życie zaczyna się zmieniać – przeprowadzka z Gdańska do Podkowy pod Warszawą, nowa szkoła, nowe otoczenie. Marysia jest osobą wycofaną, niepewną siebie i nieśmiałą, a szkoła napawa ją lękiem. Rówieśnicy są wobec niej okrutni, drwią z jej rysunków – ponurych, mrocznych obrazów, które przypominają sny dręczące ją każdej nocy. Marysia nie rozumie ich znaczenia, ale czuje, że kryje się za nimi coś więcej.

Wkrótce dochodzi do tragicznych wydarzeń, które na zawsze odmienią jej życie. W ręce dziewczyny trafia niezwykły medalion, będący częścią większej całości. Połączony w jedność, ma moc otwierania Granicy między światami Żywych i Umarłych. A w snach Marysi pojawiają się Uśpieni, którzy wyraźnie chcą takim jak ona, nosicielkom medalionu, coś przekazać. Bo takich jak ona, jest więcej, a dokładnie jeszcze są trzy nosicielki medalionu, a ten specyficzny wisior ma swoją moc przyciągania do siebie osoby z nim związane.

„Potępione” to debiut pani Agata Kabza-Papugi, w co trudno uwierzyć, bo styl, jak i pomysł na powieść jest bez zarzutu. Trudno mi się do czegoś przyczepić, no, chyba że do objętości książki, która ma ponad 500 stron, co dla mnie jest z reguły przerażające. Często bowiem młodzi pisarze mają ambicje tworzyć obszerne historie z wieloma zbędnymi szczegółami. W tym przypadku jest inaczej, gdyż każdy epizod, zdanie, fraza są przemyślane i potrzebne, a czytanie przebiega szybko, gdyż z każdą kolejną stroną historia wciąga całkowicie, ale nie od razu, gdyż po intrygującym wstępie, akcja nieco zwalnia, ale nie na długo, gdyż kolejne zdarzenia pojawiają się znacznie szybciej, a ostatnie rozdziały to już prawdziwe, emocjonalne tornado emocji. Do tego ważne jest, że wydawnictwo Spark zdecydowało się na druk dosyć wyraźną czcionką, która z pewnością ułatwi czytanie osobom o słabszym wzroku. Jedynie miękka okładka i klejona brzegi nie gwarantują trwałości, przy tak grubej książce.

Autorka zastosowała ciekawą formę narracji – historię obserwujemy z perspektywy kilku bohaterów. Główna postać to Marysia, ale jej losy przeplatają się z historiami innych osób, których tajemnice odkrywamy stopniowo. Narracja trzecioosobowa ograniczona sprawia, że każdy rozdział skupia się na jednej postaci, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć ich emocje i decyzje.

To jedna z najlepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam, szczególnie ze względu na ciekawą mieszankę gatunkową. Choć trudno przyporządkować ją do jednego rodzaju, najbliżej jej do Low Fantasy, gdyż świat przedstawiony jest rzeczywisty, a bohaterowie wyglądają zwyczajnie. Nie ma tu fantastycznych stworzeń czy odległych, nierealnych krain, a wręcz przeciwnie, akcja osadzona jest w miejscach znanych, które można znaleźć na mapie. Nie czuć grozy, lecz raczej emocjonalne napięcie wynikające z losów bohaterów. W ten rzeczywisty świat wpleciony jest wątek magii subtelnie splatającej się z codziennością i związany z czterema medalionami, jak sugeruje opis, ale właściwie jest to jeden wisior, tylko podzielony na części.

Agata Kabza-Papuga porusza wiele życiowych tematów, ukazując problemy, z jakimi mierzą się jej postacie. Jednocześnie łączy kilka gatunków – znajdziemy tu wątki kryminalne, niewyjaśnione zdarzenia, elementy romansu w stylu YA, sensację, thriller i oczywiście fantasy osadzone w rzeczywistym świecie. Finał jest tak nieoczywisty, że musiałam przeczytać go jeszcze raz, by w pełni zrozumieć jego wymowę. Tym samym autorka daje subtelny znak, że to jeszcze nie koniec tej historii – a ja z niecierpliwością czekam na jej kontynuację.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu

Wydanie: I
Data premiery: 14.04.2025r.
Ilość stron: 540
Wymiary: 205 x 145 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-974468-0-9
Wydawnictwo: SPARK LINE
Moja ocena: 6/6

[46/25] -1759. - "Kość niezgody"

"Kość niezgody"

Monika Lech

„Jak się człowiek dobrze wokół obejrzy,

to nowe w życiu zawsze znajdzie.”

Patrząc na uroczą okładkę książki „Kość niezgody”, można odnieść wrażenie, że czeka nas romantyczna, sentymentalna i emocjonalną historię. Natomiast opis sugerował kryminalną opowieść z domieszką humoru. Jednak podczas lektury moje oczekiwania szybko się zmieniły, więc mój entuzjazm nieco zmalał.

Moje pierwsze zaskoczenie przy tej książce, gdy otworzyłam pierwszą jej stronę i ujrzałam datę 24 stycznia 2059 roku. Trudno mi było to zrozumieć, bo nic futurystycznego nie zauważyłam, gdyż realia są takie, jakie znamy obecnie, więc różnica w czasie nie była dla mnie czymś niezwykłym. Drugie zaskoczenie nastąpiło, gdy poznałam wiek bohaterek. Spodziewałam się, że Ola i Basia to co najmniej kobiety gdzieś około trzydziestki, ale okazało się, że mają gdzieś pomiędzy 50 a 60 lat. Postanowiły zrobić sobie urlop i poleciały do Rzymu. Mimo to z początku nic mnie nie zdziwiło, bo wszystko zaczyna się zwyczajnie i monotonnie, gdy Ola i Baśka lądują na włoskim lotnisku. Czekając na bagaże obserwują ludzi i próbują zgadywać, kim są, czyli zaczyna się zwyczajnie i w ogóle nie jest odczuwalne, że historia ma swój początek prawie ćwierć wieku później od naszej współczesności.

Jednak im dalej, tym robiło się coraz dziwniej, bo najpierw kobiety rozmawiają o sprawach i tylko one rozumieją, o co im chodzi. Wspominają osoby i sytuacje, które pozostają niejasne, co to wprowadza trochę zamieszania. Potem robi się jeszcze dziwniej, bo pojawiają się jacyś osobnicy o nadludzkich zdolnościach, którzy wyraźnie obserwują bohaterki i trudno określić kim są. W trakcie czytania dostrzec można, że historia łączy w sobie elementy fantasy, science fiction, obyczajowe, komediowe, kryminalne i przygodowe, co czyni ją trudną do jednoznacznego zaszufladkowania.

Fabuła rozkręca się wolno, chociaż nie brakuje wielu wydarzeń i zwrotów akcji. Poszczególne wątki rozgrywają się w realnych warunkach na tle włoskich klimatów, zabytków, zaułkach, nie tylko Rzymu, ale też jego okolic. Choć akcja rozgrywa się w 2059 roku, realia niewiele różnią się od znanych nam współczesnych.

Pani Monika Lech jest pisarką, która lubi tworzyć powieści w takich różnorodnych klimatach i to doskonale jest widoczne w książce „Kość niezgody”. Skierowana jest ona do czytelników lubiących połączenie naszych współczesnych realiów z domieszką fantasy i miksem gatunkowym. Mnie jednak nie porwała, być może dlatego, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego od tej historii.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta

Data premiery: 30.01.2025 r.

Ilość stron: 366

Okładka: miękka

Wymiary: 210x135 mm

ISBN: 978-83-67875-74-5

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 3/6

[18./25] -1731. - "Piosenka ostatniej nocy"

"Piosenka ostatniej nocy"

Joanna Kacprzak

„Gdy komuś przebaczysz, otrzymujesz wolność, ale dopiero wtedy, gdy przebaczysz samemu sobie, dostajesz skrzydeł.”

Wybaczenie krzywd dla wielu osób jest nie do przyjęcia w niektórych sytuacjach, jednak zostało już udowodnione, że ma ono siłę wyzwalającą z matni przeszłości. Bohaterka książki „Piosenka ostatniej nocy” wie o tym doskonale, gdyż została kiedyś zraniona i teraz, po kilku latach, musi poradzić sobie z przeszłością, która daje o sobie znać w najmniej spodziewanym momencie.

Greyson Sheridan i Emory Henderson kochają muzykę i z nią chcą związać swoje dorosłe życie. Wydawało się, że uda im się to zrealizować, bo mają szansę zaistnieć na szerszym polu artystycznym. Sześć lat temu razem tworzyli zgrany zespół muzyczny z grupą przyjaciół, który został zauważony przez wpływowych agentów. Oprócz artystycznych powiązań, Emory i Greysona łączyła wówczas wielka miłość i nie potrafili wyobrazić sobie bez siebie życia, mimo że ten związek niechętnie widział ojciec Emory. Niestety, ich drogi się niespodziewanie rozeszły  w niezbyt miły sposób. Ponownie los ich łączy kilka lat później, gdy biorą udział w festiwalu rockowym „House of Melody”. Ona ma swój zespół o nazwie „Blind Glory”, który dopiero zaczyna karierę, a jego zespół „Kings of Hell” jest sławny i uwielbiany. Dawne żale odżywają, ale i dają o sobie znać uczucia, które wydawały się być już wymarłe.

Wspólna trasa obu zespołów zaczyna zbliżać Emory i Greysona Wiele spraw sobie wyjaśniają, ale niektóre z nich pozostają w ukryciu. Niewątpliwie bohaterka książki ma powody, by mieć żal do swojego byłego chłopaka, ale na szczęście rozumie, że jedynie wybaczenie jemu i sobie może przynieść ulgę. Tym bardziej, że sama także nosi w sobie tajemnicę, którą boi się wyjawić. Wiemy o niej i jej perypetiach poprzez narrację jednostronną, która pokazuje wydarzenia z jej perspektywy, z jednym, małym wyjątkiem, a właściwie dwoma, gdy do głosu dochodzi Greyson, ale w bardzo krótkiej formie. Widać jednak, że autorka wszystko sobie dobrze zaplanowała i pokazywanie wydarzeń z jednej perspektywy tworzy otoczkę tajemnicy wokół niektórych sytuacji.

Historia jest przejmująca zwłaszcza, gdy poznajemy przeszłość Emory i to, co wówczas przeżywała. Także w teraźniejszości sytuacja staje się dla niej coraz bardziej skomplikowana, zwłaszcza, że pojawia się ponownie w jej życiu Greyson, a ona orientuje się, że wciąż jej serce bije dla niego. Z początku dziewczyna tak zasklepiła się w swoim żalu, że nie zamierza go nawet wysłuchać, a więc jest to klasyczny błąd większości bohaterek. Przeszłość i teraźniejszość poznajemy naprzemiennie, więc stopniowo ujawniane są wydarzenia sprzed 6 lat, które wpłynęły na życie obojga bohaterów. Dowiadujemy się też, kto jest kim, bo nie od razu każda postać była nam przedstawiona.

Fabuła z początku ma charakter romansu, ale z dramatycznym tłem, jakie tworzy się wraz z wgłębianiem się w przeszłość. Zresztą, na typowy romans wskazuje opis na okładce, ale w rzeczywistości historia jest pełna emocji, z głębszym sensem, związana nie tylko z uczuciami, ale też wieloma dramatami, z jakimi mierzyli się młodzi, zakochani nastolatkowie. Zwłaszcza przeszłość Emory zgotowana przez despotycznego ojca porusza i działa na emocje intensywnie. W pewnym momencie wkracza wątek thrillera dający poczucie niebezpieczeństwa, gdyż wyraźnie ktoś zaczyna grozić Emory. I tu – klasycznie - ona to bagatelizuje. 

Można, więc w tej powieści zauważyć wiele różnych literackich schematów zarówno w niektórych sytuacjach, zachowaniach, czy rozwinięciu splotu zdarzeń, ale to nie jest coś, co przeszkadza. Bardziej uwierały mnie liczne błędy interpunkcyjne, czy brak spacji między słowami, co psuło mi komfort czytania. Jednak historia była na tyle wciągająca, że przestałam po prostu zwracać na nie uwagę, skupiając się na biegnących wydarzeniach.

Pięknie opisane jest to, co dzieje się między Emory i Greysonem, ale też w ich myślach i sercu. Autorka potrafi sugestywnie i wyraziście oddać wszelkie odczucia, pokazując, że nie trzeba za bardzo rozpisywać się w jakimś temacie. Wystarczy czasami jedno słowo, by oddać stan emocjonalny osoby lub jakąś atmosferę, a w tym przypadku chemię, jaka jest obecna między bohaterami. Do tego powieść jest wypełniona muzyką i tekstami piosenek, które doskonale uzupełniają toczącą się fabułę. W nich zawarte jest wszystko to, co gra w duszy bohaterów. Dopełnieniem ogromu emocji są ostatnie rozdziały, przy których trudno spokojnie usiedzieć oraz dwa epilogi, z których wynika, że to jeszcze nie koniec tej historii. Będę zatem czekała na kontynuację z niecierpliwością. 

Książka „Piosenka ostatniej nocy” to debiut pani Joanny Kacprzak i to bardzo udany, jeżeli chodzi o pomysł, sposób pisania, przemyślane wątki i stworzenie ciekawych, charakterystycznych postaci. Pokazuje m.in. ciemną stronę sławy, która z jednej strony daje ogromne poczucie satysfakcji i radości ze spełnionych pragnień, ale z drugiej narzuca pewne ograniczenia, a przede wszystkim odziera z prywatności. 

Autorka sprytnie przekazała w tej historii własne przemyślenia wkładając je do głowy swoich bohaterów. Porusza w niej ważne i trudne kwestie, takie jak przemoc fizyczna i psychiczna, uzależnienia, wychodzenie z dołka psychicznego, depresja, walka o siebie, uwalnianie się z toksycznych relacji, ale też stawia przed bohaterami sytuacje wymagające podejmowania trudnych wyborów. To także opowieść o spełnianiu marzeń, przyjaźni, pogmatwanych losach ludzi wskutek nikczemności, manipulacji i nieuczciwych intencji, a przede wszystkim o wychodzeniu na prostą i wybaczaniu, nie tylko innym, ale przede wszystkim sobie. 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 22.01.2025r.

Ilość stron: 444

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8373-482-8

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[92./24] 1607. - "Rok 2022"

"Rok 2022"

Wojciech Kulawski

„politycy zrobią wszystko, 

aby zdyskredytować przeciwnika”

Pan Wojciech Kulawski nie raz pokazał w swoich powieściach, że ma nie nieszablonowe pomysły na fabułę swoich książek. Potrafi rewelacyjnie zawiązywać splot wydarzeń i wrzucać swoich bohaterów w nietypowe sytuacje, z których rodzą się ekscytujące i trzymające w napięciu epizody. Miałam okazję się o tym przekonać czytając jego trzy powieści: „Syryjska legenda”, „Meksykańska hekatomba” i „Humbug”. Po jego najnowszej książce „Rok 2022” spodziewałam się równie fascynujących przygód i nie zawiodłam się. Od pierwszych stron autor sprawia, że można poczuć ciarki na plecach. Opisy są tak sugestywne, z trafnie dobranymi słowami, że niemal czuć każdy zgrzyt, każdą emocję i każdą sytuację.

Tak dzieje się od prologu, gdy jesteśmy świadkami wypadku samochodowego, któremu ulega główny bohater Adam Wolański. Jest noc, on przed kimś ucieka i nagle jego samochód wpada na barierę ochronną i wylatuje z impetem w powietrze i w efekcie uderza w drzewo. To jednak nie koniec tej sceny, bo autor z pietyzmem oddał cały proces tej katastroficznej jazdy. Niesamowicie namacalnie zostały tu nakreślone kolejne fazy tego epizodu, tak że niemal słyszymy odgłos kory drzewa, o które ociera się auto, zgrzyt blachy, trzask szyby i jęk pojazdu staczającego się po skarpie. To tylko początek tej dramatycznej sceny, która w pewnym momencie urywa się, by w kolejnym rozdziale przenieść nas do wydarzeń wcześniejszych.

Główna część fabuły zaczyna się w momencie, gdy Adam budzi się w szpitalnej izolatce, która okazuje się mieścić w starym zadbanym dworku. Wydarzenia z ośrodka doprowadzają nas do tego momentu. Jest świadomy, że stracił pamięć i ma jedynie przebłyski z przeszłości. Pamięta, że ma 40 lat i mieszka w Warszawie.  Dostrzega, że na szyi ma coś w rodzaju obroży, więc nie może opuścić terenu posiadłości, której pilnują uzbrojeni strażnicy, a na wysokim murze widać druty kolczaste pod napięciem. 

Od lekarza tego ośrodka, Florentyny Niekrasz dowiaduje się, że jest w ośrodku treningowym, do którego zgłosił się sam, by wziąć udział w szkoleniu w nowym projekcie rządowym dotyczącym pracy dobrowolnej. Ona mówi też, że do izolatki trafił miesiąc temu po pewnym wypadku, ale nie przekazuje mu szczegółów. Nie jest to jednak wypadek z prologu, bo ten epizod jest nam ujawniony jako zdarzenie, które dopiero ma nastąpić. Wkrótce Adam Wolański trafia na pewne znaki, które pozostawił zanim stracił pamięć. Stopniowo zaczyna poznawać prawdę, nie tylko dotyczącą jego osoby, ale też wydarzeń jakie działy się w tym miejscu w XIX wieku.

Historię poznajemy jakby od końca, czyli najpierw mamy zdarzenie z jakiegoś okresu życia bohatera, potem cofamy się w czasie by poznać sekwencję wydarzeń, które doprowadziły do tego momentu, a w międzyczasie dowiadujemy się, jak Adam Wolański znalazł się w tym specyficznym ośrodku. Jego próby rozwiązania sprawy, zrozumienia tego, co mu się przydarzyło oraz wszystko to, co się wokół tego dzieje sprawia, że powieść czytałam momentami z zapartym tchem. Jakby mało było tego, co Adam Wolański przeżywa w dworku, zostaje on wciągnięty w szczególny sposób w kryminalną intrygę sprzed ponad 100 lat i wiąże się ona z dawnymi mieszkańcami tego miejsca. A to wszystko za sprawą… duchów. 

Powieść „Rok 2022” to niesamowita mieszanka emocjonalna z ekspresyjną akcją, której zwroty trudne są do przewidzenia. Z wprawą mistrza budowania napięcia i splątania kilku wątków pan Kulawski stworzył rozbudowany sensacyjny kryminał z wątkiem paranormalnym, elementami political fiction i thrillera. Tajemnica godni tajemnicę, dzieją się dziwne sytuacje ocierające się o narkotyczne wizje i realne sny, a do tego w samym ośrodku nie wiadomo, komu można zaufać i co się właściwie w nim dzieje. Tym samym historia ta uświadamia do czego mogą być zdolni politycy, co może się wydarzyć, gdy wpadają oni na absurdalne pomysły znajdując jednak swoich popleczników i do czego są zdolni, by wdrożyć swoje chore plany.

Wydanie: I

Data premiery: 05.06.2024 r.

Ilość stron: 464

Wymiary: 125 x 195 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-68037-13-5

Wydawca: Wydawnictwo Nocą

Moja ocena: 6/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorem

i wydawnictwem

O Autorze (więcej TUTAJ)

źródło: strona autora i You Tube

[47.] 1562. - "Deprawacja" Tom I

"Deprawacja"

Tom pierwszy

Sandra Cicha

Wydanie: I

Data premiery: 16.02.2024 r.

Ilość stron: 366

Wymiary: 130 x 210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8313-928-9

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Czasem w ludziach drzemią demony, z których istnienia nawet oni sami nie zdają sobie sprawy.”

Dzisiejszy świat Internetu zawładnął życiem większej części ludzi na całym świecie, a młode osoby nie wyobrażają sobie funkcjonowania bez zaglądania na różne portale i media społecznościowe. Można to zauważyć na przykład na ulicach, kawiarniach, w sklepach, w szkole i w wielu innych sytuacjach, gdy większość osób ma niemal „przyklejoną” komórkę do ręki. Nawet w czasie spaceru, czy konwersacji ich wzrok wlepiony jest w świetlisty ekran. Internet jest niewątpliwie bardzo przydatnym i pomocnym narzędziem w naszym życiu, ale może być też niebezpieczny, co uświadamia książka pt.: „Deprawacja”.

Fabuła książki toczy się wokół dwóch bohaterów. Pierwszym jest aspirant Robert Grubicki, który pełni służbę w szeregach policji w wydziale prewencji w Chojnicach. Razem ze swoim zawodowym partnerem sierżantem Maciejem Wroną nie raz jest wzywany do różnych sytuacji wymagających ich interwencji.  Podobną pracę wykonywał niedawno w Bytomiu, gdzie mieszkał z żoną, ale po rozwodzie przeniósł się do chojnickiego komisariatu. Jego marzeniem jest przeniesienie do dochodzeniówki, ale na razie nie ma na to szans, bo brakuje etatów. Z pewnością przydałyby się nowe miejsca pracy w policji, gdyż widać, że ta placówka nie radzi sobie z zadaniami, jakie codziennie się pojawiają i dlatego sprawy biegną w ślimaczym tempie. Tak jest, gdy znika nastolatka Oliwia Kowalik, a wkrótce też ślad ginie po Emilii Płotce. Robert i Maciej doczekali się spełnienia marzenia, bo zostają przydzieleni do tej sprawy i dostają etat w dziale kryminalnym.

Małgorzata Drebińska niedawno ukończyła aplikację na kuratora sądowego. Wcześniej też była kuratorem, ale społecznym, a potem pracowała w czerskim liceum. Teraz jest zatrudniona w biurze kuratorskim w Chojnicach, ale pod jej nadzorem znajduje się jej rodzinny Czersk. Zaginione dziewczyny mieszkały w tym mieście, a opieka nad nimi nie należała do najłatwiejszych. Ta sprawa powoduje, że ścieżki Roberta i Małgorzaty krzyżują się na polu zawodowym, ale wszystko wskazuje na to, że ich relacje mogą zmienić się na bardziej przyjacielskie. 

Razem z tymi wątkami przeplata się postać o nicku Patron, który rozmawia przez internetowy czat z nastoletnimi dziewczynami. One chętnie z nim piszą, wysyłają mu swoje  zdjęcia i dają się wciągnąć w erotyczne gierki. Ten motyw od początku wprowadza napięcie i daje poczucie zagrożenia, dlatego czekałam na jakieś ekspresyjne rozwiązanie tego wątku. Szczerze mówiąc, rozwiązanie tej zagadki mnie zaskoczyło, tak jak sprawa zniknięcia dziewczyn. Ten wątek pokazał lekkomyślność nastolatek szukających mocniejszych wrażeń, szukających przygód i zbyt łatwo ulegających iluzjom. Autorka zwraca uwagę, by do tego rodzaju znajomości zawsze podchodzić z rezerwą i uważać, z kim się rozmawia, co się komuś wysyła i co publikuje. Ważna jest też czujność rodziców, których reakcja może zapobiec nieszczęściu.

Twórczość pani Sandry Cichej miałam przyjemność śledzić od początku jej zaistnienia na rynku wydawniczym, gdy 20 października 2021 roku zadebiutowała serią „Za zakrętem”. Autorka nie ujawnia o sobie zbyt wiele, nawet trudno znaleźć jej wizerunek w mediach społecznościowych, można tylko przeczytać, że ma umiejętność tworzenia charakterystycznych i autentycznych bohaterów oraz wielowątkowych intryg naznaczonych ekspresyjnymi zwrotami akcji. Najlepiej czuje się, gdy pisze kryminały, thrillery, ale też romanse i powieści obyczajowe. Ja mogę dodać, że potrafi umiejętnie łączyć je w jednej książce, gdyż zarówno jej debiutancka powieść "Zakręt i „Za zakrętem”, jak i najnowsza „Deprawacja” ma tego rodzaju mix gatunkowy. Do tego wyraźnie widać, że autorka świetnie orientuje się w pracy kuratora, gdyż jej trzecia w karierze książka także pokazuje pracę w tym zawodzie.

„Deprawacja” to kryminał, ale poprowadzony w sposób odbiegający od przyjętych standardów w tym gatunku. Nie jest tak mroczna i emocjonalna, na co wskazywałaby okładka, więc można być pod tym względem zawiedzionym. Jednak styl autorki i poruszane przez nią kwestie, skutecznie przykuwają uwagę. Poza sprawą śledztwa, które prowadzą policjanci, wysuwają się na plan pierwszy różne przypadki związane z pracą kuratora. To jest niewątpliwie wartość dodana w tej historii, gdyż możemy dostrzec ryzyko, jakie ze sobą niesie to zajęcie. Jest to zatem powieść obyczajowa połączona z kryminalnym wątkiem, do których dołącza też element romansu. To razem daje dosyć szeroko ujętą fabułę, w której poruszane są nie tylko zagadnienia związane z działaniem policji i kuratora, ale też środowisko osób, nieradzących sobie z codziennymi problemami. Autorka każdą z tych spraw doprowadziła do końca, włącznie z zagadką zaginięcia nastolatek i śmierci jednej z nich. To nie kończy tej historii, gdyż otwarty pozostał wątek relacji Roberta i Gosi, i to w taki sposób, że z niecierpliwością będę oczekiwać kontynuacji.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem:

1471. - "Pochłonięte"

"Pochłonięte"

Martyna Bielska

Rodzaj literatury: Kryminał

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 11.09.2023r.

Ilość stron: 268

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8313-609-7

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4/6

„Demony mrocznej przeszłości Białegostoku wracają, by upomnieć się o tych, o których nikt nie chce pamiętać...”

Wszyscy doskonale pamiętamy pandemiczne lata, gdy w pierwszej fazie koronowirusa musieliśmy dostosować się do ograniczeń związanych m.in. z wychodzeniem z domu. Był to czas, gdy na ulicach brakowało tłumów, a świat wydawał się być pogrążony we śnie. Ten okres naszych czasów posłużył autorce do stworzenia na tym tle powieści „Pochłonięte” z mroczną okładką, groźnie brzmiącym tytułem i intrygującym opisem.

W tunelu łączącym dwa budynki szpitalne stojącego dwóch stronach tej samej ulicy zostają znalezione zwłoki młodej kobiety, której ciało ma jasnoróżową barwę. Ofiara nie ma sobie żadnych śladów przemocy, ani cięć, siniaków, a do tego pozbawione jest ubrań. Na miejsce zbrodni przyjeżdża prokurator Robert Narwiański, a chwilę później zjawia się komisarz Sławomir Krupa z komendy Miejskiej Policji w Białymstoku. Do nich dołącza aspirantka Marta Zalewska. Wstępne wyniki śledztwa wykazują, że zamordowana kobieta była pacjentką oddziału onkologicznego, a wkrótce giną kolejne osoby leczące się w białostockim szpitalu.

„Pochłonięte” to kryminał zdecydowane inny od znanych mi do tej pory, zaskakujący, z nietypowym motywem i charakterem popełnianych zbrodni, oraz klimatem białostockich ulic, zabytków i miejsc. Wynika to zapewne z tego, że pani Marta Bielska ukończyła historię na Uniwersytecie w Białymstoku oraz fakt, że książka została napisana w ramach stypendium artystycznego Prezydenta Miasta Białegostoku z 2020 roku, więc w swojej debiutanckiej książce autorka w nietypowy sposób postanowiła przybliżyć historię Białegostoku, dawną i obecną architekturę, oraz klimat miasta. Nie jestem do końca przekonana, co do takiego pomysłu, gdyż sięgając po książkę zaliczaną do kryminału, spodziewam się atmosfery przypisanej właśnie temu gatunkowi.

Z tego względu fabuła mnie trochę znużyła, gdyż zabrakło mi tempa pojawiających się zdarzeń. Na plus mogę zaliczyć prowadzenie wątku kryminalnego, który śledzimy i próbujemy rozwiązać sprawę razem ze śledczymi. Od pierwszych stron do chwili, gdy znaleziona zostaje ofiara zbrodni mija kilkanaście stron, gdyż najpierw poznajemy Olgę Bukowską, która przyjechała do Białegostoku z Warszawy. Podążamy z nią drogą do domu, która wiedzie przez miasto, a my otrzymujemy opisy, jakie miejsca mija, gdzie skręca i czym się zachwyca.

Byłam bardziej ciekawa śledztwa i jego prowadzenia, niż historycznych opisów, które odciągały moją uwagę od tego wątku. Kluczymy pośród zbieranych faktów, śladów i krok po kroku podążamy ku finałowym rozstrzygnięciom. Wątek kryminalny przeplata się tu z licznymi opisami opowiadającymi nam o różnych wydarzeniach i miejscach prowadząc jednocześnie śledztwo w sprawie morderstw kobiet. Pod tym względem nie powieść nie spełniła moich oczekiwań, a motyw popełnianych zbrodni mnie nie przekonał. Pojawiają się też elementy obyczajowe, w których są zarysowane problemy osób prowadzących śledztwo, ale nikną one pośród innych spraw i historii miejsca akcji. Zaletą, bowiem tej powieści jest odkrywanie wraz z policjantami, kim jest osoba zabijająca kobiety z oddziału onkologicznego.

Jeżeli zatem lubicie nieoczywiste kryminalne sprawy przeplatane faktami historycznymi z delikatną dokładką obyczajowych wątków, to z pewnością będziecie zadowoleni z lektury.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

1428. - "Poszukiwacz zwłok" Tom I

"Poszukiwacz zwłok"

Tom pierwszy

Mieczysław Gorzka

Wydanie: I

Gatunek: kryminał

Data premiery: 09.08.2023

Ilość stron: 480

Wymiary: 215 x 135 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8252-823

Wydawca: Czarna Owca

Moja ocena: 5/6

„Czasami chęć zysku może przysłonić wszystko. Tak samo jak nienawiść.”

Poltergeist to określenie pewnego zjawiska paranormalnego związanego z trudno wytłumaczalnymi dźwiękami, mirażem, czymś nieuchwytnym, dziwnym, co nie mieści się w naszych realiach. Samo słowo oznacza hałaśliwego, złośliwego ducha, dlatego takie miano otrzymał morderca nastolatek w powieści „Poszukiwacz zwłok”. Zarówno tytuł, jak i okładka wywołują niepokój, chociaż grafika na froncie książki nie jest zbyt zachęcająca, ale treść już tak.

Wiele lat temu, niedaleko Jeleniej Góry zaginęła nastolatka, której ciało kilka dni później odnalazł pewien student. Gdy policjanci docierają na miejsce zastają tego młodego człowieka spokojnie czekającego na ich przybycie, co wzbudziło w funkcjonariuszach podejrzliwość, ponieważ w ogóle chłopak nie był tym faktem przerażony. Kim on jest okazuje się w dalszej części książki, a tymczasem przenosimy się do jeszcze wcześniejszych lat i poznajemy trzynastoletniego Ariela, który właśnie ucieka przed czterema kolegami z klasy, którzy zawsze się nad nim znęcają, tylko dlatego, że jest inny. Ten wątek przeplata się z bieżącymi motywami dotyczącymi sprawy kryminalnej i życia Macieja Lesieckiego, psychologa nieradzącego sobie ze swoimi fobiami i natręctwami oraz policjantów prowadzących śledztwo z komisarz Laurą Wilk na czele. 

Laura Wilk to kobieta mocno stąpająca po ziemi, twarda w swoich działaniach i decyzjach, bezkompromisowa, niedająca sobie taryfy ulgowej i wymagająca tego od innych. Coraz bardziej uświadamia sobie, jak bardzo dokucza jej samotność, ale na zewnątrz tego nie okazuje. Wie, że dowodząc grupą facetów, nie ma miejsca na słabości. Musi być skuteczna i odważna, tym bardziej, że obejmuje dowództwo nad grupą śledczych, którymi wcześniej rządził Piotr Żołnierz. Jak można się domyślić, nie jest on z tej zmiany zadowolony, a wręcz przeciwnie, budzi się w nim nienawiść.

Sięgając po książkę „Poszukiwacz zwłok” i patrząc jedynie na okładkę trudno określić, co za nią dokładnie się skrywa. Wiadomo, że to kryminał, więc na pewno jakaś zbrodnia i związane z nim śledztwo, ale pan Mieczysław Gorzka poszedł znacznie dalej, gdyż wgłębił się w psychikę bohaterów. Nie tylko w mentalny obraz przestępcy, ale też skorumpowanych policjantów, samotnej z wyboru kobiety i psychologa, który ma sam ze sobą problemy i nie potrafi sobie z nimi poradzić. Taka mieszanka osobowości sprawia, że wątek kryminalny schodzi nieco na plan dalszy, ale to nie oznacza nudy. 

Autor w sposób niebanalny i sugestywny zagłębia się w życie swoich bohaterów, tworząc jakby kolaż z obrazów wziętych z ich codzienności. Poznajemy ich charaktery, sprawy z przeszłości, które wpłynęły na ich obecne życie, problemy towarzyszące im każdego dnia pokazujące jednocześnie konsekwencje podejmowanych decyzji. To właśnie ten element zaznacza się w powieści dosyć wyraźnie, gdyż autor nie szczędzi poszczególnym postaciom sytuacji, w której muszą dokonywać wyborów, które nie są łatwe, ale zawsze pozostawia dla nich jakąś furtkę, z której mogą skorzystać. Charakterystyczne w tej powieści jest to, jak pan Gorzka konstruuje poszczególne postaci, które ewoluują, rozwijają się niczym pąki kwiatów, a dopiero po całkowitym jego otwarciu dostrzegamy, kim dana osoba jest i jaki jest naprawdę. Każdy z nich podchodzi do życia na swój indywidualny sposób, ma trudny, niezbyt wesoły bagaż doświadczeń, a pan Mieczysław Gorzka sprawia, że razem z nimi analizujemy jakąś sytuację, podchodząc do tego subiektywnie i stawiając się na ich miejscu.

Autor odkrywa karty stopniowo, ukazując powoli ich prawdziwe oblicze, ale jednocześnie kluczy skutecznie w sprawie Poltergeista, którego tożsamość cały czas jest niewiadoma aż do końca, natomiast wyjaśnia się wiele innych spraw. Wszystko jest poprowadzone tak, że bez problemów odnajdywałam się w poszczególnych wątkach, mimo że jest ich dosyć sporo. Niejednokrotnie autor zaskoczył mnie zwrotami akcji, które wywróciły moje wnioski do góry nogami.

„Poszukiwacz zwłok” to nie tylko kryminał w dobrym wydaniu, ale też swoiste studium psychologiczne ludzkiej natury, która skłonna jest do ekstremalnych zachowań, gdy przyparta jest do przysłowiowego muru. Autor zaznaczył w swojej notce z tyłu okładki, że „jeśli książka spodoba się czytelnikom, możliwe że będzie to początek nowego cyklu” i mam nadzieję, że słowo zostanie dotrzymane, gdyż lektura tej powieści dostarczyła mi wiele satysfakcji i emocji.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: