509. - "Za moje krzywdy"

Pod patronatem „Oazy Recenzji"

Recenzja przedpremierowa

„Za moje krzywdy“

Ewa Lenarczyk

Wydanie: I

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 290

Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska 

Korekta: Joanna Barbara Gębicka 

Redakcja i korekta: Ewa Ambroch 

Projekt okładki: Jakub Kleczkowski 

Ilustracje na okładce: Yevhenii Kukulka – stock.adobe.com 

Skład: Jacek Antoniewski 

         

„Praca zabija wszystko. Uczucia, marzenia, ale usystematyzowuje czas, a to poniekąd daje poczucie bezpieczeństwa.“

Na swojej drodze życiowej spotykamy wiele osób, z którymi utrzymujemy bliższe lub dalsze kontakty. W blokach czy na osiedlach domków jednorodzinnych mieszają się ze sobą różne charaktery i osobowości. Często nie mamy świadomości kto mieszka obok nas, jakie ma upodobania i umiejętności. Tymczasem może to być ktoś, z kim chętnie rozmawiamy czy spędzamy czas a może też być ktoś, kto skrywa na dnie swojej duszy mroczne tajemnice. Tego rodzaju refleksje pozostawia po sobie książka „Za moje krzywdy“, która ukaże się w księgarniach już 16 października tego roku.

źr. zdjęcia:
lubimyczytac.pl

Została ona napisana przez Ewę Lenarczyk, która urodziła się w 1956 roku w Elblągu, gdzie mieszkała do 1975 roku, a następnie przeniosła się do Gdańska. Kolejne 15 lat spędziła na kaszubskiej wsi, a obecnie znów przeniosła się do Trójmiasta. Jest szczęśliwą emerytką i spełnia się jako pisarka romansów. Zadebiutowała w 2010 roku i od tamtej pory powstało kilka jej książek, m.in. „Zojda z Bieszczad”, „Nasza Klasa i co dalej”, „W poszukiwaniu szczęśliwego domu”, „Nasza klasa, dalsze zmagania”, „Kochaj mnie od morza do morza”.

To moje drugie spotkanie z twórczością tej autorki. Wcześniej przeczytałam jej powieść pt.: „Pod innym niebem“, która ujęła mnie swoją historią i klimatem. „Za moje krzywdy“ to jednak zupełnie inna opowieść, o odmiennym ciężarze gatunkowym i fabule, która toczy się wokół brutalnych morderstw.

Bożena Kalinowska to dojrzała kobieta, która pracuje od wielu lat jako nadkomisarz w Komendzie Wojewódzkiej w Gdańsku ale też jako psycholog zajmuje się sprawami nieletnich. Poznajemy ją w momencie, gdy wróciła właśnie ze szkolenia w Warszawie i korzysta z dnia wolnego. Niestety, nie dane jest jej odpocząć, gdyż wzywa ją szef, by obejrzała ciało denata i wyraziła swoją opinię na temat jego rysu psychologicznego. To początek serii zabójstw, których wspólnym motywem są dewiacje seksualne. Kto zabija i dlaczego, tego muszą się dowiedzieć śledczy.

Do sprawy zostaje przydzielony Miron Debski, syn Michała, z którym pani nadkomisarz miała romans 10 lat temu. Z tego powodu Miron pała do niej nienawiścią, ale okoliczności sprawiają, że muszą pracować razem. Jakby tego było mało, to były kochanek wkracza ponownie w jej poukładane życie, czym wprowadza zamęt i sprawia, że odżywa dawne uczucie. 

Okładka książki nie nastraja optymistycznie, gdyż widać na niej dziwną postać bez twarzy, w sutannie ze szpadą w ręku. Została ona umieszczona na planie miasta Gdańska, w którym dzieje się większa część akcji. Toczy się ona dosyć wartko, co sprawia, że przeczytałam powieść w krótkim czasie. Autorka zastosowała w niej narrację trzecioosobową, głównie skupiając się na postaci Bożeny ale też czasami ujawniając emocje innych osób, biorących udział w tej historii. 

Przyznam, że autorka kompletnie zaskoczyła mnie formą snucia opowieści, stylem i wymyśloną historią. Stworzyła powieść, która łączy w sobie zarówno gatunek kryminalny, jak i obyczajowy a nawet psychologiczny. Nie szczędzi nam dokładnych opisów zamordowanych osób ani wydarzeń, które doprowadzają do zabójstw. 

Od pierwszych stron wciąga nas w wir wydarzeń, które w większości dzieją się w Gdańsku i Gdyni ale też w okolicach tych miast oraz w Łodzi. Nie jest to jednak typowy kryminał lecz wielowątkowa fabuła, która z każdym kolejnym rozdziałem intryguje coraz bardziej. Poza sprawą morderstw Bożena musi się zmierzyć z samą sobą, gdyż jako matka dorosłej córki stara się być wobec niej i siebie w porządku. Okazuje się, że nie jest to takie proste, gdyż los postanowił nieźle zagmatwać w prywatnym życiu bohaterki i zweryfikować jej utarte schematy działania oraz sposób postrzegania rzeczywistości. 

Pani Ewa Lenarczyk wykazała się swoim kunsztem pisarskim rysując portrety poszczególnych postaci, które są wyraziste, pełne emocji, własnych problemów i ambicji. Od początku główna bohaterka wzbudza sympatię, tak jak pojawiający się w jej życiu Michał Debski. Mniej sympatyczny wydaje się jego syn, Miron, który wzbudza niechęć wśród kolegów i Bożeny ale rozbudza serce jej córki Kaśki. Każda z nich ma swój bagaż doświadczeń, z którym musi poradzić sobie w obecnej rzeczywistości. Na tle kryminalnych wydarzeń toczy się ich codzienne życie przeplatane śledztwem i dramatem ludzi związanych z ofiarami. 

Książka wzbudza wiele emocji związanych nie tylko z prowadzoną sprawą ale też pojawiającymi się sytuacjami i problemami. W toku śledztwa wychodzą na jaw szokujące fakty, które wzbudzają zdziwienie, a nawet odrazę. Z kolei w prywatnym życiu Bożeny nie brakuje zawirowań, trudnych pytań i spraw do rozwiązania. Zdaje sobie sprawę, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki ale uczucie do Michała nie wygasło i trudno jej odrzucić jego starania. 

To opowieść o tym, że czasami życie mocno potrafi nas zaskoczyć i namieszać, pokazując, że można wyjść poza utarte schematy, by dać ponieść się nurtowi wydarzeń. Połączenie wątku kryminalnego i romansu dało doskonałą mieszankę emocji, która pochłania czytelnika z każdą kolejnym rozdziałem. Pani Ewa Lenarczyk pokazała, że dobrze czuje się w każdym gatunku literackim. Umiejętnie potrafi połączyć różne rodzaje emocji, dzięki czemu z przyjemnością dajemy się porwać przez stworzoną, pełną emocji i wydarzeń, historię.

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu: