[159/25] - 1872.: "Zimowe kwiaty" - Tom I "Biel"

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

"Zimowe kwiaty"

Tom pierwszy

Biel

Kamila Goszczyńska

„Ważna jest droga, nie cel”.

„Zimowe kwiaty. Biel” to prequel trylogii „Kwiat Datury”, dla mnie jest to pierwszy krok w świat krainy Wereldy i od razu jest to krok głęboki, emocjonalny, pełen magii i niepokoju. Pani Kamila Goszczyńska zaprasza nas do krainy elfów, jednorożców, dziwnych stworów i śniegu, która z pozoru wydaje się baśniowa, sielska, wręcz kojąca. Ale to tylko pozory. Pod tą warstwą kryje się mrok, rzeź i przeznaczenie, które nie oszczędza nikogo.

Nasza podróż rozpoczyna się w Mieście Wiosny, w świątyni bogini Artele, gdzie elfickie kapłanki pod przewodnictwem matki świątyni Leanny opiekują się jednorożcami. To tu poznajemy Liserię i Denudatę — dwie elfki, które łączy przyjacielska, niemal siostrzana więź. To one staja się postaciami, wokół których dzieją się kolejne wydarzenia, chociaż nie od razu było to wyeksponowane. 

Gdy je po raz pierwszy spotykamy, wspólnie zmierzają właśnie do świątyni. Nagle Liseria doświadcza niepokojących objawień, które nawiedzają ją od jakiegoś czasu. Teraz także są to wizje ostrzegające przed nadchodzącymi okrutnymi wydarzeniami, pełnym krwi i niepokojących zmian. Elfka przekazuje swoje przeczucia Leannie, zapowiadając również niespodziewanych gości. I rzeczywiście — u bram miasta pojawiają się wysłannicy króla Mithiela z Domerth z niepokojącymi wieściami. 

Choć Tras Uthis wydaje się bezpiecznym azylem, szybko staje się punktem wyjścia do dramatycznych wydarzeń. Elfy zostają zmuszone do ucieczki, wiele jednorożców zostaje zabitych, a przyjaciółki — mimo wspólnie spędzonych lat zostają rozdzielone przez los. Każda z nich podąża własną drogą, spotykając nowych ludzi, przeżywając osobiste dramaty, trudne chwile i odkrywając własne przeznaczenie. 

Pani Goszczyńska zastosowała tu ciekawy zabieg narracyjny: obserwujemy równoległe ścieżki Liserii i Denu, w formie trzecioosobowej, ale tak, że wiemy, co one myślą i w jaki sposób postrzegają wydarzenia. Inne postacie także poznajemy pod tym kątem, ale znacznie skromniej. Dwie młode elfki stają się głównymi osobami, wokół których dzieją się poszczególne wątki fabuły. To pozwala spojrzeć na całość z różnych perspektyw i utrzymuje dynamiczne tempo akcji. Jednak nie od razu jest ono tak ekspresyjne, bo wprowadzenie do wydarzeń przed przybyciem wysłanników króla, jest wolne, w większej części opisowe, gdyż autorka dosyć dokładnie opowiada o świątyni, jej mieszkańcach i krainie, w której znajduje się Trias Uthis, zwane Miastem Wiosny. Jednak do wiosny jeszcze jest daleko, bo wielkimi krokami zbliżają się zimowe miesiące.

Od początku można zauważyć płynny, literacki, z dużym zasobem słów, niemal poetycki styl autorki, która dosyć szczegółowo opisuje świat, w którym żyją bohaterki powieści. Przybliża nam poszczególne postacie, miejsca i wydarzenia wykazując szeroki wachlarz wyrażeń, porównań, dzięki którym możemy  wyobrazić sobie wykreowaną przez nią fantazyjną krainę. Widać wyraźnie, że pani Kamila Goszczyńska ma konkretne obrazy w swoim umyśle i potrafi ubrać je w odpowiednie słowa. Bez problemów więc  można  przenieść się w wykreowany przez nią świat i podążać przez nią wraz z bohaterami  odczuwając ich przeżycia i wszelkie odczucia. 

 „Zimowe kwiaty. Biel” to emocjonalna podróż — pełna bólu, zachwytu, wzruszeń, ale też chwil humoru, które subtelnie rozładowują napięcie. Rysując barwnie i plastycznie ten fantazyjny świat autorka sprawia, że czujemy przejmujący chłód, magię i napięcie.  Porywa nas w zimową scenerię gór budując świat, w którym wydarzyć się może wszystko i w którym nie wiadomo, komu można zaufać. To rodzaj bajki, z której wyłaniają się ważne przesłania. Autorka pokazuje, że prowadzą nas nitki przeznaczenia, ale na wiele sytuacji mamy wpływ tylko my.

W trakcie poznawania biegnących coraz dynamicznej wydarzeń wyłania się wątek charakterystyczny dla powieści drogi. Fabuła skupia się w pewnym momencie na dwóch elfkach, które mają do wykonania misję zwianą ze swoim przeznaczeniem. Każda idzie odmienną ścieżką, która wymaga od nich odwagi i mądrości. Doświadczają różnych sytuacji zmuszających do dokonania wyborów, zorientowania się, komu można ufać i nie raz ocierają się o śmierć.  

Liseria i Denu przechodzą w czasie swojej wędrówki wyraźną przemianę. Elfki z pierwszych rozdziałów i z ostatnich scen to zupełnie inne, pełniejsze, dojrzalsze i mądrzejsze osobowości. Nie raz przekonują się, że pozory często są mylące, nienawiść ma siłę niszczącą, a jedynie miłość ma szansę na zwycięstwo nad złem. Ich historia pokazuje, że to, co przeżywamy ma wpływ na nas, gdyż kształtują nas wszelkie doświadczenia i nawet trudności mają swój cel, gdyż wzmacniają i uczą nowych umiejętności. Jest to więc historia o przyjaźni, przeznaczeniu, wyborach i cenie, jaką trzeba zapłacić za prawdę. 

Pierwsza odsłona dylogii „Zimowe kwiaty” to wielowątkowa opowieść o zmaganiu się ze swoimi słabościami, akceptacji darów danych nam przez naturę i szukaniu własnej drogi. Usatysfakcjonuje ona tych, którzy uwielbiają baśniowe klimaty, motyw walki dobra ze złem. Zainteresuje z pewnością tych, którzy czytali trylogię „Kwiaty Datury”, ale też tych, którzy jej nie czytali.  Uważam, że w tym drugim przypadku - to nawet lepiej, gdyż nie znamy późniejszych wydarzeń, więc nie mamy nawyku porównywania postaci i niejako czytamy historię od początku. 

I tak jak napisała autorka w słowie wstępnym - powieść „Biel” ma zupełnie nowych bohaterów i odrębną historię, ale też pojawiają się postacie znane z trylogii dla mnie jest to dopiero początek poznawania losów krainy zwanej Werelda. 

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

Wydanie: I

Data premiery: 19.09.2025r.

Ilość stron: 326

Okładka: miękka

Wymiary wersji drukowanej:

ISBN 978-83-968855-5-5

Wydawnictwo: ALPHECCA

Moja ocena: 5/6

"Między cieniem a domem" - premiera

POD PATRONATEM 

OAZY RECENZJI

 13 września 2025 roku 

miała premierę nowa książka Krzysztofa Łabendy

"Między cieniem a domem"

Na razie w wersji e-booka i audiobooka, 

już jest dostępna!

TUTAJ i TUTAJ

O CZYM OPOWIADA?

"Między cieniem a domem" to poruszająca, bezkompromisowa opowieść o człowieku wykluczonym z zawodu, z pa- mięci, z własnych emocji. W świecie pełnym uprzedzeń, społecznych masek i religijnej hipokryzji, Adam Żabiński – policjant, samotnik i świadek rozkładu próbuje zbudować dla siebie namiastkę schronienia. Ale przeszłość nie odpuszcza, a prowincja okazuje się równie okrutna jak system, który wciąż go ściga. Los po raz kolejny odbiera mu to, co kocha. To literacka wiwisekcja duszy mężczyzny, który nie przestał czuć, choć świat kazał mu być twardym. Gorzka, pełna ironii i mądrej wrażliwości opowieść o pamięci, miłości, rozczarowaniu i tęsknocie za domem, którego być może nigdy nie było. Dla czytelników, którzy nie boją się literatury trudnej, ale głęboko prawdziwej.

POSTACIE: 

*zdjęcia - dzięki uprzejmości autora

WKRÓTCE MOJE WRAŻENIA!

[158/25] - 1871.: "Heksa"

"Heksa"

Ada Kussowska

„Są historie brzydsze lub ładniejsze, krótsze lub dłuższe. 

Ale jest jeszcze jedna, najpiękniejsza chyba: nieskończona”

Gdy mamy jakiś problem, coś nas „gryzie”, jest nam smutno i dopadł nas podły nastrój lub po prostu chcemy z kimś porozmawiać, idziemy do bliskiej nam osoby. Natomiast bohaterka książki „Heksa” zwierza się ze swoich bolączek Malwinie — i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby ta przyjazna dusza była kobietą. Tymczasem Malwina jest... kozą, ale dla Emilii staje się powierniczką myśli, emocji i rozterek. Rozmowy z Malwiną nie tylko rozładowują napięcia, ale też pomagają dziewczynie spojrzeć na problemy z dystansu i znaleźć rozwiązania.

W świecie korporacyjnych eventów, bankietów, prezentacji i wszelkich innych imprez biznesowych Emilia Celner zawsze wypada najlepiej. Na polu zawodowym radzi sobie świetnie. Nie ma dla niej rzeczy niemożliwych. Każdy projekt jest dopracowany i dopięty na ostatni guzik. Jednak w życiu prywatnym, pod względem uczuciowym, ponosi wciąż porażki.

Gdy pewnego dnia wieczorem wychodzi z przyjaciółką do jednego z katowickich barów, poznaje tam mężczyznę, z którym od razu łapie dobry kontakt. Świetnie im się rozmawia, miło spędzają czas i w efekcie lądują u niej w mieszkaniu. Wszystko wskazuje na to, że w końcu Emilię spotkało szczęście, bo wspólnie spędzona noc z facetem, którego imienia ona nie potrafi powtórzyć, okazuje się być początkiem czegoś pięknego i wymarzonego. Wydaje się, że Miłka spotkała swego księcia z bajki.

Poczucie szczęścia psuje nieco fakt, że w firmie pojawia się Konrad Rzepecki — klient, który wszystkim gra na nerwach. Cyniczny, wymagający, nieprzewidywalny, arogancki, wciąż niezadowolony z przygotowań do gali dla jego zespołu M500. Krążą o nim plotki: że niedawno się rozwiódł, że ma sprawę o pobicie. Nikt nie zna szczegółów, ale każdy wyciąga własne wnioski. Emilia nie może go znieść, ale jednocześnie coś ją do niego przyciąga. Ich relacja balansuje na granicy zawodowego profesjonalizmu i osobistego napięcia, które z każdą rozmową staje się coraz bardziej wyczuwalne. Jak się okazuje, kto się czubi, ten się lubi — a nie wszystko złoto, co się świeci.

Biorąc do ręki książkę „Heksa” i czytając jej opis na okładce, można pomyśleć, że będzie to kolejny typowy romans, w którym noc z nieznajomym będzie miała kluczowe znaczenie. Tymczasem autorka zupełnie w odmienny sposób potraktowała ten wątek i nie jest to jedyne zaskoczenie w tej powieści. Nie od razu się w nią wciągnęłam, bo sporo jest w niej opisowych partii materiału. Jednak już wkrótce popłynęłam wraz z kolejnymi rozdziałami.

W słowie wstępnym autorka wyjaśnia, że „heksa” to inaczej „wiedźma”. I choć rozumiem ten trop, nie mogę się z nim do końca zgodzić. Słowo „wiedźma” przez wieki obrosło negatywnymi skojarzeniami — jędza, zołza, kobieta zła i niebezpieczna. I to wykorzystane zostało w powieści. Tymczasem jego pierwotne znaczenie oznacza: „ta, która wie”, określa kobietę mądrą, intuicyjną, połączona z naturą i własną siłą. Emilia właśnie taka jest — choć sama jeszcze tego nie wie.

„Heksa” to opowieść o trzydziestojednoletniej singielce o rudych włosach i wrednym charakterze. Choć wpisuje się w ramy literatury obyczajowej z wyraźnym wątkiem romantycznym, nie jest to historia jednowymiarowa. To opowieść o poszukiwaniu siebie w świecie pełnym oczekiwań, o pragnieniu bliskości, o zawodach i nadziejach. Autorka nie boi się pokazać trudnych emocji – zdrady, tęsknoty, rozczarowania, manipulacje rywalizacja – ale też realizowanie swoich marzeń i determinacji, z jaką bohaterowie próbują odnaleźć własne miejsce. W tle przewijają się intrygi, manipulacje i korporacyjne gierki, które dodają fabule głębi.

Narracja prowadzona jest nie tylko z perspektywy Emilii. Do głosu dochodzą również dwaj mężczyźni, z którzy pojawiają się na w jej życiu. Ich perspektywa ukazana jest w trzecioosobowej formie, natomiast Emilia opowiada nam o sobie bezpośrednio, czyli w pierwszej osobie. Dzięki temu czytelnik zyskuje szerszy obraz wydarzeń i może spojrzeć na bohaterkę z różnych punktów widzenia. To ciekawy zabieg, który dodaje głębi i dynamiki całej historii.

To zasługa stylu, jakim posługuje się pani Ada Kussowska - lekki, pełen humoru, naturalności, podszyty śląskim humorem i gwarą, co nadaje powieści lokalnego kolorytu i swojskości. Wewnętrzne monologi Emilii, jej spostrzeżenia, wnioski i komentarze do rzeczywistości są pełne ironii, sarkazmu i trafnych obserwacji. Rozdziały opatrzone są zabawnymi tytułami, które już na wstępie sygnalizują ton danego fragmentu.

„Heksa” to książka, którą można zaliczyć do komedii romantycznych, ale też romansu biurowego, gdyż tłem są nie tylko ulice i dzielnice Katowic, ale też korporacyjne realia.  Zgrabnie łączący w sobie lekkość stylu z emocjonalną intensywnością i delikatnym, erotycznym zabarwieniem. Można o niej znaleźć różne opinie, ale ja bawiłam się przy niej świetnie! Wprawdzie nie wciąga od razu, ale też nie jest nużąca i z czasem przepadłam wraz z bohaterką i jej perypetiami.

Ada Kussowska stworzyła barwną postać kobiecą, nieidealną, a przez to autentyczną, z którą można się łatwo utożsamiać.  Choć na pierwszy rzut oka wydaje się pewna siebie i zadziorna, w głębi duszy nosi ciężar dziecięcych przekonań. Emilia od najmłodszych lat słyszała, że inni są lepsi, szybsi, bardziej ambitni — a ona wciąż „za mało się stara”. To poczucie bycia niewystarczającą wciąż w niej rezonuje, sprawiając, że porównuje się do innych, gdyba, analizuje i podważa własne decyzje. Pokazuje, jak trudno jest wyrwać się z takich schematów myślenia, ale też jak ważne jest, by próbować.

Historia opowiedziana przez panią Kussowską oferuje nie tylko rozrywkę, ale też refleksję nad tym, jak trudno czasem pogodzić życie zawodowe z osobistym. To historia o tym, że nie zawsze wszystko wygląda tak, jak to widzimy. I że czasem wystarczy jedno zdanie od kozy Malwiny, by wszystko nabrało sensu.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 22.07.2025r.

Ilość stron: 480

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-8335-622-8

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[157/25] - 1870.: "Chroń mnie" Tom II - "Sinusoida serc"

"Chroń mnie"

Cykl: Sinusoida serc

Tom drugi

Milena Kwiatkowska

„Są na tym świecie rzeczy, 

w które warto wierzyć”.

Niektóre książki zostawiają nas z pytaniami, inne z niedosytem, w emocjonalnym zawieszeniu i głową pełną domysłów. Tak właśnie skończyła się pierwsza część cyklu „Sinusoida serc” -  „Przetłumacz mnie”. Nie mogę za dużo opowiedzieć o fabule drugiej odsłony tej historii pt.: „Chroń mnie”, gdyż dla tych osób, które w zeszłym roku poznały jej początek, na pewno nie mogły doczekać się kontynuacji. Ja, na szczęście, miałam obie części od razu, więc ominął mnie etap oczekiwania, ale nie ominął etap niepokoju, gdyż nie miałam pojęcie, jak autorka poprowadzi dalej swoją opowieść. 

Z opisu zamieszczonego na okładce drugiego tomu wiadomo tylko, że Lena zniknęła. Tuż przed tym zdążyła wysłać jedną, krótką wiadomość: „Ktoś jest w moim mieszkaniu.” Potem zapadła cisza. Żadnych śladów, żadnych wskazówek. Tylko rosnący niepokój i przerażenie.

Kamila, siostra Leny - rozdarta między strachem a determinacją, postanawia zrobić wszystko, by odnaleźć zaginioną. Do poszukiwań dołącza Natan Zawadzki, ale również Adrian, który od lat darzy Lenę głębokim uczuciem. Choć napięcie między nimi jest wyczuwalne, rywalizacja ustępuje miejsca wspólnemu celowi — odnalezieniu kobiety, która dla obu znaczy więcej, niż są w stanie przyznać. Jednak w atmosferze niepewności i lęku trudno o pełne zaufanie. Każdy może mieć coś do ukrycia. Każdy może być podejrzany. Z każdą godziną nadzieja słabnie, a rozpacz zaczyna dominować. Tajemnice wychodzą na jaw, relacje zostają wystawione na próbę, a cienka granica między miłością, obsesją i zdradą zaczyna się zacierać.

„Chroń mnie” to kontynuacja, w której emocje buzują od początku. Ta część jest lepsza, bardziej dojrzała i dopracowana, bardziej dynamiczna i naładowana napięciem. Inny jest też sposób prowadzenia fabuły, bo o wydarzeniach opowiada większa ilość osób, więc mamy pełniejszy obraz wydarzeń. Zdarzają się jeszcze określenia osób poprzez kolor włosów lub oczu, ale jest już tego typu zabiegów mniej, więc i opowieść jest bardziej uporządkowana i wciąga nas w wir wydarzeń  od pierwszych stron.

Pani Milena Kwiatkowska udowadnia, że nawet w gatunku tak często schematycznym jak romans, można znaleźć przestrzeń, która może być poprowadzona w nowy, świeży sposób. Utwierdza nas tym, w powieści „Chroń mnie”, która jest bardziej emocjonalna, gdyż mocno rozbudowany został charakter kryminalno-sensacyjny, spychając element romansu na drugi plan. Do głosu dochodzą osoby, które wcześniej nie zdradzały swoich myśli bezpośrednio, a jedną z nich jest Konrad Chaber z wydziału dochodzeniowo-śledczego, który aktywnie prowadzi śledztwo związane z wydarzeniami z pierwszego tomu. (I tu jedna moja uwaga: Konrad Chaber na początku miał nazwisko Kmiecik, ale potem już przez cały czas funkcjonuje pod tym pierwszym mianem.)

„Chroń mnie” to opowieść, która nie daje chwili wytchnienia. Milena Kwiatkowska z precyzją i wyczuciem emocji prowadzi czytelnika przez historię pełną niepokoju, napięcia i skrajnych uczuć. Tu nie ma miejsca na przedłużające się sytuacje i zbędne opisy. Fabuła pulsuje intensywnością, a wielowarstwowa narracja odsłania coraz to nowe oblicza bohaterów, ich motywacji i sekretów. To psychologiczna gra, w której miłość miesza się z lękiem, a lojalność z podejrzeniem. 

Autorka pisze o tym wszystkim z lekkością, ale nie unika trudnych tematów, dogłębnie wnikając w każdą postać. Prowadzi czytelnika przez labirynt uczuć, w którym każde zakręcenie fabuły odsłania nową warstwę ludzkiej psychiki. Opisy odczuwanych przez bohaterów emocji są wyraźnie nakreślone,  rozłożone na czynniki pierwsze i pozwalające nam  dogłębnie przeżywać kolejne wydarzenia. Emocje nie są tu dodatkiem, lecz siłą napędową - niczym fala, która porywa, wciąga i nie pozwala się zatrzymać. Dialogi brzmią naturalnie, reakcje bohaterów są przekonujące, a napięcie budowane jest nie tylko przez wydarzenia, ale przez to, co niewypowiedziane.

Zbliżając się do finału książki „Chroń mnie” można mieć wrażenie, że poznamy już ostateczne rozwiązanie. Jednak ponownie autorka zrzuca nam kolejną emocjonalną bombę - pełną napięcia, zaskoczeń i niedopowiedzeń, zostawiając w momencie, który wydaje się już wyjaśniać niektóre sprawy, ale jednak nadal nie wszystko jest wiadome. Niestety, tym razem muszę poczekać na część trzecią, z niepokojem snując domysły, co jeszcze wymyśli autorka, by wbić mnie w emocjonalny fotel.

Recenzja części pierwszej "Przetłumacz mnie"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 09.06.2025r.

Ilość stron: 308

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-823-9

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[156/25] - 1869.: "Przetłumacz mnie" Tom I - "Sinusoida serc"

„Przetłumacz mnie”

Cykl: Sinusoida serc 

Tom pierwszy

Milena Kwiatkowska

„To, co pokazują media i na co kreują się gwiazdy, 

a to kim tak naprawdę są, to zupełnie różne bajki.”

W powyższym cytacie jest zawarta ogromna doza prawdy, gdyż w dzisiejszych czasach często oceniamy drugiego człowieka zbyt powierzchownie. Znając jedynie medialne przekazy, szybko nadajemy mu odpowiednie łatki i opinie, nie znając zupełnie jego prawdziwego oblicza. Dotyczy to szczególnie mocno znanych ludzi, artystów, celebrytów, których media pokazują nam w wersji wygładzonej, kontrolowanej, często pozbawionej autentyczności. Jacy są naprawdę, to wiedzą tylko ich najbliżsi i osoby z ich otoczenia. Często oceniamy celebrytów powierzchownie, nie mając tak naprawdę wiedzy o ich życiu. Ten motyw wykorzystała pani Milena Kwiatkowska w swojej debiutanckiej powieści pt.:  „Przetłumacz mnie”.

Lena Lasota pracuje jako tłumaczka i koordynatorka projektów w jednym z najbardziej cenionych wydawnictw w kraju. Jej życie prywatne to oaza spokoju, uporządkowane, przewidywalne, niemal idealne. Przynajmniej takie ona ma wrażenie, do czasu, gdy w ramach zastępstwa podejmuje się napisania tekstu o znanym wokaliście, Natanie Zawadzkim. Jej spotkanie z charyzmatycznym artystą,  uruchamia lawinę zdarzeń, które zmuszają ją do konfrontacji z własnymi przekonaniami, lękami i pragnieniami. Niespodziewana znajomość przeradza się w emocjonalny rollercoaster, który wciąga ją głębiej, niż się spodziewała. Tymczasem w wydawnictwie pojawiają się nowi pracownicy, a jeden z nich zdaje się mieć wyjątkowy talent do wywoływania u Leny zarówno frustracji, jak i... rumieńców.

Pani Milena Kwiatkowska otwiera cykl „Sinusoida serc” powieścią, która łączy romans z elementami thrillera, więc nie jest to romans przewidywalny i standardowy. Początkowo takie można odnieść wrażenie, ale im dalej, tym akcja szybko nabiera tempa. Można wprawdzie zauważyć znane schematy, ale one nie przeszkadzają. Są jedynie zarzewiem ciągu zdarzeń, które zgrabnie wychodzą poza ramy klasycznego romansu. Lena zaczyna otrzymywać niepokojące wiadomości, głuche telefony, a wokół niej zaczynają dziać się rzeczy, które trudno racjonalnie wyjaśnić. To ciekawy zwrot, który pokazuje, że autorka nie boi się eksperymentować z gatunkiem.

Ten thrillerowy akcent dodaje historii tempa i napięcia, sprawiając, że czytelnik zaczyna przewracać strony coraz szybciej i z rosnącym niepokojem. Stalker przez dłuższy czas pozostaje dobrze ukryty, choć w pewnym momencie domyśliłam się, kto nim jest. Mimo to, ten wątek dodaje historii wyraźnego pazura i sprawia, że książka wykracza poza schemat typowego romansu.

Jedyne, co mi przeszkadzało, to styl narracji, który momentami zdradza debiutancki charakter tekstu. Autorka często sięga bowiem po opisy typu „szatyn skrzyżował ręce” czy „brązowooka blondynka spojrzała z ukosa”, które — choć funkcjonalne — bywają mechaniczne i pozbawione głębi. Takie określenia, oparte głównie na cechach fizycznych, mogą wytrącać z rytmu czytania i i wywołać kolorowy mętlik w głowie. W pewnym momencie trudno już było mi zapamiętać, kto ma blond włosy, a kto brązowe oczy, a nawet sama autorka zdaje się gubić w tych określeniach, nazywając Natana raz „brązowowłosym”, a chwilę później „brunetem”, co przecież nie jest tym samym. Tego typu formy opisu postaci są ostatnio typowe dla początkujących pisarzy, ale mimo tych niedoskonałości historia zawarta w pierwszej odsłonie serii „Sinusoida serc” broni się fabułą, która z każdą stroną nabiera rozpędu.

Natomiast warto podkreślić refleksję autorki na temat mediów. Pokazuje, że wizerunek artysty kreowany przez prasę czy portale społecznościowe bywa daleki od rzeczywistości. Natan Zawadzki, choć początkowo przedstawiony, jako zadufany celebryta, z czasem odsłania bardziej złożoną osobowość, co pozwala spojrzeć na niego z większym zrozumieniem i sympatią. Na jego przykładzie autorka pokazuje, że za medialnym wizerunkiem kryje się człowiek i doskonale zestawia medialny wizerunek człowieka z tym, jaki jest poza kamerami. Nie tylko pokazuje, jak łatwo jest ulec fałszywym opiniom, ale też jak trudno jest zbudować prawdziwą więź w świecie pełnym pozorów i pod fleszami paparazzich.

„Przetłumacz mnie” to debiut, który nie jest pozbawiony potknięć, ale zawiera historię, którą mimo to chce się poznać dalej. Tym bardziej, że z każdą stroną nabiera ona intensywności, a ostatnie rozdziały to prawdziwa eksplozja emocji i niespodziewanych zwrotów akcji. Milena Kwiatkowska pozostawia nas czytelnika w stanie zawieszenia, które nie wiadomo, jak się skończy. To zakończenie nie tylko intryguje, ale wręcz zmusza do sięgnięcia po kolejny tom. Na szczęście mam go już na swojej półce, bo po takim finale trudno byłoby długo czekać. Jeśli kolejne części utrzymają ten poziom napięcia i głębi, „Sinusoida serc” zapowiada się na cykl, który warto śledzić z uwagą.

Recenzja części drugiej: "Chroń mnie"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 04.10. 2024r.

Ilość stron: 398

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-300-5

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[155/25] - 1868.: "Prokrastynacja"

"Prokrastynacja"

Skuteczne metody osiągania celów,

lepsze planowanie, zarządzanie czasem, 

skupienie i efektywna nauka

Monique Bogdahn

„Robienie czegoś każdego dnia

Jest lepsze, niż nierobienie niczego!”

Jestem pewna, że gdyby zapytać kogokolwiek o to, co oznacza słowo „prokrastynacja”, niewiele osób znałoby prawidłową odpowiedź. Tymczasem jest to czynność, która dotyczy sporej części społeczeństwa na świecie. Jeżeli wiesz, że coś trzeba zrobić, ale zamiast działać, scrollujesz telefon, robisz kolejną kawę albo przekonujesz siebie, że „jutro będzie lepszy moment”, to właśnie dopadła cię prokrastynacja. O niej i o tym, jak sobie z nią poradzić, opowiada pani Moniue Bogdahn w poradniku pt.: „Prokrastynacja”. Uczy w niej jak prostymi sposobami osiągnąć cel, nauczyć się lepiej planować i zarządzać czasem tak, by mieć swoje życie pod kontrolą.

Na pewno każdy zna powiedzenie „Co masz zrobić jutro, zrób dziś” i z pewnością nie jeden raz każdemu zdarzyło się, że nie wziąć tej porady na serio. Zwłaszcza zadania, których nie lubimy odsuwamy do zrobienia na później i w efekcie zbiera się ich coraz więcej, stos niezałatwionych spraw rośnie, a wraz z nimi nasza frustracja i stres, bo wiemy, że i tak musimy się z nimi zmierzyć. Okazuje się, że można sobie z tym nawykiem poradzić ucząc się nowych przyzwyczajeń.

Pani Moniue Bogdahn pomogła już prawie 100000 ludziom, którzy obserwują jej kanał na Instagramie i ponad 3000 klientom, którzy dzięki jej poradom, uporządkowali swoją przestrzeń i życie. Zapewnia, że dzięki jej książce zrobimy pierwszy krok w kierunku lepszego, bardziej ułożonego i zrównoważonego życia. Obiecuje nie tylko zrozumienie mechanizmu prokrastynacji, ale też konkretne sposoby na odzyskanie kontroli nad czasem, motywacją i własnym życiem. Zamiast moralizować, rozkłada prokrastynację na części, pokazując jak radzić sobie z tą przypadłością i zdusić ją w zarodku.

Poradnik, nie jest obszerny, gdyż zawiera jedynie 130 stron, jednak to w zupełności okazało się wystarczające, by w siedmiu częściach omówić najważniejsze kwestie. Jest wypełniony kolorami, zabawnymi rysunkami, wieloma ćwiczeniami, dobrze zaplanowaną formą przekazu, dzięki której publikacja jest przejrzysta i zrozumiała dla każdego. Autorka przedstawia w nim sprawdzone sposoby na nieporządek, zwyczaj odkładania czegoś na później, mądre planowanie, dzielenie zadań, ale też techniki radzenia sobie ze stresem, koncentrowania się na tym, co ważne, metody na wzmacnianie swojej motywacji do działania i budowania pozytywnych nawyków.

Prowadzi czytelnika od zrozumienia, czym jest prokrastynacja i jak ona podkopuje naszą motywację, zdrowie i relacje, do praktycznych rozwiązań, które pomagają odzyskać efektywność naszych działań. Pisze o tym wszystkim przystępnie, bez zbędnego moralizowania i pouczania. Jej styl jest wspierający, momentami wręcz terapeutyczny, a przy tym przyjazny i konkretny. Podkreśla, że odkładanie nie równa się lenistwu — najczęściej jest skutkiem lęku przed porażką, perfekcjonizmu lub przytłoczenia złożonością zadań. Ćwiczenia są proste, ale skuteczne. Nie wymagają specjalnych narzędzi ani godzin pracy — wystarczy kartka, długopis i chwila refleksji.

Dowiadujemy się od czego zacząć naprawę naszego postępowania, jak świadomie kwestionować swoje dotychczasowe podejście do zadań i krok po kroku pokazuje, jak zwalczać objawy prokrastynacji eliminując to, co nagromadziło się w naszym życiu i z czym sobie nie radzimy. Daje nam niejako mapę drogową, dzięki której zaczniemy podążać we właściwym kierunku. Służą do tego, m.in. szablony zamieszczone w książce, ale można je także pobrać skanując kod QR i wydrukować, by mieć je zawsze pod ręką.

„Prokrastynacja” to książka, która nie tylko uczy, jak działać, ale też jak zrozumieć siebie. Bo czasem największym krokiem naprzód jest uświadomienie sobie, dlaczego stoimy w miejscu. To zatem nie tylko poradnik, lecz również zaproszenie do zmiany, która zaczyna się od prostych kroków i kończy na odzyskaniu kontroli nad własnym życiem. Jeśli ktoś ma wrażenie, że czas przecieka mu przez palce, a lista zadań rośnie szybciej niż motywacja - ta książka może być pierwszym krokiem w stronę większej równowagi, spokoju i uporządkowania nie tylko naszej przestrzeni, ale też naszego wnętrza.

Ta książka to nie tylko zbiór porad — to iskra zapalająca w nas chęć dokonania zmiany. Pokazuje, że nie jesteśmy sami w walce z odkładaniem, że każdy ma prawo się potknąć, ale też każdy może nauczyć się podnosić szybciej. To nie tylko sposoby na lepsze zarządzanie czasem, ale też na lepsze zarządzanie sobą. Bo, jak pokazuje autorka — nie chodzi o to, by robić więcej, ale by robić mądrzej.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 09.05.2025r.

Data premiery wersji oryginalnej: 31.08.2023r.

Ilość stron: 136

Okładka: miękka

Wymiary: 145 x 205 mm

Tytuł oryginału: Aufschieben war gestern!: Geniale Tools nutzen, endlich ins Tun kommen, Erfolge feiern (Lebenshilfe Selbstcoaching)

Tłumaczenie: Marta Lipińska

ISBN: 978-83-8272-888-0

Wydawnictwo: Vital

Moja ocena: 6/6

"Czarownictwo w dzisiejszych czasach" - wywiad z Robertem Noble

Ponad miesiąc temu , a dokładnie 30 lipca 2025r. opowiadałam Wam o najnowszej  książce Roberta Noble "OOBE - życie realnym mitem", którą Oaza Recenzji objęła swoim patronatem medialnym.

Minęło, więc trochę czasu, by zebrać pojawiające się pytania i porozmawiać o nich z autorem. 

Czy pamiętasz swoje pierwsze spotkanie z Nagualem?

Pamiętam. To było przełomowe wydarzenie w moim życiu. Opisałem je w książce „Nagual Julian. Moja inicjacja w świecie Czarowników”.

Książka robi bardzo energetyczne wrażenie, gdy widzi się ją w realu. Czy jest ona wynikiem jakiejś duchowej pracy, wizji, czy jeszcze czegoś innego?

To jest Książka Mocy, przekaz by świadomość ludzi wzrastała. Jej treść wynika bezpośrednio z moich nieskazitelnych działań Wojownika. Opisuję w niej skrawek  swoich doświadczeń, a większość z nich wykraczają poza to, co ludzkie. To oczywiste, że taka droga ma wpływ na samą książkę i odczucia jakie są z nią związane. Podczas wydawania swoich książek zawsze dbam o szczegóły. Całe moje życie jest duchową pracą, która ma bezpośredni wpływ na moje dzieła. 

Przybliż może tym, którzy po raz pierwszy trzymają Twoją książkę w swoich rękach, o co chodzi z OOBE?

OOBE to skrót od angielskiego „out of body experience”, co oznacza doświadczenie poza ciałem fizycznym. To stan, w którym świadomość funkcjonuje niezależnie od ciała, a my jesteśmy w pełni obecni i świadomi w naszym ciele energetycznym. 

Dla nas Czarowników OOBE to śnienie. Innymi słowy to samo życie. To nie technika, nie hobby, nie zabawa, tylko sposób istnienia. Świadomość jest najważniejsza i nie ma znaczenia, czy znajduje się w ciele, czy poza nim. To ona jest fundamentem wszystkiego. Moje książki powodują zamęt u czytelników, którzy zafiksowali się na tytułowym OOBE, ponieważ to co przekazuję wykracza daleko poza tę definicję. 

Podobne pytanie dotyczy Naguala Juliana, który dla nieznających poprzedniej Twojej książki może nie mieć wiedzy na jego temat.

Nagual to przewodnik, nauczyciel,  mistrz duchowy, potężny Czarownik prowadzący innych po ścieżce świadomości. To dzięki niemu wszedłem głębiej w świat, który dla większości ludzi jest niedostępny. Dodam że Nagual jest tak niesamowitą Istotą, że wymyka się wszelkim opisom. Słowa nie są w stanie oddać tego kim naprawdę jest.

Na czym polega Czarownictwo w dzisiejszych czasach?

Na tym samym, czym było zawsze. Czarownictwo to ścieżka świadomego życia, którą nasza grupa kroczy od tysięcy lat. Wiąże się to z pracą nad swoimi ograniczeniami umysłu narzuconymi w drodze socjalizacji. To dotarcie do swojego ducha, ale tego prawdziwego. To życie, przeżywane uważnie, prawdziwie, bez iluzji. I nie mówię tutaj o chodzeniu na boso po lesie i udawaniu, że jest się świadomym. Nie tym zajmują się Czarownicy. O tym co robią Czarownicy dowiecie się z moich książek. Życie Czarownika to takie życie w którym doskonale zdaję sobie sprawę z tego kim jestem i o co w tym wszystkim chodzi. 

Czy życie realnym mitem można rozumieć, jak iluzję tego, co odczuwamy?

Żyjąc w nieświadomym micie, tak naprawdę nie żyjemy. Funkcjonujemy jak zaprogramowane jednostki, które odtwarzają narzucone schematy. Nie jesteśmy twórcami swojego życia, tylko jego widzami.

Czarownicy żyją inaczej. Żyją w świecie, który świadomie wybierają. Funkcjonują na wielu płaszczyznach, poza tą jedną - fizyczną. Człowiek, który został ukształtowany przez społeczeństwo, system i wychowanie, najczęściej tylko wegetuje. Świadome życie to zupełnie inny wymiar istnienia.

Co dla Ciebie oznacza słowo „nieskazitelny”, które często wypowiadasz w różnych sytuacjach?

Opisałem to w swoich książkach, ale prawda jest taka, że o nieskazitelności nie da się mówić w sposób całkowicie zrozumiały. To pojęcie wielowymiarowe.

Dla uproszczenia można powiedzieć, że nieskazitelność to najlepsze możliwe postępowanie pod względem energetycznym. To życie w harmonii, perfekcyjne działanie - zarówno w świecie fizycznym, jak i poza nim.

Jak doświadczenia opisane w książce wpłynęły na Twoje codzienne życie?

Całkowicie je odmieniły. Wiem, kim jestem i żyję jak Wojownik.

Nie funkcjonuję już z poziomu przypadkowości czy schematów, które narzuca świat. Moje decyzje wynikają z uważności, z wewnętrznej ciszy i obserwacji energii. Jest to pełniejsze życie na każdym poziomie. 

Jak postrzegasz rzeczywistość po latach praktyki OOBE i spotkań z Czarownikami?

Postrzegam ją tak, jak Czarownik - poza iluzją. Widzę, że świat, który większość ludzi uznaje za rzeczywisty, jest tylko fragmentem większej całości. To jedynie maska, pod którą ukryta jest prawdziwa struktura istnienia - energia, intencja, świadomość. Dzięki wieloletniej praktyce i naukom Czarowników nauczyłem się dostrzegać to, co niewidoczne dla zwykłego oka. I to zmienia wszystko.

W książce pojawiają się postacie takie jak Nagual Julian, Ricardo, Celestyna. Czy każdy może ich spotkać? — czy są one rzeczywiste, symboliczne, czy może archetypiczne?

To są postacie rzeczywiste. Opisuję swoje doświadczenia w kontakcie z nimi,  bez ozdobników i bez wymyślania. Trzeba zrozumieć jedno: nie każdy może ich spotkać. Czarownicy nie pojawiają się, bo ktoś sobie tego życzy. To są potężne istoty, które nie są na zawołanie.  Potrzebna jest odpowiednia energia, gotowość i wskazanie przez samego Ducha. Julian czy Celestyna nie przychodzą z ciekawości do zwykłych ludzi. Ludzie słabi ich nie interesują, chyba że mają ku temu jakiś konkretny powód lub cel. 

Ricardo? On nie był Czarownikiem, chociaż żył jak Wojownik. Z tego co mi wiadomo on też nie tracił czasu na przypadkowe znajomości.

Jakie reakcje czytelników najbardziej Cię zaskoczyły?

Zawsze zaskakuje mnie fakt, że czytelnik potrafi zamknąć książkę i chwilę później zapomnieć, o czym czytał. Wiem, że to wynika z przesunięcia punktu scalającego - i że nie każdy jest gotów utrzymać taki poziom percepcji - ale bywa to irytujące.

Na szczęście są też pozytywne zaskoczenia. Na przykład wtedy, gdy ktoś sam z siebie napisze szczerą recenzję, bez mojej namowy, bez pomocy sztucznej inteligencji i wiem, że naprawdę coś do niego dotarło. Takie sytuacje pokazują, że warto było pisać.

Co chciałbyś, aby każdy, kto sięgnie po Twoją książkę, dostrzegł, może czegoś się nauczył, a może zainspirował?

Wszystko, co pozytywne. Chciałbym, żeby czytelnik w końcu dostrzegł, jaki Skarb mu się trafił - że ta książka to nie tylko słowa, ale narzędzie do prawdziwej przemiany.

I żeby zrozumiał, że może cudownie zmienić swoje życie. Że może żyć świadomie, prawdziwie, pełną Miłością, docierając do swojej istoty.  

Bardzo dziękuję Ci za rozmowę!

Jeśli chcielibyście mieć tę niesamowitą książkę u siebie, można ją kupić np. TUTAJ

Moja recenzja : TUTAJ

[154/25] - 1867.: "Channeling– jak stać się medium przekazu energetycznego"

"Channeling. 

Jak stać się medium przekazu energetycznego"

Skuteczne nawiązywanie kontaktu z aniołami, duchowymi przewodnikami i wniebowstąpionymi istotami

Sara Landon

„Rodzimy się na tym świecie, jako naczynia, 

kanały boskiej miłości i światła"

Channeling dla wielu osób brzmi obco, tajemniczo, a nawet dziwnie, gdyż nie potrafią dokładnie określić, na czym on polega. Z kolei Ci, którzy znają to pojęcie, uważają, że jest to umiejętność dostępna dla niewielu ludzi. Tymczasem autorka książki „Channeling. Jak stać się medium przekazu energetycznego” przekonuje, że każdy może rozwinąć w sobie tę zdolność.

Sara Landon, znana na całym świecie jako liderka transformacyjna, nauczycielka i przekazicielka mądrości Rady, zaprasza czytelnika do głębokiej duchowej podróży, która prowadzi do odkrycia wewnętrznego potencjału, harmonii i kontaktu z wyższymi wymiarami świadomości. Przekonuje, że każdy z nas posiada naturalną zdolność do channelingu – wystarczy ją obudzić poprzez praktykę, intencję i otwartość.

Książka odsłania kulisy tego procesu, pokazując, że jest on dostępny dla każdego, niezależnie od poziomu duchowego zaawansowania. W osiemnastu rozdziałach autorka dzieli się przekazuje swoją wiedzą, dzięki której możemy nauczyć się nawiązywać kontakt z mądrością wyższego poziomu. Przekazuje najważniejsze wskazówkami, które wypracowała przez lata pracy z Radą. Wśród nich znajdziemy m.in.: prowadzenie dziennika i praktykę automatycznego pisania, bycie świadomym kanałem bez osądu, używanie „wyzwalających” słów i fraz, aktywne wykorzystywanie wszystkich zmysłów w procesie channelingu.

Opowiada też o swoich doświadczeniach i drodze do obecnej swojej życiowej roli pokazując przy okazji podejście otoczenia do tego typ umiejętności. Nie jest to często wyraz zadowolenia i wspierania, lecz raczej potępienia i wyszydzania. Z przedstawionego materiały widać jednoznacznie, że praktykowanie channelingu jest wyrazem boskiej miłości i świata duchowego. Takie osoby mają niejednokrotnie bliższy kontakt z boskimi przykazaniami i energią, niż nie jeden katolik chodzący co tydzień do kościoła.

„Channeling” to nie tylko książka o kontakcie z niewidzialnym światem – to przewodnik po tym, jak duchowość może wspierać nas w codziennym życiu. Pani Landon pokazuje, że rozwój osobisty i duchowy idą w parze, a ich harmonijne połączenie prowadzi do większego spokoju, spełnienia i głębszego zrozumienia siebie.

Każdy rozdział zawiera konkretne ćwiczenia, wizualizacje i procesy empiryczne, które wspierają rozwój duchowy i otwierają kanały komunikacji z nieskończoną inteligencją oraz techniki, które pomagają rozwijać intuicję, otwierać kanały komunikacji z wyższą świadomością i pogłębiać kontakt z energią Źródła. Uczymy się, jak pracować z subtelnymi energiami, jak rozpoznawać sygnały od przewodników duchowych i jak wykorzystywać medytację, jako narzędzie transformacji.

„Channeling. Jak stać się medium przekazu energetycznego” autorstwa Sary Landon to nie tylko książka – to duchowy kompas, który prowadzi czytelnika ku głębszemu zrozumieniu siebie, wyższej świadomości i połączeniu z uniwersalną mądrością. Jednym z najbardziej poruszających przesłań książki jest przypomnienie, że każdy z nas jest naturalnym kanałem – zdolnym do komunikacji z Duchowymi Przewodnikami, Aniołami, Gwiezdnymi Rodzinami, a nawet bliskimi, którzy przeszli na Druga Stronę. koju.

Publikacja Sary Landon to pięknie napisana, głęboko inspirująca książka, która prowadzi czytelnika w transformacyjną podróż ku wyższej mądrości. Każdy rozdział tchnie mądrością, która jednocześnie koi i inspiruje, prowadząc cię łagodnie ku wewnętrznemu przebudzeniu. Autorka z niezwykłą delikatnością i prostotą pomaga nam odnaleźć kontakt z własną intuicją, głębokim poczuciem celu i wewnętrzną mocą. Jej styl pisania jest pełen ciepła, empatii i wsparcia. Przypomina, że nie musimy stawać się kanałem dla boskiej inspiracji — już nim jesteś. To nie jest proces zdobywania czegoś z zewnątrz, lecz powrót do tego, co zawsze było w tobie obecne. Dzięki tej książce możesz w pełni wejść w rolę świadomego twórcy własnej rzeczywistości.

Książka „Channeling. Jak stać się medium przekazu energetycznego” Sary Landon to inspirująca lektura dla każdego, kto pragnie pogłębić swoją duchową praktykę, rozwinąć intuicję i nauczyć się odbierać przekazy z wyższych wymiarów. Jej przystępny styl, połączony z praktycznymi ćwiczeniami, sprawia, że channeling staje się nie tylko możliwy, ale i naturalny. Autorka zaprasza do odkrycia własnych darów i rozpoczęcia fascynującej przygody z nieskończoną inteligencją. Zawarte w poradniku nauki są zarazem głębokie i praktyczne. Oferują konkretne narzędzia, które można wdrożyć od razu, by zestroić się ze swoim najwyższym ja, zaufać wewnętrznemu głosowi i pozwolić, by mądrość wszechświata przepływała przez nas z lekkością i wdziękiem. To harmonijne połączenie duchowego przewodnictwa i codziennej praktyki, które wspiera nas w odkrywaniu siebie na nowo.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 14.03.2025r.

Data premiery oryginału: 02.07.2025r.

Ilość stron: 272

Okładka: miękka

Wymiary: 145 x 205

Tytuł oryginału: You Are a Channel: Receive Guidance from Higher Realms, Ascended Masters, Star Families, and More

Tłumaczenie: Krzysztof Sołowiej

ISBN: 978-83-8301-818-8

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Moja ocena: 5/6