[190/25] - 1903.: „Przeznaczenie” #2 "Andrew"

„Przeznaczenie”

Tom drugi

Andrew

Marta Wyszomirska

„Nie geny decydują o tym, 

jacy jesteśmy, tylko my sami.”

Czasem życie nagle zmienia swój bieg i wrzuca nas w sytuacje, które zmieniają wszystko. Tak stało się w przypadku bohaterki książki „Andrew”, która przekonała się o tym brutalnie i teraz musi nauczyć się na nowo zaufania.

Olivia Rodriguez była u progu dorosłości, gdy zawalił się jej znany świat. W jednej chwili traci poczucie bezpieczeństwa i rodzinny dom. Wciągnięta w brutalną rzeczywistość, musi zmierzyć się ze strachem, który zaczyna rządzić jej życiem. Spotkanie z Andrew staje się dla niej niespodziewanym schronieniem – przy nim po raz pierwszy od dawna pozwala sobie na kruchość, a rodzące się uczucie szybko wymyka się spod kontroli.

Pierwszy tom cyklu „Przeznaczenie” ukazał się ponad rok temu i dopiero kilka tygodni temu ukazała się jego druga odsłona pt  „Andrew”. Na szczęście każda część stanowi osobną historię, więc nie ma znaczenia, którą książkę przeczytamy najpierw. Wprawdzie pojawiają się w niej postacie znane z powieści „Carter Williams”, ale są one drugoplanowe, więc nie wprowadza to chaosu do głównego motywu, jakim jest relacja między Olivią i Andrew.

Tym razem też od razu jesteśmy wrzuceni w akcję, w momencie, gdy Olivia wraca z koleżankami ze szkoły do domu nie przeczuwając, że wszelkie dotychczasowe dylematy nie będą miały znaczenia. Gdy przekracza próg swego mieszkania, jej świat nagle się wali. Autorka uzmysławia w tym momencie, jak szybko może zmienić się życie i bywa, że niewiele wiemy o najbliższych i o sobie samym.

Andrew od dawna skrywa swoją mroczną przeszłość, więc wszyscy znają jedynie maskę, którą przywdziewa, bo prawdziwe emocje dawno odsunął na bok. Żyje bez planów i zobowiązań, nie szuka miłości, bo po prostu w nią nie wierzy. Każda kolejna kobieta to jedynie jednorazowa rozrywka. I jak zawsze wszystko jest do czasu, bo jak wiadomo życie ma swoje plany. Tytułowe przeznaczenie dało o sobie znać w przypadku Cartera i Liliany z pierwszego tomu i teraz również dochodzi do głosu, gdy na drodze Andrew pojawia się Olivia.

Wraz z jej obecnością Andrew odkrywa w sobie inną, lepszą stronę siebie. Uczy się bliskości, odkrywa urok drobnych gestów, chęć opiekowania się kobietą, czego do tej pory nie odczuwał wobec żadnej innej. Jest przykładem osoby, która pokazuje swoją lepszą stronę charakteru, która do tej pory była zdominowana przez mroczną otoczkę zbudowaną prze życie. W pierwszej odsłonie serii dowiedzieliśmy się, że on i jego brat Daniel nie mieli w przeszłości łatwo i dzięki Carterowi Williamsowi nie skończyli gdzieś z kulką w głowie. Teraz obaj należą do jego grupy i stali się zaufanymi ludźmi gotowymi wykonać niemal każdy rozkaz swego szefa. A teraz możemy dowiedzieć się o tym więcej. Oczywiście nie od razu, ale w odpowiednim momencie.

Olivia powoli wychodzi ze swojej skorupy zbudowanej na lęku, zmaga się z traumą, ale z drugiej strony nie poddaje się łatwo. Z szarego, niedoświadczonego i zranionego pisklątka rozwija się w pewną siebie młodą kobietę. Uczy się siebie akceptować, poznawać swoje mocne strony i radzić w trudnym świecie, a przede wszystkim poznaje prawdę o sobie i najbliższych. Tu autorka zwraca uwagę na to, że to, co jest powodem zmartwień i narzekania na swój wygląd, dla innych stanowią najpiękniejsze atuty ciała.

Drugi tom trylogii „Przeznaczenie” to romans, który pod warstwą namiętności kryje opowieść o ponownym zaufaniu, akceptacji siebie, o braku miłości rodzicielskiej, walce z własnymi demonami, ale też o braterskiej lojalności. wypełniony emocjami, napięciem, które  doskonale Styl autorki jest intensywny, żarliwy, wypełniony emocjami, napięciem, które  doskonale oddają użyte słowa działające na wyobraźnię. Czasami jest lekko, namiętnie i żarliwie, a czasami brutalnie,  bo świat mafii nie jest kolorową bajką.

„Andrew” to powieść, która pod płaszczem romansu pokazuje, że nawet w świecie pełnym brutalności i strachu można odnaleźć ciepło, bliskość i nadzieję. Głównie fabuła toczy się wokół rozwoju związku głównych bohaterów oraz związanych z tym problemami. W tej części są także schematy, których nie da się uniknąć, ale nie są one przytłaczające, lecz doskonale wypełniają fabułę. Jednym z nich jest to, że zwyczajna kobieta zostaje wrzucona w świat, który do tej pory był jej nieznany.

Pani Marta Wyszomirska tą historią podkreśla, że każdy potrzebuje miłości – nawet ten, kto dawno o niej zapomniał i zamknął swoje serce na kłódkę. Dopiero, gdy pojawi się odpowiednia osoba z właściwym kluczem, wówczas na nowo miłość może rozkwitnąć i pokazać swoją niesamowitą moc terapeutyczną.

Recenzja tomu I "Przeznaczenie. Carter Williams"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 14.10.2025r.

Ilość stron: 286

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-138-8

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[189/25] - 1902.: "Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie zwiastuje kłopoty"

"Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie 

zwiastuje kłopoty"

Kamila Szczepańska-Górna

„Słabości trzeba trzymać ukryte głęboko w kieszeni.”

Współczesna literatura obyczajowa i romansowa coraz częściej stawia na silne, niezależne kobiety. To trend, który ma swoje uzasadnienie, gdy kobiety ukazane są, jako walczące o siebie, swoją godność i autonomię są inspirujące. Jednak w powieści o długim tytule „Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie zwiastuje kłopoty” mamy do czynienia z odwróceniem ról: Eliza, główna bohaterka, nie jest tylko silna, bo zmaga się z trudnościami życia, lecz to bezwzględna, chłodna, wyrachowana morderczyni na zlecenie. To kobieta, która zatraciła swoją naturalność i emocjonalność, stając się niemal maszyną do zabijania. Tymczasem męska główna postać, jaką jest Nikodem, to mężczyzna empatyczny, ambitny, troskliwy, łagodniejszy, bardziej emocjonalny, a nawet wręcz naiwny. To ciekawe odwrócenie schematów znanych z mafijnych romansów, jakie najczęściej można spotkać w tego typu literaturze.

Eliza od lat prowadzi podwójne życie. Z pozoru elegancka, opanowana, skuteczna – w rzeczywistości jest bezwzględną płatną zabójczynią, która nie waha się ani chwili, gdy trzeba wykonać zlecenie. Już na początku powieści poznajemy jej brutalną, wyrafinowaną twarz – kobietę, która nie zna litości. Ale wszystko zaczyna się chwiać, gdy na jej drodze pojawia się Nikodem.

Nikodem, przedsiębiorca, nieświadomie naraża się mafii, wygrywając przetarg, na którym zależało wpływowemu gangsterowi – pracodawcy Elizy. Gdy ich ścieżki się przecinają, rozpoczyna się niebezpieczna gra z groźnym przeciwnikiem, ale też z wlanymi uczuciami. Nikodem, mimo że nie brakuje mu zdecydowania i charakteru, to w przypadku Elizy wykazuje się naiwnością. Zauroczony jej powierzchownością i sposobem bycia, wierzy, że spotkał kobietę idealną. Nie wie, że to tylko jedna z wersji, którą ona pokazuje światu. Prawda uderza go z siłą, której się nie spodziewał.

„Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie zwiastuje kłopoty” to romans nietypowy, czasami nieprzewidywalny z historią mało realną, ale wciągającą. Do sięgnięcia po tę książkę zachęciły mnie pozytywne opinie z wysokimi ocenami w popularnych serwisach czytelniczych, więc liczyłam na dobrą lekturę. I taka ona była, dopóki nie dotarłam do ostatniej strony, ale o tym za chwilę.

Nie mam zastrzeżeń do samej treści i tego, co dzieje się na kartach powieści, bo autorka zapewniła mi ogrom emocji i mocnych wrażeń już od pierwszych stron. Tempo jest zmienne, nie zawsze pędzące, niczym pendolino, ale dosyć szybko przebiegałam od jednego wydarzenia do drugiego. Początek był mocny, ekspresyjny, potem jest już nieco łagodniej i nie tak brutalnie, ale cały czas nie brakuje adrenaliny. Autorka bowiem nas nie oszczędza fundując nam zwroty akcji naznaczone napięciem i intensywnością wrażeń.

Nie polubiłam na żadnym etapie Elizy, która jest kobietą wyrafinowaną, bezwzględną, przebiegłą, arogancką i zimną. To postać, która budzi kontrowersje. Jej chłodna, perfidna i manipulacyjna natura sprawiają, że nie wzbudziła mojej sympatii. W trakcie przebiegu tej historii zaczyna wprawdzie się zmieniać, co było do przewidzenia, ale i tak nie przekonała mnie do siebie.

Dziwiłam się Nikodemowi, że dał się tak łatwo, bez żadnej refleksji ani wersyfikacji omamić takiej kobiecie. On też nie jest niewinnym biznesmenem, potrafi bronić swego i pokazać charakter, ale jawi się jako niemal kryształowy osobnik na tle Elizy. To bohater, który stanowi przeciwieństwo męskich wzorców bohaterów mafijnych.

Największy mój zarzut wobec powieści to jej zakończenie, które wywołało we mnie mieszane uczucia. Gdy dotarłam do ostatniej strony powieści, okazało się, że jej finał jest niedokończony, a pytanie jakby pytanie tę historię prosi się o odpowiedź. Tymczasem pani Kamila Szczepańska-Górna w swoim posłowie napisała: „Niektórzy mogą sądzić, że historia Elizy i Nikodema doczeka się kontynuacji. Epilog sugeruje taką myśl, spieszę jednak z informacją, że niczego takiego nie planuję.” Dodaje również, że Eliza pojawi się gościnnie (???) w trzecim tomie zupełnie innej trylogii.

Historia Elizy i Nikodema jest tak intensywna i wciągająca, że naturalnie rodzi się potrzeba jej kontynuacji. Tymczasem w posłowie autorka wyjaśnia, że nie planuje dalszego ciągu, mimo że epilog wyraźnie go sugeruje. To zaskakujące i nieco rozczarowujące, zwłaszcza dla takiej czytelniczki, jak ja, która emocjonalnie zaangażowała się w tę opowieść. Rozumiem, że Eliza pojawi się epizodycznie w innej serii, ale dla mnie, jako odbiorcy tej konkretnej książki, to nie rekompensuje braku zamknięcia. Mam wrażenie, że historia została urwana w momencie, który aż prosi się o jej rozwinięcie.

Wierzę, że literatura to dialog między pisarzem a czytelnikiem. Niedomknięte zakończenia mogą być intrygujące, ale warto, by miały swoje uzasadnienie w strukturze opowieści. Jeśli książka ma być jednotomowa, dobrze byłoby, aby oferowała pełną historię. Jeśli ma być częścią większej całości – warto to jasno komunikować.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I
Data premiery: 03.03.2025r.
Ilość stron: 268
Wymiary: 220 x 150 mm
Okładka: miękka
ISBN 978-83-971431-0-4
Wydawnictwo: Erxos
Moja ocena: 4/6

[188/25] - 1901.: "Nafciarze z Edmonton" - Tom III "Puck off"

"Puck off"

cykl: Nafciarze z Edmonton

Tom trzeci

Ludka Skrzydlewska

„Bo osobno jesteśmy silni, 

ale razem jesteśmy jeszcze silniejsi.”

Często można spotkać się z regułą, że życie zawodowe powinno pozostać oddzielone od prywatnych relacji i nie są mile widziane bliższe zażyłości między pracownikami. Łatwo to powiedzieć, trudniej zrobić, bo jak wiadomo, życie lubi pisać własne scenariusze. W takiej sytuacji znalazła się bohaterka książki „Puck off” trzeciej odsłony serii o drużynie Nafciarzy z Edmonton.

Rosie Gallagher dobrze wie, że w zawodowym świecie sportu liczy się profesjonalizm, dystans i chłodna głowa. Jest córką legendy hokeja Aidena Gallaghera, a do tego trener drużyny Nafciarzy – Lewis Tanner jest jej wujkiem, więc nie jest jej łatwo udowodnić, że pracę w dziale PR zdobyła własnym staraniem, a nie po znajomości. Musi na każdym kroku starać się wykonywać swoje zadania jak najlepiej, a i tak są takie osoby, które oceniają ją powierzchownie. I do tej pory jej się to udawało, aż do dnia, gdy pewnego dnia, w czasie lotu do Edmonton, poznała Matta Carlssona nowego napastnika kanadyjskiej drużyny NHL - EDMONTON OILERS. Mattowi nie jest łatwo zintegrować się z drużyną, bo jego nazwisko kojarzy się zawodnikom z jego bratem Linnusem, który w poprzednim sezonie zrobił sobie wrogów swoimi wyczynami. Nikt nie bierze pod uwagę, że Matt jest zupełnie inny, więc trudno mu zyskać sympatię, zwłaszcza kibiców. Jemu osobiście na tym nie zależy, ale trener i szefowa działu PR uważa, że należy ocieplić wizerunek nowych zawodników. I to zadanie otrzymuje Rosie, którego Matt od niemal pierwszego spotkania nazywa ją Różyczką.  (I tu mała uwaga: w powieści to słowo jest napisane małą literą, a powinno być wyróżnione dużą, gdyż jest to nazwa własna. Pisane małą literą odnosi się na przykład do choroby.)

W poprzednich odsłonach serii o drużynie Nafciarzy narracja prowadzona była wyłącznie z perspektywy kobiecej bohaterki, a głos drugiej strony pojawiał się jedynie w epilogu. Tym razem autorka postanowiła przełamać ten schemat, oddając część narracji Matthiasowi — co okazało się strzałem w dziesiątkę. Dzięki temu zabiegowi zyskujemy pełniejszy obraz relacji, a sam Matthias przestaje być jedynie obiektem wewnętrznych rozterek Rose. Jego perspektywa doskonale uzupełnia historię, pokazując tym samym różnice między tym, co kobieta o nim myśli, jakie wyciąga wnioski, a tym, co faktycznie myśli Matt.

Czytając opis tej części serii można przypuszczać, że znajdziemy w powieści „Puck off” typowe wątki oparte na jednej nocy ze znajomym, który jest częstym elementem w romansach. Jednak w wykonaniu pani Ludki Skrzydlewskiej nabiera on zupełnie innej otoczki. Okazuje się, że nie jest to motyw wyczerpany do końca i na tej bazie można stworzyć świetną historię.

„Puck Off”, tak jak dwa wcześniejsze tomy „Puck me up" i „Puck luck” należy do cyklu, którego tłem jest świat sportu. Na okładce ani w opisie nie ma nazwy wspólnej dla wszystkich części, więc nadałam im tytuł „Nafciarze z Edmonton”. W trzeciej odsłonie tej serii autorka zwraca naszą uwagę nie tylko drużynę sportową, ale też na zaplecze, które jest ważnym elementem składowym sukcesów zespołu. z finezją pokazuje kulisy funkcjonowania drużyny, podkreślając znaczenie pracy ludzi stojących za sukcesem zawodników. To właśnie dzięki tej warstwie fabularnej historia nabiera głębi i autentyczności.

Nasza uwaga skupia się przede wszystkim na rozgrywkach między głównymi bohaterami, ale w tle toczą się też inne sprawy, które przysparzają problemów, wystawiając ich tworzące się uczucie na próbę. Nie znajdziemy tu rozwlekłych opisów, które niepotrzebnie zapełniają strony i spowalniają akcję, wręcz przeciwnie -– wciąż coś się dzieje, nawet jeżeli nie są to zapisy konkretnych rozmów, a każda scena ma swoje znaczenie. Dialogi są żywe, często zabawne, wywołujące uśmiech, ale też bywają bolesne, smutne, ale zawsze mające sens. 

Bohaterowie od pierwszych stron wzbudzają sympatię, a ich rozwój emocjonalny jest przedstawiony z dużą wrażliwością, humorem i żarem. Matt nie raz wzrusza swoją postawą, rozczula i rozbawia, natomiast Rosie, mimo że sympatyczna, to jednak bywało, że podejmowała decyzje wzbudzające zdziwienie. Zwłaszcza w początkowej fazie ich znajomości, gdy zachowywała się jak nastolatka bojąca zmierzyć się z rzeczywistością. Ogromnym plusem jest obecność innych osób, które poznaliśmy wcześniej, a teraz tworzą barwne tło dla rozwoju relacji Rosie i Matta, więc możemy dowiedzieć się, co u nich się dzieje.

Pani Skrzydlewska pisze z lekkością, ekspresją i humorem. Jej styl jest przystępny, a jednocześnie pełen emocji i trafnych obserwacji. Tempo przebiegu fabuły nie pozwala na nudę, bo wciąż coś się dzieje niemal, a zwroty akcji, choć czasem przewidywalne, potrafią zaskoczyć. Porusza ważne kwestie życiowe, których nie będę tutaj wymieniać, bo zbyt dużo musiałabym zdradzić z ekspresyjnie biegnących wydarzeń.

Przede wszystkim świetnie pokazuje, jak trudno jest oddzielić sprawy zawodowe od tych bardziej osobistych, gdy uczucia zaczynają mieszać szyki, a serce bije zdecydowanie za szybko. I właśnie ten konflikt między rozsądkiem a emocjami napędza całą historię. Autorka z dużą wrażliwością pokazuje, jak trudno jest utrzymać zawodowy dystans, gdy serce zaczyna bić szybciej, a uczucia nie chcą podporządkować się regułom.

Recenzja tomu I "Puck me up"

Recenzja tomu II "Puck Luck"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Editio Red

Wydanie: I

Data premiery wersji drukowanej i ebooka: 14.10.2025r.

Ilość stron: 456

Wymiary: 140x208 mm

Okładka: miękka

ISBN książki drukowanej: 978-83-289-2405-5

ISBN Ebooka: 978-83-289-3356-9

Data wydania ebooka:

Rozmiar pliku Pdf: 2.4MB

Rozmiar pliku ePub: 3.3MB

Rozmiar pliku Mobi: 7.6MB

Rozmiar pliku mp3: 692.5MB

Wydawnictwo: Editio Red

Moja ocena: 6/6

Taki był u mnie październik

Październik, jaki był, każdy widział, ale w tym roku nie rozpieszczał nas pod względem pogody. Prywatnie - spokojnie, bez problemów, w pięknych okolicznościach przyrody, ale bez jakichś spektakularnych wydarzeń. dzień za dniem i nawet nie wiadomo kiedy miesiąc minął. Po względem czytelniczym był to bardziej urozmaicony czas.

Przeczytałam 17 książek w tym w tym - 4 poradniki, ale nie wszystkie mają jeszcze recenzje. Natomiast recenzji powstało 17, ale w tym były dwie opinie książek przeczytanych we wrześniu.

Numer jeden w październiku

Druga część Spin-off Konsorcjum

"Droga do władzy"

Październikowe zaskoczenie

"Aby otwarło się niebo"

Nie spodziewałam się, że będzie to tak wciągająca historia. Może, gdyby była bardziej dynamiczna, to wówczas miałaby nawet szóstkę w mojej ocenie. 

Październikowe rozczarowanie

Nie ma takiego konkretnego, bo każda książka miała swoje wartości, ciekawą historię, ale nie każdą czytało mi się lekko. 

Do nich należała na przykład powieść:

"Ogień z każdej strony"

To nie znaczy, że książka jest zła, wręcz przeciwnie, ale tak jak napisałam w recenzji:

Książkę czytałam dosyć długo, bo z przerwami wyszło kilka dni, co u mnie jest rzadkością. Wynikało to ze stylu i sposobu przekazu treści, który nie od razu był zawsze zrozumiały. Autor bowiem stosuje nietypowe zabiegi literackie, pisząc na przykład o jakiejś scenie, ukazując jakąś rozmowę lub ujawniając rozterki bohatera, ale nie wykłada tego jasno, nie wyjaśnia, co się właściwie dzieje, z kim Henryk rozmawia, kim jest jakaś osoba, która właśnie się pojawia i o co chodzi. I to mi bardzo przeszkadzało w płynnym czytaniu, bo nie raz wracałam do początkowej frazy, by zorientować się, o czym nam bohater opowiada. Brakowało mi wprowadzenia, przedstawienia osób, których jest dosyć sporo w tej powieści, wyjaśnienia sytuacji.

Była też wygrana w wyzwaniu lubimyczytac.pl prowadzonej na Facebooku

oraz dodatkowe bonusy z serwisu granice.pl za zebrane punkty

A CO BĘDZIE CZYTANE?

Jak widać, jest tego trochę, więc nie będzie nudno, a z pewnością dołączą jeszcze jakieś nowości.

[188/25] - 1901.: "Dopóki oddycham" Tom II "Neven"

Neven

Seria: Dopóki oddycham

Tom drugi

M.W. Stilvoy

„Nienawiść karmi przeciwnika”

Minął rok, odkąd przeczytałam pierwszą część serii „Dopóki oddycham”, a mimo to wciąż pamiętam emocje, jakie wywołała we mnie książka „Lovro”. Był to bardzo udany debiut pani M.W. Stilvoy, więc z ciekawością sięgnęłam po drugą odsłonę tej historii pt.: „Neven”.

Nie za wiele mogę napisać o fabule, zbyt dużo musiałabym ujawnić, więc jedynie wspomnę to, o czym można oficjalnie przeczytać na stronie. Sara dobrowolnie oddaje się w ręce bezwzględnego mafioza, który pełni funkcję prokuratora generalnego – Rostowa. O jego przestępczej działalności nie wie nikt z zewnątrz. W jego rękach Sara nie jest tu dla niego najważniejsza, ale stanowi dla niego drogę do celu, jakim jest zniszczenie Lovro. Zmusza Sarę do ślubu i sprawia, że musi mu się podporządkować. Tymczasem Neven odzyskuje świadomość po kilku dniach śpiączki. Gdy dowiaduje się, co się stało i widząc Sarę w objęciach Rostowa podczas balu charytatywnego, czuje się zawiedziony i zdradzony.

„Neven” to kontynuacja historii „Dopóki oddycham”, która mnie nie zawiodła. Miłość, zdrada, poświęcenie, zemsta, gangsterskie rozgrywki, miłość -  wszystko to miesza się w wybuchowej mieszance, która trzyma w napięciu do ostatniej strony. Są momenty, które wzruszają, są takie, które wywołują gniew, a także te, które zmuszają do refleksji. Pani Stilvoy doskonale buduje napięcie, uwydatnia przeżycia, a dzięki narracji naprzemiennej wnikamy w umysł bohaterów i bez problemów z nimi się integrujemy.

Nie ma tu zbędnych opisów – każda scena coś wnosi, każda rozmowa ma znaczenie. Od pierwszych stron jest ekspresyjnie, emocjonalnie, intensywnie. Wchodzimy w akcję będącą kontynuacją wydarzeń z pierwszego tomu. Tym razem to Neven i Sara prowadzą nas przez historię, jako narratorzy pierwszoplanowi. Ich wewnętrzne rozdarcie, sprzeczne emocje, próby zrozumienia siebie nawzajem – to wszystko sprawia, że książka nie jest tylko romansem, ale wciągającym sensacyjnym ciągiem zdarzeń.

Na szczególną uwagę zasługują postacie – zwłaszcza męskie. Każdy z nich, nawet czarny charakter, jest wyrazisty, autentyczny i pełen charakteru. Negatywni bohaterowie emanują złem, a pozytywni kipią emocjami, reakcjami i dynamiką działania. Kobiece postacie również nie są delikatnymi mimozami – to kobiety z charakterem. Jednocześnie to właśnie one czasami najbardziej irytowały, gdy postępowały lekkomyślnie podejmując bezsensowne decyzje, narażając się na niebezpieczeństwo. To, co zrobiły w finałowych scenach, to szczyt lekkomyślności i głupoty. A wszystko po to, by pokazać, że są lepsze niż faceci, co niestety, nie wychodzi im na dobre.

To historia intensywna, poruszająca i pełna emocji – prawdziwy rollercoaster uczuć, od którego trudno się oderwać. Czytałam ją z zapartym tchem, pochłaniając kolejne strony w zawrotnym tempie. Fabuła od pierwszych akapitów wciąga bez reszty, a finał ponownie pozostawia nas z burzą emocji i mnóstwem pytań. W tle wyraźnie zarysowuje się znany motyw – nienawiść, która z czasem przekształca się w namiętność. Choć to temat często obecny w literaturze romantycznej, tutaj został ukazany w zupełnie nowej odsłonie – z większą głębią, autentycznością i świeżym podejściem. W świecie romansów mafijnych wiele scenariuszy zdaje się już być wyeksploatowanych, powielanych w kolejnych tytułach. Tymczasem pani Stilvoy udało się stworzyć fabułę, która – choć osadzona w realiach mafijnych rozgrywek – zaskakuje oryginalnością i nową jakością. To powieść, która pobudza wyobraźnię, rozpala zmysły, ale też ukazuje mroczniejsze oblicze życia – pełne niepewności, bólu i trudnych wyborów.

„Neven” to dobrze skonstruowany romans mafijny, z intrygującym pomysłem i dynamiczną akcją, która nie zwalnia tempa. Pani M.W. Stilvoy potrafi utrzymać wysoki poziom i nie obniża lotów. Udowodniła, że potrafi pisać o ludzkich uczuciach i wszelkich barwach emocji. Jej styl jest konkretny, dynamiczny, pełen zaskakujących zwrotów akcji, choć nie brakuje też znanych schematów – jednak są one świetnie wkomponowane w narrację. Dzięki sugestywnym opisom, dobrze dobranej grze słów i intensywnym dialogom pogłębia emocjonalną warstwę swojej opowieści. Nie brakuje napięcia, żaru, chemii uczuć, ale też gwałtownych zwrotów wydarzeń, często zaskakujących swoim rozwojem.

I na koniec, gdy pozornie wszystko się uspokaja, ponownie jesteśmy wrzuceni w mrożącą krew w żyłach akcję, po której zostajemy w stanie zawieszenia. Pozostaje jedynie cierpliwie czekać na kolejną odsłonę tej historii z nadzieją, że tym razem autorka nie każe nam czekać tak długo na kontynuację, bo z takim zakończeniem trudno czekać.

Recenzja tomu I "Lovro"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 09.10.2025r.

Ilość stron: 420

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-146-3

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[187/25] - 1900.:"Dieta karniwora"

Dieta karniwora

dla początkujących

Jak odzyskać energię, zgubić zbędne kilogramy i poprawić zdrowie 

dzięki przepisom opartym na diecie mięsożercy

Chris Irvin

„Korzyści żywienia się mięsem

nie ograniczają się do zdrowia układu pokarmowego.

Wykorzystanie elementu eliminacji diety karniwora 

może poprawiać zdrowia na inne liczne sposoby.”

Wokół wielu trendów żywieniowych i wytycznych dotyczących tego, co jest zdrowe dla naszego ciała i organizmu, a czego lepiej unikać, narosło mnóstwo mitów, teorii i sprzecznych wersji. Wraz z nimi pojawiły się dziesiątki propozycji diet, które często budzą więcej pytań niż odpowiedzi. Jednym z tematów, wokół którego krąży wiele nieporozumień, jest spożywanie mięsa. Ja, na szczęście, nie poszukuję diet po to, by schudnąć, ale raczej po to, by czerpać z jedzenia przyjemność i jednocześnie unikać błędów żywieniowych. W tym kontekście natrafiłam już na kilka poradników propagujących odżywianie z uwzględnieniem mięsa. I dlatego zwróciłam uwagę na książkę „Dieta Karniwora dla początkujących”, którą napisał pan Chris Irvin. Jako dietetyk z tytułem magistra nie wierzył, że taki model żywienia może być zdrowy. Jednak jego naukowe podejście i chęć przetestowania teorii na sobie doprowadziły go do zaskakujących wniosków – dieta karniwora nie tylko działa, ale może przynieść realne korzyści zdrowotne.

Książka Irvina to praktyczny przewodnik dla osób, które chcą zrozumieć, czym jest dieta mięsożerców i jak ją bezpiecznie wdrożyć. Autor oferuje konkretną wiedzę, opartą na badaniach i własnym doświadczeniu. Już na wstępie wyjaśnia, że dieta karniwora to naturalne rozszerzenie diety ektogenicznej, a mięso powinno stanowić aż 90% diety karniwora, w której wołowina, wieprzowina, drób, ryby i dziczyzna są ważną podstawą codziennego odżywiania.

Pierwsza część książki skupia się na wiedzy teoretycznej, w której autor wyjaśnia, jak działają makroskładniki, jakie są zasady stosowania diety karniwora i jakie korzyści można z niej czerpać. Przekonuje, że dzięki niej możemy pozbyć się zbędnych kilogramów ciała, poprawić pracę układu trawiennego, a nawet złagodzić objawy chorób autoimmunologicznych. Bardzo wymowna jest w tym przypadku dedykacja, która skierowana jest do osób cierpiących na tego rodzaju schorzenia i wyraża w niej pewność, że proponowana dieta poprowadzi ich do zdrowia.

Autor podkreśla, że mięso i produkty odzwierzęce są bogate w witaminy i minerały, takie jak witamina B12, cynk, żelazo, tauryna czy kreatyna – składniki niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Odnosi się nie tylko do spożywania mięsa, ale sposobu jego przyrządzania. Omawia zagadnienie związane ze stosowaniem tłuszczów, soli, przypraw, nabiału, mięsnych wywarów i napojów. Z pewnością wiele z tego, co zawiera książka, może być dla sporej części osób szokiem, bo dietetycy często zalecają zupełnie inne działania w kwestii spożywanych potraw.

Na szczególną uwagę zasługuje czterotygodniowy plan eliminacyjny, który pan Chris Irvin proponuje jako wstęp do diety karniwora. To przemyślany, realistyczny schemat, który pozwala stopniowo przestawić organizm na nowy sposób odżywiania. Plan nie jest restrykcyjny ani trudny do realizacji – opiera się na prostych zasadach i dostępnych produktach. Jest to etap, w którym usuwamy pokarmy zawierające toksyny i uszkadzające jelita, a dzięki temu nasz układ pokarmowy może odpocząć i się zregenerować. W proponowanym planie odżywiania na każdy dzień tygodnia zawarte są przepisy, których receptury wypełniają drugą część poradnika.

Zostały one podzielone na osobne kategorie i ułożone tematycznie. Znajdziemy zatem wśród nich propozycje na śniadania, przekąski, dodatki i sałatki, oraz dania z owocami morza, kurczaka, wieprzowiny i wołowiny, a także dziczyzny i podrobów. Przepisy są proste, smaczne i nie wymagają egzotycznych składników. Opisy przygotowania są przejrzyste, uwzględniające wartości odżywcze i kalorie. Niestety, tylko niektóre z nich zostały pokazane na zdjęciu, a szkoda, bo z pewnością podniosłoby to walor książki, gdyby wszystkie dania miały obok zdjęcie.

Książka wyróżnia się przejrzystością i przystępnym językiem. Irvin pisze zrozumiale, bez naukowego zadęcia, co sprawia, że nawet osoby bez wykształcenia dietetycznego mogą łatwo przyswoić zawarte w niej informacje. Dodatkowo autor odpowiada na najczęściej zadawane pytania, rozwiewając wątpliwości i obalając mity związane z dietą mięsożerców. To duży plus – zwłaszcza dla początkujących, którzy często nie wiedzą, od czego zacząć i czego się spodziewać. Przykładowe dania, takie jak frittata z kiełbasą i kozim serem, stek śniadaniowy, czy sałatka z jajek pokazują, że dieta mięsna może być nie tylko zdrowa, ale też różnorodna i apetyczna.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

Wydanie: I

Data premiery: 28.03.2025r.

Data premiery oryginału: 02.11.2021 r.

Ilość stron: 176

Okładka: miękka

Wymiary: 165 cm x 240 m

ISBN: 978-83-8272-862-0

Tytuł oryginału: The Carnivore Diet for Beginners: Recipes and Meal Plans for Weight Loss, Health, and Healing

Tłumaczenie: Anna Jurge

Wydawnictwo: Vital

Moja ocena: 5/6

Taka refleksja na dziś...

Dzień taki jak dziś, skłania do zadumy nad przemijaniem, sensownością istnienia i tym, co czeka nas po Drugiej Stronie, myśli biegną ku tym, którzy odeszli: bliskim, przyjaciołom, znanym postaciom, a także ukochanym zwierzętom, które przekroczyły Tęczowy Most. Towarzyszy nam nostalgia, tęsknota, smutek… ale i miłość. Cmentarze rozświetlają się tysiącami zniczy, a powietrze wypełnia zapach chryzantem i cisza zadumy. To nie tylko tradycja lecz też głęboko zakorzeniona potrzeba serca, by połączyć się z tymi, których już nie ma wśród nas.

Dziś, w tym szczególnym czasie, chcę przypomnieć o jednej z książek, która  niesie ze sobą nie tylko ukojenie, ale też głębokie zrozumienie. To jedna z tych lektur, która zmieniła moje spojrzenie na życie i śmierć, a jest nią „Dziesięć najważniejszych przesłań, które zmarli chcą przekazać Tobie” autorstwa Mike’a Dooleya.  

Napisałam wówczas o tej książce: 

Żyjemy na tym świecie w przekonaniu, że każdy z nas kiedyś umrze i przekroczy próg zupełnie innego życia. Jedni wierzą w życie pozagrobowe, inni podchodzą do tego sceptycznie. Faktem jest, że gdy stracimy kogoś bliskiego, trudno nam pogodzić się z jego odejściem, myśląc, że już go więcej nigdy nie zobaczymy, że pożegnaliśmy go na zawsze. 

Autor napisał w niej, że umarli posiadają niezwykłą perspektywę i widzą więcej. Oni pamiętają wybory własnych żywotów, miłość - kojącą, od której nie da się uciec i mają nam coś ważnego do powiedzenia. 

"Żyjemy w naprawdę w prymitywnych czasach, dlatego uświadomienie sobie tych dziesięciu ważnych rzeczy, o których chcą cię poinformować zmarli, jest tym bardziej naglące.

Skąd to wiem?

Po prostu wiem. W taki sam sposób, jak wiesz, że jesteś kochany."

Książka ta to wiedza o życiu, która pomaga zrozumieć dlaczego jesteśmy w danym miejscu, czasie, wśród takich a nie innych ludzi i kim naprawdę jesteśmy. Nie jest to zbiór opowiadań opartych na własnych przeżyciach lecz na obserwacji, dociekaniach i poszukiwaniach odpowiedzi, jakie Mike od dawna stawiał sobie. Drążąc poszczególne zagadnienia uzyskał pewność co do przedstawianych prawd i przekazuje swoje wnioski w charakterystyczny dla siebie sposób.

Autor porusza tematy, które często budzą lęk lub są spychane na margines — śmierć, życie po życiu, duchowość. Robi to jednak z niezwykłą prostotą i logiką, zachęcając do otwartości i samodzielnego myślenia. Zamiast narzucać dogmaty, układa przed nami „kropki”, które możemy połączyć, by odkryć własną prawdę. Według autora, dusze zmarłych przekazują, że każdy z nas sam wybrał swoje życie — rodzinę, ciało, okoliczności. Śmierć nie jest końcem, lecz przejściem do innego wymiaru, w którym myśli stają się rzeczywistością, a miłość jest wszechobecna. Tam nie ma bólu ani cierpienia — jest spokój, zrozumienie i radość. Zmarli nie tylko czują się dobrze, ale też czekają na nas z otwartymi ramionami.

Co chcą nam przekazać nasi bliscy zmarli?

W skrócie widać to po spisie treści:

Nie jesteśmy martwi?
Nie ma czegoś takiego jak diabeł czy piekło.
Byliśmy gotowi.
Ty jeszcze nie jesteś gotowy.
Przepraszamy za cierpienie, jakiego przysporzyliśmy.
Twoje marzenia naprawdę się spełnić.
W "niebie" z wrażenia opadnie ci szczęka!
Życie jest więcej niż sprawiedliwe.
Twoje "stare" zwierzaki są szczęśliwsze nić kieykolwiek.
Miłość jest metodą; prawda ścieżką.

Pan Mike Dooley wykazuje, że w swoich przekazach zmarli uświadamiają, że każdy z nas sam wybrał swoje warunki życia, środowisko, rodzinę, wygląd i czas. Mówią, że tak naprawdę nie umieramy, mimo że fizycznie nie ma nas na ziemi a moment odłączenia się od ciała i przeniesienia w inny wymiar zależne jest od tego w co wierzymy i co mamy wpojone za życia. Nasi drodzy zmarli przebywają wśród przyjaciół, przewodników, otoczeni miłością, bez bólu, cierpienia i czekają na moment, gdy wyjdą nam na spotkanie. Dlatego tak ważne są nasze myśli, gdyż "Tam również myśli stają się materią." Uświadamiają, że każdy z nas urodził się po to, by być szczęśliwym , osiągnąć sukces, spełniać marzenia. Zmarli wiedzą więcej niż wiedzieli za życia i rozumieją wiele spraw, które dane im było doświadczyć. 

To przesłanie dające nadzieję. 

Choć temat śmierci wciąż budzi lęk, coraz więcej książek, relacji i filmów pokazuje, że to nie koniec, lecz początek nowej podróży. Niepewność pozostaje, ale może warto spojrzeć na nią nie jak na zagrożenie, lecz jak na tajemnicę, którą kiedyś wszyscy odkryjemy.

Książka uświadamia, że nie jesteśmy tu przypadkiem — przyszliśmy, by doświadczać, spełniać marzenia, być szczęśliwymi. A ci, którzy odeszli, wiedzą więcej niż za życia i chcieliby, byśmy nie rozpamiętywali ich odejścia z żalem, lecz żyli pełnią życia.

Gdyby zmarli mogli do nas przemówić, powiedzieliby: „Nie martwcie się o nas. Jesteśmy szczęśliwi. Spotkamy się z Wami znów.” Dlatego zamiast pogrążać się w smutku — żyjmy. Kochajmy. Spełniajmy się. Bo życie jest darem, który warto celebrować każdego dnia.

Choć łzy są naturalne, warto spojrzeć na Dzień Tych którzy odeszli także jako na święto miłości i pamięci. To moment, by podziękować za obecność tych, którzy byli z nami, i uwierzyć, że jeszcze się spotkamy.

[186/25] - 1899.: "Aby otwarło się niebo"

"Aby otwarło się niebo"

Zuzanna Klotschke

„Wystarczy promyk nadziei, 

aby otwarło się niebo.”

Alkoholizm zaczyna się niewinnie. Gdzieś tak jedno piwo z kumplami, wino wieczorem, drinki na imprezie, no bo wciąż przy odmowie można usłyszeć: że z kuplami się nie napijesz? I nawet nie wiadomo, kiedy i w którym momencie alkohol staje się codziennym towarzyszem życia, zawłaszcza każdą sferę człowieka, staje się ważniejszy niż wszystko inne, niż rodzina, dzieci, praca. I tak alkohol staje się problemem nie tylko uzależnionego, ale też najbliższych. Bohaterka książki „Aby otwarło się niebo” chciałaby być szczęśliwą, a tego jej brakuje w jej małżeństwie z Jędrzejem, który jest alkoholikiem. Wprawdzie był na terapii, obiecywał poprawę nie raz, ale znowu jego słowo okazało się bezwartościowe.

Nina to oddana żona i troskliwa matka, która coraz bardziej jest zmęczona tą sytuacją. Nałóg sprawia, że przestaje czuć się przy mężu bezpiecznie, bojąc się zarówno o siebie, jak i o nastoletnią córkę Rozalię. Gdy Jędrzej po raz kolejny łamie dane słowo i upija się do nieprzytomności, a los dokłada jej kolejnych zmartwień. Nina w końcu podejmuje ostateczną decyzję. Postanawia zakończyć ten związek definitywnie.

Tymczasem Rozalia przeżywa swoje pierwsze miłosne rozterki. Do tej pory była wzorową uczennicą, ale teraz nie potrafi się skupić na nauce. Poza tym doświadcza pierwszych drgnień serca, rozczarowań, zauroczeniach, odkrywaniu siebie i prawdziwej miłości. Ma za sobą też na trudne momenty. Kilka lat temu straciła swoją najlepszą przyjaciółkę Zuzę, z czym nie może wciąż się pogodzić. Czuje pustkę nie tylko w sercu, ale też w szkolnej ławce, bo obok niej nikt nie siedzi na lekcjach, nie ma komu się zwierzyć, spędzać czas po zajęciach. Czuje się samotnie do czasu, aż do klasy dołącza nowa koleżanka Gabrysia.

Obserwujemy losy Niny i Rozalii naprzemiennie, w narracji trzecioosobowej, ale z wyraźną perspektywą każdej z nich. Matka i córka świetnie się rozumieją i bardzo podobała mi się ich relacja. Gdy jednak pewnego dnia Nina poznaje mężczyznę, przy którym ponownie czuje się wyjątkowa i na nowo odkrywa smak namiętności, w nastolatce rodzi się bunt. W tym momencie Rozalka straciła w moich oczach, bo nie bierze pod uwagę ile jej mama wycierpiała. Nie chce tracić nadziei, że rodzice jeszcze się zejdą, że będą tworzyć rodzinę.

„Aby otwarło się niebo” to poruszająca opowieść o miłości o różnych obliczach, zarówno tej dojrzałej, po przejściach, jaki tej świeżej, pierwszej, ale też rodzicielskiej, ale też pokonywaniu przeciwności losu i nadziei na lepsze jutro. Autorka ma wciągający styl pisania, więc bez trudu dałam się porwać tej historii. To opowieść wielowarstwowa, bardzo życiowa, z którą wiele osób może się utożsamiać. Maleńkim minusem jest to, że fabuła nie ma klasycznych rozdziałów, a poszczególne wydarzenia oddzielają jedynie znaczniki. Osobiście wolę bardziej podzieloną fabułę, ale w tym przypadku to mi nie przeszkadzało aż tak bardzo. Drugim zabiegiem literackim, który początkowo mnie irytował, było to, że autorka nie zawsze wszystko wyjaśnia od razu lecz przedstawia sytuacje, pozostawiając czytelnikowi przestrzeń na refleksję i własne wnioski.

Są to jednak drobiazgi, bo Zuzanna Klotscke napisała bardzo angażującą uwagę opowieść o dwóch kobietach z różnych pokoleń, które muszą dokonywać trudnych wyborów i zdecydować, co jest dla nich naprawdę dobre i ważne. Autorka porusza bolesne tematy, przede wszystkim alkoholizm, ale także radzenie sobie ze stratą, samotnością, trudnymi sytuacjami, jakie niesie czasami los. Zarówno Nina, jak i Rozalia muszą odnaleźć siebie, zrozumieć swoje uczucia i motywy drugiej osoby w świecie pełnym trudnych wyborów, niespełnionych obietnic i skomplikowanych relacji.

Powieść „Aby otwarło się niebo” opowiada nie tylko o relacjach rodzinnych, przyjaźni i problemach związanych z alkoholizmem, ale przede wszystkim o sile, jaką trzeba w sobie odnaleźć, by zawalczyć o własne szczęście. To historia, która uświadamia, że czasami miłość to za mało, by pomóc osobie uzależnionej, bo dopóki sama nie zechce wyjść z nałogu, wszelkie próby wsparcia mogą okazać się bezskuteczne. Autorka przypomina, że oprócz miłości potrzebujemy także poczucia bezpieczeństwa, spokoju, stabilizacji i pewności, że jesteśmy naprawdę kochani.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I

Data premiery: 05.09.2025r.

Ilość stron: 489

Okładka: miękka

Wymiary: 125 x 195 mm

ISBN: 978-83-67260-78-7

Wydawnictwo: NowoCzesne

Moja ocena: 5/6