[219/25] - 1931.: "Tak chciał los"

"Tak chciał los"

Katarzyna Świderska

„Zawsze jest nadzieja na lepsze jutro”

Często w życiu mówimy, że coś wydarzyło się, bo „tak chciał los”. To wygodne wytłumaczenie, które pozwala zdjąć z siebie ciężar odpowiedzialności i nadać sens sytuacjom, na które nie mieliśmy wpływu. Jednocześnie kryje się w nim pewna bezradność. Bo jeśli wszystko jest zapisane, to gdzie miejsce na nasze decyzje, emocje i błędy? Powieść „Tak chciał los” podejmuje ten temat w sposób subtelny, pokazując, że przeznaczenie i wybór nie wykluczają się wzajemnie, lecz nieustannie się przenikają.

Już sam tytuł sugeruje historię, w której przeznaczenie odgrywa istotną rolę, jako siła splatająca ludzkie drogi, ale nieodbierająca bohaterom możliwości działania. Autorka buduje opowieść wokół kilkorga bohaterów, których ścieżki życia w pewnym momencie zaczynają się ze sobą łączyć. Narracja trzecioosobowa pozwala spojrzeć na wydarzenia z różnych perspektyw, co szczególnie wyraźnie podkreśla, jak subiektywne bywają nasze oceny i jak bardzo każdy z bohaterów inaczej interpretuje te same zdarzenia.

Jedną z głównych postaci powieści jest Dominika, która nie potrafi pogodzić się ze śmiercią męża, mimo upływu czasu. Jej koszmarne sny i wewnętrzny chaos są nie tylko skutkiem żałoby, lecz także nierozliczonej relacji z ojcem. Autorka bardzo trafnie pokazuje mechanizm przenoszenia winy na kogoś innego bez spojrzenia na sytuację z większą empatią i zrozumieniem. Dominika, nie mogąc poradzić sobie z bólem, znajduje jego źródło w ojcu, obarczając go odpowiedzialnością za tragedię. To żal pielęgnowany latami, który z czasem staje się wygodniejszy niż konfrontacja z własnym cierpieniem.

Relacja ojciec–córka ukazana została jako przykład emocjonalnego zaniedbania, którego konsekwencje sięgają daleko w dorosłe życie. Alkoholizm ojca po śmierci żony i brak wsparcia dla siedmioletniej Dominiki pozostawiły w niej trwały ślad w postaci poczucia odrzucenia i braku bezpieczeństwa. Nawet fakt, że ojciec zerwał z nałogiem, nie jest w stanie tego naprawić. Autorka pokazuje, że przebaczenie nie jest aktem jednorazowym, lecz procesem, do którego trzeba dojrzeć.

Po sąsiedzku mieszka Jagoda, której synowie od lat do niej nie zaglądali, odkąd przeprowadziła się na Suwalszczyznę z Warszawy. Dokucza jej samotność, ale mimo to zachowuje pogodę ducha. Jej starszy syn Bartosz robi wciąż karierę za granicą, natomiast młodszy – Piotr mieszka z rodziną w stolicy i właśnie ma przyjechać na wakacje do Krasnego. Kobieta nie wie jednego: Piotr właśnie przeżywa osobisty dramat, gdyż jego żona Daria zostawiła jego i siedmioletnią córeczkę Julkę pisząc w krótkim liście, że odchodzi, by poszukać szczęścia. Jej historia pokazuje inny wymiar cierpienia, które wyłania się z poczucia samotności, ale pomimo przeżytych wcześniej osobistych dramatów, wciąż zachowuje pogodę ducha. Nauczyła się żyć z brakiem bliskości swoich synów, nie obwiniając świata ani innych. Jej postawa kontrastuje z zachowaniem Dominiki i skłania do refleksji nad tym, jak różnie radzimy sobie z emocjonalnym niedosytem.

Ważnym wątkiem jest też sprawa Piotra, syna Jagody, wnosi do powieści temat rozpadu rodziny i nagłej konieczności przejęcia odpowiedzialności za wychowanie córki. Zostawiony przez żonę, zmuszony do opieki nad małą Julką, staje przed wyzwaniem, którego nie wybierał.

Wszystkie te historie splatają się, tworząc opowieść o ludziach, którzy próbują odnaleźć sens w tym, co ich spotkało. To powieść, która pokazuje, że los nie jest wyłącznie zewnętrzną siłą kierującą naszym życiem. Często staje się on wygodnym określeniem dla rzeczy, z którymi nie potrafimy się zmierzyć.

Pani Katarzyna Świderska w swojej powieści „Tak chciał los” stawia pytania o granice wybaczenia, o odpowiedzialność za własne emocje i o to, czy trwanie w żalu nie bywa czasem wygodniejszym wyborem niż próba zmiany. Przypomina, że choć nie mamy wpływu na wszystko, co nas spotyka, to zawsze mamy wpływ na to, jak na te wydarzenia reagujemy i jak będziemy budować swoje życie w najbliższej przyszłości.

W lekkim tonie i zgrabnym literackim stylu prowadzi nas przez poszczególne wątki, które przeplatają się ze sobą pokazując, że los nieustannie wystawia nas na próby. Każde trudne doświadczenie zmusza nas do konfrontacji z własnymi słabościami, lękami i granicami wytrzymałości, tak jakby chciał sprawdzić, ile jesteśmy w stanie unieść i jak poradzimy sobie z tym, co niespodziewanie burzy naszą codzienność.

Czasem wydaje się, że życie zadaje kolejne ciosy właśnie wtedy, gdy najmniej mamy siły, by się podnieść. Jednak gdy dzieje się coś, czego się nie spodziewaliśmy, coś, co burzy nasz dotychczasowy porządek, wówczas nie zawsze potrafimy się z tym pogodzić. Los potrafi wystawić nas na próbę, zmusić do konfrontacji z emocjami, których wolelibyśmy uniknąć, i postawić w sytuacjach, w których łatwiej jest mieć żal niż zaakceptować to, co przynosi życie.

„Tak chciał los” to opowieść o powstawaniu po bolesnych upadkach, o długiej, często samotnej drodze ku odzyskaniu równowagi i sensu. Ważne, by w tym wszystkim się nie pogubić, nie zapadać się w emocjonalną otchłań, bo można przegapić to, co uratuje nas przed całkowitym upadkiem. Historia napisana przez panią Katarzynę Świderską pokazuje, że szczęściu nie wystarczy jedynie sprzyjający los, lecz czasami trzeba mu pomóc, zrobić dla niego miejsce, otworzyć się na zmiany i pozwolić sobie na nadzieję. Nie raz dzieje się bowiem tak, że gdy życie nas przytłacza, trudno dostrzec nawet najmniejsze promienie światła.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 10.10.2025r.

Ilość stron: 326

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 142 x 204 mm

ISBN 978-83-8290-864-0

Wydawnictwo: WasPos

Moja ocena: 5/6

[218/25] - 1930.: "Do trzech razy miłość" Tom I

"Do trzech razy miłość"

Seria: Do trzech razy…

Tom pierwszy

Krystyna Mirek

„Człowiek chce wierzyć w ludzi, 

potrzebuje bliskości.”

Miłość to jedno z tych uczuć, które wymykają się schematom i definicjom. Choć często przypisuje się ją młodości – pierwszym zauroczeniom, impulsywnym decyzjom i odwadze wynikającej z braku doświadczeń – w rzeczywistości potrafi pojawić się na każdym etapie życia. Nierzadko właśnie wtedy, gdy człowiek sądzi, że wszystko ma już poukładane, że pewne rozdziały są zamknięte, a na nowe emocje nie ma ani miejsca, ani potrzeby. Taka miłość bywa trudniejsza do zaakceptowania, bo wymaga konfrontacji z własnymi lękami, przyzwyczajeniami i oczekiwaniami otoczenia. Szczególnie wtedy, gdy przychodzi niespodziewanie w dojrzałym wieku i burzy spokój, na który pracowało się latami. To właśnie te emocjonalne niuanse, stanowią jeden z najmocniejszych punktów powieści „Do trzech razy miłość”.

W małej miejscowości Bobrówka nic się nie ukryje. Dobrze o tym wiedzą trzy kobiety mieszkające pod jednym dachem i reprezentujące różne pokolenia. Babcia, mama i córka – Łucja, Anna i Klara. Łączą je silne więzi rodzinne i jak do tej pory nie miały przed sobą tajemnic. Oczywiście wszystko jest do czasu, gdy życie postanawia sprawdzić ich zaufanie do siebie. Los sprawił, że każda z nich poznaje kogoś, kto porusza ich serca, rozjaśnia każdy dzień i wprowadza zmianę w ich dotychczasowym, poukładanym życiu.

Łucja zawsze twardo stąpała po ziemi realnie oceniając sytuacje i to, co w życiu chciała robić. Teraz, będą na emeryturze, udziela się w miejscowej bibliotece jako wolontariuszka w każdy wtorek. Odkąd do czytelni zagląda pan Wiktor, o którym wiadomo, że jest wdowcem, kobieta częściej zaczyna wychodzić do biblioteki, co zaczyna dziwić jej córkę i wnuczkę. One też mają swoje tajemnice.

Anna jest szanowaną nauczycielką i marzy, by kiedyś napisać jakąś wciągającą powieść. Zawsze uważała, że potrzebuje teraz spokoju po tym, jak rozstała się z Damianem, który zaczął sobie układać życie z inną kobietą. Rana, którą po sobie zostawił sprawiła, że Ania nie zamierza budować nowego związku. To się zmienia, gdy poznaje Cezarego, z którym na razie prowadzi internetową znajomość. Oczywiście robi to w ukryciu przez innymi, skutecznie zachowując swoją tajemnicę.

Najmłodsza z trójki kobiet – Klara – też chowa tylko dla siebie swoje uczucia, jakie wzbudza w niej Maks pracujący w pizzerii. Jego osobowość, mroczna aura, Ajka go otacza, tatuaże, sposób bycia i ubierania się, ale też otoczka tajemnicy intryguje dziewczynę i sprawia, że coraz bardziej angażuje się w tę relację.

Nie są to jedyne bohaterki tej historii, jednak to właśnie one stanowią oś wydarzeń rozgrywających się w powieści. Autorka konsekwentnie prowadzi narrację trzecioosobową, dzięki czemu mamy możliwość obserwowania nie tylko wewnętrznych przeżyć Łucji, Anny i Klary, ale również perspektyw postaci drugoplanowych, które pojawiają się na ich drodze i wpływają na podejmowane przez nie decyzje. Zabieg ten pozwala poszerzyć kontekst opowieści i ukazać relacje międzyludzkie jako sieć wzajemnych zależności, a nie jedynie zamknięte, jednostkowe doświadczenia.

Każda z postaci mierzy się z innymi dylematami, wynikającymi zarówno z wieku, jak i z sytuacji rodzinnej czy zawodowej. Ich potrzeba bliskości ma różne źródła uwarunkowane wcześniejszymi stratami, rozczarowaniami lub pragnieniem zmiany dotychczasowego życia. Autorka pokazuje, że miłość nie tylko nie zna wieku, ale również nie respektuje granic pokoleń, społecznych ról ani rodzinnych oczekiwań, stając się siłą, która weryfikuje wypracowane przez bohaterki schematy i zmusza je do ponownego zdefiniowania samych siebie.

To pierwsza część serii, w której ukazane zostały różne etapy miłosnych perypetii oraz konsekwencje podejmowanych lub odkładanych decyzji. W planach wydawniczych znajdują się kolejne tomy: „Do trzech razy serce”, którego premiera zapowiedziana jest na styczeń 2026 roku, oraz „Do trzech razy szczęście”, planowane na kwiecień 2026 roku.

Pani Krystyna Mirek znana jest z umiejętności pisania lekkim, przystępnym językiem o sprawach ważnych i uniwersalnych — i dokładnie tak jest w przypadku powieści „Do trzech razy miłość”. Autorka stworzyła spójną, wielowątkową opowieść, w której szczególną rolę odgrywają niedomówienia, nieporozumienia, brak szczerości i sekrety wynikające z lęku przed odrzuceniem, jak i z chęci ochrony siebie oraz bliskich. Ukazuje w niej, że uczucia niesłusznie przypisywane są wyłącznie młodym, co sprawia, że miłość osób dojrzałych bywa marginalizowana, traktowana z pobłażaniem lub wręcz niezrozumieniem. A przecież potrzeba bliskości, czułości i bycia ważnym dla drugiego człowieka nie znika wraz z kolejnymi latami życia. Zmienia się jedynie jej forma. Mamy inne oczekiwania i podejście do związku, do których podchodzimy bardziej świadomie, czasami ostrożnie, ale zawsze z nadzieją, że to jest to, czego potrzebujemy.

Finałowe sceny nie prowadzą do jednoznacznych rozstrzygnięć ani szczęśliwego zakończenia dla wszystkich bohaterów. Są one takie, jak samo życie: jedni odnajdują spełnienie, inni muszą zmierzyć się z rozczarowaniem i stratą, jeszcze inni otrzymują życiową nauczkę. Obok chwil smutku pojawiają się jednak także momenty nadziei i poczucia, że nawet po trudnych doświadczeniach możliwy jest nowy początek. Jednak najważniejsze, by mieć zawsze obok siebie kogoś, komu można zaufać i zwierzyć się ze swoich rozterek

źr. tekstu i zdjęcie: okładka książki
autor zdjęcia: Piotr Grzybowski

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery: 24.09.2025r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 206 x 135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8343-645-6

Wydawca: HARDE Wydawnictwo

Moja ocena: 5/6

[217/25] - 1929.: "Ponad czasem" - Tom IV "Poprzez wieki"

„Poprzez wieki”

Cykl: Ponad czasem

Tom czwarty

Gabrielle Meyer

„Nie możemy zmienić nasze przeszłości,

ale możemy zmienić naszą przyszłość.”

Temat podróży w czasie od lat rozpala wyobraźnię wielu twórców. Wystarczy zajrzeć do Internetu, by przekonać się, ile książek i filmów powstało z wykorzystaniem tego motywu. Zazwyczaj bohaterowie przemieszczają się za pomocą maszyny czasu lub magicznych przedmiotów, takich jak lustra czy amulety. Nigdy jednak nie spotkałam się z pomysłem podobnym do tego, który został wykorzystany w  cyklu „Ponad czasem”. Wspólną cechą całej serii są bohaterki obdarzone niezwykłym darem życia w dwóch różnych epokach.

W pierwszym tomie pt. „Gdy nadejdzie dzień” Libby przemieszczała się między rokiem 1774 a 1914. W drugim, zatytułowanym „W tym momencie”, Maggie żyła jednocześnie w latach 1861 i 1941. Trzecia odsłona cyklu „Do końca życia” opowiadała o bliźniaczkach Grace i Hope, które jednego dnia przebywały w 1692 roku, a następnego w 1912. Dopiero w dniu swoich dwudziestych pierwszych urodzin bohaterki muszą zdecydować, w której epoce chcą pozostać. Wyjątkiem były bliźniaczki, które ten wybór obowiązywał, gdy przekroczyły 25 rok życia. W każdym przypadku wybór bywa niezwykle trudny, ponieważ każda z epok ma swój niepowtarzalny urok, a dziewczęta często nawiązują bardzo silne więzi z napotkanymi osobami.

W czwartej części pt.: "Poprzez wieki"  poznajemy Caroline, która żyje zarówno w 1727, jak i w 1927 roku. Od razu można zauważyć, że obie daty mają na końcu liczbę siedem, a to dowodzi, że autorka z rozmysłem i konkretnym planem wybiera czas akcji dla swoich bohaterek. Ta różnorodność daje możliwość poznawania odmiennych realiów historycznych, mentalności ludzi i wartości, którymi kierowali w poszczególnych epokach oraz obyczajów charakterystycznych dla danej epoki. 

W XVIII wieku Caroline nazywa się Reed i mieszka w Middleburgu w Karolinie Północnej, gdzie jej dziadek Josias Reed prowadzi plantację ryżu. Matka Caroline, Anne, przed laty uciekła z tajemniczym mężczyzną i od tamtej pory nie wiadomo, co się z nią stało. Dziadek planuje wydać wnuczkę za mąż za Eliasza Shepperda, aby połączyć majątki i stać się najpotężniejszym plantatorem w regionie. Zdesperowana dziewczyna ucieka przebrana za chłopca i wkracza na pokład statku zmierzającego na Bahama, skąd już blisko jest do do Nassau. To właśnie miejsce wymieniła Anne w liście znalezionym przez Caroline. 

Los sprawia, że w tej przygodzie spotyka Marcusa Zale’a – pirata, który powoduje u niej szybsze bicie serca. Dla swojego jednak bezpieczeństwa nikt nie może domyślić się, że pod ubraniem chłopca skrywa się kobieta. 

W XX wieku Caroline nosi nazwisko Baldwin, a jej ojciec jest szanowanym i popularnym kaznodzieją. Wraz z rodziną mieszka w Minneapolis w stanie Minnesota. Dwaj starsi bracia bohaterki nie prowadzą jednak życia godnego synów duchownego. Caroline desperacko próbuje ukryć ich występki, by uchronić ojca przed utratą dobrego imienia. Zwraca się o pomoc do dawnego przyjaciela — dziś policjanta — Lewisa Cagera, który w dzieciństwie często jej dokuczał, choć obecnie jego uczucia wobec niej mają zupełnie inny charakter.

Pani Gabrielle Meyer przyznała w końcowym słowie, że seria „Ponad czasem” pierwotnie miała być trylogią. Ulegając jednak prośbom czytelników, dopisała kolejne tomy i w ten sposób powstała seria z bohaterkami obdarzonymi niezwykłymi umiejętnościami. Ogromnie się z tego cieszę, bo są to niesamowite opowieści o wyborach życiowych, która można odnieść do naszych realiów. Każdy z nas bowiem niejednokrotnie staje przed jakimiś decyzjami, które wpływają na naszą przyszłość. 

W polskim wydaniu ukazały się dotychczas cztery części, jednak mam nadzieję, że wydawnictwo Dreams zdecyduje się opublikować całość, ponieważ jest to wciągająca, pełna wydarzeń i romantyczna opowieść obfitująca w dynamiczne zwroty akcji.

Na szczególną uwagę zasługuje umiejętność autorki do płynnego łączenia różnych gatunków literackich w jedną spójną całość. W każdym przypadku widać ogromną pracę włożoną w stworzoną historię, gdyż nic nie jest pozostawione przypadkowi, a każdy wątek i epizod zgrabnie został poprowadzony do końca, nie powodując u czytającego chaosu. Są to bowiem jakby dwie historie w jednej książce, a przypadku bliźniaczek z części „Do końca życia” – trzy, więc trzeba mieć niesamowitą wyobraźnię i talent, by to przekazać tak, by całość była klarowna. 

Powieść „Poprzez wieki” podobała mi się najbardziej ze wszystkich części serii „Ponad czasem". Miała w sobie pewną dozę przygody połączonej z wątkiem sensacyjnym i romantycznym. Autorka płynnie łączy dwa okresy czasowe pokazując wszystko w narracji pierwszoosobowej, więc wrażenie uczestniczenia w wydarzeniach jest bardzo wyraźne. Możliwość przebywania w dwóch różnych okresach czasowych dodatkowo gwarantuje mnóstwo emocji oraz pozwala nam głębiej zanurzyć się w realiach przedstawionych epok. 

Mimo że „Poprzez wieki” jest czwartym tomem cyklu „Ponad czasem”, książkę można czytać niezależnie od pozostałych części. Pojawiają się wprawdzie epizodycznie wcześniejszej poznane osoby, ale ich losy są zaznaczone krótko, w formie przypomnienia, wspomnienia czy uzupełnienia tego, co dzieje się aktualnie.  Autorka zadbała o to, aby każda powieść stanowiła zamkniętą historię, dzięki czemu bez trudu można odnaleźć się w dynamicznie rozwijającej się fabule.

Do tej pory poznałam trzy tomy z serii, która jak na razie w wersji angielskiej składa się z wydanych sześciu tomów, a wkrótce dołączy do nich część siódma. Przyznam, że jestem bardzo ciekawa losów kolejnych bohaterów ze zdolnością przenoszenia się w czasie, więc mam nadzieję, że dane będzie mi o nich przeczytać w przyszłości. 

Recenzja tomu II: "W tym momencie"

Recenzja tomu III: "Do końca życia"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z wydawnictwem: 

Numer wydania: I

Data premiery: 14.11.2025r.

Premiera oryginału: 05.11.2024r.

Język oryginału: angielski

Liczba stron: 448

Okładka: miękka

Wymiary: 145x215 mm

ISBN: 978-83-68304-11-4

Tytuł oryginalny: Across the Ages

Tłumaczenie: Pliś Anna

Wydawnictwo: Dreams

Moja ocena: 6/6

[216/25] - 1928.: "Ponad czasem" - Tom III "Do końca życia"

"Do końca życia"

Cykl: Ponad czasem

Tom trzeci

Gabrielle Meyer

„Bóg ma swój plan i choć teraz wygląda to mrocznie i niepewnie, wiem, że jeszcze wyjdzie słońce.”

Każdy ma w swoim życiu takie chwile, gdy zdecydować o swojej. Prędzej czy później musimy określić, w jakim kierunku podążać, jednak w przypadku bohaterek serii „Ponad czasem” nie jest to takie proste. Ich wybór dotyczy bowiem nie tylko tego, kim chcą być, co robić i z kim iść przez życie, ale również tego, w jakim okresie czasu pragną pozostać. Wszystkie bowiem mają dar przemieszczania się w czasie, który utracą, gdy nadejdzie pora na podjęcie ważnej decyzji.

W trzeciej odsłonie cyklu, pt. „Do końca życia”, poznajemy bliźniaczki Grace i Hope, które żyją równolegle w Salem w Massachusetts w 1692 roku oraz w Nowym Jorku w 1912 roku. Łączą je silne siostrzane więzi i choć znacząco różnią się charakterami to jedno mają jednak wspólne — z utęsknieniem wyczekują swoich dwudziestych piątych urodzin, będąc przekonane, że nie chcą pozostać w XVII wieku, w którym przyszło im żyć w niezwykle trudnych warunkach. Mieszkają i pracują bowiem w karczmie prowadzonej przez ojca, będąc bezsilnymi świadkami narastającej atmosfery strachu i oskarżeń związanych z polowaniami na czarownice. Starają się również odkryć prawdę o tajemniczej śmierci swojej matki, a w poszukiwaniach pomaga im przyjaciel z dzieciństwa. Każdy kolejny krok przybliża siostry do ujawnienia sekretu, który mógłby sprowadzić na nie poważne konsekwencje.

Z kolei w XX wieku Grace pracuje jako dziennikarka śledcza w „New York Globe”, natomiast Hope otrzymuje angaże do drugoplanowych ról scenicznych, choć przede wszystkim marzy o tym, by zapisać się w historii jako pierwsza amerykańska pilotka, która przeleci nad kanałem La Manche. Chce w ten sposób zdobyć środki na uratowanie sierocińca prowadzonego przez rodziców.

Moja przygoda z tą serią rozpoczęła się od drugiego tomu pt.: „W tym momencie”, którym byłam zachwycona. Jestem więc przekonana, że również pierwszy tom, „Gdy nadejdzie dzień”, okazałby się świetną lekturą. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się poznać także tę historię, podobnie jak kolejne części. Do tej pory cykl liczy sześć tomów, ale znalazłam informację, że autorka napisała już tom siódmy, który ukaże się w 2026 roku.

Trzecia część pt.: „Do końca życia”, różni się od poprzednich pod dwoma względami. Po pierwsze — pojawiają się w niej dwie bohaterki, i to bliźniaczki. Po drugie — moment wyboru przypada na ich dwudzieste piąte urodziny, a nie dwudzieste pierwsze, jak miało to miejsce w przypadku Maggie z powieści „W tym momencie”. Wówczas Grace i Hope będą musiały podjąć ostateczną decyzję, w której epoce chcą pozostać: w 1692 czy w 1912 roku, a to wiąże się z koniecznością porzucenia drugiego życia na zawsze.

Charakterystyczne jest również to, że obie daty kończą się cyfrą dwa i wypełnione są wydarzeniami budzącymi silne emocje. Szczególnie te z XVII wieku, związane z procesami czarownic w Salem, do dziś przerażają, intrygują i rozbudzają wyobraźnię. Autorka wykonała w tym zakresie bardzo dokładny research. Jak sama przyznała w posłowiu, dopiero, gdy zagłębiła się w realia tamtych czasów, uświadomiła sobie, jakie braki miała w wiedzy o ówczesnych wydarzeniach. Znakomicie ukazała, jak przesądy, niewiedza, fanatyzm religijny oraz strach przed nieszczęściami potrafią uczynić z ludzi bezduszne, pełne nienawiści i okrutne istoty. Warstwa religijna została w tej części przedstawiona na różne sposoby — zarówno w kontekście procesów i prześladowań niewinnych kobiet, jak i w bardziej refleksyjnej, skłaniającej do przemyśleń formie.

Wątek religijny, obecny w każdej części serii, nigdy nie dominuje. Stanowi raczej przypomnienie o wartościach i sensie wiary, która dodaje skrzydeł. Autorka zwraca uwagę na wagę wypowiadanego słowa, a przede wszystkim przypomina o boskim planie przygotowanym dla każdego z nas. Nie zawsze potrafimy się z nim pogodzić, nie dostrzegając jego znaczenia, a często dopiero z perspektywy czasu zaczynamy doceniać przebieg wydarzeń i dostrzegać boskie prowadzenie.

Zazwyczaj takie dywagacje mnie zniechęcają, jednak w tym przypadku nie są one nachalne. Wypływają naturalnie z doświadczeń bohaterek i doskonale wpisują się w realia epoki. Szczególnie wyraźnie podkreślona zostaje siła modlitwy, ale nie jako roszczeniowej formułki z listą życzeń czy bezmyślnie powtarzanego ciągu słów, lecz jako próba zrozumienia tego, co Bóg chce nam przekazać poprzez to, czego doświadczamy. To swoista rozmowa z naszym Stwórcą, który nie jest kimś karzącym i surowym, lecz obdarza nieustającą miłością i opieką, jeśli tylko zawierzymy Jego planom. To raczej towarzysz naszych dni niż karcący, srogi, despotyczny sędzia.

Każdy tom czyta się z szybkością pędzącego pociągu, ponieważ autorka potrafi snuć opowieść w taki sposób, że nieustannie chcemy poznawać dalszy wydarzeń i dowiedzieć się, jaką decyzję podejmą bohaterki. W żadnej z części nie byłam w stanie jednoznacznie przewidzieć wyboru konkretnej epoki, bo nie wszystkie były mi równie bliskie i sama z pewnością miałabym dylemat. W obu przestrzeniach czasowych pojawia się również wątek romantyczny, który okazuje się jednym z kluczowych elementów wpływających na decyzję. Grace i Hope są przekonane, że wiedzą, co wybiorą w dniu swoich dwudziestych piątych urodzin, jednak szybko przekonują się, że to właśnie miłość ma największą siłę i to ona najczęściej decyduje o kierunku naszego życia.

Recenzja tomu II: "W tym momencie"

Recenzja tomu IV: "Poprzez wieki"

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I

Data premiery: 20.05.2025r.

Premiera oryginału: 07.05.2024r.

Liczba stron: 432

Okładka: miękka

Wymiary: 145x215 mm

ISBN: 978-83-68304-02-2

Tytuł oryginalny: For a Lifetime

Tłumaczenie: Pliś Anna

Wydawnictwo: Dreams

Moja ocena: 6/6

[215/25] - 1927.: "Ponad czasem" - Tom II „W tym momencie”

„W tym momencie”

Cykl: Ponad czasem

Tom drugi

Gabrielle Meyer

„Zachowanie człowieka jest najlepszym wskaźnikiem 

jego charakteru”

Czytając powieści historyczne i poznając realia danego okresu, nie raz zastanawiałam się, w której epoce chciałabym żyć. I wciąż nie potrafię na nie odpowiedzieć. To trudne, bo jak wyobrazić siebie w świecie tak odległym od tego, który znamy na co dzień? Nie mamy możliwości podróżowania w czasie, więc pozostaje nam jedynie literatura i historia, które pozwalają choć na chwilę zajrzeć w przeszłość.

Bohaterki cyklu „Ponad czasem” mają jednak ten przywilej — mogą przekraczać granice epok, a my wraz z nimi. Choć nie czytałam pierwszego tomu, „Gdy nadejdzie dzień”, w którym Libby przenosiła się między rokiem 1774 a 1914, nie miałam najmniejszego problemu z wejściem w świat drugiej części. Każda książka stanowi bowiem odrębną historię, a autorka subtelnie przypomina najważniejsze wydarzenia z poprzedniej części, nie obciążając nimi fabuły.

W drugim tomie pt.: „W tym momencie” poznajemy Maggie, która żyje równocześnie w trzech epokach: 1861, 1941 i 2001 roku. Jej sytuacja jest trudniejsza, niż Libby, bo musi wybrać jedną z trzech możliwych wersji swojego życia. Jako studentka czwartego roku medycyny na Uniwersytecie Georgetown, świetnie zapowiadająca się przyszła pani chirurg, doskonale zna współczesne możliwości medycyny. To sprawia, że jej pobyt w XIX i XX wieku jest pełen bolesnych dylematów. Maggie widzi cierpienie, którego nie może złagodzić, zna choroby, których nie potrafią jeszcze leczyć i metody, które dopiero nadejdą. A jednocześnie nie wolno jej zmieniać biegu historii. Każdy gest, każde słowo, każdy wybór musi być przemyślany. Co ciekawe: zmiana epoki zawsze następuje, gdy kładzie się spać przed północą i budzi się w drugiej rzeczywistości kolejnego dnia. Za każdym razem zachowywana jest świadomość wydarzeń, więc gdy dziewczyna przebywa w jednym okresie, wówczas w drugiej przestrzeni czas się zatrzymuje i kontynuacja wydarzeń również nie postępuje, a gdy powraca do danego epizodu, następuje ciąg dalszy.

Wszystko to prowadzi do jednego, nieuchronnego momentu, do dnia jej 21. urodzin, kiedy będzie musiała zdecydować, w której epoce zostanie na zawsze. A wybór ten komplikuje nie tylko rodzina i przyjaciele, lecz także rodzące się uczucia. W każdej epoce pojawia się ktoś, kto porusza jej serce, a emocjonalne napięcie rośnie z każdą stroną.

Pani Gabrielle Meyer z niezwykłą swobodą i znajomością tematu prowadzi nas przez różne światy, które na pierwszy rzut oka nie powinny się ze sobą łączyć, a jednak w jej wykonaniu tworzą harmonijną, poruszającą opowieść. Ciekawostką jest to, że wybrane okresy, w których żyje bohaterka, mają zawsze w roku wydarzeń jedynkę, a sposób, w jaki pani Meyer o tym wszystkim opowiada, świadczy o jej niesamowitym zaangażowaniu i pasji, z jaką absorbuje nasze zmysły i wyobraźnię, gdy podążamy za losami Maggie.

Druga część cyklu „Poprzez wieki” to historia, w którą autorka wplata prawdziwe historyczne postacie i wydarzenia. Spotykamy prezydenta Lincolna, Clarę Barton czy Rose Greenhow, ale też uczestniczymy w istotnych wydarzeniach z dziejów Ameryki. Niektóre z osób fikcyjnych są też inspirowane autentycznymi osobami, a co jest prawdą, a co wytworem wyobraźni, autorka zdradza w notce na końcu książki.

Odnajdywanie takich smaczków to dodatkowa atrakcja tej powieści. Trudno też zaliczyć ją do konkretnego gatunku, gdyż odnajdziemy w niej zarówno romantyczne fantasy jak i przygodowe elementy, historyczne fakty i nutę sensacji. Razem tworzą wielowarstwową, pełną napięcia narrację, którą czyta się z ogromnym zaangażowaniem. Każdy z tych elementów wnosi coś innego: jedne dodają lekkości, inne pogłębiają emocje, jeszcze inne pozwalają zanurzyć się w realiach minionych epok. Dzięki temu fabuła wymyka się prostym kategoriom, a jej różnorodność sprawia, że czytając, nieustannie odkrywamy coś nowego, przeżywając zarówno wzruszenia, jak i dreszcz ekscytacji.

Pani Gabrielle Meyer prowadzi nas przez te wątki z lekkością i wyczuciem, sprawiając, że każda epoka staje się nam bliska, a wybory Maggie współgrają z naszymi odczuciami. Dostarcza przy tym mnóstwo informacji o danej epoce, ale też o osiągnięciach w różnych dziedzinach. W przypadku powieści „W tym momencie” dotyczy to zagadnienia medycyny, w której autorka wykazuje się dosyć sporą wiedzą. To zatem historia, która nie tylko bawi i wzrusza, ale też skłania do refleksji nad tym, czym jest nasze miejsce w świecie, jak wiele zmieniło się przez ostatnie dwieście lat w mentalności społecznej, możliwościach, technologii i jak wiele zależy od decyzji, które podejmujemy.

Recenzja tomu III: "Do końca życia"

Recenzja tomu IV: "Poprzez wieki"

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 15.10.2024r.

Data premiera oryginału: 02.05.2023r.

Język oryginału: angielski

Liczba stron: 448

Okładka: miękka

Wymiary: 145x215 mm

ISBN: 978-83-66977-96-9

Tytuł oryginalny: In This Moment

Tłumaczenie: Pliś Anna

Wydawnictwo: Dreams

Moja ocena: 6/6

[214/25] - 1926.: "Córki hrabiny" - Tom III - "Helena"

Córki hrabiny

Helena

Tom trzeci

Urszula Gajdowska

„Czasem potrzeba jedynie drobnej iskry, 

by wzniecić płomień.”

Pierwszy tom trylogii „Córki hrabiny” rozbudził moją ciekawość, drugi ją podsycił, więc po trzecią część tej historii „Helena” sięgnęłam od razu. Tak jak poprzednio, tak i teraz cofamy się trochę w czasie, by dowiedzieć się, co działo się u trzeciej córki hrabiny Modlińskiej, gdy podążaliśmy śladami przygód Zofii i Linasa oraz Elizy i Tarasa.

Helena to najmłodsza z sióstr Modlińskich, która nie jest tak odważna i zdeterminowana jak Eliza i Zofia. Ma jednak niezwykłe umiejętności – potrafi zapamiętać wszystko, co widzi, nawet po raz pierwszy, czyli ma tzw. pamięć fotograficzną. Poza tym jest bardzo spostrzegawcza i inteligentna. W tej części pojawiają się też synowie hrabiny: Klemens, Maurycy i Anthony, których dzieje poznaliśmy w trylogii „Dworek nad Biebrzą”. Ci, którzy jej nie czytali, nie odczują chaosu, ponieważ obie serie są oddzielnymi historiami. Autorka ma bowiem zwyczaj wplatania w nowe historie znane postacie z wcześniejszych książek. Jest to bardzo ciekawy zabieg, gdyż możemy ponownie spotkać osoby, które wzbudziły naszą sympatię, a przy okazji dowiadujemy się, co u nich się zmieniło.

Trzeci tom utrzymuje wysoki poziom poprzednich części, a jednocześnie wnosi świeżość dzięki perspektywie Heleny, która jest równie interesującą osobowością, jak jej siostry. Nową postacią jest Hubert Fleming, który podszywa się pod swojego brata Horacego. Ten plan powstał w jego głowie, gdy przypadkiem usłyszał o wyprawie po skarby, starej mapie i księdze. Udaje mu się zwodzić wszystkich uczestników wyprawy, ale nie Helenę, która szybko odkrywa mistyfikację.

Trylogia „Córki hrabiny” to seria, którą trzeba czytać od początku, gdyż wydarzenia biegnące w poszczególnych częściach łączą się ze sobą i tworzą jedną, spójną całość. Jedyna różnica polega na tym, że każdy tom skupia się na innych bohaterach, ale jednocześnie wyraźnie widoczne są postacie drugoplanowe.

Autorka ubrała romans w awanturniczo przygodową szatę z elementami fantasy osadzonego w realnym świecie. To sprawia, że jest to opowieść nie tylko o rozwijającym się uczuciu, wzajemnej fascynacji, poznawaniu się i odkrywaniu tajemnic, ale także wciągająca historia pełna emocjonalnych zwrotów akcji, które zmieniają losy bohaterów w sposób, którego się nie spodziewali.

W każdym tomie poznajemy parę, która początkowo żywi wobec siebie mało pozytywne uczucia. Dopiero wspólna droga prowadząca do wyznaczonego celu uświadamia im, że mają obok siebie kogoś, z kim chcieliby przeżyć resztę życia.

Najpierw śledziliśmy losy najstarszej córki hrabiny Modlińskiej – Zofii, która towarzyszyła zakochanemu w niej Linasowi w poszukiwaniu kolejnych elementów mapy Złotej Ordy. Drugi tom opowiadał o dalszych perypetiach uczestników wyprawy, a na pierwszym planie z fascynacją obserwowałam rozwijające się uczucie między Elizą i Tarasem, z którymi zawędrowaliśmy aż na Krym. Trzecia część, ukazująca losy Heleny i Huberta, doskonale domyka całość. To udane zwieńczenie trylogii, które łączy w sobie emocje, tajemnice i rodzinne więzi, pozostawiając mnie w pełni usatysfakcjonowaną lekturą.

Pani Gajdowska świetnie uzupełnia wszystkie luki i wyjaśnia zagadki, dostarczając nam przy tym mnóstwo przeżyć i wzruszeń. To finał, który nie tylko zamyka wszystkie wątki, ale też pozostawia ciepło i tę charakterystyczną tęsknotę za światem, z którym trudno się rozstać. Cała trylogia imponuje spójnością, wyrazistymi bohaterami i umiejętnym łączeniem gatunków, dzięki czemu stanowi ona jedną z ciekawszych propozycji w swoim nurcie. To opowieść splatająca przygodę, magię i miłość w sposób tak naturalny, że zamknięcie ostatniej strony budzi żal, iż to już koniec tej niezwykłej wędrówki, a jednocześnie stanowi piękne zwieńczenie wyjątkowej historii.

Na koniec autorka wzbudza nadzieję, pisząc w swoim końcowym słowie, że „zakończenie trylogii nie oznacza jednak pożegnania z jej bohaterami ani przerwania ich misji”, więc pozostaje tylko czekać na nową serię, w której przy nowych bohaterach pojawią się znajome osoby. To obietnica dalszej przygody, która sprawia, że z jeszcze większą ciekawością będę wypatrywać kolejnych historii spod pióra tej autorki.

Recenzja tomu I: "Zofia"

Recenzja tomu II "Eliza"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 19.09.2025r.

Ilość stron: 272

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 145 x 205 mm

ISBN 978-83-68302-56-1

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6