[194/25] - 1907.: "Kuba Sobański" - Tom IX - "Wybór diabła"

"Wybór diabła"

Seria: Kuba Sobański

Tom dziewiąty

Adrian Bednarek

„Nieszczęścia przypominają wygłodniałego zabójcy,

pozbawionego kontroli nad swoimi żądzami."

Niedokończone sprawy zawsze wracają. Są jak uchylone drzwi, które prędzej czy później otworzą się na oścież. Zrozumiał to Kuba Sobański, bohater kultowej już diabelskiej serii Adriana Bednarka, w dziewiątej odsłonie pt. "Wybór diabła".

Kuba miał wrażenie, że wreszcie kontroluje swoje życie i demony. Wszystko zaczęło się układać, dopóki do Dony nie zgłosiła się nowa klientka – Weronika Braś, Cicha Zabójczyni, jak ją nazywa. Jej pojawienie się wprowadza do jego świata niepokój. Nie czuje się pewnie. Na zewnątrz zachowuje spokój, lecz wewnątrz obmyśla plan uporządkowania życia na swój pokręcony sposób, by znów poczuć się bezpiecznie. Wkrótce jednak przekonuje się, że nie należy nikogo lekceważyć, zwłaszcza kobiet – nawet jeśli one same nie są bez winy. To właśnie kobiety w każdym tomie odgrywały istotne role i wpływały na jego charakter. Były od zawsze zarówno jego nemezis, jak i katharsis.

W tej części kobieca siła i inteligencja dają o sobie znać z ogromną mocą, która może zagrozić Kubie i jego życiu w raju. Postacie kobiece – złożone, pełne sprzeczności, raz dobre, raz złe – nadają tej historii szczególnej głębi, napięcia i poczucia zagrożenia. Tym razem Kuba naprawdę poczuje, czym jest kobieca siła – nie tylko fizyczna, ale też mentalna. Nauczył się, że nie wszystkie sekrety należy zdradzać i nie każdemu można ufać, bo pokazując swoje prawdziwe oblicze, można stracić nie tylko spokój, ale i życie.

Adrian Bednarek znów to zrobił – po prostu rozwalił system! To, jak poprowadził fabułę kolejnej części, pozbawionej nudy i powtarzalności, jest czymś niesamowitym. Wydaje się, że trudno wymyślić coś oryginalnego, co wciąż angażuje czytelnicze zmysły i podsyca chęć poznawania nowych przygód Diabła. Zawsze istnieje obawa zmęczenia tematem, ale nie w tym przypadku.

Kolejna część diabelskiej serii to emocjonalna bomba zrzucana na czytelników przez autora. Bednarek jak zwykle gra na emocjach odbiorcy. Z rozdziału na rozdział adrenalina wzrasta, a pozorna cisza szybko przeradza się w burzę. Konstrukcja fabuły jest przemyślana – nic nie dzieje się przypadkiem, każdy element ma swoje miejsce i znaczenie.

Ta odsłona krąży wokół spraw, których Kuba nie dokończył. Zrozumiał, że to był jego największy błąd, bo teraz wracają i zakłócają mu spokojne życie w raju. Narracja pierwszoosobowa dotyczy jak zawsze Kuby, natomiast działania drugiej postaci wiodącej ukazane są w wersji trzecioosobowej.

Każde spotkanie z Kubą Sobańskim to dla mnie literacka przygoda, której nie mam dość. Jedni twierdzą, że Bednarek powiedział już wszystko o tym bohaterze, inni – tak jak ja – z niecierpliwością sięgają po kolejne tomy, by znów zanurzyć się w jego mroczny świat. Lata mijają, a ja wciąż czuję niedosyt, a nowe tomy powstają i fani serii czekają na nie z ogromnym napięciem.

To zasługa stylu pisarskiego autora, który z niezwykłą precyzją i sugestywnością prowadzi naszą uwagę, pozwalając zajrzeć w głąb psychiki bohaterów – niezależnie od perspektywy narracyjnej. Z każdą stroną potęguje wrażenie zagrożenia, mroku, emocji i intensywności przeżyć.

Seria o Kubie Sobańskim to thriller z rozbudowanym psychologicznym studium ludzkich charakterów, podanych w sposób nie nużący, ale mocno angażujący. Każdy tom udowadnia, że Adrian Bednarek potrafi utrzymać uwagę czytelnika i wciąż zaskakiwać, nawet po tylu latach. Ogromnie jestem ciekawa, co jeszcze narodzi się w umyśle pisarza i czym nas zaskoczy w kolejnym tomie serii diabelskiej, bo to, że będzie kontynuacja, to jestem całkowicie przekonana..

Recenzja tomu I: "Pamiętnik Diabła"

Recenzja tomu II: "Proces Diabła"

Recenzja tomu III: "Spowiedź Diabła"

Recenzja tomu IV: "Wyrok Diabła"

Recenzja tomu V: "Piętno Diabła"

Recenzja tomu VI: "Rywal Diabła"

Recenzja tomu VII "Pokusa Diabła"

Recenzja tomu VIII: "Śledztwo diabła"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 24.10.2025r.

Ilość stron: 462

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-167-8

Wydawca: Wydawnictwo Zaczytani

Moja ocena: 6/6

[193/25] - 1906.: "Popielate słońca"

"Popielate słońca"

Żaneta Pawlik

„Dobrze wiedzieć, że komuś na tobie zależy.”

Człowiek rodzi się z pięcioma zmysłami, a właściwie z sześcioma, jeśli uwzględnimy intuicję. Ten ostatni nie jest u każdego dostatecznie rozwinięty, ale wzrok, smak, węch, dotyk i słuch to podstawowe narzędzia, dzięki którym poznajemy świat i doświadczamy rzeczywistości. Gdy wszystkie działają poprawnie, rzadko zastanawiamy się nad ich znaczeniem – przyjmujemy je jako coś oczywistego, naturalnego, niepodważalnego. Dla bohatera książki „Popielate serca” każdy zmysł nabiera szczególnego znaczenia.

Leszek Stryjak, trzydzieści lat temu stracił wzrok wskutek choroby. Wówczas był młodym, zdrowym i pełnym energii człowiekiem, który miał przed sobą całe życie. Dziś, zbliżając się do pięćdziesiątki, jest zgorzkniały, zmęczony, pozbawiony radości, a każdy dzień wydaje mu się taki sam. Jego historia pokazuje, jak dramatycznie zmienia się rola zmysłów, gdy jeden z nich zostaje utracony, i jak człowiek musi nauczyć się żyć na nowo, korzystając z tego, co mu pozostało.

Dotyk staje się jego oczami. To dzięki niemu poznaje kształty, faktury, przestrzeń. Rzeźbienie w glinie było dla niego formą terapii, sposobem na wyrażenie emocji i odnalezienie spokoju. Niestety, z czasem porzucił tę pasję, gdy związał się z Ewą. Rezygnacja z rzeźbienia symbolizuje utratę części siebie, jakby odciął się od jedynego źródła ukojenia. Słuch jest dla niego podstawowym narzędziem kontaktu ze światem – pozwala mu rozeznać się w sytuacji, wyczuć zagrożenie, usłyszeć otaczający świat. Węch i smak, choć mniej wyeksponowane w powieści, również wspierają go w codziennych czynnościach, przypominając, że nawet drobne bodźce mogą mieć znaczenie. Intuicja, ten szósty zmysł, odgrywa rolę w relacjach, które Leszek nawiązuje, szczególnie w spotkaniu z Joanną. To ona pozwala mu zaufać, otworzyć się na drugiego człowieka, mimo że życie nauczyło go ostrożności.

Autorka pokazuje także, jak ważne są stałe elementy w otoczeniu osoby niewidzącej. Ten sam układ mebli czy przedmiotów w domu daje Leszkowi poczucie bezpieczeństwa, podczas gdy niespodziewane zmiany, zwłaszcza na zewnątrz stają się dla niego poważnym utrudnieniem. Ewa, jego partnerka, od lat opiekuje się nim, ale po tylu latach czuje się zmęczona i zniechęcona. Tym bardziej, że Leszek nie ma łatwego charakteru i nie docenia jej starań. Obowiązek ciągłego pilnowania swego partnera odbiera jej poczucie szczęścia, sprawia, że nie potrafi już cieszyć się życiem. Nie może też liczyć na córkę Basię, która jawnie okazuje ojcu pogardę – celowo go trąca, mówi do niego w sposób poniżający, pozbawiona empatii. To postać, którą trudno polubić, bo jej zachowanie wobec ojca jest egoistyczne, okrutne i raniące.

W kontraście do tego pojawia się Joanna – podróżniczka, która opisuje swoje eskapady w Internecie. Poznajemy ją, gdy właśnie leci z koleżanką do Tajlandii, by odreagować kryzys, jaki obecnie przezywa po zakończonym romansie z szefem i zwolnieniu pracy. Spotkanie z Leszkiem, opisane w blurbie, nie następuje od razu, lecz dopiero po przeczytaniu kilkudziesięciu stron, gdyż poznajemy też jej sytuację i dotychczasowe wydarzenia. Jej obecność w życiu mężczyzny wprowadza więcej dynamiki i urozmaica panującą wcześniej, ale też uświadamia to, co dla niego ważne. Nie polubiłam Joanny, jakoś nie mogłam jej zaufać, a to, co zrobiła na końcu, tylko utwierdziło mnie w moim odczuciu. Po prostu się na niej zawiodłam.

Jednym z bardziej poruszających wątków, będących nieco w tle, jest obecność psa przewodnika o imieniu Tala. Przez dziesięć lat labradorka wiernie towarzyszyła Leszkowi, pomagając mu funkcjonować w świecie zewnętrznym, prowadząc go przez codzienne przeszkody, dając poczucie bezpieczeństwa. Teraz jednak Tala jest chora i wymaga opieki. Ten motyw uderza szczególnie mocno, bo pokazuje, że nawet to, co było dla Leszka podporą, zaczyna się chwiać. Choroba psa symbolizuje kruchość wszystkiego, na czym budował swoje życie. Utrata wzroku była pierwszym ciosem, a teraz grozi mu utrata jedynego towarzysza, który dawał mu poczucie bezpieczeństwa. To sprawia, że jego samotność staje się jeszcze bardziej dotkliwa.

Styl autorki jest powolny i stonowany. Nie jest to łatwa lektura, którą czyta się szybko – wręcz przeciwnie, dłuższe opisy z mniejszą ilością dialogów spowalniają akcję, która nie toczy się wartko. Autorka bardzo sugestywnie pokazuje, jak Leszek postrzega i czuje, jak odbiera rzeczywistość, gdy dzieje się coś, czego nie do końca rozumie, nie rozpoznaje. Dopiero ukazanie tej samej sytuacji z innej perspektywy – na przykład Ewy czy Joanny – pozwala zrozumieć, co się właściwie stało. To zestawienie perspektyw jest niezwykle ważne, bo pokazuje różnice w odbiorze świata. Leszek żyje w świecie dźwięków, dotyku, intuicji, podczas gdy inni widzą obrazy, kolory, gesty. Dzięki temu możemy dostrzec, jak bardzo różni się doświadczenie osoby niewidomej od doświadczenia osoby widzącej, i jak łatwo może dojść do nieporozumień, gdy brakuje wspólnego punktu odniesienia.

„Popielate serca” to powieść o skomplikowanych relacjach międzyludzkich zmuszająca do refleksji nad tym, jak postrzegamy świat i jak bardzo jesteśmy uzależnieni od naszych zmysłów. Dzięki powolnemu, stonowanemu stylowi autorki możemy wejść w świat człowieka, który pragnie funkcjonować normalnie, pomimo niedoskonałości zdrowotnej. Autorka sprawia, że możemy poczuć jego ograniczenia, jego lęki i nadzieje. To lektura, która jest surowa w swoim wyrazie, ale prawdziwa, pokazująca ludzką naturę – tę dobrą, zdolną do empatii i poświęcenia, ale też tę podłą, nieczułą, wykorzystującą niepełnosprawność drugiego człowieka. To książka, w której szczęście jawi się jako wartość nadrzędna, choć osiągnięcie go wymaga odwagi, otwarcia się na drugiego człowieka i przezwyciężenia własnych ograniczeń.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 07.10.2025r.

Ilość stron: 340

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 140x205 mm

ISBN: 978-83-8335-679-2

Wydawnictwo:  Zysk i S-ka

Moja ocena: 4/6

[192/25] - 1905.: "Bez słów"

Bez słów

Iwona Klimczak

„Kiedy się kocha drugą osobę, 

można pokonać wszystko”

Każdy z nas ma jakąś swoją historię, która go ukształtowała. Jedni chętnie o tym mówią, inni wolą zachować ją dla siebie. I taką osobą jest bohaterka książki „Bez słów”, która woli o swojej przeszłości zapomnieć.

Weronika Owczarska prowadzi własną firmę, w której zajmuje się grafiką komputerową. Jest sama sobie szefową zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym. Czuje się dobrze ze swoją samotnością, niezależnością, więc nie zamierza z nikim wiązać się na stałe, by nie komplikować sobie poukładanego życia. Radzi sobie sama od kilku lat, odkąd jej mama nagle zniknęła, gdy dziewczyna miała 18 lat. Wówczas, gdy wróciła ze szkoły, znalazła jedynie list informujący ją, że mama wyjechała na wakacje z jakimś ukochanym mężczyzną. Miała wrócić po jakimś czasie, ale od tamtej pory ślad po niej zaginął.

Dziś, 8 lat później, Weronika zbudowała sobie życie na własnych zasadach, ale nie potrafi nikomu zaufać i uwierzyć w miłość, zwłaszcza od pierwszego spojrzenia, w przeciwieństwie do Michała Złotowskiego, który pewnego dnia pojawia się na jej drodze. Michał jest znanym prezenterem telewizyjnym, który od razu, gdy wpada na Weronikę w drzwiach galerii handlowej tuż przed świętami, od razu wie, że się zakochał. Nie było łatwo ją do siebie przekonać, ale w końcu, krok po kroku miłość zaczęła wkraczać w ich życie.

Weronika nie lubi mówić o przeszłości. Nie rozumie, że jej milczenie i ukrywanie spraw z przeszłości przyczyniło się do komplikacji, które pojawiły się w teraźniejszości. Choć rozumiałam jej obawy, nie potrafiłam jej polubić, to brak szczerości wobec Michała sprawił, że tkwiła w przeszłości i nie była w stanie ruszyć dalej. Wkrótce okazuje się, że ukrywanie tego, co ją w życiu spotkało, nie jest dobrym działaniem. Ta sytuacja zwraca uwagę na szczerość w związku, bo nigdy nie wiadomo, kiedy przeszłość da o sobie znać. Nie mogę tu zdradzić za dużo, ale denerwowała mnie nie raz swoim uporem, uciekaniem od tematu. W konflikcie, który w pewnym momencie zaistniał, zdecydowanie byłam po stronie Michała, bo gdyby Weronika zdobyła się na szczerość, ich historia mogłaby potoczyć się inaczej.

Michał okazuje się mężczyzną empatycznym i wytrwałym w dążeniu do zdobycia serca Weroniki. Zakochuje się od pierwszego spotkania i krok po kroku stara się przekonać ją do siebie. Nie jest zarozumiały ani arogancki, nie gwiazdorzy, mimo że jest znanym prezenterem telewizyjnym. Wręcz przeciwnie – jawi się jako zwyczajny, szczery, sympatyczny człowiek, który potrafi okazać cierpliwość i zrozumienie. Jedyny element, który mnie u niego drażnił, to sposób, w jaki zwracał się do Weroniki. Ciągłe powtarzanie słowa „ukochana” brzmiało sztucznie i zbyt często się pojawiało, przez co traciło swoją autentyczność.

Z początku powieść wydaje się typowym romansem z obyczajowym tłem – opowieścią o samotności, zaufaniu i potrzebie bliskości. Jednak w pewnym momencie fabuła nabiera zupełnie innego charakteru. Pojawienie się afery politycznej i mafijnego wątku wprowadza dynamikę, napięcie i element sensacji. Miłość Weroniki i Michała zostaje wystawiona na ciężką próbę.

Kilka miesięcy temu miałam okazję poznać książkę pani Iwony Klimczak „Złote godziny”, która zrobiła nam mnie pozytywne wrażenie. I ponownie nie zawiodłam się na napisanej przez nią historii. Narracja prowadzona jest w perspektywie trzecioosobowej, ale zgrabnie pokazuje punkt widzenie obu bohaterów, ich przemyślenia, działania, wątpliwości i uczucia.

Fabuła powieści „Bez słów” toczy się płynnie, pozostawiając po sobie poczucie satysfakcji i dobrze spędzonego czasu. Choć pani Klimczak opowiada historię miłosną, to tak naprawdę jest to książka o czymś więcej. Przede wszystkim pokazuje, że nie da się zupełnie zapomnieć o przeszłości, która potrafi kształtować nasze wybory, ale też o trudnej sztuce zaufania i o tym, że szczerość bywa bolesna, ale jest niezbędna, by budować prawdziwe relacje.

Weronika i Michał to bohaterowie, którzy reprezentują dwa różne podejścia do miłości – ona pełna lęku i nieufności, on otwarty i gotowy na ryzyko. Ich historia przypomina, że uczucie nie zawsze jest proste, ale właśnie w trudnych momentach ujawnia się jego wartość.

„Bez słów” pozostawia z refleksją, że milczenie i ucieczka od przeszłości nigdy nie są rozwiązaniem. Dopiero konfrontacja z tym, co boli, pozwala ruszyć naprzód i otworzyć się na nowe możliwości. To powieść, która łączy w sobie romantyzm, dramat i elementy sensacyjne, a jednocześnie skłania do zastanowienia się nad własnym życiem – nad tym, co ukrywamy i czy mamy odwagę być szczerzy wobec siebie i innych.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanpie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 15.10.2025r.

Ilość stron: 330

Okładka: miękka

Wymiary: 

ISBN: 978-83-971188-5-0

Wydawnictwo: IKA. Iwona Klimczak

Moja ocena: 6/6

[191/25] - 1904.: "Klub Jednej Kreski"

"Klub Jednej Kreski"

Angela Węcka

„Czasem marzenie spełnia się inaczej, niż sądzimy, 

a my musimy umieć się pożegnać z dawną wizją.”

Niepłodność to choroba, która dotyka coraz więcej par, a walka o rodzicielstwo staje się osią ich codzienności. Tak jak syty nie zrozumie głodnego, tak osoby, które bez trudu zachodzą w ciążę, nie potrafią wyobrazić sobie świata tych, którym się to nie udaje. Książka „Klub Jednej Kreski” odsłania, co dzieje się w sercach i umysłach ludzi żyjących miesiącami między nadzieją a rozczarowaniem.

Jej autorka, pani Angela Węcka, wie o tym doskonale, gdyż sama boryka się z tym problemem, Pisząc tę powieść była w trakcie procedury in vitro, gdyż od kilku lat toczy walkę o spełnienie pragnienia zostania mamą. Wie zatem z czym mierzą się kobiety takie jak ona i dlatego powstała ta historia.

Daria – niedawno straciła męża, z którym razem byli właśnie w trakcie procesu in vitro. Z Mateuszem przeszli długą drogę ku marzeniom i teraz, w najważniejszym momencie, gdy już miał się rozpocząć kolejny istotny etap leczenia, on nagle traci życie i Daria zostaje sama ze swoimi traumami i marzeniami. W tym momencie pojawiaj się dylemat kontynuowania dalszych kroków w kierunku zajścia w ciążę, gdy dawcy nasienia już nie ma na świecie.

Amelia – młoda mężatka, której mąż Paweł prowadzi fan page na Instargramie. Są małżeństwem z dwuletnim stażem, ale tak naprawdę żyją obok siebie. Coraz rzadziej ze sobą rozmawiają, bo dla Pawła ważniejsza są lajki na Instagramie, niż dostrzeżenie co czuje żona. On żyje swoim światem wciąż rejestrując ich walkę z niepłodnością. W tym medialnym szumie ona czuje się samotną kobietą, spełniającą jedynie zachcianki męża, wypełniając wyznaczoną jej rolę w filmikach zamieszczanych na Instagramie. Nie czuje bliskości, która tak jej jest teraz potrzebna.

Katarzyna to uznana pani prawnik, twardo stąpająca po ziemi, zawsze elegancko ubrana, wyważona w emocjach i skuteczna w działaniu. Do tej pory życie wypełniała jej kariera, więc wciąż plany związane z dzieckiem były odkładane na później. Teraz, gdy dobiega czterdziestki, nagle uświadamia sobie, że to ostatni dzwonek, by zostać matką. Niestety, okazuje się, że nie jest to łatwe, bo biologiczny zegar nie wyznacza dobrej na to godziny. Mimo wszystko kobieta chce spróbować. Marek, mąż Katarzyny, ma wątpliwości, czy stawia jej pytanie o to, czy jest sens starać się o dziecko, ale mimo to na każdym kroku jej towarzyszy i jest zawsze z nią. Na jego przykładzie autorka unaocznia, jak ważne jest wsparcie męża, partnera, narzeczonego w podążaniu za marzeniem.

Pewnego dnia te trzy kobiety spotykają się w kawiarence mieszczącej się obok kliniki. leczenia niepłodności. Wkrótce zaczynają ich łączyć wspólne problemy i w efekcie postanawiają założyć klub pod nazwą „Klub Jednej Kreski”.

„Klub Jednej Kreski” to poruszająca historia trzech kobiet z trzema różnymi drogami, ale jednym wspólnym pragnieniem – by zostać matką. Każda z nich mierzy się z innymi przeszkodami, innym bólem i innymi nadziejami, lecz wszystkie łączy nieustanna walka o marzenie, które dla wielu wydaje się tak oczywiste. Pani Węcka stworzyła bohaterki, z którymi wiele kobiet na pewno może się identyfikować. Każda jest na innym etapie procesu in vitro, ma zupełnie inną sytuację życiową, inne podejście i motywację. Wyraźnie nakreślone są emocje, stan psychiczny bohaterek i ich wewnętrzne rozterki, przemyślenia i wątpliwości.

Autorka z wyczuciem, ale też dogłębnie opisuje to, co dzieje się w ich umysłach i w jaki sposób radzą sobie z codziennością. Uświadamia też, że niektóre kobiety są tak zafiksowane na punkcie ciąży, że nie dostrzegają innych możliwości spełnienia pragnienia bycia matką, chociażby poprzez adopcję. I chociaż to fikcyjna historia, to problemy są jak najbardziej prawdziwe, gdyż bazują zarówno na doświadczeniach autorki, ale też mają swoje pierwowzory w rzeczywistości.

„Klub Jednej Kreski” to powieść, która wciąga w świat pełen emocji, trudnych wyborów i cichej tęsknoty za spełnieniem marzeń. Pani Angela Węcka pokazuje, że niepłodność to nie tylko medyczna diagnoza, ale przede wszystkim doświadczenie, które dotyka całego życia, relacji, poczucia własnej wartości i codzienności. Otwiera oczy tym, którzy nigdy nie musieli mierzyć się z podobnym doświadczeniem, a jednocześnie dać wsparcie tym, którzy właśnie przez nie przechodzą. A przede wszystkim oddaje głos kobietom, które zbyt często pozostają w cieniu, często niezrozumiane, czujące pustkę i mające poczucie bycia gorszą, wybrakowaną. Dzięki historiom trzech bohaterek powieść pomaga zrozumieć osoby zmagające się z niepłodnością, pokazując, że nie powinno się być z tym samą ze sobą. Przypomina, że w walce o rodzicielstwo najważniejsze są zrozumienie, wsparcie i nadzieja.

Książkę otrzymałam w ramach współpracy z Klubem Recenzenta serwisu

 

Wydanie: I

Data premiery: 15.10.2025r.

Ilość strony: 410

Wymiary: 125x190 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68277-22-7

Wydawca: Spisek Pisarzy - wydawnictwo

Moja ocena: 6/6

[190/25] - 1903.: „Przeznaczenie” #2 "Andrew"

„Przeznaczenie”

Tom drugi

Andrew

Marta Wyszomirska

„Nie geny decydują o tym, 

jacy jesteśmy, tylko my sami.”

Czasem życie nagle zmienia swój bieg i wrzuca nas w sytuacje, które zmieniają wszystko. Tak stało się w przypadku bohaterki książki „Andrew”, która przekonała się o tym brutalnie i teraz musi nauczyć się na nowo zaufania.

Olivia Rodriguez była u progu dorosłości, gdy zawalił się jej znany świat. W jednej chwili traci poczucie bezpieczeństwa i rodzinny dom. Wciągnięta w brutalną rzeczywistość, musi zmierzyć się ze strachem, który zaczyna rządzić jej życiem. Spotkanie z Andrew staje się dla niej niespodziewanym schronieniem – przy nim po raz pierwszy od dawna pozwala sobie na kruchość, a rodzące się uczucie szybko wymyka się spod kontroli.

Pierwszy tom cyklu „Przeznaczenie” ukazał się ponad rok temu i dopiero kilka tygodni temu ukazała się jego druga odsłona pt  „Andrew”. Na szczęście każda część stanowi osobną historię, więc nie ma znaczenia, którą książkę przeczytamy najpierw. Wprawdzie pojawiają się w niej postacie znane z powieści „Carter Williams”, ale są one drugoplanowe, więc nie wprowadza to chaosu do głównego motywu, jakim jest relacja między Olivią i Andrew.

Tym razem też od razu jesteśmy wrzuceni w akcję, w momencie, gdy Olivia wraca z koleżankami ze szkoły do domu nie przeczuwając, że wszelkie dotychczasowe dylematy nie będą miały znaczenia. Gdy przekracza próg swego mieszkania, jej świat nagle się wali. Autorka uzmysławia w tym momencie, jak szybko może zmienić się życie i bywa, że niewiele wiemy o najbliższych i o sobie samym.

Andrew od dawna skrywa swoją mroczną przeszłość, więc wszyscy znają jedynie maskę, którą przywdziewa, bo prawdziwe emocje dawno odsunął na bok. Żyje bez planów i zobowiązań, nie szuka miłości, bo po prostu w nią nie wierzy. Każda kolejna kobieta to jedynie jednorazowa rozrywka. I jak zawsze wszystko jest do czasu, bo jak wiadomo życie ma swoje plany. Tytułowe przeznaczenie dało o sobie znać w przypadku Cartera i Liliany z pierwszego tomu i teraz również dochodzi do głosu, gdy na drodze Andrew pojawia się Olivia.

Wraz z jej obecnością Andrew odkrywa w sobie inną, lepszą stronę siebie. Uczy się bliskości, odkrywa urok drobnych gestów, chęć opiekowania się kobietą, czego do tej pory nie odczuwał wobec żadnej innej. Jest przykładem osoby, która pokazuje swoją lepszą stronę charakteru, która do tej pory była zdominowana przez mroczną otoczkę zbudowaną prze życie. W pierwszej odsłonie serii dowiedzieliśmy się, że on i jego brat Daniel nie mieli w przeszłości łatwo i dzięki Carterowi Williamsowi nie skończyli gdzieś z kulką w głowie. Teraz obaj należą do jego grupy i stali się zaufanymi ludźmi gotowymi wykonać niemal każdy rozkaz swego szefa. A teraz możemy dowiedzieć się o tym więcej. Oczywiście nie od razu, ale w odpowiednim momencie.

Olivia powoli wychodzi ze swojej skorupy zbudowanej na lęku, zmaga się z traumą, ale z drugiej strony nie poddaje się łatwo. Z szarego, niedoświadczonego i zranionego pisklątka rozwija się w pewną siebie młodą kobietę. Uczy się siebie akceptować, poznawać swoje mocne strony i radzić w trudnym świecie, a przede wszystkim poznaje prawdę o sobie i najbliższych. Tu autorka zwraca uwagę na to, że to, co jest powodem zmartwień i narzekania na swój wygląd, dla innych stanowią najpiękniejsze atuty ciała.

Drugi tom trylogii „Przeznaczenie” to romans, który pod warstwą namiętności kryje opowieść o ponownym zaufaniu, akceptacji siebie, o braku miłości rodzicielskiej, walce z własnymi demonami, ale też o braterskiej lojalności. wypełniony emocjami, napięciem, które  doskonale Styl autorki jest intensywny, żarliwy, wypełniony emocjami, napięciem, które  doskonale oddają użyte słowa działające na wyobraźnię. Czasami jest lekko, namiętnie i żarliwie, a czasami brutalnie,  bo świat mafii nie jest kolorową bajką.

„Andrew” to powieść, która pod płaszczem romansu pokazuje, że nawet w świecie pełnym brutalności i strachu można odnaleźć ciepło, bliskość i nadzieję. Głównie fabuła toczy się wokół rozwoju związku głównych bohaterów oraz związanych z tym problemami. W tej części są także schematy, których nie da się uniknąć, ale nie są one przytłaczające, lecz doskonale wypełniają fabułę. Jednym z nich jest to, że zwyczajna kobieta zostaje wrzucona w świat, który do tej pory był jej nieznany.

Pani Marta Wyszomirska tą historią podkreśla, że każdy potrzebuje miłości – nawet ten, kto dawno o niej zapomniał i zamknął swoje serce na kłódkę. Dopiero, gdy pojawi się odpowiednia osoba z właściwym kluczem, wówczas na nowo miłość może rozkwitnąć i pokazać swoją niesamowitą moc terapeutyczną.

Recenzja tomu I "Przeznaczenie. Carter Williams"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 14.10.2025r.

Ilość stron: 286

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-138-8

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[189/25] - 1902.: "Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie zwiastuje kłopoty"

"Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie 

zwiastuje kłopoty"

Kamila Szczepańska-Górna

„Słabości trzeba trzymać ukryte głęboko w kieszeni.”

Współczesna literatura obyczajowa i romansowa coraz częściej stawia na silne, niezależne kobiety. To trend, który ma swoje uzasadnienie, gdy kobiety ukazane są, jako walczące o siebie, swoją godność i autonomię są inspirujące. Jednak w powieści o długim tytule „Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie zwiastuje kłopoty” mamy do czynienia z odwróceniem ról: Eliza, główna bohaterka, nie jest tylko silna, bo zmaga się z trudnościami życia, lecz to bezwzględna, chłodna, wyrachowana morderczyni na zlecenie. To kobieta, która zatraciła swoją naturalność i emocjonalność, stając się niemal maszyną do zabijania. Tymczasem męska główna postać, jaką jest Nikodem, to mężczyzna empatyczny, ambitny, troskliwy, łagodniejszy, bardziej emocjonalny, a nawet wręcz naiwny. To ciekawe odwrócenie schematów znanych z mafijnych romansów, jakie najczęściej można spotkać w tego typu literaturze.

Eliza od lat prowadzi podwójne życie. Z pozoru elegancka, opanowana, skuteczna – w rzeczywistości jest bezwzględną płatną zabójczynią, która nie waha się ani chwili, gdy trzeba wykonać zlecenie. Już na początku powieści poznajemy jej brutalną, wyrafinowaną twarz – kobietę, która nie zna litości. Ale wszystko zaczyna się chwiać, gdy na jej drodze pojawia się Nikodem.

Nikodem, przedsiębiorca, nieświadomie naraża się mafii, wygrywając przetarg, na którym zależało wpływowemu gangsterowi – pracodawcy Elizy. Gdy ich ścieżki się przecinają, rozpoczyna się niebezpieczna gra z groźnym przeciwnikiem, ale też z wlanymi uczuciami. Nikodem, mimo że nie brakuje mu zdecydowania i charakteru, to w przypadku Elizy wykazuje się naiwnością. Zauroczony jej powierzchownością i sposobem bycia, wierzy, że spotkał kobietę idealną. Nie wie, że to tylko jedna z wersji, którą ona pokazuje światu. Prawda uderza go z siłą, której się nie spodziewał.

„Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie zwiastuje kłopoty” to romans nietypowy, czasami nieprzewidywalny z historią mało realną, ale wciągającą. Do sięgnięcia po tę książkę zachęciły mnie pozytywne opinie z wysokimi ocenami w popularnych serwisach czytelniczych, więc liczyłam na dobrą lekturę. I taka ona była, dopóki nie dotarłam do ostatniej strony, ale o tym za chwilę.

Nie mam zastrzeżeń do samej treści i tego, co dzieje się na kartach powieści, bo autorka zapewniła mi ogrom emocji i mocnych wrażeń już od pierwszych stron. Tempo jest zmienne, nie zawsze pędzące, niczym pendolino, ale dosyć szybko przebiegałam od jednego wydarzenia do drugiego. Początek był mocny, ekspresyjny, potem jest już nieco łagodniej i nie tak brutalnie, ale cały czas nie brakuje adrenaliny. Autorka bowiem nas nie oszczędza fundując nam zwroty akcji naznaczone napięciem i intensywnością wrażeń.

Nie polubiłam na żadnym etapie Elizy, która jest kobietą wyrafinowaną, bezwzględną, przebiegłą, arogancką i zimną. To postać, która budzi kontrowersje. Jej chłodna, perfidna i manipulacyjna natura sprawiają, że nie wzbudziła mojej sympatii. W trakcie przebiegu tej historii zaczyna wprawdzie się zmieniać, co było do przewidzenia, ale i tak nie przekonała mnie do siebie.

Dziwiłam się Nikodemowi, że dał się tak łatwo, bez żadnej refleksji ani wersyfikacji omamić takiej kobiecie. On też nie jest niewinnym biznesmenem, potrafi bronić swego i pokazać charakter, ale jawi się jako niemal kryształowy osobnik na tle Elizy. To bohater, który stanowi przeciwieństwo męskich wzorców bohaterów mafijnych.

Największy mój zarzut wobec powieści to jej zakończenie, które wywołało we mnie mieszane uczucia. Gdy dotarłam do ostatniej strony powieści, okazało się, że jej finał jest niedokończony, a pytanie jakby pytanie tę historię prosi się o odpowiedź. Tymczasem pani Kamila Szczepańska-Górna w swoim posłowie napisała: „Niektórzy mogą sądzić, że historia Elizy i Nikodema doczeka się kontynuacji. Epilog sugeruje taką myśl, spieszę jednak z informacją, że niczego takiego nie planuję.” Dodaje również, że Eliza pojawi się gościnnie (???) w trzecim tomie zupełnie innej trylogii.

Historia Elizy i Nikodema jest tak intensywna i wciągająca, że naturalnie rodzi się potrzeba jej kontynuacji. Tymczasem w posłowie autorka wyjaśnia, że nie planuje dalszego ciągu, mimo że epilog wyraźnie go sugeruje. To zaskakujące i nieco rozczarowujące, zwłaszcza dla takiej czytelniczki, jak ja, która emocjonalnie zaangażowała się w tę opowieść. Rozumiem, że Eliza pojawi się epizodycznie w innej serii, ale dla mnie, jako odbiorcy tej konkretnej książki, to nie rekompensuje braku zamknięcia. Mam wrażenie, że historia została urwana w momencie, który aż prosi się o jej rozwinięcie.

Wierzę, że literatura to dialog między pisarzem a czytelnikiem. Niedomknięte zakończenia mogą być intrygujące, ale warto, by miały swoje uzasadnienie w strukturze opowieści. Jeśli książka ma być jednotomowa, dobrze byłoby, aby oferowała pełną historię. Jeśli ma być częścią większej całości – warto to jasno komunikować.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I
Data premiery: 03.03.2025r.
Ilość stron: 268
Wymiary: 220 x 150 mm
Okładka: miękka
ISBN 978-83-971431-0-4
Wydawnictwo: Erxos
Moja ocena: 4/6

[188/25] - 1901.: "Nafciarze z Edmonton" - Tom III "Puck off"

"Puck off"

cykl: Nafciarze z Edmonton

Tom trzeci

Ludka Skrzydlewska

„Bo osobno jesteśmy silni, 

ale razem jesteśmy jeszcze silniejsi.”

Często można spotkać się z regułą, że życie zawodowe powinno pozostać oddzielone od prywatnych relacji i nie są mile widziane bliższe zażyłości między pracownikami. Łatwo to powiedzieć, trudniej zrobić, bo jak wiadomo, życie lubi pisać własne scenariusze. W takiej sytuacji znalazła się bohaterka książki „Puck off” trzeciej odsłony serii o drużynie Nafciarzy z Edmonton.

Rosie Gallagher dobrze wie, że w zawodowym świecie sportu liczy się profesjonalizm, dystans i chłodna głowa. Jest córką legendy hokeja Aidena Gallaghera, a do tego trener drużyny Nafciarzy – Lewis Tanner jest jej wujkiem, więc nie jest jej łatwo udowodnić, że pracę w dziale PR zdobyła własnym staraniem, a nie po znajomości. Musi na każdym kroku starać się wykonywać swoje zadania jak najlepiej, a i tak są takie osoby, które oceniają ją powierzchownie. I do tej pory jej się to udawało, aż do dnia, gdy pewnego dnia, w czasie lotu do Edmonton, poznała Matta Carlssona nowego napastnika kanadyjskiej drużyny NHL - EDMONTON OILERS. Mattowi nie jest łatwo zintegrować się z drużyną, bo jego nazwisko kojarzy się zawodnikom z jego bratem Linnusem, który w poprzednim sezonie zrobił sobie wrogów swoimi wyczynami. Nikt nie bierze pod uwagę, że Matt jest zupełnie inny, więc trudno mu zyskać sympatię, zwłaszcza kibiców. Jemu osobiście na tym nie zależy, ale trener i szefowa działu PR uważa, że należy ocieplić wizerunek nowych zawodników. I to zadanie otrzymuje Rosie, którego Matt od niemal pierwszego spotkania nazywa ją Różyczką.  (I tu mała uwaga: w powieści to słowo jest napisane małą literą, a powinno być wyróżnione dużą, gdyż jest to nazwa własna. Pisane małą literą odnosi się na przykład do choroby.)

W poprzednich odsłonach serii o drużynie Nafciarzy narracja prowadzona była wyłącznie z perspektywy kobiecej bohaterki, a głos drugiej strony pojawiał się jedynie w epilogu. Tym razem autorka postanowiła przełamać ten schemat, oddając część narracji Matthiasowi — co okazało się strzałem w dziesiątkę. Dzięki temu zabiegowi zyskujemy pełniejszy obraz relacji, a sam Matthias przestaje być jedynie obiektem wewnętrznych rozterek Rose. Jego perspektywa doskonale uzupełnia historię, pokazując tym samym różnice między tym, co kobieta o nim myśli, jakie wyciąga wnioski, a tym, co faktycznie myśli Matt.

Czytając opis tej części serii można przypuszczać, że znajdziemy w powieści „Puck off” typowe wątki oparte na jednej nocy ze znajomym, który jest częstym elementem w romansach. Jednak w wykonaniu pani Ludki Skrzydlewskiej nabiera on zupełnie innej otoczki. Okazuje się, że nie jest to motyw wyczerpany do końca i na tej bazie można stworzyć świetną historię.

„Puck Off”, tak jak dwa wcześniejsze tomy „Puck me up" i „Puck luck” należy do cyklu, którego tłem jest świat sportu. Na okładce ani w opisie nie ma nazwy wspólnej dla wszystkich części, więc nadałam im tytuł „Nafciarze z Edmonton”. W trzeciej odsłonie tej serii autorka zwraca naszą uwagę nie tylko drużynę sportową, ale też na zaplecze, które jest ważnym elementem składowym sukcesów zespołu. z finezją pokazuje kulisy funkcjonowania drużyny, podkreślając znaczenie pracy ludzi stojących za sukcesem zawodników. To właśnie dzięki tej warstwie fabularnej historia nabiera głębi i autentyczności.

Nasza uwaga skupia się przede wszystkim na rozgrywkach między głównymi bohaterami, ale w tle toczą się też inne sprawy, które przysparzają problemów, wystawiając ich tworzące się uczucie na próbę. Nie znajdziemy tu rozwlekłych opisów, które niepotrzebnie zapełniają strony i spowalniają akcję, wręcz przeciwnie -– wciąż coś się dzieje, nawet jeżeli nie są to zapisy konkretnych rozmów, a każda scena ma swoje znaczenie. Dialogi są żywe, często zabawne, wywołujące uśmiech, ale też bywają bolesne, smutne, ale zawsze mające sens. 

Bohaterowie od pierwszych stron wzbudzają sympatię, a ich rozwój emocjonalny jest przedstawiony z dużą wrażliwością, humorem i żarem. Matt nie raz wzrusza swoją postawą, rozczula i rozbawia, natomiast Rosie, mimo że sympatyczna, to jednak bywało, że podejmowała decyzje wzbudzające zdziwienie. Zwłaszcza w początkowej fazie ich znajomości, gdy zachowywała się jak nastolatka bojąca zmierzyć się z rzeczywistością. Ogromnym plusem jest obecność innych osób, które poznaliśmy wcześniej, a teraz tworzą barwne tło dla rozwoju relacji Rosie i Matta, więc możemy dowiedzieć się, co u nich się dzieje.

Pani Skrzydlewska pisze z lekkością, ekspresją i humorem. Jej styl jest przystępny, a jednocześnie pełen emocji i trafnych obserwacji. Tempo przebiegu fabuły nie pozwala na nudę, bo wciąż coś się dzieje niemal, a zwroty akcji, choć czasem przewidywalne, potrafią zaskoczyć. Porusza ważne kwestie życiowe, których nie będę tutaj wymieniać, bo zbyt dużo musiałabym zdradzić z ekspresyjnie biegnących wydarzeń.

Przede wszystkim świetnie pokazuje, jak trudno jest oddzielić sprawy zawodowe od tych bardziej osobistych, gdy uczucia zaczynają mieszać szyki, a serce bije zdecydowanie za szybko. I właśnie ten konflikt między rozsądkiem a emocjami napędza całą historię. Autorka z dużą wrażliwością pokazuje, jak trudno jest utrzymać zawodowy dystans, gdy serce zaczyna bić szybciej, a uczucia nie chcą podporządkować się regułom.

Recenzja tomu I "Puck me up"

Recenzja tomu II "Puck Luck"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Editio Red

Wydanie: I

Data premiery wersji drukowanej i ebooka: 14.10.2025r.

Ilość stron: 456

Wymiary: 140x208 mm

Okładka: miękka

ISBN książki drukowanej: 978-83-289-2405-5

ISBN Ebooka: 978-83-289-3356-9

Data wydania ebooka:

Rozmiar pliku Pdf: 2.4MB

Rozmiar pliku ePub: 3.3MB

Rozmiar pliku Mobi: 7.6MB

Rozmiar pliku mp3: 692.5MB

Wydawnictwo: Editio Red

Moja ocena: 6/6