[89/25] - 1802. - "Faking With Benefits"

"Faking With Benefits"

Gra pozorów z bonusami

Lily Gold

„Monogamia to wytwór życia społecznego. 

Nie jest zła, ale też nie jest lepsza od 

bycia razem kilku osób.”

Uwielbiam literaturę, która nie boi się kwestionować norm społecznych i prowokuje do głębszej refleksji. Jeśli jakieś dzieło potrafi tak silnie oddziaływać na emocje, to zdecydowanie ma w sobie wyjątkową moc. I taka jest książka „Faking With Benefits” , która uderza w emocje z siłą wodospadu, zmiatając wszystko, co znane i i uznawane za przyzwoite. I to mi bardzo odpowiada, bo nie jest to grzeczna opowieść o miłości, lecz wbrew pozorom skłaniająca do zastanowienia się nad tym, co jest do zaakceptowania, a co nie w naszym pruderyjnym społeczeństwie.

Layla jest kobietą odnoszącą sukcesy jako właścicielka internetowej firmy bieliźniarskiej, ale w życiu prywatnym zalicza same katastrofy uczuciowe. Nie potrafi wyluzować, randkować, wszystko ma pod kontrolą nawet ma listę tego, co chce zrobić przed ukończeniem 30 lat.

Zach, Luke i Josh to sąsiedzi Layli, z którą się przyjaźnią, odkąd trzy lata temu wprowadziła się do  kamienicy do mieszkania mieszczącego się naprzeciwko ich lokalu. We trójkę prowadzą popularny podcast poświęcony tematyce związków i romansów. Każda z tych postaci to starannie skonstruowana osobowość, odzwierciedlająca złożoność charakterów oraz problemy, których korzenie sięgają przeszłości, mającej wpływ na ich obecne życie. Ich relacje są wzbogacone zapisem audycji prowadzonej przez trzech singli, a także reakcjami użytkowników Twittera na temat ich rozmów i wydarzeń z życia prywatnego.

Zach był kiedyś zawodnikiem rugby, ale odkąd miał kontuzję kolana, skończyła się jego kariera w tym sporcie. Wzbudza zainteresowanie płci przeciwniej, ale nie potrafi się zakochać i być w dłuższym związku.

Josh także ma grono swoich wielbicielek, ale jest zamknięty w sobie, ale lubianym i szczerym przyjacielem. Ukrywa jednak swoje uczucia do pięknej sąsiadki, o czym doskonale wie Zack.

Luke to były nauczyciel Layli w którym ona podkochiwała się w latach szkolnych. Teraz dowiaduje się od niej, że w tamtym czasie ona była gnębiona przez swoich rówieśników i nikt jej nie pomógł, więc dziewczyna przeżywała swój horror sama. On też nie lekko, bo jest rozwodnikiem, a jego byłą żoną jest ówczesna dyrektorka liceum, która nie znosiła Layli i to wzajemnością.

We trzech podejmują się zadania nauczenia przyjaciółki randkowania, gdyż widzą jej nieudolne starania i jak podchodzi do tego, by kogoś poznać i sobą zainteresować. Layla wkrótce bowiem skończy 29 lat i jak do tej pory nie spotkała mężczyzny, z którym byłaby w związku. Ma za sobą 120 randek, zakończonych fiaskiem, a nawet na tej ostatniej, randkowicz uciekł… przez okno toalety mieszczącej się w restauracji.

„Faking With Benefits” to jeden z lepszych romansów erotycznych, jakie przeczytałam. Autorka potrafi opisywać uczucia bohaterów i tego co przeżywają, więc bez problemów wnikamy w ich osobowość. Historia ma w sobie wiele świeżości, mimo użytych znanych wzorców.

Nie byłabym sobą, gdybym nie podrążyła trochę na temat książki i okazało się, że należy ona do cyklu „Reverse harem romance” czyli Odwrócony Romans, w którym to kobieta jest jedna, a ich trzech. To czwarta z tego cyklu powieść, ale stanowi osobną, zamkniętą całość. Tym cyklem pani Lily Gold zadebiutowała w 2021 roku. 

Fabuła początkowo rozwija się powoli, gdy obserwujemy zmagania bohaterki w poszukiwaniu stabilności uczuciowej i jej kolejne niepowodzenia na randkach. Jednak dość szybko dałam się wciągnąć w tę nietypową relację, śledząc ich zmagania oraz przyjaźń, która zaczyna przekraczać swoje granice. Autorka porusza w powieści ważne życiowe tematy, z którymi mierzą się poszczególni bohaterowie. Dotyka kontrowersyjnych układów, wychodząc poza znane schematy relacji międzyludzkich.

To świetnie napisana, z dużym rozmachem, odwagą i bez pruderii powieść erotyczna, z wykorzystaniem znanych schematów, ale w zupełnie nowym i świeżym stylu. Ma w sobie świeżość, lekkość i delikatność, a jednocześnie żarliwość, zmysłowość i eteryczność. Autorka doskonale operuje słowem, subtelnie opisując intymność i chemię między bohaterami, bez uciekania się do wulgaryzmów czy brutalności.

Obnaża społeczną pruderię oraz narzuconą przez obyczajność poprawność, wynikającą z określonych norm zachowania. Ukazuje ludzką niechęć do akceptacji wszystkiego, co odbiega od przyjętych zasad i wykracza poza wyznaczone granice. Można uchodzić za tzw. przyzwoitego człowieka, lecz wystarczy jedno działanie nieakceptowane przez społeczeństwo, by szybko utracić sympatię i zostać napiętnowanym. Tekst podkreśla, że granice naszego zachowania są wyznaczone przez normy ustalone przez kogoś w przeszłości. Autorka przedstawia to na przykładzie relacji z więcej niż jedną osobą, akcentując odwagę potrzebną do jawnego funkcjonowania w takich związkach.

Powieść zaskoczyła mnie nie tylko lekkim tonem i rozrywką, ale także głębią oraz rozwojem postaci. Spodziewałam się lekkiej lektury (którą rzeczywiście jest), ale jednocześnie z wdziękiem porusza trudne tematy nie tylko związane ze znalezieniem odpowiedniej osoby, ale także kwestie prześladowania w szkole, braku reakcji ze strony nauczycieli, żałoby po utracie bliskiej osoby, hejtu, problemy z zaufaniem i traumy z dzieciństwa, braku akceptacji akceptacja społeczna odmienności, a także relacji między nauczycielem a jego byłą uczennicą, ale przede wszystkim otwarciem się na nowy związek i odpuszczenia kontroli, bo nie da się wszystkiego zaplanować, a na pewno dotyczy to miłości. To zatem nie tylko erotyk eksplorujący problemy związane z tworzeniem związku, lecz także opowieść, w której pod warstwą romantyczną ujawniają się istotne społeczne zagadnienia.

Na okładce książki "Faking With Benefits" można przeczytać, że to gorący romans z udawanymi randkami, wypełniony żarem i emocjami, a do tego gwarantujący świetną zabawę. 

I w pełni się z tym zgadzam! 

Uważam, że erotyk też trzeba umieć napisać. Nie wystarczy tylko umieścić sceny zbliżeń i opisać je technicznie. Pani Lily Gold robi to doskonale. Potrafi wniknąć w umysły bohaterów, ukazując ich dylematy poprzez naprzemienną, bezpośrednią narrację przedstawioną z kilku perspektyw: Layli, Josha, Zacka i Luke’a. 

Można by pomyśleć, że motyw udawanych randek jest oklepany, a więc nudny, ale nie w tym przypadku. Lily Gold w swojej powieści wykorzystuje go w świeży, porywający sposób. I to jaki! Brawo dla autorki za odwagę!

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 01.04.2025r.

Data premiery wersji oryginalnej: 14.12.2021r.

Ilość stron: 512

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: Faking With Benefits

Tłumaczenie: Katarzyna Krawczyk

ISBN 978-83-8335-511-5

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[88/25] - 1801. - „Komisarz Oczko” - Tom XX: "Śmierć podcastera"

„Śmierć podcastera”

seria: Komisarz Oczko

Tom dwudziesty

Tomasz Wandzel

„czasami strach potrafi obudzić rozsądek”

Słowo „podcast” robi dziś ogromną furorę, choć w istocie to nic innego jak audycja, program internetowy czy nagranie. Niezależnie od nazwy, podcasty stały się dynamiczną formą przekazu, obejmującą szeroki wachlarz tematów. Jednym z popularnych nurtów w tej dziedzinie są podcasty kryminalne, które mają rzeszę wiernych słuchaczy, co świadczy o tym, że każdy odcinek zyskuje sens istnienia. Właśnie ten aspekt wykorzystuje Tomasz Wandzel, budując intrygującą powieść „Śmierć podcastera”. Niestety dla jej bohatera, zainteresowanie zagadkami kryminalnymi miało tragiczne konsekwencje, czego dowodzi tytuł kolejnej części z komisarzem Oczko.

Mateusz Szczurek od ponad pięciu lat prowadzi kryminalne podcasty historyczne, zgłębiając nierozwiązane sprawy sprzed dekad. Teraz, badając nowe tropy dotyczące śmierci Ewy Furmańskiej – córki złotnika zamordowanej 22 lipca 1985 roku – natrafia na niepokojące fakty. Niestety, nie dane mu jest zakończyć śledztwo, ponieważ jego własne życie niespodziewanie dobiega końca. To właśnie komisarz Krzysztof Oczko musi teraz odkryć, kto stoi za tą zbrodnią. Choć sprawcy zostają szybko ujawnieni, oczywiste jest, że ktoś pociągał za sznurki… Im dalej podąża śledztwo, tym więcej pojawia się niejasności, a pozornie zwykłe pobicie ze skutkiem śmiertelnym okazuje się mieć znamiona morderstwa.

Są takie serie, które liczą sobie wiele tomów, ale mało kto o nich słyszał. Tak było w moim przypadku. Gdy trafiłam na e-book „Śmierć podcastera”, okazało się, że to już dwudziesty. tom serii z komisarzem Oczko. Na szczęście są to powieści, które można czytać niezależnie, więc brak znajomości wcześniejszych części nie wpływa na odbiór historii.

Twórczość Tomasza Wandzela poznałam wcześniej dzięki powieściom: „Kłamstwa i sekrety” oraz „Sopockie tango”. To książki o zupełnie innym charakterze, co tym bardziej budzi mój podziw, gdyż autor z równą wprawą tworzy kryminalne historie, które trzymają w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.

Podziwiam wytrwałość Tomasza Wandzela w kontynuowaniu tej serii, która na dzień dzisiejszy liczy już 21 tomów! Odkryłam ją dopiero teraz, zaczynając od dwudziestej części. Obawiałam się, że brak znajomości wcześniejszych książek utrudni mi odbiór historii, ale moje obawy okazały się bezpodstawne. Każdy tom to zamknięta sprawa, prowadzona od początku do końca, dzięki czemu łatwo wciągnąć się w intrygującą fabułę.

Powieść „Śmierć podcastera” ukazała się jako e-book i audiobook. To kryminał z typowym wątkiem śledczym, w którym razem z komisarzem Krzysztofem Oczko i jego partnerem zawodowym, Maciejem Wejmanem, przechodzimy kolejne etapy odkrywania zagadki śmierci Mateusza Szczurka. Nie znajdziemy tu wątków osobistych, które mogłyby rozpraszać uwagę czytelnika. Fabuła toczy się w czasie teraźniejszym w narracji trzecioosobowej, ale sposób prowadzenia opowieści skutecznie kluczy pomiędzy odkrywanymi faktami, utrudniając rozwiązanie zagadki śmierci Mateusza Szczurka i innych osób. Okazuje się bowiem, że śmierć podcastera to dopiero początek sprawy, której korzenie sięgają kilkudziesięciu lat wstecz.

Tomasz Wandzel doskonale operuje napięciem stopniowo odsłaniając kolejne elementy układanki, jednocześnie pozwalając czytelnikowi na własne domysły. Jego przystępny styl narracji w trzeciej osobie sprawia, że historia jest niezwykle wciągająca, skłaniająca do wyciągania własnych wniosków i skupiająca się wyłącznie na śledztwie. To sprawia, że „Śmierć podcastera” jest idealną lekturą dla czytelników lubiących detektywistyczne szczegóły, odkrywanie ukrytych powiązań między postaciami i dowodami ujawnianymi w trakcie śledztwa.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery: 03.03.2025r.

Ebook

EPUB rozmiar: 0,6 MB

MOBI Rozmiar: 1,5 MB

PDF 669 KB

Ilość stron: 96

Audiobook

Lektor: Kosior Filip

Czas trwania: 2 godz. 15 min.

Rozmiar: 108,4 MB

ISBN 978-83-67978-27-9

Wydawnictwo: Lind & Co

Moja ocena: 4/6

[87/25] - 1800. - "Potępione" #1

"Potępione"

Tom pierwszy

Agata Kabza-Papuga

„Zmarłe dusze to zwyczajni ludzie, 

którzy po prostu żyją w innej krainie. 

Są dokładnie tacy sami jak my.”

Fantasy nie jest moim ulubionym gatunkiem, więc sięgam po niego rzadko. Jednak okładka książki pt.: „Potępione” i opis na jej tylnej stronie skutecznie mnie zachęciły do lektury.

Blurb książki jest dosyć obszerny, ale stanowi jedynie wprowadzenie do tego, co czeka czytelnika na jej kartach. Już od pierwszych stron autorka intryguje, otwierając historię trzyczęściowym prologiem. Najpierw skłania do refleksji nad Śmiercią, następnie przenosi nas do momentu, gdy Marysia Chotecka ma 17 lat. Jej los pozostaje tajemnicą, lecz można wyczuć, że nie spotkało jej nic dobrego. Odpowiedź na tę zagadkę pojawia się dopiero w ostatniej scenie powieści. Następnie, poprzez baśniowy epizod „Początek”, cofamy się o pięć lat, gdy Marysia miała 12 lat.

To wtedy jej życie zaczyna się zmieniać – przeprowadzka z Gdańska do Podkowy pod Warszawą, nowa szkoła, nowe otoczenie. Marysia jest osobą wycofaną, niepewną siebie i nieśmiałą, a szkoła napawa ją lękiem. Rówieśnicy są wobec niej okrutni, drwią z jej rysunków – ponurych, mrocznych obrazów, które przypominają sny dręczące ją każdej nocy. Marysia nie rozumie ich znaczenia, ale czuje, że kryje się za nimi coś więcej.

Wkrótce dochodzi do tragicznych wydarzeń, które na zawsze odmienią jej życie. W ręce dziewczyny trafia niezwykły medalion, będący częścią większej całości. Połączony w jedność, ma moc otwierania Granicy między światami Żywych i Umarłych. A w snach Marysi pojawiają się Uśpieni, którzy wyraźnie chcą takim jak ona, nosicielkom medalionu, coś przekazać. Bo takich jak ona, jest więcej, a dokładnie jeszcze są trzy nosicielki medalionu, a ten specyficzny wisior ma swoją moc przyciągania do siebie osoby z nim związane.

„Potępione” to debiut pani Agata Kabza-Papugi, w co trudno uwierzyć, bo styl, jak i pomysł na powieść jest bez zarzutu. Trudno mi się do czegoś przyczepić, no, chyba że do objętości książki, która ma ponad 500 stron, co dla mnie jest z reguły przerażające. Często bowiem młodzi pisarze mają ambicje tworzyć obszerne historie z wieloma zbędnymi szczegółami. W tym przypadku jest inaczej, gdyż każdy epizod, zdanie, fraza są przemyślane i potrzebne, a czytanie przebiega szybko, gdyż z każdą kolejną stroną historia wciąga całkowicie, ale nie od razu, gdyż po intrygującym wstępie, akcja nieco zwalnia, ale nie na długo, gdyż kolejne zdarzenia pojawiają się znacznie szybciej, a ostatnie rozdziały to już prawdziwe, emocjonalne tornado emocji. Do tego ważne jest, że wydawnictwo Spark zdecydowało się na druk dosyć wyraźną czcionką, która z pewnością ułatwi czytanie osobom o słabszym wzroku. Jedynie miękka okładka i klejona brzegi nie gwarantują trwałości, przy tak grubej książce.

Autorka zastosowała ciekawą formę narracji – historię obserwujemy z perspektywy kilku bohaterów. Główna postać to Marysia, ale jej losy przeplatają się z historiami innych osób, których tajemnice odkrywamy stopniowo. Narracja trzecioosobowa ograniczona sprawia, że każdy rozdział skupia się na jednej postaci, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć ich emocje i decyzje.

To jedna z najlepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam, szczególnie ze względu na ciekawą mieszankę gatunkową. Choć trudno przyporządkować ją do jednego rodzaju, najbliżej jej do Low Fantasy, gdyż świat przedstawiony jest rzeczywisty, a bohaterowie wyglądają zwyczajnie. Nie ma tu fantastycznych stworzeń czy odległych, nierealnych krain, a wręcz przeciwnie, akcja osadzona jest w miejscach znanych, które można znaleźć na mapie. Nie czuć grozy, lecz raczej emocjonalne napięcie wynikające z losów bohaterów. W ten rzeczywisty świat wpleciony jest wątek magii subtelnie splatającej się z codziennością i związany z czterema medalionami, jak sugeruje opis, ale właściwie jest to jeden wisior, tylko podzielony na części.

Agata Kabza-Papuga porusza wiele życiowych tematów, ukazując problemy, z jakimi mierzą się jej postacie. Jednocześnie łączy kilka gatunków – znajdziemy tu wątki kryminalne, niewyjaśnione zdarzenia, elementy romansu w stylu YA, sensację, thriller i oczywiście fantasy osadzone w rzeczywistym świecie. Finał jest tak nieoczywisty, że musiałam przeczytać go jeszcze raz, by w pełni zrozumieć jego wymowę. Tym samym autorka daje subtelny znak, że to jeszcze nie koniec tej historii – a ja z niecierpliwością czekam na jej kontynuację.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu

Wydanie: I
Data premiery: 14.04.2025r.
Ilość stron: 540
Wymiary: 205 x 145 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-974468-0-9
Wydawnictwo: SPARK LINE
Moja ocena: 6/6

[86/25] - 1799. - "Bracia Marchetti" #1 - "Służąca Diabła"

„Służąca diabła”

Seria: Bracia Marchetti

Tom pierwszy

Karina Majsterek

„W jasności promieni nie dostrzega się 

ukrytego mroku.”

Nie taki diabeł straszny, jak go malują – tak przynajmniej mówi przysłowie. A co by było, gdyby spotkały się dwie, a nawet więcej diabelskich dusz? Takich bohaterów poznajemy w książce „Służąca diabła”.  Jest to pierwsza część serii "Bracia Marchetti", która opowiada o losach trzech braci związanych z mafią. 

Bohaterami tej części są Salvatore Marchetti, nazywany Diabłem z Palermo, oraz Gina Rinaldi, tajna broń katańskiej Camorry. Salvatore wzbudza strach wśród wszystkich, którzy go otaczają. Jego serce jest z kamienia, nic nie czuje, poza satysfakcją zadawania cierpienia. Jest bezdusznym, okrutnym, psychopatycznym osobnikiem nieznającym litości i nieodczuwającym nic poza nienawiścią do wrogów oraz ludzi, którzy go zawodzą. Strach w oczach innych daje mu poczucie kontroli i karmi jego mroczną duszę. Jego bezwzględną naturę poznajemy od razu, stając się świadkami sceny tortur w piwnicy, będącej miejscem kaźni jednego ze zdrajców. Od pewnego czasu ktoś wyraźnie zagraża rodzinie Marchettich i szkodzi ich interesom.

Gina Rinaldi również nie jest słodką, potulną osobą, ale on o tym nie wie, gdyż poznaje ją jako kobietę, która zajmuje się domem  innych, jako służąca. Nikt nie spodziewa się, że ta drobna, pozornie sromna dziewczyna  nie zawaha się zabić człowieka, jeśli uzna, że na to zasłużył. Ona jest córką  bossa Camorry, który przez wiele lat ukrywał fakt, że ma córkę, tworząc pozory, że jego następcą będzie ktoś inny. Tymczasem od najmłodszych lat Gina była szkolona, by w przyszłości przejąć władzę nad organizacją. Jej marzenia są jednak zupełnie inne: pragnie spróbować „normalnego” życia, dlatego w tajemnicy przed rodziną realizuje swój plan. Po śmierci ojca opuszcza rodzinne strony, udaje się do Palermo, pracuje jako służąca, a jej drogi   krzyżują się z przyjacielem i prawą ręką  Salvatore, Dazio Rizzie i w efekcie z samym Diabłem. Gdy do tego dochodzi, Salvatore jest zaintrygowany, bo spotyka pierwszy raz kobietę, która się go nie boi.

To nie jedyny wątek tej powieści – obserwujemy także historię Dazio Rizziego, który jest zakochany w siostrze swojego bossa, Sophie Marchetti. Mimo że bohaterowie są mocno uwikłani w brutalny świat mafijny, wzbudzają nie tylko negatywne wrażenie, lecz także sympatię. Taki właśnie jest Dazio Rizzi – bezwzględny, ale mimo wszystko budzący pozytywne emocje.

Relacja między głównymi bohaterami balansuje na granicy destrukcji i fascynacji, co dodaje książce głębi. Można się jednak zastanowić, czy tak skrajne przedstawienie mafijnych postaci nie jest momentami zbyt przerysowane. Salvatore jako postać hipermroczna i pozbawiona emocji może wydawać się archetypem psychopaty, którego działania są przewidywalne w swojej okrutności. 

„Służąca diabła” to debiut Kariny Majsterek, co tym bardziej zasługuje na uznanie, chociaż jeszcze można wyczuć świeże pióro. Widoczne jest to chociażby w nadużywaniu wulgaryzmów, które nie zawsze pasują i sprawiają sztuczne wrażenie, ale też w opisowych partiach tekstu, gdy  jest tego za dużo. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem, które są opatrzone tytułami, tempo jest coraz szybsze i coraz więcej się dzieje. Pierwsze epizody, w dużej części, skupiają się na relacji Salvatore i Giny, przedstawianiu ich wrażeń, myśli, odczuć i dylematów. Dopiero w drugiej połowie książki wyraźnie wzrasta napięcie i dynamika akcji, a autorka doskonale buduje napięcie i kreuje wyrazistych bohaterów. Jej styl jest dynamiczny, pełen barwnych opisów i mocnych dialogów, które wzmacniają dramaturgię historii. Widać, że miała dobrze zaplanowany przebieg poszczególnych motywów – powieść rozwija się w szybkim tempie, dostarczając czytelnikom wielu mocnych wrażeń. 

Pierwsza część serii „Bracia Marchetti" to mroczna, intensywna opowieść mafijna, pełna tajemnic, brutalnych rozgrywek, namiętności oraz emocjonujących zwrotów akcji. Książka trzyma w napięciu, dostarcza silnych emocji, a jej bohaterowie są wyraziści, choć momentami skrajni. Historia w niej zawarta z pewnością zadowoli tych czytelników, którzy  lubią romanse mafijne z mrocznym zabarwieniem i motywem miłości, która  potrafi dotrzeć do najbardziej lodowatego i zamkniętego na nią serca. To też kolejna opowieść pokazująca, że nikt nie rodzi się złym człowiekiem. Dopiero dorastanie w konkretnym środowisku, zbierane doświadczenia, warunki życia, okoliczności zewnętrzne wpływają na to, jakimi dorosłymi jesteśmy. Gina i Salvatore od zawsze byli związani ze brutalnym światem i musieli nauczyć się w nim funkcjonować. Jednak i oni, mimo czarnej duszy, mają w sobie potrzebę bliskości i miłości. 

„Służąca diabła” to doskonały początek trylogii będący obietnicą kolejnych mocnych wrażeń w następnych tomach. Z pewnością będzie się wiele działo, gdyż już teraz mieliśmy namiastkę tego, gdy zawiązał się jeden z wątków, który będzie tematem kontynuacji. Autorka ujawniła bowiem, że drugi tom opowiadać będzie o młodszym  z braci Marchetti Lotario, a trzeci o najmłodszym Giorgio.  Z pewnością autorka nie pozwoli nam się nudzić i możemy spodziewać się mocnej propozycji dla fanów mafijnych romansów i brutalnych thrillerów.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 07.04.2025r.

Ilość stron: 382

Wymiary: 130x210 mm 

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-597-9

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[85/25] - 1798. - "Współczesny Enneagram w praktyce"

"Współczesny Enneagram w praktyce"

Poznaj typ swojej osobowości, aby odblokować swój potencjał i skuteczniej realizować cele osobiste. Współczesna interpretacja

Beatrice Chestnut, Uranio Paes

„Jedyną osobą, którą jest ci przeznaczone się stać, jest ta, którą zdecydujesz się być.”

- Ralph Waldo Emerson

Każdy z nas jest unikalną jednostką, z określoną bazą cech, które charakteryzują naszą osobowość. Zastanawiające jest, co kształtuje nasze reakcje, dlaczego powtarzamy wciąż te same schematy działania i co wpływa na nasze decyzje? W odkryciu tych mechanizmów pomaga system, który opisuje dziewięć podstawowych typów osobowości. Poznanie tych podstawowych wzorców jest kluczem do głębszego zrozumienia siebie, a w książce „Współczesny Enneagram w praktyce” autorzy wskazują, jak tę wiedzę skutecznie wykorzystać.

Beatrice Chestnut to licencjonowana psychoterapeutka, trenerka i konsultantka biznesowa z San Francisco, specjalizująca się w Enneagramie od ponad 30 lat. Jest autorką wielu książek, posiada doktorat z komunikacji oraz tytuł magistra psychologii klinicznej.

Uranio Paes to certyfikowany nauczyciel Enneagramu w tradycji Palmer/Daniels. Prowadzi szkolenia duchowe w Brazylii, Hiszpanii, Portugalii i Włoszech. Od ponad dwudziestu lat zgłębia różne systemy duchowe, próbując lepiej zrozumieć ludzką naturę.

Autorzy wprowadzają nas w świat Enneagramu poprzez krótki, klarowny wstęp, w którym wyjaśniają, czym jest ten system i jak jego zasady mogą wpłynąć na nasze życie. Każdy z dziewięciu typów osobowości został szczegółowo omówiony, a książka nie tylko opisuje ich cechy, lecz także wskazuje praktyczne metody pracy nad sobą. Pokazują tym samym, że Enneagram to potężne narzędzie samopoznania, które pozwala zrozumieć mechanizmy wpływające na nasze emocje, decyzje i sposób myślenia.

Tak jak sugeruje tytuł, „Współczesny Enneagram w praktyce” to rzeczywiście praktyczny przewodnik po dziewięciu typach osobowości. Już od pierwszych stron widać, że autorzy doskonale znają temat i są przekonani o skuteczności metod, które prezentują.

Wiedza przekazana została przystępny, wyczerpujący i angażujący sposób, bez zbędnych dygresji czy rozwlekłych opisów. Dzięki niej możemy odkryć, dlaczego powielamy te same błędy, mierzymy się z tymi samymi wyzwaniami i często tkwimy w schematach, które utrudniają zmianę. Poszczególne zagadnienia pokazują, że wiele naszych działań wynika z nawyków, przyzwyczajeń, czy ograniczeń zewnętrznych.

Autorzy podkreślają, że samoświadomość jest kluczowa do wprowadzenia realnych zmian w życiu, a ich książka pomaga dostrzec potencjał, jaki kryje się w naszej osobowości. Wykazują, że często funkcjonujemy jakby na autopilocie, nie analizując głębiej własnych reakcji. Działamy i reagujemy impulsywnie, automatycznie, bez kontroli. Książka nie tylko przedstawia te mechanizmy, ale również zawiera trzyetapową ścieżkę transformacji, omawia potencjalne przeszkody i trudności, które mogą pojawić się po drodze. Praktyczne wskazówki pomagają lepiej wykorzystać zdobytą wiedzę, aby rozwój osobisty stał się realnym procesem, a nie tylko teorią.

Każdy z dziewięciu rozdziałów zaczyna się cytatem, który określa kluczowe cechy danego typu, a następnie, w formie krótkiego opowiadania, przedstawia jego charakterystykę ukazując esencję danej osobowości i pozwalając zrozumieć najważniejsze jej aspekty. Poszczególne typy osobowości analizowane są w osobnych częściach, więc ich opisy są dosyć szczegółowe i wyczerpujące. W każdym opisie znajdziemy unikalną ścieżkę transformacji dla omawianej pod kątem psychologicznym wzorca osobowości poprzez konkretne kroki w procesie samopoznania, aż do większej wolności i wyzwolenia się od mechanizmów, które nas blokują.

„Współczesny Enneagram w praktyce” to publikacja, wypełniona ogromem wiedzy psychologicznej, dzięki której możemy zgłębić własną naturę i lepiej zrozumieć samego siebie, ale też innych. Ogromnym atutem poradnika jest możliwość skoncentrowania się wybranym typie osobowości lub przeczytania jej w całości, w zależności co nas interesuje. To praktyczny przewodnik, który nie tylko wyjaśnia teorię Enneagramu, ale także pokazuje, jak skutecznie wykorzystać go w rozwoju osobistym.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 31.01.2025r.

Premiera ang. 1 października 2021 r.

Ilość stron: 336

Okładka: miękka

Wymiary: 145 x 205 mm

Tytuł oryginału: The Enneagram Guide to Waking Up: Find Your Path, Face Your Shadow, Discover Your True Self

Tłumaczenie: Iwona Szopa

ISBN: 978-83-8301-780-8

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Moja ocena: 6/6

[84/25] - 1797. - "Sekrety Pragi"

"Sekrety Pragi"

Seria: "Sekrety"

Wojciech Kantor

„Praga nie wypuszcza. Nie wypuści żadnego z nas.

To mateczka z pazurami.”

Praga to miasto, w którym bardzo łatwo się zakochać, gdy wędrujemy po jej urokliwych zakątkach, spacerujemy po Moście Karola, zwiedzamy Zamek Praski, podziwiamy Złotą Uliczkę czy zachwycamy się wspaniałym spektaklem muzycznym Krizikovej Fontanny i wieloma innymi atrakcjami, jakie oferuje nam czeska stolica. Są to miejsca obowiązkowe, które trzeba zobaczyć, ale nie każdy zna wszystkie tajemnice, jakie skrywa to piękne miasto. Ich odkrywanie umożliwia książka „Sekrety Pragi” napisana przez pasjonata, przewodnika Wojciecha Kantora, który o Pradze wie niemal wszystko.

Książka należy do bestsellerowej serii Księżego Młyna - "Sekrety" w której ukazało się już kilkadziesiąt publikacji odkrywających sekrety różnych miejsc na świecie. Nie jest to przewodnik po Pradze, według którego możemy się poruszać po niej, ale zbiór wielu ciekawostek związanych z obiektami, zabytkami, znanymi postaciami, wydarzeniami historycznymi i detalami, na które zwykły turysta nie zwraca uwagi. 

Wnętrze publikacji „Sekrety Pragi” jest niestety, tylko czarno-białe, ale oprawione w twardą, kolorową okładkę ze zszywanymi brzegami, a to gwarantuje trwałość w użytkowaniu. Książka została wydana w dużym formacie i nie jest gruba, bo liczy sobie zaledwie 150 stron samego tekstu o Pradze. Jedyną trudność może stanowić czytanie osobom o słabszym wzroku, bo została wydrukowana małą czcionką. 

Pan Wojciech Kantor przybliża sylwetki znanych postaci, takich jak Franz Kafka czy książę Karel Schwarzenberg, Josip Plečnik, Bohumil Hrabal, Jan Laichter i Jan  Kotěra, którzy mieli ogromny wpływ na historię tego miasta. Nie mogło też zabraknąć opowieści o słynnym wojaku Szwejku, który od zawsze kojarzony jest z czeską stolicą, Karela Gotta, gwiazdy o „złotym głosie, ale też opowieści o czeskich kulinarnych smakach. Poznajemy też ciekawostki wielu zakątków i charakterystycznych miejsc, takich jak chociażby Wieża Petřín, często nazywana „młodszą siostrą” paryskiej Wieży Eiffla, „Praski Hollywood”, jak mówi się o Tarasach Barrandova, malownicza wyspa Kampa z magicznym klimatem zwana Małą Straną czy ulubione miejsce Vaclava Havla i wiele innych, co tylko potwierdza, że Praga kryje w sobie nieskończoną ilość niespodzianek.

Doceniam ogromną pracę, jaką wykonał pan Kantor w swoją publikację, którą opracował na podstawie bogatej bibliografii złożonej z prac różnych autorów, w tym czeskich i własnych. Czuć w każdym tekście pasję, z jaką autor przekazuje nam swoją wiedzę. Pokazuje różne oblicza miasta, zarówno obecne, jak i sprzed wielu lat. Po jego opowieściach moje spojrzenie na Pragę jest zupełnie inne i mam nadzieję, że z takim wizerunkiem i tyloma historiami moja wizyta w Pradze będzie pełniejsza i bardziej świadoma tego, co oglądam.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu 

Wydanie: I

Data premiery: 23.09.2024r.
Ilość stron: 158
Wymiary: 165 x 235 mm
Oprawa: twarda
ISBN: 978-83-7729-768-1
Wydawnictwo: Księży Młyn Dom Wydawniczy

Moja ocena: 5/6

[83/25] - 1796. -"Destroy us"

"Destroy us"

Paulina Śmiech

„Ocenianie ludzi tylko na podstawie ich wyglądu, 

przypomina osądzanie książki po okładce”

Powyższy cytat doskonale mogłabym dodać do książki „Destroy us", gdyż patrząc na jej okładkę można spodziewać się jakiejś mrocznej, ciężkiej, niemal gotyckiej opowieści. Tymczasem to wrażenie okazuje się być mylące. Rzadko się zdarza, bym nie wiedziała, co mam napisać o przeczytanej książce. Z jednej strony historia napisana przez Paulinę Śmiech miała w sobie pewien urok i potencjał, ale nie wszystko w niej mi odpowiadało, a do tego jest wyczuwalny debiutancki, jeszcze nie do końca wyrobiony styl.

Camilla Brooks nie zna słowa „bieda”, gdyż od zawsze otoczona jest luksusem. Uczestniczy w balach i wystawnych bankietach, a jej życie wydaje się pełne przepychu i możliwości. Bogaci rodzice, prestiżowe zawody, markowe ubrania – wszystko to powinno gwarantować szczęście. A jednak to tylko fasada. W rzeczywistości Camilla nie ma kontroli nad własnym życiem, gdyż o wszystkim decyduje despotyczna matka. Matka kontroluje nie tylko jej przyszłość, ale i codzienne wybory – nawet te najbardziej osobiste. Camilla nieustannie słyszy, że powinna uważać na to, co je, że jest „za gruba”, choć nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. Te ciągłe uwagi, rzucone niby mimochodem, stopniowo wżerają się w jej umysł, niszcząc jej postrzeganie siebie. Zaczyna wierzyć w narzucone jej przekonania. Patrząc w lustro, nie widzi siebie – widzi kogoś, kogo wpoiła jej matka: „grubaskę”, której obraz nigdy nie powinien istnieć. Camila zawsze marzyła, by studiować architekturę, ale też pod naciskami matki, wybiera prawo. Poznajemy ją, gdy jedzie z bratem bliźniakiem, Elliotem do Londynu na studia prawnicze. Tam poznaje Evansa Nacchiano, tajemniczego współlokatora brata. Okazuje się też, że Evans wie o niej dużo, więcej niż można by było się spodziewać, a tak nie powinno być, bo znają się krótko. Jednak prawda jest zupełnie inna.

Po przeczytaniu „Destroy Us” pozostały mi mieszane odczucia, ale nie dlatego, że historia wywołała u mnie ogrom emocji, ale dlatego, że z jednej strony to powieść z ciekawym pomysłem, ma w sobie wiele wątków, które tworzą skomplikowaną historię i pani Paulina Śmiech ma zadatki na pisarkę z dużym potencjałem twórczym.

Nie wszystko w tej fabule do mnie przemawiało i ujęło. Nie potrafiłam zrozumieć, co autorka chciała przekazać ani dlaczego zdecydowała się na taką końcówkę. Miałam wrażenie, że była ona wymuszona, byle tylko uniknąć zbyt pozytywnego finału. Niektóre opisy miały na celu poruszenie czułych stron duszy, ale tutaj też nie wszystko mi odpowiadało. U mnie raczej wywołały zdziwienie, a nawet niezrozumienie takiej, a nie innej decyzji bohaterów.

Co do bohaterów, to miałam wrażenie, że obserwuję grupę dzieciaków, a nie dojrzałych młodych ludzi, w wieku około dwudziestu kilku lat. Główna bohaterka to rodzaj furiatki. Ma 22 lata, a zachowuje się jak dziecko. Często postępowała po prostu głupio, obrażała się, krzyczała, wyzywała, zachowywała się jak furiatka, dziecinnie, nierozsądnie, zamiast po prostu porozmawiać, starać się zrozumieć. Zamiast porozmawiać o problemach z Evanem, gdy dowiaduje się o jego sekretach, ona się obraża, strzela focha, nie odzywa się, zrywa znajomość. To mało dorosłe podejście. Fakt, że Evan także nie zawsze był wobec niej szczery, miotał się w swoich uczuciach, ale on miał ku temu powód, ale to wydaje się realne.

Poza tym ich dialogi były pełne frustracji, pretensji i nieustannego unoszenia się dumą – zabrakło mi w nich prawdziwej, szczerej rozmowy. Za dużo wulgaryzmów, za mało rozmów opartych na szczerości i umiejętności słuchania. Nie mam nic przeciwko mocniejszemu językowi, jeśli jest uzasadniony, ale tutaj ich użycie zdawało się nieco przesadzone. Nie wzmacniały one autentyczności postaci, lecz sprawiały, że bohaterki wydawały się bardziej wulgarne niż wyraziste.

Jednak mimo to książkę przeczytałam z zainteresowaniem, bo nie brakuje w niej wydarzeń, dzięki którym chciałam poznać finał tej historii. I tu był mój największy zawód. Uważam, że to, co zrobiła autorka na końcu powieści, jest bez sensu i nastawiony jedynie na dramatyzm i wyciśnięcie łez. Byłam w niemałym szoku i zdziwieniu, gdy dotarłam do ostatniej strony. U mnie łez nie było, a jedynie złość na takie, a nie inne sfinalizowanie historii. Ostatnie strony wywołały we mnie więcej zdziwienia niż emocji – nie było wzruszenia ani głębokiej refleksji, a jedynie złość na sposób zakończenia tej historii. Zamiast satysfakcji, czułam rozczarowanie. Zamiast euforii, czułam zawód, bo liczyłam na coś zupełnie innego, a tak otrzymałam to, czego nie lubię. To tak, jakby otrzymać pyszne danie, którym się delektujemy, ale nagle trafiamy w nim na jakiś gorzki składnik, który psuje całe wrażenie.

RECENZJA ZNAJDUJE SIĘ TAKŻE NA DOBRE CHWILE 

W INNEJ WERSJI

Książkę przeczytałam, dzięki księgarni 

i portalowi 

Wydanie: I
Data premiery: 21.01.2025r.
Ilość stron: 384
Okładka: miękka
Wymiary: 210 x 150 mm
ISBN 9788328916111
Wydawnictwo: Editio Red
Moja ocena: 3/6

[82/25] - 1795. - "Bridgertonowie" - Tom III

"Propozycja dżentelmena"

seria: Bridgertonowie

Tom trzeci

Julia Quinn

„Nigdy nie jest łatwo odszukać kogoś, 

kto nie chce być znaleziony”

Czasami szukamy czegoś daleko, nie zdając sobie sprawy, że to, czego pragniemy, jest tuż obok. Jednak to właśnie wtedy najtrudniej dostrzec to, co mamy na wyciągnięcie ręki – o czym przekonał się bohater trzeciego tomu serii „Bridgertonowie”, zatytułowanego „Propozycja dżentelmena”.

Sophie Beckett zawsze wiedziała, gdzie jesj jej miejsce w społeczeństwie. Choć była córką hrabiego Richarda Gummingwortha, przyszła na świat jako owoc związku z kobietą spoza arystokracji. Jako nieślubne dziecko nie miała szans na lepsze życie. Mimo to hrabia postanowił się nią zaopiekować, tłumacząc służbie, że Sophie to osierocona córka jego dawnego przyjaciela. Dziewczynka miała dach nad głową, ciepły posiłek i ludzi, którzy darzyli ją sympatią. Wszystko zmieniło się, gdy hrabia poślubił Aramintę Reiling. Nowa hrabina wprowadziła się do posiadłości Penwood Park wraz ze swoimi córkami, Rosamundą i Posy. Po śmierci hrabiego los Sophie został oddany w ręce jego żony – a to nie wróżyło niczego dobrego.

Kilka lat później, jako dwudziestojednoletnia kobieta, Sophie doskonale zdaje sobie sprawę, że świat arystokracji pozostanie dla niej zamknięty. Bale maskowe to przywilej tych, którzy mają odpowiednie nazwisko i pozycję – a ona ich nie posiada. Mimo to marzy, by choć przez jedną noc poczuć się jak księżniczka. Dzięki życzliwości służby jej pragnienie się spełnia.

Tego wieczoru wszystko się zmienia – gdy w wirze tańca spotyka Benedicta Bridgertona. Od pierwszej chwili ich spojrzenia się spotykają, a Benedict jest oczarowany tajemniczą damą w srebrnej sukni. Jednak, podobnie jak w baśni o Kopciuszku, czar pryska, gdy zegar wybija północ. Sophie musi uciekać, zostawiając za sobą nie tylko marzenia, lecz także jedyną pamiątkę – rękawiczkę z monogramem i herbem, którą Benedict zachowuje jako ślad tej magicznej nocy.

Od tej chwili wciąż prześladuje go wizja pięknej nieznajomej, której nie udaje mu się odnaleźć przez kolejne dwa lata i powoli traci na to nadzieję. Żadna inna kobieta nie wydaje się już równie pociągająca, aż do chwili, gdy spotyka Sophię. Jednak w skromnej służącej nie dostrzega damy z balu.

A wszystko to dzieje się pod czujnym okiem lady Whistledown, której Kronika Towarzyska dostarcza zarówno bohaterom, jak i nam interesujących informacji. Jej artykuły rozpoczynają każdy rozdział, podając daty publikacji, co pozwala dokładnie śledzić bieg wydarzeń.

„Propozycja dżentelmena”, podobnie jak wcześniejsze jej powieści, zawiera wszystko, czego można oczekiwać od dobrego romansu: wartką akcję, tajemnice, intrygi, humor, piękne tło historyczne i dialogi pełne emocji. Doskonale przedstawia wewnętrzne rozterki bohaterów dzięki narracji trzecioosobowej, ukazując ich myśli i uczucia w sposób niezwykle sugestywny. Zręcznie czerpie inspirację z klasycznej baśni o Kopciuszku, ale nadaje jej nową, bardziej realistyczną i emocjonalnie złożoną odsłonę. Zamiast prostego „żyli długo i szczęśliwie”, mamy historię pełną trudnych decyzji, społecznych ograniczeń i osobistej walki o lepsze życie.

Spotkałam się z opinią, że Benedict w serialu jest inny niż w książce, co dla wielu okazało się rozczarowujące. Niektórzy sugerowali, że to Julia Quinn zmieniła charakter bohatera, jednak prawda jest odwrotna – to twórcy serialu dokonali tych modyfikacji. Powieść miała swoją premierę w 2001 roku, a serial ukazał się dopiero w 2020 roku. Według mnie ingerencja była zbyt duża, a po zapoznaniu się ze zmianami i zobaczeniu zapowiedzi ekranizacji straciłam ochotę na oglądanie serialowej wersji tej historii.

To, co wyróżnia „Propozycję dżentelmena” to nie tylko romantyczny wątek, ale także sposób, w jaki pani Quinn rozwija relacje między bohaterami. Sophie nie jest bierną, czekającą na ratunek dziewczyną, ale stara się zmienić swój los. Okazuje się silną osobowością, znającą swoją wartość i mającą odwagę, by zawalczyć o własne szczęście, mimo przeciwności znajduje w sobie odwagę. Z kolei Benedict nie jest typowym „książę z bajki”, lecz mężczyzną szukającym swojej miłości, która mimo upływu czasu, wciąż jest w jego sercu. Pragnie, by w końcu ktoś dostrzegł w nim jego osobowość, a nie to kim jest dla społeczeństwa, które uważa go za odpowiedniego kandydata na męża tylko dlatego, że pochodzi z bogatej i znanej rodziny.

„Propozycja dżentelmena” to wciągająca, świetnie napisana opowieść romantyczna, którą czytałam z dużym zaangażowaniem. Szczególnie przejęłam się losem Sophie, która została potraktowana niesprawiedliwie tylko ze względu na swoje pochodzenie. Dziś trudno sobie wyobrazić, by ktoś był poniżany z powodu urodzenia się poza małżeństwem, ale 200 lat temu społeczeństwo surowo przestrzegało tych zasad.

Fabuła łączy w sobie elementy romansu, humoru i emocji, co czyni ją wciągającą lekturą dla fanów literatury obyczajowej i romansów historycznych. Niesamowitą osobą jest matka Benedicta, Violetta, która pokazała w tej części, że jest niesamowitą, mądrą, dobrą i wrażliwą kobietą potrafiącą stanąć po właściwej stronie i bronić swoich najbliższych

Całość tworzy zgrabną mieszankę romantyzmu, humoru i refleksji nad społecznymi różnicami. Historie pełne miłości, emocji i przemian mają w sobie coś niezwykłego – potrafią zarówno wzruszać, jak i inspirować. Seria „Bridgertonowie” ze swoim baśniowym klimatem idealnie wpisuje się w ten schemat, oferując czytelnikom chwilę oderwania od rzeczywistości, a jednocześnie poruszając ważne tematy, aktualne do dziś.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie II

Data premiery z barwionymi brzegami: 06.04.2025r.

Inne wydania: 03.02.2011r. (Amber), 01.01. 2014r. (Amber), 18.05.2014 (Zysk i S-ka)

Data pierwszej premiery angielskiej: 2001r.

Ilość stron: 460

Oprawa: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny:

Tłumaczenie: Agnieszka Kowalska, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8335-529-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6