[110/25] - 1823. - "Tamtej deszczowej nocy"

"Tamtej deszczowej nocy"

A.P. Mist

„Nie można zawrócić rzeki, ale można zmienić jej bieg. Trzeba tylko trochę wysiłku.”

Związek dwojga osób to przede wszystkim sztuka kompromisów, umiejętność rozmowy, otwartości i szczerości. Często to milczenie prowadzi do największych rozczarowań i bólu – zamiast wyjaśnienia sprawy, narasta frustracja, pojawiają się wzajemne oskarżenia i nieporozumienia. Umiejętność komunikacji, słuchania drugiej osoby i wyjścia poza własne emocje jest kluczowa zarówno w przyjaźni, jak i miłości. Jeżeli tego nie ma, to sprawy mogą potoczyć się jak u bohaterów książki „Tamtej deszczowej nocy.”  Ich historia  to opowieść o tym, ze czasami jedno niewypowiedziane zdanie, jeden błędny krok wystarczy, by rozdzielić ludzi na lata. 

Evelyn Crumb i Cameron Shelton dorastali jako sąsiedzi, znając się od najmłodszych lat. Od zawsze między nimi iskrzyło, lecz w sposób daleki od sympatii. Nikt nie przypuszczał, że ich relacja mogłaby się zmienić – aż do pewnej deszczowej nocy, gdy przekroczyli granicę, z której nie było powrotu. Następnego dnia Cameron popełnił błąd, który na lata rozdzielił ich drogi.

Pięć lat później Evelyn wraca do rodzinnego miasteczka, by pomóc mamie w zorganizowaniu pogrzebu ojca. Nie wie, że również Cameron przyjechał do domu, więc ich spotkanie jest kwestią czasu, ale ona nie jest z tego powodu szczęśliwa. Wręcz przeciwnie, emanuje jeszcze większą niechęcią niż kiedyś, a właściwie to go nienawidzi. Za co? Tego od razu nie wiemy, tak jak nie wiemy, jaki sekret skrywa bohaterka. 

Właściwie domyśliłam się, o co chodzi, ale tym bardziej byłam zdania, że ona popełnia ogromny błąd i niewłaściwie ocenia sytuację. Wścieka się i wylewa swoje frustracje na Cameronie, który nie rozumie, o co jej chodzi. Bo jeżeli o tę jedną noc, po której zniknął, to on do dzisiaj tego żałuje. Brak rozmowy na temat powodów jej niechęci do Sheltona, jej milczenie i niewyjaśnienie sytuacji prowadzi do nieporozumień, fałszywych oskarżeń i dezorientacji. Nawet wtedy, gdy już wyszło na jaw, dlaczego Evelyn tak się zachowuje, nadal nie byłam po jej stronie, gdyż ja zawsze jestem zwolenniczką rozmowy, a nie ciskania gromami. A tego oboje nie potrafią zrobić. Krok po kroku stawiają czoła przeciwnościom losu, by odkryć prawdę, która ponownie wywróci ich życie do góry nogami. To podróż przez emocje, błędy i trudne decyzje, której finał zależy od odwagi bohaterów.

„Tamtej deszczowej nocy” to powieść, w której można dostrzec znane schematy, lecz mimo tego pozostawia pozytywne wrażenie. Nie mniej jest to historia, którą przeczytałam z przyjemnością, bez znużenia. Styl autorki sprawia, że dosyć szybko podążałam za kolejnymi wydarzeniami, których nie brakuje. To powieść, która szeleści i pachnie deszczem, który pojawia się dosłownie w postaci różnej swojej fizycznej wersji, ale też jako metafora.

Najbardziej irytującą postacią była dla mnie Evelyn – od początku nie wzbudziła mojej sympatii. Dopiero, gdy poznałam prawdę o jej gniewie, moja niechęć nieco zelżała, choć wciąż uważam, że nie zachowuje się jak dorosła osoba. Często wyżywa się na Cameronie, rani go ostrymi słowami, nie bacząc na to, że sprawia mu ból i wprawia w osłupienie. Przez długi czas sądziłam, że jej złość wynika z tej jednej nocy, gdy przekroczyli granice przyjaźni, a on zaraz potem zniknął bez słowa wyjaśnienia. To oczywiście było nierozsądne z jego strony, ale czy naprawdę wystarczyło, by wzbudzić w niej taką nienawiść? Od początku było jasne, że kryje się za tym coś więcej – jednak ani my, ani Cameron nie wiemy, co tak naprawdę dręczy Evelyn.

Natomiast bardzo polubiłam jej przyjaciółkę Celine, która okazała się bardzo mądrą i dojrzałą kobietą. Patrzy na wszystko z boku i potrafi zauważyć to, czego nie dostrzega Evelyn. W wielu aspektach zgadzałam się z nią i podzielałam jej zdanie, chociażby w z jej stwierdzeniem: „Jeżeli będziecie się szamotać, nigdy nie uzyskacie równowagi”. Taka przyjaciółka to naprawdę skarb. Drugą osobą, która ujęła moje serce to ojciec Camerona. Z pozoru zdystansowany, ale tak naprawdę wspaniały człowiek, dający dobre, trafne rady i stający zawsze stronie syna, nawet, gdy inny się od niego odwrócili.

Cameron żałuje swoich dawnych decyzji i próbuje zbliżyć się do Evelyn, lecz ona jasno daje mu do zrozumienia, że jedyne, co do niego czuje, to nienawiść. Tajemnice, nieporozumienia i nieustanna walka sprawiają, że ich prawdziwe uczucia pozostają w cieniu.

"Tamtej deszczowej nocy" to romans za którym stoi tajemnica, intryga i sekrety, niewypowiedziane słowa. Dosyć szybko domyśliłam się, kto tak namieszał w życiu tych dwojga ludzi i dziwiłam się, że oni tego nie widzą. Autorka stworzyła historię o dwojgu pogubionych młodych ludziach, na których przyszłości zaważyła jedna noc, ale też ludzka podłość. Ich historia pokazuje, że zawsze Warto rozmawiać, ale z umiejętnością słuchania, czego obojgu brakowało. Złością niczego się nie załatwi i nie wyjaśni. A Evelyn wciąż tę złość czuje w sobie i nie odpuszcza, a to nie rozwiązuje problemów.

To historia pełna gorących, ekspresyjnych emocji, trudnych decyzji i ludzkich błędów, która udowadnia, że czasem jeden krok,  jedna rozmowa – może odmienić wszystko. Złość i uprzedzenia budują mur, który trudno zburzyć, a brak dialogu i porozumienia prowadzi do cierpienia większego niż sama prawda. Perypetie bohaterów pokazują, że miłość to nie tylko namiętność i pragnienie, ale również umiejętność słuchania, wybaczania i szczerości.

Książkę  przeczytałam w ramach współpracy z autorką i wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 23.05. 2025 r.

Ilość stron: 294

Wymiary: 205 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-744-5

Wydawnictwo WasPos

Moja ocena: 5/6

[109/25] - 1822. - „Żywioły” - Tom I - "Woda i ziemia"

„Woda i ziemia”

Cykl „Żywioły”

Tom pierwszy

John Boyne

„Żywioły – woda, ziemia, ogień, powietrze – są naszymi największymi przyjaciółmi, ożywiają nas. Karmią, ogrzewają, dają życie, a jednocześnie spiskują, by nas zabić na każdym kroku.”

Książka pt.: „Woda” i "Ziemia" zawiera dwa różne opowiadania, które zostały ujęte w jednym tomie i należą do serii zatytułowanej "Żywioły". W wersji angielskiej zostały wydane w osobnych tomach. W wersji polskiej wydawnictwo Replika zdecydowało się na ujęcie w jednym tomie od razu dwóch historii, co uważam za dobry pomysł.

Bohaterką pierwszego z nich jest Vanessa Carvin, która przybywa na wyspę uciekając z Dublina. Pierwsze, co robi to zmienia swoje imię i nazwisko na Willow Hale oraz wygląd. Zamierza prowadzić samotne życie i w ten sposób uciec przed przeszłością. To jednak okazuje się trudne, bo podjęte wówczas decyzje mają swoje konsekwencje. Wyspa wydaje się doskonałym miejscem, by przemyśleć sobie to, czego doświadczyła i znaleźć sposób, by odnaleźć spokój.

Od pierwszych stron fabuła wciąga nas w świat Willow spokojnym rytmem, bez nagłych zwrotów akcji, a mimo to wsiąkamy w jej historię, gnani przez ciekawość. Nie od razu wiadomo, co stoi za decyzją kobiety i jej wyborami. Wiemy jedynie, że to coś strasznego, coś, co spowodowało, że postanowiła uciec na wyspę.

W drugim opowiadaniu, zatytułowanym „Ziemia”, poznajemy dwóch znanych piłkarzy, którzy stają przed sądem, oskarżeni o napaść seksualną. Jeden z nich, Evan Keogh, wraca myślami do przeszłości, próbując zrozumieć, jak znalazł się w tym miejscu. Odkąd opuścił swój dom na wyspie, jego życie stało się iluzją, pełnym kłamstw i sprzeczności. Był utalentowanym piłkarzem, ale jego prawdziwym marzeniem było zupełnie coś innego. On pragnął malować.

„Woda” i „Ziemia” to opowiadania mają w sobie duży ładunek emocjonalny, ale też mroku, traumatycznych wspomnień, bólu i cierpienia. Autor bez zahamowań, bardzo wyraziście i dogłębnie obnaża naturę ludzką, pokazując ciemniejszą stronę człowieczeństwa, które poruszają emocjonalnie i wnikają w nasz umysł, więc trudno o nich zapomnieć. Tytułowe żywioły mają nie tylko fizyczne aspekty, ale też symboliczne, które odkrywamy w trakcie czytania.

Woda w historii Willow reprezentuje społeczne normy, które zmuszają jednostkę do przystosowania się kosztem własnej autentyczności. To wszechobecna, ale dystansowana siła, od której bohaterka próbuje się uwolnić. Natomiast ziemia pełni w życiu Evana rolę nie tylko fizycznego elementu, ale też metaforycznego symbolu jego przeszłości i prób odnalezienia siebie. Jest obecna w jego obrazach, wypełnia przestrzeń boiska pod jego stopami, osadza się w nozdrzach i pozostaje pod paznokciami. Nieustannie mu towarzyszy – niczym echo przeszłości, które plami jego wysiłki w poszukiwaniu własnej tożsamości. Jego opowieść skupia się na skomplikowanej plątaninie relacji, w której nie znajduje schronienia. Jego wybory ograniczają się do zdrady najbliższego kolegi lub własnego poczucia moralności. W świecie, gdzie władza należy do bezwzględnych i drapieżnych postaci, Evan pozostaje bez kontroli nad własną ścieżką.

Pan John Boyne w tych dwóch krótkich formach zawarł wszystko, to co jest istotne, jeżeli chodzi o człowieczeństwo i dokonywane wybory mające wpływ na nasze życie. Nie stosuje zbędnych opisów, a te, które są mają sens i są idealnie wpasowane w fabułę. Ogromnie jestem ciekawa opowiadań „Ogień” i „Powietrze” po tym, co autor zaserwował w pierwszych dwóch historiach.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery wersji polskiej drukowanej: 11 marca 2025r.

Data premiery angielskiej opowiadania „Woda”: 02.11.2023r."

Data premiery angielskiej opowiadania „Ziemia” 18.04. 2024 r

Data wydania ebooka: 10.03.2025r.

Rozmiar pliku ePub: 1MB

Rozmiar pliku Mobi: 2.8MB

Wymiary książki: 130x200 mm

Oprawa: miękka

Ilość stron: 320

Przekład: Ewa Ratajczyk

Tytuł oryginału: Water/Earth

ISBN: 978-83-68364-16-3

ISBN Ebooka: 978-83-683-6455-2

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 5/6

[108/25] - 1821. - „Uważny dotyk”

„Uważny dotyk”

Scarlett Peacock

„Dotyk powinien być przyjemny niezależnie od tego, czy go dajesz, czy otrzymujesz.”

Seks to zagadnienie, na który wielu ludzi nie lubi i nie chce rozmawiać, nawet jeżeli nie jest to sfera życia, która ich satysfakcjonuje. Traktowany, jako temat tabu sprawia, że pojawiające się w tym obszarze problemy przyczyniają się do nie jednej tragedii, stresu, rozpadu związku czy wewnętrznej frustracji. Nie każdy szuka rozwiązania u seksuologa, tak jak bohaterka książki „Uważny dotyk” i przez wiele lat boryka się ze swoimi komplikacjami sami ze sobą. 

Janet to trzydziestoczteroletnia kobieta, której pozornie niczego nie brakuje. Jest pewna siebie, zadbana, nieugięta w negocjacjach prowadzonych w firmie marketingowej, w której pracuje i odnosząca sukcesy. Czuje się spełniona zawodowo, ale gorzej jest z życiem osobistym. Kiedyś miała marzenia, które snuła wraz ze swoją przyjaciółką Helen. Obie chciały mieć własny dom, rodzinę, dzieci. Jednak teraz, w dorosłym życiu ich drogi się rozeszły, tak jak oddaliły się wyrażane wówczas pragnienia i wyobrażenia o przyszłości.

Za fasadą profesjonalizmu Janet kryje się samotność oraz nieustanna pogoń za perfekcją, która pozwala zapomnieć o tym, co boli duszę. Od jakiegoś czasu bohaterka uczęszcza na terapię, ale gdy ją poznajemy, zmienia się osoba, która ma w zastępstwie dotychczasowego terapeuty poprowadzić najbliższą sesję. Jest nim charyzmatyczny William, który znany jest ze swoich niekonwencjonalnych metod. Dosyć szybko odkrywa w niej to, co jej doskwiera. Jednym większych jej problemów jest trudność w odczuwaniu przyjemności podczas intymnych zbliżeń.

„Uważny dotyk” jest debiutancką powieścią autorki skrywającej się pod pseudonimem Scarlett Peacock, która w odważnym i bezpruderyjnym stylu wkracza na czytelnicze pole. To powieść, która jest właściwie zapisem spotkań bohaterów. On – terapeuta, który „leczy” specyficznymi metodami. Ona – wyniosła, kontrolująca życie bizneswoman, która pogubiła się w swoich uczuciach. Wskutek przeżyć z przeszłości nie ufa ludziom, nie potrafi całkowicie poddać się swoim pragnieniom, uwolnić umysł od codziennych zadań, jakie czekają ją w pracy. Jest typem pracoholiczki spełniającej się zawodowo, co sprawia, że jej dni poza firmą wypełnione są pustką i samotnością.

Historia Janet jest wnikliwym obrazem bólu i trudnej przeszłości. Porusza tematykę uzależnień, przemocy, braku samoakceptacji i porzucenia, ale jednocześnie daje nadzieję – na drugą szansę, odbudowę relacji, walkę o siebie i naukę dostrzegania dobra, które wciąż ją otacza. Niewątpliwie jednym z jej najmocniejszych elementów jest psychologiczna głębia postaci, gdy śledzimy ich przeżycia, rozterki i wybory, które są nieustannie analizowane i interpretowane podczas spotkań w gabinecie Willa.

Rozmowy są tutaj kluczowym elementem, dzięki którym wnikamy w umysł Janet, ale też poznajemy lepiej Williama, który także ma swoje demony. Ich spotkanie zaczynają stopniowo przypominać erotyczne spotkania zamiast psychologiczne sesje. Na ich wymianie zdań opiera się głównie fabuła oraz na rozwijającej się relacji, która z typowej sesji psychologicznej przeradza się w intymną i coraz bardziej perwersyjną relację wykraczającą poza zwykły kontakt pacjent – terapeuta. I o ile na początku nazywanie Williama „terapeutą” było uzasadnione, to w dalszej części brzmiało to sztucznie, gdyż ich spotkania przestały być oparte jedynie na rozmowach. A to słowo autorka używa bardzo często.

Historia Janet to relacja o przekraczaniu granic – pozornie klarownych, lecz w rzeczywistości pełnych niuansów i nieoczywistych aspektów. Można się zastanawiać, czy jej losy potoczyłyby się inaczej, gdyby ich relacja pozostała wyłącznie profesjonalna – ale czy oznaczałoby to lepszy finał? Jej wybory, choć wydają się śmiałe i niebezpieczne, mają swoją wewnętrzną logikę, której nie sposób ocenić jednoznacznie.

Fabuła wypełniona erotycznym podtekstem i nie brakuje w niej oczywiście tego rodzaju scen. Niektóre opisy są bardziej zmysłowe, intensywne, nacechowane dominującą dynamiką, ale są też takie, które przedstawione zostały w sposób bardziej techniczny niż emocjonalny, ale też nie zawsze wpisują się w estetykę. Pokazuje w ten sposób, że w sferze erotycznej zasady i granice są takie, na jakie pozwalają kochankowie.

„Uważny dotyk” to powieść, która idealnie wpisuje się w literaturę erotyczną, ale nie jest on typowym przedstawicielem tego gatunku. Okazuje się, że ma w sobie drugie dno, pod którym kryją się sekrety, o którym nie ma pojęcia ani bohaterka, ani my, jako czytelnicy. Autorka przedstawiła tę historię tylko z perspektywy Janet, więc razem z nią odkrywamy zarówno jej podejście do dziejących się spraw, wrażenia i przemyślenia, ale też towarzyszące jej emocje.

Scarlett Peacock stworzyła historię, która ma erotyczny podtekst, ale też porusza temat odkrywania siebie, przekraczania barier i poszukiwania akceptacji – zarówno w oczach innych, jak i we własnym wnętrzu oraz także skłania do głębszej analizy relacji oraz emocji. Choć nie brakuje w niej intensywnych przeżyć, akcja rozwija się w sposób wyważony, pozwalając odbiorcy w pełni zanurzyć się w więzi rodzącej się między pacjentką a terapeutą.

Finał tej opowieści pozostawia uczucie zawieszenia, zaskakuje rozwiązaniem i stawia pytanie o kontynuację, bo w tej formie sprawia wrażenie niedokończonej.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 07.01.2025r.

Ilość stron: 492

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-561-0

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[107/25] - 1820. - "Bridgertonowie" - Tom IV

"Miłosne tajemnice"

Cykl: Bridgertonowie

Tom czwarty

Julia Quinn

Jak donosi Lady Whistledown:

„Mamy córek na wydaniu promienieją – Colin Bridgerton 

powrócił z Grecji.”

Rodzina Bridgertonów fascynuje nie tylko swoich współczesnych, ale i kolejne pokolenia czytelników, czego dowodem jest popularność zarówno książek, jak i serialu Netflixa. Ja również uległam jej urokowi, ale tylko i wyłącznie w postaci książki, gdyż serial mnie zawiódł. Kilka lat temu poznałam ten cykl, gdy jeszcze miał on nieco skromniejsze wydanie. Teraz, w nowej, eleganckiej oprawie ponownie zanurzam się w świecie arystokracji XIX wieku i nadal jestem pod jej wrażeniem.  

W trzech pierwszych tomach poznaliśmy losy  Anthony’ego i Benedicta, a teraz, w czwartej części pt.: "Miłosne tajemnice", nadszedł czas na kolejnego z braci – Colina Bridgertona.  On od dawna zmaga się z wizerunkiem, jaki przez lata ukształtowało o nim otoczenie i przypięło mu łatkę beztroskiego uwodziciela bez większego celu. Po powrocie do Londynu dostrzega, że świat wokół niego się zmienił,  zwłaszcza Penelopę. Nie wie, że ona darzy go uczuciem od dawna, ale zawsze pozostawała w cieniu innych dziewcząt. Teraz jednak Colin nie potrafi zignorować emocji, jakie budzi w nim kobieta, którą dotąd traktował jedynie, jako przyjaciółkę swojej siostry. 

Penelope Featherington nigdy nie była dziewczyną która wzbudzała zainteresowanie w kawalerach na organizowanych w sezonie balach. Jej nieco zaokrąglona figura i źle dobrane przez jej matkę stroje wywołują z reguły współczucie i zgryźliwe uśmieszki otoczenia. Nikt nie wie, poza jej przyjaciółką Eloise, że od zawsze skrywa uczucia do Colina Bridgertona, choć nigdy nie miała odwagi się do nich przyznać. Jednak gdy pewnego dnia przypadkowo odkrywa prawdę, której nigdy się nie spodziewała, zaczyna dostrzegać, że Colin może być kimś zupełnie innym, niż sobie wyobrażała.

Akcja czwartej części serii toczy się w 1824 roku, ale na początku autorka przypomina krótko genezę znajomości Penelope i Colina, gdy ich ścieżki los splótł dwa lata wcześniej. To był moment, gdy dziewczyna zakochała się w nim bez pamięci. Jednak ona doskonale wie, że Colin nie jest dla niej i nigdy ona nie zostanie jego żoną. W tym utwierdziło ją pewne zdarzenie, gdy kilka lat później usłyszała przypadkowo wypowiedź Colina wykluczającą możliwość ich małżeństwa, lecz zachowała godność i milczenie.

Czwarty tom opowieści o Bridgertonach miał swoją zagraniczną premierę w 2022 roku i szybko stała się bestsellerem New York Timesa, Apple Books, USA Today i Publishers Weekly. Na polskiej scenie wydawniczej po raz pierwszy czytelnicy poznali historię Colina i Penelope 01.09.2005 roku, jako „Miłosne pochody”, a kolejne kolejne wydanie wkrótce w wydawnictwie Amber 31.05.2016 roku i w 2021 roku, już jako Miłosne tajemnice, a następnie wydania podjęło się wydawnictwo Zysk i S-ka najpierw w miękkiej oprawie 16.11.2021 roku, po którym najnowsze edycja 29.04.2025 roku, która zachwyca wydaniem.

„Miłosne tajemnice” to prawdziwa mieszanka sekretów, plotek i intryg, ale przede wszystkim emocjonujących wątków miłosnych, które Julia Quinn kreśli z niezwykłą lekkością i wdziękiem. Julia Doskonale z elegancją i lekkością prowadzi narrację, łącząc przyjemny styl z subtelnym humorem i intrygującą fabułą. Dzięki trzecioosobowej narracji zyskujemy szeroki wgląd w wydarzenia, myśli i reakcję bohaterów, a całą historię pochłania się z fascynacją i ciekawością. Książka doskonale oddaje atmosferę XIX-wiecznej angielskiej arystokracji, jej obyczaje, stroje, ambicje i zasady społeczne, które ograniczają wolę głównie kobiet. Zwłaszcza młode panny muszą spełniać narzucone normy zachowania i obyczajów. Wszystkiemu przygląda się nieustannie obecna lady Whistledown, która ujawnia najbardziej intrygujące sekrety towarzyskie, ze szczególnym uwzględnieniem losów rodziny Bridgertonów.

Oczywiście wszystkich zastanawia, kto kryje się pod tym pseudonimem, więc jest to kolejna zagadka do rozwiązania także dla nas, czytelnika, ale też dla bohaterów. Wydaje się, że odkrycie tożsamości tajemniczej damy jest już bliski, gdy z pań, Lady Danbury, rzuca wyzwanie przeznaczając tysiąc funtów dla tego, kto zdemaskuje lady Whistledown.

„Miłosne tajemnice” to kolejna świetna powieść, którą czyta się lekko, nie raz z uśmiechem na twarzy, która od pierwszych stron szybko wciąga w wir wydarzeń. Razem z bohaterami brylujemy na salonach, przyglądamy się różnym scenom, które budują romantyczny nastrój, dając satysfakcję z poznawania kolejnych wydarzeń. Autorka z wyjątkowym kunsztem kreśli portrety swoich bohaterów, ukazując ich emocje, rozterki i pragnienia. W tej historii nie brakuje sekretów, które stopniowo wychodzą na światło dzienne, a uczucia rozwijają się wbrew wszelkim przeszkodom. Pani Julia Quinn mistrzowsko splata losy postaci, tworząc narrację pełną napięcia i romantycznej atmosfery. Kilkuwątkowa historia prowadzi do odkrycia, że miłość pojawia się nieoczekiwanie, nawet wówczas, gdy nie ma na nią szans. Miłość bowiem ma wiele odcieni, a czasem odkrywamy ją tam, gdzie najmniej się spodziewamy 

Powieści Julii Quinn nie tylko wciągają  od pierwszych stron, ale również skłaniają do refleksji nad tym, jak silne są uczucia i jak często muszą zmierzyć się z oczekiwaniami społecznymi. Ta opowieść to prawdziwa uczta dla wielbicieli emocjonujących romansów, którzy pragną zanurzyć się w świecie pełnym pasji i tajemnic.

Recenzja tomu pierwszego "Mój książę" 

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Premiera z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r
Premiera angielska tej edycji: 24 listopada 2015 r.
Ilość stron: 464
Okładka: twarda
Wymiary: 140x205 mm
Tytuł oryginalny: Romancing Mister Bridgerton
Tłumaczenie: Aleksandra Jagiełowicz, Katarzyna Krawczyk
ISBN: 978-83-8335-538-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

"Gdy ucichną dęby" - patronat

 

Mam przyjemność poinformować, że pod moim patronatem ukaże się książka

pani Aleksandry Palasek

"Gdy ucichną dęby"

nakładem wydawnictwa

WasPos

O czym opowiada ta powieść z uroczą okładką?

Fabuła zabiera nas do czasów wczesnośredniowiecznych, na tereny Polski i Norwegii. To ten moment historii naszych dziejów, gdy panują Piastowie.

Bohaterami są Gniewko i Sława, którzy nie potrafią bez siebie żyć. Nagle jednak zostają rozdzieleni, a coś, co nigdy nie miało mieć miejsca, zmienia wszystko o sto osiemdziesiąt stopni. Życie w świecie, w którym handel ludźmi jest na porządku dziennym, zasady moralne nie istnieją, a chrześcijaństwo siłą zbiera wokół siebie nowych wyznawców, nie jest proste dla tej dwójki.

Czy ich psychika jest na tyle silna, by poradzili sobie w całkowicie odmiennych warunkach od tych, w których się wychowali, i by nie poczyniło to szkód w ich młodych umysłach? Czy są w stanie bez siebie przetrwać? Czy na ich drodze może pojawić się jeszcze miłość lub przyjaźń? A może już nie ma dla nich nadziei i ten okropny świat ich pochłonie?

Czy tak jak ja jesteście ciekawi tej opowieści?

[106/25] - 1819. - "Maria Dee" - Tom II

„W cieniu aniołów”

Cykl: Maria Dee

Tom drugi

Anna Szumacher

„Jeżeli idziesz przez piekło, nie zatrzymuj się, idź dalej.

Wszystko się kiedyś skończy”

„W cieniu aniołów” to drugi tom Cyklu Marii Dee – urban fantasy osadzonego we współczesnej Ameryce Północnej, czerpiącego inspiracje z miejskich legend, historii oraz podań Stanów Zjednoczonych i Kanady.

Po lekturze pierwszej części Cyklu Marii Dee wiedziałam, że czeka mnie kolejna pełna emocji i niespodzianek podróż. W cieniu aniołów nie tylko rozwija wątki z poprzedniej książki, ale rzuca Marię w jeszcze bardziej nieprzewidywalne i niebezpieczne sytuacje. Tym razem stawka jest wyższa, a świat, w którym przyszło jej walczyć o własne życie, nabiera jeszcze mroczniejszych barw.

Maria Dee dosłownie trafia do piekła zwanego Dominium– i to na własne życzenie. Choć decyzja nie była do końca dobrowolna, wierzy, że to jedyny sposób, by uwolnić się od Kindreda i odzyskać dawne życie, wolne od demonów, nadnaturalnych kłopotów i złowieszczych przepowiedni. Nie podejrzewa jednak, że jej podróż dopiero się zaczyna – a to, co miało być wyzwoleniem, okaże się początkiem znacznie większych problemów.

Zanim się zorientuje, zostaje uwikłana w demoniczny przewrót pałacowy, tajemnicze podziemie czarownic i starcie z siłami anielskimi. Czeka ją również wędrówka od Alaski po Kalifornię w poszukiwaniu makabrycznej układanki, której elementy skrywają prawdę większą, niż mogła przypuszczać. A towarzystwo, z którym przyjdzie jej podróżować, jest ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzyła.

Druga część przygód Marii jest jeszcze bardziej pogmatwana, niż pierwsza. Właściwie niewiele się wyjaśnia, ale dużo się dzieje i widać, że droga do dawnego życia wciąż jej umyka, Do tego pojawia się wątek miłosny, gdyż Maria znajduje swoją miłość, która też jest nietypowa i wykracza poza normalny przebieg tego typu wątków. Tu wszystko jest na opak, czyli nie takie, jakie znamy czy mamy jakieś wyobrażenia. Piekło nie jest takie, jakie znamy z opisów biblijnych i znacząco odbiega swoim urbanistycznym wyglądem oraz przebywającymi tam demonami i diabelskimi istotami. Anioły nie przypominają aniołów, diabeł jest bardziej ludzki, a to co spotyka naszą bohaterkę, trudno było przewidzieć, jak jej losy się potoczą. Trudno jest coś więcej napisać o przebiegu fabuły, bo wiąże się ona ściśle z tomem pierwszym.

W drugim tomie pojawia się niespodziewany zwrot akcji, który diametralnie zmienia sposób, w jaki postrzegamy jednego z bohaterów z pierwszej części. Dodatkowo, utrata dwóch kluczowych postaci nie tylko dodaje dramatyzmu, ale również kieruje fabułę na inny tor, intensyfikując napięcie i podkreślając nieprzewidywalność losów Marii Dee. I tu byłam zawiedziona, bo miałam nadzieję, że postacie o demonicznych zdolnościach będą potrafiły uniknąć swego losu. Bez nich ta historia straciła na pewnej tajemniczości i magii.

Plusem jest dosyć dynamiczne tempo i mimo nagromadzenia wielu wydarzeń, poszczególne wątki są mocniej powiązane i skupione wokół jednego, zmieniającego się celu. Autorka umiejętnie prowadzi czytelnika przez kolejne etapy historii, dodając nowe elementy, które nie tylko urozmaicają fabułę, ale także nadają jej większej głębi. Plusem jest dosyć dynamiczne tempo i mimo nagromadzenia wielu wydarzeń, O ile w poprzednim tomie momentami można było odnieść wrażenie „serialowej” narracji, tutaj poszczególne wątki są mocniej powiązane i

Autorka umiejętnie prowadzi czytelnika przez kolejne etapy historii, dodając nowe elementy, które nie tylko urozmaicają fabułę, ale także nadają jej większej głębi. Swoim stylem sprawia, że wyrabiamy sobie zdanie o poszczególnych postaciach, do których odczuwamy sympatię, ale nie wszystkie przypadają do serca. Dotyczy to zarówno tych, który są z Piekła rodem, jak i tych, którzy mają anielskie pochodzenie. Mimo że powieść pozostaje rozrywkowa, subtelnie porusza również poważniejsze tematy, pokazując, że w świecie Marii Dee nic nie jest czarno-białe, a ona sama przechodzi przemianę spowodowaną tym, czego do tej pory doświadczyła. Nie jest to już ta sama Maria, jaką poznaliśmy na początku pierwszego tomu. Teraz bliżej jej do czarownicy, niż do zwykłej kobiety, jaką był wcześniej. Nadal ma swoje marzenia, ale ich realizacja jest wciąż trudna.

Drugi tom Cyklu Marii Dee udowadnia, że los bohaterki wciąż pozostaje niepewny, a granice między dobrem a złem są bardziej rozmyte, niż mogłoby się wydawać. Historia nie zwalnia tempa, a Maria staje przed kolejnymi wyzwaniami, które zmuszają ją do przekraczania własnych ograniczeń. Wciąż kroczy ścieżką, której końca nie sposób przewidzieć, a rządy kolejny splot zdarzeń komplikuje jej drogę do normalności. Już wydaje się, że w końcu wszystko wraca do normy, gdy ponownie dzieje się coś dziwnego, co trudno wyjaśnić i objąć ludzkim rozumem.

„W cieniu aniołów” to niewątpliwie gratka dla miłośników gatunku, którzy lubią mieć wrażenie, że wszystko jest możliwe w tej historii, nawet takie sytuacje, które wydają się niemożliwe do zaistnienia. Nie jest to finałowy tomem, lecz raczej koleiny etap przygody z udziałem Marii Dee, a kolejne rozdziały tej historii mogą przynieść jeszcze większe zaskoczenia, a ja jestem ciekawa, jak to wszystko się zakończy.

Recenzja tomu I "W pożyczonym czasie"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I
Data premiery: 25.09.2024r.
Ilość stron: 298
Wymiary: 125×195 mm
Okładka: miękka
ISBN: 978-83-68257-08-3
Wydawca: Wydawnictwo IX
Miejsce wydania: Kraków
Moja ocena: 4/6

[105/25] - 1818. - "Maria Dee" - Tom I

"W pożyczonym czasie"

Cykl: Maria Dee

Tom pierwszy

Anna Szumacher

„żaden człowiek nie rodzi się czarownicą, 

tylko się nią staje”

Wróżby budzą mieszane uczucia, gdyż z reguły ludzi przeraża to, co nieznane. Dla jednych zajrzenie w karty, czy skorzystanie z wizji jasnowidza to niewinna zabawa. Najczęściej wiele osób podchodzi do nich sceptycznie, ale dla innych to coś, co może skrywać prawdę o przyszłości i być drogowskazem na przyszłość. Bohaterka powieści „W pożyczonym czasie” należy do tej pierwszej grupy społeczeństwa, ale wkrótce przekonuje się, że granica między tym, co realne, a tym, co wydaje się nieprawdopodobne, zaczyna się zacierać.

Dwudziestojednoletnia Maria Dee marzy, by zostać prawnikiem, potem chciałaby dostać dobrze płatną pracę i wyjść za mąż za jakiegoś przystojnego, sympatycznego i zamożnego mężczyznę. Większość swojego czasu spędza na nauce i przygotowaniach do czekających ją egzaminów. Jest osobą twardo stąpającą po ziemi, sceptycznie pochodzącą do zjawisk nadprzyrodzonych i wszelkich spraw, które trudno objąć rozumem. Jej koleżanki, wbrew jej poglądom, fundują z okazji urodzin Marii, karnet do wróżki Sybilli. Początkowo z dużą dozą sarkazmu i niechęci dziewczyna bierze udział w sesji u jasnowidzki. Wkrótce okazuje się, że wróżka miała rację i to, co przepowiedziała, spełniło się. Zachęcona tym, studentka zaczyna regularnie odwiedzać wieszczkę i wykorzystywać jej trafne przepowiednie w różnych życiowych dylematach, ale przede wszystkich w nauce i zdawaniu egzaminów. Wszystko wydaje się układać wyśmienicie i być niewinną zabawą, aż do dnia, w którym kolejna wróżba przepowiada jej śmierć. Ta informacja ją przeraża, ale zachowuje ostrożność i podejmuje decyzje, które pomagają jej uniknąć przeznaczonego losu. Dosyć szybko dziewczyna przekonuje się, że nie tak łatwo uciec śmierci z rąk, bo wszechświat próbuje wyrównać to, co zostało zachwiane.

W ogromnym stresie, dezorientacji zmęczeniu udaje się do Sybilli prosząc o pomoc. Niestety, cena za życie jest wysoka, ale nie ma innego wyjścia. Zawiera pakt z tajemniczym starszym panem o imieniu Kindred. W zamian za przedłużenie życia Maria musi dołączyć do jego grupy i pomóc w wykonaniu pewnych zagadkowych zadań. Aby sprostać wyzwaniu, musi nauczyć się nowych, nie zawsze naturalnych umiejętności. Im głębiej zanurza się w świat Kindreda, tym mocniej czuje, że jej nowy mentor nie mówi jej wszystkiego. Podejrzewa, że skrywa coś znacznie mroczniejszego, niż się początkowo wydawało. Nie zamierza biernie poddać się losowi, pragnie wolności i powrotu do swojego dawnego życia, jednak jest to niemożliwe. Mimo to zaczyna obmyślać plan, jak wyrwać się z diabelskiego kontraktu, zanim będzie za późno.

Powyższy opis fabuły może wydawać się obszerny, ale w rzeczywistości stanowi jedynie niewielki fragment tego, co dzieje się na kartach powieści „W pożyczonym czasie”. Tytuł doskonale oddaje jej ducha, ponieważ bohaterka żyje jakby na podarowanym czasie, który ma wyraźnie określony termin ważności.

A tak to się zaczyna...

Nie można odmówić pani Annie Szumacher wyobraźni, co wyraźnie jest widoczne w tej powieści. Wykazała się w niej niesamowitą zdolnością wymyślania nieprawdopodobnych zdarzeń, pokręconych sytuacji i ciekawych osobowości. Do tego jej styl przekazywania wydarzeń i tworzenia w naszych umysłach odpowiednich obrazów świadczy o jej talencie pisarskim. Nie ma w tej powieści jakichś strasznych, odrażających potworów czy przerażających opisów, więc czyta się ją bez lęków. Styl autorki nadaje fabule lekkości, podszytej humorem, dzięki czemu nawet najbardziej dramatyczne momenty nie przytłaczają.

Powieść pt.: „W pożyczonym czasie” to pierwsza część cyklu „Maria Dee”, utrzymana w klimacie urban fantasy, wprowadzająca nas w niezwykły świat pełen tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Powieść należy do wydawniczej serii „Światy Wizjonerów”, w której ukazało się już 16 odrębnych powieści. Każda z nich prowadzi w różne wymiary niezwykłych, pełnych wyobraźni opowieści.

Recenzja tomu II "W cieniu aniołów"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Rok wydania: 13.02.2022 r

Ilość stron: 374

Wymiary: 125×195 mm

ISBN: 978-83-963610-2-8

Wydawca: Wydawnictwo IX

Moja ocena: 4/6

[104/25] - 1817. - "Obsesja powziętej zemsty"

"Obsesja powziętej zemsty"

Stefan Górawski

Sięgając po „Obsesję powziętej zemsty”, miałam ku temu dwa powody. Pierwszy z nich to nazwisko autora, który zdobył uznanie wśród czytelników kryminałów. Po drugie – intrygujący opis, obiecujący dynamiczną, emocjonującą historię z psychologicznym zacięciem. Byłam również ciekawa stylu pana Górawskiego, ponieważ dotąd nie miałam okazji przeczytać żadnej jego powieści, a słyszałam, że jego sposób prowadzenia narracji jest nietuzinkowy i wymaga większego skupienia od czytelnika.

Bohaterem książki jest Hieronim Wrosta, który już jako dziecko wiedział, kim chce być w przyszłości. Na pytanie nauczycielki w szkole o to, jaki zawód chciałby wykonywać, zdecydowanie odpowiedział, że policjantem. Jego uzasadnienie różniło się od motywów rówieśników. Podczas gdy koledzy i koleżanki wybierały swoją przyszłą profesję kierując się upodobaniami, on miał jeden cel: znaleźć mordercę swojej mamy. I danego sobie słowa dotrzymał. Po kilkunastu latach latach podejmuje pracę na komisariacie w rodzinnej wiosce Żartowice koło Głogowa. Tam wdraża się w miejscowe śledztwa, ale są to sprawy, które go niezbyt interesują. Jego najważniejszym celem jest rozwiązanie zagadki śmierci matki. Wciąż ma tę sprawę w swoich myślach i robi wszystko, by dotrzeć do prawdy. Nie jest to łatwe, bo nikomu nie chce się grzebać w dawnych śledztwach, ale obsesja, jaka dominuje u bohatera, nie pozwala mu zrezygnować z tej sprawy, gdyż trudno zapomnieć o dramatycznych wydarzeniach. Mimo upływu lat wciąż nie potrafi się uwolnić od swojej przeszłości.

W powieści „Obsesja powziętej zemsty” pan Stefan Górawski w mistrzowski sposób bada psychologiczne aspekty zemsty i obsesji. Stawia przed nami szereg moralnych i emocjonalnych dylematów, ukazując, jak przeszłość bohatera wpływa na jego sposób postrzegania świata oraz relacje z innymi ludźmi. Lekko mroczny klimat książki wzmacnia ciężar podejmowanych przez Wrostę decyzji, a przygnębiająca aura jego obsesji sprawia, że pojawia się u nas wątpliwość w sens zemsty.

Pod względem struktury powieść odbiega od typowego kryminału. Mimo, że mamy tu śledztwo, fabuła nie rozwija się w zawrotnym tempie, a wręcz przeciwnie, autor często spowalnia narrację poprzez długie retrospekcje, rozbudowane opisy oraz głęboką analizę psychologiczną pojawiających się postaci, nie tylko głównego bohatera. Czasami opisy są zbyt szczegółowe, zwłaszcza zbędne wydały mi się odbieganie od głównego wątku poprzez przybliżanie niektórych wydarzeń z przeszłości, czy charakteru, upodobań niemal każdej osoby, a to osłabiało dynamikę fabuły.

Pan Górawski zdecydował się na narrację trzecioosobową, więc znamy zarówno punkt widzenia Hieronima, ale i innych osób. Jednak w trakcie poznawania jego historii, dowiadujemy się o niektórych sprawach stopniowo, by dopiero w finale ujrzeć prawdę. To razem daje barwny przekrój społeczny, różnych, skomplikowanych relacji między ludzkich i pokazuje specyfikę pracy policji.

Na zdjęciu jest czcionka powiększona, ale w rzeczywistości jest mała.

Dla mnie mnogość opisów oraz szczegółowe wprowadzenie każdej postaci, wraz z ich historią i motywami, sprawiło, że trudniej było mi skupić się na głównym wątku, a to z kolei spowalniało przebieg kolejnych wydarzeń. Dopiero ostatnie rozdziały dostarczyły więcej adrenaliny, gdyż wówczas napięcie wyraźnie wzrosło. Przez całą powieść narastało ono stopniowo, bez nagłych zwrotnych akcji, ale mimo to moja ciekawość nie zmalała, gdyż chciałam poznać rozwiązanie sprawy śmierci matki Hieronima Wrosty. Ostatnie strony rekompensują wcześniejszą rozwlekłość, sprawiając, że finał jest satysfakcjonujący i dobrze domyka wątki. Można jednak uznać, że nie jest on ostateczny, gdyż autor uzależnia napisanie kontynuacji w od zainteresowania i woli czytelników.

Muszę na koniec jeszcze wspomnieć o aspekcie, który wpłynął na komfort czytania. Niestety, mała czcionka sprawia, że lektura jest trudna, zwłaszcza dla osób ze słabszym wzrokiem. Choć treść niesie ze sobą emocje i porusza trudne tematy, sposób jej prezentacji mógłby być bardziej przystępny i przyjazny dla czytelników.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data wydania: 28.10.2024 r.

Ilość stron: 316

Okładka: miękka

Wymiary: 205 x 130 mm

ISBN: 978-83-68018-51-6

Wydawnictwo: CM

Moja ocena: 4/6

[103/25] - 1816. - "Nudziarz"

"Nudziarz"

Piotr Bolc

„Czasami człowiek zostaje, nawet jeśli wie, 

że najwyższy czas dać nogę.”

Jadąc na wakacje, czy urlop lub po prostu na weekend w ciche miejsce szukamy z reguły spokoju, sielankowego nastroju i relaksu na łonie natury. Takie warunki obiecują na pewno Mazury, gdzie można znaleźć piękne miejsce nad jeziorem i cieszyć się urokiem otaczających nas krajobrazów. Takie nadzieje miał bohater książki „Nudziarz”, której okładka wskazuje na lekką wakacyjną opowieść. I tak z początku ta historia wygląda, gdy detektyw o pseudonimie Iks wybiera się na urlop. Miał nadzieję, że spędzi go ze swoją partnerką, ale okazało się, że ona ma zupełnie inne plany.

Mazurska oaza spokoju miała być dla Iksa, prywatnego detektywa, miejscem wytchnienia – nie tylko od wymagającej pracy, ale również od skomplikowanych relacji, które zaczęły go przytłaczać. Wynajęty od samotnego mężczyzny domek miał zapewnić ciszę i anonimowość, a jedynym sąsiadem była posiadłość warszawskiego przedsiębiorcy, którego syn organizował tu wakacyjne spotkania ze znajomymi. Iks otrzymał jasne instrukcje: nie wtrącać się w ich życie. Jednak już pierwszego wieczoru spokojną atmosferę przerywa niespodziewany hałas zza żywopłotu. Wbrew rozsądkowi, Iks postanawia zajrzeć do sąsiadów i interweniować. Ta decyzja okazuje się zgubna w skutkach, a to za sprawą pewnej dziewczyny o imieniu Diana. Ona i jej przyjaciele stają się drogą do niebezpiecznych wydarzeń, które mogą skończyć się nawet śmiercią.

„Nudziarz”, wbrew pozorom, wcale nie jest nudny – wokół bohatera nieustannie coś się dzieje. On sam czuje się skołowany, nie do końca rozumie, w co się wplątał. Po prostu znalazł się w miejscu, gdzie nie powinien. Jego detektywistyczny instynkt go nie zawiódł – szybko odkrył, że detektywem jest się cały czas, bez możliwości wzięcia urlopu.

Już pierwszego dnia spotyka się z niechęcią mieszkańców wioski Rogi, których zachowanie skutecznie odstrasza od pierwszego kontaktu. Szczerze mówiąc, gdybym była na miejscu Iksa, opuściłabym ten rejon natychmiast. Tak niesympatycznego przyjęcia nie doświadczyłam nigdy w rzeczywistości. Iks trafia do społeczności, która nie toleruje obcych, patrzy na nich podejrzliwie i z dystansem. A jeśli ktoś nie spełnia ich niepisanych zasad, mają swoje sposoby, by się go pozbyć.

Jeśli chodzi o bohaterów, ich charaktery stopniowo wyłaniają się z fabuły, ale ich wygląd, wiek czy szczegóły życia pozostają niedoprecyzowane. To sprawia, że trudno się do nich przywiązać. Żadna z poznanych postaci, poza Iksem, nie wzbudziła mojej sympatii, a najmniej polubiłam Dianę. Jest niezdecydowana, pełna sprzeczności, a przy tym wredna, perfidna, samolubna i narzucająca innym swoją wolę. Zaskoczyło mnie, że Iks jest nią zafascynowany i nie dostrzega jej manipulacji oraz fałszu. Bezkrytycznie ulega jej kaprysom, jakby nie widział jej prawdziwej natury.

Książkę „Nudziarz” czyta się lekko, mimo że nie jest wesoło i przyjemnie. Wokół detektywa pojawiają się dziwni, agresywni osobnicy, niespodziewane zagrożenia, niebezpieczne sytuacja zagrażające życiu. Nie ma on do kogo zwrócić się o pomoc, bo nawet policja nie rwie się do przyjrzenia się sprawie, mimo że wydaje się wiedzieć o tym, co się dzieje w ich miejscowości.

Piotr Bolc wciąga nas powoli w duszny świat ukrytych układów, nielegalnych interesów, brudnej gry w cieniu dyskotek i narkotykowego półświatka. Tworzy wrażenie zagrożenia i sprawia, że mamy obawy o życie bohatera.

Fabuła rozwija się początkowo wolno, nawet zbyt wolno – zanim pojawiają się niepokojące spotkania i dramatyczne zwroty akcji, śledzimy szczegółowy opis podróży Iksa do Rogów. Nieco irytujący jest fakt, że nie poznajemy prawdziwego imienia i nazwiska bohatera, lecz następujące po sobie wydarzenia skutecznie odciągają uwagę od tego szczegółu. Na tle tej mrocznej historii pojawiają się również drobne zgrzyty – chociażby użycie przez autora słowa „rogówka” zamiast bardziej popularnego „narożnik” (tak przynajmniej się domyślam), co może brzmieć dziwnie dla czytelnika przyzwyczajonego do innej terminologii. Dodatkowo, na końcu książki pojawia się tekst, który pozostaje bez tłumaczenia, co może budzić niedosyt i wprowadzać irytację, jeśli jego treść jest istotna dla całości historii.

Książkę „Nudziarz” czyta się lekko, mimo że jej fabuła nie należy do przyjemnych. Wokół detektywa pojawiają się agresywni osobnicy, niespodziewane zagrożenia i sytuacje zagrażające życiu. Nie ma on do kogo zwrócić się o pomoc, bo nawet policja zdaje się niechętnie angażować w sprawę, mimo że doskonale wie, co dzieje się w miejscowości. Autor sprawnie buduje duszną atmosferę świata ukrytych układów, nielegalnych interesów i brudnej gry w cieniu dyskotek oraz narkotykowego półświatka. Powoli tworzy wrażenie zagrożenia, sprawiając, że zaczynamy obawiać się o życie bohatera. Piotr Bolc zręcznie splata mroczną rzeczywistość z romansem i tajemnicami tak głębokimi, że budzą strach. Sielankowy pejzaż mazurskiej wsi stopniowo ustępuje miejsca brutalnej prawdzie – wszędzie tam, gdzie są ludzie, nawet raj może zmienić się w piekło.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorem

Wydanie: I

Data wydania: 20.11.2024r.

Ilość stron: 390

Okładka: miękka

Wymiary: 195 x 125 mm

ISBN: 978-83-68037-36-4

Wydawnictwo: Wydawnictwo Nocą

Moja ocena: 4,5/6