[144/25] - 1857.: - "Cloven"

"Cloven"

Jedersafe

"Nie bój się zmian, one są potrzebne"

Wokół schizofrenii narosło wiele mitów, które niestety do dziś są powielane. Jednym z nich jest przekonanie, że schizofrenia powoduje rozdwojenie osobowości — mylone często z zaburzeniem dysocjacyjnym tożsamości. Tymczasem schizofrenia to choroba o zupełnie innym charakterze: pełna wewnętrznego chaosu, zniekształconego postrzegania rzeczywistości, trudności w komunikacji i funkcjonowaniu społecznym. Literatura rzadko podejmuje temat schizofrenii w sposób uczciwy, pozbawiony sensacyjności czy mitów. Tym bardziej warto docenić powieść „Cloven” autorstwa pani Jedersafe, która nie tylko mierzy się z tym trudnym tematem, ale robi to z empatią, subtelnością i głębokim zrozumieniem.

Elodie Wilson wraca do rodzinnego miasta po rocznym pobycie w Londynie. Gdy wyjeżdżała, nie spodziewała się, że pojawi się ponownie w Los Angeles jako narzeczona Justina Rootsa, który ma osobowość narcystyczną. Niestety – ona tego nie widzi. Natomiast zauważa to Maximilian Hackett - jej dawny sąsiad, przyjaciel i obiekt młodzieńczych westchnień. On do tej pory nie pogodził się z jej wyjazdem, tym bardziej, że wówczas ona zostawiła tylko krótką wiadomość i zniknęła. Nie potrafił tego zrozumieć, a jego choroba schizofrenia potęgowała tylko chaos w jego umyśle.

Teraz Eloise znowu mieszka w swoim dawnym domu, którego okna z jej pokoju są skierowane dokładnie w okna jego domu, więc Max znowu może ją obserwować, tak jak kiedyś.

Miałam już okazję poznać twórczość pani Jedersafe, śledząc jej rozwój od początku, czyli od debiutanckiej książki "Beginning Moon" , która rozpoczynała trylogię UNIWERSUM. Byłam zafascynowana napisaną w niej historią, więc z ciekawością sięgnęłam po jej najnowszą powieść. I nie zawiodłam się, bo ponownie autorka napisała opowieść pełną emocji i wydarzeń.

Dwa lata temu po raz pierwszy pani Jedersafe zaistniała na wydawniczym rynku pisząc pierwszy tom swojej debiutanckiej trylogii „Universe”, która składała się z powieści "Beginning Moon", "Flame Moon" i "Destiny Moon". Jej bohaterowie: Francessa i Dominic zaznaczają się też w „Cloven”, ale tylko, jako króciutki epizod poboczny i w nietypowej formie, ale nie o nich jest ta opowieść. Ich przeżycia były tak fascynujące, że po poznaniu całej ich historii pojawiła się u mnie cicha obawa o jakość kolejnych powieści autorki. Okazało się, że były one nieuzasadnione, bo autorka po raz kolejny udowadnia jej pisarstwo nie jest płytkie i słodkie, lecz głębokie, wielowarstwowe i płynne. Rewelacyjnie potrafi pisać o psychice, relacjach i emocjach w sposób, który porusza i zostaje z czytelnikiem na długo.

Nic więc dziwnego, że pani Jedersafe ponownie wciągnęła mnie w świat swoich bohaterów, ich stan umysłu i duszy. Zarówno Eloise, jak i Max są postaciami z krwi i kości — pełnymi sprzeczności, lęków, pragnień. Autorka nie boi się pokazać ich słabości, frustracji i wewnętrznych rozterek. Szczególnie poruszające jest ukazanie schizofrenii Maxa — nie jako sensacyjnego tła, lecz jako realnego wyzwania, z którym można żyć, funkcjonować i kochać. To spojrzenie pełne empatii i zrozumienia, które przełamuje stereotypy i daje nadzieję.

Fabuła toczy się spokojnie sukcesywnie odsłaniając przed nami kolejne sekrety i wydarzenia, także te z przeszłości. Akcja dzieje się zarówno obecnie, jak i kilka lat temu, zanim jeszcze Elodie wyjechała do Londynu.

Jednym z najmocniejszych punktów powieści jest sposób, w jaki autorka przedstawia schizofrenię. Nie jako etykietę, lecz jako realne doświadczenie, z którym można żyć, funkcjonować, kochać. Autorka umiejętnie gra na naszych uczuciach i emocjach powodując to, że dogłębnie wszystko odczuwamy. Pokazuje też tradycyjne podejście osób postronnych do tej choroby, gdy postrzegają taką osobę jako niezrównoważoną, niebezpieczną i szaloną.

Poznając Maxa coraz lepiej, widać, że nie jest „wariatem” — choć tak postrzegają go niektóre osoby z jego otoczenia. Tymczasem on doskonale radzi sobie ze swoim umysłem, który czasami przysparza kłopotów w postrzeganiu rzeczywistości. Jego wewnętrzne monologi, pełne lęku, tęsknoty i niepewności, są poruszające i autentyczne. Ważnym aspektem w tym wątku są sesje psychologiczne, w których uczestniczymy razem z nim. Pokazują one go takim, jaki jest, jak się czuje, o czym marzy, ale przede wszystkim dostrzegamy jego tok rozumowania i postępy, jakie robi. Jego rozmowa z psychoterapeutką jest poruszająca, wnikająca w jego duszę, a przez to działająca na nasze emocje. To młody człowiek, któremu pewnego dnia zawalił się świat, gdy usłyszał diagnozę. Stara się normalnie żyć, robić wszystko to, co jego rówieśnicy, ale nie zawsze jest to łatwe. Elodie nigdy go nie oceniała, razem spędzali dużo czasu, a gdy wyjechała nagle, bez słowa wyjaśnienia, on czuje się samotny, opuszczony i … zły.

Narracja jest zarówno z punktu widzenia Maxa, jak i Eloise, prowadzone w narracji pierwszoplanowej w czasie teraźniejszym. Moim jedynym zastrzeżeniem jest brak wyraźnego oznaczenia w poszczególnych rozdziałach, kto w danym momencie nam opowiada jakieś wydarzenie. Można się tego domyślić, gdy wnikamy w treść, ale nie od razu jest to wiadome. Podobnie było we wcześniejszej jej książce, i tu nic się nie zmieniło. Podobnie jak nadawanie tytułów rozdziałom, ale to akurat jest na plus.

Zarówno Elodie jak i Maximilian zwierzają się nam ze swoich frustracji, przeżyć, rozterek. Wgłębiamy się też w odmęty schizofrenii, która tutaj jest pokazana inaczej. Pokazuje nieco inne oblicze tej choroby, pokazując, że można z nią funkcjonować normalnie. Max jest wprawdzie schizofrenikiem, ale skutecznie z nią walczy uczęszczając na terapię. Jego stan został ukazany wiarygodnie i bez przesady. Elodie to osoba wrażliwa, dająca się lubić, ale niestety, daje sobą manipulować. Sympatię wzbudzają nie tylko główni bohaterowie, ale też osoby im towarzyszące, chociażby przyjaciel Maxa - Zane.

"Cloven" to powieść z oryginalnym pomysłem, nietypowym rozwojem sytuacji opowiadającej o miłości, której nie przeszkadza żadna choroba ani ograniczenia. To przede wszystkim opowieść o miłości, która nie boi się trudnych emocji, nie boi się choroby, przeszłości ani społecznych uprzedzeń. Pani Jedersafe napisała historię, mówiącą, że prawdziwe uczucie nie musi być idealne — wystarczy, że jest prawdziwe.

To jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku, która pozostawia po sobie ogromną burzę emocjonalną. Porusza nie tylko sprawy związane ze schizofrenią, ale też wiele innych życiowych kwestii. Obok tego tematu wyłania się też toksyczna relacja, w jakiej tkwi Elodie, a tego ona nie dostrzega. Wykazuje typowe objawy ofiary człowieka, który ma narcystyczną osobowość i nawet na odległość wciąż kontroluje dziewczynę nie dając jej przestrzeni dla siebie samej.

Autorka pięknie i bardzo sugestywnie oddaje wszystko to, co czują bohaterowie, wszelkie rozterki, obawy, uczucia, które łączą dwie osoby. Nie jest to zatem książka o chorobie lecz o młodym człowieku, który z nią żyje i o dziewczynie, która nie tylko wraca do rodzinnego miasta, ale też opowiada o powrocie do siebie — i do kogoś, kto nigdy nie przestał czekać.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 16.05.2025r.

Ilość stron: 420

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-737-9

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

[142/25] - 1855.: "Przyjaźń to za mało" - Tom II

"Przyjaźń to za mało"

Seria: Przyjacielski układ

Tom drugi

Monika Rępalska

„Życie jest za krótkie, 

by trwać w strachu przed miłością.”

Miłość — temat tak często poruszany w literaturze, a jednak wciąż potrafi zaskakiwać nowymi odcieniami. W powieści „Przyjaźń to za mało” Monika Rępalska ponownie zabiera nas w podróż przez emocjonalne labirynty, w których nie ma prostych rozwiązań ani jednoznacznych odpowiedzi, a miłość kształtuje się powoli, ale wyraźnie.

Zoe od najmłodszych lat była świadkiem toksycznej relacji swoich rodziców, w której wciąż obecne były kłótnie, psychiczna przemoc, ciche dni i nieustanne napięcie. Ich związek przypominał niekończącą się burzę, w której miłość mieszała się z bólem, a nadzieja gasła pod ciężarem rozczarowań. Nie miała więc pozytywnych wzorców. W tym chaosie nauczyła się, że uczucia mogą być niebezpieczne, a bliskość — pułapką. Obiecała sobie, że nigdy nie zakocha się w kimś, kto mógłby ją zranić. Długo pozostawała w swoim postanowieniu, budując wokół siebie mur pozornie nie do przebicia. Trwała w nim długo, dopóki nie spotkała Setha. On nie próbuje jej zdobyć siłą, nie obiecuje cudów. Zamiast tego przynosi coś, czego Zoe się nie spodziewała: spokój w zamęcie, ciepło w chłodzie, cierpliwość wśród niepewności.

Ta dwójka bohaterów pojawiła się już w pierwszym tomie „Przyjacielski układ”, w którym poznaliśmy historię przyjaciółki Zoe – Victorii i wspólnika oraz przyjaciela Setha – Erika. Już wówczas mogliśmy być świadkami niektórych wydarzeń u tej pary, ale stanowiły one tło do głównego wątku tej powieści. Można już było dostrzec, że ich wspólna droga usłana jest wieloma przeszkodami i nie przypomina bajki. Poznajemy teraz ich losy od początku, więc niektóre sceny z pierwszego tomu serii się powtarzają, ale teraz widzimy je oczami Zoe i Setha.

To opowieść o dwóch poranionych duszach, które uczą się siebie nawzajem — krok po kroku, dzień po dniu. Są momenty, gdy wszystko wydaje się rozpadać, gdy przeszłość wraca z siłą huraganu, a przyszłość wydaje się zbyt odległa. Ale są też chwile cichego zrozumienia, spojrzenia pełne znaczenia, gesty, które mówią więcej niż słowa. Myślą przewodnią jest zaufanie i szczera rozmowa, której bohaterowie muszą się nauczyć, zwłaszcza Zoe, która nie raz podejmowała dziwne decyzje, czym wprawiała mnie w zdumienie i sprawiała, że moja sympatia do niej nieco się chwiała. Jej zachowanie nie przypominało dorosłych, mądrych wyborów, lecz raczej nastolatki, która nie potrafi podjąć rozsądnych decyzji.

Na szczęście autorka zastosowała naprzemienną narrację, więc poznajemy też perspektywę Setha. Jego spojrzenie na sytuację jest bardziej dojrzałe i dodaje mu uroku. Jednak Zoe zachowuje się wobec niego irracjonalnie, czym przysparza sobie niepotrzebnych zmartwień. Wystarczyłaby jedna szczera rozmowa, wyjaśnienie sobie wszystkich wątpliwości i znalezienie rozwiązania. Postawa Zoe pokazuje, jak mocny wpływ mają rodzice i środowisko, w którym wychowuje się dziecko. Z czasem, gdy lepiej się poznają, odkrywają, że mimo różnic potrafią tworzyć harmonijną całość.

Poznawanie tej historii ułatwia styl pani Moniki Rępalskiej, które prowadzi nas przez kolejne epizody sprawnie, lekko, bez zbędnego przeciągania tematu, co świadczy o tym, że ma w niej wiele do powiedzenia. Bardzo sugestywnie potrafi ukazać emocje, wewnętrzne dylematy, rozterki i wniknąć w umysł postaci.

„Przyjaźń to za mało” to nie tylko romans lecz przede wszystkim opowieść o dojrzewaniu emocjonalnym, o próbie przełamania schematów wyniesionych z dzieciństwa, o tym, że czasem największym aktem odwagi jest pozwolenie sobie na miłość. To historia, która wydaje się bardziej dramatyczna niż „Przyjacielski układ”, co było już widoczne, gdy śledziliśmy losy Erika Tori, mimo że u nich również nie zawsze było kolorowo i bajecznie.

Historia Zoe i Setha uświadamia, że w każdym związku pojawiają się jakieś problemy, ale istotnym jest, by potrafić ze sobą rozmawiać, być ze sobą szczerym otwartym, jeżeli się kogoś kocha. Autorka pokazuje, jak trudne może być budowanie relacji, gdy przeszłość wciąż rzuca cień na teraźniejszość. Zwłaszcza Zoe dostrzega, że miłość nie musi być walką, lecz może być schronieniem a przyjaźń jest doskonałym jej uzupełnieniem. Sprawia, że relacja jest głębsza, pełniejsza, dająca poczucie bezpieczeństwa, bo mamy obok siebie kogoś, komu można zaufać i zwierzyć się z każdego problemu.

Zarówno pierwszy tom „Przyjacielski układ”, jak i drugi „Przyjaźń to za mało” są osobnymi, zamkniętymi opowieściami. Jednak ich poznawanie warto zacząć od początku, gdyż wzajemnie się uzupełniają. To, czego nie widzieliśmy wcześniej, teraz zostaje wyłonione na plan pierwszy.

Obie części serii zostały wydane w tym samym czasie, co uważam za dobry pomysł, gdyż nie musimy czekać na kontynuację i od razu możemy poznawać losy bohaterów mając w pamięci wcześniejsze wydarzenia. Finał wskazuje raczej na to, że jest to dylogia, w której zostały zakończone i wyjaśnione wszystkie wątki. Historia w niej zawarta pokazuje, że nie każda miłość zaczyna się od fajerwerków. Czasem rodzi się po cichu, w cieniu przyjaźni, w codzienności, która przez lata była bezpieczna i przewidywalna.

Tom I "Przyjacielski układ"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 23.05.2025r.

Ilość stron: 276

Wymiary: 205 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-745-2

Wydawnictwo: WasPos

Moja ocena: 6/6

[137/25] - 1850. "Przyjacielski układ" - Tom I

"Przyjacielski układ"

Tom pierwszy

Monika Rępalska

„Jeżeli kochasz drugą osobę, 

złość nie wpłynie na to, co czujesz.”

Motyw przyjaźni damsko-męskiej, która z czasem przeradza się w miłość, to jeden z najczęściej eksploatowanych tematów w literaturze obyczajowej. Nie spotkałam się jeszcze z tym, by w takich historiach było podkreślone, że decyzja o byciu w tzw. poważnym, stałym związku było zagrożeniem dla miłości, a tak uważają bohaterowie książki „Przyjacielski układ”. Ten tytuł jest też nazwą serii, która opowiada o parach, które na siłę chcą utrzymać dotychczasową więź, ale okazuje się, że nie jest to proste.

Eric i Tori (Victoria) znają się od lat. Ich relacja opiera się na zaufaniu, bliskości, codziennym wsparciu i niemal siostrzano-braterskiej więzi. Są przykładem pary, która przez lata budowała coś trwałego, wiedzą o sobie niemal wszystko i zawsze mogą na siebie liczyć. Choć oboje od dawna czują, że ich uczucia wykraczają poza przyjacielskie, żadne nie ma odwagi, by to wyrazić. Gdy Eric proponuje Tori, by udawała jego narzeczoną przed rodzicami, uruchamia tym lawinę emocji. Tori zgadza się, ale z oporami, gdyż obawia się, że trudno będzie ukryć to, co czuje naprawdę. Nie wie, że Eric zmaga się z tym samym dylematem. To, co miało być niewinnym planem, szybko staje się testem ich emocjonalnej dojrzałości. Tori nie chce udawać, bo jej uczucia są prawdziwe, ale próbuje się bronić przed przekroczeniem granicy między przyjaźnią i miłością. Z kolei Eric, choć skrywa swoje emocje, nie potrafi już traktować jej tylko jak przyjaciółki.

Tori pracuje jako fotograf i prowadzi studio razem z dwiema przyjaciółkami — Zoe i Glorią. Ich obecność nie jest tylko dodatkiem, gdyż stanowią ważne tło fabularne, które wzbogaca główną historię. Motywem przewodnim jest tu oczywiście przyjaźń w różnych układach, a wyjątkowa więź jest widoczna między Tori, Zoe i Glorią.

Pani Monika Repalska w swojej powieści „Przyjacielski układ” opowiada emocjonalną, jednocześnie romantyczną i subtelną historię o uczuciach, które nie wybuchają od razu, ale dojrzewają, powoli przenikając do serca, budząc lęk, tęsknotę i nadzieję. Zastosowała w niej wiele standardowych elementów, znane schematy i splot sytuacji, wiec niektóre z nich można łatwo przewidzieć. Jednak, pomimo to,  czuć w tej opowieści pewną świeżość i nieco odmienne podejście do tematu. 

Autorka z dużą trafnością pokazuje mechanizmy obronne, które uruchamiają się w ludziach, gdy uczucia zaczynają zagrażać stabilności przyjacielskich relacji. Bohaterowie nie boją się odrzucenia — lecz zmiany, nie chcąc stracić dotychczasowego połączenia dusz, ale też obawiają się zranienia. 

Tori i Eric balansują na granicy przyjaźni i czegoś więcej, próbując zrozumieć, czy warto zaryzykować to, co już mają, dla czegoś, co może być jeszcze piękniejsze — ale też bardziej bolesne. Boją się, że miłość, choć piękna, może zburzyć coś, co przez lata było bezpieczne. To lęk przed utratą kontroli, przed ryzykiem, przed tym, że „coś się zepsuje”. 

Zwykle takie historie prowadzą do przewidywalnego finału, gdy uczucia wygrywają, a przyjaźń zostaje przekształcona w romantyczny związek. Ja za każdym razem zastanawiam się, dlaczego bohaterowie, którzy są w sobie zakochani, tak bardzo boją się przenieść swoją relację na inny poziom? Najczęściej są przekonani, że bycie w związku zniszczy ich dotychczasową więź. Jest to więc także historia stawiająca pytanie o granice między przyjaźnią i miłością.

"Przyjacielski układ" to historia, która nie pozostawia czytelnika obojętnym, bo często pojawiają się różne odczucia i emocje. Niektóre epizody wywoływały u mnie złość, zdziwienie, ale też uśmiech i wzruszenie, więc podążanie za kolejnymi wydarzeniami nie było nużące. Czasami bohaterowie zaskakiwali swoimi decyzjami, a czasami denerwowali, gdyż wiele spraw można rozwiązać przez chociażby rozmowę i wyjaśnienia. Mimo że mają oni za sobą lata nastoletnie, to miałam nie raz wrażenie, że zachowują się jak małoletnie osoby. 

Jednocześnie nie sposób było nie zauważyć osób towarzyszących wydarzeniom, jak chociażby niezwykle mądra, wyrozumiała i wspierająca mama Erika, które potrafi mu zawsze dobrze doradzić i pokazać światełko tam, gdzie go pozornie nie widać.

Parą, która uzupełnia tę opowieść jest przyjaciółka Victorii – Zoe’a i przyjaciel Erika – Seth. Ich relacje są zaznaczone w tej części, niektóre epizody są nam pokazane, ale cały czas pojawiają się jako postacie drugoplanowe. Okazuje się, że autorka zastosowała ten ciekawy zabieg, by zachęcić czytelników do sięgnięcia po drugi tom pt.: „Przyjaźń to za mało”, gdyż to Zoe i Seth wysuwają się w nim na pierwszy plan, co nadaje całej serii spójność i pozwala śledzić różne oblicza miłości w tym samym emocjonalnym uniwersum.

Recenzja tomu II "Przyjaźń to za mało"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem:

Wydanie: I

Data premiery: 23.05.2025r.

Ilość stron: 282

Wymiary: 205 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-745-2

Wydawnictwo: WasPos

Moja ocena: 5/6

[127/25] - 1840. - "Zapach psich łap"

"Zapach psich łap"

Beata Olejnik

„Anioły często przybierają postać psów i znajdują swoich ludzi, 

by się nimi zaopiekować.”

Był najsłabszy z rodzeństwa, gdy przyszedł na świat. Gdy go poznajemy, ma zaledwie kilka dni i jeszcze nie nic nie widzi, tylko czuje. Oprócz niego ma jeszcze dwóch braci i cztery siostry, więc nie jest jedynym dzieckiem Susi. Zawsze spychany przez rodzeństwo w rywalizacji o mleko matki. Trudno mu było dopchać się do ciepłego brzuszka mamy, bo jest najmniejszy i najsłabszy w miocie. Tak. W miocie, bo nasz bohater jest pieskiem. 

Nie znamy na początku jego imienia, bo właściciele go im nie nadali. Pozostawili to nowym właścicielom, bo dla szczeniaczków małżeństwo poszukuje domów. Z rozmowy małżonków dowiadujemy się, że Susi, to mama naszego psiego bohatera, a ojcem jest Tornado, pies sąsiada, Darka. Kobieta wie, że jej mąż zawsze chciał mieć rasowego psa i dlatego Susi do nich trafiła. Wie też, że chciałby znaleźć dla wszystkich szczeniaków dobry dom. Mijają tygodnie i po kolei pieski znikają z otoczenia małego szczeniaka i w końcu został tylko on. Kobieta najchętniej zatrzymałaby tego najmniejszego psiaka, ale mąż przypomina jej, że mieli umowę, że jak szczeniaki się urodzą, zostaną dla nich znalezione bezpieczne domy. W końcu piesek trafia do domu Mańka, kolegi z pracy właściciela Susi. Maniek mieszka z żoną i siedmioletnim Tymonem, który jest dzieckiem rozpieszczonym i roszczeniowym.  Na razie mówią na pieska Mały. I tak zaczyna się jego nowy rozdział życia, o którym opowiada książka "Zapach psich łap".

Głównym bohaterem jest szczeniak, najsłabszy z miotu, początkowo bezimienny, który z czasem otrzymuje różne imiona: Mały, Ramzes, Atos, Szarik, Will. Każde z tych imion to nie tylko metka, lecz symbol jego kolejnego życia, nowego rozdziału — nowej relacji z człowiekiem, nowej roli, jaką pełni w czyimś świecie. To seria wzlotów i upadków, w których miłość i samotność idą ramię w ramię.

Pani Beata Olejnik nie raz poruszyła moje serce takimi powieściami jak: „Jej tajemnice", „Amulet”, „Słone jabłka” i „W deszczu łatwiej ukryć łzy”. Teraz ponownie zachwyca stylem, emocjami i podejściem do tematu. To książka, która wykracza poza ramy typowej powieści o zwierzętach. Nie tylko opowiada historię psa, ale sięga głębiej — do ludzkich serc, decyzji i emocji, które kształtują losy nie tylko bohaterów, ale i ich psiego towarzysza. Autorka z wyjątkową wrażliwością pokazuje, że pies to nie gadżet, lecz żywa istota, która czuje, przeżywa, tęskni i ufa — często bardziej niż ludzie. I to właśnie ludzie często zawodzą. Pisze lekko, ale sugestywnie. Unika patosu, nie przesładza, nie epatuje smutkiem. Potrafi wzbudzić uśmiech, ciepło, ale też refleksję — o tym, jak traktujemy zwierzęta, jak wychowujemy dzieci, jak rozmawiamy o miłości i stracie.

Styl sprzyja szybkiemu czytaniu, ale treść każe się zatrzymać i pomyśleć. Autorka mistrzowsko pokazuje emocjonalne bogactwo zwierząt, ich tęsknoty, potrzeby, smutki i radości. Narracja w trzeciej osobie daje dostęp zarówno do myśli psa, jak i ludzi, co czyni opowieść niepowtarzalną i głęboko poruszającą.

Opowiadając o losie Małego/Ramzesa/Atosa/Willa, otwiera nam oczy pokazując, że zwierzęta czują, myślą, tęskni i kochają. Ich droga nie zawsze jest prosta, tak ale nigdy nie tracą zaufania. Nigdy nie przestają wierzyć i przy odpowiednim traktowaniu potrafią oddać swoją miłość całym sobą. Paleta ludzkich charakterów, z którymi pies się styka, jest imponująca — od obojętnych i okrutnych właścicieli, przez osoby zagubione, ale czułe, aż po tych, którzy naprawdę rozumieją, co znaczy więź ze zwierzęciem.

Autorka nie unika trudnych tematów: przemocy wobec zwierząt, nieodpowiedzialności właścicieli, bezdomności, depresji, problemów wychowawczych. Szczególnie wątek Tymka — rozpieszczonego chłopca, który traktuje psa jak przedmiot — otwiera ważną dyskusję o tym, czym jest mądre wychowanie. Pokazuje, że miłość do dziecka nie może oznaczać pobłażania, bo empatia nie rośnie w próżni. Nagła odmiana losu, silna więź psa i człowieka, tęsknota i strata, tym razem z punktu widzenia psa, ale też los bezdomnych, ich traktowania przez ludzi, problem alkoholowy, depresja, wychodzenie z nich, małżeńskie kłopoty, różne relacje międzyludzkie, różne charaktery, a w tym wszystkim ogromna pozytywna rola naszych braci mniejszych. Porusza też kwestię pożegnania z psem i ta część mnie najbardziej poruszyła.

Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie, co daje czytelnikowi dostęp nie tylko do myśli ludzkich, ale i psich. Dzięki temu możemy lepiej zrozumieć, jak odbiera świat Mały/Ramzes — jego obawy, nadzieje, przywiązania. To nie antropomorfizacja, lecz subtelne ukazanie emocjonalności zwierząt — ich sposobu patrzenia na życie i ludzi. Ramzes przez całą swoją drogę nie traci wiary w człowieka. I to czyni go bohaterem nie tylko literackim, ale duchowym.

Jednym z wątków, które poruszają jest przyjaźń psa i kotów, bo w powieści jest ich trochę, ale też przyjaźń z człowiekiem, ale przede wszystkim przejmujące losy psa, którego życie doświadcza na różne sposoby. Ramzes zaznał zarówno dobra, jak i zła, ale nigdy nie stracił zaufania do człowieka, zwłaszcza, gdy sam sobie go wybrał. Autorka pokazuje też pozytywny wpływ posiadania zwierząt, ale przede wszystkim podkreśla, ich oddanie zwracając uwagę na odpowiednie traktowanie psa. A wówczas on odwdzięczy się w zwielokrotnionej miłości.

„Zapach psich łap” to książka dla każdego, niezależnie od wieku, gdyż nie ma w niej treści kontrowersyjnych, a jej przekaz jest etyczny, emocjonalnie mądry i wychowawczo wartościowy. To lekcja empatii, odpowiedzialności i głębokiej więzi między człowiekiem a zwierzęciem.

Głównym przesłaniem jest to, że zwierzę to nie zabawka, lecz żywe, czujące stworzenie, które potrzebuje miłości, uwagi i zrozumienia. Relacja człowieka z psem może uzdrawiać, otwierać serca i zmieniać życie, czego doświadczają bohaterowie książki.To historia nie tylko psa, lecz także ludzi — ich błędów, decyzji, wychowawczych zaniedbań, ale też zdolności do przemiany. Powieść porusza wiele tematów: odpowiedzialność za zwierzęta, wychowanie dzieci, samotność, depresję, bezdomność i wagę małych gestów.

Powieść napisana przez panią Olejnik pachnie psimi łapami, ale także emanuje ciepłem, oddaniem i szacunkiem. I przypomina, że czasem to właśnie najsłabszy z miotu pokazuje, jak wygląda prawdziwa siła. Bardzo wzruszająca historia z jeszcze bardziej przejmującym finałem.

Osoby, które mają psa lub mieli psa, doskonale wiedzą, ile radości wnosi on do ludzkiego życia. Żywot tych czworonogów jest zdecydowanie za krótki, a po jego odejściu pozostaje pustka i tęsknota za ich energią i bezwarunkową miłością. „Zapach psich łap” to dedykacja dla wszystkich tych czworonożnych przyjaciół, którzy pozostają na zawsze w naszej pamięci.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 17.06.2025r.

Ilość stron: 406

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-917-5

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[20./25] -1733. - "10 lat później"

"10 lat później"

Beata Turlik

„Każdy ma swoją historię. 

Ważne, by się nie poddawać.”

Mówi się, że nie powinno wchodzić się do tej samej rzeki dwa razy, ale mimo wszystko bohaterowie książki „10 lat później” postanowili złamać tę przestrogę, gdy los ponownie postawił ich na swojej drodze.

Darek i Sara byli kiedyś parą zakochaną w sobie i snującą plany na wspólną przyszłość. Pewnego dnia po prostu on oświadcza dziewczynie, że musi odejść i to robi, pozostawiając ją bez wyjaśnień z wieloma pytaniami. 10 lat później pojawia się nagle jeden z jego przyjaciół, Marek, który wyjaśnia Sarze, dlaczego jej były chłopak zniknął z jej życia.

Nie przekonało mnie tłumaczenie Darka, dlaczego tak długo zwlekał z powrotem do Polski, ale też jego późniejsze zachowanie zniechęciło mnie do niego. Poznając jego przeszłość, to co robił przez ostatnich 10 lat dziwiłam się, że Sara tak szybko przeszła do porządku dziennego. Sara obecnie jest w związku z Łukaszem, ale nie jest to układ, który ją satysfakcjonuje. Po kolejnym z jego strony lekceważącym zachowaniu, decyduje się na zakończenie tej relacji i niemal od razu spotyka się z Darkiem i dawnymi przyjaciółmi.

Opinie o tej książce są różne. Jedni są nią zachwyceni, inni wręcz przeciwnie. Ja jestem gdzieś pośrodku, bo ogólnie historia mi się podobała ze względu na pomysł na książkę, ale nie wszystko mi w niej odpowiadało. Można na przykład zauważyć kilka typowych dla początkujących pisarzy trendów, chociażby określania osób za pomocą takich zwrotów jak na przykład: „chłopak Sary”, „dziewczyna Darka”, albo poprzez koloru włosów itp. 

Uważam, że mimo wszystko powieść „10 lat później” to udany debiut pani Beaty Turlik, chociaż nie wszystko jest tu idealnie. W swoim końcowym słowie napisała, że jest to historia fikcyjna, ale ma w sobie skrawki z jej życia i bliskich jej osób. Stąd zatem pojawia się wrażenie autentyczności tego, co dzieje się na kartach tej powieści. 

Jest to historia złożona z kilku wątków ukazująca losy kilku osób, a nie tylko Darka i Sary.  Bardzo byłam też zainteresowana chociażby relacją Marka i Anny, która była dla mnie równie ciekawa, a nawet bardziej przykuwająca uwagę, niż relacja głównych bohaterów. Mamy, więc w jednej powieści kilka historii ludzi powiązanych ze sobą więzami przyjaźni. 

Fabuła wciąga powoli, chociaż nie brakuje w niej wielu wydarzeń o różnym natężeniu emocjonalny. Trochę było za mało dynamiki w akcji, która w efekcie trochę się ciągnie i tylko czasami mamy nagle jakąś bardziej gwałtowną sytuację, wybijającą nas z jednostajnego rytmu. 

Właściwie głównym bohaterem i wątkiem wiodącym jest przyjaźń. I to o niej jest ta opowieść. Poznajemy grupę osób, którzy znają się od lat, ale życie rozdzieliło ich i pokierowało w różnych kierunkach. Teraz odnawiają znajomość i widać, że mimo upływu czasu, nadal łączą ich silne więzi. Są w stanie przebyć nawet dosyć dużą odległość, by się wspierać, spotkać i pomóc sobie wzajemnie.

To także historia, w której ważną rolę odgrywa zaufanie i szczerość wobec siebie. Darek częściej okazuje się w tym temacie nie w porządku, gdyż nie raz zawodził Sarę, raniąc ją, strofując i reagując zbyt gwałtownie na niektóre sytuacje. Bardzo podobała mi się postać Sary, która miała cierpliwość wobec swego chłopaka, wykazywała się wyrozumiałością, gotowością do rozmowy i przede wszystkim potrafiła wybaczać niejednokrotnie błędy Darka. To też opowieść o budowaniu wspólnego życia na nowo, wybaczaniu i byciu ze sobą z widmem choroby w tle.

Powieść napisana przez Beatę Turlik podkreśla, że bycie w związku polega na wzajemnym wspieraniu się, byciu z ukochaną osobą na dobre i złe, a nie tylko w chwilach, gdy wszystko układa się bezproblemowo. Siła miłości ukazuje się właśnie wówczas, gdy pojawiają się trudniejsze dni i chcemy ukochaną osobę wspierać, opiekować się nią, gdy jest taka potrzeba, a nie tylko brać z relacji to, co najlepsze.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 30.10.2024r.

Ilość stron: 420

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-381-4

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4/6

[17./25] -1730. - "Wyspa Luzu" - przedpremierowo

 RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

"Nie staraj się zrozumieć wszystkiego, bo wszystko stanie się niezrozumiałe."

Dzisiejszy świat zmusza na do szybkiego życia. Wszystko chcielibyśmy mieć tu i teraz jak najszybciej, Gdy coś na nie wychodzi, dzieje się wbrew naszym oczekiwaniom, wówczas pojawiają się frustracja, niezadowolenia, poczucie zawodu i żalu. Nie potrafimy odpuścić, wyluzować, odpocząć, pozostawić sprawy swojemu biegowi. Tak było w życiu bohaterów książki „Wyspa Luzu”, którzy w pewnym momencie zrozumieli, że „Czasem, by życie nabrało tempa, trzeba... zwolnić”

Natalia Wolska ma zamiar wyjechać do Grecji, po tym, jak rozstała się z Michałem Kryńskim, z którym planowała wziąć ślub. Niestety, nie wszystko potoczyło się tak jak oboje chcieli. Wskutek pewnych wydarzeń, o których dowiadujemy się w trakcie poznawania fabuły, Natalia pragnie zapomnieć o przeszłości i odpocząć od niej na greckiej wyspie i ułożyć sobie życie na nowo. W efekcie pozostaje tam na dłużej. Trudny czas pomógł jej przetrwać Rafał, niedoszły świadek na odwołanym ślubie i kolega Michała z czasów studiów. 

To było pięć lat temu.

Michał Kryński jest absolwentem prawa, ale teraz pracuje w radio prowadząc audycje podróżnicze. Dziś, po pięciu latach od ukończenia studiów wszystko w jego życiu wygląda inaczej. Z przeszłością niewiele go łączy, a już najmniej z jego byłą dziewczyną, Natalią, o której jest przekonany, że go zdradziła i zawiodła w tamtym czasie. Ma teraz okazję spotkać się z kolegami ze studiów, a wśród nich jest Rafał, który postanawia zdradzić Michałowi prawdę o Natalii.

Dawnych kolegów zastajemy w jednej z wrocławskich restauracji, gdy wspominają lata studiów. W pewnym momencie Rafał wyjawia Michałowi prawdę o tym, co wydarzyło się w przeszłości i okazuje się, że wina nie jest po stronie dziewczyny, lecz Michała. Dociera do niego fakt, że to przyczynił się do zakończenia związki z Natalią. Postanawia odnaleźć swoją dawna miłość, więc wylatuje do Grecji z planem zrobienia cyklu reportaży i naprawienia tego, co zepsuł.

To kolejna podróż w niezwykłe i piękne rejony świata zafundowane nam przez panią Jolantę Kosowską. Każda jej powieść zabiera czytelników do różnych krajów, które pokazywane są z nieco innej strony, niż możemy o nich przeczytać na przykład w folderach turystycznych. Tym razem odwiedzamy urokliwą grecką wyspę Kos i wsiąkamy w jej atmosferę, kulturę i smaki. Jest ona tłem dla pokazania historii Michała i Natalii, na których wyspa ma niesamowity wpływ. Nie spotkałam się jeszcze w żadnej powieści, by miejscem akcji była ta niewielka grecka wyspa. Z reguły jest nią Kreta lub Korfu, a po raz pierwszy powieść zabiera czytelnika na wyspę Kos. Została ona przedstawiona tak, że można nabrać chęci na jej odwiedzenie. Zanim jednak tam się udajemy, najpierw dowiadujemy się, co wydarzyło się kilka lat temu między Michałem i Natalią oraz co robią teraz. 

Fabuła wyraźnie ma dwie części: pierwsza dzieje się w Polsce, a druga w Grecji i ta druga część jest znacznie ciekawsza i barwniejsza. Przez prawie połowę powieści mamy rozmowy, wspomnienia tego, co było, krążenia wokół tematu Michała i Natalii. Ta część jest trochę za długa i nie mogłam już doczekać się, aż fabuła przeniesie mnie do Grecji. O ich związku i tym, co ich podzieliło dowiadujemy się stopniowo. Czasami autorka stosuje zbyt opisowe partie materiału, w których opowiada o tych zdarzeniach.

Bardzo podobała mi się część, gdy Michał poleciał do Grecji. Czytało się ją naprawdę z przyjemnością, bo autorka tutaj pokazała swoje zauroczenie wyspą Kos i swój talent do przekazania wrażeń i uroków tego miejsca. Autorka trafnie zestawiła polską mentalność z greckim luzem, ale jednocześnie dała poczuć piękno wyspy, jej dobre, ale i niebezpieczne strony. W trafnie dobranych słowach, z zastosowaniem lekkiego stylu, działających na wyobraźnię sugestywnych słowach oddaje osobowość Greków, ich podejście do życia, kulturę, zapierające dech krajobrazy, zapachy roślin i smak tradycyjnych potraw, ale też potrafi doskonale oddać emocje, jakie towarzyszą bohaterom w różnych sytuacjach.

"Wyspa Luzu" to kolejna ujmująca powieść z urokliwymi zakątkami, która opowiada o błędach, jakie popełniamy w życiu, które potrafią nieźle w nim namieszać. Jednak wszystko można naprawić, jeżeli pozwolimy miłości dojść do głosu. Czasu nie cofniemy, ale możemy zrobić wszystko, by przyszłość była lepsza od przeszłości. Pani Jolanta Kosowska napisała romantyczną historię pokazując, że często kłócimy się o drobiazgi, przejmujemy drobnymi niepowodzeniami i problemami, jakie zdarzają się w życiu, a zbyt rzadko doceniamy chwilę, cieszymy się tym, co mamy. Skoro nie możemy czegoś zmienić i nie mamy na to wpływu, nie ma potrzeby się tym przejmować.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

PREMIERA JUŻ 5 LUTEGO 2025 ROKU!

Wydanie: I
Data premiery 05.02.2025r.
Ilość stron: 266

Wymiary: 130x210 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-509-2
Wydawnictwo: Zaczytani

Moja ocena: 6/6

[192./24]. 1707. - "Poza nawiasem"

"Poza nawiasem"

Marzena Hryniszak

„Gdy jest się bezrobotnym, bezdomnym i zdanym tylko na siebie w dużym mieście, trzeba wiedzieć rzeczy, na które ludzie zwykle nie zwracają uwagi.”

Ludzie bezdomni żyją obok nas, ale najczęściej, nikt ich nie zauważa, a jeżeli już widzi, to szybko ocenia i wydaje jednoznacznie opinie. Nikt się nie zastanawia, co doprowadziło daną osobę do takiego stanu i dlaczego znalazła się na ulicy, tak jak bohaterka książki „Poza nawiasem”. Jej historia pokazuje, jak niewiele trzeba, by los odwrócił się w złą stronę.

Po przeczytaniu prologu można się spodziewać, że będzie to kryminał, ale to tylko jeden z wątków, który daje początek pewnym wydarzeniom. W większości jest to historia obyczajowa z psychologicznym charakterem, w której nie brakuje emocji, intryg, a nawet odrobiny thrillera, więc  są gwarantowane mocniejsze wrażenia. Zanim dowiadujemy się tego, co dzieje się w prologu, kto kogo goni i zabija, poznajemy Żanetę, która egzystuje na ulicy, żyjąc z dnia na dzień i daje sobie radę tylko i wyłącznie dlatego, że nauczyła się funkcjonować w takich warunkach. Przepędzana, upokarzania, ignorowana, wyszydzana, samotna wśród tłumu ludzi, którzy żyją swoim życiem, spełniają marzenia i nie zwracają uwagi na takie osoby, jak Żaneta. A nie zawsze tak było. Kiedyś była podziwiana i pożądana.

Od razu pojawiają się pytania, co się stało? Dlaczego kobieta znalazła się w takiej sytuacji? Ma przecież dopiero nieco ponad 40 lat, ale wygląda na znacznie starszą. Stopniowo, naprzemiennie z bieżącymi wydarzeniami, ujawniane są scenki z przeszłości Żanety, której życie wyglądało wówczas zupełnie inaczej. Cofamy się do czasów, gdy była zakochaną nastolatką i wychowywana przez despotyczną matkę, która miała określony plan na przyszłość swojej córki. Niestety, u ojca też nie znajduje wsparcia, gdyż on nie potrafi przeciwstawić się żonie i wciąż liczy się z jej zdaniem.

Lubię obserwować dokonania pisarskie osób, których miałam okazję poznać poprzez ich pierwsze kroki na polu wydawniczym, gdyż wówczas widać, czy i jakie robi ona postępy. W przypadku pani Marzeny Hryniszak, ten postęp jest wyraźny i każda kolejna książka jest coraz lepsza, a do tego zawsze zawiera niestandardową historię. Miałam okazję przeczytać jej debiutancką powieść „Nie twój interes” i jej drugą książkę „Fikcyjny Ja”, które znaczącą się od siebie różniły, ale w każdej z nich pobrzmiewał kryminalny duch. Teraz, w jej najnowszej książce, jest podobnie.

Fabuła książki „Poza nawiasem” jest jak dobrze złożona kanapka. Zarówno początek, jak i koniec stanowią jej górną i dolną część, a pomiędzy delektujemy się kilkoma warstwami różnych smaków. To bardzo przejmująca historia, którą czyta się z rosnącym zainteresowaniem, tym bardziej, że motyw bezdomności nie jest jedynym wątkiem. Wraz z nim biegną inne sprawy o charakterze obyczajowym, a nawet sensacyjno-kryminalnym uzupełnione psychologicznym podłożem działań poszczególnych postaci. Nie od razu wszystko jest nam ujawniane, ale stopniowo wyjaśniają się niektóre sekrety i uzyskujemy odpowiedzi na pytania, które nurtują w trakcie czytania.

Wraz z wątkiem dotyczącym Żanety wnikamy w rejony, które przeciętnemu człowiekowi nie są dogłębnie znane. Nie raz widzimy na ulicach osoby bezdomne, błąkające się po okolicy, szukające w śmietnikach czegoś, co pozwoli im przetrwać kolejny dzień. Autorka ukazuje egzystencję bohaterki w bardzo wyrazisty, dogłębny sposób, dzięki czemu integrujemy się z nią, wnikamy w jej umysł, jej osobowość i życie. Pokazuje sposób myślenia osoby uzależnionej od alkoholu, ale też niewidzącej możliwości wyjścia z impasu. Jednocześnie zwraca uwagę na kiepską pomoc dla takich ludzi, dla których zrezygnowanie z nałogów, które są warunkiem przyjęcia na przykład do noclegowni, jest trudne. By pomóc komuś, nie trzeba wiele. Czasami wystarczą drobne gesty, by nieco poprawić sytuację takich osób.

Widać, że pani Marzena Hryniszak jest dobrą obserwatorką, gdyż oddała wiarygodnie poszczególne elementy tej historii, biorąc scenki z codziennego życia, ukazując obrazy społeczeństwa funkcjonującego wokół głównej bohaterki. Doskonale zbudowała jej postać, ale też osobowość innych osób, które wyłaniają się w trakcie tej opowieści. Poruszane są przy tym ważne wątki dotyczące relacji międzyludzkich, rodzinnych i egzystencjalnych.

To historia pełna wzruszeń, poczucia beznadziejności, niesprawiedliwości, cierpienia, smutku i skłaniająca do refleksji nad ludzkim losem i naturą człowieka. Fabuła jest zdominowana przez dłuższe teksty bez dialogów, ale w tym przypadku nie ma zbędnych słów. Opisy tego, co dzieje się z Żanetą wzbudzają smutek, wzruszają i jednocześnie skłaniają do refleksji nad tym, jak szybko może wszystko w życiu się zmienić i to na gorsze. Uświadamia też, że niczego nie można być pewnym, a do tego pokazuje, że dopóki dana osoba nie będzie chciała sobie pomóc, niewiele się zmieni. 

"Poza nawiasem" jest  kilkuwątkową, świetnie napisaną powieścią o konstrukcji klamrowej, opowiadającej  o zawiłościach i niespodziankach, jakie mogą zgotować nam inni ludzie, poprzez swoje niecne działania, kłamstwa, manipulacje. Jednak historia pokazuje też, że zgodnie z przysłowiem:  "oliwa nierychliwa, ale sprawiedliwa" i że kłamstwo nie popłaca, a manipulacja może zniszczyć komuś życie, więc prędzej lub później pojawiają się konsekwencje tego, co robimy wobec drugiego człowieka.  I dopóki ktoś nie poda życzliwej ręki, trudno dostrzec drugą szansę, by podnieść się z dna.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce

Wydanie: I

Data premiery: 01.08.2023r.

Ilość stron: 512

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8202-959-8

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[191./24]. 1706. - "25 grudnia"

"25 grudnia"

K.K. Smiths

„W święta możemy poczuć się jak dzieci.”

Pięć dni to niewiele, by zdarzyło się coś wielkiego, zwłaszcza w sytuacji, gdy są one tuż przed świętami, i  niemal każdy myśli jak najlepszym zaplanowaniu tych grudniowych dni. Historia zawarta w książce „25 grudnia” udowadnia, że to bardzo dużo czasu, by mogło zmienić się wszystko. Spotkało się w tej powieści dwoje ludzi, którzy reprezentują różne podejście do świąt Bożego Narodzenia i związanej z nimi atmosfery. 

Ona, Malia Taylor, nie lubi świąt, wręcz ich nie znosi. Już kilka dni przed 25 grudnia jest dla niej ponurych, trudnych do zaakceptowania, celebrowania, a wszelka radość widoczna na ulicach, w sposobie bycia mijających ją ludzi przyprawia ją o niekontrolowany napad paniki i złości. Wówczas nie ma jej dla nikogo, nawet dla rodziny. Do tej pory zawsze znajdowała powód, by nie uczestniczyć w wigilijnej kolacji i podczas świątecznych dni wśród bliskich. Najchętniej wówczas zaszywa się w swoim mieszkaniu oglądając ulubiony film „Pretty Woman” z butelką ulubionego wina. Ma też swój coroczny rytuał celebrowany na moście londyńskim, który w jakiś sposób łączy się z tym, co wydarzyło się u niej w przeszłości, ale tego dowiadujemy się znacznie później. Dramatyczne wydarzenia z dzieciństwa Mali odsłaniane są stopniowo w rozdziałach, które zabierają nas kilka lat wstecz. Wraz z kolejnymi odsłonami, coraz bardziej zmieniało się moje podejście do tej bohaterki. Z początku, bowiem jej nie lubiłam za jej opryskliwość, gwałtowne reakcje na ozdoby świąteczne, na typową ludzką radość z nadchodzących, świątecznych dni. Dopiero poznając powód jej niechęci do Bożego Narodzenia, moje odczucia wobec Mali mocno się zmieniły na plus.

Zupełnie inne nastawienie do świąt ma Cameron Rennet, który niedawno wprowadził się do tej samej kamienicy, w której mieszka Malia. On uwielbia święta, co widać w jego mieszkaniu, w którym wiszą lśniące ozdoby, światełka, bombki, stoi imponująca, pięknie przystrojona choinka, a wszystko otulają dźwięki świątecznych piosenek. To ogromnie irytuje Malię, która nie może spokojnie topić swoich smutków w alkoholu i ciszy, więc w charakterystyczny dla siebie sposób robi awanturę swemu sąsiadowi. Nie wie o tym, że jego dobry nastrój jest tylko przykrywką dla niezbyt miłych zdarzeń w jego życiu. On też ma powody, by utyskiwać na swój los, ale tego nie robi. Ma pogodną, sympatyczną i optymistyczną naturę, co sprawiło, że polubiłam go od razu. Tych dwoje nie spodziewa się, że los potrafi łączyć dwoje ludzi nie raz w bardzo pokręcony sposób. Pokazuje, że jeżeli ktoś ma się spotkać, to prędzej lub później to nastąpi. A w przypadku Mali i Canerona  okazuje się, że ich drogi już kiedyś się złączyły…

Nie znam chyba nikogo, kto by nie lubił świąt Bożego Narodzenia. Ja zaliczam się do takich właśnie osób cieszących się z tego okresu, który uważam za jedno z piękniejszych chwil w całym roku. To taki bardzo jasny, emanujący magicznym klimatem punkt w grudniowym, zimnym czasie, dający nadzieję, że już za chwilę będą dłuższe dni i coraz bliżej z każdym dniem do wiosny.

„Święta to nie tylko przepych wystroju, atmosfera wirującego śniegu (…) i piosenki otaczające nas ze wszystkich stron. To kilka dni, które pozwalają nam zatrzymać się w miejscu na przekór tak nieubłagalnie pędzącemu czasowi.”

Wszystko wskazuje na to, że książka „25 grudnia” jest debiutem pani K.K. Smiths, czego w ogóle nie można wyczuć w trakcie czytania. Napisała bardzo wciągającą historię, która ma wprawdzie w tle świąteczne tło, ale ono nie jest w niej najważniejszym wątkiem. To opowieść o tym, że są wśród nas ludzie, którzy czują się samotni wśród tłumów, zamknięci w swoim bólu, cierpieniu i psychicznym dołku. Autorka zestawiła dwie różne osobowości reprezentujące zupełnie odmienne podejście do przykrych sytuacji, jakie zdarzają się każdemu z nas. Jednak dużo zależy od tego, jakiego kalibru one były, jak potrafimy sobie z nimi radzić i czy są one w stanie wpłynąć na nasze obecne życie. Zwraca też uwagę, że coraz bardziej czas świąt nabiera charakteru zdarzenia marketingowego, gdy coraz więcej ludzi zwraca uwagę na materialną stronę tego okresu, niż na jego duchowe przesłania. Nie chodzi tu o religijne znaczenie świąt, ale przede wszystkim o poczucie bliskości z osobami, które kochamy, które dają nam spokój, szczęście i bezpieczeństwo poprzez dobre relacje i wzajemne wsparcie.

Autorka ukazała to bardzo mocno, wyraźnie i dogłębnie, prowadząc nas przez kolejne epizody fundując nam ogrom emocji, które swoje apogeum osiągają w ostatnich rozdziałach. Dosadnie i wnikliwie opisała stan umysłu takiej osoby, jak Malia. Opisy są bardzo sugestywne, barwnie, pozwalające zajrzeć do duszy bohaterki, by dostrzec jej wewnętrzne dziecko, które zostało kiedyś zranione. Obserwujemy wydarzenia tylko perspektywy Mali, więc tym bardziej ta historia porusza czułe struny czytelniczego serca, zasmuca i budzi współczucie. Momentami chciałoby się przytulić kobietę, pocieszyć, dać wsparcie i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. To pokazuje, jak mocno tkwią w naszych wspomnieniach doświadczenia z dzieciństwa, o których trudno zapomnieć i z nimi pogodzić, mimo upływu wielu lat.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 6.11.2024 r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8266-494-2

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6