[164./24] 1679. - "Odcienie samotności" Tom I

"Odcienie samotności" 

Tom pierwszy

Natalia Thiel

„Jedni odchodzą, inni się rodzą. 

Ważne, by zostawić po sobie ślad, stworzyć dziedzictwo”

W naszym kraju jest sporo dworków, które są świadectwem dawnych czasów. Gdyby ich ściany mogły mówić, z pewnością opowiedziałyby nam nie jedną historię, jaka rozgrywała się w jego murach i ogrodach. Opis jednego z nich rozpoczyna powieść pt. „Odcienie samotności”. Jaki to jest dworek, kto w nim mieszkał, na razie nie wiadomo. Jego wygląd nie przypomina dawnej świetności, a przecież kiedyś tętnił życiem. I takie życie poznajemy na dalszych stronach książki.

Pani Natalia Thiel już dwa razy zauroczyła mnie swoimi powieściami. Najpierw był to jej debiut „Walc dla Izabeli”, a po nim „Dziewczyna z portretu”. Jej historie do dziś wspominam z nostalgią, więc bez zastanowienia sięgnęłam po trzecią powieść tej autorki, która tym razem zabiera nas w przeszłość do wieku XIX.

Fabuła zaczyna się w 1893 roku. Nie są to dobre czasy dla kobiet., gdyż nie liczyło się ich zdanie, ich wola, tego co chciałyby osiągnąć. Ich marzenia, porywy serca i pasje są duszone przez narzucane przez starsze pokolenia normy, zasady i odpowiednie zachowanie, którego każda panna jest uczona od najmłodszych lat. Wówczas nie liczyła się uroda, ale majątek, więc jeżeli nawet dziewczyna nie była obdarzona pięknym licem, ale miała niebagatelny posag, wówczas nie brakowało kandydatów do poślubienia bogatej panny. 

Tak było w przypadku Honoraty Domachowskiej, którą poznajemy na początku powieści. Nie grzeszy ona urodą, ale nie brakuje chętnych przejęcia jej majątku wraz z ożenkiem. Wkrótce wychodzi za mąż za Ignacego Małachowskiego, więc przeprowadza się z nim do dworku w Mostówce. Tam widzi korytarz z portretami przodków, którą nazwała Aleją a Róż. Jeden z nich zwrócił jej szczególną uwagę, a wkrótce pewnej nocy widzi przez okno w ogrodzie białą postać z długimi blond włosami. Kogo widzi Honorata, na razie nie wiadomo, gdyż kolejny wątek przenosi nas jeszcze dalej w przeszłość, tym razem o kilkadziesiąt lat wstecz do 1814 roku. Tam poznajemy kolejne kobiety, które są wprawdzie otoczone rodziną, przyjaciółmi, ale nie raz odczuwają samotność wśród tłumu.

Wbrew temu, co można wnioskować z tego pierwszego wątku, nie jest to ani horror, ani jakaś lektura grozy, chociaż w pewnym sensie wieje mrokiem.. Nie jest to jednak sprawka duchów, lecz ludzi, którzy żyją według z góry ustalonych zasad, podporządkowanych boskiej woli. Przynajmniej tak sądzi większość osób układających życie swoje i innych według przekonania, że właśnie takiego zachowania wymaga od nich Najwyższy. Każde odstępstwo uznawane jest za działanie wbrew boskiemu prawu, określane grzechem i nieprzyzwoitością.

Fabuła ma konstrukcję szkatułkową, gdyż autorka zastosowała schemat przypominający kolejne drzwiczki, za którymi kryje się następna historia. To tak, jakbyśmy otwierali jakieś pudełko, w którym znajdujemy kolejne pudełko i kolejne, a w każdym z nich odkrywamy to, co one skrywają za swoimi wieczkami. Główna oś tej części powieści toczy się w latach 1814 – 1815, ale poznajemy też losy kilku osób poprzez cofanie się do chwili ich narodzin, czy jakiegoś znaczącego wydarzenia, które osadzone są jeszcze wcześniej. Jednak nie ma w tym przypadku podanego dokładnego roku.

W ten sposób najpierw poznajemy Wiktorię, która buntuje się przeciwko narzucanym jej ograniczeniom. Dziewczyna ma prawie 18 lat i najwyższy czas nastał, by wyszła za mąż. Jej rodzice: Helena i Grzegorz Korbielewiczowie mają wobec niej już plany. Zwłaszcza Helena jest nieprzejednania we wprowadzaniu swoich planów, gdyż upatrzyła dla swej krnąbrnej córki pewnego bogatego jegomościa, który nie wzbudza u Wiktorii ciepłych uczuć. Los sprawia, że dziewczyna poznaje Franciszka Falskiego, żołnierza V Korpusu Wielkiej Armii Józefa Poniatowskiego, 17 Dywizji gen. Jana Dąbrowskiego. Od pierwszej chwili młodzi czują wobec siebie fascynację, ale nie tylko Franciszkowi wpadła w oko piękna Korbielewiczówna. W międzyczasie na balu dostrzega ją hrabia Stanisław Rzeski, który według Heleny, matki Wiktorii, byłby znacznie lepszym kandydatem dla jej córki, niż brany do tej pory pod uwagę hrabia Brodnicki.

A potem cofamy się jeszcze bardziej w czasie, by poznać losy Heleny Korbielewicz z domu Gajewskiej, której życie było do pewnego momentu cudowne i szczęśliwe, ale niestety, wkrótce wszystko się zmienia. Dowiadujemy się dlaczego jest ona taka zimna i wyniosła wobec Wiktorii i jakie demony ją dręczą. I tak dalej i tak dalej, czytając wnikamy coraz bardziej w tę historię, mimo że w większej części jest ona w formie opisowej. Autorka stworzyła niesamowitą i bogatą galerię złożoną z portretów kilku kobiet, które musiały się podporządkować obowiązującym regułom życia. Nie brakuje barwnych opisów strojów, wyglądu wnętrz, serwowanych potraw, ale też światopoglądu, zwyczajów, obyczajów, stawianych wymagań wobec kobiet i młodych dziewcząt, co razem daje nam pojęcie o realiach ówczesnego życia.

Pierwsza jej połowa jest bardziej opisowa, uboga w dialogi i szybkie tempo. W pewnym momencie miałam nieco przesyt wydarzeń i ilości osób, które przewijają się w ciągu opowiadanej historii. W tych długich opisach jest wiele informacji o ich przeżyciach, więc trudno je pominąć. Każdy z nich jest częścią całej historii ludzi powiązanych ze sobą poprzez różne więzi i sploty losów. Znaczne dynamiczniejsze są ostatnie rozdziały, gdy już znamy losy poszczególnych postaci przeplatane kontynuacją wydarzeń związanych z Wiktorią i jej przyjaciółkami, którym życie też nie szczędzi trosk.

„Odcienie samotności” to pierwsza część fascynującej, historycznej serii, która z każdym kolejnym epizodem stawała się coraz bardziej ciekawsza. Niestety, nie ma informacji na okładce, że nie jest to zamknięta całość, lecz jej początek. To okazuje się dopiero na końcu, gdy widzimy napis „koniec tomu I”. Z ciekawością więc będę oczekiwać kontynuacji opowieści o dalszych losach poznanych w nim osób, tym bardziej, że kończy się ona w bardzo dramatycznym, emocjonalnym momencie.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakapanie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 01.10.2024 r.

Ilość stron: 352

Wymiary: 140x205

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8335-330-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[16.] 1531. - "Podróż przez czas" Tom II - "Brama do nieba"

"Brama do nieba"

Seria: Podróż przez czas

Tom drugi

Éric-Emmanuel Schmitt

Wydanie: I
Data premiery: 02.10.2023r

Data premiery we Francji: 30.08.2023r.

Ilość stron: 496

Wymiary: 155 x 235 mm

Tytuł oryginalny: La Porte du ciel

Tłumaczenie: Łukasz Müller

ISBN: 9788324096466

Wydawnictwo: Znak

Moja ocena: 4/6

„Przyszłość wciąż jest otwartym placem budowy”

Nie przez przypadek na okładce książki „Brama do nieba” widać grafikę przedstawiającą fragment dzieła Pietera Bruegela „Wieża Babel”, gdyż drugi tom serii „Podróże w czasie” zabiera nas w czasy, gdy król Nimrod zażyczył sobie zbudowania wieży tak wysokiej, by sięgała nieba, a my znamy tę budowlę jako Wieżę Babel, symbol ludzkiej pychy.

W prologu od razu wkraczamy w akcję, gdy Noam ucieka przed terrorystami, którzy chcą zagrozić światu. Udaje mu się dotrzeć do Bejrutu. Ta część dzieje się współcześnie i poznajemy te wydarzenia stopniowo, na koniec każdej z czterech części, z jakich składa się druga część serii „Podróż przez czas”. Już w pierwszej części dowiedzieliśmy się, że Noam w swoim najnowszym wcieleniu pojawia się w czasach nam współczesnych i postanawia spisać wszystko, co pamięta, sięgając swoimi wspomnieniami do początków naszej cywilizacji.

8000 lat temu nad brzegiem Jeziora, które stało się Morzem urodził się Noam, który był zwykłym człowiekiem mieszkającym w swojej wiosce. Jednak pewnego dnia stało się coś, że całkowicie odmieniło jego życie. Pierwsze ważne wydarzenie wiąże się z pojawieniem się Nury, która na zawsze zajęła jego serce. Drugi zwrot w jego życiu to dar nieśmiertelności, wskutek uderzenia pioruna, jakie miało miejsce pewnego dnia. Wówczas jeszcze nie wiedział, że taką umiejętność posiadł. 

Teraz, gdy budzi się w pewnej jaskini koło wodospadu, uświadamia sobie, że żyje, mimo iż pamięta jak umierał. A do tego opiekuje się nim ukochana Nura, która także otrzymała taki dar jak on. I tak ich życie toczy się od jednego wieku do drugiego przez tysiąclecia. Tym razem także nie jest dane im być ze sobą cały czas, gdyż pewnego dnia Nura zostaje porwana, a on zaczyna jej szukać przeżywając różne przygody i napotykając przeszkody, które utrudniają mu spotkanie z ukochaną. Natomiast doświadcza wielu sytuacji docierając w różne rejony Mezopotamii, a przy tym autor rysuje przed nami obraz świata, jaki wówczas istniał i jak mógł wyglądać. To wszystko okraszone jest barwnym słownictwem, czasami nieco frywolnym, naznaczonym erotyzmem, ale też ukazującym ludzkie przywary, jakie są zawsze obecne, bez względu na czas.

„Brama do nieba” utrzymana jest w podobnym stylu jak poprzedni tom, w którym autor w specyficzny sposób opowiada nam o dziejach ludzkości. To, czego mi brakuje zarówno w tej części, jak i w poprzednich, to dynamiki, gdyż wydarzenia są jakby rozciągnięte, wypełnione wprawdzie odpowiednio dobranym słownictwem, ale nieco momentami jest monotonnie, więc trudno mi było szybko przez nią przebrnąć.

To niewątpliwie gigantyczne przedsięwzięcie związane z przedstawieniem dziejów naszej Ziemi i jej bardziej i mniej znanych historycznych wydarzeń, którą pan Éric-Emmanuel Schmitt podjął się dokonać. Jest zwieńczeniem jego trzydziestu lat pracy, którą z pewnością, można nazwać mianem dzieła życia. Przypisy u dołu strony uzupełniają fabułę o wiedzę zaczerpniętą z dostępnych źródeł, ale też z mitów i biblijnych legend. Świadczą one o tym, że autor doskonale przygotował się do napisania swojego dzieła, które ma liczyć aż osiem tomów. Doceniam ogromnie pracę, jaką włożył w przygotowaniu swego projektu, ale od razu zaznaczam, że nie jest to lektura prosta i lekka. Nie mniej w oryginalny sposób, z nutką fantastyki ukazująca nam to, czego nie znajdziemy w żadnych podręcznikach.

Recenzja części I "Raje utracone"

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Znak

[3.] 1518. - "Podróż przez czas" Tom I "Raje utracone"

"Raje utracone"

Seria: Podróż przez czas

Tom pierwszy

Éric-Emmanuel Schmitt

Data premiery: 23.03.2022r.

Data premiery we Francji: 03.02.2021

Ilość stron: 496

Wymiary: 155 x 235 mm

Tytuł oryginalny: Paradis Perkus

Tłumaczenie: Łukasz Müller

ISBN: 978-83-240-8299-5

Wydawnictwo: Znak

Moja ocena: 5/6

„Nasza przyszłość tkwi w przeszłości”

Jakie były początki naszej cywilizacji, o tym możemy przeczytać w podręcznikach szkolnych, ale tak naprawdę nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie tak odległych czasów. Zadania przybliżenia specyfiki minionych wieków podjął się autor książki „Raje utracone”, w której zaczynamy niesamowitą podróż w dawne czasy poznając dzieje ludzkości.

Było to 8000 lat temu, gdy Noah urodził nad brzegiem Jeziora, które stało się morzem. Przyszedł na świat, gdy nie było pisma, alfabetu, jakichkolwiek udogodnień, religii, dat, chrztu, dokumentów. Wychował się pośród społeczności zwanej Ludem znad Jeziora. Zadaje sobie w tym momencie pytanie, kiedy zaczyna się życie człowieka? Dla niego życie nabrało sensu, gdy spotkał Nurę, córkę Tibora, uzdrowiciela ludu i zwierząt. Ojciec Noaha ma na imię Pannoam i jest naczelnikiem wioski. Został nim po śmierci Kaduna, dziadka Noaha. Jak to wszystko jest możliwe? Noah ma bowiem niesamowitą cechę: jest nieśmiertelny.

Prolog całej powieści zaczyna się współcześnie, gdy Noah rodzi się w dzisiejszych czasach, a właściwie budzi się, gdyż od razu jest dorosłym, dwudziestopięcioletnim człowiekiem. Okazuje się, że znajduje się 18 km od Bejrutu, do którego postanawia dotrzeć. Wszystko go dziwi i na nowo musi rozpoznać świat, w którym się znalazł. Noah czuje, że koniec świata jest blisko, więc postanawia spisać historię swoją i Nury, a przy tym dzieje ludzkości począwszy od potopu.

Książka jest specyficzna i inna niż wszystkie, jakie do tej pory przeczytałam. Przyznam, że czytało mi się ją dosyć opornie ze względu na styl, jakim opowiada nam autor o zamierzchłych czasach. Éric-Emmanuel Schmitt zabiera nas w podróż w czasie, sięgając aż do początków cywilizacji. I w tym momencie trochę mi zaczęło zgrzytać przede wszystkim to, jaką mową posługują się bohaterowie. Dialogi, bowiem przypominają współczesne rozmowy, jakbyśmy byli tu i teraz. Do tego dochodzi element fantasy w postaci głównej postaci, jaką jest Noam i jego szczególnej cechy, jaką jest nieśmiertelność. To jednak można uznać za oryginalny sposób na przedstawienie czytelnikom historii naszej cywilizacji owianej podaniami, legendami, mitami i historycznymi wydarzeniami.

„człowiek współczesny jest człowiekiem siedzącym, który żyje we wnętrzu niczym roślina w doniczce nigdy niewystawiona na otwartą przestrzeń.”

Éric-Emmanuel Schmitt to jeden z najpoczytniejszych francuskojęzycznych autorów na świecie. Znany jest z tego, że porusza w swoich dziełach zagadnienia natury filozoficznej i egzystencjalnej, analizuje każde zdarzenia, uczucie, relacje szczegółowo i dogłębnie i podobnie jest w książce „Raje utracone”, która otwiera serię ośmiotomową pod wspólnym tytułem „Podróż przez czas”, w której osobą łączącą jest postać Noama.

Na uwagę zasługuje przepiękne wydanie, w dużym formacie, a do tego ozdobą jest twarda oprawa ze zszywanymi brzegami. Dopełnia to wszystko urokliwa okładka nawiązująca do malarskich obrazów. Przedstawia ona część tryptyku Hieronima Boscha „Ogród rozkoszy ziemskich”. W trakcie poznawania losów bohaterów, których losy śledzimy w formie beletrystycznej, podążamy przez najważniejsze wydarzenia mające miejsce w historii świata. Przeszłość miesza się tu z przyszłością skłaniając do refleksji nad tym, co dzieje się obecnie, nad charakterystyką współczesnych czasów i społeczeństwa, a przy tym stawia pytanie, dokąd zmierzamy, jako ludzkość.

Recenzja tomu II "Brama do nieba"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Znak

1514. - "Róża Napoleona"

"Róża Napoleona"

Jacobine Van den Hoek

Wydanie: I

Data premiery: 08.11.2023r.

Premiera holenderska: 08.02.2022 r.

Ilość stron: 432

Wymiary: 210 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginalny: De roos van Napoleon
Tłumaczenie: Alicja Oczko
ISBN: 978-83-276-9207-8
Wydawnictwo: Harper Collins Polska
Moja ocena: 6/6

„W ludzkim życiu mają miejsce przełomowe momenty”

W historii naszych dziejów było wiele par, o których do dziś krążą legendy i niesamowite historie. Gdyby chcieć bliżej przyjrzeć się którejś z nich, to okaże się, że tak naprawdę o nich wiemy niewiele. Znamy jedynie to, co możemy przeczytać w źródłach pisanych, encyklopediach czy szkolnych podręcznikach. A przecież dwoje ludzi, których połączył los, nie zawsze ze sobą przebywali. Każde z nich miało jakieś swoje życie, wcześniejsze doświadczenia, które doprowadziły do tego, że się spotkali. Jedną z najbardziej znanych par pobudzających wyobraźnię pisarzy jest Napoleon i jego ukochana Marie-Josèphe Rose Tascher de la Pagerie, znana, jako Josèphine, czyli Józefina. Ich dzieje stały się inspiracją do napisania powieści pt.: „Róża Napoleona”.

Wydarzenia poprzedzające spotkanie Bonaparte ze swoją przyszłą żoną śledzimy od momentu, gdy dziewięcioletni Napoleon jest przywieziony do szkoły wojskowej w Brienne przez ojca w 1779 roku. Natomiast Josephinę poznajemy, gdy jest 1790 rok, a ona jest mamą dwójki dzieci. ma za sobą nieudane małżeństwo i teraz jest w separacji z mężem wicehrabią Aleksandrem de Beauharnais. Po rozwodzie ich syn, Eugeniusz, pozostał z ojcem w Paryżu, a Josèphina Rose z małą Hortensją spędzała ostatnie lata na Martynice u swojej matki. Niestety, zaczyna się dziać we Francji niezbyt przyjaźnie dla arystokratycznych rodzin, więc Rose postanawia uciec do Paryża zabierając ze sobą córeczkę i wierną nianię Eufemię. Mają nadzieję, że w Paryżu znajdą bezpieczne schronienie u przyjaciółki Rose, ale rzeczywistość okazuje się brutalna. Nie dość, że wyczerpująca była podróż statkiem, to w porcie kobiety trafiają na woźnicę niezbyt miłego i przychylnego. Pod wskazanym adresem niestety nie spotkały przyjaciółki, gdyż ona wraz z rodziną wyjechała do Anglii. Zaczęła się, bowiem rewolucja francuska, więc sporo ludzi opuściło Francję, a osoby takie jak Rose, nie są mile widziane w tym kraju.

Autorka włożyła w tę powieść sporo pracy przygotowując się do niej rzetelnie, gdyż udało się oddać ducha ówczesnych czasów, a przy tym zbudować fabułę, która nie jest nużąca. Zebrała dostępne materiały, ubrała to wszystko w piękne słowa i otoczkę historyczną, wrzuciła swoją bohaterkę w wir wydarzeń, które doprowadziły ją do jej przeznaczenia, jakim był Napoleon Bonaparte. W posłowiu pisarka ujawniła fakt, że zamierzała napisać zupełnie inną opowieść, gdyż początkowo zamierzała podjąć temat córki Josèphiny, Hortensji, która została pierwszą królową Holandii poprzez małżeństwo z bratem Napoleona, Ludwikiem. Jednak w trakcie zbierania materiałów, zauroczyły ją postacie Napoleona i Marie-Josèphe Rose Tascher de la Pagerie i w ten sposób powstała w efekcie „Róża Napoleona”.

Przy tym w ciekawy sposób ukazuje główne postacie, gdyż w większej części obserwujemy Josèphinę z jej punktu widzenia w narracji pierwszoplanowej, natomiast młodego Napoleona przedstawia w krótkich epizodach oznaczonych kursywą i w formie trzecio osobowej. Widzimy ich, jako zwykłych ludzi ze swoimi wadami i zaletami, z problemami, jakie stawia przed nimi życie i drogę do sławy, jaka ich w przyszłości czeka. Niesamowite jest czytać o takich postaciach, o których wiemy, kim byli w historii świata i jaką rolę spełnili oraz jak skończyło się ich życie. Fascynującą z kolei sprawą było wnikanie w ich ludzką naturę, zanim życie wyniosło ich na piedestał, dzięki czemu zapisali się w burzliwej historii Francji i świata.

Nie jest to od razu opowieść o miłości, lecz raczej o tym, jak dwie różne drogi podążają w swoim kierunku biegnąc ku przeznaczeniu. To, co pozornie wydaje się niemożliwe, dla losu nie stanowi problemu. Jeżeli dwie osoby mają się spotkać, to tak będzie i historia Josèphine i Napoleona to udowadnia.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakapanie.pl

1294. - "Intrygi i namiętności" Tom I

Mezalians

Saga: Intrygi i namiętności

Tom pierwszy

Elżbieta Pytlarz

Wydanie: I

Data wydania: 10.01.2023

Liczba stron: 432

Format: 135 x 210mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8295-260-5

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Moja ocena: 6/6

„Nie ma nic nudniejszego, niż uczyć się rozmaitych teorii o pieniądzach, i nic bardziej przyjemnego, niż używać ich w życiu.”

Dziś każda kobieta ma prawo decydowania o sobie, rozwijania się, kształcenia, korzystania z towarzyskiego życia, a przede wszystkim bycia tym, kim chce. Ma prawo głosu i wyboru swojej drogi życiowej, a przede wszystkim ma prawo do miłości i wychodzenia za mąż za tego, do kogo bije jej serce. I to jest niezwykle cenne w obecnych czasach. Jednak warto sobie uświadomić, że jeszcze nie tak dawno, bo niecałe 130 lat temu pozycja kobiety była zupełnie inna. Uświadamiają nam ten fakt książki, których fabuła osadzona jest w ubiegłych wiekach, przybliżając nam dawny świat. Nie było wówczas łatwo być kobietą, zwłaszcza bez perspektyw zamążpójścia, a w takiej sytuacji znalazła się jedna z bohaterek książki „Mezalians”, po przeczytaniu, której zaczynamy doceniać przywileje i warunki życia współczesnej kobiety.

Emilia Złotkiewiczówna to córka zamożnego bankiera, właściciela jednego z największych prywatnych banków w Warszawie XIX wieku. Mimo to nikt z arystokratów nie zabiega o jej rękę, gdyż  Złotkiewicz, dawniej Goldbaum, ojciec Emilii, jest Żydem, a więc należy do niższej klasy społecznej.  Do tego, jego córka  nie została przez naturę obdarzona powalającą urodą i w środowisku uchodzi za brzydką. Jednak jej ojciec nie ustaje w znalezieniu dla niej męża, gdyż jednocześnie chciałby zapewnić swoim finansowym interesom następcę. Mimo, że panna Złotkiewiczówna jest osobą majętną, tych kandydatów nie ma zbyt wielu, lub nie decydują się na związek, gdyż Złotkiewcz ma swoje warunki, które dotąd żaden z chętnych nie był w stanie przyjąć.

Jednym z arystokratów, który niezbyt pochlebnie i z wyższością odnosi się do żydowskiego bankiera jest hrabia Alfred Długopolski. Poznajemy go, gdy udaje się do Złotkiewicza, który zaprosił hrabiego do swego letniego domku pod Warszawą, gdyż chce z nim omówić niecierpiącą zwłoki sprawę. Dla hrabiego jest to gest uwłaczający i oburzający, ale nie ma wyjścia, gdyż rodzina Długopolskich znajduje się w tej chwili w rozpaczliwej sytuacji finansowej. Przyczynił się do tego syn hrabiego, Henryk, uznawany za hulakę, hazardzistę i lekkoducha. Ma on na utrzymaniu pewną aktoreczkę, Izabellę, która żyje z pieniędzy swoich kochanków. Henryk Długopolski, chcąc spełniać jej wszystkie zachcianki, wydaje każde pieniądze z rodzinnych zasobów, wystawiając często weksle bez pokrycia. Sprytny bankier upatrzył w tej sytuacji szansę na wydanie swojej córki i sprawę dopina, gdyż w prologu jesteśmy świadkami sceny, gdy Emilia opuszcza swój rodzinny dom jadąc ze swoim świeżo poślubionym mężem, Henrykiem Długopolskim do nowego rozdziału swego życia. Już to pierwsze zdarzenie rozwiewa jej nadzieję na szczęśliwy związek u boku kochającego ją mężczyzny, gdyż dowiaduje się, że stała się kartą przetargową w interesach swego ojca i hrabiego Alfreda. W kolejnych rozdziałach cofamy się w czasie o kilka miesięcy, by poznać drogę, która doprowadziła do tej sytuacji.

„Mezalians” to pierwsza część sagi zatytułowanej „Intrygi i namiętności” i dokładnie takie motywy odnajdziemy w tej wciągającej historii osadzonej w końcówce lat 90. XIX wieku. Poznajemy w niej szereg postaci, których sylwetki i sytuację nakreśla autorka po kolei wprowadzając ich w fabułę i stopniowo odsłaniając ich losy, zarówno ukazując to, co działo się u nich w przeszłości, jak i obecnie. Prowadzi narrację trzecioosobową, dzięki której od razu wiemy, co dana osoba myśli, jakie ma zamiary i jak się czuje w danej sytuacji. Z tego względu pierwsze rozdziały zawierają dużo opisów, w których poznajemy poszczególnych bohaterów, ale nie są to nużące partie materiału, gdyż dają one możliwość poczuć atmosferę panującą w dziewiętnastowiecznej Warszawie, jej mieszkańców i ich warunków życia. W tle zaznaczają się społeczne, polityczne i historyczne zdarzenia, chociażby echo minionego powstania styczniowego, czy też nadchodząca koronacja nowego cara Mikołaja II. Ludzie nie są pewni, co przyniosą rządy nowego władcy, w jaki sposób będzie sprawował swoją władzę i jak to odbije się na podległym mu społeczeństwie.

Pani Elżbieta Pytlarz ma za sobą krótkie formy literackie, które publikowała w „Radarze”, oraz artykuły naukowe i album o karniowickim dworze, ale jako pisarka formy beletrystycznej debiutuje sagą „Intrygi i namiętności”, zabierając nas z rozmachem w atmosferę dawniej Warszawy i jej mieszkańców. Stworzyła barwną, różnorodną galerię ludzkich charakterów, kobiecych portretów i wciągającą opowieść o czasach, które wpłynęły na nasze dzieje. Z wnikliwym pietyzmem oddała wielokulturowość ówczesnej Warszawy, wielowarstwowość i różnice społeczne. Udało się jej to doskonale, gdyż mamy wrażenie przeniesienia się w czasie i uczestniczenia w wydarzeniach opisanych w powieści. Daje nam tym samym poczuć rozwarstwienie społeczne opisując życie arystokracji, społeczności żydowskiej, artystycznych kręgów, ale też ówczesnego półświatka. Jestem niezmiernie ciekawa dalszych losów bohaterów, zwłaszcza Henryka i Emilii, mając nadzieję na ich wzajemne odnalezienie się w tej nietypowej dla nich sytuacji. Będę, zatem z niecierpliwością oczekiwać na drugą część tej fascynującej sagi, na jaką zapowiada się wraz z jej pierwszą odsłoną.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

Książka dostępna jest m.in w księgarniach: Bonito, Inverso, Świat Książki, Empik

1248. - "Dziewczyna z kamienicy" Tom I

„Czas nadziei”

Saga „Dziewczyna z kamienicy”

Tom pierwszy

Dagmara Leszkowicz - Zaluska

Wydanie: I
Premiera: 18.05.2022r.
Ilość stron: 300
Format: 145 x 205 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8251-187-1
Wydawnictwo: Słowne

Moja ocena: 5/6

„Każda wielka historia splata się z tą małą - zwykłą, ludzką, a każdy mały człowiek ma swoją wielką historię.”

Kamienica to budynek, w którym spotykają się różne światy tworząc razem historię danego miejsca. Każdy z jej mieszkańców wnosi w jej mury jakąś cząstkę siebie pozostawiając po sobie ślad i pamięć. Często używamy zwrotu: „Gdyby te mury potrafiły mówić, z pewnością usłyszelibyśmy wiele ciekawych historii”. Jedną z nich opowiada saga pt.: „Dziewczyna z kamienicy”, zaczynająca się tomem pt.: „Czas nadziei", który zabiera nas do Pleszewa roku 1916, gdy wówczas funkcjonowała niemiecka nazwa tego miasteczka, a mianowicie Pleschen w Provinz Posen.

W 1912 roku na świat przyszła Helenka Kałuża, która w ten sposób weszła w społeczeństwo kamienicy przy ul. Gnieźnieńskiej 10 w Pleschen. Cztery lata później, jej mama Irena postanawia wyjechać do Westfalii w poszukiwaniu lepszego życia. Niespełna czteroletnia Helenka pozostaje pod opieką babci Adeli, która była znaną prasowaczką bielizny. Nie tylko Irena nie związała swego życia z Pleszewem, ale też jej starsza siostra, Jadwiga wyjechała do Posen z mężem Mieczysławem Zielińskim, a brat Romek, został powołany do wojska wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej. Na szczęście pani Adela ma wokół siebie życzliwych sąsiadów, więc może zawsze liczyć na ich pomoc, zwłaszcza na Stefanię Niemyjską, która wprowadziła się na Gnieźnieńską 10, gdy miała 21 lat w 1910 roku. Przemierzamy z bohaterami tego pierwszego tomu kilkanaście lat, towarzysząc im w niespokojnym czasie naszych dziejów aż do chwili, gdy do Poznania przyjeżdża Ignacy Paderewski.

Wydarzenia związane z aspektem politycznym i zrywami patriotycznymi stanowią tło dla losów mieszkańców pleszewskiej kamienicy, które są przedstawiane z różnych punktów widzenia w narracji trzecioosobowej. Mamy, więc możliwość poznania poszczególnych epizodów z perspektywy osób dorosłych, ale też dziecka, czyli Helenki Kałuży. Autorka używa odpowiednich słów podkreślając charakterystyczne cechy danej osoby, czym daje nam odczuć jej emocje i nastroje, ale też styl mówienia oraz sposób myślenia. Jej język pisarski opiera się w dużej części na gwarze poznańskiej, zwłaszcza, gdy dotyczy dana kwestia rodowitych pleszewian. Nakreśla to bardzo plastycznie, sugestywnie, barwnie, więc od razu po sposobie mówienia można odróżnić osoby miejscowe od przyjezdnych.

Myślą przewodnią tej części jest nadzieja pod różną postacią. Pierwsze kilkanaście lat XX wieku dawało ją ludziom walczącym o niepodległość Polski i ten motyw przewija się przez całą fabułę, ale nadzieja ujęta została tu nie tylko, jako walka o wolność, ale też w mniejszej skali, jako wiara w spełnienie pragnień osób będących bohaterami powieści. 

Historia zawarta w książce „Dziewczyna z kamienicy” jest fikcją literacką, ale niektóre zdarzenia i postacie mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Podstawą stały się wspomnienia babci autorki, Ireny, która jako dziecko została pozostawiona przez swoją matkę, ale też znalezione fotografie z tamtych czasów, archiwalne materiały i opowieści, które złożyły się na niezwykle barwną opowieść o ludziach, którym przyszło żyć w przełomowym czasie w historii naszego kraju. Warto też zaznaczyć, że tą sagą pani Dagmara Leszkowicz - Zaluska debiutuje na polskim rynku wydawniczym. Napisała tę powieść, by w ten sposób uchronić od zapomnienia zarówno małe, jak i duże historie, które były obecne w życiu ludzi tamtych niespokojnych czasów.

Dagmara Leszkowicz-Zaluska jest dziennikarką i pisarką, obecnie pełni stanowisko zastępcy redaktora naczelnego Polskiej Agencji Prasowej oraz redaktor naczelnej serwisów anglojęzycznych PAP, w tym portalu „The First News”.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1222. - "Czas bogini" Tom I

"Czas bogini"

Cykl: Słowiański szlak 

Tom pierwszy

Ewa Kassala

Wydanie: I

Premiera: 24 sierpnia 2022 r.

Liczba stron: 328

Wymiary: 150 × 230 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Sonia Draga

Moja ocena: 5/6

„Na odnalezienie siebie potrzebny jest przede wszystkim czas. Trzeba pozwolić posklejać się popękanemu sercu. Niczego nie należy przyspieszać.”

W przypadku naszej przedchrześcijańskiej rzeczywistości i pierwszych wieków powstawania naszego państwa, trudno mówić o wiarygodności, gdyż nie ma dostatecznych dowodów na temat wielu wydarzeń. Początki naszego państwa nikną w mrokach dziejów, dlatego tak trudno jest ukazać to, co działo się wówczas w nowopowstającym państwie. Stwarza to okazję tworzenia swobodnych opowieści, dla których tłem są czasy naszych przodków. Jedną z autorek, która zmierza się z przeszłymi zdarzeniami jest Ewa Kassala, która wydobywa na światło dzienne dawne zwyczaje przypominając o naszych słowiańskich, przedchrześcijańskich korzeniach w swojej książce „Czas bogini”.

Patrząc na cudowną okładkę i tytuł od razu można się spodziewać, że będzie to opowieść o sile kobiet. I tak faktycznie jest, ale została ona przedstawiona w niezwykle magiczny, czasami mistyczny sposób, gdyż zwraca uwagę na świat bogiń i kapłanek. Prolog wprowadza nas w taki nastrój, gdy w noc przesilenia, „gdy na kilka nocy otwierały się bramy światów, a bogowie chętniej odkrywali przed śmiertelnikami swoje tajemnice” pewna kapłanka stojąc w Świętym Kręgu widzi przerażającą wizję. Czuje, że zbliża się coś nieuniknionego, coś co na zawsze zmieni znany świat, zmiecie z powierzchni ziemi posągi bogów, a wraz z nimi starą wiarę ojców. 

Pani Ewa Kassala w swoim końcowym słowie zdradziła kulisy swojej pracy nad książką, która wymagała przejrzenia mnóstwa dokumentów, filmów, rozmów z ludźmi badającymi nasze dzieje. Podkreśliła, że „W powieściach, które tworzę, wiarygodność historyczna jest dla mnie ważna”. Tymczasem autorka nieuprawnienie nadinterpretuje źródła, które podaje u dołu stron przy niektórych zdarzeniach. W żaden sposób poważny historyk nie byłby w stanie w ten sposób interpretować tych źródeł, co powoduje, że jest to wyłącznie autorska wymyślona hipoteza o tamtych czasach mająca niewiele wspólnego z rzeczywistością. 

I tu muszę się odnieść odrobinę do kwestii wydarzeń, które w dziejach Polski są do końca niewyjaśnione i poznane, gdyż nie ma na ich temat źródeł pisanych. Jednym z takich wzbudzających, a tym samym kontrowersyjnych tematów jest tzw. Chrzest Polski”, a raczej chrzest Mieszka nazwanego później Pierwszym i jego ludzi. 

Na dzień dzisiejszy nadal nie wiemy, kto go ochrzcił, gdzie odbyła się ta uroczystość i jak ona wyglądała. Tymczasem w powieści jest wyraźna sugestia związana z Poznaniem. Podobne kontrowersje budzi stołeczność tego miasta, a tymczasem wiadomo, że to właśnie w Gnieźnie powstał potężny gród jeszcze za czasów Mieszka, a po nim Bolesław Chrobry rozbudował założenie grodowe, które stanowiło w tamtym czasie ważne miejsce na ówczesnej mapie państwa gnieźnieńskiego wraz z funkcjonującym palatium na Ostrowie Lednickim, gdzie odnaleziono misy chrzcielne z połowy X wieku, w latach 80. XX wieku przez ekipę pani prof. Klementyny Żurowskiej. To wskazywałoby, że także tutaj mógł się odbyć chrzest Mieszka I, ale o żadnym miejscu nie można mówić w ramach pewności, co często robią poznańscy badacze. 

Siedziba Mieszka I i Bolesława Chrobrego mieszcząca się na Ostrowie Lednickim jest bardzo dobrze udokumentowana w wielu przekazach historycznych w przeciwieństwie do budowli poznańskiej, o której żadne historyczne źródła nie wspominają. Z tego powodu zdecydowana większość historyków popiera hipotezę chrztu Mieszka I na Ostrowie Lednickim, mimo że nie zachowały się żadne przekazy wskazujące na umiejscowienie tej uroczystości w jakimkolwiek miejscu, a nawet już wielu historyków podważa datę tego wydarzenia. W związku z tym jest to jedna z tajemnic nadal nierozwiązana i w żadnym wypadku nie można jednoznacznie wskazywać żadnego miejsca, a już na pewno nie Poznania. 

"Czas bogini" to powieść, która bardziej jest świadectwem działania kobiecej energii wyrażanej poprzez postacie bogiń strzegących Świętego Ognia w Chramie na Świętej Górze. Poprze niezwykle plastyczne, rozległe i barwne opisy łatwo możemy wyobrazić sobie ówczesny świat naszych przodków. Jednocześnie pokazuje, że pomimo upływu wielu wieków, niektóre problemy są cały czas obecne, bez względu na okres, w którym żyjemy. Zdrada, miłość, seks, pożądanie, wykorzystywanie władzy do swoich celów, relacje międzyludzkie, wiara i nadzieja pokładane w boski plan. 

To powieść z wciągającą fabułą z magicznym klimatem, pokazująca świat dawnych wierzeń, przywołująca starych, zapomnianych bogów i boginie, ale też nasze słowiańskie wierzenia. Fabuła podzielona została na trzy części: "Czas Siemomysła", "Czas strażniczki" i "Czas Mieszka". Nie można jej jednak traktować jako świadectwo tamtych czasów, a bardziej opowieść inspirowaną klimatem minionych wieków. 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią

oraz portalem, na którym znajduje się moja recenzja