[90/25] - 1803. - "Na zawsze Paryż"

"Na zawsze Paryż"

Weronika Jaczewska

„miłość zwykle znajduje się w miejscu, 

w którym się jej zupełnie nie spodziewasz”

Gdyby sugerować się okładką, z pewnością wiele osób odłożyłoby tę książkę z powrotem na księgarską półkę i w ten sposób pozbawiłoby się szansy na poznanie dobrej historii. Takie bowiem mam poczucie, po przeczytaniu romansu: "Na zawsze Paryż", który okazał się  opowieścią, którą warto było poznać.

Bastien Morgan jest wymagającym i niezwykle surowym szefem jednej z wrocławskich firm. Nina Baumann pracuje jako jego asystentka i, choć ma już dość trudnej współpracy, wie, że nie może zrezygnować z tak dobrze płatnej posady z powodów finansowych. Pewnego dnia w firmie pojawia się wieść, która ucieszyła wszystkich pracowników – Bastien otrzymał propozycję przeniesienia do paryskiego oddziału. Oznaczało to, że w końcu przestanie terroryzować swoich podwładnych swoim trudnym charakterem. Paryż, jako symbol miłości i nowych możliwości, nadaje fabule dodatkowego uroku, będąc doskonałym tłem dla rozwoju akcji.

Radość Niny szybko gaśnie, gdy dowiaduje się, że Bastien ma prawo wybrać osobę, którą zarekomenduje do pracy razem z nim w Paryżu. Ku jej zaskoczeniu, to właśnie Nina zostaje wskazana jako osoba mająca towarzyszyć mu w nowym miejscu.

Pani Weronika Jaczewska debiutowała prawie trzy lata temu powieścią „Niegrzeczny prezes” i już wówczas dała się poznać, jako pisarka niebojąca się odważnego i bezpruderyjnego podejścia tworzonych historii. Podobnie jest w książce „Na zawsze Paryż”, w którym także nie brakuje pikanterii dodającej powieści charakteru. Wszystko tu do siebie pasuje i nie razi, a do tego podane zostało w lekkim, przystępnym stylu, mimo że poruszane są też trudne tematy.

Jednym z ważnych tematów jest przeszłość bohaterów, która napiętnowana trudnymi doświadczeniami, rzutuje na teraźniejszość. jeśli są dobrze napisane, mogą wzbogacić fabułę, ukazując różnorodność ludzkich pragnień i dynamikę relacji. W ten sposób autorka pokazuje, że seks to szczególna relacja między dwojgiem ludzi, którzy zgadzają się na pewien rodzaj tego typu rozrywek. Podkreśla swobodne podejście do erotycznej strony ludzkiego życia i wskazuje, że w tej sferze dozwolone jest to, na co godzą się oboje. To zdecydowanie dodaje książce intensywności i głębi emocjonalnej, szczególnie jeśli autorka wprowadza te wątki w sposób, który rozwija relacje między bohaterami i ich wewnętrzne przemiany. Narracja jest prowadzona jedynie z punktu widzenia Niny, a szkoda, gdyż brakowało mi niejednokrotnie spojrzenia Bastiena. Jakież było dla mnie miłe zaskoczenie, gdy dotarłam do końca powieści i zobaczyłam, że autorka dodała bonus w postaci  punktu widzenia Bastiena na niektóre sytuacje.

Paryż, jako tło fabuły, dodaje historii uroku i elegancji, a relacja Niny i Bastiena, choć przewidywalna w swojej strukturze, ma w sobie wiele urokliwych chwil, emocjonalnej głębi i ciekawych, charakterystycznych bohaterów. Wyjątkowym plusem jest delikatna transformacja relacji między Niną a Bastienem, która, choć osadzona w schematach, może zapewnić wciągającą lekturę.

„Na zawsze Paryż” to pikantny romans, który ma wszelkie atuty, by przy nim się nie nudzić. Autorka ponownie zaoferowała powieść pełną emocji, dylematów i nowych początków. Polecam ją szczególnie tym, którzy szukają nieskomplikowanej lektury osadzonej w klimatycznym Paryżu, gdzie relacje zawodowe ewoluują i możemy obserwować kolejne etapy przekraczania granic układach mogących przeobrazić się w coś znacznie głębszego.

W serwisie recenzenckim Dobre Chwile możecie przeczytać 

więcej o tej książce w mojej recenzji!

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z 

i serwisem 

Wydanie: I

Data premiery: 12.02.2025r.

Ilość stron: 432

Wymiary: 135 x 210 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8380-141-4

Wydawnictwo: Ale!

Moja ocena: 5/6

[22./25] -1735. - "Toskański ślub" - przedpremierowo

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

"Toskański ślub"

Marta Jednachowska

„nie dla każdego przeznaczone są szczęśliwe zakończenia”

Ślub to wyjątkowy czas dla zakochanych par, które chciałyby, żeby ten wyjątkowy dzień będący początkiem wspólnej drogi, był niezapomnianym wydarzeniem. Niestety, bywa tak jak u bohaterów książki „Toskański ślub”, że ten dzień stał się koszmarnym wspomnieniem.

Monika i Lukas chcą wziąć ślub tylko w niewielkim gronie. Wymyślili, że miejscem tej szczególnej ceremonii będzie Toskania. Zapraszają tylko swoich świadków i dwójkę przyjaciół. Ze strony panny młodej świadkową jest Ewa, a zaproszoną przyjaciółką – Sara, natomiast świadkiem ze strony Lukas jest Nickolas oraz przyjaciel z lat szkolnych, Johann. Stawiają jednak warunek, by przylecieli sami, bez osób towarzyszących. To jeden z wątków tej historii, która nie skupia się tylko na parze młodej, ale też pokazuje osobowość, punkt widzenia na wydarzenia kilku perspektyw. Mamy więc narrację osób biorących udział w wydarzeniu i śledzimy och losy.

Jednym z nich jest Ewa i Michał, którzy są ze sobą od 6 lat, ale jak dotąd on nie śpieszył się z oświadczynami. To od tej pary zaczynamy poznawać tę historię, która ukazana została z perspektywy trzech kobiet: Ewy, Moniki i Sary. Michał odwozi narzeczoną na lotnisko, ale nie rozumie idei wymyślonej przez Monikę i Lukasa. Ja, zresztą, też nie popierałam tego dziwnego punktu uroczystości, a w trakcie poznawania tej historii, nie wszystko w zachowaniu młodych mi odpowiadało. Mimo wszystko zaproszeni goście spełniają oczekiwania Moniki i Lukasa.

Nie od razu wszyscy pojawiają się na lotnisku w Pizie. Jednym z ostatnich jest Johann, który spóźnia się o jeden dzień, a wówczas Ewa ma wrażenie, że on i Sara znają się, ale udają, że widzą się po raz pierwszy. Do tego momentu fabuła toczy się spokojnie, bez zrywów, ale intrygująco, bo poznajemy poszczególne osoby biorące udział w tej historii.

Opowieść nabiera tempa od chwili przybycia Johanna i robi się bardziej wciągająca, gdyż okazuje się, że nie wszystko idzie tak, jak sobie państwo młodzi zaplanowali. Zaczyna być bardziej intrygująco, gdyż pojawiają się tajemnice i dziwne zdarzenia. Atmosfera jeszcze bardziej się zagęszcza, bo ewidentnie widać, że ktoś tu miesza, by do ślubu nie doszło. I wiadomo, że tam, gdzie dwoje się kłóci, trzeci korzysta, ale kto, tego Wam nie zdradzę.

To tylko i tak ogólny zarys fabuły, bo trudno opisać wszystko, ale mam nadzieję, że wystarczająco ukazuje jej przebieg. Fabuła jest oryginalna z ciekawym pomysłem. Początkowo miała charakter obyczajowy i można by pomyśleć, że mamy do czynienia z romansem. Jednak potem przybiera ona bardziej tajemniczego klimatu i pojawiają się zagadki. Nie spotkałam się z taką historią i bardzo powieść mnie zaciekawiła. Przeczytałam ją z rosnącym zainteresowaniem.

Od razu dałam się wciągnąć w tok wydarzeń, mimo że nie od razu akcja toczy się szybko. Narracja z poziomu osób daje możliwość wgłębienia się w poszczególne postacie i poznania ich charakterów, intencji, problemów, a tym samym próby odkrycia, kto za tym bałaganem stoi.

Pani Marta Jednachowska ma za sobą dwie powieści „Spotkamy się we śnie” i „Kalendarz Adwentowy”, która zostały napisane razem z jej mamą, którą jest pani Jolanta Kosowska. Zatem niejako debiutuje powieścią „Toskański ślub”, która sygnowana jest tylko jej nazwiskiem. Widać w niej wpływy mamy, gdyż także zabiera nas w podróż w ciekawe miejsce, jakim jest Toskania.

„Toskański ślub” to powieść, która zaskakuje i absorbuje uwagę, pokazując, że nic nie jest takie, jak wygląda w pierwszej chwili. Trudno ją zaszufladkować do tylko jednego gatunku literackiego, gdyż można w niej wychwycić różne klimaty. Na tle takich urokliwych zakątków i klimatu autorka stworzyła ciekawą, zaskakującą intrygę trzymającą w zainteresowaniu i napięciu do końca. Zaletą jest, niewątpliwie, płynny, wciągający oraz spójny styl i ciekawy pomysł na fabułę z sensacyjnym wątkiem. Okazuje się, że wystarczy tylko sześć dni, by zmieniło się wszystko.

Wraz z toczącymi się wydarzeniami zwiedzamy z bohaterami piękną Toskanię i to jest niezaprzeczalny ogromny plus tej historii. Wędrując uliczkami miast i miasteczek, słuchając niektórych ciekawostek czy obserwując zachody słońca, poznajemy zarówno piękne rejony tej części Italii, jak i też zwyczaje Włochów. Można więc poczuć się jak na wakacjach, za którymi nie jeden z pewnością tęskni.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 07.02.2025r.

Ilość stron: 262

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-496-5

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[19./25] -1732. -„Intryga chodzi w szpilkach”

„Intryga chodzi w szpilkach”

Beata Stefaniak

„Klasyczne szpilki nigdy nie wychodziły z mody. Intrygują mężczyzn i pozostawiają bolące odciski.”

Wiele kobiet zatraca swoją kobiecość, czują się nieatrakcyjnie, albo sądzą, że najlepsze mają za sobą z chwilą, gdy ich życie toczy się wokół wychowania dzieci i pracy. Jeżeli do tego jeszcze mają za sobą nieudany związek, tak jak bohaterka książki „Intryga chodzi w obcasach”, to tym bardziej nie widzą dla siebie szansy na miłość. A ona potrafi czekać na swoją kolej. Do bohaterów debiutanckiej książki pani Beaty Stefaniak, miłość pukała już jakiś czas temu, ale okoliczności wówczas nie sprzyjały jej zaistnieniu, ale też nie wystarczyło odwagi i otwartości, by podążać za głosem serca.

Milena ma 32 lata i jest matką samotnie wychowującą dwie nastoletnie córki. Jej były mąż zostawił ją 11 lat temu i od tamtej pory Milena nie dopuszczała do swego serca nikogo. No, może poza jednym wyjątkiem. Jest nim Igor, przyjaciel jej ojca, który od kilku lat jest w związku małżeńskim z Wiktorią, poza którą nie widzi świata. Przynajmniej tak to wygląda. Prawda jest jednak inna, bo on od dawna kocha tylko jedną kobietę. Jest nią Milena. Jednak jak do tej pory nie miał odwagi jej tego wyznać. Jednym z powodów jest duża różnica wieku. Dzieli ich 18 lat i do tej pory ich relacja miała charakter przyjacielski.

Tytuł „Intryga chodzi w szpilkach”, od razu sugeruje, że w tej powieści będziemy świadkami  sekretów, podstępnej gry, a nie tylko rozwoju romansu. Fabuła obfituje w wiele wydarzeń, tytułowych intryg, zwrotów akcji, chociaż żadna z nich nie była zaskoczeniem, bo autorka ukazuje nam historię z kilku perspektyw. Wiadomo jest, kto miesza w relacji bohaterów, kto zagraża i knuje intrygi, oraz kto bierze w tym udział. Ten intrygujący motyw stanowi tło dla tego, co dzieje się między Igorem i Mileną. Jest więc to historia przewidywalna, a jedynym pytaniem jest, co jeszcze im się przydarzy i co jeszcze będą musieli znosić wskutek przebiegłych i niebezpiecznych machlojek jednej osoby. 

Mamy, zatem historię ukazaną zarówno przez głównych bohaterów, ale też żonę Igora, Wiktorię, rodziców Mileny, a nawet oprychów, którzy biorą udział w intrygach. Można, więc zauważyć  podział na dobre i złe charaktery, a to wiąże się z dosyć sporym gronem postaci. Mimo to nie miałam poczucia chaosu w zorientowaniu się z ich tożsamością i rolą, jaką pełnią w tej powieści. Konstrukcja fabuły jest klarowna, dzięki temu, że rozdziały zostały opatrzone tytułami i nie są długie, więc czytanie nie sprawia problemów. Jest równowaga między dialogami i partiami opisowymi, nie czuć przeładowania, a do tego autorka nie przesadza z erotyką, której jest tutaj niewiele.

Pani Beata Stefaniak zwraca uwagę na negatywną moc zazdrości, która w formie chorobliwej może przybrać mordercze wymiary. Pokazuje też, że czasami to, co widzimy na zewnątrz, nie pokrywa się ze stanem faktycznym jakiejś sytuacji. Dotyczy to też oceny samej siebie. Tak jest z Mileną, która nie dba za bardzo o to, w czym chodzi i nawet na imprezę urodzinową przychodzi w adidasach, dresowych spodniach i szerokim swetrze. Dostrzega u siebie wady, które skrzętnie w ten sposób pragnie ukryć, ale nie wie, że mimo to i tak pewien mężczyzna widzi w niej najpiękniejszą kobietę na świecie.

Oczywiście jest to Igor, który ma wprawdzie obok siebie atrakcyjną żonę, ale miłości do niej nie ma ani śladu. Wiktoria zawsze jest elegancka ze starannym makijażem i dbająca o regularne wizyty u chirurga plastycznego, więc to typ kobiety, która dla zatrzymania czasu zrobi wszystko. Wydają się szczęśliwym małżeństwem, ale gdy wnikamy w ich związek, okazuje się, że między nimi jest ogromna przepaść i o miłości nie może być mowy. Czasami mnie irytowała naiwność Mileny i Igora, którzy dawali się wciągać w intrygi, nie łącząc ze sobą pewnych sygnałów i dziwnych zdarzeń. W ogóle nie raz zapominałam, że są to dorośli ludzie i bardziej przypominali mi młodszych wiekiem, niż faktycznie byli.

„Intryga chodzi w szpilkach" to udany debiut, przy którym czas biegnie dosyć szybko ze względu na toczący się splot zdarzeń i mnogość zagrożeń, jaka spada na Milenę i Igora. Ostatnie sceny wyglądają na finał opowieści, ale ja mam niedosyt, bo w trakcie niektórych narracji, wychodzą wątki, które nie zostały pociągnięte. Na podstawie kilku takich wskazówek, możne przypuszczać, że autorka ma pomysł na dalsze losy intryg chodzących w szpilkach.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 08.01.2025r

Ilość stron: 382

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-551-1

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 4,5/6

[193./24]. 1708. - "Świąteczna mozaika"

"Świąteczna mozaika"

Natasza Socha

„Tajemnice tworzą w głowach brzydkie dziury, które chce się koniecznie wypełnić.”

Często przy wyborze książki do przeczytania kieruję się okładką, a w okresie około grudniowym najchętniej sięgam po te, których front sugeruje świąteczną, romantyczną i lekką opowieść. I tak jak widać w przypadku książki pt.: „Świąteczna mozaika”, taką historię sugeruje jej okładka.  Nie jest to jednak typowa świąteczna lektura, chociaż święta  są też obecne,  ponieważ historia głównie toczy się w okresie grudniowym. Jak wiadomo jest to czas, gdy coraz bardziej  widać nastroje zbliżającego  się okresu celebrowania Bożego Narodzenia, więc świąteczna atmosfera jest wyczuwalna, chociażby w opisywanych zapachach smakowitych słodkości, jakie przygotowuje bohaterka.  Na ich tle podążamy wraz z nią przez kolejne dni śledząc jej wysiłki zmierzające do odkrycia prawdy o sobie i rodzinie.  

Na początku fabuła zabiera nas do Wenecji, więc podziwiamy jej uroki, poznajemy ciekawe opowieści i historie związane z tym miejscem. I to nadało jej romantycznej otoczki, ale niestety, wszystko psuje postawa bohaterki, która  był mnie denerwowała, a przynajmniej takie miałam odczucia przez kilka pierwszych rozdziałów.

Jaśmina, bo tak ona ma na imię, ma w planach polecieć do Wenecji, gdyż było to marzenie jej mamy, Marianny.  Dziewczyna  niedawno znalazła pamiętnik, w którym jej mama spisywała swoje marzenia. Jednym z nich było odwiedzenie Wenecji i to skłoniło Jaśminę do tego,  by spełnić to pragnienie. Niestety, Marianna, nie jest w stanie z nią pojechać, gdyż od roku przebywa w ośrodku opiekuńczym ze względu na zdiagnozowanego u niej kilka miesięcy temu Alzheimera. Jaśmina założyła, więc  w swoich wyobrażeniach, że będzie sama zwiedzała ten piękny kraj i relacjonowała mamie tak, jakby ona była tam razem z nią. 

Moja niechęć do głównej bohaterki wynikała z jej postawy wobec optymistycznego, naturalnie życzliwego i wesołego Rafała. Jego osoba od razu wzbudza sympatię, gdyż potrafi on w każdym momencie znaleźć coś pozytywnego i nie zraża się gburowatym zachowaniem dziewczyny.  Poza tym ich znajomość zaczęła się z jej inicjatywy, bo to ona skontaktowała się z nim  przez media społecznościowe,  chcąc od niego dowiedzieć się czegoś o Wenecji.  Rafał bowiem prowadzi konto o podróżach, a ponieważ też mieszka w Poznaniu, więc  chętnie zgodził się na spotkanie. 

Wątek wenecki to jedynie jeden z elementów tej historii, gdyż pojawiają się inne, biegnące obok, lub razem z tym motywem, pokazując coraz więcej z przeszłości głównej bohaterki i jej mamy, w której nie brakuje tajemnic dobrze strzeżonych przez bliskie osoby. Jaśmina nie może nic wydobyć ani od ojca, a tym bardziej od mamy, która w rozmowie z córką wyłania ze swej pamięci niezrozumiałe dla kobiety scenki jeszcze bardziej zaciemniające sytuację. Niby pojawiają się kolejne elementy układanki, ale żadna z nich nie jest na swoim miejscu, a cała łamigłówka ma jeszcze wiele niewiadomych.

„Świąteczna mozaika” to przede wszystkim poruszająca opowieść o rodzinnych sekretach, które Jasmina pragnie odkryć, by wyjaśnić niektóre zdarzenia z przeszłości. Podążamy od jednego kroku do drugiego, poznając historię głównie od strony Jaśminy, chociaż narracja jest trzecio osobowa. Jednak nasza uwaga skupiona jest na jej odczuciach, ale czasami poznajemy też uczucia osób jej towarzyszących.

Coraz gorsza pamięć jej mamy nie ułatwia sprawy i coraz mniej można się od niej dowiedzieć. Relacja matki z córką pokazana jest w bardzo ujmujący sposób i to dodaje powieści głębszego sensu. Budzi się refleksja nad przemijaniem, upływem czasu, który nie oszczędza nikogo, chorobie, która niszczy człowieka, który jeszcze nie tak dawno był w pełni sił. I nagle, z dnia na dzień wszystko się zmienia, a wraz z tym zmienia się też życie innych. Uświadamia, że choroba kogoś z najbliższych, nie jest tylko i wyłącznie problemem osoby dotkniętej jakimś schorzeniem. Jest tak, jakby zerwało się jedno ogniwo mocnego łańcucha, lub zepsuł się jakiś element dobrze działającej maszyny, bez którego już nic nie jest takie, jak wcześniej.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery: 13.11.2024 r.

Ilość stron: 255

Wymiary: 143x205 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-08-08524-0

Wydawca: Wydawnictwo Literackie

Moja ocena: 5/6

[187./24]. 1702. - "Razem z szeptem" Tom I

"Razem z szeptem"

Tom pierwszy

Aleksandra Świderska

„To, co najważniejsze, wybrzmiewa w ciszy”

Nie wszystko można wypowiedzieć głośno i wyraźnie. Czasami szept, bywa głośniejszy, niż jakikolwiek wrzask, zwłaszcza, jeżeli dotyczy to tego, co skrywa dusza człowieka i jego doświadczenia. Wiedzą o tym doskonale bohaterowie książki „Razem z szeptem”, którzy nie o wszystkim mogą mówić otwarcie. Dlaczego? Bo wciąż o pewnych sprawach lepiej milczeć, bo narzucane są nam określone zachowania, sposób życia, myślenia i przekonania. Wszelkie odstępstwa są piętnowane i wyśmiewane, zwłaszcza, jeżeli chodzi o młodych ludzi. Okładka sugeruje od razu, jakiej sfery życia dotyczy to zagadnienie i o jakie sekrety chodzi.

Michał Moskal mieszka w Borzygniewie ze swoją mamą i siostrą bliźniaczką Leną. Oboje uczęszczają do ostatniej klasy maturalnej, z tym, że on do tej pory uczył się w liceum zwanym Czternastką, która była o profilu mat-fiz, a ona do Dwójki, która ma profil humanistyczny. Niestety, budynek Czternastki został zalany przez pękniętą rurę i wymaga remontu, więc dyrektor zdecydował, że uczniowie na ten czas, będą musieli przenieść się do innych placówek szkolnych we Wrocławiu. Michał ulegając prośbom siostry, zdecydował się na liceum nr 2, gdyż ona chciała, by brat chodził z nią do tej samej szkoły. Problemem dla Michała jest jednak główny kierunek tej placówki, bo są w nim przedmioty w przeważającej ilości humanistyczne, a on sobie z nimi kiepsko radzi. Natomiast doskonale czuje się z przedmiotami ścisłymi, zwłaszcza matematyką.

Inaczej jest u Adriana Zachariasza, który jest dobry z przedmiotów humanistycznych, zwłaszcza z historii, natomiast zupełnie nie radzi sobie z matematycznymi zadaniami. Adrian uchodzi za niezwykle męskiego faceta, wesołego, przebojowego, pewnego siebie, do którego wzdycha większość dziewczyn w liceum. Jednak nikt nie wie, że jest to tylko maska, która przykrywa jego prawdziwą naturę i sytuację rodzinną. Wie, że gdyby wyjawił, z kim tak naprawdę chciałby spędzić każdą wolną chwilę, nie miałby spokojnego życia w szkole. Nikt też nie ma pojęcia, co dzieje się u niego w domu. A nie jest wesoło, gdyż rządzi w nim ojciec tyran.

W wyniku pewnych zdarzeń między chłopakami dochodzi do bójki, i w efekcie obaj są zawieszeni w prawach ucznia na dwa tygodnie. Kariera sportowa Adriana wisi więc na włosku, a Michał nie jest pewien, co będzie dalej z jego nauką i maturą.

Ten długi opis to tylko jeden z wątków, bo pojawiają się też inne motywy. Przede wszystkim zwraca uwagę na odmienność młodych ludzi, którzy nie wiedzą, jak poradzić sobie ze swoimi emocjami, ale też wyłania się aspekt związany z przemocą fizyczną i psychiczna, jaka ma miejsce w domu Adriana. Matka nie potrafi przeciwstawić się despotycznemu mężowi i obronić syna. A ciosy mogą być wymierzone niemal za wszystko to, co nie spodoba się ojcu.

Pani Aleksandra Świderska dała się już poznać czytelnikom, dzięki serii „Miasto gasnących świateł”, której bliżej było do kryminału, niż do obyczajowej literatury. Tym razem jej najnowsza powieść skłania się bardziej ku gatunkowi romansu YA, ale podanej w zupełnie nowej szacie. To bardzo zgrabnie opowiedziana historia o rozwijaniu się miłości między dwoma chłopakami. Autorka umiejętnie nakreśliła ich osobowości, emocje, nie naruszając w żadnym przypadku poczucia smaku. Pięknie i delikatnie, a jednocześnie zmysłowo opisała buzujące pożądanie, ale też wszelkie targające bohaterami emocje, których tutaj nie brakuje. Nie emanuje wulgaryzmami, ani zbyt wyuzdanymi scenami. Opisy dają pole dla wyobraźni i nie wykraczają poza granice przyzwoitości. Umiejętnie wnika w umysły bohaterów, ukazując ich dylematy, więc z łatwością towarzyszymy im w ich trudnych chwilach. W delikatny i bardzo ładnym stylu rysuje ich doświadczenia związane z seksualną stroną, odkrywaniem swej prawdziwej natury, pokazując, jak bardzo krzywdzi się osoby mające taką naturę, jak Michał i Adrian. W tym emocjonalnym burzliwym dla nich czasie wyłania się okazja do wzajemnego poznawania się, odkrywania siebie i stawienia czoła utartym schematom.

Można oczywiście dostrzec drobne niedociągnięcia w stylu pisania pisarki - na przykład: używanie kolorów włosów do zaznaczenia osoby, której jakaś fraza dotyczy, czy nadużywanie słowa "mężczyzna", chłopak, ale ważne jest przede wszystkim to, że poruszane są problemy nastolatków, którzy czują, że są inni, ale boją się tego ujawnić, wiedząc, że spotkałoby się to z napiętnowaniem i pogardą ze strony rówieśników, ale też dorosłych.

Drugą ważną kwestią jest przemoc w rodzinie, w której władzę sprawuje ojciec mający wysoką pozycję społeczną. Bardzo sugestywnie został nakreślony mentalny charakter dręczonej osoby, jaką jest Adrian. On często spodziewa się kary, tam, gdzie nawet na nią nie zasługuje. Czuje się winny tej sytuacji, że jest słaby, bo nie potrafi przeciwstawić się ojcu i obronić matkę. Ten wątek nie został zbyt dogłębnie ukazany, ale i tak można poczuć to, co przeżywa Adrian w rodzinnym domu. Z kolei Michał ma szczęście pod tym względem, gdyż zawsze może liczyć na pomoc i troskę mamy.

„Razem z szeptem” jest pierwszą częścią tej historii, co zaznacza autorka na końcu, ale nie ma oznaczenia na okładce, lecz dopiero, gdy docieramy do ostatniej strony. Historia Michała i Adriana poruszyła moje serce, towarzyszyło mi wiele emocji, rożnych przemyśleń, więc jestem ciekawa ich dalszych losów, więc z niecierpliwością czekam na kolejną część powieści.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 24.10.2024r.

Wymiary: 130x210 mm

Ilość stron: 408

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-377-7

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[106./24] 1621. - "Należy do mnie" Tom I

"Należy do mnie"

Tom pierwszy

Anna H. Niemczynow

„człowieka można zmusić do czegoś tylko wtedy, kiedy gra toczy się o coś, 

na czym mu bardzo zależy”

Wychowując swoje dzieci, każdy rodzic chciałby jak najdłużej chronić  je przed  wszelkimi stresami, zapewniając im bezpieczeństwo i szczęśliwe lata życia. Książka "Należy do mnie" uświadamia, że błędem może być tworzenie zbyt idyllicznego świata dziecka, do którego nie wpuszcza się trudniejszych przeżyć. Modne tzw. bezstresowe wychowanie zbiera w przyszłości dramatyczne żniwo, zwłaszcza wówczas, gdy dotychczasowe życie  wydawało się piękną bajką. 

Fausti, czyli Faustyna, jeszcze nie tak dawno tryskała energią, czuła się szczęśliwą i kochaną córeczką Heleny i Wiktora Linniczenko. Cały ten jej bezpieczny świat rozsypał się pewnego dnia. Gdy ją poznajemy, ma 11 lat i jest właśnie na sesji z psychoterapeutką Małgorzatą Mound. Zamknięta postawa dziewczynki, milczenie, niechęć do współpracy, obojętność na otoczenie świadczy o tym, że jedenastolatka ma za sobą jakieś trudne przeżycia. Gdy w końcu, na kolejnej sesji słyszymy, że kogoś nienawidzi, od razu wysnuwamy wnioski i domyślamy się o kogo chodzi. Niektóre sugestie zawarte są w opisie na tylnej stronie okładki i wydaje się, że  jednoznacznie wskazuje winnego. wWiadomo, że chodzi o zdradę, ale jej powody łagodzą nieco ten występek, dając naukę, by nikogo z góry nie osądzać.

W toku wydarzeń wyłania się prawdziwy obraz sytuacji, którą autorka wyjawia nam stopniowo. Robi to w pewnych sekwencjach zdarzeń, które miały miejsce trzy lata temu, oraz w czasie określanym, jako KIEDYŚ i TERAZ. Trudno tutaj napisać coś więcej, bo odkrywanie tego jest najciekawszym elementem powieści. Pani Niemczynow zwraca uwagę, jaką krzywdę potrafią wyrządzić dorośli dzieciom, nawet nieświadomie, kierując się troską, która wykracza poza pewne granice.

Do tej pory znałam panią Annę Niemczynow jako autorkę poradników motywacyjnych takich jak „Z zachwytu nad życiem”, więc z ciekawością sięgnęłam po jej beletrystyczną powieść „Należy do mnie”, która naładowana jest emocjami i psychologicznymi smaczkami, ale też w pewnym momencie wkracza też wątek thrillera i sensacji. Jej główny motyw kręci się wokół pewnej małoletniej dziewczynki, która dosyć szybko przekonała się, że życie ma nie tylko kolorowe barwy. 

To niesamowicie wciągający, pełen emocji, zwrotów akcji i wydarzeń dramat psychologiczny wykraczający poza znane ramy tego gatunku. Autorka dotyka w nim słabości natury ludzkiej, ale też jej złożoności, wnika w umysły bohaterów, ujawnia ich prawdziwą osobowość, robiąc to perfekcyjnie, z rozmyłem i dobrze rozpisanym planem konstrukcji fabuły. Niewątpliwym atutem są w niej postacie o wielobarwnych odcieniach osobowości, które warstwa po warstwie zostają odzierane z zewnętrznej skorupy, odsłaniając ich prawdzie wnętrze. To sprawia, że w trakcie ich poznawania zmieniamy swoje nastawienie do niektórych z osób i dostrzegamy niuanse, jakich wcześniej nie widzieliśmy. W pewnym momencie orientujemy się, że nie wszystko jest w niej takie, jak to widzieliśmy na początku. 

Poznajemy tutaj kilka historii, które dają nam wnikliwą analizę psychologiczną osób związanych ze sprawą. Dotyczy to nie tylko Heleny, Wiktora, Fausti, ale też doktor Mound, która potrafi rozgryźć problemy swoich pacjentów, pomóc im stanąć na nogi, ale nie jest w stanie pomóc sobie. Trudno jednoznacznie kogokolwiek oceniać, kto jest winny, ale chyba najbardziej skomplikowaną osobą jest Helena. Ich dzieje pokazują, że nasze życie zależy od wielu czynników. 

Czytanie tej powieści było niesamowitą mieszanką emocjonalną, przez którą idzie się dosyć szybko, gdyż pani Niemczynow potrafi pisać o trudnych sprawach w sposób lekki, ale intrygujący i wciągający. Skutecznie trafia w nasze czułe struny tworząc niezwykle realistyczne, wiarygodne i życiowe historie naznaczone naszymi wyborami. Pokazuje, jak jedna decyzja lub jej niepodjęcie, działanie, jakiś czyn, niezdecydowanie są niczym kostki domina. Gdy jedna się przewróci, pociąga za sobą kolejne elementy i tak jest z naszymi wyborami. Jedno wpływa na drugie. Z pewnością decydujący wpływ mają nasze wybory, ale też okoliczności, w jakich funkcjonujemy. Czasami są to czynniki zewnętrzne, na które nie mamy wpływu, a czasami sami jesteśmy winni temu, czego doświadczamy. Niepodjęte w odpowiednim momencie kroki wywołują lawinę, którą trudno powstrzymać. 

W końcowym słowie autorka zdradza, że historia jest wprawdzie fikcyjna, ale nie do końca, gdyż czerpała inspirację z prawdziwego życia. Takie sytuacje niestety, zdarzają się w rzeczywistości, więc napisana przez panią Niemczynow opowieść tym bardziej trafia do serca. Ukazuje w niej, że wina nie zawsze leży po jednej stronie i nie wszystko wygląda tak, jak widzimy. Wnikając w tę historię miałam swoje przypuszczenia, ale potem, gdy zaczęły wychodzić niektóre sprawy, ukazał się zupełnie inny obraz sytuacji. I wówczas zupełnie inaczej na to wszystko spojrzałam. I tak to jest z tą powieścią, która do końca prowadzi nasza uwagę, odkrywając kolejne sekrety z życia państwa Linniczenko i nie tylko  ich, bo sekrety mają też osoby drugoplanowe. A gdy docieramy do ostatnich akapitów, uspokojeni, że w końcu wszystko jest jasne i zdaje się, że sprawiedliwości stało się zadość, autorka zrzuca na nas bombę pozostawiając ją z odbezpieczonym zapalnikiem.

Wydanie: I

Data premiery: 15.05.2024r.

Ilość stron: 440

Wymiary: 135x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-67996-81-5

Wydawnictwo: Luna

Moja ocena: 6/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z PRart Media Bogna Piechocka

i wydawnictwem LUNA

[90/24] 1605. - "Reality Fame. Walka o sławę"

"Reality Fame. Walka o sławę"

Maria Karnas

„Kłamstwa mogą wygrać sprint, 

ale to prawda wygrywa cały maraton.”

Pomysły na fabułę rodzą się w różnych okolicznościach. Z reguły źródłem jest po prostu życie i tak stało się w przypadku książki „Reality Frame. Walka o sławę”. Pani Maria Karnas przyznała w jednym z wywiadów, że pomysł zrodził się po tym, jak jej koleżanki ze studiów opowiadały o jednym z programów w stylu reality show. Zainteresowanie tym rodzajem rozrywki wśród oglądających jest tak duże, że postanowiła opowiedzieć historię, która zrodziła się w jej umyśle i przeniosła ją na karty swojej książki.

Lisa Kane nie jest fanką tego rodzaju show, ale wskutek wydarzeń w jej życiu, decyduje się zgłosić do najnowszej edycji „Reality Fame”, by w zawalczyć o 100 tysięcy dolarów. Ma w tym jeden cel – wygrać i spłacić długi swego ojca. Razem z innymi uczestnikami ma spędzić kilka tygodni w luksusowej willi z basenem pod czujnym okiem kamer, które śledzą niemal każdy ruch mieszkańców. Lisa nie oglądała poprzedniej edycji programu, więc nie wie, kim jest Brian Ryder, który okazuje się być teraz mentorem najnowszego telewizyjnego show. Uzyskuje informację, że wygrał on poprzednią edycję programu i to dzięki temu, że wdał się w romans z jedną z uczestniczek. Lisa postanawia w podobny sposób zyskać sławę, ale wśród męskiej strony współlokatorów willi nie widzi nikogo odpowiedniego. W jej umyśle rodzi się więc plan wciągnięcia w to Briana, któremu proponuje układ, gdyż także on ma pewien cel, na którym mu zależy.

Programy w stylu reality show mają swoich zwolenników. Prekursorem tego typu rozrywki był „Big Brother” czyli „Wielki Brat”, którego pierwsza edycja w Polsce gościła na naszych ekranach od 4 marca 2001 do 26 maja 2002 roku. Pamiętam, jakie silne emocje wywoływały poszczególne odcinki programu. W powieści pani Karnas też emocje są obecne, ale możemy być świadkami wydarzeń, będąc razem z uczestnikami wewnątrz miejsca, w którym oni przebywają i walczą o duże pieniądze. W trakcie kolejnych dni trwania programu wychodzi na jaw kto jest kim naprawdę i do czego jest zdolny. Wszystko obserwujemy z punktu widzenia głównej bohaterki, która nie stosuje uczciwych metod i chce za wszelką cenę wygrać program. Jej postawa wzbudzała we mnie niechęć i nie potrafiłam ją w żadnym wypadku poprzeć i jej dopingować. Zresztą podobnie miałam z innymi uczestnikami reality show. Każdy z nich pokazywał swój wizerunek, który nie zyskiwał u mnie sympatii. Nikt nie jest tu idealny, nie ma kryształowych wzorców i każdy gra nieuczciwie.

„Reality Fame” to dobrze napisana opowieść o ludzkiej naturze, której prawdziwe oblicze ujawnia się w ekstremalnych sytuacjach, zwłaszcza gdy w grę wchodzą duże pieniądze. Dla nich człowiek jest w stanie zrobić wiele i nie zawsze uczciwie, jeżeli chodzi o przetrwanie. Autorka we wciągającym stylu pokazała nie tylko manipulacje ze strony uczestników, ale też organizatorów i ludzi mających nadzór nad programem. Ujęła doskonale charakter poszczególnych osób, a do tego w to wszystko wplotła wątek miłosny. Pokazuje tym samym, że nie zawsze wygrana wiąże się z osiągnięciem sławy medialnej. Czasami sukces przychodzi w zupełnie nieoczekiwany sposób,  a najważniejszy jest wówczas, gdy nagrodą jest miłość i satysfakcja z tego, co się w życiu robi.

Wydanie: I

Data premiery: 23.04.2024r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8335-207-7

Wydawca: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam, w ramach współpracy z wydawnictwem

[85/24] 1600. - "Mister Perfect"

"Mister Perfect"

Anna Podsiadło

„Każdy ideał ma skazy. 

Niektórych nie widać od razu.”

Wszystko zaczyna się niepozornie, zwyczajnie. Spotykamy kogoś, komu trudno coś zarzucić, gdyż swoim zachowaniem wzbudza zaufanie i sprawia, że czujemy się szczęśliwi. Jednak bywa tak, jak u bohaterki książki „Mister Perfect”, że nawet nie wiadomo kiedy wpadła w uzależnienie od drugiej osoby i w sytuację, z której trudno się wydostać.

Gdy Ala poznała Mateusza, była przekonana, że znalazła mężczyznę idealnego, takiego o jakim marzyła. Nie dość, że jest przystojny, to zachowuje się wobec nie kulturalnie, potrafi słuchać ją z uwagą, a do tego okazuje się, że mają podobne zainteresowania, ulubione filmy, bohaterów i w ogóle czas z nim płynie szybko. Wydaje się, że Mateusz wręcz czyta w jej myślach, gdyż spełnia jej wszelkie oczekiwania, troszczy się o nią i ma wyłącznie jej dobro na celu, więc jest przekonana, że znalazła swoją bratnią duszę. Nie krytykuje, nie ocenia, prawi komplementy, przynosi kwiatki, poświęca jej swoją uwagę i czas. Po prostu chodzący ideał. Nie wiedziała wówczas, że on już zaczynał zarzucać na nią swoją sieć, z której trudno jej będzie się wyplątać. Dosyć szybko Mateusz zaczyna wpływać na jej wybory i dochodzi do tego, że proponuje wspólne zamieszkanie, na co Alicja godzi się, nie podejrzewając, że w ten sposób wchodzi w paszczę lwa. Dopiero wówczas on pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Nie zauważa, że coraz bardziej jest odciągana od znajomych i przyjaciół, a Mateusz coraz bardziej ją osacza i kontroluje jej życie.

„Mister Perfect” to powieść, którą czyta się płynnie i z napięciem, chociaż może nie od początku, gdyż zaczyna się jak wiele zwykłych romansów. Jednak z czasem zaczynamy wnikać w to, co dzieje się u bohaterki i w jej związku z Mateuszem. Jego manipulacyjna sieć zaczyna coraz bardziej oplatać kobietę, a ona nawet tego nie zauważa, chociaż wyraźnie widać, jak bardzo jej parter się zmienił. Autorka świetnie pokazała mechanizm działania narcystycznej osobowości, która często działa na zasadzie kija i marchewki. Przedstawiła też bardzo barwnie i sugestywnie stan psychiczny ofiary narcyza., tym bardziej że obserwujemy wszystko z perspektywy Alicji. To pozwala nam odnieść się do zachowania bohaterki, ocenić jej podejście i współodczuwać to, co ona przeżywa. Fabuła wciąga od początku, gdyż mamy świadomość, że znajomość Ali i Mateusza nie będzie przebiegała słodko i bez problemów, bo tak sugeruje krótki blurb z tyłu na tylnej stronie okładki.

Pani Anna Podsiadło zdradziła w końcowym swoim słowie, że przedstawiona historia została częściowo oparta na prawdziwych wydarzeniach. Poznała pewną osobę, która była w narcystycznym związku i mimo że od uwolnienia się od niego minęło już trochę czasu, jej skutki widoczne są u niej do dziś. Dlatego powstała ta opowieść, by zwrócić uwagę na problem, który nie jest widoczny. W bardzo wyraźny sposób uzmysławia, jak niebezpieczna jest przemoc psychiczna, jak mocno wnika w podświadomość ofiary, która nie potrafi przerwać łańcucha, który trzyma ją emocjonalnie ze swoim ciemiężycielem. Uświadamia, że przemoc jest groźna w każdym przypadku, ale ta mająca wpływ na sferę mentalną jest tym bardziej niebezpieczna, gdyż jej nie widać. Z zewnątrz wszystko wygląda pięknie, ale w czterech ścianach rozgrywa się koszmar. Przykład Alicji pokazuje też, dlaczego tak trudno uwolnić się od toksycznej osoby. Wnikamy w jej psychikę, analizując jej myśli, sposób postępowania i przyczyny takich, a nie innych decyzji.

Autorka doskonale nakreśliła zarówno nakreśliła mechanizm działania człowieka ogarniętego potrzebą kontrolowania i manipulowania, jak i psychologiczne przywiązanie do tego rodzaju osobowości. Ta historia pokazuje, jak łatwo jest wpaść w tego rodzaju chora relację. Nie bez przyczyny mówi się, że miłość jest ślepa, gdyż często nie widzi zagrożenia w niewinnych z pozoru gestach, łagodnych perswazji, propozycjach i sugestiach opartych na trosce, miłości, współczuciu, czy wrażliwości. Gdy ofiara dostrzega, że nie wszystko jest takie, jak być powinno, z reguły jest już za późno, by się wycofać.

Wydanie: I

Data premiery: 29.05.2024r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 135x202 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68005-21-9

ISBN audiobooka 978-83-68005-23-3

Lektor audiobooka: Lena Schimscheiner

ISBN ebook 978-83-68005-22-6

Wydawnictwo: Mięta

Moja ocena: 6/6

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakapanie.pl