[37/25] -1750. - "Thirty One Days"

"Thirty One Days"

Patrycja Drywa

„są ludzie, dla których warto żyć”

Nie jedna powieść pokazała, że miłość jest siłą, która potrafi zburzyć nawet najbardziej stwardniałe mury, o ile wpuści się ją do swego serca. Literaccy twórcy wykazują się ogromną wyobraźnią, by ten motyw ukazać w nietypowej formie i nie powielać schematów. Notka redakcyjna książki „Thirty One Days" nie zapowiada wprawdzie historii romantycznej, ale tego elementu nie mogło w niej zabraknąć, jednak został on przedstawiony w zupełnie nowy sposób.

Nox Whittaker i Clare Gulliana kilkanaście lat temu byli uczniami w Akademii Blackmore, w której mogli rozwijać swoje niezwykłe umiejętności. Wówczas nie pałali do siebie sympatią. Wręcz przeciwnie. Byli swoimi największymi wrogami. Dziś, po wielu latach ponownie się spotykają, lecz każde z nich jest w zupełnie innej sytuacji. Nox jest oskarżony o popełnienie morderstwa swoich rodziców, natomiast Clare, jako pani psycholog i terapeutka, próbuje dotrzeć do jego umysłu, by wyjaśnić, co się stało. Nox bowiem nie odezwał się do nikogo od 3 lat, a wszelkie próby skłonienia go do zeznań nikomu się nie udało. Clare też wydaje się na przegranej pozycji, gdy odwiedza go w jego celi w więzieniu Askavill mieszczącego się w Anglii. Przed nią dwunastu psychologów poniosło klęskę, ale różnica jest taka, że jej bardzo zależy, by uratować skazańca. Ona nie potrafi sama sobie odpowiedzieć, dlaczego tak jej zależy na uratowaniu Noxa, ale jest zdeterminowana, by zaczął mówić. Gdy zaczynamy poznawać tę historię, minął już miesiąc, odkąd Clare próbuje nakłonić Noxa do zwierzeń. Bezskutecznie. Jednak ona jest gotowa zrobić wszystko, żeby go ocalić. Ma na to kolejnych i jedynych 31 dni. Potem Noxa czeka tylko śmierć.

Książka „Thirty One Days" wciągnęła mnie od pierwszej strony, pomimo obszernych tekstów opisowych. Z reguły nie lubię tego rodzaju konstrukcji powieści, ale w tym przypadku ta forma mi nie przeszkadzała. Nie są to bowiem wypełniacze stron, lecz ważny element tego, co dzieje się w umyśle bohaterów i w ich życiu. Różnego rodzaju interakcje obserwujemy z perspektywy trzecioosobowej, więc wiemy, co dzieje się zarówno u Noxa, jak i Clare. Jest w nich wiele ich przemyśleń, stanów emocjonalnych, więc dowiadujemy się o istotnych sprawach, którymi przejmują się bohaterowie, ale też postacie drugoplanowe.

Patrycja Drywa swoją debiutancką książką zaskakuje umieszczając w naszym realnym świecie elementy, które można uznać za fantasy, chociaż nie do końca. Osadziła wydarzenia w naszej, współczesnej rzeczywistości, ale w zupełnie innej sytuacji politycznej i społecznej. Są realne budynki i  ludzie, ich życiowe problemy, więc można mieć wrażenie, że wszystko toczy się w zwyczajnym świecie, znanym każdemu z nas. Inna jest tylko sytuacja polityczna, bo są to czasy, gdy ludność jest podzielona po wojnie między arystokracją, a klasą niższą. 

Atrakcyjności dodaje wątek magiczny, którego nie ma w nadmiarze i charakterze znanym z typowych powieści Fantasy. Ten element istnieje jakby obok, w formie ponadprzeciętnych zdolności mentalnych. Telepatia, czytanie w myślach, czy telekineza to umiejętności realne, więc można powiedzieć, że jest to powieść, która nie jest do końca odzwierciedleniem gatunku Fantasy, a raczej bliżej jej do historii realnej z lekką jego otoczką. Z pewnością, wprowadzenie tych elementów do  historii dziejącej się współcześnie, dodaje fascynującego wymiaru realizmu. Pozwala sobie wyobrazić świat, w którym ludzie mają ponadprzeciętne zdolności, a to skłania do zastanowienia się, jak te umiejętności mogłyby wpływać na nasze życie codzienne i relacje międzyludzkie.

Ciekawym i istotnym elementem jest małżeństwo Gulliany Clare, które naznaczone jest przemocą, z której kobieta nie widzi wyjścia. To wpływa na jej psychikę, pracę i decyzje, jakie podejmuje w trakcie prowadzenia terapii Noxa. Z Alexandrem jest w związku od pięciu lat i wciąż nie potrafi z niego się uwolnić. To jeden z elementów, które urozmaicają główny temat powieści, wprowadza napięcie, niepokój i dodaje dynamizmu. 

Fabuła nie należy do zbyt dynamicznych, ale w trakcie jej poznawania, byłam nią coraz bardziej zainteresowana. Szczególnie fascynujące było dla mnie obserwowanie transformacji głównych bohaterów, ich wzajemne poznawanie się na nowo, w innych okolicznościach, pojawiającej się chemii emocjonalnej i woli wyrwania się z ograniczeń. Jednak najbardziej intrygujący wątek stanowi zagadka mająca swoje korzenie w przeszłości Noxa, które doprowadziły go do momentu, w jakim znajduje się obecnie. Autorka doskonale przedstawia psychologiczne stany swoich bohaterów, dzięki czemu coraz bardziej jesteśmy ciekawi tajemnicy, jaką skrywa młody arystokrata.

Nie można tej powieści zaliczyć do jednego gatunku literackiego. Została wprawdzie zaliczona do dark romance, ale bardziej jest to romans z wyraźnym  kryminalnym elementem, psychologicznym podłożem i obyczajowym tłem. Autorka zgrabnie połączyła je w tej historii dając czytelnikowi pole dla wyobraźni plastycznymi opisami, które wraz z emocjami towarzyszą przez całą fabułę. Poruszanych jest wiele problemów wziętych z życia, dotyczących budowania zaufania, radzeniu sobie z traumą, toksycznymi relacjami i demonami z przeszłości. Poprzez umiejętnie użyte porównania, metafory, onomatopeje  oddaje charakter wypowiedzi, czy jakiejś czynności. 

"Thirty One Days" to powieść, która z pewnością zaintryguje tych czytelników, którzy lubią połączenia kryminalnej zagadki z psychologiczną sferą głównych postaci. Poza nimi toczą się jeszcze losy innych osób, które są tłem dla wiodących motywów. Jest dosyć dużo nazwisk i imion, które pojawiają się w tej historii. Można z początku poczuć niewielki chaos, dopóki zapamiętamy kto jest kim i z kim, bo między nimi też pojawiają się różne relacje, które mogłyby być osnową osobnej powieści. Tymczasem autorka wrzuciła wszystko w jedną fabułę, w którą dałam się wciągnąć stopniowo.  Nie jest to zatem romans w czystej postaci, lecz raczej umiejętnie stworzona mieszanka wielu emocji, tajemnicy, kryminalnej zagadki, a przy tym psychologicznego podłoża wydarzeń z niestandardową historią i zaskakującym rozstrzygnięciem.

o autorce:

Tak pani Patrycja Drywa pisze o sobie na swojej stronie:

Urodziłam się w Gdańsku lat 90. Pamiętam świat bez internetu, telefonu komórkowego i social mediów. Będąc aktywnym dzieciakiem, przez całe dzieciństwo, aż do późnych lat nastoletnich trenowałam szermierkę. 

Co niektórym może wydawać się dziwne, nienawidziłam czytać lektur szkolnych i wypożyczać książek z biblioteki. Od zawsze sama wolałam wybierać sobie to co przeczytam i mieć książkę na własność, by nie musieć się spieszyć z jej pochłanianiem. 

Piszę od 13 roku życia – wypracowania szkolne, rozprawki, prace konkursowe – zawsze to uwielbiałam. Później pojawiały się blogi, chociaż w tamtym czasie zdecydowanie byłam zwolenniczką rękopisów i miałam szuflady wypełnione zeszytami pełnymi historii. 

Również w tamtym czasie marzyłam, by zostać dziennikarką. Od początku liceum się do tego przygotowywałam i pod to miałam zdawać matury, jednak… plany, planami, one zawsze się zmieniają. Skończyło się na rozszerzonej geografii zamiast WOSu i Politechniką Gdańską, której zostałam absolwentką w 2016 roku. 

W okolicach tegoż roku założyłam również profil na Wattpadzie i zaczęłam publikować swoje teksty. Długo bałam się wyjść na światło dzienne ze swoimi autorskimi pozycjami, więc poruszałam się w obrębie fanfiction. Jako wielka fanka sagi o wielkim czarodzieju, pisałam swoje alternatywne wersje jego przygód. 

*źr. zdjęcia i opisu: 

https://www.vertskamander.com/

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 20.01.2025r.

Ilość stron: 610

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8373-391-3

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[140./24] 1655. - "Gdzie jest moja żona?"

"Gdzie jest moja żona?"

Anna Matusiak

„Ludzie zawsze będą gadać. 

Bez względu na to, co zrobisz, jak się zachowasz.

Bo taką mają naturę.”

Gdy pani spotyka pana i oboje czują, że są dla siebie stworzeni, wydaje się, że nic nie przeszkodzi im w byciu razem. Chyba, że będzie to różnica wieku, która nie jest wprawdzie problemem zakochanych, tak jak w przypadku bohaterów książki pt.: „Gdzie jest moja żona?”, ale raczej tych, którym taka sytuacja przeszkadza.

Vincent Chybicki prowadzi w Warszawie klinikę dentystyczną, którą odziedziczył o swoim ojcu. Cieszy się bardzo dobrą opinią, więc nie narzeka na klientelę. Pewnego dnia do jego gabinetu przychodzi młoda, piękna kobieta, która od razu robi na nim piorunujące wrażenie. Okazuje się, że z wzajemnością. Miłość wybucha u niego z ogromną, nagłą siłą, natomiast Elżbieta Balicka dostrzega urok Vincenta nie od pierwszego wejrzenia, ale dosyć szybko. Wkrótce dochodzą do wniosku, że chcieliby ze sobą i nie widzą żadnych ku temu przeszkód. Za to inni dostrzegają jeden, istotny dla ogółu problem: Elę i Vincenta dzieli 25 lat różnicy. Mimo to oni wierzą, że razem będą szczęśliwi i nic nie stanie im na drodze. Wkrótce życie weryfikuje ich deklaracje, bo pewnego dnia Elżbieta znika. Okazuje się, że została porwana. W momencie, gdy zaczynamy czytać tę powieść, mamy od razu scenę, gdy Vincent otrzymuje list z żądaniem miliona dolarów. Jest gotów zrobić wszystko, by odzyskać żonę. Jednak, jak pisze na okładce Alek Rogoziński w polecajce: „Dla miłości można zrobić wszystko. Ale… czy warto?”

Tytuł powieści „Gdzie jest moja żona?” sugeruje od razu, że będzie to kryminał, ale nie jest to typowa przedstawicielka tego gatunku. W przeważającej części to bardziej romans, niż kryminalna zagadka, a do tego główny motyw dotyczy kontrowersyjnego tematu dla wielu osób: związku z dużą różnicą wieku. Jego przedstawicielką jest matka Elżbiety, która jest osobą irytująca, upartą, zaciekłą, a do tego mocno toksyczną, gdyż stawia siebie ponad szczęściem córki. Nie potrafi zaakceptować wyboru Elżbiety i zrozumieć jej uczucia i woli stracić dziecko, niż zaakceptować jej wybór. Z kolei młodsze pokolenie ma już zupełnie inne podejście, bardziej tolerancyjne i nowoczesne, co widać po synu Vincenta, Pawle i jego wspaniałej narzeczonej Oli, którzy są w wieku Elżbiety, czyli mają po 25 lat.

Vincent to mężczyzna, który ma w sobie wiele pozytywnych cech i ogromnie było mi go żal, współczułam mu sytuacji, rozumiałam jego obawy i lęki. Natomiast Elżbieta, która początkowo zyskała moją sympatię, gdyż wydawała się miłą, szczerą osobą, podejmującą właściwe decyzje, w drugiej połowie opowieści okazała się kimś, kto mnie nie raz zadziwił swoim zachowaniem i zdenerwował.

Jest jeszcze jeden bohater tej historii, który pokazuje nam swoją perspektywę wydarzeń oraz swoje problemy. To policjant prowadzący sprawę porwania Elżbiety, Dariusz Witkiewicz. Jest uważany za doskonałego specjalistę od porwań i do tej pory wielokrotnie udawało się mu doprowadzić sprawy do szczęśliwego końca. Jednak tym razem jest inaczej, a poza tym ma też problemy w swoim związku z Kamilą oraz alkoholem.

Narracja zastosowana w tej historii jest prowadzona w pierwszej osobie z tych trzech punktów widzenia. To daje nam spojrzenie na psychikę bohaterów, ich sposób podejścia do sprawy, do siebie, ale też na ich emocje i przeżycia. Możemy, więc wniknąć w umysł osoby, która nie wie, co dzieje się z ukochaną, ale też poczuć z czym się zmagają się Elżbieta i Vincent, jeżeli chodzi o związek z tak dużą różnicą wieku. Rodzą się bowiem obawy o to, co ludzie powiedzą, jak zareaguje rodzina i jak to wszystko wpłynie na ich relację. Narracja Dariusza z kolei wprowadza do fabuły kryminalny motyw, ale też pokazuje, jego osobiste sprawy, które rzutują na jego pracę i skuteczność.

Autorka zaserwowała nam w ten sposób mnóstwo emocji, prowadząc przez kolejne zagadkowe sytuacje, by na koniec pozostawić nas z otwartym zakończeniem, ale nie do końca. Postanowiła poeksperymentować i napisała dwa epilogi nazywając je PS, proponując, byśmy wybrali ten, który nam odpowiada. Jeden z nich wybrałam, ale tak naprawdę nie zgadzam się z żadnym z nich, gdyż w ogóle takie rozwiązanie mnie nie satysfakcjonuje.

Cała powieść wciągnęła mnie bez problemów, więc z zapartym tchem i wieloma emocjami czytałam kolejne perypetie bohaterów, ale gdy dotarłam do ostatniej strony, miałam wrażenie, że nie jest to koniec historii, a autorka doprowadziła losy bohaterów do tego stopnia, że trudno było wyjść z tej sytuacji. Jednak zabieg, który pokazała pani Anna Matusiak uzmysławia, że pisarz zawsze ma wybór, jak poprowadzić fabułę swego dzieła i ma prawo zakończyć go, tak jak chce. Nie zawsze musi być to zgodne z oczekiwaniami czytelnika. Zamieszczając dwa zakończenia, dała tym razem wybór czytelnikowi. Tworząc dwie różne wersje finałowe od razu przypominamy sobie, że przeczytaliśmy właśnie coś, co się nie wydarzyło. Oczywiście z reguły wiemy, czy napisana historia jest oparta na faktach, czy jest fikcją, jak w tym przypadku. Jednak czytając, można o tym zapomnieć i mieć wrażenie, że mogłaby ona wydarzyć się naprawdę. Dając wybór epilogu autorka wytrąca nas z tego transu i stawia przed decyzją, która nie jest łatwa. Jednak dla mnie żadna z przedstawionych alternatywnych rozstrzygnięć nie była tą, która by mi odpowiadała. Miałam inny pomysł i z pewnością zakończyłabym tę historię zupełnie inaczej. Jest to jednak ciekawostka, z którą spotkałam się po raz pierwszy.

Doskonale został też pokazany ostracyzm społeczny, który jednoznacznie określa kobietę, która wychodzi za mężczyznę dużo starszego od siebie. Takich przykładów w realnym życiu można znaleźć wiele, np. w Internecie. Wystarczy poczytać hejterskie opinie na temat jakiejś pary, która jest ze sobą pomimo wielu lat różnicy. Trudno jest niektórym zrozumieć taki układ i przyjąć fakt, że dla miłości nie ma znaczenia ile zakochani mają lat.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 10.04.2024r.

Ilość stron: 280

Wymiary: 190x130 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-67834-19-3

Wydawnictwo: Bookend

Moja ocena: 4/6

1191. - "Brat mojego męża" Tom I

"Brat mojego męża"

cykl: Detektyw Mark Biegler

Tom pierwszy

Danka Braun

Wydanie: I

Data premiery: 26 maja 2022 r.

Liczba stron: 384

Wymiary: 145 x 205 mm

Okładka: miękka

Wydawnictwo: Prozami

Moja ocena: 6/6

„nic nie jest nam dane 

na zawsze, 

tym bardziej miłość”

Miałam już możliwość poznać twórczość pani Danki Braun, dzięki książce „Oczy Ariadny”, o której do dziś nie mogę zapomnieć, gdyż była to wyjątkowa opowieść. Na podobną liczyłam, sięgając po jej najnowsze dzieło „Brat mojego męża” i po raz kolejny nie zawiodłam się, gdyż pochłonęłam ją w ciągu jednego wieczora.

W wypadku ginie Paweł Cisowski, który pozostawia w żałobie swoją żonę Dianę i dwójkę dzieci. Od tego zdarzenia minęło pół roku, a ona wciąż wraca wspomnieniami do wspólnych przeżytych lat i nie może pogodzić się ze stratą. Pewnego dnia Diana widzi mężczyznę, który jest niemal identyczny, jak jej zmarły mąż. Okazuje się, że to Piotr, brat bliźniak Pawła, który dziesięć lat temu wyjechał do Australii. Teraz wrócił, chcąc na stałe zamieszkać w Polsce. Wszystko wydaje się wiarygodne, gdyż Piotr zna wiele faktów, o których wiedzieli tylko Diana i Paweł. Jednak młodej wdowie wydaje się dziwne, że wie ona nawet o takich szczegółach, które były wiadome jedynie małżonkom. Rodzi się podejrzenie, czy pół roku temu na pewno zginął jej mąż i czy szwagier nie przyczynił się czasami do jego śmierci.

Wbrew temu, co widać na okładce, nie jest to kolejny ckliwy romans, lecz niezwykle skomplikowana, ale klarowna i bogata w wydarzenia i historie różnych postaci. Nie miałam problemów z rozeznaniem w toczących się epizodach. Czasami pojawiała się myśl, że jakiś fragment czy opis jest zbędny, zwłaszcza przybliżanie wydarzeń z życia niektórych osób, ale potem okazało się, że wszystko ma tu sens i jest ważne.

„Brat mojego męża” to powieść, która zaskoczyła mnie w pozytywnym sensie swoją historią pełną emocji, znaków zapytania i tajemnicami rodzinnymi oraz formą, w jakiej poznajemy kolejne epizody. To była niesamowita opowieść, w której bohaterowie muszą wybierać między prawdą a kłamstwem, uczciwością a lojalnością, przyjaźnią a miłością, dobrem a złem. Czytałam ją z ogromnymi emocjami, których w niej nie brakuje. Niejednokrotnie autorka zaskoczyła mnie pojawiającymi się epizodami, nawet zszokowała, gdy poznawałam kulisy i motywy działać występujących w niej osób. Pokazała w niej złożoność natury ludzkiej, która jest zdolna zarówno do pozytywnych działań, emanowania dobrocią i miłością, ale też do manifestowania swojej ciemnej strony. Zwraca uwagę na to, że wszystko do nas wraca i prędzej lub później odczujemy skutki swoich działań.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią

oraz portalem, na którym na którym znajduje się pełniejsza wersja mojej recenzji

 

1138. -"Szczęśliwa gwiazda"

Szczęśliwa gwiazda

Diana Palmer

Numer wydania: III

Data wydania polskiego: 18.05.2022 r

Data wydania amerykańskiego: 13.02.2017 r.

Tytuł oryginału: The Texas Ranger

Język oryginału: angielski

Liczba stron: 320

Wymiary: 125x200 mm

Oprawa: miękka

Tłumaczenie: Wiktoria Mejer

Wydawnictwo: HarperCollins

Ocena: 3/6

„z czasem każde zmartwienie przemija, nawet to najbardziej bolesne”

Miłość czasami musi przebyć długą drogę, poczekać na odpowiedni moment, by mogła połączyć dwoje zakochanych w sobie ludzi. W przypadku bohaterów książki „Szczęśliwa gwiazda” jest to tym bardziej trudne, że mają za sobą niezbyt miłe zdarzenia, które utkwiły, jak zadra, w ich duszy.

Jossette Langley mieszka i pracuje w Austin w urzędzie stanowym prokuratora generalnego Simmona Harta, który oddelegowuje ją do San Antonio, by wsparła tamtejszych Strażników w śledztwie. Jednym ze stróżów prawa jest sierżant Marc Brannon, z którym wiążą się nieprzyjemne dla niej wspomnienia. W przeszłości zawiódł ją dwukrotnie. Najpierw, gdy miała 15 lat, a potem dwa lata temu, gdy ich relacje zaczęły być bliższe. Teraz nie zamierza pozwolić na żadne relacje, poza zawodowymi.

Sierżant Marc Brannon jest Strażnikiem Teksasu w San Antonio, dokąd został przeniesiony, by pomógł w rozwiązaniu sprawy związanej z nielegalnym hazardem prowadzonym przez Jake’a Marsha, szefa lokalnej mafii. Do tego dochodzi morderstwo dokonane w pobliżu jego nocnego klubu, a w wyniku śledztwa wychodzą nowe fakty, które coraz bardziej wszystko komplikują. Denatem okazuje się być Dale Jennings, który dwa lata temu został skazany za zabicie pewnego bogatego biznesmena podczas przyjęcia. Podczas śledztwa, w wyniku którego Jennings trafił za kratki, Jossette stanęła w jego obronie, rzucając oskarżenia w stronę przyjaciela Brannona, obecnego gubernatora Teksasu Biba Webba. To jeszcze jedna kwestia, w której oboje nie mogą znaleźć porozumienia. Gdy ponownie spotykają się, by wspólnie badać sprawę morderstwa, oboje nie są z tego zadowoleni. Jednak okazuje się, że uczucie całkowicie nie wygasło.

„Szczęśliwa gwiazda” to czwarty tom z cyklu „Hutton”, z którego każda część opowiada o innej parze bohaterów zaplątanych w skomplikowane ścieżki życia. Pierwsze wydanie tej książki, w oryginalnej wersji w USA, miało miejsce w 2001 roku, a w Polsce premiera odbyła się 1 stycznia 2007 roku, po czym została wznowiona 8 marca 2013 roku, ale wtedy pod tytułem „Gra o wysoką stawkę”. W moje ręce trafiła wersja z 2022 roku, z nową okładką, która nie jest wprawdzie zachwycająca, ale znacznie lepsza niż jej poprzedniczki. Opis bardzo oszczędny znajdujący się na końcu książki bardzo skromnie nakreśla fabułę.

Sprawa sprzed dwóch lat jest wałkowana na różne sposoby, w kilku rozmowach, w których wprawdzie poznajemy coraz więcej szczegółów zdarzenia, ale w pewnym momencie miałam przesyt tego wątku. Poza tym cała sprawa wokół tych zdarzeń wydawała mi się nieco dziwna, tak jak zachowanie Brannona na to, co spotkało jego dziewczynę. Stanął on przed dylematem, po której stronie ma się określić, a wydaje się, że jest to oczywiste. Drugą sprawą omawianą przez nich często, jest niechęć Jossette do facetów i do seksu z powodu tego, co przeszła, ale też… dziewictwa. Po raz pierwszy spotkałam się z tego rodzaju problemem poruszanym w powieściach, więc krążenie wokół niego było groteskowe i irytujące. Wciąż Marc namawia ją na zabieg, który umożliwi Jossette uprawiać seks i czerpać z niego przyjemność.

„Szczęśliwa gwiazda” to książka o niewielkiej objętości, która zawiera historię przewidywalną z przeplatającymi się dwoma wątkami. Pierwszy to relacja między Markiem i Jossette, a drugi dotyczy prowadzonej przez nich sprawy kryminalnej ocierającej się o mafijne elementy. Wydarzenia obserwujemy w narracji trzecioosobowej, ale są one pokazywane naprzemiennie poprzez działania głównych bohaterów, więc śledzimy ich przemyślenia, wspólne rozmowy i prowadzone śledztwo.

Lektura tej powieści nie nastręczała mi większych problemów, gdyż jej styl jest lekki, niewymagający dużego skupienia się nad tym, o czym czytamy. Pomysł na fabułę nie jest nowy, gdyż oparty na schemacie niechęci związanej z wydarzeniami w przeszłości. Nie wzbudziła we mnie gwałtownych emocji, ani fascynacji postaciami, ale mimo to podążałam za splotem wydarzeń, chcąc dowiedzieć się, jak to wszystko się zakończy. Finał nie był dla mnie zaskoczeniem, gdyż w pewnym momencie domyśliłam się, kto za tym wszystkim stoi i kto jest winien tego, co wydarzyło się dwa lata temu na przyjęciu. To lektura odpowiednia na letnie dni, gdy poszukujemy lekkich, nieskomplikowanych historii z przewidywalnym zakończeniem i przebiegiem fabuły.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

1132. - "Puszka Pandory" Tom 2

Puszka Pandory

Tom drugi

Monika Kortez

Wydanie: I

Premiera: 1 lipca 2022 r.

Format: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 242

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Dorośli czasem potrafią tak skomplikować sobie życie, że sami się w tym gubią.”

Życie czasami potrafi dać nam tak w kość, jakby nagle ktoś otworzył słynną skrzyneczkę, z której wylały się wszystkie nieszczęścia. Wówczas trudno pozbierać to wszystko w całość i uporządkować, a wtedy najlepszą decyzją bywa ucieczka, tak jak to miało miejsce w życiu bohaterki „Puszka Pandory”.

Morgan Sangiacomo mieszka w Philadelphii i prowadzi firmę Armando Corporation, w której ostatnio niezbyt dobrze zaczyna się dziać, mimo że na targach w Mediolanie osiągnęli sukces. Aresztowanie wiceprezesa korporacji Douglasa zaczyna ciąg zdarzeń, które rzutują na reputację firmy. Do tego osobiste problemy związane ze stanem zdrowia męża i wrogością teściowej, ale też dziwne zdarzenia, jakie nawarstwiają się wokół niej, powodują, że życie Morgan wywraca się do góry nogami i kobieta zmuszona jest do pozostawienia wszystkiego za sobą. Na jaw wychodzą tajemnice, które zmuszają ją do opuszczenia Ameryki i zaszycia się w małej wiosce o nazwie Krzykosy, w której chroni się razem z synami. Warto tu zaznaczyć, że takie miejsce naprawdę istnieje, w której znajduje się piękny pałac o tej samej nazwie, co wieś.

Zaczynając czytać książkę, miałam wrażenie, że nie jest to początek zawartej w niej historii, gdyż od razu wątek z mężem bohaterki miał charakter kontynuacji, tak jak i inne elementy fabuły. Zaczęłam, więc poszukiwania i okazało się, że pierwszą odsłoną wydarzeń była powieść „Odwet”, a ponieważ nie znalazłam innych książek tej autorki, więc domyślam się, że tym tytułem pani Kotrez zadebiutowała na polskim rynku cztery lata temu. Mimo nieznajomości tomu pierwszego, bez problemu wniknęłam w kontynuację i podążałam za kolejnymi wydarzeniami w życiu bohaterki. Tym razem fabuła dzieje się w dwóch różnych miejscach. Najpierw obserwujemy to, co dzieje się w Philadelphii, po zmianach, jakich doświadczyła Morgan i emocjach w „Odwecie”, by teraz mierzyć się z nowymi wyzwaniami, po czym akcja przenosi się do Polski.

Umieszczeniem części akcji w Polsce autorka ukazała kontrasty mentalne i społecznościowe między dwoma krajami. Zestawiła ze sobą życie na polskiej wsi, mentalnością jej mieszkańców z nowoczesnością i klimatem amerykańskiego miasta. Perspektywa zamieszkania przez jakiś czas w miejscu, o którym wydaje się świat zapomniał, przeraża Morgan, ale wkrótce  przekonuje się, że nie ma ładniejszego miejsca, w którym może zregenerować siły. 

„Puszka Pandory” łączy w sobie romans z wątkiem kryminalnym i obyczajowym, a nawet mistycznym Ten ostatni aspekt fabuły zaznacza się w osobie teściowej Morgan, która nie przepada za synową i podejmuje działania wykraczające poza realną sferę życia. Na jej przykładzie autorka pokazuje, że karma wraca i jeżeli czynimy w jakiś sposób komuś coś złego, to prędzej lub później to się mści w skumulowany sposób. Narracja prowadzona w trzeciej osobie pozwala poznać bliżej inne postacie, chociażby Krystynę, u której Morgan znalazła schronienie, ale też innych mieszkańców wsi, których nie sposób nie polubić. To ludzie prości, postrzegający rzeczywistość po swojemu, ale szczerzy i lojalni, którzy gotowi są wesprzeć każdego mieszkańca Krzykosów.

Całość dosyć szybko się zmienia, czasami zaskakuje, a czasami można przewidzieć ciąg dalszy, ale tego, co znalazłam w końcowych epizodach się nie spodziewałam. Trudno po tych scenach określić, czy to jest ostateczny koniec tej historii, gdyż sprawy potoczyły się tak, że z powodzeniem można ją jeszcze dalej kontynuować. Wprawdzie wiele spraw autorka wyjaśniła w epilogu, ale pozostawiła pewną furtkę, którą zawsze można otworzyć.

zdjęcie pochodzi
z okładki książki

Monika Kortez to absolwentka UMK w Toruniu na Wydziale Marketingu i Zarządzania. Od 19 lat prowadzi biuro rachunkowe – jest również biegłym sądowym w tym kierunku. Ze względu na możliwość wykluczania się spraw zawodowych z aktywnością „literacką”, postanowiła przyjąć pseudonim Monika Kortez. Pisanie było sposobem na złapanie oddechu od trudnych, wymagających obowiązków.

Recenzja części pierwszej pt.: "Odwet"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1121. - "Drogocenna Precious"

Drogocenna Precious

Nadia Grim

Wydanie: I

Data premiery: 2022-06-15

Liczba stron: 306

Rozmiar: 3,8 MB

Wydawnictwo: Lipstick Books

Moja ocena: 4/6

„Jeżeli nie wiesz, dokąd chcesz dotrzeć, nie ma znaczenia, jaką drogą pójdziesz.”

    Dwa miesiące temu miałam okazję poznać książkę „Zatracona”, która została napisana przez debiutującą pisarkę, Nadię Grim. Pokazała w niej, że spod jej pióra będą w przyszłości wychodzić historie odbiegające od standardowych schematów. Podobnie jest w jej drugiej powieści pt.: „Drogocenna Precious”, która ukazała się niedawno. To książka dla osób lubiących czytać ebooki, gdyż w takim formacie została ona wydana. 

Życie Ophelii Sittaford biegnie w przewidywalny i kontrolowany sposób. Od pewnego czasu pracuje, jako aktorka podkładająca głos jednej z baśniowych postaci w serialu o Czarodziejkach pod tytułem „Precious”. Jej drugie oblicze związane jest z prowadzonym razem z przyjacielem, Fredem, podcastem kryminalnym "Drugie okno na podwórze", którego kolejne odcinki tworzą sami słuchacze, wysyłając do Ophelii swoje mroczne opowiadania. Są to fikcyjne historie, ale wśród nich pojawiają się regularnie maile od tajemniczego Przybysza, którego opowieści brzmią bardzo realistycznie, a do tego okazuje się, że podobne przestępstwa miały miejsce w rzeczywistości. 

Ophelia nie pragnie sławy, mimo że zarówno postać Czarodziejki, jak i kryminalne audycje są bardzo popularne, ale ona skrzętnie ukrywa swoją tożsamość. Zna ją tylko kilkoro najbliższych osób. Wkrótce do tego grona dołącza Theo Roy, który uczestniczy w spotkaniu z bohaterkami serialu. Od początku jest zafascynowany Ophelią, nie wiedząc wówczas, jakie oblicze skrywa ona pod finezyjną maseczką, którą założyła podczas evetu książkowego promującego serial. 

Theo Roy rozpoczyna swoją opowieść, jako pierwszy i cały czas wiemy o nim niewiele. Komentuje sprawy bieżące, opisuje swoje odczucia, ale też zasiewa ziarno niepokoju. Stopniowo odkrywa przed Ophelią i przed nami swoje sekrety, ale to, co najważniejsze - skrzętnie omija lub mówi bardzo ogólnie. Jego postawa i cel pozostają przez cały czas tajemnicze, co sprawia, że fabuła coraz bardziej przyciąga uwagę. Do tego momentu całość toczy się wokół prób zdobycia przez mężczyznę zainteresowania i względów kobiety, co z początku idzie mu opornie, gdyż Ophelia nie zamierza kontynuować tej znajomości. Nie wie jednak, że trafiła na upartego osobnika.

Rozwój ich relacji przebiega w klasycznej formie, gdyż najpierw oparta jest na zdobywaniu, które  bardziej jest aktywne ze strony Theo. Nie idzie mu najlepiej, gdyż Ophelia nie zamierza wchodzić w nowy związek, tym bardziej, że ma narzeczonego. Jest z nim, pomimo licznych zdrad w przeszłości, ale rok temu dała mu szansę na naprawienie błędów. Dopiero pojawienie się Theodore zmienia jej spojrzenie na dotychczasowe życie i ustawia priorytety, na których jej zależy.

„Drogocenna Precious” to powieść, która wciąga powoli, ale sukcesywnie. Obserwujemy działania Ophelii i Theo z dwóch różnych perspektyw, gdyż narracja prowadzona jest naprzemiennie. Ten zabieg sprawia, że poznajemy bohaterów coraz lepiej, a sytuacja robi się coraz ciekawsza. Fabuła jest poprowadzona tak, że nietrudno domyślić się, co wydarzy się na dalszych stronach, chociaż w ostatnich rozdziałach byłam zaskoczona takim rozwojem sytuacji.  Przy okazji wyłaniają się problemy dręczące Ophelię i sekrety skrywane przez Theo.

Ich relacja oparta jest przede wszystkim na pożądaniu, dlatego fabuła obfituje w dosyć dużo scen erotycznych, które zostały pokazane dosyć odważnie, ale zbyt technicznie, bez finezji. Autorka skupiła się w nich na działaniach obu partnerów, kolejnych krokach, pozycjach i anatomicznych opisach.  Dużo jest między nimi rozmów, nawet w chwilach intymnych, dlatego fabuła toczy się powoli i bez nagłych zrywów. Dopiero, gdy poznajemy coraz lepiej plany Theo i niektóre epizody z jego życia oraz z przeszłości Ophelii, wszystko zaczyna nabierać intensywności i tempa Do tego dochodzi wątek kryminalny, który ożywił tę historię i dodał bardziej emocjonalnych przeżyć. Ten element wyłania się nagle, ale po dłuższym czasie, gdyż do tego momentu powieść ma charakter typowy dla romansu erotycznego połączonego z obyczajówką. 

Zakończenie tej historii nie do końca mnie usatysfakcjonowało, gdyż miałam wrażenie, że nie zostało w niej powiedziane ostateczne słowo, więc być może spotkamy się jeszcze z barwnymi Czarodziejkami. Chętnie poznałabym bliżej każdą z nich, które w tej powieści pełniły jedynie drugoplanowe role.  

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu