[144./24] 1659. - "Córki Żywiołów" Tom II - Dziś premiera!

RECENZJA W DNIU PREMIERY

„Córka Powietrza”

Seria „Córki żywiołów”

Tom drugi

Dorota Gąsiorowska

„Niewielu jest ludzi, którzy umieją dostrzec obok siebie magię.”

Świat dawnych wierzeń, nadprzyrodzonych zjawisk i magia natury zawsze przyciągały moją uwagę i tak też się stało w przypadku serii „Córki Żywiołów”. Niedawno przeczytałam uroczą, nasyconą lekkim, niepokojącym klimatem „Córkę Ziemi”, a teraz przyszedł czas na kolejną z nich, tym razem „Córkę Powietrza”, KTÓRA DZIŚ MA SWOJĄ PREMIERĘ!

Tym razem autorka zabiera na teren Puszczy Kurpiowskiej znanej też pod nazwą Puszcza Zielona. Niedaleko miejscowości Czarnia od kilku miesięcy Ava Brus, pisarka powieści fantasy szuka weny twórczej. Odkąd skończyła swoje ostatnią serię powieści pt.: „Eliana, władczyni andaluzyjskich wzgórz”, nie ma pomysłu na nową historię.

W spokojnej okolicy, w pięknie położonym domku swoich rodziców, próbuje odzyskać moc twórczą i znaleźć temat do nowej powieści. Nie pomaga odosobnione miejsce, gdzie tylko słychać szum drzew, śpiew i świergot ptaków, spacery po leśnych dróżkach, przytulanie się do drzew, błoga cisza bez miejskiego szumu i tłumów ludzi. Wciąż brakuje inspiracji, a jedynie kobieta czuje frustrację do tego stopnia, że w pewnym momencie zaczyna ją męczyć to odosobnienie.

Tego dnia, gdy ją poznajemy, jest 16 lipca, a więc są jej urodziny, o których pamiętają rodzice. Przebywają oni wprawdzie w podróży zagranicznej, ale przysyłają jej wraz z życzeniami piękny brulion z roślinnym ornamentem, ale też, w tym samym czasie, inny kurier dostarczył jeszcze jedną paczkę. Gdy Ava ją otworzyła, okazało się, że w środku jest pięknie wykonana rzeźba. Z adresu nadawcy wiadomo jedynie, że przesyłka została nadana we Francji, a przy tym niecodziennym prezencie znajduje się koperta z krótkim liścikiem od nieznanego nadawcy, z którego pisarka dowiaduje się, że jest to rzeźba Sylfidy. Na jej spodzie widnieją tylko inicjały W.O. a to motywuje Avę, by odnaleźć rzeźbiarkę. Jak ławo się domyślić, tą artystką jest Weronika Olszewska, jedna z bohaterek „Córki Ziemi”. Tego samego dnia za oknem nagle pojawia się piękna ważka o niezwykłym ubarwieniu, a wraz z przybyciem Sylfidy, wraca też wena. Spokój nie trwa jednak zbyt długo, bo niespodziewanie do chaty na sąsiedniej działce wprowadza się mężczyzna, który z początku Avę irytuje swoim zachowaniem, tym bardziej, że towarzyszy mu hałaśliwy i energiczny pies.

W notce biograficznej pani Doroty Gąsiorowskiej można znaleźć określenie, że jest ona czarodziejką słowa i w pełni mogę się z tym zgodzić. Po pierwszym tomie obawiałam się, że kontynuacja może nie być już tak dobra, ale moje wszelkie lęki zostały rozwiane, bo ponownie autorka oczarowała mnie napisaną historią. Są w niej wydarzenia realistyczne, ale też takie, które dodają magii naszemu życiu, o ile zauważymy jej symptomy. To może być nagły błysk światła, cudowny widok, niesamowite wydarzenie, które trudno wytłumaczyć, ale może być pojawienie się nagle jakiegoś stworzenia czy owada, tak jak to było w „Córce Powietrza”. W niej też jest bowiem widoczna magia zawarta w symbolice zaklętej w naturze, czy energii emanującej z przedmiotów. Natomiast wydarzenia z przeszłości dotyczące Lalie pokazują, jak bardzo krzywdzące mogą być ludzkie przesądy, obawy i ograniczenia myślowe. Jedenastoletnia Lalie, która mieszka z rodzicami i siostrą Julie w Huelgoat, tworzy piękne wiersze, a historia o niej zabiera nas na początek XX wieku. Co ona ma wspólnego z Avą, kim są jej rodzice, o tym musicie się przekonać sami. 

W tym tomie można zauważyć pewne podobieństwa i schematy, jakie są charakterystyczne dla tej serii. To przede wszystkim dwa wątki, których bohaterkami są postacie żeńskie żyjące w różnych czasach, ale obie mają podobne zdolności pisarskie. W przypadku "Córki Powietrza" różnica między bohaterkami pod tym względem jest w tym, że Ava pisze powieści, natomiast Lalie ujmuje swoje myśli w wierszach. Obydwa te motywy poznajemy naprzemienne z perspektywy pierwszoplanowej, dzięki temu możemy lepiej wniknąć w przeżycia bohaterek. A przeżyć nie brakuje, dzieje się wokół nich wiele niesamowitych zdarzeń, a to z kolei przekłada się na szybkie tempo, z jakim poznawałam kolejne rozdziały. Poza tym ponownie mamy okazję obserwować proces twórczy, tym razem dotyczący powstawania powieści.

Nie chcę zdradzać za dużo z fabuły, mimo że wydawałoby się, że i tak sporo ujawniłam, ale to jedynie niewielki jej zarys. Dodam tylko, że otrzymałam odpowiedzi na moje wątpliwości, które wyraziłam w recenzji „Córka Ziemi”. Zabrakło mi wówczas pewnych elementów i nie wszystko było jasne. Teraz autorka zadbała, by i te kwestie się wyjaśniły i wypełniły. 

Teraz też nie wszystko zostało ujawnione, bo na przykład byłam ciekawa, jak potoczyła się relacja Weroniki i Tymoteusza. O ile ponownie spotykamy ją w drugiej części serii, to o Tymoteuszu i jego bracie nie ma nic, więc tym razem też oczekuję, że kolejna część uzupełni i tę lukę. Pani Dorota Gąsiorowska ma bowiem przemyślaną całą historię, więc dawkuje nam niektóre informacje. Wprawdzie na okładce zaznaczone jest, że każdy tom to osobna historia, ale mimo to są w niej wątki, które łączą się ze sobą.

„Córka Powietrza” to bardzo udana kontynuacja cyklu „Córki Żywiołów”, która otacza dosyć szybko swoim klimatem, pięknem natury, jej niesamowitą energią, magią i symboliką, tworząc niemal mistyczny, czarowny klimat. Pokazuje przy tym złożoność ludzkiej natury, ale też zawiłe relacje rodzinne, odsłaniając sekrety długo skrywane, zarówno w przypadku Lalie, jak i Avy. Ogromnie jestem ciekawa kolejnej odsłony tej historii i mam nadzieję, że nie będziemy długo czekać na przedstawienie nam kolejnych, niezwykłych kobiecych osobowości.

Recenzja tomu I: "Córka Ziemi"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Znak

oraz PRart Media Bogna Piechocka

Wydanie: I

Data premiery: 25.09.2024r.

Ilość stron: 592

Wymiary: 140 x 205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-240-9898-9

Wydawnictwo: Znak

Moja ocena: 6/6

[134./24] 1649. - "Córki żywiołów" Tom I

"Córka Ziemi"

cykl "Córki żywiołów"

Tom pierwszy

Dorota Gąsiorowska

„przedmioty mają niesamowitą moc przenoszenia nas w czasie i ożywiania przeszłości”

Książka „Córka Ziemi” zwróciła moja uwagę urokliwą okładką, ale też wątkiem mitologii nordyckiej i magią natury, o której wspomina blurb na okładce. Czasami bywa tak, że zapowiedź jest zachęcająca, ale potem okazuje się, że treść rozczarowuje. W tym przypadku było zupełnie odwrotnie. Spędziłam bowiem cudowny czas z książką pani Doroty Gąsiorowskiej, która w urzekającym stylu kreśli przed nami obrazy składające się na niesamowitą opowieść o dwóch kobietach żyjących w dwóch różnych przestrzeniach czasowych. W przypadku jednej z nich nie do końca można mówić o kobiecie, bo poznajemy dwunastoletnią Freyę, która razem z mamą mieszka w chatce ukrytej w lesie. Natomiast Weronika ma 32 lata i też mieszka niedaleko lasu, w domku położonym niedaleko Ojcowskiego Parku Krajobrazowego. Te dwie bohaterki dzieli ponad 100 lat, ale mimo to wiele ich łączy. Obie potrafią słuchać tego, co mówią do nich… kamienie. 

Weronika jest rzeźbiarką, która w swoje dzieła wkłada całą siebie. Do niej przemawiają figury, które chcą być w danym kamieniu stworzone. Zawsze kieruje się intuicją i subtelnymi reakcjami swojego ciała. Jej przyjaciółka, Aśka jest projektantką wnętrz, która właśnie otrzymała propozycję urządzenia pobliskiego pałacu we Wrzosnówku. Jego obecny właściciel, Maks Ordoński, postanowił w nim uruchomić hotel, ale też chciałby, żeby w ogrodzie stanął pomnik Frei, który kiedyś w tym miejscu zdobił otoczenie posiadłości. Jego pragnieniem jest też, by to właśnie Weronika podjęła się tego zadania, mimo że ona bardzo rzadko wykonuje swoje prace na zamówienie. 

Jej losy śledzimy naprzemiennie z losami Frei, która jest córką ziemi, gdyż doskonale dogaduje się ze światem zwierząt i ogólne natury. Ma swoje dwa ulubione białe koty, przyjaciółkę sokolicę Amadę i dzika Hildo. Oni towarzyszą jej odkąd przyszła na świat. Czuje się wolna i szczęśliwa spacerując po ukochanym lesie, słuchając opowieści kamieni i pomagając swojej mamie w przyrządzaniu różnych mikstur zielarskich. Pewnego dnia przy Słonecznej Jaskini znajduje siedzącego tam chłopaka, Piotra, który okazuje się być paniczem goszczącym w niedalekim pałacu.

I na tym skończę przybliżanie tej historii, bo są to zaledwie pierwsze zwiastuny tego, co dzieje się na kartach pierwszego tomu serii „Córki Żywiołów”. Napiszę jeszcze jedynie to, że w życiu Weroniki, podczas tworzenia posągu bogini miłości, pojawiają się także dwa małe, białe kociątka, pustułka i pewien przyjaźnie nastawiony dzik. 

Przyznam się, że „Córka ziemi” jest u mnie od kilku miesięcy, ale dopiero teraz wzięłam się za jej przeczytanie. I żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej, bo historia, którą poznałam, oczarowała mnie pod każdym względem. Wprawdzie mam pewien niedosyt, bo nie wszystko  zostało wyjaśnione do końca, ale mimo to jestem pod wrażeniem tej opowieści. 

Akcja prowadzona w dwóch przestrzeniach czasowych i w narracji pierwszoosobowej ułatwia poznawanie tej niesamowitej historii. Pierwsze akapity powieści przypominają literaturę obyczajową z nutką romansu, ale potem wkracza wątek z przeszłości, związany jest z Freyą, a to, czego dziewczynka doświadczyła i przeżyła, nie raz przyprawiało mnie o złość, gniew na postępowanie niektórych osób wobec niej i niejednokrotnie współodczuwałam to, co przeżywała.  Ta część ma nieco mroczne zabarwienie, magiczne i mistyczne, a także niesie ze sobą sekrety, które poznajemy, gdy towarzyszymy Weronice w jej perypetiach. Jest przyjaźń, romans, tajemnica pewnej studni i piękno tworzenia. Niezwykle ważną rolę odgrywają w niej zwierzęta i Matka Natura, a to jest dodatkowy atut tej historii.

„Córka Ziemi” to przepiękna opowieść o tym, że często najwięcej nieszczęść, bólu i cierpienia mamy ze strony ludzi niż zwierząt i ogólne natury. To jeden z ważniejszych aspektów, jaki wyłania się z tej historii. Książka ma nieco ponad 500 stron, ale jej treść tak absorbuje uwagę, że nie wiadomo nawet kiedy już jesteśmy na ostatniej stronie. To niesamowity mix emocjonalny, który nie pozwala odłożyć jej na bok. Nie ma czasu na nudę, bo wciąż się coś dzieje, a im dalej, tym robi się coraz bardziej klimatycznie, niczym w dawnych, nieco mrocznych opowieściach dziewiętnastowiecznych, zwłaszcza w wątku dotyczącym Frei. Jednak otoczka mistycyzmu, niezwykłości, niepewności, niepokoju, tajemniczości, magii, ale też romantyzmu są obecne zarówno  w przeszłości, jaki w teraźniejszości. Warto zaznaczyć, że każdy z tomów serii jest zamkniętą całością, więc nie ma znaczenia, od którego zaczniemy czytanie.

Recenzja w szerszej wersji została opublikowana na DOBRE CHWILE

Recenzja tomu II pt.: "Córka Powietrza"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią Bonito 

i serwisem Dobre Chwile

Wydanie: I
Data premiery: 26.07.2023r.
Ilość stron: 519
Wymiary: 140 x 205 mm
Okładka: miękka
ISBN 978-83-240-9211-6
Wydawnictwo: Znak
Moja ocena: 6/6

[96./24] 1611. - Kochając wroga tom I

"Kochając wroga"

seria: Tajemnice Łączniczki

Tom pierwszy

Gosia Nealon

"gdy kochasz kogoś prawdziwie, umiesz czytać w jego myślach, jesteś gotowa wspierać go w trudnych chwilach i czerpiesz siłę z bycia z nim, zarówno w najgorszych momentach, jak i na co dzień."

Wojna burzy wszystko, co znamy, niszczy, zabija, wywraca życie każdego człowieka do góry nogami i nic nie jest pewne, co za chwile się wydarzy i co przyniesie kolejny dzień. Jednak nawet w takich okolicznościach miłość potrafi łączyć dwa serca, nawet, jeżeli pozornie pochodzą z dwóch różnych światów. Tego doświadczyli bohaterowie książki "Kochając wroga", którzy musieli zajrzeć  w swoją duszę, by zrozumieć, co ich łączy.

Fabuła zaczyna się w dniu 1 kwietnia 1944 roku w Warszawie, gdy łączniczka działającą w warszawskim podziemiu, Wanda Odwaga trafia na łapankę. Ratuje ją jednoręki kilkuletni chłopczyk Kubuś. Z wdzięczności postanawia się nim zaopiekować i zabiera  go do swojego domu, w którym mieszka z ojcem i mamą. Wieczorem mają nieoczekiwaną wizytę niemieckiego oficera Stefana Kellera, którego interesuje miejsce pobytu Mateusza, brata Wandy. Nie otrzymawszy odpowiedzi, z zimną krwią zabija jej ojca. Tak poznajemy dwie pierwsze główne postacie. By poznać trzeciego bohatera tej historii przenosimy się do Waszyngtonu, gdzie w Biurze Służb Specjalnych jest kapitan Finn Keller, brat bliźniak Stefana zwanego "Krwawym Stefanem". Finn ma zastąpić swego brata, by przechwytywać ważne informacje wroga ludziom z podziemia. Wkrótce krzyżują się drogi jego, jako już oficera niemieckiego i polskiej łączniczki Wandy.

„Kochając wroga” to pierwsza część trylogii, która w wersji angielskiej nosi tytuł „The secret resistance”, czyli "Tajny ruch oporu" , a pierwszy tom „Her Secret Resistance”, który ma w sobie połączenie słowa z języka niemieckiego i angielskiego” i oznacza „Jej tajny opór”. W polskiej wersji pierwszy tom otrzymał tytuł "Tajemnice Łączniczki" a seria nosi tytuł  „Kochając wroga” i opowiada o losach polskiej łączniczki, która zostaje wplątana nie tylko w wojenną zawieruchę, niebezpieczną działalność, ale też w wir własnych skrajnych uczuć, spośród których nienawiść walczy z miłością. 

"Kochając wroga" to bardzo dobry debiut pani Gosi Nealon, która obecnie mieszka w Nowym Jorku, ale pochodzi z Łomży.  Fabułę swojej pierwszej powieści oparła na zasłyszanych opowieściach z czasów wojny i lat powojennych, które wydały się jej dobrym materiałem na książkę. I to była dobra decyzja, bo powstał romans otoczony wojennymi realiami, w których miłość budzi się, pomimo wielu przeciwności losu, zawirowań i niebezpieczeństw. Miłość, która nie patrzy tylko na powierzchowność człowieka, ale zagląda w jego duszę. Autorka posługuje się ładnym językiem z użyciem bogatego słownictwa, by oddać odczucia bohaterów i emocje, które są wyczuwalne i sugestywne. Historię zbudowała na zasadzie kontrastu zestawiając ze sobą dobro i zło oraz zamianie dwóch różnych osobowości, co przypominało mi w pewnym sensie serial o słynnym Hansie Klossie. 

Wyraźnie zostało też ukazane zaślepienie  ideologią, jakiej ulegają nazistowscy fanatycy. To niejako ostrzeżenie dla obecnego pokolenia, by nie dopuścić do podobnych manifestacji wypaczonych poglądów, które niszczą drugiego człowieka. Dziś, tyle lat po wojnie, zło znowu podnosi głowę, a chore ideologie wyciągają swoje drapieżnie pazury, by wprowadzać antyludzkie zasady.

Dłuższa moja recenzja tej książki na DOBRE CHWILE, dokąd was zapraszam.

Wydanie: I
Data premiery  w Polsce  08.01.2024r.

Data premiery w USA: 24.02.2023r.
Ilość stron: 320

Oprawa: miękka
Wymiary: 140 x 205 mm

 ISBN 978-83-240-6824-1

Tytuł oryginalny: The Secret Resistance 

Tłumaczenie: Antoni Górny
Wydawnictwo: Znak

Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z księgarnią Bonito

i serwisem DOBRE CHWILE

[18.] 1533. - "Świat Ci nie wybaczy" Tom II

"Świat Ci nie wybaczy"

seria: prokurator Konrad Kroon

Tom drugi

Cyryl Stone

Wydanie: I
Data premiery: 20.05.2023r.
Ilość stron 448
Wymiary: 144 x 205 mm
Numer ISBN 978-83-240-9244-4
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Wydawnictwo: Znak
Moja ocena: 5/6

"Wszyscy wiemy, że jesteśmy tu tylko przejazdem, produktem z krótkim terminem ważności, klepsydra odmierza czas."

W serwisie Dobre Chwile ukazała się moja recenzja książki "Świat Ci nie wybaczy", która jest powieścią napisana przez Cyryla Stone, który jest z wykształcenia prokuratorem. Przez ponad 8 lat pracy w tym zawodzie przeprowadził wiele spraw sądowych, nadzorował kilka tysięcy postępowań karnych i sekcji zwłok, więc napisany przez niego kryminał zawiera wiele ciekawostek z pracy na tym polu. Opisywane przez autora procedury nabierają więc autentyczności i wiarygodności, pozwalając zajrzeć za kulisy pracy śledczych. Do tego dodane wątki obyczajowe połączone z tajemniczą postacią Prophety, będący punktem wiodącym przez poszczególne wątki sprawiają, że fabuła nabiera skomplikowanego charakteru. Kim jest Propheta i jakie ma on znaczenie, od razu nie wiadomo, a nawet jest to niejasne. Dopiero z czasem dostrzegamy powiązania z dziejącymi się wydarzeniami i zaczynamy nabierać pewnych podejrzeń. Te postać udało mi się dosyć szybko rozszyfrować.

Zaczyna się od sceny, gdy dziwnie ubrany człowiek, niczym prorok obserwuje z daleka wypadek samochodowy, w którym ofiarą jest Klaudiusz Lewandowski. Wszystko wygląda na nieszczęśliwy zbieg okoliczności, ale prokurator Konrad Kroon dostrzega jakieś nieścisłości i postanawia się temu bliżej przyjrzeć. Z prowadzonego śledztwa wynika, że komuś zależy na śmierci poszkodowanego, a pierwsze podejrzenia skierowane są na niebezpiecznego gangstera zwanego Nazaret.

"Świat ci nie wybaczy" t to drugi tom serii z tym prokuratorem, ale moje pierwsze spotkanie zarówno z autorem, jak i z tym bohaterem. Fabuła prowadzona jest w kilku osobnych wątkach oznaczonych imieniem osoby, której on dotyczy. Otrzymujemy w ten sposób portrety kilku osób, z których każdy miałby powód, by usunąć Klaudiusza ze swojego życia. Każdy z nich stanowi jedno z ogniw łańcucha zdarzeń, które doprowadziły do tragedii na drodze. Tym samym samym autor pokazuje, jak złożona historia kryminalna z dynamiczną akcją której śledzimy nie tylko efekty śledztwa, kolejne wyłaniające się sekrety, ale też pojawiają się wątki polityczne, religijne i obyczajowe. Autor skutecznie zwodzi, ukazuje różne sytuacje pozwalając wyciągać własne wnioski, które doprowadzają do zaskakującego rozwiązania.

MOJA DŁUŻSZA RECENZJA TUTAJ

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z księgarnią Bonito

i serwisem DOBRE CHWILE

[16.] 1531. - "Podróż przez czas" Tom II - "Brama do nieba"

"Brama do nieba"

Seria: Podróż przez czas

Tom drugi

Éric-Emmanuel Schmitt

Wydanie: I
Data premiery: 02.10.2023r

Data premiery we Francji: 30.08.2023r.

Ilość stron: 496

Wymiary: 155 x 235 mm

Tytuł oryginalny: La Porte du ciel

Tłumaczenie: Łukasz Müller

ISBN: 9788324096466

Wydawnictwo: Znak

Moja ocena: 4/6

„Przyszłość wciąż jest otwartym placem budowy”

Nie przez przypadek na okładce książki „Brama do nieba” widać grafikę przedstawiającą fragment dzieła Pietera Bruegela „Wieża Babel”, gdyż drugi tom serii „Podróże w czasie” zabiera nas w czasy, gdy król Nimrod zażyczył sobie zbudowania wieży tak wysokiej, by sięgała nieba, a my znamy tę budowlę jako Wieżę Babel, symbol ludzkiej pychy.

W prologu od razu wkraczamy w akcję, gdy Noam ucieka przed terrorystami, którzy chcą zagrozić światu. Udaje mu się dotrzeć do Bejrutu. Ta część dzieje się współcześnie i poznajemy te wydarzenia stopniowo, na koniec każdej z czterech części, z jakich składa się druga część serii „Podróż przez czas”. Już w pierwszej części dowiedzieliśmy się, że Noam w swoim najnowszym wcieleniu pojawia się w czasach nam współczesnych i postanawia spisać wszystko, co pamięta, sięgając swoimi wspomnieniami do początków naszej cywilizacji.

8000 lat temu nad brzegiem Jeziora, które stało się Morzem urodził się Noam, który był zwykłym człowiekiem mieszkającym w swojej wiosce. Jednak pewnego dnia stało się coś, że całkowicie odmieniło jego życie. Pierwsze ważne wydarzenie wiąże się z pojawieniem się Nury, która na zawsze zajęła jego serce. Drugi zwrot w jego życiu to dar nieśmiertelności, wskutek uderzenia pioruna, jakie miało miejsce pewnego dnia. Wówczas jeszcze nie wiedział, że taką umiejętność posiadł. 

Teraz, gdy budzi się w pewnej jaskini koło wodospadu, uświadamia sobie, że żyje, mimo iż pamięta jak umierał. A do tego opiekuje się nim ukochana Nura, która także otrzymała taki dar jak on. I tak ich życie toczy się od jednego wieku do drugiego przez tysiąclecia. Tym razem także nie jest dane im być ze sobą cały czas, gdyż pewnego dnia Nura zostaje porwana, a on zaczyna jej szukać przeżywając różne przygody i napotykając przeszkody, które utrudniają mu spotkanie z ukochaną. Natomiast doświadcza wielu sytuacji docierając w różne rejony Mezopotamii, a przy tym autor rysuje przed nami obraz świata, jaki wówczas istniał i jak mógł wyglądać. To wszystko okraszone jest barwnym słownictwem, czasami nieco frywolnym, naznaczonym erotyzmem, ale też ukazującym ludzkie przywary, jakie są zawsze obecne, bez względu na czas.

„Brama do nieba” utrzymana jest w podobnym stylu jak poprzedni tom, w którym autor w specyficzny sposób opowiada nam o dziejach ludzkości. To, czego mi brakuje zarówno w tej części, jak i w poprzednich, to dynamiki, gdyż wydarzenia są jakby rozciągnięte, wypełnione wprawdzie odpowiednio dobranym słownictwem, ale nieco momentami jest monotonnie, więc trudno mi było szybko przez nią przebrnąć.

To niewątpliwie gigantyczne przedsięwzięcie związane z przedstawieniem dziejów naszej Ziemi i jej bardziej i mniej znanych historycznych wydarzeń, którą pan Éric-Emmanuel Schmitt podjął się dokonać. Jest zwieńczeniem jego trzydziestu lat pracy, którą z pewnością, można nazwać mianem dzieła życia. Przypisy u dołu strony uzupełniają fabułę o wiedzę zaczerpniętą z dostępnych źródeł, ale też z mitów i biblijnych legend. Świadczą one o tym, że autor doskonale przygotował się do napisania swojego dzieła, które ma liczyć aż osiem tomów. Doceniam ogromnie pracę, jaką włożył w przygotowaniu swego projektu, ale od razu zaznaczam, że nie jest to lektura prosta i lekka. Nie mniej w oryginalny sposób, z nutką fantastyki ukazująca nam to, czego nie znajdziemy w żadnych podręcznikach.

Recenzja części I "Raje utracone"

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Znak

[9.] 1524. - "Godni przeciwnicy"

"Godni przeciwnicy"

Danielle Steel

Data premiery 28.06.2023 r.

Liczba stron 304

Wymiary 140 x 205 mm

Oprawa miękka

ISBN 978-83-240-8711-2

Wydawnictwo Znak

Moja ocena: 4/6

To kolejna książka, której recenzja ukazała się na Dobre Chwile, więc poniżej zamieszczam notę redakcyjną i zapraszam do poznania mojej recenzji.

Opis od wydawcy

Jak być kobietą sukcesu w świecie zdominowanym przez mężczyzn?

Spencer od zawsze wiedziała, że jej przeznaczeniem jest przejąć rodzinny biznes. Dom towarowy Brooke's został założony przez jej dziadka w 1920 roku i stał się najbardziej luksusowym i prestiżowym miejscem w Nowym Jorku.

Kobieta szybko wychodzi za mąż, chcąc wypełnić pustkę po śmierci dziadka. Gdy jej mąż nalega na sprzedaż firmy, Spencer za wszelką cenę chce chronić imperium i decyduje się na rozwód, zostając sama z dwójką dzieci.

Gdy firma wpada w kłopoty finansowe, oferta biznesowa od bogatego inwestora wydaje się być odpowiedzią na wszystkie problemy. Spencer staje przed trudnym wyborem - zaryzykować stratę rodzinnego biznesu czy uzależnić przyszłość firmy od jego decyzji? A może Mike i jego propozycja są tym, czego potrzebowała?

Godni przeciwnicy to przejmująca opowieść o kobiecie biznesu, której przeznaczenie daje szansę, by obdarzyć zaufaniem kogoś więcej niż tylko samą siebie.

MOJA RECENZJA TUTAJ

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z księgarnią Bonito

i serwisem DOBRE CHWILE

[5.] 1520. - "Poczuj się dobrze" na DOBRE CHWILE

W 2023 roku powstał serwis Dobre Chwile, które nawiązało ze mną współpracę wraz z księgarnią Bonito. W ramach tej współpracy przeczytałam wiele ciekawych tytułów, których recenzje ukazały się na stronie DOBRE CHWILE. Nie wszystkie zdążyłam zamieścić u siebie na blogu, ale też jeszcze nie wszystkie recenzje ukazały się w serwisie.  Niektóre z nich są już na mojej stronie, ale nie wszystkie. Zastanawiałam się, jak rozwiązać tę sprawę i zdecydowałam, że będę zamieszczać sukcesywnie te recenzje, które będą ukazywać się na portalu recenzenckim, a na blogu zrobię odpowiednią notatkę. Będę też stopniowo zamieszczała też te, które już są na Dobre Chwile, a oto jedna z nich:

"Poczuj się dobrze"

52 sposoby na poprawę jakości życia

Natalia Sosin-Krosnowska

Wydanie: I
Data premiery 07.03.2023 r.

Liczba stron 256
Format 145 x 205 mm
Oprawa miękka ze skrzydełkami
Numer ISBN 978-83-240-9410-3
Wydawnictwo Znak

Moja ocena: 6/6

Opis od wydawcy

DROBNE RZECZY - WIELKIE ZMIANY

Gonimy za awansem, morderczo trenujemy, dążymy do ciągłego rozwoju, wykreślamy kolejne pozycje z listy zadań.

W social mediach widzimy wytrenowane ciała, uporządkowane domy i magiczne suplementy, które podobno leczą ze wszystkich schorzeń.

To przytłaczające!

Natalia Sosin-Krosnowska przekona Cię, że nie musisz kupować karnetu na siłownię, uczyć się pięciu języków obcych, rzucać wszystkiego i wyjeżdżać w Bieszczady, by Twoje życie było pełne i szczęśliwe. Możesz zadbać o swój dobrostan i osiągnąć mistrzostwo w self-care, wypracowując konkretne, proste i bezkosztowe nawyki.

POZNAJ 52 SPOSOBY NA LEPSZE ŻYCIE 

BEZ WYDAWANIA MAJĄTKU!

Wypróbuj choć jeden - od razu poczujesz różnicę.

Może zaczniesz dzień od szklanki ciepłej wody albo spaceru po lesie?

Autorka wszystkie te sposoby sprawdziła na sobie. Czy działają? Tak, i ma to potwierdzenie w badaniach naukowych.

Zmieniaj swoje życie krok po kroku - bez przymusu i super dokładnego planu.

Poczuj się dobrze!

"Poczuj się dobrze. Odkryj 52 sposoby na poprawę jakości życia." Drobne rzeczy prowadzą do osiągnięcia wielkich zmian. Tę tezę potwierdza Natalia Sosin-Krosnowska w swojej książce „Poczuj się dobrze”. To praktyczny poradnik, dzięki któremu wypracujesz proste, ale skuteczne nawyki i zaczniesz żyć pełnią życia, bez oglądania się na innych. Wypróbuj jeden z prezentowanych 52 sposobów na poprawę jakości życia, by poczuć różnicę. Książka „Poczuj się dobrze” Natalii Sosin-Krosnowskiej pomoże Ci zmienić swoje życie na lepsze – krok po kroku.

MOJA RECENZJA TUTAJ

 

[3.] 1518. - "Podróż przez czas" Tom I "Raje utracone"

"Raje utracone"

Seria: Podróż przez czas

Tom pierwszy

Éric-Emmanuel Schmitt

Data premiery: 23.03.2022r.

Data premiery we Francji: 03.02.2021

Ilość stron: 496

Wymiary: 155 x 235 mm

Tytuł oryginalny: Paradis Perkus

Tłumaczenie: Łukasz Müller

ISBN: 978-83-240-8299-5

Wydawnictwo: Znak

Moja ocena: 5/6

„Nasza przyszłość tkwi w przeszłości”

Jakie były początki naszej cywilizacji, o tym możemy przeczytać w podręcznikach szkolnych, ale tak naprawdę nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie tak odległych czasów. Zadania przybliżenia specyfiki minionych wieków podjął się autor książki „Raje utracone”, w której zaczynamy niesamowitą podróż w dawne czasy poznając dzieje ludzkości.

Było to 8000 lat temu, gdy Noah urodził nad brzegiem Jeziora, które stało się morzem. Przyszedł na świat, gdy nie było pisma, alfabetu, jakichkolwiek udogodnień, religii, dat, chrztu, dokumentów. Wychował się pośród społeczności zwanej Ludem znad Jeziora. Zadaje sobie w tym momencie pytanie, kiedy zaczyna się życie człowieka? Dla niego życie nabrało sensu, gdy spotkał Nurę, córkę Tibora, uzdrowiciela ludu i zwierząt. Ojciec Noaha ma na imię Pannoam i jest naczelnikiem wioski. Został nim po śmierci Kaduna, dziadka Noaha. Jak to wszystko jest możliwe? Noah ma bowiem niesamowitą cechę: jest nieśmiertelny.

Prolog całej powieści zaczyna się współcześnie, gdy Noah rodzi się w dzisiejszych czasach, a właściwie budzi się, gdyż od razu jest dorosłym, dwudziestopięcioletnim człowiekiem. Okazuje się, że znajduje się 18 km od Bejrutu, do którego postanawia dotrzeć. Wszystko go dziwi i na nowo musi rozpoznać świat, w którym się znalazł. Noah czuje, że koniec świata jest blisko, więc postanawia spisać historię swoją i Nury, a przy tym dzieje ludzkości począwszy od potopu.

Książka jest specyficzna i inna niż wszystkie, jakie do tej pory przeczytałam. Przyznam, że czytało mi się ją dosyć opornie ze względu na styl, jakim opowiada nam autor o zamierzchłych czasach. Éric-Emmanuel Schmitt zabiera nas w podróż w czasie, sięgając aż do początków cywilizacji. I w tym momencie trochę mi zaczęło zgrzytać przede wszystkim to, jaką mową posługują się bohaterowie. Dialogi, bowiem przypominają współczesne rozmowy, jakbyśmy byli tu i teraz. Do tego dochodzi element fantasy w postaci głównej postaci, jaką jest Noam i jego szczególnej cechy, jaką jest nieśmiertelność. To jednak można uznać za oryginalny sposób na przedstawienie czytelnikom historii naszej cywilizacji owianej podaniami, legendami, mitami i historycznymi wydarzeniami.

„człowiek współczesny jest człowiekiem siedzącym, który żyje we wnętrzu niczym roślina w doniczce nigdy niewystawiona na otwartą przestrzeń.”

Éric-Emmanuel Schmitt to jeden z najpoczytniejszych francuskojęzycznych autorów na świecie. Znany jest z tego, że porusza w swoich dziełach zagadnienia natury filozoficznej i egzystencjalnej, analizuje każde zdarzenia, uczucie, relacje szczegółowo i dogłębnie i podobnie jest w książce „Raje utracone”, która otwiera serię ośmiotomową pod wspólnym tytułem „Podróż przez czas”, w której osobą łączącą jest postać Noama.

Na uwagę zasługuje przepiękne wydanie, w dużym formacie, a do tego ozdobą jest twarda oprawa ze zszywanymi brzegami. Dopełnia to wszystko urokliwa okładka nawiązująca do malarskich obrazów. Przedstawia ona część tryptyku Hieronima Boscha „Ogród rozkoszy ziemskich”. W trakcie poznawania losów bohaterów, których losy śledzimy w formie beletrystycznej, podążamy przez najważniejsze wydarzenia mające miejsce w historii świata. Przeszłość miesza się tu z przyszłością skłaniając do refleksji nad tym, co dzieje się obecnie, nad charakterystyką współczesnych czasów i społeczeństwa, a przy tym stawia pytanie, dokąd zmierzamy, jako ludzkość.

Recenzja tomu II "Brama do nieba"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Znak