[111/25] - 1824. - „Test” - TOM I

„Test”

Tom pierwszy

Samuel Milewski, Jolanta Holzer

„Na początku był Chaos. 

Jak na Chaos przystało, był ciemny i gęsty.”

Niektóre książki otwierają się przed czytelnikiem od razu – pozwalają się pochłonąć, wciągają swoją historią i emocjami. Są jednak i takie, które wymagają cierpliwości, skupienia oraz gotowości do mozolnego odkrywania sensu. Powieść pt.: „Test” zdecydowanie należy do tej drugiej kategorii. Z opisu spodziewałam się poruszającej, realistycznej opowieści o młodych ludziach zmagających się z trudnościami, ale podanej w bardziej przystępnej formie.

Poznajemy czwórkę przyjaciół: Dagmarę, Samuela nazywanego Kubą, Szymona i Ryfkę. Każdy z nich ma swoje dylematy, o których opowiada nam w osobnych sekwencjach narracyjnych. Ich wynurzenia są pełne szczerości na swój temat, rozważań o życiu, jego sensie, dotychczasowych przeżyciach i ludziach, którzy ich otaczają.

Już od pierwszych stron trudno mi było zanurzyć się w fabule i połączyć ze sobą te fragmentaryczne sceny. Narracja została podzielona pomiędzy kilka osób, ale zamiast imion otrzymałam jedynie symbole – graficzne znaki mające obrazować ich zainteresowania lub problemy. Nie ma ich imion, nie ma wyraźnych przejść, więc treść, mimo że jest poprawna i płynna, to jednak mało czytelna, więc trudno było mi się zorientować, kto mówi, kiedy i o czym. To wyjaśnia się później, ale zabrakło mi tego elementu od razu.

Poza tym poszczególne scenki są jakby oderwane od siebie i właściwie trzeba by je czytać według znaków. W wypowiedziach nie padają imiona narratorów, więc dopiero z czasem rozgryzłam, kto pod jakim symbolem się skrywa. Moja rada: dobrze sobie to wynotować na kartce, by się nie pogubić.

Doceniam odwagę twórców i ich ambicję stworzenia czegoś nieszablonowego. Bez wątpienia mają talent, a sama książka ma wymiar bardziej poetycki czy filozoficzny niż fabularny. Miałam poczucie, że autorzy mieli ambitny zamysł i chcieli stworzyć coś nowatorskiego, innego i to im się udało. Ich styl jest wyjątkowy, a pomysł na literacki eksperyment odważny. To jak oglądanie spektaklu zza kurtyny – niby wszystko się dzieje tuż obok, ale emocje jakoś nie docierają i trudne są do zdefiniowania. Zamiast więzi z bohaterami czułam jedynie narastające zmęczenie formą, która ciągle odciągała moją uwagę od treści. Byłam bardziej skupiona na odszyfrowywaniu, niż na przeżywaniu – analizując, interpretując, próbując zbudować z rozsypanych puzzli spójną całość. Z mojej perspektywy ten literacki eksperyment pozostawił więcej frustracji niż zachwytu.

Czy zatem było warto przeczytać „Test”? To zależy, czego się oczekuje od książki, którą chcemy poznać. Trudno powiedzieć jednoznacznie. Na pewno nie była to lektura łatwa ani lekka. Wymagała ode mnie znacznie więcej uwagi, niż się spodziewałam, a satysfakcja z jej ukończenia przyszła dopiero wtedy, gdy udało mi się jako tako rozgryźć konstrukcję i powiązania między bohaterami. Uważam, że historia zawarta w tej powieści zawiera ogromny potencjał, ale on gdzieś ginie w sposobie opowiadania o tym, co dzieje się u poszczególnych osób. Są to młodzi ludzie zmagający się z różnymi traumami, dylematami, wątpliwościami, ale też z różnymi reakcjami otoczenia. Oddają one polskie realia, w których niektóre z postaw są nieakceptowane, spychane na margines przez środowisko. Poruszany jest szeroki aspekt zagadnień współczesnego świata związanego dorastaniem, określaniem swojej tożsamości, dążeniem do poczucia szczęście i szukaniem miłości, ale też alkoholizmem, utratą dziecka, homoseksualizmem i akceptacją inności. Jest to zatem wartościowa lektura, ale podana w zbyt zagmatwanej formie.

Nie znalazłam innych powieści pani Jolanty Holzer i Samuela Milewskiego wcześniejszych, więc wnioskuję, że to ich wspólny debiut. Powieść ma charakter bardziej poetycki, liryczny, filozoficzny niż beletrystyczny. Trzeba zatem przygotować się na lekturę, przy której czas płynie wolniej i wymagana jest uważność, bo łatwo można pogubić się w jej wielowątkowości i mnogości słów i wydarzeń.

Recenzja tomu II "Takie samo światło"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 27.04. 2018

Wymiary: 130x210mm

Okładka ze skrzydełkami

Ilość stron: 432

ISBN: 978-83-8083-893-2

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 3/6

[89/24] 1604. - "Miłość szeptem mówiona"

"Miłość szeptem mówiona"

Monika Cieluch

"Kochać kogoś to znaczy zrobić wszystko, 

by mógł być szczęśliwy."

Czasami los sprawia, że ścieżki życia poprowadzą nas poza granice Polski, gdzie ludzie na nowo układają swoje życie, ale nie zapominają o tym skąd pochodzą. Starają się odwiedzać swoje rodzinne strony, pielęgnują polską kulturę i tradycje, dbają o polską mowę ucząc jej młode pokolenie i czują tęsknotę za swoją ojczyzną. Tak jest u wielu osób, ale nie u bohaterki książki „Miłość szeptem mówiona”. Gdy zdecydowałam się ją przeczytać, wiedziałam, że była to debiutancka powieść pani Moniki Cieluch, która w 2018 roku dała znać o swoim pisarskim talencie po raz pierwszy. Ja zaczęłam ją poznawać jej twórczość od książki „Niepokorna”, a potem sięgnęłam po powieść „Pod skrzydłami żurawi”, a ostatnio - „Na zawsze i na wieczność”, która skradła moje serce. Z ciekawością więc wgłębiłam się w historię zawartą w jej debiutanckiej opowieści.

Margaret Murphy nie lubi wspominać o swoim pochodzeniu. Nie używa języka polskiego, mimo że doskonale go rozumie, gdyż jej babcia Sophie urodziła się w Polsce i swoje młodzieńcze lata spędziła właśnie tam. O tym, co sprawiło, że znalazła się w Wielkiej Brytanii dowiadujemy się stopniowo w trakcie poznawania historii Margaret. Wraz z tym wątkiem przeplatają się wydarzenia sprzed 45 lat i w ten sposób możemy śledzić dwie różne historie kobiet wychowanych w zupełnie innych warunkach. Margaret niechętnie wspomina o swoich polskich korzeniach i od zawsze czuje się Angielką, gdyż tutaj się urodziła, tutaj ma swoich przyjaciół z którymi często imprezuje i tutaj pracuje w firmie BioCosmetix, której właścicielką jest jej babcia.

Margaret poznajemy od niezbyt chwalebnej strony, gdy budzi się rano z kacem i bólem głowy po suto zakrapianej imprezie w klubie. Dziewczyna ma 26 lat i nie jest już smarkulą, ale dorosłą kobietą, ale tego po jej zachowaniu nie widać. Jej życie to ciągłe imprezowanie z przyjaciółkami, erotyczne podboje kończące się w łóżku, a do tego mnóstwo wlewanego w siebie alkoholu, ale też zażywania narkotyków.

Jej babcia Sophie ma dość nieodpowiedzialnego postępowania swojej wnuczki i nie widząc, by cokolwiek miało się zmienić na lepsze, podejmuje pewne decyzje mające zmusić dziewczynę do prowadzenia bardziej ustabilizowanego i odpowiedzialnego życia. Gdy po ostatnim wybryku wnuczki, musiała odebrać ją z komisariatu policji, jej cierpliwość się skończyła. Postanawia dać młodej pannie nauczkę i stawia warunki. Margaret ma wyjechać na 3 miesiące do Polski, do niewielkiej wsi Strzyczewice, w której Sophie spędziła swoją młodość i przeżywała swoją pierwsza miłość. Te kilkanaście tygodni mają nauczyć Margaret prawdziwego życia. Oczywiście ona nie jest zadowolona z decyzji babki, tym bardziej, że warunki postawione przez Sophie obejmują zakaz używania Internetu, komórki, używek i seksu. Jednak wie, że jeżeli nie spełni jej woli, zostanie odcięta od finansowego źródła, jakim są wpływy z firmy BioCosmetix. Nie ma więc wyjścia i chcąc nie chcąc wylatuje do kraju swojej babki. Jest przekonana, że uda się nieco ją oszukać i wbrew jej zakazom i nakazom w miarę przyjemnie spędzi czas na jakiejś tam wiosce. Do tego, gdy przyjeżdża po nią przystojny mężczyzna, ma też nadzieję, że ten czas minie jej całkiem przyjemnie. Wkrótce przekonuje się jak bardzo się myliła, bo babka zadbała o każdy szczegół. Ten przystojniak to Tomasz - wnuk Heleny, przyjaciółki z młodości Sophie, która wówczas była po prostu Zosią. On doskonale wie, jakie ziółko jest z Margaret i nie zamierza jej ułatwiać pobytu na wsi.

Ten przydługi nieco opis to jedynie skromne wprowadzenie do fabuły pełnej emocji i wydarzeń, które biegną w dwóch przestrzeniach czasowych. Przeżycia Margaret śledzimy, gdy jest rok 2015, natomiast, by poznać losy Sophie, cofamy się w czasie do 1970 roku. Możemy dzięki temu porównać ówczesne warunki życia i zestawić z dzisiejszymi możliwościami oraz podejściem do wielu aspektów życia, zwłaszcza, jeżeli chodzi o relacje damsko-męskie.

Nie jest to słodka historia, mimo że pierwsze rozdziały mogą na to wskazywać. Zwłaszcza historia Zofii i jej pierwszej miłości wzbudza wiele odczuć i nie wszystkie jej decyzje popierałam. Z kolei Margaret od początku mnie irytowała i nie spodziewałam się, że zacznę ją lubić. Oczywiście można było się domyślić, że dokona się w niej przemiana, ale ta pierwsza wersja kobiety mnie denerwowała. Z nieukrywaną satysfakcją obserwowałam, jak Margaret dostaje lekcje życia i spostrzega, że nie wszystko może być tak, jak ona chce. Jej sposób bycia był nie do zaakceptowania, gdyż jest arogancka, chamska, krnąbrna, bezczelna, perfidna, fałszywa, a poza tym lekceważy innych ludzi, próbuje nimi manipulować. Do tego usilnie stara się zdobyć Tomasza, gdyż jest przyzwyczajona do tego, że mężczyźni zawsze jej ulegali. Nie jest przyzwyczajona do traktowania z góry przez facetów, ignorowania, więc często nazywa Tomasza "szowinistyczną świnią". 

Nie wszystko było dla mnie w tej powieści jasne, chociażby więź, jaka łączy Tomasza, wnuka Heleny, przyjaciółki Sophie i Majkę, którą Margaret poznaje po przyjeździe do Strzyczewic. Majka jest stałym gościem w domu Heleny i Tomka. Tego mi zabrakło i nie do końca zostało wyjaśnione, tak jak w pełni nie podobało mi się zakończenie i za to ujmuję jeden punkcik, ale mimo tego jestem usatysfakcjonowana lekturą.

„Miłość szeptem mówiona” to opowieść o losach dwóch kobiet, których losy znacząco się różnią, ale niektóre decyzje i błędy są podobne, mimo odmiennych warunków życia. Jest w tej powieści zarówno cierpienie, ból, tęsknota, niespełniona miłość, złe decyzje, których skutki widać po latach, co dotyczy Sophie. Margaret natomiast dopiero w małej polskiej wsi dowiaduje się, czym jest przyjaźń, bliskość drugiego człowieka, rodzinne więzi i praca, a przede wszystkim dostrzega to, co jest dla niej ważne. Odkrywa w sobie uczucia, które do tej pory były dla nie obce. Zaczyna rozumieć, że nie wszystko jest do kupienia, zwłaszcza jeżeli chodzi o miłość, do której nie można nikogo zmusić.

Wydanie: I
Data premiery: 22.06.2018 r.
Ilość stron: 422
Wymiary: 130x210 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8083-966-3
Wydawca: Novae Res
Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

1178. - "Odwet" Tom 1.

"Odwet"

Tom pierwszy

Monika Kortez

Wydanie: I

Premiera: 12 grudnia 2018 r.

Format: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 292

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Nie zmienimy swojej przeszłości. Ona zawsze pozostanie z nami, to część nas. Przeszłość pozostanie przeszłością, musimy wyciągnąć z niej wnioski.”

Czasami tak jest, że trafia do mnie któryś z tomów jakiejś serii i w efekcie budzi się chęć poznania danej historii od początku. Tak było w przypadku książki pt.:  „Puszka Pandory”, którą przeczytałam w lipcu tego roku. W trakcie jej poznawania, zorientowałam się, że jest to kontynuacja historii o Morgan Sangiacomo, a ponieważ książka przypadła mi do gustu, chciałam przeczytać pierwszą część. I tak oto do moich rąk trafiła powieść pt.: „Odwet”, która uzupełniła historię Morgan i jej męża Marca.

Morgan Sangiacomo mieszka w Philadelphii i jest prezesem firmy Armando Corporation działającej na rynku mody, którą prowadzi razem z Douglasem Trentem. Jej życie wypełnione jest pracą, więc brakuje czasu na pogodzenie obowiązków rodzinnych z zawodowymi. Teraz ma bardzo gorący okres, gdyż trwają przygotowania do targów mody w Mediolanie, na których jej firma ma zadebiutować, jako nowa marka na modowym rynku. Jej mąż, Marco, także zajęty jest swoimi sprawami związanymi z wykonywanymi zadaniami w dziedzinie bankowości, ale mimo wszystko stara się wspierać żonę w niektórych domowych obowiązkach, chociażby zawożeniem dzieci na zajęcia, czy do szkoły. Razem bowiem wychowują dwójkę synów: trzyletniego Bradleya i dwunastoletniego Collina, który pasjonuje się siatkówką i bierze czynny udział w różnego rodzaju zawodach. W ogarnięciu tego wszystkiego pomaga opiekunka dzieci, Violett. 

Pewnego dnia poukładany świat pani bizneswoman  runął w momencie, gdy znika jej mąż. Śledztwo prowadzone przez policjanta Woodmana doprowadza do wniosku, że Marc nie żyje, ale Morgan jest przekonana, że to nieprawda i na własną rękę stara się odnaleźć odpowiedzi na pojawiające się pytania. To doprowadza ją do agencji detektywistycznej SPYEYE, którą prowadzi Hector Palma. Jego wspólnikiem okazuje się Greg Reyes, który kilkanaście lat temu mocno zranił Morgan i oszukał, więc teraz ona nie chce mieć z nim nic wspólnego. Rezygnuje więc z usług tego biura, ale Greg nie ma zamiaru zbyt  łatwo odpuszczać okazji, by ponownie zbliżyć się do dawnej kochanki.

„Nie uciekniesz przed przeszłością,

ona jest zawsze krok za Tobą.

Nie uciekniesz przed sobą,

nieważne jak szybko będziesz biec.”

Od razu, bez zbędnego rozwlekania tematu autorka wrzuca nas w wir wydarzeń, które komplikują życie Morgan i wywracają wszystko do góry nogami. Pokazuje nam zdarzenia z kilku perspektyw w narracji trzecioosobowej, ale nie zdradza wszystkiego, stopniując w ten sposób napięcie. Wątki kryminalno-sensacyjne przeplatają się z wątkami obyczajowymi, romansowymi, a nawet mafijnymi. Ta różnorodność sprawia, że książka nie jest nudna, a jej akcja przebiega dosyć dynamicznie, mimo że nie brakuje dłuższych opisów stanów emocjonalnych bohaterki, jej przemyśleń i działań. Dodatkowego napięcia dodają scenki, w których nie znamy tożsamości osoby stojącej za zniknięciem Marca, ani też powodów, dlaczego znalazł się w takiej sytuacji. Autorka skutecznie ukrywa przed nami te elementy, które nadają powieści tajemniczego charakteru. Przez większość fabuły nasza uwaga kierowana jest na działania Morgan, ale też odkrywane są przed nami reakcje i postępowanie innych osób, co daje nam większą perspektywę zdarzeń. 

Tytułowy odwet użyty w tej fabule jest także zaskakującym motywem, gdyż dopiero na końcu ujawnia się prawdziwy sens tego słowa. Z przebiegu akcji i kolejnych wątków można by spodziewać się zupełnie innej formy wzięcia zapłaty za poniesione krzywdy, więc zakończenie tej intrygi było dla mnie zaskakujące. Jednocześnie to pozwala spojrzeć inaczej na postępowanie głównej bohaterki, która nie zawsze zachowuje się w sposób, jaki byśmy oczekiwali od kogoś, kto stracił męża. Jej zachowanie wobec dawnej miłości może niejednokrotnie dziwić i wprawiać w zdumienie, gdyż wydaje się, że Morgan, mimo upływu lat, nadal na widok Grega nie może opanować swoich reakcji i pożądania.

„Odwet” to udany debiut pani Moniki Kortez, która ma bardzo przyjemny styl przekazywania swoich pomysłów na kartach książki. Potrafi zaintrygować, poruszać istotne kwestie dotyczące relacji międzyludzkich, rodzinnych i zawodowych, skutecznie przy tym budując odpowiednie napięcie. Powstała interesująca powieść o kobiecie, u której przeszłość ponownie wkracza w obecne życie, skutecznie je komplikując. Przy tym dowiaduje się, że nie wszystko w jej małżeństwie wyglądało tak, jak myślała, że wygląda. W tle możemy podziwiać uroki mediolańskich uliczek, atmosferę świata mody, a nawet piękno sycylijskich krajobrazów. Wynika z tej historii wniosek, że przeszłość nie zawsze pozostaje jedynie przeszłością, gdyż czasami może odezwać się w najmniej oczekiwanym momencie. A wówczas ważne jest, co z nią zrobimy i jak wykorzystamy ponowne jej pojawienie się, wyciągając z tego odpowiednie lekcje życiowe.

zdjęcie z okładki

Monika Kortez to absolwentka UMK w Toruniu na Wydziale Marketingu i Zarządzania. Od 19 lat prowadzi biuro rachunkowe – jest również biegłym sądowym w tym kierunku. Ze względu na możliwość wykluczania się spraw zawodowych z aktywnością „literacką”, postanowiła przyjąć pseudonim Monika Kortez. Pisanie było sposobem na złapanie oddechu od trudnych, wymagających obowiązków.

Recenzja tomu drugiego "Puszka Pandory"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

731. -"Słodkie cytryny"

Słodkie cytryny

Lidia Czyż

Wydanie: I

Rok wydania polskiego: 2018

Oprawa: miękka

Liczba stron: 416

Wymiary: 125x185 mm

Wydawnictwo: Warto

„matka kocha swoje dziecko niezależnie jakie się urodzi”

Zespół Aspergera to schorzenie, którego przyczyna nie jest jeszcze dokładnie zbadana i rozpoznana. To zaburzenie rodzi wiele nieporozumień w otoczeniu i często jest źle diagnozowane. Zalicza się go do jednego z odmian autyzmu dziecięcego, gdyż taka osoba żyje mentalnie we własnym świecie, rozumuje go wprost, nie radzi sobie przy tym z emocjami. Trudność w jego rozpoznaniu polega na tym, ze na zewnątrz dziecko uważane jest za inteligentne, miłe i z nieprzeciętnymi zdolnościami. Jednak przy dłuższym przebywaniu z nim zauważalna jest odmienność w niektórych zachowaniach. Przede wszystkim mają problem z komunikowaniem się z innymi, nie potrafią stworzyć emocjonalnych więzi i funkcjonują według schematu, które sami sobie ustalają. Autorka książki „Słodkie cytryny” napisała ją, by uzmysłowić na czym ta choroba polega i w jaki sposób można pomóc osobom, które borykają się z takim problemem.

źr. zdjęcia:
naszeinspiracje.com

Lidia Czyż jest nauczycielką, współorganizatorką spotkań dla kobiet w tym corocznych Śniadań dla Kobiet w Wiśle, oraz Tygodni Ewangelizacyjnych w Dzięgielowie. To autorka licznych artykułów i opowiadań w czasopismach: "Warto", "Nasze Inspiracje" "Zwiastun Ewangelicki", współautorka książki "Bohaterowie wiary". Swoją pisarską przygodę zaczęła 30 lat temu zaczynając od artykułów prasowych i opowiadań. W 2013 roku zadebiutowała powieścią „Mocniejsza niż śmierć”, która została przetłumaczona na język czeski i niemiecki. W kolejnych latach napisała kilka książek opartych na prawdziwych wydarzeniach: „Narodziny perły”, „Pozostała tylko nadzieja”, „Tato”„Nic do oclenia” i „Słodkie cytryny”. Prywatnie jest żoną pastora Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Wiśle Malince, matką dwójki dorosłych dzieci oraz babcią.

Wydanie książki „Słodkie cytryny” jest bardzo skromne, z cienką okładką i wydrukowane na szarym papierze. Czcionka wyraźna ale zbyt mała dla kogoś, kto ma słabszy wzrok. Gdy sięgnęłam po ten tytuł nie wiedziałam, że wydawnictwo Warto jest częścią Centrum Misji i Ewangelizacji kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP w Dzięgielowie. Z tego względu obawiałam się, że ten aspekt będzie dominującym elementem powieści ale okazało się, że treść jest wyważona i ukierunkowana na pokazanie losów głównej bohaterki, dla której wiara stała się siłą, dzięki której mogła stawiać czoła przeciwnościom losu.

Z kolei patrząc na okładkę książki można mieć wrażenie, że za nią skrywa się jakaś romantyczna opowieść typowa dla literatury obyczajowej. Tymczasem nie jest to ani słodka ani prosta historia. „Słodkie cytryny” to portret matki walczącej o szczęście syna, jej bezwarunkowej miłości, poświęceniu i walce o normalne życie. Ukazuje smutną rzeczywistość, w której nie ma miejsca na odmienność.

Bohaterką książki jest Kamila, która wychowywała się pod dyktando swojego despotycznego ojca. Lepsze relacje ma z matką, ale ona także nie potrafi sprzeciwić się mężowi. Lata dzieciństwa i czas dorastania przypadł jej w realiach socjalistycznych, więc mamy możliwość odbyć sentymentalną podróż do tamtych lat. 

Gdy dziewczyna osiąga pełnoletność, wydaje się, że teraz będzie miała więcej wolności i zacznie sama decydować o sobie. Niestety, siła charakteru ojca nadal na to nie pozwala. Za namową koleżanki postanawia wyjechać do Belgii, by tam zacząć nowe życie. Gdy poznaje przystojnego Francuza o imieniu Alex, jest niewyobrażalnie szczęśliwa. W wyniku tego związku na świat przychodzi David, który początkowo rozwija się jak każde inne dziecko. Wszyscy są zachwyceni jego inteligencją, dobrą pamięcią, pogodnym usposobieniem. Jednak, gdy chłopak z czasem zaczyna wykazywać cechy, które są dla ludzi dziwnymi zachowaniami, życie Kamili zamienia się w prawdziwą drogę przez mękę.

Historia jest niezwykle przejmująca tym bardziej, że jest prawdziwa, gdyż inspiracją były losy matki samotnie wychowującej syna chorego na Zespół Aspergera. Na podstawie jej zwierzeń powstała wzruszająca opowieść, która pozwala zajrzeć do umysłu osoby dotkniętej tym schorzeniem. Otwiera oczy na mechanizmy, które nie pozwalają na normalne funkcjonowanie wśród społeczeństwa.

Książkę czyta się szybko, co było dla mnie zaskoczeniem, gdyż jest ona dosyć obszerna. Z pewnością jest to zasługa przystępnego stylu w jaki bohaterka opowiada o swoich perypetiach. Fabuła jest złożona z wielu opisowych akapitów ale też pojawiają się od czasu do czasu dialogi tam, gdzie jest to konieczne. 

Autorka pokazuje obłudę, sztywność procedur i przepisów, ale też wytyka nieczułość, brak zrozumienia, niechęć i dyskryminację nawet przez takie osoby, które pochodzą ze środowisk, które powinny wykazywać się empatią i miłosierdziem. Jednocześnie mamy możliwość poznać systemy opieki, prawa, normy społeczne i relacje międzyludzkie w różnych państwach, gdyż koleje losu bohaterki zawiodły ją do Belgii, Francji, Anglii, RPA i oczywiście Polski. Nie raz czułam irytację na to, w jaki sposób Kamila i David byli traktowani nie tylko przez najbliższe otoczenie ale uczniów, nauczycieli, policjantów a nawet psychologów, sądy i księży, nie znajdując chociażby odrobiny życzliwości. Ich historia uświadamia, że czasami nie trzeba robić zbyt wiele, by pomóc drugiej osobie. Wystarczy uśmiech, dobre słowo, drobny gest i miłość, by świat stał się lepszy.

„Wszystko, co nas w życiu spotyka ma sens, tylko my czasem go nie dostrzegamy”

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

596. - "Wiara, nadzieja, miłość"

Wiara, nadzieja, miłość

Monika Jagodzińska

Wydanie: I
Data premiery: 26.03.2018 r
Oprawa: Miękka
Format: 148 x 210 mm
Ilość stron: 120
Wydawnictwo: Psychoskok
Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska
Korekta: Marianna Umerle, Zuzanna Laskowska
Ilustracje na okładce: Malwina Faja
Skład: Jacek Antoniewski

„Granica między racjonalnym myśleniem a szaleństwem jest bardzo cienka”

Czas dorastania wielu kojarzy się z fascynującym okresem, który wspominamy z nostalgią. Jednak coraz częściej obecna rzeczywistość stawia przed nastolatkami wyzwania, z którymi nie umieją sobie poradzić. Tak jest w przypadku książki pt.: „Wiara, nadzieja i miłość”.

źr. zdjecia: psychoskok.pl

Monika Jagodzińka jest młodą pisarką ale o dojrzałym spojrzeniu na życie. Mówi o sobie, że jest dziewczyną z małej miejscowości z dużymi marzeniami i chęciami do ich realizacji. Ja mogę dodać jeszcze jedną jej cechę: umiejętność pokazywania ludzkich dramatów w zwięzłych słowach. Na swoim koncie ma opowiadanie pt.: „Cykl” wydane w 2016 roku

Diana jest nastolatką z nadwagą i problemami emocjonalnymi. Z tego powodu nie jest jej łatwo spędzać czas w szkole, gdyż ciągle spotyka się z szykanami, drwinami i agresją. Jedyną osobą, która ją rozumie i wspiera jest jej przyjaciółka Jowita ale nawet z nią nie potrafi być do końca szczera i otwarta. Pewnego dnia podchodzi do niej chłopak, który właśnie dołączył do grona uczniów w szkole, w której uczy się Diana. Proponuje spotkanie, co wywołuje u dziewczyny ekscytację. Niestety, okazuje się, że chłopak z niej zadrwił. To przeważyło szalę goryczy. Postanawia wprowadzić do swojego życia zmiany. Pierwszym krokiem ma być zrzucenie zbędnych kilogramów. Początkowy sukces szybko przemienia się w klęskę, która z szybkością toczącej się kuli, wpędza Dianę w pułapkę, z której trudno się wydostać…

Książka miała swoją premierę 26 marca 2018 roku w Wydawnictwie Psychoskok. ale dopiero teraz mogłam poznać jej treść. Otrzymałam ją od autorki z piękną dedykacją:

„Wiara, nadzieja, miłość” nie jest obszernym tomiskiem, lecz zwięźle opowiedzianą historią zagubionej w emocjach dziewczyny, na zaledwie 120 stronach. To lektura na jeden wieczór ale pozostawiająca po sobie moc wzruszeń i refleksji. Porusza bardzo ważny temat, jakim są zaburzenia odżywiania, które pustoszą organizm i doprowadzają nawet do śmierci. Anoreksja i bulimia to dwie siostry, których nie tak łatwo się pozbyć. Tkwią w głowie, szepcząc że to jeszcze nie ten moment, że jeszcze trzeba pójść dalej, bo efekty są niezadowalające. 

Styl autorki jest łatwy w odbiorze, dający poczucie estetyki i lekkości. Uważam, że pani Monika Jagodzińska doskonale oddała mechanizm powstawania anoreksji oraz bulimii i podejście osoby uzależnionej.

Konstrukcja fabuły jest bardzo zwięzła, skupiająca się na Dianie i jej problemach. Nie ma w niej obszernych, niepotrzebnych opisów, lecz jedynie to, co pozwala śledzić rozwój akcji. A dzieje się, wbrew pozorom, bardzo dużo. Podłożem wszelkich działań, frustracji i utrapień nastolatki jest brak miłości i wiary w siebie. Zwraca też uwagę jak ważne jest wsparcie rodziny w trudnych sytuacjach ale też wpływu środowiska, w którym dana osoba funkcjonuje. 

„Nie potrzeba słów, żeby krzyczeć. Czasem to właśnie milczenie jest głośniejsze niż jakiekolwiek słowa”

Obserwujemy wydarzenia z punktu widzenia głównej bohaterki, dzięki czemu mamy możliwość śledzenia jej myśli, zmieniającego się postrzegania rzeczywistości i budowania wokół siebie muru. Rodzajów pułapek jest bardzo dużo, i w każdą z nich łatwo wpaść. Z reguły zaczyna się niewinnie, by coś zmienić w swoim życiu, wyglądzie i sposobie stylu życia.

„Gonimy, biegamy, a przychodzi jeden moment, jeden tragiczny moment i znikamy”

Poszczególne epizody ułożone są tak, że przeszłość przeplata się z obecną sytuacją Diany. Jednak wątki dziejące się w czasie rzeczywistym są podane w dyskretny, subtelny sposób, by czytelnik nie otrzymał od razu całego obrazu sytuacji.

„Wiara, nadzieja, miłość” to przejmująca historia o potrzebie akceptacji samego siebie, a przede wszystkim o poszukiwaniu miłości, która dodaje sił budząc nadzieję i wiarę w siebie. Jej brak  potrafi podciąć skrzydła i  doprowadzić na skraj przepaści. Opowiada o prawdziwych problemach, z którymi boryka się wielu młodych ludzi. Jest głosem tych, którzy nie radzą sobie z samym sobą, dlatego stworzona opowieść powinna być ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy zaczynają niewinnie się odchudzać. Pokazuje, że jeżeli nie przejmiemy kontroli nad swoim życiem, wówczas to ono będzie miało nad nami władzę. Skutki tego mogą być odmienne do tych, które chcieliśmy osiągnąć.

Za  możliwość przeczytania książki dziękuję autorce. 

Książkę można kupić m.in. na stronie wydawnictwa:

543. - "Szkarłatna głębia"

Szkarłatna głębia 

Krzysztof Bochus

Wydanie I 

Data wydania: 09.05.2018

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 416

Format: 13.0 x 20.5 cm

Wydawca: Wydawnictwo MUZA

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz 

Redakcja: Małgorzata Burakiewicz 

Redakcja techniczna: Anna Sawicka-Banaszkiewicz 

Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski 

Korekta: Ewa Rudnicka

„Złe dni mają to do siebie, że się ciągną i ciągną bez końca. Tak jakby los testował ludzką wytrzymałość na ciosy i niepomyślne wieści. “

Kryminały nie są u mnie na pierwszych miejscach przy wyborze lektury ale od czasu do czasu sięgam po nie, tym bardziej, gdy gwarantują dobrą jakość. „Szkarłatna głębia“ zachęciła mnie okładką ale też pozytywnymi opiniami na jej temat. Po jej przeczytaniu, stwierdzam, że był to bardzo dobry wybór.

źr. zdjęcia: Wikipedia

Krzysztof Bochus to polski dziennikarz, publicysta i pisarz, wykładowca akademicki, z wykształcenia politolog. Urodził się w Kwidzynie, gdzie ukończył Szkołę Podstawową i Liceum Ogólnokształcące. Jest absolwentem Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Z zawodu dziennikarz i wykładowca akademicki na Wyższej Uczelni Dziennikarskiej. To miłośnik dobrej książki, sztuki i historii. Zadebiutował w 2017 roku powieścią „Czarny manuskrypt“, której akcja dzieje się w jego rodzinnym mieście - Kwidzynie. Ten tytuł zapoczątkował serię, której bohaterem jest radca kryminalny Christian Abell. Kolejna część z jego udziałem ukazała się także w 2017 roku pt.: „Martwy błękit“. 

„To przypadek, że występujemy w takich, a nie innych rolach. Kształtują nas okoliczności. W każdym siedzi bestia. Tyle tylko, że jedni maskują się lepiej, inni gorzej.“

„Szkarłatna głębia“ to kontynuacja dziejów przystojnego śledczego, który musi poradzić sobie nie tylko z tajemnicą zabójstwa w elbląskim domu modlitwy, ale też z barierą społeczności mennonitów i osobistymi dylematami. 

Akcja toczy się na początku 1934 roku, kiedy wokół szaleje mroźna zima, która nie ułatwia prowadzenia śledztwa. To czas, gdy kryminalistyka dopiero zaczyna korzystać z nowinek technologicznych takich jak daktyloskopia czy podsłuchy. Dzisiejsze metody śledcze są wspierane przez nowoczesne metody i sprzęt a i tak nie zawsze udaje się znaleźć winnego czy udowodnić dokonanie przestępstwa. Nie mając takich warunków wydawałoby się, że znalezienie sprawców jest trudne a nawet często niemożliwe. 

Christian Abell musi polegać na własnej intuicji, spostrzegawczości i doświadczeniu. Nie tylko sprawy techniczne utrudniają sprawę, ale też zmieniające się warunki polityczne i społeczne. Rok wcześniej do władzy doszedł Adolf Hitler i czuć coraz bardziej naciski nazistowskich władz ale też atmosferę strachu. Nowa władza robi czystki polityczne w urzędach, ale też wśród inteligencji, zwłaszcza żydowskiej. Nie są bowiem tolerowani przeciwnicy „nowego porządku“, ale też ludzie z kręgu naukowych czy mający swoje zdanie. A takim człowiekiem jest Abell, który, mimo że jest skutecznym w swoich działaniach policjantem, to jednak powstaje obawa, że może on poczuć skutki tych zmian. 

Nie jest mu także łatwo prowadzić śledztwo, gdyż zderza się z murem milczenia i niechęcią zamkniętej społeczności, mimo że ich przełożony ginie w okrutny sposób. Początkowo porusza się po omacku, ale gdy wpada na trop, nie odpuszcza tak długo, aż dopnie swego celu, zgodnie ze swoją maksymą "Jest wina,  jest kara". 

„Szkarłatna głębia“ to świetnie napisana powieść kryminalna w stylu retro, który wiedzie nas przez meandry ludzkich słabości, umysłu i namiętności. W barwnym i plastycznym stylu autor dostarcza nam mnóstwo okazji, byśmy poczuli przysłowiowe „ciarki na plecach“. Ogromnym plusem jest wartka akcja, umiejętne wplecenie realnych postaci i wydarzeń do fikcyjnej, dobrze przemyślanej fabuły,  a także tajemnice skrywane w kręgu zamkniętej wspólnoty oraz wątek miłosny. 

„Niezależnie od sytuacji kobieta zawsze pozostanie dla mężczyzny kobietą. Kobiety i mężczyźni ogrywają swoje role, wdziewając kulturowe maski niczym przybrania głowy, i to niezależnie od tego, czy w tle są śmierć i żałoba, czy seks i zabawa.“

Autor zabrał nas do przedwojennego Wolnego Miasta Gdańska i jego okolic i umiejętnie oddał klimat lat 30. XX wieku. Barwnie i sugestywnie opisuje panujące wówczas nastroje w Prusach Wschodnich dając odczuć narastający nazistowski terror. Ciekawostką, nie tylko dla dzisiejszych mieszkańców tego rejonu, będzie z pewnością zagłębienie się w zaułki przedwojennych miejscowości, tym bardziej, że zostały zachowane w powieści niemieckie, nazwy miast, miasteczek i ulic. 

To powieść dla osób, którzy lubią nietypowe kryminały, które zostały napisane nieszablonowo i w wysmakowanym stylu nadszarpniętym zębem czasu. Poza wątkiem kryminalnym autor urozmaicił tę historię informacjami związanymi z zabytkami i ciekawostkami Pomorza a także wątkiem miłosnym. Główny bohater musi zmierzyć się nie tylko z prowadzoną sprawą ale też z wyborami mającymi wpływ na jego prywatne życie. 

To było moje pierwsze spotkanie z komisarzem Abellem i mam pewność, że nie ostatnie, gdyż chętnie poznam wcześniejsze jego przygody opisane w poprzednich częściach tego cyklu. 

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję: portalowi nakanapie.pl, autorowi, Krzysztofowi Bochusowi, a za jej udostępnienie, Iwonie Niezgodzie – organizatorce niezależnego plebiscytu na polską książkę roku „Brakująca Litera” 2018.

535. - "Twarz Grety di Biase"

Twarz Grety di Biase
Opowieść o miłości, pasji i sztuce i o zagadce zaszyfrowanej w kilku obrazach

Magdalena Knedler

Wydanie: I

Rok wydania: 2018

Format: 130 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron wersji papierowej: 396

Wydawnictwo Novae Res

Redakcja: Wioletta Cyrulik

Korekta: Bartłomiej Kuczkowski

Okładka: Paulina Radomska-Skierkowska

„Nigdy nie dowiemy się wszystkiego o żadnym obrazie, bo większość tajemnic artysta zabiera ze sobą do grobu“.

Obrazy można zobaczyć przede wszystkim w galeriach, na wystawach czy muzeach ale też w domowych zbiorach. Zachwycają nas swoimi kolorami, tematyką, oddanymi szczegółami lub zaskakują swoją formą. W zależności od gustu i wrażliwości każdy odbiera je na swój własny sposób. Jednak czy poza walorami artystycznymi umiemy docenić ich prawdziwą wartość i wniknąć w ich głębszy sens? Czy można zakochać się w jakimś obrazie? Ten motyw posłużył autorce książki „Twarz Grety di Biase“ do stworzenia historii, której jednym z motywów jest miłość do kobiety namalowanej przez tajemniczą artystkę.

źr. zdjęcia: wroclaw.wyborcza.pl

Magdalena Knedler to polska pisarka powieści obyczajowych i kryminalnych oraz recenzentka i redaktorka współpracująca z portalami kulturalno-informacyjnymi. Na swoim koncie ma kilka nagród literackich oraz książek. Zadebiutowała w 2015 roku powieścią „Pan Darcy nie żyje“, za którą otrzymała nominację do nagrody EMOCJE 2015 w kategorii „debiut“. 

Adam Dancer prowadzi niewielką galerię o nazwie „Chiara“, która mieści się na wrocławskim rynku. Jego życie kręci się wokół sztuki, codziennych, rutynowych zwyczajów, wciąż powtarzanych czynności i nawyków. Spokój zaburzają mu dwa obrazy, na których widać niezwykłej urody dziewczynę ukazaną w dwóch przeciwnych sobie sytuacjach. Na pierwszym artystka namalowała „Gretę w srebrnym welonie“, natomiast drugi przedstawia „Gretę nad jeziorem Iseo“. Odkąd kupił je od malarki, nie potrafi o nich zapomnieć, zastanawiając się jaką tajemnicę skrywają te dwa wizerunki i kim naprawdę jest kobieta z obrazów.

Okładka książki zwraca uwagę portretem ładnej blondynki, która, jak można się domyśleć, jest tytułową Gretą, którą Adam widzi na obrazach artystki. Ten wizerunek nie za bardzo pasuje do opisu, jaki możemy znaleźć w książce. Na obrazach mamy dziewczynę z „burzą czarnych nieujarzmionych loków i umalowanymi na czerwono ustami“. Tymczasem na okładce widać dziewczynę o prostych blond włosach, więc oprawa graficzna nie oddaje nastroju, jaki towarzyszy opowiedzianej historii.

Motywem przewodnim jest korespondencja między Adamem i Gretą di Biase, która charakteryzuje się kunsztownym, rzadko dziś spotykanym stylem. Starannie dobrane słowa, dużo opisowych przymiotników, wzajemna fascynacja i emocje wyczuwalne w każdym akapicie są gratką dla miłośników pięknego języka literackiego. Z każdym kolejnym listem Adam i Greta omawiają różne obrazy znanych malarzy, odsłaniają swoje najskrytsze tajemnice, fakty z przeszłości, swoje słabe i mocne strony ale też zastanawiają się nad wartościami, jakimi kieruje się społeczeństwo. Początkowo są to rozmowy o sztuce, obrazach ale wkrótce pojawiają się zwierzenia bardziej osobiste. Adam nie potrafi myśleć o niczym innym, tylko o pięknej Grecie z obrazów. Nurtuje go jej uroda ale też tajemnicze szczegóły, które stają się powodem poszukiwań kobiety w realu. Jednak, by ją odnaleźć będzie musiał stawić czoła samemu sobie i wyjść spoza swojej strefy komfortu. 

„Każdy człowiek jest jak osobna, niemożliwa do powielenia historia“

To książka, w której pozornie niewiele się dzieje ale ujmuje jej niezwykły klimat, który intryguje, wzrusza i sprawia, że pragniemy poznać koniec tej historii. Dużo w niej przemyśleń, emocji, fascynacji drugą osobą i malarstwem. Akcja dzieje się liniowo, w czasie teraźniejszym, we współczesnych realiach, o czym świadczą przytaczane niektóre piosenki czy sposób porozumiewania się poprzez Internet. 

„Twarz Grety di Biase“ jest liryczną opowieścią o sztuce i jej pięknie, pasji i poświęceniu, miłości i namiętności ale też o ludziach, których spotykamy na swojej drodze. Pokazuje jak bardzo artysta zżywa się z tym co tworzy, stanowi jedność zatraca się i wyraża swoje uczucia. Ukazuje wrażliwość na piękno, które dziś umyka nam w codziennej gonitwie. Dzisiaj na słowo „galeria“ większość pomyśli o ekspozycjach handlowych z licznymi sklepami. Czy potrafimy podziwiać i wczuwać się w namalowane obrazy? Raczej traktujemy je powierzchownie, nie zastanawiając się nad głębią ich przekazów, barwą czy klimatem. 

Magdalena Knedler odkrywa magię i sekrety zaklęte w obrazach oraz przywołuje wielu artystów, których życie było wypełnione malarstwem. Wykazała się ogromną wiedzą na temat historii sztuki ale też umiejętnością przekazania emocji wywoływanych przez obrazy. Skłania do spojrzenia na dzieła malarskie w odmienny sposób, nie tylko jako emanację wyobraźni i emocji artysty ale też na jego trud, jaki włożył w przelaniu swojej wizji na płótno. 

To także hołd złożony artystom, którzy tworzą piękne malowidła poruszające zmysły oglądającego ale nie są znani i docenieni. W galeriach wiszą najczęściej dzieła wielkich malarzy, znanych i szanowanych. Natomiast w zaciszach własnych pracowni skromni artyści tworzą wspaniałe obrazy, które mogłyby śmiało zawisnąć obok tych najbardziej popularnych.

Za możliwość zrecenzowania książki dziękuję portalowi nakanapie.pl oraz autorce, Magdalenie Knedler, a za jej udostępnienie, Iwonie Niezgodzie – organizatorce niezależnego plebiscytu na polską książkę roku „Brakująca Litera” 2018.

533. - "Męsko-żeńska harmonia energetyczna"

Męsko-żeńska harmonia energetyczna 

Źródło zdrowia, mocy i witalności

Hanna Onifade

Wydanie I 

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 192

Oprawa: miękka

Wymiary: 14,5 x 20,5 cm

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Redakcja: Mariusz Warda 

Skład: Emilia Dajnowicz 

Projekt okładki: Anna Płotko 

Ilustracje: Hanna Onifade

„Natura jest prosta. Bardzo bogata, ale prosta. Wystarczy dotrzeć do własnych, wewnętrznych zasobów, by doświadczyć pełni.“

W każdym z nas istnieje pierwiastek męski i żeński, które powinny być ze sobą w równowadze. Równowaga jest ważna w każdej dziedzinie naszego życia, byśmy mogli czuć się szczęśliwi, zdrowi i pełni energii. Jak ją osiągnąć podpowiada autorka książki pt.: „Męsko-żeńska harmonia energetyczna.“ 

źr. zdjęcia: hakujzdrowie.pl

Hanna Onifade – jest trenerem uzdrawiającego stylu życia. Z wykształcenia- fizjoterapeutka medyczna, instruktorka jogi według metody Iyengara, terapeutka oddechowa według Buteyko Method i aromaterapeutka. Ukończyła również kurs z komunikacji personalnej. Posiada ponad 15-letnie doświadczenie terapeutyczno-szkoleniowe. Ma za sobą ponad 10 tys. godzin szkoleniowych i trenerskich oraz ponad 200 terapii indywidualnych. Jest autorką książek „Kompleksowe Odkwaszanie Organizmu“ i „Mikrobiom Wspaniały“ oraz wielu artykułów.

W swojej najnowszej książce omawia zagadnienia związane z aspektami żeńskimi i męskimi uświadamiając, że nasz świat opiera się na tych dwóch energiach. Stanowią one podstawę naszego zdrowia, stabilizacji, samopoczucia, emocji czy wewnętrznego spokoju. Ważne jest, byśmy umieli utrzymać te dwa elementy w równowadze, gdyż wówczas możemy w pełni cieszyć się życiem. 

Aspekt męski i żeński to nie tylko rozumiane wprost energie związane z kobietą i mężczyzną ale też z wieloma elementami istniejącymi w naszym otoczeniu. Do aspektu żeńskiego zalicza się np. ciało, ziemię, materię, nogi, wodę, miednicę, noc. Natomiast aspekt męski jest reprezentowany przez życie, głowę, umysł, ręce, ruch i inne. Każde z nich omówione zostało w osobnych rozdziałach, w których poza wiedzą teoretyczną, znajdziemy wiele praktycznych ćwiczeń ruchowych ale i mentalnych. Wiedza została ujęta w trzech częściach, które poprzedza obszerny wstęp, w którym krótko i w zabawny sposób przybliża pojęcie męsko-żeńskiej harmonii. Przedstawione w każdym rozdziale zestawy pytań skłaniają do zastanowienia się nad sobą, przeanalizowania swoich przekonań i wprowadzenia nowych nawyków prowadzących do lepszego życia. 

Część pierwsza przybliża tytułowe zagadnienie książki, przedstawia cechy charakterystyczne pierwiastka męskiego i żeńskiego, podpowiada co jest potrzebne do osiągnięcia równowagi między nimi, jakie przeszkody stoją na drodze spotkania tych dwóch energii i jak je u siebie rozpoznać.

Część druga omawia poszczególne elementy reprezentujące aspekty kobiece i podpowiada w jaki sposób wprowadzić je do swojego życia. Autorka proponuje przywrócenie płynnego przepływu energii ciała poprzez pracę z ciałem, ćwiczenia, oddychanie, odżywianie, oczyszczanie i odblokowanie

Z kolei część trzecia poświęcona została aspektowi męskiemu. Dzięki proponowanym technikom pokazuje w jaki sposób uziemić energie męskie w nas pracując z przekonaniami, wierzeniami i archetypami naszego życia. Przekonuje, że gdy zadbamy o równowagę archetypów męskich i żeńskich w naszym ciele, wówczas nasze życie zmieni się na lepsze na każdym jego poziomie.

„Męsko-żeńska harmonia energetyczna“ to publikacja, która z pewnością zainteresuje osoby, które szukają sposobów na odnalezienie wewnętrznego spokoju, wyjścia poza schematy i odkrywania swojego potencjału. Często tego rodzaju poradniki przeładowane są teoretycznymi zagadnieniami i zbyt obszernymi informacjami. W efekcie w potoku wielu słów ginie to, co dla każdego czytelnika jest najważniejsze-praktyczne wykorzystanie poznanej wiedzy.

Pani Hanna Onifade pokazuje, że nie trzeba pisać obszernych publikacji pełnych skomplikowanej terminologii, by wykazać się znajomością tematu. Opracowała swój poradnik tak, by był przejrzysty i zrozumiały nawet dla laika. Poszczególne tematy zostały przedstawione w krótkich krótkich akapitach, w których teoria przeplata się z praktyką. Ćwiczenia nie wymagają nadmiernego wysiłku, zbyt dużo czasu i miejsca. Zilustrowane zostały w zabawnych, prostych rysunkach schematycznych i stanowią uzupełnienie omawianego zagadnienia. Poprzez zwięzłe i konkretne informacje uczy w jaki sposób osiągnąć wewnętrzną równowagę wprowadzając do swojego życia nowe przekonania, nawyki i zwyczaje.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi: