[97/25] - 1810. „Cienie w mroku” Tom II

„Projekt 1002”

Seria „Cienie w mroku”

Tom drugi

Wojciech Kulawski

„Śledztwo jest ważne, 

ale człowieczeństwo ważniejsze”

Wydarzenia z pierwszego tomu serii „Cienie w mroku” pozostawiły po sobie piętno w psychice bohaterów, ale też w naszych, czytelniczych. Trudno zapomnieć obrazy, jakie autor opisał w części pt.: „Rzeźbiarz kości”, a ciąg dalszy zapoczątkowanej w niej historii możemy śledzić w powieści „Projekt 1002”. Nie za dużo mogę napisać o jej fabule, gdyż trudno czegokolwiek nie zdradzić, więc mogę jedynie ujawnić to, co można przeczytać na okładce książki. W drugiej odsłonie trylogii życie bohaterów jeszcze bardziej się komplikuje. Ponownie muszą zmierzyć się z psychopatycznym umysłem i zagadką śmierci osób, które kiedyś były związane z socjalistycznym systemem i dla niej służyli pracując przy tajnym projekcie.

Akcja rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie rozstaliśmy się z bohaterami, których śledztwo doprowadziło wprawdzie do rozwiązania niektórych spraw, ale sami znaleźli się w takiej sytuacji, której nie wiadomo, czy uda im się wyjść. Nic dziwnego, że niektórzy z nich mają po prostu dość. Gdy pojawia się więc propozycja od Nadii Ukwiał – inspektora z Komendy Wojewódzkiej w Katowicach, postrzegają ją jako uwolnienie się z traumy i zła, którego skutki odczuwają. Jednak okazuje się, że zamiast spokoju, wdeptują w jeszcze większe bagno, a prowadzona sprawa sięga daleko w przeszłość do czasów PRL-u.

W pierwszym tomie pan Kulawski zdradził, że inspiracją do napisania trylogii „Cienie w mroku” był informacja o projekcie prowadzonym w latach 50. i 60. XX wieku przez Amerykanów. Miał on na celu badanie możliwości sprawowania kontroli nad ludzkim umysłem. Oczywiście było to zamierzenie ściśle tajne, ale i tak dowiedzieli się o nim Sowieci, którzy uruchomili swój projekt. Cofamy się w czasie do lat 60. XX wieku poznając wydarzenia związane z postaciami, które też pojawiły się w „Rzeźbiarzu kości”. Przewijają się one z tym, co dzieje się współcześnie, więc konieczna jest zatem znajomość pierwszego tomu cyklu, by mieć ciągłość wydarzeń.

Ta historia nie jest podobna do żadnej innej, więc trudno przewidzieć, co wydarzy się a chwilę i jaki będzie miało to finał. Trudno opisać emocje, jakie towarzyszyły mi w czasie tej lektury, bo autor skutecznie podnosi natężenie emocji i wrażeń, jakie towarzyszą przy kolejnych epizodach.

Przerażające jest jednak to, do czego zdolny jest człowiek. Czy jednostkę gotową na takie czyny można jeszcze nazwać człowiekiem? Opisane w Projekcie 1002 eksperymenty wywołują niepokój, a Kulawski przedstawia je wyjątkowo plastycznie, ukazując bezwzględność chorej ideologii. Inną kwestią, która mną wstrząsnęła, było ukazanie transformacji zwykłego człowieka na psychopatycznego mordercę, którego poznaliśmy w pierwszej części. Tam dowiedzieliśmy się jak bardzo jego osobowość uległa degradacji po tym, gdy widzieliśmy efekty jego psychopatycznego umysłu, ale dopiero teraz mamy pełniejszy jego obraz: makabryczny i budzący grozę.

Pan Kulawski po mistrzowsku wnika w nasze umysły tworząc obrazy poszczególnych wydarzeń, stanów emocjonalnych poszczególnych osób i okoliczności, w jakich się znajdują. Udziela też przy okazji wielu informacji związanych z wiedzą badawczą, naukową i psychologiczną. Widać, że doskonale przygotował się do napisania tej historii, gdyż z niesamowitą wprawą porusza tematy związane z dziedzinami, które pojawiają się w książce, zarówno od strony naukowej, jak i psychologicznej. Wykazał się też umiejętnością tworzenia skomplikowanych matematycznych obliczeń, dedukcji i łączeniem wszystko w jedną logiczną całość.

I właśnie dlatego trylogia Cienie w mroku przyciąga jak otchłań, z każdym kolejnym tomem coraz mocniej pochłaniając czytelnika w swoje mroczne odmęty. Każda część odsłania coraz więcej, pogłębiając tajemnice,  robi się ona coraz bardziej przejmująca, pogmatwana i budząca grozę. ale mimo to wciąż nie docieramy do sedna tej historii. Do tego autor zostawia nas w momencie, w którym nie wiadomo, jaki los  czeka bohaterów. Jednak jedno jest pewne, ale na pewno będzie to następna opowieść pełna mocnych, trudnych do zniesienia emocji, ale wiem, że warto poczekać.

Recenzja tomu I "Rzeźbiarz kości"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorem i wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 26.04.2025r.
Ilość stron: 520
Wymiary: 125 x 195 mm
Okładka: miękka
ISBN: 978-83-66767-82-9
Wydawnictwo: Alegoria
Moja ocena: 6/6

[72/25] - 1785. -„Cena zamążpójścia”

„Cena zamążpójścia”

Weronika Tomala

„obietnica diabła jest warta tyle, co nic”

Słowa przysięgi małżeńskiej to przypieczętowanie miłości dwojga ludzi, którzy pragną być razem do końca życia. Wypowiadane przez młode pary z wiarą, że uda im się dotrzymać obietnicy składanej przy ołtarzu, stanowią niezwykle wiążącą deklarację. Szczególnie znaczący jest fragment: „nie opuszczę Cię aż do śmierci” – dla wielu osób staje się on barierą nie do pokonania, nawet jeśli małżeństwo dalekie jest od ideału.

Powieść "Cena zamążpójścia" ukazuje przykład zaczerpnięty z życia, w którym ta obietnica staje się pułapką. W praktyce często okazuje się, że wypowiadane słowa pozostają jedynie pustą formułą, a ich sens ulatuje wraz z kolejnymi latami wspólnego życia.

Sięgając po książkę pani Weroniki Tomali, wiedziałam, że będzie to trudna i przejmująca historia. Jednak mimo świadomości tematu, nie mogłam czytać jej spokojnie i bez zaangażowania. Autorka ma niezwykły dar opowiadania o ludzkich losach, o czym przekonałam się nie po raz pierwszy. Jej bardzo przystępny styl sprawia, że trudno oderwać się od lektury.

To opowieść o Wandzie, która w wieku 17 lat zachodzi w ciążę ze niewiele starszym od siebie chłopakiem z tej samej wsi, Staszkiem. Matka, chcąc uniknąć skandalu i plotek, zmusza ją do małżeństwa, nie zważając na to, czy młodzi rzeczywiście tego chcą.

Akcja powieści rozgrywa się w latach 90. XX wieku, w małej społeczności wiejskiej, gdzie reputacja i opinia innych mają ogromne znaczenie. Ludzie widzą tylko to, co im pokazano lub to, co chcą dostrzec. Staszek jest mistrzem manipulacji i kamuflażu – potrafi stworzyć obraz idealnego męża i ojca, choć rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej.

Początkowo Staszek sprawia wrażenie troskliwego i pełnego dobrych chęci, ale to jedynie pozory. Rzeczywistość brutalnie weryfikuje jego zamiary. Dwa lata po ślubie, gdy na świecie jest ich córka, Basia, wszystkie obowiązki domowe spadają na Wandę. Staszek rozwija swoją karierę i właśnie awansował na kierownika, co w jego oczach usprawiedliwia lekceważące podejście do żony. Pojawiają się pierwsze symptomy zdrady, coraz większy dystans i poniżające traktowanie Wandy.

Każde jej „przewinienie” Staszek karze – początkowo słowami, które ranią i upokarzają, a z czasem agresja narasta. Wanda stopniowo zostaje uwięziona w toksycznej relacji, nie potrafiąc się z niej uwolnić. Nie walczy o siebie, usprawiedliwiając wybuchy męża i podporządkowując się jego zasadom. Wszystko dla dobra dziecka.

Autorka w swoim końcowym słowie napisała: „Na pewnym etapie ta opowieść zaczęła bardzo ciążyć mi na sercu, a towarzyszące w trakcie pisania emocje nie raz mnie przytłaczały.” Podobnie czułam się podczas lektury – trudno było uniknąć poczucia złości, frustracji i niesprawiedliwości wobec tego, co spotkało Wandę.

Historia przeciąga emocjonalnie, rozrywa na kawałki dotkliwie, a wrażenie wzmacniane jest pierwszoosobową narrację, więc czujemy i widzimy to, co Wanda. Jej opowieść jest przejmująca, poruszająca i tym bardziej zapadająca w pamięć, że wydarzyła się naprawdę. Z każdym kolejnym bolesnym wydarzeniem byłam coraz bardziej wstrząśnięta postawą Staszka, ale też zła na Wandę, że tak długo pozwalała się poniżać, nie stawiając oporu i nie próbując uwolnić się spod wpływu tyrana. Bohaterka wyraźnie wykazuje syndrom ofiary, który nawet wiele lat później wciąż odciska na niej swoje piętno, mimo że jej sytuacja się zmieniła.

Weronika Tomala doskonale nakreśliła problem, który narastał stopniowo – nie pojawił się nagle. Pierwsze symptomy przyszłych kłopotów widoczne były już przed ślubem, lecz Wanda, ślepo zakochana, ich nie dostrzegała. Nie potrafiła też przeciwstawić się naciskom despotycznej matki, która nie umiała okazać córce miłości. W jej świecie najważniejsze było, aby ludzie nie mieli powodów do plotek – dlatego zdecydowała o zamążpójściu córki, wbrew jej woli.

Książka "Cena zamążpójścia" uświadamia również, jak wiele zmieniło się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Choć nadal istnieją kobiety takie jak Wanda – cierpiące w imię dobra dziecka lub pod presją otoczenia, by „ludzie nie gadali” – to współczesna świadomość kobiet jest zupełnie inna. Wiele z nich odważnie walczy o siebie, nie godząc się na życie w toksycznym związku. Mają do dyspozycji liczne fundacje, organizacje oraz telefony zaufania, dzięki którym mogą uzyskać realne wsparcie i pomoc.

Zastanawiałam się, ile lat ma obecnie bohaterka, i wyliczyłam, że ma niewiele ponad pięćdziesiąt, czyli to wiek, w którym wciąż można zmienić swoje życie. Szkoda byłoby zmarnować ten czas na życie w cieniu dawnych wydarzeń.

Ania, córka kuzynki Staszka, Danki, w 1990 roku miała sześć lat, a gdy akcja przenosi się do współczesności, jest już po trzydziestce i zapisuje zwierzenia swojej ciotki. Minęło co najmniej 36 lat od chwili, gdy Wanda wyszła za Staszka – miała wtedy 17 lat. W 2024 roku ma 53 lata, czyli w dzisiejszych realiach to wciąż młody wiek. Jednak Wanda postrzega siebie jako kobietę starszą, nieoczekującą już niczego od życia. A przecież warto wyjść mu naprzeciw.

Mam nadzieję, że ostatni epizod naprawdę miał miejsce, a prawdziwa bohaterka tej historii dała sobie szansę na szczęście.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery 11.03.2025 r.

Ilość stron: 240

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8335-510-8

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[62/25] - 1775. - "Obcy wśród nas" - Tom I

"Obcy wśród nas"

Tom pierwszy

"Pozaziemska geopolityka, 

która ustala nowy porządek świata"

Konrad Bartkiewicz

„Może okazać się, że ludzkość znaczy mniej na Ziemi, 

niż się powszechnie wydaje.”

Teorie na temat istnienia innych cywilizacji we wszechświecie, które odwiedzają Ziemię, snute są od dawna. Powstało na ten temat wiele publikacji, powieści science fiction oraz filmów, ale istnieją także nagrania niezidentyfikowanych obiektów latających i dziwnych, niewyjaśnionych zjawisk. Mimo to nadal wiemy niewiele, a zagadnienia związane z UFO pozostają owiane tajemnicą i zawsze wywołują ekscytację. Temu zagadnieniu przyjrzał się Konrad Bartkiewicz w swojej publikacji pt.: "Obcy wśród nas", która jest pierwszą odsłoną tryptyku omawiającym zagadnienie obcych cywilizacji. Tytuł sugeruje, że kosmici rzeczywiście nas odwiedzają, ale sam autor podchodzi do tego zagadnienia z dystansem. Nie ulega łatwo przyjętym teoriom spiskowym, lecz stara się przeanalizować zjawisko pod kątem naukowym, politycznym i psychosocjologicznym.

Pan Bartkiewicz od ponad dwudziestu lat bada temat UFO i zastanawia się nad tym, czy we wszechświecie rzeczywiście istnieją inne cywilizacje. Celem jego książki jest ukazanie, co jest prawdą, a co jedynie mitem związanym z tym zjawiskiem. 

W swoim materiale przedstawionym w 15 rozdziałach przedstawia subiektywne postrzeganie zagadnienia UFO i dziwnych zjawisk na niebie.  Zastanawia się czy UFO jest rzeczywistym zjawiskiem, czy raczej manipulacją mającą na celu kontrolę społeczeństwa. Pochyla się nad kwestią potencjalnego zagrożenia dla nas ze strony obcych cywilizacji i polskimi spotkaniami z UFO. 

Książka nie ogranicza się do jednego rejonu świata, lecz opisuje niewyjaśnione zjawiska zarówno globalnie, jak i w Polsce. Bada przypadki obserwacji UFO i ich interpretacje, porównując podejście różnych państw do tego zagadnienia. Analizuje potencjalny wpływ wysoko rozwiniętych cywilizacji na społeczeństwo, politykę oraz psychologię, a także  zwraca również uwagę na geopolityczne aspekty istnienia obcych i bada, jak różne kraje podchodzą do tego zjawiska. 

Autor koncentruje się nie tylko na niezidentyfikowanych obiektach latających zwanymi UFO lecz ujmuje to zjawisko w szerszym ujęciu, opisując też rasy pozaziemskie i ich wpływ na naszą planetę i ludzkość. Celowo pominął znane zdarzenia tego typu, chociażby jedną z najbardziej znanych sensacji, które do dziś wzbudza wiele kontrowersji, a mowa o Roswell, czy inne popularne tematy omawiane na wszelkie sposoby. 

Przyglądając się różnym raportom dotyczącym obserwacji niezidentyfikowanych obiektów latających rozważa, dlaczego temat ten często bywa marginalizowany lub traktowany jako sensacja. Odnosi się przy tym do zagadnienia ukrywania dowodów przez wojsko i rządy państw. Pojawiają się pytania, dlaczego tak się dzieje? Czy utajnianie informacji na temat UFO służy zapobieganiu globalnej panice, czy raczej jest częścią politycznej manipulacji? Czy państwa badają ten temat w tajemnicy, nie chcąc ujawniać swoich odkryć? 

Osobiście zastanawiało mnie nie raz,  dlaczego od lat temat UFO budzi tak skrajne emocje. Jednocześnie przypomina mi się słynne wydarzenie z 30 października 1938r. związane z audycją radiową wyreżyserowanej na podstawie „Wojny światów” H.G. Wellsa, która wywołała powszechną panikę. Od tamtej pory zmieniło się wiele, jednak pytanie pozostaje otwarte: jak społeczeństwo faktycznie zareagowałoby na dowody istnienia obcych cywilizacji i ich faktyczną ingerencję na naszej planecie?

W pierwszej odsłonie swojej trzytomowej publikacji stara się wyjaśnić czym są niezidentyfikowane obiekty anomalne, co oznacza obca cywilizacja i wyjaśnia współczesne postrzeganie pozaziemskich obcych ras. Wykazuje, że ciągle wokół tych tematów istnieją nieścisłości, wciąż wiemy zbyt mało, pomimo ogromnego rozwoju technologicznego. Zadaje mnóstwo pytań, na które stara się odpowiedzieć przejrzyście, lekko, rzetelnie i przystępnie. Wiele z nich nurtuje ludzi do dziś, także tych zainteresowanych tematem.

W "Obcy wśród nas" pojawia się także wątek psychologiczny, gdyż autor analizuje, w jaki sposób temat istot pozaziemskich wpływa na ludzką świadomość, jakie mechanizmy obronne uruchamia i dlaczego jest tak kontrowersyjny. Pokazuje również, jak przez dekady zmieniało się podejście do UFO oraz jakie skutki ma ignorowanie lub ośmieszanie tego tematu. 

Ponadto książka zawiera liczne czarno-białe zdjęcia, które dokumentują znalezione dowody rzekomych odwiedzin obcych. Autor poświęca osobne rozdziały sylwetkom osób zainteresowanych tematem UFO, takich jak Bob Lazar, Gary McKinnon, czy intrygująca postaci, jakim był Valiant Thor, uważany za przybysza pochodzącego z planety Venus. To niezwykle intrygujące, wnikliwe i fascynujące części książki „Obcy wśród nas” pana Bartkiewicza, jak i wiele innych zagadnień, które w niej są poruszane a nie sposób wymienić wszystkich.

Muszę przyznać, że to jedna z bardziej obszernych, przemyślanych, szczegółowych i dogłębnych publikacji, analizujących temat UFO i cywilizacji pozaziemskich, jakie pojawiły się u nas na przestrzeni ostatnich lat. Jestem pod wrażeniem pracy, jaką autor wykonał, a przedstawiony przez niego materiał zadowoli osoby zainteresowane omawianymi zagadnieniami.

Pan Konrad Bartkiewicz jest badaczem i pasjonatem zajmującym się obserwacją niezidentyfikowanych obiektów latających. Jego dociekliwość i analityczne podejście są doskonale widoczne w jego książce. Stawia wiele pytań, analizuje istniejące dowody i rzuca nowe światło na zagadnienie, które wciąż pozostaje tajemnicze. Skłania do refleksji nad tym, czy nasza cywilizacja rzeczywiście może być częścią większego kosmicznego ekosystemu. Autor łączy naukową dociekliwość z analizą społeczną i polityczną, próbując odpowiedzieć na kluczowe pytania dotyczące roli ludzkości w obliczu kosmosu oraz potencjalnego wpływu wysoko rozwiniętych cywilizacji na naszą rzeczywistość.

Ta obszerna publikacja z pewnością przypadnie do gustu każdemu zainteresowanemu tematem UFO. Pan Bartkiewicz dogłębnie bada zagadnienie, stawia kluczowe pytania i prezentuje istniejące dowody, rzucając na nie świeże spojrzenie. To dobrze przemyślana i szczegółowa analiza, która nie daje jednoznacznych odpowiedzi, ale prowokuje do refleksji nad tym, czy nasza cywilizacja rzeczywiście może być częścią większego kosmicznego ekosystemu.

W przygotowaniu:

Część 2: "Obcy wśród nas. Kontrola ludzkości, kłamstwa rządowe, manipulacje społeczeństwem i uprowadzenia"

Część 3: "Obcy wśród nas. Tajne stowarzyszenia i organizacje ras pozaziemskich"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Premiera: 26.03.2025r.
Ilość stron: 256
Wymiary: 235 x 165 mm
Okładka: miękka
ISBN: 978-83-8371-715-9
Wydawnictwo: Illuminatio
Moja ocena: 6/6

[195./24] 1710. - „Cienie w mroku” Tom I

„Rzeźbiarz kości”

Seria „Cienie w mroku”

Tom pierwszy

Wojciech Kulawski

"W mroku czają się cienie martwych i żyjących. 

Nie wiesz, które z nich są groźniejsze."

Umysł ludzki to niesamowita maszyna zdolna do niewyobrażalnych działań wznoszących naszą cywilizację na coraz wyższy poziom, potrafiący analizować, wnikać w czyjeś emocje, tworzyć, współodczuwać i widzieć więcej. Jednak umysł potrafi też być mroczny, bazujący na niskich instynktach, morderczych energiach, chodzący dziwnymi, niezrozumiałymi i przerażającymi meandrami mentalnych ścieżek. I dokładnie ta różnorodność jest wyczuwalna w najnowszej książce pana Wojciecha Kulawskiego pt.: „Rzeźbiarz kości”.

Pan Wojciech Kulawski napisał już kilkanaście książek, z których ja przeczytałam pięć i uważam, że to najlepsza z jego dzieł, jakie miałam okazję poznać.  Śledzę jego twórczość od kilku lat, odkąd przeczytałam jego książkę „Meksykańska hekatomba". Każda jego powieść to bomba emocji i niespodziewanych akcji przyprawiających o dreszcze niepokoju. Jednak tego, co zaserwował mi w pierwszej części serii „Cienie w mroku”, zupełnie się nie spodziewałam.

Nie będę się rozpisywać o fabule, gdyż już blurb książki ujawnia dwa ważne motywy, które początkowo biegną obok siebie, by połączyć w pewnym momencie swoje ścieżki i razem tworzą niesamowicie wciągającą, skomplikowaną, mroczną, momentami nawet przerażającą opowieść. Trudno ją spokojnie czytać, gdyż wciąż coś się dzieje, a grożące niebezpieczeństwo wyczuwalne jest niemal na każdym kroku. 

Po raz kolejny pan Kulawski pokazał, że jest skutecznym i utalentowanym rzeźbiarzem naszych umysłów, gdyż plastycznie je kształtuje tak, że dajemy się ponieść fali emocji, jakie wyłaniają się na poszczególnych stronach. Opisuje wszystko z pietyzmem, bardzo dobitnie i precyzyjnie tak, że czuć każde drgnienie mięśni, poczucie strachu, zagrożenie i złowieszczy nastrój. Misternie splata poszczególne wątki, wodzi za nos, stawia przed nieoczekiwanymi zwrotami akcji, otaczając to wszystko coraz mroczniejszą i cięższą atmosferą, która wciąga w swoje nurty, niczym wir rzeki porywający swoje ofiary. Do tego autor wykazuje się ogromną znajomością matematycznych zawiłości, gdyż ten element ma tutaj bardzo istotne znaczenie. Podobnie jest z faktami, na podstawie których stworzył tę serię, ujawniając historyczną prawdę, którą nie każdy zna. 

To majstersztyk pisarski, w którym autor prowadzi naszą uwagę w wielu kierunkach, dając pole dla wyobraźni, rozruszania szarych komórek, skłaniając do zajrzenia w mroczne rejony ludzkich zdolności intelektualnych i refleksji nad naturą człowieka. Zgrabnie wrzucone w fikcyjną fabułę fakty skłaniają do własnych poszukiwań i zwracają uwagę na sprawy, o których niewielu ma pojęcie. Poznajemy wiele spraw z przeszłości bohaterów, ale też z historii Jaworzna, w którym istniał obóz pracy. Stworzona historia ma zatem  solidne podstawy, o których autor pisze w swoim wstępnym słowie.

Pan Kulawski robi koktajl  wstrząśnięty i tym razem dokładnie zmieszany z wieloma odcieniami, w którym odbijają się wszelkie warstwy dające razem niesamowite doznania mentalne. Wrzucił do niego kryminalne kostki, dreszczyk grozy, mrok thrillera, ale też obyczajowe krople i odrobinki romansu, a to razem tworzy niesamowity zestaw smaków.  Poszczególne wątki wyłaniają się jak tytułowe cienie z mroku przeszłości, by otoczyć nas swoimi oparami, które wciąż robią się coraz gęstsze. 

W „Rzeźbiarzu kości” spotykamy różne umysły i zostały nam one doskonale nakreślone. Powieść wrzuca nas w specyficzny labirynt ludzkiego umysłu, pokazując, do czego zdolny jest człowiek i to na różnych poziomach. Dostrzec można, że z umysłem jest tak jak z nożem, który można użyć do różnych celów. Nożem możemy na przykład posmarować sobie kromkę chleba, ale też zabić. I podobnie jest z umysłem, dzięki któremu możemy normalnie funkcjonować, ale też są takie umysły, które mają ponadprzeciętne zdolności, ale też takie, które w swojej chorej wersji potrafią zgotować drugiemu człowiekowi piekło. 

Tą pierwszą częścią autor zaostrzył mój apetyt na kolejne części, chociaż aż się boję, co może mi jeszcze zaserwować, po tym, jak zakończył ten pierwszy tom i pozbawił życia osoby, o których bym nie spodziewała się, że tak skończą. Zmierzając ku ostatniej stronie miałam wrażenie, że wszystko się uspokaja, mimo że jeszcze nie poznaliśmy odpowiedzi na niektóre pytania. Już miałam nadzieję, że badana sprawa zmierza ku końcowi, a tu nagle ostatnia fraza pozostawia mnie z myślą pytaniem:  „Naprawdę???” 

Tuż po zamknięciu ostatniej strony jestem w osłupieniu, oszołomieniu, rozgoryczeniu, złości i w stanie, który wprawia w niedowierzanie,  z bijącym z niepokoju sercem i burzą emocjonalną, która po prostu wywala wszelkie korki gwarantujące spokój. To sprawia, że czekam na kontynuację z podekscytowaniem i niepewnością tego, co może się wydarzyć, a znając twórczość pana Wojciecha Kulawskiego, może wydarzyć się wszystko.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorem i wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 22.11.2024r.

Ilość stron: 480

Wymiary: 125 x 195 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-66767-72-0

Wydawnictwo: Alegoria

Moja ocena: 6/6

[142./24] 1657. - "Niemiecka żona"

"Niemiecka żona"

Debbie Rix

„Żona esesmana musi być wzorem przez cały czas.”

Rzadko sięgam po literaturę wojenną, a szczególnie obozową, a z taką skojarzyła mi się okładka książki „Niemiecka żona”. Nie od razu więc miałam ochotę ją przeczytać, ale gdy w opisie zostało zaznaczone, że historia dzieje się nie tylko w czasie wojennej zawieruchy i jest bardziej rozbudowana, niż sądziłam, postanowiłam ją poznać. I nie żałuję tej decyzji.

Annaliese Altman w wieku siedemnastu lat zostaje właścicielką małego sklepu spożywczego w Monachium, który odziedziczyła po zmarłym ojcu. Na jego pogrzebie pogrzebie dostrzega przy jednym z grobów starszą kobietę z młodym mężczyzną, którego spojrzenie wyraźnie skierowane jest w jej stronę. Ich ścieżki ponownie łączą się dwa lata później, gdy Annaliese pracuje w banku i tym razem ich znajomość kończy się w efekcie małżeństwem. Tym mężczyzną jest Hans Vogel, doktor medycyny specjalizujący się w homeopatii, który w nowym porządku, jaki tworzy się w Niemczech, upatruje dla siebie szansę na zrobienie kariery na polu badań nad  lekarstwem, na malarię. Gdy w 1935 roku Hans i Annaliese biorą ślub, dziewczyna ma nadzieję, że w nowym, pięknym domu będą wiedli cudowne, niczym niezakłócone życie rodzinne z gromadką szczęśliwych dzieci. Niestety, życie dosyć szybko weryfikuje jej wyobrażenia, gdyż po kilku idyllicznych miesiącach wszystko się zmienia na gorsze. Do ich życia, jak i do życia wielu ludzi wkracza polityka i brutalna rzeczywistość. 

Po początkowych uczuciach i fascynacji nie ma śladu dosyć szybko, a Annaliese coraz częściej dostrzega zmiany zachodzące w mężu i wkrótce poznaje prawdę o tym, na czym polega jego praca. Nie od razu to następuje, gdyż kobieta przez dłuższy czas nie ma o niczym pojęcia. Dopiero, gdy do porządków w ich ogrodzie zostaje przysłany rosyjski więzień Aleksander Kosomow, dowiaduje się prawdy o tym, co dzieje się w obozie i na czym polegają prowadzone tam badania.

Annaliese reprezentuje niemieckie kobiety, które żyją w nieświadomości u boku swych mężów nie zawsze orientując się, co tak naprawdę oni robią i jak wygląda ich „praca”. Z kolei jej mąż, Hans Vogel to człowiek, który stał się ofiarą systemu wkraczającego brutalnie w politykę w latach 30 XX wieku, wyznaczanego przez prawo ustanowione przez nazistów. Z pewnością, gdyby państwo Vogel żyli w innych czasach, byliby szczęśliwym małżeństwem z gromadką dzieci. Niestety, przyszło im żyć w trudnych czasach, które okazały się zgubne dla ich związku. 

Muszę też zwrócić uwagę na małą nieścisłość, która dotyczy wieku Annaliese. Otóż, gdy ją poznajemy, jest 1984 rok, a nasza bohaterka ma 66 lat, więc urodziła się w 1918 roku. Po tym wstępnym wprowadzeniu cofamy się do lat przedwojennych, by poznać losy bohaterki w okresie od 1932 do 1935 i wówczas, w 1932 roku Annaliese ma 17 lat, a powinna mieć 14 lat, bo tyle mija od chwili jej narodzin, więc autorce nieco się poprzesuwały lata i gdzieś zawiodły wyliczenia. Druga sprawa, która troszkę wprowadza w błąd, to informacja w opisie, że Annaliese zobaczyła pewien artykuł w 1989 roku, a w powieści ma to miejsce w 1984 roku. Są to jednak szczegóły, które nie mają aż takiego znaczenia, gdyż liczy się historia pokazująca ludzkie losy  powywracane do góry nogami wskutek wojny.

Powieść wywołuje wiele emocji, zwłaszcza, gdy opowiada o latach wojennych, ale nie skupia się na walkach na froncie lecz na tym, co się działo w obozach pracy ale też w ówczesnym niemieckim społeczeństwie. Autorka w ujmujący i przemyślany sposób ukazuje wojnę z nieco innej strony, zwracając uwagę na losy więźniów w Dachau, nie tylko od ich strony, ale przede wszystkim tych, który przysparzali im cierpienia, doprowadzając często do śmierci. Pokazuje też świat niemieckiej arystokracji prowadzących beztroskie życie przed wojną, potem w czasie jej trwania oraz po klęsce poniesionej przez hitlerowców.

Autorka zdradziła w swoim końcowym słowie pod nazwą „List od Debbie”, że inspiracją była pewna fotografia młodego mężczyzny, którą ujrzała w monachijskim Centrum Dokumentacji i Edukacji o Historii Narodowego Socjalizmu. Ów mężczyzna był robotnikiem przymusowym i jego los był tragiczny. Jednak wiedza, jaką pani Debbie Rix zdobyła na ten temat i obozu w Dachau, stała się punktem wyjścia dla książki „Niemiecka żona”, chcąc pokazać, jak człowiek, który był porządnym, dobrym lekarzem, stał się ciemiężycielem wykonującym swoje obowiązki bez protestu.

Uważam, że udało się jej to doskonale, gdyż w niesamowicie wyrazistym, a przy tym przystępnym, wciągającym i emocjonującym stylu ukazała do czego jest zdolny człowiek napędzany mechanizmami stworzonymi przez chore umysły i równie chorą ideologię, jaką był i (niestety), nadal jest nazizm. W imię jego niemoralnych i niehumanitarnych zasad, życie straciło wiele milionów ludzi, ale są też i inne ofiary, chociażby takie jak Hans Vogel, który pragnął zrobić coś dobrego dla ludzkości swoimi badaniami. Nie miał początkowo pojęcia, w co wchodzi, a gdy już na własne oczy ujrzał okrucieństwo panujące w obozach pracy, zrozumiał, że stał się częścią reżimu i brutalną maszyną do zabijania. Wiedział też, że nie było już odwrotu i wyjścia z tej pułapki

„Niemiecka żona” jest, zatem powieścią z fikcyjną historią, ale niektóre postacie są prawdziwe lub mają swoje pierwowzory w rzeczywistości. Zostały też ujęte niektóre fakty historyczne, takie jak dojście Hitlera do władzy, czy chociażby procesy norymberskie, więc napisana została ku pamięci, by nigdy już nie doszło do takich barbarzyńskich i nieludzkich czasów.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I
Data premiery: 28.08.2024r.
Ilość stron: 416
Wymiary:135 x 215 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8289-634-3
Wydawnictwo: Świat Książki
Moja ocena: 6/6

[103./24] 1618.- "Ślady gwiazd" - Tom I

"Ślady gwiazd"

Tom pierwszy

Sagittarius

Tomasz Petrus

„Godni litości bywają ludzie, ale nie państwa. Jeśli chylą się ku upadkowi, to na własne życzenie, i jedyne, co mogą wtedy zrobić inni, to nie przepuścić najmniejszej okazji do wzmocnienia siebie.”

Na kartach powieści często pojawiają się różne miasta, które są tłem dla opowiadanej historii. Najczęściej jest to Wrocław, Warszawa, Łódź lub Kraków, ale nie spotkałam się z tym, by dane miasto współgrało historycznie z losami bohaterów. A tak jest w książce pt.: „Sagittarius”, która zaczyna trylogię „Ślady gwiazd”, w której poza losami bohaterów, poznajemy też losy Bydgoszczy, stolicy województwa kujawsko-pomorskiego. Urokliwie położone nad Brdą, Kanałem Bydgoskim i Wisłą miasto, w którym nie brakuje ciekawych zabytków, miejsc i historii. Bliskość wody sprawia, że miasto nabiera szczególnego nastroju i to właśnie nad wodą toczą się dzieje spisane na kartach trylogii, której autor związany jest z Bydgoszczą od wielu lat, mimo, że urodził się w Szczecinie.

W pierwszej części zawiązuje się kilka wątków, która są znaczące w tej historii. Najpierw poznajemy Oskara Winklera, który jest Niemcem wychowanym w przedwojennej Bydgoszczy. Wskutek naporu ze strony despotycznego ojca i marudzącej matki wstępuje do niemieckiego oddziału Selbstschutz, mającego za zadanie oczyszczenie Bydgoszczy z ludzi, którzy nie pasują do nowej rzeczywistości. Głównie chodzi o zlikwidowanie Polaków i Żydów, i Stworzenie niemieckiego społeczeństwa według wizji Führera. Zaczynamy poznawać tę historię, gdy oddział Oskara jest w trakcie likwidacji ludności na poligonie na Jachucach.

Ten wątek na razie się urywa i w kolejnym rozdziale, przenosimy się do czasów Stanisława Augusta, a dokładnie do 1765 roku. Poznajemy tu Franciszka Czakę, który jest królewskim kartografem. Dokonuje pomiarów między Rynarzewem a Bydgoszczą. Ma on pewną wizję dotyczącą terenów położonych między Notecią i Brdą. Marzy mu się, by można było połączyć te dwie rzeki kanałem.

Kolejny rozdział dzieje się, gdy jest już Kanał Bydgoski. Niedaleko stoi dom z werandą. Mieszka w nim pewna kobieta z mężem. Jest też jakiś chłopak. Nie ma podanych imion i kim są. Wiadomo, że chłopak ma 17 lat, kobieta około 40, a mąż ma interesy związane z żeglugą i często jeździ do Bydgoszczy. Pewnego dnia on wraca do domu, mówiąc że zaprosił na niedzielę znajomego urzędnika z zarządu Ogrodów Miejskich, który ma przybyć do niech z żoną i sześcioletnią córeczką. Tą małą dziewczynką jest Jadzia, której losy są jednym głównych motywów tej części trylogii.

Istotny wątek dzieje się wiosną roku 1892 i jest związany z Julią Aronsohn, która przebywa w Berlinie. Tam poznaje Ferdinanda Lepcke, artystę rzeźbiarza. Do Berlina przywiózł ją ojciec, chcąc by pokazać jej wielki świat, ale przede wszystkim przedstawić swą piękną córkę światu. Julia robi pozytywne wrażenie na Ferdinandzie ona na nim także, a ich pierwsze spotkanie kończy się obietnicą, że Ferdinand przyjedzie jeszcze tego lata do Bydgoszczy. Artysta słowa dotrzymuje.

Kolejną osobą, którą poznajemy jest hrabina Marianna Skórzewska, która od czterech lat mieszka w Berlinie goszcząc u króla pruskiego Fryderyka II. Jest to bowiem czas zaborów i jest rok 1768 rok.

Te wszystkie niewiadome powoli wyłaniają się z treści, są dokładane, niczym elementy puzzli i w efekcie dopiero po przeczytaniu całości mamy obraz tego, kto jest kim i jaką rolę pełni w tej opowieści. Szczególne znaczenie ma w tej historii pewien manuskrypt i bursztynową figurkę pięknej łuczniczki.

Autor ma niezwykle barwny i plastyczny styl pisania, nacechowany wieloma pięknymi, czasami niemal poetyckimi słowami, którymi opisuje zarówno uczucia, reakcje ludzi, różne sytuacje, ale przede wszystkim, w niemal malarski sposób, maluje przed nami krajobrazy przez które przepływa Kanał Bydgoski. To on jest tutaj głównym bohaterem, kanał płynący między Notecią i Brdą oraz Bydgoszcz, do której zaglądamy w różnych okresach czasowych. Ten motyw łączy wszystkie postacie, bo każda z nich w jakiś sposób jest z Kanałem i Bydgoszczą związana. Ludzie nad nim mieszkają, spacerują, kochają, walczą, umierają, przeżywają różne sytuacje, ale każdy z mieszkańców tego regionu zakochany jest w tej ziemi. Na takim tle autor opowiada dzieje kilkunastu osób, które w niesamowity sposób łączy los. Początkowo pierwsze rozdziały wydają się nie mieć ze sobą związku, gdyż dzieją się w różnych okresach dziejowych Polski, więc nie ma zbyt ekscytujących zwrotów akcji. Znacznie ciekawsza jest część, gdy te osobne wątki zaczynają ze sobą współgrać, a my dostrzegamy między nimi powiązania o różnym charakterze. W połączeniu z przedstawionymi losami osób na przestrzeni wieku, jest fascynującą opowieścią o naszych dziejach i powstawaniu infrastruktury, którą możemy oglądać i podziwiać do dzisiaj.

Recenzja tomu drugiego "Artemis"

Recenzja tomu trzeciego: "Ascaucalis"

Wydanie: I

Data premiery:12.06.2024

Ilość stron: 388

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN:978-83-8373-054-7

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

 

1407. - "Miłość pokonuje śmierć" Tom III

"Miłość pokonuje śmierć"

Cykl: Wiara, nadzieja, miłość

Tom trzeci

Katarzyna Bonda

Wydanie: I

Data premiery: 12.07.2023

Liczba stron: 352

Wymiary: 130 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-287-27-43-4

Wydawnictwo: Muza SA

Moja ocena: 6/6

„Im więcej masz, tym bardziej się boisz.”

Miłość ma różne oblicza, o czym można się przekonać czytając wiele powieści, w których to uczucie jest najczęściej głównym motywem historii. Można opowiadać o niej w sposób romantyczny, obyczajowy, bardziej lub mniej emocjonalny, ale tak jak podeszła do tego tematu pani Katarzyna Bonda w książce „Miłość pokonuje śmierć”, nie miało miejsca w żadnej innej powieści, jakie do tej pory dane mi było poznać. Gdybym nie znała twórczości autorki, spodziewałabym się po takim tytule jakiejś historii w romantycznym stylu, ale to nie u Królowej Kryminałów. Miłość jest tutaj obecna, ale w zupełnie innym wydaniu i kontekście.

Fabuła od razu wciąga pierwszą sceną mającą miejsce 14 sierpnia 2017 roku w Mirakowie, w lesie w okolicy Chełmży. Pewien myśliwy znajduje tam worek z ciałem w stanie rozkładu. Jedynym dowodem, po którym można domyślić się, czyje to zwłoki, są drogie okulary, które za życia nosił Radosław Skowron. Jego zaginięcie miało miejsce 17 maja 2017 roku. Wówczas zaniepokojony ojciec biznesmena, Lesław Skowron dzwoni do synowej, Anny Skowron pytając o swego syna. Dowiaduje się, że Radek nie wrócił jeszcze z Milówki, a ona teraz nie czuje się najlepiej, by odwiedzić teściów.

Śledztwo prowadzą policjanci z komisariatu w Pajęcznie, a przewodzi im szef powiatowej komendy Nikodem Ferenc. Wkrótce dowiadujemy się, że było on związany kiedyś z Anną. Razem chodzili do jednej szkoły podstawowej, potem do tego samego liceum i  wówczas tworzyli parę. Po jakimś czasie, wskutek losowych wydarzeń, ich drogi się rozeszły. Teraz, po 27 latach latach znów połączyła ich wspólna sprawa, jakim jest zaginięcie męża Anny. Ferenc, musi rozwikłać tajemnicę zniknięcia biznesmena, ale też zweryfikować swoje uczucia, bowiem od miłości do nienawiści jest bardzo niewielka odległość.

Powieść „Miłość pokonuje śmierć” jest reklamowana, jako kryminał inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. To finałowy tom trylogii „Wiara - Nadzieja – Miłość”, która w całości oparta została o autentyczne sprawy kryminalne. Każda z nich opowiada o innym przypadku, więc można je czytać niezależnie.

Należę do tych osób, które lubią niektóre sprawy pojawiające się w książkach, sprawdzić, by dowiedzieć się więcej i tak też uczyniłam z tą powieścią. W Internecie bez problemów można znaleźć artykuły o głośnej sprawie morderstwa pewnego biznesmena i o jego żonie oskarżonej o zbrodnię. Wprawdzie w powieści zostały zmienione imiona i nazwiska oraz nazwy miejscowości, ale i tak wiadomo, o jakie zdarzenie chodzi. Autorka podkreśla w posłowiu, że „większość detali oraz ważnych dla sprawy faktów, które prokuratura przekuła na dowody poszlakowe, jest zgodna z rzeczywistością.”

Nie miałam możliwości przeczytania ani pierwszego tomu, ani drugiego, więc jedynie na podstawie trzeciego tomu mogę stwierdzić, że pani Katarzyna Bonda rzetelnie podeszła do zbierania informacji na potrzeby książki, gdyż większość faktów opisana na jej kartach pokrywa się z rzeczywistością. Oczywiście nie wszystko, i mam nadzieję, że postać Nikodema Ferenca nie do końca wykazuje charakter policjanta prowadzącego śledztwo. Jego osoba była dla mnie zbyt irytująca, gdyż niejednokrotnie wykazywał się naiwnością, dając się wodzić za nos i ulegając działaniom manipulacyjnym Anny. Był za mało skuteczny, przewidujący, dedukujący i nijaki. Wątki związane z nim ukazane są w pierwszej osobie, czyli Ferenc opowiada nam o wydarzeniach ze swojej perspektywy. Pozostałe epizody obserwujemy w narracji trzeciososobowej. 

Widać, że autorka wszystko sobie dobrze przemyślała, gdyż taki sposób prowadzenia fabuły ma swoje uzasadnienie, które odkrywamy dopiero na końcu. Sukcesywnie odkrywa kolejne karty, dając wrażenie, jakbyśmy uczestniczyli w czytaniu akt sądowych, lub brali udział w wizji lokalnej. Naprzemiennie ukazuje nam to, co dzieje się obecnie, a co we wcześniejszych miesiącach. Osią czasową, wokół której osadzone są kolejne retrospekcje i epizody jest dzień zaginięcia biznesmena. Cofamy się nawet o kilka miesięcy od tego zdarzenia, poznając to, co działo się wówczas, a to z kolei zestawione jest z odkryciami dokonywanymi w czasie bieżącym, czyli już po znalezieniu ciała Radosława Skowrona. Pierwszą podejrzaną jest jego żona, Anna, która skutecznie unika pojawienia się na komisariacie.

Dziwne było dla mnie, że nie można było spowodować doprowadzenia świadka na przesłuchanie, a skoro podejrzana robiła wszystko, by tego uniknąć, to jednoznacznie wskazuje na jej winę. Muszę przyznać, że pani Bonda nakreśliła jej postać bardzo wyraźnie, gdyż Anna niejednokrotnie wzbudzała we mnie mocne emocje. Jednocześnie drażniła mnie nieudolność śledczych, poza młodą policjantką, wnuczką policjanta na emeryturze, Andrzeja Witka, Darią, które potrafiła lepiej niż stare wygi, kojarzyć fakty i dostrzegać to, czego nie widzieli inni.

„Miłość pokonuje śmierć” to kolejna świetna powieść pani Katarzyny Bondy, która ponownie utwierdziła mnie w przekonaniu, że najlepsze scenariusze pisze życie. 

Katarzyna Bonda to najpopularniejsza autorka powieści kryminalnych w Polsce.  Pisarka ma w dorobku również dokumenty kryminalne: „Polskie morderczynie” oraz „Zbrodnia niedoskonała” i „Motyw ukryty” napisane wspólnie z Bogdanem Lachem, którego uhonorowała w ostatniej części trylogii „Miłość pokonuje śmierć” wymieniając jego prawdziwe imię i nazwisko, w przeciwieństwie do pozostałych postaci powieści.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1233. - "Żony Konstancina".

"Żony Konstancina"

Ewelina Ślotała

Wydanie: I

Data wydania: 27 września 2022 r.

Liczba stron: 240

Wymiary: 140 x 205mm

ISBN: 978-83-8295-167-7

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Moja ocena: 6/6

„Życie na pewnym poziomie wiąże się z tym, że nie możesz odpuścić nawet na chwilę. Ciągle musisz być idealna, wyprasowana, odpowiednio uczesana, dom musi lśnić, w piekarniku dochodzić drugie ciasto, a na stole stać obiad z trzech dań i deser.”

Konstancin – Jeziorna, pięknie położone miasteczko pod Warszawą, gdzie życie płynie w zupełnie innym rytmie i jakby oderwane od rzeczywistości. Pozornie – to raj na ziemi, „mekka dla najbogatszych i najbardziej wpływowych mieszkańców Polski." Tutaj nikt nie martwi się o jutro pod względem bytowym, finansowym i egzystencjalnym. Tutaj jedynym zmartwieniem jest zrobić wszystko, by wyglądać olśniewająco, zamożnie i młodo. Ale w tym raju często można doświadczyć piekła, o czym przekonała się bohaterka książki „Żony Konstancina”, która doświadczyła zarówno blasków i cieni tego świata

Pani Ewelina Ślotała napisała tę książkę na podstawie swoich doświadczeń, ale bohaterka tej powieści jest fikcyjna, mimo że wszystko wygląda tak, jakby opowiadała nam o swoich doświadczeniach osobiście autorka. Pojawia się często nazwisko byłego partnera autorki, Jakuba Rzeźniczaka, z którym związek zakończył się kilkanaście lat temu. Wówczas autorka miała 23 lata i studiowała prawo. Fabuła zaczyna się w momencie, gdy Kuba opuszcza ich wspólne gniazdko. Od tego momentu jej życie całkowicie się zmieniło, jednak podobieństwo wydarzeń w życiu bohaterki książki, a faktyczne zdarzenia w życiu pisarki odbiegają nieco od siebie. Są pewne podobieństwa, ale nie są to zwierzenia pisarki, lecz jedynie opowieść na podstawie prawdziwych wydarzeń. 

Następuje moment, gdy wszystko się wyjaśnia i okazuje się, że zwierzenia zostały wykorzystane do stworzenia historii kobiety, która zachłysnęła się luksusowym życiem. To w pewnym sensie alter ego pani Eweliny, niż ona w rzeczywistym wydaniu. Prawdziwe natomiast są fakty, przedstawiane o konstancińskich krezusach, ich żonach i życiu. Jawi się świat zakłamany, wyrafinowany, niedostępny dla wszystkich, w którym prawdziwa miłość jest marginesem.

Przede wszystkim przez całą książkę nie poznajemy imienia występującej głównej postaci i wszystko obserwujemy jej oczami. Po rozstaniu z partnerem wkrótce bohaterka poznaje niesamowicie bogatego biznesmena, Adama, którego ona nazywa w książce „księciem”. Wprowadził ją w świat, o którym nie myślała, że kiedykolwiek będzie w nim funkcjonować. Wierzyła, że ją spotka zupełnie inny los, niż miało to miejsce w przypadku kobiet, które jakiś czas temu weszły do tego świata. Początkowo była pod ogromnym wrażeniem swego nowego życia. Wydawało się, że szczęście się do niej uśmiechnęło. Wkrótce przekonuje się, że nie wszystko jest złotem, co się świeci. Mimo wszystko związek z Adamem nie był taki zły, jak kolejny, z przystojnym i obrzydliwie bogatym Hiszpanem, Julio, nazwanego „królem”, ale można w tym zwrocie wyczuć sarkazm.

Książka „Żony Konstancina” to połączenie wątku beletrystycznego z reportażowym, w której na przemian, stopniowo odsłaniane zostają kulisy życia w enklawie milionerów. Dużo miejsca autorka poświęciła kobietom i ich roli w tym świecie. Wyłania się z niej przede wszystkim opowieść o samotności pośród luksusu, gdy najczęściej kobieta spędza czas sama, bo mąż wciąż jest poza domem w sprawach biznesowych, przynajmniej tak brzmi oficjalna wersja. Dużo miejsca autorka poświęciła tematowi traktowania kobiet, zdrad i układów małżeńskich, które często przypominają umowy biznesowe, a nie związek dwóch kochających się osób. Okazuje się, że ich niezależność jest tylko pozorna, a one muszą dostosować się do obowiązujących zasad. Opisuje znaczenie kobiet w tym społeczeństwie, modowe trendy, reguły panujące w małżeństwach, hierarchie wśród służby, struktury społeczne uzależnione od grubości portfela, przekazuje konstancińskie plotki, w których jest sporo prawdy. 

Ukazując życie konstancińskich mieszkańców, ich zwyczaje, dążenia, status życia, wyznawane wartości, styl życia ukazując blaski i cienie  robi to w bardzo lekki, nieco czasami ironiczny i sarkastyczny sposób, ale porusza bardzo trudne tematy, jakim jest przemoc domowa. Na swoim przykładzie ukazuje dramat wielu kobiet, które uśmiechają się do kamer, ale mają za sobą dramatyczne doświadczenia. To świat pełen zawiści, zazdrości, zdrad, nieuczciwości, lekceważenia drugiego człowieka, arogancji, w którym kobieta jest jedynie dodatkiem do życia bogatego mężczyzny. 

W mediach można przeczytać, że pani Ewelina kilka miesięcy temu została pobita przez męża, ale zostało to przedstawione tak, jakby oprawcą był były partner pisarki, czyli Kuba Rzeźnicki. Tymczasem sprawa dotyczy mężczyzny, z którym była przez ostatni czas, więc piłkarz nie ma z tym nic wspólnego. To także pokazuje, jak prasa potrafi żerować na ludzkim nieszczęściu i przedstawiać wydarzenia tak, by wzbudzić jak największe zainteresowanie. 

Dziś pani Ewelina Ślotała, jest prawniczką, ale też spełnia się jako projektantka wnętrz. Wspiera też ofiary przemocy domowej, gdyż doskonale poznała i tę stronę życia. Wie, że trudno jest przeciwstawić się oprawcy i nie każda kobieta ma siłę, by poradzić sobie z tym sama.

„rolą kobiety w Konstancinie jest przede wszystkim nie przeszkadzać mężowi, więc jeżeli nadal chcesz nią zostać, to buzia na kłódkę”

Oglądając w mediach bogatych celebrytów, polityków czy biznesmenów wydaje się, że szczęście towarzyszy im każdego dnia, gdyż niczego im nie brakuje. Potrafią w ciągu kilku minut wydać miliony na nic nieznaczące rzeczy, bez refleksji, że są ludzie niemający nawet, co włożyć do garnka. Takie życie w bogactwie, luksusowych apartamentach, w pięknej dzielnicy u boku milionera wydaje się bajką, która jest marzeniem nie jednej kobiety. Wyłania się z tej opowieści prawda, że pieniądze szczęścia nie dają, a jedynie otwierają wszelkie drzwi. Autorka porównała swoje życie do tortu, na którym wszyscy widzą słodki lukier. Warstwa po warstwie pokazuje gorzki smak cukrowego życia i dramat nie jednej kobiety, która żyje jak księżniczka, ale w złotej klatce.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

Posłuchaj fragmentu:

źródło: You Tube