[95./24] 1610. - "Déjà vu" Tom I

"Déjà vu"

Tom pierwszy

Jolanta Kosowska

„Najważniejsze jest to, co czujesz, a często złudne to, co widzisz i słyszysz.”

Zdarza się, że przebywając w jakimś miejscu mamy wrażenie, że już tu byliśmy, albo jakaś sytuacja, którą przeżywamy teraz, już się wydarzyła, a my ponownie jesteśmy w tych samych okolicznościach. To odczucie z reguły jest bardzo realne i ten element wykorzystała pani Jolanta Kosowska w swojej najnowszej powieści pt.: „Déjà vu”

Rafał Wroński jest lekarzem i wykładowcą etyki zawodowej. Po kilku latach emigracji, wrócił jakiś czas temu do Polski, z której wyjechał po studiach. Początkowo mieszkał w pokoju wynajętym z polecenia swego przyjaciela, Konrada, ale my go poznajemy, gdy dwa dni temu udało mu się znaleźć niemal idealne miejsce do zamieszkania i wypoczynku po pracy. Lokal obejmuje piętro domu wolnostojącego i składa się z pięknego tarasu i czterech pokoi, a właściwie trzech, bo czwarty pokój jest cały czas zamknięty. Jego wystrój sprawia wrażenie jakby tam czas się zatrzymał. Od swego przyjaciela Konrada dowiaduje się, że dom należał do Marco i jego ukochanej Anny, a kot, którego przejął Rafał od poprzedniego właściciela, ma na imię Murano i lubi sardynki. Rafał zaczyna pracę na Akademii Medycznej na stanowisku, które wcześniej zajmował Marco Brzeziński. Niestety, Marco zmarł i teraz Rafał przejmuje jego studentów. Co się stało z Anią, nikt nie wie.

O relacji i miłości Marco i Anny dowiadujemy się z opowieści Konrada i z pamiętnika Ani, którego treść przeplata się z tym, czego doświadcza główny bohater. To jednak nie są jedyni narratorzy. Marco Brzezińskiego poznajemy lepiej na podstawie wspomnień jego studentów, którzy z początku nieufnie podchodzą do nowego wykładowcy, ale chętnie opowiadają mu o jego poprzedniku. Przy okazji poruszane są ważne kwestie natury moralnej, gdyż dotyczą one podejścia lekarzy i osób opiekujących się pacjentami śmiertelnie chorymi oraz empatii wobec nich i ich rodzin. Z opowieści studentów wyłaniają się też inne tematy, z którymi borykają się młodzi ludzie. Rafał próbuje ich przekonać, że nie chce zastąpić Marco, lecz poznać jego fenomen. Postać Marco coraz bardziej go fascynuje, zwłaszcza gdy czyta zapiski Anny. Rafał tak mocna angażuje się w ich historię, że ma wrażenie, jakby to on był w ciele Włocha… i sam już nie wie, czy to sen, czy jawa.

Pani Jolanta Kosowska z każdą swoją powieścią zabiera nas w różne zakątki świata, które kocha i ma do nich sentyment. W słowie wstępnym do powieści „Déjà vu” zdradza nam, że pomysł na jej napisanie przyszedł do niej, gdy przebywała jakiś czas temu w Wenecji ze swoimi znajomymi. Gdy siedziała na schodach przy Canal Grande, nagle miała wrażenie, że to, co widzi i czuje to sen, a to, co dzieje się wokół, nie dzieje się naprawdę. „Miałam wrażenie, że to nierealny świat, pełen iluzji, aktorów zmieszanych z tłumem, przygodnych widzów, sprytnie wciąganych w wymyślony przez kogoś, jeszcze niezrozumiały i nielogiczny scenariusz.” Poczuła, że w tym mieście czas biegnie inaczej, jakby niezależnie, w którym splatają się ze sobą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość i może wydarzyć się tutaj wszystko. Po raz pierwszy powieść ukazała się w 2013 roku, a teraz ponownie, z nieco ulepszoną wersją i piękną okładką gości na księgarskich półkach.

Fabuła rozwija się w kilku wątkach i w dwóch płaszczyznach czasowych. Wydarzenia z przeszłości, dotyczące domu i związanych z nimi osób dowiadujemy się ze wspomnień Konrada i pamiętnika Anny, ale też innych osób, którzy wyłaniają się w trakcie wgłębiania się w tę historię. O urokach Wenecji i wydarzeniach, jakie miały tam miejsce poznajemy też z opowieści Paolo, przyjaciela Marco, który w pewnym momencie włącza się do fabuły i niektóre wydarzenia widzimy jego oczami. Uzupełniają ją zwierzenia studentów, które są ujęte w osobne narracje pokazywane z punktu poszczególnych słuchaczy. Z tych zwierzeń wyłania się coraz bardziej spójna fabuła, która na początku była trochę niejasna. Jest to ciekawa forma opowieści, z którą do tej pory się nie spotkałam.

Autorka absorbuje naszą uwagę z każdym kolejnym rozdziałem, dzięki uporządkowanemu, działającemu na wyobraźnię stylowi pisania. Jest w nim wprawdzie trochę więcej opisowych partii materiału, ale nie są one nużące w tym przypadku, lecz oddające charakter danego miejsca i klimat towarzyszący wydarzeniom. Zastosowane zabiegi literackie dają poczucie estetyczne, klarowne i bez problemu zaczęłam żyć tym, czym żyją bohaterowie. Z pewnością powieść wyróżnia się wpleceniem tematu déjà vu, co daje nieco mistyczną otoczkę tej powieści. Ja osobiście lubię tego rodzaju wątki, więc było to dla mnie fascynujące.

W bardzo zgrabny i nietypowy sposób poznajemy Marco Brzezińskiego, który wprawdzie już nie żyje, ale jest obecny przez całą powieść. Żyje we wspomnieniach pojawiających się osób i w słowach spisanych przez jego ukochaną. Jego postać stopniowo zaczyna być coraz pełniejsza, barwniejsza i znacząca. Podobnie jest z opowieścią o miłości Marca i Ani oraz późniejszych wydarzeń, już po śmierci Marco.

"Miasto jakby wyjęte ze snu albo z bajki, wymarzone i wyśnione, 

tak nierzeczywiste i nierealne, że aż trudno uwierzyć,

 że ono istnieje naprawdę”

Atutem są przepięknie opisy Wenecji, jej charakteru smaków, ludzi, zwyczajów, malarstwa, aury i wrażenia, jakie wywołuje u bohaterów. Powieść zabiera nas też w inne przeurocze miejsca,, które położone są wokół tego miasta, tworząc ich wizerunek obrazami namalowanymi słowami działającymi na wyobraźnię. Autorka napisała o niej tak, że chciałoby się tam pojechać i zobaczyć to wszystko na własne oczy. Niemal namacalnie możemy poczuć jej urok, klimat i magię, która się wokół otacza. Ukazała różne oblicza tego miejsca w szczególny sposób. Nie tylko oczami osoby spoza Włoch, ale przede wszystkim oczami Wenecjanina, który kocha to miasto całym sobą. Wplotła przy okazji informacje o  historii Wenecji, budynkach, sztuce ukazując jej tajemnice, urokliwe zaułki, ale też wnikając w ludzkie serca, którzy są z tym miejscem związani. Wyraźnie czuć emocje, jakie emanują z ludzi związanych z Wenecją i nie tylko z nią, ale z każdym zakątkiem Włoch. Wyłania się z tych wątków opowieść o miłości ponadczasowej, pięknej, niezwykłej i wiecznej. Nie tylko tej między kobieta i mężczyzną, ale też takiej, która związana jest z miejscem rodzinnym, będącym zawsze w naszych sercach.

Wydanie: II

Data premiery: 12.06.2024 r.

Liczba stron: 376

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-151-3

Wydawca: Zaczytani

Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

1030. - "Dom w ogrodach marzeń"

Dom w ogrodach marzeń

Krystyna Zofia Kamieniak

Wydanie: I

Premiera: 28 stycznia 2022 r.

Liczba stron: 458

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8219-665-8

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 4/6

„Wygląd człowieka zmienia się latami, 

jak stare zniszczone ubranie. 

Ale w środku człowiek pozostaje taki sam…”

Gdy dosięga nas upływ czasu, wówczas chętnie wracamy do minionych lat, rozpamiętujemy popełnione błędy i nie raz w głowie pojawia się myśl, że gdyby ponownie można było przeżyć swoje życie, wówczas nie raz z pewnością postąpilibyśmy zupełnie inaczej. Do tego rodzaju refleksji skłania fabuła książki „Dom w ogrodach marzeń”, w której bohaterka także ma tego rodzaju przemyślenia, ale jednocześnie nie  poddaje się tak łatwo wiekowi.

Panna Luiza Swenson jest emerytowaną nauczycielką, która postanawia resztę swego życia spędzić w pensjonacie dla samotnych kobiet. Motywacją stała się kartka przysłana jej dawno temu przez ciotkę, która napisała, że jeżeli kiedykolwiek Luiza będzie chciała spełnić swoje marzenie, to właśnie zrealizuje go właśnie w miejscu uwidocznionym na obrazku. Na nim widać przepiękny ogród otaczający równie urokliwy pałacyk. Panna Swenson postanawia odnaleźć to miejsce, a gdy jej się to udaje, sprzedaje swój cały dobytek i podąża za swymi marzeniami. Pensjonatem zarządza Edwarda Chomsky razem ze swoją młodszą siostrą Sofią. Gdy Luiza przybywa do jej ośrodka, Edwarda boryka się z trudnościami finansowymi. Dzięki wpłatom emerytowanej nauczycielki, dyrektorka dostrzega możliwość uratowania posiadłości i jej mieszkanek przed bankructwem.

Piękna okładka od razu zwróciła moją uwagę, bardziej niż sam opis, po którym sądziłam, że będzie to opowieść o perypetiach starszej pani. Tymczasem poznałam historię podszytą delikatną nutką fantasy, dzięki czemu całość wprawia w pozytywny nastrój.

Akcja powieści jest osadzona w czasie trudnym do określenia, chociaż po funkcjonujących w niej wynalazkach, można przypuszczać, że jest to początek przełom XIX i XX wieku, chociażby ze względu na przemijanie mody na gorsety, czy skracanie sukienek, ale też inne nowinki techniczne. Po drogach kursują automobile, które dopiero są wyposażane w ogumienie, albo coraz powszechniejsze bicykle, popularność zdobywają  wiecznych piór, których fabrykę otwiera jeden z bohaterów. To daje trudny do określenia zakres czasowy. Podobnie jest z miejscem, w którym dzieją się opisane wydarzenia. Jedyna nazwa, jaka się pojawia, to Ogrody, w której mieści się pensjonat dla samotnych kobiet, w którym Luiza postanawia spędzić jesień swego życia. W rzeczywistości w Polsce jest taka miejscowość w województwie wielkopolskim, ale podejrzewam, że to nie o nią chodzi.

Wątpliwości i niepewność budzą też określenie wielu panny Luizy i pozostałych mieszkanek dworu. Wiadomo, jedynie że Alan, chłopak pomagający starszym paniom w różnych pracach i podwożący je swoim automobilem, ma 14 lat, natomiast siostra dyrektorki pensjonatu Sofia około trzydziestu. Dziś na myśl o emerytowanej nauczycielce spodziewamy się raczej kogoś o wyglądzie starszej pani. Natomiast historia emerytury sięga początków XX wieku i nie oznacza, że Luiza była wiekową panią. Równie dobrze mogła mieć 40, jak i 50 lat, jak i ponad 60 lat.

Te dylematy towarzyszyły mi przez całą powieść, gdyż lubię wiedzieć, w jakim czasie i gdzie toczy się dana historia. Podobnie ciekawość budzi u mnie zawsze wygląd bohaterów, gdyż daje pozowała mi to stworzyć sobie wizerunek danej postaci. Tym czasem autorka oszczędnie używa tego typu informacji, stawiając bardziej na opisy otoczenia, przyrody, charakteru osób i wydarzeń, których z początku nie ma zbyt wiele, całość toczy się raczej bez nagłych zrywów. Pomimo tego powieść ma w sobie magiczny urok, który przyciąga i skłania do dalszego poznawania wydarzeń. 

Przez pierwsze kilkanaście rozdziałów fabuła toczy się spokojnie, równy rytmem, bez przyspieszenia, przypominając swoim charakterem powieść obyczajową, lecz w pewnym momencie nabiera niezwykłego, tajemniczego brzmienia, gdy Luiza zaczyna odkrywać sekrety nieuczęszczanej części pałacu. To powoduje szereg niespodziewanych sytuacji, które pokazują, co by się stało, gdyby przydarzyło się komuś to, co pannie Luizie i innym pensjonariuszkom pięknego Domu w Ogrodach.

„Dom w ogrodach marzeń” to godny uwagi debiut pani Krystyny Zofii Kamieniak, która potrafi w ładnym, zgrabnym stylu stworzyć niezwykle klimatyczną historię, wciągając w świat swojej wyobraźni. Bardzo malarskie opisy tworzą w umyśle czytelnika wyraziste, barwne i plastyczne obrazy, co stanowi ogromną wartość literacką przywołującą na myśl dzieła polskich pisarzy początków XX wieku. 

To urokliwa, nostalgiczna z niewielką domieszką magii opowieść o przemijaniu, tęsknocie za młodością, ale też utrzymaniu pogody ducha i ciekawości świata w każdym wieku. Z reguły starość jest postrzegana, jako etap życia, w którym wiele rzeczy już nie wypada robić lub też na coś jest już za późno. Autorka zwraca uwagę na dobro, empatię, szacunek do drugiego człowieka ale też piękno, jakie nas otacza. Pokazuje, że każdy wiek ma swój urok, tylko trzeba chcieć łapać w chwile radości i je dostrzegać. 

W swoim wywiadzie na stronie miasta Biłgoraj autorka zdradziła, że pisząc powieść myślała o swojej babci Zofii, która mieszkała w Radecznicy, gdzie obecny był ogromny szacunek dla ludzi starszych. Pragnęła zwrócić uwagę na tę kategorię wiekową, by podkreślić, osoby mające młodość za sobą, także są wartościowi, godni uwagi i niosą w sobie ogromną mądrość wynikającą z zebranych życiowych doświadczeń, więc młodsze pokolenie powinno czerpać od nich wiedzę. Są, bowiem łącznikami z przeszłością, o której powinniśmy pamiętać, by budować lepszą przyszłość tu i teraz.

źr. zdjęcia
bilgoraj.com.pl

Krystyna Zofia Kamieniak skrzętnie ukrywa informacje na swój temat. Z internetowych źródeł dowiedziałam się tylko, że mieszka w Biłgoraju, a poza pisaniem pasjonuje ją malarstwo. Obserwuje przyrodę i kocha wszystko, co w niej żyje; wrażenia przenosi na papier i płótno. Na swoim koncie ma tomik poezji „Pod gwiazdami”, a „Dom w ogrodach marzeń” jest jej pierwszą powieścią.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

818. - "Cudzoziemka"

Cudzoziemka

seria skandynawska Tom I

B.M.W. Sobol

Wydanie: I

Data wydania: 30 maja 2019r.

Format: 130x210 mm,

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 530

Wydawnictwo: Novae Res

„Każda chwila jest ważna, 

bo nigdy się już nie powtórzy”.

W mojej czytelniczej przygodzie nie raz miałam szczęście poznawać jakąś historię od środka lub od końca. Podobnie stało się w przypadku serii skandynawskiej, którą zaczęłam czytać od drugiego tomu zatytułowanego „Więzy przeznaczenia”. Jej fabuła zauroczyła mnie tak bardzo, że chciałam dowiedzieć się jak to wszystko się zaczęło, dlatego sięgnęłam po pierwszy tom pt.: „Cudzoziemka”. Poza tym zdążyłam już polubić jej bohaterów, więc teraz czułam się jakbym odwiedziła dobrych znajomych. Okładka jest utrzymana w podobnym charakterze jak „Więzy przeznaczenia”, na której widać stały element jakim jest krąg z futharkiem runicznym górujący nad krajobrazem.

źr. zdjęcia: nakanapie.pl

B.M.W. Sobol to skrót od imion Barbara Maria Wiktoria. Jej rodzinnym miastem jest Przemyśl ale studiowała germanistykę w Poznaniu na  Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Psjonuje się literaturą, poezją, fotografią, sztuką oraz kulturą i historią krajów germańskiego obszaru językowego. Kocha podróże, dobrą książkę oraz koty. Po wielu latach pisania do szuflady, dojrzała do stworzenia własnej historii. Obecnie mieszka i pracuje w Cambridge. 

Judyta studiuje dziennikarstwo i już za chwilę ma bronić pracy magisterskiej, a w związku z tym staje przed wyborem dalszej ścieżki życiowej. Problem jednak w tym, że nie za bardzo wie, co chciałaby robić po zakończeniu studiów. Często zastanawia się, kim jest, co ma zrobić ze swoim życiem, jaką drogą pójść dalej. Była wychowana przez wujostwo, gdyż jej mama zmarła wkrótce po porodzie, natomiast tożsamość ojca do tej pory jest dla niej tajemnicą. Natomiast niedawno zakończyła nieudanym związek z Krzysztofem, który teraz ponownie zjawia się w jej życiu. On pragnie ponownie być z Judytą, deklarując swoją zmianę.

"dopiero po jakimś czasie zrozumiemy, 

czy decyzje przez nas podjęte były dla nas dobre"

ALL STENAR
źr. zdjęcia: stravel.sygic.com

Pewnego razu, stojąc na balkonie, obserwuje rozgwieżdżone niebo a na nim dostrzega konstelację gwiazdozbioru Wielki Wóz. Rozmyślając nad swoją przyszłością, kieruje do gwiazd prośbę, by Wielki Wóz zabrał ją gdzieś daleko stąd. Nie spodziewa się, że ta prośba zostanie spełniona w zupełnie nieoczekiwany sposób. Razem z grupą przyjaciół planuje wyjazd do Szwecji, gdzie m.in. mają zwiedzić słynne megality Ales Stenar. W wyniku pewnych złożonych okoliczności Judyta nagle znajduje się w zupełnie innej rzeczywistości. Dzieje się, bowiem coś, co trudno wytłumaczyć, gdyż dziewczyna, w niezrozumiały dla siebie sposób, przenosi się z XXI wieku do VIII stulecia.

Ponownie dałam się porwać tej historii, w której przeszłość przeplata się z teraźniejszością, dawne wierzenia ze współczesnym podejściem do rzeczywistości, nierealność sytuacji styka się z niezwykłością wydarzeń.

Znając już tom II „Więzy przeznaczenia”, byłam bardzo ciekawa momentu przejścia Judyty w czasie. Autorka dosyć długo kazała mi czekać na tę chwilę, gdyż pierwsze rozdziały toczyły się w naszej, współczesnej rzeczywistości, w której poznajemy warunki życia głównej bohaterki, jej przyjaciół, pragnienia, problemy i wewnętrzne rozterki. W związku z tym w powieści jest dużo mniej dialogów a więcej opisowych partii tekstu. Nie są one nużące, gdyż zostały napisane malowniczym językiem, sugestywnie oddającym buzujące bohaterką emocje, wątpliwości i dylematy. Niezwykłe było dla mnie obserwowanie adaptacji Judyty do nowych warunków, co z kolei pokazuje jak bardzo zmienił się nasz świat i warunki życia mieszkańców ziemi. Widać to nie tylko w strojach, ale też zwyczajach, mentalności i podejściu do problemów. Tylko Wielki Wóz wygląda tak samo...

„Cudzoziemka” to bardzo udany debiut pani B.M.W. Sobol, która urzekła mnie swoim klimatem, zwłaszcza w części osadzonej w świecie Wikingów. Autorka wykorzystała w pełni swoją wiedzę o ówczesnych realiach, którą zdobyła wertując dostępne materiały historyczne opisujące kulturę i tradycję wczesnośredniowiecznych mieszkańców Skandynawii. Powieść przeczytałam z ogromnym przejęciem, śledząc losy głównej bohaterki i zagłębiając się w minionych wiekach, zastanawiając się czy umiałabym się w nich odnaleźć. Dla wielu z nas byłoby to z pewnością niezwykle trudne. Jesteśmy, bowiem przyzwyczajeni do obecnej wszędzie technologii, cywilizacyjnych rozwiązań, nowoczesnych form komunikacji. A teraz wyobraźmy sobie, że to wszystko zostaje nam zabrane i zdani jesteśmy tylko na siebie, swój instynkt i umiejętności przetrwania w dzikiej głuszy…

recenzja tomu II  "Więzy przeznaczenia"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

737. - "Raj na próbę"

Raj na próbę

Arleta Gruba

Wydanie: I

Premiera: 25 lutego 2021 r.

Liczba stron: 428

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 211 x 137 mm

Wydawca: Novae Res

„Czasem przebywamy wśród ludzi pochłonięci własnymi sprawami i problemami, które wydają się nam bardzo poważne, a nieopodal siedzi ktoś, w kogo oczach można zauważyć płomienie palącego go od środka cierpienia”.

Raj kojarzymy z pięknym miejscem, błogością, miłością, spokojem i wiecznym szczęściem, na który zasługujemy po śmierci, o ile za życia sobie na niego zasłużymy. Na temat życia po życiu krąży wiele różnych teorii, relacji tych osób, którym dane było zajrzeć za zasłonę życia i śmierci ale tak naprawdę nikt nie wie, co tak naprawdę czeka nas po Drugiej Stronie. Jedną z wizji krainy szczęśliwości rysuje książka pt.: „Raj na próbę”, do której trafia jej bohaterka.

Arleta Gruba dołącza do tych twórców, którzy nie ujawniają o sobie żadnych informacji. Można się jedynie domyślać, że „Raj na próbę” jest jej debiutem na rynku wydawniczym, gdyż nie znalazłam innych dzieł tej autorki.

Łucja jest uważną obserwatorką świata i ma do niego krytyczny stosunek. Dostrzega „zgniliznę”, która prowadzi ludzkość do jej unicestwienia . Określa siebie jako „starą, zgorzkniałą, wciąż narzekającą staruszkę w ciele nastolatki”. Jest uparta,  lubi samotność, nie ufa ludziom, jest do nich zdystansowana, nawet do tych, którzy okazują jej sympatię. Ma jednak w sobie wrażliwość na nieszczęścia innych i potrafi, często spontanicznie, wyciągnąć rękę tam, gdzie inni to ignorują lub nie zauważają. Jej oazą wyciszenia jest rodzinny dom, do którego dojeżdża co sobotę 150 km z miasta, w którym studiuje i pracuje.

Od jej przemyśleń zaczyna się fabuła tej powieści, dając obraz tego, co dzieje się w umyśle bohaterki, a nie są to myśli krzepiące ani wesołe. Z wieloma spostrzeżeniami trudno się nie zgodzić ale jej podejście do życia i ogólna postawa była dla mnie irytująca. Nic ją nie cieszy i jest coraz bardziej zniechęcona, co doprowadza do dziwnego stanu jej umysł. Męczą ją nocne koszmary, które zaczynają zacierać granice między jawą a snem i ona sama już nie umie rozdzielić tego, co czuje, a co jest wytworem jej wyobraźni a co jest prawdziwe.

Historia Łucji została opowiedziana w trzech częściach, z których każda ma odmienny klimat. Pierwsza skłania się bardziej do filozoficzno-psychologicznego charakteru  z elementami obyczajowymi a nawet grozy. Część druga jest bardziej fantastyczno-duchowa a trzecia realistyczna.

Początkowo akcja jest powolna, niemal statyczna ze względu na długie podróże mentalne w jakie popada bohaterka. Trochę za długo ciągnęła się ta wstępna faza powieści, w której poznajemy tło rodzinne dziewczyny, jej stan psychiczny, nastroje, warunki życia i sposób, w jaki postrzega rzeczywistość. Dopiero, gdy w wyniku wypadku Łucja trafia do raju, fabuła nabiera bardziej ciekawego, barwnego metafizycznego i nieziemskiego nastroju.

Pani Arleta Gruba w swojej powieści, w nieco przewrotny i nietypowy sposób, zwraca uwagę na istotne problemy, z którymi spotykamy się na co dzień. Poprzez narrację pierwszoosobową przekazuje, w postaci swojej bohaterki, własne spostrzeżenia i przemyślenia, które są dobrym materiałem do refleksji nad sensem życia, jego ważnymi aspektami i barwami. Odpowiada na wiele pytań dotyczących ludzkości, popełnianych błędów, boskiej siły i natury człowieka. Zwraca uwagę na ciemniejszą stronę współczesnego świata, w którym króluje konsumpcjonizm, materializm, pogarda dla drugiego człowieka, wywyższanie się tylko dlatego, że ma się zasobniejszy portfel. Wszechobecna znieczulica, brak empatii, zakłamanie, małostkowość, fałszywość skrywająca się za maską uczciwości, manipulacje i głupota są elementami, które coraz częściej są zauważalne każdego dnia tłamsząc to, co powinno być w życiu najważniejsze. Ukazuje w specyficzny sposób odwieczną walkę dobra i zła, uświadamiając, że nie ma ludzi idealnych, gdyż ten dualizm mamy wpisany w swoją osobowość. Jednak tylko od nas zależy, który element w nas przeważy i jakie wartości będą nam wyznaczać naszą ścieżkę życia.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi:

735. - "W blasku obojętnych gwiazd"

W blasku obojętnych gwiazd

Maciej Dynieski

Numer wydania: I

Premiera: 20 listopada 2020

Liczba stron: 98

Wymiary: 120x195 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res

„Nikt nie marzy o lepszym świecie. Wszyscy narzekają, ale nic nie chcą zrobić, by cokolwiek zmienić.”

Nie od dziś wiadomo, że bez wynalazków i śmiałych projektów nie byłoby naszej dzisiejszej cywilizacji. Jednak czy zmierza ona we właściwym kierunku? Czy jest w tym wszystkim miejsce dla człowieka, jego marzeń i planów? Czy to, co nas otacza sprzyja rozwojowi naszej świadomości? Na te i inne pytania stara się odpowiedzieć autor w swoim opowiadaniu „W blasku obojętnych gwiazd”

Maciej Dynieski – urodził się w 1991 roku. Pracuje jako tester oprogramowania. Jest introwertykiem a także fanem rugby, kotów i rosyjskiej literatury. Przeświadczenie o tym, że tylko poprzez twórczość może, choć w minimalny sposób wpłynąć na innych, pchnęła go do pisarstwa. Uważa, że ludzkość należy nieustannie motywować do rozwoju, bo tylko dzięki nauce i wiedzy możemy spełniać marzenia.

Bohaterem jest trzydziestokilkuletni astrofizyk, Piotr Natecki, który pracuje nad innowacyjnym projektem silnika, dzięki któremu pojazdy będą mogły latać na Marsa. Jest przekonany, że jego praca będzie miała wpływ na rozwój ludzkości i stworzenie lepszego świata, o czym marzył już od dziecka. 

W życiu wiedzie mu się nieszczególnie dobrze, gdyż jako introwertykowi trudno mu nawiązać serdecznie relacje z innymi. Pragnie zrobić profesurę, dostać stypendium, dokończyć swój projekt i pokazać, że nie jest nudziarzem. Zwłaszcza Annie, w której jest zakochany bez wzajemności.

Pewnego dnia ma niecodziennego gościa, który przedstawia się jako Mariusz Dariusz i zachowuje się arogancko.  Wraz z jego wizytą wszystko w życiu Piotra się zmieni. W efekcie będzie musiał dokonać wyboru między nauką a życiem…

Na książkę zwróciłam uwagę ze względu na widniejący podtytuł, mówiący, że "W pogoni za marzeniami możesz przeoczyć to, co najważniejsze", a to skojarzyło mi się z duchowym i motywującym tematem. Nie do końca te elementy są obecne w historii stworzonej przez pana Macieja Dynieskiego, gdyż ta niepozorna książeczka, niesie ze sobą ważny przekaz dotyczący przyszłości. W pięciu krótkich rozdziałach opatrzonych tytułami autor nakreślił współczesny świat bazując na własnych spostrzeżeniach i przemyśleniach, które poznajemy poprzez sposób widzenia rzeczywistości przez głównego bohatera.

To świat, w którym nie ma miejsca na spełnianie marzeń, empatię, rozwój i naukowe odkrycia, gdyż nie wszyscy chcą, by ludzkość ruszyła dalej. Są elity które zrobią wszystko, by nie dopuścić do wdrożenia wynalazków pozwalających ludziom wejść na wyższy poziom rozwoju. Autor opisuje cechy współczesnego społeczeństwa pokazując, to co w nim kuleje, niszczy go i uwstecznia. Uświadamia jak bardzo uzależnieni jesteśmy od mediów, reklam, internetu a co za tym idzie jesteśmy ograniczeni stworzonymi normami, zasadami  i przepisami.  Wytyka obojętność na nieszczęścia innych, manipulowanie przez pseudodziennikarstwo, hejt, fake newsy, politykę i religię. Rysuje świat, w którym nie liczy się inteligencja, samodzielne myślenie i nikogo nie interesuje prawda. Panuje hipokryzja, wszechobecna głupota, konsumpcjonizm, materializm, technologia służąca do zabijania, ekonomia napędzająca produkcję niepotrzebnych gadżetów, szybko psujących się rzeczy, by wciąż produkować nowe. Piotr Natecki wie, że sam za wiele nie może zrobić ale pragnie poprzez swoją pracę „wyrwać przynajmniej część ludzkości z tego miejsca” i udać się w stronę gwiazd.

„ludzie inteligentni nie są atrakcyjni dla nas. Na idoli promuje się jednostki piękne, ale zupełnie puste i tępe.”

Opowiadanie „W blasku obojętnych gwiazd” jest debiutem literackim pana Macieja Dynierskeigo na polskim rynku wydawniczym. Poprzez swoją twórczość pragnie zwrócić uwagę na ważne problemy naszego świata ale też uświadomić ważną rolę nauki, dzięki której ludzkość może się rozwijać. Książka została zaklasyfikowana jako science fiction ale według mnie to bliżej jej do filozoficznego charakteru z elementami fantasy. Jej fabuła dzieje się w świecie rzeczywistym, do którego wkraczają dziwne osoby i sytuacje trudne do wyjaśnienia. To raczej surrealistyczna powieść skłaniająca do refleksji nad współczesnym światem, losem ludzkości i kierunkiem w jaki zmierzamy.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

544. - "Salvator"

Recenzja przedpremierowa

Pod patronatem Oazy Recenzji

Data premiery: 16.01.2020

Salvator

Tomasz Kozłowski

Wydanie: I
Rok wydania: 2020 r
Kategoria: Powieść obyczajowa, fantasy

Wydawca: Psychoskok

Język oryginału: polski

Oprawa: miękka

Format: 148 x 210 mm

Ilość stron: 74

Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska 

Korekta: Bogusław Jusiak, Robert Olejnik 

Skład: Jacek Antoniewski

      

„Jak niewiele trzeba, aby opowiedzieć historię człowieka, a zarazem jakaż to umiejętność zrobić to jednym znakiem i obudzić wyobraźnię…“

Słowo „Salvator“ oznacza dosłownie „Zbawcę i zbawiciela“ i odnosi się z reguły do  Jezusa Chrystusa, który miał moc uzdrawiania. Opowiadanie „Salvator“ nie jest jednak jego historią lecz pewnego malarza o nadzwyczajnych umiejętnościach. Motywem przewodnim są w nim obrazy, które goszczą w nowelach Tomasza Kozłowskiego.

źr. zdjęcia: You Tube

Tomasz Kozłowski  jest inżynierem, absolwentem AGH ale też wrażliwym artystą i poetą. Jego kariera artystyczna zaczęła się wiele lat temu od pisania erotyków i listów miłosnych, które czekają na publikację. Z czasem do swoich pasji włączył fotografię, rzeźbę i malarstwo. Jego zdolności zostały docenione w licznych konkursach i wystawach. Obecnie próbuje swoich sił w opowiadaniach prozatorskich pisząc nowele, w których sztuka piękna gra główną rolę. Zadebiutował w 2018 roku nowelą pt.: „Remedium“, w którym główną rolę grało malarstwo. Poznaliśmy tam dziennikarza Jacka Fontenierskiego pracującego w redakcji „De Arte“. Spotykamy go ponownie w książce pt.: „Salvator“, która jest  drugą częścią cyklu, której głównym wątkiem jest magia zaklęta w sztuce. W przygotowaniu jest kolejna opowieść pt.: „Larva“, oznaczająca maskę - widmo.

Wszystkie te części łączy jedno: połączenie wydarzeń z pogranicza świata fantasy i realnych wydarzeń. Przeplatają się wzajemnie, tworząc niecodzienną atmosferę i ponadzmysłowe doznania. Autor umiejętnie wprowadza do świata realnego swoje wizje, które wymykają się spod tradycyjnego myślenia o malarstwie i nadaje nowe znaczenie znanym słowom. 

Historia zaczyna się współcześnie w 2012 roku w Warszawie. Do redakcji „De Arte“ przychodzi zaproszenie na wystawę malarstwa zorganizowanej we Francji z okazji setnej rocznicy narodzin kubizmu. Mają się na niej znaleźć m.in. obrazy słynnego artysty Jeana Regnistem’a i jego kolegów należących do ugrupowania „Section d’Or“, które założone zostało w 1912 roku. Jacek Fontenierski postanawia pojechać na ten wernisaż i przy okazji odwiedzić swojego dawno niewidzianego wujka, Floriana Beterawskiego. Cztery lata później wujek umiera i pozostawia mu w spadku  szachy,  obrazy oraz dwa pamiętniki wraz z listem, w którym prosi:  „Zanim otworzysz paczki, przeczytaj wspomnienia Potache’a“. Dziennikarz nie spodziewa się, że przyjdzie mu poznać niezwykłą historię, która wykracza poza ramy racjonalnego myślenia. 

Ich treść przenosi nas do Paryża 1912 roku, gdy właśnie rodzi się nowy trend w malarstwie: kubizm. Pan Kozłowski wykorzystał znane fakty i nazwiska do stworzenia przejmującej historii pewnego malarza, który tworzył obrazy inne niż wszystkie. Wśród sławnych artystów tamtych czasów spotykamy m.in. Marcela Duchampa, Fernanda Léger’a, Francisa Picabia, Pablo Picassa czy Tadeusza Makowieckiego.

„Dziwne te obrazy, niby podobne, a jednak każdy inny. Jest w nich coś przejmującego, budzącego zachwyt i niepokój zarazem, jakby nie człowiek je malował.“

„Salvator“ to zgrabnie napisana nowela, o której trudno zapomnieć. Pan Kozłowski potrafi doskonale bawić się słownictwem, które pozwala poczuć uczucia jakie targają twórcą. Bardzo plastycznie oddaje ich intensywność oraz feerię barw wychodzących spod malarskiego pędzla.

Nie stosuje zbyt długich opisów i retrospekcji  lecz prowadzi czytelnika przez kolejne epizody trzymając  się ściśle głównego wątku. Nie brakuje w niej różnorodnych emocji, miłości, pasji i poświęcenia, jakie towarzyszą każdemu artyście. To wszystko spowija  mistyczna aura i paryski klimat z początku XX wieku.  Dzięki temu książkę czyta się szybko i bez znużenia, mimo że akcja nie jest zbyt dynamiczna.  Jej struktura oparta jest na skokach czasowych, którą autor zastosował także w „Remedium“: prolog i epilog osadzone są we współczesności, natomiast sedno wydarzeń dzieje się w przeszłości. 

Jeszcze długo po zamknięciu ostatniej strony, historia Salvatora  tkwiła we mnie, skłaniając do przemyśleń nad siłą drzemiącą w farbach i pędzlach, które w dłoniach malarza mogą stworzyć niesamowite dzieło. Siłą tej fabuły są działające na wyobraźnię opisy świata kolorów i magia obrazów, które mają nadzwyczajną moc działającą w specyficzny sposób. Wszystko jednak ma swoją cenę, o czym przekonuje się zarówno mistrz Regnistem jak i jego uczeń, Potache... 

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu:

477. - "Tańcz ze mną tango"

Artur Tołłoczko

DATA PREMIERY: 19.04.2019

WYDAWCA: Psychoskok

TŁUMACZENIE: NIE

JĘZYK ORYGINAŁU: polski

OPRAWA: Miękka

FORMAT: 140 x 200 mm

ILOŚĆ STRON: 234

Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak

Korekta: Joanna Barbara Gębicka, Angelika Oleszczuk

Skład: Joanna Barbara Gębicka

Projekt okładki: Joanna Barbara Gębicka

             

„Są takie momenty w życiu, że jedyną możliwością, jaka ci pozostaje, jest po prostu wyrzucić te zdarzenia z pamięci i więcej już do nich nie wracać. Nie są one warte niczego innego.“

Spoglądając wstecz, każdy z nas znalazłby na pewno sprawy, które nie potoczyły się tak jak byśmy chcieli. Nie raz myślimy, że gdyby można było cofnąć czas, wówczas postąpilibyśmy inaczej. A co, gdyby to było możliwe? Jak to wpłynęłoby na nasze obecne życie? Do tego rodzaju refleksji skłania książka pt.: „Tańcz ze mną tango“

źr. zdjęcia: autorzy365.pl

Artur Tołłoczko przez wiele lat pracował w korporacjach farmaceutycznych. Ponad dziesięć lat prowadził własny interes, zajmował się sprzedażą, marketingiem, zarządzaniem zespołem sprzedaży i firmą oraz zmianą modelu dystrybucji oraz rozpoznaniem i rozwojem rynku określonej grupy produktów. Odpowiadał za wdrożenia projektów i udoskonalenia w sprzedaży i marketingu. Od 2008 roku prowadzi sesje coachingu holistycznego. Napisał poradnik pt.: „Winnetou czyli krótki przewodnik po coachingu” (2014) oraz tomik poetycki „Kanarek w klatce na szafie“ (2017).

Decydując się na książkę „Tańcz ze mną tango“ zwróciłam uwagę na okładkę w tonacji brązowej, próbując rozszyfrować o czym autor chce mi opowiedzieć. Tańcząca para obok dużego, zegara w starym stylu owinięta przez smugę światła tworzy mistyczną atmosferę. Spodziewałam się niezwykłej opowieści i nie zawiodłam się, gdyż pan Tołłoczko poruszył moją duszę stworzoną fabułą z zaskakującym zakończeniem oraz romantyczną nutą. 

Historia zaczyna się tajemniczo, gdyż pewnego zimowego dnia do gabinetu pisarza przychodzi młody człowiek i zadaje mu pytanie: „Czy wierzy pan w wieczną miłość do jednej kobiety?“ Pragnie on opowiedzieć swoją historię, która, według niego, zasługuje na uwiecznienie na kartkach książki. Początkowo pisarz niechętnie podchodzi do tej propozycji. Dopiero, gdy tajemniczy gość oświadcza, że jest podróżnikiem w czasie, postanawia go wysłuchać.

Fabuła nie jest jednak osadzona w gabinecie pisarza, lecz w barze, w którym ów młodzieniec poznaje dziewczynę o kasztanowych włosach. To jej opowiada swoją historię. Dziewczyna podchodzi do tego z zainteresowaniem ale i ze sceptycyzmem. W pewnym momencie staje się ona częścią tej historii... Bar jest łącznikiem między przeszłością i teraźniejszością, gdyż dzięki temu nie gubimy się w pętli czasu lecz zawsze wiemy, w jakim momencie jesteśmy razem z bohaterem.

Młody człowiek ma na imię Piotr i pracuje w jednej z korporacji, odnosząc sukcesy, które osiągnął dzięki swojej umiejętności przenoszenia się w czasie. On jest narratorem prowadzącym nas przez różne okresy swojego życia i przewodnikiem podczas wędrówek w czasie. Początkowo wykorzystuje odkryte zdolności do własnych, egoistycznych potrzeb. Razem z nim podróżujemy w różne zakątki świata a nawet w różne okresy historyczne. Dzięki temu możemy poczuć atmosferę dawnej osiemnastowiecznej Warszawy z czasów króla Augusta III, koncertu Dżemu z Ryśkiem Riedlem, Central Parku w Nowym Jorku czy Paryża. 

„Wyglądał (...) na jeszcze zupełnie młodego człowieka, ale wydawał się mówić zupełnie poważnie.“

Przez wiele lat swoich specyficznych wypraw nie odnalazł jednak szczęścia. Wciąż za nim gonił, próbował naprawiać swoje błędy, wracał do chwil spędzonych z ukochaną osobą, przeżywał na nowo emocje pragnąc oszukać czas i wpłynąć na bieg wydarzeń. W pewnym momencie dostrzegł, że ten nieustanny taniec z czasem, jest niczym tango: dwa kroki w przód jeden w bok. 

„Dwa kroki do przodu, jeden w bok. Dwa kroki do tyłu, jeden w bok. Dwa kroki do przodu, dwa kroki w tył. Niby tak niewiele, a przecież to cały spektakl.“

Igrając z czasem czuł się podobnie. Wiedział, że może nim sterować, cofnąć lub przesunąć go do przodu, by przeżyć ponownie jakąś sytuację i zmienić bieg wydarzeń wielokrotnie ale w efekcie i tak to czas zawsze przejmował władzę nad losem jego i innych osób. 

Pan Artur Tołłoczko wykazał się niesamowitą wyobraźnią tworząc piękną opowieść o miłości, która pokonuje czas. Ten motyw przewija się przez całą powieść i jest siłą napędzającą działania głównego bohatera do podejmowania kolejnych wypraw w przeszłość. Opowiadając historię Piotra, przelał na papier swoje myśli i istotne spostrzeżenia, które skłaniają do refleksji nad tym co jest dla nas ważne, do czego dążymy, co już osiągnęliśmy a co możemy zmienić idąc po ścieżce życia. 

Wędrując z głównym bohaterem przez różne okresy czasowe, zastanawiamy się nad tym, co nas ukształtowało, kim jesteśmy i jaki wpływ ma na nas to, co wydarzyło się w przeszłości.Jego historia pokazuje, że nasze życie złożone jest z wielu różnych epizodów, etapów i sytuacji, które wydarzyły się w jakimś celu. Nic nie zdarza się przypadkowo i każde nasze działanie wywołuje określone efekty. Każdy popełnia jakieś błędy i bywa, że żałuje tego, co się wydarzyło. Tymczasem są to nasze lekcje i doświadczenia, które nas ukształtowały. 

„na wiele spraw w naszym życiu nie mamy wpływu. Ktoś zawsze podejmuje decyzje za nas: czasem jest to nasza rodzina, niekiedy otoczenie, w którym żyjemy, a chwilami po prostu ślepy los.“

Życie jest jak droga, czasami prosta, biegnąca do celu a czasami pokręcona niczym górskie serpentyny. Idąc po niej mijamy wielu ludzi, doświadczamy różnych sytuacji, by na koniec stwierdzić, że udało nam się przejść ją uczciwie lub, wręcz przeciwnie, coś straciliśmy, nie zareagowaliśmy w odpowiednim momencie lub postąpiliśmy wbrew własnemu sumieniu. Wówczas pojawia się refleksja: „Ach! Gdyby można było cofnąć czas!“ 

Gdyby to było możliwe, co byś zrobił? Co byś zrobiła? Jak wykorzystałbyś ten czas? 

Książkę można kupić m.in. w sklepie: