[83/25] - 1796. -"Destroy us"

"Destroy us"

Paulina Śmiech

„Ocenianie ludzi tylko na podstawie ich wyglądu, 

przypomina osądzanie książki po okładce”

Powyższy cytat doskonale mogłabym dodać do książki „Destroy us", gdyż patrząc na jej okładkę można spodziewać się jakiejś mrocznej, ciężkiej, niemal gotyckiej opowieści. Tymczasem to wrażenie okazuje się być mylące. Rzadko się zdarza, bym nie wiedziała, co mam napisać o przeczytanej książce. Z jednej strony historia napisana przez Paulinę Śmiech miała w sobie pewien urok i potencjał, ale nie wszystko w niej mi odpowiadało, a do tego jest wyczuwalny debiutancki, jeszcze nie do końca wyrobiony styl.

Camilla Brooks nie zna słowa „bieda”, gdyż od zawsze otoczona jest luksusem. Uczestniczy w balach i wystawnych bankietach, a jej życie wydaje się pełne przepychu i możliwości. Bogaci rodzice, prestiżowe zawody, markowe ubrania – wszystko to powinno gwarantować szczęście. A jednak to tylko fasada. W rzeczywistości Camilla nie ma kontroli nad własnym życiem, gdyż o wszystkim decyduje despotyczna matka. Matka kontroluje nie tylko jej przyszłość, ale i codzienne wybory – nawet te najbardziej osobiste. Camilla nieustannie słyszy, że powinna uważać na to, co je, że jest „za gruba”, choć nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. Te ciągłe uwagi, rzucone niby mimochodem, stopniowo wżerają się w jej umysł, niszcząc jej postrzeganie siebie. Zaczyna wierzyć w narzucone jej przekonania. Patrząc w lustro, nie widzi siebie – widzi kogoś, kogo wpoiła jej matka: „grubaskę”, której obraz nigdy nie powinien istnieć. Camila zawsze marzyła, by studiować architekturę, ale też pod naciskami matki, wybiera prawo. Poznajemy ją, gdy jedzie z bratem bliźniakiem, Elliotem do Londynu na studia prawnicze. Tam poznaje Evansa Nacchiano, tajemniczego współlokatora brata. Okazuje się też, że Evans wie o niej dużo, więcej niż można by było się spodziewać, a tak nie powinno być, bo znają się krótko. Jednak prawda jest zupełnie inna.

Po przeczytaniu „Destroy Us” pozostały mi mieszane odczucia, ale nie dlatego, że historia wywołała u mnie ogrom emocji, ale dlatego, że z jednej strony to powieść z ciekawym pomysłem, ma w sobie wiele wątków, które tworzą skomplikowaną historię i pani Paulina Śmiech ma zadatki na pisarkę z dużym potencjałem twórczym.

Nie wszystko w tej fabule do mnie przemawiało i ujęło. Nie potrafiłam zrozumieć, co autorka chciała przekazać ani dlaczego zdecydowała się na taką końcówkę. Miałam wrażenie, że była ona wymuszona, byle tylko uniknąć zbyt pozytywnego finału. Niektóre opisy miały na celu poruszenie czułych stron duszy, ale tutaj też nie wszystko mi odpowiadało. U mnie raczej wywołały zdziwienie, a nawet niezrozumienie takiej, a nie innej decyzji bohaterów.

Co do bohaterów, to miałam wrażenie, że obserwuję grupę dzieciaków, a nie dojrzałych młodych ludzi, w wieku około dwudziestu kilku lat. Główna bohaterka to rodzaj furiatki. Ma 22 lata, a zachowuje się jak dziecko. Często postępowała po prostu głupio, obrażała się, krzyczała, wyzywała, zachowywała się jak furiatka, dziecinnie, nierozsądnie, zamiast po prostu porozmawiać, starać się zrozumieć. Zamiast porozmawiać o problemach z Evanem, gdy dowiaduje się o jego sekretach, ona się obraża, strzela focha, nie odzywa się, zrywa znajomość. To mało dorosłe podejście. Fakt, że Evan także nie zawsze był wobec niej szczery, miotał się w swoich uczuciach, ale on miał ku temu powód, ale to wydaje się realne.

Poza tym ich dialogi były pełne frustracji, pretensji i nieustannego unoszenia się dumą – zabrakło mi w nich prawdziwej, szczerej rozmowy. Za dużo wulgaryzmów, za mało rozmów opartych na szczerości i umiejętności słuchania. Nie mam nic przeciwko mocniejszemu językowi, jeśli jest uzasadniony, ale tutaj ich użycie zdawało się nieco przesadzone. Nie wzmacniały one autentyczności postaci, lecz sprawiały, że bohaterki wydawały się bardziej wulgarne niż wyraziste.

Jednak mimo to książkę przeczytałam z zainteresowaniem, bo nie brakuje w niej wydarzeń, dzięki którym chciałam poznać finał tej historii. I tu był mój największy zawód. Uważam, że to, co zrobiła autorka na końcu powieści, jest bez sensu i nastawiony jedynie na dramatyzm i wyciśnięcie łez. Byłam w niemałym szoku i zdziwieniu, gdy dotarłam do ostatniej strony. U mnie łez nie było, a jedynie złość na takie, a nie inne sfinalizowanie historii. Ostatnie strony wywołały we mnie więcej zdziwienia niż emocji – nie było wzruszenia ani głębokiej refleksji, a jedynie złość na sposób zakończenia tej historii. Zamiast satysfakcji, czułam rozczarowanie. Zamiast euforii, czułam zawód, bo liczyłam na coś zupełnie innego, a tak otrzymałam to, czego nie lubię. To tak, jakby otrzymać pyszne danie, którym się delektujemy, ale nagle trafiamy w nim na jakiś gorzki składnik, który psuje całe wrażenie.

RECENZJA ZNAJDUJE SIĘ TAKŻE NA DOBRE CHWILE 

W INNEJ WERSJI

Książkę przeczytałam, dzięki księgarni 

i portalowi 

Wydanie: I
Data premiery: 21.01.2025r.
Ilość stron: 384
Okładka: miękka
Wymiary: 210 x 150 mm
ISBN 9788328916111
Wydawnictwo: Editio Red
Moja ocena: 3/6

[81/25] - 1794. - "Byle dalej od Wszeborowa" - Tom II

"Byle dalej od Wszeborowa"

seria: Leśniczówka Wszebory

Tom drugi

Joanna Tekieli

"Przeszłości  nie zmienisz i szkoda czasu na takie myślenie. Możesz tylko wpłynąć na to, co dziś."

Pierwsza część cyklu o Wszeborowie, pt.:  „Leśniczówka Wszebory”, pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami. Intrygująca fabuła sprawiła, że zanurzyłam się w jej świecie, lecz zakończenie nie było dla mnie w pełni satysfakcjonujące. Niezmiernie się ucieszyłam, gdy otrzymałam kontynuację, ale moja radość okazała się przedwczesna, bo "Byle dalej od Wzeborowa" to zupełnie inna historia i bohaterka. 

Bohaterką jest Kasia, właścicielka apteki we Wszeborowie, którą poznaliśmy przy okazji śledzenia losów Oli. Już wówczas dowiedzieliśmy się, że czuje się ona źle w małym, wiejskim środowisku. Męczą ją wścibscy sąsiedzi, monotonia codzienności, brak perspektyw na lepsze życie i  możliwości spełnienia marzeń.   W tajemnicy i bez zbędnych pożegnań wyrusza przed siebie swoim zielonym trabantem w kolorowe kwiatki zostawiając za sobą wszystko, co znane. Przekazuje swój los w ręce Wszebory – postaci z miejscowej legendy, której motyw powraca w powieści jedynie jako wspomnienie.

„Byle dalej od Wszeborowa” nie ma dynamicznej akcji, czy nagłych jej zwrotów, zaskakujących, emocjonujących wydarzeń.  To całkowicie inna opowieść niż „Leśniczówka Wszebory”. Fabuła po prostu się snuje, dając wrażenie podążania w nieokreślonym kierunku.   Kasia spotyka bowiem na swojej drodze różnych ludzi, mija wioski, miasteczka i miasta. W niektórych zatrzymuje się tylko na chwilę, a w niektórych na dłużej, a w jednym z nich nawet na kilka miesięcy. Autorka nie wymienia żadnych nazw mijanych miejsc, stosuje ogólniki, ale za to ładnie opisuje krajobrazy, dźwięki natury i wewnętrzne rozterki bohaterki. Pokazuje też, jak niewiele trzeba, by uszczęśliwić innych, pomóc drugiemu człowiekowi i odmienić jego los. Okazuje się, że każde spotkanie jest ważne i każdy człowiek ma znaczenie, a pojawienie się Kasi w danym miejscu jest tego dowodem. 

W tej części zabrakło mi tej szczególnej atmosfery niewiadomego i niewytłumaczalnego ocierającego się o magię,  jaka towarzyszyła mi przy czytaniu powieści  "Leśniczówka Wszebory". Owszem, pojawia się wątek Wszebory i jej legendy, ale jedynie jako element snów, więc nie miałam poczucia czegoś niezwykłego. W tle przewija się motyw spadku, który Kasia otrzymała po swoim zmarłym wujku. Pozostawił on po sobie kolekcję kosztownej biżuterii. Jej pochodzenie pozostaje okryte tajemnicą, ale ten wątek nie wnosi jakiejś sensacji, czy konkretnych wyjaśnień.  Choć jest ciekawy, nie został wyraźnie zaakcentowany i nie odgrywa kluczowej roli w fabule. Jest raczej jednym z elementów podróży bohaterki, gdyż dzięki uzyskanym pieniądzom ze sprzedaży klejnotów i nieruchomości, dziewczyna może spełniać swoje zachcianki, ale  też pomagać innym innym, a takich okazji nie brakuje. 

„Byle dalej od Wszeborowa” można zaliczyć do powieści drogi,  zarówno w dosłownym, jak i metaforycznym sensie. Zawiera ciekawe refleksje na temat poszukiwania siebie, jej narracja jest w dużej mierze opisowa, co sprawia, że momentami staje się nużąca. 

Największą zagadką pozostaje jednak sama Kasia, która marzyła o domku nad morzem, ale kiedy w końcu staje przed jego ogromem, zaczyna odczuwać lęk, który towarzyszy jej przez większą część książki. Z czasem zaczyna też dostrzegać wartość swojej rodzinnej wsi, uświadamiając sobie, że  mimo swoich wad dawała  pewne poczucie bezpieczeństwa. 

Tytuł doskonale oddaje charakter powieści, bo faktycznie Wszeborowa jest tu bardzo mało, a właściwie tylko pojawia się w refleksjach bohaterki. W sumie nie jest to zła książka, gdyż ma ona swój refleksyjny  klimat ukazujący ważne wartości życiowe, a do tego styl autorki jest malowniczy i dobrze oddający rozterki Kasi. Jej celem nie jest konkretne miejsce, lecz samo poszukiwanie wolności, przestrzeni, gonienie za marzeniami i lepszym życiem. Dowiaduje się w tej podróży więcej o sobie,  dostrzega, co jej sprawia radość, czego oczekuje od życia, w jakich warunkach czułaby się najlepiej. Można tu przywołać powiedzenie: „Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma”, które może być dobrym podsumowaniem tej historii.  Ostatecznie książka pozostawia otwarte zakończenie, sugerując możliwość powrotu do opowieści z Wszeborowem w tle.

Recenzja tomu I "Leśniczówka Wszebory"

Książkę przeczytałam, dzięki księgarni

i portalowi

Wydanie: I

Data premiery: 26.02.2025r.

Ilość stron: 368

Wymiary:

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8402-008-1

Wydawnictwo: Filia

Moja ocena: 4/6

[78/25] - 1791. - "Leśniczówka Wszebory" - #1

"Leśniczówka Wszebory"

Tom pierwszy

Joanna Tekieli

„Drzewa i kamienie nauczą cię tego,

czego nie usłyszysz od mistrzów.”

-św. Bernard z Clairvaux

Matka Natura obdarzyła nas pięknem lasów, gór, rzek, pól, łąk, dolin i wielu urokliwych zakątków. Niestety, wyraźnie zauważalna jest niszczycielska siła człowieka, który doprowadził do tego, że dziś musimy walczyć o zatrzymanie destrukcyjnych zmian klimatycznych. To jedno z ważniejszych wątków, jaki przewija się w książce "Leśniczówka Wszebory" napisanej przez panią Joannę Tekieli, która nie ukrywa swojej miłości do przyrody, co widać w opisach piękna górskich szlaków i uroków lasów, które są nie tylko tłem jej powieści jednym z kluczowych elementów budujących klimat historii. Już wcześniej miałam okazję zapoznać się ze stylem autorki w powieści „Szlak Srebrnych Mgieł”, który skradł moje serce. 

„Leśniczówka Wszebory” również ma w sobie pewną magię, tajemniczą aurę i sekrety, o czym przekonuje się Ola Czarnecka, która przez 11 lat pracowała jako copywriterka w firmie założonej przez Bartka – kolegę ze studiów. Kraków był jej domem, a stabilna posada dawała poczucie niezależności. Wszystko zmienia się w dniu, gdy Bartek bez słowa wyjaśnienia porzuca firmę i wyjeżdża za granicę. Ola zostaje bez pracy, a przekonanie, że rynek obfituje w oferty, szybko okazuje się złudne – znalezienie zatrudnienia z dobrymi warunkami nie jest tak proste, jak się mówi.

W tym miejscu autorka kieruje naszą uwagę na realia polskiego rynku pracy. Sytuacja Oli może być bliska wielu osobom, które nagle tracą stabilizację. Jak poradzić sobie w takiej chwili? Ola, próbując znaleźć nowe źródło utrzymania, trafia na ogłoszenie w magazynie „Nasze góry i lasy”.  Ktoś poszukuje osoby do wytyczenia i opisania szlaków turystycznych. Nie mając innego wyjścia, podejmuje się zadania, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo zmieni to jej życie.

Okazuje się, że jej miejsce pracy to leśniczówka, w której ma dzielić przestrzeń z gburowatym właścicielem i jego wesołym synkiem oraz ogromnym psem o imieniu Brego i dwoma leniwymi kotami o hipnotyzującym, niebieskim spojrzeniu: Cezarem i Kleopatrą.

Powieść "Leśniczówka Wszebory" jest wciągająca od początku, a tworząca się fabuła przypomina typową literaturę obyczajową. To jednak się zmienia, gdy bohaterka przyjeżdża do Wszeborowa, a to co dzieje się wokół niej,  pokazane zostało w narracji trzecioosobowej.  Jednak  najczęściej widzimy punkt widzenia Oli i jej wrażenia. 

Zaletą tej powieści jest z pewnością wartka akcja i opisy urokliwych szlaków. Sielskość krajobrazu zaburza pojawienie się kryminalnego wątku i problemów, związanych z jednym z mieszkańców wsi. Do tego dochodzą niewyjaśnione zdarzenia, jakby wykraczające poza ludzką percepcję oraz słowiańskie mity, jakimi żyją mieszkańcy. 

Pod płaszczykiem opowieści o perypetiach bohaterów kryje się przesłanie związane z bezmyślnym wycinaniem drzew, niszczeniem przyrody i problemem budowania architektonicznych inwestycji w zalesionych miejscach kosztem natury. Powstaje pytanie, czy człowiek ma prawo do zmian w naturze? Czy rozwój powinien odbywać się bez uszczerbku dla środowiska? Ten temat przewija się w rozmowach i rozważaniach bohaterów pozostawiając nam pole do refleksjach. Warto zastanowić się, czy można wkomponować plany jakiegoś projektu urbanistycznego w jakiś teren, bez szkód dla przyrody.

Jest jednak coś, co pozostawia niedosyt. Zabrakło mi bardziej rozwiniętego wątku związanego z relacją między Olą i Andrzejem. Druga sprawa, która mnie nie usatysfakcjonowała to zakończenie. Gdy dotarłam do ostatniej strony, poczułam zaskoczenie i lekkie rozczarowanie, gdyż  historia urywa się nagle, pozostawiając wiele wątków bez wyjaśnienia. Mam więc nadzieję, że w drugim tomie pt.: "Byle dalej od Wszeborowa" autorka wróci do pozostawionych motywów, zwłaszcza tych związanych ze słowiańskimi wierzeniami, a przede wszystkim relacją Andrzeja i Oli.

Mimo tych braków „Leśniczówka Wszebory” to książka, którą warto przeczytać. Nie tylko ze względu na wciągającą fabułę i wartką akcję, ale przede wszystkim ze względu na wyjątkowy klimat – pełen tajemnicy, piękna przyrody i emocji. Przyroda, mitologia i wątek kryminalny Powieść jest pełna pięknych opisów przyrody, które oddają jej nieokiełznaną potęgę i kojący charakter. Obok tego pojawia się wątek słowiańskich mitów i legend związanych z Wszeborami – element niezwykle intrygujący, choć mógłby zostać bardziej rozwinięty.

To idealna lektura dla miłośników powieści obyczajowych, w których rzeczywistość przeplata się z historią, nieuchwytną magią natury i kryminalnym wątkiem.

Recenzja tomu II "Byle dalej od Wszeborowa"

Recenzja pojawiła się w nieco innej wersji na portalu Dobre Chwile

Książkę przeczytałam, dzięki księgarni

i portalowi

Daty kolejnych edycji: 27.01.2021r., 22.01.2024r., 26.02.2025r.

Ilość stron: 360

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8357-969-6

Wydawnictwo: Filia

Moja ocena: 5/6

[58/25] -1771. "Przeszłość nie umiera nigdy" TOM II z Emilem Grabem

 

"Przeszłość nie umiera nigdy"

cykl: Emil Grab

Tom drugi

Ludwik Lunar

„Historia powtarza się na nowo, na nowo 

i tak bez końca”

„Przeszłość nie umiera nigdy" to kolejna powieść, którą przeczytała jakiś czas temu, a teraz moja recenzja ukazała się właśnie na stronie Dobre Chwile. Jest ona uzupełnieniem tekstu, który zamieszczam poniżej.

Zacisze – niewielkie miasteczko na północy Polski, w którym życie mieszkańców toczy się spokojnym rytmem. Wszystko zmienia się w dniu, gdy zostaje brutalnie zamordowana młoda dziewczyna. Przerażająca jest nie tylko jej śmierć i obrażenia na ciele, ale również miejsce, w którym ją znaleziono – kompleks Kamiennych Kręgów, owiany aurą tajemnicy i uważany przez wielu za przestrzeń obdarzoną wyjątkową mocą. Modus operandi sprawcy przypomina serię morderstw sprzed 25 lat, które wstrząsnęły miejscową społecznością.

Młoda policjantka Klara Bojar pracująca w miejscowym komisariacie zaczyna przypatrywać się sprawie, ale nie wszystkim zależny na rozgłosie i szumie medialnym, jaki wiąże się z morderstwem. Klara postanawia skontaktować się z Emilem Grabem, który z pierwszej ręki zna historię Krwawego Kolekcjonera. Spotykamy też ponownie Polę Sass, dziennikarka poznana w poprzednim tomie.  Podczas własnego dziennikarskiego śledztwa trafia na znaczący ślad, który może pomóc ruszyć sprawę z miejsca. 

„Przeszłość nie umiera nigdy” to druga odsłona w serii z prokuratorem Emilem Grabem, którego poznaliśmy w książce „Za nasze grzechy”. Od dramatycznych wydarzeń, które miały miejsce rok wcześniej, prokurator Emil Grab wciąż nie doszedł do siebie w pełni pod względem psychicznym. Przebywa na urlopie chorobowym, na który wysłał go nowy szef Prokuratury Okręgowej, Edward Kostur. Relacje między mężczyznami są napięte, co dodatkowo potęguje frustrację Emila. Czas spędza głównie w samotności, w zaciszu swojego domu, gdzie często towarzyszy mu butelka alkoholu – jego sposób na chwilowe wyciszenie bolesnych wspomnień.

Po raz kolejnym dałam się wciągnąć w wir wydarzeń, który nie od razu jest szybki, gdyż autor ma zwyczaj stosować dosyć szczegółowe opisy, nie tylko dotyczące śledztwa, ale też tego, co przeżywają i myślą bohaterowie. W ten sposób sprawia, że w trakcie czytania zadajemy sobie pytania nie tylko o to, kto jest sprawcą, ale też poznajemy meandry ludzkiej psychiki, ludzkiej natury i życia, które może skończyć się w najmniej oczekiwany sposób.

Akcja rozwija się niespiesznie, ale autor starannie buduje napięcie, zwracając uwagę na detale, charakterystyki postaci oraz lokalne realia. Sprawnie łączy wątki kryminalne z psychologiczną głębią bohaterów, tworząc atmosferę napięcia i tajemnicy. W małym miasteczku przeszłość ciągle odbija się echem w teraźniejszości, a śledztwo w sprawie morderstw prowadzi bohaterów na skraj własnych możliwości. Rozdziały opatrzone tytułami pomagają uporządkować wydarzenia, które płynnie przeplatają się z retrospekcjami z lat 90. XX wieku. Choć fabuła czasami oddala się od głównego wątku poprzez opisy bez dialogów, stopniowo wprowadza uczucie niepewności, budując atmosferę, w której niemal każda scena zapowiada zbliżającą się kulminację.

„Przeszłość nie umiera nigdy” to nie tylko sprawnie skonstruowany kryminał, ale również opowieść o trudnych decyzjach, psychologicznych rozterkach i ludzkich słabościach. To druga książka autora, jaką miałam okazję przeczytać i ponownie nie czuję się zawiedziona. Jego kryminały nie są tylko i wyłącznie zapisem śledztwa i odkrywanie kolejnych śladów, ale też sprawia, że wnikamy w osobowości poszczególnych osób, zarówno tych pierwszoplanowych, jaki pojawiających się w tle.  

Kontynuacja serii doskonale wpisuje się we współczesne formy gatunku, w których zbrodnia jest tylko jednym z elementów głęboko osadzonej, wielowymiarowej historii. To ciekawie skonstruowany kryminał, w którym pojawiają się też wątki reprezentujące inne gatunki literackie, więc jest to lektura, która zadowoli czytelników lubiących  powieści, które nie są tylko i wyłącznie skupione na kryminalnej zagadce.

MOJA RECENZJA NA  Dobre Chwile

Recenzja tomu I "Za nasze grzechy"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią

i serwisem

Wydanie: I
Data premiery: 15.05.2024r.
Ilość stron: 496
Wymiary: 210x140 mm
Okładka: miękka
ISBN 978-83-8342-040-0
Wydawnictwo: HarperCollins Polska
Moja ocena: 5/6

[50/25] -1763. - "Jej portret"

"Jej portret"

Anna H. Niemczynow

„Każdy głupieje z miłości. 

Trudno kochać mądrze.”

O miłości napisano wiele słów pod postacią poezji, poematów, powieści, piosenek, nakręcono mostów filmów i wciąż jest interpretowana na różne sposoby. Jedno wyłania się na pewno: gdy jesteśmy zakochani, to nic poza naszymi uczuciami się nie liczy. Stąd być może powstało powiedzenie, że miłość jest ślepa. Książka „Jej portret” pani Anny Niemczynow, to kolejna historia, która to potwierdza.

Maja Preis to kobieta, która mając czterdzieści lat, może mówić o udanym, szczęśliwym życiu. Osiągnęła sukces zawodowy jako pisarska poczytnych romansów i teraz ma zamiar napisać kolejny, ale brakuje jej weny. Od jakiegoś czasu czuje znużenie i zmęczenie. Ma dosyć codziennej stagnacji i czuje, że czegoś jej brakuje. Pozornie ma wszystko, by czuć się spełnioną. Ma wspaniałego męża, który okazuje jej swoje uczucia, ale niestety, często nie ma go w domu. Jego praca absorbuje mu większość czasu, więc wszelkie domowe obowiązki spadają na Maję. Mieszkają w pięknym domu z ogrodem w pięknej Bawarii i są rodzicami czwórki dzieci oraz właścicielami psa o imieniu Lejka.

Pewnego dnia postanawia odpocząć od codzienności i wyjeżdża na samotny urlop do rodzinnego Szczecina. Pozostawia za sobą rodzinę, wszelki zobowiązania i rusza przed siebie. Nikt nie spodziewał się, że ten wyjazd zmieni wszystko i nic już nie będzie takie samo. A wszystko zaczęło się od zaskakującego spotkania na szczecińskim rynku Daniela Chocimskiego, miłości Mai z lat szkolnych. Do dziś ona nie wie, dlaczego on zniknął z jej życia.

Maja spotyka dawną miłość i rzuca się w jego ramiona ponownie. Nie widzi tego, jaki Daniel jest naprawdę, gdyż niczym ślepiec, jest pod wpływem zmysłów uczuć, które prowadzą do tego, że widzi go zupełnie inaczej. Nic dziwnego, że o miłości mówi się, że jest ślepa, bo kobieta jest tego przykładem. Ma obok wspaniałego męża, trochę zapracowanego, ale przecież on robi wszystko, żeby jej żyło się dostatnio. Nie mogłam polubić Mai po jej przemianie. Żal było mi Marcelego, który zaczął doceniać rolę żony w domu, gdy sam został z dziećmi i codziennymi zadaniami. Jednak on zdecydowanie bardziej okazuje to, że mu na rodzinie zależy.

"Jej portret" to opowieść o kobiecie, której jedna decyzja zaważyła nie tylko na niej, ale też wywołała fale zmieniające też życie innych. W poszukiwaniu siebie, rzuceniu się w odmęty miłości i żyjąc przeszłością sprawia, że nic nie jest już takie samo.  Podejmuje irracjonalne decyzje, niczym nastolatka, słuchając tylko serca, ignorując podszepty rozumu pozwala przeszłości sobą zawładnąć.  

Narracja prowadzona z kilku perspektyw w trzeciej osobie daje możliwość poznania  spojrzenia poszczególnych osób na wydarzenia, a także dostrzeżenia skutków wywołanych przez wybory jednej osoby. Jednak wyraźnie widać, że decyzje Mai nie wzięły się z niczego. Jej bunt narastał przez lata, więc autorka pokazuje, że nie można jednoznacznie nikogo w tej powieści oceniać. I o to pani Niemczynow prosi z swoim posłowiu, jednak czytając o tym, jak się bohaterka zachowuje, trudno powstrzymać się od oceny jej wyborów. Tak prowadzona fabuła pomaga zrozumieć skutki decyzji bohaterów, wniknąć w ich położenia, odczucia i dostrzec złożoność relacji międzyludzkich. Dodatkową siłą, poza stworzonymi postaciami, są listy i kartki z pamiętnika pisane pięknym językiem, nasycone miłością, tęsknotą, poetyckimi metaforami. To one, słowa napisane wiele lat temu, są motorem napędowym dla tego, co przeżywa bohaterka. Od nich wszystko się zaczyna i stanowią jeden z ważnych motywów w tej historii.

Pani Niemczynow uwypukla ludzkie słabości, doskonale opisując stan, w jakim znajdują się poszczególne postacie. Skłania do refleksji nad słusznością dokonywanych wyborów i działaniu pod wpływem uczuć, ale też nad sensem poszukiwaniu tego, co istnieje tylko w wyobraźni. Żyjąc w iluzji, nie dostrzega nic poza nią. Liczy się tylko jej potrzeba przeżycia czegoś ekscytującego i chęć  wprowadzenia zmian w codzienną rutynę.

Warto zaznaczyć, że obecna wersja książki „Jej portret” jest jej drugim wydaniem. Pierwsze ukazało się 5 lat temu i mimo upływu czasu, poruszane w niej kwestie są nadal aktualne.  Swoją historią skłania do zastanowienia się nad ważnymi aspektami życia, stawiając pytanie, czy warto żyć przeszłością. To opowieść o miłości, o którą zapomniano zadbać.  Autorka świetnie pokazuje, że pamiętamy to, co chcemy pamiętać, a wiele obrazów z przeszłości widzimy w romantycznych barwach. Ułożyła wszystko tak, że losy bohaterów opisane w powieści, mogą stanowić zamkniętą historię, ale też dają możliwość kontynuacji. Finałowe epizody mają bowiem w sobie ogromny potencjał na stworzenie kolejnej, wciągającej opowieści.

Recenzja w szerszej wersji została 

opublikowana na  DOBRE CHWILE

Recenzja powstała w ramach współpracy z księgarnią Bonito

i serwisem recenzenckim DOBRE CHWILE

Premiera wydania pierwszego: 30.01.2019

Premiera wydania drugiego: 29.01.2025r.

Ilość stron: 464

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68265-21-7

Wydawnictwo Luna

Moja ocena: 6/6

[38/25] -1751. - "Za nasze grzechy" TOM I z Emilem Grabem

Jakiś czas temu napisałam, że niektóre z recenzowanych przeze mnie książek dane jest mi przeczytać, dzięki portalowi DOBRE CHWILE, który współpracuje z księgarnią BONITO. Oto kolejna powieść, której moja recenzja ukazała się właśnie na tej stronie. Jest ona uzupełnieniem tekstu, który zamieszczam poniżej.

"Za nasze grzechy"

cykl: Emil Grab

Tom pierwszy

Ludwik Lunar

"Jestem głosem waszego sumienia, spisem waszych win i grzechów, 

które zostaną rozliczone."

„Za nasze grzechy” jest początkiem serii z Emilem Grabem. To kryminał, który ma swoje mocne i słabe strony. Do tych drugich zaliczyłabym styl, który nieco się ciągnie, gdyż wolno rozwijane są niektóre wątki, a tych jest dosyć sporo. Autor po mistrzowsku buduje napięcie od samego początku, gdyż już prolog jest bardzo zagadkowy i emocjonujący. Jest w nim przedstawiony jakiś mężczyzna, którego tożsamość jest nam na razie nieznana. Wypowiada on słowa, które są końcówką jego wypowiedzi. Całe jego oświadczenie i jego tożsamość poznajemy znacznie później. Gdy dotarłam do tego momentu, byłam tym odkryciem zaskoczona, ale też zaniepokojona. Nie od razu skojarzyłam, o kogo chodzi, bo w tej historii jest dosyć sporo osób, spośród których można typować winnego. Gdy poznałam jego tożsamość, aż musiałam wrócić do wcześniejszych epizodów, by zlokalizować winnego.

Głównym bohaterem jest prokurator Emil Grab, który zostaje wezwany na miejsce zbrodni i to bardzo nietypowej z makabrycznym efektem. Ma przed sobą na leśnej polanie ciało młodego mężczyzny, które ktoś zawinął w grubą, przezroczystą folię. Wkrótce pojawiają się kolejne ofiary potraktowane też w specyficzny sposób. W śledztwie pomaga mu technik kryminalny Tomasz Karaś i Jakub Błach – jego asystent, który okazuje się bystrym, inteligentnym człowiekiem z analitycznym umysłem. Z czasem dołącza do nich wskutek pewnych okoliczności, Pola Sass, dziennikarka pracująca w Extra TV. Pewnego dnia kobieta otrzymuje SMS z anonimowego numeru zapowiadający, że za 3 dni otrzyma mocny materiał z żądaniem jego opublikowania.

To dopiero początek wielu wydarzeń, zagadek, prób znalezienia psychopatycznego mordercy, który w chory sposób realizuje swoje wizje, które wydają się być specyficznym przesłaniem. Mimo wielu wydarzeń, fabuła nie pędzi z zawrotną prędkością, a jest raczej stonowana, jak na kryminał. Poszczególne sceny są rozciągnięte, drobiazgowe, a dopiero akcja ożywiła się w mniej więcej połowie. Mimo to trudno oderwać się od jej lektury, bo wyraźnie jest wyczuwalne zagrożenie, jakby za chwilę miało się złego wydarzyć. Niejednokrotnie zostałam zaskoczona sytuację, zwrotem akcji i tym, jak zostały poprowadzone poszczególne watki, Nie wszystkie mi odpowiadały, a nawet była zszokowana i zła za taki, a nie inny przebieg wydarzeń.

Gdyby całość miała chociaż takie tempo, jak w ostatnich rozdziałach, z pewnością kryminał pana Lunara byłby jeszcze  bardziej absorbujący i emocjonalny. Nie zawsze wyraża się jasno o tym, co dzieje się w poszczególnych rozdziałach. Czasami opisuje jakąś sytuację, osobę, pokazuje coś, co trudno umiejscowić i zrozumieć o co tu chodzi, kim jest dana osoba i jaki ma związek ze sprawą. Wszystko oczywiście wyjaśnia się z czasem i okazuje się być zaplanowanym zabiegiem.

Jednym z największych atutów "Za nasze grzechy" jest umiejętność stworzenia atmosfery niepokoju i niepewności. Autor potrafi niemal do samego końca prowadzić wszystko tak, że nie jesteśmy pewni, kto jest sprawcą i jakie są jego motywy, a to sprawia, że książka trzyma w napięciu do ostatniego akapitu. Niewątpliwym plusem są tez bohaterowie. Autor  wykazuje się mistrzowską umiejętnością budowania napięcia. Jego opisy są precyzyjne i szczegółowe, a postacie dobrze zarysowane. Porusza przy tym trudne tematy, takie jak przemoc, korupcja i moralne dylematy, co nadaje książce głębi i realizmu. To wszystko sprawia, że nie sposób zapomnieć zbyt szybko historii zawartej w debiutanckiej książce pana Ludwika Lunara, gdyż jej ciężka, momentami makabryczna,  mroczna atmosfera, ale też niektóre epizody  zapadają w pamięć na długo.

Recenzja tomu II "Przeszłość nie umiera nigdy"

MOJA RECENZJA NA DOBRE CHWILE

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią 

i serwisem 

Wydanie: I

Data premiery: 25.10.2023r.

Ilość stron: 416

Wymiary: 210x140 mm

Okładka: miękka

ISBN978-83-276-9948-0

Wydawnictwo: HarperCollins Polska

Moja ocena: 5/6

[166./24]1681."Dziewczyna z Konstancina" Tom II z Hanką Lubochowską

"Dziewczyna z Konstancina"

seria z Hanką Lubochowską

Tom drugi

Witold Horwath

"my przecież z natury jesteśmy ciekawskie, 

więc kusi nas to, co niedopowiedziane, ukryte."

Gdy  kilka miesięcy temu skończyłam czytać „Lisicę”, wydawało się, że to jest  jednotomowa powieść, ale potem miałam okazję sięgnąć po „Dziewczynę z Konstancina” i okazało się, że jest to kontynuacja historii z Hanką Lubochowską. Po raz kolejny piszę o tym, że irytuje mnie to, gdy nie ma informacji na okładce o tym, ze jest to seria lub cykl, co wprowadza czytelnika w błąd. Nie raz zdarza mi się, że czytać jakąś powieść i w trakcie wychodzi, że są w niej wątki ciągnące się z poprzednich tomów. Na szczęście w przypadku niniejszego cyklu, nie ma to aż takiego znaczenia, chociaż czytając po kolei, mamy pełniejszy obraz tego, co wydarzyło się w życiu bohaterki. 

Śledziliśmy w „Lisicy” los młodej dziewczyny, która w wyniku wielu splotów zdarzeń, odkryła w sobie żyłkę detektywistyczną. Wówczas, w roku 1917 miała 17 lat. Od tamtych wydarzeń minęło kilka lat i teraz nastał dzień dla niej niezwykle ważny i teraz towarzyszymy jej od chwili, gdy następuje dla niej ważna data, a jest nią 8 czerwca 1923 roku, gdyż spełniają się jej marzenia. To tego dnia po raz pierwszy przychodzi na stołeczny komisariat w roli pracownika policji. Wprawdzie jedynie, jako pracownik cywilny na stanowisku stenotypistki i protokolantki, ale wkrótce okazuje się, że w śledztwach wiedzie prym i w rzeczywistości aktywnie uczestniczy w śledztwach, nie ustępując swoimi działaniami mężczyznom.

W serii z Hanką Lubochowską każda historia dotycząca śledztwa stanowi zamkniętą całość, jak i wątki związane z niektórymi postaciami. W drugiej odsłonie jest jednak inna narracja. W „Lisicy” relacjonowała nam wszystko Hanka, a teraz w książce „Dziewczyna z Konstancina” dołącza do niej, jako narrator komisarz Paweł Sarnatowicz zwany Sarną.

Z łatwością wniknęłam w jej fabułę, która obfituje w wydarzenia, zwroty akcji wątki nie tylko związane z kryminalną zagadką, ale też osobistymi dylematami bohaterów. Autor umiejętnie prowadzi nasza uwagę budując stopniowo napięcie, klucząc pomiędzy odkrywanymi śladami i pokazując metody śledcze dostępne w okresie międzywojennym. Wówczas ważna była umiejętność kojarzenia faktów, dostrzegania niuansów w danej sprawie, kierowanie się intuicją i spostrzegawczością, a tego Hance nie brakuje. Tłem dla tej historii jest przedwojenna Warszawa i jej okolice, panujące wówczas zwyczaje, sposób mówienia, zwracania się do kobiet i podejścia do nich. 

Gdy czytam takie książki jak „Dziewczyna z Konstancina”, cieszę się, że żyję w obecnych czasach, gdzie kobieta postrzegana jest zupełnie inaczej, niż jeszcze 100 lat temu. Dzisiaj mamy więcej swobody, możemy spełniać swoje marzenia, wykonywać taki zawód, jaki chcemy i decydować o sobie w każdej kwestii. Jest to niewątpliwie interesujący kryminał retro z nutką romantyzmu, poczuciem humoru, ale też dreszczykiem emocji i odpowiednim napięciem. Różnorodność charakterystycznych postaci, atmosfera lat międzywojennych, dosyć szybki bieg wydarzeń, zaskakujące rozwiązanie zagadek kryminalnych sprawia, że powieść wciąga od pierwszej strony, dając wrażenie bycia w tamtym czasie poprzez działające na wyobraźnię opisy. Pan Horwtath robi to z niebywałym wdziękiem, barwnie i plastycznie uświadamiając tym samym jak wiele zmieniło się od tamtych czasów jeśli chodzi o postrzeganie roli płci pięknej w życiu społecznym i rodzinie.

Więcej w recenzji na Dobre Chwile

Recenzja tomu I pt.: "Lisica" 

Recenzja tomu III "Policjantka i romantyk"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią Bonito

i portalem Dobre Chwile

Wydanie: I

Data premiery: 30 maja 2023 r.

Liczba stron: 336

Wymiary: 145x205 mm

Oprawa: Miękka

ISBN: 978-83-67639-78-1

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 6/6

[153./24] 1668. - "Znaki zodiaku"

"Znaki zodiaku"

Maciej Marcisz

"Każde dobre kłamstwo ma w sobie solidne elementy prawdy"

Nie zawsze to, co widać na froncie okładki ma związek z tym, co znajdujemy wewnątrz książki. I w takich przypadkach zastanawiam się, dlaczego ona jest taka, a nie inna. Tak było z powieścią „Znaki zodiaku”, której opis i okładka oraz fragment na jej skrzydełku zwróciły moją uwagę, gdyż liczyłam na historię z otoczką mistycyzmu, tajemnicy, a nawet sensacji. Tymczasem nic z tych elementów nie znalazłam w tej opowieści, więc z każdą stroną mój zapał zaczął gasnąć. Książka okazała się opowiadaniem o charakterze obyczajowym z filozoficznymi wtrąceniami. 

Poznajemy Maksa i Idę, których łączy więź przyjacielska. Ona często zwierza mu się ze swoich przeżyć, pisząc do niego długie tekstowe wiadomości, które nazywa raportami z życia. Kilka dni temu zaręczyła się z Karolem, ma pracę, która ją nie satysfakcjonuje, więc ogólnie nie czuje się dobrze pod względem psychologicznym.

Maksowi też nie brakuje powodów do frustracji i zmartwień. Ma wyrobioną pozycję, jako pisarz, który zdobył popularność, dzięki swoim autobiograficznym wątkom w swoich książkach. Wkrótce ma zostać doceniony za swoją twórczość, gdyż czeka na niego nagroda literacka. Jednak wszystko może się zmienić, gdyż jeden ze studentów, który bierze udział w spotkaniu autorskim na Uniwersytecie Warszawskim, oświadcza mu, że ma dowody na to, że w jego powieściach autobiograficznych nie ma nic z tego, co faktycznie pisarz przeżył. Okazuje się, że chłopak pisze prace na temat jego powieści i dokopał się do informacji, które dowodzą, że pisarz udaje biednego, a nigdy nim nie był. 

Książkę zawiodła wprawdzie moje oczekiwania, ale nie oznacza, że jest to zła opowieść, gdyż została napisana poprawnie, jednak zabrakło mi w niej dynamiki i tego, czego się spodziewałam. Czekałam na jakiś przełomowy moment, ekscytujący zwrot akcji, który jednak nie nastąpiła, a całość nieco mi się dłużyła, mimo że książka nie jest zbyt gruba, bo ma niewiele ponad 200 stron.

Recenzja powstała w ramach współpracy z księgarnią Bonito

i serwisem DOBRE CHWILE, 

gdzie znajdziecie szerszą 

moją recenzję TUTAJ

Wydanie: I

Data premiery: 05.06.2024

Ilość stron: 224

Wymiary: 200 x 130 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8319-732-6

Wydawnictwo: W.A.B. / GW Foksal

Moja ocena: 3/6