[112/25] - 1825. - "Słowiańska krew" - Tom II

"Słowiańska krew"

Seria: Słowiańska saga

Tom drugi

Anna Krzysteczko

„Miłowanie jest jako ten kwiat – uschnie, 

jeśli go nie podlewać.”

Są opowieści, które nie tylko się czyta, ale których się chętnie słucha, mając wrażenie, jakby ktoś opowiadał je przy ogniu, w długą zimową noc. Taka właśnie jest „Słowiańska krew”, druga część historii o Żywce, Samborze i cienkiej granicy między rzeczywistością a światem niewidzialnym

Bez zbędnych wstępów fabuła zabiera nas ponownie do XIII wieku na Żywiecczyznę, gdy akurat panuje sroga zima, która wystawia ludzi na ciężkie próby. Tam, gdzie śnieg okrywa pola Żywiecczyzny, a wiatr niesie szept dawnych historii, rodzi się opowieść o uczuciach silniejszych niż mrok lasu i o ludziach naznaczonych przeznaczeniem.

Akcja tej części zaczyna się bowiem w styczniu roku pańskiego tysiąc dwieście dziewięćdziesiątego, a więc pięć lat po wydarzeniach w pierwszym tomie pt.: „Słowiańskie serce.” To czas rozbicia dzielnicowego, które trwa od 1138 roku i wciąż jest w kraju niespokojnie. Toczą się właśnie zacięte walki między księciem Władysławem Łokietkiem a Henrykiem IV Probusem o tron krakowski, ale nie jest to tematem tej powieści.

Z dala od wielkiej polityki toczy się życie zwykłych ludzi, takich jak Żywka i Sambor Żywieccy, nadal mieszkają w Zabłociu, niedaleko Żywca, pośród gór i lasów ze swoimi dziećmi.

Czasami zdarza się, że Żywka musi sama sobie radzić w domu, bo jej mąż udziela się w miejscowym przytułku, by pomagać chorym wrócić do zdrowia. Tego dnia, gdy ją spotykamy, jest właśnie taka sytuacja. W pewnym momencie jakiś nieznajomy mężczyzna dobija się do drzwi jej chaty. Niewiele myśląc, kobieta chwyta za kuszę, gotowa bronić siebie i dzieci. To spotkanie okazuje się być nieprzypadkowe, gdyż wkrótce losy tajemniczego napastnika splatają się z życiem Żywki i Sambora wystawiając ich wartości i uczucia na próbę.

Drugi tom „Słowiańskiej sagi” nie zawodzi, gdy wracamy do Żywki i Sambora, do świata, gdzie słowiańskie wierzenia przeplatają się z codziennością. Anna Krzysteczko ponownie udowadnia, że potrafi snuć opowieść tak, jak niegdyś robili to najlepsi bajarze i po raz drugi urzekła mnie swoją opowieścią. Styl autorki przywodzi na myśl dawne podania snute przy cieple paleniska przez wędrownego gawędziarza. Jest w nich prostota, ale i głębia, oraz realność świata, który splata się z tym niewidzialnym, dającym o sobie znać w różnych formach. Niektóre z tych sił żyją nadal w pamięci ludzi, którzy przechowują dawne wierzenia jak żar pod popiołem. Inne objawiają się tylko tym, którzy pragną dostrzec niezwykłość w otaczającej ludzi naturze, w najcichszym szmerze puszczy, w śladzie wilka na śniegu, w nagłym błysku zrozumienia, czy szumie drzew. To właśnie wobec tej pierwotnej, dzikiej duchowości nowa wiara często staje w opozycji. Jest chłodna, pełna dogmatów, nieufna wobec tego, czego nie sposób zmierzyć ani zamknąć w sakramentach i dostrzec gołym okiem, czy objąć rozumem. Przedstawicielem tej części społeczności jest Sambor, który nie zawsze postępuje właściwie. Ma w sobie cechy, które czasami wyłaniają się w niektórych sytuacjach. Mając za sobą przeszłość związaną z kościołem, uosabia ten świat porządku i powinności, jednak nie potrafi uleczyć własnego serca z ran przeszłości. Z oddaniem pomaga chorym w niedalekim przytułku, ale wobec dawnych wrogów, a nawet przyjaciół, którzy go zawiedli, pozostaje surowy i nieprzejednany. Nie ma w jego sercu dla nich miłosierdzia. Podobnie jest z jego spojrzeniem na dawne rytuały i przekonania, jakie wciąż są w umysłach społeczności, z jego żoną włącznie. Nie rozumie, że nie wszystko da się wyprzeć z duszy, nawet jeśli ktoś przez lata próbował ją okiełznać modlitwą i nakazami. Wyraźnie widać, że mimo upływu trzech wieków od słynnego chrztu Mieszka I, wciąż żywe jest duchowe dziedzictwo przodków, szept pradawnych bogów i ślady dawnych rytuałów.

Tę stronę reprezentuje Żywka, która stara się żyć według nakazów katolickiej wiary, ale w sercu wciąż ma to coś, czego nie da się zetrzeć modlitwą ani święconą wodą: ciepłą obecność starej wiary, zakorzenionej głębiej niż słowa. To ona potrafi wybaczać, nieść pomoc, stanąć po stronie słabszych i krzywdzonych. Jest kobietą nieprzystającą do swoich czasów. Nie jest pokorna, grzeczna, zajęta tylko domowymi obowiązkami, lecz też nieustępująca w walce o siebie, rodzinę, broniąc swego honoru, nie dając sobą rządzić, wykazując się odwagą. Za swoim mężem i dziećmi jest gotowa pójść w ogień i nadstawiać swoje życie za ich bezpieczeństwo.

Mimo to razem tworzą parę, których nie omijają nieporozumienia, niesprawiedliwość, kłótnie i problemy, ale zawsze wszelkie niesnaski zwycięża miłość. Jednak, to nie tylko wiara sama w sobie jest źródłem największego bólu, lecz ludzie. Ci, którzy najgłośniej mówią o boskich nakazach, potrafią być najbardziej zawistni, okrutni i bezlitośni wobec tych, którzy nie mieszczą się w ich ciasnym obrazie świata. Żywka doświadczyła tego na własnej skórze: plotek, oszczerstw, złośliwości podszytej pozorną pobożnością. Ma w sobie siłę wyrozumiałości, współczucia i przebaczenia, które nie domaga się poklasku, lecz buduje mosty tam, gdzie inni wznoszą mury.

„Słowiańska krew” to opowieść, w której historia splata się z dawnymi wierzeniami i codziennym życiem bohaterów. To historia o namiętnościach, moralnych rozterkach i cienkiej granicy oddzielającej świat realny od tego, co magiczne i niepojęte. Autorka nie robi nic na siłę, a jej słowa płyną wraz z kolejnymi wydarzeniami, w które zgrabnie wplecione zostały słowiańskie wierzenia, które dodają całości magicznej i mistycznej oprawy.

Z niecierpliwością wyczekuję trzeciej odsłony tej niezwykłej sagi, bo przecież nie wszystko zostało jeszcze powiedziane. Wciąż nie wiadomo, co się stało z niektórymi osobami i jak dalej potoczą się losy rodziny Żywieckich po tym, co wydarzyło się w ostatnich akapitach książki „Słowiańska krew.” Mam nadzieję, że kolejna opowieść raz jeszcze otworzy przed nami te drzwi, za którymi czeka magia, człowieczeństwo i pulsująca w tle pamięć dawnych bogów.

Recenzja tomu I "Słowiańskie serce"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorką

Wydanie: I

Data premiery: 28.05.2025r.

Liczba stron: 336

Wymiary: 200 x 145 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-68302-29-5

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

                          

a w tak zapakowanej paczce, poza książką znalazłam to:

[60/25] -1773. - "Dworek nad Biebrzą" Tom III - "Testament dziadka"

"Testament dziadka"

Cykl: Dworek nad Biebrzą

Tom trzeci

Urszula Gajdowska

„istnieje taka miłość, która dojrzewa, 

zanim zostanie odkryta”

I oto mam za sobą trzecią odsłonę trylogii „Domek nad Biebrzą”, której fabuła nie toczy się tylko w Polsce, ale wybiega poza granice naszego kraju. W poznawaniu ich kolejnych bohaterów nasza uwaga skupiała się przede wszystkim na synach hrabiny Modlińskiej. Poznaliśmy już Klemensa, najstarszego z braci, po nim śledziliśmy losy Anthony’ego, a teraz, wraz z trzecią odsłoną zatytułowaną „Testament dziadka” przyszedł czas na bliższe poznanie Maurycego. Trudno stwierdzić, dlaczego to zawsze ci najbardziej niesforni bohaterowie intrygują najbardziej? Być może dlatego, że starają się żyć po swojemu, może ich bunt wobec konwenansów i chęć życia na własnych zasadach.

Jest lipiec 1924 roku, kilka tygodni po wydarzeniach w „Przeklętym posagu”. Od razu, wraz z pierwszą stroną przenosimy się do Londynu, w którym mieszka ze swoją matką, baronową Cavendish, Cordelia, starsza siostra, niespełna szesnastoletniego Cecila. Obie kobiety martwią się o jego przyszłość, gdyż ma on pewną przypadłość, utrudniającą mu normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Młodzieniec ma bowiem lęk przed mówieniem i przed ludźmi. Panie zdają sobie sprawę, że jeżeli nic się nie zmieni, Cecil straci nie tylko miejsce w Izbie Lordów, ale też majątek zapisany w testamencie dziadka, którego zapis chce podważyć sir Fergusson. Do tego będzie miał on argumenty, by chłopiec znalazł się w domu dla obłąkanych, a one mogą znaleźć się na ulicy.

Do tej pory żaden z zatrudnionych nauczycieli nie wytrzymał z młodym lordem zbyt długo. Chłopiec nie wykazywał wobec nich woli kontaktu. Nadzieja pojawia się wraz z nowym guwernerem, którym zostaje Maurycy Modliński., który podąża śladami tajemniczej damy.

Pół roku temu Maurycy poznał pewną damę, której twarz przesłaniała maska, skrywająca jej oblicze. On przedstawił się jej innym nazwiskiem, ona także nie podała mu, kim jest naprawdę. Jednak on wciąż ma w pamięci piękne oczy. To te wydarzenia sprawiły, że teraz znajduje się w Londynie.

Do angielskiej stolicy przybywa też energiczna madame Moreau, która poszukuje tutaj odpowiedzi na swoje pytania dotyczące jej przeszłości. Jest ona kobietą po czterdziestce, a matce Maurycego zawdzięcza opiekę po tym, czego w przeszłości doświadczyła. Jej postać wzbudziła moją sympatię w tomie drugim, a teraz to wrażenie jeszcze się pogłębiło. Madame Moreau to osoba inteligentna, mądra i pełna ciepła. Naprawdę nazywa się Marysia Matajowa i wciąż nie wie, co wydarzyło się w jej życiu, więc także ona ma swoje sekrety do odkrycia.

Autorka dużą wagę przywiązała do wątku Cecila i zaburzenia lękowego, które w tamtych czasach nie było odpowiednio diagnozowane. Dziś wiemy o takich trudnościach więcej, a pani Gajdowska doskonale zna temat. Zdradziła bowiem w posłowiu, że jest matką dziecka z mutyzmem wybiórczym. Powieść pozwala wniknąć w umysł osoby cierpiącej na fobię polegającą na lęku przed mówieniem, ukazując zarówno ówczesne metody leczenia, jak i społeczne podejście do neuroodmienności.

Biegnie on wraz z kilkoma innymi, z których istotny jest też motyw relacji między Maurycym, a Cordelią oraz intrygami toczącymi się wokół testamentu i spadku. Razem tworzą niestandardową, wciągającą, zaskakującą i wielowątkową opowieść o ludzkich losach splecioną w jedną, wspólną historię.

Trylogia „Testament dziadka” to wspaniała podróż w czasie, do świata, który jest niezwykle barwny, romantyczny, ale też trudny, zwłaszcza dla kobiet. Autorka stworzyła wyjątkowych, złożonych bohaterów, a ich losy dostarczyły mi mnóstwo emocji. Wielowątkowość poszczególnych historii w połączeniu z galerią barwnych postaci jest lekturą wciągającą, silnie oddziałującą na emocje i wyobraźnię.

Bardzo polubiłam wszystkich bohaterów, ale szczególnie przypadli mi do serca Anthony i Maurycy, ale i Ksawery wzbudza zainteresowanie swoją nietuzinkową osobowością. Ich przemiana i sposób postępowania pokazują, że każdy człowiek przechodzi transformację, a jej siłą napędową jest miłość. Pani Urszula Gajdowska odsłania w tej trylogii swój talent do tworzenia opowieści, które przemawiają do serc czytelników i pozostają w nich na długo. W moim także zajęła szczególne miejsce, bo trudno zapomnieć o tak znakomicie wykreowanych postaciach i napisanej historii z ich udziałem.

Recenzja tomu I "Zaginione klejnoty"

Recenzja tomu II "Przeklęty spadek"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery: 20.09.2023r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-67813-00-6

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

[59/25] -1772. - "Dworek nad Biebrzą" Tom II - "Przeklęty posag"

"Przeklęty posag"

Cykl:  Dworek nad Biebrzą

Tom drugi

Urszula Gajdowska

„Czasem ludzie dochodzą do pewnej granicy i z pozoru niewinny incydent powoduje, że tracą samokontrolę.”

W pierwszym tomie serii „Dworek nad Biebrzą” pod tytułem tytuł „Zaginione klejnoty” Urszula Gajdowska zabrała nas do XIX-wiecznej Polski, na uroczą wieś położoną nad Biebrzą. Poznaliśmy w nim trzech braci: Klemensa Krzyżewski, Anthony’ego Athertona i Maurycego Modlińskiego,  synów hrabiny Modlińskiej. Ich nazwiska różnią się, ponieważ każdy z nich jest owocem innego małżeństwa ich matki. 

Bohaterem książki „Zaginione klejnoty” był najstarszy z braci, Klemens, którego perypetie uczuciowe rozpalały zmysły. W finałowych scenach pierwszego tomu autorka zainicjowała wątek, którego rozwinięcie poznajemy w drugim tomie serii, zatytułowanym „Przeklęty posag”, który dotyczył drugiego z braci. Zauważył on wówczas w starszej kobiecie zmierzającej z dużym kufrem na statek, coś znajomego, coś co przypominało mu kogoś. Okazało się, że jest nią Henrietta Fleming, która ma swój cel, by opuścić rodzinny kraj.

Anthony dał się poznać, jako człowiek pełen uroku, empatii, kultury, choć o nieco sztywnym usposobieniu ale zawsze gotowy do niesienia pomocy. Teraz, gdy poznajemy go bliżej, ujawniają się jego dylematy, rozterki i cechy charakteru, które wcześniej były tylko delikatnie zarysowane. Na jego decyzje wpływają niespodziewane wydarzenia, uczucia, ciekawość, a także relacje rodzinne i sekrety sięgające przeszłości jego ojca. Jest mężczyzną inteligentnym, stanowczym i upartym, co sprawia, że nie zamierza odpuścić tak łatwo, by odkryć co skrywa Henrietta.

Relacja między Anthony’m a Henriettą ma dramatyczny, ekspresyjny, a jednocześnie zabawny początek, który stopniowo ewoluuje, prowadząc do wielu niespodziewanych zwrotów akcji. Początkowo nacechowana dystansem, ich relacja powoli odkrywa głębsze warstwy, budując napięcie zarówno na poziomie emocjonalnym, jak i fizycznym.

Druga część cyklu ma podobny charakter do pierwszej części, ale też wprowadza nowe postacie i elementy. Fabuła wychodzi poza polskie granice i wraz z toczącą się opowieścią i bohaterami udajemy się do Anglii. Rozwijają się też wątki znane z pierwszego tomu, jednocześnie wzbogacając opowieść o nowe perspektywy i tajemnice. Autorka zadbała też o to, by przypomnieć niektóre istotne fakty z pierwszej części, dzięki temu nie czujemy dezorientacji. Pojawiają się też postacie poznane w „Zaginionych klejnotach”, niektóre wątki się łączą, a jednym z przewodnich motywów jest sprawa klejnotów, nad którymi ciąży klątwa. Ten wątek łączy się z wydarzeniami z pierwszego tomu, gdzie biżuteria również odgrywała istotną rolę.

„Przeklęty posag” to także historia pełna niespodziewanych zwrotów akcji, w których kryminalne zagadki, rodzinne tajemnice oraz decyzje związane mają szczególne znaczenie.  Urszula Gajdowska w zgrabny sposób łączy intrygi z historycznym tłem, romansem oraz społecznymi uwarunkowaniami, które dominowały w XIX wieku, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Podkreśla bezsens tych ograniczeń, wyrażony poprzez kolejne postacie kobiece w trylogii „Dworek nad Biebrzą”.  Widoczny jest też kontrast pomiędzy polskimi a angielskimi realiami, co jest wartością dodaną do tej powieści. Dzięki temu możemy jeszcze bardziej docenić różnorodność realiów, w których poruszają się bohaterowie, oraz dostrzec uniwersalne wartości, które zawsze odgrywają kluczową rolę w ludzkich wyborach.

Powieść porusza przy okazji, wiele ważnych tematów, takich jak rola kobiet, granice ich wolności oraz relacje międzyludzkie w kontekście zarówno rodzinnych więzi, jak i romantycznych związków. Henrietta wnosi do fabuły świeże spojrzenie na rolę kobiet w XIX wieku, ukazując swoją determinację i niezależność w świecie ograniczonym przez sztywne społeczne reguły. Jak na tamte czasy jest kobietą odważną i nietuzinkową, co ożywia fabułę i ubarwia ją swoją osobowością.

„Przeklęty posag” porusza, angażuje emocjonalnie, wzrusza i bawi, skłania przemyśleń nad tym, jak wiele zmieniło się w światopoglądzie w ciągu ostatnich dwustu lat. Towarzyszymy bohaterom w sytuacjach pełnych napięcia i emocji, odkrywając rodzinne tajemnice, kryminalne zagadki, a nawet pojawiają się elementy paranormalne w postaci zjaw, dziwnych zdarzeń, które pomagają rozwiązać sekrety związane z posagiem i klejnotami. Narracja prowadzona w trzeciej osobie pozwala na szerokie spojrzenie na wydarzenia, dając czytelnikowi przewagę wiedzy nad bohaterami. 

Powieść stanowi znakomitą kontynuację trylogii „Dworek nad Biebrzą”, przenosząc swoją historią w złożony świat pełen intryg, trudnych wyborów, konwenansów dając nam możliwość wgłębienia się w osobowość postaci i przeżywania razem z nimi emocjonujących sytuacji, rozwoju uczuć obwarowanych zewnętrznymi i społecznymi ograniczeniami. To opowieść, napisana z pasją, znajomością tematu, realiów tamtych czasów, co nadaje całości uroku, poczucia naturalności i szczególnego, romantycznego klimatu.  

„Przeklęty posag” to zgrabnie połączenie wątków historycznych, elementów romansu i kryminału z metafizycznym zabarwieniem. Z tego powodu z pewnością zadowoli ona miłośników wielowymiarowych postaci, klimatycznych opisów i zaskakujących zwrotów akcji. Przebieg wydarzeń, wiele emocjonalnych sytuacji sprawia, że napisana historia dostarcza nam niezapomnianych wrażeń i zachęca do sięgnięcia po kolejny tom cyklu.  

Recenzja Tomu I: "Zaginione klejnoty"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 15.06.2023r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-67102-86-5

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

[57/25] -1770. "Dworek nad Biebrzą" Tom I - "Zaginione klejnoty"

"Zaginione klejnoty"

Cykl: Dworek nad Biebrzą

Tom pierwszy

Urszula Gajdowska

„życie nie składa się jedynie z samych rozrywek, 

a te zarezerwowane są wyłącznie dla wybranych”

Biebrza, pięknie położona rzeka na Podlasiu, wijąca się wśród urokliwych łąk i lasów, mogłaby opowiedzieć niejedną historię, których była świadkiem. Być może także taką, jaką spisała Urszula Gajdowska w swojej książce „Zaginione klejnoty”, otwierającej trylogię o mieszkańcach pewnego dworku nad Biebrzą.

Urszula Gajdowska zabiera nas wraz z tą historią do czasów, gdy konwenanse były ważniejsze niż człowiek, szczególnie w odniesieniu do kobiet. Dziś takie ograniczenia wydają się oburzające i trudne do zaakceptowania, ale warto pamiętać, że nie zawsze płeć piękna miała prawo do swobody w decydowaniu o swoim życiu.

Akcja rozgrywa się w 1823 roku, w czasach, gdy życie kobiet było podporządkowane surowym normom społecznym. W takich realiach osadzona została historia Izabeli Wieczorek – dwudziestotrzyletniej panny na wydaniu, która stara się odnaleźć swoje miejsce w świecie. Dziewczyna mieszka w dworku swojego wuja, wicehrabiego Giełczyńskiego, który otoczył ją opieką po tragicznej śmierci jej rodziców. Chociaż jednym z jej celów jest małżeństwo, nie wynika to z pragnienia zmiany statusu, lecz z chęci uwolnienia się spod opieki wuja. Jednakże znalezienie męża okazuje się trudnym zadaniem – Izabela ma buntowniczy charakter, który nie pozwala jej na całkowite podporządkowanie się społecznie narzuconym normom. Jej niepokorne zachowanie oraz niekonwencjonalne podejście do życia wzbudzają zgorszenie i niechęć wśród otoczenia.

W tamtych czasach nawet niewinne gesty, jak rozmowa z mężczyzną sam na sam czy samotny spacer po okolicy, uchodziły za skandaliczne. Choć z dzisiejszej perspektywy nie ma w przeszłości Izabeli nic złego, ówczesna arystokracja postrzegała jej zachowanie, jako kompromitujące i nieprzyzwoite, a to wiązało się z separowaniem od towarzystwa i ogólnej niechęci.

W jej otoczeniu ważną postacią staje się baron Klemens Krzyżewski – ponad trzydziestoletni mężczyzna, który niespiesznie podchodzi do kwestii zamążpójścia. Choć początkowo Klemens wydaje się niechętny wobec Izabeli, z czasem zaczyna dostrzegać jej nietuzinkowy urok. Baron regularnie odwiedza wicehrabiego Giełczyńskiego, lecz jego wizyty mają swój ukryty cel – poszukiwanie zaginionego młodzieńca Gniewomira Guzowskiego oraz rodowego pierścienia, przekazywanego kolejnym dziedzicom. Klemens podejrzewa, że Izabela może być powiązana z kradzieżą cennej biżuterii, biorąc pod uwagę jej tajemniczą i dla wielu gorszącą przeszłość.

W pierwszym tomie trylogii poznajemy charakterystycznych, nietuzinkowych bohaterów, którzy są wplątani w pełną wydarzeń fabułę z szeroką gamą emocji i zwrotów akcji. Ważne wydarzenia rozgrywają się głównie w pałacyku hrabiny Modlińskiej, która zaprasza wicehrabiego wraz z Izabelą na bal. Tam wkraczają na scenę synowie hrabiny, wśród nich wyróżnia się Anthony, który wzbudza zainteresowanie Izabeli, oraz Klemens, najstarszy z rodzeństwa, syn hrabiny z jej pierwszego małżeństwa. Jest jeszcze najmłodszy z braci i najbardziej niesforny: Maurycy Modliński, który korzysta z życia w pełni i zyskuje sympatię otoczenia, zwłaszcza kobiet.

„Zaginione klejnoty” to opowieść pełna napięcia i emocji, w której splatają się rodzinne tajemnice, kryminalne zagadki oraz walka o niezależność. Autorka zgrabnie łączy realia XIX-wiecznej Polski z kryminalnym wątkiem, który dodaje historii tajemniczego charakteru. Barwne opisy ówczesnego życia na wsi doskonale oddają klimat epoki, ukazując panujące zasady towarzyskie oraz ich wpływ na relacje międzyludzkie i życie kobiet. Opierając powieść na zasłyszanych rodzinnych opowieściach, Urszula Gajdowska tworzy fabułę fikcyjną, ale nacechowaną autentycznością.

Zanurzamy się w świecie pełnym kontrastów – między malowniczą scenerią wsi a tajemnicami, które z czasem wychodzą na jaw. Dbałość o szczegóły oraz umiejętność tworzenia wielowymiarowych postaci sprawiają, że historia nabiera głębi. „Zaginione klejnoty” poruszają wątki związane z lojalnością, siłą więzi rodzinnych oraz walką o niezależność, czyniąc z tej książki lekturę zarówno wciągającą, jak i skłaniającą do refleksji. Jest to idealny wstęp do trylogii, zachęcający do poznania dalszych losów mieszkańców dworku nad Biebrzą.

Recenzja tomu II: "Przeklęty posag"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I
Data premiery: 22.03.2023r.
Ilość stron: 336
Wymiary: 145x205 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-67102-81-0
Wydawnictwo: Szara Godzina
Moja ocena: 6/6

[03./25] - 1716. - "Słowiańska serce" - Tom I

"Słowiańskie serce"

seria: Słowiańska saga

Tom pierwszy

Anna Krzysteczko

„nikt nie widzi belki w swoim oku, 

zaś drzazgę z cudzego gotów jest wydłubać gołymi rękami 

razem z okiem”

Gdy widzę książkę z tytułem nawiązującym do naszych przedchrześcijańskich wierzeń, a do tego uroczą okładkę, wówczas bez zastanowienia mam ochotę ją przeczytać. Zawsze jestem ciekawa, jak ten wątek wykorzysta autorka danej powieści i podobnie stało się w przypadku książki pt.: „Słowiańskie serce”. Dodatkowo moje zainteresowanie wzmocnił ciekawy opis redakcyjny, który obiecywał historię z romantycznym wątkiem osadzonym w czasach, które dziś trudno nam sobie wyobrazić.

Od razu, wraz z otwarciem pierwszej strony, wkraczamy w konkretną akcję. Najpierw poznajemy zakonnika, którego imię klasztorne to Samuel, ale wszyscy znają go, jako Sambor. Tego dnia, gdy zaczyna się ta historia, znajduje on ledwo żywą dziewczynę o imieniu Żywia leżącą pod kapliczką Świętego Krzyża. Stan Żywii jest tragiczny, a do tego w ręku dziewczyna trzyma zawiniątko z bladym niemowlęciem, którą ksiądz początkowo wziął za lalkę. Nie wiedząc, co zrobić i jak jej pomóc, Sambor wpada na pomysł, by oddać ją pod opiekę Jadwigi Piekarzowej, bogatej mieszkanki Żywca, która odziedziczyła piekarnię i duży dom po swoich rodzicach. Niestety, zakonnik nie ma w tym momencie pojęcia, że w ten sposób zgotował dziewczynie piekło.

Debiutancka powieść Anny Krzysteczko „Słowiańskie serce” zabiera nas na Żywiecczyznę, do XIII wieku, a konkretnie do 1285 roku. Mimo, że od razu jesteśmy świadkami konkretnych zdarzeń, to fabuła wciągała mnie powoli w swoje nurty. Jest to jednak wrażenie jedynie początkowe, gdyż z każdym kolejnym rozdziałem przybywa wydarzeń, wątków i postaci wzbudzających często skrajne odczucia, a to wszystko skupiało moją uwagę do końca.

Atutem jest historyczne tło, jakie towarzyszy wydarzeniom, wraz z opisami pięknych terenów, słowiańskich wierzeń i panujących wówczas obyczajów. Styl pisarski jest bardzo barwny, plastyczny, oddający różnorodny charakter ludzkich osobowości i wyzwalający mnóstwo emocji. Autorka zgrabnie i sugestywnie ukazuje ówczesne realia życia, panujące zasady, prawo, obyczaje, ale też bezprawie i zło tkwiące w człowieku. Uderza fakt, że są to osoby deklarujące się, jako wierzące, chodzące do kościoła, modlące się, a w życiu postępujące wbrew temu, co wyznają.

To też opowieść, w której zderzają się dwa światy: pierwszy to ten, który wkroczył na nasze ziemie wraz z chrztem Mieszka I w 966 roku, a drugi to świat wierzeń Słowian, które są duszone przez panującą religię chrześcijańską.

„Słowiańskie serce” to niewątpliwie ciekawa pozycja czytelnicza, wyróżniająca się pod względem poruszanych tematów, miejsca akcji i zawiłych losów głównych bohaterów, którzy zostali wplątani w sytuację wynikającą z niespodziewanych splotów wydarzeń. Śledzimy ich dzieje w narracji trzecioosobowej, dzięki czemu wiemy, co się z nimi dzieje, ale też poznajemy inne wątki, które uzupełniają nam całą opowieść.

Historia pokazuje też, jak łatwo popaść w niełaskę, bez weryfikacji, czy dana sprawa jest prawdziwa, czy nie, co widać na przykład w chwili, gdy ma miejsce mało sprawiedliwy sąd nad bohaterką w sądzie. Liczą się pieniądze i władza, a nie sprawiedliwość i to doskonale zostało naświetlone.

To sprawia, że jeszcze bardziej integrujemy się z bohaterami, zwłaszcza z piękną, młodą, nieszczęśliwą Żywią, wokół której jest wiele niejasności. Nie wiemy skąd się ona wzięła na tych terenach, dlaczego znalazła się w takiej dramatycznej sytuacji i kim właściwie jest. I chociaż stopniowo jej przeszłość jest ujawniana, to wrażenie tajemnicy towarzyszy nam niemal przez większość fabuły. Nie brakuje, więc w niej zwrotów akcji, zaskakujących wydarzeń, emocji, a przede wszystkim słowiańskiego klimatu. Nie do końca jestem usatysfakcjonowana zakończeniem, ale już wiem, że w lipcu tego roku będzie kontynuacja dalszych losów Żywii i Sambora.

Recenzja tomu II "Słowiańska krew"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 17.10.2024r.

Liczba stron: 368

Wymiary: 200 x 145 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-67813-58-7

Wydawnictwo Szara Godzina

Moja ocena: 5/6

1469. - "Niedokończony list"

"Niedokończony list"

Ewa Szymańska

Gatunek: powieść obyczajowa, romans

Wydanie: I

Data premiery: 11.09.2023r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-67102-89-6

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 4/6

„Pamiętaj, życia nie da się cofnąć, a jeden błąd może się za człowiekiem ciągnąć latami"

Życie potrafi niejednokrotnie nas zaskoczyć serwując sytuację, której nigdy byśmy się nie spodziewali. Zwłaszcza w obrębie rodziny wydaje się, że znamy się wzajemnie bardzo dobrze i nie mamy przed sobą tajemnic. Jednak bywa też tak, że o niektórych sekretach dowiadujemy się po dłuższym czasie, a czasami po śmierci bliskiej osoby, tak jak miało to miejsce w życiu bohaterki książki „Niedokończony list”.

Marta jakiś czas temu opuściła rodzinny dom w Grabowie i przeniosła się do stolicy. Tam pracuje, prowadzi ustabilizowane życie, ale od jakiegoś czasu pojawiają się problemy w jej małżeństwie z Danielem. Dochodzi do tego, że on ją zostawia i odchodzi do swej nowej miłości. Pewnego dnia dzwoni do Marty ciotka Halina z wiadomością, że jej mama jest w ciężkim stanie i może wkrótce zakończyć swoje życie. Niestety, nie udało się córce zobaczyć z matką. Odeszła po ciężkiej chorobie. Razem z jej śmiercią umarło też małżeństwo Marty, gdyż w takim dramatycznym momencie Daniel poinformował ją, że chce rozwodu.

Dwa miesiące po pożegnaniu mamy, Marta postanawia powrócić na jakiś czas do Grabowa, chcąc schować się ze swoim żalem, pretensjami do życia, bezradnością i złością. Tych stanów nie brakuje przez kilkanaście pierwszych stron książki, gdy poznajemy okoliczności, które doprowadziły życie yej bohaterki do obecnego punktu. Porządkując rzeczy po mamie i przeglądając jej ulubione książki, znajduje w jednej z nich złożoną na pół karteczkę, na której znajduje się tekst napisany przez rodzicielkę. Wygląda to tak, jakby mama chciała coś wyjawić córce, ale w ostatnim momencie się rozmyśliła. Marcie nie daje to spokoju i próbuje dociec, o co mamie chodziło.

Skusiłam się na książkę „Niedokończony list” , gdyż zaintrygował mnie opis redakcyjny, a do tego zauroczyła mnie oprawa graficzna okładki. Możemy na niej przeczytać, że pani Ewa Szymańska napisała piękną i wzruszającą opowieść o losach dwóch kobiet, matki i córki, Elżbiety i Marty. Elżbieta wychowała się w latach osiemdziesiątych, natomiast Marta, jej córka, współcześnie. I ta informacja była dla mnie kluczowa, gdyż dzięki niej łatwiej mogłam zorientować się, o kim opowiada fabuła oparta na dwóch liniach czasowych, które, niestety, nie są wyraźnie w powieści zaznaczone. Pomijając jednak tę niedogodność, wgłębiłam się w tę opowieść, przenosząc się na przemian w czasie o kilkadziesiąt lat wstecz i potem z powrotem do obecnej rzeczywistości.

Pokolenie Elżbiety od pokolenia Marty dzieli wiele lat, ale łączą na pewno podobne problemy. Natomiast zdecydowanie widać różnicę w podejściu do nich w okolicznościach, w jakich dorastały obie kobiety. Życie Elżbiety przypadło na lata PRL-u i tutaj autorka bardzo dobrze oddała nastrój tamtego okresu. Po pojawiających się faktach, które miały miejsce w ówczesnej rzeczywistości, można wywnioskować, że młodość matki Marty przypadła na czas przemian ustrojowych i społecznych w Polsce. Z kolei Marta odzwierciedla współczesne pokolenie kobiet, które często muszą same radzić sobie z problemami pojawiającymi się w ich życiu, ale też mają zupełnie inne możliwości i warunki egzystencjalne.

Historia napisana przez panią Ewę Szymańską jest ciekawa, ale niestety, nie do końca satysfakcjonujący był sposób prowadzenia fabuły, która zbyt mocno się snuła, a to dlatego, że autorka zastosowała formę w większej części opisową. Przewaga tekstu ciągłego nad tekstem dialogowym jest dosyć duża, więc czytanie momentami jest nużące. Poza tym nagminnie mieszają się wspomnienia z teraźniejszością, co sprawia, że tracimy główny bieżący wątek. Nikną gdzieś ważne wydarzenia wyłaniające się z potoku wielu słów.

Już pierwsze akapity wprowadzają niewielki bałagan, bo zbyt słabo oddzielone zostało to, co jest teraz, od tego, co było. Przeszkadzało mi też to, że nie jest jasno i wyraźnie oznaczony czas zdarzeń. Najpierw poznajemy Martę, a w kolejnym rozdziale Elżbietę, ale w jakich latach toczą się ich losy, tego można się oczywiście domyślić, ale lubię mieć w powieściach jasno określoną sytuację.

Jeżeli zatem lubicie powieści z rozciągniętymi przemyśleniami, wspomnieniami i refleksjami, z których wyłaniają się też sekrety, romanse, młodzieńcze porywy serca, ale też nostalgiczne powroty do przeszłości przeplatane autentycznymi zdarzeniami z naszej współczesnej historii, to z pewnością powieść Was usatysfakcjonuje. Mnie nie do końca ona urzekła, ale nie oznacza to, że dla innych nie będzie ona fascynująca.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu:

1314. - "Powrót bodyguarda" Tom III

Powrót bodyguarda

Seria: Sekret bodyguarda

Tom III

Marta Maciejewska

Wydanie: I

Data premiery: 14.02.2023r.

Liczba stron: 312

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-67102-80-3

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 5/6

„Nic nie dzieje się drugi raz i dlatego trzeba doceniać to, co mamy.”

Po wydarzeniach, które śledziliśmy w drugim tomie serii "Sekret bodyguarda", zakochani uciekli do Grecji, by tam odpocząć po dramatycznych doświadczeniach i poszukać sposobu uporządkowania życia. Nie jest to łatwe, gdy dawni kumple Theo zawiedli, a Mikaela straciła najbliższą przyjaciółkę. Gdy zaczynamy towarzyszyć im w kolejnej porcji przygód, zastajemy ich na jednej z greckich plaż. Z daleka wyglądają jak szczęśliwa para bez problemów. Jednak pozory są mylące, gdyż ich życie już dawno przestało być beztroskie. Mają, bowiem za sobą traumatyczne przeżycia, których efektem jest groźba więzienia, a nawet śmierci. Zwłaszcza Theo ma się, czego obawiać, gdyż jako złodziej i haker naraził się wielu bogatym ludziom, a najbardziej kobietom, których omamił swoim urokiem, by potem je okraść. Mikaela wie, z kim się związała i teraz razem z nim dźwiga ciężar przeszłych zdarzeń, ale zaczyna powoli mieć dość takiego życia i pragnie odzyskać nad nim kontrolę. Bywały takie momenty, gdy Mikaela mnie drażniła swoim zachowaniem, pretensjami, niepotrzebnym osądzaniem i błędnym wyciąganiem wniosków. Postawa Theo w tej części wzbudza sympatię. Nie mam jednak porównania z jego wersją w dwóch pierwszych częściach, więc podejrzewam, że przeszedł ogromną przemianę. Jednak nie we wszystkim jest szczery i próbuje działać w tajemnicy przed ukochaną.

Biorąc do ręki trzecią część trylogii, obawiałam się trudności z rozeznaniem się w zawartej w niej historii, gdyż nie miałam okazji przeczytać dwóch pierwszych tomów. Jednak bez problemów wniknęłam w tok wydarzeń, gdyż autorka zadbała o małą retrospekcję dotychczasowych zdarzeń, także dla czytelników, którzy czekali na zwieńczenie serii. Ostatnie spotkanie z bohaterami było w zeszłym roku, więc im także na pewno przyda się takie przypomnienie. Czytanie, zatem trzeciej części w oderwaniu od dwóch pierwszych tomów nie powodowało u mnie chaosu, a kolejne wydarzenia w życiu bohaterów czytałam momentami z zapartym tchem.

Pierwsze kilkanaście rozdziałów ich życia w Grecji toczy się bez większych problemów, gdyż skutecznie udaje się im zwieść poszukujących ich gangsterów. Nie jest całkiem bezpiecznie, ale starają się korzystać z uroków wyspy Zakinthos, więc ta część jest stonowana i biegnąca spokojnym rytmem. Jednak wkrótce wszystko się zmienia, gdy okazuje się, że ścigają ich nie tylko dwaj dawni znajomi, ale jeszcze ktoś zieje widmem zemsty. To spowodowało, że znacznie ciekawsza i bardziej ekspresyjna była druga połowa fabuły, a zwłaszcza ostatnie rozdziały, które są na miarę spektakularnego zakończenia trylogii.

"Powrót bodyguarda" został zaliczony do romansu erotycznego, ale sceny intymne nie są w nim dominujące. Te, które się pojawiają, są napisane ze smakiem, bez nadmiernych szczegółów, oddające uczucia zakochanych w sobie osób. Do tego  pani Marta Maciejewska ma bardzo lekki styl pisania, dzięki czemu umiejętnie prowadzi nas przez poszczególne epizody dostarczając wielu emocji.  Czytałam ją z rosnącym zainteresowaniem, coraz bardziej wsiąkając w fabułę i z podekscytowaniem czekałam na finałowe rozstrzygnięcia, bojąc się, by nie było ono zbyt przekombinowane i wbrew moim oczekiwaniom. I muszę przyznać, że pomimo pewnej przewidywalności, udało się autorce mnie zaskoczyć w pozytywny sposób. 

Trylogią „Sekret bodyguarda” pani Marta Maciejewska zaznaczyła swoją obecność na polskim rynku, jako debiutująca pisarka z bagażem pomysłów na wciągającą historię. Ja przeczytałam ją dosyć szybko, a po tym, jakie emocje towarzyszyły mi przy ostatniej odsłonie losów Theo i Mikaeli, chciałabym poznać ich wcześniejsze przeżycia zawarte w powieściach „Sekret bodyguarda” i „Ucieczka bodyguarda", ale też chętnie sięgnę po kolejne powieści tej autorki.

źr. zdjęcia:
nakanapie.pl

Marta Maciejewska to młoda pisarka urodzona 17 grudnia 1991 roku w Zielonej Górze. Z sukcesem ukończyła Uniwersytet Zielonogórski zdobywając tytuł magistra. Od dziecka kocha taniec, dlatego też w dorosłym życiu założyła swoją Szkołę Tańca Dance Art gdzie uczy między innymi orientalnego tańca brzucha. Miała też wspaniałą przygodę, jako Youtuberka, prowadząc razem z koleżankami kanał Sprytne Babki.

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z autorką

1210. - "Znajda"

"Znajda"

Katarzyna Kielecka

Numer wydania: I

Data wydania polskiego: 30.08.2022r.

Liczba stron: 400

Wymiary: 205 x 145 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-67102-57-5

Wydawnictwo: Szara Godzina

Ocena: 6/6

„Koniec świata zazwyczaj przychodzi niespodziewanie i nie zawsze raczy wysyłać sygnały ostrzegawcze.”

Nie każdy wie, że tak naprawdę II wojna światowa zaczęła się wraz z zrzucaniem bomb przez bombowce Luftwaffe na Wieluń 1 września 1939 roku o godzinie 4:40. Dopiero potem rozpętało się piekło sięgające całego kraju. 

Właśnie w tym mieście przed wojną mieszkał sześcioletni Lolek Sitarz z rodziną w jednej z kamienic. Do tej pory miał szczęśliwe dzieciństwo, opiekę, miłość, marzenia. Gdy go poznajemy, jest 1939 rok, ostatni dzień przed koszmarem, którego nikt tak naprawdę się nie spodziewa. Ale on już nadchodzi. Lecz tego wieczora Lolek jeszcze żyje spokojnie. Jego mama właśnie zaczyna rodzić, więc ojciec odwozi ją do szpitala i chłopiec ma nadzieję wkrótce zobaczyć swojego brata lub siostrzyczkę. Ma obok siebie ukochaną zabawkę, żołnierzyka w kieszeni i własne wyobrażenia o zostaniu bohaterem. Gdy wybucha wojna, nagle musi stawić czoła realiom życia jak dorosły człowiek. Wojna i śmierć traktuje bowiem ludzi równo, nie patrząc na wiek. Lolkowi wali się cały dotychczasowy świat, gdyż wraz z rodziną musi uciekać z Wielunia pod osłoną nocy. Ich celem jest domek ciotki na wsi, gdzie mają nadzieję przeczekać wojnę. Każdy liczy na to, że ten koszmar szybko się skończy i będą mogli wrócić do dawnego życia. 

Dzieje Lolka to jeden z dwóch głównych wątków powieści „Znajda”, które poznajemy naprzemiennie, w osobnych rozdziałach, by w pewnym momencie dotrzeć do punktu wspólnego, dzięki któremu te dwie historie się zazębiają. 

Drugi motyw związany jest z Matyldą, która mieszka w Łodzi. Kończy się właśnie rok 2021 i zaczyna 2022, gdy dziewczyna bawi się z przyjaciółmi i współpracownikami na imprezie sylwestrowej zorganizowanej u jej szefa Marcina Garbara. Nie zaczął się dla niej dobrze ten pierwszy dzień nowego roku, gdyż niespodziewanie nakrywa swego męża, Dominika, w intymnej sytuacji z koleżanką z pracy. Niewiele myśląc, wychodzi na mroźną ulicę kierując się w stronę swego miejsca zamieszkania, po drodze przechodząc przez podziemne przejście. Tam spotyka sympatyczną staruszkę, która sprzedaje własnoręcznie zrobione rzeczy z włóczki. To przypadkowe spotkanie wyzwala ciąg zdarzeń, które połączą ze sobą dwie różne historie.

„Życie wydaje się czymś naturalnym, oczywistym i nieskończonym, dopóki samo nie nauczy człowieka, czym jest śmierć.”

Słowo „znajda” w tytule już wieszczy niewesołą historię. Poza tym nazwisko autorki gwarantuje zawsze wiele emocji, o czym przekonałam się czytając jej dylogię „Psim tropem.” Podobnie jest w „Znajdzie”, ale są one stopniowane i o różnym natężeniu. Przeszłość splata się w niej z teraźniejszością naprzemiennie odsłaniając nam kolejne zdarzenia w życiu bohaterów. 

Początkowo bardziej byłam zainteresowana tym, czego doświadcza Lolek, niż Matylda, ponieważ jej przeżycia bledną wobec tego, co czuje sześciolatek w czasie wojny. Poza tym autorka w częściach opowiadających o Matyldzie stosuje zbyt szczegółowe opisy czynności, niemal krok po kroku, co można by bez szkody dla fabuły skrócić.  Głównie jej zmartwienia kręciły się wokół problemów małżeńskich i relacji z despotyczną matką Dynamizmu i pewnej dramaturgii dodaje postać matki bohaterki, która jest osobą o skłonnościach do tyranii, a poprzez tego rodzaju zachowania ogromnie mnie irytowała ze swoim ciągłym wtrącaniem się, narzucaniem własnej woli i próbami układania życia córki. Na szczęście Matylda nie jest postacią pokorną i dzielnie przeciwstawia się dyktatowi rodzicielki. Gorzej jej szło z uporządkowaniem życia osobistego. 

Z tego względu bardziej byłam zainteresowana tym wątkiem wojennym niż współczesnym, gdyż historia rodziny Sitarz miała znacznie szybsze tempo, więc miałam wrażenie, że problemy Matyldy są jedynie dodatkiem do historii wojennej. Z czasem jednak oba motywy śledziłam z zainteresowaniem, gdyż także w życiu Matyldy zaczyna się coraz wiedzieć dziać, co doprowadza nas do wyjaśnienia powiązania jej historii z losami małego Lolka i poznanej starszej pani o imieniu Zosia. 

Bardzo podobał mi się w tej powieści wątek związany ze zwierzętami, zwłaszcza tymi bezdomnymi znajdującymi się w schronisku, do którego wiodą w pewnym momencie ścieżki Matyldy. Z kolei dla przerażonych wojną i związanymi z nią wydarzeniami dzieci były one wiernymi towarzyszami w ludzkiej niedoli. 

Wątek II wojny światowej został wzbogacony w wiele niespodziewanych sytuacji, który wywoływały wzruszenie, strach, smutek, współczucie i złość na to, że przez polityczne ambicje chorych umysłów najbardziej cierpią zwykli ludzie. Jest to tym bardziej sugestywne i dramatyczne, że widzimy pożogę wojenną oczami dziecka, a właściwie dzieci, gdyż Lolek ma jeszcze dwie siostry. Ich zrozumienie tego, co się dzieje wywołuje mnóstwo poruszających serca emocji, gdyż mamy świadomość, że zamiast cieszyć się szczęśliwym dzieciństwem, muszą zmagać się z tym, co zgotował im świat dorosłych. Jest to tym bardziej przejmujące, gdyż obecnie mamy niestety świadectwo ludzkich nieszczęść, gdy obserwujemy wydarzenia w Ukrainie, w której codzienne życie ludzi zmiotła wojna. Być może, dlatego bardziej dociera do nas motyw wojny w powieściach i możemy bardziej wczuć się w ich historię. 

Katarzyna Kielecka to autorka publikacji dla dzieci oraz powieści obyczajowych. Od lat pisywała drobne formy literackie dla najmłodszych czytelników (wiersze, opowiadania, teksty piosenek, scenariusze przedstawień teatralnych). Prywatnie jest mamą dwójki dorastających muzyków, mieszkanką Łodzi i pracownikiem banku. Zadebiutowała w 2019 roku serią "Sedno życia". w której poznaliśmy bohaterów, których dalsze losy możemy poznać w dwutomowej serii „Ślady”

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Poniżej - zdjęcia zrobione w Wieluniu, w którym byłam kilka lat temu