[134/25] - 1847. "Imperium" - Tom I - "Sofia"

"Imperium"

Tom pierwszy

Sofia

Kordian Grajewski

„Każdy ma jakąś historię, 

jednak rzadko się nią dzieli z innymi.”

W ostatnich latach seriale osadzone w realiach wschodnich zyskały ogromną popularność, przyciągając widzów atmosferą, dramatyzmem i bogactwem kulturowym. Tą fascynacją przesiąknięty jest również Kordian Grajewski — młody autor, który już jako piętnastolatek postanowił przelać swoją pasję do kinematografii i orientalnych klimatów na papier.  Tak narodziła się historia „Imperium”, której pierwszy tom nosi tytuł „Sofia” i jest literackim debiutem, będącym zapowiedzią większej serii.

Po śmierci sułtana Josefa władzę nominalnie przejmuje jego młody syn Mehmed. Jednak prawdziwa siła nie spoczywa w koronie, lecz w rękach Sułtanki Matki — Sofii. Bezwzględna, przebiegła i gotowa poświęcić wszystko, nawet więzy krwi, by utrzymać kontrolę nad państwem, staje się główną bohaterką tej historii. Już na pierwszych stronach ujawnia swoją bezlitosną naturę — bez wahania tłumi bunt janczarów, sięgając po najbardziej brutalne środki.

Na dworze narasta napięcie: konflikt z Hanną, drugą żoną zmarłego sułtana i matką Mehmeda, niechęć do faworyty młodego władcy, która ma szansę zostać jego żoną, oraz widmo wojny z sąsiednim Królestwem tworzą atmosferę zagrożenia. Okazuje się, że dworskie korytarze kryją nie tylko tajemnice, ale i śmiertelne niebezpieczeństwa.

„Imperium” to powieść osadzona w świecie inspirowanym historią wschodnich imperiów, gdzie lojalność jest krucha, a władza kosztuje więcej niż życie. Autor kreśli obraz XVI-wiecznego dworu z dużą dbałością o szczegóły, wciągając nas  w sieć pałacowych intryg, zdrad i politycznych rozgrywek. 

W trakcie lektury nie opuszczało mnie  wrażenie, że każdy coś knuje — od służby, przez doradców, aż po najważniejsze osoby w państwie. Pałacowe korytarze tętnią szeptami, ukrytymi gestami i spojrzeniami pełnymi niedopowiedzeń. Nikt nie jest do końca szczery, a lojalność wydaje się jedynie pozorem. Okazuje się, że Imperium nie jest przyjazne dla nikogo, ani dla kobiet, ani dla mężczyzn. Szybko można w nim awansować, ale i stracić życie. 

Nie należę do fanów tego rodzaju produkcji i dzieł, ale skusiła mnie ładna okładka e-booka i ciekawy opis, który zapowiadał emocjonującą opowieść. Z zapałem więc zaczęłam jej lekturę, lecz trudno mi było całkowicie w nią wniknąć. Typowej akcji nie ma tu wiele, a napięcie nie wynika ze spektakularnych zwrotów sytuacyjnych i zaskakujących epizodów. 

Pan Grajewski buduje atmosferę poprzez dialogi i to właśnie rozmowy między postaciami odsłaniają ich wzajemne zależności, konflikty, sympatie i antypatie. Styl powieści jest raczej powolny, a mnogość postaci i ich obco brzmiące imiona mogą sprawiać trudność w orientacji. Narracja prowadzona z perspektywy trzecioosobowej czyni nas biernym obserwatorem wydarzeń, co dodatkowo potęguje dystans. 

Postacie są niejednoznaczne, często nieszczere i uwikłane w intrygi. Żadna nie wzbudziła mojej sympatii,  choć na tle pozostałych, sułtan Mehmed jawi się jako najbardziej pozytywny. Sofia natomiast budzi niechęć od pierwszych stron i utrzymuje się  do końca. To kobieta przebiegła, chłodno kalkulująca swoje korzyści, wykazuje się brakiem litości i bezwzględnością, co w sumie czyni z niej postać fascynującą, ale przerażającą i trudną do polubienia.

 „Sofia” otwiera cykl w sposób stonowany, skupiony na atmosferze i relacjach. To opowieść o bezwzględnej walce o władzę, osadzona w świecie, gdzie zdrada czai się za każdym rogiem pałacowego korytarza. Autor ukazuje dwór, jako miejsce pełne politycznych rozgrywek i nieustannego zagrożenia. 

 

„Imperium” nie wpisuje się w ramy klasycznego romansu, powieści obyczajowej czy historycznej. Choć akcja osadzona jest w XVI wieku, świat przedstawiony jest całkowicie fikcyjny, a wydarzenia nie mają odniesień do rzeczywistej historii. To raczej opowieść o władzy, lojalności i cenie, jaką płaci się za ambicję oraz o naturze ludzi pragnących kontrolować wszystko. Dla miłośników pałacowych intryg, politycznych gier i subtelnego napięcia może być to interesująca propozycja.

Choć pierwszy tom serii pt.: „Sofia” nie porwała mnie wartką akcją ani emocjonalnym zaangażowaniem, trudno odmówić jej literackiej ambicji i konsekwentnie budowanej atmosfery. Kordian Grajewski stworzył świat pełen napięć, politycznych gier i moralnych dylematów, który może przypaść do gustu miłośnikom powieści skupionych na relacjach i dworskich intrygach. „Imperium” to debiut, który nie stawia na łatwe rozwiązania ani spektakularne zwroty akcji, lecz na powolne odkrywanie mechanizmów władzy i ludzkich motywacji. Z pewnością zadowoli tych czytelników, którzy dobrze czują się w takich klimatach zbudowanych z sieci intryg, spisków, rozmów i orientalnego klimatu.  

E-book przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 10.06.2025r.

Ilość stron: 360

Wymiary: 205 × 145 mm

Okładka: twarda

Rodzaj publikacji

Ebook, Książka drukowana

Format ebooka

EPUB, MOBI, PDF

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 3/6

[73/25] - 1786. - "Ognisty kamień"

"Ognisty kamień"

Magdalena Dąbrowska

„Piękne oczy ma ten, 

kto posiada magię w nich ukrytą.”

Moją uwagę zwróciła okładka e-booka, na której widnieje miecz z runą Tiwaz, a tytuł "Ognisty kamień" ma litery stylizowane na runy. Zaintrygowana tym motywem, sięgnęłam po książkę. Jest to krótkie opowiadanie fantasy, mające w formacie PDF zaledwie 72 strony.

"Ognisty kamień" to rodzaj baśni osadzonej w świecie pełnym elfów i chochlików, toczących od lat wojny. Nienawiść jest ich siłą napędową, a wejście na wrogi teren wiąże się z niebezpieczeństwem. Właśnie w takiej sytuacji zastajemy Elfkę Laylę, wojowniczą księżniczkę, która podczas treningu walki ze swoim przyjacielem Thiranem nieświadomie przekracza granicę lasu Fulior, zamieszkanego przez wrogie chochliki. Layla zostaje ranna, Thiran udaje się do zamku Nuangu, a ona, poszkodowana, podąża do mrocznego lasu Mroghand, gdzie ratuje ją tajemniczy i przystojny Rav. Wkrótce okazuje się, że jego obecność w jej życiu będzie miała kluczowe znaczenie.

Najbardziej zaciekawiło mnie, w jaki sposób autorka wplotła motyw run do swojej powieści. Byłam zaskoczona faktem, że Layla ma celtyckie pochodzenie, a jednocześnie posługuje się runami. Niektóre rozdziały noszą nazwy symboli runicznych, lecz ich znaczenie nie zawsze znajduje odzwierciedlenie w fabule. Próbowałam dostrzec te powiązania – w niektórych przypadkach faktycznie się pojawiają, ale nie są konsekwentnie rozwinięte w całej historii.

W rzeczywistości Celtowie posługiwali się różnymi systemami pisma, z których najbardziej znane jest pismo ogamiczne. Nie ma jednak jednoznacznych dowodów na to, że używali własnego alfabetu runicznego. Runy były związane przede wszystkim z ludami germańskimi i nordyckimi, a ich najstarsze zapisy pochodzą z II wieku n.e. Istnieją teorie, że Celtowie mogli wykorzystywać runy do wróżb i magii, więc jeśli spojrzeć na to z tej perspektywy, ich obecność w opowiadaniu może mieć uzasadnienie. 

Poza tym "Ognisty kamień" to fantastyka, a w tym gatunku wszystko jest możliwe – również odstępstwa od historycznej zgodności. Książka jest debiutem Magdaleny Dąbrowskiej w formie beletrystycznej i wyraźnie czuć świeżość jej pióra. Główni bohaterowie, podobnie jak postacie drugoplanowe oraz tło wydarzeń, są jednak opisani dość powierzchownie. Historia jest zbyt krótka, by nawiązać głębszą więź z bohaterami i w pełni wniknąć w ich losy. Autorka pisze lekko i przystępnie, ale bez większego rozmachu – brakuje rozwinięcia wątków, głębszego przedstawienia świata, magii i chemii między Laylą a Ravem. Pojawia się, na przykład, przesłanie związane z niszczącą siłą nienawiści, lecz także ono zostało potraktowane zbyt powierzchownie. A przecież jest to temat niezwykle istotny – stanowi motor napędowy odwiecznych konfliktów między rasami i mogło zostać bardziej rozwinięte.

Autorka ma również tendencję do określania postaci poprzez kolor ich włosów lub oczu, co osobiście uważam za mniej efektywny sposób budowania charakterystyki bohaterów. Wielu młodych autorów, którzy dopiero zaczynają swoją pisarską drogę, nadużywa tego zabiegu, jakby brakowało im innych metod na wyróżnienie postaci. Wątek romantyczny został jedynie zarysowany, a intymne zbliżenia przedstawione w bardzo okrojony sposób, bez zbędnych szczegółów – co uważam za zaletę. 

"Ognisty kamień" to opowieść, która ma potencjał, ale zabrakło jej głębszego rozwinięcia i większej konsekwencji w budowaniu świata przedstawionego. Magdalena Dąbrowska ma niewątpliwie potencjał jako pisarka, ale jej twórczość wymaga dopracowania: bardziej rozwiniętej formy, wolniejszego tempa w niektórych wątkach oraz większej głębi w kreacji świata i relacji bohaterów. Mimo pewnych niedociągnięć książkę można potraktować jako lekką, baśniową historię, która może spodobać się czytelnikom lubiącym krótkie opowieści w klimacie fantasy. 

E-booka przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 23.03.2024r.

Ilość stron wersji drukowanej: 72

e-book PDF: 53

inne formaty: EPUB, MOBI

Wymiary: 195 x 125 mm

ISBN 978-83-68095-47-0 książka

ISBN 978-83-68095-48-7 e-book

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 3/6

[176./24]. 1691. - " Diamenty mojego życia"

"Diamenty mojego życia"

Małgorzata Widacha

„Czasem to, co wydaje się nam nierealne do zrealizowania, 

nagle staje się możliwe.”

Życie na odległość to rzeczywistość nie jednej pary. To oni wiedzą ile kosztuje ich rozłąka będąca w pewnym sensie sprawdzianem dla trwałości związku. Bohaterka książki „Diamenty mojego życia” jest właśnie na takim etapie swego małżeństwa. 

Odkąd jej mąż, o oryginalnym imieniu Demetriusz, wyjechał do Angli, ona samotnie musi radzić sobie z codziennymi sprawami wychowując córkę Alicję. Razem mieszkają w Katowicach. Anna prowadzi własny biznes, którym jest budka z kurczakami, więc ma z czego się utrzymywać. Wciąż rozmyśla o tym, że mąż nie spieszy się do powrotu, więc czuje się samotna. Zdaje sobie sprawę, że jej typ urody i sposób bycia wzbudza zainteresowanie płci przeciwnej, ale na razie skutecznie zniechęca ewentualnych amantów. Tęskni za mężem, doskwiera jej samotność i ma nadzieję, że ta rozłąka kiedyś się skończy. Chociaż, gdy Anna rozmawia z mężem przez telefon (stacjonarny), nie wyczuwałam tej tęsknoty, ani miłości między małżonkami. Zwracają się do siebie bez uczucia, zwłaszcza Anna. W tej powieści w ogóle nie była wyczuwalna więź, o której można przeczytać w blurbrze książki, a sugerowany w nim wątek romansu, jest tak znikomy, że ledwo się pojawił, a już zniknął.

Bardzo ciekawy był początek, w którym widzimy Annę jadącą pociągiem do Krakowa, gdzie mieszka jej matka, Zuzanna. Anna ma zwyczaj zapisywania swoich wrażeń w pamiętniku, więc jego treść daje nam obraz tego, co kobieta czuje, jak odbiera to, co się wokół niej dzieje. Jednak wkrótce to pozytywne wrażenie blaknie, gdyż potem o pamiętniku i notatkach w nim zamieszczanych nie ma słowa. A szkoda, bo takie wtrącanie jego fragmentów z pewnością dałoby lepszy efekt emocjonalny i uatrakcyjniło fabułę.

Ludzie, których bohaterka wspomina też nie zbudzają sympatii. Są napastliwi, natarczywi, krytykujący jej zachowanie, czy ubiór, interesujący się przyczyną nieobecności męża. Począwszy od matki Anny, a skończywszy na sąsiadach. W opisie książki można przeczytać, że Anna cieszy się powszechną sympatią ludzi mieszkających w tym samym bloku, co ona. Ja tego nie zauważyłam. Również wspomniany wątek walki o miłość jest płaski, bez wyrazu i praktycznie potraktowany został bardzo pobieżnie. Podobnie nie poczułam wyjątkowej przyjaźni między matką i córką. Alicja jest osobą sympatyczną, ale czasami wydawała mi się zbyt roszczeniowa, czasami chłodna, opryskliwa, dramatyzująca i mająca poczucie niekochanej przez Annę. Anna z kolei stara się jej wciąż dogadzać, ale nie zawsze ma na to czas i ochotę.

Nie znalazłam żadnej innej powieści tej autorki, więc prawdopodobnie jest to jej debiut, a przynajmniej takie sprawia wrażenie. Książkę miałam okazję przeczytać w wersji elektronicznej, ale jest też dostępna w wersji drukowanej i ma tylko 160 stron, więc teoretycznie powinna zabrać mi jeden wieczór. W rzeczywistości zajęła mi trochę dłuższy czas, a to dlatego, że czytało mi się z oporem. Nie było w niej nic, co motywowałoby mnie do szybszego podążania przez kolejne rozdziały, które nie są długie, a do tego mają swoje tytuły. I to uważam jest w tym opowiadaniu na plus. Irytowały mnie bohaterki, wścibskie sąsiadki, gderliwa matka Anny, Zuzanna, która mieszka w Krakowie i wciąż na wszystko narzeka. 

Okładka książki i krótkie nakreślenie fabuły wydały mi się zachęcające, więc jestem zawiedziona jej treścią. Pomysł jest ciekawy, ale wszystko zostało przedstawione bez polotu, jakby wyprane z emocji. Autorka często opisuje wygląd osób, nie tylko pierwszoplanowych, ale też pobocznych, niemających znaczenia w tej opowieści. Mamy na przykład jakąś sytuację, od której na chwilę odrywamy uwagę, by skupić się na tym, w co ubrana jest jakaś osoba, co robią ludzie obok, a nie ma to związku z danym zdarzeniem. Ukazuje zatem scenki jakby wyjęte z życia, które są obserwacją autorki, więc miałam wrażenie, jakby chciała nam zwrócić uwagę na niektóre społeczne kwestie, czy ważne aspekty życiowe. W dialogach można wychwycić wskazówki dotyczące codzienności, wartości, które warto w sobie rozwinąć i pielęgnować, by życie było lepsze.

Trudno mi więc dokładnie określić, o czym jest ta książka. Mam wobec niej mieszane odczucia i trudno ją jednoznacznie określić. Z pewnością „Diamenty mojego życia” to historia o charakterze obyczajowym, z nikłym zabarwieniem psychologicznym. Przede wszystkim jest to opowieść o życiu toczącym się wokół dwóch bohaterek, ich relacjach, ale przede wszystkim o ich samotności, tęsknocie, codziennych dylematach, ale też o kontaktach międzyludzkich, braku męskiego wsparcia i potrzebie bliskości w codziennym życiu.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Sorus

Wydanie: I

Data premiery: 01.12.2023r.

Ilość stron: 160

Wymiary: 205 × 145 mm

Oprawa: miękka

Ebook w formacie: EPUB, MOBI, PDF

ISBN 978-83-67139-77-9

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 2/6

1502. - "Róże jak motyle"

"Róże jak motyle"

Alicia Vanderos

Wydanie: I

Forma: e-book

Ilość stron: 228

ISBN 978-83-67737-74-6

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 3/6

Czasem wykonujemy pracę, która nie sprawia nam radości, ale nie mamy widoków na nic lepszego. Bywa jednak tak jak u bohaterki książki „Róże jak motyle”, że niespodziewanie los zesłał jej możliwość zmiany dotychczasowego życia, które odmieniło się o 180 stopni, co pokazuje, że w życiu nie ma nic pewnego, poza zmianą.

Alice – książkowa bohaterka, pracuje w kancelarii adwokackiej, ale nie jest to jej praca marzeń. Od zawsze chciała zwiedzać świat, ale spełnienie tych pragnień wydaje się mało prawdopodobne. Jednak wkrótce przekonuje się, że marzenia spełniają się w nieoczekiwany sposób, gdy za namową koleżanki udaje się na casting na stewardessę i udaje się jej dostać do zespołu PLL LOT.

Autorka książki „Róże jak motyle”, pani Alicia Vanderos urodziła się w Warszawie w 1953 roku, ale od ponad 40 lat żyje za granicą. A od jakiegoś czasu mieszka w Szwecji. Pracowała, jako stewardessa Polskich Linii Lotniczych LOT, więc odwiedziła wiele ciekawych zakątków na świecie. Ten wątek stał się inspiracją dla napisania debiutanckiej powieści "Róże jak motyle", ale też dla kolejnych dwóch: „Piloci” i „Błędy”.

W swojej książce zabiera nas w różne zakątki świata, wciągając jednocześnie w perypetie miłosne i przyjacielskie oraz życiowe głównej bohaterki. Trochę się przy niej nudziłam, gdyż autorka stosuje formę głównie opisową, więc dialogów jest niewiele. W opisie można przeczytać, że jest to historia oparta na elementach autobiograficznych i faktycznie wygląda to tak, jakby pani Alicia Vanderos pisała pamiętnik ze swojego życia. Nawet imię głównej bohaterki brzmi tak samo, chociaż jest zapisane, jako Alice.

Sięgając po tę powieść spodziewałam się nieco innej historii, z bardziej lekkim klimatem i stylem. Okładka na to wskazuje, więc raczej miałam nadzieję na komedię romantyczną. Początek taki był, a potem pierwszy rozdział ukazał nam obraz polskiej rzeczywistości lat 70., bo w tym czasie mają miejsce opisywane zdarzenia. W dalszej części fabuła to w większości opisy tego, co dzieje się u bohaterki z małą ilością dialogów. Do tego nieco irytujące było dla mnie używanie pierwszych liter imion występujących postaci, których jest dosyć dużo. Czasami padają imiona, ale potem są one tylko w formie inicjału.

Nie ma tu jednej osi czy jednego głównego motywu, który prowadziłby nas przez całą powieść. To raczej zbiór wspomnień spisanych na kartach powieści, o czym świadczy też forma zwracania się do czytelnika. Poza tym opowieść trąci nieco archaicznymi dla młodego pokolenia nutami, gdyż akcja ma miejsce w latach 70. i 80., więc są to czasy PRL-u, w których przyszło żyć bohaterce, ale też autorce tej debiutanckiej opowieści. Nieco ciągnęła mi się ta powieść, gdyż nie ma tu wartkiej akcji, jakiegoś szybkiego tempa, chociaż wydarzeń nie brakuje. 

Akcja dzieje się w kilku miejscach, nie tylko z racji zawodu stewardessy, ale też licznych znajomości, które przenoszą bohaterkę i nas w różne miejsca. Doświadcza różnych sytuacji, smutnych, radosnych, nawet dramatycznych, a gdy już znajduje tego jedynego, to nie do końca może się tym cieszyć, nie tylko jako pracownica linii lotniczych. Nie ejst to zatem opowieść o życiu stewardessy, lecz o życiu kobiety, która poszukuje miłości, ale przekonuje się, że nie jest łatwo ją znaleźć. Uświadamia swoją opowieścią, że gdy jest to prawdziwe uczucie, jest w stanie przetrwać wiele lat. Nie będę pisała o zakończeniu, chociaż trudno tu cokolwiek zdradzić, poza tym, że było nie takie, jakbym chciała, ale z drugiej strony jest to opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach, więc widocznie skończyła się ta historia tak, a nie inaczej.

Książkę przeczytałam przy współpracy z wydawnictwem Sorus

1393. - "Romans z kortami w tle"

źródło zdjęcia na tło: lonstreet.com

Romans z kortami w tle

Barbara Makowiecka

Wydanie: I
Data premiery: 27.04.2023
Ilość stron: 300
Wymiary: 205 × 145 mm
Oprawa: miękka
Format ebooka EPUB, MOBI, PDF
Rozmiar: 3,7 MB
ISBN 978-83-67139-65-6
Wydawnictwo: Sorus
Moja ocena: 5/6

„Pewnych wydarzeń nie da się wygumkować, więc należy je zaakceptować, by iść dalej"

Rozgrywki tenisowe wzbudzają ostatnio wśród kibiców wiele emocji. Z zapartym tchem śledzone są kolejne mecze naszych tenisistek i razem z nimi cieszymy się z ich sukcesów. Jedną z zagorzałych fanek tego sportu jest autorka książki „Romans z kortami w tle”, dzięki której możemy zajrzeć za kulisy tenisa.

Inka jest młodą zawodniczką, która już ma za sobą pierwsze sukcesy na kortach tenisowych. Poznajemy ją, gdy przylatuje do Londynu na Wimbledon, by zagrać w meczu głównym. Razem z nią jest jej ukochany brat Michał, który pełni też rolę trenera, fizjoterapeuty, a do tego jest jej najlepszym przyjacielem. Wraz z ekscytacją nadchodzącymi zawodami, pojawiają się też wspomnienia związane z tym miejscem. To tutaj, trzy lata temu, spotkała Andreasa, swego idola, którego podziwiała w tenisowych rozgrywkach. Ich pierwsze spotkanie napiętnowało jej dalsze życie i teraz, po trudnym czasie znowu może poczuć zew rywalizacji. Ma jednak nadzieję, że nie spotka ponownie Andreasa, ale jak można było się spodziewać, ponownie ich ścieżki się łączą.

Tytuł powieści: „Romans z kortami w tle” od razu sugeruje z jakiego typu opowieścią będziemy mieli do czynienia. Autorka przyznała się we wstępnym słowie, że już od kilkunastu lat jest zafascynowana grą w tenisa, ale też osobowościami sportowców. Z tej fascynacji zrodziło się opowiadanie inspirowane prawdziwymi rozgrywkami, które pani Barbara Makowiecka oglądała pewnego razu zmagania na korcie na na korcie drużyn męskich i żeńskich, w których grali jej ulubieni zawodnicy. Swoją pasję tym sportem przelała na papier pokazując piękno tej dyscypliny, ale też pokazując tenisistów z nieco innej strony. Opisy są bardzo sugestywne i napisane z ekscytacją, dzięki temu możemy razem z bohaterami przeżywać ich emocje tak, jakbyśmy byli razem z nimi. Równie barwnie zostały nakreślone emocje, jakimi żyją Inka i Andreas, których przeżycia ujęte są w narracji trzecioosobowej, więc mamy możliwość obserwowanie zdarzeń z różnych stron.

Nie znalazłam innych książek pani Barbary Makowieckiej, więc nasuwa się wniosek, że „Romans z kortami w tle” jest jej debiutem. Uważam go za udany ze względu na ciekawy pomysł i przyjemny styl pisania bardzo mi odpowiadał, ponieważ nie stosuje ona zbyt długich, niepotrzebnych opisów. To powieść napisana energicznie, z dobrym tempem, delikatną erotyką, nieco przewidywalnymi sytuacjami, ale też kilkakrotnie udało się autorce mnie zaskoczyć. Towarzyszą temu emocje wywołane niedomówieniami, ukrywaniem prawdy, zwłaszcza przez Inkę. Ich historia pokazuje, że miłość chadza rożnymi ścieżkami i czasami trzeba stoczyć walkę wewnętrzną, ale też na życiowym korcie, by odnaleźć swoje szczęście.

Książkę przeczytałam w formie e-booka, dzięki wydawnictwu:

i Klubowi Recenzenta

1379. - "Umrzeć, żeby żyć"

źr. zdjęcia na tło: roozaneh.net

"Umrzeć, żeby żyć"

Krzysztof Malinowski

Wydanie: I

Data premery: 1.09.2022 r.

Ilość stron: 406

Wymiary: 205 × 145 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-67139-22-9

Rodzaj publikacji: Ebook, Książka drukowana

Format ebooka: EPUB, MOBI, PDF

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 4/6

„Dobrzy ludzie zazwyczaj mają pod górkę, ale zawsze zwyciężają.”

Miłość to chyba najbardziej tolerancyjne uczucie na świecie, opisywanie w powieściach i filmach na wiele sposobów, ale jeszcze nie spotkałam się z takim podejściem, jakie przedstawił autor książki „Umrzeć, żeby żyć”.

Jej bohater, Szymon Grzegorzewski od najmłodszych lat czuł, że jest inny. Poznajemy go, gdy ma 6 lat i idzie właśnie ze swoją mamą do postoju taksówek drogą prowadzącą przez park. Odkąd pamięta zawsze obracał się wśród starszych kobiet, najczęściej nauczycielek, bo taki zawód wykonywała jego mama, dlatego nigdy nie był zafascynowany koleżankami w swoim wieku, lecz o wiele starszymi. Już będąc w szkole zwracał uwagę na uczące go nauczycielki, ale dopiero będąc w siódmej klasie spotkał tę, w której prawdziwie się zakochał i to uczucie naznaczyło jego życie na wszystkie lata.

Książka nie od razu mnie wciągnęła, gdyż z początku bohater opowiada nam o swoich preferencjach, latach dzieciństwa, czasach szkolnych i licealnych, więc obecne są dosyć obszerne opisy. Do tego bohater dosyć długo ukrywa swoje imię oraz unika nazywania pozostałych osób. Stosuje określenia typu „nauczycielka historii”, czy „moja nauczycielka”. Nie podaje też dokładnie jej wieku, a tylko zaznacza, jaka duża różnica ich dzieli. Trudno również określić, kiedy dzieje się akcja powieści, ale zaznacza, że były to czasy, gdy nie było komórek czy Internetu, więc można domyślić się, że autor zabrał nas kilkadziesiąt lat wstecz, do XX wieku. Tego rodzaju informacje zaczynają pojawiać się nieco później, stopniowo, począwszy od zdradzenia nam imienia ukochanej aż po określenie czasu wydarzeń, ale nie wprost. Mają one miejsce na dosyć rozległej przestrzeni czasowej, gdyż obserwujemy życie bohatera i jego perypetie uczuciowe od okresu dzieciństwa, aż po dorosłość. Nie brakuje niej typowo obyczajowych wątków, ale pojawiają się też bardziej dynamiczne w postaci osobistych dramatów, sensacyjnych sytuacji a nawet kryminalnych i psychologicznych elementów.

„Umrzeć, żeby żyć" to przede wszystkim opowieść o młodym człowieku, który pragnie być szczęśliwy, jednak droga do niego nie zawsze jest łatwa i trudna. Jej fabuła rozkręca się powoli, ale dosyć szybko wsiąknęłam w jej tempo, które biegło z różnym natężeniem. Nie brakuje w niej emocjonalnych sytuacji, smutnych nastrojów, refleksji, mądrych spostrzeżeń, więc przeczytałam ją z ciekawością. Bohater opowiada nam o sobie w narracji pierwszoosobowej, co dodatkowo wzmacnia przekazywane wrażenia. Jego perypetie związane są głównie z miłością do starszej od siebie kobiety. I nie chodzi tu o kilkuletnią różnicę wieku, ale, o co najmniej dwudziestoletnią. Tym samym autor porusza trudne zagadnienie związane z akceptacją społeczną tego rodzaju związku, który zawsze wzbudza sensację i powoduje często zdziwienie, a nawet spotyka się z potępieniem.

Pan Krzysztof Malinowski napisał bardzo przyjemną w czytaniu opowieść zwracając uwagę na piękno tkwiące w człowieku. Dla bohatera nie ma znaczenia wiek, lecz osobowość i piękno, jakie ukochana osoba nosi w sobie. To urocza historia miłości, ale też o radzeniu sobie ze stratą, tęsknotą, ludzką niechęcią, wzlotach i upadkach, radościach i nadziejach, ale też o niepoddawaniu się przeciwnościom losu i podążaniem za głosem serca.

Książkę przeczytałam, w formacie e-booka, 

dzięki Klubowi Recenzenta wydawnictwa Sorus