[44/25] -1757. - "Faceci są beznadziejni” Tom II

„Faceci są beznadziejni”

Tom drugi

Katarzyna Bester

„Zaskakujące, ja drobny incydent potrafi zmienić nasze nastawienie.”

Nigdy nie mów: Nigdy. 

To stwierdzenie doskonale pasuje do bohaterki książki „Faceci są beznadziejni”, gdyż Susan Brown jest zatwardziałą singielką i jest przekonana, że nigdy nie wyjdzie za mąż, ani też nigdy nie będzie planować jakichś dłuższych związków, bo po prostu uważa, że… faceci są beznadziejni i nadają się jedynie do sprawiania przyjemności kobietom. Do niedawna to zdanie podzielała jej przyjaciółka Mallory Fox, która była bohaterką powieści pt. „Chętnie przyjmę oświadczyny”, pierwszej części dylogii. Ona także myślała podobnie, jak przyjaciółka i prowadziła podobne życie jak ona, czyli bardzo rozrywkowe, erotycznie wyzwolone i niezależne.

Z trzech przyjaciółek, które poznaliśmy w tomie pierwszym, tylko Susan wciąż prowadzi takie życie i wydaje się, że ono spełnia jej oczekiwania, bo przecież robi to, co chce i nie ma potrzeby, by obok był ktoś na stałe. Dostrzega jednak, że zarówno June, jak i Mallory mają coraz mniej czasu dla niej, bo lubią spędzać czas ze swoimi mężczyznami. Jednorazowe przygody często kończą się wyznawaniem uczuć, a to dla Susan oznacza koniec takiej niezobowiązującej relacji. Jakby było mało zmartwień, to okazuje się, że do sąsiedniego mieszkania wprowadził się pewien przystojny blondyn, który nie dość, że ma hałaśliwego psa, nie potrafi parkować i w ogóle jest irytujący, to jeszcze od rana uruchamia głośną wiertarkę.

Świetnie bawiłam się zarówno przy pierwszej, jak i drugiej części. Tu muszę zaznaczyć, że MOŻNA JE CZYTAĆ NIEZALEŻNIE, chociaż niektóre wątki nawiązują do wcześniejszych wydarzeń, ale główny motyw związany z Susan, jest od początku do końca odrębną historią. Jej tytuł sugeruje lekkie, dowcipne podejście do tematu relacji damsko-męskich. a w trakcie poznawania historii Susan, wyłania się jej erotyczny charakter. Nie jest on jednak wulgarny, czy odstręczający element, bo wszelkie scenki, których w sumie jest niewiele są ujęte w nierażący sposób, ale też rozmowy na ten temat są podane z humorem i lekkością.

Narracja jest prowadzona tylko ze strony Susan, która relacjonuje nam wszystko tak, jakby robiła to stojąc lub siedząc obok nas. Jej sposób wypowiedzi ma charakter prosty, nieco wulgarny i najczęściej wyraża w tym bezpośrednim stylu swoje potrzeby seksualne. Wokół tego krążą jej myśli i życie, bo seks stanowi w nim ważny element.

Od pierwszych stron autorka przyciąga uwagę tworząc bohaterki odważne i bezpruderyjne, odwracając tradycyjne role, które często pojawiają się w romansach. Zamiast mężczyzn, to kobiety przejmują cechy stereotypowo przypisywane płci przeciwnej i traktują relacje bardziej powierzchownie, unikają zaangażowania i skupiają się na własnych potrzebach. To ciekawe podejście, gdyż z reguły to panowie w romansach mają takie charaktery i traktują kobiety przedmiotowo. Tutaj role się odwracają, ale w przypadku kobiet nie zawsze wychodzi to im na dobre, gdyż w naszym polskim, konserwatywnym społeczeństwie takie zachowania są piętnowane. 

Taka postawa, jaką przedstawia Katarzyna Bester w swojej książce, może być odbierana jako kontrowersyjna, bo konfrontuje stereotypy i przełamuje utarte schematy myślenia. Ten wątek dodaje fabule pikanterii, wprowadza ciekawe, intrygujące tło do wydarzeń, ale jednocześnie, wbrew pozorom, scen erotycznych nie ma zbyt dużo. Jest też okazją do zastanowienia się nad równością w związkach oraz takich samych postaw  u obu płci. Powstaje chociażby pytanie o to, czy takie zachowanie kobiet, jakie prezentuje Susan i do niedawna Mallory, jest akceptowalne i czy wpisuje się ono w ramy równouprawnienia. W ten sposób autorka skłania do refleksji nad tym, jak postrzegamy i oceniamy kobiece wybory i być może dlatego akcja osadzona została w Nowym Jorku, a nie w Polsce, która pod tym względem wydaje się bardziej konserwatywna i sztywna.

„Faceci są beznadziejni” to historia, w której prośba o cukier skierowana do sąsiada  nabiera zupełnie innego znaczenia. Już samym tytułem sugeruje, że jest to komedia romantyczna, a to sugeruje, że będzie dowcipnie, odważnie i lekko. I tak faktycznie jest, bo autorka podchodzi do relacji damsko – męskich z humorem i bezpruderyjnie. 

Pani Bester pokazała, że świetnie radzi sobie zarówno w delikatnych romansach, jak i tych z erotycznym klimatem. Napisała powieść pełną humoru, emocji i sytuacji, które mogą wywołać zarówno uśmiech, jak i refleksję. Opowiada w nich o potrzebie miłości, tworzeniu trwałych związków na niej opartych, bo takie podejście jak u bohaterki książki ma krótki termin ważności. Prędzej lub później strzała Amora skutecznie trafia prosto w serce, a wówczas bohaterki dostrzegają jak w piękny sposób zmienia się życie. To pokazuje, że życie jest nie tylko pasmem problemów, wyzwań, zadań do wypełnienia, ale przede wszystkim  jest polem do czerpania z niego przyjemności i satysfakcji. Zwłaszcza, gdy mamy ukochaną osobę u swego boku.

Recenzja tomu I "Chętnie przyjmę zaproszenie"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 29.01.2025

Ilość stron: 304

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-471-2

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

[42/25] -1755. - "Chętnie przyjmę oświadczyny" - Tom I

„Chętnie przyjmę oświadczyny”

cykl: Faceci są beznadziejni

Tom pierwszy

Katarzyna Bester

„Coś, co na początku lekko cię uwiera, 

urośnie z czasem do rangi wielkiego problemu.”

Na przestrzeni wielu lat mentalność ludzi bardzo się zmieniła, jeżeli chodzi o rolę kobiet w życiu. Jeszcze nie tak dawno jednym z głównych marzeń kobiet było dobrze wyjść za mąż. W dzisiejszych czasach priorytety się są zupełnie inne, a przykładem tego jest bohaterka książki „Chętnie przyjmę oświadczyny”, która reprezentuje tę część kobiet, którym nie spieszy się do zamążpójścia.

Mallory, Susan i Jude to trzy przyjaciółki często się często spotykają, imprezują, ale tylko dwie z nich ciągle są singielkami. June od czterech lat ma obok siebie ukochanego Adama i nie wyobraża sobie bez niego życia.

Tak się złożyło, że zanim przeczytałam "Chętnie przyjmę oświadczyny", najpierw poznałam książkę "Faceci są beznadziejni”, a wszystko dlatego, że nie wiedziałam, że te dwie powieści należą do tego samego cyklu. Tytuł drugiego tomu doskonale nadaje się też, jako nazwa całej dylogii, bo wokół tego tematu kręcą się  obie części.  Koniecznie chciałam  poznać historię Mallory, dlatego sięgnęłam po pierwszy tom. Każda z tych historii tworzy osobną całość. Łączą je tylko bohaterki, o których jest ta opowieść. Znam, zatem już także losy Susan, która ma podobne podejście do życia i związków, jak Mallory, a więc też nie jest zainteresowana budowaniem dłuższych relacji.

"Chętnie przyjmę oświadczyny" to opowieść o Mallory Fox, której w ogóle nieśpieszno w małżeńskie łoże, mimo że ma już a sobą 28 wiosen. Z tym, że łoże, jak najbardziej ją interesuje, ale tylko jako miejsce do erotycznych igraszek z mężczyznami, których ona traktuje bez zaangażowania i jednorazowo. To jednak się zmienia na jednym z obiadków u majętnej babci, na której jest też znienawidzona kuzynka Melanie. Sędziwa nestorka rodziny oświadcza, że zapisze swój pokaźny majątek tej z nich, która szybciej wyjdzie za mąż w ciągu najbliższych dwóch lat. To nie jedyny warunek. Drugi jest trudny do wykonania, bo małżeństwo ma trwać co najmniej siedem lat. Mallory nie jest typem materialistki, więc nie zależy jej na spadku. Machiną, która uruchamia wyścig jest nienawiść. I tak przez większą część książki towarzyszymy bohaterce w jej próbach znalezienia odpowiedniego kandydata na męża. Bo, jak mówi przysłowie: „Tego kwiatu jest pół światu „ i Mallory nie ma problemów z zawieraniem znajomości, ale wciąż każdy kolejny poznany facet ją rozczarowuje. Wychodzi z niej natura nimfomanki i najchętniej uprawiałaby z nimi seks, ale i pod tym względem polowanie jest bez sukcesów. I tak ganiając za ewentualnymi przyszłymi mężami, Mallory o mały włos nie przeoczyłaby tego, kto jest najlepszą nagrodą na mecie wyścigu.

Nieźle się bawiłam podczas czytania o przygodach Mallory, która jest kobietą wyzwoloną, swobodnie podchodzącą do seksu, uważając, że ma do niego takie samo prawo, jak mężczyźni i na takich samych zasadach. Jednak wyraźnie jest widoczne, że nie jest tak do końca, gdyż wciąż kobiety eksponujące swoje potrzeby i im ulegające bez zobowiązań, są postrzegane jednoznacznie i zupełnie inaczej, niż mężczyzna, który wciąż zmienia obiekty swoich zainteresowań pod kątem erotycznym. Męski świat zupełnie inaczej podchodzi do tego rodzaju kobiet. I ogólnie społecznie są one piętnowane. Wyobraźcie sobie taką osobę w swoim środowisku. Na pewno miałaby odpowiednią łatkę. Być może dlatego miejscem akcji jest Nowy Jork, gdzie łatwiej być jedną z osób licznego tłumu jego mieszkańców.

„Chętnie przyjmę oświadczyny” to komedia romantyczna z wieloma zabawnymi sytuacjami, dialogami podszytymi humorem, ale też bezpośrednim podejściem do relacji damsko-męskich. Fabuła jest dosyć dynamiczna, obfitująca w liczne interakcje międzyludzkie, bardziej lub mniej udane i pod tym względem jest to nietypowa historia. Można też zauważyć pewne schematy, ale zostały one pokazane w zupełnie inny sposób, więc nie są nudne. W barwnych słowach, także delikatnych wulgaryzmach autorka oddaje doskonale charakter bohaterki, której życie toczy się między nudną pracą w kasie biletowej nowojorskiego teatru, a imprezami z przyjaciółkami i oczywiście jednorazowymi przygodami z nowo poznanymi przystojniakami. Dłuższa posucha pod tym względem nie jest mile widziana. Zanim znajdzie tego jedynego, przytrafiają się jej różne perypetie, które nie raz wywoływały u mnie wesołość. To bardzo dobra powieść, pozwalająca odstresować się po całym dniu pełnym wydarzeń i zanurzyć się w świat singielki, by spojrzeć na świat jej oczami.

Pani Katarzyna Bester po raz kolejny mnie nie zawiodła, dostarczając lekką, romantyczną, podszytą erotyzmem opowieść o przyjaźni, poszukiwaniu szczęścia i w efekcie miłości, która prędzej lub później pojawia się nawet tam, gdzie nikt w nią nie wierzy.

Recenzja tomu II "Faceci są beznadziejni"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I
Data premiery: 08.02. 2024
Ilość stron: 320
Wymiary: 130x210 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8313-932-6
Wydawnictwo: Amare
Moja ocena: 6/6

[16./25] -1729. - "Odważ się być NIEgrzeczną!"

"Odważ się być NIEgrzeczną!"

Wilcza Córa

„Jeżeli leżysz naga obok faceta i marzniesz, to lepiej się ubierz, bo się przeziębisz”

Rutyna, to coś, co wkrada się w codzienność, gdy każdego dnia wykonujemy określone zadania wyznaczające rytm naszego życia i nawet nie zauważamy, jak wpadamy w pewne schematy zabierające nam najlepsze lata. Po czasie, oglądając się za siebie, dostrzegamy, jak wiele straciliśmy. Bohaterka książki „Odważ się być NIEgrzeczną” także funkcjonuje w sztywnych ramach i jest przekonana, że tak jest jej z tym dobrze.

Jagoda Laskowska zwana przez wszystkich Jeżyną to typ grzecznej dziewczynki. Zawsze była dzieckiem nierozrabiającym, posłusznym, spełniającym oczekiwania innych, tylko nie swoje. Tak się do tego przyzwyczaiła, że podobnie postępuje w dorosłym życiu. Mając 30 lat, niewiele się zmieniła. W jej mieszkaniu każda rzecz ma swoje miejsce, książki stoją w równym rządku i są to tytuły związane tylko z ekonomią, w szafie wiszą nijakie, klasyczne, szarobure stroje, bez wyrazu, płaskie obuwie i tylko jedna para butów na wysokim obcasie. Na co dzień włosy są upięte w ciasny kok tak, by żaden kosmyk się nie wysunął, a to wszystko uzupełniają ubrania zapięte pod samą szyję guzik. Jeżyna stroni od ludzi. Najważniejsze są cyferki, bo Jeżyna pracuje w biurze rachunkowym, a najbardziej ceni sobie spokój ciszę i czas spędzany tylko ze sobą przy ulubionych filmach. Jednym słowem: NUDA.

Nic dziwnego, że jest sama, a jej ostatni chłopak poszukał sobie atrakcyjniejszej, bardziej kolorowej partnerki. Niestety, okazało się, że jest nią koleżanka z pracy, która poza urodą, nie grzeszy wprawdzie inteligencją, ale jest przeciwieństwem Jeżyny w każdym innym aspekcie. 

Wszystko zmienia się pewnego dnia, gdy po śmierci ukochanej babci Gabi, w jej albumie ze zdjęciami znajduje kopertę z listem. Od tej chwili w życie Jeżyny, ku jej przerażeniu, wkracza chaos. Początkiem życiowego huraganu staje się zalanie mieszkania sąsiadki, które to wydarzenie pociąga za sobą kolejne, niczym w układance z kostek domina. Gdy poruszyć jeden element, on wyzwala całą lawinę zdarzeń.

Jeżyna wciąż ma postawę zachowawczą, często boi się zrobić krok do przodu i zachowuje się jak małolata, a nie jak dojrzała kobieta. Z początku było to nawet zabawne, ale to jej przełamywanie zasad trwało dla mnie zbyt długo i już zaczęło mnie w pewnym momencie denerwować. Najchętniej bym nią potrząsnęła mówiąc „Kobieto! Zacznij w końcu żyć!”, bo jak do tej pory to tylko egzystowała. Natomiast doceniam w niej inteligencję i cięte riposty, pokazujące, że ma w sobie iskrę i potrafi stawić odważnie czoła osobom grającym na nerwach, jaką na przykład jest pewna kocica w pracy zwana Gosią.

Bardzo polubiłam brata Jagody, Filipa i jej przyjaciółkę Kalinę. Oboje wprowadzają w życie Jeżyny  radość i motywują do działania. Podobnie zresztą jak sąsiadki, które mają w sobie więcej energii, entuzjazmu i spontaniczności, niż główna bohaterka. Najbardziej podobały mi się wszelkie ich mądrości uzupełniające złote myśli cioci Marysi i babci Gabi, z których ta ostatnia. wciąż wydaje się mieć wpływ na swoją wnuczkę, mimo że przebywa już w innym wymiarze.

„Odważ się być niegrzeczną” to bardzo udany debiut w postaci romantycznej komedii napisanej z lekkością, polotem i humorem. Przekazuje wiele mądrych przekazów i pomysłowo sformułowane znane prawdy życiowe. To dobrze napisana przez młodą pisarkę pod intrygującym pseudonimem Wilcża Córa, pod względem opowieść.  Ma w sobie wiele pogody ducha, optymizmu i życiowych wskazówek, które mogą być drogowskazami dla każdego. Jedynym minusem jest brak myślników przed niektórymi zdaniami w dialogach  i brak podziału na rozdziały. Są tylko odstępy między kolejnymi epizodami, a to na dłuższy czas bywa męczące i jest to forma, której osobiście nie lubię, gdyż tekst wydaje się mało czytelny. 

To historia pachnąca pierogami z truskawkami polanym musem, herbatką z odrobiną wanilii i imbirem oraz stokrotkami, które przewijają się przez całą fabułę. Autorka opowiada przede wszystkim o odwadze. Doradza, by wyjść poza poukładane, sztywne granice, motywując do realizowania własnych pragnień i marzeń, ale przede wszystkim do korzystania z życia pełnymi garściami. Szkoda bowiem życia na nudę, więc trzeba z niego czerpać ile się da, brać to, co nam niesie najlepszego, cieszyć się każdą chwilą, nie przegapiać ważnych wydarzeń, otworzyć się na miłość, by jej nie przegapić i żeby niczego nie żałować. Powieść skierowana jest do wszystkich, którzy wciąż tkwią w swojej strefie komfortu i boją się cokolwiek zmieniać. Pokazuje jeszcze jedną ważną kwestię:, że wiek to tylko liczba i starszym człowiekiem można być nawet mając trzydzieści lat. Czasami warto trochę zaszaleć, podjąć odważne decyzje, by po wielu latach, patrząc wstecz na minione lata, powiedzieć sobie, że mieliśmy wspaniałe życie i niczego nie żałujemy.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 24.12.2024r.

Ilość stron: 324

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-385-2

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[170./24] - 1685. "Oops!" Tom II Kontynuacja „A niech to szlag!”

"Oops!"

Tom drugi

Kontynuacja „A niech to szlag!”

Monika Cieluch

„Życie to bezustanne odcinanie kuponów od szczęścia”

Z pewnością każdy z nas miał w życiu sytuację, gdy wolałby, żeby nigdy ona nie zaistniała. Gafy, błędy, potknięcia zdarzają się każdemu, ale chyba nikt nie miał ich tyle, co bohaterka książki pt.: „Oops!”

Pola Strzyżewska ma szczęście do wpadania w kłopoty i to najczęściej na własne życzenie. Poznajemy ją w momencie, gdy właśnie zbiera konsekwencje swoich ostatnich decyzji. Od jakiegoś czasu ma bowiem romans z Krzysztofem, szefem baru, w którym pracuje jako kelnerka. Tego dnia, gdy ją poznajemy, widzi na Facebooku swoje zdjęcie z obraźliwym podpisem, a za chwilę do lokalu wpada kobieta, która okazuje się być narzeczoną kochanka Poli. Po awanturze opisanej w bardzo zabawny i ekspresyjny sposób, Pola zostaje bez pracy i wydaje się, że nie ma wyjścia i będzie musiała wrócić do znienawidzonej rodzinnej wsi o jeszcze bardziej znienawidzonej nazwie Kurze Strzelniska. Nie zamierza w niej przebywać zbyt długo, więc postanawia wyjechać do Londynu, by tam na nowo ułożyć sobie życie. Ma nadzieję, że spełnią się jej marzenia o skończeniu studiów i zdobyciu wykształcenia architekta krajobrazu. Pola, bowiem kocha rośliny, rozumie ich potrzeby i potrafi pobudzić do życia nawet pozornie uschnięty badyl. Oczywiście w Londynie nie wszystko przebiega po jej myśli, zwłaszcza, gdy na jej drodze pojawia się Adam Harvey, współwłaściciel firmy farmaceutycznej.

Na początku muszę napisać, że „Oops!" jest drugim tomem serii „A niech to szlag!”, na co wskazuje tylko charakter grafiki okładki, nawiązując wyglądem do pierwszej części. Szkoda, że nie ma ogólnej, jednej wspólnej nazwy dla tych dwóch tomów, wówczas łatwiej byłoby je skojarzyć. Oczywiście, gdy sięgałam po „Oops”, nie miałam o tym pojęcia, bo nie ma ŻADNEJ informacji na okładce. Wprawdzie jest to osobna historia poprowadzona od początku do końca, ale czasami pojawiają się nawiązania do wcześniejszych zdarzeń. Pola w pewnym momencie poznaje Joannę, bohaterkę „A niech to szlag!”, a dzięki temu dowiadujemy się jak jej ułożyło się życie z bratem Adama, Timothym. I tu ponownie apel o zamieszczanie na okładkach informacji, że dana powieść jest elementem jakiejś serii!

Pani Monika Cieluch jest jedną z moich ulubionych pisarek, odkąd przeczytałam jej debiutancką książkę „Niepokorna”, a po niej wzruszyła mnie historią „Pod skrzydłami żurawi", ujęła dwoma kolejnymi opowieściami: „Na zawsze i na wieczność" i „Miłość szeptem mówiona". Mając za sobą tak wciągające i naładowane emocjami powieści, bez zastanawiania się sięgnęłam po jej najnowszą książkę pt.: „Oops!”, która charakterem odbiega znacznie od dotychczasowych historii, jakie autorka napisała. Tym razem stworzyła romantyczną komedię pomyłek, w której nie brakuje też trudniejszych tematów. Niektóre sytuacje można było przewidzieć, ale na zasadzie, że za chwilę z pewnością coś pójdzie nie tak.

Bohaterka to chodząca katastrofa, gdyż ma skłonność do robienia z prostych spraw skomplikowane sytuacje. Następują one najczęściej przez jej głupotę, nieuwagę, niewiedzę, czy niezrozumienie tego, co mówi druga osoba. To nadaje fabule beztroskiego, lekkiego nieprzewidywalnego charakteru. Autorka doskonale ujęła sposób myślenia Poli, jej ekspresyjność i charakter, więc nie ma problemów z wnikaniem w jej stany psychiczne i emocjonalne. Podobnie jest z Adamem, który w przeciwieństwie do brata, nie zamierza się ustatkować i zakładać rodziny, gdyż nie wierzy w prawdziwą miłość. Cały swój czas poświęca firmie i korzystaniu z życia, bez angażowania się w jakiekolwiek zobowiązania uczuciowe. I nie zamierza nic zmieniać w swoim poukładanym, spokojnym życiu. Nie przewidział jednak, że w chwili, gdy pojawia się w firmie Pola, to wraz z nią przetoczy się istny huragan, który zmiata wszystko, co było do tej pory stabilne i zaplanowane.

Powieść o krótkim i jakże trafnym tytule „Oops!” to wciągający  romans, w którym nie brakuje powodów do śmiechu, ale też refleksji, a jednocześnie lekka opowieść, przy której można spędzić miło czas dobrze się przy tym bawiąc. Tytuł jest jak najbardziej trafny, gdyż Pola popełnia tak często różne gafy, że za każdym razem chce się to skomentować krótkim „oops!” Ilość tego rodzaju przypadków wciąż się mnoży i gdy wydaje się, że w końcu wszystko zaczyna się układać, znowu Pola wpada w kłopoty. Autorka zwraca przy tym uwagę na relacje międzyludzkie, zwłaszcza rodzinne. Pokazuje, że w trudnych sytuacjach rodzina, nawet ta, której się wstydzimy, potrafi być wsparciem, a miłość wkracza nie raz w życie niczym orkan, by pokazać, że zawsze pojawiają się, gdy przychodzi na nią czas.

I na koniec moja rada wynikająca z przeczytanej historii: dla kobiet, które lubią nosić martensy – warto od czasu do czasu poćwiczyć chodzenie w szpilkach, a przynajmniej na wysokich słupkach, bo nigdy nie wiadomo, kiedy taka umiejętność może się przydać.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy wydawnictwem AMARE

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 16.10.2024r.

Ilość stron: 390

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-375-3

Wydawca: Amare

Moja ocena: 6/6

1430. - "Miłość, kłamstwa i sekrety"

"Miłość, kłamstwa i sekrety"

Krystyna Mirek

Wydanie: I

Data premiery:  9.11.2022r.

Ilość stron: 320

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 135 x 205 mm

ISBN 978-83-67406-34-5

Wydawnictwo: LUNA

Moja ocena: 6/6

"nie wierz wszystkiemu, co widzisz w Internecie"

Jakiś czas temu przeczytałam książkę "Miłość, kłamstwa i sekrety", którą przeczytałam, dzięki księgarni Bonito, a jej recenzja ukazała się w pełnym wymiarze na portalu Dobre Chwile. Zapraszam Was do poznania jej treści TUTAJ, a poniżej w skromnym zarysie przybliżam najważniejsze aspekty  fabuły:

Vincent Żmirski jest sławnym youtuberem kulinarnym, a do tego przystojnym, pełnym uroku osobistego mężczyzną, więc nic dziwnego, że przyciąga uwagę płci pięknej. Wiele kobiet chciałoby spotkać się z nim na żywo, ale on skutecznie ukrywa swoją tożsamość i miejsce zamieszkania. Jedną z jego wiernych, wręcz fanatycznych fanek jest Wiktoria, narzeczona Franka. Z kolei on zna go doskonale, gdyż łączą ich więzy krwi i pewnego dnia postanawia wyjawić ten sekret swojej dziewczynie. Wywołuje tym burzę, nie spodziewając się, że Wiktoria ogarnięta obsesją, zrobi wszystko, by poznać słynnego Vincenta. W tym celu wynajmuje panią detektyw, która  podążą jego tropem.

Pani Krystyna Mirek napisała lekką i zabawną komedię romantyczną pokazując, że nie wszystko jest takie, jak nam się pokazuje, zwłaszcza w mediach społecznościowych, które zajmują dziś ludziom mnóstwo czasu. Przedstawiła to od razu na początku rysując nam wizerunek Vincenta, tak jak to widzą jego odbiorcy, w tym Wiktoria, która ze swoją przyjaciółką Michaliną ogląda program regularnie. Można mieć wrażenie, że słynny kucharz jest bogaty i dobrze mu się wiedzie. Tak też myśli Franek, zazdroszcząc bratu popularności. My, jako czytelnicy poznajemy prawdę, gdy autorka zaprasza nas do domu, w którym mieszka Vincent ze swoim psem Kłopotem. W ten sposób jesteśmy obserwatorami tego, jak to wszystko się potoczy. 

Świetnie bawiłam się przy tej opowieści przyglądając się poplątanym sytuacjom i odkrywając sekrety bohaterów. Pani Mirek napisała bardzo spójną, kilkuwątkową opowieść o skutkach pewnych niedomówień i  nieporozumień. Na okładce można przeczytać, że to komedia pełna zwrotów akcji opowiadająca o miłości, którą nie tak prosto znaleźć, ale na pewno znajdziecie w niej tytułowe kłamstwa, sekrety, w efekcie których ta  miłość także się zamanifestuje niespodziewanie. Polecam!

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy barterowej z księgarnią Bonito

i Dobre Chwile

1190. - "Cynamonowe gwiazdy"

Recenzja w dniu premiery

"Cynamonowe gwiazdy"

Małgorzata Starosta

Numer wydania: I

Data wydania: 28.09.2022 r.

Liczba stron: 204

ISBN 978-83-67341-34-9

ISBN ebook 978-83-67341-35-6

Wymiary: 135x202 mm

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: Mięta

Ocena: 4/6

„każdy dostał od losu jakiś dar, a najwyższą formą wdzięczności jest właściwe jego wykorzystanie.”

Po książkę sięgnęłam ze względu na nazwisko autorki, gdyż przeczytałam dużo pozytywnych opinii na temat jej dotychczasowych powieści, więc nadarzyła się okazja, by przekonać się o ich słuszności. Poza tym kusząco wygląda okładka nawiązująca swoimi barwami do tytułu powieści, ale też skusił mnie  opis, jaki znalazłam na stronie Sztukatera, skąd ją otrzymałam. Dotarła do mnie w formie e-booka, więc nie jestem w stanie ocenić jej wizualnie, a jedynie mogę odnieść się do treści.

Dominika Cynamon przez ostatnie dwanaście lat pracowała w molochu korporacyjnym we Wrocławiu. Ma 36 lat, ale już życie pokazało jej swoją niezbyt wesołą wersję. Jest wdową, niedawno zerwała z dotychczasowym partnerem Michałem, a teraz, gdy ją poznajemy, traci posadę pozostając bez środków do życia. Na szczęście ma obok siebie ukochaną babcię Eleonorę, u której mieszka oraz oddaną, energiczną przyjaciółkę Aśkę. W dniu, gdy żegna się z dotychczasową pracą poznaje przystojnego Pana Idealnego, czyli Patryka Zawiszę oraz otrzymuje zawiadomienie, że została zakwalifikowana na ekskluzywny kurs pisarski. Niestety kurs jest płatny, a Dominikę nie stać teraz na większe wydatki. Jakby tego wszystkiego było za mało, nagle zjawia się jej matka, która jakiś czas temu wyjechała do USA, pozostawiając córkę pod opieką babci Eleonory.

Fabuła książki toczy się wokół trzech wątków. Pierwszy z nich dotyczy relacji Dominiki z matką, która niespodziewanie wraca do Polski i wprowadza zamęt w życiu swojej córki. Dominika ma problem z wybaczaniem i zrozumieniem, wszystko neguje, co dotyczy Lucyny i nie zamierza ułatwiać rodzicielce życia. Pod tym względem zachowuje się jak rozkapryszona, zbuntowana małolata, a nie jak dorosła trzydziestokilkuletnia kobieta. Jej postawa w tym momencie mnie denerwowała i trudno mi było z nią się zgodzić z jej decyzjami.  Nawet nie próbuje zrozumieć postępowania matki, porozmawiać z nią i poznać powody, dla których ona musiała dokonać takich wyborów. Dominika zapiekła się w swoim żalu i nie próbuje nawet wyjść ze swojej skorupy. Na jej przykładzie autorka pokazuje, że nic nie jest proste i nie można nikogo oceniać bez wysłuchania. Każdy w życiu ma takie sytuacje, które zmuszają do podejmowania trudnych decyzji, czasami są to wybory między dwoma niezbyt dobrymi rozwiązaniami.

Drugi wątek ma charakter romansu, ale jest on tutaj pokazany nieco odmiennie od standardowych, gdyż nie ma w nim scen ukazujących bliskość dwóch osób, lecz raczej opisane zostały odczucia Dominiki, która jest pod wrażeniem Patryka. Niestety, okoliczności i tajemnicze zachowanie mężczyzny nie pozwalają im zbliżyć się do siebie. O scenach erotycznych jest tylko rozmowa, która ma charakter zwierzeń przyjaciółce, ale bez szczegółów. Ten element występuje też w momencie omawiania tekstów książek i prac literackich zarówno na kursie, jak i w kontekście czytanej przez bohaterkę książek.

Trzeci wątek to świat pisarzy, zarówno tych, którzy już mają swoją renomę i markę, jaki i tych początkujących oraz tych, którzy marzą dopiero o tego rodzaju sukcesie. Dominika od dziecka pragnęła kiedyś napisać powieść, by stać się sławną pisarką. Jednak jej wyobrażenia całkowicie mijają się z rzeczywistością, gdy wyjeżdża na kurs pisarski na Teneryfę. Padają mocne słowa, które ukazują brutalną prawdę o rynku wydawniczym i pisarskich karierach, o którym zwykły czytelnik nie ma pojęcia. Trudno mi ocenić, na ile jest to prawdą, lecz pani Małgorzata Starosta obraca się w tego typu realiach, więc brzmi to autentycznie, gdy uchyla rąbka tego, co dzieje się w pisarskim świecie. Okazuje się, że wydanie książki i zaistnienie na rynku wydawniczym jest procesem, który bardziej przypomina produkt, niż efekt wrodzonego talentu. W końcowym słowie zdradziła, że w zamyśle książka miała być komedią, w której chciała przedstawić zakłamanie i sposób działania rynku literackiego. W pewnym sensie jej się to udało, gdyż w efekcie powstała lekka, zabarwiona delikatnym humorem opowieść, w której nie brakuje emocji, problemów związanych z relacjami w obrębie rodziny, ale też z sercowymi dylematami.

„Pisarz wcale nie musi potrafić pisać, bo dobry redaktor poprawi jego książkę, choćby miał nad nią płakać. Bo za to mu płacą. Wydawnictwu, które inwestuje kasę, zależy na tym, żeby jak najwięcej zarobić, więc owiną gówno złotkiem, napiszą, że to ‘najbardziej oczekiwany debiut tego roku’ i interes zaczyna się kręcić.”

„Cynamonowe gwiazdy” to opowieść o dążeniu do spełniania marzeń, ale też o relacjach rodzinnych, wybaczaniu, oraz o biznesie, jaki stworzył się wokół pisarskiej rzeczywistości. Powieść toczy się z początku wolno, gdy podążamy za działaniami Dominiki, poznajemy jej sytuację rodzinną, zawodową i towarzyską. Bardziej dynamicznie i ciekawiej akcja zaczyna się toczyć w dalszej części, od momentu, gdy pojawia się Lucyna, mama głównej bohaterki. Obserwujemy wszystko oczami Dominiki, która opowiada nam o sobie w narracji pierwszoosobowej, dając możliwość poznania swego charakteru, sposobu myślenia i postrzegania dziejących się wokół niej sytuacji.

Szkoda, że nie wszystko w tej powieści potoczyło się tak, jak się potoczyło, gdyż jestem zawiedziona zakończeniem. Wprawdzie nie było ono tragiczne w sensie dramatycznych wydarzeń, ale mogłoby mieć inny finał. Autorka w większości skupiła się tutaj na pokazaniu realiów rynku wydawniczego i trudów początkującego pisarza. Nie wszystko zostało wyjaśnione do końca, albo zostało potraktowane zbyt powierzchownie, jakby nie wybrzmiało w pełni i autorka nie wgłębiła się zbyt mocno w niektóre tematy, chociażby kwestia Patryka i jego problemów. Mam wrażenie, że pani Małgorzata Starosta pozostawiła sobie furtkę do ewentualnej kontynuacji losów Dominiki i żywię nadzieję, że to kiedyś nastąpi.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu: 

1160. - "Ratunku! Wymyśliłam męża."

"Ratunku! Wymyśliłam męża."

Katarzyna Kowalewska

Wydanie: I

Data premiery: 7 czerwca 2022 r.

Ilość stron: 296

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Format: 140x205 mm

Wydawca: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

„Tłumione problemy nabrzmiewają. A kiedy wypłyną na światło dzienne, mają niszczycielską moc.”

Wchodząc w związek małżeński każdy ma jakieś wyobrażenia na temat wspólnego życia z ukochaną osobą. Z czasem, gdy wkrada się codzienność, uczucie przygasa i wówczas może być tak, jak u bohaterki książki „Ratunku! Wymyśliłam męża”, że oczekiwania mijają się z tym, co spotyka ją w rzeczywistości. 

Flora i Bartek Nowakowie mieszkają w Grodzisku Mazowieckim w lokalu, które wymaga gruntowanego remontu, gdyż zarówno meble, jak i wystrój pamiętają lata osiemdziesiąte. Są małżeństwem od siedmiu lat i już w ich związek wkradła się rutyna i nuda.   Bartek podchodzi do życia realistycznie, praktycznie, daleko mu do romantycznych i wylewnych gestów, a do tego nie lubi zmian, więc nie wykazuje zainteresowania poprawą wyglądu mieszkania. Poza tym ciągle po pracy siedzi z nosem przy komputerze spędzając czas na ulubionych grach lub przed telewizorem z puszką piwa, w starych, schodzonych skórzanych klapkach, dziurawych slipach i spranej, rozciągniętej koszulce z napisem NIRVANA. Jedyne, co ich łączy to praca w tej samej firmie sprowadzającej i sprzedającej kawę. Flora może w niej wykorzystać swój pisarski talent tworząc teksty reklamowe i artykuły na firmowego bloga i konta społecznościowe oraz opracowuje oferty dla potencjalnych klientów. Natomiast Bartek jest odpowiedzialny za sprawy finansowe firmy, często zabiera pracę do domu, więc na wspólne spędzanie wieczoru są bardzo nikłe szanse. Mimo jego wad ona spogląda na niego z nostalgią i czułością myśląc „Mój przystojniak z coraz wyższym czołem”.

Flora ma jedno ogromne marzenie: chciałaby napisać jakąś wielką powieść obyczajową lub romans, która poruszyłaby serca czytelniczek i została zapamiętana na długo. Problem tkwi jednak w tym, że Bartek podchodzi do tego sceptycznie, wciąż ironizując jej pomysły i nie traktuje jej zamiłowania do pisarstwa poważnie. Flora zaczyna więc pisać powieść w tajemnicy przed mężem. W komputerowym pliku zapisuje historię Barnaby i Felicji, tworząc alternatywną rzeczywistość do swojej. Umieszcza w swym opowiadaniu swoje pragnienia oraz lepszą wersję siebie i Bartka. Pewnego dnia zauważa, że jej mąż zwraca się do niej tekstem żywcem wyjętym z jej powieści.

Już sam tytuł oraz zabawna, kolorowa grafika sugerują, że na kartach tej książki skrywa się zabawna komedia. I faktycznie jest w niej delikatna dawka humoru, który zaznacza się bardziej w rozmowach, zastosowanych porównaniach, opisach jakiejś sytuacji i skojarzeniach. W większości jednak bliżej jej jest do powieści obyczajowej z dozą humoru. Narracja prowadzona jest w osobie trzeciej, ale przede znamy tylko punkt widzenia Flory i obserwujemy jej dylematy związane z jej małżeństwem. To rodzi zabawne wnioski, obserwacje, działania i myśli. W tle poznajemy też epizody przyjaciół początkującej pisarki, których poznała na kursie kreatywnego pisania. Wśród nich jest Lucynka, która niewiele mówi o sobie i najmniej o niej wiemy.  Na jej przykładzie autorka pokazuje, że często zbyt szybko wyciągamy wnioski snując domysły co do jakiejś osoby, a potem okazuje się, że pozory często są mylące, o czym przekonali się bohaterowie tej powieści.

„Ratunku! Wymyśliłam męża” to powieść, w której nie ma ideałów czy oczywistych rozwiązań, nagłych zwrotów akcji, nie mniej jej fabuła wciąga. Wprawdzie powoli, ale dzięki przyjemnemu, łatwemu w odbiorze stylowi autorki z dowcipnym zabarwieniem, celnymi ripostami, przekomarzaniami między małżonkami wnikamy coraz bardziej w jej treść. Tą historią autorka uświadamia, że w związku nie jesteśmy nigdy sami i najważniejsza w nim jest rozmowa. Czasami okazuje się, że żyjąc z kimś obok siebie, tak naprawdę nie znamy tej osoby dobrze, gdyż tworzymy o nim jakiś fałszywy, wymyślony wizerunek. Związek to relacja wymagająca zaangażowania dwóch stron, wzajemnego wsparcia, zrozumienia, empatii i umiejętności bycia razem. Często bowiem z zewnątrz wszystko wygląda inaczej, niż jest faktycznie, ale by się o tym przekonać, obydwie strony muszą zrozumieć, że poza nimi nie ma ważniejszych osób.

Katarzyna Kowalewska to wielbicielka książek, która potrafi czytać, idąc chodnikiem i się przy tym nie przewrócić. Mieszka w Grodzisku Mazowieckim z mężem i dwoma psami, z których jeden nieustannie wyleguje się w słońcu, a drugi bez przerwy psoci. Kocha lato, morze, swój pisarski pokój, wesołego punk rocka oraz grę w badmintona. Zaczynała jako felietonistka dla portalu sportowego. Zadebiutowała powieścią łotrzykowską „Pijany skryba”. Jej opowiadania ukazały się w antologiach: „Autostop(y). Dziesięć opowiadań o wolności”, „Obiecaj”, „Bierz mnie”, „Memento” oraz „Czytanie ziemi”. „Pudełko z pamiątkami” to początek jej przygody z literaturą obyczajową.

811.- "Mam coś twojego"

Mam coś twojego

Katarzyna Bester

Wydanie: I

Premiera 14 kwietnia 2021r.

Liczba stron: 224

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Format : 135 x 205 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo Niegrzeczne Książki (Wydawnictwo Kobiece)

„nie każdy facet jest świnią”

Miłość przychodzi na różne sposoby. Czasami pojawia się nagle, niespodziewanie a czasami potrzebuje czasu, by zagnieździć się w ludzkich sercach. Bywa też tak, że potrzebuje pośredników ze świata zwierząt, chociażby takich jak w książce „Mam coś twojego”

źr. zdjęcia:
lubimyczytac.pl

Katarzyna Bester to kobieta, która nie boi się niczego i odważnie próbuje nowych rzeczy. Przez kilka lat organizowała, tzw. szybkie randki, czyli speed dating, które nauczyły ją przyglądać się początkom związków z innej perspektywy i stały się inspiracją do pisania pierwszych romansów. Zadebiutowała w 2020 roku książką „Słodki kłamca”, po której wkrótce pojawiły się „Świąteczne nieporozumienie”, „Ucieczka z nieznajomym” i „Niegrzeczne last minute”, w której znalazła się wśród kilu innych znanych autorów. Podbiła serca czytelniczek swoimi lekkimi romansami podszytymi humorem i szybką akcją.

Podobnie jest z jej najnowszą powieścią, w której nie brakuje dynamicznej akcji, humoru, gorących scen i ekscytującego finału. Od pierwszych stron wchodzimy w dynamiczną fabułę, gdy Klara „rozprawia się” z niewiernym chłopakiem swojej przyjaciółki Amy. Robi to bezceremonialnie i z werwą, po czym dziewczyny idą do klubu, by zapomnieć o problemach. Jak łatwo się domyśleć, wychodzą stamtąd pijane a wówczas rodzą się absurdalne pomysły. Pod wpływem rozmowy o Harrym Potterze, Klara sprawdza, czy można przejść przez … ścianę na King’s Cross, tak jak to robił słynny czarodziej. Skutek tego jest oczywisty – kończy się na dotkliwej ranie na czole. I tak poznajemy Klarę, zwariowaną, żywiołową, nieobliczalną, ale też wesołą, mimo że nie ma za sobą miłych wspomnień. Przeżycia z przeszłości nie pozwalają jej zaufać na nowo mężczyźnie i uwierzyć w miłość. Jednak wszystko okazuje się kwestią czasu, gdy poznaje przystojnego Scotta Weasleya, z którym połączył ich uroczy labrador Marley.

"Mam coś twojego" to komedia romantyczna, którą wyczuwa się już od pierwszych zadań. Lekka, przyjemna i zabawna historia zwariowanej dziewczyny z tajemniczą i gorzką przeszłością, która ma nietuzinkowe pomysły. Bardzo sympatycznym wątkiem są tu zwierzęta, z racji tego, że Klara pracuje w gabinecie weterynaryjnym i w hotelu dla zwierząt. Są one obecne w jej życiu w różnych sytuacjach i często bywają łącznikiem między szukającymi siebie ludźmi. Główna bohaterka wzbudza wiele pozytywnych uczuć swoim nietuzinkowym zachowaniem, impulsywnymi reakcjami, komentarzami i zabawnymi sformułowaniami. Historię opowiada nam ona bezpośrednio, często stosując dosadne słowa, ale one nie są przesadzone, lecz oddają świetnie jej charakter z przysłowiowym pazurem.

Książka została napisana bardzo swobodnym stylem z użyciem zwyczajowych wulgaryzmów, jakich często używamy w różnych sytuacjach, by podkreślić nasze wrażenia czy emocje. Czyta się ją płynnie, bez znużenia, gdyż rozdziały są krótkie, z wieloma dialogami, bez zbędnych i zbyt szczegółowych opisów. Dzięki temu akcja biegnie dosyć szybko, dostarczając wciąż nowych wrażeń i czasami zaskakujących rozwiązań. 

Pani Katarzyna Bester stworzyła uroczą historię z ujmującymi postaciami, zarówno głównymi jak i drugoplanowymi. Nie są to sztuczne osobowości, wyidealizowane, lecz ludzie realistycznie nakreśleni, którzy mają swoje wady, zalety i problemy. Szczególną sympatią obdarzyłam ojca Klary, który jest rozbrajający swoimi stwierdzeniami i puentami, ale też jej mama ma swój urok, ale też pewną kobietę o imieniu Helena. Szczególne względy miały u mnie zwierzęta, które przewijają się przez całą fabułę z racji zawodu głównej bohaterki, ale też w związku ze Scottem, który jest właścicielem wspaniałego Marleya.

"Mam coś twojego" to romans z pikantnymi epizodami, wciągającą fabułą i z przewidywalnym zakończeniem, dlatego jest to idealna lektura na wakacje i dla wszystkich tych, którzy lubią spędzić czas przy lekkiej historii zabarwionej humorem.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

753. - "Materiał na chłopaka"

Recenzja przedpremierowa

PREMIERA 14 kwietnia 2021 roku!

Materiał na chłopaka

Alexis Hall

Wydanie: I

Data wydania polskiego: 14 kwietnia 2021 r.

Data wydania angielskiego: 7 lipca 2020

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 452

Wymiary: 206 x 139 mm

Tłumaczenie: Martyna Tomczak

Wydawnictwo: Otwarte

„Nigdy nie pozwól sobie wmówić, że będąc sobą, robisz coś złego”

Temat LGBT jest u nas zagadnieniem kontrowersyjnym, o którym mówi się albo poważnie albo ironicznie. Ostatnio jest to modny temat w literaturze ale często można spotkać się z podejściem do tego zagadnienia od strony psychologicznej. Książka „Materiał na chłopaka” pokazuje, że można to zagadnienie potraktować lekko, z humorem, dystansem a przede wszystkim z normalnością.

Profil nr 1: Luc O’Donnell jest synem znanej gwiazdy rocka Jona Fleminga i sławnej piosenkarki Odile O’Donnel. W związku z tym jest wciąż narażony na atakize strony paparazzi, którzy wykorzystują każde jego potknięcie. To nie przynosi mu chluby, zwłaszcza w pracy, która jest uzależniona od dobrej woli darczyńców. Luc jest zatrudniony w fundacji ratującej żuki, która nazywa się Specjalistyczne Towarzystwo Ochrony i Lobbowania w sprawie Chrząszczy, czyli w skrócie STOLC. Opinia o jej pracownikach jest ważna, gdyż dla zmanierowanej londyńskiej arystokracji i ludzi z dużym zasobem pieniędzy na koncie,  ważna jest nieposzlakowana opinia.

Profil nr.2: Oliver Blackwood jest wegetarianinem, znanym prawnikiem z nieposzlakowaną opinią. Zawsze jest elegancko i odpowiednio ubrany, wie jak się zachować, z nienagannymi manierami, dbający o swój wizerunek, sylwetkę, dokładny i uporządkowany tak, że nawet banany w kuchni trzyma na specjalnym stojaku. Sprawia wrażenie poważnego, nudnego sztywniaka uważającego się za lepszego od innych.

Problem: Praktycznie różni ich wszystko: styl bycia, ubierania się, odżywiania, rodzina, charaktery i postrzeganie siebie. Łączy ich jedno: są singlami gejami, którzy potrzebują chłopaka na pokaz. Luc musi mieć u boku kogoś na corocznej imprezie firmowej „Zrzutka na Żuki”, natomiast Oliver potrzebuje partnera podczas rodzinnego świętowania rubinowej rocznicy ślubu rodziców. Wskutek różnych powiązań i sytuacji dochodzi między nimi do spotkania, na którym opowiadają o sobie i swoich dylematach. 

Efekt: W efekcie zawierają umowę, która ma obowiązywać do czasu aż wypełnią swoje wzajemne zobowiązania. To, co wydawało się proste w teorii, w praktyce okazuje się nie takie łatwe.

Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać książkę „Red, White & Royal Blue”, która ujęła mnie swoim podejściem do tematu LGBT, dlatego bez wahania sięgnęłam po „Materiał na chłopaka”, spodziewając się równie dobrej lektury. I faktycznie tak było.

Od pierwszych stron świetnie się przy przy niej bawiłam. Narracja pierwszoosobowa pokazuje jedynie punkt widzenia Luca i to rodzi zabawne sytuacje, gdyż chłopak ma specyficzne poczucie humoru, które wyczuwalne jest w jego sposobie wyrażania myśli, opinii, spostrzeżeń i komentowaniu dziejących się wydarzeń. Ma o sobie niskie mniemanie, wiele lęków, demonów tkwiących na poziomie mentalnym, problemy z ojcem i samym sobą, co nie pozwala mu spojrzeć na siebie łaskawym okiem.

„W życiu spotyka nas wiele trudności, ale często okazuje się, że było warto”

„Materiał na chłopaka” to świetnie napisana historia dwóch zagubionych serc. Fabuła oparta została na schemacie przeciwieństw, które się do siebie przyciągają. Niezwykle ujmująca była obserwacja transformacji w relacjach między głównymi bohaterami, ich budowania wzajemnego zaufania,  odkrywania swojej prawdziwej natury i wpływu tej znajomości na zmianę postrzegania siebie. Luc od początku pokazany jest jako typ bałaganiarza, niefrasobliwy i niepoukładany. Oliver wydaje się idealny ale w trakcie poznawania go bliżej, okazuje się, że nie wszystko jest w nim takie, jak pokazuje na zewnątrz. Czytając, można było się tego spodziewać i czekałam tylko na moment, gdy to wszystko się wyjaśni.

Stylem i atmosferą „Materiał na chłopaka” przypominała mi „Red, White & Royal Blue”, w której także w podobnym klimacie poznałam historię dwóch sympatycznych gejów, różnych od siebie pod każdym względem. Jednak mimo wszystko historia Luca i Olivera jest nieco inna ale tak samo wciągająca, emocjonalna i niesamowicie zabawna.

Specyfiką tej historii jest pozornie stabilna akcja, bez nagłych zwrotów czy szalonego tempa ale nie jest to monotonna i nudna opowieść. Wręcz przeciwnie: im dalej zagłębiałam się w jej treść, tym bardziej wnikałam w nią i nie mogłam oderwać się od czytania. Sposób wypowiedzi Luca, jego specyficzny, brytyjski humor dodaje całości lekkości i wprawia w dobry nastrój. Dodatkowy humorystyczny akcent wprowadzają biurowe rozmowy Luca z kolegami z pracy, zwłaszcza z Alexem, któremu każdego dnia Luc serwuje jakiś abstrakcyjny dowcip i potem musi tłumaczyć, o co w nim chodzi.

„dobrze jest mieć tylu przyjaciół, by nie zdołali się zmieścić przy stole”

Siłą tej powieści są stworzone postacie, zarówno główne, jak i drugoplanowe. Niezwykle zabawni przyjaciele, zwłaszcza Bridge, która potrafi w nocy zwołać naradę, gdy zaistnieje taka potrzeba. Przyjaźń jest tu jednym z cudownych i ogromnie pięknych wątków. Dzięki zgranej paczce przyjaciół i ich gotowości niesienia pomocy, Luc jak i Oliver wiedzą, że zawsze mogą na nich liczyć. Podobnie jest teraz, gdy obydwaj panowie potrzebują wsparcia, zwłaszcza Luc, który nie wierzy w siebie i trudno mu wyobrazić sobie, że ktoś chciałby się nim zainteresować, chociażby na niby. Takich przyjaciół życzyłabym każdemu, gdyż ich działania stanowią jeden z bardziej sympatycznych, ujmujących i wzruszających wątków w tej powieści.

Kolejnym atutem jest swobodny styl, w jakim została napisana powieść. Poruszana w niej tematyka par homoseksualnych ukazana jest jako jeden z normalnych elementów społecznego życia. Uderzające jest podejście znajomych, rodziny czy pracodawców Luca i Olivera do ich seksualności. Alexis Hall nakreśla ich otoczenie, które nie ma problemu z tolerancją.  

Motyw seksualny to jeden z wątków powieści ale nie jest on elementem dominującym, gdyż wszelkie intymne sceny są poprowadzone tylko do pewnego momentu, by zachować odrobinę prywatności, jak to Luc stwierdził: „To nie są sprawy, o których się opowiada, okej? To było tylko dla nas. I było najpiękniejsze na świecie”. 

Książka napisana przez Alexis Hall udowadnia, że o każdej miłości można napisać piękną historię, ukazując jej subtelną, romantyczną i emocjonalną stronę. Porusza wiele istotnych zagadnień związanych z budowaniem zaufania, wzajemnych relacji, wpływu wychowania na dorosłe życie ale nie są to sprawy ujęte w ciężkim stylu. To doskonała lektura pozostawiająca po sobie wspaniałe wrażenie i satysfakcję z poznania fascynującej, nietypowej i romantycznej historii.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu OTWARTE