Post nietypowy, bo przedświąteczny - o Wielkanocy inaczej

Wiadomo, że korzenie dzisiejszej Wielkanocy tkwią w słowiańskich tradycjach, ale znacząco się różnią.  Jare Gody to pradawne święto Słowian, które celebrowało nadejście wiosny, budzenie się przyrody i triumf życia nad zimowym zastojem i przypadało 21 marca. Było to czasem przejścia, odrodzenia i oczyszczenia, a jego znaczenie wykraczało daleko poza zwykłe obserwowanie zmieniających się pór roku. Ogień, woda, słońce i ziemia były kluczowymi elementami tych obchodów, a ich znaczenie odnosiło się do cyklu życia, płodności i harmonii ze światem natury.

Kościół, chcąc wyplenić dawne obyczaje, przejął wiele zwyczajów i obrzędów, nadał im nowe znaczenie i włączył do chrześcijańskich obrzędów. I dziś znamy je jako Wielkanoc - obchodzone w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Łatwiej było dostosować istniejące rytuały do nowych reguł, niż odzwyczaić ludzi od głęboko zakorzenionych przekonań.   

Wielkanoc niesie za sobą chrześcijańskie przesłanie o zmartwychwstaniu, podczas gdy Jare Gody koncentrowały się na cykliczności przyrody, jej odrodzeniu i wzroście.

Dla Słowian okres budzenia się przyrody do życia po długiej zimie był zawsze czasem magicznym, przypisywanym siłom nadprzyrodzonym, które według dawnych wierzeń panowały nad światem. Ważnym momentem była równonoc wiosenna, do której przygotowywano się z pietyzmem, wierząc, że to, co złe, odeszło wraz z zimowymi miesiącami. Teraz, gdy dni stają się coraz dłuższe, może być już tylko lepiej.

Był to szczególny i magiczny okres, który w dawnych wierzeniach stanowił jedno z najważniejszych świąt. U Słowian obchodzono Jare Gody, u Celtów – Ostarę, nazwaną tak od imienia Bogini Wiosny, u Wikingów Eostre lub Ostarę, a także Alban Eiler, co oznaczało „Światło Ziemi”.

Aby wspomóc Matkę Naturę w tym procesie, wykonywano szereg rytuałów, które miały odpędzić zimę i obudzić siły natury do odrodzenia. Okres między kwietniem a czerwcem obfitował w wiele magicznych obrzędów. Sprzątano domy, wymiatano kąty brzozową miotełką, usuwając wraz z kurzem stare energie na zewnątrz. Wejścia do domów przystrajano młodymi gałązkami drzew, takich jak lipa, brzoza, buk czy grab. Popularnym elementem dekoracyjnym wnętrz był tatarak.

Wiele tradycji związanych z Jarymi Godami odnajdujemy w dzisiejszych zwyczajach wielkanocnych, a jednym z nich jest malowanie jaj. 

Słowianie malowali jaja już w IX wieku, a najstarsze znalezione pisanki pochodzą z X wieku i zostały odkryte na miejscu dawnego słowiańskiego grodu na wyspie Ostrówek (Opolszczyzna).

Jajko dla naszych przodków było symbolem życia i narodzin. Zwyczaj malowania jajek znany był już w III wieku p.n.e., a jego korzenie sięgają Persji (dzisiejszego Iranu). Był to powszechny rytuał wszystkich wierzeń pierwotnych, nawiązujący do symboliki odradzającego się życia i sił witalnych. Malowanie jaj miało wymowę magiczną i było domeną kobiet. Dbano, aby do izby w tym czasie nie wszedł mężczyzna, ponieważ wróżyło to nieszczęście.

Rodzaj malowanych jaj zależał od metody ich wykonania:

Kraszanki – jajka gotowane w naturalnych barwnikach, uzyskiwanych z roślin i minerałów.

Pisanki – jajka, na których najpierw rysowano wzory roztopionym woskiem, a następnie zanurzano je w barwniku.

Do zdobienia skorupek używano naturalnych materiałów, takich jak igły drzew, słomki, drewniane patyczki, koziki czy szydła.

Kolory pisanek miały swoje symboliczne znaczenie:

Czerwień i biel – duchy domowe, opiekuńcze.

Czerń i biel – duchy ziemi.

Zieleń – odrodzenie przyrody i miłość.

Brąz – rodzinne szczęście

Życzę Wam zatem wspaniałego czasu z energią Matki Ziemi!

Niech ten piękny czas przyniesie Wam siłę i radość.

Niech budząca się przyroda obdarzy Was zdrowiem i witalnością,  

A stare troski odejdą wraz z zimowymi wichrami.

Niech wiosenne słońce rozświetli Wasze dni, 

Miłość i harmonia niech wypełnią Wasze serca,

I niech duchy przodków czuwają nad Waszym szczęściem.

13 lat minęło, a nawet trochę więcej...

04 marca 2013 roku ukazała się moja pierwsza recenzja na tym blogu, a była nią opinia o poradniku "Inteligencja serca". Tak naprawdę piszę recenzje od 2012 roku, gdy istniała moja strona "Wewnętrzne światło." Potem odkryłam platformę bloggera i jestem tutaj do dziś.

W moich recenzjach opisuję świat zawarty na kartkach powieści, poradników i publikacji ezoterycznych. Przekazuję w nich moje wrażenia jakie wywołała we mnie przeczytana lektura, co oddaję w swoich tekstach. Pragnę, by każdy czytelnik mógł poczuć atmosferę omawianej książki i poznał moją opinię. Mam nadzieję, że moje recenzje przybliżają charakter książek i zachęcają do sięgnięcia po którąś z nich.

Przez pierwsze 2 lata opisywałam głównie książki ezoteryczne, stąd w adresie strony są ezo-ksiazki, ale z czasem doszły powieści. Pierwszą z nich, której recenzja ukazała się na moim blogu była "Podróż Aniołów" (2015r.), jednak jeszcze przez jakiś czas przeważały publikacje o charakterze duchowym, coachingowym, zdrowotnym i ezoterycznym. Gdy czytam moje pierwsze teksty, widzę, jak bardzo zmieniło się moje podejście i gust czytelniczy.

Porównuję książki do pachnących kwiatów. Każda książka to jak kolejna roślina w ogrodzie naszej duszy. Im więcej ich mamy, tym ogród jest piękniejszy i kolorowy, wiec w moim domu książek nie może zabraknąć i zgromadziło się ich dosyć sporo. na zdjęciach prezentuję tylko skromną część :) 

Dziś przeważają książki beletrystyczne, ale cały czas ciągnie mnie do poradników i książek o zdrowiu, więc one także widnieją w moich postach. I tak minęło 13 lat istnienia bloga Oaza Recenzji. Do tej pory napisałam 1751 recenzji, nawiązałam kilkanaście wspaniałych współprac z wydawnictwami i autorami, ale przede wszystkim cieszę się, że wciąż mnie odwiedzacie :) To niesamowite uczucie, gdy wiem, że bierzecie pod uwagę moją opinię w wyborze książek, albo dzielicie się swoimi wrażeniami. Nie raz bywało tak, że przychodziła myśl, by zakończyć tę przygodę z blogowaniem, ale potem po jakimś fajnym wpisie, ta myśl odpływa i wciąż piszę, czytam i piszę :) I tak w kółko.

10 lat minęło...

źr. zdjęcia: mypmp.net

Czas tak szybko biegnie, że nie zauważyłam, jak minęła data 4 marca 2023 r. To dla mnie data szczególna, bo właśnie tego  dnia minęło 10 lat istnienia tego bloga. Wcześniej prowadziłam stronę Wewnętrzne Światło, gdzie umieszczałam moje pierwsze teksty. Niektóre z nich zamieściłam też na tym blogu. ale rok później odkryłam Bloggera i od tamtej pory możecie poznać moje opinie o książkach właśnie na Oazie Recenzji.

Przez 10 lat powstało mnóstwo tekstów, bo aż 1329 i to jeszcze nie koniec, bo na moich półkach pojawiają się wciąż nowe książki, o których chcę Wam opowiedzieć.

Moja pierwsza recenzja na tym blogu pojawiła się 4 marca 2013  roku i były w niej moje wrażenia po przeczytaniu książki "Inteligencja serca". Na początku był to blog poświęcony jedynie książkom Wydawnictwa Studio Astropsychologii, potem dołączyło wydawnictwo Illuminatio, a od 2016 roku stopniowo zaczęły pojawiać recenzje książek beletrystycznych. I tak mój blog rozbudował się i wzbogacił o różnorodność gatunków literackich i poradnikowych. 

Ogromną motywacją dla mnie są odwiedziny osób kochających książki, czyli wszystkich miłośników bloga, którzy chętnie czytają to, co napiszę. Wasze komentarze są dla mnie zachętą, by cały czas prowadzić Oazę Recenzji, dlatego w tym miejscu pragnę podziękować każdemu, kto pozostawia ślad pod moimi postami. 😊

Hurra! Nagroda!

Od jakiegoś czasu umieszczam recenzje na serwisie Granicepl, które organizuje też konkursy u wyzwania czytelnicze. W zeszłym roku wzięłam udział w jednym z nich. Polegało ono na tym, by przeczytać tyle książek, ile mam wzrostu.  spotkała mnie miła niespodzianka. Liczba przeczytanych książek była znacznie wyższa, niż mój wzrost :) I teraz okazało się, że zostałam wyróżniona i nagrodzona wspaniałym zestawem książek! Wczoraj dotarła do mnie paczka z nagrodą! Oto ona:

Bez tytułu

Dziś miał się ukazać post z kolejną recenzją książki, ale wydarzenia dzisiejszego dnia skłaniają do zatrzymania się. Z trwogą każdy obserwuje to, co dzieje się tuż za naszą granicą. To trudne do pojęcia, że z powodu jakichś chorych ambicji jednego polityka, cierpią zwykli ludzie, którzy pragną tylko żyć w spokoju, w bezpiecznym otoczeniu i cieszyć się każdym dniem.

Miejmy nadzieję! Tylko ona nam pozostaje!

Erotyki i ich bohaterki

źr. zdjęcia: e-tapetki.pl

Za mną już ponad 1000 recenzji, więc pomyślałam, że warto coś zmienić, więc od czasu do czasu chcę wrzucać posty, będące krótkimi artykułami na jakiś temat, niekoniecznie czytelniczy. Chociaż dzisiejszy jest związany z tym, o czym czytamy w książkach.

źr. zdjęcia: casarosanashville.com

• Czytam różne gatunki literackie, a ostatnio wśród nich znalazło się trochę erotyków różnej jakości. Raz lepsze, raz gorsze, jak to bywa w lekturach. Na tle tego, co przeczytałam do tej pory wyłania mi się obraz kobiety, która jest przedstawiana w tych powieściach i zastanawiam się, ile jest w tym wizerunku prawdy. Z reguły to:
• jest to nieprzeciętnie piękna dziewczyna, obok której trudno przejść i każdy facet chce ją zaciągnąć do łóżka
• ubiera się w mega krótkie, wyzywające sukienki
• oczywiście - obowiązkowe są niebotycznie wysokie szpilki, na których wywija piruety w pubie na imprezie
• pije ogromne ilości alkoholu, często z psiapsiółką i nigdy nie kończy się to na jednej czy dwóch butelkach.
• zresztą alkohol zawsze jest towarzyszem w trudnych momentach
• bywa, że główna bohaterka nie lubi imprez, ale zawsze ma przyjaciółkę, która sprowadza ją na nieco luźniejsze tory
• zalicza facetów ile się da, nie biorąc pod uwagę trwałych związków, aż spotyka tego jedynego, który zmienia jej nastawienie
• bywa, że ona jest wulgarna, odważna, lubi rządzić i uważa się za tzw. "Ósmy cud świata:, chociaż z opisu na taką nie wygląda, przynajmniej w moich oczach. jakoś nie przekonują mnie tatuaże u kobiet i wulgaryzmy, którymi rzuca na prawo i lewo
• jej silny charakter objawia się często w słownictwie pełnym wulgaryzmów, a nie w osobowości

  

  źr. zdjęcia: pinterest,com

• odwiecznie jest zdziwiona, gdy zaczyna coś czuć do jakiegoś przystojniaka, który oczywiście też jest niezwykle przystojny i boski. Pada wówczas wciąż obecne w książkach: "Co się ze mną dzieje?"
• gdy już dochodzi do zbliżenia, to najczęściej ona jest pijana i nie wie faktycznie, co się z nią dzieje. Budzi się na drugi dzień z bólem głowy.
• sceny łóżkowe bywają bardzo podobne i najczęściej w kulminacyjnym momencie ona rozpada się "na milion kawałków"
• bywały też takie powieści, w których ona nie potrafiła powiedzieć "nie" i gdy tylko facet się do niej zbliżał, ona już mdleje z wrażenia.

To tak na szybko kilka spostrzeżeń, które bywają trochę irytujące, gdy po raz kolejny spotykam je w powieściach. Często bywa tak, że są to książki z wciągającą fabułą i dobrze napisane, ale powielanie pewnych schematów staje się nudne.

Macie jeszcze jakieś spostrzeżenia w tym temacie?

Kwarantanna z książką

Nadeszły czasy, gdy jesteśmy zmuszeni spędzać czas w zaciszu domowym, co sprawia, że szukamy dla siebie ciekawych zajęć. Widać to na portalach internetowych, na których pojawia się coraz więcej zdjęć i filmików dokumentujących różne domowe zajęcia. To okazja do rozwijania swoich pasji, nauki nowych umiejętności, zdobywania wiedzy ale też spędzania czasu z samym sobą. Idealnym towarzyszem jest na pewno książka, która zabiera nas w świat, pozwalający oderwać się od codzienności. Poniżej przestawiam kilka propozycji, po które warto sięgnąć, zaglądając do internetowych księgarń i wydawnictw. 

Wiele pozytywnych emocji znajdziecie w pięknej opowieści pt.: "Gdyby ocean milczał", w której odnajdziemy miłość, przyjaźń, ale też rodzinne tajemnice i nostalgię za minionym czasem. To wielowątkowa powieść chwytająca za serce ale też dająca okazję do kruchością naszego życia.

Jeżeli ktoś chce poznać jak żyło się w czasach PRL-u polecam książki pana Zdzisława Brałkowskiego, który wspomina swoje dzieciństwo i młodość nadając mu lekki, podszyty humorem styl. Do tej pory powstały trzy części: "Młodości szczęśliwa", "Wileńszczyzna w miniony czas" i  "Czas dorosłości"

Nieco dreszczyku emocji na pewno zapewni "Lucyfera" i "Za moje krzywdy". Zaskakujące zwroty akcji, ciekawe postacie i skrywane sekrety oraz szybko tocząca się fabuła, to atuty tych powieści. 

Czas dorosłości

"Lucyfera" wciągnęła mnie od pierwszej strony, dlatego polecam ją na wiosenne wieczory. W mojej recenzji napisałam, że to doskonale napisany thriller psychologiczny z wieloma zagadkami, spiskowymi teoriami dziejów ale też zaskakującymi rozwiązaniami. 

"Salvator" to opowieść z odrobiną mistycyzmu, realności i fantasy. Autor zabiera nas do Paryża z 1912, gdy rodzi się nowa moda artystyczna: kubizm. Spotykamy w nim sławnych malarzy takich jak Pablo Picasso, Tadeusz Makowiecki czy Marcel Duchamp. 

Cygańskich klimatów ale i refleksyjnych nastrojów dostarczy z pewnością książka "Rozplatając warkocz papuszy" . To swoisty wehikuł czasu, który zabiera nas w przeszłość, by pokazać różne oblicza ziemskiej wędrówki człowieka. 

Zachęcam do czytania :)