[142./24] 1657. - "Niemiecka żona"

"Niemiecka żona"

Debbie Rix

„Żona esesmana musi być wzorem przez cały czas.”

Rzadko sięgam po literaturę wojenną, a szczególnie obozową, a z taką skojarzyła mi się okładka książki „Niemiecka żona”. Nie od razu więc miałam ochotę ją przeczytać, ale gdy w opisie zostało zaznaczone, że historia dzieje się nie tylko w czasie wojennej zawieruchy i jest bardziej rozbudowana, niż sądziłam, postanowiłam ją poznać. I nie żałuję tej decyzji.

Annaliese Altman w wieku siedemnastu lat zostaje właścicielką małego sklepu spożywczego w Monachium, który odziedziczyła po zmarłym ojcu. Na jego pogrzebie pogrzebie dostrzega przy jednym z grobów starszą kobietę z młodym mężczyzną, którego spojrzenie wyraźnie skierowane jest w jej stronę. Ich ścieżki ponownie łączą się dwa lata później, gdy Annaliese pracuje w banku i tym razem ich znajomość kończy się w efekcie małżeństwem. Tym mężczyzną jest Hans Vogel, doktor medycyny specjalizujący się w homeopatii, który w nowym porządku, jaki tworzy się w Niemczech, upatruje dla siebie szansę na zrobienie kariery na polu badań nad  lekarstwem, na malarię. Gdy w 1935 roku Hans i Annaliese biorą ślub, dziewczyna ma nadzieję, że w nowym, pięknym domu będą wiedli cudowne, niczym niezakłócone życie rodzinne z gromadką szczęśliwych dzieci. Niestety, życie dosyć szybko weryfikuje jej wyobrażenia, gdyż po kilku idyllicznych miesiącach wszystko się zmienia na gorsze. Do ich życia, jak i do życia wielu ludzi wkracza polityka i brutalna rzeczywistość. 

Po początkowych uczuciach i fascynacji nie ma śladu dosyć szybko, a Annaliese coraz częściej dostrzega zmiany zachodzące w mężu i wkrótce poznaje prawdę o tym, na czym polega jego praca. Nie od razu to następuje, gdyż kobieta przez dłuższy czas nie ma o niczym pojęcia. Dopiero, gdy do porządków w ich ogrodzie zostaje przysłany rosyjski więzień Aleksander Kosomow, dowiaduje się prawdy o tym, co dzieje się w obozie i na czym polegają prowadzone tam badania.

Annaliese reprezentuje niemieckie kobiety, które żyją w nieświadomości u boku swych mężów nie zawsze orientując się, co tak naprawdę oni robią i jak wygląda ich „praca”. Z kolei jej mąż, Hans Vogel to człowiek, który stał się ofiarą systemu wkraczającego brutalnie w politykę w latach 30 XX wieku, wyznaczanego przez prawo ustanowione przez nazistów. Z pewnością, gdyby państwo Vogel żyli w innych czasach, byliby szczęśliwym małżeństwem z gromadką dzieci. Niestety, przyszło im żyć w trudnych czasach, które okazały się zgubne dla ich związku. 

Muszę też zwrócić uwagę na małą nieścisłość, która dotyczy wieku Annaliese. Otóż, gdy ją poznajemy, jest 1984 rok, a nasza bohaterka ma 66 lat, więc urodziła się w 1918 roku. Po tym wstępnym wprowadzeniu cofamy się do lat przedwojennych, by poznać losy bohaterki w okresie od 1932 do 1935 i wówczas, w 1932 roku Annaliese ma 17 lat, a powinna mieć 14 lat, bo tyle mija od chwili jej narodzin, więc autorce nieco się poprzesuwały lata i gdzieś zawiodły wyliczenia. Druga sprawa, która troszkę wprowadza w błąd, to informacja w opisie, że Annaliese zobaczyła pewien artykuł w 1989 roku, a w powieści ma to miejsce w 1984 roku. Są to jednak szczegóły, które nie mają aż takiego znaczenia, gdyż liczy się historia pokazująca ludzkie losy  powywracane do góry nogami wskutek wojny.

Powieść wywołuje wiele emocji, zwłaszcza, gdy opowiada o latach wojennych, ale nie skupia się na walkach na froncie lecz na tym, co się działo w obozach pracy ale też w ówczesnym niemieckim społeczeństwie. Autorka w ujmujący i przemyślany sposób ukazuje wojnę z nieco innej strony, zwracając uwagę na losy więźniów w Dachau, nie tylko od ich strony, ale przede wszystkim tych, który przysparzali im cierpienia, doprowadzając często do śmierci. Pokazuje też świat niemieckiej arystokracji prowadzących beztroskie życie przed wojną, potem w czasie jej trwania oraz po klęsce poniesionej przez hitlerowców.

Autorka zdradziła w swoim końcowym słowie pod nazwą „List od Debbie”, że inspiracją była pewna fotografia młodego mężczyzny, którą ujrzała w monachijskim Centrum Dokumentacji i Edukacji o Historii Narodowego Socjalizmu. Ów mężczyzna był robotnikiem przymusowym i jego los był tragiczny. Jednak wiedza, jaką pani Debbie Rix zdobyła na ten temat i obozu w Dachau, stała się punktem wyjścia dla książki „Niemiecka żona”, chcąc pokazać, jak człowiek, który był porządnym, dobrym lekarzem, stał się ciemiężycielem wykonującym swoje obowiązki bez protestu.

Uważam, że udało się jej to doskonale, gdyż w niesamowicie wyrazistym, a przy tym przystępnym, wciągającym i emocjonującym stylu ukazała do czego jest zdolny człowiek napędzany mechanizmami stworzonymi przez chore umysły i równie chorą ideologię, jaką był i (niestety), nadal jest nazizm. W imię jego niemoralnych i niehumanitarnych zasad, życie straciło wiele milionów ludzi, ale są też i inne ofiary, chociażby takie jak Hans Vogel, który pragnął zrobić coś dobrego dla ludzkości swoimi badaniami. Nie miał początkowo pojęcia, w co wchodzi, a gdy już na własne oczy ujrzał okrucieństwo panujące w obozach pracy, zrozumiał, że stał się częścią reżimu i brutalną maszyną do zabijania. Wiedział też, że nie było już odwrotu i wyjścia z tej pułapki

„Niemiecka żona” jest, zatem powieścią z fikcyjną historią, ale niektóre postacie są prawdziwe lub mają swoje pierwowzory w rzeczywistości. Zostały też ujęte niektóre fakty historyczne, takie jak dojście Hitlera do władzy, czy chociażby procesy norymberskie, więc napisana została ku pamięci, by nigdy już nie doszło do takich barbarzyńskich i nieludzkich czasów.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I
Data premiery: 28.08.2024r.
Ilość stron: 416
Wymiary:135 x 215 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8289-634-3
Wydawnictwo: Świat Książki
Moja ocena: 6/6

[102./24] 1617. - "Schwytany Onyks" - Tom I

"Schwytany Onyks"

Dylogia: Onyks

Tom pierwszy

Linnea May

„ciała mówią niekiedy więcej prawdy, niż zdołałby umysł”

Biorąc książkę „Schwytany Onyks”z Klubu Recenzenta nakanapie.pl, miałam pewne oczekiwania, przede wszystkim na jakąś wciągającą, emocjonalną opowieść z tłem erotyczno-mafijnym. W pewnym sensie ten ostatni element miał miejsce, ale to nie było to, na co liczyłam.

Nad fabułą nie będę się zbyt długo rozpisywać, bo jej główny motyw opiera się na na schemacie relacji między porywaczem, czyli Nate’m, a ofiarą, czyli Malią. Naprzemiennie pokazują nam swój punkt widzenia, to, co myślą, czują i przeżywają. Poza tym tutaj wszystko dzieje się za szybko, jeśli chodzi o relację głównych bohaterów. Czytając o tym, miałam wrażenie, że minęły co najmniej tydzień, a okazuje się, że od porwania minęły tylko trzy dni. Poza tym nie podobała mi się postać Nate’a i jego podejście do Malii. Jego tłumaczenia i plan mnie nie przekonały. Niby zapewniał ją, że z jego strony nic jej nie grozi, ale jego zachowanie świadczy o czymś odwrotnym. Zdziwiła mnie na przykład scena, gdy obiecuje jej, że zwiąże ją tak, by mogła odpocząć i wygodnie spać, a za chwilę krępuje ją tak, że o wygodzie trudno mówić.

W jednej z recenzji przeczytałam, że Linnea May to mistrzyni gatunku dark romance, ale nie podzielam tego zdania. Przynajmniej, jeżeli chodzi o tę książkę. Wprawdzie jest poruszany temat  odważny i bezpruderyjny, gdyż dotyka sfery seksu, o którym rzadko można przeczytać w powieściach, czyli BDSM i to mi nie przeszkadzało, ale zabrakło w pisaniu tej historyjki polotu i rozmachu. Jest to zatem książka nie dla każdego, gdyż autorka dosyć sugestywnie opisuje wszelkie doznania, także erotyczne. Miałam nawet wrażenie, że ten motyw jest wiodący, a to, co rozgrywa się w tle rozgrywa stanowi dodatkowy scenariusz zdarzeń.

Nie do końca jestem tą lekturą usatysfakcjonowana, gdyż fabuła zaczyna się niejako od środka historii, a poza tym została napisana bardzo prosto, mało elastycznie i barwnie. Wprawdzie dowiadujemy się, w jaki sposób Malia została uprowadzona, ale zabrakło całej otoczki towarzyszącej temu epizodowi. Nie ma więc w niej początku, ani końca. Końca nie ma dlatego, ponieważ autorka zdecydowała się podzielić tę opowieść na więcej niż jedna część, co przy tak skromnej ilości stron jest niezrozumiałe. Z tego, co znalazłam w Internecie na temat części drugiej dylogii „Onyks”, (która będzie miała tytuł w wersji polskiej „Pęknięty Onyks”), ma ona także niewiele stron - tylko 135 w wersji angielskiej, więc logiczniej by było je ze sobą połączyć. Zdecydowanie ta historia zyskałaby na jakości, gdyby została ona bardziej rozwinięta i opowiedziana od początku, ukazując sekwencję zdarzeń doprowadzająca do porwania. Myślę, że wówczas byłoby więcej emocji, a tak nie odczuwałam żadnych napięć, wzrostu adrenaliny, wzruszeń, czy poczucia zagrożenia. Nie wiem, czy sięgnę po część drugą, a jeżeli to zrobię, to tylko dlatego, by dowiedzieć się, jak to wszystko się zakończy.

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 19.06.2024 r.

Data premiery angielskiej 18.03.2019 r.

Ilość stron: 192

Wymiary: 125 x 200 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8139-473-4

Tytuł oryginalny: Captured Onyx

Tłumaczenie: Agnieszka Patrycja Wyszogrodzka-Gaik

Wydawnictwo: Świat Książki

Moja ocena: 2/6

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

[43.] 1558. - "Czarna lila" Tom I "So close"

"So close"

seria: Czarna lilia 

Tom pierwszy

Sylwia Day

Wydanie: I

Data premiery: 14.02.2024

Ilość stron: 432

Wymiary: 135 x 215 mm

Okładka: miękka ze skrzydłami

ISBN: 978-83-8289-787-6

Wydawnictwo: Świat Książki

Moja ocena: 6/6

„Miłość uzdrawia niektórych, dla innych to udręka.”

Znanych celebrytów, bogatych biznesmenów, posiadaczy milionów na kontach, pławiących się w luksusach i mieszkających w pełnych przepychu apartamentach możemy nie raz oglądać na różnego rodzaju galach i czerwonych dywanach. Ubrani w stroje znanych marek, upiększeni kosmetykami drogich producentów prężą się dumnie przed kamerami ukazując uśmiechnięte twarze. Wyobrażamy sobie, że tacy ludzie nie mają większych problemów, gdyż żyją w świecie naznaczonym luksusem, więc niczego im nie brakuje. Czasami wyłaniają się informacje o tym, co skrywają maski pokazywane na zewnątrz, a wówczas dostrzegamy, że bogactwo nie raz mija się ze szczęściem. Książka „So close” zabiera nas w taki świat, pokazując, że pieniądze to nie wszystko. Sięgając po tę powieść, nie spodziewałam się tak emocjonującej historii, jaką zaserwowała mi autorka. Okładka sugeruje żarliwy, erotyczny romans, a tymczasem okazało się, że jest to opowieść z wieloma wątkami, biegnącymi w niespodziewanym kierunku.

Kane Black sześć lat temu stracił żonę Lily i do dziś nie może się z tym pogodzić. Jego ból przybiera formę obsesji, co uwidacznia się w absurdalnych zachowaniach, gdyż wszystko w jego domu poświęcone jest jej pamięci. Ogromny portret Lily wisi w jego prywatnych pokojach, wszędzie widać czarne lilie, w szafach wiszą jej ubrania, a on poświęca swój czas tylko i wyłącznie pracy. Prowadzi życie samotnika, a jeżeli pojawiają się w jego życiu kobiety, to tylko na jedną nocną przygodę. Nie są to przypadkowe piękności, ale takie, które wywołują u niego szczególne zainteresowanie. Zawsze pojawia się taka możliwość, w momencie, gdy kobieta jest podobna do Lily. Jednak po spędzeniu z taką wybranką kilku godzin, on wie, że każda z nich jest zaledwie słabą imitacją oryginału i żadna nie jest w stanie jej dorównać. W jego życiu są na stałe tylko trzy kobiety: matka Aliyah, szwagierka Amy i … Lily. Lily, która uznana była za zmarłą, ale pewnego dnia dostrzegł ją na ulicy, gdy akurat jechał przez ulice Nowego Jorku. Tym razem jest pewny, że to nie sobowtór ukochanej żony, lecz ona, we własnej osobie. Wraz z jej pojawieniem na odżywają uczucia, ale też pojawia się wiele pytań, ale też widać, że nie wszystkim ta sytuacja odpowiada.

Przez fabułę tej fascynującej i niestandardowej historii przeprowadzają nas cztery osoby: Aliyah, Amy, Witte i Lily. Nie ma przedstawionego punktu widzenia Blacka, czego mi trochę brakowało, ale i tak wiemy dosyć dużo o jego spojrzeniu na wszystko, a to dzięki majordomusowi Witte’owi, który z boku całą sytuację. Został niemal prawą ręką swego pracodawcy po jego życiowym dramacie i od sześciu lat stoi wiernie u jego boku.

Od początku autorka wszystko dobrze sobie zaplanowała, także kolejność narracyjną. Zaczyna się ona od Witte’a, który nakreśla nam scenografię i biorących w tej grze aktorów. Przedstawia kto jest kim, jakie łączą ich relacje, sympatie, przyjaźnie, kto się z kim lubi, a kto kogo nienawidzi. W jego bezpośredniej narracji widać, że jemu najbardziej zależy na tym, by Kane był szczęśliwy, więc obserwuje wszystko z dystansem i rozwagą. Z jego relacji wiemy, co dzieje się u Blacka, jakie ma on zamiary, co myśli, gdyż nie poznajemy tego bezpośrednio z perspektywy Kane’a. Wszystko jest przedstawione tak, że wiemy, jakie odczucia ma Black, że jest pod wrażeniem Lily, ale nie do końca jej ufa. Nie potrafi się jej oprzeć, więc prowadzi własne śledztwo, chcąc poznać prawdę.

Matka Kane’a, Aliyah nie może znieść, że jej najstarszy syn poświęca więcej uwagi Lily niż jej. Ona lubi być w centrum uwagi i mieć nad wszystkim kontrolę. Jednak czuje, że coś wymyka się spod jej ręki i jest gotowa zrobić wszystko, by nie dopuścić do przejęcia władzy zarówno w firmie, jak i w życiu. Dla niej bowiem najważniejsze jest poczucie władzy i utrzymanie swoich wpływów w firmie Baharan.

Amy jest żoną jednego z braci Kane’a, Dariusa, przeciwko któremu teściowa nastawia ją negatywnie, czego ona nie zauważa. Amy jest tutaj chyba największą ofiarą, ale na własne życzenie, gdyż zżera ją zazdrość o to, że Kane woli swoją odzyskaną żonę niż ją. To z kolei sprawia, że gubi się w swojej nienawiści do Lily i chęci zdobycia Kane’a. Robi wszystko, by jak najbardziej upodobnić się do Lily. Wie, że urodą ją przypomina i dlatego kiedyś znalazła się w łóżku Kane’a, ale teraz on poświęca uwagę tylko ukochanej żonie, a to dla Amy jest nie do zniesienia.

Lily jest tajemnicza, pewna siebie, elegancka i zmysłowa. Swoją postawą i wizerunkiem wywołuje zazdrość u kobiet i zachwyt u mężczyzn, ale jej serce bije tylko dla jednego mężczyzny, dla Kane’ Blacka. Wyraźnie coś skrywa, prowadzi swoją grę, ale zawsze podkreśla, że najważniejsze dla niej jest szczęście i bezpieczeństwo ukochanego męża.

Fabuła powieści wije się pomiędzy tymi czterema wątkami, w której prym wiodą trzy kobiety mające za sobą traumatyczne zdarzenia. O ile znamy działania Amy i Aliyah, o tyle Lily jest postacią wywołującą wiele pytań. Każda z nich ma swoje miejsce w tej historii i opowiada nam o sobie w narracji pierwszoosobowej, ale narracja Lily różni się od pozostałych. Ona przedstawia nam swoją wersję wydarzeń zdradzając swoje uczucia i myśli, ale jednocześnie wprowadza pewien niepokój, gdyż jej wypowiedzi okryte są mgłą tajemnicy i nie wszystko jest jasne. Poza tym zwraca się nie do nas, tylko słowa kieruje tak, jakby mówiła do Kane’a, co jeszcze bardziej wzbudza ciekawość. Nie są to jedyne osoby występujące w tej powieści, bo w jej trakcie dołączają inne postacie, dzięki którym wszystko staje się jeszcze bardziej intrygujące.

Kto jest kim dowiadujemy się dopiero na końcu, ale to nie oznacza końca tej historii, bo „So Close” jest pierwszym tomem dylogii „Czarna lilia”, a ja już nie mogę doczekać się kontynuacji, po tym, jak to wszystko się zakończyło.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

[31.] 1546. - "Imperium jedwabiu" - Tom I - "Charlotta"

Charlotta

Seria: Imperium jedwabiu

Tom pierwszy

Sara Medberg

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 24.01.2024

Data premiery szwedzkiej wydanie II: 17 sierpnia 2022r.

Ilość stron: 432

Wymiary: 135 x 215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8289-607-7

Tytuł oryginalny: Charlotta (Silk Sisters)

Tłumaczenie: Bożena Kojro

Wydawca: Świat Książki

Moja ocena: 6/6

„Człowiek zmuszony okolicznościami 

dopuszcza się niepożądanych czynów.”

Opowieści miłosne umieszczone na historycznym tle, jakie do tej pory miałam okazję przeczytać, z reguły działy się we Francji, Anglii lub w Polsce, ale nie przypominam sobie żadnego romansu, którego akcja dzieje się na terenach skandynawskich, a w takie rejony świata zabiera nas powieść pt.: „Charlotta”

Blurb wskazuje, że główną bohaterką jest tytułowa Charlotta, ale otwierając książkę na pierwszym rozdziale poznajemy pannę Emmy Crepe, która jest koronczarką obsługującą damy królewskiego szwedzkiego dworu. Jej losy, przygody, sekrety i zachowanie obserwujemy wraz z motywem Charlotty. A właściwie tych motywów jest cztery, gdyż dotyczy to także kapitana Alexandra Nordfelda i barona Daniela Ridderlöwa. Początkowo biegną one obok siebie, ale jak można było się spodziewać, pojawia się moment, gdy zaczynają się zazębiać i łączyć w różnych kontekstach oraz czasie. Nie mniej, nawet, gdy podążamy za którymś z bohaterów, pojawiają się akcenty związane z pozostałymi wiodącymi postaciami. 

Każdy z bohaterów ma swoje tajemnice i powody, by prowadzić takie życie, a nie inne. Najwięcej do ukrycia ma Emma, która wskutek dramatycznych przeżyć kilka lat temu znalazła się w trudnej sytuacji, ale dzięki swojej odwadze i umiejętnościom osiągnęła stabilną pozycję w arystokratycznym świecie, mimo że była tylko koronczarką. Charlotta miała mniej szczęścia, gdyż jej sytuacja materialna jest katastrofalna, gdy ją poznajemy, ale dzięki zbiegom okoliczności, trafia na Mglistą Wyspę do posiadłości barona Daniela Ridderlöwa. Jest on ponurym, surowym mężczyzną, który ma za sobą traumatyczne przeżycia, które do dziś dręczą jego sumienie.

Pani Sara Medberg jest historykiem i badaczką wychowania panien w XIX wieku, więc doskonale orientuje się w temacie. Wraz z opowieścią o perypetiach bohaterów, przekazuje nam liczne wiadomości, ciekawostki i fakty o zwyczajach, obyczajach, normach społecznych, ale też realiach ówczesnego życia na dworach, pałacach, ale też w niższych sferach. Na pierwszy plan wysuwa się pozycja kobiety w początkach XIX wieku, a konkretnie w 1816 roku, gdy zaczyna się opowieść. Możemy zobaczyć jak kiedyś była postrzegana jej rola, co wzbudzało zgorszenie wśród społeczności, jak były traktowane mężatki, panny różnych stanów, co jej było wolno robić, a czego nie wypadało, a jakie było podejście do kobiet zhańbionych, mających nieślubne dzieci i wiele innych ciekawostek na ten temat. Czytając tego rodzaju epizody można być zdziwionym takim podejściem, dzisiaj nie do wyobrażenia, ale warto wiedzieć, że tak było jeszcze niedawno.

„Charlotta” to rewelacyjnie napisany romans historyczny, który przybliża nam realia życia w Szwecji i Danii na początku XIX wieku. Wartością dodaną są tu z pewnością bohaterowi, ale też okoliczności w jakich toczą się ich losy. Mamy możliwość przebywać zarówno na pałacowych salonach, jak i szlacheckich dworach aż w najniższych kręgach społecznych zarówno miejskich, jak i wiejskich.

Na okładce jest nazwa serii, ale brakuje informacji, że jest to jej pierwszy tom. Apeluję w tym momencie do wszystkich wydawnictw, by brały pod uwagę tę kwestię, gdyż dla czytelników to ogromnie ważna sprawa. Mnie to zawsze irytuje.

Zrobiłam oczywiście moje małe śledztwo i chociaż jest to trochę skomplikowane, to udało mi się ustalić, że „Charlotta” ukazała się wersji szwedzkiej najpierw jako „Pokojówka” („Kamarivirgin”) w 2020 roku , po nim w 2021 roku ukazała się kolejna część pt.: „Książę Charmer” („Hurmuriherttua”) teraz jako „Arabella” z 2022 roku. (ŹRÓDŁO) Natomiast na amazon.se (TUTAJ) „Charlotta” to tom drugi, a „Arabella” tom pierwszy. Można się więc w tym pogubić. Na szczęście można je czytać niezależnie, więc nie mamy poczucia chaosu, o czym przekonuje polska wersja serii, którą zaczyna „Charlotta”, a seria nosi tytuł serii „Jedwabny szlak”. Historia w niej zawarta, jest poprowadzona od początku do końca. Każda z tomów opowiada o innej bohaterce, a zawsze towarzyszy im jakaś książka Jane Austin, którą pisarka Sara Medberg uwielbia. W przygotowaniu są jeszcze trzy kolejne tomy, czyli cała seria będzie miała sześć tomów. Mam nadzieję, że wydawnictwo Świat Książki nie każe nam zbyt długo czekać na kontynuację.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakapanie.pl

[27.] 1542. - "Mroczna seria" Tom I "Zwiastun mroku"

"Zwiastun mroku"

Mroczna seria 

Tom pierwszy

J.L. Drake

Wydanie: I

Data premiery: 10.01.2024 r.

Data premiery w wersji angielskiej: 13.07.2015 r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 195 x 130

Okładka: miękka  ze skrzydełkami

ISBN: 9788381393645

Tytuł oryginalny: Dark­ness Lurks

Tłumaczenie: Krystyna San

Wydawnictwo: Świat Książki

Moja ocena: 5/6

"To, że nie widzisz diabła, nie oznacza,

że on cię nie widzi."

Nie raz bywa tak, że sięgając po jakąś książkę, sugerujemy się tym, co widać na okładce. W przypadku powieści „Zwiastun mroku” można odnieść wrażenie, że czeka nas historia nasycona erotyzmem, co dla osób, które nie lubią tego rodzaju opowieści, jest ogromnym minusem. Tymczasem okazało się, że owszem, są w niej elementy romansu, ale scen intymnych jest tutaj znikoma ilość. Natomiast nie brakuje emocji i epizodów z mocniejszym dreszczykiem, gdyż zaliczyłabym tę powieść do romansu z elementami thrillera.

okładka oryginału
źr. zdjęcia: amazon.com

Emily McPhee od wielu lat przyjaźni się z przystojnym policjantem Sethem Connorsem, ale on nie wydaje się być zainteresowany jej osobą. Wciąż trzyma ją na dystans, traktuje jak przyjaciółkę i nie robi nic, by być z nią bliżej. Ma ku temu powody, gdyż zdaje sobie sprawę, że praca policjanta jest niebezpieczna i nie chce narażać dziewczyny na cierpienie. Oboje nie wiedzą, że Emily jest obiektem uczuć Jimmy’ego Lasko, który ma na jej punkcie obsesję i jest chorobliwie zazdrosny o każdego, kto się do niej zbliży. 

Każdego dnia obserwuje ją, wie o niej niemal wszystko i przygotowuje się do chwili, gdy będzie miał ją tylko dla siebie. Czeka jedynie na odpowiedni moment, by spełnić swoje fantazje, aż pewnego dnia ma okazję je spełnić. Lasko napada na nią brutalnie, ale na szczęście tym razem dziewczynie udaje się uniknąć porwania. Jednak to zdarzenie wprowadza w jej dotychczas spokojne życie niepokój i poczucie zagrożenia. Natomiast Seth uświadamia sobie, jak bardzo zależy jej na Emily, a jego uczucia wybiegają poza przyjacielskie relacje.

Nie miałam okazji przeczytać dotąd żadnej książki pani J.L. Drake, mimo że ma ona za sobą dużo powieści, więc nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Udało się jej mnie zainteresować tą historią już od początku, gdyż od razu czuć napięcie, które towarzyszy niemal przez całą fabułę.

Fabuła skupia się przede wszystkim na uczuciach, jakie mają wobec siebie główni bohaterowie, których zachowanie w obliczu zagrożenia czasami mnie zaskakiwało. Wiedząc, że gdzieś w pobliżu czyha psychopata, oni prowadzą normalne życie. Emily nadal mieszka w domu na odludziu na plaży, sama jedzie na uczelnię, do biblioteki, albo towarzyszy jej przyjaciółka lub któryś z kolegów Setha. Ona nie raz postępuje lekkomyślnie, lekceważy niebezpieczeństwo, więc sama prosi się o kłopoty. A poza tym bardzo często zasypia, popada w drzemkę, nie zamyka drzwi na klucz, popełnia wiele błędów, dając psychopacie pole do ataku.

Bardzo ciekawie nakreślone są osoby drugoplanowe, a spośród nich najbardziej byłam ciekawa Garretta, policyjnego partnera Setha. Jego rodzinna sytuacja nie jest wesoła, ale ten epizod został tylko nakreślony jako urozmaicenie fabuły, jakby wrzucony przypadkiem, bez dalszego rozwinięcia.

Osoba Lasko pojawia się co pewien czas, ukazując jego stan psychiczny, mentalność psychopaty, który snuje swoje chore plany, wciąż towarzysząc swojej ofierze, niczym cień. Znamy więc jego reakcje na to, co robi Emily, myśli, zachowanie, gdy nikt go nie widzi. Mimo to nie wiemy wszystkiego, gdyż autorce udało się stworzyć wrażenie tajemnicy ujawniając jedynie, że ktoś jeszcze, oprócz Lasko, zagraża dziewczynie, ale nie wiadomo kto. Kandydatów jest kilku, bo wokół naszej bohaterki jest spore grono przyjaciół i kolegów, też z kręgów policyjnych. Możemy jedynie się domyślić, że wśród nich jest zdrajca.

„Zwiastun mroku” rozpoczyna trylogię pod wspólnym tytułem „Mroczna seria”. Niestety, na okładce nie ma o tym ani słowa, natomiast szukając tego tytułu w zagranicznych serwisach księgarskich można dowiedzieć się, że jest to początek historii Setha i Emily. Wskazuje na to również zakończenie tej części, które pozostawia nas w zawieszeniu, więc mam nadzieję, że kolejne tomy szybko ukażą się na naszym polskim rynku wydawniczym.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

1458. - "Wyspa Trzech Sióstr" - Tom III

"Wyspa Trzech Sióstr"

Tom trzeci

„Prosto w ogień”

Nora Roberts

Data premiery polskiej: 27.00.2023 r.
Premiera I wydania amerykańskiego 28.05.2002 r.
Ilość stron: 368
Wymiary: 217x133 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginału: Face the Fire

Tłumaczenie: Julia Grochowska
ISBN: 978-83-8289-778-4
Wydawca: Świat Książki

Moja ocena: 6/6

„Trzy siostry utworzą krąg i zjednoczą swoją moc, by przetrwać najciemniejszy czas. Odwaga, ufność, sprawiedliwość i współczucie, i jeszcze bezgraniczna miłość, oto trzy nauki dla nich.”

Odwieczna walka dobra ze złem jest wpisana w ludzkie życie, więc często jest motywem wielu powieści z różnych gatunków, nie tylko fantasy, ale też romansów czy zwykłych obyczajówek. W bardzo zgrabny i fascynujący sposób wykorzystała to Nora Roberts w swojej trylogii „Wyspa Trzech Sióstr.” Poznaliśmy już losy Nell Channing w tomie pierwszym pt.: „Podniebny taniec” i Ripley Todd w tomie drugim pt.: „Niebo i Ziemia”, ale chyba najbardziej byłam ciekawa bliższego poznania Mii Devlin.

Mia fascynowała mnie od początku. Tajemnicza, zmysłowa, widząca więcej niż inni, czarownica o ogromnej mocy, które emanuje niesamowitym urokiem i wewnętrzną mądrością. Poznając losy Nell i Ripley w pierwszych dwóch tomach, przewijał się wątek dawnej miłości Mii, o której ona nie chciała nigdy mówić i omijała ten element swego życia skutecznie. Do czasu, gdy na wyspę przybywa, po wielu latach nieobecności, Sam Logan. Jego głównym celem jest odzyskać serce Mii, ale szybko orientuje się, że nie będzie to łatwym zadaniem, gdyż ona schowała głęboko swoje uczucia na dnie swojej duszy i nie zamierza pozwolić im się rozwinąć. Do tego zauważa, że ma ona wokół siebie gotowe na wszystko obrończynie, które nie pozwolą jej skrzywdzić, więc Logana czeka nie tylko walka z mrocznymi siłami grasującymi po wyspie, ale też z murem niechęci ze strony kobiet. Na szczęście Mia nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo duża jest siła miłości, która reprezentuje sobą największą magię.

Powieść „Prosto w ogień” ukazała się w Polsce po raz pierwszy w 2002 roku w wydawnictwie Amber, a w 2012 roku została wydana jako „Czarodziejskie więzy” w wydawnictwie G+J i teraz wydawnictwo Świat Książki wznowiło całą serię, z czego ogromnie się cieszę. Do tego nowa oprawa graficzna wszystkich tomów doskonale nawiązuje do charakteru prezentowanej historii. Po przeczytaniu dwóch pierwszych części z niecierpliwością czekałam, aż ukaże się kolejna porcja tej niesamowitej powieści. Nora Roberts pisze z różną jakością i stąd nie wszystkie jej książki, które do tej pory przeczytałam, spełniły moje oczekiwania. „Wyspa Trzech Sióstr” mnie urzekła od pierwszej chwili. Zawiera wszystko to, czego oczekuję od dobrej powieści, w której nie ma zbędnych dłużących się opisów, a wszystko ma sens i jest spójne.

Każdy z tomów trylogii „Wyspa Trzech Sióstr” dostarczyły mi niesamowicie ekscytujących wrażeń, całej gamy emocjonalnej i wciągając w klimatyczną aurę tej opowieści. Historia trzech kobiet połączonych mistycznymi więzami sięgającymi daleko w przeszłość. Każda z nich reprezentuje inny żywioł i musie odkryć w sobie konkretne wartości. Tom trzeci wprowadza do ich świata element wody w postaci mężczyzny, który stanowi dopełnienie ich mocy. Pokazuje w ten sposób, że świat męski i żeński doskonale się uzupełniają i są sobie potrzebne, by zapanowała równowaga.

Mia trochę straciła na swym uroku, jakim emanowała we wcześniejszych odsłonach tej historii, w których ukazana była niezwykle eterycznie, delikatnie, z dobrodusznym podejściem do innych, zawsze empatyczna i dobroduszna. Tym razem okazała się bardziej przyziemna, uparta, nie zawsze sympatyczna, zwłaszcza wobec Logana. Jej gniew i chłód wobec niego był oczywiście zrozumiały, ale z drugiej strony nic nie dzieje się bez przyczyny. Niezbyt mocno przemówiły do mnie powody, które przyczyniły się do ich rozstania przed laty, gdyż spodziewałam się czegoś bardziej konkretnego. Nie do końca więc byłam po stronie Mii, gdyż jej postawa pokazuje, że miłość traktowana egoistycznie, może czasami zadusić to, co najpiękniejsze.

„Wyspa Trzech Sióstr” to świetna napisana trylogia z mistycznym, niedzisiejszym klimatem wywołany nie tylko nadprzyrodzonymi zdolnościami bohaterów, ale brakiem współczesnych udogodnień, chociażby w postaci komórek czy Internetu. Nora Roberts napisała ją w 2002 roku, a więc minęło od tamtej chwili ponad 20 lat, a jak wiadomo, to dla technologii to ogromny skok rozwojowy. Zbudowała swoją opowieść opierając ją na legendzie o czarownicach z Salem i pokoleniach kobiet z nimi związanych, a dzięki temu dałam się całkowicie pochłonąć temu, o czym opowiadają poszczególne części trylogii. Razem tworzą rewelacyjną opowieść o sile kobiet, przyjaźni, akceptacji siebie, poczuciu sprawiedliwości, odkrywaniu swoich atutów i otwieraniu się na miłość. Pokazuje, że w pojedynkę nie raz trudno poradzić sobie z problemami, które reprezentowane są tutaj przez krążące po wyspie zło, ale razem można pokonać nawet największe przeciwności losu.

Recenzja tomu drugiego "Niebo i Ziemia"

Recenzja tomu pierwszego "Podniebny taniec"

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

1449. - "Oblicza śmierci" - Tom 52. - "Śmierć wiarołomnym"

"Śmierć wiarołomnym"

seria: In Detah/Oblicza Śmierci

Tom pięćdziesiąty drugi

Nora Roberts vel J.D. Robb

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 23.08.2023 r.

Data premiery amerykańskiej: 09.02.2021r.

Kategoria: Kryminał / Sensacja / Thriller

Ilość stron: 494

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 135×215 mm

Tytuł oryginału: Faithless in Death

Tłumaczenie: Bogumiła Sabina Nawrot

ISBN 978-83-828-9609-1

Wydawnictwo: Świat Książki

Moja ocena: 6/6

„Miłość, pomyślała, niektórych gubi. (…) Niektórych miłość ratuje.”

Z książkami Nory Roberts jest jak z pogodą: raz jest lepsza, raz gorsza, ale przy tylu historiach, które ta pisarka zapisała na kartach swych powieści, zawsze może trafić się coś słabszego. Ja mam za sobą kilkanaście jej książek, z który najlepiej wspominam trylogię „Wyspa Trzech Sióstr”, z których na razie poznałam dwie pierwsze części. Powieść „Śmierć wiarołomnym” to już pięćdziesiąty drugi tom serii „Oblicza śmierci”, w której śledzimy różne sprawy prowadzone przez porucznik Evę Dallas i jej ekipę. Nie ma potrzeby zaczynania czytać tej serii od początku, gdyż każda część zawiera osobną sprawę. Łącznikiem przewijającym się przez całą serię są postacie, ale też wydarzenia z ich życia osobistego. Nie są one jednak elementami, które by utrudniały poznawanie bieżącej sprawy kryminalnej.

okładka oryginału
źródło: amazon.com

Zastajemy porucznik Evę Dallas w jej gabinecie na komisariacie policji w Nowym Jorku podczas porządkowania dokumentów związanych ze sprawą, jaką się zajmowała w tomie 51 pt.: „Cienie i śmierć”. Nie jest jej dane odpocząć, bo po uporaniu się z biurokratycznym obowiązkiem, jest wezwana do kolejnej sprawy. Tym razem ofiarą jest Ariel Byrd, która zginęła w swojej pracowni w West Village. Policjanci zastają ją z roztrzaskaną głową, a obok jej łóżka widać stojące na stoliku dwa kieliszki i butelkę wina, a zebrane ślady ewidentnie wskazują na zbrodnię w wyniku jakichś nieporozumień kochanków. W trakcie badania sprawy, zaczynają wychodzić pewne nieścisłości, zwłaszcza w przypadku zeznania Gwen Huffman, która tego dnia rano wysłała sms do Ariel, a to nakierowało na nią uwagę Evy Dallas i jej partnerki zawodowej detektyw Delii Peabody. Dodatkowo wyłania się coraz bardziej podejrzenie, co do jej osoby, gdyż na alarmowy numer 911 zadzwoniła dopiero po godzinie od znalezienia ciała Ariel i to nie z miejsca znalezienia zwłok, lecz z budynku swojej firmy Upper East Side. Do tego w trakcie wstępnego przesłuchania kobiety, wyraźnie widać, że nie mówi ona prawdy, a ochronę prawniczą daje jej przystojny i bogaty narzeczony, Merit Caine.

Zdecydowanie wolę Norę Roberts, jako pisarkę tworzącą kryminalne historie, niż autorkę typowych romansów w stylu sagi MacGregorowie, które z reguły przebiegają w przewidywalnym scenariuszu. W kryminale „Śmierć wiarołomnym” nie było dosyć długo wiadomo, kto konkretnie popełnił przestępstwo, a pani Nora Roberts nie ułatwia nam odkrycie prawdy. Kluczy pomiędzy wątkami, podsuwa różne tropy, przedstawia kolejne etapy śledztwa a wraz nimi wyłaniają się fakty, będące jedynie kroplą w morzu domysłów i możliwości. Razem z porucznik Dallas i jej współpracownikami oraz mężem idziemy tropem zabójcy, próbując wydedukować, co się stało w pracowni Ariel Byrd. Śledztwo coraz bardziej jest zagmatwana i robi się nawet niebezpiecznie, gdyż jego nitki prowadzą do groźnej sekty „Porządek Naturalny”, do której należą rodzice Gwendolyn. Na jaw wychodzą sprawy, które żaden ze śledczych się nie spodziewał, a które napędzane są przez władzę, manipulacje, fanatyczne poglądy, rasizm i chciwość. Zwraca tym samym uwagę, jak niebezpieczne są wszelkie rodzaje sekt, nietolerancja odmienności, nienawiść i zapędy dyktatorskie, zarówno w obrębie rodziny, jak i w szerszym aspekcie.

„Śmierć wiarołomnym” jest kryminałem, którego nie do końca można nazwać futurystycznym gdyż podczas czytania nie miałam tego wrażenia. Fabuła zabiera nas do roku 2061, a więc autorka wybiegła do przodu o 40 lat, gdyż ten tom powstał w 2021 roku. Natomiast cała seria zaczyna się w 2058 roku, a więc minęły 3 lata, odkąd Eve jest w związku z Roarke’em. Szczerze mówiąc, nie odczułam tego, że akcja dzieje się w przyszłości, gdyż wydarzenia, jak i śledztwo oraz sposób jego prowadzenia opiera się na standardowych procedurach znanych obecnie, a technologiczne możliwości nie są zbyt spektakularne i wyraźnie nakreślone. Nie wiem, dlaczego pani Roberts zdecydowała się na taki przedział czasowy dla tej serii, bo kryminalne sprawy mogłyby toczyć się równie dobrze we współczesnych nam realiach. Spędziłam przy tej powieści dosyć dużo czasu, a to ze względu na grubość książki, ale też drobną czcionkę. Na szczęście zawarta w niej historia została napisana w czytelny, lekki i klarowny sposób, więc dałam się wciągnąć w sprawę pełną zagadek i tajemnic.

Recenzja tomu 50 "Złota śmierć"

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl