[193./24]. 1708. - "Świąteczna mozaika"

"Świąteczna mozaika"

Natasza Socha

„Tajemnice tworzą w głowach brzydkie dziury, które chce się koniecznie wypełnić.”

Często przy wyborze książki do przeczytania kieruję się okładką, a w okresie około grudniowym najchętniej sięgam po te, których front sugeruje świąteczną, romantyczną i lekką opowieść. I tak jak widać w przypadku książki pt.: „Świąteczna mozaika”, taką historię sugeruje jej okładka.  Nie jest to jednak typowa świąteczna lektura, chociaż święta  są też obecne,  ponieważ historia głównie toczy się w okresie grudniowym. Jak wiadomo jest to czas, gdy coraz bardziej  widać nastroje zbliżającego  się okresu celebrowania Bożego Narodzenia, więc świąteczna atmosfera jest wyczuwalna, chociażby w opisywanych zapachach smakowitych słodkości, jakie przygotowuje bohaterka.  Na ich tle podążamy wraz z nią przez kolejne dni śledząc jej wysiłki zmierzające do odkrycia prawdy o sobie i rodzinie.  

Na początku fabuła zabiera nas do Wenecji, więc podziwiamy jej uroki, poznajemy ciekawe opowieści i historie związane z tym miejscem. I to nadało jej romantycznej otoczki, ale niestety, wszystko psuje postawa bohaterki, która  był mnie denerwowała, a przynajmniej takie miałam odczucia przez kilka pierwszych rozdziałów.

Jaśmina, bo tak ona ma na imię, ma w planach polecieć do Wenecji, gdyż było to marzenie jej mamy, Marianny.  Dziewczyna  niedawno znalazła pamiętnik, w którym jej mama spisywała swoje marzenia. Jednym z nich było odwiedzenie Wenecji i to skłoniło Jaśminę do tego,  by spełnić to pragnienie. Niestety, Marianna, nie jest w stanie z nią pojechać, gdyż od roku przebywa w ośrodku opiekuńczym ze względu na zdiagnozowanego u niej kilka miesięcy temu Alzheimera. Jaśmina założyła, więc  w swoich wyobrażeniach, że będzie sama zwiedzała ten piękny kraj i relacjonowała mamie tak, jakby ona była tam razem z nią. 

Moja niechęć do głównej bohaterki wynikała z jej postawy wobec optymistycznego, naturalnie życzliwego i wesołego Rafała. Jego osoba od razu wzbudza sympatię, gdyż potrafi on w każdym momencie znaleźć coś pozytywnego i nie zraża się gburowatym zachowaniem dziewczyny.  Poza tym ich znajomość zaczęła się z jej inicjatywy, bo to ona skontaktowała się z nim  przez media społecznościowe,  chcąc od niego dowiedzieć się czegoś o Wenecji.  Rafał bowiem prowadzi konto o podróżach, a ponieważ też mieszka w Poznaniu, więc  chętnie zgodził się na spotkanie. 

Wątek wenecki to jedynie jeden z elementów tej historii, gdyż pojawiają się inne, biegnące obok, lub razem z tym motywem, pokazując coraz więcej z przeszłości głównej bohaterki i jej mamy, w której nie brakuje tajemnic dobrze strzeżonych przez bliskie osoby. Jaśmina nie może nic wydobyć ani od ojca, a tym bardziej od mamy, która w rozmowie z córką wyłania ze swej pamięci niezrozumiałe dla kobiety scenki jeszcze bardziej zaciemniające sytuację. Niby pojawiają się kolejne elementy układanki, ale żadna z nich nie jest na swoim miejscu, a cała łamigłówka ma jeszcze wiele niewiadomych.

„Świąteczna mozaika” to przede wszystkim poruszająca opowieść o rodzinnych sekretach, które Jasmina pragnie odkryć, by wyjaśnić niektóre zdarzenia z przeszłości. Podążamy od jednego kroku do drugiego, poznając historię głównie od strony Jaśminy, chociaż narracja jest trzecio osobowa. Jednak nasza uwaga skupiona jest na jej odczuciach, ale czasami poznajemy też uczucia osób jej towarzyszących.

Coraz gorsza pamięć jej mamy nie ułatwia sprawy i coraz mniej można się od niej dowiedzieć. Relacja matki z córką pokazana jest w bardzo ujmujący sposób i to dodaje powieści głębszego sensu. Budzi się refleksja nad przemijaniem, upływem czasu, który nie oszczędza nikogo, chorobie, która niszczy człowieka, który jeszcze nie tak dawno był w pełni sił. I nagle, z dnia na dzień wszystko się zmienia, a wraz z tym zmienia się też życie innych. Uświadamia, że choroba kogoś z najbliższych, nie jest tylko i wyłącznie problemem osoby dotkniętej jakimś schorzeniem. Jest tak, jakby zerwało się jedno ogniwo mocnego łańcucha, lub zepsuł się jakiś element dobrze działającej maszyny, bez którego już nic nie jest takie, jak wcześniej.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery: 13.11.2024 r.

Ilość stron: 255

Wymiary: 143x205 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-08-08524-0

Wydawca: Wydawnictwo Literackie

Moja ocena: 5/6

[176./24]. 1691. - " Diamenty mojego życia"

"Diamenty mojego życia"

Małgorzata Widacha

„Czasem to, co wydaje się nam nierealne do zrealizowania, 

nagle staje się możliwe.”

Życie na odległość to rzeczywistość nie jednej pary. To oni wiedzą ile kosztuje ich rozłąka będąca w pewnym sensie sprawdzianem dla trwałości związku. Bohaterka książki „Diamenty mojego życia” jest właśnie na takim etapie swego małżeństwa. 

Odkąd jej mąż, o oryginalnym imieniu Demetriusz, wyjechał do Angli, ona samotnie musi radzić sobie z codziennymi sprawami wychowując córkę Alicję. Razem mieszkają w Katowicach. Anna prowadzi własny biznes, którym jest budka z kurczakami, więc ma z czego się utrzymywać. Wciąż rozmyśla o tym, że mąż nie spieszy się do powrotu, więc czuje się samotna. Zdaje sobie sprawę, że jej typ urody i sposób bycia wzbudza zainteresowanie płci przeciwnej, ale na razie skutecznie zniechęca ewentualnych amantów. Tęskni za mężem, doskwiera jej samotność i ma nadzieję, że ta rozłąka kiedyś się skończy. Chociaż, gdy Anna rozmawia z mężem przez telefon (stacjonarny), nie wyczuwałam tej tęsknoty, ani miłości między małżonkami. Zwracają się do siebie bez uczucia, zwłaszcza Anna. W tej powieści w ogóle nie była wyczuwalna więź, o której można przeczytać w blurbrze książki, a sugerowany w nim wątek romansu, jest tak znikomy, że ledwo się pojawił, a już zniknął.

Bardzo ciekawy był początek, w którym widzimy Annę jadącą pociągiem do Krakowa, gdzie mieszka jej matka, Zuzanna. Anna ma zwyczaj zapisywania swoich wrażeń w pamiętniku, więc jego treść daje nam obraz tego, co kobieta czuje, jak odbiera to, co się wokół niej dzieje. Jednak wkrótce to pozytywne wrażenie blaknie, gdyż potem o pamiętniku i notatkach w nim zamieszczanych nie ma słowa. A szkoda, bo takie wtrącanie jego fragmentów z pewnością dałoby lepszy efekt emocjonalny i uatrakcyjniło fabułę.

Ludzie, których bohaterka wspomina też nie zbudzają sympatii. Są napastliwi, natarczywi, krytykujący jej zachowanie, czy ubiór, interesujący się przyczyną nieobecności męża. Począwszy od matki Anny, a skończywszy na sąsiadach. W opisie książki można przeczytać, że Anna cieszy się powszechną sympatią ludzi mieszkających w tym samym bloku, co ona. Ja tego nie zauważyłam. Również wspomniany wątek walki o miłość jest płaski, bez wyrazu i praktycznie potraktowany został bardzo pobieżnie. Podobnie nie poczułam wyjątkowej przyjaźni między matką i córką. Alicja jest osobą sympatyczną, ale czasami wydawała mi się zbyt roszczeniowa, czasami chłodna, opryskliwa, dramatyzująca i mająca poczucie niekochanej przez Annę. Anna z kolei stara się jej wciąż dogadzać, ale nie zawsze ma na to czas i ochotę.

Nie znalazłam żadnej innej powieści tej autorki, więc prawdopodobnie jest to jej debiut, a przynajmniej takie sprawia wrażenie. Książkę miałam okazję przeczytać w wersji elektronicznej, ale jest też dostępna w wersji drukowanej i ma tylko 160 stron, więc teoretycznie powinna zabrać mi jeden wieczór. W rzeczywistości zajęła mi trochę dłuższy czas, a to dlatego, że czytało mi się z oporem. Nie było w niej nic, co motywowałoby mnie do szybszego podążania przez kolejne rozdziały, które nie są długie, a do tego mają swoje tytuły. I to uważam jest w tym opowiadaniu na plus. Irytowały mnie bohaterki, wścibskie sąsiadki, gderliwa matka Anny, Zuzanna, która mieszka w Krakowie i wciąż na wszystko narzeka. 

Okładka książki i krótkie nakreślenie fabuły wydały mi się zachęcające, więc jestem zawiedziona jej treścią. Pomysł jest ciekawy, ale wszystko zostało przedstawione bez polotu, jakby wyprane z emocji. Autorka często opisuje wygląd osób, nie tylko pierwszoplanowych, ale też pobocznych, niemających znaczenia w tej opowieści. Mamy na przykład jakąś sytuację, od której na chwilę odrywamy uwagę, by skupić się na tym, w co ubrana jest jakaś osoba, co robią ludzie obok, a nie ma to związku z danym zdarzeniem. Ukazuje zatem scenki jakby wyjęte z życia, które są obserwacją autorki, więc miałam wrażenie, jakby chciała nam zwrócić uwagę na niektóre społeczne kwestie, czy ważne aspekty życiowe. W dialogach można wychwycić wskazówki dotyczące codzienności, wartości, które warto w sobie rozwinąć i pielęgnować, by życie było lepsze.

Trudno mi więc dokładnie określić, o czym jest ta książka. Mam wobec niej mieszane odczucia i trudno ją jednoznacznie określić. Z pewnością „Diamenty mojego życia” to historia o charakterze obyczajowym, z nikłym zabarwieniem psychologicznym. Przede wszystkim jest to opowieść o życiu toczącym się wokół dwóch bohaterek, ich relacjach, ale przede wszystkim o ich samotności, tęsknocie, codziennych dylematach, ale też o kontaktach międzyludzkich, braku męskiego wsparcia i potrzebie bliskości w codziennym życiu.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Sorus

Wydanie: I

Data premiery: 01.12.2023r.

Ilość stron: 160

Wymiary: 205 × 145 mm

Oprawa: miękka

Ebook w formacie: EPUB, MOBI, PDF

ISBN 978-83-67139-77-9

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 2/6

[145./24] 1660. - "Ucieczka po miłość"

"Ucieczka po miłość"

Ewa Pisarska

Czasami, zanim zdecyduję się na jakąś powieść, sięgam po opinie czytelników, by zobaczyć, czy warto ją przeczytać. W przypadku książki „Ucieczka po miłość” także zdecydowały pozytywne recenzje na serwisach czytelniczych. Poza tym okładka ma delikatną grafikę w ramce przypominającej koronkę, a do tego opis z tyłu książki dodatkowo wzbudził moje zainteresowanie, tym bardziej, że na jego końcu widnieje ostrzeżenie: „UWAGA, ta książka wciąga!”

Niestety, mnie nie wciągnęła, co nie oznacza, że książka jest zła. Jednak ja spodziewałam się historii o nieco innym charakterze, bardziej romantycznym, z jakimś fascynującym klimatem. Fabuła biegnie raczej spokojnie, niemal monotonnie, bez nagłych zrywów i zaskakujących sytuacji, czy tajemnic. To typowa powieść obyczajowa o pewnej młodej kobiecie, która sama nie wie, czego chce.

Ewelina Kowal wychowała się i nadal mieszka w niewielkiej wsi koło Wrocławia, gdzie czuje się najlepiej w swoim rodzinnym domu. Od czterech lat związana jest z Łukaszem Piekarczykiem, z którym za kilka tygodni ma wziąć ślub. Trwają do niego przygotowania, ale ona nagle zaczyna mieć wątpliwości. Mimo tego nie rezygnuje z wyjścia za mąż ulegając naciskom rodziny swojej i narzeczonego. Do tego wszystkiego od jakiegoś czasu nie może znaleźć pracy, a te, które do tej pory podejmowała, nie spełniały jej oczekiwań i szybko z nich rezygnowała. Czuje się zagubiona, niepewna, zdołowana, zdominowana przez otoczenie i nieszczęśliwa.

Tak niezdecydowanej bohaterki to chyba jeszcze nie poznałam. Od pierwszych stron mnie denerwowała swoim marazmem, marudzeniem, kąśliwością, lenistwem i wieloma innymi cechami. Ewelina ma 25 lat, ale pod względem mentalnym to jeszcze mało dojrzała emocjonalnie dziewczyna, jakby była nastolatką, a nie dorosłą kobietą. Wciąż zmienia decyzje, szybko się zniechęca, podejmuje dziwne kroki, często wbrew sobie, a czasami wynikają one z formy buntu. Potem okazuje się, że to inni mieli racę, a ona znowu jest na początku drogi. Jej dwudziestopięcioletnim życiem wciąż rządzą rodzice, zwłaszcza matka, a teraz dodatkowo jej sąsiadka, a wkrótce teściowa i jej narzeczony, Łukasz. Nikomu nie życzę takiej teściowej, jaką jest Renata Piekarczyk, a dlaczego, to każdy musi ocenić sam.

Szczerze mówiąc, a raczej pisząc, nie polubiłam żadnej osoby w tej historii, no, może poza Łukaszem, którego było mi najbardziej szkoda. Chociaż i on nie był bez winy, bo zbyt dużo i często wyjawiał swojej matce o tym, co znowu zrobiła Ewelina. Ona z kolei, słysząc kolejne pretensje i pouczenia ze strony jego matki, ma dość, ale wciąż tkwi w tym klinczu, z którego nie widzi wyjścia. Z drugiej strony irytującą osobowością, wahaniami nastrojów, niepewnością, wątpliwościami niejednokrotnie mnie denerwowała i miałam dość jej utyskiwań. Jest wpływowa, podatna na sugestie innych, działa czasem pod wpływem chwili, nierozważnie, próbując postawić na swoim.

Według mnie Ewelina to niedojrzała emocjonalnie i psychicznie kobieta, ofiara dwóch toksycznych osobowości oraz wartości wyznawanych w środowisku, w którym się wychowała. Pozytywnym w niej jest jedynie to, że miała swoje marzenia i próbowała je spełnić, wbrew temu, co wszyscy najbliżsi jej doradzali. Często, bowiem jest tak w małych, środowiskach społecznych, że najważniejsza jest opinia innych ludzi, niedzielna msza, rodzinny obiad z rosołkiem na pierwszym planie i obawa przed tzw. wstydem. Zwłaszcza starsze pokolenie przyzwyczajone jest do tradycyjnych zasad i trudno im zrozumieć obecny świat. Próbują czasami ułożyć swoim dzieciom życie, nie biorąc pod uwagę, że młodzi mają zupełnie inne podejście. Tym samym autorka pokazuje, jak bardzo zmieniły się nie tylko warunki życia, możliwości, ale też oczekiwania współczesnej młodych ludzi, ich światopogląd i to, co jest dla nich ważne i o czym marzą. Ewelina jest przywiązana do rodzinnych Brzezin, ale wkrótce zaczyna się dusić w tych warunkach, lecz niewiele robi, by to zmienić. Dopiero spotkanie z dawnymi koleżankami i kolegi sprzed lat, otwiera jej oczy, że można żyć inaczej. Jednak przekonuje się też, że nie wszystko, co widać na zewnątrz, jest prawdziwe. Tak to jest, że szukając jakiegoś lepszego życia, można się mocno sparzyć.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem Sztukater

Wydanie: I

Data wydania: 05.03.2024 r.

Ilość stron: 342

Wymiary: 148 x 210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 9788365703729

Wydawnictwo: Jasne

Moja ocena: 3/6

[60./24] 1575. - "Ostatni"

"Ostatni"

Maciek Bielawski

Wydanie: I

Data premiery: 25.02.2024r.

Ilość stron: 488

Wymiary: 200 x 130 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-66505-54-4

e-book:

Data premiery: 29.02.2024 r.

Rozmiar: 1,5 MB

Wydawnictwo: Książkowe Klimaty

Moja ocena: 4/6

„Całość zgarnie ten, kto przeżyje wszystkich, 

czyli ten, kto ostatecznie umrze ostatni.”

Każdy z nas chodził do szkoły przez wiele lat, w czasie których poznawał mnóstwo osób. Z jednymi relacje układały się dobrze, z innymi nieco gorzej, a byli i tacy, z którymi w ogóle nie nawiązywało się żadnych bliższych znajomości. Jakiekolwiek by one nie były, po latach, już jako dorośli ludzie z nostalgią wracamy do czasów, gdy dopiero wchodziliśmy w dorosłość, a tym samym rodzi się ciekawość, co dzieje się u naszych kolegów i koleżanek z klasy i szkoły, do której razem chodziliśmy. Z tego względu chętnie organizowane są spotkania klasowe po latach, by powspominać dawne czasy i pogadać o aktualnych sprawach. Takie spotkanie postanowili zorganizować bohaterowie książki pt.: „Ostatni”, którą czytałam w formie elektronicznej, ale jest ona dostępna też w wersji papierowej.

Rysiek, Michał, Marcin, Piotr, Bartek, Olek, Filip i Jacek to ośmiu kumpli znający się ze szkoły średniej, wychowani na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, stanowią główne postacie tej powieści. Każdy ma za sobą inny życiowy bagaż wypełniony wspomnieniami z czasów szkolnych i w różny sposób radzący sobie z obecnymi realiami. Ich młode lata przypadły na przełomowe lata PRL-u, co zderzyło się z przemianą nie tylko ustrojową, ale też obyczajową, technologiczną i społeczną. Wraz z ich wzrastaniem i wchodzeniem w dorosłość następowały też zmiany w Polsce, o których też dowiadujemy się poprzez ich rozmowy i powroty do przeszłości. Ostatni raz widzieli się 15 lat temu i teraz stwierdzają, że to zdecydowanie jest za rzadko. Marcin rzuca pomysł częstszego spotykania się oraz założenia funduszu ostatecznego, na który będą przesyłać co miesiąc ustaloną kwotę, a jej całą uzbieraną sumę zbierze ten, kto z nich będzie żył najdłużej.

Szczerze pisząc, zupełnie czegoś innego się spodziewałam, po tym, jak przeczytałam blurb książki „Ostatni”. W jej krótkim streszczeniu głównego wątku pobrzmiewała groźna nutka i raczej oczekiwałam kryminalnej historii niż obyczajowej, a taką okazała się ta powieść. Byłam nastawiona na dynamiczną akcję i takiej nie otrzymałam. Pomysł z ustanowieniem funduszu miał ogromny potencjał, ale autor raczej postawił na ukazanie ośmiu męskich portretów ludzi, którzy po latach mają zupełnie inne postrzeganie rzeczywistości, niż to miało miejsce w czasach szkoły. Wraz z nimi poznajemy też inne osoby, które są związane z ich losami i wyłaniają się w trakcie opowiadania.

Każdy z bohaterów przedstawiony został w osobnych rozdziałach a ich wspólne losy ułożone aż w dziesięciu częściach, w których stopniowo odsłaniane są nam kolejne płaszczyzny fakty z życia poszczególnych osób. Poznajemy ich coraz lepiej i razem z nimi przeżywamy ich problemy, dylematy i codzienne sytuacje. Przebywamy z nimi od października 2018 roku, gdy mają oni po 45 lat, a kończymy w czasach pandemii w 2022 roku.

Całość prowadzona w narracji trzecioosobowej, a to daje możliwość ukazania w jednym czasie reakcji każdej ze stron. Fabuła toczy się wolno, gdyż wypełniają ją rozważania poszczególnych bohaterów, wspomnienia, wyjaśnienia, ale też opisy ich sytuacji czy sposobu myślenia. Dozowałam tę powieść po kawałku, gdyż nie byłam w stanie za jednym razem pochłonąć większej partii materiału. Powieść ma męski charakter, a kobiety są jedynie jednym z elementów życia bohaterów.

„Ostatni” to powieść złożona z różnych części, niczym puzzle, w których każdy element jest inny, ale razem tworzą wspólny życiowy wizerunek ludzi ze szkolnej ławy. Pan Maciek Bielawski stworzył opowieść na podstawie ośmiu męskich portretów pokolenia lat 70. XX wieku, które niejako są odzwierciedleniem polskich realiów, zarówno obecnych, jak i sprzed kilkudziesięciu lat. Opowiada o czasie przemian, czasie dorastania a wraz z nim o realizmie życia, który nie raz mija się z tym, co planujemy w młodości. Plany układane w przeszłości, gdy mamy po kilkanaście lat, często weryfikuje życie, a podejmowane decyzje mają wpływ na wiele spraw, które ukierunkowują nasze życie.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1469. - "Niedokończony list"

"Niedokończony list"

Ewa Szymańska

Gatunek: powieść obyczajowa, romans

Wydanie: I

Data premiery: 11.09.2023r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-67102-89-6

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 4/6

„Pamiętaj, życia nie da się cofnąć, a jeden błąd może się za człowiekiem ciągnąć latami"

Życie potrafi niejednokrotnie nas zaskoczyć serwując sytuację, której nigdy byśmy się nie spodziewali. Zwłaszcza w obrębie rodziny wydaje się, że znamy się wzajemnie bardzo dobrze i nie mamy przed sobą tajemnic. Jednak bywa też tak, że o niektórych sekretach dowiadujemy się po dłuższym czasie, a czasami po śmierci bliskiej osoby, tak jak miało to miejsce w życiu bohaterki książki „Niedokończony list”.

Marta jakiś czas temu opuściła rodzinny dom w Grabowie i przeniosła się do stolicy. Tam pracuje, prowadzi ustabilizowane życie, ale od jakiegoś czasu pojawiają się problemy w jej małżeństwie z Danielem. Dochodzi do tego, że on ją zostawia i odchodzi do swej nowej miłości. Pewnego dnia dzwoni do Marty ciotka Halina z wiadomością, że jej mama jest w ciężkim stanie i może wkrótce zakończyć swoje życie. Niestety, nie udało się córce zobaczyć z matką. Odeszła po ciężkiej chorobie. Razem z jej śmiercią umarło też małżeństwo Marty, gdyż w takim dramatycznym momencie Daniel poinformował ją, że chce rozwodu.

Dwa miesiące po pożegnaniu mamy, Marta postanawia powrócić na jakiś czas do Grabowa, chcąc schować się ze swoim żalem, pretensjami do życia, bezradnością i złością. Tych stanów nie brakuje przez kilkanaście pierwszych stron książki, gdy poznajemy okoliczności, które doprowadziły życie yej bohaterki do obecnego punktu. Porządkując rzeczy po mamie i przeglądając jej ulubione książki, znajduje w jednej z nich złożoną na pół karteczkę, na której znajduje się tekst napisany przez rodzicielkę. Wygląda to tak, jakby mama chciała coś wyjawić córce, ale w ostatnim momencie się rozmyśliła. Marcie nie daje to spokoju i próbuje dociec, o co mamie chodziło.

Skusiłam się na książkę „Niedokończony list” , gdyż zaintrygował mnie opis redakcyjny, a do tego zauroczyła mnie oprawa graficzna okładki. Możemy na niej przeczytać, że pani Ewa Szymańska napisała piękną i wzruszającą opowieść o losach dwóch kobiet, matki i córki, Elżbiety i Marty. Elżbieta wychowała się w latach osiemdziesiątych, natomiast Marta, jej córka, współcześnie. I ta informacja była dla mnie kluczowa, gdyż dzięki niej łatwiej mogłam zorientować się, o kim opowiada fabuła oparta na dwóch liniach czasowych, które, niestety, nie są wyraźnie w powieści zaznaczone. Pomijając jednak tę niedogodność, wgłębiłam się w tę opowieść, przenosząc się na przemian w czasie o kilkadziesiąt lat wstecz i potem z powrotem do obecnej rzeczywistości.

Pokolenie Elżbiety od pokolenia Marty dzieli wiele lat, ale łączą na pewno podobne problemy. Natomiast zdecydowanie widać różnicę w podejściu do nich w okolicznościach, w jakich dorastały obie kobiety. Życie Elżbiety przypadło na lata PRL-u i tutaj autorka bardzo dobrze oddała nastrój tamtego okresu. Po pojawiających się faktach, które miały miejsce w ówczesnej rzeczywistości, można wywnioskować, że młodość matki Marty przypadła na czas przemian ustrojowych i społecznych w Polsce. Z kolei Marta odzwierciedla współczesne pokolenie kobiet, które często muszą same radzić sobie z problemami pojawiającymi się w ich życiu, ale też mają zupełnie inne możliwości i warunki egzystencjalne.

Historia napisana przez panią Ewę Szymańską jest ciekawa, ale niestety, nie do końca satysfakcjonujący był sposób prowadzenia fabuły, która zbyt mocno się snuła, a to dlatego, że autorka zastosowała formę w większej części opisową. Przewaga tekstu ciągłego nad tekstem dialogowym jest dosyć duża, więc czytanie momentami jest nużące. Poza tym nagminnie mieszają się wspomnienia z teraźniejszością, co sprawia, że tracimy główny bieżący wątek. Nikną gdzieś ważne wydarzenia wyłaniające się z potoku wielu słów.

Już pierwsze akapity wprowadzają niewielki bałagan, bo zbyt słabo oddzielone zostało to, co jest teraz, od tego, co było. Przeszkadzało mi też to, że nie jest jasno i wyraźnie oznaczony czas zdarzeń. Najpierw poznajemy Martę, a w kolejnym rozdziale Elżbietę, ale w jakich latach toczą się ich losy, tego można się oczywiście domyślić, ale lubię mieć w powieściach jasno określoną sytuację.

Jeżeli zatem lubicie powieści z rozciągniętymi przemyśleniami, wspomnieniami i refleksjami, z których wyłaniają się też sekrety, romanse, młodzieńcze porywy serca, ale też nostalgiczne powroty do przeszłości przeplatane autentycznymi zdarzeniami z naszej współczesnej historii, to z pewnością powieść Was usatysfakcjonuje. Mnie nie do końca ona urzekła, ale nie oznacza to, że dla innych nie będzie ona fascynująca.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu:

1459. - "Po tamtej stronie lasu"

"Po tamtej stronie lasu"

Anna Bichalska

Wydanie: I
Gatunek: powieść obyczajowa
Data premiery: 27.09.2023 r.
Ilość stron: 336
Wymiary: 210 x 140 mm
Okładka: miękka
ISBN: 978-83-8342-029-5
Wydawnictwo: Harper Collins
Moja ocena: 4/6

„Nie jesteśmy zamkniętą księgą, 

póki żyjemy, wiele może się zdarzyć.”

Problemy są wpisane w nasze życie, gdyż nie raz wskazują nam drogę, nowe możliwości lub czynią nas silniejszymi. Jednak większość ludzi postrzega wszelkie niezbyt miłe zdarzenia w sposób negatywny, zwłaszcza, gdy nagromadzenie tego typu nastrojów przytłacza swoim ciężarem. Podobnie było u bohaterki książki „Po tamtej stronie lasu”, którą poznajemy w momencie kryzysowym, gdyż ma za sobą zdarzenia, które doprowadziły ją do obecnego punktu, gdy ma wszystkiego dość.

Ewa Halicka znalazła się na życiowym rozdrożu, gdyż nie wie, co ma ze sobą zrobić, w którą stronę pójść i jak dalej funkcjonować. Popadła w marazm po śmierci swojej mamy, która odeszła pół roku temu, ale też niedawno straciła pracę. Wiemy też, że ma za sobą jakieś dramatyczne wydarzenia związane z kimś o imieniu Natalia i Weronika, ale autorka nie ujawnia nam, o co chodzi. Ten literacki zabieg mnie trochę drażnił, gdyż nie wiadomo, o co chodzi, nic nie jest wyjaśniane, a czasami nawet nie są wymieniane nazwy miejscowości, lub też imię osoby, o której Ewa myśli, bądź się o niej dowiaduje czy rozmawia.

Począwszy od prologu i przez kilka pierwszych rozdziałów czułam momentami dezorientację i miałam wrażenie, że jest to jakiś ciąg wcześniejszych zdarzeń. Historia napisana w tej książce ma swój początek i rozstrzygniecie, ale odnosiłam wrażenie, że jest to jakaś część większej całości. I nie myliłam się, gdyż w ciągu lektury autorka zamieściła niektóre sugestie odwołujące się do wcześniejszych tomów. Spotykają się w nich postacie, które były bohaterkami serii „Błękitne Brzegi”. Poznaliśmy w niej historię Leny, Marii, Matyldy, Magdaleny i innych osób, które pojawiają się też w książce „Po tamtej stronie lasu”. Niestety, na żadnej z nich nie jest zaznaczone, że należą do tej samej historii. Z tego, co się zorientowałam, czytając krótkie opisy redakcyjne, każda z tych opowieści ma związek z odkrywaniem jakichś rodzinnych tajemnic w wyniku znalezienia tajemniczych przedmiotów: starego kufra, szkatułki z różnymi rzeczami, które wyzwalają chęć poznania ich historii. 

Podobnie jest w „Po tamtej stronie lasu”, gdy Ewa także znajduje starą, małą skrzyneczkę podczas porządkowania rzeczy po swojej mamie. W ozdobnej szkatułce leżą pamiątki w postaci kilku drewnianych figurek zwierząt, starego aparatu fotograficznego, zegarka z paskiem i starego albumu ze zdjęciami. Na jednej z fotografii uwieczniona została stara chata otoczona lasem, którą Ewa pamięta z dziecięcych lat. Postanawia ją odnaleźć i tak zaczyna się jej droga wiodąca do wydarzeń z przeszłości, które pomagają jej odkrywać ludzie zamieszkujący Błękitne Brzegi.

Fabuła należy do tych, które nie biegną zbyt szybko, gdyż mnóstwo w niej jest tekstu opisowego, wiele rozmów i rozważań o ważnych sprawach życiowych, zarówno duchowych, eterycznych czy przyziemnych, egzystencjalnych i społecznych, ale też relacjach międzyludzkich takich jak chociażby nietolerancja, homoseksualizm, homofobie, dyskryminowanie, ale też istocie człowieczeństwa, relacjach międzyludzkich, o tym, co widzialne i niewidziane.

Czytając książkę pani Anny Buchalskiej „Po drugiej stronie lasu” pojawiała się refleksja nad tym, co nas kształtuje, co powoduje, że jesteśmy tym, kim jesteśmy i tam, gdzie jesteśmy. Ogólnie historia mi się podobała, zwłaszcza wątek odkrywaniem magii życia oraz poznawaniem rodzinnych tajemnic.

W jednej powieści autorka zawarła kilka historii, zarówno osób, które żyją w chwili obecnej. Poznajemy je na dwóch płaszczyznach. Pierwszą z punktu widzenia Lucyny, babki Ewy, którą poznajemy w prologu, gdy jest 1959 rok, a ona ucieka przed czymś z małą Basią, mamą Ewy. Kolejne epizody z jej życia zaczynają zawsze kolejne rozdziały powieści i przeplatają się z tym, co przeżywa Ewa w ujęciu narracji trzecioosobowej. Jej losy zaczynamy śledzić od 2019 roku, więc te dwa wątki dzieli 60 lat, w ciągu których wydarzyło się wiele zdarzeń, które Ewa stopniowo poznaje. Pomaga jej w tym Miłosz, mieszkający w starej chacie, który także ma za sobą trudne przejścia, ale on podchodzi do nich zupełnie inaczej.

Nieprzypadkowo autorka zadedykowała swoją książkę czarownicom, gdyż również ten temat pojawia się w trakcie rozmów i odkrywania kolejnych kart z przeszłości rodziny Ewy i Miłosza, więc pobrzmiewa w tej powieści lekko magiczna nuta, ale zaznaczona bardziej w tym, jakie piękne chwile ma dla nas życie. Nie dostrzegamy jego eteryczności, goniąc wciąż za materialnymi sprawami, zapominając o sobie. Przede wszystkim wpływ mają ludzie spotykani na naszej drodze, ale też decyzje i tzw. przypadki, które zawsze okazują się nie być jedynie zbiegiem różnych okoliczności. Gdy postanawiamy coś zmienić, czegoś się osobie dowiedzieć, pojawiają się sytuacje, które krok po kroku prowadzą do poznania prawdy, odkrywania kolejnych niewiadomych, a tym samym zmiany naszego życia i nas samych. Tak było z Ewą, która jest przykładem osoby mocno stąpającej po ziemi, wierzącą tylko w to, co widzi. Sytuacja, w jakiej się znalazła i spotkania z ludźmi, których poznała w trakcie poszukiwań odpowiedzi na swoje pytania, ukazała jej nie tylko prawdę o swoim pochodzeniu, ale też uświadomiła, że czasami dzieją się rzeczy, które trudno wytłumaczyć. Trzeba je po prostu poczuć.

"Po tamtej stronie lasu" to powieść bez nagłych zwrotów akcji, ale wciągająca w swoją historię wieloma wątkami, poruszanymi zagadnieniami, czasami zaskakująca, czasami melancholijna, refleksyjna, ale też dramatyczna, emocjonalna i życiowa zwracająca uwagę na to, co ważne . Przede wszystkim opowiada o poszukiwaniu tego, co daje nam radość, dostrzeganiu piękna chwili, magii zawartej w drobnych zdarzeniach, cudach i synergii zdarzeń, ale też odkrywaniu swoich korzeni i szukaniu swojego miejsca na ziemi. Zwraca uwagę na chwile, które dają nam wytchnienie, spokój, odpoczynek od codzienności i ukazują, że można żyć zupełnie inaczej, a wszystko w nim dzieje się w jakimś celu.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

1441. - "Odmrożona nadzieja"

"Odmrożona nadzieja"

Mira Białkowska

Wydanie: I

Data premiery: 26.11.2022 r.

Ilość stron: 276

Wersja papierowa: okładka miękka

Wymiary: 147x210 mm

E-book: epub, mobi

ISBN: 978-83-66600-90-4

Wydawnictwo Białe Pióro

Moja ocena: 5/6

„Życie jest krótkie i nieprzewidywalne. Należy z niego korzystać, jeśli to możliwe.”

Nowotwór piersi jest jedną z najczęstszych chorób onkologicznych i niestety, najeży do tych, których objawy są nieraz ignorowane lub zbyt późno zauważone. W przypadku raka piersi dochodzi często do tego, że konieczna jest mastektomia, a to dla każdej kobiety jest czymś strasznym i trudnym do zaakceptowania. Podobny dylemat miała bohaterka książki „Odmrożona nadzieja”, która pewnego dnia usłyszała diagnozę, która brzmiała jak wyrok.

Trzydziestopięcioletnia Cecylia Materska jest nauczycielką w małej szkole we wsi Ulenka, a dodatkowo udziela lekcji gry na pianinie w domu. Dziewięć lat temu skończyło się, według niej szczęśliwe życie, gdyż wówczas usłyszała diagnozę, która każdego ścięłaby z nóg. Mieszkała wówczas ze swoim mężem w służbowym mieszkaniu w Paniskach. Próby czasu nie wytrzymało jej ówczesne małżeństwo, gdyż Mariusz zostawił ją z bagażem cierpienia, dzieckiem, niewielkimi oszczędnościami, w służbowym mieszkaniu i bez samochodu, co w jej przypadku było sporym utrudnieniem, gdyż do najbliższego szpitala miała 40 kilometrów. W efekcie, paradoksalnie, to dało jej siłę, by zawalczyć o siebie. Na szczęście miała wokół siebie przyjaznym sąsiadów i życzliwych ludzi. Wśród nich jest pani Halinka, przyjaciółka cioci Zosi, którą Cecylia się opiekowała i po której odziedziczyła mieszkanie w Ulence, małej miejscowości pod Warszawą. Cecylia często ją odwiedza i to dzięki tej znajomości, postanawia napisać książkę o własnych doświadczeniach w walce z rakiem. Niespodziewanie zostaje zaproszona na Poznańskie Targi Książki. Jadąc do Poznania, nie spodziewa się, że będzie to ważny punkt w jej życiu, gdyż tam spotyka Iwo, również zranionego w przeszłości. Jak się okazało wkrótce, jest on jej nowym sąsiadem, który dzieli swój czas między pracą w Poznaniu a Warszawą. Ta znajomość ma szansę przerodzić się w coś pięknego, ale najpierw Cecylia musi uwierzyć w siebie i wyjść ze swojej skorupy ograniczeń.

„Odmrożona nadzieja” to bardzo życiowa opowieść o ludziach, docenianiu każdej chwili, podnoszeniu się po traumie i odnajdywaniu radości w każdej chwili życia. Przede wszystkim autorka porusza w niej bardzo ważny, trudny i dramatyczny temat, jakim jest nowotwór piersi oraz budowanie swego życia na nowo. Po takich przejściach w walce z rakiem pozostaje niewątpliwie ogromny bagaż ciężkich doświadczeń i wątpliwości, co do swej wartości po utracie piersi. Ten niewątpliwy atrybut kobiecości dla płci pięknej jest niezwykle ważny, co widać było po zachowaniu bohaterki. Miała, niestety, to nieszczęście, że nie znalazła wsparcia u najbliższej osoby, czyli u swego męża, który pozostawił ją z ciężkim balastem, bólem zarówno fizycznym, jak i duchowym, oraz ze wszystkimi problemami, jakie wiążą się z codziennym życiem. Teraz uważa, że nie jest kimś, kto znajdzie jeszcze odpowiedniego mężczyznę gotowego pokochać ją taką, jaką jest. Jej historia skierowana jest głównie do kobiet pokazując, że wszystko w naszym życiu ma sens. Nawet po trudnych doświadczeniach jest możliwe cieszyć się każdą chwilą.

Fabuła biegnie płynnie, bez pośpiechu, a historia zawarta w powieści „Odmrożona nadzieja” może mieć swoje odzwierciedlenia w realnym życiu. Pobrzmiewa w niej przestroga przed lekceważeniem regularnych badań profilaktycznych, gdyż wczesne wykrycie jakichkolwiek zmian w organizmie niesie ze sobą szansę na całkowite uleczenie. To ujmująca opowieść o budowaniu życia na nowo, odnajdywaniu radości w sobie i odkrywaniu siebie, jako kobiety, mimo trudnych przeżyć. Autorka zadedykowała swoją powieść wszystkim kobietom, gdyż problem, z którym boryka się Cecylia, może przydarzyć się każdej kobiecie.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu:

1401. - "Wojna o dziecko"

"Wojna o dziecko"

Historia surogatki z Ukrainy

Ewa Wyszyńska

Wydanie drugie

Data premiery: 12.05.2023 r.

Wydanie pierwsze: 14.10.2023 r.

Liczba stron: 211

Format: E-book

Rozmiar: 1,0 MB

ISBN Ebooka: 978-87-270-5484-1

Wydawnictwo: Saga Egmont

Moja ocena: 6/6

„Miłość zawsze jest tajemnicą i ujawnia się w niespodziewanych momentach naszego życia.”

Posiadanie dziecka i jego wychowywanie to marzenie wielu par małżeńskich. Uważają oni, że jego pojawienie się na świecie jest zwieńczeniem ich miłości. Jednak czasami trudno jest zrealizować te pragnienia z różnych powodów. Problemy wynikają z trudności zajścia w ciążę na przykład z przyczyn zdrowotnych, ale też bywają takie, które są niemożliwe do pokonania, gdy dotyczy to par homoseksualnych. Wówczas mają dwie możliwości: adopcja lub dziecko od matki zastępczej i o takiej historii możemy przeczytać w książce pt.: „Wojna o dziecko”.

Fabuła zaczyna się na kilka miesięcy przed wybuchem wojny w Ukrainie, gdy poznajemy Oskara i Niklasa, którzy mieszkają w Berlinie i od niedawna tworzą zalegalizowany związek. Są ze sobą szczęśliwi, pracują dobrze zarabiając, podróżują i pozornie mają wszystko, by być zadowolonymi z życia. W pewnym momencie dochodzą do wniosku, że czegoś im brakuje, by poczuć się pełną rodziną. Słowa ojca Niklasa, że „Rodzina bez dzieci to żadna rodzina” sprawiły, że zapragnęli mieć dziecko. Zdecydowali się wynająć matkę zastępczą, ale niestety niemieckie prawo zabrania tego procederu, więc muszą szukać poza granicami swego kraju odpowiedniej kobiety poprzez agencję Great Parents zajmującej się takimi sprawami.  I tak trafiają na młodą Ukrainkę, Nataliję Tkachenko, która ma już trójkę swoich dzieci, ale teraz, gdy znalazła się w trudnej sytuacji decyduje się na urodzenie dziecka parze z Niemiec. Nie wie jednak, że to para męska, a nie mieszana.

„Dwudziesty pierwszy wiek – wiek rozumu, technologii i tak ogromnego rozwoju, a w rzeczywistości czas zatracania człowieczeństwa i empatii, brak solidarności i jedności gatunku ludzkiego.”

Książka najpierw ukazała się w październiku 2022 roku, a więc kilka miesięcy po wybuchu wojny w Ukrainie. Wówczas wydana została poprzez self publishing. Teraz, ponad rok później koszmar wojenny nadal trwa, więc sprawy poruszane w powieści są nadal aktualne i działają na wyobraźnię. Historia jest wprawdzie fikcją literacką, ale napisana tak, że można mieć wrażenie, że wydarzyła się naprawdę.

Powieść była dla mnie miłym zaskoczeniem, gdyż nie miałam okazji poznać innych książek pani Ewy Wyszyńskiej. Ujawnia się w niej to, co można przeczytać na jej stronie, że  ma lekkie pióro, niesamowitą wyobraźnię i zdolności dobrego obserwatora rzeczywistości, dzięki temu, że jej książki połyka się w całości. I faktycznie tak jest, o czym miałam okazję się przekonać.

Przede wszystkim pokazuje, że wojna niszczy wszystko, przemienia wszelkie wartości, nadzieje i plany w pył, dotykając nie tylko bezpośrednio mieszkańców danego kraju, ale cały świat. A to wszystko w imię chorych ambicji polityków mających władzę, których nie obchodzą zwykli ludzie, którzy zamiast cieszyć się spokojem, szczęśliwym życiem muszą walczyć o siebie i rodzinę nie wiedząc, co  przyniosą najbliższe dni, a nawet godziny. Unaocznia też, że dopóki wojna jest dla nas odległym wydarzeniem, dziejącym się wiele kilometrów od nas, nie potrafimy sobie wyobrazić, co przeżywają ludzie, których dotknęły cierpienia spowodowane wojennym koszmarem. Każdy z nas wie, że wojna niesie zniszczenie, ból i śmierć, ale dopiero, gdy bezpośrednio dotyka naszego kraju, najbliższych wówczas uświadamiamy sobie, jak straszliwym narzędziem politycznym jest wojna i jak łatwo ludźmi manipulować, zmuszać do zabijania innych i odczłowieczać.” 

Wojna odsłania, bowiem ludzkie charaktery i dopiero wówczas pokazuje, na co nas stać w chwili zagrożenia. To czas, gdy rodzina jest pozbawiona nie tylko bezpieczeństwa, ale też ojca, męża czy brata, bo mężczyźni idą walczyć za swój kraj, a to nie są łatwe decyzje. Na przykładzie przyjaciółki Nataliji, Victorii, widać do doskonale, gdyż jej mąż, Sergiej, czuje się w obowiązku bronić swej ojczyzny. Dla jego żony jest do decyzja trudna do przyjęcia, gdyż jest zdania, że on ich opuszcza i porzuca. Ta wojna wkracza też w życie Oskara i Niklasa, gdy słyszą o niej w telewizji. 

„Wojna o dziecko” to opowieść nie tylko o wojnie i jej koszmarze, gdyż poza tą kwestią autorka porusza różne zagadnienia, które są bardzo życiowe. Przede wszystkim zwraca uwagę na kwestię bycia matką zastępczą i różne podejścia do tej sprawy oraz różnice postrzegania tej roli w Niemczech i w Ukrainie, ale też inne podejścia do spraw homoseksualizmu i wykonywania dla nich usługi surogatki. Kwestia wojny wyłania się w trakcie opowiadania. Autorka pokazuje wojnę z różnych perspektyw, uzmysławiając, że niszczy ona życie wielu rodzin, niweczy wszelkie plany, a marzenia nie zawsze spełniają się tak, jakbyśmy chcieli, co widać po zaskakującym zakończeniu.

źr. zdjęcia: FB profil autorki

Ewa Wyszyńska to młoda, polska pisarka, która zadebiutowała powieścią „Opowieści Czarownicy. Otwarta”. Uwielbia tworzyć odważne opisy i skomplikowane sytuacje, dzięki czemu jej powieści zostają w pamięci na długo. Autorka powieści obyczajowych i fantasy, ostatnio wchodząca odważnie w kryminały, thrillery psychologiczne oraz horrory.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu