[51/25] -1764. -"Sięgając marzeń" - Tom I

"Sięgając marzeń"

Tom pierwszy

Daria Twarożek

„aby osiągnąć sukces, głowa i serce muszą współpracować”

Utarło się przekonanie, że przeciwieństwa się przyciągają, ale też wiadomo, że kto się czubi ten się lubi. Wyraźnie jest to widoczne w powieści pt.: „Sięgając marzeń”, która swoją mocno różową okładką przyciąga wzrok i sugeruje, że mamy do czynienia z romansem. I tak jest rzeczywiście, gdyż pani Twarożek opowiada w niej o perypetiach dwojga młodych ludzi, stojących u progu dorosłości, którzy mają nadzieję na sukces w dziedzinach, które są ich pasją. Akcja toczy się w środowisku licealnym, gdzie duży nacisk kładzie się na rozwijanie talentów.

Weronika Skalska zaczyna właśnie swój nowy rozdział w życiu. Za namową przyjaciółki przenosi się do nowego miejsca, nowej szkoły i środowiska, zostawiając za sobą przeszłość o której wolałaby zapomnieć. Szkoła „Elite Talent School” to kuźnia talentów, która gromadzi uczniów mających różne zdolności i tutaj mogą je rozwijać pod okiem profesjonalistów. Weronika zostaje przyjęta na stanowisko kapitana zespołu taneczno-muzycznego, czym wzbudza zawiść dotychczasowej liderki grupy, Anety. To nie jedyny powód niechęci do siebie obu dziewczyn. Drugą przyczyną jest Michał Grosso, który stoi na czele drużyny sportowej. 

Od początku między Weroniką i Michałem dochodzi do spięć i właściwie nie wiadomo dlaczego. Gdy dyrektor placówki widzi ciągłe ich sprzeczki, proponuje im udawania zakochanej pary, by nie psuć wizerunku szkoły. Nie spotkałam się z sytuacją, by jakikolwiek dyrektor proponował uczniom udawany związek, a tu taka sytuacja ma miejsce. Oczywiście, zgodnie z przewidywaniami, wkrótce ich relacja się zmienia z udawanej na prawdziwą. Miałam też problemy z rozeznaniem na jakich zasadach są bohaterowie w tej placówce? Mowa jest wprawdzie o kuźni talentów, a dyrektor rozmawia z Weroniką jakby przyjmował ją do pracy, ale raczej jest ona licealistką pełniącą wyznaczone jej funkcję. 

W powieści jest sporo znanych schematów, zarówno jeżeli chodzi o sytuacje, jak i wypowiadane kwestie, chociażby ostrzeżenie, że on zawsze wraca do Anety, czy przestroga ze strony przyjaciółki, że Michał będzie miał z nią do czynienia, jeżeli skrzywdzi Weronikę. Nie wiem, czemu zawsze przyjaźń ma polegać na kontroli, mnie to zawsze śmieszy, ale też denerwuje. Standardowo jest to, że pojawia się zazdrosna konkurentka, która miesza w ich relacjach i to skutecznie, bo wciąż udaje się jej skłócać zakochanych.

Wyraźnie widać, że autorka czerpała inspiracje ze znanych motywów literackich, ale ubrała je w zgrabną historię o perypetiach dwojga młodych ludzi z ambicjami. Mają oni swoje marzenia, wyznaczone cele, ambicje w dążeniu do nich, ale też naznaczeni są trudną przeszłością i sekretami. Stopniowo, w dość przewidywalny sposób i dosyć szybko ich nastawienie do siebie ulega przemianie i razem muszą stawiać czoła przeciwnościom. Jedną z takich przeszkód jest Aneta, którą Weronika zastąpiła na stanowisku kapitana. To, oczywiście, spowodowało lawinę zdarzeń wywołanych zazdrością. To również jest typowe dla romansów, więc nie był to element, który mnie zaskoczył. Nie raz byłam zdziwiona, jak łatwo Michał i Weronika ulegają manipulacjom złośliwej koleżanki. Jest to też zatem opowieść o zaufaniu i szczerości w związku. Trzeba mieć na uwadze, że są to młodzi ludzie, którzy dopiero wchodzą w dorosłość, a wówczas widzi się niektóre sprawy inaczej, mniej dojrzale.

„Sięgając marzeń” to debiutancka powieść pani Darii Twarożek, która ma lekki i dosyć dynamiczny sposób przestawiania losów bohaterów. Jednak widoczne są schematy, na których się opiera, co czyni historię przewidywalną. Mimo to historię przeczytałam z zainteresowaniem, gdyż autorka ma niewątpliwy potencjał. Jej styl jest lekki, z pięknie użytymi słowami, dzięki którym możemy wyobrazić sobie jakąś scenę, stan emocjonalny osób, ich wygląd i otoczenia. To opowieść o marzeniach i determinacji w ich spełnieniu, ale też pokazująca, że nie tylko to jest ważne. Skupianie się na jednym celu jest istotne, ale czasami warto spojrzeć wokół siebie – może okazać się, że nie zauważymy czegoś lub kogoś ważnego, kto będzie miał dla nas ogromne znaczenie, równoznacznie ze spełnieniem pragnień.

W końcowym słowie autorka napisała, że to od czytelników zależy, czy powstanie druga część historii o Weronice i Michale. Ja mam nadzieję, że do tego dojdzie, gdyż zaskakującym elementem w finale jest epilog, który niewiele wyjaśnia, a wręcz przeciwnie, intryguje. A ja nie lubię niedokończonych opowieści, więc chętnie sięgnę po kontynuację.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 10.02.2025r.

Ilość stron: 370

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-644-0

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4/6

[175./24]. 1690. -"Swallow" Tom III

"Nadzieja na lepsze jutro"

seria: "Swallow"

Tom trzeci

Aleksandra Muraszka

„Kiedy świat wali ci się na głowę, 

wszystko maluje się w ciemnych barwach.”

W drugim tomie trylogii pt.: „Swallow” wiele się wyjaśniło, więc kończąc ją pół roku temu, z niecierpliwością oczekiwałam trzeciej, ostatniej części. Zżerała mnie ciekawość, co jeszcze może spotkać bohaterów, tym bardziej, że „Nadzieja matką głupich” zakończyła się niepokojąco. Finałowy tom tej trylogii nosi tytuł „Nadzieja na lepsze jutro” i został oprawiony w piękną żółtobrązową okładkę z motywem nawiązującym do poprzednich tomów.

Zgodnie z prośbą wyrażoną przez autorkę na pierwszej stronie tej powieści, nie zamierzam zdradzać fabuły. Pozostawiam satysfakcję z odkrywania jej kolejnych epizodów każdemu, kto sięgnie po tę serię i chciałby ją poznać od początku, czyli od tomu „Nadzieja umiera ostatnia". Jednak ostrzegam, że czytanie „Swallow” to jak wejście do kolejki bez możliwości zahamowania. Sięgając po poszczególne tomy, trzeba przygotować się na emocjonalną bombę i dynamiczną, barwną, niesamowitą, pełną zwrotów jazdę bez trzymanki. Do tego dochodzi poczucie zagrożenia, wrażenie, że za chwilę coś się stanie i to utrzymuje się niemal do końca.

Zdradzę jedynie tyle, że najbardziej zawiodły mnie dziewczyny, czyli Haelyn i Minnie, które unosząc się dumą i brakiem zrozumienia, tryskały gniewem, wrzały, pokazały, że przyjaźń dla nich ma pewne warunki istnienia. Po prostu nie zdały egzaminu, w przeciwieństwie do Riona, który też czuł się urażony, ale potrafił być ponad swoje egoistyczne ambicje. Ujął mnie swoją postawą i dosłownie rozczulił mówiąc: „Jesteś moim przyjacielem i nie zostawię cię z tym samego”.

Dziewczyny zbyt wyolbrzymiały to, co się stało. Natomiast Jamesa było mi ogromnie żal, bo nie zasłużył sobie na takie traktowanie i doskonale rozumiałam jego postawę i decyzje. Do tzw. „białej gorączki” doprowadzała mnie Minnie. Ona straciła w moich oczach najbardziej, zachowując się jak małe dziecko, zamiast po prostu szczerze porozmawiać.

Wniosek: męska przyjaźń potrafi przetrwać największą burzę, natomiast damsko-męska już nie w każdym przypadku, a prawdziwą miłość, opartą na solidnych fundamentach, nic nie jest w stanie zburzyć.

Niewątpliwie przeszłam z bohaterami fascynującą drogę pełną zwrotów akcji, wypełnionych wieloma niebezpiecznymi sytuacjami, pełnych emocji i napięć. Kończąc tę część serii „Swallow” zostałam zaskoczona rozwojem losów bohaterów, których jest w niej kilkoro. Nie jest tajemnicą, że poza Haelyn i Rionem śledzimy też relację Jamesa i Miley nazywaną przez przyjaciół Minnie. To ta czwórka wiedzie prym w całej trylogii i z każdą częścią poznajemy ich coraz lepiej. 

„Dałaś mi nadzieję, Jaskółko. Stałaś się moją nadzieją. Dzięki tobie przetrwałem najgorszy okres w moim życiu, a teraz również dzięki tobie przeżywam najlepszy.”

Jestem pełna uznania dla umiejętności pani Aleksandry Muraszki, która umiejętnie połączyła wszystkie wątki, doprowadzając całość do logicznego, pasjonującego końca. Do tego ma szczególny dar ujmowania w słowa wszelkich emocji, reakcji na jakaś sytuację,  wgłębiania się w psychikę, oddając to wszystko w bardzo sugestywny sposób, więc nie ma problemów z ich przeżywaniem razem z bohaterami. To ogromna trylogia, razem licząca sobie 1339 stron samego tekstu, w tym trzeci tom jest najobszerniejszy, bo liczy sobie aż 749 stron! I to naprawdę robi wrażenie! Być może dałoby się ją odchudzić, gdyby nie nadmiar szczegółów i czasami powtarzanie tych samych dialogów. Naprzemienna narracja została poprowadzona tak, że każdy z bohaterów przedstawia nam swoją wersję tych samych wydarzeń, więc są jeszcze raz te same rozmowy i sytuacje, ale z innej perspektywy. 

Trylogia „Swallow” to niesamowita historia o podnoszeniu się po trudnych przeżycia, o błędach, jakie każdy popełnia, ale też o wybaczaniu, zrozumieniu, zaufaniu, walce o siebie i o swoją miłość. Pani Aleksandra Muraszka nie daje swoim bohaterom spokoju. Dzieje się bowiem coś, co zaburza poczucie szczęścia i pozostaje jedynie nadzieja tak długo, dopóki się w nią wierzy. 

Pierwszy tom naznaczony był lękiem spowodowanym wydarzeniami z przeszłości, o których niewiele wtedy wiedzieliśmy. To wówczas pojawiła się nadzieja, że w życiu Haelyn i Riona wszystko powoli będzie zmierzać ku lepszemu. Drugi tom wskazywał, że nadzieja nie jest jednak czymś złudnym i trzymając się jej, można przetrzymać wiele trudnych sytuacji. Jednak teraz, w trzeciej części można mieć wrażenie, że nadzieja faktycznie umiera ostatnia. 

W swoim posłowiu autorka zaznaczyła, że to koniec tej historii, ale jednocześnie ostatnie zdanie na końcu epilogu jest zapowiedzią kolejnej opowieści, w której, być może spotkamy jeszcze Haelyn, Riona, Jamesa i Minnie, ale z pewnością będzie to już zupełnie inna historia…

Recenzja Swallow I

Recenzja Swallow II 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem JAGUAR

Wydanie: I
Data premiery:  23.10.2024 r.
Ilość stron: 752
Wymiary: 145x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-8266-440-9
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 6/6

[94./24] 1609. - "Zakochana w bandycie" Tom I

"Zakochana w bandycie"

Tom pierwszy

Nicola Juno Barańska

Z reguły powieści wydane przez Editio Red spełniały moje oczekiwania, więc zawsze chętnie po nie sięgam. Z nadzieją na dobrą historię skusiłam się na książkę „Zakochana w bandycie” i niestety nie jestem całkowicie nią usatysfakcjonowana. Owszem, historia nie jest zła, chociaż niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale już sposób jej przedstawienia budzi zastrzeżenia.

Powieść jest debiutem pani Nicoli Barańskiej i to, niestety, jest wyczuwalne. Styl ma charakter bardzo prosty, niemal szkolny, niedopracowany stylowo, z małym zasobem słów. Nie przemówiła do mnie ta historia i nie podziałała na moją wyobraźnię. Zbyt dużo jest powtórzeń słów, słabo oddane emocje i notorycznie czytam o różnych kolorach „tęczówek”, „niebieskookim”, „szatynie”, „blondynce” , „ciemnowłosym” w różnych konfiguracjach. Nie wiem, co młodzi debiutanci mają z tymi określeniami, ale ostatnio jest to nagminne. A do tego jeszcze ciągłe "pożeranie wzrokiem" i zamiast „chłopcy” autorka nagminnie używa „chłopacy”, co nie jest oczywiście błędną formą, ale jednak nie brzmi dobrze

Kilka przykładów:

W rozdziale pierwszym:

„Zarzuciłam torbę na ramię, założyłam czarne, krótkie kalosze i wyszłam z domu. Do mojego nosa od razu dostał się świeży zapach mżawki, który wywołał uśmiech na mojej twarzy. Zarzuciłam kaptur na głowę i szybkim krokiem ruszyłam w stronę stacji metra.”

„Zeszłam z tłumem ludzi po schodach na dół, a następnie skasowałam swój bilet. Przeklinałam pod nosem chłopaka, przez którego moje ubrania były brudne i mokre. Na poprawę humoru postanowiłam posłuchać muzyki.”

„Wpatrzony we mnie niebieskooki zauważył, że urywam z nim kontakt wzrokowy, więc odwrócił się w kierunku, w którym spoglądałam”

„Cały świat zaczął wirować, a następnie poczułam nieznośny ból głowy. Skrzywiłam się i postanowiłam jeszcze chwilę poleżeć.” I kilka zdań dalej: „W kuchni nikogo nie spotkałam, więc postanowiłam to wykorzystać i zrobić sobie śniadanie. Stwierdziłam, że zjem płatki z mlekiem, więc zaczęłam szukać potrzebnych rzeczy.”

I tak dalej, i tak dalej. Jest tego rodzaju zwrotów sporo. Wiele słów niepotrzebnie wypełniających strony powieści, która jest dosyć gruba, bo ma ponad 400 stron. Do tego, gdy docieramy do ostatnich akapitów, dowiadujemy się, że to nie koniec tej historii. Niestety, na okładce nie ma żadnego słowa o tym, że to tom pierwszy serii.

Nie polubiłam głównych postaci. Wydawali mi się niedojrzali, lekkomyślni i mało charakterystyczni. Trudno mi się to czytało i wiele spraw mnie w tym irytowało i dziwiło. Przede wszystkim uważam, że główna bohaterka jest taka młodziutka, nie ma jeszcze osiemnastu lat, więc nie pasowała mi do tej historii. Już na początku byłam zdziwiona, gdy mówi, że od trzech lat mieszka w Nowym Jorku z bratem i jego kumplami, czyli w momencie przeprowadzki miała zaledwie 15 lat! A do tego rodzice, którzy nie chcieli się na to zgodzić, ulegają pod wpływem negocjacji, rozmów, negocjacji? Jakich? To też jest podane ogólnie. 

Poza tym reakcje Kim na wiele sytuacji mnie po porostu dziwiły, a nawet frustrowały. Nie będę pisała o wszystkich, bo musiałabym napisać swoją własną powieść na ten temat, ale chociażby dla Kim słowo „lalunia” jest nieprzyzwoite??? Bohaterka ma też problem z pamięcią, bo gdy jest ochlapana przez jadący samochód słyszy, jak kierowca zwraca się do niej „lalunia”, a potem, wkrótce po tym zdarzeniu, gdy jest napad, jeden z bandytów też tak się do niej zwraca, a ona zastanawia się, gdzie to słyszała. Albo: inny przykład: Na imprezie Kim poznaje Timosa, bawią się razem, tańczą, a na drugi dzień, gdy on pojawia się w kuchni, ona go nie poznaje, reaguje agresją i atakuje… patelnią!

Sięgając po tę książkę spodziewałam się czegoś dynamicznego, a nie rozważań małoletniej, niedojrzałej małolaty. Powieść miała swoją premierę najpierw na Wattpadzie i być może wśród czytelniczek będącymi rówieśniczkami bohaterki ta historia rozpalała zmysły i wciągnęła swoją opowieścią. Dla mnie ta jest ona za mało realna, naiwna, niedopracowana stylistycznie, a czasami absurdalna. Na szczęście nie ma w niej zbyt wiele scen erotycznych, które sugerowała okładka. Te które są, nie są wulgarne, ani zbyt szczegółowe i to wpisuję na plus. Natomiast niewyczuwalna była chemia uczuć i pożądania między bohaterami, co umniejszało scenom zbliżeń. 

Fabuła nieco się ciągnie, gdyż są opisane czynności zbyt dokładnie i z użyciem nadmiaru słów. To powieść, którą można by było odchudzić i nieco przyspieszyć tempo, bo pojawiają się od czasu do czasu emocjonujące akcje, ale są one w mniejszości. W większości są rozważania Kim i Timosa w naprzemiennej narracji i tutaj bardziej byłam ciekawa tego, co ma do powiedzenia on niż ona. Ich dialogi są niejasne, nieszczere, niczego nie wyjaśniają, a nawet nudzą i niczego nie wnoszą do historii. Nieco urozmaicenia wprowadza czarny charakter w postaci dawnego znajomego Timosa i jego kolegów.

To powieść pisana z myślą o nastoletnich dziewczynach, dla których ta historia z pewnością wywołuje wypieki na twarzy. Niestety u mnie wywołało znużenie, a szkoda, bo pomysł ciekawy, może nie jest odkrywczy, bo zachowane zostały klasyczne schematy, lecz z pominięciem niektórych fragmentów i bardziej dynamicznego stylu, efekt byłby znacznie lepszy. Książka mnie wymęczyła, czytałam ją na raty, bo dosyć szybko odkładałam na bok, więc napis z tyłu okładki, że to „znakomity debiut w stylu New Adult” jest przesadzony. Owszem, bieg zdarzeń i sam pomysł jest godny uwagi, ale już sposób realizacji wymaga pracy nad sposobem przekazu, tego, co tworzy się w umyśle pisarki.

Wydanie: I
Premiera książki: 04.06.2024r.
Ilość stron: 408
Wymiary: 140x208 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-283-9334-9
Wydawnictwo: EditioRed
Moja ocena: 2/6

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

[91./24] 1606. - "Kiss Cam"

"Kiss Cam"

Emilia Jachimczyk

„Z ukochaną osobą 

można przejść przez wszystko”

Miłość dopada ludzi w różnych sytuacjach. Początki tej drogi są często nie do przewidzenia i bywa, że pozornie przypadkowe zdarzenie jest wstępem do wspólnej historii dwojga osób, którzy z pewnością nigdy by się nie poznali, gdyby nie niespodziewany splot zdarzeń. Tak zdarzyło się w przypadku bohaterów książki „Kiss Cam”, u których taki zbieg wydarzeń zaważył na ich przyszłości.

Melody Ray od dziecka marzy, by zostać charakteryzatorką filmową i pracować z największymi gwiazdami kina. Osiąga cel, gdyż dostaje się staż w jednej z największych wytwórni filmowych „Parabow Picters”. Prowadzi też kanał internetowy, na którym prezentuje też swoje umiejętności w tej dziedzinie, czym zyskuje sobie mnóstwo obserwatorów i fanów. Jej drugą pasją jest baseball, który często ogląda ze swoim ojcem. Gdy pewnego dnia słyszy w radio o konkursie, w którym można wygrać dwa bilety na mecz DIVERSÓW, jednej z najpopularniejszych drużyn baseballowych w Kalifornii. Oczywiście wygrywa nagrodę odpowiadając poprawnie na kilka pytań i szczęśliwa informuje o tym swego tatę. Niestety, okazuje się, że tego dnia, gdy ma być mecz, on nie może towarzyszyć córce, więc Melody postanawia odsprzedać jeden bilet, ale ma z tym kłopot, bo ich ceny sięgają dużych sum pieniędzy. W końcu znajduje się chętny, który płaci 8 tysięcy dolarów. Jest nim Christian Wood, o którym Melody nic nie wie. Do tego, gdy się spotykają przed stadionem, on zachowuje się dziwnie, mało się odzywa, kamufluje swój wizerunek. Okazuje się, że to znany muzyk, twórca popularnych hitów popowo-rockowych. Podczas meczu funkcjonuje system Cam Kiss, który wyłapuje pary, pokazuje na dużym telebimie, wówczas wskazane osoby musza się pocałować. Tego dnia trafiło na Melody i Chrisa… i od tego momentu zaczyna się ich momentami zabawna i poplątana ścieżka do swych serc.

„Kiss Cam” to lekka komedia romantyczna, ale niepozbawiona trudniejszych tematów. Autorka opowiada o miłości, która rozwija się stopniowo wyłaniając się z udawanego związku, w efekcie którego Melody i Christian zaczynają dostrzegać, że ich uczucia do siebie wykraczają poza zwykłą przyjaźń. Można zatem dostrzec pewne schematy, których przebieg łatwo przewidzieć, ale nie wszystko.

Została zastosowana ciekawa forma narracyjna, która pokazuje wydarzenia z dwóch różnych perspektyw, ale ujętych inaczej, niż z reguły jest to widoczne w tego rodzaju powieściach. To, co dzieje się u głównych bohaterów, ich sposób myślenia i przeżywania różnych chwil poznajemy też naprzemiennie, ale ujęte w pięciu częściach. Każda z nich poświęcona jest najpierw Melody, a potem Christianowi na zmianę. Zatem co kilka lub kilkanaście rozdziałów następuje kolejna część i zmienia się osoba, która nam opowiada o swoich perypetiach.

W tle głównych wydarzeń dzieją się interesujące wątki, które ubarwiają tę opowieść. Praca na planie filmowym, kulisy rynku medialnego, muzycznego, skutki popularności, dziennikarskie manipulacje, wyciąganie zbyt daleko idących wniosków oraz przyjaźń i spełnianie marzeń to tylko niektóre z nich. Widzimy też, że popularność nie zawsze przynosi same korzyści, a ciężar sukcesu ponosi nie tylko osoba sławna, ale też ci, którzy są z nią związani.

Bardzo ciekawie podeszła autorka do układów między Melody i jej rodzicami. Melody wykazała się tu dojrzałością, gdyż nie potępia ich za decyzje, które podjęli, lecz stara się zrozumieć i utrzymywać dobre z nimi relacje. Szczególnie z ojcem ma wyśmienity kontakt, z którym funkcjonuje na bardzo harmonijnych zasadach. Melody rozumie, że w życiu bywa różnie i czasami ludzie postanawiają się rozstać. Bardzo mi się takie podejście podobało, gdyż z reguły bohaterki nie wykazują się aż takim zrozumieniem i z reguły nie potrafią,  wybaczyć rodzicom takich decyzji. Tymczasem życie pisze różne scenariusze i związki kończą się z różnych powodów, chociaż przyczyna rozstania rodziców Melody wydawała mi się błaha i niepotrzebna, ale taką podjęli decyzję i dziewczyna się z tym pogodziła. Z jej relacjami zestawieni są toksyczni rodzice Christiana, którzy nie liczą się z tym, czego pragnie ich syn. Pod ich presją chłopak nie miał łatwego dzieciństwa. To pokazuje, że nie zawsze pełna rodzina daje szczęście, bo ważne jest dobre, zdrowe podejście do wielu spraw, słuchanie potrzeb własnego dziecka, okazywanie miłości i troski, bo to jest w wychowaniu ważnym elementem, nawet, jeżeli małżeństwo przestało istnieć.

Pomimo zatem słodkiej okładki, nie jest to mdła, tkliwa historia miłosna, lecz złożona z kilku wątków o tym, jak jedno przypadkowe zdarzenie może zmienić nasze życie.

Wydanie: I

Data premiery: 5.06.2024

Ilość stron: 448

Wymiary: 135x215 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8266-393-8

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

[75/24] 1590. - "Swallow" Tom II

„Nadzieja matką głupich”

Seria: Swallow

Tom drugi

Aleksandra Muraszka

„Milczenie nie zawsze jest złotem”

Bardzo czekałam na ten tom po tym, w jaki sposób skończyła się pierwsza część trylogii „Swallow.” Nie mogę napisać zbyt dużo, bo nie jest możliwe opowiedzenie o tym, co działo się na kartach drugiej części. Ujawnię jedynie to, że fabuła zaczyna się 11 miesięcy po wydarzeniach kończących tom pierwszy. To, co się w ciągu nich wydarzyło, zostaje nam naświetlone stopniowo, naprzemiennie z tym, co dzieje się aktualnie. 

Haelyn wciąż przeżywa tamte sceny, trawi ją tęsknota, wprowadza ją w stan marazmu. Dodam jeszcze, że  momentami dziewczyny mnie irytowały, zwłaszcza Minnie, która oczywiście może czuć się zła, ale nie próbuje niczego wyjaśniać, zrozumieć sytuacji, lecz od razu ciska się niczym niezrównoważona małolata. Obie są przecież kobietami mającymi ponad 20 lat, więc już najwyższy czas dorosnąć i zachowywać się bardziej dojrzale.

Niektóre rozwiązania i sytuacje można było przewidzieć, bo zachowane są standardowe sploty sytuacji, których można było się spodziewać, ale wiele razy autorce udało się wprawić w szok, zwłaszcza w drugiej połowie książki. Pierwsza skupiała się bardziej na psychologicznych aspektach bohaterów i to udało się doskonale, bo wyraźnie wyczuwalny był stan danej osoby, jej frustracje i wątpliwości, ale też motywy działania. Na brak emocji nie mogę narzekać, bo było ich mnóstwo, a do tego dochodzi jeszcze sprawa kryminalna, sekrety, kłamstwa, które wychodzą na jaw, a do tego miłość, która nie ze wszystkim może sobie poradzić. Autorka wspaniale to wszystko opisuje, dokładnie nakreśla, może czasami za szczegółowo rozkłada niektóre sprawy na drobne elementy, ale bez trudu można łatwo wniknąć w umysły i serca każdej z osób i wczuć się w to, co przeżywają w swoim wnętrzu.

„Swallow” to seria, która reprezentuje tzw. slow burn romance, gdyż bohaterowie powoli dojrzewają do tego, co czują wobec siebie, analizują emocje, swoje reakcje, a przy tym wzrasta napięcie, ich relacja stopniowo ulega przemianie, aż oboje dostrzegają, że nie mogą bez siebie żyć. Wciąż pojawiają się przeszkody, które utrudniają im bycie ze sobą i cieszenie się uczuciem, które ich połączyło. To swoisty taniec dwojga serc, który raz przybliża ich do siebie, raz oddala, a czasami potrzeba wstrząsu, by zrozumieć swoje uczucia.

Przewodnią myślą tej części jest nadzieja, która jak wiemy umiera ostatnia, ale też ma opinię, że jest matką głupich. Jednak w tym wypadku była ona siłą, która motywowała do działania, budziła chęć do walki o siebie i miłość, zwłaszcza, jeżeli chodzi o Riona i Haelyn. W pierwszym tomie serii mieliśmy pokazane wydarzenia z perspektywy tych dwojga osób. Teraz do głosu dochodzi osoba, która była ważna od początku, ale teraz wysuwa się na plan pierwszy, a dzięki temu fabuła jest jeszcze bardziej bogata w wydarzenia, ekspresyjna, z dobrym tempem, które może nie od razu pędzi, ale rozpędza się stopniowo. A gdy wszystkie tryby zostają uruchomione, to wydarzenia są nie do zatrzymania.

Emocjonalną bombą było to, co autorka zrzuciła na mnie w ostatnich rozdziałach. Miałam swoje podejrzenia, co do sprawy kryminalnej sprzed lat, jaka była udziałem Haelyn, ale nie brałam pod uwagę takiego rozwiązania. Finał jest wisienką na tym torcie złożonym z wielu warstw i zdecydowanie warto do niego dotrzeć. Teraz z podekscytowaniem czekam na kolejną część, która mam nadzieję, pojawi się szybko.

Recenzja tomu pierwszego

Recenzja tomu trzeciego

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 15 maja 2024
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wymiary: 145x215 mm
Ilość stron: 592
ISBN 978-83-8266-389-1
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 6/6

[58./24] 1573. - "Nie należę do Ciebie"

Nie należę do Ciebie

Kinga Paulina Zabiega

Wydanie: I

Data premiery: 29.02.2024r.

Ilość stron: 410

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8313-924-1

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 3/6

„błędy są nieodłącznym elementem życia każdego z nas. To na nich się uczymy, to one nas zmieniają.”

Rzadko piszę krytyczną recenzję, zwłaszcza jeżeli chodzi o debiuty. Niejednokrotnie miałam do czynienia z naprawdę dobrymi powieściami napisanymi przez początkujących pisarzy. Zawsze mnie coś w każdej książce intryguje, więc mam za każdym razem powody, by dostrzec coś wartościowego w treści. Z niniejszą miałam jednak problem, bo książka nie spełniła moich oczekiwań i nie potrafiłam się w nią zaangażować. Dałam jej 3 punkty na 6 ze względu na pomysł na tę historię. Gdyby była napisana nieco inaczej, wówczas naprawdę mógłby być to hit czytelniczy. Przyciągająca wzrok okładka i ciekawy opis redakcyjny skutecznie zachęciły mnie do sięgnięcia po powieść „Nie należę do Ciebie”  a do tego tytuł bardziej by pasował, gdyby na przykład brzmiał: „Nie zakochaj się we mnie". Po jej przeczytaniu pojawiła się refleksja, że nie wystarczy mieć pomysł na książkę, trzeba jeszcze umieć przełożyć swoje myśli na papier. 

Bohaterami, którzy naprzemiennie opowiadają nam o tym, co dzieje się na jej kartach są Scarlett Roberts i Silas Evans. On mieszka w Bostonie od urodzenia, czyli przez 19 lat. Tutaj się uczy,  ma swoje grono znajomych i przyjaciół, więc z tym miastem wiąże swoją przyszłość. Teraz jest w ostatniej klasie szkoły średniej, do której uczęszcza od jakiegoś czasu chętniej, odkąd cztery miesiące temu pojawiła się w niej pewna dziewczyna, a jest nią Scarlett. Jego przyjaciel, Max ostrzega go, że jest ona dziwna, stroni od ludzi i trudno z nią nawiązać kontakt. I faktycznie. Silas się o tym wkrótce przekonuje, ale w niedługim czasie ich relacja zmienia się i zawiązuje się między nimi przyjaźń. Ona bowiem nie chce angażować się w żadne głębsze związki i od razu stawia warunek, by Silas obiecał, że nigdy się w niej nie zakocha. Jej zasady zostają wystawione na próbę, gdy na jej drodze pojawia się Chris Parker, który od początku stanowi dla niej zagadkę, ale jednocześnie zaczyna ją intrygować powód jego zainteresowania jej osobą. Okazuje się, że chłopak wie o niej więcej, niż mogłaby przypuszczać.

Zaczyna się wzruszająco, wspomnieniem o zmarłym dziadku, ale nie wiem co to ma wspólnego z treścią książki. Nie ma do tego nawiązania, ani w żadnym momencie nie spotyka się ten wątek z toczącą się historią, więc nijak ma się do treści książki, której fabuła toczy się wokół zupełnie innych zdarzeń. W pewnym momencie stwierdziłam, że jestem znużona opisywaną historią, a mam za sobą dopiero niewiele ponad 1/3 jej objętości, a przed sobą jeszcze ponad 300 stron. Mimo to przeczytałam książkę do końca, gdyż miała w sobie kilka intrygujących epizodów, a przede wszystkim byłam ciekawa, dlaczego Chris nagabuje Scarlett i co z tego wyniknie.

Przede wszystkim w tej historii zabrakło mi dynamiki. Nieco lepiej jest w kilku ostatnich rozdziałach, ale ogólnie przytłacza zbyt duża ilość opisowych tekstów, a za mało jest akcji, a czasami zupełnie niepotrzebne opisy różnych czynności. Chociażby informacja, że Scarlett do godziny trzynastej zrobiła wszystko, co miała zrobić i nawet posprzątała całe mieszkanie. Wprawdzie autorka porusza niektóre sprawy, ale w sposób delikatny i niewystarczający, chociażby zagadnienie depresji i zachowania autodestrukcyjnego, ale to pojawia się jakby przy okazji, często niespodziewania, dając wrażenie, jakby autorka wpadła na ten pomysł na bieżąco, w trakcie pisania.

Czasami są niezrozumiałe sceny, np. Scarlett idzie do kina z Silasem i nagle otrzymuje smsa od Chrisa sugerującego, że one też ogląda ten sam film co oni. Bohaterka najpierw stwierdza w swoich myślach, że „Trudno jednak kogokolwiek zobaczyć, skoro w sali jest ciemno”, a gdy po seansie światła oświetlają kinową przestrzeń, ona „rozgląda się, ale czarnookiego już tu nie ma”, a przecież nawet nie była pewna, czy on tu jest.

Zbyt słabo została ukazana relacja z matką, właściwie prawie w ogóle jej nie było. Miałam często wrażenie, że dziewczyna mieszka sama i robi, co chce. Nie przekonała mnie do siebie swoim zachowaniem i swoimi problemami. Wszystko biegnie wolno, każda czynność i każdy dzień rozłożony jest na drobne elementy, a to wiąże się z długimi partiami tekstu bez dialogów. Opisowy charakter mają też prezentowane rozmowy, tzn, autorka raczej o nich opowiada, niż prezentuje. Niektóre sprawy wychodziły nagle, albo były za mało wyeksponowane, chociażby depresja bohaterki, o której ona wspomina jako swym złym doświadczeniu z przeszłości.

Wszystko biegnie wolno, każda czynność i każdy dzień rozłożony jest na drobne elementy, a to wiąże się z długimi partiami tekstu bez dialogów. Opisowy charakter mają też prezentowane rozmowy, tzn, autorka raczej o nich opowiada, niż prezentuje. Niektóre sprawy wychodziły nagle, albo były za mało wyeksponowane, chociażby depresja bohaterki, o której ona wspomina jako swym złym doświadczeniu z przeszłości. Dialogi często nic nie wnoszą do fabuły. Bywa na przykład tak, że dwie osoby się spotykają, by coś sobie wyjaśnić, ale tak naprawdę rozmowa sprowadza się do kilku zdań niczego niewyjaśniających i bohaterowie wracają do jakiś codziennych czynności, najczęściej do oglądania filmów lub przeglądania telefonu itp. Poza tym rozmowy są płytkie, zbyt ugrzecznione, zwłaszcza gdy rozmawiają faceci.

Ogromnie irytowała mnie Scarlett, która została wykreowana na samotnika z wyboru unikającego bliższych relacji. Jej postawa związana z unikaniem związków i zasada postawiona Silasowi, by on się w niej nie zakochał, była dla mnie irracjonalna, gdyż świadczy to o jej niedojrzałości emocjonalnej. Zawiodła się, bo chłopak, w którym się ona zakochała, nie odwzajemniał jej uczuć, więc się załamała. A przecież nawet się nie znali, on jej nie zauważał, gdy ona wodziła za nim wzrokiem i wzdychała do niego. Ten wątek został przedstawiony bardzo pobieżnie. Uważam, że nie był to powód do depresyjnego zachowania z okaleczaniem się włącznie. Do tego decyzje, jakie Scarlett podejmowała, także w ostatnich akapitach, były niezrozumiałe. Niby kocha, ale robi coś zupełnie przeciwnego. Poza tym prowadzi zakłamane, podwójne życie, oszukuje Silasa, ale ma do niego pretensje, że on nie był z nią szczery i ukrywał swoje sekrety. PRZECIEŻ ONA NIE JEST LEPSZA w tym momencie! I nie ma tu znaczenia rodzaj ukrywanych spraw!

Silas, chyba jedyny bohater, którego zaczęłam darzyć sympatią, ale jego historia też mnie zszokowała, bo jego przeszłość nie jest zbyt chwalebna. Ma bowiem na sumieniu decyzje, których dziś się wstydzi, ale ogólnie jest postacią, której nie da się nie lubić.

Jest jeszcze Chris, który otrzymał w tej opowieści drugoplanową rolę, a jest tutaj najbardziej intrygującą osobą.  Jego osobowość miała być wykreowana na czarny charakter z mroczną duszą, ale niezbyt wyraźnie można było to poczuć i nie do końca z nim tak było.

W ogóle brakowało mi w tej powieści emocji. Nie wystarczy bowiem napisać, że „jestem przerażona”, czy „Ja naprawdę tego nie wytrzymam. Już i tak jestem wystarczająco spanikowana”, ale trzeba jeszcze umieć to pokazać, a tego mi zabrakło: emocji ukazanych w sposób sugestywny, plastyczny i mocny, więc trudno mi było poczuć to, co czuli bohaterowi. Gdy się po raz pierwszy spotykają, on obiecuje, że jej wyjaśni wszystko, gdy ona z nim pojedzie w jedno miejsce. Scarlett robi to bez zbytniego namysłu z naiwnością. Chris wywozi dziewczynę gdzieś do lasu nad jezioro i tak naprawdę nie mówi jej nic konkretnego. Następnym razem zawozi ją do jakiegoś domu i też nie mówi po co.

Poza tym nagminnie stosowane są stwierdzenia typu „blondynka” „blondyn, „szatyn”, „niebieskooka”, „czarnooki” itp. jako określenia osoby, o której jest mowa, lub która akurat się odzywa, czy robi jakiś ruch. Brzmi to sztucznie i niestety, jest coraz częstym trendem wśród młodych debiutantów. „Blondynka opuszcza wzrok”, „Blondyn nalegał”, „mój przyjaciel rozmawia z zielonooką”, „czarnooki nie odzywa się” itp.

Zaznaczam, że to moja subiektywna ocena i ktoś inny może ją odebrać inaczej. Według mnie autorka musi jeszcze wiele się nauczyć, gdyż ma z pewnością dobre pomysły, ale gorzej z wykonaniem. Do tego wszystkiego – bezsensowne zakończenie, a właściwie niedokończona opowieść i nie za bardzo rozumiem, dlaczego akurat ta scena była epilogiem. Z reguły to część fabuły, która ukazuje jakieś dalsze losy bohaterów, jest jakby podsumowaniem, a tu mamy niedokończoną scenę, co daje pole do kontynuacji, ale musiałaby być bardziej dopracowana. Mam nadzieję, że autorka weźmie te uwagi do serca i druga część tej historii będzie znacznie lepsza. O tym, że musi powstać ciąg dalszy tej historii, jestem przekonana, gdyż tak to wszystko nie może się skończyć. 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

1513. - "Dlaczego mi nie powiedziałeś?”

„Dlaczego mi nie powiedziałeś?”

Anna Ficek

Wydanie: I

Data wydania: 2023-06-06

Ilość stron: 318

Wymiary: 130 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 318

Wydawnictwo: Novae Res

ISBN: 978-83-8313-512-0

Moja ocena: 5/6

„Nie można naprawić kogoś, kto nie chce być naprawiony”.

Niemal dwa lata temu przeczytałam debiutancką książkę pani Anny Ficek pt.: „Obiecaj, że mnie kiedyś odnajdziesz”. Była to opowieść o czasach wojny, a więc bardzo emocjonalna z niestandardową fabułą, więc z ciekawością sięgnęłam po jej najnowszą powieść „Dlaczego mi nie powiedziałeś?”. Tym razem historia osadzona została współcześnie i w środowisku młodych ludzi stojących u progu dorosłości.

Niech Was nie zwiedzie urokliwa okładka pokazująca szczęśliwą parę na huśtawce. Dla mnie, po przeczytaniu tej książki, ten obrazek nabrał znaczenia symbolicznego, gdyż bohaterowie powieści siedzą na huśtawce emocjonalnej. Towarzyszy ona bohaterom, a więc i nam przez cały czas. Nie wszystko mi się w niej podobało, zwłaszcza zakończenie, które mnie powaliło i zdruzgotało. Nie mogę nic poza tym napisać, by nie zdradzać szczegółów, ale oczekiwałam zupełnie czegoś innego. Z tego względu moja ocena jest nieco zaniżona, chociaż cała powieść mnie porwała. Przedsmak emocji jest zawarty już w prologu, który pokazuje sytuację, w jakiej obecnie znajduje się główna bohaterka, ale gdy poznaliśmy wydarzenia, które do tego doprowadziły, zaskoczenie było totalne.

„Dlaczego mi nie powiedziałeś” to powieść kierowana do młodzieży, gdyż akcja dzieje się w takim środowisku. Byłam trochę zaskoczona, tym, co na to wszystko, co dzieje się ich dziećmi, sądzą rodzice, bo większość czasu osiemnastolatkowie spędzają na imprezach mocno zakrapianych alkoholem, więc autorka rysuje niezbyt pochlebny obraz młodych ludzi. Pokazuje, że nie potrafią ze sobą rozmawiać, duszą w sobie wątpliwości, snują własne domysły, zamiast po prostu wyrzucić z siebie to, co boli. Dotyczy to zwłaszcza Aleksandra, który nie jest postacią otwartą i skorą do zwierzeń. Nie potrafi poradzić sobie ze swoimi demonami, traumami i obecnymi problemami, więc szuka ukojenia w alkoholu i narkotykach. Nie panuje też nad sobą i swoimi emocjami, które dają o sobie znać w sytuacji, która tego nie wymaga. Był postacią wzbudzającą skrajne odczucia, gdyż z jednej strony mnie denerwował, a z drugiej rozumiałam, co przeżywa ze względu na swoją rodzinną sytuację. 

Majka pragnie mu pomóc, walczy o niego, próbuje do niego dotrzeć, tym bardziej, że coraz bardziej jej na nim zależy. Swojej przyjaciółce i samej sobie wyznaje często, że go kocha, a ja zastanawiałam się nad tym, za co ona obdarza go takim uczuciem. Olek nie daje jej powodów do polubienia jego osoby, nie dąży do nawiązania głębszych relacji. Zgadza się jedynie na przyjacielskie rozmowy, dzwoni do niej, gdy potrzebuje pomocy, ale on ze swej strony nie wykazuje żadnej inicjatywy. Poza tym jego postępowanie wobec niej pozostawia wiele do życzenia, gdyż nie raz ją ignoruje, jest wobec niej chłodny, wciąż otacza się murem obojętności i dystansu do wchodzenia w nowy związek. Jego interesują tylko jednorazowe przygody.

Z pewnością jego szczerość wobec Majki dużo zmieniłaby ich relacjach, a tak okazuje się, że na niektóre sprawy jest za późno. Ona także ma za sobą przykre doświadczenia, bo nie może pogodzić się ze śmiercią ukochanego ojca, ale zupełnie inaczej podchodzi do swego bólu. Natomiast z matką relacje nie są najlepsze, dlatego Majka postanawia wyjechać do swojej babci, by odnaleźć wewnętrzny spokój. Jednak spotkanie Olka to uniemożliwia i sprawia, że czas wakacji jest dla niej bardzo burzliwy i obfitujący w emocjonalną walkę o siebie i miłość.

To wartko płynąca opowieść o trudnych wyborach, zaufaniu przyjaźni, pierwszej miłości, ale też o depresji, nieradzeniu sobie z samym sobą, bólu, cierpieniu, ucieczce w uzależnienia i obawach przed nowym związkiem. Tego, co zaserwowała mi autorka, zwłaszcza w końcówce, kompletnie się nie spodziewałam. 

Powieść „Dlaczego mi nie powiedziałeś?” pozostawia z refleksją, że gdy miłość puka do drzwi, warto dać jej szanse, bo gdy przegapimy właściwy moment, może być na nią za późno.

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z wydawnictwem Novae Res.