[135/25] - 1848. "Karty Tarota" Tom I - "Papieżyca"

"Papieżyca"

seria: Karty Tarota

Tom pierwszy

Magdalena Kornak

"Nigdy niczego nie można być pewnym"

Magdalena Kornak dała się poznać czytelnikom poprzez serię z prokurator Amelią, z której ja przeczytałam dwie części „Apofenia” i „Hipersomnia”. Było to jej debiutanckie dzieło, które zyskało uznanie czytelników, w tym moje. Sięgając po „Papieżycę”, która rozpoczyna nową serię kryminalną pod tytułem „Karty Tarota”, liczyłam na równie emocjonującą historię, która pochłonie mnie bez reszty. Wprawdzie nie wszystko potoczyło się zgodnie z moimi przewidywaniami, to lektura nie raz mnie zaskoczyła nieoczywistymi rozwiązaniami i psychologicznym podłożem, jaki jest wyczuwalny w charakterystyce postaci.

Fabuła od razu uderza w nas mocnym ciosem w postaci dramatycznego prologu, w którym opisane są ostatnie minuty życia pewnej kobiety. Nie jest w nim wymienione nazwisko ofiary, ale można się domyślić, kim ona jest, gdyż zdradza to nam blurb. Wyłania się to już w pierwszych akapitach, powieści, której akcja ma miejsce w 2023 roku i rozpoczyna się we wrześniu, gdy na Wałach nad Odrą zostało znalezione ciało znanej prokurator Karoliny Ferenc. Prowadziła ona ostatnio sprawę praskiego gangu, którego lider nie znał kompromisów, więc wszystko wskazuje na mafijne porachunki, ale kolejne tropy zaczynają podważać tę wersję wydarzeń.

Do sprawy zostają przydzieleni dwaj wrocławscy policjanci: podkomisarz Róża Tumska pewna siebie, znana ze swej skuteczności i analitycznego umysłu, oraz komisarz Kajetan Wydrzycki — rzeczowy, ostry, z trudną przeszłością, która nie daje o sobie zapomnieć. Ich relacja, choć nie jest w centrum wydarzeń, stanowi ciekawy kontrapunkt dla głównej osi fabularnej. Jednak ich działania śledzimy dopiero w dalszej części fabuły, gdy razem podążają za kolejnymi tropami, próbując odnaleźć mordercę prokurator Ferenc.

Zanim jednak zaczynamy uczestniczyć w śledztwie, autorka postanowiła najpierw pzredstwić nam wydarzenia, które doprowadziły do śmieci prokurator Ferenc. Poznajemy jej życie relacje z mężem, podejmowane decyzje, poczynione błędy i skrywane tajemnice. To właśnie oni stają się głównymi bohaterami tej opowieści, a działania policjantów — choć istotne — pozostają w tle.

Ten zabieg może zaskoczyć czytelników oczekujących klasycznego kryminału z wyraźną strukturą śledztwa, tropów i przesłuchań. W „Papieżycy” śledztwo pojawia się dopiero w końcowych rozdziałach, gdy większość faktów jest już znana, a pytanie „kto zabił?” staje się ostatnim elementem układanki. Choć można się tego domyślić z przebiegu wydarzeń, pani Kornak umiejętnie prowadzi narrację tak, by nie zdradzić wszystkiego od razu.

Tytułowego tarota jest tu niewiele, zaledwie jeden epizod, który ma niewiele wspólnego z wydarzeniami. Zabrakło mi lepszego wykorzystania symboliki tarota i karty Papieżyca znanej bardziej jako Arcykapłanka, symbolu intuicji, tajemnicy, kobiecej siły i duchowej głębi. Jeden krótki fragment, który mógłby stanowić klucz interpretacyjny dla całej historii, zostaje potraktowany marginalnie. To dla mnie jest duży niedosyt, zwłaszcza, że symbolika tarota mogłaby wzbogacić narrację i nadać jej dodatkowy wymiar. Arcykapłanka jako metafora Karoliny Ferenc — kobiety silnej, skomplikowanej, skrywającej wiele warstw — to motyw, który aż prosi się o rozwinięcie. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach serii autorka zdecyduje się na głębsze wykorzystanie tej koncepcji.

Największą siłą „Papieżycy” są bohaterowie — niejednoznaczni, pełni sprzeczności, uwikłani w relacje, które trudno jednoznacznie ocenić. Karolina Ferenc to postać złożona — silna, ambitna, ale też pełna lęków i wątpliwości. Jej mąż Cyprian, choć początkowo wydaje się drugoplanowy, z czasem odsłania coraz więcej warstw. Ich relacja to studium napięcia, rozczarowań i prób ratowania tego, co już dawno się rozpadło.

W sumie była to dobra lektura z wartką akcją, ciekawym pomysłem, mimo że nie jest to typowy kryminał, gdyż poza nim jest w tej powieści spora część wątku obyczajowego z elementami thrillera, a nawet psychologicznym podłożem.

„Papieżyca” to książka, która wymyka się prostym kategoriom. To nie tylko kryminał, ale też powieść obyczajowa, psychologiczna i symboliczna. Magdalena Kornak udowadnia, że potrafi pisać z wyczuciem, budować napięcie i tworzyć postacie, które zostają w pamięci.

Szkoda też, że przy okazji autorka uśmierciła niektóre osoby, które zginęły bezsensowną śmiercią i utrata ich życia niepotrzebna. Kornak decyduje się na uśmiercenie postaci, których odejście wydaje się pozbawione sensu — nie wnosi nic do fabuły, nie buduje napięcia, nie prowadzi do rozwiązania zagadki. To zabieg, który może budzić emocje, ale też pozostawia uczucie niedosytu.

Seria „Karty Tarota” ma potencjał, by połączyć kryminał z duchową głębią, psychologią i refleksją nad ludzką naturą. Jeśli kolejne tomy pójdą w tym kierunku, może nas czekać coś naprawdę wyjątkowego. Choć nie wszystko zagrało idealnie, zwłaszcza w kontekście konstrukcji śledztwa, niektórych zachowań bohaterów i słabego wykorzystania tarota — lektura okazała się wartościowa i angażująca.

Egzemplarz książki otrzymałam z serwisu

Numer wydania: I

Data premiery: 16.06.2025r.

e-book ISBN 978-83-68254- 53-2

EPUB 2,1 MB

MOBI 4,7 MB

Ilość stron: 358

audiobook ISBN 978-83-68254-52-5

Czas: 12h 21min

Wydawnictwo: Lind & Co Polska

Miejsce wydania: Gdańsk

Ocena: 5/6

123/25] - 1836. - "Zaginiona"

"Zaginiona"

Aneta Kisielewska

„Czasami coś, co wydaje się absurdalne, okazuje się brutalną prawdą, najprostszym rozwiązaniem.”

Każdego dnia znika bez śladu ponad 68 000 osób na całym świecie i wiele z nich nie znajduje swego szczęśliwego finału. O jednym z takich przypadków opowiada książka pt.: „Zaginiona”, gdyż pewnego letniego dnia znika bez śladu dziewiętnastoletnia Sara Maj. Wiadomym jest jedynie to, że dziewczyna była ze swoją przyjaciółką Alicją i Piotrkiem na imprezie w miejscowym klubie i już nigdy z niej nie wróciła do domu. Nie ma po niej żadnych śladów, nikt nic nie widział, nie słyszał, mimo że to stało się w dużym mieście, w sezonie turystycznym, gdy nie brakuje na ulicach ludzi i sezonowych wydarzeń.

Sprawę prowadzi sierżant Antoni Gaik, który z pełnym zaangażowaniem bada sprawę, ale i on dostrzega, jak trudno cokolwiek dowiedzieć się co się stało w wieczór zaginięcia Sary. Sprawy nie ułatwiają świadkowie w osobach przyjaciół, znajomych, rodziny i sąsiadów. Sierżant okazuje się być dobrym obserwatorem, solidnym śledczym i doskonale wyczuwającym emocje innych osób. Odkrywa wiele faktów z życia zaginionej nastolatki, ale wciąż nie ma efektów w postaci jej odnalezienia żywej, ani martwej.

W fabułę wkraczamy już po fakcie, gdy jest sierpień 2022 roku, trzy dni po zaginięciu Sary Maj. Sierżant Gaik przesłuchuje właśnie Alicję Zborowską, najbliższą przyjaciółkę Sary. Z ich rozmowy dowiadujemy się niektórych faktów z życia dziewczyny, ale nie są one wystarczające, by wysnuć jakiekolwiek wnioski. W trakcie kolejnych przesłuchań innych osób, wyłania się wprawdzie obraz Sary jako krnąbrnej, aroganckiej, egoistycznej osoby, ale to za mało, by zamknąć sprawę.

Motyw śledztwa i działań policji to jeden z dwóch płaszczyzn fabuły. Drugą stanowią wydarzenia mające miejsce przed zaginięciem. Poznajemy je naprzemiennie z prowadzonym śledztwem, a to daje nam coraz pełniejszy obraz sytuacji. Jednak autorka sprytnie prowadzi wszystko tak, by nie ujawić za dużo. Cofamy się więc w czasie najpierw o dwa tygodnie wstecz poruszając się stopniowo tak, że zbliżamy się do kluczowego momentu, czyli zaginięcia Sary. Jednak my, jako czytelnicy wiemy więcej, niż sierżant Gaik, ale to i tak nie daje nam odpowiedzi, co się stało z dziewczyną. To ujawnia się dopiero w końcowych scenach, gdy z przedstawionych nam skrawków układanki składa nam się cały obraz sytuacji i zaczynamy mieć własne podejrzenia.

To było moje drugie spotkanie z autorką po tym, jak poznałam jej pierwszą powieść „Widmo przeszłości”, którą pokazała swój pisarski talent znacznie wykraczający poza ramy debiutanta. W książce "Zaginiona" też jej styl sprawia wrażenie wyrobionego pióra" Całość została zaplanowana logicznie, wydarzenia przeplatają się ze sobą płynnie, a tocząca się akcja nie jest nużąca. Wręcz przeciwnie, wciąga z każdą kolejną stroną, intrygując, skłaniając do refleksji i motywując do wyciągania własnych wniosków. Ułatwieniem jest narracja prowadzona w formie trzecioosobowej, więc znamy wydarzenia z różnych punktów widzenia, ale i tak nie wiemy wszystkiego.

Cofając się w czasie przed zaginięciem Sary, poznajemy tło wydarzeń oraz fragmenty jej codzienności — relacje rodzinne, kontakty ze znajomymi, decyzje, które mogły mieć wpływ na jej los. Te retrospekcje stopniowo odkrywają przed nami prawdę, jednocześnie budując napięcie i dając pełniejszy obraz dziewczyny oraz środowiska, w którym się obracała.

Autorka wnikliwie ukazuje atmosferę panującą wokół zaginięcia, oddając determinację sierżanta, napięcie i rozpacz bliskich Sary, ich czekanie na jakiekolwiek informacje. W tej historii uderzające jest również to, jak wiele tajemnic może skrywać codzienne życie, nawet przed tymi, którzy są nam najbliżsi, jak mało o nich wiemy. Pokazuje, że rodzicielska miłość i opieka nie zawsze idą w parze z pełnym zrozumieniem i znajomością własnego dziecka — a czasem to, co najważniejsze, pozostaje niewypowiedziane.

Inną kwestią jest charakter pracy policjanta zaangażowanego w śledztwo. Wyłania się w niej wpływ życia zawodowego na psychikę człowieka, który robi wszystko, by poznać prawdę, ale ciągłe utrudnienia sprawiają, że czuje stres, zmęczenie i w efekcie wypalenie zawodowe. Ten motyw obserwujemy stopniowo podążając za działaniami sierżanta Gaika i jego odkryciami, które coraz bardziej oddalają od szansy poznania prawdy.

„Zaginiona” to świetnie napisana opowieść o zaginięciu młodej dziewczyny, ale lecz także głęboka refleksja nad ludzkimi relacjami, niedopowiedzeniami i trudami dochodzenia do prawdy. Autorka skutecznie buduje napięcie, stopniowo odsłaniając kolejne elementy układanki, prowadząc nas przez emocje, tajemnice i zawiłości śledztwa. To książka, która wciąga, angażuje emocjonalnie i stawia szereg pytań natury egzystencjalnej, ale też psychologicznej. Czas spędzony przy jej lekturze uważam za udany, chociaż nie do końca odpowiadało mi zakończenie tej historii. Niby wszystko stało się jasne, dowiedzieliśmy się co się stało z tytułową zaginioną i kto za tym stoi, ale zabrakło mi wykończenia. Mamy przestawione wszystkie elementy układanki, a nam jedynie pozostaje złożyć to wszystko w całość. Osobiście wolę bardziej oczywiste zakończenia z poczuciem dokonania się sprawiedliwości.

Książkę pani Anety Kisielewskiej można zaliczyć do lekkiego thrillera psychologicznego z elementami obyczajowymi i kryminalnym wątkiem. Całość tworzy powieść z duszą i wyrazistym klimatem, która zdecydowanie zasługuje na uwagę.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 13.05.2025 r.

Ilość stron: 296

Okładka: miękka

Wymiary: 140x205 mm

ISBN 978-83-8335-532-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[100/25] - 1813. - "Zaklinacz"

T O   J E S T

Recenzja napisana w tym roku!!!

"Zaklinacz"

Seria: Szeptun

Tom drugi

Tomasz Betcher

„Nie wszystko można objąć rozumem. 

Czasami wystarczy się otworzyć na świat i go chłonąć.”

Wśród nas żyją ludzie, którzy mają zdolności wykraczające poza nasze zwyczajne postrzeganie świata. Potrafią widzieć więcej niż inni, mają moc uzdrawiania i dostrzegania magii tam, gdzie pozornie nic ciekawego się nie dzieje. Niektórzy z nich odczytują energię otaczającego świata, rozumieją subtelne sygnały, których większość ludzi nie zauważa. Inni potrafią kontaktować się z wyższymi wymiarami świadomości, czerpiąc wiedzę spoza fizycznej rzeczywistości. Takim człowiekiem jest bohater książki „Zaklinacz”, po którą sięgnęłam z dwóch powodów: pierwsza to okładka, a druga to nazwisko autora.

Ponad cztery lata temu ukazała się książka „Szeptun” Tomasza Betchera, opowiadająca historię Waldemara Jóźwiaka – uzdrowiciela z Bieszczad, która podbiła serca czytelników. W odpowiedzi na ich prośby autor zdecydował się na kontynuację, jednak zamiast opisywać dalsze losy bohaterów, cofnął się do przeszłości, by ukazać, jak to się stało, że tytułowy Szeptun znalazł się w malowniczym regionie Polski. Tak powstał „Zaklinacz” – klimatyczna powieść zabierająca nas w lata pięćdziesiąte XX wieku i przybliżająca losy dziadka Waldemara Jóźwiaka, który nosił to samo imię i nazwisko, co jego wnuk.

Młody Waldemar to chłopak o ognistych rudych włosach i heterochromii, co charakteryzuje się tym, że jedno oko ma intensywnie niebieskie, a drugie zielone ze złotymi refleksami. Jego niezwykły wygląd przyciąga uwagę, lecz od najmłodszych lat staje się także powodem drwin i wykluczenia. Jednak to nie tylko jego nietypowa uroda czyni go wyjątkowym lecz umiejętności, które wykraczają poza ludzkie pojmowanie rzeczywistości. Waldek widzi zmarłych, wyczuwa nadchodzącą śmierć, odczynia uroki, wypędza złe duchy i uzdrawia, korzystając ze swojej rozległej wiedzy o ziołach. Jego zdolności budzą zarówno podziw, jak i lęk wśród ludzi, którzy nie zawsze potrafią je zrozumieć. Niestety, jego życie nie jest łatwe , gdyż naznaczone jest klątwą, która nieustannie zdaje się podążać jego śladem.

Jego historia, pełna tajemnic, wzruszeń i trudnych wyborów, co odsłania się przed nami stopniowo. Poznajemy go jako nastoletniego chłopaka, który ratuje z opresji Zosię Sadowską, córkę partyjnego dygnitarza. Choć uratował jej życie, jej ojciec nie darzy go sympatią – wręcz przeciwnie. Różnice klasowe i społeczna przepaść sprawiają, że drogi młodych rozchodzą się na długi czas. Nieustannie mierzą się z przeciwnościami losu, a niesprawiedliwość i podziały społeczne czynią ich miłość trudną i pełną przeszkód.

Choć nie miałam okazji przeczytać „Szeptuna”, to twórczość Tomasza Betchera zaintrygowała mnie książką „Ta druga”, którą poznałam rok temu. Była to historia o zupełnie innym charakterze, ale równie poruszająca. Autor doskonale bowiem potrafi zajrzeć w ludzkie umysły i dusze, opisując to wszystko w jasny, przejrzysty i przyciągający uwagę sposób.

W „Zaklinaczu” stworzył wielowątkową, intrygującą historię, w której umiejętnie splótł świat realny z niewidzialnym. Napisał wielowątkową, intrygującą, działającą na wyobraźnię i wrażliwość opowieść. To piękna, klimatyczna powieść prowadząca nas przez bieszczadzkie ścieżki, legendy, zwyczaje i historię. W fikcyjną fabułę autor wplótł zarówno ciekawostki, jak i rzeczywiste wydarzenia z czasów PRL-u. Książka zaskakuje zwrotami akcji, głębią emocji i nieoczywistym zakończeniem.

Tomasz Betcher wykreował niesamowitą, momentami niemal mistyczną fabułę, w której jest też wiele bolesnych doświadczeń, jakie są udziałem bohaterów. Mistrzowsko wplótł go w historię pełną emocji, magii i trudnych wyborów, pokazując, jak cienka jest granica między światem widzialnym, a eterycznym. Skłania tym samym do refleksji nad losem ludzi, którzy posiadają wyjątkowe zdolności, stawiając pytania o to dla nich dar, czy przekleństwo? Pokazuje też, że osoby takie jak Waldek - obdarzone niezwykłymi darami, często nie spotykają się z akceptacją, choć ich zdolności mają nieoceniony wpływ na otaczający świat. Ten wątek był dla mnie najbardziej ujmujący i wciągający, gdyż dodawał do dramatycznych wydarzeń zjawiskowej, eterycznej i duchowej oprawy.

„Zaklinacz” to jedna z tych książek, które pozostają w pamięci na długo, sprawiając, że inaczej patrzymy na rzeczywistość i zastanawiamy się, ile tajemnic skrywa świat wokół nas. Bo magia istnieje – wystarczy nauczyć się ją dostrzegać.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data wydania: 09.04.2025r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 200 x 135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68371-21-5

Wydawnictwo: Mięta

Moja ocena: 6/6

[192./24]. 1707. - "Poza nawiasem"

"Poza nawiasem"

Marzena Hryniszak

„Gdy jest się bezrobotnym, bezdomnym i zdanym tylko na siebie w dużym mieście, trzeba wiedzieć rzeczy, na które ludzie zwykle nie zwracają uwagi.”

Ludzie bezdomni żyją obok nas, ale najczęściej, nikt ich nie zauważa, a jeżeli już widzi, to szybko ocenia i wydaje jednoznacznie opinie. Nikt się nie zastanawia, co doprowadziło daną osobę do takiego stanu i dlaczego znalazła się na ulicy, tak jak bohaterka książki „Poza nawiasem”. Jej historia pokazuje, jak niewiele trzeba, by los odwrócił się w złą stronę.

Po przeczytaniu prologu można się spodziewać, że będzie to kryminał, ale to tylko jeden z wątków, który daje początek pewnym wydarzeniom. W większości jest to historia obyczajowa z psychologicznym charakterem, w której nie brakuje emocji, intryg, a nawet odrobiny thrillera, więc  są gwarantowane mocniejsze wrażenia. Zanim dowiadujemy się tego, co dzieje się w prologu, kto kogo goni i zabija, poznajemy Żanetę, która egzystuje na ulicy, żyjąc z dnia na dzień i daje sobie radę tylko i wyłącznie dlatego, że nauczyła się funkcjonować w takich warunkach. Przepędzana, upokarzania, ignorowana, wyszydzana, samotna wśród tłumu ludzi, którzy żyją swoim życiem, spełniają marzenia i nie zwracają uwagi na takie osoby, jak Żaneta. A nie zawsze tak było. Kiedyś była podziwiana i pożądana.

Od razu pojawiają się pytania, co się stało? Dlaczego kobieta znalazła się w takiej sytuacji? Ma przecież dopiero nieco ponad 40 lat, ale wygląda na znacznie starszą. Stopniowo, naprzemiennie z bieżącymi wydarzeniami, ujawniane są scenki z przeszłości Żanety, której życie wyglądało wówczas zupełnie inaczej. Cofamy się do czasów, gdy była zakochaną nastolatką i wychowywana przez despotyczną matkę, która miała określony plan na przyszłość swojej córki. Niestety, u ojca też nie znajduje wsparcia, gdyż on nie potrafi przeciwstawić się żonie i wciąż liczy się z jej zdaniem.

Lubię obserwować dokonania pisarskie osób, których miałam okazję poznać poprzez ich pierwsze kroki na polu wydawniczym, gdyż wówczas widać, czy i jakie robi ona postępy. W przypadku pani Marzeny Hryniszak, ten postęp jest wyraźny i każda kolejna książka jest coraz lepsza, a do tego zawsze zawiera niestandardową historię. Miałam okazję przeczytać jej debiutancką powieść „Nie twój interes” i jej drugą książkę „Fikcyjny Ja”, które znaczącą się od siebie różniły, ale w każdej z nich pobrzmiewał kryminalny duch. Teraz, w jej najnowszej książce, jest podobnie.

Fabuła książki „Poza nawiasem” jest jak dobrze złożona kanapka. Zarówno początek, jak i koniec stanowią jej górną i dolną część, a pomiędzy delektujemy się kilkoma warstwami różnych smaków. To bardzo przejmująca historia, którą czyta się z rosnącym zainteresowaniem, tym bardziej, że motyw bezdomności nie jest jedynym wątkiem. Wraz z nim biegną inne sprawy o charakterze obyczajowym, a nawet sensacyjno-kryminalnym uzupełnione psychologicznym podłożem działań poszczególnych postaci. Nie od razu wszystko jest nam ujawniane, ale stopniowo wyjaśniają się niektóre sekrety i uzyskujemy odpowiedzi na pytania, które nurtują w trakcie czytania.

Wraz z wątkiem dotyczącym Żanety wnikamy w rejony, które przeciętnemu człowiekowi nie są dogłębnie znane. Nie raz widzimy na ulicach osoby bezdomne, błąkające się po okolicy, szukające w śmietnikach czegoś, co pozwoli im przetrwać kolejny dzień. Autorka ukazuje egzystencję bohaterki w bardzo wyrazisty, dogłębny sposób, dzięki czemu integrujemy się z nią, wnikamy w jej umysł, jej osobowość i życie. Pokazuje sposób myślenia osoby uzależnionej od alkoholu, ale też niewidzącej możliwości wyjścia z impasu. Jednocześnie zwraca uwagę na kiepską pomoc dla takich ludzi, dla których zrezygnowanie z nałogów, które są warunkiem przyjęcia na przykład do noclegowni, jest trudne. By pomóc komuś, nie trzeba wiele. Czasami wystarczą drobne gesty, by nieco poprawić sytuację takich osób.

Widać, że pani Marzena Hryniszak jest dobrą obserwatorką, gdyż oddała wiarygodnie poszczególne elementy tej historii, biorąc scenki z codziennego życia, ukazując obrazy społeczeństwa funkcjonującego wokół głównej bohaterki. Doskonale zbudowała jej postać, ale też osobowość innych osób, które wyłaniają się w trakcie tej opowieści. Poruszane są przy tym ważne wątki dotyczące relacji międzyludzkich, rodzinnych i egzystencjalnych.

To historia pełna wzruszeń, poczucia beznadziejności, niesprawiedliwości, cierpienia, smutku i skłaniająca do refleksji nad ludzkim losem i naturą człowieka. Fabuła jest zdominowana przez dłuższe teksty bez dialogów, ale w tym przypadku nie ma zbędnych słów. Opisy tego, co dzieje się z Żanetą wzbudzają smutek, wzruszają i jednocześnie skłaniają do refleksji nad tym, jak szybko może wszystko w życiu się zmienić i to na gorsze. Uświadamia też, że niczego nie można być pewnym, a do tego pokazuje, że dopóki dana osoba nie będzie chciała sobie pomóc, niewiele się zmieni. 

"Poza nawiasem" jest  kilkuwątkową, świetnie napisaną powieścią o konstrukcji klamrowej, opowiadającej  o zawiłościach i niespodziankach, jakie mogą zgotować nam inni ludzie, poprzez swoje niecne działania, kłamstwa, manipulacje. Jednak historia pokazuje też, że zgodnie z przysłowiem:  "oliwa nierychliwa, ale sprawiedliwa" i że kłamstwo nie popłaca, a manipulacja może zniszczyć komuś życie, więc prędzej lub później pojawiają się konsekwencje tego, co robimy wobec drugiego człowieka.  I dopóki ktoś nie poda życzliwej ręki, trudno dostrzec drugą szansę, by podnieść się z dna.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce

Wydanie: I

Data premiery: 01.08.2023r.

Ilość stron: 512

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8202-959-8

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[169./24] 1684. - "Fikcyjny ja"

"Fikcyjny ja"

Marzena Hryniszak

„Z przeszłości ważne są wnioski, które powinny nam pomóc w budowaniu jak najlepszej przyszłości.”

Pani Marzena Hryniszak dała się poznać jako twórca wciągających kryminałów, z których ja miałam okazję poznać jej debiutancką powieść „Nie twój interes”. Była to ciekawa historia, więc z chęcią sięgnęłam po jej kolejną książkę pt.: „Fikcyjny ja”, która opowiada o tym, że czasami życie tak dokopie, że chciałoby się zniknąć, najlepiej zmieniając tożsamość i zaczynając wszystko od początku. Tak właśnie zrobił bohater tej książki, który jednak przekonał się, że niezałatwione sprawy w przeszłości prędzej lub później dadzą o sobie znać.

Nazwisko Leopolda Kanta nie ma nic wspólnego ze znanym filozofem epoki Oświecenia Immanuelem Kantem, lecz raczej z kimś, kto oszukuje innych. I tak faktycznie jest, bo nie jest to jego prawdziwa tożsamość. Tytuł powieści wskazuje od razu, że tak właśnie będzie, więc od razu spotykamy bohatera pod tym nazwiskiem, gdy Leopold zaczyna nowe życie w nowym miejscu i otoczeniu. Wydaje mu się, że skutecznie ukrył się przed światem i będzie miał w końcu spokój. Już pierwsze dni w nowym miejscu pokazują, że nie będzie mógł na to liczyć, gdy w progu mieszkania pojawia się starsza sąsiadka i nieoczekiwanie kończy w jego mieszkaniu swoje życie. Pozostawia po sobie nie tylko kłopoty, ale też trzy małe urwisy: Fusia, Urwis i Tola. A do tego okazuje się wkrótce, że drzwi do przeszłości nie zostały przez niego dobrze zamknięte, więc niespodziewanie daje o sobie znać w niebezpieczny sposób.

Okładka sugeruje raczej jakiś komediowy charakter, wskazując bardziej na romans, niż sensację. Nie oddaje ona jednak tego, co faktycznie znajdujemy w środku powieści, więc front nie jest graficznie spójny z jej zawartością. Owszem, jest wyczuwalny humor, zwłaszcza w początkowych rozdziałach, gdy Leopold opowiada o swoich perypetiach zaraz po przeprowadzce, ale można dostrzec inne literackie gatunki, które razem tworzą interesujący splot zdarzeń. Jednak najmniej jest w nim chyba romantycznych uniesień. Trudno więc zaszufladkować ją w jakieś konkretnej dziedzinie, gdyż ma ona wiele nietypowych rozwiązań i oryginalny fabułę.

Najfajniejszym motywem jest ten dotyczący piesków. Ich losy były uroczym dodatkiem do tej historii. Spojrzenie Leopolda na posiadanie trzech psiaków i to w jako sposób do niego trafiły, wywołują uśmiech, a nawet rozczulają, gdy obserwujemy jak zmienia się jego podejście do czworonogów. Z czasem, im dalej podążamy za losami bohatera, tym coraz bardziej sytuacja się zmienia i wkraczają wątki sensacyjno-kryminalne.

Ogólnie powieść czyta się bez problemów, chociaż ja nie przepadam za zbyt długimi tekstami bez dialogów, a tak jest przez większą część pierwszej połowy książki. Znacznie lepsza i bardziej dynamiczna, trzymająca w napięciu jest druga połowa powieści. Do komediowych wątków dołączają obyczajowe, ale też kryminalne, więc robi się coraz bardziej niebezpieczniej i ciekawiej. Akcja przyspiesza i wiele spraw pojawia się szybciej, by na końcu nas zaskoczyć finałowymi epizodami, w których wiele się wyjaśnia, także prawdziwą tożsamość Leopolda Kanta, to kim właściwie jest i dlaczego musiał uciekać przed przeszłością. Autorka dokłada mu coraz więcej kłopotów, niczym kolejne warstwy jakiejś układanki, która robi się coraz pełniejsza i wyrazista.

„Fikcyjny ja” to historia oryginalna, inna niż wszystkie, napisana w dobrym stylu, jednak dla mnie było a dużo stron z opisowym tekstem. Wiele wydarzeń poznajemy jedynie jako opowieść bohatera o jego wcześniejszych dokonaniach i sytuacjach, ale też bieżących sprawach. Narracja jest bowiem prowadzona w pierwszej osobie przez Leopolda, więc znamy tylko jedną perspektywę. Przytłaczająca też może być duża ilość postaci, ale z czasem ich imiona i nazwiska zapadają w pamięć, więc nie miałam problemów z ich rozpoznaniem, gdyż każda z nich jest bardzo charakterystyczna. Jednak na początku można mieć takie poczucie, które mija wraz z poznawaniem kolejnych epizodów. Wydarzenia nie raz są zaskakujące, często biegną wbrew temu, czego można by było się spodziewać, ale najbardziej chyba zaskoczył mnie epilog, a zwłaszcza jego ostatnia scena, która wprowadza element niepokoju, pomimo, że już wszystko się wyjaśniło. W tym momencie nie za bardzo wiedziałam, o co chodzi, ale być może autorka zrobiła sobie furtkę do kolejnej historii.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorką i wydawnictwem Lucky

Wydanie: I

Data premiery papierowej: 24.07.2023r.

E-book dostępny od 25.07.2023

Ilość stron: 496

Wymiary: 135 x 205 mm

Oprawa: miękka

ISBN 978-83-67787-05-5

Wydawnictwo: Lucky

Moja ocena: 5/6

[139./24] 1654. - "Wybacz"

"Wybacz"

Seria: „Zgadnij kim jestem?”

Tom drugi

Kamila Cudnik

„Są sprawy, z którymi każdy musi uporać się sam.”

Czasami dzieje się w naszym życiu coś, nie jest dla nas niczym miłym ani bezpiecznym. Wówczas mówimy, że gdybyśmy wiedzieli, że to się nam przytrafi, z pewnością podjęlibyśmy inne decyzje i być może uniknęli nieszczęścia. Niestety, bywa tak, że pojawiamy się w danym miejscu w nieodpowiednim czasie i z pewnością taka sytuacja zaistniała u pary osiemnastolatków, których śmierć dopadła w najmniej spodziewanym momencie. Czy był to przypadek, czy może to efekt złych wyborów, a może jeszcze inna okoliczność zaistniała, że dopadło ich przeznaczenie w tak młodym wieku? O tym opowiada powieść „Wybacz”.

Akcja została osadzona w 2022 roku w Toruniu, więc mamy okazję poznać niektóre zakątki tego pięknego miasta, ale nie zawsze są to znane miejsca, z którymi jest ono kojarzone. Późno w nocy ze snu wyrywa komisarza Roberta Bukowskiego telefon od dyżurnego, więc może już zapomnieć o spokojnym odpoczynku. Musi jechać na opuszczony dawny dworzec Toruń – Północ, którego nieczynne budynki, zniszczone tory i opuszczone perony skrywają tajemnicę śmierci dwojga młodych ludzi, którzy dopiero mieli przed sobą dorosłe lata, ale niestety, już ich nie doświadczą.

W trakcie śledztwa wyłaniają się coraz to nowe poszlaki, które prowadzą w dziwny sposób do pewnego znajomego żony Roberta – Izabelli. Tych dwoje ludzi połączyła miłość, a historię ich znajomości można było poznać w książce „Zgadnij kim jestem?”, która okazała się pierwszym tomem serii z tymi bohaterami. Miała ona swoją premierę już dosyć dawno, bo w 2020 roku i dopiero teraz autorka postanowiła powrócić do jej bohaterów. Dosyć długi czas dzieli, zatem obydwa tomy, ale nie jest to przeszkodą, by poznawać powieść „Wybacz”. Nie widziałam, że to drugi tom, ale nie ma to zbyt dużego znaczenia dla prowadzonej sprawy zabójstwa nastolatków. Są wprawdzie niewielkie powiązania związane z życiem osobistym Roberta Bukowskiego i jego żony Izabelli, ale zrobione tak, że nie przeszkadza to w czytaniu.

Narracja prowadzona jest w dwóch perspektywach, ale częściej obserwujemy Roberta, niż Izę. Jego wypowiedzi są dłuższe, dotyczą zarówno śledztwa, więc wiemy, co się dzieje w tym temacie, ale też wiemy, że zajmują go problemy rodzinne, które pojawiają się w tym samym czasie. Oboje mają obawy, co do swojej córki Konstancji, która jest w wieku zamordowanych nastolatków, więc wydaje się czymś naturalnym, że rodzice mają prawo się martwić. Konstancja jednak tego nie rozumie, ma okres buntu i zachowuje się irracjonalnie. Trudno mi było ją polubić, podobnie jak Izę, której wypowiedzi niewiele wnoszą do sprawy, ale dają jedynie obraz tego, co kobieta czuje i myśli. Zachowywała się dziwnie, nie zawsze wiedziałam, o co jej chodzi, bo zamiast wspierać męża, czasami stwarzała niepotrzebnie problemy.

Autorka ma specyficzny sposób przedstawiania zdarzeń, chociaż jednocześnie płynny, z dużą partią opisowego tekstu. Specyfika zaznacza się w tym, że nie raz mamy przedstawioną scenę jakiegoś zdarzenia, z pietyzmem odtworzone tło, czyli miejsce, w którym coś się dzieje, a nieco skromnie nakreślone są postacie pod względem wyglądu czy sytuacji, w jakiej się znajdują.

Widoczne jest to już na początku, gdy pojawia się sprawa zabójstwa nastolatków. Najpierw otrzymujemy obraz zniszczonego dworca, by stopniowo zbliżyć się do chwili, gdy dowiadujemy się kto zginął i jak wyglądają ofiary. Podobnie jest w innych sytuacjach, w których nie zawsze od razu znamy tożsamość rozmawiających ze sobą osób, lub czasami jakieś zdarzenie nie było od razu klarownie przedstawione, co wytrącało mnie z rytmu płynnego czytania. Musiałam nieco cofnąć się o stronę, czy dwie, by rozeznać się w sytuacji. Mimo tych kilku wad, dałam się wciągnąć w bieg wydarzeń, w których przeplatają się wzajemnie wątki kryminalne, ale też obyczajowe, więc nie jest to czysty, klasyczny kryminał. Pojawia się sporo śladów, postaci, a wraz z nimi rodzą się podejrzenia, więc podążając za kolejnymi rozdziałami wciąż miałam wątpliwości, co do osoby winnej zbrodni.

Nie byłam zaskoczona, gdy wszystko wyszło na jaw. Zaskoczeniem był motyw zbrodni, który nie był dla mnie całkowicie przekonujący. Poza tym nie znalazłam w fabule powiązania treści z tytułem i nadal nie wiem, kto komu miał wybaczyć i co. Jest to kryminał, w którym nie ma brutalnych, krwawych opisów, a wątek obyczajowy dotyczy relacji rodzinnych oraz środowiska współczesnej młodzieży, którzy chcą już żyć po swojemu, bez kontroli rodziców, jednak nie zawsze na tym dobrze wychodzą.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data  premiery: 

Ilość stron:

Wymiary:

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

ISBN: 978-83-8335-182-7

Moja ocena: 5/6

[53.] 1568. - "Czarna seria" Tom I

"Pamięci mordercy"

seria: Czarna seria

Tom pierwszy

Pascal Engman, Johannes Selåker

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 14.02.2024

Data premiery szwedzkiej: 09.03.2023r.

Ilość stron: 672

Wymiary: 135 x 210 mm

Tytuł oryginału: Till minne av en mördare

Tłumaczenie: Anna Kicka

ISBN: 978-83-8252-470-3

Wydawnictwo: Czarna Owca

Moja ocena: 5/6

„Wojna na zawsze pozostaje w tobie. Nigdy się nie skończy, będzie cię drążyć, nawet jeśli tobie wydaje się już, że od niej uciekłeś.”

Gdy wzięłam do ręki książkę „Pamięci mordercy”, byłam nieco przerażona jej objętością. Z reguły sięgam po trochę chudsze powieści, gdyż grubsze zawsze kojarzą mi się z długimi opisami i ciągnącymi się stronami wielu zdarzeń i wątków. Na szczęście nie do końca tak było, chociaż nie brakowało opisów, które z powodzeniem można było pominąć.

Zabiera nas ona do lat 90. XX wieku, a konkretnie do 1994 roku do Szwecji. Dla młodszej części czytelników fabuła będzie z pewnością nieco archaiczna, gdyż jest w niej klimat sprzed 30 lat, gdy sposób działania, metody i technologia były na zupełnie innym poziomie. To tylko uświadamia, jak wiele zmieniło się od tamtego czasu i dziś wiele spraw mogłoby potoczyć się inaczej.

W tamtym czasie, w upalne lato miały miejsce zamieszki w Falun, gdzie doszło do strzelaniny. Ktoś wykorzystuje to zamieszanie, by zamordować kobietę pochodzącą z obozu dla uchodźców. Podejrzenie pada najpierw na Mattiasa Flinka, który już zastrzelił siedem kobiet, ale tym razem ofiara została uduszona, co nie pasuje to metody, jakim posługiwał się psychopatyczny morderca. Śledztwo prowadzi Tomas Wolf, który niedawno wrócił z misji w Bośni, a wkrótce jego ścieżki łączą się ze znaną dziennikarką Verą Berg. Początkowo działania tych dwojga bohaterów śledzimy w osobnych watkach, poznając ich życie, zarówno prywatne, jak i zawodowe. Wiadomym było, że ich drogi w końcu się połączą, by razem podążać za mordercą. Wkrótce okazuje się, że podejrzanym jest sławny aktor filmowy Micael Bratt, ale oni czują, że prawda jest zupełnie inna i chcą ją odkryć.

„Pamięci mordercy” rozpoczyna „Czarną serię”, której autorami są dwaj dziennikarze: Pascal Engman i Johannes Selåker, którzy razem zjednoczyli pisarskie siły, by napisać opasłe dzieło z misternie utkaną historię, w którą nie od razu byłam w stanie wniknąć, ale z każdą stroną wciągała mnie coraz bardziej. Taka ilość stron od razu wzbudza obawy o zbyt powolne i mozolne brnięcie przez poszczególne rozdziały i zbyt dużą ilość szczegółów.

I faktycznie. Fabuła nie pędzi na łeb na szyję, lecz jest raczej umiarkowana, ale obfitująca w wiele wydarzeń, postaci, faktów, na bazie których została zbudowana opowieść. To powieść, która ma ciekawe wątki, porusza istotne kwestie, ale ma też wiele momentów, które spowalniają akcję odciągając naszą uwagę od głównego motywu, jakim są morderstwa. Rozwiązanie ich przebiegu i znalezienie zabójcy przeciąga się, znika gdzieś w tle innych wydarzeń, które nie raz mają charakter osobisty, bądź społeczny.

Autorzy, ze względu na swoją profesję, przekazują sporo ze swojego doświadczenia, zwłaszcza, gdy rozdziały dotyczą Very. Od razu widoczna jest mniejsza rola kobiet i dominacja mężczyzn w tym świecie. Vera Berg jest kobietą pewną siebie, znającą swoją wartość, doskonale radzącą sobie w tym męskim świecie. Niektóre zachowania mogą być szokujące, chociażby oglądanie w pracy filmów porno przez jej kolegów. Ona jednak nie poddaje się, podąża swoją drogą, ale też pakuje się w kłopoty uciekając od swego byłego chłopaka wraz jego synem, którego on zostawił razem z nią i zniknął na jakiś czas bez śladu. Nie jest osobą idealną, ma swoje wady, jest skorumpowana chcąc uzyskać potrzebne informacje, ale też uzyskać coś dla siebie.

Ideałem nie jest też Tomas Wolf, który obecnie jest policjantem służącym w Wydziale Zabójstw w Sztokholmie, ale ma za sobą burzliwą przeszłość. Świadczy o tym prolog, który zabiera nas do Bośni, gdzie w 1993 roku małej wiosce Stupnia doszło do masakry, a on był wówczas żołnierzem ONZ.  Te obrazy tkwią w jego umyśle do dziś, gdyż cierpi na zespół stresu pourazowego.

Miał też w swoim życiu styczność z organizacją nacjonalistyczną, do której należał, więc doskonale wie, do czego prowadzą chore ideały, więc chce przed tym uchronić swoich dwóch braci, ale nie jest to łatwe, zwłaszcza z młodszym Peterem, który przypomina mu samego siebie, gdy miał podobne jak on, fanatyczne poglądy. Ten wątek przeplata się z kilkoma innymi, co sprawia, że fabuła obfituje mnóstwo wydarzeń, a to wiąże się z dużą ilością osób, więc czasami można było się pogubić bez notatek.

I mała uwaga na koniec: tłumaczenie. Co do przełożenia ze szwedzkiego na polski nie mam uwag, bo po prostu nie znam szwedzkiego, ale już używanie formy w języku polskim niektórych słów mnie  irytowało, na przykład tłumaczenie słowa „lunch” jako "lancz", albo odmienianie słowa „volvo” np. „z volva”. Brzmi to sztucznie, a na to jestem wyczulona.

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z PRart Media Bogna Piechocka 

i wydawnictwem Czarna Owca