[100/25] - 1813. - "Zaklinacz"

T O   J E S T

Recenzja napisana w tym roku!!!

"Zaklinacz"

Seria: Szeptun

Tom drugi

Tomasz Betcher

„Nie wszystko można objąć rozumem. 

Czasami wystarczy się otworzyć na świat i go chłonąć.”

Wśród nas żyją ludzie, którzy mają zdolności wykraczające poza nasze zwyczajne postrzeganie świata. Potrafią widzieć więcej niż inni, mają moc uzdrawiania i dostrzegania magii tam, gdzie pozornie nic ciekawego się nie dzieje. Niektórzy z nich odczytują energię otaczającego świata, rozumieją subtelne sygnały, których większość ludzi nie zauważa. Inni potrafią kontaktować się z wyższymi wymiarami świadomości, czerpiąc wiedzę spoza fizycznej rzeczywistości. Takim człowiekiem jest bohater książki „Zaklinacz”, po którą sięgnęłam z dwóch powodów: pierwsza to okładka, a druga to nazwisko autora.

Ponad cztery lata temu ukazała się książka „Szeptun” Tomasza Betchera, opowiadająca historię Waldemara Jóźwiaka – uzdrowiciela z Bieszczad, która podbiła serca czytelników. W odpowiedzi na ich prośby autor zdecydował się na kontynuację, jednak zamiast opisywać dalsze losy bohaterów, cofnął się do przeszłości, by ukazać, jak to się stało, że tytułowy Szeptun znalazł się w malowniczym regionie Polski. Tak powstał „Zaklinacz” – klimatyczna powieść zabierająca nas w lata pięćdziesiąte XX wieku i przybliżająca losy dziadka Waldemara Jóźwiaka, który nosił to samo imię i nazwisko, co jego wnuk.

Młody Waldemar to chłopak o ognistych rudych włosach i heterochromii, co charakteryzuje się tym, że jedno oko ma intensywnie niebieskie, a drugie zielone ze złotymi refleksami. Jego niezwykły wygląd przyciąga uwagę, lecz od najmłodszych lat staje się także powodem drwin i wykluczenia. Jednak to nie tylko jego nietypowa uroda czyni go wyjątkowym lecz umiejętności, które wykraczają poza ludzkie pojmowanie rzeczywistości. Waldek widzi zmarłych, wyczuwa nadchodzącą śmierć, odczynia uroki, wypędza złe duchy i uzdrawia, korzystając ze swojej rozległej wiedzy o ziołach. Jego zdolności budzą zarówno podziw, jak i lęk wśród ludzi, którzy nie zawsze potrafią je zrozumieć. Niestety, jego życie nie jest łatwe , gdyż naznaczone jest klątwą, która nieustannie zdaje się podążać jego śladem.

Jego historia, pełna tajemnic, wzruszeń i trudnych wyborów, co odsłania się przed nami stopniowo. Poznajemy go jako nastoletniego chłopaka, który ratuje z opresji Zosię Sadowską, córkę partyjnego dygnitarza. Choć uratował jej życie, jej ojciec nie darzy go sympatią – wręcz przeciwnie. Różnice klasowe i społeczna przepaść sprawiają, że drogi młodych rozchodzą się na długi czas. Nieustannie mierzą się z przeciwnościami losu, a niesprawiedliwość i podziały społeczne czynią ich miłość trudną i pełną przeszkód.

Choć nie miałam okazji przeczytać „Szeptuna”, to twórczość Tomasza Betchera zaintrygowała mnie książką „Ta druga”, którą poznałam rok temu. Była to historia o zupełnie innym charakterze, ale równie poruszająca. Autor doskonale bowiem potrafi zajrzeć w ludzkie umysły i dusze, opisując to wszystko w jasny, przejrzysty i przyciągający uwagę sposób.

W „Zaklinaczu” stworzył wielowątkową, intrygującą historię, w której umiejętnie splótł świat realny z niewidzialnym. Napisał wielowątkową, intrygującą, działającą na wyobraźnię i wrażliwość opowieść. To piękna, klimatyczna powieść prowadząca nas przez bieszczadzkie ścieżki, legendy, zwyczaje i historię. W fikcyjną fabułę autor wplótł zarówno ciekawostki, jak i rzeczywiste wydarzenia z czasów PRL-u. Książka zaskakuje zwrotami akcji, głębią emocji i nieoczywistym zakończeniem.

Tomasz Betcher wykreował niesamowitą, momentami niemal mistyczną fabułę, w której jest też wiele bolesnych doświadczeń, jakie są udziałem bohaterów. Mistrzowsko wplótł go w historię pełną emocji, magii i trudnych wyborów, pokazując, jak cienka jest granica między światem widzialnym, a eterycznym. Skłania tym samym do refleksji nad losem ludzi, którzy posiadają wyjątkowe zdolności, stawiając pytania o to dla nich dar, czy przekleństwo? Pokazuje też, że osoby takie jak Waldek - obdarzone niezwykłymi darami, często nie spotykają się z akceptacją, choć ich zdolności mają nieoceniony wpływ na otaczający świat. Ten wątek był dla mnie najbardziej ujmujący i wciągający, gdyż dodawał do dramatycznych wydarzeń zjawiskowej, eterycznej i duchowej oprawy.

„Zaklinacz” to jedna z tych książek, które pozostają w pamięci na długo, sprawiając, że inaczej patrzymy na rzeczywistość i zastanawiamy się, ile tajemnic skrywa świat wokół nas. Bo magia istnieje – wystarczy nauczyć się ją dostrzegać.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data wydania: 09.04.2025r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 200 x 135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68371-21-5

Wydawnictwo: Mięta

Moja ocena: 6/6

[25./25] -1738. - "Tarot dla czarownic"

"Tarot dla czarownic"

Odblokuj i wykorzystaj moc każdej z kart Tarota dzięki zaklęciom, rytuałom i magii kuchennej

Lilith Dorsey

„Tarot jest starożytny, tajemniczy, potężny i przewidujący. Istnieje prawdopodobnie tyle sposobów interpretacji kart, ile osób je czytających.”

Jak zapewne wiecie, jednym z moich zainteresowań jest ezoteryka i od czasu do czasu wrzucam cos z tego gatunku. Ezoteryka to bardzo szeroki i fascynujący świat, który otwiera nam oczy i umysły na wiele spraw, wyjaśnia zależności, przyczyny zaistniałych sytuacji, wskazuje drogę, daje nadzieję, a przede wszystkim czyni nas bogatszych wewnętrznie. Jednym z tematów będących w kręgu moich zainteresowań jest Tarot, gdyż ma w sobie ogromny potencjał i złożoność zastosowania w życiu. 

Tarot jest postrzegany jedynie, jako narzędzie do wróżenia, by zajrzeć w przyszłość, czy udzielić odpowiedzi w jakiejś sprawie. To też doskonałe narzędzie do samorozwoju, samopoznania, ale też tworzenia rytuałów oraz wzbogacenia naszego życia poprzez białą magię, jaką proponuje autorka podręcznika pt.: „Tarot dla czarownic”. Słowo „czarownica” wzbudza u wielu lęk, ale zupełnie niesłusznie. W jednym z rozdziałów dowiadujemy się, że istnieją różne rodzaje czarownic i nie mają one nic wspólnego z ciemnymi siłami, z jakimi kiedyś były łączone.

Lilith Dorsey jest doświadczoną wróżką i kapłanką, która dzieli się swoimi doświadczeniami i pokazuje inną stronę tarota. Posiada tytuł magistra, a swoje badania i praktykę związała z duchowością celtycką, afrokaraibską i rdzennych Amerykanów. Na pierwszych stronach publikacji „Tarot dla czarownic” zdradziła, że pomysł na książkę powstał podczas warsztatów, które prowadziła w 2005 roku. Natomiast tarota czyta już od ponad 35 lat i robi to profesjonalnie.

We wstępnej części opowiada o swojej drodze z Tarotem, o idei powstania książki oraz przybliża tematykę z nim związaną, podaną w formie teoretycznej. Dopiero od drugiego rozdziału wgłębiamy się po kolei w każdą kartę, poznając jej tajniki, symbole, korelacje i energetykę. W dalszej części pokazuje, jak codziennymi działaniami, medytacjami i przepisami kulinarnymi zintegrować się z energią kart. Przekazuje wiele porad i wskazówek pomagających dokonywać skutecznie zaklęcia i rytuały, także te stworzone przez nas. Wyjaśnia znaczenie magicznych symboli i informacji związanych z przekazem każdej karty, dzięki którym dostrzec można skrywane w nich dodatkowe przesłania.

Wiedza została ujęta w aż 32 rozdziałach, w których informacje teoretyczne przeplatają się z praktycznymi poradami, ćwiczeniami i przepisami. Można jednak wyodrębnić dwie główne moduły, które dotyczą przedstawienia kart Tarota. Od rozdziału 2 do 23 autorka opowiada obszernie o każdej z 22 kart Wielkich Arkanów, natomiast Małym Arkanom zostało poświęconego mniej miejsca, a ich opisy ujęte zostały w grupy zwane Dworami od 24 do 27 rozdziału. Ostatnie rozdziały dotyczą rozkładów kart, tworzeniu ołtarzyka, wyboru talii, pracy z Tarotem i wzmacniania jej poprzez zastosowanie ziół, kryształów i roślin.

„Tarot dla czarownic” to propozycja dla osób, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę, ale też dla osób początkujących. Został on dobrze zaplanowany, by ułatwić odnajdywanie potrzebnych informacji, które można łatwo odnaleźć w przejrzystym spisie treści, a dodatkowo w osobnej liście zostały wymienione zaklęcia i przepisy zamieszczone w poradniku. Jest to zatem doskonały i przejrzyście opracowany przewodnik po energetyce Tarota, jego symbolice i znaczeniu.

W przedmowie do książki można przeczytać słowa napisane przez amerykańską pisarkę o pseudonimie Silver RavenWolff zajmująca się magią, czarami i Wicca, z którymi całkowicie się zgadzam: „Każdy znajdzie tu coś dla siebie niezależnie od tego, czy chce pogłębić swoją praktykę duchową, stworzyć wartościowe ceremonie dla siebie lub innych czy też lepiej zrozumieć rolę Tarota w swoim życiu.”

Wiedza została uzupełniona osobistymi anegdotkami z życia autorki, która pokazuje w jaki sposób Tarot wpłynął na nią i jej rozwój, co dowodzi teorii, że te karty mają niesamowitą siłę manifestacji naszych marzeń w rzeczywistości. Jej spojrzenie na poszczególne karty i propozycje pracy z nimi stanowią drogowskaz dla innych i zachęcają do własnych poszukiwań. Dla mnie była to fascynująca podróż przez tarotowe symbole i informacje, dzięki którym uzyskałam dodatkową wiedzę, która uzupełniła moje dotychczasowe zasoby.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

 

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 15.11.2024r.

Data premiery wersji oryginalnej: 8 lipca 2024 r.

Ilość stron: 392

Wymiary: 145 x 205 mm

Tytuł oryginału: Tarot Every Witch Way: Unlock the Power of the Cards for Spellcraft & Magic

Tłumaczenie: Iwona Szopa

ISBN: 978-83-8301-755-6

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Moja ocena: 6/6

[144./24] 1659. - "Córki Żywiołów" Tom II - Dziś premiera!

RECENZJA W DNIU PREMIERY

„Córka Powietrza”

Seria „Córki żywiołów”

Tom drugi

Dorota Gąsiorowska

„Niewielu jest ludzi, którzy umieją dostrzec obok siebie magię.”

Świat dawnych wierzeń, nadprzyrodzonych zjawisk i magia natury zawsze przyciągały moją uwagę i tak też się stało w przypadku serii „Córki Żywiołów”. Niedawno przeczytałam uroczą, nasyconą lekkim, niepokojącym klimatem „Córkę Ziemi”, a teraz przyszedł czas na kolejną z nich, tym razem „Córkę Powietrza”, KTÓRA DZIŚ MA SWOJĄ PREMIERĘ!

Tym razem autorka zabiera na teren Puszczy Kurpiowskiej znanej też pod nazwą Puszcza Zielona. Niedaleko miejscowości Czarnia od kilku miesięcy Ava Brus, pisarka powieści fantasy szuka weny twórczej. Odkąd skończyła swoje ostatnią serię powieści pt.: „Eliana, władczyni andaluzyjskich wzgórz”, nie ma pomysłu na nową historię.

W spokojnej okolicy, w pięknie położonym domku swoich rodziców, próbuje odzyskać moc twórczą i znaleźć temat do nowej powieści. Nie pomaga odosobnione miejsce, gdzie tylko słychać szum drzew, śpiew i świergot ptaków, spacery po leśnych dróżkach, przytulanie się do drzew, błoga cisza bez miejskiego szumu i tłumów ludzi. Wciąż brakuje inspiracji, a jedynie kobieta czuje frustrację do tego stopnia, że w pewnym momencie zaczyna ją męczyć to odosobnienie.

Tego dnia, gdy ją poznajemy, jest 16 lipca, a więc są jej urodziny, o których pamiętają rodzice. Przebywają oni wprawdzie w podróży zagranicznej, ale przysyłają jej wraz z życzeniami piękny brulion z roślinnym ornamentem, ale też, w tym samym czasie, inny kurier dostarczył jeszcze jedną paczkę. Gdy Ava ją otworzyła, okazało się, że w środku jest pięknie wykonana rzeźba. Z adresu nadawcy wiadomo jedynie, że przesyłka została nadana we Francji, a przy tym niecodziennym prezencie znajduje się koperta z krótkim liścikiem od nieznanego nadawcy, z którego pisarka dowiaduje się, że jest to rzeźba Sylfidy. Na jej spodzie widnieją tylko inicjały W.O. a to motywuje Avę, by odnaleźć rzeźbiarkę. Jak ławo się domyślić, tą artystką jest Weronika Olszewska, jedna z bohaterek „Córki Ziemi”. Tego samego dnia za oknem nagle pojawia się piękna ważka o niezwykłym ubarwieniu, a wraz z przybyciem Sylfidy, wraca też wena. Spokój nie trwa jednak zbyt długo, bo niespodziewanie do chaty na sąsiedniej działce wprowadza się mężczyzna, który z początku Avę irytuje swoim zachowaniem, tym bardziej, że towarzyszy mu hałaśliwy i energiczny pies.

W notce biograficznej pani Doroty Gąsiorowskiej można znaleźć określenie, że jest ona czarodziejką słowa i w pełni mogę się z tym zgodzić. Po pierwszym tomie obawiałam się, że kontynuacja może nie być już tak dobra, ale moje wszelkie lęki zostały rozwiane, bo ponownie autorka oczarowała mnie napisaną historią. Są w niej wydarzenia realistyczne, ale też takie, które dodają magii naszemu życiu, o ile zauważymy jej symptomy. To może być nagły błysk światła, cudowny widok, niesamowite wydarzenie, które trudno wytłumaczyć, ale może być pojawienie się nagle jakiegoś stworzenia czy owada, tak jak to było w „Córce Powietrza”. W niej też jest bowiem widoczna magia zawarta w symbolice zaklętej w naturze, czy energii emanującej z przedmiotów. Natomiast wydarzenia z przeszłości dotyczące Lalie pokazują, jak bardzo krzywdzące mogą być ludzkie przesądy, obawy i ograniczenia myślowe. Jedenastoletnia Lalie, która mieszka z rodzicami i siostrą Julie w Huelgoat, tworzy piękne wiersze, a historia o niej zabiera nas na początek XX wieku. Co ona ma wspólnego z Avą, kim są jej rodzice, o tym musicie się przekonać sami. 

W tym tomie można zauważyć pewne podobieństwa i schematy, jakie są charakterystyczne dla tej serii. To przede wszystkim dwa wątki, których bohaterkami są postacie żeńskie żyjące w różnych czasach, ale obie mają podobne zdolności pisarskie. W przypadku "Córki Powietrza" różnica między bohaterkami pod tym względem jest w tym, że Ava pisze powieści, natomiast Lalie ujmuje swoje myśli w wierszach. Obydwa te motywy poznajemy naprzemienne z perspektywy pierwszoplanowej, dzięki temu możemy lepiej wniknąć w przeżycia bohaterek. A przeżyć nie brakuje, dzieje się wokół nich wiele niesamowitych zdarzeń, a to z kolei przekłada się na szybkie tempo, z jakim poznawałam kolejne rozdziały. Poza tym ponownie mamy okazję obserwować proces twórczy, tym razem dotyczący powstawania powieści.

Nie chcę zdradzać za dużo z fabuły, mimo że wydawałoby się, że i tak sporo ujawniłam, ale to jedynie niewielki jej zarys. Dodam tylko, że otrzymałam odpowiedzi na moje wątpliwości, które wyraziłam w recenzji „Córka Ziemi”. Zabrakło mi wówczas pewnych elementów i nie wszystko było jasne. Teraz autorka zadbała, by i te kwestie się wyjaśniły i wypełniły. 

Teraz też nie wszystko zostało ujawnione, bo na przykład byłam ciekawa, jak potoczyła się relacja Weroniki i Tymoteusza. O ile ponownie spotykamy ją w drugiej części serii, to o Tymoteuszu i jego bracie nie ma nic, więc tym razem też oczekuję, że kolejna część uzupełni i tę lukę. Pani Dorota Gąsiorowska ma bowiem przemyślaną całą historię, więc dawkuje nam niektóre informacje. Wprawdzie na okładce zaznaczone jest, że każdy tom to osobna historia, ale mimo to są w niej wątki, które łączą się ze sobą.

„Córka Powietrza” to bardzo udana kontynuacja cyklu „Córki Żywiołów”, która otacza dosyć szybko swoim klimatem, pięknem natury, jej niesamowitą energią, magią i symboliką, tworząc niemal mistyczny, czarowny klimat. Pokazuje przy tym złożoność ludzkiej natury, ale też zawiłe relacje rodzinne, odsłaniając sekrety długo skrywane, zarówno w przypadku Lalie, jak i Avy. Ogromnie jestem ciekawa kolejnej odsłony tej historii i mam nadzieję, że nie będziemy długo czekać na przedstawienie nam kolejnych, niezwykłych kobiecych osobowości.

Recenzja tomu I: "Córka Ziemi"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Znak

oraz PRart Media Bogna Piechocka

Wydanie: I

Data premiery: 25.09.2024r.

Ilość stron: 592

Wymiary: 140 x 205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-240-9898-9

Wydawnictwo: Znak

Moja ocena: 6/6

1497. - "Wielka Księga Okadzania"

"Wielka Księga Okadzania"

Wykorzystaj moc kadzideł w zaklęciach, rytuałach, oczyszczaniu energetycznym i relaksie.

Anja Schmidt, Franz X. J. Huber

Wydanie: I

Data wydania polskiego: 31.03.2023r.

Data wydania niemieckiego: 21.02.2022r.

Ilość stron: 360

Wymiary: 145 x 205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8301-336-7

Tytuł oryginału: Das große Buch vom Räuchern

Tłumaczenie: Monika Gadzina

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Moja ocena: 6/6

„Najbardziej tajemniczą, najbardziej ludzką rzeczą jest zapach.”

- Coco Chanel

Stosowanie roślin leczniczych i ich spalanie znane jest od tysiącleci, gdyż tego rodzaju terapie były stosowane w różnych kulturach podczas ceremonii i obrzędów, nie tylko przez szamanów, ale i kapłanów. Za naturalne środowisko kulturowe, gdzie kadzidła są powszechnie stosowane uważane są Indie, ale też były stosowane w starożytnym Egipcie, Grecji, Arabii Południowej, Rzymie i innych krajach starożytnego świata. Do dziś wykorzystuje się niezwykłe możliwości dymu pochodzącego z różnego rodzaju kadzideł, by oczyścić umysł, otoczenie i przyciągnąć pozytywne energie. Nie jest to nic niecodziennego, bo wystarczy na przykład pójść do świątyni, by wyczuć specyficzną woń kadzideł, bowiem podczas ceremonii religijnych są one wykorzystywane, by oczyścić ołtarz i jego otoczenie z negatywnych energii.

Kadzidła to jednak nie tylko magiczne moce, ale też zdrowotne siły. Zostało, na przykład udowodnione, że odpowiednio dobrane rośliny podczas spalania mogą pomóc w trudnościach z oddychaniem, ukojeniu bólu i mogą uspokajać, a więc działają też antystresowo. I właśnie te i inne możliwości przedstawiają nam autorzy publikacji „Wielka Księga Okadzania”

Franz Huber jest cenionym ekspertem z zakresu używania ziół leczniczych, okadzania i znajomości orientalnych kadzideł. Natomiast Anja Schmidt to niezależna redaktorka, autorka książek i copywriterka. Oboje włożyli ogromny wkład w propagowaniu okadzania i rozwoju świadomości. W swojej wspólnej książce przekazują praktyczną, skondensowaną wiedzę na temat stosowania kadzideł w codziennym życiu.

Przede wszystkim muszę napisać, że książka została bardzo ładnie wydana. Do pełni szczęścia brakuje jedynie bardziej trwałej okładki, gdyż publikacja jest dosyć obszerna, gdyż zawiera aż 360 stron. Treść została wydrukowana na białym papierze, który otrzymał kremowe tło, na którym ładnie prezentują się kolorowe zdjęcia oraz wyraźne czcionki. Całość sprawia estetyczne wrażenie, co zachęca do sięgnięcia po ten poradnik. Mnie zainteresował jego temat, gdyż lubię zapach kadzideł, mam swoje ulubione i byłam ciekawa, jakie możliwości odkryją przede mną autorzy. I się nie zawiodłam, gdyż poza zagadnieniami typowo teoretycznymi poznałam 80 receptur na różne okazje, jakie w życiu się zdarzają i cele, jakie chcielibyśmy osiągnąć.

Materiał został zgromadzony w sześciu częściach, z których dwa pierwsze zawierają informacje teoretyczne, a kolejne mają charakter praktyczny. Na początek uświadamiają nam jak ogromne znaczenie ma zmysł powonienia oraz podpowiadają, jakie kadzidła wybierać, które są szkodliwe, opisują jak są wytwarzane, ale też podają sposoby samodzielnego ich wykonania.

W kolejnych częściach przybliżają nam historię stosowania kadzideł, po czym doradzają jak stworzyć osobisty ołtarz i atmosferę do stosowania technik okadzania, jakie przybory zgromadzić, ale też podpowiadają, czym się kierować przy nabywaniu gotowych kadzidełek w sklepach, jakie rośliny, zioła i kadzidła zestawiać ze sobą, by osiągnąć pozytywne efekty. Najbardziej obszernymi i jednocześnie niezwykle interesującymi są dwie ostatnie części, w których autorzy przedstawiają przepisy i rytuały na każdą niemal okazję, a w szóstej części znajdziemy alfabetyczny spis substancji kadzidłowych, roślin i ziół do okadzania, wraz z ich opisami.

Wśród nich znajdziemy przepisy na typowo duchowe aspekty życia, na przykład na uspokojenie duszy, osiągnięcie jasności umysłu, koncentracji, czy wsparcie umysłu podczas medytacji, ale też na bardziej przyziemne cele, takie jak miłość, zdrowie, szczęście, czy dobrobyt.

„Wielka Księga Okadzania” to bardzo przydatny poradnik, który warto mieć na swojej półce, by w każdej chwili można było poszukać takiego zestawu zapachów, które w danym momencie są nam potrzebne. Dzięki przejrzystemu opracowaniu spisu treści, nie będzie to problemem i szybko znajdziemy to, co chcielibyśmy osiągnąć przy odpowiednim zestawie zapachów.

Zapach to jeden z ważniejszych naszych zmysłów, gdyż trudno jest nam wyobrazić sobie życie bez różnych aromatów. To on wskazuje nam, czy coś nam odpowiada czy nie. Jest naszym wskaźnikiem, za którym podążamy, bądź go unikamy, w zależności, czy dany zapach nam się dobrze kojarzy, czy też nie. Jedzenie, perfumy, kosmetyki, przedmioty, klimat miejsca, zapach emanujący od zwierząt, ludzi – wszystko wokół nas emanuje konkretnym zapachem. Zapach sprawia, że czujemy się w danym miejscy dobrze, albo źle, a odpowiednio dobrane rośliny i kadzidła mogą mieć dla nas same korzyści. Warto, zatem wiedzieć, jak je skomponować, byśmy czerpali z nich tylko dobre energie, a tego uczą nas autorzy „Wielkiej Księgi Okadzania”.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1353. - "Węzły w magii"

"Węzły w magii"

Podręcznik skutecznych zaklęć 

i talizmanów wzmacniających 

intencje i osiąganie celów

Sarah Barlett

Numer wydania: I

Data wydania polskiego: 18.11.2022r.

Data wydania angielskiego: 17.03.2020 r.

Liczba stron: 160

Oprawa: miękka

Wymiary: 145 cm x 205 mm;

Tytuł oryginału: Magic: A Handbook of Powerful Spells Using Witches' Ladders and other Magical Knots

Tłumaczenie: Agata Parafjańczuk

ISBN 978-83-8301-155-4

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Miejsce wydania: Białystok

Ocena: 5/6

„Magia węzłowa jest używana od tysięcy lat, aby ci, którzy ją poznali, mogli spełnić swoje marzenia, zyskać moc i osiągnąć wyznaczone sobie cele.”

Niemal każdego dnia wykonujemy różne wiązania, które z reguły mają charakter praktyczny. Wiążemy na przykład apaszkę na szyi, sznurowadła przy butach, wstążkę we włosach, linę mocującą czy ozdobną tasiemkę na opakowaniu prezentu. Jednak węzły to nie tylko sposób związywania ze sobą jakichś elementów odzieży, czy rzeczy, ale też świetny sposób na przyciągnięcie do naszego życia pozytywnych energii. Odpowiednio zrobione wiązania mogą nam pomóc wprowadzić do naszej codzienności odrobinę magii i wesprzeć nas w zrealizowaniu naszych pragnień, a tym samym, uczynić życie lepszym i radośniejszym. Książka pt.: „Więzy w magii” podpowiada jak w prosty sposób wprowadzić do naszego otoczenia harmonię, szczęście i spokój ducha.

Wiele osób neguje magię, nie wierzy w nią, jest sceptyczna, a przecież z magią można spotkać się każdego dnia. Najczęściej wzbudza ona strach, który potęgują różne filmy czy też opinie z kręgów chrześcijańskich. Wiadomym jest, że będzie ona bezpieczna, gdy nie będziemy zamierzali komuś wyrządzić krzywdy. To podstawowa zasada, dlatego na początku, po krótkim wstępie, autorka zamieściła tzw. Przysięgę Wiedzących, gdyż warto pamiętać o tym, że „To, co wysyłasz, zawsze do ciebie wraca, czasem pomnożone dziesięciokrotnie”. Dopiero znając te podstawowe zasady możemy spróbować wykorzystać wiedzę zgromadzoną na kartach poradnika. 

Magia oparta na wiązaniu węzłów pamięta czasy starożytnych kultur, gdy po wyrażeniu określonej intencji wiązało się w specjalny sposób supły na sznurkach dla ochrony, wsparcia działań, przyciągnięcia pozytywnych wydarzeń i szczęścia. Świadectwem tego było znalezienie tzw. Drabiny Wiedźm w XIX wieku w Anglii na strychu jednego z domów w Sorenser. Drabina była wykonana ze sznurka i piór, ale nadal nie jest do końca poznane jej znaczenie. Wiadomym jest, że tego rodzaju narzędzia rytualne były wykonywane w czasach starożytnej Grecji, Egiptu i Rzymu. W książce autorka pokazuje jak wykonać tego rodzaju drabinę dla bogactwa rodziny i klanu, ale też wiele innych możliwości zastosowania magii węzłowej. Zgromadziła w swojej książce czary i zaklęcia opierając swoją wiedzę na dawnych, tradycyjnych, rodzimych obyczajach, własnej praktyce, oraz na współczesnych zaklęciach węzłowych. Podzieliła zebrane receptury magiczne na sześć głównych tematów dotyczących różnych aspektów naszego życia.

W pierwszym rozdziale znajdziemy przepisy na miłość i romans. Wśród nich opisane są zaklęcia przynoszące harmonię w sypialni, pomagające uwolnić od bólu złamane serce, czy stworzyć węzeł miłości, jako manifestacji miłości pomiędzy dwojgiem kochających się osób. W rozdziale drugim autorka zgromadziła zaklęcia wspierające dom, rodzinę, ale też zapewniające szczęście naszym przyjaciołom oraz na wzbudzenie dobrych wibracji i emocji wśród członków rodziny. Trzeci rozdział dotyczy kariery i stylu życia, a więc są tutaj wiązania, dzięki którym będziemy mogli osiągnąć swoje cele i spełnić własne ambicje zawodowe, przyciągnąć odpowiednich ludzi, którzy wesprą nas w działaniach, ale też takie, które pomogą odciąć się od przeszłości i wybrać odpowiednią dla siebie ścieżkę. W rozdziale czwartym zgromadzone zostały rytuały przyciągające bogactwo i dostatek, a w kolejnym dziale, piątym, znajdziemy receptury dające ochronę i duchowe ozdrowienia, natomiast w części szóstej opisane zostały sposoby zapewniające pomyślną podróż i przeżycie fascynującej, ale bezpiecznej przygody. Bardzo pomocny jest rozdział siódmy, ostatni, w którym znajdują się dokładne instrukcje wykonania bardziej skomplikowanych wiązań, które są wymienione we wcześniejszych rozdziałach.

Poradnik „Węzły w Magii” nie jest obszernym wydaniem, ale zawiera wiele informacji w skondensowanej formie opatrzonej krótkimi teoretycznymi tekstami splecionymi z praktycznymi poradami i wskazówkami dotyczącymi wykonania czarów. Jest on odpowiednim przewodnikiem dla osób początkujących, jak i doświadczonych miłośników sztuk magicznych. Przedstawia, bowiem mało znaną technikę czarowania, która nie jest skomplikowana ani czasochłonna. Wymaga jedynie naturalnych składników, które można bez problemu kupić, ale też na pewno nie jeden z nich mamy w swoich domowych zasobach.

Cała publikacja wypełniona jest kolorami i ilustracjami, które w przejrzysty sposób wyjaśniają przedstawiane zagadnienia i sposoby wykonania poszczególnych receptur magicznych. Plusem jest zamieszczenie wszystkich zaklęć w spisie treści, dzięki czemu łatwiej można znaleźć temat, który nas interesuje. Minusem natomiast jest miękka okładka i klejone brzegi, co nie gwarantuje trwałości. Wersja zagraniczna otrzymała oprawę twardą ze zszywanym grzbietem, więc takie wydanie z pewnością podniosłoby walory publikacji.

Autorka pokazuje, że magia nie jest niczym skomplikowanym i nie potrzeba zbyt wiele, by zastosować przedstawione czary. Wystarczy kawałek sznurka, linki, wstążki wraz z dostępnymi akcesoriami i kilka prostych, pozytywnych słów, by wyczarować talizman lub amulet emanujący pozytywną energią. Wszystkie przedstawione rytuały i zaklęcia zaliczyć można do magii naturalnej, opartej na prawach natury, mającej na celu dobro każdej istoty i każdego człowieka. Są to, więc działania bezpieczne, wspomagające nas dobrą energią i otwierające możliwości na pozytywne wydarzenia w naszym życiu.

Sarah Barlett urodziła się pod znakiem  Bliźniąt. Kocha zwierzęta, przyrodę i swoje dzieci. Studiowała na Wydziale Astrologicznym przez trzy lata. Uzyskała prestiżowy dyplom z astrologii psychologicznej - dogłębnego 3-letniego profesjonalnego programu szkoleniowego, który krzyżuje dziedziny astrologii i psychologii głębi, humanistycznej i transpersonalnej prowadzony przez Liz Greene. Autorka jest astrolog dla "Cosmopolitan Magazine" (Wielka Brytania), "Prima Magazine", "SHE", "Spirit & Destiny" i "London Evening Standard". Pojawiła się też w wielu brytyjskich programach radiowych i telewizyjnych, w tym "Steve Wright's Afternoon Show" w BBC Radio 2.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

I na koniec jeszcze kilka fotek:

1307. - "Księga czarów Baby Jagi i słowiańskie praktyki magiczne"

Księga czarów Baby Jagi 

i słowiańskie praktyki magiczne

Jak tworzyć amulety ochronne i talizmany, pleść wieńce z ziół, robić zaczarowane motanki oraz pracować z duchami lasu

Madame Pamita

Numer wydania: I

Data wydania polskiego: 10.11.2022r.

Data wydania angielskiego: 8.04.2022 r.

Liczba stron: 336

Wymiary: 165 x 240 mm

Oprawa: miękka

ISBN 978-83-8301-163-9

Tytuł oryginału: Baba Yaga's Book of Witchcraft: Slavic Magic from the Witch of the Woods

Tłumaczenie: Kamila Knockenhauer

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Miejsce wydania: Białystok

Ocena: 6/6

„Pamiętajcie o naszej magii. 

Nasze drogi nie mogą zostać zapomniane”.

Podziwiamy inne kultury, przyjmujemy zwyczaje pochodzące z obcych tradycji, nosimy amulety wzięte z dalekich krajów, a zapominamy o rodzimych korzeniach, jakim są nasze słowiańskie zwyczaje, obrzędy i magiczne praktyki. Niektóre z nich przypomina nam autorka książki „Księga czarów Baby Jagi”, w których możemy poznać słowiańskie praktyki nie tylko magiczne, ale też zwyczaje, które do dziś są obecne w naszej ludowej obrzędowości.

Dawno temu pewna kobieta i mężczyzna o dobrych sercach prowadzili w małej wiosce swój sklepik. Żyło im się dobrze i spokojnie w przytulnym domu. Mieli wszystko, by cieszyć się dostatnim życiem. Do szczęścia brakowało im tylko dziecka. Aż w końcu, po wielu latach, na świat przyszła śliczna dziewczynka, którą nazwali Wasylina. Z każdym rokiem dorastania jej uroda rozkwitała, a jej serce emanowało czystą życzliwością i miłością do ludzi, zwierząt, roślin i Matki Natury. Pewnego dnia jej mama zachorowała i nie mogła towarzyszyć córce w domowych obowiązkach, więc Wasylina sama musiała wykonywać każdą pracę, co nie było dla niej niczym uciążliwym. Niestety pewnego dnia ukochana matuszka umiera. Po kilku latach ojciec ponownie ożenił się z kobietą,  która miała już swoje dzieci. Jak łatwo się domyśleć, szczęśliwy czas dla Wasyliny się skończył. Ta część przypomina nieco bajkę o Kopciuszku, ale nią nie jest, bo dalsze losy Wasyliny różnią się od znanej baśni przede wszystkim tym, że pobrzemiewają w niej motywy wierzeń słowiańskich.

„Księga czarów Baby Jagi” to połączenie formy beletrystycznej z poradnikiem, gdyż każdy rozdział rozpoczyna się od krótkiej bajki, której wątek nawiązuje do tego, o czym w kolejnym akapicie będzie opowiadać Baba Jaga. Dzieli się ona swoją mądrością zdobytą od kilku pokoleń przodków, swojej mamy, babuszki i potężnej magię „wszystkich kości wszystkich babuszek, które zaprowadziły mnie aż do pierwszej z nich, Baby Jagi”

Warto zauważyć, że całość została wydana w dużym formacie, na dobrym, białym papierze, na którym tekst wydrukowano wyraźnie. Dominuje w nim kolor czerwony, którym oznaczone są ramki wzorowane na ukraińskich motywach, oraz tekst opowiadający o losach Wasyliny. Jej historię autorka napisała wzorując się na słynnej baśni pt.: „Wasylisa Piękna.” Poznajemy jej dzieje stopniowo, wnikając w dawny świat naszych przodków i ucząc się współgrać z naturą, wykorzystując jej dary.

Każdy rozdział opatrzony jest na początku urokliwą ilustracją wykonaną przez artystkę Sarę Koncilję pochodzącą ze Słowenii, a  po niej następuje kolejny odcinek opowieści o Wasylinie, po której głos zabiera Baba Jaga.  Dzieli się ona swoją wiedzą na dany temat w sposób bardzo przystępny, dając wrażenie, jakbyśmy siedzieli obok niej i słuchali jej opowieści. 

Ostatnia część każdego rozdziału należy do autorki, czyli Madame Pamity, która odnosi się do omawianego zagadnienia przywołując swoje wspomnienia z dzieciństwa oraz przekazując wiedzę swoich przodków, wiele wskazówek i informacji, ucząc tworzenia piękna wokół siebie, przyjaznych energii i przywołując klimat dawnych dni. Wprowadza w słowiańskie tradycje, omawia dokładniej temat wiodący danego rozdziału i uczy jak wykorzystać tą wiedzę. W ten sposób poznajemy magię słowa, zaklęć, wyszywanek, poszczególnych ściegów i motywów krzyżykowych, moc uzdrawiania motanki, jak ją zrobić i zastosować. Dowiadujemy się, kim jest Domownik, jakie mądrości ma nam do przekazania i jak zadbać o domowe duszki, kim jest Lisownik, kim Vidma i wielu innych ciekawostek, które możemy wprowadzić w swoje życie. Uczymy się zrobienia domowego ołtarzyka, talizmanów, tworzenia inskrypcji, zaklęcia i rytuałów, dzięki którym obudzimy w sobie ducha własnej Baby Jagi.

„Księga czarów Baby Jagi” to niezwykła publikacja o słowiańskich wierzeniach i praktykach, którą czyta się niczym dobrą baśń, zabierającą nas do minionego świata, o którym warto pamiętać. Bez naszych przodków i dawnej wiary nie byłoby dzisiejszej kultury. Madame Pamita pięknie przekazała mnóstwo ciekawych informacji o ukraińskiej kulturze, tradycjach i wiedzę, która była dawniej przekazywana ustnie. Ta wiedza odeszła wraz nastaniem chrześcijaństwa, ale dzięki takim książkom jak „Księga Baby Jagi”, możemy ponownie sięgnąć po informacje o symbolice i tradycji wschodnioeuropejskiej, która jest także elementem naszych wierzeń i są obecne do dziś.

Autorka sprawia, że wnikamy w atmosferę jej opowieści, mając możliwość usiąść razem z mądrymi kobietami, które swoją wiedzę przekazywały z pokolenia na pokolenie. Każdy z nas ma albo miał babcię, ale dzisiejsze babcie nie mają tej magii w sobie, która obecna była w nich poprzez wiedzę opartą na dawnych wierzeniach i zwyczajach. Opowieści zawarte na kartach tej książki dają możliwość wniknięcia w stare obyczaje, poczucia magii obecnej w nas i wokół nas, gdy siedzimy obok Baby Jagi słuchając jej bajania, a może niebajania.

źr. zdjęcia: amazon.com

Madame Pamita – tarocistka, przewodniczka duchowa i nauczycielka. Czarownica ukraińskiej diaspory. Właścicielka sklepu spirytystycznego Madame Pamita’s Parlour of Wonders. Jest gospodynią programów Hoodoo How To, cotygodniowego Magicznego Q&A Tea Party oraz podcastu Magic and the Law of Attraction.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1243. - "Słowiańskie rośliny czarowne"

Słowiańskie rośliny czarowne

Joanna Laprus

Wydanie: I

Data premiery: 24.10. 2022 r.

Ilość stron:280

Okładka :twarda 

Wymiary:14.5 x 20.5

ISBN: 9788382896299

Wydawca: Świat Książki

Moja ocena: 6/6

„Bądź silna jak ogień,

Potężna jak wiatr.

Bądź zdrowa jak woda,

Bogata jak ziemia.”

Były to czasy, jak pisze autorka na wstępie leksykonu "Słowiańskie rośliny czarowne", gdy już do naszych słowiańskich wierzeń zaczęła wkradać się religia chrześcijańska, ale cały czas „na polach w blasku księżyca można było jeszcze spotkać tańczące Rusałki”, natomiast w „studniach, jeziorach i rzekach mieszkały Wodniki”, a latem można było natknąć się na Południce. Bez względu na czasy, rośliny zawsze odgrywały ważną rolę w życiu człowieka. Nawet, gdy nowa wiara wkroczyła na nasze tereny, nie do końca dawne zwyczaje odeszły w niepamięć. Chociażby wciąż ogradzano domostwa płotem z chrustu, sadzono lipy, by chroniły przed piorunami czy też panny wiły wianki z ruty w kupalną noc. Do dziś zioła stosowane są w naparach, herbatkach kosmetykach i innych zastosowaniach zdrowotnych i obyczajowych.

Prawie rok temu miałam przyjemność zrecenzować książkę „Słowiańskie boginie ziół" napisaną przez panią Joannę Laprus. Zachwyciła mnie ona swoją treścią i wydaniem, więc z niemałym zainteresowaniem sięgnęłam po jej kolejną publikację, nawiązującą niejako do wspomnianego tytułu, a mianowicie „Słowiańskie rośliny czarowne”. Zabiera nas ona do świata przyrody i pokazuje go oczami naszych przodków, ale też słowiańskich mitów, legend i magii.

Autorka podzieliła je na trzy grupy:

Rośliny miłośnicze, czyli takich, które leczyły złamane serce, wzbudzające gorące uczucia, pomagające znaleźć miłość.

Rośliny wiedźmie, czyli takie, które swoją największą moc mają w momencie, gdy noc przemienia się w dzień, ale też o północy i w południe, ale też takie, które „kocha księżyc”. Jest to grupa roślin, które upodobały sobie czarownice i wiedźmy, kapłanki i uzdrowicielki.

Rośliny mocarne, czyli święte i tajemnicze łączące świat widzialny z niewidzialnym, dające ochronę, otulające i wspierające ludzkie działania.

Każdą z tych grup otwierają strony z obrazkami przedstawiającymi Boginie namalowane przez panią Martę Jamróg. Są to tzw. Dzikony, które łączą w sobie świat duchowy, zwierząt i roślin z wierzeniami ludowymi, nadając im charakter magiczny, mistyczny i tajemniczy zarazem. Na kolejnych stronach, po krótkim wstępie danej części, zamieszczone zostały na całej stronie pięknie wykonane akwarelowe wizerunki omawianych roślin wykonane przez panią Martę Sosenkę. Ich sposób przedstawienia przywołują skojarzenia z dawnymi zielnikami tworzonymi przez nasze babki.

O każdej z roślin pani Joanna Laprus snuje wciągającą opowieść, z której dowiadujemy się, kto lubił daną roślinę, jak ona wyglądała, jakie miała właściwości lecznicze i magiczne, jakie wiązały się z nią zwyczaje. Warto przy tym wspomnieć, że to wszystko zostało ujęte w piękną oprawę, gdyż całość ozdabia bajecznie kolorowa okładka ze złotą czcionką podkreślającą tytuł umieszczony na tle zachodzącego słońca. W dole widoczne są różne rośliny, które możemy spotkać na łąkach. Niewątpliwą zaletą jest twarda okładka ze zszywanym brzegiem i wklejki ozdobione tekstami zaklęć.

Książka „Słowiańskie rośliny czarowne” przekazuje wiedzę, która dla naszych przodków była czymś naturalnym, gdyż świat przyrody miał dla nich bardzo ważne znaczenie. Doskonale potrafili współistnieć z Matką Naturą, a ona odwdzięczała się im swoimi zasobami. Dzięki leksykonowi stworzonemu przez panią Joannę Laprus, możemy dzisiaj też skorzystać z bogactwa świata natury i zadbać o to, by wkroczyła ona do naszego otoczenia.

Książkę przeczytałam, dzięki portalowi

i wydawnictwu: