1179. - "O dwóch psach i jednym kocie"

Recenzja przedpremierowa

"O dwóch psach i jednym kocie"

Karina Krawczyk

Wydanie: I

Data premiery: 10 września 2022r.

Liczba stron: 90

Wymiary:180 x 152 mm

Oprawa: miękka

Wydawca: Studio Wydawnicze Million

Moja ocena: 6/6

„Zwierzęta czują tak jak my, ludzie i tylko od człowieka zależy, czy będą szczęśliwe”.

Pies i kot od zawsze uważani są za swoich naturalnych wrogów, gdyż jesteśmy przekonani, że gdy przebywają one razem, wówczas nie może wyniknąć z tego nic dobrego. Wśród ludzi są tacy, którzy są uwielbiają psy, a są tacy, którzy preferują tylko koty. Są też tacy, jak autorka książki „O dwóch psach i jednym kocie”, która kocha oba rodzaje tych zwierząt. Dała temu doskonale wyraz tworząc zabawną historyjkę, w której oddała głos swoim pupilom. We wstępnych słowach tej niewielkiej książeczki napisała, że przedstawione historie wydarzyły się naprawdę. Zostały one przedstawione w nietypowy sposób, bo oczami zwierząt.

„O dwóch psach i jednym kocie” to dowcipne połączenie prozy z komiksowym charakterem opowiadania skierowanego głównie do młodszych czytelników, by mogli spojrzeć na świat z perspektywy zwierząt. Nie jest ona zbyt obszerna, gdyż liczy sobie tylko 90 stron, ale dla dzieci jest to na pewno wystarczająca objętość, by przykuć ich uwagę do tego, co dzieje się na kolejnych kartkach książeczki. Dodatkowo milusińscy mogą dowiedzieć się czegoś więcej o psach i kotach, gdyż autorka sprytnie wplata trochę ciekawostek na ich temat. Teksty w poszczególnych rozdziałach nie są skomplikowane, przekazane w prostych, klarownych słowach i wydrukowane dużymi, wyraźnymi czcionkami. Dodatkowym atutem są żartobliwe rysunki wykonane przez panią Marię Wojewodzic, które uzupełniają to, o czym opowiada w danym momencie Alex.

Miałam już styczność z twórczością pani Kariny Krawczyk przy lekturze książki "Miasteczko głodnych dusz", która reprezentowała gatunek kryminalny. Poza tym tytułem napisała też takie powieści jak „Tajemnica Boga”, „Pułapka pożądania”, „Nazywam się Milion” Larsen. Tym razem debiutuje w zabawnym komiksie, gdzie bohaterami są zwierzęta, z którymi na co dzień mieszka. 

Narratorem jest biały Golden Retriever o imieniu Alex, który żyje w jednym domu wraz Puszkiem, wiecznie zadowolonym z siebie pekińczykiem oraz czarnym kotem, a raczej kotką Ritą. Jego postrzeganie tego, co się wokół niego dzieje oraz sposób opowiadania o tym wywołuje uśmiech i wprawia w dobry humor. Ich właścicielką jest Kari, stąd można łatwo się domyślić, że chodzi o autorkę tej książki panią Karinę Krawczyk, która z dużym poczuciem humoru potrafi nadać swoim czworonogom odpowiednie osobowości i charakter. Obserwujemy różne zdarzenia ujęte w krótkie rozdziały, z których każdy poświęcony jest innemu epizodowi. Są w nich scenki rodzajowe, z którym na pewno nie jeden miłośnik zwierząt miał do czynienia lub doświadczył podobnych zdarzeń. I jak to między kotami i psami bywa, raz jest między nimi lepiej, raz gorzej, ale w efekcie te dwa zabawne pieski i kot malkontent, tworzą razem bardzo zgrane, sympatyczne trio, dla których najważniejsze jest zadowolenie ich opiekunki.

"Ja nie wiem, po co moja pani mówi do kota, przecież on i tak nic z tego nie kuma. To przecież kot."

To doskonała propozycja dla młodszych dzieci i ich rodziców, gdyż pokazuje, że zwierzęta nie są zabawką, lecz stworzeniami empatycznymi, mające swoje potrzeby, czującymi strach, ból, radość i miłość, lubiącymi zabawę i tak jak człowiek, odczuwającymi emocje. Warto uczyć dzieci tego rodzaju wrażliwości, dlatego takie książeczki jak z pewnością utkwią im w pamięci oraz nauczą właściwego traktowania zwierząt i odpowiedzialności.

Książkę przeczytałam, dzięki autorce i wydawnictwu:

W Dniu Dziecka - dla dzieci i nie tylko: KOTOLOTKI

"Kotolotki" to propozycja dla dzieci ale też rodziców, którzy mogą spędzić ze swoimi pociechami aktywny czas. Wydana prze Wydawnictwo Prószyński i S-ka książka opowiada o pewnej kociej rodzinie ale też zawiera edukacyjne ćwiczenia. 

Ursula K. Le Guin

„Kotolotki”

Tytuł oryginału: Catwings

Tłumaczenie: Maciejka Mazan

Premiera: 19 maja 2020

Arcydzieło literatury dziecięcej

Pewnego razu mieszkająca w mieście kotka urodziła czworo kociąt. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że kociaki miały... skrzydła. 

Korzystając z rzadkiej u kotów umiejętności latania, Thelma, Harriet, James i Roger postanawiają udać się w świat, aby go lepiej poznać. Nie wiedzą jednak, że z dala od domu będą czyhać na nie różne niebezpieczeństwa. Czy znajdą bezpieczne schronienie? Czy spotkają po drodze przyjaciół? A co jeśli trafią w złe Ręce?

Przepełnione urzekającym ciepłem historie autorstwa jednej z największych legend literatury fantastycznej to niezapomniana lektura dla całej rodziny.

W niniejszym zbiorze znajdują się wszystkie części cyklu:

KOTOLOTKI

POWRÓT KOTOLOTKÓW

WSPANIAŁY ALEXANDER I KOTOLOTKI

JANE ROZKŁADA SKRZYDŁA

Ursula K. Le Guin (1929-2018) - wielokrotnie nagradzana amerykańska pisarka, której książki należą do kanonu literatury światowej. Autorka powieści, scenariuszy filmowych, esejów, wierszy, tekstów piosenek. Uhonorowana wszelkimi możliwymi nagrodami przyznawanymi twórcom science fiction i fantasy, z Nebulą, Hugo i World Fantasy Award na czele.

481. - "Baśń o dębowym sercu"

Artur Jasiński

Wydanie: I

Data premiery: 7.06.2019

Tłumaczenie: Nie

Język oryginału: polski

Oprawa: Twarda

Format: 148 x 210 mm

Ilość stron: 50

Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska

Redakcja i korekta: dobryredaktor.pl

Skład: Joanna Barbara Gębicka

Projekt okładki: Paweł Kasperek, Jakub Kleczkowski

Ilustracje: Paweł Kasperek

      

"Każdy, kto czyni zło, dobrem zostanie pokonany! A ten, kto niszczy przyrodę, niszczy samego siebie!"

Baśnie to literatura lubiana przez każdego. Dzieci chętnie poznają fantazyjne krainy, stworzenia czy mistyczne miejsca. Dorosłym dają okazję powrotu do dzieciństwa najczęściej wtedy, gdy czytają je swoim milusińskim. Zabierają nas w bajkowy świat, w którym wszystko jest możliwe. Pozwalają zapomnieć o codzienności, nastrajają pozytywnie i zarażają optymizmem. Podobnie jest z bajką pt.: „Baśń o dębowym sercu“.

źr. zdjęcia: psychoskok.pl

Artur Jasiński jest muzykiem, perkusistą i autorem wielu tekstów piosenek. Gra w zespole „DeGree“ i „Acute Mind“. Pochodzi ze Świdnika, w którym mieszka razem z żoną Agnieszką i dwojgiem dzieci: Alicją i Adasiem. Gdy przyszły one na świat, pomyślał, żeby napisać dla nich jakąś bajkę. Zwlekał z tym długo, szukając tematu przewodniego. Pierwotna wersja bajki wyglądała zupełnie inaczej, niż ta, która doczekała się publikacji. Powstał już zarys bohaterów, miejsca ale brakowało rozwinięcia. Pewnego dnia, gdy szedł po córkę do szkoły, na myśl przyszło mu drzewo i wtedy postanowił, że to właśnie drzewo będzie głównym wątkiem jego opowieści. Od tego momentu wszystko potoczyło się szybko, gdyż „Baśń o Dębowym Sercu“ powstała w ciągu tygodnia. 

Ta niewielka książeczka przyciąga wzrok swoim wydaniem pod każdym względem. Przede wszystkim zostałam oczarowana urzekającymi ilustracjami wykonanymi przez, artystę pochodzącego ze Świdnika, pana Pawła Kasperka, które doskonale uzupełniają bajkową opowieść. Zachwycają swoją jakością, kolorystyką i odwzorowaniem szczegółów. Podobnie jest z całą książką, której każda strona ozdobiona została kolorowym motywem liści dębu i żołędziami a czcionka tekstu jest wyraźna, czytelna i duża.

Przysłowiową kropką na „i“ jest obwoluta wykonana z twardego materiału, która stanowi dopełnienie całości i zachęca do zajrzenia do środka. Jej kolorystyka utrzymana została w ciemnych, granatowych barwach, co dodaje jej tajemniczości i lekkiej grozy.

Paweł Kasperek
źr. zdjęcia:
www.bibliotekaswidnik.p

W centrum okładki widać niewielkiego chłopca, który stoi pod potężnym, rozłożystym drzewem. W jego oczach można dostrzec lęk ale i zaciekawienie, a na twarzy - lekki uśmiech. To główny bohater baśni - Antek, którego poznajemy w momencie, gdy bierze on udział w wiecu zwołanym przez jednego z najstarszych i najmądrzejszych mieszkańców wsi. 

Stary Jakub oświadcza, że wkrótce wszyscy będą musieli opuścić ukochane strony, gdyż uciążliwa susza nie ustępuje i coraz trudniej jest tutaj żyć. Jednak najpierw trzeba porozmawiać ze starym dębem rosnącym w odległości „stu sześćdziesięciu dwóch kroków“ od wsi, którego wszyscy się boją i dlatego nazwano go Strasznym Dębem. Mieszkańcy uważają, że za ich nieszczęścia odpowiada właśnie to drzewo,  ponieważ pragnie ono ich zagłady. Dlatego nikt nie miał nigdy odwagi stanąć pod jego rozłożystą koroną.

Nikt, poza Antkiem - mądrym, często nieposłusznym chłopcem, który mieszka w wiosce ze swoją matką. Deklaruje on, że pójdzie porozmawiać z drzewem i dowie się jaka jest przyczyna suszy. Nie spodziewa się, że od niego będzie zależeć los całej wioski. Gdy podchodzi do drzewa, okazuje się, że wszystko wygląda zupełnie inaczej niż sądzono...

Książeczkę przeczytałam tzw. „jednym tchem“, gdyż napisana została bardzo łatwym w odbiorze, działającym na wyobraźnię językiem. Autor nie rozwija nadmiernie warstwy opisowej lecz skupia się na akcji i poszczególnych wątkach. Bajka ma  klasyczną formę opartą na  charakterystycznych elementach dla tego gatunku literackiego i, jak każda bajka, niesie przesłania, które ważne są przez całe życie.   

Główny motyw wyłaniający się z niej dotyczy troski o nasze otoczenie a zwłaszcza o przyrodę, gdyż bez niej nie jesteśmy w stanie przeżyć.

Często można usłyszeć lub zobaczyć we własnej okolicy ścinane drzewa, niszczone środowisko i poczuć zatruwane powietrze. Skutki takiego podejścia autor rysuje już na początku bajki, pokazując jak może wyglądać nasz świat, jeżeli nie zadbamy o przyrodę.

Wokół bajkowej wioski nie ma żadnej roślinności, lasów, kwiatów a nawet krzaków czy trawy. Wyschnięta ziemia, brak wody i roślin sprawia, że ludziom żyje się coraz gorzej. Jedynie drwal Maciej wydaje się być szczęśliwy, syty i bogaty...

„Pola, na których mieszkańcy wioski uprawiali kiedyś wspaniałe zboża, soczyste i kolorowe warzywa oraz najsłodsze owoce, były teraz całkowicie puste, a ziemia spękana i sucha niczym popiół“.

Czyniąc drzewo głównym bohaterem autor zwraca też uwagę na to, by zbyt pochopnie nie oceniać innych, gdyż często pozory mylą. Gdy bliżej przyjrzymy się jakiejś sprawie lub lepiej poznamy daną osobę, wówczas okazuje się, że nasze opinie były niesprawiedliwe i mijały się z prawdą.

Pan Artur Jasiński niewątpliwie ma talent do budowania bajkowej atmosfery, w której nie brakuje magii, smoków, czarnoksiężników czy klasycznej walki dobra ze złem. "Baśń o dębowym sercu” to jego debiut literacki, który uważam za udany. Według mnie jest ona doskonałą propozycją nie tylko dla najmłodszych, ale dla każdego, bez względu na wiek. Warto zaznaczyć, że patronat honorowy nad nią objął burmistrz Świdnika pan Waldemar Jakson.

Fabuła jest tak skonstruowana, by nie wywoływała uczucia strachu u najmłodszych a jedynie rozbudziła ciekawość i działała na wyobraźnię. Nie jest to skomplikowana historia, gdyż można było spodziewać się dobrego zakończenia, jak w każdej bajce, ale nie to jest najważniejsze. Autor zwraca, bowiem uwagę ponadczasowe wartości, których powinniśmy uczyć własne pociechy od najmłodszych lat. Wśród nich na plan pierwszy wysuwa się miłość, szlachetność, odwaga i przyjaźń, które są siłą napędową działań małego Antka.

Czytając "Baśń o Dębowym Sercu" swoim pociechom warto przy okazji uświadamiać im, co jest istotne w życiu, czym się kierować podejmując jakiekolwiek decyzje i jak postępować, by nie szkodzić innym. Przede wszystkim warto im wpajać, że dobro i miłość zawsze zwyciężają a wszelkie zło zostaje pokonane. 

Książkę można kupić m.in. tutaj:

465. - "Smocze skarby"

Krzysztof P. Łabenda

WYDANIE: I

DATA PREMIERY: 1.03.2019

JĘZYK ORYGINAŁU: polski

OPRAWA: Twarda

FORMAT: 140 x 200 mm

ILOŚĆ STRON: 124

Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak

Korekta: Joanna Barbara Gębicka, Robert Olejnik

Skład:  Joanna Barbara Gębicka

Projekt okładki i ilustracje: Krzysztof Kałucki

        

     

„Gdy się nauczysz kochać dzień każdy, 

Swe serce i umysł doskonalić,

Kiedy porzucisz pychę i zawiść,

Wtedy posiądziesz smocze skarby.“

Myśląc o skarbach, najczęściej wyobrażamy sobie skrzynię pełną kosztowności, złota i pieniędzy. Tymczasem nie zawsze mają one wymiar materialny. Przekonał się o tym bohater książki pt.: „Smocze skarby“.

źr.zdjęcia: psychoskok.pl

Krzysztof Piotr Łabenda jest doktorem praw, wieloletnim praktykiem bankowym i pracownikiem naukowo-dydaktycznym uczelni Trójmiasta. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej. Do tej pory miałam okazję przeczytać trzy książki tego autora: „Pierścionek z cyrkonią”, „Wzgórze młynarza” i „Blizny".

Dawno temu istniała piękna kraina Elfidia, w której panowało dobro, miłość, wzajemne zrozumienie i  empatia. Rządził nią dobroduszny król Amor ze swoją ukochaną żoną Gerberą i córeczką - księżniczką Ninolą.  Mieszkańcy nie znali przemocy, złości i nienawiści, kochali smoki, z którymi żyli w pełnej zgodzie i korzystali z darów natury. Ich siłą napędową i życiową było cudowne zboże vitae stworzone przez królową. Dawało ono siłę smokom i zaspokajało głód. 

Jednym z nich jest smok Agapit, którego poznajemy w momencie, gdy jest w trakcie wykonywania ważnej misji, od której zależy istnienie Elfidii, której spokój został zakłócony przez okrutnych Mrocznych szukających smoczych skarbów. Smok jest ranny ale, mimo to, wytrwale podąża do sąsiedniej Poldocji, gdzie ma nadzieję na znalezienie bezpiecznego schronienia. Niestety, mieszkańcy tej krainy boją się smoków i trudno będzie mu wykonać powierzone zadanie. Niespodziewanie znajduje sprzymierzeńca w osobie Marka Dżdżownicy, który pokonuje swoje lęki i odkrywa prawdziwą naturę smoków.

Równolegle do tych fantazyjnych krain istnieje świat w innym wymiarze zwany Zalustrzem. To świat ludzi, do którego Elfidianie nie mają wstępu. Tam, żyje sobie rezolutny chłopiec Franek, który nie spodziewa się jak ważne zadanie czeka na niego w bliskiej przyszłości.

Franek, Marek Dżdżownica i Ninola razem ze smokiem muszą zmierzyć się nie tylko ze złem jakie opanowało baśniową krainę ale też z samym sobą. Czyste serca, odwaga, wytrwałość, przyjaźń i miłość zostają przeciwstawione technologii wykorzystywanej do produkcji i wzmacniania negatywnych cech oraz szerzenia zła. Wszelkie pozytywne uczucia, myśli i działania są karane więzieniem, ciężką pracą oraz cierpieniem. 

„Czasem lepiej zaczekać na to, co los przyniesie i samemu odważnie otworzyć drzwi przygody“

Do tej pory rzadko recenzowałam książki dla dzieci ale „Smocze Skarby“ zwróciły moją uwagę kolorową okładką i osobą autora. Jego powieści dla starszych czytelników, które miałam okazję poznać, pozostawiły po sobie miłe wspomnienie, dlatego byłam ciekawa, czy również tak będzie w przypadku baśni. I nie rozczarowałam się. Opowiedziana historia skierowana jest do najmłodszych ale z ciekawością śledziłam losy bohaterów bajki. 

Historia o smoku Agapicie i Elfidii powstała najpierw dla wnucząt pana Krzysztofa Łabendy: Kostka, Ninki i Oleńki. Jego intencją było przekazanie wszystkim dzieciom wartości, które są bezcenne. Stworzył bajkę, która działa na wyobraźnię i została przystosowana do współczesnych realiów, w jakich obecnie funkcjonują najmłodsi. Łączy ona w sobie fantazyjne, klasyczne elementy baśniowe z nowościami technologicznymi, gadżetami i robotami. Smoki, elfy, cudowne zboże, woda o wzmacniających właściwościach i magia zderzone są z elektroniką, która jest wykorzystywana w niecnym celu. 

Plusem jest przystępny styl pisarski przystosowany do percepcji dzieci, zrozumiały dla każdego i zwięzły, bez zbyt szczegółowych opisów. Akcja dzieje się dynamicznie i obfituje w wiele wydarzeń. Została rozpisana na 10 krótkich rozdziałów, które opatrzone zostały tytułem nawiązującym do głównego wątku danej części. Każdy z nich poprzedzony jest kolorowym rysunkiem ilustrującym opowiadany epizod. Zakończenie, jak w każdej bajce, pozytywne ale nie wszystko kończy się tak jak byśmy chcieli. 

Bajka jest pozytywnym przesłaniem dla najmłodszych czytelników ale również starsze dzieci a nawet dorośli z pewnością odnajdą dla siebie ważne wskazówki i wartości. Od pierwszej strony aż po ostatni akapit jesteśmy wciągnięci w perypetie głównych bohaterów. Autor umiejętnie i stopniowo dodaje poszczególne epizody wzmagając zainteresowanie oraz rozbudzając wyobraźnię. Smocze skarby odkrywamy sami sukcesywnie w trakcie czytania, sugerując się krótkim wstępem, w którym pan Łabenda zaznacza, że:

„Skarby nie zawsze dają się zważyć, zmierzyć. Są i takie, których nie da się wziąć do ręki czy zamknąć w skrzyni.“

Ma on nadzieję, że te skarby, o których opowiada bajka, staną się udziałem każdego dziecka i będą dla nich drogowskazem także w dorosłym życiu. Są to wartości, które warto najmłodszym wszczepiać jak najwcześniej, gdyż im więcej ludzi zachowa w sercu smocze skarby, tym świat będzie lepszy, pełen ciepła, miłości i radości. 

Książkę można kupić m.in. w sklepie:

458. - "Drzewo kurhan i stara wieża"

Marek Pietrachowicz

         

„temu, kto nie wie dokąd płynie, nie sprzyja żaden wiatr“

Miłośników wiedźmy Raiany ucieszy ukazanie się kolejnej związanej z nią części. Jednak akcja książki „Drzewo, kurhan i stara wieża” toczy się głównie wokół jej syna - Caltira.

Opowieść o Caltirze zaczyna się w zaskakujący sposób, bo jeszcze przed jego narodzinami, jako dusza dziecka, które ma się dopiero urodzić. Jesteśmy świadkami ustalania losów chłopca, o którego zatroszczą się siły dobra ale i zawalczą siły zła.

Zanim jednak poznamy historię Caltira, śledzimy dramatyczne dzieje miłości Sigurda i Laetitii, których los jest związany z głównym bohaterem. W efekcie, bowiem, działań Laetitii, Caltir zostaje wysłany do szkoły klasztornej w Farze na nauki. Do swojego rodzinnego kraju wraca po wielu latach i próbach, na jakie był wystawiany na dworze wielmoży Kosmy i jego córek. Tam miał pełnić rolę skryby ale okazało się, że jego pobyt miał zupełnie inny cel …

„Twoim największym wrogiem, którego nauczyłeś się trzymać po kontrolą, ale który nigdy cię nie opuści, jest twoja tęsknota za akceptacją i pochwałą.“

Wracając do swojego kraju nie spodziewał się, że będzie na niego czyhało niebezpieczeństwo ze strony starej wiedźmy Kalimii i przyrodniej siostry Ingrid Białowłosej. Są one związane z dawnymi wierzeniami i nie chcą zmian, które Caltir ma zamiar wprowadzić jako władca klanu. Wspomagając się czarami snują intrygę, która uniemożliwia objęcie tronu przez prawowitego następcę tronu. Musi on szukać pomocy u swojej matki Raiany, bo tylko ona jest w stanie przeciwstawić się potężnej wiedźmie. Wyrusza więc w drogę, by ją odnaleźć…

„zrozumiał, że jedyną osobą, która go potępiała i udzielała mu dezaprobaty, jest on sam.“

Autor stworzył w powieści krainę, która nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistości. W jej poznaniu pomaga mapka zamieszczona na początku książki. To ułatwia rozpoznanie miejsca, w którym dzieje się opisywana akcja. Jej jedyną wadą jest to, że trudno ją odczytać, gdyż czcionka, jaką napisane zostały nazwy krain jest stylizowana na starodawne litery.

„Religia jest mitem, sposobem na sięganie ku nieodkrytemu i niepojętemu bóstwu. Jest drogowskazem, nie zaś celem podróży.“

Styl nawiązuje do średniowiecznego języka lecz tak naprawdę nie wiadomo kiedy dzieje się akcja, gdyż można znaleźć tutaj współczesne wynalazki typu parasolka czy stanik. To czas przemiany w krainie Cormaenu, kiedy wkracza nowa wiara oparta na chrześcijaństwie. Autor ukazuje tu dawne wierzenia w negatywnym świetle, jako świat przesądów, złych czarownic i knujących sekt. Wiara chrześcijańska ma być tą lepszą możliwością, dającą ludziom szczęście, spokój i radość. Dużo tu odniesień do tradycji celtyckiej, słowiańskiej ale też wymyślonych zwyczajów czy rytuałów. Caltir jest przedstawicielem nowej wiary, któremu przeciwstawiają się siły pogańskie. On jako czysty i niewinny musi stawić czoła wszelkim przeciwnościom i pokusom.

„Jeśli dociekliwie poznajesz swoją naturę, nie zbłądzisz a ni nie pójdziesz w obce ślady.“

Przyznam, że nie miałam okazji przeczytać pierwszej i drugiej części przygód Raiany opisanej w książce „Mądrość wiedźmy“ i „Gwiezdna twierdza“ i obawiałam się, że trudno będzie mi odnaleźć się w fabule książki „Drzewo, kurhan i stara wieża“. Jednak trzecia część trylogii daje możliwość śledzenia losów Caltira bez problemów, gdyż stanowi odrębną całość. Odniesienia do wcześniejszych wydarzeń zostały sprytnie przypomniane w trakcie lektury przy okazji dialogów prowadzonych przez osoby występujące w tej historii.

Powieść poleciłabym osobom lubiącym fantazyjne klimaty osadzone w wymyślonej rzeczywistości, gdzie główny bohater musi pokonać samego siebie, swoje lęki i obawy. Poza epizodami przygodowymi są w niej chwile skłaniające do przemyśleń, gdyż w fabułę zostały wkomponowane rozważania filozoficzno – teologiczne. Z pewnością nie jest to opowiadanie dla każdego. Miłośnicy literatury przygodowej i fantasy z magiczną otoczką dawnych wierzeń spędzą na pewno przy niej niezapomniane chwile.

Marek Pietrachowicz jest astrofizykiem i psychologiem klinicznym. Prowadzi studio psychologiczne „Strefa Zrozumienia” w Śródmieściu Warszawy. „Zielony Las Nadziei” był eksperymentem, polegającym na – udanej zdaniem autora, choć ostateczną ocenę pozostawia Czytelnikom – próbie przeniesienia protagonistki swego średniowiecznego cyklu książek „Mądrość Wiedźmy” do czasów współczesnych i obdarzenia jej zdobyczami techniki i myśli późnego XX wieku – czasów jego dzieciństwa. [opis na podstawie notki wydawnictwa Psychoskok]

Książkę można kupić m.in. w sklepie:

Wydanie: I
Data premiery: 20.12.2018
Wydawca: Psychoskok
Język oryginału: polski
Oprawa: Miękka
FORMAT: 140×200 mm
Ilość stron: 212
Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak
Korekta: Emilia Ceglarek, Bogusław Jusiak
Skład: Joanna Barbara Gębicka
Projekt okładki: Jakub Kleczkowski
Ilustarcje na okładce: Andrzej Pietrachowicz (pietrach.deviantart.com)

418. -"Skarb Szeptuchy"

Pati Maczyńska

         

„Wszystko, co nas spotyka, można przekuć w coś dobrego.“

W zeszłym roku miałam okazję przeczytać książkę „Klątwa Nawii”, która została oparta na słowiańskiej mitologii. Zamykając ostatnią kartkę zastanawiałam się, czy nastąpi dalszy ciąg przygód bohaterów. I nie zawiodłam się. W opowiadaniu pt.: „Skarb Szeptuchy“ możemy śledzić dalsze losy sympatycznej rodzinki Sjenów.

źródło zdjęcia: roztoczewita.pl

Pati Maczyńska (Patrycja Anna Maczyńska) urodziła się 16 maja 1978 roku. Mieszka w Świdniku, natomiast pracuje w Lublinie jako położna onkologiczna. Jej jej rodzina pochodzi z Nałęczowa, z którym jest emocjonalnie związana. Mówi o sobie, że jest zwariowaną, samodzielną mamą, lubi sztukę, prace ręczne i podróże. Fascynuje ją świat słowiańskich podań. Dawniej jej pasją był taniec, lecz borelioza i zapalenie stawów uniemożliwiły poświęcenie się im przez kolejne lata. Z tego powodu zwróciła się w kierunku pisarstwa, mimo wrodzonej dysleksji. Zadebiutowała w 2015 roku książką pt.: „Południca ze Świątyni Słońca”. Po niej ukazała się „Klątwa Nawii” z kontynuacją dalszych losów bohaterów. (więcej o autorce w wywiadzie zamieszczonym tutaj)

"dla każdego skarbem może być coś innego."

Trzecia część przygód rodziny Sjenów dzieje się po śmierci cioci Leokadii, której okoliczności poznaliśmy w „Klątwie Nawii“. Podobnie jak poprzednie historie, także i ta zaczyna się przed wieloma wiekami...

Jest rok 237 n.e.. Trwa magiczna Noc Kupały. Poznajemy szeptunkę Tomirę, która opuszcza swoją osadę trzymając w rękach tajemniczą szkatułkę. Znalazła ją w niewielkiej jamie w ziemi zaraz po tym, gdy znalazła kwiat paproci i wypowiedziała życzenie. Zawartość skrzyneczki przeraziła ją. Zrozumiała, że nie może ona dostać się w niepowołane ręce, więc postanowiła ją ukryć. Chowając ją, wyryła na glinianej tabliczce napis wykonany runami: „O nieszczęsny! dostaniesz to, o co poprosisz.“

Mijają lata. Jest rok 1920 n.e. Dworek w Pilaszowicach. Sześcioletnia dziewczynka biega po ogrodzie między lipami, które podobno posadził sam król Jan III Sobieski. W jednej z nich kilka dni temu wypatrzyła dużą dziuplę. Teraz, wykorzystując nieuwagę dorosłych, wchodzi do niej, by sprawdzić jakie tajemnice skrywa. W plątaninie korzeni znajduje niezwykłą kasetkę... „Czyszcząc z błota ten dziwaczny przedmiot nie zauważyła, że część zaschniętej ziemi zdobiły tajemnicze żłobienia. Fragmenty wiadomości Tomiry opadły nierozpoznane na ziemię.“ 

Tą dzieczynką jest Leośka - czyli znana nam ciotka Leokadia o nadprzyrodzonych zdolnościach. Przez kolejne swoje dziewięcdziesiąt pięć lat życia nie zdradziła tajemnicy skarbu szeptuchy...

Przygody rodziny Sjenów osadzone są we współczesności, dlatego rozdział pierwszy przenosi nas w dzisiejsze realia. Właśnie mijają dwa tygodnie od śmierci ukochanej cioci i dwa dni od przyznania przez sąd opieki nad Roksaną. To też szczególny dzień, gdyż Kacper - syn Oriany obchodzi właśnie osiemnaste urodziny. Jest 13 października i wydaje się, że będzie to normalny czas spędzony w gronie rodzinnym... 

Ten, kto czytał dwie poprzednie części przygód rodziny Sjenów, wie, że jest to tylko pozorny spokój...

Podobnie jak w poprzednich powieściach, także i w najnowszej autorka dostarcza nam kolejnych bodźców emocjonalnych, nagłych zwrotów akcji, niespodziewanych sytuacji i rozwiązań. Przybliża regionalne legendy, sekrety, podania i miejsca, które są bliskie jej sercu. Zabiera nas w urokliwe zakątki Nałęczowa, Szlaku Sobieskiego i pięknego Roztocza. W zgrabny sposób łączy ze sobą realne sytuacje z fantazyjnym światem różnych stworów, demonów, zjaw i innych postaci mających swoje źródło w słowiańskich przypowieściach. 

Powieść ma charakter wielowątkowy lecz nie jest zbyt mocno rozbudowana. Tajemnicze postacie, niezwykłe zakątki, dawne wierzenia, zwyczaje i mity dodają jej magiczną, niecodzienną oprawę. To sprawia, że książkę czyta się z przyjemnością i niesłabnącym zainteresowaniem. Jej fabuła prowadzi nas od jednego zdarzenia do drugiego pokazując wydarzenia dziejące się wokół głównej bohaterki - Oriany, jej dzieci, zwłaszcza bliźniaczek i Roksany - dziewczynki o nadprzyrodzonych mocach. Łączy ich wyjątkowa więź emocjonalna umacniana pojawiającymi się problemami, które dzięki wspólnym działaniom, pokazują co jest dla nich ważne. Tym samym uświadamiamy sobie, że w życiu każdego z nas bliskość rodziny, stabilizacja, miłość, zaufanie czy lojalność dają poczucie bezpieczeństwa. Czasami wystarczy drobny gest, miłe słowo, uśmiech, czy rozmowa, by wiedzieć, że jesteśmy szczęśliwi.Sprawiają, że czujemy się potrzebni i kochani.

"Nie kocha się za coś. Kocha się pomimo. Mimo wszystko. Tylko wtedy jest to prawdziwa miłość. Taka bezwarunkowa."

Śledząc kolejne przygody Oriany i jej rodziny mamy możliwość poznania dawnych zwyczajów i wierzeń naszych przodków. To ogromny plus tej książki, gdyż w dzisiejszych czasach zapominamy o tym, że nasza kultura związana jest z religią słowiańską i jej mitami. Na szczęście coraz więcej polskich autorów sięga do tego typu tematów, dzięki czemu młodzi ludzi mogą poznać dawno miniony świat, który żyje w każdym z nas tylko wówczas, gdy o nim pamiętamy.

Książkę można kupić w sklepie: 

Wydanie: I

Data premiery: 1.06.2018

Oprawa : Miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 148 x 210 mm

Ilość stron: 175

Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska

Skład: Jacek Antoniewski

Projekt okładki: Robert Rumak

Redakcja i korekta: Marianna Umerle

Korekta: Emilia Ceglarek

Fotografie: Marek Żołdak, Patrycja Maczyńska