[120/25] - 1833. - "Stewardesa" - Tom I - "Ból w jej oczach"

"Ból w jej oczach"

Cykl: Stewardesa

Tom pierwszy

Kinga Jesman

„Czasami trzeba po prostu skoczyć z klifu,

nie wiedząc, gdzie się wyląduje.”

    - Zainab Salbi

Oglądając jakikolwiek spot reklamowy linii lotniczych Emirates, wyświetlanych w mediach, kuszeni jesteśmy obrazem idealnego świata: eleganckie, perfekcyjnie umalowane stewardesy z uśmiechem zapraszają do luksusowych podróży. W ich spojrzeniach nie widać ani zmęczenia, ani zwątpienia, tylko pewność siebie, harmonię i profesjonalizm. Ale ten obraz, choć estetycznie doskonały, skrywa rzeczywistość, która rzadko dociera do szerszej publiczności. O jednej z takich kobiet opowiada książka „Ból w jej oczach”, która jest początkiem cyklu pt.: „Stewardesa”

Pani Kinga Jesman — autorka kilkunastu książek, z których pięć ukazało się nakładem Skarpy Warszawskiej — w swoim najnowszym cyklu „Stewardesa” odsłania kulisy tego pozornego blasku. Już wcześniej miałam okazję poznać jej styl, czytając „Przekleństwo amuletu”, a teraz odkrywam jeszcze bardziej przejmujące oblicze jej twórczości.

Bohaterką pierwszego tomu jest Nahaar, pracująca jako stewardesa w ekskluzywnych liniach lotniczych w Dubaju. Na pozór wiedzie życie godne pozazdroszczenia: jest piękna, zadbana, ubrana w luksusowe marki, otoczona zapachem eleganckich perfum, a jej praca pozwala zwiedzać najdalsze zakątki świata. Pozorny blask zamienia się w cichy dramat, gdy przyjrzymy się Nahaar z bliska. Jej życie zawodowe, choć ekscytujące, niesie ze sobą ogromne wyrzeczenia. Mąż, od ponad roku pozbawiony pracy, nie jest dla niej oparciem. Codzienna samotność, napięcia w związku i poczucie braku kontroli nad własnym losem odbijają się w jej oczach — tam nie ma błysku, tylko głęboko skrywany smutek, tęsknota za swoją córeczką i zmęczenie. Jej codzienność to samotność, narastające napięcia w związku, brak wsparcia i nieustanne wyrzeczenia. Gdy w pewnym momencie pojawia się młody, zamożny Emiratczyk, który okazuje Nahaar szczere zainteresowanie, w głowie kobiety rodzi się dylemat: czy dać się ponieść emocjom i pozwolić sobie na chwilę osobistego szczęścia, czy raczej wybrać trudniejszą, bardziej rozsądną drogę, poświęcając swoje pragnienia dla dobra rodziny?

Każdy rozdział książki poprzedzają cytaty dwóch niezwykłych kobiet — Zainab Salbi i Nadii Murad. To odważne aktywistki, które głośno mówią o krzywdzie kobiet i stanowią żywą inspirację dla tej opowieści. Ich słowa dodają głębi historii Nahaar i współgrają z wydarzeniami w poszczególnych epizodach. Ich historię autorka przybliżyła w posłowiu, pokazując że siła kobiet nie zna granic, a ich wytrzymałość w najtrudniejszych warunkach zasługuje na podziw.

„Stewardesa. Ból w jej oczach” to nie tylko poruszający romans z mocnym tłem obyczajowym, ale także wnikliwy obraz kultury arabskiej. Autorka — od lat mieszkająca w Dubaju — z wyczuciem i autentycznością ukazuje rzeczywistość życia w Emiratach Arabskich. Wplata w narrację motywy społeczne, kulturowe i polityczne, ukazuje sytuację kobiet w Iranie, a także konfrontuje stereotypy, które zniekształcają obraz Bliskiego Wschodu. Pokazuje zderzenie kobiecych ambicji z tradycyjną mentalnością, opowiada o sytuacji kobiet w Iranie oraz o tym, jak stereotypy na temat życia na Bliskim Wschodzie nie zawsze mają pokrycie w rzeczywistości.

Kinga Jesman nie ocenia, a raczej przedstawia obrazy, które zmuszają do refleksji i pozwalają zajrzeć pod powierzchnię „orientalnego snu”. W fikcyjną fabułę sprytnie zostały wplecione informacje zwyczajach w Dubaju, sytuacji kobiet irańskich, kulturze i realiach życia w Emiratach Arabskich. Na tym tle z precyzją maluje portret kobiety, która codziennie musi godzić wizerunek profesjonalnej i uśmiechniętej stewardesy z trudami dnia codziennego, pełnego emocjonalnych turbulencji.

Ogromnym wsparciem jest dla niej Mina, z którą łączą ją nie tylko relacje zawodowe, ale przede wszystkim przyjacielskie. Mina jest przykładem kobiety, którą można nazwać wyzwoloną, pragnącą żyć według własnych zasad, ale i ona przekonuje się, że nie wszystko w tym świecie nie wszystko jest takie kolorowe, jak by chciała. Pani Jesman zdradziła na koniec, że to właśnie Mina będzie bohaterką drugiego tomu serii opowiadającej o życiu stewardes, więc chętnie poznałabym tę historię. Styl, w jaki prowadzona jest opowieść wciąga, wzrusza, wywołuje refleksje i różne emocje.

„Ból w jej oczach” to powieść, która zostaje w pamięci — jak cichy ślad emocji po długim locie. „Ból w jej oczach” zaprasza do odkrywania świata, w którym piękno splata się z trudnymi wyborami, a codzienność podlega sztywnym, często niepisanym zasadom. Autorka odkrywa kulturę arabskiej, w której piękno splata się z niełatwymi zasadami, a życie codzienne podlega sztywnym, często niepisanym i surowym regułom.

Książkę otrzymałam w Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 04.06.2025r.

Ilość stron: 336

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 204 x 136 mm

ISBN: 978-83-8329-857-3

Wydawca: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 5/6

[87/25] - 1800. - "Potępione" #1

"Potępione"

Tom pierwszy

Agata Kabza-Papuga

„Zmarłe dusze to zwyczajni ludzie, 

którzy po prostu żyją w innej krainie. 

Są dokładnie tacy sami jak my.”

Fantasy nie jest moim ulubionym gatunkiem, więc sięgam po niego rzadko. Jednak okładka książki pt.: „Potępione” i opis na jej tylnej stronie skutecznie mnie zachęciły do lektury.

Blurb książki jest dosyć obszerny, ale stanowi jedynie wprowadzenie do tego, co czeka czytelnika na jej kartach. Już od pierwszych stron autorka intryguje, otwierając historię trzyczęściowym prologiem. Najpierw skłania do refleksji nad Śmiercią, następnie przenosi nas do momentu, gdy Marysia Chotecka ma 17 lat. Jej los pozostaje tajemnicą, lecz można wyczuć, że nie spotkało jej nic dobrego. Odpowiedź na tę zagadkę pojawia się dopiero w ostatniej scenie powieści. Następnie, poprzez baśniowy epizod „Początek”, cofamy się o pięć lat, gdy Marysia miała 12 lat.

To wtedy jej życie zaczyna się zmieniać – przeprowadzka z Gdańska do Podkowy pod Warszawą, nowa szkoła, nowe otoczenie. Marysia jest osobą wycofaną, niepewną siebie i nieśmiałą, a szkoła napawa ją lękiem. Rówieśnicy są wobec niej okrutni, drwią z jej rysunków – ponurych, mrocznych obrazów, które przypominają sny dręczące ją każdej nocy. Marysia nie rozumie ich znaczenia, ale czuje, że kryje się za nimi coś więcej.

Wkrótce dochodzi do tragicznych wydarzeń, które na zawsze odmienią jej życie. W ręce dziewczyny trafia niezwykły medalion, będący częścią większej całości. Połączony w jedność, ma moc otwierania Granicy między światami Żywych i Umarłych. A w snach Marysi pojawiają się Uśpieni, którzy wyraźnie chcą takim jak ona, nosicielkom medalionu, coś przekazać. Bo takich jak ona, jest więcej, a dokładnie jeszcze są trzy nosicielki medalionu, a ten specyficzny wisior ma swoją moc przyciągania do siebie osoby z nim związane.

„Potępione” to debiut pani Agata Kabza-Papugi, w co trudno uwierzyć, bo styl, jak i pomysł na powieść jest bez zarzutu. Trudno mi się do czegoś przyczepić, no, chyba że do objętości książki, która ma ponad 500 stron, co dla mnie jest z reguły przerażające. Często bowiem młodzi pisarze mają ambicje tworzyć obszerne historie z wieloma zbędnymi szczegółami. W tym przypadku jest inaczej, gdyż każdy epizod, zdanie, fraza są przemyślane i potrzebne, a czytanie przebiega szybko, gdyż z każdą kolejną stroną historia wciąga całkowicie, ale nie od razu, gdyż po intrygującym wstępie, akcja nieco zwalnia, ale nie na długo, gdyż kolejne zdarzenia pojawiają się znacznie szybciej, a ostatnie rozdziały to już prawdziwe, emocjonalne tornado emocji. Do tego ważne jest, że wydawnictwo Spark zdecydowało się na druk dosyć wyraźną czcionką, która z pewnością ułatwi czytanie osobom o słabszym wzroku. Jedynie miękka okładka i klejona brzegi nie gwarantują trwałości, przy tak grubej książce.

Autorka zastosowała ciekawą formę narracji – historię obserwujemy z perspektywy kilku bohaterów. Główna postać to Marysia, ale jej losy przeplatają się z historiami innych osób, których tajemnice odkrywamy stopniowo. Narracja trzecioosobowa ograniczona sprawia, że każdy rozdział skupia się na jednej postaci, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć ich emocje i decyzje.

To jedna z najlepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam, szczególnie ze względu na ciekawą mieszankę gatunkową. Choć trudno przyporządkować ją do jednego rodzaju, najbliżej jej do Low Fantasy, gdyż świat przedstawiony jest rzeczywisty, a bohaterowie wyglądają zwyczajnie. Nie ma tu fantastycznych stworzeń czy odległych, nierealnych krain, a wręcz przeciwnie, akcja osadzona jest w miejscach znanych, które można znaleźć na mapie. Nie czuć grozy, lecz raczej emocjonalne napięcie wynikające z losów bohaterów. W ten rzeczywisty świat wpleciony jest wątek magii subtelnie splatającej się z codziennością i związany z czterema medalionami, jak sugeruje opis, ale właściwie jest to jeden wisior, tylko podzielony na części.

Agata Kabza-Papuga porusza wiele życiowych tematów, ukazując problemy, z jakimi mierzą się jej postacie. Jednocześnie łączy kilka gatunków – znajdziemy tu wątki kryminalne, niewyjaśnione zdarzenia, elementy romansu w stylu YA, sensację, thriller i oczywiście fantasy osadzone w rzeczywistym świecie. Finał jest tak nieoczywisty, że musiałam przeczytać go jeszcze raz, by w pełni zrozumieć jego wymowę. Tym samym autorka daje subtelny znak, że to jeszcze nie koniec tej historii – a ja z niecierpliwością czekam na jej kontynuację.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu

Wydanie: I
Data premiery: 14.04.2025r.
Ilość stron: 540
Wymiary: 205 x 145 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-974468-0-9
Wydawnictwo: SPARK LINE
Moja ocena: 6/6

[84/25] - 1797. - "Sekrety Pragi"

"Sekrety Pragi"

Seria: "Sekrety"

Wojciech Kantor

„Praga nie wypuszcza. Nie wypuści żadnego z nas.

To mateczka z pazurami.”

Praga to miasto, w którym bardzo łatwo się zakochać, gdy wędrujemy po jej urokliwych zakątkach, spacerujemy po Moście Karola, zwiedzamy Zamek Praski, podziwiamy Złotą Uliczkę czy zachwycamy się wspaniałym spektaklem muzycznym Krizikovej Fontanny i wieloma innymi atrakcjami, jakie oferuje nam czeska stolica. Są to miejsca obowiązkowe, które trzeba zobaczyć, ale nie każdy zna wszystkie tajemnice, jakie skrywa to piękne miasto. Ich odkrywanie umożliwia książka „Sekrety Pragi” napisana przez pasjonata, przewodnika Wojciecha Kantora, który o Pradze wie niemal wszystko.

Książka należy do bestsellerowej serii Księżego Młyna - "Sekrety" w której ukazało się już kilkadziesiąt publikacji odkrywających sekrety różnych miejsc na świecie. Nie jest to przewodnik po Pradze, według którego możemy się poruszać po niej, ale zbiór wielu ciekawostek związanych z obiektami, zabytkami, znanymi postaciami, wydarzeniami historycznymi i detalami, na które zwykły turysta nie zwraca uwagi. 

Wnętrze publikacji „Sekrety Pragi” jest niestety, tylko czarno-białe, ale oprawione w twardą, kolorową okładkę ze zszywanymi brzegami, a to gwarantuje trwałość w użytkowaniu. Książka została wydana w dużym formacie i nie jest gruba, bo liczy sobie zaledwie 150 stron samego tekstu o Pradze. Jedyną trudność może stanowić czytanie osobom o słabszym wzroku, bo została wydrukowana małą czcionką. 

Pan Wojciech Kantor przybliża sylwetki znanych postaci, takich jak Franz Kafka czy książę Karel Schwarzenberg, Josip Plečnik, Bohumil Hrabal, Jan Laichter i Jan  Kotěra, którzy mieli ogromny wpływ na historię tego miasta. Nie mogło też zabraknąć opowieści o słynnym wojaku Szwejku, który od zawsze kojarzony jest z czeską stolicą, Karela Gotta, gwiazdy o „złotym głosie, ale też opowieści o czeskich kulinarnych smakach. Poznajemy też ciekawostki wielu zakątków i charakterystycznych miejsc, takich jak chociażby Wieża Petřín, często nazywana „młodszą siostrą” paryskiej Wieży Eiffla, „Praski Hollywood”, jak mówi się o Tarasach Barrandova, malownicza wyspa Kampa z magicznym klimatem zwana Małą Straną czy ulubione miejsce Vaclava Havla i wiele innych, co tylko potwierdza, że Praga kryje w sobie nieskończoną ilość niespodzianek.

Doceniam ogromną pracę, jaką wykonał pan Kantor w swoją publikację, którą opracował na podstawie bogatej bibliografii złożonej z prac różnych autorów, w tym czeskich i własnych. Czuć w każdym tekście pasję, z jaką autor przekazuje nam swoją wiedzę. Pokazuje różne oblicza miasta, zarówno obecne, jak i sprzed wielu lat. Po jego opowieściach moje spojrzenie na Pragę jest zupełnie inne i mam nadzieję, że z takim wizerunkiem i tyloma historiami moja wizyta w Pradze będzie pełniejsza i bardziej świadoma tego, co oglądam.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu 

Wydanie: I

Data premiery: 23.09.2024r.
Ilość stron: 158
Wymiary: 165 x 235 mm
Oprawa: twarda
ISBN: 978-83-7729-768-1
Wydawnictwo: Księży Młyn Dom Wydawniczy

Moja ocena: 5/6

[75/25] - 1788. - "Przekleństwo amuletu"

"Przekleństwo amuletu"

Kinga Jesman

„Zło potrafi zaatakować, 

kiedy się go zbyt gorliwie szuka.”

Od wieków ludzie poszukiwali sposobów na wpływanie na swój los – chronienie się przed nieszczęściem, przyciąganie powodzenia czy odpieranie złych mocy. W różnych kulturach amulety stały się symbolem nadziei, sposobem na walkę z niepewnością oraz próbą odnalezienia poczucia kontroli w świecie, który często wydaje się chaotyczny i nieprzewidywalny. Niektórzy noszą je w przekonaniu, że rzeczywiście mają magiczne właściwości, inni traktują je jako mentalne wsparcie, coś, co dodaje otuchy w trudnych chwilach i pomaga zachować wiarę w lepszą przyszłość.

W powieści „Przekleństwo amuletu” jeden z takich magicznych przedmiotów nie jest jedynie rzeczą, lecz kluczem do wydarzeń, które wykraczają poza ludzką percepcję. Autorka napisała intrygującą, niepokojącą i wypełnioną emocjami historię, w której bohaterka gubi się w tym, co się wokół niej dzieje.

Autorka od wielu lat mieszka w Dubaju, więc doskonale zna panujące tam zwyczaje, tradycje i przekonania, co nadaje powieści wyjątkowego realizmu i autentyczności. Zabiera nas w świat owiany mitami, pokazując, jak niewiele wiemy o arabskiej kulturze, jej głęboko zakorzenionych wierzeniach oraz rytuałach związanych z amuletami.

Prolog należy do Gamili, która w kilku słowach przybliża swoją historię, lecz celowo unika szczegółów. Wiadomo jedynie, że przeszła przez dramatyczne wydarzenia, a obecnie prowadzi podwójne życie pod zmienionym imieniem. Twierdzi, że znalazła schronienie w „najwspanialszym muzułmańskim kraju”, lecz im więcej dowiadujemy się o jej losach – jak również o perspektywie jej współlokatorki – tym bardziej zaczynamy poddawać tę opinię w wątpliwość.

Przez pozostałą część fabuły śledzimy wszystko poprzez narrację Zainab, która rok wcześniej zamieszkała z Gamilą, nie mając pojęcia o jej prawdziwej tożsamości i przeszłości. Przez kilkanaście miesięcy dzieliły codzienność, lecz dopiero gdy Gamila nagle znika, Zainab zaczyna rozumieć, że jej przyjaciółka skrywała znacznie więcej, niż mogła przypuszczać. 

Z jednej strony „Przekleństwo amuletu” intryguje i przyciąga uwagę, zmuszając nas do podążania za wydarzeniami. Z drugiej – niektóre wątki rozwijają się zbyt szybko, a inne pozostają niedopowiedziane, przez co finalnie nie wszystko zostaje wyjaśnione. Kinga Jesman zgrabnie wplata motyw oddziaływania amuletu, ale też ale nadaje mu nieco demonicznego znaczenia, niemającego nic wspólnego z prawdziwym jego działaniem ochronnym. Tajemniczości dodaje mroczna organizacja, która wydaje się powiązana z evil eye, ale też pojawiające się niewyjaśnione zdarzenia, czy dziwni osobnicy.

Historia zaginięcia Gamili pozornie otrzymuje rozwiązanie, lecz epilog całkowicie burzy ten obraz, pozostawiając uczucie niedosytu i niepewności. Choć książka sprawia wrażenie jednotomowej opowieści, jej zakończenie ma otwarty charakter, pozostawiając miejsce na dalszą interpretację. Rozczarowujący może być także wątek romansu, który zostaje ledwie zaznaczony, a zanim zdąży się rozwinąć, zostaje urwany, nie pozostawiając czytelnikowi satysfakcji.

Jednym z największych atutów powieści jest tło wydarzeń – autorka przybliża czytelnikom kulturę arabską, ukazując zarówno jej piękno, jak i skomplikowane zasady rządzące społeczeństwem. Szczególnie interesujące są informacje dotyczące amuletów, ich historii i roli w wierzeniach różnych kultur.

„Przekleństwo amuletu” to powieść, której bliżej do thrillera sensacyjnego, niż obyczajowej. Pełno w niej tajemnic, napięcia i mistycznej atmosfery, która skłania do refleksji nad wiarą, przeznaczeniem i wpływem tradycji na ludzkie życie. Mimo pewnych niedociągnięć w fabule, książka angażuje, prowokuje do myślenia i oferuje ciekawy wgląd w kulturowe aspekty związane z talizmanami. Powieść pokazuje, że nadajemy przedmiotom różne znaczenie, a ich wpływ na nasze życie zależy często od naszej wiary i przekonań. Czasem to, w co wierzymy, może prowadzić nas do prawdy… lub sprowadzać na niebezpieczną ścieżkę.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 26.03.2025r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8329-766-8

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 4/6

[54/25] -1767. - "Złote godziny"

"Złote godziny"

Iwona Klimczak

„jak pan Bóg coś zabiera, to daje coś innego, tylko trzeba umieć to znaleźć”

Powyższy cytat uzupełniłabym jeszcze stwierdzenie, że trzeba to coś nie tylko znaleźć, ale też dostrzec. To jedno z przesłań, które wyłania się z powieści „Złote godziny”. Pani Iwona Klimczak pokazuje w niej, że życie nie lubi pustki.  Kiedy coś lub kogoś tracimy, życie często przynosi niespodzianki, które wypełniają pustkę. We wszechświecie bowiem wszystko musi być w równowadze, nawet jeżeli dotyczy to śmierci kogoś bliskiego. 

Przekonała się o tym Alicja Olszewska, która była z Markiem w związku małżeńskim przez trzydzieści pięć lat, ale znali się ponad czterdzieści lat.  Była zatem przekonana, że zna męża bardzo dobrze. Teraz, po jego tragicznym odejściu, okazuje się, że nie wszystko w ich wspólnym życiu było takie, jak się jej wydawało.  Alicja odkrywa sekrety, które burzą jej dotychczasowy obraz męża, z którym spędziła wiele lat. Dociera do niej, że jej życie było iluzją od kilku lat.  To zmusza ją do przewartościowania swojej przeszłości i budowania nowego życia od podstaw.

"Złote godziny" to powieść, która urzeka swoją piękną okładką, chociaż grafika może wprowadzać w błąd, gdyż sugeruje jakąś opowieść ze starożytnym manuskryptem, albo w takich klimatach. Nic bardziej mylnego, bo jest to historia o kobiecie, która na nowo musi nauczyć się żyć po śmierci swego męża, Marka. 

Pani Klimczak napisała oryginalną historię, niepowielającą znanych standardów. Opowiada o kobiecie dojrzałej, która po śmierci męża czuje pustkę i nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Dotyka emocjonalnych zakamarków duszy bohaterki, ukazując jej wątpliwości, cierpienie, tęsknotę, smutek, ale także rozczarowanie i złość po poznaniu sekretu Marka. Skłania tym refleksji nad relacjami i zaufaniem między dwojgiem ludzi, którzy są ze sobą przez wiele lat, a tak naprawdę okazuje się, ze niewiele o sobie wiemy. Można być z kimś bardzo długo, ale i tak okazuje się, że tak naprawdę możemy nie wiedzieć, kim naprawdę jest osoba, z którą spędziliśmy większą część swojego życia. 

Drugą kwestią, jaka wyłania się z tej historii dotyczy miłości po pięćdziesiątce, gdy pojawia się w okresie żałoby. Pokazuje, że nie jest ona zarezerwowana tylko dla młodych ludzi. Potrafi pojawić się w najmniej spodziewanym momencie, dając szansę na doświadczanie pięknych lat u boku kogoś, z kim nie czujemy się samotni. 

„Złote godziny” jest nie tylko historią o stracie, ale także o odkrywaniu prawdy i odnajdywaniu siły, by zmierzyć się z życiem na nowo. Jej poszczególne wątki płyną zgodnym nurtem, wzajemnie się uzupełniając i ukazując życiowe dylematy, z którymi może identyfikować się niejedna osoba. 

Autorka uwidacznia stereotypy funkcjonujące w społeczeństwie dotyczące życia osób zbliżających się do wieku emerytalnego. Istnieją określone przekonania, że dla nich minął już najlepszy czas i nie wszystko „wypada” im robić. Zostały one wyrażone w osobach dorosłych dzieci Alicji, które mają swoje życie, ale niezbyt przychylnie patrzą na to, co dzieje się u ich matki. Tymczasem ma ona prawo do bycia sobą, nawet, jeżeli wykracza to poza granice wyznaczane przez innych. 

Złota godzina to jedna z piękniejszych chwil dnia, tuż po pierwszej godzinie następującej po wschodzie słońca i ostatnia godzina przed zachodem słońca, w której powstaje ciepłe, naturalne światło. Znaczenie tego zjawiska w powieści każdy powinien odkryć na własną rękę. Dla mnie jest ono symbolem pięknego uczucia, które rodzi się po jakimś etapie życia, o który mówi się, że najpiękniejsze chwile mamy za sobą. Tymczasem historia Alicji, pokazuje, że mogą one zaistnieć w każdym momencie, zwłaszcza gdy się tego nie spodziewamy. I nie ma znaczenia, czy mamy dwadzieścia lat, czy ponad pięćdziesiąt i więcej. Samotność jest stanem, który zaczyna doskwierać, gdy większą część swego życia nie byliśmy sami. Nieważne bowiem jest, gdzie jesteśmy, jakie zadania wykonujemy, gdzie podróżujemy, co widzimy i odczuwamy. Ważne, by mieć kogoś u swego boku, z kim można cieszyć się każdą przeżywaną chwilą. 

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 27.02.2025r.

Ilość stron: 210

Wymiary: 210x150 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-971188-2-9

Wydawnictwo: IKA. Iwona Klimczak

Moja ocena: 6/6

[47/25] -1760. - "Córka z Werony" - Tom I

"Córka z Werony"

Tom pierwszy

Christina Dodd

„Każda kobieta jest wielowymiarowa 

sama w sobie.”

Historia Romeo i Julii to jeden z najbardziej znanych dramatów w dziejach literatury. Okazuje się, że ta słynna para żyje szczęśliwie w Weronie, wychowując dzieci i ciesząc się udanym życiem. Nigdy nie przepadałam za nieszczęśliwymi zakończeniami, które autorzy niejednokrotnie stosują, dlatego tytuł książki „Córka z Werony” od razu mnie zaintrygował.

Autorka odważnie i w sposób wiarygodny przekształciła losy najsłynniejszej pary, o czym dowiadujemy się od razu na pierwszych stronach książki. Wprowadza nas do niej Rosalina Monteki - najstarsza córka Romeo i Julii, ujawniając prawdziwą, skróconą wersję opowieści o miłości swoich rodziców. Nigdy nie lubiłam zakończenia napisanego przez Szekspira, więc takie alternatywne zakończenie losów słynnej pary, bardziej mi odpowiadało.

Dziewczyna nie tylko ujawnia prawdę o przeszłości swoich rodziców, ale także staje się bohaterką własnej, niezwykle intrygującej historii, która pokazuje, że historia lubi się powtarzać, jeżeli chodzi o uczucia. W jej życiu pojawia się bowiem pewien piękny młodzieniec, który zawładnął jej sercem od razu, ale niestety, nie jest akceptowany przez rodziców, a do tego pochodzi z rodu, który jest od zawsze wrogiem Monteki. Jest jeszcze jedna przeszkoda, Rosalina ma wyjść za mąż za obleśnego rozpustnika, z jakiego uważany jest książę Leir Stefano. Do tej pory udawało się jej odrzucać wszelkich zalotników, bo nie spieszno jej było do roli żony. Teraz, gdy wydaje się, że Rosalina nie innej alternatywy, podczas balu zaręczynowego dochodzi do brutalnego morderstwa jej niedoszłego męża, co zmienia bieg wydarzeń i wciąga bohaterkę w pełen tajemnic świat intryg. Od tego momentu akcja nabiera tempa, a tajemnica morderstwa staje się punktem zwrotnym w życiu Rosaliny.

Gdy sięgałam po „Córkę Werony”, byłam ogromnie ciekawa, jak autorka wykorzysta znany motyw na nowo interpretując go w odświeżający sposób. Zaskoczyła mnie tym, że nie jest to romans w czystej postaci, ale opowieść pełna zaskakujących zwrotów akcji z wykorzystaniem motywu romantycznego, kryminalnego i przygodowego z lekkim zabarwieniem humorystycznym. Dzięki temu czyta się ja szybko, z każdą stroną robi się intrygująco, tajemniczo, ale też niebezpiecznie. Możemy obserwować próby odkrycia winnego śmierci Stefano i jak się okazuje, nie tylko jego z wykorzystaniem średniowiecznych metod, które w dużej mierze oparte były na domysłach, spostrzegawczości i umiejętności łączenia faktów.

Czas akcji nie jest jednoznacznie określony, ale biorąc pod uwagę, że dramat „Romeo i Julia” powstał w XVI wieku, więc również „Córka z Werony” toczy się w realiach tzw. Złotego Wieku” jak nazywany był renesans. Tłem dla tej historii jest Werona, malowniczo i klimatycznie przedstawiona przez autorkę. Można poczuć zmysłową i współgrającą z miejscem wydarzeń atmosferę powieści, poczuć zapachy włoskiej kuchni, wędrować urokliwi zaułkami miasta i poznawać zwyczaje panujące wśród ówczesnej arystokracji. Jedyne, co nieco kłóci się z tym obrazem, to dialogi, które raczej przypominają współczesny sposób wypowiadania się, a to ujmuje trochę klimatu tamtym czasom.

„Córka z Werony” jest pierwszą częścią serii z córką Julii i Romeo, która intryguje i wciąga w swoje kolejne epizody. Z pewnością to nietypowa historia, inna niż wszystkie, jakie miałam do tej pory możliwość przeczytać, w której przeplatają się liczne wątki, galeria charakterystycznych postaci i niestandardowe rozwijanie sytuacji. Byłam pod wrażeniem, w jaki sposób pani Christina Dodd żongluje słowem wykorzystując znane elementy literackie wplatając je w klasyczną formę romansu typowego dla epoki Szekspira i literatury angielskiej.

To propozycja dla tych czytelników, którzy lubią impresje literackie łączące klasyczne formy z nowoczesnym spojrzeniem na znane tematy. Powieść zabiera nas w świat wypełniony tajemnicami, intrygami, niebezpieczeństwami i uczuciami z szesnastowieczną Weroną w tle.

„Córka z Werony” jest intrygującym początek serii i mam nadzieję, że następne tomy szybko ukażą się w języku polskim, by ponownie przenieść mnie do klimatycznego świata szesnastowiecznej Werony mnie do klimatycznego świata szesnastowiecznej Werony. Mam nadzieję, że dalsze części dostarczą jeszcze więcej wciągających tajemnic, dużych emocji, ale też pogłębi tajemniczość fabuły i bardziej rozwinie relacje między postaciami, dostarczając jeszcze większych pozytywnych wrażeń.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 12.02.2025r.

Ilość stron: 352

Wymiary: 205 x 135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginalny: Daughter of fair Verona

Tłumaczenie: Agnieszka Kalus

ISBN: 978-83-8329-720-0

Wydawca: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 5/6

[46/25] -1759. - "Kość niezgody"

"Kość niezgody"

Monika Lech

„Jak się człowiek dobrze wokół obejrzy,

to nowe w życiu zawsze znajdzie.”

Patrząc na uroczą okładkę książki „Kość niezgody”, można odnieść wrażenie, że czeka nas romantyczna, sentymentalna i emocjonalną historię. Natomiast opis sugerował kryminalną opowieść z domieszką humoru. Jednak podczas lektury moje oczekiwania szybko się zmieniły, więc mój entuzjazm nieco zmalał.

Moje pierwsze zaskoczenie przy tej książce, gdy otworzyłam pierwszą jej stronę i ujrzałam datę 24 stycznia 2059 roku. Trudno mi było to zrozumieć, bo nic futurystycznego nie zauważyłam, gdyż realia są takie, jakie znamy obecnie, więc różnica w czasie nie była dla mnie czymś niezwykłym. Drugie zaskoczenie nastąpiło, gdy poznałam wiek bohaterek. Spodziewałam się, że Ola i Basia to co najmniej kobiety gdzieś około trzydziestki, ale okazało się, że mają gdzieś pomiędzy 50 a 60 lat. Postanowiły zrobić sobie urlop i poleciały do Rzymu. Mimo to z początku nic mnie nie zdziwiło, bo wszystko zaczyna się zwyczajnie i monotonnie, gdy Ola i Baśka lądują na włoskim lotnisku. Czekając na bagaże obserwują ludzi i próbują zgadywać, kim są, czyli zaczyna się zwyczajnie i w ogóle nie jest odczuwalne, że historia ma swój początek prawie ćwierć wieku później od naszej współczesności.

Jednak im dalej, tym robiło się coraz dziwniej, bo najpierw kobiety rozmawiają o sprawach i tylko one rozumieją, o co im chodzi. Wspominają osoby i sytuacje, które pozostają niejasne, co to wprowadza trochę zamieszania. Potem robi się jeszcze dziwniej, bo pojawiają się jacyś osobnicy o nadludzkich zdolnościach, którzy wyraźnie obserwują bohaterki i trudno określić kim są. W trakcie czytania dostrzec można, że historia łączy w sobie elementy fantasy, science fiction, obyczajowe, komediowe, kryminalne i przygodowe, co czyni ją trudną do jednoznacznego zaszufladkowania.

Fabuła rozkręca się wolno, chociaż nie brakuje wielu wydarzeń i zwrotów akcji. Poszczególne wątki rozgrywają się w realnych warunkach na tle włoskich klimatów, zabytków, zaułkach, nie tylko Rzymu, ale też jego okolic. Choć akcja rozgrywa się w 2059 roku, realia niewiele różnią się od znanych nam współczesnych.

Pani Monika Lech jest pisarką, która lubi tworzyć powieści w takich różnorodnych klimatach i to doskonale jest widoczne w książce „Kość niezgody”. Skierowana jest ona do czytelników lubiących połączenie naszych współczesnych realiów z domieszką fantasy i miksem gatunkowym. Mnie jednak nie porwała, być może dlatego, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego od tej historii.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta

Data premiery: 30.01.2025 r.

Ilość stron: 366

Okładka: miękka

Wymiary: 210x135 mm

ISBN: 978-83-67875-74-5

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 3/6

[26./25] -1739. - "Śmiertelna gra"

"Śmiertelna gra"

Cameron Smith

„Niektóre gatunki są lepiej przystosowane do radzenia sobie z drapieżnikami, ale ostatecznie wilk, lew, a nawet hiena zawsze dostają to, czego chcą.”

Rywalizacja jest wpisana w ludzką naturę, więc od zawsze człowiek lubił wykazywać się swoimi umiejętnościami, a wygrana przynosiła mu satysfakcję. Stąd, być może jest na przestrzeni wieków pojawiało się tak wiele wyzwań, próby sił, wyścigów czy zadań do wykonania. Dzisiaj także pełno jest okazji, by sprawdzić się w różnych testach, egzaminach, popularnych escape roomach lub konkurencjach organizowanych przez różne stacje tzw. reality show lub teleturniejach. W tego rodzaju produkcjach i wyzwaniach wiemy, że nic złego nie spotka uczestników, a tej pewności nie mieli bohaterowie książki „Śmiertelna gra”.

Już patrząc na tytuł od razu wiadomo, że zawodników nie spotka w tej grze nic miłego. Uczestnikami są w większości młodzi ludzie (poza jednym wyjątkiem), którzy dali się wciągnąć w pozornie niewinną zabawę. Zachęceni prostymi zadaniami zlecanymi im przez tajemniczego osobnika mailem, nie wyczuwali w tym wszystkim niczego złego. Nikt nie spodziewał się, że każdy z nich bierze udział w specyficznym wyścigu będącym rodzajem selekcji do głównego „przedstawienia”.

Na okładce znajduje się informacja, że to propozycja dla fanów serialu „Squid game”. Ja do nich nie należę i nigdy nie słyszałam o tej produkcji, ale opis książki zachęcił mnie do sięgnięcia po nią. Jednak w żadnym momencie nie spodziewałam się, tego, co zaserwował mi autor (autorka?) na jej kartach.

Od pierwszych stron autor (autorka?) narzuca tempo i wrzuca nas w szybką akcję. To charakterystyczne dla tej powieści, w której fabuła jest dosyć dynamiczna i urozmaicona, ale też wnikająca w psychikę postaci. Dzięki temu czytając, miałam wrażenie uczestniczenia razem z nimi w kolejnych, coraz bardziej wymyślnych zadaniach. Narracja jest prowadzona z poziomu trzecioosobowego, ale przyglądamy się wydarzeniom oczami uczestników, oraz poznajemy punkt widzenia specyficznych organizatorów tej chorej, śmiertelnej zabawy.

Cameron Smith zwraca uwagę na to, że nie wszystko, co wygląda niepozornie, takie faktycznie jest. Zastanawiałam się, czy w realnym świecie jest możliwa taka historia i doszłam do wniosku, że jak najbardziej tak. Nie brakuje przecież doniesień o ciemnej stronie wyzwań, jakim poddają się dziś nastoletnie osoby zbyt łatwowiernie pochodzące do niektórych informacji, żyjące pod wpływem Internetu i biorące wszystko na słowo. Dopiero zderzenie z prawdziwym życiem pokazuje, że są w jakieś wirtualnej bańce.

O autorze (autorce?) niewiele wiadomo, gdyż ukrywa się pod pseudonimem, więc nawet trudno domyślić się, czy jest to kobieta, czy mężczyzna. Nawet podziękowania są tak napisane, że nie wynika z niego, kim jest. Ja użyłam formy męskiej, ale jeżeli jest inaczej, to już nie moja wina. W serwisie nakapanie.pl można jedynie przeczytać, że „Cameron Smith ma na swoim koncie kilka interesujących książek wydanych pod innym nazwiskiem.” I, że "uwielbia horrory, kocha dzieła Lovecrafta i może godzinami dyskutować o tym, jak w ludzkiej duszy kiełkuje skłonność do przemocy. Cameron gorąco kibicuje każdemu twórcy i autorowi, który podejmuje ten temat, i wznosi za niego lub za nią toast szklanką dobrej whisky." I to ostatnie zdanie rodzi podejrzenia, że to jednak mężczyzna, tym bardziej, że styl też bardziej jest męski, niż żeński. Nie wiem, dlaczego ktoś, kto pisze dobre teksty ukrywa swoją tożsamość, jakby robił coś złego. Bywa, że autorzy, którzy nie powinni pisać, nie wstydzą się siebie i wydają pod własnym nazwiskiem książki, które rozczarowują.

W przypadku książki „Śmiertelna gra”, nie czułam się rozczarowana, lecz raczej byłam naładowana emocjami, bombardowana wciąż wydarzeniami przyprawiającym o palpitacje serca, gdyż nigdy nie było wiadomo, co wydarzy się za chwilę. Fabuła niejednokrotnie zaskakuje. Wiemy tyle ile uczestnicy, czyli właściwie tak, jak oni, nie wiemy co za chwilę się wydarzy, kto wyjdzie z sytuacji cało, a komu to się nie uda. I to jedyne, czego można było się spodziewać: że za chwilę ktoś zginie.

Autor pisze wprost o mrocznej stronie ludzkiej duszy, nakreślając zło, które niszczy, zabija, otacza uczestników swoim strachem i poczuciem bezsilności, która jest mocno wyczuwalna, gdyż bohaterom chorej, psychopatycznej gry nie daje wyboru wyjścia z niej w każdej chwili. Nic nie jest w tej opowieści takie, jak się na początku wydaje, więc nie wiemy jak skończy się dany epizod, czy scena. Błądzimy po omacku, jak uczestnicy i wiemy tyle, co oni. Jako czytelnicy też czujemy się zdezorientowani, bo nie wiadomo nawet, gdzie dzieje się akcja i kim są oprawcy. Ta historia mogłaby wydarzyć się wszędzie, więc być może dlatego nie jest nam przedstawione konkretne miejsce wydarzeń.

Cameron Smith dobiera odpowiednie słowa, by nakreślić mocne, konkretne opisy działające wyraziście na wyobraźnię. Uważam, że jest to powieść dobrze napisana, z niestandardowym pomysłem i nieoczywistym finałem. Nie ma tu zbędnych słów i długich opisów, a rozdziały są krótkie, więc dosyć szybko ubywa nam stron do przeczytania. Ja jednak nie mogłam spokojnie tego czytać i pomimo że książka nie jest gruba to czytałam z przerwami. Tego, czego mi zabrakło, to jakiegoś poczucia sprawiedliwości, zwycięstwa dobra nad złem, ale też niektóre epizody nie mają wykończenia, więc, być może, autor napisze kontynuację, gdyż finał, pomimo niektórych ostatecznych rozstrzygnięć, ma charakter otwarty.

„Śmiertelna gra” to lektura dla ludzi o mocnych nerwach. Nie brakuje w niej przemocy, krwawych scen, obrzydliwych opisów, morderstw, okrucieństwa, scen sadyzmu i krwi. Obrazy, jakimi faszeruje umysły czytelników są przedstawione tak, że trudno o nich czytać spokojnie i bez emocji. Autor świetnie bawi się słowem, elementami zaskoczenia pokazując, jak dzisiejsze pokolenie daje się łatwo zmanipulować i omamić. Przede wszystkim dostrzegamy, do czego zdolny jest człowiek w obliczu zagrożenia, gdy musi walczyć o swoje życie. Trudno, bowiem zachować człowieczeństwo w obliczu widma śmierci i to wyraźnie wyłania się z tej historii.

Panu Cameronowi Smith udało się stworzyć powieść pełną różnorodnych emocji: od obrzydzenia, przerażenia, szoku, niedowierzania poprzez współczucie, lęk i poczucia ciągłego zagrożenia. Jeden efekt jest z pewnością mocny: o tej książce trudno zapomnieć po jej przeczytaniu.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta

Wydanie: I

Data premiery 11.12.2024r.

Ilość stron: 240

Wymiary: 140×205 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-8151-599-3

Wydawnictwo RM

Moja ocena: 4/6

[164./24] 1679. - "Odcienie samotności" Tom I

"Odcienie samotności" 

Tom pierwszy

Natalia Thiel

„Jedni odchodzą, inni się rodzą. 

Ważne, by zostawić po sobie ślad, stworzyć dziedzictwo”

W naszym kraju jest sporo dworków, które są świadectwem dawnych czasów. Gdyby ich ściany mogły mówić, z pewnością opowiedziałyby nam nie jedną historię, jaka rozgrywała się w jego murach i ogrodach. Opis jednego z nich rozpoczyna powieść pt. „Odcienie samotności”. Jaki to jest dworek, kto w nim mieszkał, na razie nie wiadomo. Jego wygląd nie przypomina dawnej świetności, a przecież kiedyś tętnił życiem. I takie życie poznajemy na dalszych stronach książki.

Pani Natalia Thiel już dwa razy zauroczyła mnie swoimi powieściami. Najpierw był to jej debiut „Walc dla Izabeli”, a po nim „Dziewczyna z portretu”. Jej historie do dziś wspominam z nostalgią, więc bez zastanowienia sięgnęłam po trzecią powieść tej autorki, która tym razem zabiera nas w przeszłość do wieku XIX.

Fabuła zaczyna się w 1893 roku. Nie są to dobre czasy dla kobiet., gdyż nie liczyło się ich zdanie, ich wola, tego co chciałyby osiągnąć. Ich marzenia, porywy serca i pasje są duszone przez narzucane przez starsze pokolenia normy, zasady i odpowiednie zachowanie, którego każda panna jest uczona od najmłodszych lat. Wówczas nie liczyła się uroda, ale majątek, więc jeżeli nawet dziewczyna nie była obdarzona pięknym licem, ale miała niebagatelny posag, wówczas nie brakowało kandydatów do poślubienia bogatej panny. 

Tak było w przypadku Honoraty Domachowskiej, którą poznajemy na początku powieści. Nie grzeszy ona urodą, ale nie brakuje chętnych przejęcia jej majątku wraz z ożenkiem. Wkrótce wychodzi za mąż za Ignacego Małachowskiego, więc przeprowadza się z nim do dworku w Mostówce. Tam widzi korytarz z portretami przodków, którą nazwała Aleją a Róż. Jeden z nich zwrócił jej szczególną uwagę, a wkrótce pewnej nocy widzi przez okno w ogrodzie białą postać z długimi blond włosami. Kogo widzi Honorata, na razie nie wiadomo, gdyż kolejny wątek przenosi nas jeszcze dalej w przeszłość, tym razem o kilkadziesiąt lat wstecz do 1814 roku. Tam poznajemy kolejne kobiety, które są wprawdzie otoczone rodziną, przyjaciółmi, ale nie raz odczuwają samotność wśród tłumu.

Wbrew temu, co można wnioskować z tego pierwszego wątku, nie jest to ani horror, ani jakaś lektura grozy, chociaż w pewnym sensie wieje mrokiem.. Nie jest to jednak sprawka duchów, lecz ludzi, którzy żyją według z góry ustalonych zasad, podporządkowanych boskiej woli. Przynajmniej tak sądzi większość osób układających życie swoje i innych według przekonania, że właśnie takiego zachowania wymaga od nich Najwyższy. Każde odstępstwo uznawane jest za działanie wbrew boskiemu prawu, określane grzechem i nieprzyzwoitością.

Fabuła ma konstrukcję szkatułkową, gdyż autorka zastosowała schemat przypominający kolejne drzwiczki, za którymi kryje się następna historia. To tak, jakbyśmy otwierali jakieś pudełko, w którym znajdujemy kolejne pudełko i kolejne, a w każdym z nich odkrywamy to, co one skrywają za swoimi wieczkami. Główna oś tej części powieści toczy się w latach 1814 – 1815, ale poznajemy też losy kilku osób poprzez cofanie się do chwili ich narodzin, czy jakiegoś znaczącego wydarzenia, które osadzone są jeszcze wcześniej. Jednak nie ma w tym przypadku podanego dokładnego roku.

W ten sposób najpierw poznajemy Wiktorię, która buntuje się przeciwko narzucanym jej ograniczeniom. Dziewczyna ma prawie 18 lat i najwyższy czas nastał, by wyszła za mąż. Jej rodzice: Helena i Grzegorz Korbielewiczowie mają wobec niej już plany. Zwłaszcza Helena jest nieprzejednania we wprowadzaniu swoich planów, gdyż upatrzyła dla swej krnąbrnej córki pewnego bogatego jegomościa, który nie wzbudza u Wiktorii ciepłych uczuć. Los sprawia, że dziewczyna poznaje Franciszka Falskiego, żołnierza V Korpusu Wielkiej Armii Józefa Poniatowskiego, 17 Dywizji gen. Jana Dąbrowskiego. Od pierwszej chwili młodzi czują wobec siebie fascynację, ale nie tylko Franciszkowi wpadła w oko piękna Korbielewiczówna. W międzyczasie na balu dostrzega ją hrabia Stanisław Rzeski, który według Heleny, matki Wiktorii, byłby znacznie lepszym kandydatem dla jej córki, niż brany do tej pory pod uwagę hrabia Brodnicki.

A potem cofamy się jeszcze bardziej w czasie, by poznać losy Heleny Korbielewicz z domu Gajewskiej, której życie było do pewnego momentu cudowne i szczęśliwe, ale niestety, wkrótce wszystko się zmienia. Dowiadujemy się dlaczego jest ona taka zimna i wyniosła wobec Wiktorii i jakie demony ją dręczą. I tak dalej i tak dalej, czytając wnikamy coraz bardziej w tę historię, mimo że w większej części jest ona w formie opisowej. Autorka stworzyła niesamowitą i bogatą galerię złożoną z portretów kilku kobiet, które musiały się podporządkować obowiązującym regułom życia. Nie brakuje barwnych opisów strojów, wyglądu wnętrz, serwowanych potraw, ale też światopoglądu, zwyczajów, obyczajów, stawianych wymagań wobec kobiet i młodych dziewcząt, co razem daje nam pojęcie o realiach ówczesnego życia.

Pierwsza jej połowa jest bardziej opisowa, uboga w dialogi i szybkie tempo. W pewnym momencie miałam nieco przesyt wydarzeń i ilości osób, które przewijają się w ciągu opowiadanej historii. W tych długich opisach jest wiele informacji o ich przeżyciach, więc trudno je pominąć. Każdy z nich jest częścią całej historii ludzi powiązanych ze sobą poprzez różne więzi i sploty losów. Znaczne dynamiczniejsze są ostatnie rozdziały, gdy już znamy losy poszczególnych postaci przeplatane kontynuacją wydarzeń związanych z Wiktorią i jej przyjaciółkami, którym życie też nie szczędzi trosk.

„Odcienie samotności” to pierwsza część fascynującej, historycznej serii, która z każdym kolejnym epizodem stawała się coraz bardziej ciekawsza. Niestety, nie ma informacji na okładce, że nie jest to zamknięta całość, lecz jej początek. To okazuje się dopiero na końcu, gdy widzimy napis „koniec tomu I”. Z ciekawością więc będę oczekiwać kontynuacji opowieści o dalszych losach poznanych w nim osób, tym bardziej, że kończy się ona w bardzo dramatycznym, emocjonalnym momencie.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakapanie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 01.10.2024 r.

Ilość stron: 352

Wymiary: 140x205

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8335-330-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6