[152./24] 1667. - "Własną drogą"

"Własną drogą"

Izabela Skrzypiec-Dagnan

„każda dobra chwila w życiu jest tylko przerwą między kolejnymi katastrofami”

Pani Izabela Skrzypiec-Dagnan ma na swoim koncie pisarskim kilka książek. Ja jednak dopiero po raz drugi zetknęłam się z jej twórczością. Najpierw poznałam „Długie beskidzkie noce”, która ujęła mnie swoją refleksyjną, klimatyczną opowieścią. Książka „Własną drogą” ma inną atmosferę, już mniej romantyczną i finezyjną, bardziej refleksyjną, ale też bohaterką jest kobieta, która została zraniona przez partnera.

Melania musi poukładać sobie życie na nowo, przemyśleć parę spraw, zdecydować, czego tak naprawdę chce, więc wyrusza na swoim motocyklu przed siebie, bez obierania kierunku. Jeździ po Polsce, wspomina minione dni i lata, szukając odpowiedzi na pytania, jakie pojawiają się w głowie. W pewnym momencie motor odmawia współpracy, więc zmuszona jest poszukać pomocy. Na szczęście akurat przejeżdża nieznajomy motocyklista, który naprawia usterkę. W tym momencie autorka podkreśla więź, jaka łączy grupę ludzi o podobnych zainteresowaniach, w tym przypadku motocyklistów. Na wzajemną pomoc i solidarność zawsze mogą na siebie liczyć. Osobą taką w tym przypadku jest Miron, z którym Melania spędza miły wieczór w pobliskim pubie. Wydaje się, że ich znajomość ma szansę się rozwinąć, ale nagle ten epizod się urywa, coś się wydarza, ale dokładnie nie wiadomo co, a w kolejnym akapicie dziewczyna znowu jest w drodze. Tym razem trafia do pięknie położonego nad jeziorem domu, w którym spotyka swoją pierwszą miłość – Piotra.

„Własną drogą” to opowieść o zranionej kobiecie, która szuka dla siebie właściwej drogi, próbuje zrozumieć siebie, swoje uczucia, emocje i pragnienia. Można ją zaliczyć do powieści drogi, gdyż bohaterka spędza w trasie sporo czasu, chociaż nie cały czas. Jadąc na swoim motocyklu wraca wspomnieniami do przeszłości, analizuje swoje życie, związki, relacje, jakie łączyły ją w przeszłości z różnymi osobami, ale też nawiązuje nowe znajomości.

Historia skłania do przemyśleń nad sobą, życiem, tym co w nim ważne. Bardzo życiowa chociaż opowiedziana w nieco przewrotny sposób. Opowieść jest napisana bez rozdziałów, a jedynie poszczególne epizody są oddzielone małym odstępem. To sprawia, że mamy wrażenie ciągłego tekstu i dlatego czytanie przebiega wolniej. Osobiście nie przepadam za takimi rozwiązaniami, gdyż wówczas czytanie trochę mi się dłuży. W niektórych momentach podział na rozdziały lub części aż się prosił o zastosowanie, zwłaszcza, że mamy tutaj wątki związane z przeszłością, która jest wpleciona w teraźniejszość wprowadza trochę chaosu, gdyż autorka nie stosuje oznaczeń czasu.

Fabuła toczy się spokojnie, chociaż są też chwile dramatyczne. Nie wszystkie są od razu wyjaśnione, więc można poczuć niedosyt. Z początku wszystko wyglądało jak typowy romans połączony z obyczajowymi motywami, a na końcu okazało się, że ma ona głębszy sens, jakby drugie dno. Jeden wątek nagle się urywa i zaczyna się kolejny, jakby oderwany od tego, co wydarzyło się wcześniej, więc czasami pojawia się pytanie: ale o co chodzi? Pierwsze kilkadziesiąt stron kręci się wokół tego, co wydarzyło się w przeszłości. Dowiadujemy się, jakie trudne przeżycia ma Melania za sobą, ale to, co dzieje się w teraźniejszości wprowadza nieco zamieszania. Dopiero, gdy poznamy całą historię, nabiera wszystko sensu. Finałowe sceny nieco mnie zdezorientowały, ale po dotarciu do końca dopiero dostrzegłam, jaką nietypową historię mam za sobą. Jest to opowieść nie tylko o drodze przez życie, ale też o drodze do samej siebie, dostrzeganiu tego, co daje nam szczęście, docenianiu każdej chwili i piękna życia, gdyż nigdy nie wiadomo, co nas czeka za najbliższym zakrętem i czy wyjdziemy z tego bez szwanku.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Zysk i S-ka

Wydanie: I

Data premiery 23.07.2024 r.

Ilość stron: 240

Wymiary:  140x205 mm

Okładka” miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8335-299-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

1251. - "Księga snów" Tom I

"Księga snów"

Tom pierwszy

Viganizm i Super-chrześcijaństwo

Marcin Ksel

Wydanie: I

Data premiery: 17.10.2022r.

Liczba stron: 428

Format: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8313-149-8

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4/6

„Istnieją piękne wierzenia, 

które są skarbem ludzkości.”

Książka zachęca okładką, bardzo delikatną, przywodzącą na myśl duchowe rozważania, bądź jakąś piękną, metafizyczną opowieść. W jej górnej części widnieje zdanie mówiące, że znajdę na jej stronach „opowieść, której kluczem jest odnalezienie drogi do samego siebie.” Z pewnością autor „Księga snów” taką drogę odnalazł.  Książka jest jego pierwszą publikacją zaprezentowaną szerszemu gronu czytelników, w której poza swoimi przemyśleniami i informacjami zdobytymi przez ponad czterdzieści lat swego życia, opisuje swoje przeżycia, radości, smutki, trudne relacje rodzinne, więc jest to w pewnym sensie książka biograficzna.

Trudno mi jednoznacznie określić o czym jest ta książka, gdyż nie jest to forma beletrystyczna, więc nie ma jakiejś konkretnej historii. To raczej zbiór przemyśleń autora, które na przestrzeni kilku lat zapisywał na swoim blogu, by teraz wydać ją w formie książki.  Chce w ten sposób dotrzeć do większej grupy osób i przedstawić swoją koncepcję świata. Przedstawia w swojej książce założenia religii Vigan, jej cele, modlitwy, ważne koncepcje i sens. Głównym założeniem tej religii jest otwartość umysłu, życie jako wolny człowiek i cieszenie się byciem tu, na Ziemi.

Jak pisze autor: „Religia Vigan mówi, byś żył pełnią życia; tu i teraz! Dostałeś życie ziemskie po to by się nim cieszyć a nie umartwiać się i oczekiwać życia wiecznego. Po prostu dbaj o to co już masz! Rozwijaj się intelektualnie, ucz się, zdrowo się odżywiaj, uprawiaj sport, medytuj i jednym słowem spraw by Twoje życie było wartościowe! Religia Vigan uczy również jak pokonywać przeszkody życiowe, jak podnosić się z upadków i jak radzić sobie z cierpieniem i porażką życiową!”

Pan Marcin Ksel od zawsze był osobą wrażliwą i już jako dziecko przejawiał zdolności, które dla innych, zwłaszcza dla rodziny, były niezrozumiałe. Wszelkie jego opowieści uznawano za stek bzdur i nawet określano go jako głupie dziecko, o co do dziś autor ma żal do swojej rodziny. Jest przykładem człowieka niezrozumianego przez społeczeństwo, który ze swoimi objawami został przez lekarza sklasyfikowany jako schizofrenik. Czy faktycznie nim był, trudno to mi jest określić, gdyż bardzo często zdarza się tak, że osoby z podnormalnym widzeniem świata, słyszący głosy, rozmawiający z duchami postrzegani są jako osoby niezrównoważone psychicznie.

Tymczasem pan Marcin Ksel od kilku lat kroczy drogą, której celem jest uświadomienie ludziom, że podziały religijne są bezpodstawne, gdyż w każdej z nich znajdujemy podobne wątki, zdarzenia, mity, które stały się podwaliną danej wiary.

Trudno nie zgodzić się z tym, że „Wszyscy pochodzimy od jednego i tego samego Boga Wszechmogącego, więc nie ma najmniejszego znaczenia w co wierzysz”. W tej kwestii podzielam całkowicie jego zdanie. Każdy z nas ma swoją ścieżkę rozwoju ku odkrywaniu prawdy o sobie i świecie, a droga autora jest jedną z wielu, która ma na celu lepiej poznać siebie. Autor kieruje swoje słowa do wszystkich, pragnąc by jego przekaz dotarł do wielu ludzi. Przedstawia argumenty przemawiające za nową religią, jako tę, która jest ukierunkowana na szczęście człowieka, a nie na umartwianie się.

Proponuje więc zjednoczenie wszystkich religii pod wspólną nazwą Viganizm, czyli super-chrześcijaństwo. Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam przekaz autora, którego przewodniczką jest istota o imieniu Viga określana przez autora jako Duch Święty Viga. To ona kieruje jego drogą i wskazuje to, czym warto się zająć i jaką drogą pójść, by odnaleźć odpowiedzi na pojawiające się pytania dotyczące naszego świata i wskazówki stworzenia swojego życia w harmonii i równowadze. 

Ogromny wpływ na nasze życie ma z pewnością religia, ale autor jest zdania, że nie oddaje ona całkowicie tego, co w człowieczeństwie jest najważniejsze. Dlatego w swoich przemyśleniach odnosi się do wielu zagadnień i tematów, które pokazują jego widzenie rzeczywistości i ukazuje zupełnie odmienny obraz od tego, który znamy. To tak, jakby założyć korygujące okulary i dojrzeć szczegóły, które nam do tej pory umykały.

Na swojej stronie napisał:

„Droga, którą przeszedłem, była usłana tysiącami upadków, w których traciłem nadzieję na zjednoczenie. W swoich działaniach i myślach wołałem ludzi, by ktoś mnie usłyszał, kiedy wszyscy milczeli. Swoje nadzieje opisywałem na Facebooku, po prostu szarpałem się sam ze sobą w beznadziejnej sytuacji. To było jak uderzanie głową w mur i upadanie z powodu braku jakichkolwiek rezultatów!”

Książkę pana Marcina Ksela każdy z pewnością odbierze na swój sposób. Nie jest to lektura łatwa, gdyż autor często odbiega od tego, co znamy i podąża w rejony, które nie każdy postrzega w sposób, który jest przedstawiany. Podkreśla w niej także, że jej treść nie jest przeznaczona do jednorazowego przeczytania. Chciałby, by każdy sięgnął do niej, gdy czuje taką potrzebę, więc można jej treść poznawać wybiórczo i stopniowo. Można się z jego teoriami zgadzać, lub nie, ale na pewno warto poznać inne spojrzenie na rzeczywistość , która nas otacza.

źr. zdjęcia:
FB profil autora

W książce autor przedstawia się jako Marcin Nikt, a swoje nazwisko Ksel tłumaczy jako "ostateczne zniszczenie". Pochodzi z niewielkiego miasteczka o nazwie Końskie, gdzie dorastał i do którego powrócił po latach nauki. Ukończył  Technikum samochodowe w Kielcach, a potem studiował biologię na Uniwersytecie Łódzkim. Do swego rodzinnego  miasta powrócił, gdy zaczęły się jego doświadczenia z duchami.

 

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1062. - "Świat według Ruty"

"Świat według Ruty"

Iwona Żytkowiak

Wydanie: I

Data premiery: 10 lutego 2022 r.

Liczba stron: 324

Wymiary: 210 x 135 mm

Okładka: miękka

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 4/6

„Tylko człowiek jest w stanie przejść przez piekło. 

Ruszyć z posad to, co zdawało się nie do ruszenia”.

W ziemskiej wędrówce poznajemy wiele osób, doświadczamy przeżyć o różnym natężeniu emocjonalnym, cierpimy, radujemy się, kochamy i nie raz zadajemy sobie pytanie o sens tego, co nas spotyka. Dopiero z perspektywy, patrząc na to z innego poziomu, dostrzegamy to, co nam umykało, a wówczas wszystko nabiera zupełnie innego znaczenia, o czym przekonała się tytułowa bohaterka książki „Świat według Ruty”.

Akcja książki osadzona jest w Barlinku, które nie raz było tłem w powieściach pani Iwony Żytkowiak, o czym miałam się przekonać, czytając jej powieść „O czym Iza całe życie pamięta”, która także osadzona została w rodzinnym mieście autorki. Jego historia, zakątki i charakterystyczne miejsca stanowią tło także dla niniejszej opowiastki.

Motywem, który przewija się przez całą fabułę są perypetie Ireny Podkowińskiej. Pewnego dnia potrąca ona dziewczynę, która nagle wyszła z mgły wprost pod koła jej samochodu. To zdarzenie dokłada jeszcze kobiecie zmartwień i powodów do narzekania na swoje życie. Irena przeszła na wcześniejszą emeryturę, ale dorabia sobie pracując w szkole dla dorosłych. Nie mamy informacji, ile ona ma lat, ale na pewno ponad 55, gdyż po przekroczeniu tego progu wiekowego, kobieta może przejść w Polsce na emeryturę. Irena czuje się nieszczęśliwa, jest zdruzgotana odejściem od niej męża, Wiktora dwa miesiące temu, problemami swoich córek i oznakami starzenia się. Teraz doszło jej kolejne zmartwienie, obawa o życie potrąconej córki. Wieść o wypadku szybko rozchodzi się po społeczeństwie Barlinka, więc już większość wie, że dawna nauczycielka zabiła człowieka, co mija się oczywiście z prawdą, ale logika małych miejscowości rządzi się swoimi prawami.

Opis na końcu książki obiecuje magiczną opowieść, natomiast tytuł wskazuje, że będzie ona o tym, w jaki sposób Ruta widzi rzeczywistość. Tymczasem Ruty jest tu znacznie mniej niż można by się spodziewać, gdyż pojawia się tylko w kilku epizodach, pokazując nam świat ze swojej perspektywy, czyli osoby pozostającej w śpiączce i niejako zawieszonej między niebem a ziemią. Uwaga czytelnika skierowana jest bardziej na losy Ireny Podkowińskiej oraz rodziców Ruty, Estery Naumowicz i Anzelma Wittchow.  Estera i Anzelm, w momencie wypadku córki są już sędziwymi staruszkami mającymi za sobą bagaż dramatycznych przeżyć.

Ich dzieje zostały ujęte w osobnych częściach, w których poznajemy dzieje ich miłości, przypadającej na porywy przypadły na okres wojny i lat powojennych. Poznajemy je poprzez narrację trzecioosobową, dowiadując się, jak wiele ci ludzie przeszli, by być ze sobą, więc czytając o tym, trudno się nie wzruszyć i nie przeżywać doznawanego bólu, cierpienia i lęku o ich życie. Ten wątek nadawałby się na osobną historię spisaną w większej formie, a tak została ona sprowadzona do jednego z wątków powieści.

Ruta, jako eteryczny byt, widzi swoje życie z zupełnie innej perspektywy, analizuje go, wspomina, przywołuje obrazy, które głęboko utkwiły w jej pamięci, a wszystko po to, by zrozumiała, co jest ważne, nauczyła się wybaczać i przestała rozpamiętywać to, co było, rozdrapując wciąż te same rany. Jej narracja jest nietypowa, zawsze ukazana w pierwszej osobie i zaczynająca się od stwierdzenia „To ja Ruta, ciałem i duchem jestem” i wyróżniona kursywą oraz motywem pędzla malarskiego. Forma jej wypowiedzi ociera się o mistycyzm, filozofię i ubrana została w malarskie, plastyczne opisy, co doskonale pasuje do osobowości dziewczyny, gdyż ma ona duszę artystki malarki. Na jej obrazach nie znajdziemy jednak pięknych widoków, lecz różnokolorowe ptaki o wielobarwnych piórach i kształtach. Ma to swoje uzasadnienie w tym, co przeżyła i z czym mierzyła się w swoim życiu. Wszystko staje się jasne dopiero na końcu powieści, gdy powoli odsłaniają się kolejne sceny z życia wszystkich bohaterów tej historii.

„Czasem człowiek jest jak studnia. 

Wpadnie taka troska, plum! i przepadnie, ugrzęźnie na dnie. I niechby nie wiadomo co, nijak na powierzchnię wydostać się nie może, tylko zakorzenia się i wrasta w żyły, pętli i trawi od środka. Bez końca.”

„Świat według Ruty” to powieść inna niż wszystkie, dla tych, którzy szukają w prezentowanych historiach czegoś unikatowego, niesztampowego i głębszego. Mimo pewnego kontrolowanego chaosu, mnogości wydarzeń, wątków, epizodów, wyłania się w z tego historia z głębszą refleksją nad życiem, tym, co jest w nim ważne, dające pole do przemyśleń nad kruchością naszego istnienia, ale też nad jego duchowym aspektem. Jedyna trudność tej powieści polega na tym, że autorka skacze między tym, co dzieje się teraz, a tym, co zdarzyło się wcześniej, co sprawia, że odbiegamy od głównej osi fabuły, podążając za nowymi wątkami i wydarzeniami, których tu nie brakuje. Częstym zabiegiem jest wplatanie w bieżące wątki dosyć obszernych opisów zdarzeń z przeszłości, często w formie wspomnień, które pojawiają się wskutek skojarzenia z jakąś aktualną sytuacją. Przeszłość zlewa się z teraźniejszością, mieszają się odmienne narracje i różne wydarzenia.  Lepiej byłoby pokazywać je w jakiejś chronologii, czy osobnych akapitach. 

Niezbyt jasno zostało sprecyzowane zakończenie. Jest zbyt filozoficzne, poetyckie, nierzeczywiste, bez wyraźnego wyciągnięcia wniosku i pociągnięcia tematu. Z tego względu nie jestem nim całkowicie usatysfakcjonowana, chociaż rozumiem ideę, jaka przyświecała autorce. Mamy w tej powieści trzy różne historie, które przeplatają się ze sobą w osobnych częściach pokazując, że nasz świat nie jest jednowymiarowy, gdyż poza sferą fizyczną, tu i teraz, istnieje rzeczywistość niematerialna, ukazująca nasze życie z zupełnie innej perspektywy. Po Drugiej Stronie niewidzialnej granicy tych dwóch światów, zmienia się nasze postrzeganie naszych ziemskich doświadczeń w fizycznym ciele.

Iwona Żytkowiak (ur. 1963) – absolwentka polonistyki i studiów filozoficzno-etycznych na Uniwersytecie Szczecińskim, ukończyła studia w IBL PAN. Członek Związku Literatów Polskich. Od urodzenia mieszka i pracuje w Barlinku. Czas dzieli w miarę na równe części – rodzinę, pracę i pasję (kolejność nie jest przypadkowa). Matka czterech synów. W wolnych chwilach uwielbia długie spacery po Bieszczadach i grę na pianinie z najmłodszym synem. Autorka powieści „Tonia” ( 2011), „Spotkania przy lustrze” (2012), Kobiety z sąsiedztwa( 2013),Tam, gdzie twój dom(2014), Dokąd teraz( 2015). Pisze również wiersze ( Antologia poetów ZLP), publikuje w Pegazie Lubuskim oraz na portalach poetyckich.   

                                                                                                            źr. zdjęcia i opis: lubimyczytac.pl

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

Erotyki i ich bohaterki

źr. zdjęcia: e-tapetki.pl

Za mną już ponad 1000 recenzji, więc pomyślałam, że warto coś zmienić, więc od czasu do czasu chcę wrzucać posty, będące krótkimi artykułami na jakiś temat, niekoniecznie czytelniczy. Chociaż dzisiejszy jest związany z tym, o czym czytamy w książkach.

źr. zdjęcia: casarosanashville.com

• Czytam różne gatunki literackie, a ostatnio wśród nich znalazło się trochę erotyków różnej jakości. Raz lepsze, raz gorsze, jak to bywa w lekturach. Na tle tego, co przeczytałam do tej pory wyłania mi się obraz kobiety, która jest przedstawiana w tych powieściach i zastanawiam się, ile jest w tym wizerunku prawdy. Z reguły to:
• jest to nieprzeciętnie piękna dziewczyna, obok której trudno przejść i każdy facet chce ją zaciągnąć do łóżka
• ubiera się w mega krótkie, wyzywające sukienki
• oczywiście - obowiązkowe są niebotycznie wysokie szpilki, na których wywija piruety w pubie na imprezie
• pije ogromne ilości alkoholu, często z psiapsiółką i nigdy nie kończy się to na jednej czy dwóch butelkach.
• zresztą alkohol zawsze jest towarzyszem w trudnych momentach
• bywa, że główna bohaterka nie lubi imprez, ale zawsze ma przyjaciółkę, która sprowadza ją na nieco luźniejsze tory
• zalicza facetów ile się da, nie biorąc pod uwagę trwałych związków, aż spotyka tego jedynego, który zmienia jej nastawienie
• bywa, że ona jest wulgarna, odważna, lubi rządzić i uważa się za tzw. "Ósmy cud świata:, chociaż z opisu na taką nie wygląda, przynajmniej w moich oczach. jakoś nie przekonują mnie tatuaże u kobiet i wulgaryzmy, którymi rzuca na prawo i lewo
• jej silny charakter objawia się często w słownictwie pełnym wulgaryzmów, a nie w osobowości

  

  źr. zdjęcia: pinterest,com

• odwiecznie jest zdziwiona, gdy zaczyna coś czuć do jakiegoś przystojniaka, który oczywiście też jest niezwykle przystojny i boski. Pada wówczas wciąż obecne w książkach: "Co się ze mną dzieje?"
• gdy już dochodzi do zbliżenia, to najczęściej ona jest pijana i nie wie faktycznie, co się z nią dzieje. Budzi się na drugi dzień z bólem głowy.
• sceny łóżkowe bywają bardzo podobne i najczęściej w kulminacyjnym momencie ona rozpada się "na milion kawałków"
• bywały też takie powieści, w których ona nie potrafiła powiedzieć "nie" i gdy tylko facet się do niej zbliżał, ona już mdleje z wrażenia.

To tak na szybko kilka spostrzeżeń, które bywają trochę irytujące, gdy po raz kolejny spotykam je w powieściach. Często bywa tak, że są to książki z wciągającą fabułą i dobrze napisane, ale powielanie pewnych schematów staje się nudne.

Macie jeszcze jakieś spostrzeżenia w tym temacie?

762. - "Kolory życia" - przedpremierowo

30 kwietnia 2021 roku

POD PATRONATEM OAZY RECENZJI

ukaże się książka

 KOLORY ŻYCIA

Recenzja przedpremierowa

Kolory życia

Ewa Domańska

WYDANIE: I

DATA PREMIERY: 30.04.2021

OPRAWA: Miękka

FORMAT 148 x 210 mm

ILOŚĆ STRON: 96

WYDAWCA: Psychoskok

„Nie trzeba wielkich rzeczy, 

by w życiu mogły zdarzać się cuda.

Dzięki niewielkim zmianom 

często możemy dostrzec ich wielkie owoce.”

Życie mieni się wieloma barwami, które wplatają się w nasze istnienie pragnąc zwrócić naszą uwagę na swoje piękno. Niestety, większość z nas nie ma czasu nad kontemplowaniem cudnych chwil, jakie są nam dawane każdego dnia, gdyż wciąż pędzimy za ułudą szczęścia, karierą i sukcesem. Wydawałoby się, że jeszcze trudniej dostrzec to osobie, która od urodzenia jest niewidoma, a jednak okazuje się, że można dostrzec więcej niż inni, jeśli się tylko tego chce, tak jak w przypadku autorki  książki pt.: „Kolory życia”.

źr. zdjęcia: psychoskok.pl

Ewa Domańska muzykuje od najmłodszych lat. Pierwszy festiwal wygrała będąc dzieckiem piosenką o strumyczku i tak artystycznie popłynęło. Ukończyła szkołę muzyczną I stopnia  w klasie fortepianu. a następnie Szkołę Muzyczną II stopnia im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie, gdzie grała na organach.  Zaczęła wówczas osiągać sukcesy wokalne na licznych przeglądach i konkursach w kategorii Poezja Śpiewana. Dalszą edukację muzyczną kontynuowała na Uniwersytecie Śląskim na kierunku Edukacja artystyczna w Zakresie Sztuki muzycznej. Skorzystała wówczas ze stypendium w ramach projektu Erasmus Socrates, dzięki któremu część studiów odbyła w Hochschule für Musik und Theater Hamburg (pol. Wyższa Szkoła Muzyki i Teatru w Hamburgu). Nauka w Niemczech znacznie poszerzyła jej horyzonty muzyczne. Zaczęła improwizować na fortepianie, komponować i aranżować.

Książkę przeczytałam w formacie PDF z racji mojego patronatu nad tym tytułem, dlatego ocena wizualna wydania musi poczekać do premiery. Nie mniej już teraz jestem zachwycona urokliwą okładką, na której widać dziewczynę stojącą na kwiecistej łące i patrzącej na oświetlony krajobraz. Patrząc na ten obrazek robi się od razu cieplej na duszy i tego rodzaju odczucia towarzyszyły mi podczas lektury „Kolorów życia”.

Pani Ewa napisała tę książkę, gdyż kocha życie i pragnie podzielić się swoimi wrażeniami, refleksjami, by uświadomić jaki piękny dar otrzymujemy przychodząc na ten świat. Przekazuje swoje przemyślenia w dwunastu rozdziałach i dwunastu piosenkach, które zostały przez nią napisane i skomponowane. Ich teksty stanowią uzupełniający element każdej części i wyrażają w poetycki sposób, zawarte w nich przesłanie. Opisuje w nich swoje doświadczenia, przeżycia, myśli i refleksje ubierając je w delikatną, miłą dla ucha melodię, w której czuć miłość do siebie, życia i ludzi. Utwory zostały nagrane na płycie, która jest dołączona do książki.

Dwanaście rozdziałów to rodzaj refleksyjnych krótkich opowiadań, w których autorka rysuje obrazki ze swojego życia, pokazując swoją drogę do chwili obecnej, gdy zrealizowała swoje marzenia o śpiewaniu. Pokazuje w nich blaski i cienie własnej życiowej drogi, swoją przemianę, rozwój wewnętrzny, swoje słabsze i lepsze dni. Porusza w nich wiele życiowych kwestii zachęcając do dostrzegania pozytywnej strony życia, spojrzenia na siebie z miłością i akceptacją tego, co podarował nam los. Na końcu każdego opowiadania zamieszczony został tekst piosenki, dzięki czemu możemy wykonywać ją razem z autorką słuchając płyty.

„Każdy ma wielkie możliwości w bardzo różnym zakresie. Wystarczy tylko chcieć zobaczyć swój potencjał, odnaleźć do niego drogę i nauczyć się z niego korzystać.”

„Kolory życia” to projekt nietypowy, w którym autorka zawarła wiele chwil pokazujących piękno życia, jego barwy i różnorodność. Udziela wielu porad i wskazówek, które pomogły zbudować jej szczęśliwe życie i stanowią osobiste drogowskazy dla każdego. Wspomina ludzi dających siłę, wydarzenia, które odcisnęły swój ślad w sercu. To nostalgiczna podróż w głąb siebie i prowadząca przez meandry życia. Pani Ewa Domańska snuje swoje rozważania o odkrywaniu siebie na nowo, stawianiu czoła przeciwnościom losu a jednocześnie pokazuje utrudnienia, z jakimi spotykają się osoby niepełnosprawne. Takim ludziom ciężko ciężko jest podążać swoją ścieżką ale autorki pokazuje, że każdy może realizować swoje pragnienia jeśli sukcesywnie będzie do tego dążył i nie poddawał się zbyt szybko.

Autorka opowiada o sobie i swoim życiu w sposób naturalny, z wyczuwalną łagodnością, spokojem, zrozumieniem i szczerością. Nie zawsze było łatwo ale za każdym razem potrafiła podnieść się i wzmocniona robiła kolejny krok ku wyznaczonemu celowi. Dzięki samozaparciu, wytrwałości, podążaniu za głosem serca ale też życzliwości i ufności, dziś patrzy na swoje życie z wdzięcznością.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu:

749. - "Wszyscy patrzymy na ten sam księżyc"

Wszyscy patrzymy na ten sam księżyc

M. Sienkiewicz

Wydanie: I

Data wydania: 19 mara 2021 r

Liczba stron: 220

Wymiary: 293 x 313 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawca: Novae Res

„Praca nad sobą, to ciężka walka. Ta praca nigdy się nie kończy, jest trudna, ciężko zacząć, a efekty przychodzą wolną i długo się na nie czeka”.

Gdy spotykamy na swej drodze tego jedynego, wydaje się, że już nic nie jest w stanie zmienić się w naszym życiu na gorsze. Mamy nadzieję, że u boku naszego ukochanego czeka nas szczęśliwe życie i razem z nim jesteśmy w stanie pokonać wszelkie problemy. Tymczasem decyzja wspólnej drogi to dopiero początek budowania związku i najczęściej to ścieżka wymagająca ogromnej pracy okraszonej kompromisem, zrozumieniem i dobrą wolą a przede wszystkim miłością. O tego rodzaju kwestiach ale też o wielu innych opowiada autorka książki pt.: „Wszyscy patrzymy na ten sam księżyc”

O autorce niewiele wiadomo, więc domyślam się, że tą książką debiutuje na literackim rynku.

W podjęciu decyzji przeczytania tej książki pomógł intrygujący opis redakcyjny, w którym zawarta była obietnica refleksyjnej, lirycznej i duchowej historii, w której każdy może odnaleźć siebie. Uwagę zwraca też bardzo skromna, minimalistyczna okładka ze skrzydełkami, która w całości jest w czarnej kolorystyce i tylko widnieje na niej biały sierp księżyca oraz wyraźne, proste i również białe tytułowe litery. Książka ma niewielki format, gładki, biały papier i wyraźną ale małą czcionkę.

Rozdziały mają charakter krótkich relacji i przemyśleń w kontekście opisywanego epizodu. Każdy z nich opatrzony został dokładną datą, która pozwala zorientować się w jakim momencie jesteśmy. Niestety, wydarzenia ułożone są niechronologicznie, co mi przeszkadzało w czytaniu. Nie raz musiałam poszukać wcześniejszego epizodu, by uzyskać ciąg zdarzeń, a to wprowadziło, według mnie, nieco chaosu w fabule. Raz jesteśmy na początku związku, za chwilę poznajemy sytuację kilka lat później, potem znowu powrót do wcześniejszych wydarzeń. 

To tak jakby wyrzucić w górę kartki z zapisem poszczególnych dni w górę, pozwolić im opaść i złożyć razem w takiej kolejności, w jakiej się przypadkowo ułożyły.

Od czasu do czasu autorka snuje rozważania na jakieś konkretne zagadnienie, zastanawiając się nad zwykłymi, codziennymi rzeczami, czynnościami lub osobowościami. Dzięki temu książka nabiera filozoficznego charakteru. Język jest bardzo różnorodny, od pięknego, niemal poetyckiego aż po wulgarny i dosadny. Możemy z nich  dowiedzieć się, na przykład:  ile w mężczyźnie jest kota albo o czym możemy porozmawiać z bogiem lub z diabłem lub jakie znaczenie może mieć pita każdego dnia kawa lub kim są dziewczyny-ameby?

„Wszyscy patrzymy na ten sam księżyc” to spisana na nieco ponad 200 stronach historia pewnego związku, który autorka analizuje na wszelkie sposoby, ukazując proces rodzącej się miłości ale też powstającej niechęci, znużenia wzajemnych pretensji. Wylicza wiele „grzechów”jakie popełniamy w związkach, wytykając to, co go niszczy i sprawia, że osoby oddalają się od siebie coraz bardziej. Uświadamia, że często z małych okruchów żalu, złości, tworzy się ogromna kula niszcząca to, co było między dwojgiem osób – miłość.

Narracja w pierwszej osobie ujęta została w formie osobistego pamiętnika, w którym bohaterka zapisuje swoje przeżycia, przemyślenia i relacje z pojawiających się w jej życiu wydarzeń o różnym zabarwieniu emocjonalnym. Czasami są to gorzkie refleksje, czasami słodkie a czasami wzruszające i szczere. Ukazuje w niej codzienne dylematy, podejmowane wybory, radości i smutki, wzloty i upadki ale przede wszystkim to opowieść o wyzwoleniu się spod jarzma własnych emocji, czerpaniu siły ze zmian i pozytywnym nastawieniu do życia.

To bardzo prawdziwa, szczera i surowa opowieść o wspólnym życiu dwojga osób, którzy chcą stworzyć swój mały świat we własnych czterech ścianach. Autorka pokazuje wszelkie elementy, z których składa się codzienność odzierająca z romantyzmu to, co na początku wydawało się najpiękniejszym i najszczęśliwszym uczuciem. Podkreśla, że nie warto żyć przeszłością, gdyż wszyscy popełniamy błędy i nie zawsze dokonujemy trafnych wyborów ale nie możemy stać w miejscu i czekać aż szczęście samo do nas przyjdzie. Namawia, by iść do przodu, podnosić się z trudnych doświadczeń, nie użalać się nad sobą tylko czerpać siłę z każdej sytuacji. Prawda bowiem jest taka że wszyscy możemy patrzeć na ten sam księżyc ale każdy będzie go postrzegał inaczej.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi:

728. - "Coś przeminęło"

Coś przeminęło

Stach Szulist

Wydanie: I

Data premiery: 16.01.2021 r.

Oprawa: miękka

Wymiary: 148x210 mm

Ilość stron: 361

Wydawnictwo: Psychoskok

„Człowiek sam siebie dobrze nie zna, więc jakim cudem inni mogą mówić, że kogoś dobrze znają”.

Szkoła to miejsce, w którym każdy z nas spędza dużą część swojego życia. Lata szkolne często wspominamy z rozrzewnieniem i tęsknotą ale z reguły jest to obraz z punktu widzenia ucznia. Jak wygląda świat szkoły z drugiej strony opisuje autor książki „Coś przeminęło.”

źr. zdjęcia: facebook
profil autora

Stanisław Szulist, z zawodu nauczyciel i dziennikarz, z zamiłowania pisarz. Od wielu lat tworzy artykuły i notatki dla prasy. Przed laty pracował dla "Dziennika Bałtyckiego", jednak w ostatnim czasie znacząco poświęcił się literaturze. Oprócz "Larw", dla czytelników dostępna jest druga książka autora, "List z Limbaži", wydana w 2018 roku.

Fabuła osadzona została na polskiej prowincji, prawdopodobnie na obrzeżach Gdańska ale nie jest to wyraźnie określone. Mieszka tam Mira, nauczycielka matematyki która od kilkunastu lat ma romans z dyrektorem swojej szkoły, Maksem. Przez dłuższy czas udaje się utrzymać ten fakt w tajemnicy ale jak wiadomo, w małych społecznościach jest to trudne, więc i ten sekret wychodzi w końcu na światło dzienne, co wywołuje ogólne poruszenie.

To powieść, którą nie da się przeczytać szybko tzw. „jednym tchem” ze względu na ciężki styl jakim posługuje się autor. Nie raz musiałam wrócić do wcześniejszego akapitu, by powiązać niektóre wątki. Tekst napisany w formie ciągłej, w której jedynie odstępy oddzielają poszczególne wątki. Osobiście wolę, gdy fabuła ma tradycyjną konstrukcję  z rozdziałami, dzięki czemu lektura jest bardziej  przejrzysta. 

Książka „Coś przeminęło” uświadamia, że szkolnictwo przeszło ogromną przemianę, nie zawsze pozytywną. Narratorem jest kobieta po pięćdziesiątce, Mira, która postanawia dokonać nagłych zmian w swoim życiu. Jej związek z Maksem przechodzi kryzys a praca przestała dawać satysfakcję. Dostrzega inne oblicze partnera, który, chcąc wygrać wyborach, stał się władczy wobec nauczycieli i podległy władzy a zwłaszcza proboszczowi.

Stach Szulist stworzył powieść, która nacechowana jest sarkazmem, dosadnością, realizmem, bez ubarwiania, pięknych opisów czy lirycznych sformułowań. Jego sposób pisania jest raczej surowy ale jednocześnie z lekką ironią. Pokazuje że szkołę tworzą nie tylko uczniowie i nauczyciele ale też rodzice, którzy często przenoszą na barki szkoły odpowiedzialność za wychowanie ich dzieci. 

W prześmiewczym stylu obnaża prawdziwe realia wiejskiego szkolnego środowiska pokazując w nieco krzywym zwierciadle relacje między nauczycielami, które często są oparte na wzajemnej niechęci, złośliwości, obłudzie i zazdrości. Manipulacje, hipokryzja, plotkowanie, mobbing nie sprzyjają tworzeniu przyjaznej atmosfery.

Nie szczędzi słów krytyki skostniałego systemowi edukacyjnego rysując obraz szkoły, która jest specyficznym polem walki. Nie liczy się dobro ucznia i komfort pracy nauczyciela, lecz układy, znajomości i osobista kariera. Wytyka to, co jest niewidoczne na zewnątrz ale co sprawia, że praca w szkole staje się horrorem i psychiczną męczarnią. Opisuje różne środowiska w obrębie jednej społeczności ale doskonale można odnieść te schematy na szerszą skalę. Jest to bowiem problem nie jednej placówki edukacyjnej i z pewnością wiele osób odnajdzie w niej odbicie własnej rzeczywistości.

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu:

683. - "Pisanie po ścianie"

Pisanie po ścianie
Grażyna Krynicka

Wydanie: I

Data premiery: 4.11.2020

Oprawa: miękka

Format: 148 x 210 mm

Ilość stron: 161

WYDAWCA: Psychoskok

„Jest siła w najzwyczajniejszej codzienności. Jest w niej moc, którą tak często gubimy”.

Każdy z nas ma z pewnością własne przemyślenia nad tym, co nas otacza, co wzrusza a co złości. Nie raz nie mamy komu o nich opowiedzieć, podzielić się swoimi myślami, pokazać nasz punkt widzenia. Wówczas często powstają takie książki jak „Pisanie po ścianie”, by na papier przelać to, co w duszy nam gra. 

źr. zdjęcia: facebook
profil autorki

Grażyna Krynicka urodziła się w Warszawie, ukończyła polonistykę na UW, a potem pracowała jako nauczycielka w warszawskich szkołach. Po przejściu na emeryturę zajęła się pisaniem. Zadebiutowała książką "Ukryte znaczenia" i „Opowieści minionego lata”  będąca swobodną kontynuacją pierwszej. 

Miałam okazję poznać pisarskie umiejętności pani Grażyny Krynickiej, dzięki powieści pt.: „Drugie życie rzeczy” wydanej w 2018 roku, także przez wydawnictwo Psychoskok. 

Tym razem spod jej pióra wyszła nieco krótsza forma literacka, gdyż „Pisanie po ścianie" jest zbiorem krótkich tekstów zawierających przemyślenia autorki nad codziennymi sprawami, które zwróciły jej uwagę lub skłoniły do zatrzymania się i spojrzenia na świat nieco inaczej. 

„Życie to nie jest siedzenie przy piecu, pod kloszem, ale wędrowanie drogą nieznaną , jednak własną”.

Te subiektywne refleksje autorki na temat tego, co w życiu najważniejsze,  wyrosły z przyglądania się życiu, zarówno własnemu jak i innych. Zastanawia się ona nad poczuciem szczęścia, relacjami międzyludzkimi, budowaniem udanego związku, docenianiem chwili obecnej i codziennych czynności. 

Z wieloma spostrzeżeniami nie trudno się nie zgodzić, gdyż dotyczą tego, z czym każdy z nas się spotyka na każdym kroku, jednak zawsze brakuje czasu, by pochylić się nad jakiś problemem czy  sprawą. 

Autorka opisuje epizody wzięte ze swojego życia ale też zaczerpnięte z obserwacji innych. W tekstach zawarła bogactwo różnorodnych emocji, które są wyczuwalne niemal namacalnie w każdym tekście. Jest w nich radość, smutek, humor, zaduma, czasem frustracja a czasem spokój. Opowiada co ją fascynuje, a co cieszy czy napawa tęsknotą, a co zadziwia. Zastanawia się nad przemijaniem, zmiennością życia, miłością, chwilami spędzanymi w rodzinnym domu ale też nad tak prozaicznymi chwilami jak otrzymywanie prezentów, czerpanie radości z gotowania, znaczeniem sztuki, potrzebie i sensie pisania. W tej niewielkiej objętościowo książeczce zostało zawartych ogromnie dużo różnorodnych zagadnień, które są ujęte w teksty napisane lekkim stylem, dzięki czemu czyta się je bez znużenia. Czasami zmuszają do myślenia, niejednokrotnie wzruszają, a nieraz rozbawiają. 

Autorka swoim podejściem do prozaicznych często spraw pokazuje otaczający ją świat ze swojej własnej perspektywy, skłaniając czytelnika do przyjrzenia się sobie, zatrzymania na chwilę i spojrzenia na zwykłe sprawy, by dojrzeć w nich to, co niezwykłe. To bowiem takie często niepozorne, zwykłe działania, sytuacje czy drobne chwile sprawiają, że nasze życie nabiera barw i sensu. 

„Nic tu nie jest tak oczywiste, jak się pozornie zdaje. I wszystko jest godne uwagi, nawet to, co najbardziej błahe”

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu: