[127/25] - 1840. - "Zapach psich łap"

"Zapach psich łap"

Beata Olejnik

„Anioły często przybierają postać psów i znajdują swoich ludzi, 

by się nimi zaopiekować.”

Był najsłabszy z rodzeństwa, gdy przyszedł na świat. Gdy go poznajemy, ma zaledwie kilka dni i jeszcze nie nic nie widzi, tylko czuje. Oprócz niego ma jeszcze dwóch braci i cztery siostry, więc nie jest jedynym dzieckiem Susi. Zawsze spychany przez rodzeństwo w rywalizacji o mleko matki. Trudno mu było dopchać się do ciepłego brzuszka mamy, bo jest najmniejszy i najsłabszy w miocie. Tak. W miocie, bo nasz bohater jest pieskiem. 

Nie znamy na początku jego imienia, bo właściciele go im nie nadali. Pozostawili to nowym właścicielom, bo dla szczeniaczków małżeństwo poszukuje domów. Z rozmowy małżonków dowiadujemy się, że Susi, to mama naszego psiego bohatera, a ojcem jest Tornado, pies sąsiada, Darka. Kobieta wie, że jej mąż zawsze chciał mieć rasowego psa i dlatego Susi do nich trafiła. Wie też, że chciałby znaleźć dla wszystkich szczeniaków dobry dom. Mijają tygodnie i po kolei pieski znikają z otoczenia małego szczeniaka i w końcu został tylko on. Kobieta najchętniej zatrzymałaby tego najmniejszego psiaka, ale mąż przypomina jej, że mieli umowę, że jak szczeniaki się urodzą, zostaną dla nich znalezione bezpieczne domy. W końcu piesek trafia do domu Mańka, kolegi z pracy właściciela Susi. Maniek mieszka z żoną i siedmioletnim Tymonem, który jest dzieckiem rozpieszczonym i roszczeniowym.  Na razie mówią na pieska Mały. I tak zaczyna się jego nowy rozdział życia, o którym opowiada książka "Zapach psich łap".

Głównym bohaterem jest szczeniak, najsłabszy z miotu, początkowo bezimienny, który z czasem otrzymuje różne imiona: Mały, Ramzes, Atos, Szarik, Will. Każde z tych imion to nie tylko metka, lecz symbol jego kolejnego życia, nowego rozdziału — nowej relacji z człowiekiem, nowej roli, jaką pełni w czyimś świecie. To seria wzlotów i upadków, w których miłość i samotność idą ramię w ramię.

Pani Beata Olejnik nie raz poruszyła moje serce takimi powieściami jak: „Jej tajemnice", „Amulet”, „Słone jabłka” i „W deszczu łatwiej ukryć łzy”. Teraz ponownie zachwyca stylem, emocjami i podejściem do tematu. To książka, która wykracza poza ramy typowej powieści o zwierzętach. Nie tylko opowiada historię psa, ale sięga głębiej — do ludzkich serc, decyzji i emocji, które kształtują losy nie tylko bohaterów, ale i ich psiego towarzysza. Autorka z wyjątkową wrażliwością pokazuje, że pies to nie gadżet, lecz żywa istota, która czuje, przeżywa, tęskni i ufa — często bardziej niż ludzie. I to właśnie ludzie często zawodzą. Pisze lekko, ale sugestywnie. Unika patosu, nie przesładza, nie epatuje smutkiem. Potrafi wzbudzić uśmiech, ciepło, ale też refleksję — o tym, jak traktujemy zwierzęta, jak wychowujemy dzieci, jak rozmawiamy o miłości i stracie.

Styl sprzyja szybkiemu czytaniu, ale treść każe się zatrzymać i pomyśleć. Autorka mistrzowsko pokazuje emocjonalne bogactwo zwierząt, ich tęsknoty, potrzeby, smutki i radości. Narracja w trzeciej osobie daje dostęp zarówno do myśli psa, jak i ludzi, co czyni opowieść niepowtarzalną i głęboko poruszającą.

Opowiadając o losie Małego/Ramzesa/Atosa/Willa, otwiera nam oczy pokazując, że zwierzęta czują, myślą, tęskni i kochają. Ich droga nie zawsze jest prosta, tak ale nigdy nie tracą zaufania. Nigdy nie przestają wierzyć i przy odpowiednim traktowaniu potrafią oddać swoją miłość całym sobą. Paleta ludzkich charakterów, z którymi pies się styka, jest imponująca — od obojętnych i okrutnych właścicieli, przez osoby zagubione, ale czułe, aż po tych, którzy naprawdę rozumieją, co znaczy więź ze zwierzęciem.

Autorka nie unika trudnych tematów: przemocy wobec zwierząt, nieodpowiedzialności właścicieli, bezdomności, depresji, problemów wychowawczych. Szczególnie wątek Tymka — rozpieszczonego chłopca, który traktuje psa jak przedmiot — otwiera ważną dyskusję o tym, czym jest mądre wychowanie. Pokazuje, że miłość do dziecka nie może oznaczać pobłażania, bo empatia nie rośnie w próżni. Nagła odmiana losu, silna więź psa i człowieka, tęsknota i strata, tym razem z punktu widzenia psa, ale też los bezdomnych, ich traktowania przez ludzi, problem alkoholowy, depresja, wychodzenie z nich, małżeńskie kłopoty, różne relacje międzyludzkie, różne charaktery, a w tym wszystkim ogromna pozytywna rola naszych braci mniejszych. Porusza też kwestię pożegnania z psem i ta część mnie najbardziej poruszyła.

Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie, co daje czytelnikowi dostęp nie tylko do myśli ludzkich, ale i psich. Dzięki temu możemy lepiej zrozumieć, jak odbiera świat Mały/Ramzes — jego obawy, nadzieje, przywiązania. To nie antropomorfizacja, lecz subtelne ukazanie emocjonalności zwierząt — ich sposobu patrzenia na życie i ludzi. Ramzes przez całą swoją drogę nie traci wiary w człowieka. I to czyni go bohaterem nie tylko literackim, ale duchowym.

Jednym z wątków, które poruszają jest przyjaźń psa i kotów, bo w powieści jest ich trochę, ale też przyjaźń z człowiekiem, ale przede wszystkim przejmujące losy psa, którego życie doświadcza na różne sposoby. Ramzes zaznał zarówno dobra, jak i zła, ale nigdy nie stracił zaufania do człowieka, zwłaszcza, gdy sam sobie go wybrał. Autorka pokazuje też pozytywny wpływ posiadania zwierząt, ale przede wszystkim podkreśla, ich oddanie zwracając uwagę na odpowiednie traktowanie psa. A wówczas on odwdzięczy się w zwielokrotnionej miłości.

„Zapach psich łap” to książka dla każdego, niezależnie od wieku, gdyż nie ma w niej treści kontrowersyjnych, a jej przekaz jest etyczny, emocjonalnie mądry i wychowawczo wartościowy. To lekcja empatii, odpowiedzialności i głębokiej więzi między człowiekiem a zwierzęciem.

Głównym przesłaniem jest to, że zwierzę to nie zabawka, lecz żywe, czujące stworzenie, które potrzebuje miłości, uwagi i zrozumienia. Relacja człowieka z psem może uzdrawiać, otwierać serca i zmieniać życie, czego doświadczają bohaterowie książki.To historia nie tylko psa, lecz także ludzi — ich błędów, decyzji, wychowawczych zaniedbań, ale też zdolności do przemiany. Powieść porusza wiele tematów: odpowiedzialność za zwierzęta, wychowanie dzieci, samotność, depresję, bezdomność i wagę małych gestów.

Powieść napisana przez panią Olejnik pachnie psimi łapami, ale także emanuje ciepłem, oddaniem i szacunkiem. I przypomina, że czasem to właśnie najsłabszy z miotu pokazuje, jak wygląda prawdziwa siła. Bardzo wzruszająca historia z jeszcze bardziej przejmującym finałem.

Osoby, które mają psa lub mieli psa, doskonale wiedzą, ile radości wnosi on do ludzkiego życia. Żywot tych czworonogów jest zdecydowanie za krótki, a po jego odejściu pozostaje pustka i tęsknota za ich energią i bezwarunkową miłością. „Zapach psich łap” to dedykacja dla wszystkich tych czworonożnych przyjaciół, którzy pozostają na zawsze w naszej pamięci.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 17.06.2025r.

Ilość stron: 406

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-917-5

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[20.] 1535. - "Jej tajemnice"

"Jej tajemnice"

Beata Olejnik

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 29.11.2023r.

Liczba stron: 286

Wymiary: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8313-831-2

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

„Przeszłość jest czasami jak cień w południe. Nie da się przed nią uciec.”

To moje czwarte spotkanie z książkami pani Beaty Olejnik, po powieściach „Słone jabłka”, „W deszczu łatwiej ukryć łzy” i „Amulet”, więc wiedziałam, że w jej najnowszej książce pt.: "Jej tajemnice” czeka mnie nietypowa i emocjonalna historia. Trudno było przewidzieć jak potoczą się losy bohaterów, gdyż autorka postarała się, byśmy zbyt szybko tego się nie domyślili, ale też nie poznali tytułowych tajemnic, które skrywa Marianna.

Dnia 20 września 2019 roku dla jednej kobiety życie się skończyło, a dla drugiej zaczęło na nowo. W przytułku dla bezdomnych umiera Marianna Walewska, a przy jej łóżku towarzyszy jej przy tym siostra Ludwika, która w jej rzeczach osobistych znajduje tylko zniszczony dowód osobisty i zdjęcie mężczyzny. Tego samego dnia do klasztornej bramy dzwoni zmarznięta, przemoknięta, przerażona dziewczyna w ciąży i prosi o pomoc. Jej widok wprawił siostrę w zdumienie, gdyż nieznajoma jest łudząco podobna do zmarłej Marianny. Nie zastanawiając się dłużej zakonnica postanawia przekazać znalezione dokumenty nieznajomej dziewczynie, która od tej pory zaczyna nowe życie, jako Marianna Walewska. Tej samej nocy zaczyna się jeszcze jedno życie i to dosłownie, gdyż na świat przychodzi Ares, jej synek. Jednak kto jest ojcem, dlaczego dziewczyna ma uszkodzone ucho, a przede wszystkim dlaczego uciekła i skąd, jest ujawniane w trakcie poznawania tej niezwykle wciągającej historii.

Gdybym miała określić ją jednym słowem, nadałabym jej imię Tajemnica, zgodnie zresztą z tytułem. Swoje sekrety ma przede wszystkim główna bohaterka, ale też osoby drugoplanowe. Każda z nich ma swoje powody, by o nich nie mówić. Możemy przyjrzeć się każdej z tych osób, gdyż autorka zdecydowała się na trzecioosobową narrację, więc widzimy więcej, niż występujące w niej postacie. To jednak nie sprawia, że wiemy wszystko.

Wkrótce dowiadujemy się, że uciekinierka kiedyś miała na imię Zuzanna, którą los ciężko doświadczył i pozostawił w duszy ogromną traumę. Okoliczności sprawiły, że musiała podjąć drastyczne kroki, by odciąć się od przeszłości. Ogromną pomocą okazuje się starsza zakonnica Ludwika, która pełni swoją funkcję od ponad 50 lat. Zawsze wierna zasadom, nakazom, ograniczeniom, teraz łamie surowe reguły, a dzięki temu zaczyna dostrzegać, to, czego nie widziała wcześniej.

Poza historią Zuzanny vel Marianny, wkraczamy też na klasztorne podwoje i ludzkie dylematy ukryte pod narzuconymi zasadami. Ten wątek stawia pytanie o sens tłumienia ludzkiej natury pod przykryciem chrześcijańskich dogmatów. To jest niezwykle interesujący motyw, który z reguły ukazywany jest z pobożnym nastawieniem. Pani Beata Olejnik ukazała nieco inną stronę służby w imię Boga. Stawia pytanie o sens takiego podejścia do wiary ukazując, że dosobnienie i nakazy posłuszeństwa nie idą w parze z miłosierdziem i miłością do drugiego człowieka. Widać to na przykładzie siostry Ludwiki i niezwykle wyrozumiałego księdza Franciszka. Ich przyjaźń jest przykładem, że nie da się zakazać drgnień serca, uczuć, potrzeby bliskości drugiego człowieka. Ukazana jest w nich ludzka natura, która tłamszona jest przez bezsensowne ograniczenia, surowe zakazy, a wszelkie odstępstwa od przyjętych norm uznawane za grzeszne, nawet takie jak poczucie żalu i starty. Uczucia, bowiem rządzą się własnymi prawami i nie można ich ograniczać w żaden sposób. Pokazuje też, że miłość do Boga jest możliwa nie tylko w obrębie murów klasztornych, ale przede wszystkim ma sens w świecie zewnętrznym, gdy prowadzimy zwykłe, codzienne życie. Zachowanie człowieczeństwa i postępowanie zgodnie z sumieniem nie jest jednoznaczne z tym, jaki strój, mundur, czy uniform nosimy.

„Jej tajemnice” to złożona historia o wspaniałej przyjaźni między osobą duchowną a zwykłą dziewczyną, dzięki której odmienia się los bohaterki, ale też zakonnica dostrzega, co w tym życiu jest ważne, co straciła i czego tak naprawdę pragnie. Ten motyw jest wiodący, przewijający się z innymi, które uzupełniają tę fabułę, czyniąc ją coraz bardziej barwną i niespodziewaną. Jest to jednak jeden z motywów, chociaż stanowi wiodącą oś wydarzeń, wokół której dzieje się dosyć dużo, pojawiają się ciekawe osoby, ich dylematy i powiązania, dzięki czemu wiemy coraz więcej.

To także opowieść o podnoszeniu się po trudnych przejściach, odnajdywaniu spokoju, budowaniu na nowo swojego życia, ale też o różnych odcieniach miłości. Pojawia się miłość zakazana, matczyna, do Boga, do człowieka, miłość łącząca dwie osoby, miłość, której nie można zapomnieć, ale też o taka, która dopiero się zaczyna, nadając na nowo sens życiu.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1151. - "Amulet"

"Amulet"

Beata Olejnik

Wydanie: I

Data premiery: 5 lipca 2022r.

Liczba stron: 358

Wymiary: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Wszystko jest w jakimś celu, nie istnieją przypadki. A każdy napotkany człowiek jest dla nas nagrodą, albo lekcją.”

Każdy z nas ma jakieś pragnienia, które chciałby zrealizować. Gdy osiągniemy ten cel wówczas może okazać się, że mimo spełnienia marzeń, nie czujemy się szczęśliwi. Doskonale odnosi się to do powiedzenia „uważaj, czego pragniesz, bo może się spełnić”, ale też do przesłania powieści „Amulet.”

Weronika Terlewska pochodzi z bogatego domu, w którym ma wszystko, ale ona woli skromne mieszkanko Maksa, z którym spotyka się w tajemnicy przed wszystkimi. Bardzo kocha swoich rodziców, oni ją także, ale nigdy nie mieli i nadal nie mają czasu na poświęcenie córce większej uwagi. Zwłaszcza matka jest osobą, której trudno się przeciwstawić, gdyż narzuca swoją wolę i zdanie innym. Rodzice prowadzą firmę kosmetyczną, która świetnie prosperuje i przynosi ogromne zyski, a więc otaczają ich luksusy, snobistyczni celebryci i majętni znajomi. To wszystko zaczyna pewnego dnia się sypać, gdyż w domu państwa Terlewskich zaczynają dziać się niepokojące zdarzenia wskazujące na to, że ktoś próbuje im zaszkodzić i doprowadzić do upadku. Tymczasem Maks zdradza Weronice swój sekret i wyjawia plany związane z wyjazdem za ocean, gdzie pragnie odszukać swoją rodzinę. Okazuje się, że Maks został adoptowany, gdy był małym chłopcem i teraz odzywa się w nim echo jego indiańskich przodków.

Maks nie potrzebuje zbyt wiele by być szczęśliwym. Jest skromnym, spokojnym młodym mężczyzną, dlatego ujął serce Wiktorii. Jednak w jego wnętrzu toczy się walka między miłością, a zewem krwi, który daje coraz bardziej o sobie znać.

Nazwisko pani Beaty Olejnik jest mi już znane, gdyż miałam przyjemność przeczytać jej dwie powieści: „W deszczu łatwiej ukryć łzy” i „Słone jabłka”, w których ujęła mnie zawsze zaskakującymi, nietuzinkowymi historiami, więc bez wahania sięgnęłam po jej najnowszą powieść.

Wspaniale czytało mi się tę historię, całkowicie w nią wniknęłam i dałam się porwać jej biegowi, mimo że dynamika wydarzeń nie jest zbyt szybka. Jednak w sposobie prowadzenia akcji i poszczególnych wątków jest szczególny urok, zwłaszcza wówczas, gdy wkrada się do niej lekki, magiczny nastrój związany z tajemniczym amuletem, jego działaniem i kulturą indiańską.

Powieść zaczyna się jak typowy romans, ale z każdą kolejną stroną wkrada się niepokój związany z incydentami w domu Weroniki. Jest to, więc powieść z niezwyczajną i nieoczywistą fabułą, w której poza zwykłymi, obyczajowymi epizodami wkrada się wątek kryminalny z delikatnym dreszczykiem.

Pierwsza kwestia, która wyłania się z opowiedzianej historii podkreśla, że jeżeli miłość jest prawdziwa, wówczas łączy dwoje ludzi nawet wówczas, gdy dzieli ich odległość, a wówczas tęsknota w sercu zawsze pozostanie, bez względu na nasze decyzje i okoliczności. Jednak czasami pojawiają się sytuacje, które zmuszają do dokonania wyboru między sercem, a rodzinnymi więzami. Z tego rodzaju dylematem mierzy się Maks, który nigdy nie czuł się dobrze w cywilizowanym świecie, ale w takim miejscu zatrzymało go gorące uczucie.

Z drugiej strony jego tęsknota jest silniejsza niż wszystko inne, więc postanawia pójść za głosem przodków pozostawiając za sobą dotychczasowe życie w nowoczesnym świecie. Tym samym autorka pokazuje, że nie zawsze to, czego pragniemy spełnia wszystkie nasze wyobrażenia i nie pozwala do końca czuć się szczęśliwym. Po początkowej euforii pojawiają się wątpliwości i nie da się zapomnieć tego, co się przeżyło i pozostawiło. Przeszłość zawsze będzie z nami i jeżeli staramy się od niej odciąć, to prędzej czy później uderzy w nas ze zdwojoną siłą, a wówczas ponownie staniemy przed życiowym wyborem. Zakończenie nie jest oczywiste, inne niż się spodziewałam, pozostawiające z refleksją nad tym, co czyni nas w życiu szczęśliwymi. Według mnie historia Maksa i Weroniki mogłaby się jeszcze toczyć i toczyć, gdyż przez nią po prostu się płynie, więc mam nadzieję, że pani Olejnik wróci jeszcze do tej historii, gdyż ma ona w sobie niezwykły urok i potencjał.

Beata Olejnik to urodzona w 1963 roku we Wrocławiu pisarka, która do tej pory opublikowała cztery książki „Jego tajemnica” „Sukienka w żyrafy". „W deszczu łatwej ukryć łzy” i „Słone jabłka”. Jej książki powstają pod wpływem spotkań z ludźmi, którzy chętnie się jej zwierzają a one ubiera ich historie w swoją wyobraźnię, by przekazać w nich swoje widzenie świata i problemy, z jakimi każdy z nas się spotyka, na co dzień. Pani Beata, poza pisaniem, uwielbia naturę, zwłaszcza góry, które często są tłem dla dziejących się w jej powieściach wydarzeń. Kocha też zwierzęta gdyż uważa, że są mądrzejsze od ludzi, z czym całkowicie się z nią zgadzam.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

841. - "Słone jabłka"

Słone jabłka

Beata Olejnik

Wydanie: I

Data premiery: 28 maja 2021 r.

Format: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 318

Wydawnictwo Novae Res

„Większą odwagę trzeba mieć, żeby żyć, nawet jeśli życie wydaje się niemożliwe.”

Uwielbiam jabłka o każdej porze roku. To jeden ze smaczniejszych i zdrowszych owoców, które nie potrzebuje żadnych dodatków smakowych, by móc cieszyć się ich aromatem. Jednak bohaterka książki „Słone jabłka” od dzieciństwa konsumuje te owoce z dodatkiem soli, z czym spotkałam się po raz pierwszy.

Beata Olejnik to urodzona w 1963 roku we Wrocławiu pisarka, która do tej pory opublikowała trzy książki „Jego tajemnica” „Sukienka w żyrafy”„W deszczu łatwej ukryć łzy”, którą miałam okazję przeczytać. Jej książki powstają pod wpływem spotkań z ludźmi, którzy chętnie się jej zwierzają a one ubiera ich historie w swoją wyobraźnię, by przekazać w nich swoje widzenie świata i problemy, z jakimi każdy z nas się spotyka na co dzień. Pani Beata, poza pisaniem, uwielbia naturę, zwłaszcza góry, które często są tłem dla dziejących się w jej powieściach wydarzeń. Kocha też zwierzęta gdyż uważa, że są mądrzejsze od ludzi, z czym całkowicie się z nią zgadzam.

Trzydziestoletnia Dagmara pracuje w biurze nieruchomości ”Nowy Dom”, wiedzie zwyczajne życie spotykając się z Igorem i swoją przyjaciółką Kingą, z którą łączą ją silne więzy. Jednak Dagmara nie dostrzega, że przyjaciółka często nadużywa jej dobroci i wykorzystuje, zwłaszcza, gdy potrzebuje pomocy. Kinga bowiem ma tendencję wpadania wciąż w kłopoty, żyje ponad stan, nie liczy się z pieniędzmi i zawiera ryzykowne znajomości.

Dagmara ogromnie boi się chodzić przez wszelkie mosty, gdyż lęk wzbudza w niej odległość nad wodą, która wyzwala u niej dreszcze strachu. Woda zawsze ją przerażała a jednocześnie przyciągała swoją głębią. Pewnego dnia widzi mężczyznę, który stoi na moście trzymając się barierki. Dagmara jest pewna, że ma on zamiar rzucić się do wody, więc szybko reaguje i w ten sposób poznaje Szymona o niesamowicie magnetyzującym spojrzeniu. On, w podziękowaniu zaprasza ją na kawę ale nie proponuje kontynuowania znajomości, czym dziewczyna jest trochę zwiedziona. Od jakiegoś czasu spotyka się z Igorem ale od momentu incydentu na moście, często jej myśli opanowuje Szymon.

Z twórczością pani Beaty Olejnik miałam okazję już się spotkać przy lekturze książki „W deszczu łatwiej ukryć łzy”. Już wówczas dostrzegłam, że jej historie nie są banalne i potrafią zaglądać do ludzkiej duszy, wzruszać i pobudzać do refleksji. Podobnie jest w przypadku powieści „Słone jabłka”, która także wyłamuje się spod znanych schematów ale przy tym porusza często występujące w życiu dylematy i problemy.

Fabuła książki „Słone jabłka”, po intrygującym początku zwalnia tempo i toczy się spokojnie, koncentrując się na przemyśleniach głównej bohaterki, jej spotkaniach ze swoim chłopakiem i przyjaciółką. Ciekawiej zaczyna się robić, gdy Kinga popada w tarapaty tak duże, że Dagmara robi wszystko, by wyciągnąć ją żywą z sytuacji, w którą wpadła przez swoją lekkomyślność. Powieść nie ma podziału na strony, a jedynie poszczególne akapity oddzielone są niewielkimi odstępami. Akcję śledzimy w narracji trzecioosobowej, więc poznajemy nie tylko to, co dzieje się u Dagmary ale też u innych osób. Autorka umiejętnie prowadzi poszczególne wątki tak, by nie zdradzić jednak za dużo z życia osób drugoplanowych. Większość wydarzeń skupionych jest na osobie Dagmary.

Tajemniczą postacią jest przez cały czas Szymon poznany na moście. Mężczyzna pojawia się zawsze niespodziewanie w życiu głównej bohaterki, składa namiętny pocałunek na jej ustach i odchodzi, mówiąc „Dziękuję”. Drugim wątkiem, który jest także ekscytujący, związany jest z Kingą i jej zniknięciem. Wszystko wyjaśnia się w finale, którego wyczekiwałam z niecierpliwością. Nie wszystko potoczyło się po mojej myśli, gdyż autorka poprowadziła tę historię w niespodziewany sposób, wprowadzając do fabuły dramatyzm, zwłaszcza w drugiej połowie książki, którą czytałam momentami z zapartym tchem.

„Słone jabłka” to dobrze napisana, wzruszająca powieść, w której emocje płyną niczym fala. Raz jest spokojnie, a innym razem emocjonalna fala wznosi się burzliwie ponad nasze wszelkie wyobrażenia. Przy okazji autorka porusza ważne kwestie dotyczące przyjaźni, lojalności i poświęcenia, stawiając pytanie o granice wzajemnych relacji opartych na serdecznych, koleżeńskich więzach. Lektura jej książki doskonale wpisuje się w symboliczne znaczenie tytułu, gdyż przedstawiona historia smakuje czasami jak słodkie jabłka, czasami jak sól a czasami jak połączenie obydwu doznań razem.

Książkę przeczytałam, dzięki portalowi:

556. - "W deszczu łatwiej ukryć łzy"

W deszczu łatwiej ukryć łzy

Czy można kochać wbrew sobie?

Beata Olejnik

Wydanie: I
Rok wydania: 2020
Liczba stron: 422
Okładka: miękka
Wymiary: 195 x 121 mm
Wydawca: Novae Res
Redakcja: Beata Kostrzewska
Korekta: Elżbieta Zasempa
Okładka: Izabela Surdykowska-Jurek
Skład: Michał Kacprowicz
Druk i okładka: Totem

"Wszystko, każde zdarzenie, 

ma jakiś cel"

Miłość ma niezwykłą moc zmieniania świata i życia każdego człowieka. To uczucie, które potrafi przekraczać wszelkie granice nie zważając na przeciwności losu. Gdy działamy z serca, dzieją się cuda, o czym przekonali się bohaterowie książki pt.: "W deszczu łatwiej ukryć łzy".

Marta to dwudziestopięcioletnia dziewczyna, której pasją są kwiaty i malarstwo. Na zapleczu swojej przytulnej, pełnej zapachów kwiaciarni ma niewielką pracownię, w której w wolnej chwili maluje koty.

Sebastian jest młodym człowiekiem, który pierwsze kilkanaście lat życia spędził w biedzie, poniżeniu i głodzie. Nigdy nie zaznał miłości od ojca narkomana, więc postrzega świat w czarnych barwach. Takie osoby jak Marta osądza negatywnie, pogardliwie nazywając "bogaczami". Czuje się gorszy od innych, gdyż nie stać go na komórkę, lepsze ubrania czy komputer. Z tego powodu porzuca szkołę, mimo że pociąga go nauka i zdobywanie wiedzy. Pragnie lepszego życia lecz nie widzi możliwości na jego poprawę.

Pewnego zimowego, grudniowego dnia Marta zauważa Sebastiana, który przygląda się jej pracy zza wystawowej szyby. Zaprasza go na aromatyczną, gorącą herbatę, która kusi swoim smakiem ale też zapachem. Ten drobny gest wyzwala serię zdarzeń, które odmieniają całkowicie życie chłopaka ale też dziewczyny. Między nimi tworzy się szczególna więź oparta na przyjaźni lecz wkrótce Sebastian uświadamia sobie, że darzy kwiaciarkę zupełnie innym uczuciem.

Wokół tych dwóch postaci autorka stworzyła piękną i wzruszającą historię o miłości, przyjaźni, dojrzewaniu, cierpliwości i empatii ale też realizacji marzeń.  Zwraca uwagę na wartości, które w dzisiejszych czasach znikają wśród wielu spraw, za którymi gonimy, nie zauważając drugiego człowieka. Pokazuje, że tak niewiele trzeba, by dodać komuś skrzydeł i wydobyć z drugiej osoby to, co najwartościowsze. Jeden drobny gest pełen miłości jest jak fala, która roztacza swoim zasięgiem coraz większe kręgi.

Beata Olejnik to z pewnością utalentowana autorka, o dużej wrażliwości, gdyż napisała piękną opowieść o miłości, która nie zna granic. Książkę przeczytałam z ogromną przyjemnością, gdyż całkowicie zawładnęła moim sercem. To jedna z tych opowieści, które nie pozwalają o sobie szybko zapomnieć. Wartka, spójna akcja, zgrabne dialogi, wyraziste postacie i subtelny klimat sprawiają, iż powieść czyta się lekko i szybko. Jest w niej magia życia, nadzieja,  smutek i radość ale też przesłanie, by nie być obojętnym wobec innych ludzi, nie poddawać się w dążeniu do celu.

Pani Beata Olejnik z pewnością zasługuje na uwagę, gdyż potrafi stworzyć wciągającą fabułę, przy której nie sposób się nudzić. Umiejętnie i niezwykle sugestywnie oddaje emocje targające bohaterami, nastrój towarzyszący poszczególnym wątkom a nawet zapach kwiatów i smak herbaty, która jest jednym z motywów przewijających się przez powieść. Prowadzi swoją opowieść bez zbędnych opisów czy długich powrotów do przeszłości, co nadaje całości dynamiki i lekkości. Zestawia ze sobą różne światy, które przenikają się, by uzmysłowić kontrasty funkcjonujące w otaczającym nas świecie. Pokazuje, że do szczęścia nie potrzeba wiele. Nie dadzą go ani pieniądze, bogactwo, zgromadzone przedmioty jeżeli nie ma w nas miłości i radości. Szczęścia nie można kupić, gdyż można jedynie go poczuć w swoim sercu.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl,  za co bardzo dziękuję.