[92/25] - 1805. - "Ostatni krzyk mody", czyli piąte spotkanie z Winklerem

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

PREMIERA 21 MAJA 2025r.

"Ostatni krzyk mody"

Cykl: Tomasz Winkler

Tom piąty

Beata Dębska, Eugeniusz Dębski

Tomasz Winkler po raz pierwszy pojawił się w powieściach duetu Dębskich w 2021 roku, gdy ukazała się książka pt.: „Dwudziesta trzecia". Niedługo później wydano dwie kolejne części: „Zimny trop” i „Szwedzki kryminał”, a rok później powstała część czwarta zatytułowana „Śmierć druga”. Teraz, po prawie trzech latach, autorzy powracają do swojego bohatera w najnowszym kryminale pt.: „Ostatni krzyk mody”.

Tym razem Tomasz Winkler i jego charyzmatyczna babcia Roma ponownie wkraczają do akcji, mierząc się ze sprawą, która wywróci ich codzienność do góry nogami. To, co z początku wydaje się prostym śledztwem, okazuje się zaskakująco skomplikowane, pełne sekretów, które sięgają daleko w przeszłość.

Ostatniego dnia lipca babcia Roma odbiera telefon od swojej dawnej znajomej, Antoniny Danzer, dziś emerytowanej modelki, którą niedawno spotkała na Cmentarzu Żołnierzy Wyklętych. Ich znajomość sięga lat 60., kiedy Roma pracowała jako radca w oddziale dolnośląskim Mody Polski. Antonina Giambattista vel Danzer, niegdyś znana jako Stasielska oraz Panzerfaust, była jedną z top modelek, których kariera pozwoliła wyrwać się z szarej rzeczywistości PRL-u. Jednak za sukcesem kryły się decyzje, które nie zawsze były czyste i moralne. Dziś, mieszkając we wrocławskim Borku, wśród artystów i ekscentryków, Antonina musi stawić czoła przeszłości, która niespodziewanie wraca i nie przebiera w środkach.

Kobieta zwraca się więc za pośrednictwem Romy o pomoc wiedząc, że jej wnuk jest w stanie rozwiązać sprawę. Tomasz Winkler razem z Iwą Jurek, mimo pewnych obaw, decydując się dać starszej pani ochronę. Wkrótce przekonują się, że groźby i szantaż to dopiero początek zawiłej sprawy, a  przeczucie Winklera, że wszedł prosto w misternie utkaną sieć manipulacji, prowadzi do wielu dramatycznych sytuacji. Z kolei Antonina przekonuje się, że  przeszłość nie daje o sobie zbyt szybko zapomnieć i nawet po wielu latach potrafi brutalnie wtargnąć w teraźniejszość.

Nazwisko Dębscy zawsze przyciąga uwagę, gdy pojawia się ich nowa powieść i za każdym razem nie zawodzą. Tym razem także pokazują swój kunszt pisarski, oferując historię, która łączy klasyczny kryminał z wątkami obyczajowymi. Autorzy zabierają nas w podróż do lat 60., gdzie zaczynają się korzenie sprawy, rozgrywającej się we współczesności. 

„Ostatni krzyk mody” to książka, która początkowo rozwija się spokojnie, by szybko nabrać tempa i wciągnąć czytelnika w niepokojące wydarzenia. Choć nie znajdziemy tu brutalnych opisów ani makabrycznych scen, napięcie rośnie z każdą stroną. Kryminał, sensacja, a nawet elementy thrillera, to wszystko przeplata się wzajemnie i wraz  z osobistymi dylematami bohaterów i subtelnym humorem, łagodzi ciężar dramatycznych wydarzeń. 

Spotkanie z Romą, Winklerem, Iwą i bohaterami znanymi z wcześniejszych części to miła odmiana po wielu kryminałach epatujących mrocznym klimatem. Ich spektakularny powrót to prawdziwa gratka dla czytelników, którzy śledzili ich wcześniejsze przygody. Spotkanie z nimi to jak odnalezienie się wśród bliskich, których jedyną wadą jest to, że a dużo palą i często sięgają po alkohol. To jednak krąg dobrze znanych nam osób, z którymi czujemy się swobodnie.  Ponowne zanurzamy się w rozmowach i relacjach pełnych ironii, błyskotliwych dialogów i ciepłych relacji. Tym razem jednak los rzuca im wyjątkowo trudne wyzwanie.

Okładka odbiega swoim wyglądem od poprzednich, które miały podobną, spójną formę graficzną, dlatego nie skojarzyłam od razu tej książki „Ostatni krzyk mody” z cyklem o Tomaszu Winklerze. Dopiero opis nawiązuje do tej postaci i okazuje się, że to kolejna odsłona historii z nim w roli głównej.

Czy ostatnia?

Finał na to nie wskazuje.

I mam nadzieję, że tym razem autorzy nie dadzą nam tak długo na nią czekać.

Recenzja tomu I  "Dwudziesta trzecia."

Recenzja tomu II "Zimny trop"

Recenzja tomu III "Szwedzki kryminał"

Recenzja tomu IV "Śmierć druga" 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy

z PRart Media Bogna Piechocka

i wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 21.05.2025r.

Ilość stron: 312

Wymiary: 135 x 210 mm

Okładka miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8380-263-3

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 5/6

[91/25] - 1804. - "Śmierć druga" - czyli czwarte spotkanie z Winklerem

"Śmierć druga"

Cykl: Tomasz Winkler

Tom czwarty

Beata Dębska, Eugeniusz Dębski

„Nawet najprostsze śledztwo może zmienić się w mroczną rozgrywkę o najwyższe stawki.”

Zgodnie z powyższym cytatem, taka sytuacja miała miejsce w powieści „Śmierć druga”, gdzie pozornie prosta sprawa nabiera zupełnie innego charakteru i okazuje się pełną niebezpieczeństw czyhających na bohaterów.

Choć to formalnie czwarta część serii, Winkler pojawia się w twórczości duetu Dębskich po raz piąty. Moje pierwsze spotkanie z tą postacią miało miejsce w książce „Siódmy koci żywot”, w której Tomasz pojawił się jedynie epizodycznie, ale wystarczyło, by wzbudził moją ciekawość, więc zaczęłam ją poznawać od początku, ale dopiero teraz przeczytałam jej czwartą odsłonę. Ciekawostka dla uważnych czytelników: w książce „Śmierć druga” pojawia się subtelna wzmianka o pewnej kotce, która odegrała znaczącą rolę w tamtej powieści.

Książka trafiła w moje ręce w niezwykłych okolicznościach, gdyż była częścią nagrody, którą otrzymałam od serwisu Granice.pl za przeczytanie w 2022 roku tylu książek, ile mam wzrostu, ale dopiero teraz po nią sięgnęłam, by mieć ciągłość wydarzeń z najnowszą premierą

W czwartej odsłonie cyklu z Winklerem, ma on ponownie okazję się wykazać, choć tym razem w jeszcze innej roli. W tomie pt.: „Szwedzki kryminał” ten bohater został zwerbowany do  Firmy zarządzanej przez pułkownika Klimaszewskiego, gdzie zajmował się nierozwiązanymi, starymi sprawami. Teraz, na prośbę komisarz Magdy Borkońskiej i podkomisarza Macieja Malickiego, zostaje wciągnięty w kolejne śledztwo, które tym razem dotyczy jednego z podopiecznych Iwy Jurek—kobiety, z którą łączy go nie tylko zawodowa, ale i osobista relacja.

Mimo mrocznego tytułu „Śmierć druga” pozostaje historią, w której kryminalny wątek przeplata się z lekkością i subtelnym humorem. Pisarskie małżeństwo udowadnia, że wciągający kryminał nie musi epatować brutalnością czy makabrycznymi opisami, aby budować napięcie. Owszem, są ofiary, ale poboczne wątki często wywołują uśmiech i sprawiają wrażenie, jakbyśmy czytali komedię kryminalną. Poza typowym śledztwem, w którym bierzemy czynny udział, można dostrzec inne elementy literackie, co sprawia, że książkę czyta się szybko i z zainteresowaniem. Autorzy zręcznie prowadzą nas przez śledztwo, podsuwając tropy i zacierając ślady, sprawiając, że rozwiązanie zagadki do samego końca pozostaje niepewne. Nie pozwalają na oczywiste rozwiązania, skutecznie zasiewając wątpliwości.

Wprawdzie nie od razu wniknęłam w tę opowieść, gdyż po dramatycznym prologu akcja zwalnia, a początkowe wydarzenia wydawały mi się nie do końca klarowne. Jednak dosyć szybko ponownie autorzy przykuli moją uwagę, bo akcja zdecydowanie przyspiesza, a sprawa coraz bardziej się komplikuje.

Narracja, podobnie jak w poprzednich częściach, prowadzona jest w trzeciej osobie, co daje nam szerszy obraz sytuacji i pozwala stopniowo odkrywać tajemnice śledztwa. Nic nie jest podane na tacy, więc aż do samego finału podążmy odkrywanymi tropami, by na końcu poznajemy prawdę o mordercy.

Czwarte spotkanie z Winklerem, jego ekscentryczną babcią i Iwą przyniosło mi mnóstwo emocji, choć początkowo nic na to nie wskazywało. Winkler, prowadząc śledztwo, nie rezygnuje z codziennych rytuałów, a czasem zdaje się działać chaotycznie, jakby brakowało mu zdecydowania. Tymczasem jego babcia, pełna energii i błyskotliwości, okazuje się nieocenioną pomocą. Miłośniczka krzyżówek, sudoku i dobrego alkoholu często wyciąga trafniejsze wnioski niż jej wnuk, a jej dynamika wyraźnie kontrastuje z jego spokojnym tempem.

Państwo Dębscy są wierni swemu bohaterowi, wciąż wrzucając go w nowe kłopoty, co jest namacalnym dowodem, że mają na niego jeszcze wiele pomysłów, byśmy mogli się z nim spotkać w kolejnych odsłonach serii. A taka okazja będzie już wkrótce, bo 21 maja 2025 roku swoją premierę będzie miała piąta część cyklu o Tomaszu Winklerze pt.: „Ostatni krzyk mody”.

Recenzja tomu I "Dwudziesta trzecia."

Recenzja tomu II "Zimny trop"

Recenzja tomu III "Szwedzki kryminał"

Wydanie: I
Data wydania: 25.10.2022r
Ilość stron: 320
Wymiary: 135x210 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-268-3952-8
Wydawnictwo: Agora
Moja ocena: 5/6

1462. - "Szwedzki kryminał" czyli trzecie spotkanie z Winklerem

"Szwedzki kryminał"

Cykl: Tomasz Winkler

Tom trzeci

Beata Dębska, Eugeniusz Dębski

Wydanie: I

Data wydania:.27.10.2021r.

Ilość stron: 400

Wymiary: 135x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 9788326837302

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 5/6

„Są takie sprawy, które ruszone od innej strony mogą być rozwiązane.”

Po raz trzeci ruszyłam na czytelnicze spotkanie z bohaterami, którzy przewijają się od początku serii z Tomaszem Winklerem, który zarówno w „Dwudziesta trzecia” i „Zimny trop” miał do rozwiązania ciekawe sprawy pozostając poza policyjnymi szeregami, z których został niesłuszne usunięty. Po ostatnich wydarzeniach wydaje się, że w końcu będzie mógł prowadzić spokojniejsze życia, ale autorzy nie pozwalają mu na to i w kolejnym tomie pt.: „Szwedzki kryminał” wrzucają go w nowy, emocjonalny, a nawet niebezpieczny tok wydarzeń.

Z więzienia wychodzi drobny złodziejaszek Michał Rabek, który odzyskał wolność p prawie trzech latach odsiadki. Widząc we wrocławskiej galerii Tomasza Winklera, postanawia mu opowiedzieć o swoich obawach i koszmarze, jakiego doświadczył podczas odbywania kary. Rabek ma bowiem wrażenie, że jest obserwowany, bo ktoś za nim chodzi, a tym kimś jest jego współwięzień nazywany Psychozą, który nieopacznie, w zamroczeniu, wyjawił swój głęboko skrywany sekret związany z nim i jego rodziną. Teraz Rabek obawia się o swoje życie i chce, by Winkler mu pomógł. Kilka dnia później Rabek zostaje znaleziony martwy.

Trzecia część z Tomaszem Winklerem sprawia, że detektyw musi wyjechać z Wrocławia do Kłodzka, by tam wgłębić się w kolejną sprawę. W tamte rejony prowadzi go sprawa, która postanawia rozwiązać. Działa jednak z nieco innej pozycji, gdyż w pewnym sensie zostaje przywrócony do służby, ale w nieco innym charakterze. Niejaki pułkownik Klimaszewski angażuje Winklera do grupy badającej stare, nierozwiązane sprawy, a wraz z tym były policjant otrzymuje uprawnienia pozwalające mu działać bardziej oficjalnie z dostępem do niektórych materiałów, z którymi wcześniej nie mógł mieć kontaktu. Śmierć Rabka jest świeżą sprawą, ale ona doprowadza go do pewnych wydarzeń z przeszłości, które do obecnej chwili pozostają zagadką.

Zgodnie z tytułem, ten kryminał ma w sobie pewien mroczny, ciężki klimat, który wyłania się w trakcie poznawania rodzinnych sekretów Matheislonów, czyli rodziną Psychozy. Trzecie spotkanie z Winklerem, jego babcią i Iwą dostarczyło mi wielu wrażeń, emocji i napięcia, mimo że początkowo nic na to nie wskazywało. Zapowiadało się na bardziej klasyczny kryminał z podążaniem tropem morderstw, a tymczasem autorzy poprowadzili nas w zupełnie inną stronę. Poznajemy bowiem pewną rodzinkę i to ona jest tutaj problemem. Zagłębiamy się w przeszłość Psychozy vel Adama Mateńczuka, czyli dawniej Matheislon, otrzymując obraz tego, co doprowadziło do jego psychicznego rozchwiania. Wnioski nasuwają się same, dotyczące fanatyzmu religijnego, którego skutki są trudne do przewidzenia. Przemoc rodzinna, zbrodnie, sekta, tajemnice, molestowanie to tylko niektóre z tematów, jakie poruszają państwo Dębscy w tej części.

„Szwedzki kryminał” to kolejna porcja dobrze napisanej kryminalnej historii, w której pobrzmiewają nutki obyczajowe, romansu i lekkiego humoru. Motorem napędowym są oczywiście bohaterowie, którzy nakreśleni zostali barwnie, konkretnie z bardzo charakterystycznym osobowościami, wadami, zaletami, upodobaniami i dylematami. Pojawiają się też znane postacie drugoplanowe, ale też nowe osoby, które wzbudzają sympatię, chociażby Raina Kalwa-Kosińska zwana Kosą, która rządzi w kłodzkiej prokuraturze. Do tego dochodzi dosyć szybka akcja z niespodziewanymi zwrotami sytuacyjnymi, których zwieńczeniem jest ekscytujące, podnoszące emocje na wyższy poziom, zakończenie, które było dla mnie zaskakujące.

Recenzja tomu I "Dwudziesta trzecia"

Recenzja tomu II "Zimny trop"

Książkę przeczytałam, dzięki autorom i wydawnictwu:

1453. - "Zimny trop" czyli drugie spotkanie z Winklerem

"Zimny trop"

Cykl: Tomasz Winkler

Tom drugi

Beata Dębska, Eugeniusz Dębski

Wydanie: I

Data wydania: 01.09.2021r.

Ilość stron: 352

Wymiary: 135x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-268-3728-9

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 5/6

„Gdy zło nie ma twarzy, 

nie jest takie straszne.”

No i drugie spotkanie z Tomaszem Winklerem jest już za mną!

O tej postaci po raz pierwszy dowiedziałam się w trakcie czytania książki „Siódmy koci żywot”, ale tam była o nim tylko wzmianka. To jednak wystarczyło, bym zapragnęła poznać jego dzieje bliżej, więc zaczęłam od pierwszej części serii z Winklerem pt.: „Dwudziesta trzecia”. Echa sprawy toczące się na kartach tej powieści dają znać o sobie jeszcze w drugiej części zatytułowanej „Zimny trop”. Do tego koledzy z policji odnoszą się do niego wrogo, mimo że Tomasz nie jest niczemu winien, a jego zasługi i sukces w rozwiązaniu sprawy morderstw mających miejsce w książce „Dwudziesta druga", policja przypisuje sobie. 

Tomek cały czas jest zawieszony jako policjant i działa jedynie na prawach licencji detektywa, ale to i tak nie chroni go to przed groźbą całkowitego usunięcia go ze służby. Wyraźnie byli koledzy dają mu o tym znać, zwłaszcza jeden z nich, komisarz Malicki, który odwiedza Winklera w szpitalu, w którym detektyw dochodzi do siebie. Nie ma jednak zbyt dużo czasu na odpoczynek i rekonwalescencję, gdyż niespodziewanie pojawia się nowa sprawa.

Jego charyzmatyczna babcia Roma, kobieta osiemdziesięcioletnia, ale o młodej osobowości, wyjeżdża do Polanicy Zdroju, gdzie spotyka swoją miłość sprzed ponad pół wieku, Juliana Sztyca. Niestety, tuż po tym zdarzeniu, starszy pan nie pojawia się na umówionym spotkaniu i znika bez śladu. 

Do tego czasu niewiele się w fabule dzieje, zbyt dużo jest rozmów niemających szczególnego znaczenia, ale za to możemy, co nieco przypomnieć sobie z wcześniejszych wydarzeń oraz tego, kim są bohaterowie, gdyż autorzy zadbali też o tych czytelników, którzy nie czytali pierwszego tomu. 

Zmartwiona i zaniepokojona babcia Roma dzwoni do swego wnuczka, by przyjechał do uzdrowiska i dowiedział się, co się stało z jej przyjacielem. Nie jest łatwo Tomkowi ruszyć z tym zadaniem, gdyż, jako niespokrewniony z zaginionym mężczyzną nie ma zbyt dużego pola manewru. Na szczęście zgłasza się wnuczka Juliana Sztyca, Jagoda oraz jego rodzina, którą dwa lata temu dotknęła tragedia, a obecne zniknięcie znajomego Romy, wydaje się mieć ścisły związek z tamtą, nierozwiązaną sprawą.

W drugiej części cyklu z Tomaszem Winklerem historia zaginięcia seniora rodziny Sztyc stanowi osobną historię. Łącznikiem z poprzednim tomem, jest przede wszystkim babcia Roma Wiśniowiecka, która zbyt często sięga po ulubiony koniaczek oraz Iwa, której nie ma zbyt dużo w tej odsłonie serii. Pojawiają się też nowe postacie, na przykład pewna energiczna, dociekliwa i skuteczna w swoim działaniu Dorota Skamień – Lima, zwana Skamieliną, która przedstawia się Tomkowi, jako dziennikarka pragnąca napisać książkę o prowadzonej przez niego sprawie z Dobromierza. Jak się potem okazuje, ta znajomość daje mu ogromne wsparcie, gdyż bez jej możliwości uzyskiwania informacji trudno byłoby ruszyć z miejsca. Dużą rolę odgrywa też rodzina zaginionego, która wypełnia fabułę w dużej części, a nawet pojawia się wątek romansu, co wpędza Tomasza w pewne poczucie winy. 

Jest to, więc kolejna lekka kryminalna opowieść ze śladami komediowymi, chociaż prowadzona sprawa nie jest zabawna. Narracja jest wprawdzie trzecioosobowa, tak jak poprzednio, ale w większości widzimy wszystko z perspektywy Tomasza Winklera. On jest tu głównym prowadzącym nas przez kolejne wydarzenia, a to daje nam możliwość analizowania razem z nim danej sytuacji, wyciągania określonych wniosków i podążania za odkrywanymi tropami.

Autorzy pozostawiają nas z kilkoma nierozwiązanymi kwestiami, które ciągną się od pierwszego tomu, więc z pewnością będą one kontynuowane w kolejnych tomach serii. Jedynie kwestia zaginięcia Juliana, ale i zabójstwa dwóch członków rodziny Sztyców sprzed dwóch lat zostaje wyjaśniona. W tej kwestii byłam zaskoczona rozwiązaniem, chociaż miałam niejasne podejrzenia, co do winnych, ale i tak dramatyczne zdarzenia pełne napięcia trzymały moją uwagę do samego końca.

Recenzja tomu I "Dwudziesta trzecia."

Recenzja tomu III "Szwedzki kryminał"

Książkę przeczytałam, dzięki autorom i wydawnictwu:

1402. - "Dwudziesta trzecia" czyli pierwsze spotkanie z Winklerem

"Dwudziesta trzecia"

Cykl: Tomasz Winkler

Tom pierwszy

Beata Dębska, Eugeniusz Dębski

Wydanie: II

Data wydania: 05.05.2021 r.

Ilość stron: 360

Wymiary: 135x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-268-3663-3

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 5/6

„Morderstwa powinny być karane.”

Niedawno przeczytałam książkę „Siódmy koci żywot”, która okazała się bardzo wciągającą i zabawną lekturą. W trakcie jej poznawania pojawiło się nazwisko Tomasza Winklera i jego babci Romy, co mnie zaintrygowało i sprawiało, że postanowiłam sięgnąć po wcześniejsze powieści państwa Dębskich z wyżej wymienionym Tomaszem Winklerem. Pierwsza część serii nosi tytuł „Dwudziesta trzecia” i nie jest to określenie godziny.

Niesłusznie posądzony o korupcję policjant Tomasz Winkler spełnia się w tej chwili, jako ochroniarz obozów przetrwania dla dzieci. Od pięciu lat wiedzie w miarę spokojne życie mieszkając z osiemdziesięcioletnią babką Romą i uroczym pieskiem Kropką. Pewnego dnia zgłasza się do niego bogaty biznesmen, Robert Szeremeta. I tu mała uwaga: Gdy Winkler po raz pierwszy z nim się spotyka, biznesmen przedstawia mu się, jako Roman Szeremeta, ale potem występuje, jako Robert i tak pozostaje do końca. Szeremeta uważa, że jego żona, która zmarła rok temu, została zamordowana i nawet wie, kto to zrobił. Jest gotów zapłacić ogromną sumę pieniędzy Winklerowi, by ten udowodnił, że mordercą jest wskazana osoba. Były policjant cierpi właśnie na brak gotówki, więc z pewnym ociąganiem, ale zgadza się pomóc Szeremetowi. 

Tomasz Winkler mieszka we Wrocławiu, ale sprawa, którą się podejmuje, zaprowadzi go w wydarzenia z dalekiej przeszłości, jakie miały miejsce w Dobromierzu koło Świdnicy w latach 80. XX wieku. Ze względu na wydalenie ze służby, Winkler nie ma zbyt dużego pola manewru, czuje się bezradny, gdyż nie ma dostępu chociażby do akt sprawy. No, ale, od czego ma się pomocnych ludzi w osobach babci Romy i jego dawnej pracodawczyni oraz cały czas przyjaciółki, Iwony Jurek, zwanej Iwą lub Jerzym.

Powieść ukazała się po raz pierwszy w 2014 roku w wydawnictwie Rebis. Ówczesna okładka wzbudzała niepokój i była mocna w swoim przekazie, jednak wznowienie serii w 2021 roku zaprocentowało bardziej zagadkową grafiką i bardziej mi się podoba.

Fabuła zaczyna się mocnym akcentem, który wywołuje niepokój i przysłowiowe „ciarki na plecach.” Kolejne rozdziały zdecydowanie wolniej płyną, gdyż poznajemy bliżej środowisko i sytuację głównego bohatera oraz zarys sprawy, z którą zwraca się Szeremeta do Winklera. Jesteśmy, zatem świadkami wielu rozmów, bardziej lub mniej ważnych, z których dowiadujemy się istotnych informacji. Bezpośrednie wniknięcie do umysłu byłego policjanta i pokazywanie jego punktu widzenia daje nam możliwość analizy sytuacji razem z nim. Narracja jest wprawdzie trzecioosobowa, ale uwaga skupiona jest na działaniach Tomka.

Jak na byłego policjanta, który był skuteczny w swoich działaniach, zachowuje się powolnie i mało ekspresyjnie. Jego postępowanie, poszukiwania tropów są splecione z codziennymi zadaniami, spotkaniami z babcią, z niektórymi kolegami, odwiedzaniem barów. Momentami wątki się ciągną, jakby brakowało mu werwy i umiejętności łączenia faktów. Natomiast bardzo energiczną osobą jest jego babcia, która potrafi celnie wyciągnąć wnioski, uwielbia krzyżówki i sudoku oraz dobry, markowy alkohol. Jest osobą ekscentryczną i dynamiczną bardziej, niż jej wnuk.

„Dwudziesta trzecia” to kryminał z obyczajowymi, a nawet  elementy psychologicznymi elementami, które razem tworzą spójny i lekko płynącą fabułę, w której podążamy za kolejnymi tropami śledztwa. Nie jest ono prowadzone w sposób klasyczny, gdyż śledztwo przebiega nietypowo, bo prowadzi je osoba, która straciła prawa do policyjnych procedur i musi dotrzeć do prawdy nie zawsze legalnymi drogami. Autorzy skutecznie wodzą nas różnymi ścieżkami, odciągając uwagę od podejrzeń, wzmagając napięcie, zwłaszcza w finałowych epizodach, zasiewają wątpliwości trzymając nas w niepewności do samego końca, nawet wówczas, gdy wydaje się nam, że wiemy już wszystko. Ten nietypowy w swoim wydźwięku kryminał jest świadectwem tego, że pisanie w duecie może przynieść pozytywne i zaskakujące efekty.

Recenzja tomu drugiego "Zimny trop"

Recenzja tomu III "Szwedzki kryminał"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z  PRart Media Bogna Piechocka

i wydawnictwem 

1377. - "Siódmy koci żywot"

"Siódmy koci żywot"

czyli

O Kocia Macierz, 

ale krymi-miau!

Beata i Eugeniusz Dębscy

Wydanie: I

Data premiery: 26.04.2023r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 9788326841736

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 6/6

„ludzkość by zwariowała, dowiedziawszy się, że my myślimy”

Powieści kryminalne to gatunek, po który sięga duża część czytelników przyzwyczajonych  do określonych schematów, według których toczy się fabuła, losy bohaterów i śledztwo.  I już myślimy, że nic nowego nie pojawi się w tym rodzaju literatury, aż tu nagle, pewnego dnia pojawia się „Siódmy koci żywot”, który wprowadza do kryminalnych historii zupełnie nową jakość i świeżość. Autorzy nadali, bowiem stworzonej przez siebie kryminalnej opowieści nieco lżejszego klimatu, a to za sprawą pewnej sprytnej „postaci”, która dołożyła swój pazur do trudnego śledztwa. 

Sheila siedzi sobie na balkonie, gdy nagle przez szybę widzi jak jej pan, Jovan Dragosavljević pada martwy ugodzony nożem w swoim wrocławskim mieszkaniu.. Morderca zabiera laptopa i wychodzi, a Sheila nie rozumie, co się stało, czemu Jovan się nie rusza, leży  "skotowany" i dociera do niej, że ona zachowała się jak "ostatnia ogoniasta dupa", bo nie zrobiła nic, by zobaczyć twarz zabójcy. 

Sheila z pewnością mogłaby wszcząć alarm i potem opowiedzieć o tym, co widziała, ale jest jeden problem – Sheila jest biało- rudą kotką. Opowiada o tym jedynie nam, czytelnikom, a jej punkt widzenia i relacja z tego, co widzi pojawiają się, co pewien czas, zawsze w narracji pierwszoosobowej. Wkrótce zjawia się policja zaalarmowana przez sąsiadkę i zaczyna się żmudne śledztwo prowadzone przez komisarz Magdę Borkońską zwaną Viledą z pomocą podkomisarza Macieja Malickiego. Ich działania z kolei śledzimy z poziomu trzeciej osoby.

„Koty nie śpią po 24 godzin na dobę, jak myślą ludzie. Leżę, bo co mam robić innego?”

O Kocia Macierz! To było wspaniałe ponad 300 stron rozrywki wymieszanej z kryminalnym wątkiem. Czytałam różne opinie na temat tej książki, ale uważam, że wszystko zależy od tego, czego się oczekuje. Ja spodziewałam się lekkiej komedii kryminalnej, na co wskazuje już tytuł i się nie zawiodłam, gdyż świetnie się bawiłam, zwłaszcza, gdy do głosu dochodziła Sheila. Pod swoją opiekę wzięła ją, Borkońska, która dzięki temu kilka razy uniknęła niebezpieczeństw, ale też zaczęła podążać właściwym tropem. 

Bardzo podobała mi się relacja między nią i Sheilą, a to z kolei wpłynęło bardzo pozytywnie na toczącą się fabułę. Nie mamy, bowiem tutaj suchego śledztwa, lecz zabawny splot zdarzeń, który powoduje doprowadzenie sprawy do końca w sposób ekspresyjny i emocjonalny. Szczególnie rozbrajające były wtrącenia Sheili, która w zabawny sposób komentuje wydarzenia pokazując swój świat i tok rozumowania. Jej przemyślenia, spostrzeżenia, sposób widzenia rzeczywistości i podejmowane działania są kwintesencją tej opowieści doskonale uzupełniając fabułę, dzięki czemu nie raz wywoływały u mnie uśmiech.

„Siódmy koci żywot” to moje pierwsze spotkanie z pisarskim duetem Beaty i Eugeniusza Dębskich, mimo że mają za sobą kilka powieści kryminalnych. W wywiadzie udzielonym serwisowi lubimyczytac.pl powiedzieli, że nie jest „powieść po cyklu”, lecz powieść „wraz z cyklem”, gdyż w ich najnowszej powieści występują postaci znane z serii z Winklerem, ale dla mnie było to pierwsze z nimi spotkanie i nie miało w ogóle wpływu na poznawanie tej historii, gdyż stanowi ona odrębną całość poprowadzoną od początku do końca.

To książka zaskakująca w swojej formie i oryginalna. Z pewnością to zasługa kociego wątku pokazującego, że koty to inteligentne zwierzęta. Autorzy są zdeklarowanymi kociarzami, więc nic dziwnego, że zyskały one w tej powieści znaczącą rolę. Bez problemu potrafili wejść w koci umysł i pokazać wydarzenia z kociej perspektywy. Udowodnili tym samym, że kryminał nie musi być poważny, mroczny, brutalny ani ociekający krwią. Oczywiście nie brakuje ofiar, ale wszystko podane jest w swobodnym stylu z pobrzmiewającymi elementami sensacyjnymi. To razem daje niesamowitą mieszankę emocjonalną wymieszaną z humorem, policyjnym dochodzeniem i kocim pazurem.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu