[09./25] -1722. "Chłopiec o błękitnych oczach."

"Chłopiec o błękitnych oczach."

Opowieść o trudnej miłości

Włodzimierz Malczewski

„Niektóre dni, czy zdarzenia zapisują się w naszej pamięci. Nawet, jeśli nie dotykają nas bardzo osobiście, prześladują przez całe życie i ciągle je wspominamy.”

Młodość rządzi się swoimi prawami, więc wiele można wybaczyć ludziom nastoletnim, którzy dopiero poznają zawiłości i trudne zakręty życia. To one kształtują charakter i pokazują, co nam odpowiada, a czego chcemy uniknąć. Bohater książki „Chłopiec o błękitnych oczach” przekonał się o tym dosyć wyraźnie. To one pomogły mu podjąć decyzje, które wyznaczyły jego dorosłą ścieżkę, zwłaszcza jeżeli chodzi o sferę uczuciową.

Historię błękitnookiego Pawła poznajemy, gdy jest uczniem ósmej klasy Szkoły Podstawowej w Tomaszowie Mazowieckim mieszczącej się przy ulicy Stolarskiej. Gdy zaczynał się nowy rok szkolny, ostatni rok w tym środowisku, chłopak nie spodziewał się, że będzie to wyjątkowy czas. Po pierwsze – poznał Magdę, która została przeniesiona do jego szkoły i tak się złożyło, że tylko obok niego było wolne miejsce w klasie. Od początku dziewczyna jest wyśmiewana przez rówieśników, gdyż ubrana jest wbrew panującej modzie, ale też zachowuje się nie tak, jak inne dziewczyny w jej wieku. Jedynie Paweł jest pod jej wrażeniem i niemal od razu nawiązuje się między nimi nić sympatii, potem przyjaźni, która zaczyna zmierzać do bardziej głębszych uczuć. Jednak, gdy pojawia się nowa nauczycielka języka polskiego, Ewa Jadach, on ulega młodzieńczej fascynacji jej osobą, tym bardziej, że atrakcyjna polonistka zagięła na niego parol i trudno mu to ignorować. Na szali swego losu Paweł stawia uczucie do dużo starszej kobiety i szczerą miłość Magdy.

Miałam już możliwość poznania wcześniejszej książki autora pt.: „Pocztówka z Arles”, która reprezentowała gatunek sensacyjny związany z mafijnymi strukturami. Teraz nie ma tak mocnych wrażeń, ale nie też nie brakuje emocji, lecz są one o innym ciężarze. Bardziej dotyczą wewnętrznych dylematów i podejmowania wyborów między uczuciem, a doświadczaniem czegoś sensualnego.

Temat poruszany w powieści jest bardzo kontrowersyjny i nawet szokujący, gdyż dotyczy relacji między czternastolatkiem, a kobietą a dużo starszą od niego, bo trzydziestosiedmioletnią. Podtytuł wskazuje, że będzie to opowieść o trudnej miłości, jednak czy można taką relację uważać za miłość? Ja mam wątpliwości, bo raczej jest to opowieść o młodzieńczej naiwności, fascynacji, ciekawości, ale też toksyczności w relacjach i manipulacji uczuciami.  Autor pokazuje przy tym typ kobiety określanej jako modliszka, która potrafi odpowiednio sterować emocjami innego człowieka, oplatając go swoimi mackami, by osiągnąć swój cel. Z perspektywy czasu, już jako dorosły mężczyzna Paweł zastanawia się nad swoimi motywami, które zawarte są w prologu, ale w efekcie wyciąganie wniosków pozostawia czytelnikowi. Wnika w nastoletni umysł, pokazując jego punkt widzenia i sposób patrzenia na rzeczywistość młodego człowieka. 

Autor przedstawia nam historię jakby od końca, tworząc tło dla wydarzeń, o których dowiadujemy się później. Ten wstęp jest długi i jak pisze, a raczej relacjonuje nam bohater, ma to swój cel, ale dla mnie nie był jasny. Jednak w nim przedstawia pewien fragment wydarzeń z lat szkolnych i moment, gdy postanowił spisać tamtą historię, dzieląc się swoimi przeżyciami.

Powieść „Chłopiec o błękitnych oczach” nie jest łatwą lekturą. Czytałam ją z przerwami, gdyż sposób prowadzenia narracji sprawia, że jest bardzo dużo tekstu bez dialogów i wiele wydarzeń ma charakter opisowy. Tekst obfituje w przemyślenia autora, ubrane w myśli bohatera, który opowiada nam o wszystkim z perspektywy czasu i punktu widzenia dorosłego człowieka. Jest to zatem rodzaj pamiętnika, w którym, jak wiadomo, spisywane są życiowe doświadczenia, stąd taka, a nie inna forma. Ta historia napisana w książce o nastolatku z niesamowicie niebieskimi oczami wydała mi się bardzo nierealna, chociaż życie pokazuje, że potrafi zaskoczyć nie raz, więc z drugiej strony, wszystko jest możliwe.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 3 grudnia 2024
Ilość stron 354
Wymiary: 145 x 205 mm
Oprawa Miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-8011-337-4
Wydawca: WFW
Moja ocena: 4/6

[138./24] 1653. - "Kamienne kręgi w Polsce"

"Kamienne kręgi w Polsce"

Przewodnik praktyczny oraz ezoteryczny

Bożena Kaszuba, Jacek Kaszuba

„Kręgi znajdujące się aktualnie w Polsce są najstarsze w Europie.”

Polska to kraj pełen pięknych krajobrazów, historycznych zabytków, urokliwych miejsc, miast, miasteczek, ale też sekretów i tajemnic. Wśród nich znajdują się obiekty, wokół których narosło wiele mitów, niesamowitych opowieści i istnieje dużo niewiadomych. O takich miejscach opowiadają autorzy książki „Kamienne kręgi w Polsce”. Przygotowanie do tego zagadnienia mieli poprzez wieloletnią pracę instruktorską w harcerstwie, ale też poprzez zawód pani Bożeny Kaszuba, która jest geologiem-mineralogiem. Natomiast pan Jacek Kaszuba jest z zawodu nawigatorem i podziela pasję żony. Zaznaczają na wstępie, że przedstawione miejsca nie są na podstawie pomiarów geodezyjnych, a jedynie są szkicami oddającymi wygląd opisywanego stanowiska. Przedstawiony w publikacji materiał jest zwieńczeniem ponad trzydziestoletniej pracy państwa Bożeny i Jacka Kaszubów, którzy od wielu lat interesują się kamiennymi obiektami umieszczonymi na terenie naszego kraju.

Jednymi z najbardziej znanych kręgów kamiennych są te, które znajdują się w Węsiorach, Odrach czy Grzybnicy. Turyści przybywają tam, by osobiście przekonać się o krążących o tych miejscach opowieściach o niesamowitej energii mocy. Jednak, jeżeli ktoś spodziewa się znaleźć w tej publikacji sensacyjne informacje na ten temat, opowieści mistyczne, czy też potwierdzenia oddziaływania energetycznego takich kręgów, o czym można przeczytać w sieci, to będzie zawiedziony. Tego rodzaju opisów tutaj nie znajdziecie.

Poza archeologicznymi opisami, suchymi wskazówkami dotarcia do danego obiektu i jego charakteru wyglądu oraz historycznego podłoża, nie ma o żadnych ezoterycznych i tajemniczych zjawiskach. Autorzy zawarli w swoich opracowaniu wskazówki dojazdu do danego kręgu, historię dotyczącą ich odkrycia i powstania, sposobu ułożenia kamieni i archeologicznych odkryć w tym temacie. Nie ma więc w nich żadnych niesprawdzonych wiadomości, sekretów i opisów ezoterycznego charakteru. Tym jestem trochę zwiedziona, bo miałam nadzieję dowiedzieć się o tym czegoś więcej. Liczyłam na to, gdyż podtytuł wskazuje, że jest to nie tylko przewodnik praktyczny, ale też ezoteryczny. Praktyczny jest na pewno, gdyż z pewnością bez problemów można odnaleźć interesujące nas stanowisko według wskazówek znajdujących się w książce. Natomiast ezoteryki nie ma tu praktycznie wcale.

„Kamienne kręgi w Polsce” to przede wszystkim przewodnik po 30 stanowiskach oryginalnych kamiennych kręgów w Polsce. Autorzy chcieliby podkreślić, że ten przewodnik to jedyne tak kompleksowe i pełne opracowanie wszystkich stanowisk kamiennych kręgów istniejących w terenie naszego kraju. Autorom przyświecała idea rzetelnego przedstawienia dotychczasowych wyników badań archeologicznych i naukowych oraz przybliżenia ludziom wszystkich miejsc z tego rodzaju znaleziskami.

Zamieścili swoje dokonania w pięciu częściach, w których opisują stanowiska zachowane w bardzo dobrym stanie, takie jak popularne Węsiory, Odry, Janiewice. Okazuje się, że zachowanych w tak dobrym stanie kręgów nie ma zbyt dużo, bo tylko 9, ale poza nimi są też takie, które są niekompletne, lub też zostały całkowicie zniszczone, tak jak np. w Belnie, Kłodzi czy Ołużnie. Są też takie, po których w ogóle nie ma żadnych śladów, ale autorom udało się je zlokalizować na podstawie zapisów historycznych. Omawiają też miejsca, które zostały ujęte błędnie, jako kręgi kamienne, a tak naprawdę nie mają ich charakteru i znaczenia.

Książka została wydana na gładkim papierze i w dużym formacie, więc jej objętość nie jest zbyt duża, gdyż liczy sobie 200 stron. Plusem tego wydania są kolorowe zdjęcia opisywanych miejsc oraz mapki przedstawiające plan sytuacyjny kręgów kamiennych omawianych stanowiskach oraz mapki z ich lokalizacją. Z tego względu czyta się ją dosyć szybko, bo tekst często nie wypełnia całej strony. Niewątpliwie zamieszczone szkice, fotografie i mapki są ogromnym atutem publikacji, pomocnymi dla tych, którzy chcieliby zweryfikować przedstawioną wiedzę, lub po prostu turystycznie poznać któreś z opisanych miejsc.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 26 kwietnia 2024 r.

Ilość stron 200

Wymiary: 170 x 240 mm

Oprawa: miękka

ISBN 978-83-8011-368-8

Wydawnictwo: WFW

Moja ocena: 4/6

[76/24] 1591. - "Zdrowe wibracje śpiewnych afirmacji"

Zdrowe wibracje śpiewnych afirmacji

Iwona Chrzanowska-Nowina

Wydanie: I

Data premiery: 26.10.2022r.

Ilość stron: 52

Wymiary: 210 x 140 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8011-207-0

Wydawca: Warszawska Firma Wydawnicza

Moja ocena: 4/6

"Upragnione zmiany nie dzieją się same. To podstawowa zasada uzdrawiania siebie i swojego życia”.

Każdy z nas ma jakieś marzenia, chciałby być zdrowy, bogaty, mieć wielu wspaniałych ludzi wokół siebie i ogólnie szczęśliwe życie. Jednak nie każdemu udaje się to osiągnąć, między innymi dlatego, że mają negatywne nastawienie, brakuje im wiary w osiągnięcie sukcesu, czy możliwości zrealizowania pragnień. Nie wiedzą, że można osiągnąć to, co chcą na różne sposoby, ale przede wszystkim ważne jest mentalne i wewnętrzne przekonanie, że uda się im wszystko, co zaplanują. Jednymi z narzędzi pomagających nam zmienić nasze nastawienie są afirmacje, gdyż słowo ma niezwykle potężną moc. Możemy ją wzmocnić poprzez nadanie im dodatkowych wibracji, na przykład łącząc pozytywne zdania z wybraną melodią. Jeżeli do tego dołączymy jeszcze aspekt wizualny, wówczas siła manifestacji jeszcze bardziej się wzmocni. Te elementy znajdziemy w bardzo „szczupłej” książeczce o charakterze motywacyjnym pt.: „Zdrowe wibracje śpiewnych afirmacji.”

Jej autorka, pani Iwona Chrzanowska-Nowina mówi o sobie, że jest optymistycznie nastawiona do życia a to dzięki słowom z pozytywnym wydźwiękiem. Ciocią autorki jest Bożena Walter, znana dziennikarka, prezenterka telewizyjna, założycielka i jednocześnie prezes zarządu Fundacji TVN „Nie jesteś sam” w latach 2001–2016. To ona uświadomiła jej, że jest silną kobietą, a te słowa stały się inspiracją do działania i rozwoju osobistego.

Pani Chrzanowska – Nowina mówi o sobie, że jej życie jest nieustającą wędrówką po „krętych ścieżkach ludzkich emocji, reakcji, zachowań społecznych i indywidualnych”, które są dla niej inspiracją do szukania sposobów wyrażania siebie, swoich przemyśleń i doświadczeń, czemu daje wyraz na wiele sposobów. Jednym z nich jest pasja malowania, którą odkryła w późnym wieku, ale dzięki temu może wyrazić swoje emocje i zachęcić innych do cieszenia się życiem. W tym mini poradniku obrazy pełnią dodatkową rolę: mają pobudzić umysł, wyciszyć, ale przede wszystkim mają one prosty przekaz: „uśmiechnij się, rozejrzyj dookoła, zachwyć się prostotą życia, które jest piękne, jeśli sobie tak postanowisz.”

Pani Iwona bierze życie takim jakim jest i cieszy się tym, co ono niesie. Razem ze swoją publikacją, afirmacjami i obrazami zaprasza nas w podróż w głąb siebie, którą porównuje do wyprawy po złote runo, gdyż największe skarby nosimy w sobie. Musimy je tylko odnaleźć i odpowiednio wykorzystać. Jest przekonana, że dzięki temu jej życie uległo znaczącej przemianie na lepsze i każdy z nas może ich dokonać w swoim życiu. Taki jest cel afirmacji, które powstały kilka lat temu na jej własne potrzeby. Są to proste i krótkie rymowanki, które mają formę rymowaną, Są to krótkie wierszyki oraz zdania, które także charakteryzują się rymami, by lepiej można było je zapamiętać. Posegregowała je pod względem różnych aspektów naszego życia i problemów, z jakimi najczęściej możemy spotkać się każdego dnia. Teksty przez nią ułożone mają nas zmotywować do odnalezienia szczęścia, radzenia sobie z emocjami, skupieniu się na celu, poprawie i utrzymaniu zdrowia, relacji międzyludzkich oraz osiągnięciu sukcesu. W każdej kategorii znajdziemy kilka wierszyków ułożonych na wzór afirmacyjnych treści wraz z wskazówką, do jakiej melodii można je zaśpiewać oraz na końcu każdego z rozdziału, króciutkie zdań złożone z dwóch linijek tekstu, które uzupełniają wcześniejszy materiał. Autorka zaprasza też na swoją stronę internetową i kanał You Tube, gdzie prezentuje sposoby łączenia melodii z prezentowanymi w tej książeczce wierszykami.

Chcąc wpłynąć na swoje życie możemy stosować różne techniki. Jedną z nich są motywujące zdania, które ugruntowują się w naszej podświadomości i dzięki temu mamy wpływ na swoje otoczenie. Na afirmacje natrafiamy zawsze w pewnym momencie, gdy zaczynamy interesować się rozwojem duchowym. Na ich temat możemy przeczytać różne opinie. Jedni widzą w nich sposób na rozwiązanie swoich problemów, inni zniechęcają się brakiem widocznych efektów. Pani Iwona Chrzanowska-Nowina przekonuje w swojej niewielkiej publikacji, że jeżeli do wypowiadanych słów dołączymy obrazy, wówczas efekt transformacyjny jest jeszcze bardziej mocniejszy. To materiał, który umożliwia pełniejsze zrozumienie ważnych prawd i skłania do refleksji, ale też inspiruje do podjęcia kroków ku lepszemu życiu, które zależy tylko i wyłącznie od nas samych.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

[30.] 1545. - "Malachitowy bursztyn"

Malachitowy bursztyn

Irene Sturm

Wydanie: I

Data wydania: 21.07.2023r.

Ilość stron: 322

Wymiary: 144 x 206 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8011-271-1

Wydawca: Warszawska Firma Wydawnicza

Moja ocena: 4/6

„Każdy z nas ma jakiś sekret, o którym nie chce mówić i nie mówi.”

Przesada w żadnym przypadku nie jest dobra, więc najlepiej gdy wszystko jest dobrane harmonijnie i proporcjonalnie. Tak nie jest w powieści „Malachitowy bursztyn”, w której proporcja między opisami a narracją została wyraźnie zachwiana.

Z opisu na tylnej stronie okładki wynika, że akcja powieści dzieje się po trzecim rozbiorze Polski, który nastąpił w 1795 roku. Część naszych ziem zostało przyłączonych do Austrii i zaczęto ten obszar nazywać Galicją. Wówczas cesarz zaczął wysyłać tam swoich urzędników, by wprowadzali nowy porządek prawny, a jednym z nich był ojciec Poldy – Orsen Wessler, który pełnił funkcję radcy dworu. Niestety, musiał wypełnić rozkaz władcy, więc opuścił ukochany Wiedeń razem żoną Hertą i córką. Natomiast Polda nie czuła z tego powodu żalu, gdyż rodzinne miasto pozostawiło w jej sercu niemiłe wspomnienia. Pragnęła w ten sposób zapomnieć o Dittmarze von Hochbergu, który stwarzał pozory zainteresowania jej osobą, ale w pewnym momencie zmienił plany i pojął za żonę przybraną siostrę Poldy – Izoldę. W desperacji i jakby na przekór wszystkim Polda wychodzi za mąż za niemieckiego kupca Harolda Rotta, którego poznaje w czasie podróży do Lubiska. Opisane powyżej informacje dotyczące głównej bohaterki wynikają nie od razu, lecz dowiadujemy się o nich stopniowo, gdyż zaczynając czytać tę powieść, zastajemy Poldę już jako panią Rott, mieszkającą z mężem i służącą Rytą w jednej z kamienic w Lubiskach.

Nie jestem przyzwyczajona do tego typu konstrukcji fabuły, jaką zastałam w tej powieści. Z pewnością jest ona oryginalna i trzeba się do niej przyzwyczaić, zanim zacznie docierać do czytającego spójna historia. Jednak taka forma dla mnie była na dłuższą metę męcząca. Opisy są w znikomej ilości i mają za zadanie tylko przedstawić scenę rozmowy, albo kto w danym momencie rozmawia. Trudność sprawiło mi częsty brak zaznaczenia, kto wypowiada jakąś kwestię, czy zdanie, które ujęte są jedno po drugim, bez określenia rozmówcy. Z reguły przekazują sobie różne informacje dwie osoby, ale i tak można się pogubić się w zaistniałej w sytuacji. O ile wciągnęła mnie fabuła, która powoli wyłania się z tych rozmów, to zmęczyła mnie jej dialogowa forma, więc czytanie przebiegało mi w wolnym tempie.

„Malachitowy bursztyn” to opowieść o życiu, jego blaskach i cieniach, jakie towarzyszą nie tylko głównej bohaterce, ale też innym osobom występującym w tej powieści. Ich dylematy, przeżycia i doświadczenia poznajemy stopniowo. Jeden wątek wiąże się z drugim, wypływają tajemnice, rodzinne sekrety, a jednocześnie poznajemy życie w ówczesnych czasach, postrzeganie roli kobiety, podejście do wielu życiowych spraw i realia społeczne oraz egzystencjalne tamtych czasów.

Forma dialogowa powieści tworzy szczególną atmosferę wraz z tym, o czym dowiadujemy się z poszczególnych rozmów. Niesamowite, jak umiejętnie autorka opowiada tę historię poprzez dialogi stosując mało opisów. To według mnie jest niezwykła umiejętność, by w tak wielu rozmowach, a przy tym dużej ilości osób nie stracić sensu i klarowności fabuły. Często są to długie wypowiedzi, więc też potrafią być nużące, o charakterze opisowym, więc to nieco inna forma zilustrowania nam tego, co się dzieje. Zabrakło mi w tym kształcie fabuły bardziej plastycznych i barwnych opisów, emocjonalnych wrażeń, analiz sytuacyjnych czy chociażby działających na wyobraźnię opisów krajobrazów lub wyglądu poszczególnych postaci. Brakowało mi też przybliżenia postaci, ich wyglądu, czy nakreślenia tła jakiejś sytuacji, ale i tak dałam się wciągnąć w tę opowieść.

Czy taka nierównowaga między partiami opisowymi i konwersacjami to dobry zabieg literacki, czy nie? To musi ocenić każdy, kto sięgnie po tę powieść. Dla mnie było to trochę nienaturalne i dziwnie poznawało mi się poszczególne wydarzenia ukryte w ciągu dialogów.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

[28.] 1543. - "Sen snem snów" Tom I

"Sen snem snów"

Tom pierwszy

Krystyna Zelek

Wydanie: I

Data premiera: 1.09.2023 r.

Wymiary: 148 x 210 mm

Okładka: miękka

Ilość stron: 430

ISBN 978-83-8011-300-8

Wydawca: Warszawska Firma Wydawnicza

Moja ocena: 4/6

„Życie jest jak muzyka, która składa się na kilka taktów bądź fraz, jak kto woli.”

Sen jest nieodłącznym elementem naszego życia. Jedni przebywają w nich w pięknych, kolorowych krajobrazach, przeżywają niesamowite przygody, a inni wręcz przeciwnie, mają koszmary, których nigdy nie chcieliby doświadczać w rzeczywistości. Jednak chyba nikt nie był w takiej sytuacji, w której miałby wrażenie, że śni na jawie i nie potrafiłby odróżnić, co jest snem, a co jawą, a takie wrażenie ma bohaterka książki „Sen snem snów.”

Lektura tej książki sprawiła mi duży kłopot z napisaniem o niej chociażby kilka słów, bo otrzymałam zupełnie coś innego, niż się spodziewałam. Na jej okładce widać piękną twarz młodej kobiety, która patrzy gdzieś w dal, a na tylnej stronie patrzy na nas niezbyt sympatycznie wyglądający mężczyzna. Kim on jest, nie wiadomo, można tylko snuć domysły, gdy zagłębiamy się w treść powieści. Natomiast kobieta, to główna bohaterka, która opowiada nam o swoim życiu.

Autorka z premedytacją nie ujawnia jej imienia, argumentując to tym, że daje czytelnikowi szansę na spojrzenie na nią nie przez wygląd czy imię, ale przez to, kim jest. Skłania w ten sposób czytelnika do wejrzenia w jej duszę, dostrzeżenia tego, co sobą reprezentuje, kim jest naprawdę, czego potrzebuje i w ten sposób unika zewnętrznego oceniania.

Na początku niewiele o niej wiemy, a jedynie to, że ma problem z zasypianiem, a gdy już wtuli się w objęcia Morfeusza, miewa dziwne sny, w których zawsze ratuje ją piękny mężczyzna, którego ona nazywa Aniołem. Z każdą kolejną nocą dostrzega w sobie jakieś zmiany, głównie w oczach, ale też wyostrzają się jej zmysły. Dziwnym też jest to, że budząc się, nie czuje głodu. Wręcz przeciwnie, ma poczucie pełności i sytości. Na jawie wokół niej też dzieją się dziwne rzeczy, a ona czasami już nie wie, czy śni, czy to, co przeżywa jest prawdziwe.

Narracja jest pierwszoosobowa, ale bohaterka zwraca się do czytającego wprost, jakby prowadząc z nami rozmowę. Zadaje pytania, porusza wiele tematów natury filozoficznej, skłaniając do zatrzymania się na chwilę i zastanowienia się nad danym niektórymi aspektami naszego istnienia. Na pierwszych kilkudziesięciu stronach jest niewiele osób, gdyż głównie śledzimy nieznajomą nam dziewczynę i nieznajomego chłopaka, którego bezimienna bohaterka spotyka w pewnym momencie. Potem to się zmienia i ilość postaci zagęszcza się dosyć mocno.

Trudno mi jest jednoznacznie ocenić powieść o nieco tajemniczym tytule „Sen snem snów”, gdyż mam wobec niej mieszane odczucia. O pani Krystyny Zelek można przeczytać w jej biograficznym opisie, że ta książka powstawała przez 17 lat, gdyż w tym czasie spisywała swoje sny, które stały się kanwą jej debiutanckiej powieści. Przyznam się, że po raz pierwszy spotkałam się z takim podejściem do napisania powieści, więc było to dla mnie zaskoczeniem. Historia w niej zawarta wydaje się mieć ostateczny finał, ale na okładce widnieje oznaczenie, że jest to pierwszy tom.

W drugim rozdziale, na jego początku bohaterka wyraża opinię, że skoro dotarłam do tego momentu, to znaczy, że jest ciekawie, mimo że nie znamy jej imienia, a ona niewiele nam o sobie mówi. Ja nie podzielam tego zdania, gdyż pierwszy rozdział raczej nieco mnie znużył zbyt rozwlekłymi opisowymi tekstami i równie długimi dialogami. Z jednej strony pani Krystyna Zelek ma ciekawy styl, którym pięknie opisuje naturę, zwraca uwagę na to, czego na co dzień nie dostrzegamy ale jednocześnie fabuła nie była dla mnie wciągająca, zbyt wolna i trochę przegadana. Nieco szybciej zdarzenia biegną w drugiej połowie książki, jest więcej akcji, sytuacji ocierających się o elementy sensacyjnego fantasy, ale też metafizycznych i duchowych odniesień. Autorka porusza wiele zagadnień, a jedną z nich jest uzmysłowienie nam, że zawsze ktoś nad nami czuwa, a każdy człowiek spotkany na naszej życiowej ścieżce jest ważny, gdyż wskazuje nam kierunek naszego rozwoju i pokazując nam nasze błędy, uczy czegoś nowego.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

[26.] 1541. - "Open mind"

"Open mind"

Julia Śliwkiewicz

Wydanie: I

Data premiery: 10 października 2023

Ilość stron: 494

Wymiary: 144 x 206 mm

Oprawa: Miękka

ISBN 978-83-8011-283-4

Wydawca: WFW

Moja ocena: 4/6

„Niesamowity jest fakt, że ludzie myślą, iż posiadają gigantyczne ilości czasu, podczas, gdy docierają do pewnego momentu w swoim życiu i nagle okazuje się, że tak naprawdę nie pozostała im nawet sekunda.”

Powyższy cytat jest niezwykle prawdziwy, gdyż nikt chyba nigdy nie myśli o tym, czy kolejny dzień pozwoli nam cieszyć się życiem. Są jednak takie dni, które potrafią wywrócić wszystko do góry nogami, a jedno wydarzenie może wszystko zmienić i odciskać swoje piętno w duszy na wiele lat. Zwłaszcza strata najbliższej osoby ciąży bolesną traumą z którą trudno sobie poradzić. Stało się tak w przypadku bohaterki książki „Open mind”, która do pewnego momentu prowadziła życie spokojne i poukładane.

Lennie a właściwie Lenobia Davis była przy tym, gdy jej siostra straciła życie, ale niestety, sprawca nie został wykryty i schwytany. To tragiczne wydarzenie sprawiło, że ze swoją mamą zdecydowała się na przeprowadzkę z Atlanty do niewielkiej miejscowości o nazwie Townhill.

W nowej szkole poznaje grono kolegów i koleżanek, którzy przyjmują ją przyjaźnie i z ciekawością. Jednak są wśród nich osoby wzbudzające w Lennie niepokój, chociażby Calvin, który wie, co się stało z jej siostrą, czy dziwnie zachowująca się Sage, ale też osoba Zacha, przed którym ona go ostrzega. Zresztą w ciągu swego krótkiego pobytu już kilka razy słyszy od osób, by na siebie uważała.

„Open mind” jest debiutem pani Julii Śliwkiewicz, więc mogę wybaczyć niektóre irytujące mnie elementy, chociażby zbyt długie opisy bez dialogów, czy określanie innych osób poprzez ich kolor włosów, co ostatnio jest dosyć modne wśród młodych pisarek. Spotkałam się z takim podejściem w kilku powieściach, zwłaszcza w gatunku New Adult, a do takiego rodzaju literackiego można zaliczyć tę powieść. Jednak nie jest ona typowa dla tej kategorii, gdyż oprócz znanych schematów, jakim jest młodzieńczy romans i relacje między uczniami, pojawia się wątek thrillera, niewyjaśnionych zdarzeń, pojawiających się jakby ze snów.

Gdy zaczynałam ją czytać, nic nie wskazywało na tak dramatyczne i emocjonalne wydarzenia, jakie zaczęły się w pewnym momencie dziać. Młodej, debiutującej pisarce udało się mnie zaintrygować, ale aby dotrzeć do końca, trzeba trochę cierpliwości, gdyż powieść nie ma zbyt dużego tempa, a momentami nieco się snuje. Od czasu do czasu zdarzają się mocne akcenty, zwłaszcza w drugiej połowie powieści i w finale. Gdyby wyrzucić trochę zbędnych dialogów i opisów, może wówczas byłoby bardziej ekspresyjnie, więc trochę potencjał gdzieś został zaprzepaszczony. Pomysł bardzo mi się podobał, gdyż autorka wrzuciła nas w środowisko małomiasteczkowego, nastoletniego społeczeństwa.

Wrażenia wzmacnia narracja pierwszoosobowa z punktu widzenia Lennie, więc odczuwamy wszystko, jak ona. Nie od razu wniknęłam w tę historię, gdyż pierwsze akapity nie są zbyt jasne, zwłaszcza prolog brzmi tajemniczo, ale też na kolejnych stronach, gdy poznajemy stopniowo wydarzenia z przeszłości bohaterki poprzez jej wspomnienia i powracanie do tamtych dramatycznych wydarzeń. Również w teraźniejszości zaczyna się robić niebezpiecznie, pojawiają się ofiary i ewidentnie ktoś nie ma uczciwych zamiarów wobec Lennie. Wokół niej zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Ona sama w pewnym momencie już nie wie, czy dana sytuacja wydarzyła się naprawdę, czy była tylko koszmarnym snem.

Niestety, na stonowanej kolorystycznie okładce nie ma żadnej informacji, że jest to pierwszy tom, a wszystko na to wskazuje, gdy docieramy do ostatniego zdania tej powieści. Podążałam za kolejnymi wydarzeniami, chociaż nie było to łatwe, gdyż styl autorki nie charakteryzuje się dynamiką, a na końcu, zamiast rozwiązania, zobaczyłam scenę, która jest raczej zapowiedzią kontynuacji. Do tego finał wprowadza pewien zamęt, który wprawia w zdumienie i zastanawiałam się nad tym, o co tutaj chodzi i o czym czytałam na ponad 400 stronach? Zamiast spokoju i ulgi, pojawiają się liczne pytania, jeszcze więcej wątpliwości i ciekawość, co będzie dalej.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1279. - "Pocałunek Boga"

"Pocałunek Boga"

Alicja Flis

Wydanie: I
Data wydania: 12 marca 2021 r.

Ilość stron 482
Wymiary:148 x 210 mm
Oprawa: Miękka
ISBN 978-83-8011-164-6
Wydawnictwo: WFW
Moja ocena: 5/6

„Są takie chwile, że samo życie chce, żeby je zacząć od nowa.”

Czasami los serwuje nam niespodzianki, które całkowicie zmieniają nasze życie i odsłania sekrety skrywane daleko w przeszłości. W takiej sytuacji znalazła się bohaterka książki „Pocałunek Boga”, której świat nagle się zawalił, by za chwilę odsłonić swoje zupełnie nowe oblicze.

Trudno mi było określić, czego mogę się spodziewać po tej dosyć pokaźnej objętościowo książce, bo liczącej sobie 480 stron. Sprawy nie ułatwiały eteryczna okładka, ani enigmatyczny opis z tyłu książki, z którego wynikało, że fabuła toczyć się będzie na pięknej Maderze. Zanim jednak bohaterka, Susana Flores, tam trafiła, najpierw przeżyła miłosny zawód. Okazało się bowiem, że jej ukochany Krystian, z którym wiązała nadzieję na wspólną przyszłość, ma żonę będącą w stanie błogosławionym, więc on nie może od niej odejść. Susana jest załamana tą sytuacją, gdyż poświęciła dla niego wszystko. Gdy ją poznajemy, myśli właśnie o zakończeniu swego życia, ale na szczęście los ma wobec niej zupełnie inne plany. Pokazuje jej, że nigdy nie ma sytuacji tak złej, by nie było z niej wyjścia i nie nastąpiła zmiana na lepsze.

Taka zmiana następuje, gdy Susana otrzymuje zaproszenie na piękną Maderę. W kopercie ktoś zamieścił bilet lotniczy zarezerwowany na dzień następny, a do tego został dołączony voucher na pobyt w Villa na Colina w mieście Calheta. Zagadką jest nie tylko tożsamość darczyńcy, ale też powód tej propozycji. Mimo obaw i niejasności w tej kwestii, Susana decyduje się na wyjazd do miejsca, zwanego Wyspą Wiecznej Wiosny. Wszystko wygląda bajkowo, widoki zapierają dech w piersiach, pogoda rozpieszcza, a pensjonat jest spełnieniem marzeń.

Ta historia wciągała mnie powoli, gdyż zaczynała się jak obyczajowa opowieść o kobiecie, która zawiodła się na miłości, a więc standardowo. Jednak z czasem, gdy Susana udaje się na Maderę, akcja przyspiesza i wciąga. Robi się bardziej tajemniczo, pojawiają się sekrety, a wraz z nimi pytania, na które trudno znaleźć odpowiedź. Wokół Susany zaczynają dziać się dziwne sytuacje, które niepokoją, ale też motywują do odkrycia prawdy.

Tytuł „Pocałunek Boga” może być nieco mylący, gdyż kieruje nasze przypuszczenia w rejony religijne, ale zagłębiając się w kolejne wydarzenia spisane na kartach powieści, to wrażenie mija. Owszem, jest też wątek związany z kościołem, a raczej zakonem i tym, co się tam dzieje, ale ogólnie poznajemy losy zarówno Susany, jak i pozostałych mieszkańców domu na wzgórzu, a także osób żyjących w jego okolicy. Jest to możliwe, ponieważ narracja jest prowadzona w trzeciej osobie i w ten sposób autorka przedstawia daną sprawę z kilku punktów widzenia. Poruszane są przy okazji różne zagadnienia, które nadają dodatkowego waloru tej opowieści. Pani Alicja Flis ma lekkie pióro, dzięki czemu czyta się jej powieść z zaangażowaniem tak wzrastającym, że nawet nie wiadomo kiedy docieramy do dosyć ekspresyjnego końca.

Fabuła złożona została z kilku wątków, gdyż w willi na wzgórzu Susana poznaje mieszkańców posiadłości. O niektórych z nich wiemy więcej, innych poznajemy tylko szczątkowo, a jeszcze inni stanowią dla nas, jak i dla Susan zagadkę. Wśród pensjonariuszy jest sławna skrzypaczka Monika Brincar i jej brat bliźniak George Brincar, który jest znanym pisarzem, lecz teraz brakuje mu weny. Pragnie ciszy i spokoju, by naładować energetyczne akumulatory. Razem z nimi przyjechał Michel Sorel, który jest w związku z Moniką, ale ostatnio coraz trudniej im się jest porozumieć. Zarządcami domu i jednocześnie pełniącymi rolę opiekunów jest Olivia Gomez i Luiz Torres, którzy dbają o komfort gości. Bywalcami tego miejsca są też przystojny ksiądz Albert, który spędza tutaj czas delektując się przysmakami przyrządzonymi przez Olivię oraz doktor Manuel dbający o zdrowie mieszkańców Villa na Colina.

Pośród atmosfery życzliwości, poczucia szczęścia, ciekawości, atrakcji turystycznych i niemal sielankowych chwil spędzanych na tarasie, ogrodzie, odwiedzanych zabytkach i miejscowości, wyłaniają się trudne przeżycia z przeszłości, problem chorobliwej zazdrości w związku, molestowanie, brak miłości rodzicielskiej i przede wszystkim nieznane fakty z przeszłości głównej bohaterki. Dzięki pewnemu pamiętnikowi będzie miała okazję dowiedzieć się, kim jest i co robi na Maderze.

Historia przedstawiona w „Pocałunku Boga” była dla mnie miłym zaskoczeniem, gdyż okazała się ciekawą, zawiłą, pełną sekretów wielowątkową fabułą osadzoną w rajskich plenerach portugalskiej wyspy i regionalnych smaków, zapachów, legend i zwyczajów. Są też w niej obecne elementy natury filozoficznej przejawiane w rozmowach i przemyśleniach. oraz refleksje dotyczące ludzkich błędów czy postrzegania drugiego człowieka, oceniania tego, co się przydarzyło danej osobie w życiu, ale też realnych zagrożeń, niebezpiecznych sytuacji, a między nimi wije się rodząca miłość.

źr. zdjęcia: Facebook

Alicja Flis  jest pisarką i poetką z Białogardu. Ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Bogusława X w Białogardzie, a następnie studiowała „Filologię polską” na Pomorskiej Akademii Pedagogicznej. Uwielbia podróże i kocha Włochy. Na swym koncie ma dwa tomiki poetyckie, pięć powieści, w tym obyczajowo-sensacyjne. Jest współautorką zbiorów poetyckich m.in.: „Świat poezji", „Poetycki wachlarz", „Miłość, która zachwyca", „Po drugiej stronie miłości". Napisała też teksty piosenek: „Poranek", „Jestem czekaniem", „Złudzenia", „Cienie", „Obojętność", „Nie czekaj" i dwóch białogardzkich kolęd: „Niezwykły czas" i „Wesołych świąt". Wydała bajki dla dzieci „Maksiu odkrywa świat". Autorka została dwukrotnie wyróżniona w Ogólnopolskim Konkursie Literackim Pomorskie Klimaty w zakresie prozy. 

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu