[143/25] - 1856.: "Bridgertonowie" - Tom V - "Oświadczyny"

„Oświadczyny”

Cykl: Bridgertonowie

Tom piąty

Julia Quinn

„Nic się nie zyska, wybierając łatwą drogę”

Bardzo lubię romanse historyczne, dlatego z chęcią sięgam po kolejne tomy Bridgertonów. W pierwszych czterech poznaliśmy już trzech braci: Anthony’ego, Benedicta i Colina oraz ich siostrę Daphne, a teraz przyszła pora, by poznać lepiej Eloise, która jest główną bohaterką książki „Oświadczyny” – piątej księgi z cyklu „Bridgertonowie.”

Eloise zawsze uważała, że małżeństwo nie jest dla niej, o czym wiedzieliśmy już w momencie, gdy poznaliśmy ją w poprzednich częściach cyklu. Widoczne było, że nie wpisuje się w schematy. Dała się poznać jako niepokorna dusza, która nie zamierza podporządkować się konwenansom. Inteligentna, niezależna, z ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę to nie porażka, lecz wybór. W świecie, gdzie kobiety miały być ciche, posłuszne i gotowe do zamążpójścia, ona wyróżniała się błyskotliwością, ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę może być równie pełne i wartościowe. Nie szukała męża, nie marzyła o romantycznych uniesieniach. Odrzuca kolejne propozycje, wierząc, że lepiej być samotną niż być z kimś źle dobranym. Jednak gdy jej najbliższa przyjaciółka Penelope wychodzi za mąż — i to za brata Eloise, Colina— coś się w niej zmienia. Kolejnym elementem, który wywołuje szereg zdarzeń jest list od Phillipa Crane'a, do którego napisała słowa wyrażające współczucie po śmierci jego żony Mariny.

Sir Philip Crane, samotny ojciec bliźniaków, zamknięty w sobie, zmęczony życiem, z przeszłością pełną bólu i rozczarowań, nie spodziewał się, że korespondencja z nieznajomą kobietą obudzi w nim coś więcej niż uprzejme zainteresowanie. Gdy pewnego dnia Eloise niespodziewanie pojawiaj się w progu jego domu bez zapowiedzi, wszystko się zmienia. Nie jest gotowy na jej energię, śmiałość i nieprzewidywalność. Ona z kolei nie spodziewała się chaosu, który zastanie: dom nie przypomina romantycznej rezydencji z powieści — jest pełen chaosu, dzieci są dzikie i nieokiełznane, a gospodarz… nieokrzesany, zamknięty w sobie i wyraźnie zagubiony. Ich spotkanie to zderzenie dwóch światów: jej energii, spontaniczności i potrzeby działania z jego melancholią, powściągliwością i emocjonalnym dystansem.

W tej części nie znajdziemy artykułów z kroniki towarzyskiej Lady Whistledown, a szkoda. Brakowało mi jej uszczypliwości i komentarzy do bieżących wydarzeń. Były niejako wprowadzeniem lub podsumowaniem tego, o czym czytaliśmy w danym rozdziale. Znamy wprawdzie jej tożsamość, ale szkoda, że już nie zabiera głosu. Natomiast została zachowana konwencja rozpoczynania poszczególnych rozdziałów, bo teraz zamiast artykułów wprowadzają nas listy Eloise pisane do różnych osób z rodziny i przyjaciółki. Charakterystyczny jest też drugi epilog, który w każdym tomie kończy daną historię pokazując w skrócie dalsze losy niektórych bohaterów.

Julia Quinn z mistrzowską lekkością łączy humor, emocje i głębię psychologiczną, tworząc opowieść, która sprawia, że wnikamy w daną historię czując wszystko to, co dzieje się na kartach książki. Ma styl, który bardzo lubię, gdyż skupia się na wydarzeniach i osobach z nimi związanych, bez zbędnego rozwlekania tematu. Wszystko jest we właściwych proporcjach, bez męczących długich opisów, ale towarzyszące nam emocje są naznaczone romantyzmem i współgrają z przeżyciami bohaterów. Porusza przy okazji istotne kwestie, ale też pokazuje realia epoki i panujące obyczaje. Nie ułatwia bohaterom życie i dokonywania wyborów stawiając ich w trudnych sytuacjach balansujące na granicy skandalu i społecznego ostracyzmu,  przeciwko któremu w ten sposób protestuje. 

„Oświadczyny” to nie tylko kolejny tom serii Bridgertonów — to jedna z najbardziej poruszających i zaskakujących historii, jakie wyszły spod jej pióra. Bardzo byłam jej ciekawa, gdyż znacząco różni się od dotychczasowych opowieści tej serii. To nie jest klasyczna opowieść o miłości, lecz opowieść o uczuciach, które kształtują się powoli, ale skutecznie. Bohaterowie uczą się siebie nawzajem, borykają się ze swoimi wewnętrznymi dylematami, odczuciami i krok po kroku, z potknięciami, śmiechem i łzami coraz bardziej się do siebie zbliżają i to jest w tej historii najpiękniejsze. Pokazuje bowiem, że miłość rodzi się czasami niespodziewanie i potrafi uleczyć stare rany, rozjaśnić serce, dusze i życia. To uczucie nie zawsze przychodzi w idealnym momencie, ale zawsze może być dokładnie tym, czego oboje potrzebują. To historia o dojrzewaniu do miłości, o odwadze, by wyjść poza własne przekonania, i o tym, że czasem największe uczucia rodzą się w najbardziej nieoczekiwanych okolicznościach.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu IV "Miłosne Tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie I w tej edycji

Premiera wersji z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r

Premiera w miękkiej oprawie: 1 marca 2022 r.

Premiera angielska tej edycji: 4 lutego 2021r.

Ilość stron: 378

Okładka: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: To Sir Philip, With Love

Tłumaczenie: Anna Reszka, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8338-617-4

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[142/25] - 1855.: "Przyjaźń to za mało" - Tom II

"Przyjaźń to za mało"

Seria: Przyjacielski układ

Tom drugi

Monika Rępalska

„Życie jest za krótkie, 

by trwać w strachu przed miłością.”

Miłość — temat tak często poruszany w literaturze, a jednak wciąż potrafi zaskakiwać nowymi odcieniami. W powieści „Przyjaźń to za mało” Monika Rępalska ponownie zabiera nas w podróż przez emocjonalne labirynty, w których nie ma prostych rozwiązań ani jednoznacznych odpowiedzi, a miłość kształtuje się powoli, ale wyraźnie.

Zoe od najmłodszych lat była świadkiem toksycznej relacji swoich rodziców, w której wciąż obecne były kłótnie, psychiczna przemoc, ciche dni i nieustanne napięcie. Ich związek przypominał niekończącą się burzę, w której miłość mieszała się z bólem, a nadzieja gasła pod ciężarem rozczarowań. Nie miała więc pozytywnych wzorców. W tym chaosie nauczyła się, że uczucia mogą być niebezpieczne, a bliskość — pułapką. Obiecała sobie, że nigdy nie zakocha się w kimś, kto mógłby ją zranić. Długo pozostawała w swoim postanowieniu, budując wokół siebie mur pozornie nie do przebicia. Trwała w nim długo, dopóki nie spotkała Setha. On nie próbuje jej zdobyć siłą, nie obiecuje cudów. Zamiast tego przynosi coś, czego Zoe się nie spodziewała: spokój w zamęcie, ciepło w chłodzie, cierpliwość wśród niepewności.

Ta dwójka bohaterów pojawiła się już w pierwszym tomie „Przyjacielski układ”, w którym poznaliśmy historię przyjaciółki Zoe – Victorii i wspólnika oraz przyjaciela Setha – Erika. Już wówczas mogliśmy być świadkami niektórych wydarzeń u tej pary, ale stanowiły one tło do głównego wątku tej powieści. Można już było dostrzec, że ich wspólna droga usłana jest wieloma przeszkodami i nie przypomina bajki. Poznajemy teraz ich losy od początku, więc niektóre sceny z pierwszego tomu serii się powtarzają, ale teraz widzimy je oczami Zoe i Setha.

To opowieść o dwóch poranionych duszach, które uczą się siebie nawzajem — krok po kroku, dzień po dniu. Są momenty, gdy wszystko wydaje się rozpadać, gdy przeszłość wraca z siłą huraganu, a przyszłość wydaje się zbyt odległa. Ale są też chwile cichego zrozumienia, spojrzenia pełne znaczenia, gesty, które mówią więcej niż słowa. Myślą przewodnią jest zaufanie i szczera rozmowa, której bohaterowie muszą się nauczyć, zwłaszcza Zoe, która nie raz podejmowała dziwne decyzje, czym wprawiała mnie w zdumienie i sprawiała, że moja sympatia do niej nieco się chwiała. Jej zachowanie nie przypominało dorosłych, mądrych wyborów, lecz raczej nastolatki, która nie potrafi podjąć rozsądnych decyzji.

Na szczęście autorka zastosowała naprzemienną narrację, więc poznajemy też perspektywę Setha. Jego spojrzenie na sytuację jest bardziej dojrzałe i dodaje mu uroku. Jednak Zoe zachowuje się wobec niego irracjonalnie, czym przysparza sobie niepotrzebnych zmartwień. Wystarczyłaby jedna szczera rozmowa, wyjaśnienie sobie wszystkich wątpliwości i znalezienie rozwiązania. Postawa Zoe pokazuje, jak mocny wpływ mają rodzice i środowisko, w którym wychowuje się dziecko. Z czasem, gdy lepiej się poznają, odkrywają, że mimo różnic potrafią tworzyć harmonijną całość.

Poznawanie tej historii ułatwia styl pani Moniki Rępalskiej, które prowadzi nas przez kolejne epizody sprawnie, lekko, bez zbędnego przeciągania tematu, co świadczy o tym, że ma w niej wiele do powiedzenia. Bardzo sugestywnie potrafi ukazać emocje, wewnętrzne dylematy, rozterki i wniknąć w umysł postaci.

„Przyjaźń to za mało” to nie tylko romans lecz przede wszystkim opowieść o dojrzewaniu emocjonalnym, o próbie przełamania schematów wyniesionych z dzieciństwa, o tym, że czasem największym aktem odwagi jest pozwolenie sobie na miłość. To historia, która wydaje się bardziej dramatyczna niż „Przyjacielski układ”, co było już widoczne, gdy śledziliśmy losy Erika Tori, mimo że u nich również nie zawsze było kolorowo i bajecznie.

Historia Zoe i Setha uświadamia, że w każdym związku pojawiają się jakieś problemy, ale istotnym jest, by potrafić ze sobą rozmawiać, być ze sobą szczerym otwartym, jeżeli się kogoś kocha. Autorka pokazuje, jak trudne może być budowanie relacji, gdy przeszłość wciąż rzuca cień na teraźniejszość. Zwłaszcza Zoe dostrzega, że miłość nie musi być walką, lecz może być schronieniem a przyjaźń jest doskonałym jej uzupełnieniem. Sprawia, że relacja jest głębsza, pełniejsza, dająca poczucie bezpieczeństwa, bo mamy obok siebie kogoś, komu można zaufać i zwierzyć się z każdego problemu.

Zarówno pierwszy tom „Przyjacielski układ”, jak i drugi „Przyjaźń to za mało” są osobnymi, zamkniętymi opowieściami. Jednak ich poznawanie warto zacząć od początku, gdyż wzajemnie się uzupełniają. To, czego nie widzieliśmy wcześniej, teraz zostaje wyłonione na plan pierwszy.

Obie części serii zostały wydane w tym samym czasie, co uważam za dobry pomysł, gdyż nie musimy czekać na kontynuację i od razu możemy poznawać losy bohaterów mając w pamięci wcześniejsze wydarzenia. Finał wskazuje raczej na to, że jest to dylogia, w której zostały zakończone i wyjaśnione wszystkie wątki. Historia w niej zawarta pokazuje, że nie każda miłość zaczyna się od fajerwerków. Czasem rodzi się po cichu, w cieniu przyjaźni, w codzienności, która przez lata była bezpieczna i przewidywalna.

Tom I "Przyjacielski układ"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 23.05.2025r.

Ilość stron: 276

Wymiary: 205 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-745-2

Wydawnictwo: WasPos

Moja ocena: 6/6

[137/25] - 1850. "Przyjacielski układ" - Tom I

"Przyjacielski układ"

Tom pierwszy

Monika Rępalska

„Jeżeli kochasz drugą osobę, 

złość nie wpłynie na to, co czujesz.”

Motyw przyjaźni damsko-męskiej, która z czasem przeradza się w miłość, to jeden z najczęściej eksploatowanych tematów w literaturze obyczajowej. Nie spotkałam się jeszcze z tym, by w takich historiach było podkreślone, że decyzja o byciu w tzw. poważnym, stałym związku było zagrożeniem dla miłości, a tak uważają bohaterowie książki „Przyjacielski układ”. Ten tytuł jest też nazwą serii, która opowiada o parach, które na siłę chcą utrzymać dotychczasową więź, ale okazuje się, że nie jest to proste.

Eric i Tori (Victoria) znają się od lat. Ich relacja opiera się na zaufaniu, bliskości, codziennym wsparciu i niemal siostrzano-braterskiej więzi. Są przykładem pary, która przez lata budowała coś trwałego, wiedzą o sobie niemal wszystko i zawsze mogą na siebie liczyć. Choć oboje od dawna czują, że ich uczucia wykraczają poza przyjacielskie, żadne nie ma odwagi, by to wyrazić. Gdy Eric proponuje Tori, by udawała jego narzeczoną przed rodzicami, uruchamia tym lawinę emocji. Tori zgadza się, ale z oporami, gdyż obawia się, że trudno będzie ukryć to, co czuje naprawdę. Nie wie, że Eric zmaga się z tym samym dylematem. To, co miało być niewinnym planem, szybko staje się testem ich emocjonalnej dojrzałości. Tori nie chce udawać, bo jej uczucia są prawdziwe, ale próbuje się bronić przed przekroczeniem granicy między przyjaźnią i miłością. Z kolei Eric, choć skrywa swoje emocje, nie potrafi już traktować jej tylko jak przyjaciółki.

Tori pracuje jako fotograf i prowadzi studio razem z dwiema przyjaciółkami — Zoe i Glorią. Ich obecność nie jest tylko dodatkiem, gdyż stanowią ważne tło fabularne, które wzbogaca główną historię. Motywem przewodnim jest tu oczywiście przyjaźń w różnych układach, a wyjątkowa więź jest widoczna między Tori, Zoe i Glorią.

Pani Monika Repalska w swojej powieści „Przyjacielski układ” opowiada emocjonalną, jednocześnie romantyczną i subtelną historię o uczuciach, które nie wybuchają od razu, ale dojrzewają, powoli przenikając do serca, budząc lęk, tęsknotę i nadzieję. Zastosowała w niej wiele standardowych elementów, znane schematy i splot sytuacji, wiec niektóre z nich można łatwo przewidzieć. Jednak, pomimo to,  czuć w tej opowieści pewną świeżość i nieco odmienne podejście do tematu. 

Autorka z dużą trafnością pokazuje mechanizmy obronne, które uruchamiają się w ludziach, gdy uczucia zaczynają zagrażać stabilności przyjacielskich relacji. Bohaterowie nie boją się odrzucenia — lecz zmiany, nie chcąc stracić dotychczasowego połączenia dusz, ale też obawiają się zranienia. 

Tori i Eric balansują na granicy przyjaźni i czegoś więcej, próbując zrozumieć, czy warto zaryzykować to, co już mają, dla czegoś, co może być jeszcze piękniejsze — ale też bardziej bolesne. Boją się, że miłość, choć piękna, może zburzyć coś, co przez lata było bezpieczne. To lęk przed utratą kontroli, przed ryzykiem, przed tym, że „coś się zepsuje”. 

Zwykle takie historie prowadzą do przewidywalnego finału, gdy uczucia wygrywają, a przyjaźń zostaje przekształcona w romantyczny związek. Ja za każdym razem zastanawiam się, dlaczego bohaterowie, którzy są w sobie zakochani, tak bardzo boją się przenieść swoją relację na inny poziom? Najczęściej są przekonani, że bycie w związku zniszczy ich dotychczasową więź. Jest to więc także historia stawiająca pytanie o granice między przyjaźnią i miłością.

"Przyjacielski układ" to historia, która nie pozostawia czytelnika obojętnym, bo często pojawiają się różne odczucia i emocje. Niektóre epizody wywoływały u mnie złość, zdziwienie, ale też uśmiech i wzruszenie, więc podążanie za kolejnymi wydarzeniami nie było nużące. Czasami bohaterowie zaskakiwali swoimi decyzjami, a czasami denerwowali, gdyż wiele spraw można rozwiązać przez chociażby rozmowę i wyjaśnienia. Mimo że mają oni za sobą lata nastoletnie, to miałam nie raz wrażenie, że zachowują się jak małoletnie osoby. 

Jednocześnie nie sposób było nie zauważyć osób towarzyszących wydarzeniom, jak chociażby niezwykle mądra, wyrozumiała i wspierająca mama Erika, które potrafi mu zawsze dobrze doradzić i pokazać światełko tam, gdzie go pozornie nie widać.

Parą, która uzupełnia tę opowieść jest przyjaciółka Victorii – Zoe’a i przyjaciel Erika – Seth. Ich relacje są zaznaczone w tej części, niektóre epizody są nam pokazane, ale cały czas pojawiają się jako postacie drugoplanowe. Okazuje się, że autorka zastosowała ten ciekawy zabieg, by zachęcić czytelników do sięgnięcia po drugi tom pt.: „Przyjaźń to za mało”, gdyż to Zoe i Seth wysuwają się w nim na pierwszy plan, co nadaje całej serii spójność i pozwala śledzić różne oblicza miłości w tym samym emocjonalnym uniwersum.

Recenzja tomu II "Przyjaźń to za mało"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem:

Wydanie: I

Data premiery: 23.05.2025r.

Ilość stron: 282

Wymiary: 205 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-745-2

Wydawnictwo: WasPos

Moja ocena: 5/6

[136/25] - 1849. „Mówił na nią Słońce”

„Mówił na nią Słońce”

Natalia Waszak – Jurgiel

”Pamięć zawodzi. Serce – nigdy.”

Czasami musi wydarzyć się coś spektakularnego, byśmy dostrzegli to, co najważniejsze. Wypadek samochodowy, utrata pamięci, powrót do miejsc, które kiedyś były domem — to wszystko staje się punktem wyjścia do historii, która porusza serce i zostaje w głowie na długo po przeczytaniu ostatniej strony. Miałam już okazję poznać książkę pani Natalii Waszak-Jurgiel pt.: „Smak brzoskwiniowej kawy”, która była jej debiutem, więc z chęcią i ciekawością sięgnęłam po jej kolejną powieść pt.: „Mówił na nią Słońce".

Michał Drzyzga budzi się w szpitalu po operacji, nie wiedząc, co dokładnie się wydarzyło. Obok niego stoi piękna kobieta i lekarz zadający pytania kontrolne. Michał pamięta swoje imię, datę, imiona rodziców — ale zupełnie nie kojarzy kobiety, która patrzy na niego ze smutkiem. To Iga, jego dziewczyna, do której jechał w dniu wypadku. Teraz jest gotowa zrobić wszystko, by ukochany odzyskał pamięć.

Okładka książki „Mówił na nią Słońce” czaruje swoimi delikatnymi kolorami i sugeruje romantyczną historię o miłości. Jednak nie jest to typowy romans, w którym wszystko wiadomo od początku, nawet to, jak to się skończy. Już w prologu autorka zasiewa w nas wątpliwość, gdy pisze, że nie zamierza nam zdradzić, czy czytamy komedię romantyczną, czy dramat. Jest w tej historii zarówno jeden, jak i drugi element, ale ja też nie zamierzam ujawniać, do którego z tych gatunków jest bliżej tej opowieści.

Historia relacji Michała i Igi została przedstawiona w nietypowy sposób. Od początku nie wiemy dokładnie, co zaszło między nimi, na jakim etapie była ich znajomość. Na szczęście okazało się, że autorka celowo od razu nie zdradza najważniejszych kwestii, bo potem, najczęściej w sekwencji „Wspomnienie” pokazuje daną sytuację w formie trzecioosobowej i wówczas wszystko staje się jasne. Odkrywamy je razem z Michałem, który poprzez swoje sny zaczyna coraz bardziej zaintrygowany swoją znajomością z Igą.

Bardzo podobał mi się wątek ze snami, które Michał zaczyna mieć, gdy wrócił do domu ze szpitala. W roli głównej zawsze jest Iga w różnych sytuacjach, często dla niego niezrozumiałych. Gdy konsultuje z przyjaciółmi i Igą niektóre zdarzenia z sennych scen, wszystko zaczyna się wyjaśniać.

Autorka ujęła mnie tą historią ukazując ludzkie losy lekkim, przystępnym stylem, budując fabułę opartą na ciekawym pomyśle. Opowiada o dwojgu ludziach, którzy tak naprawdę do końca nie wiedzą do siebie czują. Zawsze postrzegali siebie jako przyjaciół, ale okazuje się, że na dnie serca rodziła się miłość. I trzeba było mocnego bodźca, by mogli to sobie uświadomić. Podobieństwo do innych romansów można dostrzec jedynie w tym, że pojawia się wątek utraty pamięci. Jednak sposób jej odzyskiwania wydaje mi się oryginalna i ciekawa.

Bardzo ciekawym i trafionym pomysłem jest podział na sekwencje w rodzaju zmiennej narracji i wspomnień. Najpierw poznajemy jakieś wydarzenie bieżące i z przeszłości oczami Michała i Igi w narracji pierwszoosobowej, a następnie jest nam ta sytuacja dokładniej opowiedziana, ale już w narracji trzecioosobowej.

Nieujawnianie wszystkiego od razu tworzy pewną aurę tajemniczości, budzi ciekawość i sprawia, ze chcemy poznać prawdę, więc z takim podejściem jeszcze się nie spotkałam, a to zdecydowanie wyróżnia tę powieść. Nie ma za dużo scen erotycznych, a te które są, zostały ładnie, delikatnie zaznaczone. Zamiast fizyczności, autorka skupia się na uczuciach, niedopowiedzeniach, wewnętrznych rozterkach.

Z pewnością jest to opowieść o przyjaźni, która przez lata była tak silna, że wydawała się niezniszczalna. Michał i Iga znali się od czasów liceum, spędzali ze sobą każdą chwilę, wspierali się nawzajem, nie mieli przed sobą tajemnic. To dzięki niemu, Iga otworzyła cukiernię, w której furorę robi ciasto zwane „michałkiem”, a to z kolei sprawia, że historia pachnie słodkościami, gdyż Iga potrafi z prostych składników zrobić prawdziwe arcydzieło. Michał zaczyna dostrzegać, że ich więź była wyjątkowa, ale dopiero teraz, gdy wszystko się rozsypało, oboje uświadamiają sobie, że to, co ich łączyło, było czymś więcej niż przyjaźnią.

„Mówił na nią Słońce” to piękna opowieść o tym, że czasem musi wydarzyć się coś spektakularnego, byśmy dostrzegli to, co naprawdę się liczy. W ostatnich akapitach do głosu dochodzą inne postacie, które miały swój udział w tej historii. To kolejny ciekawy zabieg, który pokazuje, że miłość nie istnieje w próżni — jest spleciona z życiem, ludźmi, wspomnieniami. Autorka zwraca uwagę na to co, że wszelkie nasze doświadczenia i przeżycia rezonują w nas jako wspomnienia i nawet po wielu latach jesteśmy z nimi związani uczuciowo. Wspomnienia bowiem nas kształtują, wywołują emocje, prowadzą przez życie. I dopiero przez serce jesteśmy w stanie zrozumieć, kogo kochamy i jak chcemy przeżyć dany nam czas.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 08.08.2025r.

Ilość stron: 272

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8373-961-8

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[133/25] - 1846. - "His game, Her rules"

"His game, Her rules"

Natalia Kulpińska

„Zdecydowanie łatwiej kroczyć przez życie trzymając kogoś za rękę, niż w pojedynkę.”

Czasami jedno spotkanie wystarczy, by zmienić nasze życie nieodwracalnie i zburzyć wszystko, co wydawało się uporządkowane. Bohaterowie książki pt.: „His game, her rules” nie spodziewają się, że chwila, w której ich drogi po raz pierwszy się przecinają, rozpocznie grę, w której stawką są ich serca.

Amelia Mills ma wszystkiego dość, zwłaszcza swojej pracy, w której jest niedoceniana. Marzy, by zamienić obcisłe sukienki i wysokie, niewygodne szpilki na dżinsy, trampki i zwykłą bluzę. Pewnego dnia składa wniosek o urlop, by wkrótce po tym uciec od codzienności pozostawiając wszystkie kłopoty za sobą. Wkrótce przekonuje się, że nie da się ich całkowicie porzucić, bo mogą one dopaść ją w każdej chwili.

Wybiera się w samotną podróż kamperem odziedziczonym po dziadku. Przez pierwsze tygodnie czuje się wolna i szczęśliwa, ale przychodzi dzień, że jej wyprawa szybko zamienia się w koszmar, gdyż zostaje okradziona, pozbawiona jedzenia i pieniędzy, a przebite opony unieruchamiają ją na odludziu.

Bez możliwości kontaktu ze światem, bez pieniędzy, telefonu niewiele może zdziałać. Do tego trafia na nieuczciwego mechanika, który podejmie się naprawy tylko wówczas, gdy, od razu kobieta zapłaci za usługę  gotówką. Pomoc przychodzi z najmniej oczekiwanej strony -  nagle zjawiają się nieznani motocykliści, wśród których jest jeden wzbudzający od razu niechęć swoją arogancką postawą. Wbrew pozorom nie okazuje się jednak złym człowiekiem, bo pomaga jej wydostać się z tarapatów, a do tego zostawia sporą ilość gotówki i opłaca naprawę kampera. Ich drogi się rozchodzą i oboje są pewni, że już  nigdy się już nie spotkają. Wkrótce przekonują się, że los szykuje dla nich kolejne niespodzianki.

Amelia to bohaterka z krwi i kości – silna, choć zagubiona, zmuszona do konfrontacji z własnymi lękami i pragnieniami. Tajemniczy mężczyzna to Jared Parrish, który razem z ojcem prowadzi różne interesy w firmie. 

Ona — niezależna, z pozoru twarda, ale nosząca w sobie blizny przeszłości, które wciąż potrafią boleć. Broni się przed miłością z całych sił. Przez lata nauczyła się kontrolować wszystko: emocje, decyzje, relacje. On — tajemniczy, nieprzystępny, z własnymi demonami. Odkrywa, że miłość wymaga poświęcenia i jest czymś, czego mu brakowało. Ich relacja zaczyna się od chłodnej niechęci, podszytej wzajemnym dystansem i gniewem. On gra według własnych zasad. Ona pisze własne reguły. A życie? Życie nie zna żadnych. 

„His Game, Her Rules” jest historią pełną emocji, napięcia i nieoczywistych zwrotów akcji wpisującą się w barwną i emocjonującą opowieść romantyczną z pazurem, która wciąga od pierwszej strony. Zostajemy od razu wrzuceni w sam środek emocjonalnego rollercoastera, gdzie granice między strachem a fascynacją zacierają się z każdą kolejną stroną. Pani Kulpińska mistrzowsko buduje napięcie, balansując między romansem a thrillerem psychologicznym.

Wbrew pozorom, nie ma w niej scen erotycznych, chociaż wyraźnie można poczuć chemię między bohaterami i temat pożądania jest obecny. Autorka z od razu buduje napięcie między bohaterami, prowadząc nas przez labirynt niedopowiedzeń, sekretów i wewnętrznych rozterek. Porusza też ważne kwestie rysując tło wydarzeń zwracając uwagę na atmosferę panującą w firmie, w której pracuje Amelia i gdzie łatwo sobie zrobić wrogów.

Fabuła biegnie dosyć szybko skupiając się przede wszystkim na głównych bohaterach i ich przeżyciach, ale pojawiają się też wątki poboczne o charakterze sensacyjnym, co dodatkowo wzbudza emocje. Poznajemy wydarzenia w narracji naprzemiennej pierwszoplanowej, ale została zaplanowana tak, że nie zawsze wszystko jest nam wiadome. Akcja biegnie bez zbędnych opisów, długich wewnętrznych rozważań wokół tych samych dylematów. Nie jest to zatem książka przegadana, w której na siłę przeciąga się niektóre epizody, więc widać, że autorka nie pisała tej historii na siłę. Można zauważyć wprawdzie pewne znane schematy, ale nie wszystko można było przewidzieć. Pani Natalia Kulpińska stworzyła opowieść mającą sobie urok, pewną drapieżność i magnetyzm przyciągający uwagę. Wskazuje, że nie zawsze można postępować według utartych zasad. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o miłość, bo kiedy gra toczy się o serce, reguły przestają mieć znaczenie.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

 

Wydanie: I

Data premiery: 25.06.2025r,

Ilość stron: 282

Wymiary: 190 x 30 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-754-4

Wydawnictwo: WasPos

Moja ocena: 6/6

[121/25] - 1834. "POŁĄCZENI" - Tom II - "Opcja minus jeden"

"Opcja minus jeden"

Seria: Połączeni

Tom drugi

Justyna Wnuk

„nic nie dzieje się bez powodu”

Pierwszy tom był burzliwy, kipiało w nim od emocji, które towarzyszyły nam na każdej niemal stronie. Tayla stanęła wówczas przed trudnym emocjonalnym dylematem, gdyż jej serce rozdarte było między dwoma mężczyznami, a każde z możliwych rozwiązań niosło ze sobą ryzyko straty. To nie była jedynie decyzja o uczuciach, ale o kierunku, w jakim potoczy się jej życie. A jak ono się potoczyło, o tym w drugiej odsłonie tej historii pt.: "Opcja minus jeden".

Od tamtych wydarzeń minęły trzy miesiące i teraz Tayla ponosi konsekwencje swoich decyzji. Nie zamierzam jednak zdradzać szczegółów z jej życia – powiem tylko tyle, ile można wyczytać z opisu książki. Otóż, jakby bohaterka miała za mało problemów i stresu, los serwuje jej kolejne traumatyczne doświadczenie, po którym pogrąża się w depresji i marazmie. Na szczęście może liczyć na oddanych przyjaciół – Sarę i Matta. To właśnie Sara namawia ją na zmianę otoczenia i sugeruje przeprowadzkę z Londynu do Polski. Nietrudno się domyślić, że ta decyzja ponownie prowadzi ją do Masona. Jednak w jaki sposób i z jakim skutkiem – tego musicie dowiedzieć się sami. Dodam jedynie, że Tayla ogromnie mi zaimponowała swoją postawą próbując wyjść z depresji i zacząć po prostu korzystać z życia. Nie znając języka polskiego doskonale poradziła sobie w trudnych sytuacjach, ale też z ludźmi, spośród których nie wszyscy byli do niej nastawieni przyjaźnie. Narracja z perspektywy Tayli sprawia, że stajemy się nie tylko obserwatorami, ale uczestnikami wewnętrznych rozterek, niespełnionych pragnień i odradzającej się woli życia.

W przypadku kontynuacji serii zawsze towarzyszy obawa, czy kolejna część dorówna poprzedniej. Mówi się przecież o tzw. klątwie drugiego tomu, gdy po udanym początku następuje rozczarowanie. Na szczęście nie dotyczy to pani Justyny Wnuk, autorki, której pisarską karierę śledzę od debiutanckiej dylogii „Sabatia”. Z pełnym przekonaniem mogę stwierdzić, że z każdą nową powieścią jej styl nabiera tempa, a autorka coraz śmielej rozwija swoje literackie skrzydła i zaskakuje świetnymi pomysłami. Wraz z kontynuacją serii ponownie funduje nam historię pełną emocji i wewnętrznych rozterek bohaterki. Jest ona główną narratorką, więc czujemy to, co ona, gdyż wszelkie jej rozterki i wewnętrzne rozważania wyeksponowane są na pierwszym planie bardzo wyraźnie.

Drugi tom serii „Połączeni” wydaje się spokojniejszy, ale to tylko pozory, bo już na początku autorka zrzuca na nas bombę zwalającą z nóg. Mimo to większość fabuły przypomina typowe wątki reprezentujące romans, w którym wydaje się, że Tayla i Mason w końcu uzyskują status quo dla swojej relacji. Relacja między Taylą a Masonem nie odradza się od razu. Ich losy krzyżują się powoli, ostrożnie, z mnóstwem niewypowiedzianych słów i emocji, które przez długi czas drzemią pod powierzchnią. To nie jest klasyczna historia o miłości — to skomplikowany taniec dwojga ludzi poranionych przez życie i siebie nawzajem. Ich uczucia ewoluują, od wrogości, przez niepokój, aż po ponowne zbliżenie, które jest równie piękne, co niebezpieczne.

W tle tej opowieści dyskretnie rozgrywają się wątki związane z Sarą i Mattem, ale wciąż jest ich za mało, bo są to osoby z dużym potencjałem, a ich obecność w życiu Tayli to nie tylko wsparcie. Przez ich rozmowy dowiadujemy się, co dzieje się u nich, jakie decyzje podejmują, z czym się mierzą. To dodatkowy wymiar, który sprawia, że opowieść jest bardziej kompletna, bardziej ludzka.

„Opcja minus jeden” jest opowieścią z dużym zasobem emocji, które nabierają intensywności z każdym kolejnym wydarzeniem. Swoją kolejną porcją splotów sytuacyjnych i zwrotów akcji wciągają nas w świat pełen uczuć, wewnętrznych rozterek i trudnych wyborów. Starannie budowane napięcie oraz głęboko refleksyjna narracja sprawiają, że powieść nie tylko porusza, ale też prowokuje do myślenia. To zasługa stylu pani Justyny Wnuk, który jest absorbujący, dynamiczny, pozwalający głęboko wniknąć w umysł i osobowość postaci. Jej sposób pisania pulsuje intensywnością, a używane słowa nadają im mocy, są pełne sugestii i niedopowiedzeń, co doskonale oddaje wewnętrzne rozdarcie bohaterki.

Pani Justyna Wnuk po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać emocjami, a jej literackie skrzydła rozpościerają się coraz szerzej. Świetnie napisana, z werwą i pasją „Opcja minus jeden” to opowieść o żalu, poczuciu winy, o nadziei i o niegasnących emocjach, które potrafią przetrwać nawet najgłębsze kryzysy. Pozornie jest spokojnie, akcja od pewnego momentu skupia się na relacji Masona i Tayli, ale niepostrzeżenie skradają się niepokojące nutki, które swoją eksplozję i moc ujawniają w finałowej scenie, po której pozostaje nam wiele pytań. Jest niczym dobrze skomponowana muzyka, w której pobrzemiewają różne tony, zmienne tempo, ekspresja, niczym w utworze Bolero, które zaczyna się delikatnie, ale stopniowo dochodzą nowe elementy, by w finale wybrzmieć w jedynym, wspólnym rytmie wybuchając niczym wulkan.

„Opcja minus jeden” to powieść nie tylko o powrotach i rozstaniach, lecz o przyjaźni, niegasnących uczuciach i budowaniu siebie od nowa, ale też o sekretach, które stopniowo wychodzą na jaw. Tayla, po tym jak życie rozpadło się na kawałki, decyduje się ponownie chwycić za jego ster, pokonując wewnętrzny ból i lęk przed nieznanym . To historia kobiety, która próbując odnaleźć siebie w nowej rzeczywistości, zderza się z nieuniknionym: tym, co zostało niedopowiedziane, niespełnione i wciąż żywe. Spotkanie z Masonem, choć spodziewane, nie traci mocy, jest wciąż pełne żaru i namiętności.

Fabuła, pełna wydarzeń i wyjaśnień nie przynosi jednak ukojenia. Zamiast odpowiedzi przynosi kolejne pytania, zamiast spokoju - wywołuje wewnętrzną burzę zostawiając nas z emocjami, które nie wygasają po zamknięciu książki. Bo „Opcja minus jeden” to nie koniec lecz to emocjonalna pauza przed kolejnym aktem, na który będę czekać z niecierpliwością.

Recenzja tomu I "Opcja minus dwa"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorką i wydawnictwem

Wydanie: I
Data wydania: 09.06.2025r.
Ilość stron: 360
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wymiary: 210 x 150 mm
ISBN: 978-83-68175-39-4
Wydawnictwo: White Raven
Moja ocena: 6/6

[110/25] - 1823. - "Tamtej deszczowej nocy"

"Tamtej deszczowej nocy"

A.P. Mist

„Nie można zawrócić rzeki, ale można zmienić jej bieg. Trzeba tylko trochę wysiłku.”

Związek dwojga osób to przede wszystkim sztuka kompromisów, umiejętność rozmowy, otwartości i szczerości. Często to milczenie prowadzi do największych rozczarowań i bólu – zamiast wyjaśnienia sprawy, narasta frustracja, pojawiają się wzajemne oskarżenia i nieporozumienia. Umiejętność komunikacji, słuchania drugiej osoby i wyjścia poza własne emocje jest kluczowa zarówno w przyjaźni, jak i miłości. Jeżeli tego nie ma, to sprawy mogą potoczyć się jak u bohaterów książki „Tamtej deszczowej nocy.”  Ich historia  to opowieść o tym, ze czasami jedno niewypowiedziane zdanie, jeden błędny krok wystarczy, by rozdzielić ludzi na lata. 

Evelyn Crumb i Cameron Shelton dorastali jako sąsiedzi, znając się od najmłodszych lat. Od zawsze między nimi iskrzyło, lecz w sposób daleki od sympatii. Nikt nie przypuszczał, że ich relacja mogłaby się zmienić – aż do pewnej deszczowej nocy, gdy przekroczyli granicę, z której nie było powrotu. Następnego dnia Cameron popełnił błąd, który na lata rozdzielił ich drogi.

Pięć lat później Evelyn wraca do rodzinnego miasteczka, by pomóc mamie w zorganizowaniu pogrzebu ojca. Nie wie, że również Cameron przyjechał do domu, więc ich spotkanie jest kwestią czasu, ale ona nie jest z tego powodu szczęśliwa. Wręcz przeciwnie, emanuje jeszcze większą niechęcią niż kiedyś, a właściwie to go nienawidzi. Za co? Tego od razu nie wiemy, tak jak nie wiemy, jaki sekret skrywa bohaterka. 

Właściwie domyśliłam się, o co chodzi, ale tym bardziej byłam zdania, że ona popełnia ogromny błąd i niewłaściwie ocenia sytuację. Wścieka się i wylewa swoje frustracje na Cameronie, który nie rozumie, o co jej chodzi. Bo jeżeli o tę jedną noc, po której zniknął, to on do dzisiaj tego żałuje. Brak rozmowy na temat powodów jej niechęci do Sheltona, jej milczenie i niewyjaśnienie sytuacji prowadzi do nieporozumień, fałszywych oskarżeń i dezorientacji. Nawet wtedy, gdy już wyszło na jaw, dlaczego Evelyn tak się zachowuje, nadal nie byłam po jej stronie, gdyż ja zawsze jestem zwolenniczką rozmowy, a nie ciskania gromami. A tego oboje nie potrafią zrobić. Krok po kroku stawiają czoła przeciwnościom losu, by odkryć prawdę, która ponownie wywróci ich życie do góry nogami. To podróż przez emocje, błędy i trudne decyzje, której finał zależy od odwagi bohaterów.

„Tamtej deszczowej nocy” to powieść, w której można dostrzec znane schematy, lecz mimo tego pozostawia pozytywne wrażenie. Nie mniej jest to historia, którą przeczytałam z przyjemnością, bez znużenia. Styl autorki sprawia, że dosyć szybko podążałam za kolejnymi wydarzeniami, których nie brakuje. To powieść, która szeleści i pachnie deszczem, który pojawia się dosłownie w postaci różnej swojej fizycznej wersji, ale też jako metafora.

Najbardziej irytującą postacią była dla mnie Evelyn – od początku nie wzbudziła mojej sympatii. Dopiero, gdy poznałam prawdę o jej gniewie, moja niechęć nieco zelżała, choć wciąż uważam, że nie zachowuje się jak dorosła osoba. Często wyżywa się na Cameronie, rani go ostrymi słowami, nie bacząc na to, że sprawia mu ból i wprawia w osłupienie. Przez długi czas sądziłam, że jej złość wynika z tej jednej nocy, gdy przekroczyli granice przyjaźni, a on zaraz potem zniknął bez słowa wyjaśnienia. To oczywiście było nierozsądne z jego strony, ale czy naprawdę wystarczyło, by wzbudzić w niej taką nienawiść? Od początku było jasne, że kryje się za tym coś więcej – jednak ani my, ani Cameron nie wiemy, co tak naprawdę dręczy Evelyn.

Natomiast bardzo polubiłam jej przyjaciółkę Celine, która okazała się bardzo mądrą i dojrzałą kobietą. Patrzy na wszystko z boku i potrafi zauważyć to, czego nie dostrzega Evelyn. W wielu aspektach zgadzałam się z nią i podzielałam jej zdanie, chociażby w z jej stwierdzeniem: „Jeżeli będziecie się szamotać, nigdy nie uzyskacie równowagi”. Taka przyjaciółka to naprawdę skarb. Drugą osobą, która ujęła moje serce to ojciec Camerona. Z pozoru zdystansowany, ale tak naprawdę wspaniały człowiek, dający dobre, trafne rady i stający zawsze stronie syna, nawet, gdy inny się od niego odwrócili.

Cameron żałuje swoich dawnych decyzji i próbuje zbliżyć się do Evelyn, lecz ona jasno daje mu do zrozumienia, że jedyne, co do niego czuje, to nienawiść. Tajemnice, nieporozumienia i nieustanna walka sprawiają, że ich prawdziwe uczucia pozostają w cieniu.

"Tamtej deszczowej nocy" to romans za którym stoi tajemnica, intryga i sekrety, niewypowiedziane słowa. Dosyć szybko domyśliłam się, kto tak namieszał w życiu tych dwojga ludzi i dziwiłam się, że oni tego nie widzą. Autorka stworzyła historię o dwojgu pogubionych młodych ludziach, na których przyszłości zaważyła jedna noc, ale też ludzka podłość. Ich historia pokazuje, że zawsze Warto rozmawiać, ale z umiejętnością słuchania, czego obojgu brakowało. Złością niczego się nie załatwi i nie wyjaśni. A Evelyn wciąż tę złość czuje w sobie i nie odpuszcza, a to nie rozwiązuje problemów.

To historia pełna gorących, ekspresyjnych emocji, trudnych decyzji i ludzkich błędów, która udowadnia, że czasem jeden krok,  jedna rozmowa – może odmienić wszystko. Złość i uprzedzenia budują mur, który trudno zburzyć, a brak dialogu i porozumienia prowadzi do cierpienia większego niż sama prawda. Perypetie bohaterów pokazują, że miłość to nie tylko namiętność i pragnienie, ale również umiejętność słuchania, wybaczania i szczerości.

Książkę  przeczytałam w ramach współpracy z autorką i wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 23.05. 2025 r.

Ilość stron: 294

Wymiary: 205 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-744-5

Wydawnictwo WasPos

Moja ocena: 5/6

[107/25] - 1820. - "Bridgertonowie" - Tom IV

"Miłosne tajemnice"

Cykl: Bridgertonowie

Tom czwarty

Julia Quinn

Jak donosi Lady Whistledown:

„Mamy córek na wydaniu promienieją – Colin Bridgerton 

powrócił z Grecji.”

Rodzina Bridgertonów fascynuje nie tylko swoich współczesnych, ale i kolejne pokolenia czytelników, czego dowodem jest popularność zarówno książek, jak i serialu Netflixa. Ja również uległam jej urokowi, ale tylko i wyłącznie w postaci książki, gdyż serial mnie zawiódł. Kilka lat temu poznałam ten cykl, gdy jeszcze miał on nieco skromniejsze wydanie. Teraz, w nowej, eleganckiej oprawie ponownie zanurzam się w świecie arystokracji XIX wieku i nadal jestem pod jej wrażeniem.  

W trzech pierwszych tomach poznaliśmy losy  Anthony’ego i Benedicta, a teraz, w czwartej części pt.: "Miłosne tajemnice", nadszedł czas na kolejnego z braci – Colina Bridgertona.  On od dawna zmaga się z wizerunkiem, jaki przez lata ukształtowało o nim otoczenie i przypięło mu łatkę beztroskiego uwodziciela bez większego celu. Po powrocie do Londynu dostrzega, że świat wokół niego się zmienił,  zwłaszcza Penelopę. Nie wie, że ona darzy go uczuciem od dawna, ale zawsze pozostawała w cieniu innych dziewcząt. Teraz jednak Colin nie potrafi zignorować emocji, jakie budzi w nim kobieta, którą dotąd traktował jedynie, jako przyjaciółkę swojej siostry. 

Penelope Featherington nigdy nie była dziewczyną która wzbudzała zainteresowanie w kawalerach na organizowanych w sezonie balach. Jej nieco zaokrąglona figura i źle dobrane przez jej matkę stroje wywołują z reguły współczucie i zgryźliwe uśmieszki otoczenia. Nikt nie wie, poza jej przyjaciółką Eloise, że od zawsze skrywa uczucia do Colina Bridgertona, choć nigdy nie miała odwagi się do nich przyznać. Jednak gdy pewnego dnia przypadkowo odkrywa prawdę, której nigdy się nie spodziewała, zaczyna dostrzegać, że Colin może być kimś zupełnie innym, niż sobie wyobrażała.

Akcja czwartej części serii toczy się w 1824 roku, ale na początku autorka przypomina krótko genezę znajomości Penelope i Colina, gdy ich ścieżki los splótł dwa lata wcześniej. To był moment, gdy dziewczyna zakochała się w nim bez pamięci. Jednak ona doskonale wie, że Colin nie jest dla niej i nigdy ona nie zostanie jego żoną. W tym utwierdziło ją pewne zdarzenie, gdy kilka lat później usłyszała przypadkowo wypowiedź Colina wykluczającą możliwość ich małżeństwa, lecz zachowała godność i milczenie.

Czwarty tom opowieści o Bridgertonach miał swoją zagraniczną premierę w 2022 roku i szybko stała się bestsellerem New York Timesa, Apple Books, USA Today i Publishers Weekly. Na polskiej scenie wydawniczej po raz pierwszy czytelnicy poznali historię Colina i Penelope 01.09.2005 roku, jako „Miłosne pochody”, a kolejne kolejne wydanie wkrótce w wydawnictwie Amber 31.05.2016 roku i w 2021 roku, już jako Miłosne tajemnice, a następnie wydania podjęło się wydawnictwo Zysk i S-ka najpierw w miękkiej oprawie 16.11.2021 roku, po którym najnowsze edycja 29.04.2025 roku, która zachwyca wydaniem.

„Miłosne tajemnice” to prawdziwa mieszanka sekretów, plotek i intryg, ale przede wszystkim emocjonujących wątków miłosnych, które Julia Quinn kreśli z niezwykłą lekkością i wdziękiem. Julia Doskonale z elegancją i lekkością prowadzi narrację, łącząc przyjemny styl z subtelnym humorem i intrygującą fabułą. Dzięki trzecioosobowej narracji zyskujemy szeroki wgląd w wydarzenia, myśli i reakcję bohaterów, a całą historię pochłania się z fascynacją i ciekawością. Książka doskonale oddaje atmosferę XIX-wiecznej angielskiej arystokracji, jej obyczaje, stroje, ambicje i zasady społeczne, które ograniczają wolę głównie kobiet. Zwłaszcza młode panny muszą spełniać narzucone normy zachowania i obyczajów. Wszystkiemu przygląda się nieustannie obecna lady Whistledown, która ujawnia najbardziej intrygujące sekrety towarzyskie, ze szczególnym uwzględnieniem losów rodziny Bridgertonów.

Oczywiście wszystkich zastanawia, kto kryje się pod tym pseudonimem, więc jest to kolejna zagadka do rozwiązania także dla nas, czytelnika, ale też dla bohaterów. Wydaje się, że odkrycie tożsamości tajemniczej damy jest już bliski, gdy z pań, Lady Danbury, rzuca wyzwanie przeznaczając tysiąc funtów dla tego, kto zdemaskuje lady Whistledown.

„Miłosne tajemnice” to kolejna świetna powieść, którą czyta się lekko, nie raz z uśmiechem na twarzy, która od pierwszych stron szybko wciąga w wir wydarzeń. Razem z bohaterami brylujemy na salonach, przyglądamy się różnym scenom, które budują romantyczny nastrój, dając satysfakcję z poznawania kolejnych wydarzeń. Autorka z wyjątkowym kunsztem kreśli portrety swoich bohaterów, ukazując ich emocje, rozterki i pragnienia. W tej historii nie brakuje sekretów, które stopniowo wychodzą na światło dzienne, a uczucia rozwijają się wbrew wszelkim przeszkodom. Pani Julia Quinn mistrzowsko splata losy postaci, tworząc narrację pełną napięcia i romantycznej atmosfery. Kilkuwątkowa historia prowadzi do odkrycia, że miłość pojawia się nieoczekiwanie, nawet wówczas, gdy nie ma na nią szans. Miłość bowiem ma wiele odcieni, a czasem odkrywamy ją tam, gdzie najmniej się spodziewamy 

Powieści Julii Quinn nie tylko wciągają  od pierwszych stron, ale również skłaniają do refleksji nad tym, jak silne są uczucia i jak często muszą zmierzyć się z oczekiwaniami społecznymi. Ta opowieść to prawdziwa uczta dla wielbicieli emocjonujących romansów, którzy pragną zanurzyć się w świecie pełnym pasji i tajemnic.

Recenzja tomu pierwszego "Mój książę" 

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Premiera z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r
Premiera angielska tej edycji: 24 listopada 2015 r.
Ilość stron: 464
Okładka: twarda
Wymiary: 140x205 mm
Tytuł oryginalny: Romancing Mister Bridgerton
Tłumaczenie: Aleksandra Jagiełowicz, Katarzyna Krawczyk
ISBN: 978-83-8335-538-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6