[139/25] - 1852. : Cykl: "Druga szansa" - Tom II - "Za horyzontem zdarzeń"

„Za horyzontem zdarzeń”

Cykl: Druga szansa

Seria: Bieszczady

Tom drugi

Katarzyna Fiołek

„Za horyzontem zdarzeń 

można zawrócić czas.”

W młodości często podejmujemy decyzje, które wydają się właściwe tylko na chwilę. Z czasem okazuje się, że ich konsekwencje odciskają się głęboko w naszym dorosłym życiu. To właśnie błędy, niedopowiedzenia i wybory z przeszłości sprawiły, że drogi bohaterów powieści „Za horyzontem zdarzeń” Katarzyny Fiołek, rozeszły się na długie lata.

Majka Wolińska, dziewczyna z tzw. dobrego domu, uczennica ostatniej klasy liceum, wycofana i niepewna siebie, zakochuje się w Pawle Biesińskim zwanym „Bies”— chłopaku z zupełnie innego świata. Ich miłość była świeża, subtelna, pełna młodzieńczej nieśmiałości. Dla Majki nie liczyło się pochodzenie Pawła — liczyło się uczucie, które dodawało jej skrzydeł. Paweł marzy o muzycznej karierze, Majka o fotografii, lecz jej ojciec naciska, by poszła na medycynę i została lekarzem. Miłość dodaje jej skrzydeł, a pochodzenie chłopaka nie ma dla niej znaczenia. Niestety, pewne decyzje sprawiają, że po dziesięciu latach Majka czuje wobec Pawła złość, a nawet nienawiść.

Teraz, 10 lat później, widać, że postawiła na swoim, gdyż Pracuje w Domu Kultury w Lesku ucząc dzieci sztuki fotografii. Mimo upływu lat, wciąż buzują w niej emocje, gdy tylko wspomni o swojej byłej miłości. Wydaje się, że w końcu uzyskała spokój duszy, mimo że serce ma zranione, ale nagle wszystko odżywa, gdy dociera do niej wiadomość, że „Bies” wrócił w Bieszczady.

To drugi tom cyklu „Druga szansa”, w którym bohaterowie otrzymują od losu możliwość uporządkowania swojego życia w otoczeniu bieszczadzkich plenerów. Choć nie czytałam pierwszej części „Tam, gdzie czeka spokój”, nie miało to wpływu na odbiór tej historii, gdyż „Za horyzontem zdarzeń” to zamknięta całość z nowymi bohaterami.

Pani Katarzyna Fiołek ujęła mnie swoim sposobem opowieści o ich losach, czyniąc z tej historii piękną, urokliwą opowieść o miłości, która nie mija, mimo upływu lat. Zachwycająco opisuje uroki bieszczadzkie uroki, wplatając je w wydarzenia i dopasowując do nastroju. Równie barwnie, z wyczuciem i z wdziękiem ujmuje w słowach uczucia, wszelkie emocje i wewnętrzne dylematy bohaterów. Wyraźnie można poczuć miłość do Bieszczad, melodię dusz, chemię serc i magię wzajemnego przyciągania.

Podobnie jest z muzyką rap, która choć nie należy do moich ulubionych gatunków, została przedstawiona w sposób tak emocjonalny i romantyczny, że niemal słyszy się ją między wersami. Doskonałym uzupełnieniem są teksty piosenek tworzonych przez Pawła — pełne liryzmu, romantyzmu i wzruszeń. Dzięki nim lepiej poznajemy jego osobowość i artystyczną duszę. Autorka rewelacyjnie oddała artystyczną wenę, jej brak, ale też napływ, który porywa do działania, dzięki któremu bardziej wnikamy w osobowość postaci oraz klimat powieści.

Przyznam, że przez dłuższy czas Maja mnie denerwowała swoją upartością i niechęcią rozmowy z Pawłem, by uzyskać odpowiedzi na swoje pytania. Rozumiałam jej powody frustracji wobec dawnego chłopaka, ale nie dawała mu szansy na wyjaśnienia i szczerość. Nie raz zachowywała się jak nastolatka, a nie jak dwudziestodziewięcioletnia kobieta.

Gdybyśmy znali tylko jej wersję wydarzeń, można by wyciągnąć błędne wnioski na podstawie tego, co ona myśli o Pawle, gdyż na samą myśl o nim burzy się w niej krew. Na szczęście autorka zastosowała narrację naprzemienną, więc poznajemy tę historię z dwóch perspektyw. Uzupełnieniem ich opowieści jest płaszczyzna czasowa, gdy cofamy się o ponad 10 lat, by dowiedzieć się, co wydarzyło się w życiu bohaterów, więc możemy sami ocenić ich zachowania i wyciągnąć własne wnioski.

„Za horyzontem zdarzeń” to poruszająca, pełna emocji opowieść o miłości, która nie zna czasu, o marzeniach, które czasem prowadzą na manowce, i o drugiej szansie, która może odmienić wszystko. Poprzez losy bohaterów autorka pokazuje, jak trudno jest przebaczyć, gdy w sercu wciąż tkwi żal. A jednak przypomina, że warto czasem spróbować — bo za każdą decyzją może kryć się historia, której nie znamy. Nie wszystko jest takie, jak wygląda na powierzchni. Pani Katarzyna Fiołek po mistrzowsku stworzyła historię, która zostaje w sercu na długo, niczym echo dawnej melodii, która wciąż brzmi w duszy.

Książkę przeczytałam w ramach akcji czytelniczej serwisu 

Wydanie: I

Data premiery: 16.07.2025r.

Ilość stron: 416

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 200 x 125 mm

ISBN: 978-83-287-3605-4

Wydawnictwo MUZA S.A.

Moja ocena: 6/6

1492. - "Occulta" Tom II

"Occulta"

Tom drugi

Paulina Świst

Wydanie: I

Gatunek: kryminał erotyczny

Data premiery: 22.11.2023r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 130 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 9788328727304

Wydawnictwo: Akurat

Moja ocena: 6/6

„To nieprawda, że nie ma zbrodni doskonałych. SĄ. To po prostu te, o których nigdy się nie dowiedziano.”

Słowo „occulta” oznacza tajemnicę, coś ukrytego, ale też i te określenia doskonale wpisują się w to, co dzieje się na kartach książki „Occulta”, która jest kontynuacją powieści „Incognito”. Jest w niej wiele niewiadomych, czuć mroczną otoczkę emanującą z działań mordercy, który ze swoich zbrodni zrobił specyficzną ceremonię.

Trzy miesiące po wydarzeniach w pierwszej części pt. „Incognito”, wydaje się, że w życie trójki przyjaciół wróciło do normy, gdyby nie utrata u Anki weny twórczej. Brakuje jej tematu do rubryki kryminalnej, jaką prowadzi w „Dzienniku Śledczym”, a za brak artykułu w odpowiednim czasie, grozi jej utrata pracy i pisanie ckliwych porad w „Gazecie Kobiecej”. Pewnego dnia otrzymuje maila z propozycją wzięcia udziału w orgii na statku „Occulta”, by mogła napisać artykuł o prominentach uczestniczących w tej imprezie. Zaproszenie jest wystawione na dwie osoby, więc ma dylemat, z kim ma tam pójść.

Z kolei Szczepan i Artur zwany Cieniem,   jeżdżą po Polsce z wykładami o seryjnych mordercach, bazując na ostatniej sprawie. Jeszcze nie wiedzą, że zło czai się w postaci mordercy  nazywający siebie Krukiem, który za cel obrał sobie Ankę. Najpierw jednak serwuje śledczym przystawkę w postaci ofiary ucharakteryzowanej na Sawicką. Swoje poprzednie morderstwa skrzętnie ukrywał. Teraz postanawia się ujawnić, by osiągnąć swój cel. 

O jego bezwzględności możemy się przekonać już na pierwszych stronach, gdy w prologu jesteśmy świadkami wydarzeń tuż przed zadaniem śmiertelnego ciosu uwięzionej dziewczynie, która na pierwszy rzut okiem jest podobna do Anki. Na szczęście autorka oszczędza nam brutalnych opisów tego, w jaki sposób morderca znęca się nad ofiarą. Jedynie pokazuje w odpowiednim momencie efekt tego, czego dokonał. Natomiast nie oszczędza nam zmysłowych wrażeń, napięcia, poczucia chemii, jaka tworzy się między Anką, a jednym z dwóch jej przyjaciół. Charyzmatyczna dziennikarka nie potrafi podjąć decyzji, który z nich bardziej jej się podoba i z którym chciałaby być. Obaj spełniają jej wymagania, jeżeli chodzi o męski wizerunek i charakter.

„Obiecanki, cacanki, a kretynkom radość.”

Paulina Świst po raz kolejny daje czadu w swojej najnowszej książce, wrzucając nas w wir zdarzeń pełnych emocji, erotyzmu, bezceremonialnych sytuacji. Jest niesamowita w tworzeniu charakterystycznych postaci i szybkich akcji, dzięki którym fabuła biegnie w błyskawicznym tempie i często w sposób zaskakujący. Prowadzi ją w narracji pierwszoosobowej naprzemiennej, ale tylko Szczepan i Anka są tymi, którzy pokazują nam wszystko ze swojej perspektywy. Kwestia Artura zeszła nieco w cień, natomiast sceny związane z Krukiem obserwujemy jakby boku z pozycji trzecioosobowej, ale z jego punktu widzenia, więc wiemy, co myśli i co planuje. Dla wyszczególnienia jego kwestii tekst został wydrukowany kursywą.

Moja fascynacja i uwielbienie dla stylu autorki trwa od pierwszej książki, którą miałam okazję przeczytać, czyli od „Chechło”. Jej słownictwo  jest bezpośrednie, nie raz emanujące ironią, sarkazmem i erotyzmem a przy tym zawsze towarzyszy temu wartka akcja, co razem daje  niesamowitą mieszkankę emocjonalną. Uwielbiam jej konkretny, nieco wulgarny styl, podszyty humorem, ciętymi ripostami, ale też jej sposób prowadzenia uwagi czytelnika, granie na naszych emocjach, a przede wszystkim wnikanie w umysły mrocznych bohaterów i tworzenie erotycznej otoczki. Niemal czuć grozę sytuacji, ale też napięcie spowodowane wstrzymywanym pożądaniem. Fakt, do jej stylu trzeba się przyzwyczaić, ale bohaterowie stworzeni na potrzeby serii dostarczają czytelnikom mnóstwo wrażeń.

Nie da się ukryć, że między Anką i Szczepanem iskrzy, gdy tylko są obok siebie, słychać niemal trzaski wywołane ekscytacją drugą osobą. 

Pani Paulina Świst nie przekracza jednak granic estetycznego smaku, więc opisywane sceny erotyczne, których jest niewiele, nie wzbudzają oburzenia, czy szoku. 

„Occulta” zaczyna się zwyczajnie, bez nagłych zwrotów, ale gra słowna, dialogi, odczucia bohaterów są nakreślone wyraziście, a nawet dosadnie, lecz ze smakiem. Jednak ten spokój, to cisza przed burzą, gdyż słychać już w tle trzaskające zmysłowe pioruny, gdy bohaterowie są obok siebie, ale też mroczne napięcie stwarzane przez działania Kruka. Napięcie rośnie z każdą kolejną stroną znajdując swoje apogeum w finałowych scenach i trzymających w emocjach do końca. Trudno jest tu cokolwiek przewidzieć, a zakończenie zamiast uspokajać, dodaje pary do kotła emocji i sprawia, że jesteśmy jeszcze bardziej nagrzani na ciąg dalszy. Bo że on będzie, nie ma wątpliwości.

Recenzja tomu I "Incognito"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem MUZA

1478. - "Na uwięzi" Tom IV

„Na uwięzi”

Seria: Detektyw Jakub Sobieski

Tom czwarty

Katarzyna Bonda

Wydanie: I

Data premiery: 08.11.2023r.

Ilość stron: 352

Wymiary: 200 x 130 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 9788328728356

Wydawca: Muza S.A.

Moja ocena: 6/6

„Nie ma diabelskich dzieci. Omen nie istnieje. Są tylko niekochane, zaniedbane i przedwcześnie uwikłane w brudne gry dorosłych.”

Czytając najnowszy kryminał Katarzyny Bondy „Na uwięzi” doszłam do wniosku, że cieszę się, że nie jestem już nastolatką i nie chodzą do szkoły, gdyż obraz, jaki przedstawiła na kartach swojej powieści nie pokazuje tego środowiska, jako przyjaznego. Najnowsza sprawa prowadzona przez detektywa Jakuba Sobieskiego ściśle łączy się z młodym pokoleniem i ukazuje ciemniejszą stronę ludzkiej natury. Pokazuje jednak, że nic nie zostaje bez kary i Ci, co byli do tej pory ofiarami, stają się oprawcami, a oprawcy zbierają ponure żniwo swego dotychczasowego zachowania.

To spotkało jedną z dziewczyn, która zostaje porwana przez ludzi wykorzystujących je do swoich niecnych celów. Muga czyli Magdalena Kania była zawsze prowodyrką wszelkich agresywnych akcji wobec szkolnej koleżanki, którą poniżała na każdym kroku ze swoimi wyznawczyniami i wyznawcami. Przyszedł jednak czas, że los się odwrócił. A wszystko zaczęło się od tego, że najpierw znika Stefa, będąca ofiarą Mugi i jej bandy. Z tą sprawą przychodzi do detektywa Jakuba Sobieskiego matka zaginionej uczennicy, Pola Chrobak. Detektyw Sobieski podejmuje się tej sprawy, gdyż doskonale rozumie rozpacz matki. On wprawdzie cierpi z nieco innych powodów, gdyż jego była żona Iwona, zwana Nocną Furią, nie chce pozwolić na to, by Jakub zobaczył swego niedawno narodzonego synka. Nie mniej odczucia straty i bezsilność są w obu przypadkach trudne do zniesienia. Dociekliwość Jakuba Sobieskiego przy współudziale asystentki prokuratorskiej Ady Kowalczyk, ale też innych osób, docierają do morderstwa w hotelu Zakamarek trzy miesiące temu. Czyżby miało ono związek z zaginięciem piętnastolatki?

„Na uwięzi” to kryminał złożony z kilku wątków, trzymający w napięciu od początku do końca. Jak zwykle u pani Katarzyny Bondy sprawa jest złożona, skomplikowana i bogata w wydarzenia. Czwarte spotkanie z Jakubem Sobieskim przebiegło jak zwykle burzliwie, z napięciem i natężeniem zdarzeń, ale dzięki temu czas przy lekturze książki minął szybko. Nie było w niej chwili na dłuższy odpoczynek, gdyż wciąż coś się działo, a poruszane tematy dodawały dodatkowego waloru. Jest to, zatem kolejna świetnie napisana opowieść wnikająca w ludzkie umysły, zarówno te mroczne, patologiczne, ale też analizujące pojawiające się fakty. Autorka umiejętnie prowadzi nas przez kolejne epizody oddzielając je rozdziałami opatrzonymi tytułami oraz zaznaczając miejsca danej sytuacji i dzień, co daje przejrzystość tekstu oraz łatwość w odnajdowaniu się w pojawiających się wątkach. Nie brakuje w niej kontrowersyjnych tematów, nawet szokujących, obyczajowych, a nawet są elementy romansu, więc z pewnością ta część serii z detektywem Sobieskim dostarcza satysfakcjonującego koktajlu emocjonalnego i niezwykle barwnego. A o to przede wszystkim chodzi w dobrych kryminałach.

Recenzja tomu I "O włos"

Recenzja tomu II "Ze złości"

Recenzja tomu III "Do cna"

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z wydawnictwem Muza

"Incognito" - nowość Pauliny Świst - na mojej półce

23 sierpnia 2023 r.

nowa seria napisana przez

Paulinę Świst!

"INCOGNITO"

Mówią, żeby przyjaciół trzymać blisko, 

a wrogów jeszcze bliżej. 

Tylko jak ich odróżnić?

Paulina Świst wraca do korzeni! Cięty język, śląskie klimaty i - rzecz jasna - morderstwo. Autorka, która specjalizuje się w prawie karnym i opisuje w swoich książkach świat, który zna od podszewki, z przytupem otwiera nową serię kryminalną! Będzie tajemniczo, elektryzująco i niebezpiecznie. „Incognito” w księgarniach już od 23 sierpnia!

Artur Cienowski i Anka Sawicka znają się od lat. Choć prokurator regionalny i dziennikarka śledcza nieczęsto stoją po tej samej stronie barykady, ta dwójka zawsze może na siebie liczyć. Wkrótce, bardziej niż kiedykolwiek, będą mogli się o tym przekonać.

Po piętnastu latach Artur, Anka, Szczepan i Sonia wracają na miejsce zbrodni łudząco podobnej do sprawy, od której zaczęli swoje kariery. Wtedy schemat był prosty: trzy trupy, każdy co 48 godzin. 

Jakby tego było mało, pierwszą ofiarą jest wczorajsza „randka” Anki. Nie ma mowy o przypadku. Morderca doskonale zna sekrety tych, którzy go ścigają. I zawsze jest o krok przed nimi. Musiał obserwować ich od dawna. A może cały czas był tuż obok? Jak to możliwe, że żadne z nich nie zauważyło ani oplatającej ich pajęczyny, ani tkającego ją pająka?

NOWA SERIA. NOWY POCZĄTEK. NOWA PAULINA ŚWIST!

1407. - "Miłość pokonuje śmierć" Tom III

"Miłość pokonuje śmierć"

Cykl: Wiara, nadzieja, miłość

Tom trzeci

Katarzyna Bonda

Wydanie: I

Data premiery: 12.07.2023

Liczba stron: 352

Wymiary: 130 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-287-27-43-4

Wydawnictwo: Muza SA

Moja ocena: 6/6

„Im więcej masz, tym bardziej się boisz.”

Miłość ma różne oblicza, o czym można się przekonać czytając wiele powieści, w których to uczucie jest najczęściej głównym motywem historii. Można opowiadać o niej w sposób romantyczny, obyczajowy, bardziej lub mniej emocjonalny, ale tak jak podeszła do tego tematu pani Katarzyna Bonda w książce „Miłość pokonuje śmierć”, nie miało miejsca w żadnej innej powieści, jakie do tej pory dane mi było poznać. Gdybym nie znała twórczości autorki, spodziewałabym się po takim tytule jakiejś historii w romantycznym stylu, ale to nie u Królowej Kryminałów. Miłość jest tutaj obecna, ale w zupełnie innym wydaniu i kontekście.

Fabuła od razu wciąga pierwszą sceną mającą miejsce 14 sierpnia 2017 roku w Mirakowie, w lesie w okolicy Chełmży. Pewien myśliwy znajduje tam worek z ciałem w stanie rozkładu. Jedynym dowodem, po którym można domyślić się, czyje to zwłoki, są drogie okulary, które za życia nosił Radosław Skowron. Jego zaginięcie miało miejsce 17 maja 2017 roku. Wówczas zaniepokojony ojciec biznesmena, Lesław Skowron dzwoni do synowej, Anny Skowron pytając o swego syna. Dowiaduje się, że Radek nie wrócił jeszcze z Milówki, a ona teraz nie czuje się najlepiej, by odwiedzić teściów.

Śledztwo prowadzą policjanci z komisariatu w Pajęcznie, a przewodzi im szef powiatowej komendy Nikodem Ferenc. Wkrótce dowiadujemy się, że było on związany kiedyś z Anną. Razem chodzili do jednej szkoły podstawowej, potem do tego samego liceum i  wówczas tworzyli parę. Po jakimś czasie, wskutek losowych wydarzeń, ich drogi się rozeszły. Teraz, po 27 latach latach znów połączyła ich wspólna sprawa, jakim jest zaginięcie męża Anny. Ferenc, musi rozwikłać tajemnicę zniknięcia biznesmena, ale też zweryfikować swoje uczucia, bowiem od miłości do nienawiści jest bardzo niewielka odległość.

Powieść „Miłość pokonuje śmierć” jest reklamowana, jako kryminał inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. To finałowy tom trylogii „Wiara - Nadzieja – Miłość”, która w całości oparta została o autentyczne sprawy kryminalne. Każda z nich opowiada o innym przypadku, więc można je czytać niezależnie.

Należę do tych osób, które lubią niektóre sprawy pojawiające się w książkach, sprawdzić, by dowiedzieć się więcej i tak też uczyniłam z tą powieścią. W Internecie bez problemów można znaleźć artykuły o głośnej sprawie morderstwa pewnego biznesmena i o jego żonie oskarżonej o zbrodnię. Wprawdzie w powieści zostały zmienione imiona i nazwiska oraz nazwy miejscowości, ale i tak wiadomo, o jakie zdarzenie chodzi. Autorka podkreśla w posłowiu, że „większość detali oraz ważnych dla sprawy faktów, które prokuratura przekuła na dowody poszlakowe, jest zgodna z rzeczywistością.”

Nie miałam możliwości przeczytania ani pierwszego tomu, ani drugiego, więc jedynie na podstawie trzeciego tomu mogę stwierdzić, że pani Katarzyna Bonda rzetelnie podeszła do zbierania informacji na potrzeby książki, gdyż większość faktów opisana na jej kartach pokrywa się z rzeczywistością. Oczywiście nie wszystko, i mam nadzieję, że postać Nikodema Ferenca nie do końca wykazuje charakter policjanta prowadzącego śledztwo. Jego osoba była dla mnie zbyt irytująca, gdyż niejednokrotnie wykazywał się naiwnością, dając się wodzić za nos i ulegając działaniom manipulacyjnym Anny. Był za mało skuteczny, przewidujący, dedukujący i nijaki. Wątki związane z nim ukazane są w pierwszej osobie, czyli Ferenc opowiada nam o wydarzeniach ze swojej perspektywy. Pozostałe epizody obserwujemy w narracji trzeciososobowej. 

Widać, że autorka wszystko sobie dobrze przemyślała, gdyż taki sposób prowadzenia fabuły ma swoje uzasadnienie, które odkrywamy dopiero na końcu. Sukcesywnie odkrywa kolejne karty, dając wrażenie, jakbyśmy uczestniczyli w czytaniu akt sądowych, lub brali udział w wizji lokalnej. Naprzemiennie ukazuje nam to, co dzieje się obecnie, a co we wcześniejszych miesiącach. Osią czasową, wokół której osadzone są kolejne retrospekcje i epizody jest dzień zaginięcia biznesmena. Cofamy się nawet o kilka miesięcy od tego zdarzenia, poznając to, co działo się wówczas, a to z kolei zestawione jest z odkryciami dokonywanymi w czasie bieżącym, czyli już po znalezieniu ciała Radosława Skowrona. Pierwszą podejrzaną jest jego żona, Anna, która skutecznie unika pojawienia się na komisariacie.

Dziwne było dla mnie, że nie można było spowodować doprowadzenia świadka na przesłuchanie, a skoro podejrzana robiła wszystko, by tego uniknąć, to jednoznacznie wskazuje na jej winę. Muszę przyznać, że pani Bonda nakreśliła jej postać bardzo wyraźnie, gdyż Anna niejednokrotnie wzbudzała we mnie mocne emocje. Jednocześnie drażniła mnie nieudolność śledczych, poza młodą policjantką, wnuczką policjanta na emeryturze, Andrzeja Witka, Darią, które potrafiła lepiej niż stare wygi, kojarzyć fakty i dostrzegać to, czego nie widzieli inni.

„Miłość pokonuje śmierć” to kolejna świetna powieść pani Katarzyny Bondy, która ponownie utwierdziła mnie w przekonaniu, że najlepsze scenariusze pisze życie. 

Katarzyna Bonda to najpopularniejsza autorka powieści kryminalnych w Polsce.  Pisarka ma w dorobku również dokumenty kryminalne: „Polskie morderczynie” oraz „Zbrodnia niedoskonała” i „Motyw ukryty” napisane wspólnie z Bogdanem Lachem, którego uhonorowała w ostatniej części trylogii „Miłość pokonuje śmierć” wymieniając jego prawdziwe imię i nazwisko, w przeciwieństwie do pozostałych postaci powieści.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

"Miłość pokonuje śmierć" - zapowiedź premiery

12 lipca 2023 r 

 premiera nowej powieści Katarzyny Bondy!

Uczucia, manipulacje i… śmierć

Wszystkie przestępstwa rodzą się z chciwości. Pieniądze, władza, ukochana osoba, szacunek. Czego pragnął morderca Radosława Skowrona albo co mógł utracić, gdyby go nie zabił? „Miłość pokonuje śmierć” – inspirowana prawdziwymi wydarzeniami powieść Katarzyny Bondy 

w księgarniach już 12 lipca!

W niewielkiej miejscowości znika lokalny przedsiębiorca. Policyjne psy tracą trop tuż za bramą okalającą ogromną posiadłość milionera. Mijają tygodnie, a po mężczyźnie nie ma śladu. Przełom następuje w upalne sierpniowe popołudnie. W oddalonym o kilkaset kilometrów lesie znaleziono zawinięte w błękitny worek ciało mężczyzny...

Kto najwięcej zyskał na śmierci milionera? Jak jego zwłoki znalazły się na drugim końcu Polski? Dlaczego żona ofiary nie chce stawić się na przesłuchaniu? I co sprawiło, że mężczyzna tuż przed śmiercią wydziedziczył jedynego syna? Rodzina Skowronów skrywa wiele brudnych tajemnic… A wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy na jaw wychodzi, że już rok wcześniej doszło do próby zabójstwa cenionego przedsiębiorcy.

Sprawę prowadzi Nikodem Ferenc, szef powiatowej komendy. Mężczyzna bardzo gorliwie wykonuje swoje obowiązki: osobiście przyjął zgłoszenie zaginięcia od żony Radosława Skowrona i regularnie spędza noce, patrolując okolice ich posiadłości. Szybko okazuje się, że pieczołowite dbanie o sprawę, przeradza się w obsesyjną chęć spotkania z Anną, żoną zamordowanego…

„Miłość pokonuje śmierć” to trzeci i zarazem ostatni tom serii Wiara - Nadzieja - Miłość, opartej na prawdziwych zdarzeniach. Katarzyna Bonda zmieniła imiona i nazwiska bohaterów oraz nazwy miejscowości, w których rozgrywa się akcja. Ale większość detali oraz ważnych dla sprawy faktów, które prokuratura przekuła na dowody poszlakowe, jest zgodna z rzeczywistością.

1362. - "Przyjaciel wilków"

"Przyjaciel wilków"

Ruth Emmie Lang

Wydanie: I

Data premiery: 26 kwietnia 2023

Data premiery angielskiej: 14.11.2017 r.

Liczba stron: 416

Wymiary: 130 x 205 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 9788328726727

Przekład: Andrzej Goździkowski

Wydawnictwo: Muza

Moja ocena: 6/6

„czarodziej musi pracować nad opanowaniem mocy. Jeśli tego nie zrobi, ktoś może ucierpieć.”

Od dawna wiadomo, ze strach ma wielkie oczy, co pokazują nam nie raz sytuacje, które budzą w nas lęki i obawy, a gdy przyjrzymy się im bliżej, okazuje się, że były one bezpodstawne. Ludzie sami czasami tworzą niesłychane historie, które żyją własnym życiem w społeczeństwie. Wszelkie odstępstwa od uznanych zachowań czy zasad panujących w postrzeganiu rzeczywistości są trudne do przyjęcia i zrozumienia. To, co dla jednych jest normą, dla innych może być powodem do zdziwienia i zaskoczenia. Taka sytuacja zaistniała wobec jednego z bohaterów książki pt.:  „Przyjaciel wilków”, którego osobowość, sposób bycia i doświadczenia wybiegają poza racjonalne, znane nam schematy.

Weylyn Grey przyszedł na świat 29 czerwca 1968 roku w miejscowości Holbrook w stanie Michigan. Już wówczas stało się coś niezwykłego, gdyż w momencie, gdy nowonarodzony chłopiec zaczerpnął pierwszy haust powietrza, nagle za oknem zaczął sypać śnieg. I to nie drobny i delikatny, ale intensywny niczym śnieżyca. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie był to środek lata. 

Po tym zdarzeniu przenosimy się do roku 2017, gdzie poznajemy grupę nastolatków, wśród których jest Roarke. Opowiada nam on o swojej przygodzie po tym, gdy z chłopakami zaczął grać w PRAWDE CZY WYZWANIE. Roarke wybiera wyzwanie, więc zostało mu wyznaczone zadanie dotknięcia ścian starego domu, o którym krążą wśród miejscowych niesamowite legendy. Z duszą na ramieniu chłopak zbliża się do chaty i widzi na dachu wróble, które w dziwny sposób nie mogą oderwać się od dachu, jakby coś je trzymało. Wdrapuje się tam, by uratować ptaki, ale nagle z impetem wpada do wnętrza chaty, więc jest przekonany, że już za chwilę zginie z rąk Starucha Pajęczarza, jak nazywany jest przez miejscowych, dziwny mieszkaniec chaty. Roarke przekonuje się w tym momencie, jaka jest prawda, gdy poznaje osobiście Pajęczarza, czyli Weylyna Greya, który ma w tym momencie 49 lat. Co działo się w jego życiu, co się stało, że wychowany został przez wilki i co doprowadziło go do tego miejsca, dowiadujemy się w kolejnych częściach cofając się do chwili, gdy Grey miał 11 lat.

„Przyjaciel wilków” to debiutancka powieść pani Lang, wypełniona delikatnym humorem, eterycznością, subtelnym urokiem, w który wnika się niepostrzeżenie niemal od początku. Autorka stworzyła wciągającą, niemal magiczną opowieść z niezwykłymi postaciami i fabułą. Napisała ją pięknym, ujmującym stylem, używając sugestywnych, barwnych określeń docierając w ten sposób do głębi czytelniczego serca. Rozlewa dzięki temu ciepło, tkliwość, otula miłością i przyjaźnią. Jest w niej sporo tekstów opisowych, ale nie są one nużące, gdyż w nich każde słowo jest ważne. Przez kolejne epizody płynie się z lekkością i zainteresowaniem. Najbardziej poruszyła mnie oczywiście postać Weylyna Greya, którego poznajemy w różnych etapach jego życia. 

Przede wszystkim wzruszyła mnie więź Weylyna z przyrodą, wilkami, jego miłość do natury,  wewnętrzny spokój i mądrość. Doskonale zdaje sobie sprawę ze swojej odmienności, ale potrafi swoim zachowaniem zjednywać ludzi, którzy wspominają go w różny sposób. W większości są to pozytywne opinie, gdyż Weylyna nie da się nie lubić. Poza nim autorka stworzyła galerię postaci, które opowiadają nam o nim ze swojego punktu widzenia, ale też mówią o własnych spostrzeżeniach i emocjach. Każda z tych osób została dopuszczona do głosu w narracji pierwszoosobowej. Wszystkie postacie snują swoje wspomnienia z perspektywy czasu, wracając do osobistych doświadczeń, których wspólnym motywem jest Weylyn.  W ten sposób w jednej powieści pojawiają się obrazki z życia kilku osób, które składają się na spójną całość. 

To zdecydowanie wyróżnia tę powieść spośród innych, gdyż jej historia jest niebanalna i odbiegająca od znanych schematów. Poprowadzona tak, że mamy wrażenie, jakbyśmy przeprowadzali śledztwo dotyczące głównego bohatera, chcąc poznać go lepiej i zrozumieć.

Pani Ruth Emmie Lang napisała oryginalną opowieść pokazując, że czasami ludzie interpretują sprawy po swojemu i nie zawsze to, co wydaje się czymś niezwykłym, takim jest. Uświadamia, że ludzie zawsze widzą to, co chcą widzieć, a magia może być obecna w codzienności. Podkreśla to, co jest w życiu ważne, mówi o wartościach, które naznaczają ludzkie zachowania, ale przede wszystkim opowiada o akceptacji odmienności, o uznaniu, że każdy z nas jest inny. Podkreśla wagę przyjaźni i piękno miłości, która nie patrzy na pochodzenie, ale na to, jakim ktoś jest człowiekiem.

Ruth Emmie Lang urodziła się w Glasgow, w Szkocji, na co dowodem są jej rude włosy. Kiedy miała cztery lata, razem z rodziną wyemigrowała do Ameryki, gdzie żyje do dziś. Ruth mieszka z mężem i synem na dwóch zalesionych akrach w okolicy Cleveland. Jej debiutancka powieść "Przyjaciel wilków" była finalistką Ohioana Book Award.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu