[109/25] - 1822. - „Żywioły” - Tom I - "Woda i ziemia"

„Woda i ziemia”

Cykl „Żywioły”

Tom pierwszy

John Boyne

„Żywioły – woda, ziemia, ogień, powietrze – są naszymi największymi przyjaciółmi, ożywiają nas. Karmią, ogrzewają, dają życie, a jednocześnie spiskują, by nas zabić na każdym kroku.”

Książka pt.: „Woda” i "Ziemia" zawiera dwa różne opowiadania, które zostały ujęte w jednym tomie i należą do serii zatytułowanej "Żywioły". W wersji angielskiej zostały wydane w osobnych tomach. W wersji polskiej wydawnictwo Replika zdecydowało się na ujęcie w jednym tomie od razu dwóch historii, co uważam za dobry pomysł.

Bohaterką pierwszego z nich jest Vanessa Carvin, która przybywa na wyspę uciekając z Dublina. Pierwsze, co robi to zmienia swoje imię i nazwisko na Willow Hale oraz wygląd. Zamierza prowadzić samotne życie i w ten sposób uciec przed przeszłością. To jednak okazuje się trudne, bo podjęte wówczas decyzje mają swoje konsekwencje. Wyspa wydaje się doskonałym miejscem, by przemyśleć sobie to, czego doświadczyła i znaleźć sposób, by odnaleźć spokój.

Od pierwszych stron fabuła wciąga nas w świat Willow spokojnym rytmem, bez nagłych zwrotów akcji, a mimo to wsiąkamy w jej historię, gnani przez ciekawość. Nie od razu wiadomo, co stoi za decyzją kobiety i jej wyborami. Wiemy jedynie, że to coś strasznego, coś, co spowodowało, że postanowiła uciec na wyspę.

W drugim opowiadaniu, zatytułowanym „Ziemia”, poznajemy dwóch znanych piłkarzy, którzy stają przed sądem, oskarżeni o napaść seksualną. Jeden z nich, Evan Keogh, wraca myślami do przeszłości, próbując zrozumieć, jak znalazł się w tym miejscu. Odkąd opuścił swój dom na wyspie, jego życie stało się iluzją, pełnym kłamstw i sprzeczności. Był utalentowanym piłkarzem, ale jego prawdziwym marzeniem było zupełnie coś innego. On pragnął malować.

„Woda” i „Ziemia” to opowiadania mają w sobie duży ładunek emocjonalny, ale też mroku, traumatycznych wspomnień, bólu i cierpienia. Autor bez zahamowań, bardzo wyraziście i dogłębnie obnaża naturę ludzką, pokazując ciemniejszą stronę człowieczeństwa, które poruszają emocjonalnie i wnikają w nasz umysł, więc trudno o nich zapomnieć. Tytułowe żywioły mają nie tylko fizyczne aspekty, ale też symboliczne, które odkrywamy w trakcie czytania.

Woda w historii Willow reprezentuje społeczne normy, które zmuszają jednostkę do przystosowania się kosztem własnej autentyczności. To wszechobecna, ale dystansowana siła, od której bohaterka próbuje się uwolnić. Natomiast ziemia pełni w życiu Evana rolę nie tylko fizycznego elementu, ale też metaforycznego symbolu jego przeszłości i prób odnalezienia siebie. Jest obecna w jego obrazach, wypełnia przestrzeń boiska pod jego stopami, osadza się w nozdrzach i pozostaje pod paznokciami. Nieustannie mu towarzyszy – niczym echo przeszłości, które plami jego wysiłki w poszukiwaniu własnej tożsamości. Jego opowieść skupia się na skomplikowanej plątaninie relacji, w której nie znajduje schronienia. Jego wybory ograniczają się do zdrady najbliższego kolegi lub własnego poczucia moralności. W świecie, gdzie władza należy do bezwzględnych i drapieżnych postaci, Evan pozostaje bez kontroli nad własną ścieżką.

Pan John Boyne w tych dwóch krótkich formach zawarł wszystko, to co jest istotne, jeżeli chodzi o człowieczeństwo i dokonywane wybory mające wpływ na nasze życie. Nie stosuje zbędnych opisów, a te, które są mają sens i są idealnie wpasowane w fabułę. Ogromnie jestem ciekawa opowiadań „Ogień” i „Powietrze” po tym, co autor zaserwował w pierwszych dwóch historiach.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery wersji polskiej drukowanej: 11 marca 2025r.

Data premiery angielskiej opowiadania „Woda”: 02.11.2023r."

Data premiery angielskiej opowiadania „Ziemia” 18.04. 2024 r

Data wydania ebooka: 10.03.2025r.

Rozmiar pliku ePub: 1MB

Rozmiar pliku Mobi: 2.8MB

Wymiary książki: 130x200 mm

Oprawa: miękka

Ilość stron: 320

Przekład: Ewa Ratajczyk

Tytuł oryginału: Water/Earth

ISBN: 978-83-68364-16-3

ISBN Ebooka: 978-83-683-6455-2

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 5/6

[45/25] -1758. - "Lekarstwo na miłość"

"Lekarstwo na miłość"

Agnieszka Łepki

„Źle dobrane lekarstwo 

zwykle ma skutki uboczne.”

Małżeństwo to niejako pieczęć dla uczucia łączącego dwoje zakochanych osób. I to właśnie miłość jest tym scalającym elementem związku, ale bywają też zupełnie inne motywy. Bywają takie małżeństwa, które są zawierane z rozsądku, albo ze względów finansowych, ale być może też tak, jak to zrobiła jedna z bohaterek książki „Lekarstwo na miłość”, która wyszła za mąż na złość chłopakowi, który był jej pierwszą miłością. Teraz, po latach zrozumiała, że to był jej największy błąd.

Zosia i Kamil Dudek są małżeństwem od 20 lat. Mieszkają w Błędowie razem z dwoma nastoletnimi córkami. Ich sąsiadami są Ola i Marek Kabacińscy, którzy też tworzą rodzinę od kilkunastu lat, a konkretnie od dziewiętnastu. Oni dzielą swoją przestrzeń starego domu z bliźniakami Kają i Kajetanem oraz mamusią Marka i jego siostrą.

Ola i Zosia wydają się swoimi lustrzanymi odbiciami, ale jedno łączy ich na pewno: obie są nieszczęśliwe w swoich związkach, bo nie tak one miały wyglądać. Każda z nich miała inne motywy wejścia w te układy, ale teraz widzą, że ich życie nie jest takim, jakie chciałyby doświadczać.

Do małżeństw często wkradają się rutyna i codzienność. Ola nie otrzymuje wsparcia od swojego męża, Marka, dla którego najważniejszą osobą pozostaje jego matka, nieustannie ingerująca w życie młodej pary. Z kolei Zosia jest traktowana przez Kamila jak przysłowiowa kura domowa – pozbawiona prawa do decydowania o sobie i finansach, ponieważ to on zarabia na utrzymanie rodziny. Zosia zajmuje się domem, podczas gdy jej mąż regularnie wychodzi na tzw. spotkania biznesowe.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Agnieszki Łepki, więc nie wiedziałam, czego mogę oczekiwać. Opis redakcyjny był zachęcający, ale też pozytywne opinie dodatkowo zachęciły mnie do poznania tej historii, czego nie żałuję. To bowiem opowieść o problemach, jakie z pewnością dotyczą nie jednej małżeńskiej pary. 

Autorka ma opisowy styl snucia opowieści, więc dialogi są tu w mniejszej ilości. Jednak nie odczuwałam znużenia, bo wbrew pozorom działo się dosyć sporo, chociaż nie biegną dynamicznie. Zaletą są bohaterowie, którzy zbierają efekty swoich decyzji podjętych w przeszłości. Poznajemy ich epizody sprzed lat, gdyż pojawiają się w trakcie obecnych wydarzeń w formie wspomnień i przemyśleń. Dzięki narracji prowadzonej kilkutorowo zaglądamy w umysły i serca każdej z głównych postaci, a jest ich kilkoro.  Możemy, więc wyrobić sobie sami zdanie o ich postępowaniu, gdyż doskonale zostało przedstawione psychologiczne podłoże oraz emocjonalne, które jest siłą tej historii.

Powieść porusza życiowe zagadnienia, pokazując, że autorka jest świetnym obserwatorem potrafiącym wniknąć w przyczynę problemów rozkładając każde z nich na części. Skłania do refleksji podkreślając, że nie po to wychodzimy za mąż, by czuć się gorzej. Kobiety dostrzegają, że tracą najlepsze lata swego życia, a obok siebie mają po prostu ludzkie pasożyty i darmozjady, jednak wciąż brakuje im odwagi, by coś zmienić. Targają nimi wątpliwości i nie widzą możliwości wyjścia z tej sytuacji. 

Z dużą wyrazistością i bardzo mocno autorka ukazuje brak wsparcia ze strony najbliższych w życiu bohaterek, a ich bierność i zachowawcza postawa nie prowadzi do niczego dobrego. Wciąż tkwią w toksycznych relacjach, nawet tego sobie nie uświadamiając. Możemy też dostrzec jak zmieniały się ich małżeństwa poprzez wspomnienia, do których wracają poszczególne postacie. To jeszcze bardziej wyciąga na wierzch obecne trudności, które nie wzięły się z niczego. Uświadamia, że wina często leży po obu stronach, a obecny stan to, efekt wielu zaniedbań, co jeszcze bardziej uwypukliło ich trudności i samotność. Taka mocna narracja pozwala lepiej zrozumieć ich frustracje i determinację, aby coś zmienić. 

"Lekarstwo na miłość" to rewelacyjna analiza ludzkich charakterów i relacji międzyludzkich, która zmierza do konkluzji, by znaleźć w sobie odwagę o wprowadzenia zmian. Nie jest to łatwe, bo w tym wszystkim jest ważne, by na te dolegliwości znaleźć odpowiednie lekarstwo, które okaże się balsamem na zranione serce.

Za możliwość poznania tej historii, dziękuję autorce

Wydanie: I

Data premiery: 27 sierpnia 2024

Wymiary: 145x205 mm

Ilość stron: 352

Oprawa: Miękka

ISBN: 978-83-68135-01-5

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 6/6

[173./24] - 1688. -"Policjantka i romantyk" Tom III

"Policjantka i romantyk"

Seria z Hanką Lubochowską

Tom trzeci

Witold Horwath

„prawie każdy przestępca ma jakieś upodobanie, jakąś swoją piętę achillesową, za którą łatwo go złapać”

Wiadomym jest, że tam gdzie diabeł nie może, tam babę pośle i to powiedzenie bardzo pasuje do fabuły książki „Policjantka i romantyk”, gdy śledzimy poczynania bohaterki trzeciej części serii z Hanką Lubochowską. Wydaje się, że potrafi ona sobie poradzić z każdą sprawą i sytuacją. Wbrew pozorom nie jest to opowieść o miłości, chociaż taki wątek jest obecny, ale przede wszystkim jest to kryminał retro.

Akcja toczy się w 1923 roku, 3 miesiące po wydarzeniach w „Dziewczynie z Konstancina”. Hanka zamierza zacząć studia na Uniwerystecie Warszawskim. Zastajemy ją w sytuacji, gdy przyprowadza na komisariat pewnego złodziejaszka, którego nikt nie potrafił ująć. A tu, proszę! Drobna kobietka robi to bez niczyjej pomocy! Na studia chce uczęszczać pod panieńskim nazwiskiem swojej matki, czyli jako Hanka Zaniewiczówna, gdyż, jako Lubochowska jest już kojarzona z policyjnymi sukcesami, co mogłoby niepotrzebnie wzbudzać sensację wśród studentów.

Na tym samym uniwersytecie chce też studiować Symon Zmijewski. To nie jest błąd w zapisie. On tak faktycznie się nazywa. Niedawno skończył gimnazjum w Łowiczu i teraz zamierza kontynuować naukę w stolicy. Chłopak pochodzi z małej wsi o nazwie Zmijowy Łęg graniczący z Górnym Łęgiem, w którym mieszka jego ukochana Mela. Niestety, dowiaduje się o ich schadzkach brat dziewczyny, Edmund Białosnowski, który ma już upatrzonego kandydata na męża dla swojej siostry. Poznajemy Symka w momencie, gdy ucieka przed gniewem Edmunda. Na szczęście, udaje mu się to.

Jak łatwo się domyślić drogi Symka i Hanki się łączą, a wraz z tym faktem Hanka ma do rozwiązania nie tylko sprawę morderstwa na Dworcu Wileńskim, ale też kłopotów miłosnych młodszego kolegi ze studiów. Ich wątki biegną w narracji pierwszoosobowej, naprzemiennej, więc tym bardziej wnika się w wydarzenia łatwo i z ciekawością. Brakowało mi jedynie oznaczenia, kto w danym momencie opowiada nam o sobie, gdyż nie zawsze od razu jest to wiadome. Z pewnością byłoby to bardziej klarowne dla czytającego, gdyby taka informacja została zamieszczona.

Opowieść z perspektywy Hanki daje wrażenie, jakby mówiła nam o swoich przeżyciach z perspektywy czasu, gdyż nie raz zdradza nam, co stało się z jakąś osobą w dalszych latach, jaki było jej los, czy co się z kimś działo na przykład w czasie II wojny światowej, lub po wojnie. Już w pierwszym tomie pt.: „Lisica” było wiadomo, że opowiada to wszystko swoim wnuczkom, a więc niejako my także patrzymy na jej historię, jakby słuchając wspomnień.

Trzecia część serii to kolejna porcja wciągającej opowieści o kobiecie, która reprezentuje nowe podejście do roli płci pięknej w społeczeństwie. Coraz częściej widać zmieniające się obyczaje do tej kwestii, zwłaszcza w miastach. Na wsiach nadal nie tak łatwo kobietom przebić się przez wciąż funkcjonujące przekonania. Autor doskonale odwzorował realia tamtych czasów, poprzez przybliżenie wyglądu miejsc, wnętrz, strojów i sposób wysławiania się.

„Policjantka i romantyk” to dobrze napisany kryminał retro z wątkiem romantycznym, ale też obyczajowym, który nie epatuje brutalnymi opisami zbrodni, lecz mimo to można poczuć dreszczyk emocji. Dodatkowym atutem tej powieści jest umiejscowienie jej w autentycznych miejscach, które opisane są tak, jak wyglądały przed wojną. Jest to z pewnością gratka dla osób mieszkających dziś w tym obszarze, lub okolicach. W trzeciej odsłonie serii takim miejscem jest Dworzec Wileński, który powstał w 1863 roku i nosił wówczas nazwę Petersburski. Dziś w tym miejscu mieści się siedziba spółki PKP Polskie Linie Kolejowe.

Takie perełki historyczne wraz z wartką akcją, klimatem lat międzywojennych i prowadzonymi sprawami sprawiają, że powieść „Policjant i romantyk” czyta się z lekkością, zainteresowaniem, ale i z emocjami. Tak jak napisał w swojej rekomendacji pan Jacek Kondracki, że jest to „dobrze opowiedziana, pełna wdzięku powieść, stanowiąca świetny materiał na film w klimacie retro”. Nic dodać, nic ująć.

Recenzja tomu I „Lisica”

Recenzja tomu II „Dziewczyna z Konstancina”

Książkę przeczytałam, dzięki uprzejmości autora

Wydanie: I

Data premiery: 08.10.2024r.

Wymiary: 145x205 mm

Oprawa: miękka

Ilość stron: 352

ISBN: 978-83-68135-33-6

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 6/6

[166./24]1681."Dziewczyna z Konstancina" Tom II z Hanką Lubochowską

"Dziewczyna z Konstancina"

seria z Hanką Lubochowską

Tom drugi

Witold Horwath

"my przecież z natury jesteśmy ciekawskie, 

więc kusi nas to, co niedopowiedziane, ukryte."

Gdy  kilka miesięcy temu skończyłam czytać „Lisicę”, wydawało się, że to jest  jednotomowa powieść, ale potem miałam okazję sięgnąć po „Dziewczynę z Konstancina” i okazało się, że jest to kontynuacja historii z Hanką Lubochowską. Po raz kolejny piszę o tym, że irytuje mnie to, gdy nie ma informacji na okładce o tym, ze jest to seria lub cykl, co wprowadza czytelnika w błąd. Nie raz zdarza mi się, że czytać jakąś powieść i w trakcie wychodzi, że są w niej wątki ciągnące się z poprzednich tomów. Na szczęście w przypadku niniejszego cyklu, nie ma to aż takiego znaczenia, chociaż czytając po kolei, mamy pełniejszy obraz tego, co wydarzyło się w życiu bohaterki. 

Śledziliśmy w „Lisicy” los młodej dziewczyny, która w wyniku wielu splotów zdarzeń, odkryła w sobie żyłkę detektywistyczną. Wówczas, w roku 1917 miała 17 lat. Od tamtych wydarzeń minęło kilka lat i teraz nastał dzień dla niej niezwykle ważny i teraz towarzyszymy jej od chwili, gdy następuje dla niej ważna data, a jest nią 8 czerwca 1923 roku, gdyż spełniają się jej marzenia. To tego dnia po raz pierwszy przychodzi na stołeczny komisariat w roli pracownika policji. Wprawdzie jedynie, jako pracownik cywilny na stanowisku stenotypistki i protokolantki, ale wkrótce okazuje się, że w śledztwach wiedzie prym i w rzeczywistości aktywnie uczestniczy w śledztwach, nie ustępując swoimi działaniami mężczyznom.

W serii z Hanką Lubochowską każda historia dotycząca śledztwa stanowi zamkniętą całość, jak i wątki związane z niektórymi postaciami. W drugiej odsłonie jest jednak inna narracja. W „Lisicy” relacjonowała nam wszystko Hanka, a teraz w książce „Dziewczyna z Konstancina” dołącza do niej, jako narrator komisarz Paweł Sarnatowicz zwany Sarną.

Z łatwością wniknęłam w jej fabułę, która obfituje w wydarzenia, zwroty akcji wątki nie tylko związane z kryminalną zagadką, ale też osobistymi dylematami bohaterów. Autor umiejętnie prowadzi nasza uwagę budując stopniowo napięcie, klucząc pomiędzy odkrywanymi śladami i pokazując metody śledcze dostępne w okresie międzywojennym. Wówczas ważna była umiejętność kojarzenia faktów, dostrzegania niuansów w danej sprawie, kierowanie się intuicją i spostrzegawczością, a tego Hance nie brakuje. Tłem dla tej historii jest przedwojenna Warszawa i jej okolice, panujące wówczas zwyczaje, sposób mówienia, zwracania się do kobiet i podejścia do nich. 

Gdy czytam takie książki jak „Dziewczyna z Konstancina”, cieszę się, że żyję w obecnych czasach, gdzie kobieta postrzegana jest zupełnie inaczej, niż jeszcze 100 lat temu. Dzisiaj mamy więcej swobody, możemy spełniać swoje marzenia, wykonywać taki zawód, jaki chcemy i decydować o sobie w każdej kwestii. Jest to niewątpliwie interesujący kryminał retro z nutką romantyzmu, poczuciem humoru, ale też dreszczykiem emocji i odpowiednim napięciem. Różnorodność charakterystycznych postaci, atmosfera lat międzywojennych, dosyć szybki bieg wydarzeń, zaskakujące rozwiązanie zagadek kryminalnych sprawia, że powieść wciąga od pierwszej strony, dając wrażenie bycia w tamtym czasie poprzez działające na wyobraźnię opisy. Pan Horwtath robi to z niebywałym wdziękiem, barwnie i plastycznie uświadamiając tym samym jak wiele zmieniło się od tamtych czasów jeśli chodzi o postrzeganie roli płci pięknej w życiu społecznym i rodzinie.

Więcej w recenzji na Dobre Chwile

Recenzja tomu I pt.: "Lisica" 

Recenzja tomu III "Policjantka i romantyk"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią Bonito

i portalem Dobre Chwile

Wydanie: I

Data premiery: 30 maja 2023 r.

Liczba stron: 336

Wymiary: 145x205 mm

Oprawa: Miękka

ISBN: 978-83-67639-78-1

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 6/6

[51.] 1566. - Lisica" Tom I

"Lisica"

Seria: z Hanką Lubochowską

Tom pierwszy

Witold Horwath

Data premiery: 16 sierpnia 2022

Wymiary: 145x205 mm

Oprawa: miękka

Ilość stron: 496

ISBN: 978-83-67295-25-3

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 5/6

„Kobieca intuicja to coś, z czym nie wygrasz.”

Okładka książki „Lisica” przywołuje obrazki związane z jakąś romantyczną i historyczną opowieścią, ale to nieco mija się z oczekiwaniami, gdyż  przede wszystkim jest to kryminał retro.

Akcja zaczyna się w niespokojnym roku 1917, gdy jest już po lutowej rewolucji rosyjskiej. To jednak nie koniec buntu ludu, gdyż działają organizacje bolszewickie i nacjonalistyczne. Na tym tle toczy się historia Hanki Lubochowskiej, która miała wówczas 17 lat. Mieszka wraz z rodzicami w Jekaterinosławiu, dokąd dwa lata temu przeprowadzili się z Mińska Mazowieckiego. Jej ojciec pracował wówczas jako inżynier w fabryce „Rudzki i S-ka”, gdzie produkowano elementy mostów przeznaczonych na zamontowanie ich na rzece Wołdze. W 1915 roku inżynier Lubochowski otrzymał propozycję przeniesienia się do Rosji i bez chwili wahania skorzystał z tej możliwości, nie pytając rodzinę o zgodę. Jego pozycja w firmie jest na tyle dobra, że pozwala  jego żonie i córce żyć na wysokim poziomie życie, dlatego stać ich na służącą Matyldę, piękne lokum, a nawet na telefon marki ericsson. Właśnie ten telefon terkocze, gdy Hanna wraca do domu pewnego dnia. Informacje przekazane za jego pośrednictwem ścinają nóg, gdyż okazuje się, że ojciec leży w szpitalu ciężko pobity przez robotników. Prowodyrem był jeden z nich o nazwisku Sienko, który wrogo jest nastawiony do każdego, kto należy do arystokratycznej klasy społecznej. To jest jeden z wątków od którego zaczyna się ta historia i można mieć wrażenie, że będziemy mieć do czynienia z fabułą o charakterze historycznym ukazującym perypetie głównej bohaterki. One oczywiście miały potem miejsce, ale wydarzenia ukierunkowane są na zupełnie inne rodzaj gatunkowy, gdyż pojawia się wątek kryminalny.

Otóż pewnej nocy roku 1918 Hanka słyszy hałas rozlegający się z mieszkania sąsiada, kapitana armii austriackiej Gutmanna. Wbrew wszelkim konwenansom postanawia się temu przyjrzeć z ukrycia. Na drugi dzień okazuje się, że sąsiad nie żyje, a do śledztwa zostaje wezwany detektyw Jiri Vlk, który od pierwszej chwili robi na niej wrażenie.

Z reguły osobą próbującą rozwiązać jakąś tego typu zagadkę jest mężczyzna, ale tym razem autor powierzył tę rolę kobiecie, chociaż na razie jest ona asystentką detektywa, ale wykazuje się ogromną intuicją, zdolnością kojarzenia faktów i dostrzegania szczegółów, których inni nie widzą. Jest to niezwykłe z tego względu, że 100 lat temu płeć piękna była uważana za gorszą od rodzaju męskiego i do tego ograniczały ją sztywne ramy społeczne. Dziewczyna zbyt wyzwolona, potrafiąca myśleć, dedukować, zajmować się zawodami przypisanymi mężczyznom, była postrzegana jako ktoś, kto nie zachowuje się przyzwoicie i naraża się na złą reputację. Na szczęście powoli normy się zmieniają, co dane jest nam to porównać, gdyż narracja Hanki ułożona jest tak, jakby snuła ona jakąś opowieść kierując swoje słowa do konkretnego słuchacza i zdradza czasami finał jakiegoś epizodu lub jak potoczyły się dalej losy jakiegoś człowieka. W trakcie czytania wychodzi na jaw, że opowiada ona o tym, co przeżyła, swoim wnuczkom, więc ma do przeszłych wydarzeń jasność co do ich przebiegu.

Powieść jest bardzo rozległa, złożona z kilkunastu wątków, wielu wydarzeń, a w związku z tym pojawia się dosyć pokaźna ilość osób. Przyznam, że trochę było tego za dużo, bo Hanka rozwiązuje nie tylko sprawę śmierci Gutmanna, ale też kilka innych zagadek, jakie pojawiają się na jej drodze. W pewnym momencie, los sprawia, że musi ona opuścić Rosję. Z listu, jaki znalazła po śmierci ojca, dowiaduje się bowiem, że Edward Lubochowski  kupił z myślą o niej dom w Konstancinie i prosi ją, by tam się udała, gdy tutaj zrobi się niebezpiecznie. Zanim jednak dziewczyna tam trafi, przebywa długą podróż, w czasie której spotykają ją różne przygody.

„Lisica” to pierwszy tom serii, która nie ma wprawdzie nazwy, ale jej bohaterką jest Hanka Lubochowska, której dalsze losy możemy śledzić w powieści „Dziewczyna z Konstancina". Szkoda, że wydawnictwo nie zadbało o to, by taka informacja znalazła się na froncie okładki, czy chociażby w opisie. Blurb zawiera rekomendację Katarzyny Bondy, która stwierdza, że jest to powieść epicka, misterna i totalnie angażująca. Osobiście zgadzam się z jej zdaniem, gdyż jest wciągająca, ale nie od razu, bo autor stosuje dosyć szczegółowe opisy i dba o detale, gdy przedstawia nam jakąś sytuację, więc nieco zabrakło mi dynamiki i napięcia w toczących się zdarzeniach. Jednak mimo to, była to niezwykła podróż w czasie, ukazująca ówczesny świat i klimat tamtych czasów.

Recenzja tomu II: "Dziewczyna z Konstancina"

Recenzja tomu III "Policjantka i romantyk"

Książkę przeczytałam, dzięki uprzejmości autora

1507. - "Tamten utracony świat"

"Tamten utracony świat"

Alina Staneczek

Wydanie: I
Data premiery: 16.01.2023r.  

Ilość stron 336
Oprawa: miękka
Wymiary: 145 x 205 mm
ISBN 978-83-67295-94-9

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 5/6

„W życiu tyle rzeczy dzieje się 

za późno.”

Wojna nie powinna mieć miejsca w żadnym miejscu na świecie, ale niestety, nie jest to możliwe. To okrutna, bezlitosna machina niszcząca wszystko dookoła, a wraz z tym druzgocząca życie zwykłych ludzi. Widać to zwłaszcza teraz, gdy toczy się wojna tuż za naszą granicą w Ukrainie, więc tym bardziej jest trudno czytać powieści takie jak "Tamten utracony świat", które opowiada o ludzkich losach poplątanych przez wojenną zawieruchę. Gdy mija wojenne piekło, wydaje się, że teraz będzie coraz lepiej, ale pani Alina Staneczek pokazuje, że nie zawsze jest to takie łatwe i pewne.

"Tamten utracony świat" jest debiutem pani Aliny Staneczek i zaliczam go do udanych, gdyż opowiedziana historie chwyta za serce, a to dzięki stylowi, w jaki została napisana. Świetnie opowiedziana historia, która wywołuje mnóstwo emocji. Powieść prowadzi nas przez wiele lat, w które wpisane są losy trzech bohaterek, a wraz z nimi poznajemy losy kilkunastu osób, które w ich życiu odegrały ważne role. Początki ich dziejów mają miejsce w 1945 roku i kończą się aż w 2014 roku. Losy kilku pokoleń śledzimy w kilku wątkach, które zgrabnie się ze sobą przeplatają ukazując przemiany i realia czasów, w których dzieją się poszczególne wątki. W ciekawy sposób zbudowała fabułę swojej pierwszej powieści, gdyż fabułę podzieliła na trzy części, z której każda opowiada o innej bohaterce. 

Główną bohaterką pierwszej części jest Zośka, drugiej -  Inka, a trzeciej o Michalina. Jedyną trudnością była duża ilość nazwisk i imion, co powodowało małe zamieszanie, mimo że na początku każdej części autorka umieściła listę występujących w niej osób. Każda z tych kobiet żyje w innym czasie, z innymi historycznymi wydarzeniami w tle, ale ich rozterki, problemy, dylematy są bardzo do siebie podobne. Łączy je ta sama historia. Kochają, tęsknią, cierpią, dokonują życiowych wyborów i razem tworzą wspólną opowieść o życiu, które nie zawsze spełnia oczekiwania, ale zawsze wszystko dzieje się w odpowiednim momencie.

Więcej na temat tej powieści możecie przeczytać w serwisie Dobre Chwile TUTAJ

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z księgarnią Bonito 

i serwisem Dobre Chwile

1444. - „Sekrety domu wśród róż”

„Sekrety domu wśród róż”

Sylwia Michniewicz

Wydanie: I

Gatunek: obyczajowa z thrillerem

Data premiery: 25.07.2023r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 130 x 200 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-67639-71-2

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 5/6

„każda rodzina ma swoje problemy”

Nie sposób było nie zauważyć urokliwej okładki, jaką posiada powieść „Sekrety domu wśród róż, która urzeka swoją grafiką, a to znacząco wpłynęło na to, że znalazła się ona na mojej czytelniczej półce. Patrząc na nią można pomyśleć, że znajdziemy za nią romantyczną historię miłosną, ale jest to wrażenie mylne, gdyż od razu wkraczamy w zupełnie inne klimaty.

Trzydziestoletnia Marta Sobczak jest minimalistką. Cały jej dobytek mieści się w jednej walizce, którą właśnie spakowała, gdy zaczynamy poznawać tę historię. Wszyscy dookoła mówią jej, że w jej wieku już powinna żyć bardziej ustabilizowanym życiem, mieć dom, rodzinę, dobrą, pewną finansowo pracę, a nie ciągle zmieniać miejsce zamieszkania, podróżować po świecie i nie liczyć się z innymi.

Takie, niestety, postrzeganie nadal funkcjonuje w społecznej mentalności, mimo że mamy XXI wiek, to jednak niektóre odstępstwa od standardów są krytykowane i nieakceptowane. Marta nie poddaje się im tak łatwo, gdyż ma duszę lekkoducha i podróżnika, więc nigdy dłużej nie zagrzała miejsca gdziekolwiek. To dotyczy też związków, które zawsze rozpadają się, jak tylko ona wyczuje, że facet chciałby stabilizacji. Pasję globtrotera i fotografowania zaszczepił jej w dzieciństwie ojciec, którego nie ma w jej życiu od 15 lat. Po prostu pewnego dnia wyszedł z domu i już nie wrócił. Jej mama, Adela, boi się, że z córką może być podobnie, ale Martę nic nie potrafi zatrzymać w momencie, gdy otrzymuje propozycję pracy w posiadłości położonej niedaleko Belgii. Gdy przybywa na miejsce okazuje się, że rezydencja jest położona na odludziu, a rodzina, dla której ma pracować, wydaje się dziwna i podejrzana.

Sięgając po tę książkę liczyłam na mocny thriller związany z odkrywaniem tajemnic rodzinnych skrywających się za fasadą otoczoną różami. Trudno jednak jednoznacznie przypisać ją do jakieś konkretnego gatunku literackiego, mimo że już od razu wchodzimy w emocjonującą akcję, gdy jakaś kobieta ucieka przez las, więc prolog ma charakter thrillera. Wygląda to dramatycznie zapowiadając wiele emocji. Niestety, potem one nieco przycichły, gdyż kolejne rozdziały były już dużo spokojniejsze, ale to też do czasu, aż Marta zaczyna pracować u bogatej rodziny o korzeniach arystokratycznych. I w tym momencie zaznacza się wątek obyczajowy, ale też w dalszym ciągu zdarzeń można odnaleźć motywy psychologiczne, romansu, ale też lekkiej grozy, więc całość jest niczym składanka z kilku elementów.

Fabuła toczy się powoli, z wyczuwalnym, wzrastającym delikatnie napięciem, spowodowanym umiejętnością pisarską pani Sylwii Michniewicz, która potrafi wciągnąć w stworzoną historię, stosując zestaw bardzo barwnych, plastycznych opisów działających na wyobraźnię. Niepewność i poczucie zagrożenia wzmaga też narracja, prowadzona w trzeciej osobie, ale autorka nie wyjawia nam nic poza tym, jak odbiera rzeczywistość i co odczuwa bohaterka.

W trakcie śledzenia tej historii wyłaniają się zagadnienia dotyczące problemów, z jakimi boryka się wiele osób w realnym życiu, jednak autorka przedstawia je w specyficzny sposób, odmienny od znanych schematów. Porusza kwestię depresji, która dotknęła jedną z mieszkanek rezydencji, ale też straty nowonarodzonych dzieci, opieki nad chorą osobą, ale też otwarcia się na nowy związek, jaki pojawia się wraz z osobą Franka, którego Marta poznaje w czasie lotu do Belgii.

„Sekrety domu wśród róż” jest debiutem pani Sylwii Michniewicz, co w żadnym momencie nie jest odczuwalne. Jak sprytnie wszystko zostało przez nią zaplanowane, przedstawione, zagmatwane i zaciemnione, spostrzegamy dopiero na końcu, gdy wyłania się jeszcze jedna kwestia, która była niewidoczna wcześniej. Z tego względu zakończenie było dla mnie zaskakujące, ale odrobinę mnie zawiodło, gdyż dramatyzm, który narastał przez całą fabułę, uleciał, niczym z przebitego balonika. Spodziewałam się zupełnie innego rozwiązania, ale widocznie autorka chciała zwrócić uwagę na zupełnie inne aspekty, niż tylko wywołać dreszczyk emocji. Nie jest to, więc thriller mrożący krew w żyłach, a jedynie wzbudzający niepokój wynikający z nieznajomości niektórych faktów. Z perspektywy Marty wszystko wygląda na to, że jest w niebezpieczeństwie i dopiero na końcu dowiadujemy się, jak jest naprawdę.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

1443. - "Nowe życie"

"Nowe życie"

Iwony Żytkowiak

Wydanie: I

Kategoria: Literatura obyczajowa

Data wydania: 25.07.2023 r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 145 x 205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-67639-70-5

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 4/6

„Czasem potrzeba lat, by człowiek miał pewność, że coś jest tym, czym jest. Czasem trzeba czasu, by zweryfikować spojrzenie na życie.”

Po trudnych doświadczeniach nie jest łatwo ponownie podnieść się z cierpienia i zacząć funkcjonować w nowej rzeczywistości. Zwłaszcza po utracie kogoś bliskiego wiele osób długo nie może zacząć znowu cieszyć się życiem. Bohaterce książki „Nowe życie” zajęło to długie trzy lata, zanim postanowiła na nowo żyć.

Łucja skończyła 50 lat, ale jest kobietą bez chęci do życia, gdyż uważa że najlepsze lata ma już za sobą. Jest atrakcyjną kobietą, przyciąga uwagę mężczyzn i mogłaby ponownie ułożyć sobie życie, ale nie jest jeszcze na to gotowa. Trzy lata temu pochowała swego męża Edwina i do tej pory nie potrafi się z tym pogodzić, mimo że ich związek daleki był od ideału. Mimo, że Edwina fizycznie nie ma, to jednak cały czas ma on wpływ na zachowanie Łucji i sposób, w jaki ona myśli o sobie oraz na to, co robi. Jest to dziwne dla optoacazjących ją osób, gdyż on nie był mężczyzną, który sprawiałby, że rodzina była szczęśliwa ze sobą. Despotyczny charakter Edwina kładł się cieniem na ich relacjach, ale też nie był obojętny w kontaktach z dziećmi: Anką i Łukaszem. Mimo że kochali ojca, to nie potrafili z ojcem złapać głębszej więzi. Doszło nawet do tego, że Łukasz pewnego dnia po prostu się wyprowadził po kolejnej kłótni z Edwinem. Teraz, gdy minął już narzucony dłuższy, niż standardowo okres żałoby, Łucja dochodzi do wniosku, że z samotnością pod rękę jest jej dobrze i nie planuje większych zmian pod tym względem.

Łucja reprezentuje tę grupę kobiet, które są zdania, że po pięćdziesiątce już nic szczególnego się nie wydarzy. Uważają, że nie dla nich porywy serca, szalone pomysły czy odważne ubrania. Nasza bohaterka wciąż wraca myślami do wcześniejszych lat, wspomina różne chwile spędzone z Edwinem, każde miejsce kojarzy się z nim, a to nie pozwala jej całkowicie otworzyć się na nowe uczucie, jakie pojawia się wraz z pojawieniem się Tomasza Langera, sympatycznego agenta nieruchomości. Uważa, że wszystko, co najlepsze ma już za sobą, nawet, jeżeli mąż nie spełniał jej wyobrażeń, to jednak wspólne lata odcisnęły w niej piętno, gdyż Edwin wciąż jest obecny, mimo że już dawno nie ma go na tym świecie. Każde swoje zachowanie uzależnia od tego, jak by na nią spojrzał zmarły mąż i co by powiedział.

Gdy Łucja w pewnym momencie oświadcza córce, że wyjeżdża na Majorkę, wywołuje tym u niej ogromne zdziwienie. W czasie, gdy spaceruje po pięknej Palmie, poznaje osiemdziesięcioletnią kobietę, Cecylię Fiszel, która ma w sobie urok, magnetyczny wdzięk, ogomną wolę i radość życia, co niezwykle urzeka Łucję. Wraz z poznawaniem kolejnych epizodów z jej przeszłego życia, podążamy za obecnymi wydarzeniami, dowiadując się też przy okazji ciekawych przeżycia związanych z Edgarem, mężem Cecylii, który był z pochodzenia Żydem. Losy tych dwóch kobiet pozornie się różnią, gdyż każda swoje młode lata przeżyła w różnych czasach i warunkach, ale też okazuje się, że wiele ich łączy. Po powrocie do Polski Łucja nie może zapomnieć o tej krótkiej znajomości, tym bardziej, że docierają do niej niepokojące wieści o sędziwej przyjaciółce.

Miałam już styczność z prozą pani Iwony Żytkowiak, gdy trzy lata temu przeczytałam jej powieść pt.: „O czym Iza całe życie pamięta?” Sięgając, zatem po jej najnowszą książkę miałam nadzieję na kolejną ciekawą historię i taką otrzymałam. Temat wychodzenia z żałoby, pozostawiania za sobą przeszłości i otwarcia się na nowe doświadczenia są głównymi tematami wyłaniającymi się z historii Łucji, ale wątków związanych z tą historią jest kilka.

Autorka pozwala nam zajrzeć nie tylko do tego, co dzieje się u Łucji na poziomie mentalnym i emocjonalnym, ale też pokazuje reakcje osób drugoplanowych, dzięki czemu zyskujemy bardziej obszerne spojrzenie na poszczególne wydarzenia. Robi to w powolny sposób, gdyż pani Żytkowiak ma w większości opisowy styl przedstawiania historii. Zwłaszcza na początku jest niewiele dialogów, a dosyć dużo stron zawiera jedynie tekst opisowy, w którym poznajemy stopniowo różne epizody z życia głównej bohaterki. To, niestety sprawia, że momentami wszystko toczy się zbyt wolno, ale na szczęście nie jest tak cały czas. Bardziej dynamicznie zaczęło się dziać w drugiej połowie powieści, gdy akcja dotyczyła Cecylii i jej problemów.

Powieść „Nowe życie”, zgodnie z tytułem opowiada o próbie wyjścia z marazmu, w jakim do tej pory egzystowała Łucja, którą ogranicza przeszłość. Śledzimy jej kolejne działania, gdy odkrywa swoje atuty, ale nie jest jej łatwo, gdyż wciąż powraca myślami do czasów spędzonych z Edwinem. Wszystko rozważa pod jego kątem, zastanawiając się, co on by zrobił, czy powiedział, a to wciąż nie pozwala ruszyć do przodu. Poznajemy obrazki z jej życia poprzez wspomnienia, które towarzyszą kobiecie a my otrzymujemy coraz pełniejszy obraz jej życia w przeszłości. Znajomość z Cecylią wprowadza nieco dramatyzmu, a Łucja dostrzega to, czego nie widziała wcześniej. Jej historia świadczy o tym, że nigdy nie jest za późno na zmiany, a wiek, to tylko stan umysłu. Czerpać radość z życia można i powinno się w każdym wieku, nawet, gdy ma się ponad siedemdziesiąt lat, jak w przypadku Cecylii.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu