[177./24]. 1692. - "Z zachwytu nad życiem" Tom III: "Moc słabości"

"Moc słabości"

Seria: Z zachwytu nad życiem

Tom trzeci

Anna H. Niemczynow

„Słowo jest drogą wiodącą 

od człowieka do człowieka.”

W nasze życie wpisane są potknięcia, porażki, różne niezbyt miłe sytuacje, które pozornie nas przytłaczają, zasmucają, ściągają w dół. Wystarczy zajrzeć do popularnych mediów społecznościowych i przeczytać jakiś niezbyt pochlebny komentarz na swój temat, a już w sercu pojawiają się czarne chmury, które ogarniają nasz umysł, nastrój i w efekcie życie. Przykrych doświadczeń jest bardzo dużo i z pewnością nie raz każdy miał poczucie porażki, niesprawiedliwości, odrzucenia i wielu innych odczuć, z którymi trudno się pogodzić. Pani Anna Niemczynow w swojej książce „Moc słabości” zaprasza nas do swojego świata, by pokazać, że w każdej sytuacji możemy czuć się silni, nawet w chwilach, które pozornie do zachwytu nie nastrajają.

„Moc słabości” należy do cyklu „Z zachwytu nad życiem” i jest jego trzecią odsłoną. Ja miałam okazję poznać drugą część pt.: „Słowa wdzięczności”. Pierwszym tomem „Ciche cuda” pani Niemczynow odsłoniła swoją duszę i teraz kontynuuje to także w najnowszej książce. Wszystkie tomy są połączeniem opowiadania z motywującymi wskazówkami i przesłaniami. Autorka nazywa je książkami rozwojowymi, w której opowiada nam o swojej ścieżce pisarskiej, ale też o codziennym życiu. W "Sile słabości" zamieściła 15 opowieści, które poruszają ważne aspekty życiowe. Każdy z nich dotyczy innej kwestii, nad którymi warto się zastanowić, przemyśleć, zainspirować się do dokonania zmian i spojrzeć w nowy sposób na swoje życie, przeanalizować własne dokonania i wyciągnąć wnioski z porażek. 

Pani Niemczynow ma na swoim koncie zarówno powieści beletrystyczne, jak i literaturę duchową skłaniającą do przewartościowania swoich poglądów i życia. Miałam możliwość poznania zarówno jednej, jak i drugiej wersji pisarki i mogę stwierdzić, że w obu przypadkach potrafi poruszyć czytelnicze serca. Jej przekaz jest bardzo życiowy, prosty, przemawiający do serc, gdyż ma autetyczny charakter. Niewygórowany, nieprzesadzony, lecz zwykły, codzienny. Można mieć wrażenie, że zwierza się nam niczym najbliższa osoba, przyjaciółka, która pragnie podzielić się z nami swoimi spostrzeżeniami i pokazać, jak poradziła sobie z nimi. 

Opisuje różne trudne sytuacje oparte ma własnych doświadczeniach, ale nie jest to lektura przytłaczająca. Opowiada o tym szczerze, prosto z serca, więc czyta się tę książkę niemal jednym tchem. Jednocześnie sprawia, że na chwilę zatrzymujemy się na jakiejś stronie, zastanawiamy się nad sensem tego, co przeczytaliśmy, porównujemy do swoich przeżyć i wyciągamy własne wnioski dla siebie. Wręcz przeciwnie, bije z niej optymizm i nadzieja, że wszystko się ułoży, wiec nie powinniśmy niepotrzebnie się martwić, załamywać, lecz starać się rozwiązać dylemat, podnieść się po upadku, by ruszyć do przodu. 

Autorka w ten sposób zwraca uwagę, że w naszym życiu nic nie dzieje się przypadkowo i każde wydarzenie ma swoje znaczenie.  Pojawiają się osoby, które swoimi słowami i czynami mogą podciąć nasze skrzydła, ale są też tacy, którzy tymi samymi metodami mogą nakierować nas na właściwą drogę i pokazać lepszą stronę danej sytuacji.

Z pewnością takie książki, jak „Moc słabości” i cała seria „Z zachwytu nad życiem” są potrzebne w dzisiejszych czasach, gdyż wiele osób nie potrafi poradzić sobie z przykrymi zdarzeniami, traumami, niepowodzeniami i dramatami. Często, zwłaszcza młodzi ludzie, mają słabą psychikę, wychowani pod emocjonalnym kloszem, postrzegają najdrobniejsze potknięcie, jako życiową porażkę i nie widzą wyjścia z sytuacji. Pani Niemczynow w bardzo przystępnej formie podpowiada, że nic nas tak nie wzmacnia i uczy, jak trudne doświadczenia. I stąd wypływa siła naszych słabszych chwil życiowych. 

Recenzja tomu II "Słowa wdzięczności"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z PRart Media Bogna Piechocka

i wydawnictwem 

Wydanie: I
Data premiery: 23.10.2024
Format: 135x205
Liczba stron: 272
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-68226-37-9
Wydawnictwo: Luna
Moja ocena: 6/6

[132./24] 1647. _ „Idealny moment”

„Idealny moment”

Dorota Milli

"Życie nie jest po to, by trwać i zabezpieczać się na wszystkie sposoby

 tylko po to, by robić to, co daje nam szczęście"

Miłość nie zawsze przychodzi wówczas, gdy tego chcemy. Najczęściej pojawia się niespodziewanie, i albo uderza z ogromną siłą nagle i bez ostrzeżenia, albo spokojnie, bez fajerwerków, ale zawsze wkracza w nasze życie w odpowiednim czasie i miejscu. W tym przypadku, szukanie czegoś na siłę nie daje pożądanych rezultatów, o czym przekonała się nie raz jedna z bohaterek książki „Idealny moment”.

Teresa Wrońska, która dla wszystkich jest po prostu Tes, od dwóch lat umawia się na randki z nadzieją, że znajdzie w końcu swojego pana właściwego. Jednak jak do tej pory każde takie spotkanie kończy się fiaskiem. Odpowiednich partnerów znajdują jej koleżanki, przyjaciółki i znajome, i to dzięki Tes, która zawsze jest zapraszana na ich śluby i wesela. Ma ona bowiem niezwykłą intuicję i zdolność do łączenia ze sobą w pary właściwych osób. Zawsze, gdy randka nie przynosi satysfakcji, ma ona w zanadrzu kontakty do kogoś, z kim dany mężczyzna z pewnością będzie szczęśliwy. I w większości przypadków tak się dzieje.

Tes lubi mieć wszystko pod kontrolą, także swoje uczucia, więc nie zamierza byt szybko poddawać się uczuciu. Musi najpierw nabrać pewności, czy dany kandydat idealnie do niej pasuje. Kieruje się zawsze rozsądkiem i własnym doświadczeniem życiowym. Kiedy zatem jej zwariowana, młodsza siostra Kama zwierza się jej, że właśnie zaręczyła się z Krystianem, chłopakiem, którego zna od kilku tygodni, jest w dużym szoku. Zawsze wspierała ją w jej pomysłach na życie, sprzątała bałagan, jaki Kama pozostawiała po sobie, gdyż jest ona osobą, która jeszcze sama nie wie, co chce w życiu robić. Ma tysiąc pomysłów na minutę i szybko nudzi się, gdy nic się nie dzieje. Przeciwny temu ich związkowi jest też brat chłopaka, Mirek Daszkiewicz, więc razem z Tes postanawiają pokazać, że Kama i Krystian do siebie nie pasują.

W powieściach pani Doroty Milli zakochałam się, gdy przeczytałam jej trylogię saga nadmorska, w skład której wchodziły: ”Kobieta w deszczu”, „Kobieta w burzy” i "Kobieta w słońcu". Ta pisarka ma na swoim koncie kilkanaście książek, ale moja przygoda z jej twórczością miała miejsce dopiero po raz czwarty. Wiedziałam, że nie będę zawiedziona, gdyż potrafi ona w ujmujący sposób opisywać emocje i uczucia, ale też życiowe problemy.

„Idealny moment” to opowieść o miłości, która ma tutaj różne oblicza. Zestawione zostały dwa różne podejścia do związku. Pierwszy to miłość od pierwszego spojrzenia, spontaniczna, okraszona świeżością, potrzebująca dotarcia się i lepszego poznania. Kama i Krystian nie widzą poza sobą świata, liczą się oni i to, co do siebie czują. Są przekonani, że do siebie idealnie pasują. Wyraźnie widać ich odmienny charakter, zupełnie inną ekspresję i podejście do wielu spraw, ale wierzą, że razem są w stanie przenosić góry.

Druga to miłość ostrożna, nauczona wcześniejszymi doświadczeniami i porażkami, pozostawiające lekcję, by podchodzić do życia z rozwagą, ze spokojem. I tak postępują Tes i Mirek. Oni wiedzą, że nie zawsze to, co jest piękne na początku, równie pięknie się kończy, więc niezbyt chętnie otwierają się na nowe relacje.

Jest jeszcze miłość długoletnia w przypadku rodziców Tes i Kamy, którzy cały czas są wobec siebie czuli i troskliwi. Znają się doskonale, wiedzą czego mogą się spodziewać po sobie i swoich córkach. Jest to wprawdzie epizod drugoplanowy, ale dający poczuć uczucie trwające przez wiele. Niesamowicie uroczą i kochaną postacią jest babcia Hania, która ma w sobie ogromne pokłady empatii, mądrości życiowej, ale też swoje marzenia, Z nadzieją patrzy na rozwój sytuacji i ma nadzieję, że jej pragnienia pełnią się dzięki wnukom.

To także opowieść o marzeniach, ich realizacji, nadziejach i rozczarowaniach, które sprawiają, że nie od razu rzucamy się na głęboką wodę. Inną warstwą, która wysnuwa się z niej, są więzi rodzinne, zwłaszcza między rodzeństwem. Zestawiona została w tym przypadku relacja między siostrami i relacja między braćmi, które różnią się swoim charakterem, ale obie pokazują jak są to ważne zależności. Nie jest to zatem historia płytka i płaska, lecz raczej wielowątkowa, którą obserwujemy z kilku stron, dzięki narracji trzecioosobowej.

Obserwujemy bohaterów patrząc na nich z boku, znając ich zamierzenia, plany, myśli i widząc zmiany, jakie w nich następują. Pani Dorota Milli robi to z mistrzowską precyzją, na spokojnie, chociaż emocji nie brakuje. Okrasza to wszystko morskimi, letnimi klimatami, opisami wschodów i zachodów słońca, pięknem plaży wieczorną porą, szumem nadmorskiego wiatru, odgłosami ptaków tworząc klimatyczną opowieść ze Świnoujściem w tle. Wyłania się z tych klimatów wniosek, że miłość nie da się włożyć w sztywne ramy. Przychodzi i odchodzi, albo zostaje na dłużej, ale to już zależy od tych, których trafiła swoją mocą i pozostawiła przed wyborem, co zrobić z tym, co czuje serce.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Luna

oraz PRart Media Bogna Piechocka

Wydanie: I

Data premiery: 24 lipca 2024

Ilość stron: 376

Wymiary: 135x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68121-87-2

Wydawnictwo: Luna

Moja ocena: 6/6

[109/24]1624. - "Italia. Kraina kontrastów i różnorodności" Tom II

"Włochy południowe"

Seria: Italia. Kraina kontrastów i różnorodności

Tom drugi

Natalia Rosiak

„Można o tym wszystkim mówić i opowiadać, można malować, ale to, co się widzi, przekracza wyobrażenia”

- Johann Wolfgang Goethe

„Podróż włoska”

Włochy to jeden z najczęściej odwiedzanych krajów w Europie. W 2023 roku odwiedziło to państwo ponad 52 mln turystów. Nic dziwnego, gdyż ten kraj oferuje bogactwo wszelkich wrażeń. Każdy region tej części Europy ma swój urok, zachwyca swoimi atrakcjami, krajobrazami, kulturą, muzyką, klimatem, kuchnią, zabytkami i historią. Ten kto raz tam był, pragnie znowu tam wrócić, by odkrywać nowe miejsca i smaczki. Jest to też kraj, w którym są ogromne kontrasty pod wieloma względami, o których raczej rzadko opowiada się turystom, którzy najczęściej bywają w miejscach wymienianych w folderach biur podróży. Takie zwiedzanie nie umożliwi dogłębnego poznania kraju i wczucia się w jego atmosferę. Nie każdy też ma możliwość postawienia swoich stóp na włoskiej ziemi, dlatego takie publikacje, jak „Italia” pozwalają lepiej poznać ten piękny kraj. 

To drugi tom z serii: „Italia. Kraina kontrastów i różnorodności”. Pierwszy tom opisywał Włochy Północne i znalazł się na liście bestsellerów Empiku w 2023 roku w kategorii LITERATURA FAKTU, REPORTAŻ i w podkategorii LITERATURA PODRÓŻNICZA. Nie jestem tym faktem zaskoczona, chociaż nie miałam okazji poznać pierwszej części tej serii, ale druga, którą mam na mojej półce, zachwyciła mnie swoją treścią i wydaniem.

Pani Natalia Rosiak Natalia Rosiak zabiera nas tym razem do Włoch Południowych, ukazując ich kontrasty i różnorodność, zgodnie z podtytułem książki. Opowiada o Italii z zaangażowaniem, swobodnie, prawdziwie, dając wrażenie, relacji przyjaciółki o swoich przygodach i emocjach, jakie towarzyszyły jej w podróży. 

Podążamy razem z nią od Rzymu, poprzez Sardynię, Abruzję, Capri, Kalabrię aż po Reggio Calabrię i Sycylię. Na początku wprowadza nas w historię tego miejsca i fakty, które pozwalają zrozumieć tak szerokiego spektrum kulturowe, architektoniczne i historyczne, a potem wgłębia się coraz bardziej, odsłaniając ciekawostki i miejsca, te bardziej znane i te, o których niewielu słyszało.  

Podziwiamy piękne zachody słońca, uroki gór, jeziora zachwycające swoimi barwami, malownicze wzgórza, niesamowitą architekturę miast, miasteczek i wiosek, zabytki będące świadkiem wielu historii sprzed wielu wieków, piękne i różnorodne plaże, niezwykłe wyspy i przerażające, ale jednocześnie fascynujące wulkany. To wszystko, a nawet więcej zawarła autorka na ponad 500 stronach i w 14 częściach. Każda z nich opowiada o innym regionie i tym, co można w nich zobaczyć i przeżyć. Uzupełnieniem są liczne piękne, duże, kolorowe zdjęcia, na których uwiecznione zostały miejsca, o których autorka opowiada oraz potrawy, o których pisze bardzo sugestywnie, ujawniając przy okazji ciekawostki o nich, zachęcając w ten sposób do odwiedzenia danego miejsca. Wrażenie robią też wypowiedzi mieszkańców Włoch, którzy pokazują nam życie w tym kraju wraz z ich tradycjami i kulturą. Nie zabrakło też opowieści Polaków i Polek, którzy zdecydowali się zamieszkać w różnych zakątkach Italii. Nie zawsze są to wesołe opowieści, bo potwierdzają to, co można usłyszeć o zwyczajach i przywiązaniu do tradycji Włochów. Niektóre z nich mogą nawet szokować, bo u nas niektóre sprawy są traktowane zupełnie inaczej, chociażby postrzeganie roli kobiety w codziennym życiu.

Publikacja robi bardzo dobre wrażenie już na pierwszy rzut oka, gdyż wydana została w dużym formacie i na gładkim białym papierze. Nie jest to typowy przewodnik, w którym znajdujemy chronologiczne ułożone hasła i miejsca, wraz z ich opisami pod kątem atrakcji do zwiedzania. To raczej rodzaj reportażu i relacji z wrażeń, jakie na autorce wywarł dany region. Pokazuje włoskie impresje ze swojego punktu widzenia, tak jak ona je odbiera, co czuje i jakie emocje wywołuje. Dzieli się swoimi spostrzeżeniami, przemyśleniami i tym, co ją zachwyciło w danym regionie i dorzuca swoje rekomendacje kulinarne wraz z doradzaniem noclegów, poprzez smaki, ciekawostki i zwyczaje Włochów. Zabytki, czy ciekawe atrakcje stanowią jedynie dodatek i robią tło dla jej opowieści. 

Pani Natalia Rosiak jest podróżniczką, blogerką i autorką książek, a od ponad 10 lat dzieli się z Czytelnikami moją wiedzą i miłością do Italii oraz prowadzi blog Italia by Natalia, który w styczniu 2024 roku obchodził swoje 11 urodziny. gdzie prezentuje wszystko, co się z tym krajem łączy. Jej fascynacja Włochami trwa jednak znacznie dłużej, bo od ponad dwudziestu lat podróżuje tam, smakuje, doświadcza na wiele sposób, poznaje wszystkimi zmysłami i wciąż jej mało, ciągle odkrywa coś nowego i wciąż z chęcią wraca na włoską ziemię.

Wydanie: I

Data premiery: 19.06.2024 r.

Ilość stron 504

Wymiary: 220 x 160 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-67996-49-5

Wydawnictwo: Luna

Moja ocena: 6/6

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

I jeszcze na koniec kilka ujęć książki:

[106./24] 1621. - "Należy do mnie" Tom I

"Należy do mnie"

Tom pierwszy

Anna H. Niemczynow

„człowieka można zmusić do czegoś tylko wtedy, kiedy gra toczy się o coś, 

na czym mu bardzo zależy”

Wychowując swoje dzieci, każdy rodzic chciałby jak najdłużej chronić  je przed  wszelkimi stresami, zapewniając im bezpieczeństwo i szczęśliwe lata życia. Książka "Należy do mnie" uświadamia, że błędem może być tworzenie zbyt idyllicznego świata dziecka, do którego nie wpuszcza się trudniejszych przeżyć. Modne tzw. bezstresowe wychowanie zbiera w przyszłości dramatyczne żniwo, zwłaszcza wówczas, gdy dotychczasowe życie  wydawało się piękną bajką. 

Fausti, czyli Faustyna, jeszcze nie tak dawno tryskała energią, czuła się szczęśliwą i kochaną córeczką Heleny i Wiktora Linniczenko. Cały ten jej bezpieczny świat rozsypał się pewnego dnia. Gdy ją poznajemy, ma 11 lat i jest właśnie na sesji z psychoterapeutką Małgorzatą Mound. Zamknięta postawa dziewczynki, milczenie, niechęć do współpracy, obojętność na otoczenie świadczy o tym, że jedenastolatka ma za sobą jakieś trudne przeżycia. Gdy w końcu, na kolejnej sesji słyszymy, że kogoś nienawidzi, od razu wysnuwamy wnioski i domyślamy się o kogo chodzi. Niektóre sugestie zawarte są w opisie na tylnej stronie okładki i wydaje się, że  jednoznacznie wskazuje winnego. wWiadomo, że chodzi o zdradę, ale jej powody łagodzą nieco ten występek, dając naukę, by nikogo z góry nie osądzać.

W toku wydarzeń wyłania się prawdziwy obraz sytuacji, którą autorka wyjawia nam stopniowo. Robi to w pewnych sekwencjach zdarzeń, które miały miejsce trzy lata temu, oraz w czasie określanym, jako KIEDYŚ i TERAZ. Trudno tutaj napisać coś więcej, bo odkrywanie tego jest najciekawszym elementem powieści. Pani Niemczynow zwraca uwagę, jaką krzywdę potrafią wyrządzić dorośli dzieciom, nawet nieświadomie, kierując się troską, która wykracza poza pewne granice.

Do tej pory znałam panią Annę Niemczynow jako autorkę poradników motywacyjnych takich jak „Z zachwytu nad życiem”, więc z ciekawością sięgnęłam po jej beletrystyczną powieść „Należy do mnie”, która naładowana jest emocjami i psychologicznymi smaczkami, ale też w pewnym momencie wkracza też wątek thrillera i sensacji. Jej główny motyw kręci się wokół pewnej małoletniej dziewczynki, która dosyć szybko przekonała się, że życie ma nie tylko kolorowe barwy. 

To niesamowicie wciągający, pełen emocji, zwrotów akcji i wydarzeń dramat psychologiczny wykraczający poza znane ramy tego gatunku. Autorka dotyka w nim słabości natury ludzkiej, ale też jej złożoności, wnika w umysły bohaterów, ujawnia ich prawdziwą osobowość, robiąc to perfekcyjnie, z rozmyłem i dobrze rozpisanym planem konstrukcji fabuły. Niewątpliwym atutem są w niej postacie o wielobarwnych odcieniach osobowości, które warstwa po warstwie zostają odzierane z zewnętrznej skorupy, odsłaniając ich prawdzie wnętrze. To sprawia, że w trakcie ich poznawania zmieniamy swoje nastawienie do niektórych z osób i dostrzegamy niuanse, jakich wcześniej nie widzieliśmy. W pewnym momencie orientujemy się, że nie wszystko jest w niej takie, jak to widzieliśmy na początku. 

Poznajemy tutaj kilka historii, które dają nam wnikliwą analizę psychologiczną osób związanych ze sprawą. Dotyczy to nie tylko Heleny, Wiktora, Fausti, ale też doktor Mound, która potrafi rozgryźć problemy swoich pacjentów, pomóc im stanąć na nogi, ale nie jest w stanie pomóc sobie. Trudno jednoznacznie kogokolwiek oceniać, kto jest winny, ale chyba najbardziej skomplikowaną osobą jest Helena. Ich dzieje pokazują, że nasze życie zależy od wielu czynników. 

Czytanie tej powieści było niesamowitą mieszanką emocjonalną, przez którą idzie się dosyć szybko, gdyż pani Niemczynow potrafi pisać o trudnych sprawach w sposób lekki, ale intrygujący i wciągający. Skutecznie trafia w nasze czułe struny tworząc niezwykle realistyczne, wiarygodne i życiowe historie naznaczone naszymi wyborami. Pokazuje, jak jedna decyzja lub jej niepodjęcie, działanie, jakiś czyn, niezdecydowanie są niczym kostki domina. Gdy jedna się przewróci, pociąga za sobą kolejne elementy i tak jest z naszymi wyborami. Jedno wpływa na drugie. Z pewnością decydujący wpływ mają nasze wybory, ale też okoliczności, w jakich funkcjonujemy. Czasami są to czynniki zewnętrzne, na które nie mamy wpływu, a czasami sami jesteśmy winni temu, czego doświadczamy. Niepodjęte w odpowiednim momencie kroki wywołują lawinę, którą trudno powstrzymać. 

W końcowym słowie autorka zdradza, że historia jest wprawdzie fikcyjna, ale nie do końca, gdyż czerpała inspirację z prawdziwego życia. Takie sytuacje niestety, zdarzają się w rzeczywistości, więc napisana przez panią Niemczynow opowieść tym bardziej trafia do serca. Ukazuje w niej, że wina nie zawsze leży po jednej stronie i nie wszystko wygląda tak, jak widzimy. Wnikając w tę historię miałam swoje przypuszczenia, ale potem, gdy zaczęły wychodzić niektóre sprawy, ukazał się zupełnie inny obraz sytuacji. I wówczas zupełnie inaczej na to wszystko spojrzałam. I tak to jest z tą powieścią, która do końca prowadzi nasza uwagę, odkrywając kolejne sekrety z życia państwa Linniczenko i nie tylko  ich, bo sekrety mają też osoby drugoplanowe. A gdy docieramy do ostatnich akapitów, uspokojeni, że w końcu wszystko jest jasne i zdaje się, że sprawiedliwości stało się zadość, autorka zrzuca na nas bombę pozostawiając ją z odbezpieczonym zapalnikiem.

Wydanie: I

Data premiery: 15.05.2024r.

Ilość stron: 440

Wymiary: 135x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-67996-81-5

Wydawnictwo: Luna

Moja ocena: 6/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z PRart Media Bogna Piechocka

i wydawnictwem LUNA

[78/24] 1593. - "Glass Hills"

"Glass Hills"

Anna Szczypczyńska

Data premiery: 10 kwietnia 2024r.
Ilość stron: 336
Wymiary: 135x205 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-67996-48-8
Wydawnictwo: Luna
Moja ocena: 6/6

„Ludzi zwykle przyciąga 

to za czym tęsknią i czego im brakuje”

Cudna okładka książki „Glass Hills” sprawiła, że nie mogłam oprzeć się pokusie poznania skrywanej za nią historii. Czułam, że będzie to piękna, czytelnicza przygoda i nie pomyliłam się. Od pierwszej strony dałam się porwać jej nurtowi, który niczym górski strumyk, poprowadził mnie przez kolejne epizody i rozdziały opatrzone zabawnymi, krótkimi tytułami.

Mila Majer ma 24 lata, ale nie jest typową dziewczyną, gdyż nie wpisuje się w popularne trendy modne wśród jej rówieśników. Nie posiada bowiem konta na Facebooku, Instagramie, Tik Toku, nie używa WhatsAppa, a przyjaciół ma tylko w realu. Uwielbia za to malować, spędzać czas ze swoją przyjaciółką, chodzić na spacery, zajadać się słodko-kwaśnymi żelkami, kocha swojego psa, pracę w księgarni i oczywiście książki oraz swoją starą, wysłużoną NOKIĘ 3210, ale nade wszystko kocha Szklarską Porębę i otaczającą ją przyrodę. To czego nie lubi to nowoczesności, Internetu, a najbardziej nienawidzi nowopowstających apartamentowców, developerów i warszawiaków. Ma o nich wyrobione zdanie, więc gdy pojawia się w jej ukochanej miejscowości jeden z nich, od razu nastawia się wobec niego wrogo. Ma o nim wyrobione zdanie, mimo że go jeszcze nie poznała. To Alex Kostrzak – syn jednego z największych developerów w kraju. Na dodatek jej mieszkający w Londynie brat – Mateusz, zwraca się do niej z prośbą, by ona, największy wróg „warszawki” pokazała Alexowi okolicę i opowiedziała o miejscowych ludziach.

Poza tym okazuje się, że firma ojca Alexa, „Millefiori Development”, kupiła właśnie teren wraz ze starym domem zwanym Domem Zimmermanna, więc z pewnością po to, by go zburzyć i wybudować kolejny, szklany szkaradek. Ojciec Alexa to bezkompromisowy biznesmen, który nie uznaje odmowy. Ma w planach zrealizowanie projektu „Glass Hills Resort”, czyli zbudowanie sieci hoteli na terenie Szklarskiej Poręby. Uważa lokalnych mieszkańców Dolnego Śląska za „zakochanych w próchniejącym drewnie”, potępiających wszystko, co jest nowe i praktyczne.

Zresztą Alex myśli podobnie, ale wie, że jeżeli chce przejąć część udziału w firmie, musi wykonać zadanie, doprowadzić go do końca z sukcesem, więc przyjdzie mu spędzić jakiś czas w „zabitej dechami dziurze”. Alex Kostrzak, zwany przez Milę Bucem z Warszawy, przybywa więc w Karkonosze z gotowym planem i projektem. Chce tu spędzić tylko tyle czasu ile jest to konieczne, by zorientować się w nastrojach mieszkańców i rozpoznać teren.

„Glass Hills” to klimatyczna powieść przenosząca nas w piękne górskie krajobrazy nakreślone tak, że chciałoby się tam pojechać. Teren nie jest mi obcy, ale uwielbiam góry i spacery w pięknych okolicznościach przyrody, więc tym bardziej z zainteresowaniem śledziłam kolejne wydarzenia, które płyną lekko i bez wywoływania znużenia. Przebieg fabuły i losy bohaterów nie trudno jest przewidzieć, ale opisane są w urokliwy sposób ukazując piękno natury, charakterystykę terenu, kusząc smakami i czarując tradycją, która związana jest z Karkonoszami i górskim klimatem.

Zarówno Alex jak i Majka wzbudzają sympatię od początku. On od pierwszych chwil jest zaintrygowany dziewczyną, która zachowuje się naturalnie, a jej uroda nie jest efektem zabiegów kosmetycznych i chirurgicznych. Majka, z początku wrogo jest nastawiona do „Buca z Warszawy”, ale stopniowo przekonuje się do jego osoby, tym bardziej, że Alex nie wydaje się takim zadufanym typkiem, za jakiego go uważała.

Autorka pisze o swoim ukochanym mieście i regionie z miłością i pasją. Kiedyś sama należała do warszawskich mieszczuchów, ale od kilku lat mieszka z rodziną w Szklarskiej Porębie, która jest tłem dla wydarzeń dziejących się na kartach książki. Urokliwie opisuje te miejsca, pobudzając naszą wyobraźnię i grając na naszej wrażliwej duszy. Na tym tle dzieje się piękna historia o rodzącej się miłości między dwojgiem ludzi pochodzących z różnych środowisk.

To też opowieść o przynależności do rodzinnego miejsca, grupy społecznej, tradycji i kultury, z którą współistniejemy. Niesie ze sobą przesłanie by dbać o „perełki” znajdujące się w naszym regionie, ale też nauczyć się wpasowywać w naturę, dostrzegać piękno chwili, być po prostu tu i teraz, zamiast pędzić wciąż za karierą, sukcesem i materialnym luksusem. Zwraca uwagę na to, że dziś ludzie za bardzo są przywiązani do technologii, udogodnień, Internetu, telefonów, bez których trudno im funkcjonować, a do tego pracują ponad miarę i możliwości swojego organizmu. Zbyt rzadko dostrzegają piękno natury obok siebie, więc warto zatrzymać się chociaż na chwilę i zobaczyć, co jest w danym momencie ważne.

Z pietyzmem, lekkością i humorem autorka rysuje wizerunek górskich szlaków, uroczych zakątków, zapachy lasu, łąk, smakowitych regionalnych potraw i różnych relacji międzyludzkich. Zestawia walory wiejskiego życia z gwarem i pędem dużych miast, sugestywnie oddaje emocje, a narracja trzecioosobowa pozwala dojrzeć każdy aspekt danego problemu i odczucia bohaterów w jednym czasie. Podkreśla, że miejsce, w którym żyjemy, to nie tylko ludzie, którzy tam mieszkają, ale też budynki, infrastruktura, architektura, lokalne legendy i historie. Autorka ujawnia w końcowym wpisie, że większość miejsc, które pojawiły się w tej powieści, istnieją w rzeczywistości, więc tym bardziej można ulec magii karkonoskich zakątków. Uświadamia też, że do szczęścia nie potrzeba zbyt wiele. Wystarczy posłuchać własnego serca i tego, co dla nas jest najlepsze.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

[44.] 1559. - "Kobieta w słońcu" Tom III

"Kobieta w słońcu"

saga nadmorska

Tom trzeci

Dorota Milli

Wydanie: I

Data wydania: 17.01.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-67996-21-1

Wydawnictwo: Luna

Moja ocena: 6/6

„na przeszłość nie mamy wpływu 

i zostaje nam tylko ją zaakceptować”

Wiadomym jest, że we wszystkim najlepiej jest zachować równowagę. Nie można tylko dawać tylko lub tylko brać, bo wówczas tracimy kontrolę nad życiem, a niejednokrotnie tak dzieje się u osób pełnych empatii, poświęcających swój czas i swoją uwagę innym. Robią wiele dobrego, gotowi są na działanie na rzecz potrzebujących w każdym momencie, ale często zapominają o sobie. Powiedzenie, że „szewc bez butów chodzi” doskonale pasuje do jednej z bohaterek książki „Kobieta w słońcu”.

Aletta Różańska prowadzi gabinet terapeutyczny wysłuchując kolejnych dramatycznych opowieści swoich pacjentów, udziela się dodatkowo w szpitalu na oddziale psychiatrycznym i ma niewiele czasu dla siebie. Jej dzień jest wypełniony działaniem, ale też odkrywaniem prawdy o swoim mentorze, po którym odziedziczyła nie tylko gabinet, ale też mieszkanie oraz zegarek na łańcuszku, z którym się nie rozstaje nosząc go na szyi. Na tylnej ściance tego pięknego i wyjątkowego wisiorka odkryła dedykację z podpisem,  że jest ona od Anieli. Niestety, nikt nie wie, kim ona była i nikt nie chce o tym rozmawiać, szczególnie mama Aletty, która przyjaźniła się z mentorem Bo, jak nazywany jest zmarły doktor Bogusz Zakrzewski. W rozwikłaniu tej rodzinnej tajemnicy pomaga terapeutce detektyw Sebastian Wysocki, który wykazuje zainteresowanie nie tylko sprawą, ale też swoją klientką. Ona jednak wydaje się tego nie dostrzegać i wciąż unika bliższych z nim kontaktów, poza służbowymi. Jednak świecące coraz częściej letnie słońce ogrzewa aurę coraz bardziej i wnika też w serca bohaterów.

Aletta ma dwie oddane przyjaciółki, Julię i Erykę, które pojawiły się w jej życiu w pierwszym tomie „Kobieta w deszczu” jako klientki, a w efekcie stały się sobie bliższe niż mogły przypuszczać. Ich znajomość rozwinęła się jeszcze bardziej w drugim tomie pt. „Kobieta w burzy”, gdy podejmowane przez nie decyzje wywołały u nich rewolucję w życiu. Teraz muszą na nowo wszystko uporządkować, ale też przekonać Alettę, że w życiu nie liczy się tylko praca, a pewien przystojny detektyw interesuje się nią nie tylko zawodowo.

Nie będę tutaj opowiadać o każdej z nich, bo byłoby tego zbyt dużo. Wspomnę tylko, że Eryka z powodzeniem prowadzi swoją nadmorską kawiarenkę na deptaku, którą nazwała „Ptaszyna”, gdyż pod swoje skrzydła przyjęła pracowników, którzy dzięki pracy u niej znowu mogą latać niesione nurtem życia. Jednak nie do końca Eryka może cieszyć się szczęściem, bo jej mąż Adam nagle uświadomił sobie, że jednak zawalczy o ich związek, ale robi to w sposób niezbyt uczciwy. 

Julia pracuje u Eryki i powoli odzyskuje pewność siebie u boku wspaniałego mężczyzny, jakim jest Wojtek, współpracownik detektywa Wysockiego. Wydaje się, że wyzwoliła się już z toksycznych macek poprzedniego związku, ale wkrótce czeka ją życiowa próba, gdyż pewnego dnia Damian ponownie zaznacza swoją obecność.

„Kobieta w słońcu” stanowi wspaniałe zwieńczenie całej trylogii, w której pobrzmiewa pozytywne i motywujące przesłanie. Słowa, jakie bohaterki kierują do siebie nawzajem, ale też analizując swoją sytuację, mają charakter dopingujący każdego czytającego, by zawsze pamiętali o sobie. Pani Dorota Lilli podkreśla, żeby nigdy nie rezygnować z marzeń, być sobą, czerpać z życia pełnymi garściami, ale przede wszystkim dostrzegać szansę, jakie ono niesie. W życiu trzeba być w pewnym sensie egoistycznym i stawiać granice, które nie pozwolą manipulować nami, umniejszać naszą wartość i podcinać skrzydła. Każdy z nas jest wyjątkowy i zawsze powinniśmy pamiętać o tym, co jest dla nas najlepsze, co daje nam szczęście i nie poddawać się trudnościom. A w tle – piękny Kołobrzeg, morska bryza, szum fal i letni, cudowny czas…

Autorka świetnie sobie wszystko przemyślała układając kolejność tomów w trylogii sagi nadmorskiej, gdyż doskonale dopasowała to, co dzieje się na jej kartach do panującej pogody. Początki historii bohaterek miały miejsce w deszczu, gdy razem z nimi płakało niebo. Potem rozpętała się burza zmiatająca wszystko to, co przeszkadzało im w ich drodze do szczęścia, a teraz nastąpił czas, gdy zza chmur coraz częściej wyłania się słońce. Jeszcze czasami gdzieś tam zagrzmi, popada letni deszczyk, zawieje wiatr od morza, ale one już doskonale wiedzą, że taka aura za chwilę przeminie i znowu będą mogły cieszyć się ciepłymi promieniami ogrzewającymi nie tylko ciało, ale też ludzkie serca. Zarówno one, jak i inne osoby, które pojawiają się w tej powieści pokonały długą drogę, by zrozumieć, co jest dla nich najważniejsze.

Recenzja tomu pierwszego  "Kobieta w deszczu"

Recenzja tomu drugiego "Kobieta w burzy"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

[39.] 1554. - "Z zachwytu nad życiem" Tom II - "Słowa wdzięczności"

"Słowa wdzięczności"

Seria: Z zachwytu nad życiem

Tom drugi

Anna H. Niemczynow

Data premiery: 24 stycznia 2024

Ilość stron: 400

Wymiary: 135x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-67996-32-7

Wydawnictwo: Luna

Moja ocena: 6/6

„Życie toczy się w rytmie codziennych maleńkich zmian.”

Ludzie często narzekają na różne swoje codzienne sprawy, które pojawiają się w ich życiu.  Są tacy, którzy wciąż są niezadowoleni z tego, czego przychodzi im doświadczać, a od tego ich życie nie zmienia się na lepsze. Zamiast narzekania, autorka proponuje w swojej książce  „Słowa wdzięczności” zastosować praktykę wdzięczności za wszystko, co nas spotyka. Przekonuje, że to prosta technika o ogromnej mocy. 

Pani Anna Niemczynow doskonale o tym wie, gdyż ma za sobą trudne doświadczenia, ale one ją nie zdołały pokonać, bo pewnego dnia odkryła magię słowa „dziękuję”. Wyrażanie wdzięczności stało się dla niej sposobem na życie. I nam podpowiada to samo: zamiast narzekać, płakać, żałować, widzieć wszystko w ciemnych barwach, wyrażajmy wdzięczność, gdyż to ona „powoduje zachwyt nad światem”. Stąd wziął się tytuł serii „Z zachwytu nad życiem”, do którego należy też książka „Ciche cuda”.

Książka "Słowa wdzięczności" zawiera  przemyślenia autorki skłaniają do refleksji w postaci 103 króciutkich motywujących teksty, pełnych mądrych przemyśleń na różne temat. Każdy z nich oznaczony jest jako KOSZYK, a więc mamy aż 103 koszyki pełne obfitości, jakie dają nam wyrazy wdzięczności. Umożliwiają nam świeże spojrzenie na swoje życie w nowy, optymistyczny i bardziej radosny sposób. Autorka pragnie w ten sposób zainspirować czytelników do wprowadzania zmian poprzez  dostrzeganie tego, co nam umyka, czego nie postrzegamy w codziennej bieganinie i wskazuje za co możemy podziękować. A naprawdę jest tego sporo. Nie tylko za radosne wydarzenia, ale też za te niezbyt miłe, które nie raz sprawiają nam przykrość, wywołują łzy, ale bez nich nie docenialibyśmy wszystkiego i nie zauważalibyśmy szczęśliwych chwil, jakimi obdarza nas los. 

Zaglądając do niektórych koszyczków, ich zawartość wydała mi się znajoma. Odpowiedź znalazłam w we wstępnej części, w której pani Anna Niemczynow opowiadała o genezie powstania i swoich doświadczeniach życiowych.  Wyjawiła, że  jest to wznowienie „Sto dni wdzięczności”, które ukazało się 8.09.2019 roku. Było w niej zawartych dokładnie 100 inspiracyjnych tekstów, zachęcających do dziękowania za różne sytuacje w naszym życiu. Obecne wydanie otrzymało cudowną okładkę, ale też zostało rozszerzone o dłuższy wstęp, w którym między innymi pani Anna wyjaśnia ideę koszyczków wdzięczności. W pierwszym wydaniu teksty były oznaczone jako „Dzień” z kolejnymi numerami. Teraz każda z refleksji otrzymała piękny koszyczek oznaczony numerem oraz nowe, kolorowe zdjęcia autorki przewijające się przez całą publikację. Nie jest to zatem przedruk jeden do jeden, lecz materiał opracowany na nowo, z nowymi pomysłami, zdjęciami i oprawą graficzną.

Autorka włożyła w swoją pracę dużo serca, rozbudowała niektóre z tekstów, dodała nowe i oprawiła w ładną, czarno-białą delikatną grafikę. Przy każdym koszyczku, na początku zostało zamieszczone motto w postaci cytatu wypowiedzi, lub myśli przez znanych osób ale też przysłów oraz afirmacji, które nawiązują do głównego daru znajdującego się w danym koszyczku. Poszczególne teksty niosą ze sobą pozytywne przesłania, które można analizować po kolei lub losowo otwierając książkę na dowolnej stronie, by przeczytać materiał na dany okres czasu. Przy każdym z nich znajdują się niezapisane strony, na których możemy zapisywać wszelkie myśli wypływające z naszej duszy, a przede wszystkim notować to wszystko, za co jesteśmy wdzięczni.

„Słowa wdzięczności” to zatem zupełnie nowy tekst, który jest doskonałym dopełnieniem tego, o czym pisała autorka kilka lat temu w „Sto dni wdzięczności”, gdyż razem stanowią ogromną ilość powodów i okazji do wypowiadania słowa „dziękuję”. Pani Niemczynow jest doskonałym przykładem na to, że to słowo ma ogromną moc, a wypowiadane w każdej sytuacji, może wywołać cuda, o jakich nam się nie marzyło. Dzięki temu, że nauczyła się go często stosować, nawet w trudnych chwilach, dziś jest spełnioną, szczęśliwą, wspaniałą kobietą.

To poradnik, który każdy powinien mieć na swojej półce i jak najczęściej z niego korzystać. Autorka przekonuje i podkreśla, że wdzięczność jest dostępna dla wszystkich. Każdego na nią stać, gdyż ona nic nie kosztuje, nie wymaga żadnych nakładów finansowych i szczególnych okoliczności. Możemy ją praktykować zawsze, w wielu aspektach naszego życia, bez obawy o jakiekolwiek straty - wręcz przeciwnie - możemy tylko zyskać. Ważne, by we wszystkim dostrzec to co najcenniejsze dla nas, wyciągnąć lekcję z danej sytuacji i cieszyć się życiem. 

Wystarczy tak niewiele. Jedno słowo „dziękuję“ - małe, ale o ogromnej sile. To jedno z najpiękniejszych słów świata. Po takiej porcji pozytywnych inspiracji pozostaje mi tylko jedno:

Dziękuję, dziękuję, dziękuję, po trzykroć dziękuję 

autorce za tyle koszyczków wypełnionych miłością do życia.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu LUNA