[119/25] - 1832. - „Życie po życiu”

„Życie po życiu”

Naukowe dowody i świadectwa osób, 

które wróciły z zaświatów

Raymond A. Moody

„nasz świat – ten, w którym żyjemy teraz – ma charakter trójwymiarowy, lecz ten drugi świat zdecydowanie taki nie jest.”

Kiedy Raymond Moody opublikował „Życie po życiu” w 1975 roku, nikt nie przypuszczał, że ta niewielka książka reprezentująca pogranicze medycyny i filozofii duchowej, wywoła aż tak monumentalne poruszenie. Była ona sensacją zarówno w środowiskach naukowych, jak i wśród milionów czytelników na całym świecie. Dziś, pięćdziesiąt lat później, z nowym wydaniem wzbogaconym o przedmowę doktora Ebena Alexandra, autora „Dowodu”, książka powraca, by na nowo zaintrygować, poruszyć i skłonić do refleksji.

W wersji angielskiej została wznowiona w 2015 roku z okazji 40-lecia publikacji, natomiast w Polsce dopiero teraz, w 2025 roku ukazała się nakładem wydawnictwa Illuminatio w eleganckiej, twardej oprawie. Mimo tak długiego upływu czasu o pierwszej premiery książki, jej tematyka wciąż wzbudza zainteresowanie i wywołuje liczne dyskusje.

Na polskim rynku ukazało się kilka wydań książki Życie po życiu Raymonda Moody’ego, publikowanych przez różne wydawnictwa na przestrzeni lat. Oto przegląd najważniejszych edycji:

Pierwsze polskie wydanie: Instytut Wydawniczy PAX, ok. 1979–1980, w miękkiej oprawie.

• Wydanie z 1992 roku: Wydawnictwo Limbus, również w miękkiej oprawie.
• Wydanie z 1996 roku: Wydawnictwo Świat Książki, w twardej oprawie.
• Wydanie z 2006 roku: Prawdopodobnie przez wydawnictwo Septem, również w twardej oprawie.
• Wydanie z 2017 roku: Wydawnictwo Zysk i S-ka, twarda oprawa z obwolutą.
• Wydanie jubileuszowe z 2025 roku: Wydawnictwo Illuminatio, twarda oprawa, zaktualizowana edycja z przedmową Ebena Alexandra.

Niektóre z tych wydań różnią się nie tylko oprawą, ale też tłumaczeniem, szatą graficzną i dodatkami redakcyjnymi.

Raymond Moody, uznawany jest za ojca współczesnego ruchu badań nad doświadczeniami bliskimi śmierci (NDE – Near Death Experience). Swoją pionierską książką „Życie po życiu” zrewolucjonizował sposób, w jaki postrzegamy śmierć i to, co może czekać po niej., To przełomowe dzieło dokumentuje relacje stu osób, które doświadczyły śmierci klinicznej, zostały przywrócone do życia i podzieliły się swoimi przeżyciami – często zaskakująco podobnymi i głęboko poruszającymi. Przedstawione przez niego wyniki badań i obserwacji opisane na kartach tej książk na stałe zakorzeniły się w kulturze i wywarły ogromny wpływ na późniejsze bestsellery autorstwa Ebena Alexandra, Todda Burpo, Mary Neal czy Betty Eadie. Praca pana Moody’ego, ukształtowały współczesne wyobrażenia o śmierci i życiu wiecznym.

Zawarte w książce relacje stanowią przejmujące świadectwa istnienia życia po śmierci fizycznej. Moody przedstawia historie osób, które „przekroczyły granicę” i wróciły, by podzielić się przeżyciami nacechowanymi głębokim pokojem, światłem i bezwarunkową miłością. To opowieści, które dają nadzieję i inspirację każdemu z nas.

Autor, pisząc tę książkę, doskonale zdawał sobie sprawę, że przedstawia jedynie świadectwa osób oraz swoje wnioski i spostrzeżenia, które mogą wzbudzać o osób sceptyczne nastawienie. To publikacja, która nie daje prostych odpowiedzi, ale stawia pytania, jakich wcześniej baliśmy się zadać.

Siłą tej książki jest jej wielowymiarowość. To nie tylko zbiór świadectw, lecz też próba stworzenia ram pojęciowych dla zjawiska, które wcześniej było ignorowane. Pan Moody nie zamyka się w jednej interpretacji. Wychodzi poza naukę, ale jej nie porzuca. Dzięki temu jego analiza trafia zarówno do ludzi o duchowym światopoglądzie, jak i do tych, którzy wolą interpretacje racjonalne czy psychologiczne. Ta klasyczna, pionierska analiza życia po śmierci na zawsze odmieniła nasze rozumienie końca życia.

„Życie po życiu” wciąż pozostaje książką wyjątkową, stanowiąc pomost między nauką a duchowością, między racjonalnym poznaniem a nieuchwytnym wymiarem ludzkiej egzystencji. Zanim po raz pierwszy się ukazała - temat doświadczeń bliskich śmierci był traktowany marginalnie, z rezerwą i sceptycyzmem. Pan Moody przeniósł go z obszaru prywatnych anegdot do dyskursu publicznego. Pokazał, że można o tym mówić jasno, swobodnie i pozytywnie. Jego podejście, oparte na analizie ponad stu relacji, jest z jednej strony naukowe, z drugiej pełne szacunku dla duchowego wymiaru tych przeżyć. To, co w jego publikacji istotne: autor nie próbuje udowodnić istnienia życia po śmierci. On po prostu pokazuje historie tych, którzy „tam” byli i wrócili. Pozwala nam samodzielnie wyciągnąć wnioski, wychodzi poza naukę, ale jej nie porzuca.

Bez względu na to, czy wierzysz w życie po śmierci, czy jesteś sceptyczny, warto poznać opowieści tych, którzy byli po Drugiej Stronie Życia i widzieli to, co czeka nas po przekroczeniu jej granicy. Czyta się te relacje bez strachu, a raczej z pozytywnym nastawieniem, optymizmem i spokojnie, gdyż dają one nadzieję na to, że nasze życie nie kończy się wraz z fizyczną śmiercią. Obrazy wytworzone poprzez środowisko, w którym się wychowaliśmy, szczególnie przez religię i kulturę okazują się być jedynie jedną z wersji, jakie zostały nam wpojone. Bazują one z reguły na wzbudzeniu lęku, poczuciu zagrożenia, natomiast książki takie, jak „Życie po życiu” rozwiewają wiele z tych teorii i pokazują świat oparty na miłości, a to rzuca zupełnie inne światło na znane dogmaty.

„w większości przypadków model życia pozagrobowego oparty na nagrodzie i karze zostaje odrzucony.”

„Życie po życiu” jest dowodem też na to, że są książki, które zmieniają czytelnika, ale są też takie, które zmieniają całe społeczeństwa. Publikacja Raymonda Moody’ego to bez wątpienia jedna z nich. Niezależnie od tego, czy podchodzisz do niej jako sceptyk, duchowy poszukiwacz, czy po prostu jako ciekawy człowiek – przygotuj się na lekturę, która poruszy więcej niż tylko wyobraźnię. Uważam, że każdy powinien ją przeczytać, bo śmierć dotyczy każdego z nas. I choć temat ten często wywołuje lęk lub niechęć, Moody pokazuje go z zupełnie innej perspektywy, jako przejście, transformację, powrót do czegoś znajomego. Historie opisane w książce są poruszające, ale nieprzytłaczające. Wręcz przeciwnie emanują spokojem i dziwnym rodzajem otuchy.

„Życie po życiu” to więcej niż książka – to zaproszenie do refleksji nad tym, czym jest życie… i czym może być śmierć.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Data premiery w tej edycji polskiej: 18.06.2025r.
Data premiery wersji angielskiej: 08.09.2015r
Okładka: twarda
Ilość stron:168
Wymiary:150 x 212 mm
Tytuł oryginalny: Life After Life
Tłumaczenie: Dorota Pomadowska
ISBN 978-83-8371-946-7
Wydawnictwo: Illuminatio
Moja ocena: 5/6

1062. - "Świat według Ruty"

"Świat według Ruty"

Iwona Żytkowiak

Wydanie: I

Data premiery: 10 lutego 2022 r.

Liczba stron: 324

Wymiary: 210 x 135 mm

Okładka: miękka

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 4/6

„Tylko człowiek jest w stanie przejść przez piekło. 

Ruszyć z posad to, co zdawało się nie do ruszenia”.

W ziemskiej wędrówce poznajemy wiele osób, doświadczamy przeżyć o różnym natężeniu emocjonalnym, cierpimy, radujemy się, kochamy i nie raz zadajemy sobie pytanie o sens tego, co nas spotyka. Dopiero z perspektywy, patrząc na to z innego poziomu, dostrzegamy to, co nam umykało, a wówczas wszystko nabiera zupełnie innego znaczenia, o czym przekonała się tytułowa bohaterka książki „Świat według Ruty”.

Akcja książki osadzona jest w Barlinku, które nie raz było tłem w powieściach pani Iwony Żytkowiak, o czym miałam się przekonać, czytając jej powieść „O czym Iza całe życie pamięta”, która także osadzona została w rodzinnym mieście autorki. Jego historia, zakątki i charakterystyczne miejsca stanowią tło także dla niniejszej opowiastki.

Motywem, który przewija się przez całą fabułę są perypetie Ireny Podkowińskiej. Pewnego dnia potrąca ona dziewczynę, która nagle wyszła z mgły wprost pod koła jej samochodu. To zdarzenie dokłada jeszcze kobiecie zmartwień i powodów do narzekania na swoje życie. Irena przeszła na wcześniejszą emeryturę, ale dorabia sobie pracując w szkole dla dorosłych. Nie mamy informacji, ile ona ma lat, ale na pewno ponad 55, gdyż po przekroczeniu tego progu wiekowego, kobieta może przejść w Polsce na emeryturę. Irena czuje się nieszczęśliwa, jest zdruzgotana odejściem od niej męża, Wiktora dwa miesiące temu, problemami swoich córek i oznakami starzenia się. Teraz doszło jej kolejne zmartwienie, obawa o życie potrąconej córki. Wieść o wypadku szybko rozchodzi się po społeczeństwie Barlinka, więc już większość wie, że dawna nauczycielka zabiła człowieka, co mija się oczywiście z prawdą, ale logika małych miejscowości rządzi się swoimi prawami.

Opis na końcu książki obiecuje magiczną opowieść, natomiast tytuł wskazuje, że będzie ona o tym, w jaki sposób Ruta widzi rzeczywistość. Tymczasem Ruty jest tu znacznie mniej niż można by się spodziewać, gdyż pojawia się tylko w kilku epizodach, pokazując nam świat ze swojej perspektywy, czyli osoby pozostającej w śpiączce i niejako zawieszonej między niebem a ziemią. Uwaga czytelnika skierowana jest bardziej na losy Ireny Podkowińskiej oraz rodziców Ruty, Estery Naumowicz i Anzelma Wittchow.  Estera i Anzelm, w momencie wypadku córki są już sędziwymi staruszkami mającymi za sobą bagaż dramatycznych przeżyć.

Ich dzieje zostały ujęte w osobnych częściach, w których poznajemy dzieje ich miłości, przypadającej na porywy przypadły na okres wojny i lat powojennych. Poznajemy je poprzez narrację trzecioosobową, dowiadując się, jak wiele ci ludzie przeszli, by być ze sobą, więc czytając o tym, trudno się nie wzruszyć i nie przeżywać doznawanego bólu, cierpienia i lęku o ich życie. Ten wątek nadawałby się na osobną historię spisaną w większej formie, a tak została ona sprowadzona do jednego z wątków powieści.

Ruta, jako eteryczny byt, widzi swoje życie z zupełnie innej perspektywy, analizuje go, wspomina, przywołuje obrazy, które głęboko utkwiły w jej pamięci, a wszystko po to, by zrozumiała, co jest ważne, nauczyła się wybaczać i przestała rozpamiętywać to, co było, rozdrapując wciąż te same rany. Jej narracja jest nietypowa, zawsze ukazana w pierwszej osobie i zaczynająca się od stwierdzenia „To ja Ruta, ciałem i duchem jestem” i wyróżniona kursywą oraz motywem pędzla malarskiego. Forma jej wypowiedzi ociera się o mistycyzm, filozofię i ubrana została w malarskie, plastyczne opisy, co doskonale pasuje do osobowości dziewczyny, gdyż ma ona duszę artystki malarki. Na jej obrazach nie znajdziemy jednak pięknych widoków, lecz różnokolorowe ptaki o wielobarwnych piórach i kształtach. Ma to swoje uzasadnienie w tym, co przeżyła i z czym mierzyła się w swoim życiu. Wszystko staje się jasne dopiero na końcu powieści, gdy powoli odsłaniają się kolejne sceny z życia wszystkich bohaterów tej historii.

„Czasem człowiek jest jak studnia. 

Wpadnie taka troska, plum! i przepadnie, ugrzęźnie na dnie. I niechby nie wiadomo co, nijak na powierzchnię wydostać się nie może, tylko zakorzenia się i wrasta w żyły, pętli i trawi od środka. Bez końca.”

„Świat według Ruty” to powieść inna niż wszystkie, dla tych, którzy szukają w prezentowanych historiach czegoś unikatowego, niesztampowego i głębszego. Mimo pewnego kontrolowanego chaosu, mnogości wydarzeń, wątków, epizodów, wyłania się w z tego historia z głębszą refleksją nad życiem, tym, co jest w nim ważne, dające pole do przemyśleń nad kruchością naszego istnienia, ale też nad jego duchowym aspektem. Jedyna trudność tej powieści polega na tym, że autorka skacze między tym, co dzieje się teraz, a tym, co zdarzyło się wcześniej, co sprawia, że odbiegamy od głównej osi fabuły, podążając za nowymi wątkami i wydarzeniami, których tu nie brakuje. Częstym zabiegiem jest wplatanie w bieżące wątki dosyć obszernych opisów zdarzeń z przeszłości, często w formie wspomnień, które pojawiają się wskutek skojarzenia z jakąś aktualną sytuacją. Przeszłość zlewa się z teraźniejszością, mieszają się odmienne narracje i różne wydarzenia.  Lepiej byłoby pokazywać je w jakiejś chronologii, czy osobnych akapitach. 

Niezbyt jasno zostało sprecyzowane zakończenie. Jest zbyt filozoficzne, poetyckie, nierzeczywiste, bez wyraźnego wyciągnięcia wniosku i pociągnięcia tematu. Z tego względu nie jestem nim całkowicie usatysfakcjonowana, chociaż rozumiem ideę, jaka przyświecała autorce. Mamy w tej powieści trzy różne historie, które przeplatają się ze sobą w osobnych częściach pokazując, że nasz świat nie jest jednowymiarowy, gdyż poza sferą fizyczną, tu i teraz, istnieje rzeczywistość niematerialna, ukazująca nasze życie z zupełnie innej perspektywy. Po Drugiej Stronie niewidzialnej granicy tych dwóch światów, zmienia się nasze postrzeganie naszych ziemskich doświadczeń w fizycznym ciele.

Iwona Żytkowiak (ur. 1963) – absolwentka polonistyki i studiów filozoficzno-etycznych na Uniwersytecie Szczecińskim, ukończyła studia w IBL PAN. Członek Związku Literatów Polskich. Od urodzenia mieszka i pracuje w Barlinku. Czas dzieli w miarę na równe części – rodzinę, pracę i pasję (kolejność nie jest przypadkowa). Matka czterech synów. W wolnych chwilach uwielbia długie spacery po Bieszczadach i grę na pianinie z najmłodszym synem. Autorka powieści „Tonia” ( 2011), „Spotkania przy lustrze” (2012), Kobiety z sąsiedztwa( 2013),Tam, gdzie twój dom(2014), Dokąd teraz( 2015). Pisze również wiersze ( Antologia poetów ZLP), publikuje w Pegazie Lubuskim oraz na portalach poetyckich.   

                                                                                                            źr. zdjęcia i opis: lubimyczytac.pl

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

999. - "13-go w piątek"

13-go w Piątek

Ananirwana

Wydanie: I

Data premiery: 26 listopada 2021r.

Oprawa: Miękka

Format: 140x200 mm

Ilość stron: 371

ISBN 978-83-8119-886-8

Wydawca: Wydawnictwo Psychoskok

„Łatwo jest zniszczyć komuś życie, czasem wystarczy jedno słowo, a potem trzeba miesięcy lub lat, by to słowo odwołać. Bywa, że ono żyje wiecznie, bo człowiek jest z nim kojarzony już na zawsze.”

Są takie dni kalendarzu, które wzbudzają w nas niepewność i obawy, czy wszystko ułoży się szczęśliwie. Taką datą jest niewątpliwie trzynasty dzień miesiąca zwłaszcza, gdy przypada on w piątek. Dla autorki książki „13-go w piątek” ta data to bardzo szczególny czas. To dzień, w którym powróciła do świata żywych.

żr. zdjęcia:
Facebook profil autorki

Ananirwana to pseudonim pisarski Anny Świderskiej, która urodziła się 2 stycznia 1983 roku w Skwierzynie. Gdy ukończyła szkołę podstawową zaczęła naukę w szkole handlowej w Gorzowie Wielkopolskim, by zdobyć zawód i pomóc mamie finansowo. Kilka miesięcy temu poznała chłopaka, Pawła, z którym wiązała nadzieję na głębszą relację i wszystko wydaje się zmierzać w dobrym kierunku.

I gdy Anna zaczyna nowy rozdział w swoim życiu, nagle, 2 marca 2001 roku, jej ziemska wędrówka zostaje przerwana, gdyż dziewczyna ulega wypadkowi samochodowemu, umiera i przenosi się na Drugą Stronę Życia. Tam dowiaduje się, że jeszcze nie przyszedł na nią czas, więc powraca do swego ciała budząc się ze śpiączki. 

Był wówczas wtorek, 13 dzień marca, a w piątek dziewczyna odzyskała świadomość. Był to dla niej czas przełomowy, ale nie oznaczał koniec kłopotów, a wręcz przeciwnie, gdyż jej kolejne lata to niezła huśtawka zdarzeń, zawirowań i nie zawsze miłych doświadczeń oraz emocji. 

To powieść bardzo osobista, do bólu szczera i prawdziwa, napisana prostym, łatwym do przyswojenia stylem, dzięki czemu czyta się ją lekko, mimo że opowiada o trudnych, życiowych doświadczeniach i wyzwaniach. Nie raz podziwiałam bohaterkę za jej niezłomność, wolę walki o siebie i najbliższych, ale też o przyjaciół, którzy nie zawsze okazywali się warci uwagi. W większości obserwujemy jej zmagania z różnymi sytuacjami, które często nie są zbyt miłe, ale też w każdej z nich dziewczyna próbuje dostrzec głębszy sens. Pani Ania pisze z młodzieńczą pasją, szczerością i naturalnie, nadając swemu tekstowi wiarygodności. Poprzez bezpośrednią narrację z pierwszoosobowego poziomu, wszystko odczuwamy bardzo mocno, gdyż autorka opisuje swoje przeżycia bardzo ekspresyjnie, emocjonalnie a przez to prawdziwie, dzięki czemu dosadnie odczuwamy jej stan psychiczny w różnych sytuacjach. 

Niezwykle intensywne było utożsamienie się z osobą, która właśnie wraca do świata żywych, co jest przeżyciem trudnym do wyobrażenia. Spędzamy z bohaterką 13 lat, aż do momentu, gdy decyduje się na spisanie swojej historii. Ta debiutancka książka pani Anny ukazała się najpierw w 2016 roku w formie ebooka, a dwa lata później, dzięki dużemu wsparciu rodziny i przyjaciół została wydana w wersji papierowej. 

To, czego przyszło jej doświadczyć pokazało, a jednocześnie uświadomiło, że nic w życiu nie dzieje się przez przypadek. Niektóre zdarzenia burzą krew, gdy czytamy o niesprawiedliwości, znieczulicy społecznej, podłości i mechanizmach kierujących urzędniczymi procedurami. Autorka miała okazję pracować w wielu miejscach, co pozwoliło poznać niektóre instytucje od wewnątrz, zetknąć się z różnymi osobowościami i losami ludzi. Niektórzy z nich okazali się godni zaufania i przyjaźni, ale wielu, niestety, nie zdali egzaminu z lojalności i uczciwości. Niektóre zdarzenia wydają się nieprawdopodobne, ale wiarygodności jej relacji dodają zdjęcia uzupełniające niektóre epizody. Na swoim przykładzie zwraca uwagę na wewnętrzną siłę, która nie pozwala dać się pokonać trudnościom. Pokazuje, że z każdej sytuacji można się podnieść i budować przyszłość na nowo, ale nigdy nie powinniśmy się poddawać.

Swoją historią pani Anna udowadnia, że wszystko, co w życiu nam się przydarza ma sens, nawet jeżeli w danym momencie tego nie dostrzegamy. Przekonała się, że tylko w chwilach trudnych zauważamy, kto jest kim i na kogo naprawdę można liczyć. Manifestuje się tutaj przysłowie, że przyjaciół poznajemy w biedzie, gdyż nie raz odczuła ludzką podłość, zawiść, przekonała się jak szybko można zniszczyć człowieka jednym słowem, ale też spotkała wiele życzliwych osób, które podały jej rękę w trudnych chwilach. Jej droga życia to pasmo wielu zdarzeń, potwierdzających teorię, że każdy z nas jest na tej ziemi w jakimś celu. 

Nie raz narzekamy na niektóre doświadczenia, które nas spotykają, ale warto mieć świadomość, że każdy człowiek, spotkanie czy sytuacja nabiera zupełnie innego znaczenia, gdy spojrzymy na swoje przeżycia z perspektywy czasu.  Ważne, by mieć wyznaczone cele i realizować je krok po kroku, a wówczas wszystko jest możliwe. 

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

831. - "Nawia"

Nawia

Wstęp do Świata Dusz

Michał Bajo

Wydanie: I

Rok wydania: 2021

Oprawa: miękka

Ilość stron: 511

Wymiary: 210x148 mm

Wydawnictwo: Aora

„Łatwiej jest wierzyć w to, 

co daje się wyjaśnić”

Słowo Nawia, może wielu osobom kojarzyć się ze słowiańskimi wierzeniami, gdyż była ona używana przez naszych przodków w odniesieniu do zaświatów, zwanych także Wyrajem i zarządzanym przez boga Welesa. Nawia – to także świat duchowy, pełen niezwykłych doznań, widoków, pozwalający nam zrozumieć siebie i do takiej rzeczywistości zabiera nas autor książki „Nawia-Wstęp do Świata Dusz”.

Michał Bajo to trzydziestojednoletni pisarz, który z wykształcenia jest psychologiem a od lat związany jest z IT, gdzie udało mu się osiągnąć już określony status. Mówi o sobie, że: "Odkąd pamiętam, uwielbiałem pisać. Czasem wychodziło lepiej, czasem gorzej, a czasem zaczynałem coś, czego po przespaniu nocy, nie byłem w stanie dokończyć. Z pewnością pisanie dawało mi nie raz większą radość niż balowanie na mieście, dlatego w dobie szalonej młodości, latami skrywałem swoją pasję w obawie przed społeczeństwem."  Los prowadził go przez różne miejsca, dlatego miał możliwość mieszkać w różnych miastach, i nie jest powiedziane, że nie będzie kolejnej przeprowadzki. W życiowej wędrówce  towarzyszą mu córki i żona, które wspierają jego twórcze projekty. 

Chciałby przekazać ludziom wiedzę z zakresu duchowości, ale zrobił to nie w formie poradnika lecz powieści, w której zawarł wiele zagadnień dotyczących reinkarnacji, życia po życiu, śmierci, podróży astralnych i rozwoju duchowego

Życie Roberta pędziło, niczym motocyklista, który poza tym, co widzi przed sobą, nie dostrzega piękna, jakie wokół go otacza. Ciągły bieg za lepszą przyszłością pozbawia go uroków życia, aż pewnego dnia spotyka Weronikę, która zmieniła jego podejście do otaczającej go rzeczywistości. Młodzi zakochani przenoszą się do stolicy, by tam zamieszkać razem i cieszyć się swoją bliskością. Jednak codzienność pokazuje, że nie byli na wszystko przygotowani i zanim znajdą wspólne porozumienie i rytm, muszą popracować nad sobą i nauczyć się funkcjonowania we wspólnej przestrzeni. 

„Nawia” miała swoją premierę w Internecie w formie elektronicznej, która była publikowana na specjalnie do tego stworzonej stronie www.agora.pl, gdzie można było poznać jej pierwotną wersję bezpłatnie. Co tydzień autor zamieszczał jeden rozdział oraz założył swój fanpage na Facebooku, który dosyć szybko zyskał wielu fanów. Teraz znajdziemy na niej zachęcające fragmenty, które wprowadzają w klimat powieści. 

Ja także pewnego dnia trafiłam na tę stronę i już wówczas fabuła mocno mnie zainteresowała, dlatego niezmiernie się ucieszyłam, gdy autor zdecydował się na wydanie swojej powieści w wersji papierowej, by w ten sposób dotrzeć do większej ilości czytelników. Myślę, że to był dobry pomysł, gdyż trzymanie w ręku tej książki to niewątpliwa czytelnicza gratka. Książka ma nietypowy, nieco większy format i szersze strony, ale też powieść także inna niż wszystkie, które do tej pory miałam okazję poznać. Już tytuł „Nawia” i podtytuł „Wstęp do Świata Dusz” zapowiadał, że nie będzie to prosta historia, ale nie spodziewałam się, że będzie zawierać taki ogrom różnorodnych odcieni emocji. Wbrew pozorom, nie jest to typowa opowieść o miłości, lecz o miłości, która jest wiecznością i żyje w człowieku, o ile jest głęboka i prawdziwa.

Ciekawostką jest to, że pomysł na tę powieść przyszedł wraz z pewnym snem, w którym ujrzał świat, który nie ma odpowiednika na Ziemi. Po przebudzeniu dokładnie pamiętał wszelkie szczegóły i wokół tej wizji stworzył fascynującą historią, w której świat realny przeplata się ze światem duchowym. 

Początek jest bardzo symboliczny, obrazujący stan, w jakim znajdował się bohater na początku swej życiowej drogi. Widzimy pędzącego motocyklistę, który bierze udział w wyścigu i nie oglądając się za siebie, podąża razem z innymi uczestnikami do wyznaczonego celu. Jednak do niego nie dociera, gdyż nagle dostrzega człowieka, który idzie pod prąd. To powoduje, że motocyklista wywraca się i zamiast gonić za mijającymi go na motorach ludźmi, zaczyna podążać na piechotę za dziwnym mężczyzną, który doprowadza go do znaku informującego, że jest to droga bez przejazdu. Motocyklista zrozumiał, że spotkanie niezwykłego przechodnia nie było przypadkowe a jego życie przypomina wyścig donikąd. 

Tak też poczuł się pewnego dnia dwudziestotrzyletni Robert, który podążając ślepo za swoją karierą, nie dostrzegał ważnych spraw, które przemykały obok niego, niczym obrazy w czasie jazdy na motorze. Zyskiwał uznanie, piął się coraz wyżej po szczeblach sukcesu, ale tracił przyjaciół, radość życia, nie doceniał chwili i piękna  w codziennych sytuacjach. Pewnego dnia spotkał Weronikę, która przypomniała mu o emocjach, o których dawno zapomniał. Razem z nią dotarł do miejsca, w którym czas płynie wolniej a on zaczął doceniać życie.

„Nawia – Wstęp do Świata Dusz” to powieść przepełniona duchowymi przesłaniami, przemyśleniami zabierająca nas do rzeczywistości, której nie widać, a która istnieje poza naszymi fizycznymi zmysłami. Zaczyna się jak zwykła powieść obyczajowa, lecz z kolejnymi wydarzeniami odkrywa przed nami wizje pozazmysłowe, gdyż w pewnym momencie Robert zaczyna dostrzegać to, czego nie widać gołym okiem. Uświadamia, że jesteśmy tak zakotwiczeni w fizyczności, że nie dostrzegamy duchowych aspektów życia.

Powieść jest szczególną opowieścią o podróży przez życie i do swego wnętrza. Nie jest to zwykła, obyczajowa historia z serii żyli długo i szczęśliwie. Autor zabiera nas, bowiem w niecodzienną wyprawę przez meandry życia, którą przyrównuje do rejsu niewielkim jachtem z żaglem. Ten motyw pojawia się pod każdym rozdziałem, który jest alegorią podróży przez życie. Jej poszczególne etapy stanowią specyficzny komentarz, do tego, co dzieje się aktualnie w danym wątku a także jest zapowiedzią tego, czego możemy się podziewać w dalszej drodze. Czasem jest to rejs spokojny, relaksujący a czasem pełen wichrów, burz i wysokich, niebezpiecznych fal. Wszystko zależało od nastroju, jaki panował w duszy bohatera, który opowiada nam o sobie w narracji pierwszoosobowej.

To opowieść z głębszym przesłaniem, przemyśleniami autora zwracającymi uwagę na rozwój duchowy  i wiedzą, która umyka nam w naszych codziennych sprawach. Skłania do przemyśleń nad naszym Istnieniem na Ziemi, celem życiowym i pięknymi chwilami, która biegną obok nas a my w codziennym pędzie ich nie zauważamy. Pokazuje, że życie złożone jest z wielu zakrętów, naszych wyborów i splotu wydarzeń, które wyznaczają nam określony cel. Musimy jedynie go dostrzec i podążać za głosem serca. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi, który na swojej stronie pisze:

Pozwól więc, że opowiem Ci historię, która w dużej części jest metaforą zdarzeń, w których brałem udział. Nie zastanawiaj się nad tym, co jest prawdą, a co nie. Uruchom wyobraźnię i stań się moim bohaterem, bo to właśnie Ty jesteś adresatem treści, którą niebawem przeczytasz.

Poznaj duchową historię,

która rozgrywa w naszym materialnym, najbliższym otoczeniu…

660. - "Przeznaczenie dusz"

Przeznaczenie dusz. 

W poszukiwaniu życia po życiu
dr Michael Newton

Wydanie: I
Rok wydania: 2020
Format : 145 x 205 mm
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Wydawnictwo : Illuminatio
Tytuł oryginału: Destiny of souls: New Case Studies of Life Between Lives
Tłumaczenie: Magdalena Wysmyk

„w świecie duchowym czas nie ma żadnego znaczenia”

Śmierć jest nieuniknionym elementem naszego życia, które każdy z nas doświadczy, prędzej niż później. Dla wielu osób jest to temat trudny do rozmów, ale warto przyjrzeć się jemu bliżej, by przestać bać się tego, co nieuchronne. Duchowy świat znajdujący się po Drugiej Stronie przybliża nam autor książki pt.: „Przeznaczenie dusz”. 

źr. zdjęcia:
nakanapie.pl

Michael Duff Newton był doktorem w zakresie psychoterapii rogetsowskiej oraz dyplomowanym hipnoterapeutą i członkiem Amerykańskiego Stowarzyszenia Doradców Psychologicznych. Zmarł w 2016 roku pozostawiając po sobie dorobek w postaci badań nad życiem po śmierci. Opracował własne techniki regresji, które pozwalają cofać pacjentów do czasów poprzedzających ich wspomnienia z poprzednich wcieleń. Swoje dokonania opublikował w książce pt.: „Wędrówka dusz”, która swoją premierę miała w 1994 roku w wydawnictwie Llewellyn a w Polsce ukazała się w 2003 roku. W 2020 roku pojawiło się jej wznowienie dzięki Wydawnictwu Illuminatio. W swoich publikcjach stara się odpowiedzieć na odwieczne pytania Kim jesteśmy? Jaki jest nasz cel na Ziemi? Co dzieje się z nami, gdy opuszczamy ten świat? 

„nigdy nie spotkałem nikogo, komu na spotkanie wyszłaby ważna w jakimś systemie religijnym postać, jak Jezus czy Budda. Pełną miłości naturę charakterystyczną dla tych wielkich ziemskich nauczycieli, można jednak dostrzec w każdym osobistym przewodniku dusz.”

„Przeznaczenie dusz” jest kontynuacją rozważań zamieszczonych w „Wędrówce dusz”, która spotkała się z ogromnym zainteresowaniem czytelników. Chcieli oni wiedzieć więcej na temat życia po śmierci i świata duchowego. Jej celem jest poszerzenie naszej wiedzy w tej kwestii i uchylenie zasłony tajemnicy skrywanej przez naszą ziemską świadomość. 

Materiał podzielony został na dziesięć rozdziałów tematycznych pokazujących nam doświadczenia naszej duszy po Drugiej Stronie. Pierwszy rozdział autor skierował  do tych, którzy nie mieli możliwości przeczytania „Wędrówki dusz”, w której opisywał dokładnie strukturę świata duchowego a teraz jedynie ujął ten temat w dużym skrócie. W kolejnych częściach porusza sprawy żałoby, terapeutyczne techniki dusz, sposoby kontaktowania się z żyjącymi. Poznajemy istoty, które nas witają i prowadzą wspierając w tej szczególnej wędrówce oraz  przewodników, które towarzyszą duszy po Tamtej stronie i na koeljnych szczeblach emocjonalnej regeneracji. Opisuje plany astralne, różne rodzaje dusz, Radę Starszych, bratnie dusze i etapy rozwoju duszy. To tylko niektóre z poruszanych zagadnień dających obraz tego, co dzieje się z duszą po śmierci.

Świadectwem wysnuwanych wniosków są relacje pacjentów dr Newtona, które zostały zgromadzone w publikacji. Pokazują one specyfikę wędrówek między wcieleniami, ukazując kanały, którymi dusze kontaktują się z nami, pozostawiają znaki i opiekując się tymi, którzy pozostali w ziemskiej wędrówce. 

„nie ma czegoś takiego jak piekło, przynajmniej innego niż sama Ziemia”

„Przeznaczenie dusz” to pasjonująca lektura, o której trudno zapomnieć skłaniająca do refleksji i zweryfikowania naszej wiedzy o życiu po życiu. Autor zabiera nas w niezwykłą podróż, która zaczyna się z chwilą śmierci. Porównuje tę wędrówkę do rzeki, u ujścia której stajemy w momencie opuszczenia fizycznego "opakowania duszy" i wraz z jej nurtem poruszamy się do celu, jakim jest nasz rozwój. Porusza zagadnienia o których niewiele wiemy i pomaga zrozumieć sens naszych ziemskich doświadczeń. 

Na temat życia po życiu nikt nie przekazuje nam rzetelnej wiedzy. Z reguły opieramy się na wpajanych nam dogmatach, które tak naprawdę nie dają nam odpowiedzi, co czeka nas po Drugiej Stronie. Publikacja pozwala zajrzeć za zasłonę nieśmiertelności i wnosi nadzieję, że nasze życie nigdy się nie kończy się a jedynie zmienia się otaczająca nas rzeczywistość. 

Książkę przeczytałam dzięki wydanictwu:

590. - "Motyle ciemności"

Motyle ciemności

Krzysztof Langer

Wydanie: I

Rok wydania polskiego: 2019

Liczba stron: 262

Wymiary: 121 x 195 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res
Redakcja: Katarzyna Spyrka
Korekta: Zuzanna Hejniak
Okładka: Piotr Langer, Michał Kacprowicz
Skład: Michał Kacprowicz

„Życie to całość, jedność i wzajemna zależność.“

Życie każdego z nas nieuchronnie, z dnia na dzień przybliża nas do śmierci, której boimy się, nie wiedząc co nas po niej czeka. To temat, który pomijamy w rozmowach, traktujemy jako tabu i postrzegamy jako przynoszący smutek, żal. Tymczasem odmienne spojrzenie na to zagadnienie pokazuje autor książki pt.: „Motyle ciemności“.

źr. zdjęcia:  wfw.com.pl

Krzysztof Langer urodził się w Łodzi w 1959 roku. z wykształcenia lekarz, doktor nauk medycznych. Sternik jachtowy, wielbiciel snowboardu, narciarstwa, jazdy konnej, motocykli oraz zaawansowanej turystyki pieszej, niemal w każdych warunkach terenowych. Wielki miłośnik świata natury zafascynowany zjawiskiem, jakim jest życie. Wiedzę zawodową pogłębia o zagadnienia psychologii. Gra na gitarze, a instrument ten obok skrzypiec i fletu traktuje jako swój ulubiony. Autor książek: „Jak wyciągnąć palce z wrzątku”, „Kto nie pyta – ten błądzi” oraz „Za wszystko i za nic”.

Okładka książki nie jest zbyt zachęcająca, dlatego długo nie mogłam się na nią zdecydować. Zaintrygował mnie opis redakcyjny, który obiecuje duchowe rozważania na temat życia i śmierci. Do tego tematu nawiązuje grafika w postaci zardzewiałej rzeźby motyla. 

Bohaterką powieści jest młoda dziewczyna o symbolicznym imieniu Maria Magdalena, którą poznajemy, gdy ma siedem lat. Właśnie znalazła martwą jaskółkę, którą włożyła do tekturowego pudełka i pochowała w ziemi. W takich sytuacjach często zadaje sobie pytanie dlaczego dzieje się tak, że „coś żyje, a następnie jest martwe“. Towarzyszymy jej przez kolejne etapy jej rozwoju duchowego i podążaniu w kierunku przeznaczenia. W tej podróży dziewczyna ma wsparcie swojego dziadka Zenobiusza i swojej mamy Emanueli.

„Umysły dzieci są niewinne, dopiero dorośli zmieniają ich pełen miłości stan rozumu w nieszczęśliwe bestie“

Okazuje się, że Maria Magdalena ma ponadzmysłowe zdolności, które stopniowo uaktywniają się wraz z jej dojrzewaniem. Jej postać była dla mnie nieco sztuczna i zbyt idealna. Od dzieciństwa wykazuje ponadprzeciętną inteligencję, empatię wobec zwierząt, ciekawość świata i mądrość. Jest pracowita, chętnie się uczy, rozwija swoje umiejętności a przede wszystkim zadaje mnóstwo pytań, pragnąc uświadomić ludziom, że „posiadanie siły nie daje im żadnego prawa do odbierania życia nikomu“.

Książka „Motyle ciemności“ z pewnością zadowoli osoby, które poszukują prawdy o sobie, chcą zrozumieć kim naprawdę są, jaki jest sens istnienia i pragną po prostu wiedzieć więcej. Nie jest to lektura, którą czyta się z zapartym tchem, szybko podążając za kolejnymi wydarzeniami. Trudność czytania wynika raczej z formy, jaką stworzył autor, gdyż swoje przemyślenia uczynił osią fabuły ale na zasadzie pytanie - odpowiedź. Język przekazu jest bardzo zwięzły ale przystępny.  Mimo to zabrakło mi w niej odpowiedniego klimatu, jaki często można odnaleźć w tego typu przekazach. Są w niej różne epizody, które urozmaicają w niewielkim stopniu tę opowieść. Bardziej interesujące były dla mnie rozmowy z Bogudarem mające charakter filozoficzno-duchowy, które wypełniają drugą część fabuły.

To filozoficzna podróż pomagająca odnaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące sensu życia, rozwoju świadomości i potrzeb duszy. Czytając kolejne rozdziały, pojawiają się pytania, nad którymi warto się zastanowić. Autor przekazuje w niej swoje przemyślenia, które ubrał w stworzoną historię. Początkowo akcja dzieje się w realnym świecie, w którym śledzimy krótkie dialogi między dziewczyną i jej dziadkiem. Rozmawiają o życiu, naturze ludzkiej, śmierci, odrodzeniu i wielu innych zagadnieniach ze świata duchowego.

Początkowe rozdziały były nieco nużące, gdyż fabuła jest mało dynamiczna pokazująca scenki z różnych etapów życia Marii Magdaleny ale też jej mamy Emanueli. Historia wciągnęła mnie dopiero od połowy, w momencie, gdy dziewczyna w wyniku losowych zdarzeń, znajduje się w innym wymiarze (stanie świadomości?). Tam spotyka Bogudara, z którym prowadzi interesujące rozmowy na temat sensu życia i śmierci. Ta część została wyróżniona tekstem pisanym kursywą, dzięki czemu łatwiej orientujemy się w jakiej chwili jesteśmy razem z bohaterką.

„Cisza, ta wewnętrzna i ta na zewnątrz, jest istotą pokory wobec Stwórcy. Nie trzeba ‚trzepać skrzydłami’ i wysilać się, by Mu się przypodobać.“

Tytuł publikacji wydaje się zagadkowy i nawiązujący do głównego zagadnienia poruszanego na kartach książki „Motyle ciemności“. Tymczasem autor nadaje zupełnie inne znaczenie temu sformułowaniu, co zostaje w pewnym momencie wyjaśnione podczas prowadzonych rozmów. Podpowiada w jaki sposób postrzegać to co nas otacza, co jest ważne i jakie wartości rozwijać, by w momencie śmierci mieć poczucie spełnienia i dobrze spożytkowanego ziemskiego czasu. Wbrew pozorom, to książka o życiu. Każdy z nas rodzi się z czystą kartą i tylko od nas zależy, jak będzie ono wyglądało. 

Książkę przeczytałam dzięki portalowi:

491. - "O śmierci i odrodzeniu"

O śmierci i odrodzeniu

czyli jak umrzeć bez lęku

Lama Ole Nydahl

DATA PREMIERY w Polsce: 18.04.2012

Wydanie: I

Ilość stron: 280

Format: 145 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginału: VON TOD UND WIEDERGEBURT

Redakcja: Piotr Jankowski

Tłumaczenie: Wojciech Tracewski

Korekta: Marianna Chałupczak, Małgorzata Denys

Skład i projekt okładki: Rafał Olech 

             

„Za wszystkimi przeżyciami, nawet za tymi wyjątkowymi i szczególnymi, kryje się zawsze bolesna prawda, że ostatecznie nic nie jest trwałe.“

Są takie książki, które wszyscy powinni przeczytać, gdyż porusza ponadczasowe zagadnienia ważne dla każdego bez względu na wiek, płeć czy status społeczny. Śmierć to element nierozerwalny z naszym życiem, który nie wiadomo kiedy nas zaskoczy. Nikt nie jest na nią przygotowany starając się odsuwać od siebie ten temat jak jak najdalej. Książka pt.: „O śmierci i odrodzeniu“ uświadamia, że z chwilą narodzin zaczynamy podróż zmierzającą ku jej końcowi.

źr. zdjęcia:
www.o-smierci-i-odrodzeniu.pl

Lama Ole Nydahl jest wysoko wykwalifikowanym nauczycielem medytacji w tradycji buddyzmu szkoły Karma Kagyu. W roku 1969 podczas podróży poślubnej ze swoją żoną Hannah do Tybetu spotkali XVI Karmapę - mistrza medytacji i głowę szkoły Karma Kagyu.Razem ze swoją żoną byli jednym z pierwszych zachodnich uczniów wielkiego mistrza medytacji - 16 Karmapy Rangdziung Rigpe Dordże, głowy linii Kagyu buddyzmu tybetańskiego. Na jego prośbę zaczęli od 1972 roku podróżować nauczając buddyzmu na Teachers’ College w Danii. po całym świecie. Po śmierci żony Lama Ole podróżuje, organizuje kursy medytacyjne i otwierając kolejne ośrodki buddyjskie.

Poznana wiedza okazała się bardzo pomocna, gdy Hannah zachorowała na raka płuc. Był to dla nich wstrząs ale wewnętrznie zachowali spokój. Hannah wykorzystała swoje umiejętności, by świadomie i z uśmiechem na ustach przejść na Drugą Stronę. 

Z pewnością wiele osób, widząc ten tytuł i omawiane w nim zagadnienia, powie: „To nie dla mnie“. Tymczasem to właśnie jest dla każdego, kto pragnie się rozwijać i poznawać siebie. Jeżeli nie chcemy poznać istoty śmierci teraz, to kiedy? 

Gdy zakończymy to życie, będzie już za późno na lekturę :) Autor zgromadził swoją wiedzę w jednym miejscu, byśmy świadomie mogli przejść ten najważniejszy proces naszego istnienia i odrodzić się w nowym wcieleniu.

okładka oryginalnego wydania
źr.zdjęcia: amazon.de

Kultura chrześcijańska wyrobiła w nas poglądy, które są głęboko zakorzenione w naszych umysłach i podsycane istniejącymi dogmatami wiary. Przyjmujemy je bez sprzeciwu i analizy, bojąc się śmierci i tego co nas czeka potem.

Buddyjska filozofia podchodzi do tego procesu z punktu widzenia całości człowieka i już za jego życia przygotowuje go do zmiany formy jego bytności. Pokazuje jak żyć, by śmierć była łagodnym przejściem, a nie traumatycznym procesem. Dotyczy to nie tylko osoby umierającej ale też osób z jej otoczenia. Uświadamia, że jest to wydarzenie, w którym uczestniczą najbliżsi wspierający swoim zachowaniem osoby umierające i zmarłe. Nie wystarczy, bowiem pochować godnie ciało ale też później nie utrudniać im życia w innym wymiarze. 

„Przemija to, co mamy, natomiast to, czym jesteśmy - przeżywający wszystkie zjawiska - żyje dalej, poza przestrzenią i czasem.“

Czytając, dowiedziałam się jak wiele błędów popełnia się wobec zmarłego. Zamiast mu pomagać w przejściu na drugą stronę, utrudniamy to swoimi nieświadomymi działaniami. Jest to więc książka, w której znajdziemy liczne wskazówki dotyczące zachowania się osób towarzyszącym choremu stojącemu u progu końca życia. 

Lama Ole Nydahl subtelnie opisuje doświadczenia procesu umierania przytaczając przykłady z życia osób, które doświadczyły stanów z pogranicza śmierci oraz powołując się na najnowsze badania nad umysłem i świadomością zarówno za życia jak i po śmierci, Potrafi mówić o trudnych sprawach niezwykle interesująco, jasnym i zrozumiałym stylem. Mimo to nie jest to tekst do jednorazowego przeczytania, lecz do ciągłej analizy, przemyśleń i ... ćwiczeń. zwłaszcza medytacji, które zostały opisane na końcu książki. Medytacja jest bowiem jednym z ważniejszych elementów pomagających prowadzić zrównoważone życie i harmonijnie przejść przez próg śmierci. Wiedza zgromadzona w książce to przede wszystkim instruktaż dla żyjących tu i teraz, pomagający zrozumieć sens istnienia i wyrobienia dobrych nawyków zachowania oraz pozytywnego myślenia. 

Autor uświadamia, że wszystko, co w życiu robimy prędzej czy później wyzwala emocje i określone doświadczenia. Porady zamieszczone w poszczególnych rozdziałach podpowiadają co robić, by w kolejnym wcieleniu prowadzić lepsze życie i nie spotkać ludzi, którzy są dla nas obecnie problemem. Pozbywanie się starych obciążeń, wspieranie innych, usuwanie tego, co nam zagraża, analiza trwałych wartości, budowanie dobrych związków i relacji, przynoszenie innym szczęścia, wybaczanie sobie i innym to jedne z ważniejszych zadań jakie powinny nam towarzyszyć w teraźniejszym istnieniu. Pokazuje, że umysł jest ponadczasowy i istnieje nawet wtedy, gdy nasze ciała są już martwe.

To pierwsza tego typu książka, która tak dokładnie przedstawia poszczególne etapy umierania, poza znaną „Tybetańską księgą umarłych“. Powstała, by uwolnić ludzi od lęku przed śmiercią i pomóc wprowadzić w nasze obecną egzystencję określone z sady postępowania oraz wprowadzić do umysłu nawyki prowadzące do głębokiego szczęścia. Z reguły można przeczytać różne historie typu „Życie po życiu“ opisujące duchowe przeżycia lecz nigdzie nie spotkałam tak szczegółowo rozłożonego na czynniki pierwsze zagadnienia śmierci pod względem energetycznym, mentalnym i fizycznym. Z tym zagadnieniem nieodłącznie związane jest odrodzenie czyli ponowne narodziny, któremu poświęcony jest również obszerny materiał. 

Zagadnienia dotyczące śmierci są przez wielu ludzi pomijane, gdyż boją się tego procesu i wolą o tym nie mówić. Tymczasem jest ona nieuchronnym elementem naszego życia i prędzej czy późnej staniemy przed tym etapem ludzkiego istnienia. To trudny temat ale ciekawy, gdyż jedyną nieuchronnym i pewnym wydarzeniem w naszym życiu jest śmierć.

Niektóre książki przychodzą do nas niespodziewanie domagając się, by je przeczytać. Publikację „O śmierci i odrodzeniu otrzymałam od osoby prywatnej. Przypuszczam, że sama bym po nią nie sięgnęła i tym samym ominęła by mnie ważna lektura. Dlatego dziękuję panu Jerzemu, że podzielił się ze mną wiedzą ze swojej półki.