[143/25] - 1856.: "Bridgertonowie" - Tom V - "Oświadczyny"

„Oświadczyny”

Cykl: Bridgertonowie

Tom piąty

Julia Quinn

„Nic się nie zyska, wybierając łatwą drogę”

Bardzo lubię romanse historyczne, dlatego z chęcią sięgam po kolejne tomy Bridgertonów. W pierwszych czterech poznaliśmy już trzech braci: Anthony’ego, Benedicta i Colina oraz ich siostrę Daphne, a teraz przyszła pora, by poznać lepiej Eloise, która jest główną bohaterką książki „Oświadczyny” – piątej księgi z cyklu „Bridgertonowie.”

Eloise zawsze uważała, że małżeństwo nie jest dla niej, o czym wiedzieliśmy już w momencie, gdy poznaliśmy ją w poprzednich częściach cyklu. Widoczne było, że nie wpisuje się w schematy. Dała się poznać jako niepokorna dusza, która nie zamierza podporządkować się konwenansom. Inteligentna, niezależna, z ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę to nie porażka, lecz wybór. W świecie, gdzie kobiety miały być ciche, posłuszne i gotowe do zamążpójścia, ona wyróżniała się błyskotliwością, ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę może być równie pełne i wartościowe. Nie szukała męża, nie marzyła o romantycznych uniesieniach. Odrzuca kolejne propozycje, wierząc, że lepiej być samotną niż być z kimś źle dobranym. Jednak gdy jej najbliższa przyjaciółka Penelope wychodzi za mąż — i to za brata Eloise, Colina— coś się w niej zmienia. Kolejnym elementem, który wywołuje szereg zdarzeń jest list od Phillipa Crane'a, do którego napisała słowa wyrażające współczucie po śmierci jego żony Mariny.

Sir Philip Crane, samotny ojciec bliźniaków, zamknięty w sobie, zmęczony życiem, z przeszłością pełną bólu i rozczarowań, nie spodziewał się, że korespondencja z nieznajomą kobietą obudzi w nim coś więcej niż uprzejme zainteresowanie. Gdy pewnego dnia Eloise niespodziewanie pojawiaj się w progu jego domu bez zapowiedzi, wszystko się zmienia. Nie jest gotowy na jej energię, śmiałość i nieprzewidywalność. Ona z kolei nie spodziewała się chaosu, który zastanie: dom nie przypomina romantycznej rezydencji z powieści — jest pełen chaosu, dzieci są dzikie i nieokiełznane, a gospodarz… nieokrzesany, zamknięty w sobie i wyraźnie zagubiony. Ich spotkanie to zderzenie dwóch światów: jej energii, spontaniczności i potrzeby działania z jego melancholią, powściągliwością i emocjonalnym dystansem.

W tej części nie znajdziemy artykułów z kroniki towarzyskiej Lady Whistledown, a szkoda. Brakowało mi jej uszczypliwości i komentarzy do bieżących wydarzeń. Były niejako wprowadzeniem lub podsumowaniem tego, o czym czytaliśmy w danym rozdziale. Znamy wprawdzie jej tożsamość, ale szkoda, że już nie zabiera głosu. Natomiast została zachowana konwencja rozpoczynania poszczególnych rozdziałów, bo teraz zamiast artykułów wprowadzają nas listy Eloise pisane do różnych osób z rodziny i przyjaciółki. Charakterystyczny jest też drugi epilog, który w każdym tomie kończy daną historię pokazując w skrócie dalsze losy niektórych bohaterów.

Julia Quinn z mistrzowską lekkością łączy humor, emocje i głębię psychologiczną, tworząc opowieść, która sprawia, że wnikamy w daną historię czując wszystko to, co dzieje się na kartach książki. Ma styl, który bardzo lubię, gdyż skupia się na wydarzeniach i osobach z nimi związanych, bez zbędnego rozwlekania tematu. Wszystko jest we właściwych proporcjach, bez męczących długich opisów, ale towarzyszące nam emocje są naznaczone romantyzmem i współgrają z przeżyciami bohaterów. Porusza przy okazji istotne kwestie, ale też pokazuje realia epoki i panujące obyczaje. Nie ułatwia bohaterom życie i dokonywania wyborów stawiając ich w trudnych sytuacjach balansujące na granicy skandalu i społecznego ostracyzmu,  przeciwko któremu w ten sposób protestuje. 

„Oświadczyny” to nie tylko kolejny tom serii Bridgertonów — to jedna z najbardziej poruszających i zaskakujących historii, jakie wyszły spod jej pióra. Bardzo byłam jej ciekawa, gdyż znacząco różni się od dotychczasowych opowieści tej serii. To nie jest klasyczna opowieść o miłości, lecz opowieść o uczuciach, które kształtują się powoli, ale skutecznie. Bohaterowie uczą się siebie nawzajem, borykają się ze swoimi wewnętrznymi dylematami, odczuciami i krok po kroku, z potknięciami, śmiechem i łzami coraz bardziej się do siebie zbliżają i to jest w tej historii najpiękniejsze. Pokazuje bowiem, że miłość rodzi się czasami niespodziewanie i potrafi uleczyć stare rany, rozjaśnić serce, dusze i życia. To uczucie nie zawsze przychodzi w idealnym momencie, ale zawsze może być dokładnie tym, czego oboje potrzebują. To historia o dojrzewaniu do miłości, o odwadze, by wyjść poza własne przekonania, i o tym, że czasem największe uczucia rodzą się w najbardziej nieoczekiwanych okolicznościach.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu IV "Miłosne Tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie I w tej edycji

Premiera wersji z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r

Premiera w miękkiej oprawie: 1 marca 2022 r.

Premiera angielska tej edycji: 4 lutego 2021r.

Ilość stron: 378

Okładka: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: To Sir Philip, With Love

Tłumaczenie: Anna Reszka, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8338-617-4

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[112/25] - 1825. - "Słowiańska krew" - Tom II

"Słowiańska krew"

Seria: Słowiańska saga

Tom drugi

Anna Krzysteczko

„Miłowanie jest jako ten kwiat – uschnie, 

jeśli go nie podlewać.”

Są opowieści, które nie tylko się czyta, ale których się chętnie słucha, mając wrażenie, jakby ktoś opowiadał je przy ogniu, w długą zimową noc. Taka właśnie jest „Słowiańska krew”, druga część historii o Żywce, Samborze i cienkiej granicy między rzeczywistością a światem niewidzialnym

Bez zbędnych wstępów fabuła zabiera nas ponownie do XIII wieku na Żywiecczyznę, gdy akurat panuje sroga zima, która wystawia ludzi na ciężkie próby. Tam, gdzie śnieg okrywa pola Żywiecczyzny, a wiatr niesie szept dawnych historii, rodzi się opowieść o uczuciach silniejszych niż mrok lasu i o ludziach naznaczonych przeznaczeniem.

Akcja tej części zaczyna się bowiem w styczniu roku pańskiego tysiąc dwieście dziewięćdziesiątego, a więc pięć lat po wydarzeniach w pierwszym tomie pt.: „Słowiańskie serce.” To czas rozbicia dzielnicowego, które trwa od 1138 roku i wciąż jest w kraju niespokojnie. Toczą się właśnie zacięte walki między księciem Władysławem Łokietkiem a Henrykiem IV Probusem o tron krakowski, ale nie jest to tematem tej powieści.

Z dala od wielkiej polityki toczy się życie zwykłych ludzi, takich jak Żywka i Sambor Żywieccy, nadal mieszkają w Zabłociu, niedaleko Żywca, pośród gór i lasów ze swoimi dziećmi.

Czasami zdarza się, że Żywka musi sama sobie radzić w domu, bo jej mąż udziela się w miejscowym przytułku, by pomagać chorym wrócić do zdrowia. Tego dnia, gdy ją spotykamy, jest właśnie taka sytuacja. W pewnym momencie jakiś nieznajomy mężczyzna dobija się do drzwi jej chaty. Niewiele myśląc, kobieta chwyta za kuszę, gotowa bronić siebie i dzieci. To spotkanie okazuje się być nieprzypadkowe, gdyż wkrótce losy tajemniczego napastnika splatają się z życiem Żywki i Sambora wystawiając ich wartości i uczucia na próbę.

Drugi tom „Słowiańskiej sagi” nie zawodzi, gdy wracamy do Żywki i Sambora, do świata, gdzie słowiańskie wierzenia przeplatają się z codziennością. Anna Krzysteczko ponownie udowadnia, że potrafi snuć opowieść tak, jak niegdyś robili to najlepsi bajarze i po raz drugi urzekła mnie swoją opowieścią. Styl autorki przywodzi na myśl dawne podania snute przy cieple paleniska przez wędrownego gawędziarza. Jest w nich prostota, ale i głębia, oraz realność świata, który splata się z tym niewidzialnym, dającym o sobie znać w różnych formach. Niektóre z tych sił żyją nadal w pamięci ludzi, którzy przechowują dawne wierzenia jak żar pod popiołem. Inne objawiają się tylko tym, którzy pragną dostrzec niezwykłość w otaczającej ludzi naturze, w najcichszym szmerze puszczy, w śladzie wilka na śniegu, w nagłym błysku zrozumienia, czy szumie drzew. To właśnie wobec tej pierwotnej, dzikiej duchowości nowa wiara często staje w opozycji. Jest chłodna, pełna dogmatów, nieufna wobec tego, czego nie sposób zmierzyć ani zamknąć w sakramentach i dostrzec gołym okiem, czy objąć rozumem. Przedstawicielem tej części społeczności jest Sambor, który nie zawsze postępuje właściwie. Ma w sobie cechy, które czasami wyłaniają się w niektórych sytuacjach. Mając za sobą przeszłość związaną z kościołem, uosabia ten świat porządku i powinności, jednak nie potrafi uleczyć własnego serca z ran przeszłości. Z oddaniem pomaga chorym w niedalekim przytułku, ale wobec dawnych wrogów, a nawet przyjaciół, którzy go zawiedli, pozostaje surowy i nieprzejednany. Nie ma w jego sercu dla nich miłosierdzia. Podobnie jest z jego spojrzeniem na dawne rytuały i przekonania, jakie wciąż są w umysłach społeczności, z jego żoną włącznie. Nie rozumie, że nie wszystko da się wyprzeć z duszy, nawet jeśli ktoś przez lata próbował ją okiełznać modlitwą i nakazami. Wyraźnie widać, że mimo upływu trzech wieków od słynnego chrztu Mieszka I, wciąż żywe jest duchowe dziedzictwo przodków, szept pradawnych bogów i ślady dawnych rytuałów.

Tę stronę reprezentuje Żywka, która stara się żyć według nakazów katolickiej wiary, ale w sercu wciąż ma to coś, czego nie da się zetrzeć modlitwą ani święconą wodą: ciepłą obecność starej wiary, zakorzenionej głębiej niż słowa. To ona potrafi wybaczać, nieść pomoc, stanąć po stronie słabszych i krzywdzonych. Jest kobietą nieprzystającą do swoich czasów. Nie jest pokorna, grzeczna, zajęta tylko domowymi obowiązkami, lecz też nieustępująca w walce o siebie, rodzinę, broniąc swego honoru, nie dając sobą rządzić, wykazując się odwagą. Za swoim mężem i dziećmi jest gotowa pójść w ogień i nadstawiać swoje życie za ich bezpieczeństwo.

Mimo to razem tworzą parę, których nie omijają nieporozumienia, niesprawiedliwość, kłótnie i problemy, ale zawsze wszelkie niesnaski zwycięża miłość. Jednak, to nie tylko wiara sama w sobie jest źródłem największego bólu, lecz ludzie. Ci, którzy najgłośniej mówią o boskich nakazach, potrafią być najbardziej zawistni, okrutni i bezlitośni wobec tych, którzy nie mieszczą się w ich ciasnym obrazie świata. Żywka doświadczyła tego na własnej skórze: plotek, oszczerstw, złośliwości podszytej pozorną pobożnością. Ma w sobie siłę wyrozumiałości, współczucia i przebaczenia, które nie domaga się poklasku, lecz buduje mosty tam, gdzie inni wznoszą mury.

„Słowiańska krew” to opowieść, w której historia splata się z dawnymi wierzeniami i codziennym życiem bohaterów. To historia o namiętnościach, moralnych rozterkach i cienkiej granicy oddzielającej świat realny od tego, co magiczne i niepojęte. Autorka nie robi nic na siłę, a jej słowa płyną wraz z kolejnymi wydarzeniami, w które zgrabnie wplecione zostały słowiańskie wierzenia, które dodają całości magicznej i mistycznej oprawy.

Z niecierpliwością wyczekuję trzeciej odsłony tej niezwykłej sagi, bo przecież nie wszystko zostało jeszcze powiedziane. Wciąż nie wiadomo, co się stało z niektórymi osobami i jak dalej potoczą się losy rodziny Żywieckich po tym, co wydarzyło się w ostatnich akapitach książki „Słowiańska krew.” Mam nadzieję, że kolejna opowieść raz jeszcze otworzy przed nami te drzwi, za którymi czeka magia, człowieczeństwo i pulsująca w tle pamięć dawnych bogów.

Recenzja tomu I "Słowiańskie serce"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorką

Wydanie: I

Data premiery: 28.05.2025r.

Liczba stron: 336

Wymiary: 200 x 145 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-68302-29-5

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

                          

a w tak zapakowanej paczce, poza książką znalazłam to:

[107/25] - 1820. - "Bridgertonowie" - Tom IV

"Miłosne tajemnice"

Cykl: Bridgertonowie

Tom czwarty

Julia Quinn

Jak donosi Lady Whistledown:

„Mamy córek na wydaniu promienieją – Colin Bridgerton 

powrócił z Grecji.”

Rodzina Bridgertonów fascynuje nie tylko swoich współczesnych, ale i kolejne pokolenia czytelników, czego dowodem jest popularność zarówno książek, jak i serialu Netflixa. Ja również uległam jej urokowi, ale tylko i wyłącznie w postaci książki, gdyż serial mnie zawiódł. Kilka lat temu poznałam ten cykl, gdy jeszcze miał on nieco skromniejsze wydanie. Teraz, w nowej, eleganckiej oprawie ponownie zanurzam się w świecie arystokracji XIX wieku i nadal jestem pod jej wrażeniem.  

W trzech pierwszych tomach poznaliśmy losy  Anthony’ego i Benedicta, a teraz, w czwartej części pt.: "Miłosne tajemnice", nadszedł czas na kolejnego z braci – Colina Bridgertona.  On od dawna zmaga się z wizerunkiem, jaki przez lata ukształtowało o nim otoczenie i przypięło mu łatkę beztroskiego uwodziciela bez większego celu. Po powrocie do Londynu dostrzega, że świat wokół niego się zmienił,  zwłaszcza Penelopę. Nie wie, że ona darzy go uczuciem od dawna, ale zawsze pozostawała w cieniu innych dziewcząt. Teraz jednak Colin nie potrafi zignorować emocji, jakie budzi w nim kobieta, którą dotąd traktował jedynie, jako przyjaciółkę swojej siostry. 

Penelope Featherington nigdy nie była dziewczyną która wzbudzała zainteresowanie w kawalerach na organizowanych w sezonie balach. Jej nieco zaokrąglona figura i źle dobrane przez jej matkę stroje wywołują z reguły współczucie i zgryźliwe uśmieszki otoczenia. Nikt nie wie, poza jej przyjaciółką Eloise, że od zawsze skrywa uczucia do Colina Bridgertona, choć nigdy nie miała odwagi się do nich przyznać. Jednak gdy pewnego dnia przypadkowo odkrywa prawdę, której nigdy się nie spodziewała, zaczyna dostrzegać, że Colin może być kimś zupełnie innym, niż sobie wyobrażała.

Akcja czwartej części serii toczy się w 1824 roku, ale na początku autorka przypomina krótko genezę znajomości Penelope i Colina, gdy ich ścieżki los splótł dwa lata wcześniej. To był moment, gdy dziewczyna zakochała się w nim bez pamięci. Jednak ona doskonale wie, że Colin nie jest dla niej i nigdy ona nie zostanie jego żoną. W tym utwierdziło ją pewne zdarzenie, gdy kilka lat później usłyszała przypadkowo wypowiedź Colina wykluczającą możliwość ich małżeństwa, lecz zachowała godność i milczenie.

Czwarty tom opowieści o Bridgertonach miał swoją zagraniczną premierę w 2022 roku i szybko stała się bestsellerem New York Timesa, Apple Books, USA Today i Publishers Weekly. Na polskiej scenie wydawniczej po raz pierwszy czytelnicy poznali historię Colina i Penelope 01.09.2005 roku, jako „Miłosne pochody”, a kolejne kolejne wydanie wkrótce w wydawnictwie Amber 31.05.2016 roku i w 2021 roku, już jako Miłosne tajemnice, a następnie wydania podjęło się wydawnictwo Zysk i S-ka najpierw w miękkiej oprawie 16.11.2021 roku, po którym najnowsze edycja 29.04.2025 roku, która zachwyca wydaniem.

„Miłosne tajemnice” to prawdziwa mieszanka sekretów, plotek i intryg, ale przede wszystkim emocjonujących wątków miłosnych, które Julia Quinn kreśli z niezwykłą lekkością i wdziękiem. Julia Doskonale z elegancją i lekkością prowadzi narrację, łącząc przyjemny styl z subtelnym humorem i intrygującą fabułą. Dzięki trzecioosobowej narracji zyskujemy szeroki wgląd w wydarzenia, myśli i reakcję bohaterów, a całą historię pochłania się z fascynacją i ciekawością. Książka doskonale oddaje atmosferę XIX-wiecznej angielskiej arystokracji, jej obyczaje, stroje, ambicje i zasady społeczne, które ograniczają wolę głównie kobiet. Zwłaszcza młode panny muszą spełniać narzucone normy zachowania i obyczajów. Wszystkiemu przygląda się nieustannie obecna lady Whistledown, która ujawnia najbardziej intrygujące sekrety towarzyskie, ze szczególnym uwzględnieniem losów rodziny Bridgertonów.

Oczywiście wszystkich zastanawia, kto kryje się pod tym pseudonimem, więc jest to kolejna zagadka do rozwiązania także dla nas, czytelnika, ale też dla bohaterów. Wydaje się, że odkrycie tożsamości tajemniczej damy jest już bliski, gdy z pań, Lady Danbury, rzuca wyzwanie przeznaczając tysiąc funtów dla tego, kto zdemaskuje lady Whistledown.

„Miłosne tajemnice” to kolejna świetna powieść, którą czyta się lekko, nie raz z uśmiechem na twarzy, która od pierwszych stron szybko wciąga w wir wydarzeń. Razem z bohaterami brylujemy na salonach, przyglądamy się różnym scenom, które budują romantyczny nastrój, dając satysfakcję z poznawania kolejnych wydarzeń. Autorka z wyjątkowym kunsztem kreśli portrety swoich bohaterów, ukazując ich emocje, rozterki i pragnienia. W tej historii nie brakuje sekretów, które stopniowo wychodzą na światło dzienne, a uczucia rozwijają się wbrew wszelkim przeszkodom. Pani Julia Quinn mistrzowsko splata losy postaci, tworząc narrację pełną napięcia i romantycznej atmosfery. Kilkuwątkowa historia prowadzi do odkrycia, że miłość pojawia się nieoczekiwanie, nawet wówczas, gdy nie ma na nią szans. Miłość bowiem ma wiele odcieni, a czasem odkrywamy ją tam, gdzie najmniej się spodziewamy 

Powieści Julii Quinn nie tylko wciągają  od pierwszych stron, ale również skłaniają do refleksji nad tym, jak silne są uczucia i jak często muszą zmierzyć się z oczekiwaniami społecznymi. Ta opowieść to prawdziwa uczta dla wielbicieli emocjonujących romansów, którzy pragną zanurzyć się w świecie pełnym pasji i tajemnic.

Recenzja tomu pierwszego "Mój książę" 

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Premiera z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r
Premiera angielska tej edycji: 24 listopada 2015 r.
Ilość stron: 464
Okładka: twarda
Wymiary: 140x205 mm
Tytuł oryginalny: Romancing Mister Bridgerton
Tłumaczenie: Aleksandra Jagiełowicz, Katarzyna Krawczyk
ISBN: 978-83-8335-538-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[82/25] - 1795. - "Bridgertonowie" - Tom III

"Propozycja dżentelmena"

seria: Bridgertonowie

Tom trzeci

Julia Quinn

„Nigdy nie jest łatwo odszukać kogoś, 

kto nie chce być znaleziony”

Czasami szukamy czegoś daleko, nie zdając sobie sprawy, że to, czego pragniemy, jest tuż obok. Jednak to właśnie wtedy najtrudniej dostrzec to, co mamy na wyciągnięcie ręki – o czym przekonał się bohater trzeciego tomu serii „Bridgertonowie”, zatytułowanego „Propozycja dżentelmena”.

Sophie Beckett zawsze wiedziała, gdzie jesj jej miejsce w społeczeństwie. Choć była córką hrabiego Richarda Gummingwortha, przyszła na świat jako owoc związku z kobietą spoza arystokracji. Jako nieślubne dziecko nie miała szans na lepsze życie. Mimo to hrabia postanowił się nią zaopiekować, tłumacząc służbie, że Sophie to osierocona córka jego dawnego przyjaciela. Dziewczynka miała dach nad głową, ciepły posiłek i ludzi, którzy darzyli ją sympatią. Wszystko zmieniło się, gdy hrabia poślubił Aramintę Reiling. Nowa hrabina wprowadziła się do posiadłości Penwood Park wraz ze swoimi córkami, Rosamundą i Posy. Po śmierci hrabiego los Sophie został oddany w ręce jego żony – a to nie wróżyło niczego dobrego.

Kilka lat później, jako dwudziestojednoletnia kobieta, Sophie doskonale zdaje sobie sprawę, że świat arystokracji pozostanie dla niej zamknięty. Bale maskowe to przywilej tych, którzy mają odpowiednie nazwisko i pozycję – a ona ich nie posiada. Mimo to marzy, by choć przez jedną noc poczuć się jak księżniczka. Dzięki życzliwości służby jej pragnienie się spełnia.

Tego wieczoru wszystko się zmienia – gdy w wirze tańca spotyka Benedicta Bridgertona. Od pierwszej chwili ich spojrzenia się spotykają, a Benedict jest oczarowany tajemniczą damą w srebrnej sukni. Jednak, podobnie jak w baśni o Kopciuszku, czar pryska, gdy zegar wybija północ. Sophie musi uciekać, zostawiając za sobą nie tylko marzenia, lecz także jedyną pamiątkę – rękawiczkę z monogramem i herbem, którą Benedict zachowuje jako ślad tej magicznej nocy.

Od tej chwili wciąż prześladuje go wizja pięknej nieznajomej, której nie udaje mu się odnaleźć przez kolejne dwa lata i powoli traci na to nadzieję. Żadna inna kobieta nie wydaje się już równie pociągająca, aż do chwili, gdy spotyka Sophię. Jednak w skromnej służącej nie dostrzega damy z balu.

A wszystko to dzieje się pod czujnym okiem lady Whistledown, której Kronika Towarzyska dostarcza zarówno bohaterom, jak i nam interesujących informacji. Jej artykuły rozpoczynają każdy rozdział, podając daty publikacji, co pozwala dokładnie śledzić bieg wydarzeń.

„Propozycja dżentelmena”, podobnie jak wcześniejsze jej powieści, zawiera wszystko, czego można oczekiwać od dobrego romansu: wartką akcję, tajemnice, intrygi, humor, piękne tło historyczne i dialogi pełne emocji. Doskonale przedstawia wewnętrzne rozterki bohaterów dzięki narracji trzecioosobowej, ukazując ich myśli i uczucia w sposób niezwykle sugestywny. Zręcznie czerpie inspirację z klasycznej baśni o Kopciuszku, ale nadaje jej nową, bardziej realistyczną i emocjonalnie złożoną odsłonę. Zamiast prostego „żyli długo i szczęśliwie”, mamy historię pełną trudnych decyzji, społecznych ograniczeń i osobistej walki o lepsze życie.

Spotkałam się z opinią, że Benedict w serialu jest inny niż w książce, co dla wielu okazało się rozczarowujące. Niektórzy sugerowali, że to Julia Quinn zmieniła charakter bohatera, jednak prawda jest odwrotna – to twórcy serialu dokonali tych modyfikacji. Powieść miała swoją premierę w 2001 roku, a serial ukazał się dopiero w 2020 roku. Według mnie ingerencja była zbyt duża, a po zapoznaniu się ze zmianami i zobaczeniu zapowiedzi ekranizacji straciłam ochotę na oglądanie serialowej wersji tej historii.

To, co wyróżnia „Propozycję dżentelmena” to nie tylko romantyczny wątek, ale także sposób, w jaki pani Quinn rozwija relacje między bohaterami. Sophie nie jest bierną, czekającą na ratunek dziewczyną, ale stara się zmienić swój los. Okazuje się silną osobowością, znającą swoją wartość i mającą odwagę, by zawalczyć o własne szczęście, mimo przeciwności znajduje w sobie odwagę. Z kolei Benedict nie jest typowym „książę z bajki”, lecz mężczyzną szukającym swojej miłości, która mimo upływu czasu, wciąż jest w jego sercu. Pragnie, by w końcu ktoś dostrzegł w nim jego osobowość, a nie to kim jest dla społeczeństwa, które uważa go za odpowiedniego kandydata na męża tylko dlatego, że pochodzi z bogatej i znanej rodziny.

„Propozycja dżentelmena” to wciągająca, świetnie napisana opowieść romantyczna, którą czytałam z dużym zaangażowaniem. Szczególnie przejęłam się losem Sophie, która została potraktowana niesprawiedliwie tylko ze względu na swoje pochodzenie. Dziś trudno sobie wyobrazić, by ktoś był poniżany z powodu urodzenia się poza małżeństwem, ale 200 lat temu społeczeństwo surowo przestrzegało tych zasad.

Fabuła łączy w sobie elementy romansu, humoru i emocji, co czyni ją wciągającą lekturą dla fanów literatury obyczajowej i romansów historycznych. Niesamowitą osobą jest matka Benedicta, Violetta, która pokazała w tej części, że jest niesamowitą, mądrą, dobrą i wrażliwą kobietą potrafiącą stanąć po właściwej stronie i bronić swoich najbliższych

Całość tworzy zgrabną mieszankę romantyzmu, humoru i refleksji nad społecznymi różnicami. Historie pełne miłości, emocji i przemian mają w sobie coś niezwykłego – potrafią zarówno wzruszać, jak i inspirować. Seria „Bridgertonowie” ze swoim baśniowym klimatem idealnie wpisuje się w ten schemat, oferując czytelnikom chwilę oderwania od rzeczywistości, a jednocześnie poruszając ważne tematy, aktualne do dziś.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu IV "Miłosne Tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie II

Data premiery z barwionymi brzegami: 06.04.2025r.

Inne wydania: 03.02.2011r. (Amber), 01.01. 2014r. (Amber), 18.05.2014 (Zysk i S-ka)

Data pierwszej premiery angielskiej: 2001r.

Ilość stron: 460

Oprawa: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny:

Tłumaczenie: Agnieszka Kowalska, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8335-529-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[60/25] -1773. - "Dworek nad Biebrzą" Tom III - "Testament dziadka"

"Testament dziadka"

Cykl: Dworek nad Biebrzą

Tom trzeci

Urszula Gajdowska

„istnieje taka miłość, która dojrzewa, 

zanim zostanie odkryta”

I oto mam za sobą trzecią odsłonę trylogii „Domek nad Biebrzą”, której fabuła nie toczy się tylko w Polsce, ale wybiega poza granice naszego kraju. W poznawaniu ich kolejnych bohaterów nasza uwaga skupiała się przede wszystkim na synach hrabiny Modlińskiej. Poznaliśmy już Klemensa, najstarszego z braci, po nim śledziliśmy losy Anthony’ego, a teraz, wraz z trzecią odsłoną zatytułowaną „Testament dziadka” przyszedł czas na bliższe poznanie Maurycego. Trudno stwierdzić, dlaczego to zawsze ci najbardziej niesforni bohaterowie intrygują najbardziej? Być może dlatego, że starają się żyć po swojemu, może ich bunt wobec konwenansów i chęć życia na własnych zasadach.

Jest lipiec 1924 roku, kilka tygodni po wydarzeniach w „Przeklętym posagu”. Od razu, wraz z pierwszą stroną przenosimy się do Londynu, w którym mieszka ze swoją matką, baronową Cavendish, Cordelia, starsza siostra, niespełna szesnastoletniego Cecila. Obie kobiety martwią się o jego przyszłość, gdyż ma on pewną przypadłość, utrudniającą mu normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Młodzieniec ma bowiem lęk przed mówieniem i przed ludźmi. Panie zdają sobie sprawę, że jeżeli nic się nie zmieni, Cecil straci nie tylko miejsce w Izbie Lordów, ale też majątek zapisany w testamencie dziadka, którego zapis chce podważyć sir Fergusson. Do tego będzie miał on argumenty, by chłopiec znalazł się w domu dla obłąkanych, a one mogą znaleźć się na ulicy.

Do tej pory żaden z zatrudnionych nauczycieli nie wytrzymał z młodym lordem zbyt długo. Chłopiec nie wykazywał wobec nich woli kontaktu. Nadzieja pojawia się wraz z nowym guwernerem, którym zostaje Maurycy Modliński., który podąża śladami tajemniczej damy.

Pół roku temu Maurycy poznał pewną damę, której twarz przesłaniała maska, skrywająca jej oblicze. On przedstawił się jej innym nazwiskiem, ona także nie podała mu, kim jest naprawdę. Jednak on wciąż ma w pamięci piękne oczy. To te wydarzenia sprawiły, że teraz znajduje się w Londynie.

Do angielskiej stolicy przybywa też energiczna madame Moreau, która poszukuje tutaj odpowiedzi na swoje pytania dotyczące jej przeszłości. Jest ona kobietą po czterdziestce, a matce Maurycego zawdzięcza opiekę po tym, czego w przeszłości doświadczyła. Jej postać wzbudziła moją sympatię w tomie drugim, a teraz to wrażenie jeszcze się pogłębiło. Madame Moreau to osoba inteligentna, mądra i pełna ciepła. Naprawdę nazywa się Marysia Matajowa i wciąż nie wie, co wydarzyło się w jej życiu, więc także ona ma swoje sekrety do odkrycia.

Autorka dużą wagę przywiązała do wątku Cecila i zaburzenia lękowego, które w tamtych czasach nie było odpowiednio diagnozowane. Dziś wiemy o takich trudnościach więcej, a pani Gajdowska doskonale zna temat. Zdradziła bowiem w posłowiu, że jest matką dziecka z mutyzmem wybiórczym. Powieść pozwala wniknąć w umysł osoby cierpiącej na fobię polegającą na lęku przed mówieniem, ukazując zarówno ówczesne metody leczenia, jak i społeczne podejście do neuroodmienności.

Biegnie on wraz z kilkoma innymi, z których istotny jest też motyw relacji między Maurycym, a Cordelią oraz intrygami toczącymi się wokół testamentu i spadku. Razem tworzą niestandardową, wciągającą, zaskakującą i wielowątkową opowieść o ludzkich losach splecioną w jedną, wspólną historię.

Trylogia „Testament dziadka” to wspaniała podróż w czasie, do świata, który jest niezwykle barwny, romantyczny, ale też trudny, zwłaszcza dla kobiet. Autorka stworzyła wyjątkowych, złożonych bohaterów, a ich losy dostarczyły mi mnóstwo emocji. Wielowątkowość poszczególnych historii w połączeniu z galerią barwnych postaci jest lekturą wciągającą, silnie oddziałującą na emocje i wyobraźnię.

Bardzo polubiłam wszystkich bohaterów, ale szczególnie przypadli mi do serca Anthony i Maurycy, ale i Ksawery wzbudza zainteresowanie swoją nietuzinkową osobowością. Ich przemiana i sposób postępowania pokazują, że każdy człowiek przechodzi transformację, a jej siłą napędową jest miłość. Pani Urszula Gajdowska odsłania w tej trylogii swój talent do tworzenia opowieści, które przemawiają do serc czytelników i pozostają w nich na długo. W moim także zajęła szczególne miejsce, bo trudno zapomnieć o tak znakomicie wykreowanych postaciach i napisanej historii z ich udziałem.

Recenzja tomu I "Zaginione klejnoty"

Recenzja tomu II "Przeklęty spadek"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I

Data premiery: 20.09.2023r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-67813-00-6

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

[59/25] -1772. - "Dworek nad Biebrzą" Tom II - "Przeklęty posag"

"Przeklęty posag"

Cykl:  Dworek nad Biebrzą

Tom drugi

Urszula Gajdowska

„Czasem ludzie dochodzą do pewnej granicy i z pozoru niewinny incydent powoduje, że tracą samokontrolę.”

W pierwszym tomie serii „Dworek nad Biebrzą” pod tytułem tytuł „Zaginione klejnoty” Urszula Gajdowska zabrała nas do XIX-wiecznej Polski, na uroczą wieś położoną nad Biebrzą. Poznaliśmy w nim trzech braci: Klemensa Krzyżewski, Anthony’ego Athertona i Maurycego Modlińskiego,  synów hrabiny Modlińskiej. Ich nazwiska różnią się, ponieważ każdy z nich jest owocem innego małżeństwa ich matki. 

Bohaterem książki „Zaginione klejnoty” był najstarszy z braci, Klemens, którego perypetie uczuciowe rozpalały zmysły. W finałowych scenach pierwszego tomu autorka zainicjowała wątek, którego rozwinięcie poznajemy w drugim tomie serii, zatytułowanym „Przeklęty posag”, który dotyczył drugiego z braci. Zauważył on wówczas w starszej kobiecie zmierzającej z dużym kufrem na statek, coś znajomego, coś co przypominało mu kogoś. Okazało się, że jest nią Henrietta Fleming, która ma swój cel, by opuścić rodzinny kraj.

Anthony dał się poznać, jako człowiek pełen uroku, empatii, kultury, choć o nieco sztywnym usposobieniu ale zawsze gotowy do niesienia pomocy. Teraz, gdy poznajemy go bliżej, ujawniają się jego dylematy, rozterki i cechy charakteru, które wcześniej były tylko delikatnie zarysowane. Na jego decyzje wpływają niespodziewane wydarzenia, uczucia, ciekawość, a także relacje rodzinne i sekrety sięgające przeszłości jego ojca. Jest mężczyzną inteligentnym, stanowczym i upartym, co sprawia, że nie zamierza odpuścić tak łatwo, by odkryć co skrywa Henrietta.

Relacja między Anthony’m a Henriettą ma dramatyczny, ekspresyjny, a jednocześnie zabawny początek, który stopniowo ewoluuje, prowadząc do wielu niespodziewanych zwrotów akcji. Początkowo nacechowana dystansem, ich relacja powoli odkrywa głębsze warstwy, budując napięcie zarówno na poziomie emocjonalnym, jak i fizycznym.

Druga część cyklu ma podobny charakter do pierwszej części, ale też wprowadza nowe postacie i elementy. Fabuła wychodzi poza polskie granice i wraz z toczącą się opowieścią i bohaterami udajemy się do Anglii. Rozwijają się też wątki znane z pierwszego tomu, jednocześnie wzbogacając opowieść o nowe perspektywy i tajemnice. Autorka zadbała też o to, by przypomnieć niektóre istotne fakty z pierwszej części, dzięki temu nie czujemy dezorientacji. Pojawiają się też postacie poznane w „Zaginionych klejnotach”, niektóre wątki się łączą, a jednym z przewodnich motywów jest sprawa klejnotów, nad którymi ciąży klątwa. Ten wątek łączy się z wydarzeniami z pierwszego tomu, gdzie biżuteria również odgrywała istotną rolę.

„Przeklęty posag” to także historia pełna niespodziewanych zwrotów akcji, w których kryminalne zagadki, rodzinne tajemnice oraz decyzje związane mają szczególne znaczenie.  Urszula Gajdowska w zgrabny sposób łączy intrygi z historycznym tłem, romansem oraz społecznymi uwarunkowaniami, które dominowały w XIX wieku, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Podkreśla bezsens tych ograniczeń, wyrażony poprzez kolejne postacie kobiece w trylogii „Dworek nad Biebrzą”.  Widoczny jest też kontrast pomiędzy polskimi a angielskimi realiami, co jest wartością dodaną do tej powieści. Dzięki temu możemy jeszcze bardziej docenić różnorodność realiów, w których poruszają się bohaterowie, oraz dostrzec uniwersalne wartości, które zawsze odgrywają kluczową rolę w ludzkich wyborach.

Powieść porusza przy okazji, wiele ważnych tematów, takich jak rola kobiet, granice ich wolności oraz relacje międzyludzkie w kontekście zarówno rodzinnych więzi, jak i romantycznych związków. Henrietta wnosi do fabuły świeże spojrzenie na rolę kobiet w XIX wieku, ukazując swoją determinację i niezależność w świecie ograniczonym przez sztywne społeczne reguły. Jak na tamte czasy jest kobietą odważną i nietuzinkową, co ożywia fabułę i ubarwia ją swoją osobowością.

„Przeklęty posag” porusza, angażuje emocjonalnie, wzrusza i bawi, skłania przemyśleń nad tym, jak wiele zmieniło się w światopoglądzie w ciągu ostatnich dwustu lat. Towarzyszymy bohaterom w sytuacjach pełnych napięcia i emocji, odkrywając rodzinne tajemnice, kryminalne zagadki, a nawet pojawiają się elementy paranormalne w postaci zjaw, dziwnych zdarzeń, które pomagają rozwiązać sekrety związane z posagiem i klejnotami. Narracja prowadzona w trzeciej osobie pozwala na szerokie spojrzenie na wydarzenia, dając czytelnikowi przewagę wiedzy nad bohaterami. 

Powieść stanowi znakomitą kontynuację trylogii „Dworek nad Biebrzą”, przenosząc swoją historią w złożony świat pełen intryg, trudnych wyborów, konwenansów dając nam możliwość wgłębienia się w osobowość postaci i przeżywania razem z nimi emocjonujących sytuacji, rozwoju uczuć obwarowanych zewnętrznymi i społecznymi ograniczeniami. To opowieść, napisana z pasją, znajomością tematu, realiów tamtych czasów, co nadaje całości uroku, poczucia naturalności i szczególnego, romantycznego klimatu.  

„Przeklęty posag” to zgrabnie połączenie wątków historycznych, elementów romansu i kryminału z metafizycznym zabarwieniem. Z tego powodu z pewnością zadowoli ona miłośników wielowymiarowych postaci, klimatycznych opisów i zaskakujących zwrotów akcji. Przebieg wydarzeń, wiele emocjonalnych sytuacji sprawia, że napisana historia dostarcza nam niezapomnianych wrażeń i zachęca do sięgnięcia po kolejny tom cyklu.  

Recenzja Tomu I: "Zaginione klejnoty"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 15.06.2023r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-67102-86-5

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

[57/25] -1770. "Dworek nad Biebrzą" Tom I - "Zaginione klejnoty"

"Zaginione klejnoty"

Cykl: Dworek nad Biebrzą

Tom pierwszy

Urszula Gajdowska

„życie nie składa się jedynie z samych rozrywek, 

a te zarezerwowane są wyłącznie dla wybranych”

Biebrza, pięknie położona rzeka na Podlasiu, wijąca się wśród urokliwych łąk i lasów, mogłaby opowiedzieć niejedną historię, których była świadkiem. Być może także taką, jaką spisała Urszula Gajdowska w swojej książce „Zaginione klejnoty”, otwierającej trylogię o mieszkańcach pewnego dworku nad Biebrzą.

Urszula Gajdowska zabiera nas wraz z tą historią do czasów, gdy konwenanse były ważniejsze niż człowiek, szczególnie w odniesieniu do kobiet. Dziś takie ograniczenia wydają się oburzające i trudne do zaakceptowania, ale warto pamiętać, że nie zawsze płeć piękna miała prawo do swobody w decydowaniu o swoim życiu.

Akcja rozgrywa się w 1823 roku, w czasach, gdy życie kobiet było podporządkowane surowym normom społecznym. W takich realiach osadzona została historia Izabeli Wieczorek – dwudziestotrzyletniej panny na wydaniu, która stara się odnaleźć swoje miejsce w świecie. Dziewczyna mieszka w dworku swojego wuja, wicehrabiego Giełczyńskiego, który otoczył ją opieką po tragicznej śmierci jej rodziców. Chociaż jednym z jej celów jest małżeństwo, nie wynika to z pragnienia zmiany statusu, lecz z chęci uwolnienia się spod opieki wuja. Jednakże znalezienie męża okazuje się trudnym zadaniem – Izabela ma buntowniczy charakter, który nie pozwala jej na całkowite podporządkowanie się społecznie narzuconym normom. Jej niepokorne zachowanie oraz niekonwencjonalne podejście do życia wzbudzają zgorszenie i niechęć wśród otoczenia.

W tamtych czasach nawet niewinne gesty, jak rozmowa z mężczyzną sam na sam czy samotny spacer po okolicy, uchodziły za skandaliczne. Choć z dzisiejszej perspektywy nie ma w przeszłości Izabeli nic złego, ówczesna arystokracja postrzegała jej zachowanie, jako kompromitujące i nieprzyzwoite, a to wiązało się z separowaniem od towarzystwa i ogólnej niechęci.

W jej otoczeniu ważną postacią staje się baron Klemens Krzyżewski – ponad trzydziestoletni mężczyzna, który niespiesznie podchodzi do kwestii zamążpójścia. Choć początkowo Klemens wydaje się niechętny wobec Izabeli, z czasem zaczyna dostrzegać jej nietuzinkowy urok. Baron regularnie odwiedza wicehrabiego Giełczyńskiego, lecz jego wizyty mają swój ukryty cel – poszukiwanie zaginionego młodzieńca Gniewomira Guzowskiego oraz rodowego pierścienia, przekazywanego kolejnym dziedzicom. Klemens podejrzewa, że Izabela może być powiązana z kradzieżą cennej biżuterii, biorąc pod uwagę jej tajemniczą i dla wielu gorszącą przeszłość.

W pierwszym tomie trylogii poznajemy charakterystycznych, nietuzinkowych bohaterów, którzy są wplątani w pełną wydarzeń fabułę z szeroką gamą emocji i zwrotów akcji. Ważne wydarzenia rozgrywają się głównie w pałacyku hrabiny Modlińskiej, która zaprasza wicehrabiego wraz z Izabelą na bal. Tam wkraczają na scenę synowie hrabiny, wśród nich wyróżnia się Anthony, który wzbudza zainteresowanie Izabeli, oraz Klemens, najstarszy z rodzeństwa, syn hrabiny z jej pierwszego małżeństwa. Jest jeszcze najmłodszy z braci i najbardziej niesforny: Maurycy Modliński, który korzysta z życia w pełni i zyskuje sympatię otoczenia, zwłaszcza kobiet.

„Zaginione klejnoty” to opowieść pełna napięcia i emocji, w której splatają się rodzinne tajemnice, kryminalne zagadki oraz walka o niezależność. Autorka zgrabnie łączy realia XIX-wiecznej Polski z kryminalnym wątkiem, który dodaje historii tajemniczego charakteru. Barwne opisy ówczesnego życia na wsi doskonale oddają klimat epoki, ukazując panujące zasady towarzyskie oraz ich wpływ na relacje międzyludzkie i życie kobiet. Opierając powieść na zasłyszanych rodzinnych opowieściach, Urszula Gajdowska tworzy fabułę fikcyjną, ale nacechowaną autentycznością.

Zanurzamy się w świecie pełnym kontrastów – między malowniczą scenerią wsi a tajemnicami, które z czasem wychodzą na jaw. Dbałość o szczegóły oraz umiejętność tworzenia wielowymiarowych postaci sprawiają, że historia nabiera głębi. „Zaginione klejnoty” poruszają wątki związane z lojalnością, siłą więzi rodzinnych oraz walką o niezależność, czyniąc z tej książki lekturę zarówno wciągającą, jak i skłaniającą do refleksji. Jest to idealny wstęp do trylogii, zachęcający do poznania dalszych losów mieszkańców dworku nad Biebrzą.

Recenzja tomu II: "Przeklęty posag"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem 

Wydanie: I
Data premiery: 22.03.2023r.
Ilość stron: 336
Wymiary: 145x205 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-67102-81-0
Wydawnictwo: Szara Godzina
Moja ocena: 6/6

[14./25] -1727. - "Bridgertonowie" Tom II

"Ktoś mnie pokochał"

cykl: Bridgertonowie

Tom drugi

Julia Quinn

"Żyj każdą chwilą tak, jakby miała być twoją ostatnią, a każdym dniem, jakbyś był nieśmiertelny"

W pierwszym tomie cyklu o rodzinie Bridgertonów poznaliśmy wszystkich członków tego rodu, a najbliżej Daphne, której był poświęcona część pt.: „Mój książę”, ale zawsze gdzieś wokół niej byli bracia, spośród których Anthony wzbudził u mnie najmniej sympatii swoją nadopiekuńczością wobec siostry. Jego wizerunek w moich oczach nieco złagodniał wskutek historii, którą poznałam w drugim tomie cyklu „Bridgertonowie”, noszącego tytuł: „Ktoś mnie pokochał”. Niezawodna lady Whistledown w swojej „Kronice Towarzyskiej” napisała o nim, że „Antonhy Bridgerton jest Rozpustnikiem”, a są dwa rodzaje rozpustników. Według niej są rozpustnicy i Rozpustnicy, więc najstarszy z rodzeństwa Bridgertonów należy do tego drugiego rodzaju, a to oznacza, że „Rozpustnik wie, że stanowi zagrożenie dla kobiet”.

Jest 1814 rok i właśnie zaczyna się nowy sezon, który dla wolnych panien oznacza szansę na znalezienie męża. Do granicy staropanieństwa (21 lat!) zbliża się Kate Sheffield, jednak nie za bardzo zależy jej na zamążpójściu. Natomiast duże szanse w tym kierunku ma jej piękna młodsza siostra Edwina, której często towarzyszą liczni adoratorzy. Sława o jej urodzie dociera do zatwardziałego kawalera Anthony’ego Bridgertone’a. Dojrzał on do tego, że powinien znaleźć sobie odpowiednią żonę, która będzie miała określone cechy.

Najważniejszą z nich jest, by przyszła partnerka życiowa nie zakochała się w nim a on w niej. Wicehrabia jest bowiem przekonany, że umrze młodo, tak jak jego ojciec, i nie chce pozostawiać po sobie żalu. Edwina wydaje się doskonałą kandydatką. Jest wprawdzie uroczą, zgrabną i śliczną dziewczyną ale Anthony nie czuje do niej głębszych uczuć. Na drodze do zrealizowania jego planów stoi Kate Sheffield, z której zdaniem liczy się Edwina w każdej kwestii. A Kate wie, że wicehrabia nie jest dobrym kandydatem na męża ze względu na jego niepochlebną opinię hulaki i rozpustnika.

Książka „Ktoś mnie pokochał” to powieść, która ma wszelkie atuty dobrego romansu historycznego, gdzie dosłownie możemy zintegrować się z postaciami, światem, w którym żyją, zwyczajami, obyczajami, kulinarnymi smakami, modą a nawet grami towarzyskimi. Pewną ważną rolę odgrywa tu jedna z nich zwana Pall Mall, w którą namiętnie grywają Bridgertonowie każdego roku, traktując ją jako okazję do rodzinnych spotkań i wzajemnej rywalizacji.

Konwencja tej części przypomina pierwszy tom, gdyż każdy z rozdziałów poprzedza artykuł zamieszczony w „Kronice Towarzyskiej”, w której lady Whistledown pisze o bieżących ciekawostkach i plotkach. Nadal jej prawdziwa tożsamość pozostaje w cieniu i nikt nie wie, kim jest ta dobrze poinformowana dama, nikt nie wie, ale nawet ona nie była w stanie przewidzieć rozwoju wydarzeń związanych z wicehrabią Anthonym Bridgertonem i Kate Sheffield.

Druga część z serii "Bridgertonowie" to wspaniała gra uczuć, emocji, eterycznej chemii, drżenia serc i wzajemnej fascynacji. Mieszanka humoru, różnorodnych emocji i wartka akcja tworzy niezwykle urozmaicony koktajl literacki osadzony na początku XIX wieku. Jak na rasowy romans przystało, nie brakuje w niej scen erotycznych ale jest ich niewiele i zostały przedstawione delikatnie, z finezją i smakiem, bez wulgaryzmów czy beznamiętnych szczegółów anatomicznych.

Fabuła została zbudowana na schemacie dwóch przeciwieństw i początkowej, wzajemnej niechęci bohaterów, która przeradza się w fascynację i głębsze uczucie z przewidywalnym zakończeniem. Lekkie pióro Julii Quinn sprawia, że przez kolejne rozdziały płynie się niczym nurtem wartkiej rzeki, który niesie nas poprzez spójnie skonstruowaną intrygę. Sposób prowadzenia uwagi czytelnika i opisywania tego, co dzieje się w umysłach, ciele i duszy bohaterów pozwala zatracić się w ich świecie, niemal namacalnie dotknąć dziewiętnastowiecznych realiów i z podekscytowaniem śledzić perypetie zakochanych. Subtelność, ale i namiętność, pożądanie, fascynacja ale też zabawne sytuacje i dialogi tworzą niezwykle barwną a jednocześnie delikatną sieć wątków i niespodziewanych wydarzeń.

Julia Quinn udowodniła, że doskonale zna oczekiwania swoich czytelników, niczym lady Whistledown, która wie, co interesuje czytelników i do tego, jak ważne jest dobre zakończenie jakiejś historii. Czasami bowiem zdarza się, że w niektórych książkach nie jest ono satysfakcjonujące albo jesteśmy ciekawi, dalszych losów poznanych i polubionych postaci. Dlatego na końcu powieści "Ktoś mnie pokochał" także czekają na nas dwa epilogi, podobnie jak w pierwszym tomie. Autorka pokazała, że dla miłości nie ma rzeczy niemożliwych i jeżeli ktoś jest sobie przeznaczony, to miłość znajdzie drogę do ich serc.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu IV "Miłosne tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Data premiery z barwionymi brzegami: 03.12. 2024r.

Data premiery w miękkiej oprawie: 9 marca 2021

Data pierwszej premiery angielskiej: 05.12.2000r.

Ilość stron: 480

Oprawa: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: Viscount who loved me

Tłumaczenie: Agnieszka Kowalska, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8335-415-6

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6