1370. - "Mity nordyckie"

"Mity nordyckie"

Mateusz K. Sawczyn

Wydanie: I

Data premiery: 12.04.2023 r.

Liczba stron: 368

Wymiary: 210 x150 mm

Okładka: twarda

ISBN: 978-83-8222-743-7

Wydawnictwo: SBM

Moja ocena: 6/6

„Ten, kto rozumem się nie chwali, ale ostrożny pozostaje milczy roztropnie, uszu używa, aby usłyszeć, a oczu, by widzieć, ten pośmiewiskiem nie będzie i głupców wśród mądrych rozpozna.”

Każdy naród ma swoją odrębną kulturę, a tym samym posiada dawne opowieści o czasach przodków i ich życiu. Jednym z bardziej ciekawych legend są mity związane z kulturą skandynawską. Każdy, kto interesuje się runami, a tym samym Wikingami, słyszał o Odynie, Thorze, Mimirze, Lokim czy Frei. Do mnie te historie przyszły wraz z runami, gdyż poznając ich znaczenie nie można ominąć związanych z nimi bogów i o powieści o nich. Z reguły mity są przytaczane w podręcznikach związanymi poznawaniem runicznego futharku, a legendę o Odynie zna każdy runista. Teraz te wszystkie bardziej lub mniej znane mity możemy mieć w jednym miejscu, dzięki książce pt.: „Mity nordyckie”, w której autor podjął się niełatwego zadania uporządkowania dostępnych przypowieści opierając się na dawnych przekazach, dokumentach, poematach i zapisach. Udało mu się odtworzyć świat dawnych Bogów, których dzieje układają się w sposób chronologiczny i klarowny.

Zaczynamy poznawać mity od momentu, gdy we wszechświecie istniała tylko Otchłań Ziejąca, zwana Ginnungagap, w której kipiała pradawna magia. Nie było wówczas niczego. Ani księżyca, ani słońca, ani morza czy piasku, żadnych stworzeń znanych nam przestrzeni. Było tylko nieprzenikniona ciemna przepaść, która graniczyła z dwoma krainami śmiercionośnych żywiołów. Na północy położony był Niflheim z nieprzeniknioną mgłą i straszliwym zimnem. Tam można było usłyszeć szum wydobywający się z jadowitego źródła zwanego Hwergelmir, czyli „Kipiący Kocioł", z którego wypływało jedenaście lodowatych rzek zwanych Eliwagar. Na południu istniało królestwo Muspell, w którym rządził potężny olbrzym ognia, Surtr. Pewnego dnia dostrzegł on pewną postać wyłaniającą się z ciemnej brei…

Co było dalej, tego nie zdradzę, ale zachęcam do osobistego poznania tych fascynujących opowieści. Książkę czyta się niczym dobrą powieść fantasy, pełną niesamowitych przygód, stworów, bogów i bogiń, magii, bitew i intryg. Zawarte są w nich ponadczasowe wartości, mądrości i przekazy ukryte w historii nordyckich legend. Mity spisane w formie beletrystycznej pozwalają bez problemów poznawać kolejne epizody zebrane w siedem części. Opowieści ułożone zostały od momentu powstania świata aż po słynny Ragnarök. Ułatwieniem w rozeznaniu się w położeniu poszczególnych krain jest mapka zaprezentowana na jednej z wklejek oprawy, więc można łatwo wyobrazić sobie ówczesny układ geograficzny. Na końcu książki znajdziemy natomiast Glosariusz, czyli alfabetycznie wymienionych bogów i różnych postaci, co stanowi pewien rodzaj podsumowania oraz daje możliwość przypomnienia sobie kto jest kim.

Bardzo pozytywne wrażenie robi jej wydanie, gdyż została ona oprawiona w solidną, twardą okładkę ze zszywanymi brzegami. Całość jest w tonacji czarno-białej, ale ozdobiona rysunkami wykonanymi przez pana Marcina Kot. Są one ozdobą dla każdego rozdziału, a swoją grafiką nawiązują do charakteru publikacji i poszczególnych tematów opowieści.

W ostatnich latach zapanowała moda na poznawanie czasów Wikingów, a tym samym kultury i wierzeń ludów północy, którzy pobudzają wyobraźnię twórców dzieł filmowych bądź literackich. To oczywiście za sprawą serialu o tym niesamowitych ludziach, ale też powieści, jakie pojawiają się na naszym rynku. Często w nich są przedstawiane historie, które są mocno naciągane, koloryzowane, by uatrakcyjnić przekaz opowieści, więc warto też sięgnąć do opracowań, które przybliżą tamten czas dokładniej. Wprawdzie nie jest to zupełnie możliwe, gdyż wiele przekazów niknie w mrokach dziejów, ale i tak dosyć sporo przekazów pozostało w legendach i poematach. Dzięki temu możemy ponownie wniknąć w miniony świat, który za pomocą takich książek jak „Mity nordyckie” ożywają w naszych umysłach dając świadectwo dawnych wierzeń i kultury przodków.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

1243. - "Słowiańskie rośliny czarowne"

Słowiańskie rośliny czarowne

Joanna Laprus

Wydanie: I

Data premiery: 24.10. 2022 r.

Ilość stron:280

Okładka :twarda 

Wymiary:14.5 x 20.5

ISBN: 9788382896299

Wydawca: Świat Książki

Moja ocena: 6/6

„Bądź silna jak ogień,

Potężna jak wiatr.

Bądź zdrowa jak woda,

Bogata jak ziemia.”

Były to czasy, jak pisze autorka na wstępie leksykonu "Słowiańskie rośliny czarowne", gdy już do naszych słowiańskich wierzeń zaczęła wkradać się religia chrześcijańska, ale cały czas „na polach w blasku księżyca można było jeszcze spotkać tańczące Rusałki”, natomiast w „studniach, jeziorach i rzekach mieszkały Wodniki”, a latem można było natknąć się na Południce. Bez względu na czasy, rośliny zawsze odgrywały ważną rolę w życiu człowieka. Nawet, gdy nowa wiara wkroczyła na nasze tereny, nie do końca dawne zwyczaje odeszły w niepamięć. Chociażby wciąż ogradzano domostwa płotem z chrustu, sadzono lipy, by chroniły przed piorunami czy też panny wiły wianki z ruty w kupalną noc. Do dziś zioła stosowane są w naparach, herbatkach kosmetykach i innych zastosowaniach zdrowotnych i obyczajowych.

Prawie rok temu miałam przyjemność zrecenzować książkę „Słowiańskie boginie ziół" napisaną przez panią Joannę Laprus. Zachwyciła mnie ona swoją treścią i wydaniem, więc z niemałym zainteresowaniem sięgnęłam po jej kolejną publikację, nawiązującą niejako do wspomnianego tytułu, a mianowicie „Słowiańskie rośliny czarowne”. Zabiera nas ona do świata przyrody i pokazuje go oczami naszych przodków, ale też słowiańskich mitów, legend i magii.

Autorka podzieliła je na trzy grupy:

Rośliny miłośnicze, czyli takich, które leczyły złamane serce, wzbudzające gorące uczucia, pomagające znaleźć miłość.

Rośliny wiedźmie, czyli takie, które swoją największą moc mają w momencie, gdy noc przemienia się w dzień, ale też o północy i w południe, ale też takie, które „kocha księżyc”. Jest to grupa roślin, które upodobały sobie czarownice i wiedźmy, kapłanki i uzdrowicielki.

Rośliny mocarne, czyli święte i tajemnicze łączące świat widzialny z niewidzialnym, dające ochronę, otulające i wspierające ludzkie działania.

Każdą z tych grup otwierają strony z obrazkami przedstawiającymi Boginie namalowane przez panią Martę Jamróg. Są to tzw. Dzikony, które łączą w sobie świat duchowy, zwierząt i roślin z wierzeniami ludowymi, nadając im charakter magiczny, mistyczny i tajemniczy zarazem. Na kolejnych stronach, po krótkim wstępie danej części, zamieszczone zostały na całej stronie pięknie wykonane akwarelowe wizerunki omawianych roślin wykonane przez panią Martę Sosenkę. Ich sposób przedstawienia przywołują skojarzenia z dawnymi zielnikami tworzonymi przez nasze babki.

O każdej z roślin pani Joanna Laprus snuje wciągającą opowieść, z której dowiadujemy się, kto lubił daną roślinę, jak ona wyglądała, jakie miała właściwości lecznicze i magiczne, jakie wiązały się z nią zwyczaje. Warto przy tym wspomnieć, że to wszystko zostało ujęte w piękną oprawę, gdyż całość ozdabia bajecznie kolorowa okładka ze złotą czcionką podkreślającą tytuł umieszczony na tle zachodzącego słońca. W dole widoczne są różne rośliny, które możemy spotkać na łąkach. Niewątpliwą zaletą jest twarda okładka ze zszywanym brzegiem i wklejki ozdobione tekstami zaklęć.

Książka „Słowiańskie rośliny czarowne” przekazuje wiedzę, która dla naszych przodków była czymś naturalnym, gdyż świat przyrody miał dla nich bardzo ważne znaczenie. Doskonale potrafili współistnieć z Matką Naturą, a ona odwdzięczała się im swoimi zasobami. Dzięki leksykonowi stworzonemu przez panią Joannę Laprus, możemy dzisiaj też skorzystać z bogactwa świata natury i zadbać o to, by wkroczyła ona do naszego otoczenia.

Książkę przeczytałam, dzięki portalowi

i wydawnictwu:

1222. - "Czas bogini" Tom I

"Czas bogini"

Cykl: Słowiański szlak 

Tom pierwszy

Ewa Kassala

Wydanie: I

Premiera: 24 sierpnia 2022 r.

Liczba stron: 328

Wymiary: 150 × 230 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Sonia Draga

Moja ocena: 5/6

„Na odnalezienie siebie potrzebny jest przede wszystkim czas. Trzeba pozwolić posklejać się popękanemu sercu. Niczego nie należy przyspieszać.”

W przypadku naszej przedchrześcijańskiej rzeczywistości i pierwszych wieków powstawania naszego państwa, trudno mówić o wiarygodności, gdyż nie ma dostatecznych dowodów na temat wielu wydarzeń. Początki naszego państwa nikną w mrokach dziejów, dlatego tak trudno jest ukazać to, co działo się wówczas w nowopowstającym państwie. Stwarza to okazję tworzenia swobodnych opowieści, dla których tłem są czasy naszych przodków. Jedną z autorek, która zmierza się z przeszłymi zdarzeniami jest Ewa Kassala, która wydobywa na światło dzienne dawne zwyczaje przypominając o naszych słowiańskich, przedchrześcijańskich korzeniach w swojej książce „Czas bogini”.

Patrząc na cudowną okładkę i tytuł od razu można się spodziewać, że będzie to opowieść o sile kobiet. I tak faktycznie jest, ale została ona przedstawiona w niezwykle magiczny, czasami mistyczny sposób, gdyż zwraca uwagę na świat bogiń i kapłanek. Prolog wprowadza nas w taki nastrój, gdy w noc przesilenia, „gdy na kilka nocy otwierały się bramy światów, a bogowie chętniej odkrywali przed śmiertelnikami swoje tajemnice” pewna kapłanka stojąc w Świętym Kręgu widzi przerażającą wizję. Czuje, że zbliża się coś nieuniknionego, coś co na zawsze zmieni znany świat, zmiecie z powierzchni ziemi posągi bogów, a wraz z nimi starą wiarę ojców. 

Pani Ewa Kassala w swoim końcowym słowie zdradziła kulisy swojej pracy nad książką, która wymagała przejrzenia mnóstwa dokumentów, filmów, rozmów z ludźmi badającymi nasze dzieje. Podkreśliła, że „W powieściach, które tworzę, wiarygodność historyczna jest dla mnie ważna”. Tymczasem autorka nieuprawnienie nadinterpretuje źródła, które podaje u dołu stron przy niektórych zdarzeniach. W żaden sposób poważny historyk nie byłby w stanie w ten sposób interpretować tych źródeł, co powoduje, że jest to wyłącznie autorska wymyślona hipoteza o tamtych czasach mająca niewiele wspólnego z rzeczywistością. 

I tu muszę się odnieść odrobinę do kwestii wydarzeń, które w dziejach Polski są do końca niewyjaśnione i poznane, gdyż nie ma na ich temat źródeł pisanych. Jednym z takich wzbudzających, a tym samym kontrowersyjnych tematów jest tzw. Chrzest Polski”, a raczej chrzest Mieszka nazwanego później Pierwszym i jego ludzi. 

Na dzień dzisiejszy nadal nie wiemy, kto go ochrzcił, gdzie odbyła się ta uroczystość i jak ona wyglądała. Tymczasem w powieści jest wyraźna sugestia związana z Poznaniem. Podobne kontrowersje budzi stołeczność tego miasta, a tymczasem wiadomo, że to właśnie w Gnieźnie powstał potężny gród jeszcze za czasów Mieszka, a po nim Bolesław Chrobry rozbudował założenie grodowe, które stanowiło w tamtym czasie ważne miejsce na ówczesnej mapie państwa gnieźnieńskiego wraz z funkcjonującym palatium na Ostrowie Lednickim, gdzie odnaleziono misy chrzcielne z połowy X wieku, w latach 80. XX wieku przez ekipę pani prof. Klementyny Żurowskiej. To wskazywałoby, że także tutaj mógł się odbyć chrzest Mieszka I, ale o żadnym miejscu nie można mówić w ramach pewności, co często robią poznańscy badacze. 

Siedziba Mieszka I i Bolesława Chrobrego mieszcząca się na Ostrowie Lednickim jest bardzo dobrze udokumentowana w wielu przekazach historycznych w przeciwieństwie do budowli poznańskiej, o której żadne historyczne źródła nie wspominają. Z tego powodu zdecydowana większość historyków popiera hipotezę chrztu Mieszka I na Ostrowie Lednickim, mimo że nie zachowały się żadne przekazy wskazujące na umiejscowienie tej uroczystości w jakimkolwiek miejscu, a nawet już wielu historyków podważa datę tego wydarzenia. W związku z tym jest to jedna z tajemnic nadal nierozwiązana i w żadnym wypadku nie można jednoznacznie wskazywać żadnego miejsca, a już na pewno nie Poznania. 

"Czas bogini" to powieść, która bardziej jest świadectwem działania kobiecej energii wyrażanej poprzez postacie bogiń strzegących Świętego Ognia w Chramie na Świętej Górze. Poprze niezwykle plastyczne, rozległe i barwne opisy łatwo możemy wyobrazić sobie ówczesny świat naszych przodków. Jednocześnie pokazuje, że pomimo upływu wielu wieków, niektóre problemy są cały czas obecne, bez względu na okres, w którym żyjemy. Zdrada, miłość, seks, pożądanie, wykorzystywanie władzy do swoich celów, relacje międzyludzkie, wiara i nadzieja pokładane w boski plan. 

To powieść z wciągającą fabułą z magicznym klimatem, pokazująca świat dawnych wierzeń, przywołująca starych, zapomnianych bogów i boginie, ale też nasze słowiańskie wierzenia. Fabuła podzielona została na trzy części: "Czas Siemomysła", "Czas strażniczki" i "Czas Mieszka". Nie można jej jednak traktować jako świadectwo tamtych czasów, a bardziej opowieść inspirowaną klimatem minionych wieków. 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią

oraz portalem, na którym znajduje się moja recenzja 

975. - "Słowiańskie boginie ziół"

Słowiańskie boginie ziół

Joanna Laprus

Wydanie: I

Premiera: 24 listopada 2021 r.

Wymiary:150x210 mm

Ilość stron: 320

Okładka: twarda

Wydawnictwo: Świat Książki

„Ta, która stwarza,

Ta, która nagradza

I ta, która przemienia.”

W ten sposób zaczyna się opowieść o trzech boginiach, z których jedna przynosi światło, druga jest kreacją i pełnią a trzecia spycha nas w mrok. 

O naszej rodzimej mitologii wiemy niewiele, w przeciwieństwie do legend i podań innych narodów, chociażby greckich, rzymskich czy modnych ostatnio skandynawskich. Od czasu do czasu pojawiają się książki, które przypominają nam o naszych korzeniach a jedną z nich jest przepięknie wydana publikacja pt.: „Słowiańskie boginie ziół”.

źr. zdjęcia: Instagram 
profil autorki

Joanna Laprus mieszka w urokliwym Pratulinie, ale wychowała się w miejskim otoczeniu. Jednak zawsze związana była ze światem roślin poprzez swego dziadka, który urodził się na Podlasiu, kochał zwierzęta, a zwłaszcza konie, z którymi potrafił rozmawiać. To on uczył małą Joasię rozpoznawać zioła, zbierać je i stosować. Opowiadał przy tym niesamowite baśnie, historie, legendy i mity, które teraz autorka przekazuje w swojej wspaniałej publikacji.

Książka jest pięknie wydana, zachwyca kolorowymi rysunkami i zawartą wiedzą. Okładka twarda, ze zszywanymi brzegami została opatrzona malowniczą roślinną grafiką ze złoceniami. W górnej części widoczny jest symbol potrójnej bogini, reprezentujący trzy fazy księżyca. Poza tym każda kartka ma ozdobniki w formie ziołowych wieńców wokół numeru strony. Całość wygląda solidnie, elegancko i bardzo magicznie. Plusem są kolorowe karty z wizerunkami bogiń: Marzanny, Dziewanny i Mokoszy. Ich rysunki oraz przepiękne ilustracje na okładce namalowała pani Marta Jamróg, która mieszka i tworzy w swym rodzinnym Jaśle. Założyła w nim Jasielską Pracownię Ikon, a jej znakiem rozpoznawczym są Dzikony będące hołdem złożonym zwierzętom i roślinom.

Wiedzę autorka podzieliła na cztery części. Trzy pierwsze opowiadają o słowiańskich boginiach i przypisanym do nich roślinach, natomiast ostatnia część zawiera magiczne i uzdrawiające receptury z wykorzystaniem kilku wybranych ziół. Każda z nich rozpoczyna się wizerunkiem omawianej bogini, umieszczonym na całej stronie i dający nam możliwość wyobrażenia sobie jej wyglądu i atrybutów. Na kolejnych stronach dowiadujemy się jak była postrzegana bogini przez naszych przodków, czczona, wyobrażana, z jakimi symbolami jest utożsamiana. Dowiadujemy się też, co reprezentuje i jakie dary ze sobą niesie. 

Każda z bogiń związana jest z konkretnymi ziołami. Autorka przybliża ich wygląd, podpowiada kiedy je zbierać, gdzie szukać, a nawet jak z nich wróżyć, na podstawie ich obserwacji. Przytacza różne ciekawostki na ich temat, związane z nimi opowieści, oddziaływanie zdrowotne oraz magiczne i wiele innych. Uzupełnieniem wiedzy są fragmenty z różnych starych tekstów, opracowań i dawnych ksiąg zielarskich. Na końcu książki znajdziemy obszerną bibliografię, z której autorka korzystała podczas opracowania tej publikacji.

Zioła rosną w naszym otoczeniu dodając krajobrazom sielskiego uroku. Najczęściej kojarzone są ze stosowaniem ich w uzdrawianiu ale poza tym mają szereg innych, niesamowitych właściwości. 

Pani Joanna Laprus przybliża nam ich świat w bardzo przystępny sposób, podpowiadając jednocześnie jak możemy wykorzystać ich właściwości. Swoim ułożeniem książka przypomina dawne zielniki, w których, poza opisem, znajdują się ręcznie namalowane wizerunki omawianej rośliny. 

„Słowiańskie boginie ziół” to wyjątkowa publikacja pełna ciekawostek o słowiańskich wierzeniach, ale też o tradycjach innych kultur, ziołach, ich właściwościach leczniczych i magicznych, którymi można wspomóc się także i w dzisiejszych czasach. Warto powrócić czasami do naszych korzeni i kultury, która jest żywa nadal w naszych zwyczajach i świętach, a zioła stanowią świetny dodatek do naszej codzienności.

Książkę przeczytałam, dzięki portalowi lubimyczytac.pl 

oraz wydawnictwu:

649. - "Semiramida"

Semiramida

Ewa Kassala

Wydanie: I

Data wydania: 14 września 2020

Okładka: broszurowa, miękka ze skrzydełkami

Format: 135 × 208 mm

Liczba stron: 448

Wydawnictwo Videograf

„Świat jest pełen wspaniałych kobiet, które noszą w sercu tak dużo cierpienia, a tak doskonale radzą sobie w życiu.“

Uwielbiam opowieści, które swoją historią sprawiają, że zapominam o realiach, w jakich obecnie jestem i razem z bohaterami przeżywam rozterki, przygody i emocje wnikając całkowicie w ich świat. Świat, którego dziś już nie ma, a dzięki takim książkom jak „Semiramida“ odżywa on na nowo. 

źr. zdjęcia:
lubimyczytac.pl

Ewa Kassala to polska pisarka, trenerka, scenarzystka. Prowadzi konferencje, zjazdy i sesje. Do swoich powieści przygotowuje się bardzo dokładnie, często podróżując w poszukiwaniu śladów dawnego świata. Dzięki temu jej książki mają duszę, urzekający klimat i historyczne podłoże. Sprawia, że odżywają dawno zapomniane postacie, wierzenia i czasy. Podobnie jest w jej najnowszej książce, w której porywa nas w mistyczno-magiczną podróż w czasie  nie tracąc przy tym realiów ówczesnego świata.

To moje czwarte spotkanie z twórczością pani Ewy Kassali a trzecie z fascynującymi kobietami starożytnego świata. Odkrywałam w sobie magię życie w "Nowoczesnej czarownicy", byłam w królestwie Saby z królową Makedą, w Egipcie i Jerozolimie z Marią Magdaleną, a teraz odwiedziłam Mezopotamię z kolejną niezwykłą kobietą - Semiramidą,  do 800 r. p.n.e.  na tereny należące do królestw Asyrii i Babilonii.

Pewnego dnia nad brzegiem morza niemłody już mężczyzna znalazł niemowlę - dziewczynkę. Zastanowiło go, że opiekowały się nią białe gołębice. Uznał to za boski znak i zabrał zawiniątko do swego domu. Był pewien, że dziewczyna jest córką bogini Atargatis. Tak zaczęło się życie Semiramidy, która nie znała swoich rodziców. Lata dzieciństwa spędziła pod czujnym i troskliwym okiem skromnego pasterza - Simmasa. Poznajemy ją, gdy ma niespełna 6 lat i właśnie usłyszała opowieść o nieszczęśliwej królowej. 

„Jeśli masz wygrać, przeczucie zwycięstwa ogarnie twoje ciało, umysł i duszę jeszcze zanim stoczysz bitwę. Niezależnie od znanych ci strategii, jeżeli nie masz postawy dla duszy zwycięzcy, wszystkie twoje strategie pójdą na marne“.

Każdy chyba słyszał o wiszących ogrodach Semiramidy, które uznane zostały za jeden z siedmiu cudów świata. O ich twórczyni niewiele wiadomo, dlatego jej postać wzbudza zainteresowanie, żyje w legendach oraz jest inspiracją dla artystów i pisarzy. 

źr. zdjęcia: swiadomosci.onet.pl

Kim była i czy naprawdę istniała? Tego nie wiadomo. Jedni uważają, że to przydomek Amyitis – medyjskiej żony króla Nabuchodonozora II a inni, że to Sammuramat, która żyła pod koniec IX wieku p.n.e. i była małżonką asyryjskiego króla Szamszi Adady V. Podobnie jak Semiramida objęła władzę po śmierci męża, pełniąc rolę regentki swego małoletniego syna Adad-Nirariego III (810-783 p.n.e.). Jaka jest prawda, trudno dziś określić. 

Ewa Kassala podjęła się zadania przybliżenia nam tej postaci tak, byśmy mogli stworzyć sobie wizerunek niezwykłej osobowości, jaką niewątpliwie miała królowa Babilonu. Udało się jej to doskonale, gdyż nie pozostawia czytelnika obojętnym na przedstawione historie nie tylko Semiramidy, ale również innych postaci, które pojawiają się w kolejnych epizodach. Umiejętnie gra naszymi emocjami, pozwalając wniknąć w ich dusze i umysły. Dostaczyła mi różnorodnych emocji od wzruszeń, poprzez oburzenie, smutek aż do zaskoczenia. Połączyła w niej zarówno wątki obyczajowe, ale też historyczne, sensacyjne i duchowe. 

„Semiramida“ to opowieść o sile kobiecości, różnych jej obliczach ale też cenne źródło informacji zebranych przez autorkę w trakcie przygotowywania się do napisania tej powieści. Przewija się w niej galeria różnych postaci, w tym kobiecych rezprezentujących różne poziomy społeczne, problemy i historie. Są wśród nich niewiasty skromne, uległe, wrażliwe, ale też odważne, namiętne, pewne siebie a także podstępne, oraz skazane  na poddańczy los aż po piastujące najwyższe społeczne role. Poznajemy ich historie, często dramatyczne gdyż przyszło im żyć w czasach, gdy władza i wszelkie decyzje należały do mężczyzn. 

Napisanie takiej historii z pewnością nie jest łatwym zadaniem, gdyż niewiele o Semiramidzie wiadomo.  Pani Kassala wypełniła to zadanie po mistrzowsku, rysując postać królowej Babilonu i Asyrii niezwykle barwnie. Uzupełnieniem stworzonej fabuły są liczne ciekawostki, opisy miejsc, panujących zwyczajów, wykonywanych obrzędów i przytaczane legendy oraz mity. 

źr. zdjęcia: wikipedia

Ukazała Semiramidę jako osobę, która nie jest kryształowo czystą postacią lecz, tak jak każdy, ma swoje wady i zalety. W efekcie wyłania się obraz kobiety pięknej, mądrej i silnej a jednocześnie wrażliwej na piękno natury, empatycznej, zdecydowanej ale też upartej i popełniającej błędy. To troskliwa matka i władcza królowa ale też mądra kapłanka i namiętna kochanka. Zdecydowanie wie czego chce nie dając się zamknąć w ograniczających okowach panujących norm społeczne. Jej droga usłana była wieloma trudnymi doświadczeniami i naznaczona przeznaczeniem. Przyszło jej bowiem żyć w świecie, gdzie dominują mężczyźni a kobiety traktowane są przedmiotowo, więc musiała odnaleźć w sobie moc bogini, by pokonać przeciwności losu i zdobyć to, co sobie zaplanowała. Jej postawa uczy, by nigdy się nie poddawać, gdyż każde doświadczenie, zwłaszcza te trudne, jest dla nas lekcją, z której wychodzimy silniejsi i mądrzejsi.

W tym zadaniu zawsze mogła liczyć na wsparcie Wielkiej Kapłanki, służki bogini Isztar, która towarzyszy królowej w każdej sytuacji i dba o jej wartość duchową. Nauki przekazywane królowej, są także wskazówkami dla nas, gdyż są to wartości, które warto w sobie pielęgnować i kierować się odwiecznymi prawami Wszechświata także w dzisiejszym świecie.

Smakowałam tę historię niczym wykwintne danie na królewskim stole. Od pierwszych stron Semiramida porwała mnie w swoje ramiona otulając subtelną aurą i klimatem dawnych wierzeń. Dzięki niej mogłam poczuć smak zwycięstwa ale też porażki, także osobistej. Jej postać została wykreowana w sposób, który przybliża nam realia ówczesnych czasów i sprawia, że czujemy każdą emocję, której doświadczają bohaterki. 

„Każda matka, która sprowadza życie, jest boginią. A każda bogini, bez względu na to, pod jakim imieniem ją znamy, jest jedną, odwieczną boskością!“

Wraz z zamknięciem ostatniej strony wiedziałam, że pozostanie mi ona na długo w pamięci. Było to dla mnie ekscytujące przeżycie pozwalające na wędrówkę dawnymi traktami starożytnego świata, okraszone mistyczną aurą, filozoficzno-duchowymi rozważaniami i mądrymi radami. Zarówno Semiramida jak i Wielka Kapłanka opowiedziały mi mnóstwo ciekawostek o swoim świecie, boginiach, Babilonie i jego ciekawych miejscach oraz zwyczajach. Poprzez karty tej powieści zwracają się do nas, byśmy zawsze pamiętały o bogini, która jest w każdej z nas dając nam siłę odkrywania swojej prawdziwej natury.

Za możliwość przeczytania książki „Semiramida“ dziękuję autorce

 i wydawnictwu Videograf