[86/24] 1601. - "Kochanie? Witam w piekle"

"Kochanie? Witam w piekle"

Aleksandra Mrorers

„Diabeł, piękny na zewnątrz,

brzydotę skrywa w sobie”

Przemoc ma różne oblicza. Ostatnio miałam kilka książek, w których była ona głównym wątkiem fabuły. Różnie można ją przedstawić i rozumieć. Mówiąc o niej, najczęściej mamy na myśli sytuację, gdy ktoś cierpi fizycznie, jest bity, traktowany brutalnie, poniżany z powodu okrucieństwa i agresji oprawcy. Książka „Kochanie? Witam w piekle” pokazuje zupełnie inne oblicze kontrolowania drugiej osoby.

Jeanny ma osiemnaście lat i jest zwyczajną dziewczyną z marzeniami, mającą obok siebie kochane osoby, które troszczą się o nią otaczając opieką. Ma w sobie ogromne pokłady dobroci, więc nie spodziewa się, że wkrótce jej życie się zmieni, gdy pewnego dnia w sklepie budowlanym zderza się z nieznajomym mężczyzną o przenikliwym wzroku. Jest zaniepokojona tym spotkaniem, więc   dzieli się swoimi obawami ze swoją przyjaciółką Scarlett, ale w efekcie obie dochodzą do wniosku, że nie ma czego się obawiać. Wkrótce obie dziewczyny przekonują się, jak bardzo się myliły.

„Kochanie? Witam w piekle” to tytuł, który od razu przykuwa uwagę, wieszczy coś mrocznego, niebezpiecznego, a do tego doskonale dobrana została okładka, która całość graficzną.  W przypadku Jeanny to piekło rozgrywa się w jej umyśle, gdyż nie spodziewała się tego, co zgotował jej los. 

Autorka zdradziła w słowie wstępnym, że zainspirowała się piosenką Falco „Jenny”, która porusza ciężkie tematy pełne bólu i cierpienia. Tego rodzaju emocje wprowadziła do swojej powieści, ukazując dwa różne rodzaje przemocy. Jedna fizyczna, brutalna, okrutna, a druga psychiczna, która także mocno potrafi wpłynąć na ludzką psychikę. Zrobiła to w sposób bardzo obrazowy, działający na wyobraźnię, gdyż opisy dają możliwość współodczuwania tego, co przeżywają bohaterowie tej powieści.

Nie chcę za bardzo zdradzać wydarzeń, wiec napiszę o fabule tylko tyle, że właściwie mamy tutaj dwie historie w jednym: losy Jeanny i jej przyjaciółki Scarlett,  z tym że bardziej wyeksponowane są przeżycia tej pierwszej dziewczyny. Chociaż, według mnie, prawdziwe piekło przeszła Scarlett, której przeżycia są ukazane epizodycznie, a to ona właściwie cierpiała najbardziej pod każdym względem i miała piekło na ziemi.  Jej historia pojawia się tylko w tle. Z pewnością emocji nie brakuje, chociaż mają one zupełnie inny charakter u Jeanny niż u jej przyjaciółki Scarlett. Być może autorka zdecyduje się opowiedzieć także jej historię.

Jeanny cierpiała głównie psychicznie, a  jej porywacz nie zamierzał zrobić jej żadnej  fizycznej krzywdy, nawet nie zamierzał się do  niej zbliżyć bez jej pozwolenia. Jedyną dla niej męczarnią było zamknięcie w pięknych domu urządzonym z myślą o niej. Z pozornie nic złego się nie dzieje. Jeanny, w przeciwieństwie do swej przyjaciółki, przebywa w doskonałych warunkach, ale psychiczna manipulacja, zmienne nastroje porywcza, obsesyjne myśli na jej temat sprawiają, że dziewczyna sama nie wie kim naprawdę jest, bo okazuje się, że może być zdolną do rzeczy, o których myślała, że nigdy nie jest w stanie robić. 

„Nie istniało na świecie nic bardziej zwodniczego od zła,

ponieważ przybierało ono postać z kanonu piękna.”

Natomiast Jasona nie można jednoznacznie potępić, gdyż swoją postawą nie daje powodów, by powiedzieć o nim, że jest złym człowiekiem. Ma swoje zaburzenia, ale nie robi fizycznej krzywdy. Autorka świetnie pokazała jego osobowość, która obsesyjnie obdarza uczuciem drugą osobę, ale źle pojmuje sprawę opieki i troski o ukochaną osobą. Mężczyzna ma swoje przeżycia z przeszłości, które nie pozwalają mu spokojnie spać. Bliskość Jeanny wydaje się mieć dobry wpływ na tę jego sferę, więc tym bardziej czuje z dziewczyną więź. W jego przypadku nie do końca w pełni wybrzmiała dla mnie jego przeszłość. Nieco mgliście została ona ujawniona, więc można mieć swoje przypuszczenia, co do tego, kto tu zawinił.. 

Pani  Aleksandra Mrorers przeprowadziła z pietyzmem świetny psychologiczny portret ofiary, która pozostaje pod wpływem drugiego człowieka mającego na jej punkcie chorobliwą obsesję. Pokazuje też drugą stronę – człowieka chorego, który ma obsesję na punkcie dziewczyny i w chory sposób pojmuje miłość. Obserwując jego poczynania z zewnątrz, trudno go oskarżać o robienie komuś krzywdy. On zdaje się nie rozumieć postawy Jeanny, która wciąż nie chce z nim być. Przecież on dla niej tyle robi. 

Byłam zaskoczona tym, że jest to debiut pani Aleksandry Mores, która z niezwykłą wnikliwością zagląda do duszy bohaterów pokazując wydarzenia z kilku stron w narracji trzecioosobowej. Trafnie oddaje nastroje i emocje jakie grają w duszy i sercu ofiary i porywacza. Opowiada o różnych obliczach piekła, jakie może zgotować człowiek człowiekowi. Nie zawsze jest to przemoc niszcząca ciało, gdyż ta, która niszczy umysł, jest równie niebezpieczna. 

Wydanie I

Data premiery: 24.04.2024r.

Ilość stron: 452

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-043-1

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 5/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

1144. - "Sekta"

"Sekta"

Monika Magoska-Suchar

Wydanie: I

Data premiery: 5 lipca 2022 r.

Liczba stron: 232

Wymiary: 208 x 140 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Editio

Moja ocena: 6/6

„Lęk jest najlepszym z więzów i motywatorów.”

Sięgając po książkę pani Moniki Magoskiej-Suchar „Sekta”, wiedziałam, że mogę liczyć na niezwykłą i nietypową historię. Miałam już możliwość poznać jej twórczość dzięki lekturze książki „Szantaż”, więc spodziewałam się, że teraz także czeka mnie mnóstwo ekscytujących przeżyć otaczających oryginalną fabułę. Rzeczywistość przerosła jednak moje oczekiwania.

Edward Collins uważa się za Boga, syna Ojca, za niezniszczalnego i wszechmogącego, za kogoś, komu należą się pokłony, uznanie i posłuszeństwo. Uwielbia poczucie władzy, wyższości nad innymi, gardzi słabszymi, ale nie gardzi ich majątkami. Stoi na czele Kościoła Odrodzonego Chrystusa i fundacji „Zdążyć ze Zbawieniem”. Jego sposób mówienia, ekscytacja, przekonanie o swojej nieomylności, doskonałości i siłę przekazu odczuwamy już na początku, gdy jesteśmy uczestnikami wiecu zorganizowanego w Nowym Jorku i patrzymy na zgromadzony tłum jego oczami, a przy tym poznajemy to, co dzieje się w jego umyśle.

"Sekta to bagno, które jak cię pochłonie, nigdy nie pozwoli ci ponownie wypłynąć na powierzchnię. To droga bez powrotu, jednokierunkowa."

Rebeka Winston – White ma 31 lat i jest najlepszą w Nowym Jorku terapeutką w sprawach seksu i związku. Brzmi to paradoksalnie, gdyż ona sama jest od seksu uzależniona, a jej małżeństwo z senatorem Bradem Whitem istnieje tylko na papierze. O jej drugiej osobowości nikt nie wie, nawet siostra, gdyż ukrywa się skutecznie pod pseudonimem Queen of the Night prowadząc bloga "Lust Lady", w którym opisuje swoje ekscesy erotyczne, ale też frustracje. Poza blogiem administruje portal randkowy „Pod osłoną nocy”, w którym szuka partnerów do łóżkowych igraszek. Pewnego dnia ktoś o nicku Demaskator Obłudy daje jej znać, że wie kim jest Lust Lady i stwierdza: „to dopiero byłby skandal, gdyby prawda o Tobie ujrzała światło dzienne…”. Rebeka uważa to za fejk i lekceważy wpis. Wkrótce jednak przekonuje się, że to zagrożenie jest realne.

Rozalie Winston jest starszą o cztery lata siostrą Rebeki i pracuje, jako policjantka. Kiedyś obie siostry były nierozłączne. Dziś ich drogi się rozeszły wskutek tego, co wydarzyło się w przeszłości. Trauma z dzieciństwa nie pozwala Rozalie otworzyć się na związek i jakąkolwiek bliskość z mężczyzną. Ma obok siebie przyjaciela, Jasona Lamberta, który wzbudza w niej głębsze uczucie, zresztą z wzajemnością, ale nie potrafi wyjść ze swojej strefy komfortu.

„Strzeż się oszołomów religijnych. 

Trzymaj się z dala od wiary.”

„Sekta” zaliczona została do thrillera erotycznego i w pełni na to miano zasługuje. Wbrew pozorom powieść nie ocieka scenami erotycznymi, natomiast jest wypełniona seksem, ale jako element działania sekty i osobowości Rebeki, która jest nimfomanką i bez niektórych określeń czy opisów jej pragnień i fantazji nie byłoby to opowieść pełna. Książka jest napisana świetnie, bez niepotrzebnych słów i opisów. Wszystko w niej składa się na jedną spójną całość, dlatego czytałam ją z zapartym tchem do końca, a to, co zdarzyło się na finałowych scenach, ukoronowało moje emocje. Charakteru dodają przede wszystkim postacie i krążące zagrożenie ze strony Edwarda, który wyraźnie daje sygnał, jakie ma plany, co do Rebeki, ale nie ujawnia do końca swoich sekretów. Siostry także mają swoje tajemnice dotyczące wydarzeń z dzieciństwa, które naruszyły więź łączącą obie kobiety w przeszłości. Na tych trzech postaciach została zbudowana fabuła złożona z trzech głównych wątków, czyli tego, co dzieje się u Edwarda, Rebeki i Rozalie. Ich losy śledzimy w osobnych rozdziałach w naprzemiennej, pierwszoosobowej narracji. Autorka nakreśliła ich osobowości niezwykle sugestywnie, zaglądając do ich umysłu i duszy. Użyte do tego określenia mocne słowa nadają im odpowiednich cech tak, że czujemy ich emocje namacalnie i sugestywnie. Zdecydowanie na plan pierwszy wysuwają się w tej galerii Edward i Rebeka, gdyż to oni są siłą napędową splotu wydarzeń, które powodują szybsze bicie serca, gdyż domyślamy się, że Collins nie ma dobrych zamiarów wobec Rebeki i nie jest ona dla niego tylko obiektem pożądania.

Moje zastrzeżenie dotyczy jedynie oprawy graficznej, która jest zbyt mało sugestywna, jak na to, co znajdujemy na kartach książki. Edward nakreślony i przedstawiony w powieści jest niezwykle mrocznym osobnikiem, o nieprzejednanym charakterze, nieziemsko przystojnym wyglądzie i charyzmatycznym sposobie bycia. Niestety okładka nie robi wrażenia, gdyż mężczyzna patrzący z niej w naszym kierunku, nie wywołuje niepokojących dreszczy i lęku. No cóż, z gustami się nie dyskutuje, jednak uważam, że okładka mogłaby być lepiej dobrana.

„Dobrze spreparowane oszustwo zawsze się sprzeda.”

„Sekta” jest powieścią erotyczną z elementami thrillera, ale zdecydowanie wyróżniająca się na tle innych tego typu, chociaż temat w niej poruszany nie należy do częstych motywów w literaturze beletrystycznej. To fascynująca, niebanalna, mocna, odważna, działająca na wyobraźnię powieść z przemyślaną fabułą, wypełnioną namiętnością ukazującą ułomność ludzkich charakterów i śmiało poruszająca kontrowersyjne tematy. Autorka dotyka działalności organizacji religijnych i pseudoreligijnych, które wzbudzają często dyskusje, kontrowersyjne emocje i są nie raz poruszanym tematem w mediach. Stworzyła przyciągającego tłumy wyznawców postać guru, nakreślając mechanizmy działania organizacji na czele, której stoi przywódca pokroju Collinsa. Jego przekonanie o swojej boskości zarówno na scenie, ale też poza nią, jest niezwykle wiarygodne i ociera się o szaleństwo. Pokazuje, jak łatwo jest manipulować umysłami ludzi, którzy szukają pomocy w pokonaniu swoich problemów i nie dostrzegają, że są pod wpływem oszusta. Oprócz ukazania mechanizmu działania sekt, poruszane są też zagadnienia związane z molestowaniem, obsesją na punkcie seksu, wykorzystywaniem innych do własnych celów, tematem religii i wiary, co nadaje całości dają wyrazisty i intrygujący charakter, a to wszystko dopełnia wartka akcja, nietuzinkowi bohaterowie, zaskakujące zwroty sytuacyjne i emocjonalne zakończenie dając w wybuchową mieszankę emocjonalną.

źr. zdjęcia:
lubimyczytac.pl

Monika Magoska-Suchar to pisarka urodzona w 1983 roku w Krakowie. Jest absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, na którym studiowała prawo na Wydziale Prawa i Administracji. Debiutowała na rynku literatury kobiecej w 2020 roku powieścią ,,Zemsta ma twoje imię". Prywatnie jest mamą zwariowanej trójki, zakupoholiczką i wciąż dekorującą swoje mieszkanie. Swoje powieści często pisze w nocy, gdyż wciąż brakuje jej czasu. Lubi mroczne klimaty i otwarte zakończenia.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

1107. - "Ona"

Ona

Adrian Bednarek

Wydanie: I

Premiera: 18 maja 2022 r.

Format: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 344

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

„nic, co wartościowe, nie przychodzi łatwo”

Każdy z nas ma pragnienia i marzenia, które stopniowo staramy się realizować. Jednak czasami może zdarzyć się tak, jak u bohatera książki „Ona”, gdy jego zachcianka  i początkowa fascynacja przemienia się w obsesję.

Tytułowa Ona ma na imię Alicja, która zwróciła Jego uwagę, gdy oboje byli nastolatkami i mieszkali obok siebie. Już wtedy Ona była atrakcyjną dziewczyną, natomiast On, Piotr Lange, był niezbyt atrakcyjnym grubaskiem. Od chwili, gdy zobaczył swoją sąsiadkę, nie mógł o niej zapomnieć. Wiedział, że nie ma szans na spełnienie swoich fantazji, więc w tajemnicy przed wszystkimi zaczyna obserwować Alicję, śledząc każdy jej krok. Dochodzi nawet do tego, że zakrada się do pokoju dziewczyny i zabiera jej osobiste rzeczy, by mieć namiastkę jej zapachu przy sobie. Mija kilkanaście lat i ich drogi ponownie się schodzą i okazuje się, że uczucie do byłej sąsiadki nie minęło. Piotr w tym czasie nie próżnował przygotowując misternie utkany plan rozbudzenia w Alicji pożądania jego osoby. Stworzył nowego siebie, zainwestował w wykształcenie, a nawet rozkochał w sobie przyjaciółkę Alicji, by zbliżyć się do niej jak najbardziej. Niestety, nie wszystko idzie zgodzie z planem, gdyż Alicja jest zaręczona z Adamem, którego Piotr nazywa Dupkiem.

Adrian Bednarek przyzwyczaił już swoich czytelników do swego nietypowego i często zaskakującego, wręcz absurdalnego opisywania rzeczywistości. Ścieżki jego umysłu podążają w bardzo specyficznym kierunku i nigdy nie wiadomo, czego można się spodziewać w stworzonej przez niego historii. Nie raz już pokazał, że w jego powieściach nic nie przebiega normalnie i standardowo. Doskonale dobrane słownictwo, odpowiedni nastrój, sposób prowadzenia uwagi czytelnika stwarzają atmosferę osaczania, niepewności i napięcia. Miałam okazję przekonać się o tym przy lekturze dylogii „Zapomniany”, w której z każdą kolejną stroną byłam zaskakiwana, a nawet zszokowana. Nie inaczej jest w jego najnowszej książce pod bardzo krótkim tytułem „Ona”. Po zdjęciu na okładce i opisie widać wyraźnie, że powieść ma charakter erotycznej opowieści. I tak faktycznie jest, ale jest to erotyk, który odbiega od wszelkich schematów, do jakich przyzwyczaili nas autorzy tego typu literatury.

„Ona” to historia o charakterze erotycznym z psychologicznym portretem osoby ogarniętej obsesją seksualną. Mamy, zatem okazję wniknąć w umysł mężczyzny ogarniętego seksualną fascynacją kobietą. Poznajemy jego sposób widzenia rzeczywistości, odczucia, mentalne nastawienie do innych, ale też odbiór dziejących się wokół niego wydarzeń, postrzegania siebie.  Dzięki temu poznajemy obrazy, które powstają w jego wyobraźni. Czytając nie wiemy od razu, co jest wytworem fantazji bohatera, a co dzieje się realnie. Znamy tylko jedną stronę wydarzeń, gdyż całą fabułę wypełnia narracja Piotrka prowadzona w pierwszej osobie, ale tutaj także wszystko przebiega nietypowo, gdyż Piotr, opowiadając o sobie, zwraca się bezpośrednio do obiektu swych westchnień. Daje to szczególne wrażenie uczestniczenia w tym, co chciałby on przekazać drugiej osobie, co planuje i co o niej myśli.

Powieść „Ona” nie jest tak dynamiczna, jak poprzednie książki pana Bednarka, ale i tak nie brakuje w niej adrenaliny i niespodziewanych rozwiązań, włącznie z zakończeniem, które pozostawiło mnie w lekkim zdziwieniu i z pytaniem: co dalej? Finał jest, bowiem taki, że równie może być ono ostatecznym zwieńczeniem przedstawionej historii, ale też stwarza możliwość stworzenia kolejnej historii. 

Autor napisał w końcowym słowie, że powieść była dla niego eksperymentem, w którym chciał połączyć elementy thrillera, pokręconej osobowości i erotyku. Według mnie to pisarskie wyzwanie udało mu się całkowicie, gdyż potrafił przykuć moją uwagę do samego końca.

Adrian Bednarek urodził się w 1984 roku w Częstochowie. Uwielbia pisać historie, w których głównymi bohaterami są skomplikowane czarne charaktery. Laureat nagród Złoty Kościej 2018 za powieść „Skazany na zło”, Złoty Kościej 2021 za powieść „Zapomniany”, zdobywca tytułu Thriller Roku 2021 w portalu Granice.pl za powieść „Zapomniany”. Czytelnicy określają go mianem mistrza thrillerów psychologicznych i jedynym w swoim rodzaju kreatorem psychopatycznych postaci.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1098. - "Szmaciana lalka"

Szmaciana lalka

Katarzyna Primus

Numer wydania: I

Data premiery:  23.03.2022r.

Wymiary: 130x210 mm

Liczba stron: 386

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res

Ocena: 3/6

„Czasami musimy coś stracić, by to docenić”.

Z reguły w powieściach erotycznych możemy spotkać bohaterów, którzy przechodzą przemianę osobowości wskutek doświadczeń, które spotykają ich w danej historii. W „Szmacianej lalce” także odnajdziemy tego rodzaju motywy, ale przedstawione zupełnie inaczej, niż w dotychczasowych, poznanych przeze mnie lekturach. Jej bohaterka była kiedyś niewinną dziewczyną z marzeniami i nadzieją na spełnione życie. Jednak to, co przeżyła w rodzinnym domu ze strony męża swojej siostry, spowodowało, że stała się twardo stąpającą, bezpruderyjną i wyrafinowaną kobietą.

Gdy ją poznajemy, Mona ma dwadzieścia cztery lata i właśnie znajduje się na komisariacie, gdzie jest przesłuchiwana przez Arkadiusza Frycza, któremu przedstawia się, jako pisarka. Tego dnia wracała nad ranem od klienta, gdy na ulicy znalazła martwą dziewczynę. Mona naprawdę nazywa się Jagoda Dudkiewicz i od pięciu lat jest prostytutką świadczącą usługi dla bogatych panów. Jej opiekunem i zarazem ochroniarzem jest Chudy, który z kolei współpracuje z Saulem, zarządzającym zatrudnionymi prostytutkami. Mona uważa się za osobę, która ma w tym światku przywileje, więc jest pewna swojej pozycji. Jednak pewnego dnia Chudy wyprowadza ją z błędu i unaocznia jej sytuację, w jakiej się znajduje. Do tego wraca jej koszmar z czasów licealnych w postaci szwagra siostry, Roberta, który w przeszłości stosował wobec niej przemoc seksualną i fizyczną. To spowodowało, że dziewczyna, po skończeniu liceum, uciekła do Krakowa, by tam na nowo ułożyć sobie życie. Jednak z czasem orientuje się, że trafiła z deszczu pod rynnę…

Książka jest zaliczona do thrillera, ale bardziej przypomina powieść erotyczną, w której obserwujemy zmagania i problemy bohaterki w świecie, który wybrała. Właściwie ona sama nie przechodzi żadnej przemiany pozytywnej, jak to z reguły bywa, lecz staje się wyrachowaną, zimną i pewną siebie prostytutką. Do tego, jak twierdzi, doprowadziły ją wcześniejsze wydarzenia, jednak o nich dowiadujemy się w niewielkim stopniu. Autorka bardziej skupiła się na czasie obecnym i przeżyciach Mony, niż na przeszłości, która miała ogromny wpływ na jej psychikę.

Narracja jest prowadzona tylko z perspektywy Mony, co sprawia, że niewiele wiemy o tym, co dzieje się poza nią. Fabuła obfituje w wiele wydarzeń, nie ma w niej nudnych przestojów, czy przydługich opisów, a czasami sytuacja zmienia się bardzo szybko. Z tego względu czytanie przebiega dosyć płynnie, ale cała historia jest dla mnie mało wiarygodna.

„Szmaciana lalka” to powieść pokazała życie erotyczne zostało dosyć mocno wyeksponowane, a przy tym autorka starała się pokazać, że jest to świat, w którym nie ma zasad, a jedynie liczy się zysk, który jest motorem napędzającym działania ludzi zamieszanych w prowadzenie tego typu interesów. Lektura tej książki mnie nie zachwyciła, gdyż trudno mi było wniknąć w uczucia bohaterki. Szczerze mówiąc, miałam do niej mieszane odczucia, gdyż z jednej strony współczułam jej ze względu na to, co przeszła, jako nastolatka, a z drugiej strony trudno mi było ją polubić, jako osobę dorosłą, gdyż jej zachowanie i sposób myślenia nie raz mnie irytowały.

Książka mnie nie porwała, lecz mimo to dobrnęłam do końca, bo byłam ciekawa, jak to wszystko się zakończy. Gdy dotarłam do epilogu, moje zaskoczenie było totalne, gdyż zupełnie niezrozumiałe było dla mnie zakończenie, które wymyśliła autorka. Finałowe akapity miały z pewnością na celu wyjaśnienie wiele wcześniejszych wydarzeń, ale nie do końca spełniło swoje zadanie. Okazało się, że wszystko wygląda inaczej, niż było nam to przedstawione, jednak mnie takie przedstawienie sprawy nie przekonało.

Finałowe sceny były jakby wyjęte z innej powieści i pobiegły w całkowicie absurdalne, nieprawdopodobne rejony. To nadało jeszcze bardziej dziwnego charakteru wydarzeniom w życiu bohaterki. Efekt sprawia wrażenie, jakby autorka sama zapętliła się w stworzoną przez siebie fabułę i musiała jakoś to zakończyć, więc odkładając książkę, czułam lekki zawód, konsternację i niedosyt, gdyż liczyłam na lepsze, bardziej klarowne rozwiązanie sytuacji. 

Pani Katarzyna Primus debiutuje na polskim rynku wydawniczym i swoją pierwszą książką pokazała, że ma talent pisarski i nietuzinkowe pomysły, a do tego jej styl jest jak najbardziej poprawny, lekki i nie sprawia problemów w poznawaniu historii. Jednak zbyt mocno skupiła się w niej na życiu obecnym swojej bohaterki, jej dylematach wewnętrznych, charakterze, rozmyślaniach o swoich odczuciach. Jednocześnie pokazała, że w tak brudnym świecie, w jakim żyła bohaterka, jest też miejsce na przyjaźń, a nawet miłość, chociaż nie jest ona tutaj czysta i niewinna. 

Katarzyna Primus od wielu lat pracuje w Katowicach, jako urzędnik. Dawniej uwielbiała poezję, którą również sama chętnie tworzyła i publikowała w czasopismach oraz prezentowała na wieczorkach poetyckich. Obecnie jest żoną, a także matką dorosłego syna. Gdy życie spowolniło, a w domu zrobiło się ciszej, postanowiła w końcu przelać swoje myśli na papier. Pomysły na kolejne utwory zaczynają się w jej głowie od końca. Jej ulubieni autorzy to m.in. Gillian Flynn, Stephen King, Dan Brown, Olga Rudnicka. Jest miłośniczką zwierzaków, wielbicielką kina akcji i filmów psychologicznych, a także niepoprawną fanką mocnego metalowego brzmienia.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu