[157./24] 1672. - "Pomiędzy wiarą a przekleństwem"

"Pomiędzy wiarą a przekleństwem"

Joanna Kurek

„Mrok tkwi w każdym z nas, 

choć nie wszyscy dają mu sobą zawłaszczyć.”

Po książki fantasy sięgam rzadko, chociaż ostatnio skusiłam się na kilka z nich ulegając ciekawemu opisowi i oczywiście okładce. Podobnie było w przypadku powieści „Pomiędzy wiarą a przekleństwem”, więc znalazła się ona na mojej półce. Nie spełniła ona moich oczekiwań całkowicie, ale tylko pod względem treści, gdyż bardziej liczyłam na jakieś słowiańskie wierzenia. Jednak miłośnicy literatury fantasy z pewnością będą usatysfakcjonowani.

Kirke budzi się w ciemnym, dziwnym lesie znajdującym się z nieznanej krainie, a ona nie pamięta kim jest, jak się tu znalazła, i co się właściwie stało. Wie jedynie, jak ma na imię, ale reszta wiedzy jest jej niewiadoma. Jest noc, ona czuje zmęczenie, ale postanawia mimo wszystko iść przed siebie, gdyż słyszy niedaleko dziwne odgłosy i powarkiwania. Po długiej, męczącej wędrówce trafia do sadu, gdzie może posilić się rosnącymi tam owocami. Wcześniej, nie było wyraźnie napisane, w jaki sposób zdobywała pożywienie, bo że takie miała, jest o tym wspomniane. Teraz w sadzie zasypia, a gdy się budzi, poznaje jakiegoś osobnika, któremu z pleców wyrastają skrzydła. On najpierw ją beszta za to, że kradnie owoce, a potem proponuje, by udała się w kierunku, który jej wskazuje, by tam, w pewnym domu opowiedziała, co zrobiła. Gdy dociera do jedynego w okolicy gospodarstwa poznaje Anxona i jego siedmioletniego wnuka Tieo. W efekcie pozostaje po ich opieką poznając lepiej swoich nowych znajomych, ale i siebie.

To zaledwie początek historii, która rozwija się powoli, gdyż autorka dosyć dokładnie opowiada o tym, co przeżywa bohaterka, jednak zawiązanie akcji trwa za długo, więc nie potrafiłam wniknąć w tę historię. Trudno mi było wyobrazić sobie scenografię, wygląd postaci i sytuację, gdyż opisy są raczej skromne, mimo użycia dużej ilości słów. Pierwszy rozdział niesamowicie się ciągnie, gdy obserwujemy jak Kirke przedziera się przez ciemny las. Niewiele o niej wiemy, tak jak ona o sobie i razem z nią odkrywamy jej osobowość oraz świat, w którym się znalazła. Stopniowo autorka dokłada potrzebnych informacji i zaczyna się dziać coraz więcej.

Książka jest dosyć obszerna, chociaż nie sprawia takiego wrażenia, gdy mamy ją w rękach. Jednak, gdy weźmiemy pod uwagę, że ma ona 400 stron, ale w dużym formacie, to jest to dosyć rozbudowana powieść. Przypuszczam, że gdyby miała ona standardowe wymiary, wówczas z pewnością byłaby znacznie grubsza. Zauważyłam ostatnio, że debiutujący pisarze mają tendencję do pisania takich długich historii ujętej w jednym tomie. Z jednej strony jest to dobre, gdyż poznajemy historię od razu w całości. Jednak dla mnie nie jest to najważniejszy atut, gdyż opasłe tomiska mnie przerażają i się dłużą. Z pewnością lepiej by było, gdyby podzielić ją na dwie części, albo po prostu odchudzić. Zabrakło mi w niej dokładniejszych opisów postaci. Są one szczątkowe i nie dają pola dla wyobraźni. Mimo wszystko stworzona historia mnie wciągnęła, wprawdzie powoli, gdy chciałam poznać jak ona się skończy, kim jest Kirke i w ogóle jak to się skończy. Im dalej, tym więcej się dzieje, akcja nieco przyspiesza, pojawiają się niebezpieczne sytuacje, więc czyta się to coraz lepiej.

„Pomiędzy wiarą a przekleństwem” to debiut, który zasługuje z pewnością na uwagę ze względu na swoją oryginalność fabuły, nieprzewidywalnych epizodów, z dużą ilością różnych osobników i postaci, wieloma wydarzeniami i zwrotami akcji. Chociaż można wyczuć młode, świeże pióro to jednak uważam, że jest u pani Jolanty Kurek potencjał twórczy dający nadzieję, że będzie się dynamicznie rozwijał, gdyż z pewnością nie brakuje jej wyobraźni, polotu i lekkiego pióra.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta z serwisu nakapanie.pl

Wydanie: I

Data premiery:15.09.2024r.

Ilość stron: 404

Wymiary: 235 x 165 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-68032-55-0

Wydawnictwo: BookEdit

Moja ocena: 4/6

983. - "Krew i Popiół" Tom I

Krew i Popiół
seria Blood and Ash Tom I
Jennifer L. Armentrout

Wydanie: I

Premiera: 12 stycznia 2022 r.
Premiera w USA: 30 marca 2020 r.
Liczba stron: 512
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wydawnictwo: You&Ya

„Strach i odwaga często są jednym i tym samym. Robią z ciebie albo wojownika, albo tchórza. Jedyną różnicę stanowi osoba, która jest w środku.”

Fantastyka rzadko gości w moich czytelniczych przygodach, ale gdy ujrzałam okładkę książki „Krew i popiół” z chęcią i zainteresowaniem sięgnęłam po ten tytuł. To, co otrzymałam, przeszło moje oczekiwania i przeniosło mnie do świata, w którym można spodziewać się wszystkiego.

źr. zdjęcia:
nakanapie.pl

Jennifer L. Armentrout to amerykańska pisarka urodzona 11 czerwca 1980 roku w Martinsburg. (Wirginia Zachodnia) Jest autorą romansów i science-fiction. Ma na swoim koncie kilka książek z listy bestsellerów New York Timesa. Wydaje książki zarówno tradycyjnie, poprzez duże wydawnictwa takie jak HarperCollins oraz przez niezależne firmy, a nawet self-publishing. Jest bardzo aktywna, zgodnie z jej słowem pisze po osiem godzin dziennie.

Penellaphe, nazywana przez najbliższych Poppy, nie jest zwykłą osiemnastolatką, gdyż nie jest jej dane doświadczać tego, co jej rówieśniczki. 

Ona jest Panną. 

Wybraną. 

Do tego ma dar, o którym nie wszyscy wiedzą. Ona odczuwa ból innych ludzi, wiedzą co ich smuci, z czym się zmagają wewnętrznie.

Za niecały rok ma dostąpić Ascendencji i zostać oddaną bogom. Nike jednak nie chce jej ujawnić na czym to miałoby polegać i co ją czeka. To wiąże się też z wieloma niedogodnościami, gdyż nie wolno jej kontaktować się ze światem zewnętrznym, ani z nikim rozmawiać, poza tylko nielicznymi osobami, wśród których jest okrutny książę Dorian Teerman i j jego żona, oraz osobisty strażnik Vikter Wardwell i Rylan Keal oraz dama do towarzystwa Tawny Lyon. Tylko oni mogą też widzieć jej twarz, która podczas spotkań ze światem zewnętrznym jest zawsze zakryta białym welonem, a jedyny strój, jaki Panna może nosić ma być tylko w kolorze białym.  Za każde przewinienie, nawet najdrobniejsze, czeka ją kara wymierzana przez Księcia. Mimo tego zagrożenia trudno jej sprostać tym wymaganiom, gdyż Penellophe ma temperament, który nie jest łatwo jej poskromić. W zaciszu swego serca pragnie być zwyczajną Poppy i poznać życie, zanim zostanie Ascendentką. Od czasu do czasu dziewczyna wymyka się potajemnie spod oka straży i, sobie tylko wiadomymi drogami, wychodzi poza obręb zamku Teerman, mając ze sobą zawsze sztylet, podarowany jej przez Viktera, który zastępuje jej ojca, ale też uczy sztuk walki, co także jest zabronione dla Panny.

I tak, pewnej nocy wymyka się ona do baru o nazwie „Czerwona Perła”, gdzie pod przebraniem i w założonej masce Domino korzysta z chwil wolności. Tam, w wyniku niespodziewanego rozwoju tej sytuacji, spotyka Hawke’a Flyna, który wzbudza w niej uczucia zabronione dla Wybranej.

Zaczynając lekturę tej książki, nie spodziewałam się, że tak mocno wsiąknę w jej fabułę, tym bardziej, że pierwsze strony nie zapowiadają aż tak mocnych wrażeń. Przyznam, że nie od razu poddałam się jej klimatowi, gdyż musiałam rozeznać się kto jest kim i przyswoić sobie nazwy miejsc i zasad panujących w królestwie Masadonii.

"Śmierć jest jak stary przyjaciel, który przychodzi z wizytą, czasami wtedy, kiedy najmniej się jej spodziewasz, a czasami wtedy, kiedy na nią czekasz."

Jennifer L. Armentrout stworzyła historię trzymającą w napięciu, pełną, niebezpieczeństw, fantazyjnych miejsc i zwrotów akcji, z których jednym z głównych wątków jest romans oparty na klasycznym schemacie, ale w zupełnie nowym, fascynującym otoczeniu. Jest w niej świetnie wykreowana fantazyjna rzeczywistość działająca na wyobraźnię, oparta wprawdzie na elementach takich jak opowieści o wampirach czy mitycznych stworach zmieniających swoje kształty, ale sposób ich osadzenia w stworzonym, irracjonalnym świecie nadaje im zupełnie nowego znaczenia i wartości.

Wszystko śledzimy poprzez relacje Poppy, a więc wiemy tylko to, czego ona doświadcza, co widzi i czuje. Autorka doskonale oddała jej stan emocjonalny, wszelkie doznania, myśli i pragnienia oraz jej interakcje z innymi postaciami. Tak jak bohaterka, jesteśmy zaskakiwani dziejącą się akcją, która z rozdziału na rozdział staje się coraz bardziej dynamiczna, a swoje apogeum osiąga w końcowych rozstrzygnięciach, w których orientujemy się, że nie wszystko wygląda tak, jak myślimy.

"Krew i popiół" to napisana z ogromnym rozmachem powieść, która wpisuje się w kanony high fantasy z elementami romansu osadzonego w niezwykłych, baśniowych realiach, w którym spotykamy mnóstwo wielowymiarowych, mocnych postaci, wzbudzających grozę, ale też sympatię i różnorodne emocje. Jest w niej zarówno magia, tajemnica, jak i wzrastające napięcie wynikające z poczucia zagrożenia oraz niepewności tego, co się za chwile stanie. 

Wśród wielu ekspresyjnych wydarzeń, świetnie oddana została relacja między Poppy i Hawke'a, pełna namiętności, pożądania i erotycznego uniesienia, ale bez obaw - nie ma tu zbyt dużo scen intymnych zbliżeń, ale cały czas wyczuwalna jest chemia, jaka między nimi się tworzy i jest coraz silniejsza. Jest to o tyle intrygujące, gdyż oboje wiedzą, że Panna jest nietykalna, a to, o czym myślą, grozi poważnymi konsekwencjami.

To opowieść o samotności wśród tłumu, wychodzeniu poza swoją strefę komfortu, pokonywaniu własnych słabości, czerpaniu radości z życia, przekraczaniu ograniczeń i dążeniu do spełnienia swoich marzeń, ale przede wszystkim podkreślająca prawo do decydowania o własnym życiu. Pokazuje, że nie zawsze wpajane nam normy zachowania czy przekazywane wartości są słuszne i zawsze warto je zweryfikować własnymi doświadczeniami. 

You&Ya to nowe wydawnictwo, które wraz z pierwszą częścią serii „Krew i popiół” rozpoczyna swoją działalność. Uważam, że to bardzo dobre otwarcie i mocne wejście na księgarski rynek. Drugi tom ukaże się pod tytułem „Królestwo ciała i ognia” i będzie mieć premierę już w czerwcu, na co będę czekać z niecierpliwością. Zakończenie pierwszego tomu podsyciło moją ciekawość, co do dalszych losów bohaterów.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

950. - "Błękitny krzyk” Tom I

Błękitny krzyk

seria: Krzyk Tom I

Thomas Blaidd

Wydanie: I

Data wydania: 7 października 2021 r.

Liczba stron: 414

Format: e-book

Rozmiar: 6,8 MB

Wydawnictwo: Psychoskok

„Nie można żyć w kłamstwie, nawet jeśli to kłamstwo miało nas chronić.”

Rzadko sięgam po fantastykę, gdyż często jest zbyt skomplikowana i nie raz trudno jest wszystko poukładać w logiczną całość. Gdy otwierałam „Błękitny krzyk” także miałam takie obawy, ale okazało się, że jest to opowieść fantasy z głębszym przesłaniem. Występują w niej realni ludzie, a niezwykłości dodają im umiejętności, którymi dysponują. 

źr. zdjęcia:
psychoskok.pl

Thomas Blaidd to pseudonim literacki i w tłumaczeniu z walijskiego znaczy Tomasz Wilk. Pseudonim powstał z dwóch powodów. Jego prawdziwe nazwisko Tomasz Mikołajczyk sprawiało trudności językowe Anglikom, a drugi powód to miłość do wilków. Urodził się w 1956 roku w Ostrowie Wielkopolskim w rodzinie, w której książki i muzyka wypełniały rodzinne życie. Ukończył Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zdobywając dyplom filozofa. Pracował w różnych branżach, od zawodu nauczyciela, poprzez sprzedawcę warzyw i owoców na targu, właściciela jednej z większych Agencji Reklamowych w Polsce aż po rolnika z agroturystyką po osiedleniu się w Wielkiej Brytanii, gdzie mieszka do dziś. Porzuciwszy wielki świat, blichtr i pogoń za pieniądzem poświęcił się merdającym ogonkami stworzeniom, z którymi jestem do dzisiaj.

„Świat, jaki widzisz, jaki z dnia na dzień się toczy zwykłym życiem, złym, dobrym, powoli się kończy. Zbliża się do granicy, za którą jest tylko zagłada"

Świat zmierza ku zagładzie, ale ludzie tego nie zauważają. Nie wiedzą, że wszystko jest pod władzą tych, którzy wykorzystują energię zmarłych osób, która gromadzona jest, jako Energia Dusz ulokowanej w Wielkiej Świątyni zbudowanej w Wiecznym Mieście. Wszystko jest podporządkowane Wielkiej Religii, której siłą wykonawczą jest Gwardia Zbawiciela, usuwająca tych, którzy zagrażają obecnemu porządkowi świata.

Głównymi bohaterami powieści są Ayen Sofer i Keyko Nakamura, których łączą więzy przyjaźni. Ayen to zwykły chłopak, wychowywany przez dziadków. Nie pamięta swoich rodziców i nie wie, co się z nimi stało, a jedynie to, że prawdopodobnie popełnili jakąś zbrodnię. Skończył studia prawnicze, ale jego pasją jest gotowanie, więc pracuje w restauracji, jako kucharz. Keiko Nakamura wydaje się normalną dziewczyną, która chłopaka fascynuje, ale czasami złości swoim specyficznym podejściem do ludzi.

„Od wieków są siły na tym świecie i poza nim, które przez tysiąclecia wykorzystują energię mordowanych ludzi do panowania nad światem i jego wykorzystywania dla własnych celów.”

On nie wie, że Keiko posiada niezwykłe moce. Przekonuje się o tym wkrótce, gdy podczas ich rozmowy, do pokoju wkracza zabójca z krzyżem na piersi, nasłany przez Radę Starców. Dziewczyna zmienia się nie do poznania. Jej oczy zmieniają kolor na czerwony a ona emituje energię o porażającej sile. Ayen jest przerażony tym, co widzi, bo to przekracza jego wyobraźnię. Wkrótce dowiaduje się, że dziewczyna, którą zna od dawna, tak naprawdę jest zupełnie kimś innym, niż sądził. Od tego momentu jego życie zmienia się całkowicie.

Powieść „Błękitny krzyk” wzbudziła moje zainteresowanie opisem, jaki znalazłam na stronie wydawnictwa Psychoskok, oraz piękną okładką, która została zaprojektowana przez syna autora. To pierwsza część trylogii, z której każda kolejna ma mieć inny kolor. Barwa ma tu duże znaczenie, które odkrywamy w trakcie poznawania przygód głównych bohaterów. Książka powstała pod wpływem fascynacji autora Japonią, filmów japońskich i sztuką mangi. W swoim wywiadzie zdradził, że postać Ayena została zaczerpnięta z życia, ale tylko w podstawowym, realnym aspekcie, gdyż podczas tworzenia fabuły, jego osoba coraz bardziej została rozbudowana a tym samym oddaliła się od pierwowzoru. Ayen wzbudza od samego początku sympatię i z przyjemnością obserwujemy jego ogromną przemianę. Na końcu powieści wyraźnie widać, że Ayen poznany na pierwszych stronach tej historii przechodzi ogromną, pełną wyzwań drogę, poznając lepiej siebie i moc, która w nim drzemie.

Fabuła wije się pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, jednak nie jest to wyraźnie zaznaczone. Dopiero, gdy poznajemy daną część, orientujemy się, że nie są to bieżące wydarzenia, i to jest jeden mały minus tej powieści. Pojawia się też duża ilość postaci, więc można czasami pogubić się, kto jest kim, zwłaszcza, że nazwiska brzmią egzotycznie. 

Powieść czyta się dosyć szybko gdyż dzieje się w niej bardzo dużo. Ogromne uznanie należy się za jego niesamowitą wyobraźnię, dzięki której powołał na kartach swej powieści bogactwo postaci, charakterów, emocji i wizję świata opisując dokładnie jego detale i zwracając uwagę na ważne zagadnienia, odnoszące się do naszej, obecnej, realnej rzeczywistości.

„Błękitny krzyk” to powieść oparta na schemacie walki dobra ze złem, zabarwiona baśniowymi, magicznymi elementami, dzięki czemu trudno przewidzieć, co za chwilę się wydarzy. Zwraca uwagę na przyjaźń, miłość, wewnętrzną siłę, dzięki której jesteśmy w stanie pokonać własne słabości, a tym samym, poprzez dobro, uczynić ten świat lepszym.

„ludzie zbyt często nie zwracają uwagi na małe radości. Gonią za pieniędzmi, karierą, zatracają się w tym świecie, nie zdając sobie sprawy, że mijają, na co dzień rzeczy piękne i przyjemne, nie widząc ich.”

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

879. - "Niepamięć"

Niepamięć

Gustaw Dziewięcki

WYDANIE: I
DATA PREMIERY: 26.04.2021

KATEGORIA: Fantasy

OPRAWA: miękka

FORMAT: 148 x 210 mm

ILOŚĆ STRON: 538

WYDAWCA: Psychoskok

„Żywi sprawiają więcej kłopotów niźli martwi”

Ostatnio pojawiło się w mojej biblioteczce dużo literatury obyczajowej i romansów więc postanowiłam nieco zmienić klimat i sięgnąć po gatunek, który rzadko u mnie gości, a mianowicie po powieść fantasy, jaką jest „Niepamięć”

Gustaw Dziewięcki jestem studentem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Jego pasją od zawsze było eksplorowanie pokładów własnej wyobraźni, tworzenie historii i kreowanie nowych światów. Początkowo wyrażał swoje myśli poprzez rysunek, ale z czasem postanowił także opisywać to co czuje. Zapragnął stwarzać bogate światy i niepowtarzalne osobowości, którymi mógłbym podzielić się z innymi. W trakcie pracy zawsze towarzyszy mu muzyka, której tony dostarczają niezliczonych inspiracji oraz motywacji do działania.

"Niepamięć" to debiutancka powieść pana Gustawa Dziewięckiego i pierwsza część serii fantasy. Zabiera nas w nierzeczywisty, niemal bajkowy świat, w którym dobro walczy ze złem. Główną osią fabuły są dwa wątki skonstruowane w klamrowej kompozycji i biegną obok siebie niezależnie, by w pewnym momencie połączyć się w całość.

Zaczyna się tajemniczo, gdyż w prologu jesteśmy świadkiem sceny, w której pewien starzec wyraźnie na kogoś czeka. I faktycznie, z mroku wyłania się postać chłopca z wilkiem. Po tej scenie przenosimy się do krainy orków, do pałacu Ther Fal w Aedhen, gdzie właśnie zaczął sie krwawy bunt mający na celu przejąć władzę. Król orków Mirandhir musi ratować swoje życie uciekając do Tryjlii, którą zamieszkują ludzie. Pomagają mu dwaj orkowie: młody czarodziej Ahref i zaufany gwiaździsta Hefnar.

W tym czasie wśród Tryjliczyków też jest niespokojnie. Władca Imperium Melhorn Trzeci wzywa swego wiernego żołnierza, kapitana Kreia etu-Enayva, by wraz ze swoim oddziałem zbadał sprawę zaginięcia załogi jednego z przygranicznych posterunków.

Sięgnęłam po tę powieść, gdyż moją uwagę zwróciła tajemnicza okładka i intrygujący opis na stronie wydawnictwa. To dosyć gruba cegiełka, bo liczy sobie ponad 500 stron, na których dzieje się bardzo dużo aż nawet za dużo. Trudność we wniknięcie w wielowątkową fabułę sprawia mnogość dziwnie brzmiących imion, nazw miejscowości ale i biegnące obok siebie różne wydarzenia, dlatego miałam problem z ich zapamiętaniem. Również pierwsze rozdziały wydały mi się zbyt zagmatwane, dopóki nie oswoiłam się ze stylem autora i z dziejącą się akcją. Jednak potem wniknęłam w tę historię i chętnie podążałam za kolejnymi wydarzeniami. 

Pan Gustaw Dziewięcki stworzył bogatą w wydarzenia fabułę, z wieloma zwrotami akcji a przy tym posługuje się ładnym, literackim stylem, używając wiele różnorodnych przymiotników, chociaż czasami niepotrzebnie używa wulgaryzmów, charakterystycznych raczej dla powieści współczesnych. Dodatkowym walorem tej powieści są autorskie ilustracje, które rozpoczynają każdy rozdział, nawiązujące do głównego motywu danego epizodu.

"Niepamięć" to opowieść, w której odnajdziemy zarówno krwawe sceny jak i emocjonalne sytuacje, w których zawsze najważniejsza jest przyjaźń, wspólne działanie, lojalność i miłość. Jej historia z pewnością zadowoli miłośników fantasy a zwłaszcza Tolkiena i jego "Władcy pierścienia", gdyż widać, że autor fascynuje się tego typu klimatami. Przenosi nas do świata, w którym obok siebie żyją ludzie, orkowie, elfy i krasnoludy. Mają ustalone między sobą zasady, ale gdy do głosu dochodzi chęć zdobycia władzy i bogactwa, wówczas na pewno nie będzie spokoju i zgody.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

602. - "W stronę przejścia"

W stronę przejścia

Klara Kawecka

Wydanie: I

Rok wydania: 2020

Ilość stron: 431

Format: e-book

Wydawnictwo: Psychoskok

Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak

Projekt okładki: Klara Kawecka

Ilustracje na okładce: Klara Kawecka

Korekta: „Dobry Duszek”, Marianna Umerle

Skład epub, mobi i pdf: Kamil Skitek

„niczego nie da się mieć na stałe, niczego nie da się uchwycić, wszystko przemija. Nieważne, w jakim świecie jesteś, wszystko, czego potrzebujesz, zawsze jest w tobie.”

Mówi się, że „ciekawość to pierwszy stopień do piekła” ale też wiadomo, że bez ciekawości nie byłoby odkryć, postępu i rozwoju. I to właśnie ciekawość zawiodła bohaterów książki pt. „W stronę przejścia” w miejsca, których nigdy by się nie spodziewali.

Klara Kawecka to mieszkanka Łodzi, która ma artystyczną duszę, co wyraża  tworząc sztuki fraktalne, surrealistyczne fotomontaże oraz fantazyjne obrazy. Książka "W stronę przejścia" jest jej debiutem literackim, w którym ujawnia swój twórczy potencjał.

Do pewnego jegomościa o nietypowym imieniu Toke przyjeżdża jego siostrzenica, Tulia z psem Oto oraz syn nieżyjących przyjaciół, Soti. Razem wyjeżdżają na wypoczynek do podmiejskiego domku położonego w górach. Tam, w czasie przejażdżki konnej docierają do jeziora z wyspą, na której odkrywają starą, drewnianą, opuszczoną willę o staromodnym wystroju. Okazuje się, że wśród wielu książek stojących na półkach, znajduje się kilka starych woluminów wypożyczonych z miejskiej biblioteki. To na razie jedyny ślad, jaki pozostał po tajemniczym właścicielu.  Co ciekawe, o tym miejscu nikt nie wie i nie ma go na żadnej mapie. Trójka bohaterów postanawia odnaleźć mieszkańca wyspy i dowiedzieć się, dlaczego zniknął on bez śladu 20 lat temu. Nie spodziewają się, że to dopiero początek ich niezwykłych przygód pełnych sekretów, dziwnych zdarzeń i magii.

„W mieście są parki i są przepiękne, ale czegoś im brakuje. Może tej ciszy schowanej za świergotem ptaków i szumem drzew”.

Książka przyciągnęła moją uwagę okładką i opisem redakcyjnym, który skusił mnie obietnicą odkrywania tajemnic i magiczną atmosferą. Nie zabrakło żadnego z tych elementów. Autorka zabrała mnie w fascynującą podróż do świata swojej wyobraźni. Stworzyła historię pełną fantazji, przygód, sekretnych miejsc, zagadkowych sytuacji i niesamowitych postaci wykraczającą poza granice naszej realności.

Nastrój niezwykłości stwarza fakt, że nie wiadomo dokładnie gdzie toczy się akcja i kiedy. Owszem, padają nazwy takie jak miasteczko Ninellis czy dolina Maruty, ale nie ma ich na naszych mapach, gdyż są wytworem umysłu autorki. Podobnie jak nietypowe imiona występujących w niej postaci: Toke, Tulia, Soti, Bali … Nie jest też określony czas dziejących się wydarzeń. Z pewnością nie są to współczesne realia, gdyż mowa jest o dorożkach, lampach oliwnych czy zegarkach na łańcuszku. To nie tylko wciągająca opowieść ale przede wszystkim historia zawierająca głębsze, duchowe przesłanie, które skłania do refleksji nad życiem i samym sobą.

„nie ma potrzeby, by chcieć być jakimś, skoro najważniejsze jest to, że się po prostu jest”

„W stronę przejścia” to książka dla czytelnika w każdym wieku, napisana niezwykle barwnym i lekkim językiem literackim, doskonale oddający nastrój, emocje, a nawet zapachy. Opowieść ujęła mnie swoim niezwykłym, niemal baśniowym klimatem, w którym wszystko może się wydarzyć. Wydarzenia następują szybko jedno po drugim tak, że trudno się nudzić a czas przy niej biegnie z szybkością błyskawicy. 

Bohaterowie niejednokrotnie muszą podejmować nagłe decyzje, ponosić konsekwencje swoich wyborów i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Wraz z każdym kolejnym krokiem prowadzącym ich do rozwikłania zagadki, zaczynają odkrywać łączącą ich więź i wartości, które całkowicie weryfikują ich dotychczasowe spojrzenie na rzeczywistość. Świat, w który wkraczają wyzwala w nich to, co mają w sobie najlepszego odkrywając prawdziwych siebie. Dostrzegają, że nie jest ważne jak ktoś wygląda, co robi, jak się ubiera, lecz to jaki jest.

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu:

458. - "Drzewo kurhan i stara wieża"

Marek Pietrachowicz

         

„temu, kto nie wie dokąd płynie, nie sprzyja żaden wiatr“

Miłośników wiedźmy Raiany ucieszy ukazanie się kolejnej związanej z nią części. Jednak akcja książki „Drzewo, kurhan i stara wieża” toczy się głównie wokół jej syna - Caltira.

Opowieść o Caltirze zaczyna się w zaskakujący sposób, bo jeszcze przed jego narodzinami, jako dusza dziecka, które ma się dopiero urodzić. Jesteśmy świadkami ustalania losów chłopca, o którego zatroszczą się siły dobra ale i zawalczą siły zła.

Zanim jednak poznamy historię Caltira, śledzimy dramatyczne dzieje miłości Sigurda i Laetitii, których los jest związany z głównym bohaterem. W efekcie, bowiem, działań Laetitii, Caltir zostaje wysłany do szkoły klasztornej w Farze na nauki. Do swojego rodzinnego kraju wraca po wielu latach i próbach, na jakie był wystawiany na dworze wielmoży Kosmy i jego córek. Tam miał pełnić rolę skryby ale okazało się, że jego pobyt miał zupełnie inny cel …

„Twoim największym wrogiem, którego nauczyłeś się trzymać po kontrolą, ale który nigdy cię nie opuści, jest twoja tęsknota za akceptacją i pochwałą.“

Wracając do swojego kraju nie spodziewał się, że będzie na niego czyhało niebezpieczeństwo ze strony starej wiedźmy Kalimii i przyrodniej siostry Ingrid Białowłosej. Są one związane z dawnymi wierzeniami i nie chcą zmian, które Caltir ma zamiar wprowadzić jako władca klanu. Wspomagając się czarami snują intrygę, która uniemożliwia objęcie tronu przez prawowitego następcę tronu. Musi on szukać pomocy u swojej matki Raiany, bo tylko ona jest w stanie przeciwstawić się potężnej wiedźmie. Wyrusza więc w drogę, by ją odnaleźć…

„zrozumiał, że jedyną osobą, która go potępiała i udzielała mu dezaprobaty, jest on sam.“

Autor stworzył w powieści krainę, która nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistości. W jej poznaniu pomaga mapka zamieszczona na początku książki. To ułatwia rozpoznanie miejsca, w którym dzieje się opisywana akcja. Jej jedyną wadą jest to, że trudno ją odczytać, gdyż czcionka, jaką napisane zostały nazwy krain jest stylizowana na starodawne litery.

„Religia jest mitem, sposobem na sięganie ku nieodkrytemu i niepojętemu bóstwu. Jest drogowskazem, nie zaś celem podróży.“

Styl nawiązuje do średniowiecznego języka lecz tak naprawdę nie wiadomo kiedy dzieje się akcja, gdyż można znaleźć tutaj współczesne wynalazki typu parasolka czy stanik. To czas przemiany w krainie Cormaenu, kiedy wkracza nowa wiara oparta na chrześcijaństwie. Autor ukazuje tu dawne wierzenia w negatywnym świetle, jako świat przesądów, złych czarownic i knujących sekt. Wiara chrześcijańska ma być tą lepszą możliwością, dającą ludziom szczęście, spokój i radość. Dużo tu odniesień do tradycji celtyckiej, słowiańskiej ale też wymyślonych zwyczajów czy rytuałów. Caltir jest przedstawicielem nowej wiary, któremu przeciwstawiają się siły pogańskie. On jako czysty i niewinny musi stawić czoła wszelkim przeciwnościom i pokusom.

„Jeśli dociekliwie poznajesz swoją naturę, nie zbłądzisz a ni nie pójdziesz w obce ślady.“

Przyznam, że nie miałam okazji przeczytać pierwszej i drugiej części przygód Raiany opisanej w książce „Mądrość wiedźmy“ i „Gwiezdna twierdza“ i obawiałam się, że trudno będzie mi odnaleźć się w fabule książki „Drzewo, kurhan i stara wieża“. Jednak trzecia część trylogii daje możliwość śledzenia losów Caltira bez problemów, gdyż stanowi odrębną całość. Odniesienia do wcześniejszych wydarzeń zostały sprytnie przypomniane w trakcie lektury przy okazji dialogów prowadzonych przez osoby występujące w tej historii.

Powieść poleciłabym osobom lubiącym fantazyjne klimaty osadzone w wymyślonej rzeczywistości, gdzie główny bohater musi pokonać samego siebie, swoje lęki i obawy. Poza epizodami przygodowymi są w niej chwile skłaniające do przemyśleń, gdyż w fabułę zostały wkomponowane rozważania filozoficzno – teologiczne. Z pewnością nie jest to opowiadanie dla każdego. Miłośnicy literatury przygodowej i fantasy z magiczną otoczką dawnych wierzeń spędzą na pewno przy niej niezapomniane chwile.

Marek Pietrachowicz jest astrofizykiem i psychologiem klinicznym. Prowadzi studio psychologiczne „Strefa Zrozumienia” w Śródmieściu Warszawy. „Zielony Las Nadziei” był eksperymentem, polegającym na – udanej zdaniem autora, choć ostateczną ocenę pozostawia Czytelnikom – próbie przeniesienia protagonistki swego średniowiecznego cyklu książek „Mądrość Wiedźmy” do czasów współczesnych i obdarzenia jej zdobyczami techniki i myśli późnego XX wieku – czasów jego dzieciństwa. [opis na podstawie notki wydawnictwa Psychoskok]

Książkę można kupić m.in. w sklepie:

Wydanie: I
Data premiery: 20.12.2018
Wydawca: Psychoskok
Język oryginału: polski
Oprawa: Miękka
FORMAT: 140×200 mm
Ilość stron: 212
Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak
Korekta: Emilia Ceglarek, Bogusław Jusiak
Skład: Joanna Barbara Gębicka
Projekt okładki: Jakub Kleczkowski
Ilustarcje na okładce: Andrzej Pietrachowicz (pietrach.deviantart.com)

431. - "Adler . Tajemnica Zamku Bazina" - recenzja przedpremierowa

Tom I z cyklu Bestiariusz Forbesa

Marta Merriday

Pod moim patronatem

DATA PREMIERY: 22. 10. 2018 r.

„Nie wszyscy ludzie lubią, gdy bajki mieszają się z rzeczywistością. Zwłaszcza gdy te bajki – to krwawe fantazje.“

Literatura fantastyczna przyciąga coraz więcej czytelników i wciąga ich w świat stworzony przez wyobraźnię autora. Często wykracza ona poza realną rzeczywistość i pozostaje jedynie w sferze fantazji. To gatunek, który staje się polem dla wyobraźni wielu autorów, pragnących przelać na papier swoje wizje. W ten klimat wpisuje się doskonale książka Marty Merriday pt.: „Adler“, która będzie miała swoją premierę 22 października 2018 roku. 

Marta Merriday urodziła się w Polsce ale obecnie mieszka w stolicy Australii - Canberze. Wcześniej kilka lat spędziła w Anglii i Niemczech. Ukończyła Heriot-Watt University w Edynburgu zdobywając tam tytuł magistra urbanistyki oraz Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie jako magister ekonomii. Realizuje się przede wszystkim jako autorka powieści przygodowo - fantastycznych. Pisze po polsku i po angielsku. Powieść „Adler. Tajemnica zamku Bazina” jest jej literackim debiutem. Pomysł na jej napisanie został zainspirowany dziką przyrodą i obserwacjami codziennego życia na Wyspach Brytyjskich. [tutaj wywiad z autorką]

„Wieś to Natura, a Natura to świat żywiołów. Świat pełen magii.“

źr. psychoskok.pl

Głównym miejscem akcji jest Pelham - niewielkie miasteczko położone na południu Anglii, wymyślone przez autorkę. To cicha, spokojna miejscowość, oddalona od większych miast. Mieszkańcy mają tu własny rytm życia, zwyczaje, rozrywki i codzienne problemy. To świat myśliwych, farmerów i arystokracji. Okoliczne lasy na wzgórzu św. Anny to piękne tereny do spacerów, polowań i odpoczynku. 

Wszystko ulega przemianie, gdy leżące w okolicy ruiny zamku kupuje tajemniczy Bazin, o którym niewiele wiadomo. Wraz z tym faktem pojawiają się dziwne zdarzenia, krwawe incydenty i wypadki. Początkowo są to drobne epizody, lecz z dnia na dzień ataki i niewytłumaczalne zjawiska stają się zmorą mieszkańców. Ktoś widzi stado saren, które żywią się padliną zamiast roślinnością, pies ginie nagle tragicznie i nikt nie wie co się stało, turyści zostają zaatakowani przez stado zwykłych, pozornie, krów, słychać przerażające odgłosy w nocy ... to tylko początek nieszczęść i „wierzchołek góry lodowej.“

Tytułowy Adler to pseudonim głównego bohatera.  Został on mu nadany podczas ceremonii przyjmowania do elitarnego Klubu Zoologów w Edynburgu. Zoologia to jego pasja i kierunek studiów. Jest synem znanego biologa, łowcy ale też kłusownika. Z ojcem nie łączą go ścisłe więzy, jednak ten fakt niejednokrotnie odciska na nim swoje piętno. To młody, inteligenty człowiek, pełen pasji, odważny, intrygujący i nietuzinkowy. 

Poznajemy go w w momencie, gdy przybywa do niego jeden z mieszkańców Pelham - sir George Wilbert Wyatt - jegomość o nienagannych manierach i podejściu do życia. Jest miłośnikiem historii, zakochany w architekturze West Sussex, o której mógłby opowiadać godzinami. Zaniepokojony wydarzeniami na Wzgórzu św. Anny szuka ratunku w Edynburgu. Znajoma poleciła mu profesora Fledermausa, lecz zamiast niego spotyka on  młodego zoologa. Od tego momentu uporządkowany świat sir Georga zostaje „wywrócony do góry nogami“ a jego życie ulega całkowitemu chaosowi... 

Prawdziwe imię i nazwisko Adlera poznajemy na początku powieści lecz dla mieszkańców Pelham pozostaje on znany pod pseudonimem. Uwielbia rozwiązywać tajemnicze przypadki w przyrodzie, więc postanawia wyruszyć do Anglii i przyjrzeć się sprawie dziwnych zjawisk. Nie spodziewa się, że jego pobyt w tych rejonach wydłuży się a prowadzone przez niego prywatne śledztwo nabierze zupełnie niespodziewanego obrotu.

„Gdzieś tam, za grubym żywopłotem, tam, na spowitych mgłą polach żerowały teraz bestie. Słyszał je. Wszyscy je słyszeli. Ale tylko on jeden chciał je zobaczyć. Tylko on czuł, że to nie mogły być zwykłe zwierzęta z tutejszych farm.“

Książkę przeczytałam z zainteresowaniem dając się wciągnąć w coraz to bardziej rozbudowaną i ekscytującą akcję. Nie brakuje w niej humoru, tempa i zaskakujących, nagłych wydarzeń. Autorka prowadzi opowieść finezyjnie, wprowadzając czytelnika stopniowo w zagęszczającą się fabułę, w której pojawiają się nowe wątki, nadające całości aurę tajemniczości i magii. Z rozdziału na rozdział jesteśmy wciągani w akcję, coraz bardziej dynamiczną i intrygującą. 

Ta wielowątkowa powieść jest przykładem dobrze napisanej książki, w której każda scena, dialog czy postać ma swoje znaczenie i rolę do spełnienia. Na uwagę zasługuje ładny, literacki język ze starannie dobranymi słowami, dzięki którym opisy przyrody, ludzi i sytuacji wpływają na wyobraźnię. Historię poznajemy z punktu widzenia różnych postaci biorących w niej udział. To pozwala pełniej uczestniczyć w akcji i śledzić ją z kilku płaszczyzn. 

Kolejnym plusem jest przemyślany układ powieści, która została rozplanowana na dwadzieścia siedem rozdziałów z przypisanymi do nich tytułami. Każdy z nich zaczyna się cytatem zdania wypowiedzianego przez jednego z bohaterów danego epizodu, który dodatkowo wzbudza ciekawość i zachęca do poznania dalszej części historii. 

Dodatkowym elementem wzbogacającym treść i wzmagającym ciekawość jest finezyjny trik w postaci zapowiedzi niektórych wydarzeń. Poprzedza on przebieg jakiegoś epizodu sugerując określone skutki podjętych decyzji lub działań. Sens komentarza staje się jasny po poznaniu chronologii wydarzeń.

Na dole stron umieszczone zostały krótkie przypisy wyjaśniające niektóre terminy, przybliżające jakąś postać czy sytuację. Są to często ciekawostki, które zdarzyły się naprawdę lub opisy miejsc czy fachowych zagadnień. To uzupełnia wiedzę i sprawia, że treść jest bardziej zrozumiała.

Podtytuł powieści sugeruje opisy realnych lub baśniowych zwierząt. Bestiariusz, bowiem, wywodzi się jeszcze ze średniowiecza. To gatunek literacki zaliczany do literatury dydaktycznej i pisany wierszem lub prozą. Zawierał przede wszystkim opisy stworów, do których dodawano komentarz zaczerpniętych z dogmatów wiary i zasad etyki chrześcijańskiej. 

Autorka stworzyła fikcyjną rzeczywistość, w której spotykamy galerię realnych, barwnych postaci i fantazyjnej przyrody pełnej nietypowej fauny. Ten swoisty bestiariusz to mroczna wizja, będąca wytworem jej wyobraźni, nadająca powieści intrygującego klimatu i skłaniająca do refleksji nad rozwojem genetyki, jeśli jej dokonania wpadłyby w niepowołane ręce. 

Finał jest emocjonujący, pełen dramatyzmu, akcji i zaskakujących rozwiązań. Nie daje on jednak do końca możliwości poznania wszystkich tajemnic tytułowego Adlera i właściciela zamku - Bazina. Tom I Bestiariusza Forbesa wyjaśnia niektóre z tajemniczych zjawisk dziejących się w powieści, lecz jednocześnie otwiera nowe „drzwi“, za którymi pojawiają się kolejne pytania. Miejmy nadzieję, że odpowiedzi znajdziemy w drugim tomie cyklu i poznamy kolejne tajemnice młodego zoologa.

Książkę można kupić w sklepie

WYDANIE: I

ROK WYDANIA: 2018 r.

OPRAWA: Twarda

FORMAT: 155 x 230 mm 

ILOŚĆ STRON: 600

Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak

Projekt okładki: Robert Rumak

Skład: Jacek Antoniewski

Ilustracje na okładce: Jung Shan

WYDAWCA: Psychoskok

418. -"Skarb Szeptuchy"

Pati Maczyńska

         

„Wszystko, co nas spotyka, można przekuć w coś dobrego.“

W zeszłym roku miałam okazję przeczytać książkę „Klątwa Nawii”, która została oparta na słowiańskiej mitologii. Zamykając ostatnią kartkę zastanawiałam się, czy nastąpi dalszy ciąg przygód bohaterów. I nie zawiodłam się. W opowiadaniu pt.: „Skarb Szeptuchy“ możemy śledzić dalsze losy sympatycznej rodzinki Sjenów.

źródło zdjęcia: roztoczewita.pl

Pati Maczyńska (Patrycja Anna Maczyńska) urodziła się 16 maja 1978 roku. Mieszka w Świdniku, natomiast pracuje w Lublinie jako położna onkologiczna. Jej jej rodzina pochodzi z Nałęczowa, z którym jest emocjonalnie związana. Mówi o sobie, że jest zwariowaną, samodzielną mamą, lubi sztukę, prace ręczne i podróże. Fascynuje ją świat słowiańskich podań. Dawniej jej pasją był taniec, lecz borelioza i zapalenie stawów uniemożliwiły poświęcenie się im przez kolejne lata. Z tego powodu zwróciła się w kierunku pisarstwa, mimo wrodzonej dysleksji. Zadebiutowała w 2015 roku książką pt.: „Południca ze Świątyni Słońca”. Po niej ukazała się „Klątwa Nawii” z kontynuacją dalszych losów bohaterów. (więcej o autorce w wywiadzie zamieszczonym tutaj)

"dla każdego skarbem może być coś innego."

Trzecia część przygód rodziny Sjenów dzieje się po śmierci cioci Leokadii, której okoliczności poznaliśmy w „Klątwie Nawii“. Podobnie jak poprzednie historie, także i ta zaczyna się przed wieloma wiekami...

Jest rok 237 n.e.. Trwa magiczna Noc Kupały. Poznajemy szeptunkę Tomirę, która opuszcza swoją osadę trzymając w rękach tajemniczą szkatułkę. Znalazła ją w niewielkiej jamie w ziemi zaraz po tym, gdy znalazła kwiat paproci i wypowiedziała życzenie. Zawartość skrzyneczki przeraziła ją. Zrozumiała, że nie może ona dostać się w niepowołane ręce, więc postanowiła ją ukryć. Chowając ją, wyryła na glinianej tabliczce napis wykonany runami: „O nieszczęsny! dostaniesz to, o co poprosisz.“

Mijają lata. Jest rok 1920 n.e. Dworek w Pilaszowicach. Sześcioletnia dziewczynka biega po ogrodzie między lipami, które podobno posadził sam król Jan III Sobieski. W jednej z nich kilka dni temu wypatrzyła dużą dziuplę. Teraz, wykorzystując nieuwagę dorosłych, wchodzi do niej, by sprawdzić jakie tajemnice skrywa. W plątaninie korzeni znajduje niezwykłą kasetkę... „Czyszcząc z błota ten dziwaczny przedmiot nie zauważyła, że część zaschniętej ziemi zdobiły tajemnicze żłobienia. Fragmenty wiadomości Tomiry opadły nierozpoznane na ziemię.“ 

Tą dzieczynką jest Leośka - czyli znana nam ciotka Leokadia o nadprzyrodzonych zdolnościach. Przez kolejne swoje dziewięcdziesiąt pięć lat życia nie zdradziła tajemnicy skarbu szeptuchy...

Przygody rodziny Sjenów osadzone są we współczesności, dlatego rozdział pierwszy przenosi nas w dzisiejsze realia. Właśnie mijają dwa tygodnie od śmierci ukochanej cioci i dwa dni od przyznania przez sąd opieki nad Roksaną. To też szczególny dzień, gdyż Kacper - syn Oriany obchodzi właśnie osiemnaste urodziny. Jest 13 października i wydaje się, że będzie to normalny czas spędzony w gronie rodzinnym... 

Ten, kto czytał dwie poprzednie części przygód rodziny Sjenów, wie, że jest to tylko pozorny spokój...

Podobnie jak w poprzednich powieściach, także i w najnowszej autorka dostarcza nam kolejnych bodźców emocjonalnych, nagłych zwrotów akcji, niespodziewanych sytuacji i rozwiązań. Przybliża regionalne legendy, sekrety, podania i miejsca, które są bliskie jej sercu. Zabiera nas w urokliwe zakątki Nałęczowa, Szlaku Sobieskiego i pięknego Roztocza. W zgrabny sposób łączy ze sobą realne sytuacje z fantazyjnym światem różnych stworów, demonów, zjaw i innych postaci mających swoje źródło w słowiańskich przypowieściach. 

Powieść ma charakter wielowątkowy lecz nie jest zbyt mocno rozbudowana. Tajemnicze postacie, niezwykłe zakątki, dawne wierzenia, zwyczaje i mity dodają jej magiczną, niecodzienną oprawę. To sprawia, że książkę czyta się z przyjemnością i niesłabnącym zainteresowaniem. Jej fabuła prowadzi nas od jednego zdarzenia do drugiego pokazując wydarzenia dziejące się wokół głównej bohaterki - Oriany, jej dzieci, zwłaszcza bliźniaczek i Roksany - dziewczynki o nadprzyrodzonych mocach. Łączy ich wyjątkowa więź emocjonalna umacniana pojawiającymi się problemami, które dzięki wspólnym działaniom, pokazują co jest dla nich ważne. Tym samym uświadamiamy sobie, że w życiu każdego z nas bliskość rodziny, stabilizacja, miłość, zaufanie czy lojalność dają poczucie bezpieczeństwa. Czasami wystarczy drobny gest, miłe słowo, uśmiech, czy rozmowa, by wiedzieć, że jesteśmy szczęśliwi.Sprawiają, że czujemy się potrzebni i kochani.

"Nie kocha się za coś. Kocha się pomimo. Mimo wszystko. Tylko wtedy jest to prawdziwa miłość. Taka bezwarunkowa."

Śledząc kolejne przygody Oriany i jej rodziny mamy możliwość poznania dawnych zwyczajów i wierzeń naszych przodków. To ogromny plus tej książki, gdyż w dzisiejszych czasach zapominamy o tym, że nasza kultura związana jest z religią słowiańską i jej mitami. Na szczęście coraz więcej polskich autorów sięga do tego typu tematów, dzięki czemu młodzi ludzi mogą poznać dawno miniony świat, który żyje w każdym z nas tylko wówczas, gdy o nim pamiętamy.

Książkę można kupić w sklepie: 

Wydanie: I

Data premiery: 1.06.2018

Oprawa : Miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 148 x 210 mm

Ilość stron: 175

Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska

Skład: Jacek Antoniewski

Projekt okładki: Robert Rumak

Redakcja i korekta: Marianna Umerle

Korekta: Emilia Ceglarek

Fotografie: Marek Żołdak, Patrycja Maczyńska