122/25] - 1835. - "Nie pasujemy do siebie" - Tom III - "Dziewczyna na jedną noc"

"Dziewczyna na jedną noc"

Seria: Nie pasujemy do siebie

Tom trzeci

Vi Keeland, Penelope Ward

"Żadnemu dziecku nie powinno się nigdy dawać powodów do tego, by czuło się jak niechciane brzemię”.

Zdarzają się książki, które potrafią poruszyć nie przez to, że są głośne czy przełomowe, ale dlatego, że w idealnym momencie trafiają prosto w serce. „Dziewczyna na jedną noc” była dla mnie właśnie taką historią — niby lekka, niby przewidywalna, a jednak totalnie angażująca emocjonalnie.

Owen już od jakiegoś czasu czuje pustkę w sercu. Żadna z kobiet, które miał okazje poznać, nie poruszyła go na tyle, by chciał z nią być na dłużej. Okazało się, że po prostu na jego drodze nie pojawiła się ta właściwa osoba i wszystko ma swoje miejsce i czas.

W jego grupie przyjaciół tylko on i Brayden wciąż byli singlami — Colby i Holden znaleźli swoje drugie połówki, a on coraz częściej czuł pustkę, której nie potrafił nazwać.

Wszystko zaczyna się zupełnie przypadkowo: Owen interweniuje w trudnej sytuacji, niczym współczesny rycerz ratujący tajemniczą nieznajomą. Devyn, temperamentna i niepokorna, zamiast podziękowań rzuca mu ciętą ripostę. Ale chwilę później zaprasza go na drinka. Krótkie spotkanie zamienia się w noc, która dla Owena staje się czymś więcej niż chwilowym zauroczeniem — to absolutne poruszenie. Głębia połączenia, które zbudowało się w ciągu kilku godzin, zaskakuje nawet jego samego. 

Ta noc była czymś więcej niż namiętnością. Owen czuł, że wydarzyło się coś wyjątkowego. Nigdy wcześniej nie poczuł się tak obecny, tak prawdziwie połączony z drugą osobą. Ale poranek przyniósł zaskoczenie, gdyż Devyn zniknęła, pozostawiając go bez pożegnania, bez numeru, bez nadziei na kolejne spotkanie. Owen, choć próbował racjonalizować to, co się stało, nie umiał o niej zapomnieć. Wkrótce los ponownie ich ze sobą łączy, ale już w zupełnie innych okolicznościach, co jest dowodem na to, że jeżeli ktoś ma kogoś spotkać, to prędzej lub później do tego dojdzie. Jednak zamiast radości z ponownego spotkania, następuje rozczarowanie, gdyż ona tworzy między nimi chłodny dystans. To jednak nie zniechęca Owena, a wręcz przeciwnie – intryguje. Ich relacja rozwija się niespiesznie, oparta na rozmowach, nieporozumieniach, gestach i tych drobnych momentach, które z czasem nabierają znaczenia. W tym wszystkim znaczenie ma nastoletnie rodzeństwo Devyn, które pragną zwracać na siebie uwagę. Robią to w spektakularny sposób, pakując się wciąż w kłopoty. 

Uwielbiam styl duetu Penelope Ward i Vi Keeland, który poznałam zarówno w ich wspólnych działach, jak i każdą autorkę osobne. To duet, który wie, jak dawkować uczucia, kiedy podkręcić tempo, kiedy wzruszyć, a kiedy rozbawić czytelnika do łez. Za każdym razem ich sposób prowadzenia opowieści mnie olśniewa wyrazistością — błyskotliwością, okraszony zmysłowością i chemią, a jednocześnie za każdym razem poruszane sa tematy, które czynią ten romans o głębszym wyrazie. Ich wspólne pisarstwo urzeka naturalnością i swobodą — pulsuje intensywnością relacji, wciąga rytmem dialogów i celnymi obserwacjami.

W historii pt. „Dziewczynie na jedną noc” pobrzmiewa subtelna lekkość przeplatająca się z głębokimi emocjami, tworząc atmosferę pełną kontrastów, niedomówień, niezrozumiałych decyzji. Nie jest to zwykły romans, który kipiałby erotyzmem, a wręcz przeciwnie, poruszane są w niej ważne tematy związane z macierzyństwem, wychowaniem dzieci i odpowiedzialnością z swoje czyny. Devyn nie przypomina typowej bohaterki romansów — skrywa obawy przed bliskością, nosi w sobie lęki i niewypowiedziane zranienia. Owen, cierpliwy, czuły, opiekuńczy, zawsze gotowy do be interesowanej pomocy. Zamiast naciskać, oferuje przestrzeń, nie tracąc przy tym wytrwałości. Ich relacja rozwija się niespiesznie, oparta na rozmowach, nieporozumieniach, gestach i tych drobnych momentach, które z czasem nabierają znaczenia.

Trzecia część serii "Nie pasujemy do siebie" ma w sobie wszelkie atuty pasjonującego, energetycznego i żarliwego romansu, jednocześnie oferując wyrafinowaną opowieść o odkrywaniu siebie i relacyjnych wstrząsach. Zgodnie z tytułem serii, poznajemy kolejne dwa przeciwieństwa, których pozornie niewiele łączy. Ewolucja relacji Owena i Devyn to iskrząca kombinacja lekkości, humoru i głębokich przeżyć, ale też trudnych decyzji i pokonywania przeszkód.. 

Duet Ward & Keeland oferuje nie tylko namiętność, ale także humor, wzruszenia i momenty, które pozostają w sercu na długo. Przy okazji spotykamy też bohaterów z poprzednich części, którzy aktywnie uczestniczą w życiu Owena tworząc razem zgraną paczkę przyjaciół. Ich podejście, komentarze, zabawne riposty, wzajemne relacje nie raz mnie wzruszyły, ale i rozbawiły. Śmiałam się, wzruszałam, momentami czułam złość, by po chwili przytulić się do tych cichych, ciepłych zdań, które wywoływały zaskakujący przypływ empatii i zrozumienia. 

Książka "Dziewczyna na jedną noc" to jedna z tych historii, które rozgrzewają duszę, wciągają od pierwszych stron i pozostają w pamięci na długo. Opowiada o ludziach, którzy najpierw muszą zmierzyć się z własnymi słabościami, poukładać swoje sprawy, rozpoznać swoje uczucia, by w ogóle móc spotkać się naprawdę, bez masek, bez schematów. Zamiast utartych ścieżek, otrzymujemy historię pulsującą autentycznością, pełną odwagi, intymności i trudnej sztuki zaufania. Z każdą kolejną stroną wchodzimy w świat, w którym napięcie emocjonalne zderza się z lekkością dialogów i naturalnym wdziękiem narracji.  To historia o tym, że że niektóre noce nie kończą się wraz ze świtem. Czasami bywają początkiem czegoś więcej.

Recenzja tomu I "Zasady randkowania"

Recenzja tomu II "Nie randkuj z siostrą kumpla"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z grupą wydawniczą Helion 

i wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce wersji drukowanej i ebooka: 17.06.2025r.

Data premiery w wersji angielskiej: 12 listopada 2023 r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 140x208 mm

ISBN Książki drukowanej: 978-83-289-1870-2

ISBN Ebooka 978-83-289-1871-9

Rozmiar pliku Pdf: 2.2MB

Rozmiar pliku ePub: 3.4MB

Rozmiar pliku Mobi: 7.9MB

Tytuł oryginału: : The Rules of Dating My One-Night Stand

Tłumaczenie: Wojciech Białas

Wydawnictwo: EditioRed

Moja ocena: 6/6

[113/25] - 1826. - "Takie samo światło" - Tom II - kontynuacja historii pt.: "Test"

"Takie samo światło"

Seria: Test

Tom drugi

Samuel Milewski, Jolanta Holzer

„Bo nawet najsłabszy promyk światła może sprawić, że poczujemy.

 I nic już nie będzie mogło być takie samo.”

Od premiery pierwszego tomu pt. "Test" minęło już siedem lat, jednak dopiero niedawno poznałam jego bohaterów i charakterystyczny styl duetu Holzer–Milewski. W tym roku ukazała się kontynuacja tej historii pt.: „Takie samo światło” – dalszy ciąg opowieści o czwórce przyjaciół oraz ich różnych relacjach. 

Nie zdradzając zbyt wiele z fabuły, warto zaznaczyć, że pojawiają się tu dwie pary homoseksualne. Nie są to typowe układy, gdyż w każdym związku są  osoby, które wiedzą, czego pragną i z kim chcą być, natomiast ich obiekty uczuć dopiero poszukują własnej tożsamości i odkrywają swoje preferencje seksualne, choć odnajdują szczęście w obecnej  relacji. Ten wątek, jak i wiele innych, przeplata się z kolejnymi historiami i postaciami, trudno więc streścić wszystko w krótkiej recenzji. Główni bohaterowie – Dagmara, Ryfka, Szymon i Samuel zwany Kubą – znajdują się obecnie na zupełnie innym etapie życia i wzajemnych interakcjach międzyludzkich niż w pierwszym tomie.

Powieść pt.: „Test” była dla mnie trudna w odbiorze, natomiast „Takie samo światło” okazała się znacznie bardziej przystępna i angażująca emocjonalnie. Autorzy zachowali jednak ten sam sposób oznaczania narratorów symbolami, co w poprzedniej książce – pomysł oryginalny, choć moim zdaniem niezbyt czytelny. Gdyby przy grafikach znalazły się również imiona bohaterów, z pewnością ułatwiłoby to orientację w narracji. Na szczęście tym razem treść jest bardziej spójna, uporządkowana i fabularnie wyrazista.

Jak poprzednio, i tutaj obecne są dłuższe opisy i refleksyjne dialogi o filozoficznym zabarwieniu, lecz tym razem zostały one lepiej wkomponowane w przebieg wydarzeń. Autorzy przypominają również kluczowe momenty z „Testu”, co pomaga  lepiej się odnaleźć i wciągnąć w fabułę. Szczególną uwagę zwróciłam na gest autora, Samuela Milewskiego, który dwóm postaciom nadał własne imię i nazwisko – subtelny, lecz wyrazisty sposób na utożsamienie się z ich poglądami i wrażliwością.

"Takie samo światło" to przede wszystkim opowieść o ludziach, którzy ukrywają swoją prawdziwą twarz za wizerunkiem akceptowalnym społecznie. Lektura wymaga skupienia, gdyż bohaterowie prowadzą często intensywne wewnętrzne dialogi, przeżywają emocjonalne zawirowania, a mnogość przeplatających się wątków może niekiedy przytłaczać. Jednak właśnie w tej gęstości, wielowarstwowości i intelektualnej odwadze tkwi siła tej książki. 

Poza tym dzieje się dosyć sporo, pojawiają się nowe osoby, plączą się wydarzenia osadzone w teraźniejszości, ale też zabierające nas w przeszłość. Duet Holzer i Milewski niezwykle uważnie punktują współczesne tendencje, uprzedzenia i stereotypy. Pokazują, jak trudno jest być „innym” – mieć własne zasady, preferencje, światopogląd w świecie, w którym trudno o tolerancję w niektórych aspektach społecznych. Osoby różniące się od ogółu często czują się samotne, niezrozumiane, a ich potrzeba bliskości i bycia akceptowanym jest równie silna, jak każdego człowieka.

Przesłanie jest wyraźne i poruszające: współczesność bywa bezlitosna dla tych, którzy odbiegają od norm, zwłaszcza w społecznościach, w których dominuje konserwatywne myślenie i silny wpływ Kościoła. To się nie zmieniło od wielu lat, o czym świadczy jedna z historii sięgająca dalekiej przeszłości jednej z pojawiających się postaci drugoplanowych. Jej narracja jest także ujęta w osobnych epizodach, pisana kursywą w postaci pamiętnika. Autorzy nie boją się stawiać trudnych pytań, konfrontować utartych przekonań i otwierać przestrzeni do rozmowy. Pokazują, że gdy spotkają się dwie osoby, które są sobie przeznaczone, stają się dla siebie nawzajem światłem, takim, które rozświetla codzienność i daje to, co najważniejsze: poczucie bycia kochanym, akceptowanym i szczęśliwym.

Recenzja tomu I "Test"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 05.05.2025r.

Wymiary: 130x210mm

Okładka ze skrzydełkami

Ilość stron: 576

ISBN: 978-83-8373-648-8

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4/6

[111/25] - 1824. - „Test” - TOM I

„Test”

Tom pierwszy

Samuel Milewski, Jolanta Holzer

„Na początku był Chaos. 

Jak na Chaos przystało, był ciemny i gęsty.”

Niektóre książki otwierają się przed czytelnikiem od razu – pozwalają się pochłonąć, wciągają swoją historią i emocjami. Są jednak i takie, które wymagają cierpliwości, skupienia oraz gotowości do mozolnego odkrywania sensu. Powieść pt.: „Test” zdecydowanie należy do tej drugiej kategorii. Z opisu spodziewałam się poruszającej, realistycznej opowieści o młodych ludziach zmagających się z trudnościami, ale podanej w bardziej przystępnej formie.

Poznajemy czwórkę przyjaciół: Dagmarę, Samuela nazywanego Kubą, Szymona i Ryfkę. Każdy z nich ma swoje dylematy, o których opowiada nam w osobnych sekwencjach narracyjnych. Ich wynurzenia są pełne szczerości na swój temat, rozważań o życiu, jego sensie, dotychczasowych przeżyciach i ludziach, którzy ich otaczają.

Już od pierwszych stron trudno mi było zanurzyć się w fabule i połączyć ze sobą te fragmentaryczne sceny. Narracja została podzielona pomiędzy kilka osób, ale zamiast imion otrzymałam jedynie symbole – graficzne znaki mające obrazować ich zainteresowania lub problemy. Nie ma ich imion, nie ma wyraźnych przejść, więc treść, mimo że jest poprawna i płynna, to jednak mało czytelna, więc trudno było mi się zorientować, kto mówi, kiedy i o czym. To wyjaśnia się później, ale zabrakło mi tego elementu od razu.

Poza tym poszczególne scenki są jakby oderwane od siebie i właściwie trzeba by je czytać według znaków. W wypowiedziach nie padają imiona narratorów, więc dopiero z czasem rozgryzłam, kto pod jakim symbolem się skrywa. Moja rada: dobrze sobie to wynotować na kartce, by się nie pogubić.

Doceniam odwagę twórców i ich ambicję stworzenia czegoś nieszablonowego. Bez wątpienia mają talent, a sama książka ma wymiar bardziej poetycki czy filozoficzny niż fabularny. Miałam poczucie, że autorzy mieli ambitny zamysł i chcieli stworzyć coś nowatorskiego, innego i to im się udało. Ich styl jest wyjątkowy, a pomysł na literacki eksperyment odważny. To jak oglądanie spektaklu zza kurtyny – niby wszystko się dzieje tuż obok, ale emocje jakoś nie docierają i trudne są do zdefiniowania. Zamiast więzi z bohaterami czułam jedynie narastające zmęczenie formą, która ciągle odciągała moją uwagę od treści. Byłam bardziej skupiona na odszyfrowywaniu, niż na przeżywaniu – analizując, interpretując, próbując zbudować z rozsypanych puzzli spójną całość. Z mojej perspektywy ten literacki eksperyment pozostawił więcej frustracji niż zachwytu.

Czy zatem było warto przeczytać „Test”? To zależy, czego się oczekuje od książki, którą chcemy poznać. Trudno powiedzieć jednoznacznie. Na pewno nie była to lektura łatwa ani lekka. Wymagała ode mnie znacznie więcej uwagi, niż się spodziewałam, a satysfakcja z jej ukończenia przyszła dopiero wtedy, gdy udało mi się jako tako rozgryźć konstrukcję i powiązania między bohaterami. Uważam, że historia zawarta w tej powieści zawiera ogromny potencjał, ale on gdzieś ginie w sposobie opowiadania o tym, co dzieje się u poszczególnych osób. Są to młodzi ludzie zmagający się z różnymi traumami, dylematami, wątpliwościami, ale też z różnymi reakcjami otoczenia. Oddają one polskie realia, w których niektóre z postaw są nieakceptowane, spychane na margines przez środowisko. Poruszany jest szeroki aspekt zagadnień współczesnego świata związanego dorastaniem, określaniem swojej tożsamości, dążeniem do poczucia szczęście i szukaniem miłości, ale też alkoholizmem, utratą dziecka, homoseksualizmem i akceptacją inności. Jest to zatem wartościowa lektura, ale podana w zbyt zagmatwanej formie.

Nie znalazłam innych powieści pani Jolanty Holzer i Samuela Milewskiego wcześniejszych, więc wnioskuję, że to ich wspólny debiut. Powieść ma charakter bardziej poetycki, liryczny, filozoficzny niż beletrystyczny. Trzeba zatem przygotować się na lekturę, przy której czas płynie wolniej i wymagana jest uważność, bo łatwo można pogubić się w jej wielowątkowości i mnogości słów i wydarzeń.

Recenzja tomu II "Takie samo światło"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 27.04. 2018

Wymiary: 130x210mm

Okładka ze skrzydełkami

Ilość stron: 432

ISBN: 978-83-8083-893-2

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 3/6

[52/25] -1765. - "On" - Tom I

"On"

Tom pierwszy

Elle Kennedy, Sarina Bowen

„więzy krwi nie mają żadnego znaczenia. 

Trzeba otaczać się ludźmi, którzy cię kochają, 

i to oni stają się twoją rodziną.”

Nazwisko Elle Kennedy działa na mnie jak magnes, gdy widzę jakąś jej książkę. Zawsze, jak tylko mam możliwość, biorę w ciemno każdą powieść, która wyszła spod pióra tej pisarki, odkąd poznałam serię „Off-Campus” i „Avalon Bay”. I jak dotąd, nigdy się nie zawiodłam, więc widząc książkę o krótkim tytule „On”, bez wahania po nią sięgnęłam. Jednak ta powieść nie jest jej samodzielnym dziełem, bo została napisana wraz z panią Sariną Bowen znaną ze zmysłowych, nietypowych, wzbudzających niepokój historii. Byłam zatem ciekawa efektów połączeń dwóch pisarskich talentów.

„On” to pierwsza część trylogii, w której poznajemy Jamie’go Canninga i Ryan’a Wesley’a, którzy kiedyś byli najlepszymi kumplami. Cztery lata temu na obozie hokejowym doszło między nimi do zdarzenia, po którym ich przyjaźń nagle się skończyła. Jamie do dziś nie wie, dlaczego tak się stało. Mieli wówczas po osiemnaście lat, mnóstwo pomysłów, często zwariowanych i żaden z nich nie przypuszczał, że ich relacja tak nagle się skończy. Dosyć szybko dowiadujemy się, dlaczego tak się stało, gdyż narracja jest naprzemienna, więc poznajemy wersję wydarzeń z dwóch perspektyw. To pozwala nam nie tylko lepiej zrozumieć emocje i motywacje bohaterów, ale również skutecznie buduje napięcie, ukazując zderzenie ich odmiennych punktów widzenia w istotnych momentach historii.

Dawni przyjaciele spotykają się ponownie podczas rozgrywek hokejowych, grając w przeciwnych drużynach. Wes dostrzega w tym zbiegu okoliczności szansę na wyjaśnienie wydarzeń sprzed kilku lat oraz na przeproszenie Jamiego. Decyduje się zrobić to w zabawny sposób, nawiązując do dawnych zwyczajów, które kiedyś ich łączyły. Ich drogi krzyżują się ponownie na obozie hokejowym w Lake Placid. Tam zaczynają odkrywać siebie na nowo, wyjaśniają nurtujące ich pytania i stopniowo odsłaniają uczucia, których wcześniej u siebie nie dostrzegali.

Oryginalna wersja tej książki otrzymała nagrodę RITA przyznaną przez Romance Writers of America za najlepszy współczesny romans, oraz nominację do nagrody Goodreads Choice Award za romans w 2015 roku. Nic dziwnego, gdyż została ona bardzo dobrze napisana, wypełniona wieloma emocjami, nietypowym rozwojem wydarzeń i zwrotami akcji. W anglojęzycznym wydaniu ukazały się już kolejne części, zatytułowane „Us” i „Epic.”

Duet pisarski Bowen-Kennedy sprawdził się idealnie. Styl autorek angażuje od pierwszych stron, wciągając w kolejne wydarzenia, które następują po sobie płynnie i dynamicznie. Panie opowiadają o trudnych i kontrowersyjnych zagadnieniach w lekki sposób, zabarwiony zmysłowością, namiętnością, humorem i nieoczywistym poprowadzeniem kolejnych epizodów. Jednym z głównych wątków jest seksualność człowieka, a w tym przypadku homoseksualność, która stanowi przewodni temat powieści. Poruszają też kwestię akceptacji takiej odmienności przez środowisko, rodzinę, ale przede wszystkim przez samego siebie.

Współpraca obu autorek zaowocowała ujmującą, niezwykle erotyczną historią o poszukiwaniu własnej tożsamości i odkrywaniu swoich pragnień – nie tylko w sferze marzeń, ale także w relacjach międzyludzkich. Opisują niezwykle barwnie i żywiołowo stany emocjonalne bohaterów, pokazując ich walkę z samym sobą, ale też świetnie obrazują szczególną więź, która z przyjacielskiej przemienia się w głębsze uczucie.

Historia w piękny i delikatny sposób opisuje ewolucję relacji między bohaterami, która podąża od niepewności i obaw, po akceptację i odkrycie prawdziwych uczuć. Jest to zatem opowieść o odwadze podążania wspólną drogą, wyrażanie swojej prawdziwej natury i cieszenia się z bycia ze sobą, mimo, że nie zawsze ich związek jest akceptowany.

Powieść „On” to historia, która pod kątem gatunku literackiego, reprezentuje współczesne romanse wpisujące się w nurt romansów LGBT, które poruszają dylematy ludzi próbujących odnaleźć się w swoim środowisku i rozpoznać, kim naprawdę są. I tak jak bywa w życiu, jedni akceptują inność drugiego człowieka, a inni mają z tym problem.

Sposób opisywania stanów emocjonalnych i mentalnych bohaterów nie pozostawia obojętnym na wydarzenia. Pisarki wspaniale łączą w wyważony i harmonijny sposób łączą humor, zmysłowość i głębię emocji. Potrafią pisać o nieszablonowych uczuciach bez zahamowań i pruderii, wykazując się w tym temacie subtelnością i umiejętnością sugestywnego przekazywania emocji. Pokazują, że miłość jest czymś, co wymyka się definicjom i klasyfikacjom. Nie liczy się nic, poza tym, co łączy dwoje ludzi.

Historia Jamiego i Wesleya to nie tylko opowieść o odkrywaniu tożsamości, ale także o odwadze bycia sobą w obliczu społecznych oczekiwań i własnych obaw. To relacja, pełna pasji i wzajemnego szacunku, ukazuje, jak głęboka więź potrafi zmienić życie człowieka i nadać mu nowy sens. Ich historia angażuje emocjonalnie, przekracza utarte granice i schematy, skłaniając przy tym do refleksji nad tożsamością z którą się definiujemy i miłością, która nie zna granic. To czyni z powieści „On” nie tylko lekką lekturę, ale też opowieść, która zostaje w umysłach na dłużej. Ja z chęcią sięgnę po drugi tom, jak tylko ukaże się on w polskiej wersji.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Zysk i S-ka

Data premiery polskiej: 25.02.2025r.
Premiera angielska: 30 kwietnia 2015r
Premiera angielska w tej edycji: 30 listopada 2021r.
Ilość stron: 352
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Wymiary: 140x205mm
Tytuł oryginalny: Him
Tłumacz: Ewa Helińska
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Moja ocena: 6/6

[35/25] -1748. -"Nie pasujemy do siebie" -Tom II: "Nie randkuj z siostrą kumpla"

"Nie randkuj z siostrą kumpla"

Seria: Nie pasujemy do siebie

Tom drugi

Vi Keeland, Penelope Ward

„O prawdziwej miłości można mówić, kiedy uczucie dwojga ludzi nie gaśnie nawet wtedy, gdy coś ich rozdzieli.”

W tomie pierwszym serii „Nie pasujemy do siebie” poznaliśmy dwie skrajne osobowości: Colby’ego Lennona i Billie Holland, a tytuł serii wskazuje, że będą to historie par, które teoretycznie nie łączy nic. Są jak ogień i woda. Ten wątek jest obecny także w drugiej odsłonie serii pt.: "Nie randkuj z siostrą kumpla", w której autorki ponownie udowadniają, że przeciwieństwa się przyciągają.

Colby, Owen, Holden i Brayden razem zajmują się wynajmowaniem apartamentów w kamienicy, którą otrzymali po śmierci swego kumpla Ryana Ellisona. Wszyscy znają się od dziecka i zawsze razem trzymali się ze sobą, rozrabiali, wspierali się wzajemnie i wiedzieli o sobie wszystko. Wiedzą zatem o jednej zasadzie: nie wolno żadnemu z nich związać się z Laney Ellison, ukochaną siostrzyczką zmarłego Ryana, a szczególnie z Holdenem Catalano. On znamy jest z tego, że jako „Złota Rączka” umie naprawić niemal wszystko, dlatego w kamienicy zajmuje się wszelkimi naprawami. Każdy też wie, że nie jest on odpowiednim kandydatem do trwałych związków. Swoim trybem życia i zachowaniem nie raz to udowodnił, a jako perkusista w rockowym zespole, wciąż ma wiele okazji do tego, by umacniać niepochlebne opinie na swój temat, zwłaszcza jeżeli dotyczą one kobiet i alkoholu. Wiadomym jest, że nie straci on żadnej okazji, by z tego skorzystać. Nie wszyscy jednak wiedzą, że w jego sercu od dawna jest tylko jedna dziewczyna. Jest nią Laney Ellison zwana Lalą, która zawsze mu się podobała. Niestety, zawsze była dla niego nietykalna. Teraz, w dorosłym życiu, los ich ponownie łączy, ale na drodze jest kolejna przeszkoda: Lala jest zaręczona z Warrenem, z którym wkrótce ma wziąć ślub.

Jak ja uwielbiam takie historie! Pełne wrzenia, emocji, namiętności, a to wszystko opisane tak, że trudno oderwać się od czytania i wciąż mamy niedosyt w poznawaniu kolejnych rozdziałów.  

Pisarski duet Keeland – Ward to kobieca para, która świetnie uzupełnia się pod względem pisarskim. Ich sposób prowadzenia fabuły jest spójny, płynny i ekspresyjny. Dzięki właściwie użytym słowom doskonale oddają każde napięcie, chemię między bohaterami i dynamikę. Można wyraźnie się zintegrować z tym, co każda osoba czuje, myśli i przeżywa. Rewelacyjnie są tutaj oddane wewnętrzne dylematy wszystkich postaci, ale też wspaniale pokazana męska przyjaźń między Holdenem, Colbym, Owenem i Braydenem. Ich poczucie humoru, wzajemne porady, wsparcie i dyskusje nie raz wywoływały u mnie uśmiech. Ta ich więź była już widoczna w I tomie, ale teraz jeszcze bardziej mnie ujęła i rozbawiła. 

Dodatkowej barwy dodają dialogi podszyte humorem, naturalnością i przemyśleniami.  To wszystko sprawia, że książkę czyta się z ogromną przyjemnością i zaangażowaniem. Nie brakuje w tego rodzaju opowieściach erotyki, która nie przytłacza fabuły, jednak jest wyczuwalna w pragnieniach bohaterów, tego, jak na siebie reagują i wzajemnie się postrzegają. Oczywiście typowe opisy łóżkowych zabaw także wypełniają strony powieści, ale nie ma ich za dużo, lecz raczej są w sam raz. 

Przede wszystkim liczy się tutaj historia Holdena i Leny, którzy odkrywają swoje prawdziwe uczucia. Przed nimi piętrzą się problemy, pojawiają się przeszkody będące sprawdzianem dla ich relacji, by mogli przekonać się, czy są dla siebie odpowiednimi osobami. Za Holdenem ciągnie się zła sława z przeszłości, więc każdy przestrzega Lalę przed nim. Jednak siłą przyciągania i intensywne drgania serca są silniejsze, więc przed dziewczyną pojawiają się ważne decyzje życiowe związane zarówno z pracą, ale też z wyborem partnera na całe życie.

Spędziłam przy kontynuacji serii „Nie pasujemy do siebie” urocze godziny pełne emocjonujących zwrotów zdarzeń i intrygujących splotów sytuacyjnych.  Niektóre z nich można było przewidzieć, ale mimo to, razem wszystkie elementy składają się na wciągającą, pełną żaru, energii, charyzmy i romantyzmu opowieść o miłości, która musi o siebie zawalczyć, by udowodnić, że warto ją wpuścić do swego życia.  Historia Lali i Holdena pokazuje, że gdy dwoje ludzi chcące być ze sobą, to nic nie jest w stanie im w tym przeszkodzić i zrobią wszystko, by być razem. 

Recenzja tomu I "Zasady randkowania"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z grupą wydawniczą Helion 

i wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 07.01.2025r.

Data premiery w wersji angielskiej: 22.04.2023 r.

Ilość stron: 400

Wymiary: 140x208 mm

ISBN Książki drukowanej: 978-83-289-0638-9

ISBN Ebooka 978-83-289-0639-6

Tytuł oryginału: The Rules of Dating My Best Friend's Sister (The Law of Opposites Attract #2)

Tłumaczenie: Wojciech Białas

Wydawnictwo: EditioRed

Moja ocena: 6/6

[181./24]. 1696. - "Kalendarz adwentowy" - Tom I

"Kalendarz adwentowy"

Tom pierwszy

Jolanta Kosowska, Marta Jednachowska

„Już niedługo święta, a święta, to czas cudów.

Niech otuli Cię magia zbliżających się świat.”

Czas świąt to czas radości, szczęścia, poczucia jedności i niezapomnianych, magicznych chwil, jakie dają nam rodzinne spotkania przy wigilijnym stole. Ten szczególny czas jest chyba najbardziej wyjątkowy i niesamowity w ciągu całego roku. Jest jego pięknym zwieńczeniem, skłaniającym do refleksji i dostrzeżeniu tego, co dla nas ważne. Każdy ma marzenia i chciałby, żeby się spełniły. Jednak nie każdemu jest to dane, bo różnie układają się ludzkie losy. Smutne jest to, że są osoby, które nigdy nie zaznały domowego ciepła i spokoju, a tak jest w przypadku małych bohaterów książki pt.: „Kalendarz Adwentowy”.

Monika, Grażyna, Klaudia i Sabina opiekują się dwunastką wychowanków Domu Dziecka mieszczącego się we Wrocławiu przy ulicy Zimowej.

Monika – opiekunka, którą lubią wszystkie dzieci. Pod jej nadzorem są Szymon (12 lat), który uwielbia piłkę nożną, Telemach (10 lat) z niesamowitym umysłem, wręcz genialnym, ale wraz tym rozwojem nie idzie w parze jego rozwój emocjonalny. Chłopiec jestbezduszny, zarozumiały, wszystkich uważa za głupszych od siebie i nimi pogardza. Trzecią wychowanką Moniki jest Marcelinka (7 lat), która kocha konie.

Klaudia – rudowłosa opiekunka, która ma pod swoją pieczą: niezwykle empatycznego i mądrego, jak na swój wiek Maurycego (8 lat), Zosię (12 lat), która kocha zwierzęta. Jej pasją jest zbieranie figurek zwierząt, które ukrywa przed swoją współlokatorką Jagodą (14 lat), która także podlega Klaudii i uwielbia jeździć na łyżwach.

Sabina – najmłodsza opiekunka, która zajmuje się Oliwią (10 lat), ogromnie wrażliwą dziewczynką, Karolem (13 lat) o niesamowitym muzycznym talencie i Natalią (14 lat) z niezwykłymi umiejętnościami malarskimi.

Grażyna to najstarsza opiekunka tego Domu Dziecka, która od nowego roku ma przejść na emeryturę. Jest surowa dla swoich podopiecznych, rygorystyczna, wymagająca, często ich strofuje, nie potrafi okazywać cieplejszych uczuć i rzadko się uśmiecha, więc nie jest przez wychowanków lubiana. Pod jej opieką jest najstarsza wychowanka ośrodka: Maria, która w wieku 21 lat nie ma zamiaru opuścić bezpiecznego dla siebie miejsca. Justyna, która niedługo skończy osiemnaście lat i już nie może się doczekać, gdy zacznie żyć po swojemu, oraz Olga (13 lat), która pragnie być kochana.

Poza tymi postaciami w życiu wychowanków Domów Dziecka są jeszcze: Pan Andrzej, który wykonuje różne prace, czyli jest tzw. „złotą rączką” i ma ogromne serce do dzieci. Jest też pan Marek, dzięki któremu Karol może rozwijać swój muzyczny talent i pani Karaś ucząca Natalię sztuki malarskiej.

Nad wszystkim czuwa pani dyrektor Marzena.

Gdy zaczynamy poznawać tę historię, jest 29 listopada, a więc pozostał niecały miesiąc do świąt Bożego Narodzenia. Monika i Grażyna mają właśnie dyżur, który za chwilę się skończy, jak tylko przyjdzie na zmianę nocną Klaudia. Klaudia przynosi ze sobą 12 Adwentowych Kalendarzy, po jednym dla każdego wychowanka Domu Dziecka. W każdym okienku jest jedna czekoladka, którą można zjeść w dniu, wyznaczonym na kalendarzu. Klaudia chce, by dzieci otrzymały kalendarze 1 grudnia i celebrowały czas oczekiwania aż do 24 grudnia, czyli przez cały Adwent.

I tak zaczyna się czas cudów, bo w kolejnych dniach każdy z wychowanków otrzymuje coś, o czym marzył. Do prezentów dołączona jest zawsze karteczka z ważnym przesłaniem dla każdego dziecka, dające nadzieję, otulające ciepłem, miłością, napełniające serce otuchą i zwracające uwagę na ważne aspekty życia.

Pani Jolanta Kosowska już nie raz skradła moje serce swoimi opowieściami, a razem ze swoją córką, panią Martą Jednachowską cudownie się wzajemnie uzupełniają. Miałam okazję to poczuć przy okazji książki „Spotkamy się we śnie", która pozostawiła po sobie niezapomniane wrażenie. Teraz ich drugie wspólne dzieło także z pewnością zapadnie mi w pamięć na długo. Razem tworzą świetny pisarski duet, wyróżniający się lekkim, przystępnym stylem, bez zbędnych opisów, z ciekawą historią i pięknymi przesłaniami. Wymyśliły oryginalną historię, którą czyta się doskonale z różnymi emocjami. Stworzyły niezwykłą galerię postaci, spośród których trudno wyróżnić jedną główną. Zwracają uwagę na wiele ważnych aspektów, w tym na podejście ludzi spoza Domów Dziecka, którzy uważają dzieci z takich ośrodków za gorsze od tych dzieci, które mają tzw. normalne domy. Świetny styl, wciągający, z wieloma ciekawymi postaciami, zarówno dorosłymi, jak nastoletni i dziećmi. 

Pobrzmiewa w tej historii nie jedna smutna nutka, wzruszająca serce, wywołująca emocje. Wskazują przy tym na sytuację materialną tego rodzaju placówek, na ich słabe dofinansowanie, by dzieci, których życie nie potoczyło się szczęśliwie, mogły mieć takie same możliwości, jak dzieci z tzw. pełnych rodzin.

„Kalendarz adwentowy” doskonale wpisuje się w świąteczny klimat, a jednocześnie zwraca uwagę na ważne sprawy. To książka ze wspaniałym, oryginalnym pomysłem bazującym na tradycji związanej z odsłanianiem okienek kalendarza adwentowego, których pełno teraz na sklepowych półkach. To wzruszająca historia, która wprowadza nas w świąteczny czas pokazując, co jest w życiu ważne. Autorki podkreślają, że bogactwo, to nie tylko sprawy materialne, ale przede wszystkim to, jaką bogatą mamy duszę i serce, które obdarza innych miłością. Zwracają uwagę na marzenia, które nadają sens naszemu życiu, bez względu na wiek. Ważne, by nigdy z nich nie rezygnować, by za nimi podążać, rozwijać swoje zdolności, kochać siebie, cieszyć się z małych chwil szczęścia, z każdego dnia i doceniać osoby, które mamy wokół siebie.

Panie Jolanta i Marta nakreśliły niesamowite portrety dzieci, które mają za sobą trudne przejścia, ale też mają swoje marzenia, lecz brakuje im nadziei na ich spełnienie. Wydarzenia w ciągu 24 dni Adwentu pokazują i magia świąt sprawiają, że wszystko jest możliwe. To także pokazuje, że nie należy oceniać nikogo z góry tylko okazać mu serce, bo tylko miłość, ale rozumiana w szerszym aspekcie, ma siłę uzdrawiania naszego życia. To ujmująca i bardzo klimatyczna historia ze wspaniałym, a nawet wzruszającym zakończeniem, wieloma mądrymi przesłaniami, a przede wszystkim z magiczną,, tajemniczą atmosferą..

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: Pierwsze
Data premiery: 08.11.2024 r.
Ilość stron: 264
Wymiary: 130x210 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8373-444-6
Wydawca: Novae Res
Moja ocena: 6/6

[161./24] 1676. - "Nie pasujemy do siebie" Tom I - "Zasady randkowania"

"Zasady randkowania"

Seria: Nie pasujemy do siebie

Tom pierwszy

Vi Keeland, Penelope Ward

„Przeciwieństwa pasują do siebie tak cholernie dobrze, 

jakby zostały dla siebie stworzone, niczym słońce i księżyc.”

Od dawna wiadomo, że przeciwieństwa się przyciągają, nawet jeżeli nie jest wiadome to  tym, którzy pozornie są sobie obojętni. Ale to tylko pozory, bo prędzej lub później siła przyciągania daje o sobie znać. Kwestia jest tylko taka, czy osoby reprezentujące taką energię, pozwolą sobie na działanie uczucia, jakim emanują ich serca, tak jak to ma miejsce w przypadku bohaterów książki „Zasady randkowania”, która rozpoczyna serię pt.: „Nie pasujemy do siebie”. Billie Holland i Colby Lennon różnią się właściwie wszystkim, zarówno pod kątem życiowych doświadczeń, statusu społecznego i finansowego, jak i układania sobie życia uczuciowego.

Billie właśnie odkryła zdradę swego chłopaka, a wkrótce potem realizuje na  nim swój plan zemsty. W kulminacyjnym jego momencie, wchodzi nowy klient, a ona nie ma pojęcia, że jest to Colby Lennon, właściciel budynku, w którym znajduje się jej salon tatuażu. Wkrótce poznają się lepiej, ale Billie jest przekonana, że on nie jest dla niej odpowiednim partnerem. Nie potrafi bowiem ponownie zaufać jakiemukolwiek mężczyźnie, a do tego nie jest pewna, czy byłaby w stanie udźwignąć odpowiedzialność za wychowywanie  trzyletniej córeczki Colby"ego.

Gdy widzę na okładce książki nazwisko pani Vi Keeland, zawsze wiem, że będzie to dobra opowieść, a napisana w duecie z Penelope Ward tym bardziej jest gwarancją dobrze spędzonego czasu z książką. Miałam już możliwość poznać wspólne dzieło tych pań kilka miesięcy temu, dzięki tytułowi „Well player", więc wiem, że ich styl jest dokładnie taki, jaki lubię: lekki, delikatnie pikantny, emocjonalny, z ciekawymi osobowościami, błyskotliwymi dialogami, zabawnymi słownymi potyczkami i fabułą, którą się po prostu pochłania.

"Nie pasujemy do siebie" to świetny początek serii „Zasady randkowania” i nie mam do niego żadnych zastrzeżeń. Od pierwszej strony jesteśmy wrzuceni w akcję, która wprawdzie ma zmienne tempo, ale sprawia, że trudno jest odłożyć książkę. Od pierwszej chwili polubiłam Colby’ego, który doskonale daje sobie radę, jako samotny ojciec. W przeszłości postawiony został  przed niespodziewanym faktem, wykazał się odpowiedzialnością, troską i dojrzałością. 

Przez dłuższy czas nie planował stałych związków, ale gdy spotkał Billie, od razu dojrzał w niej kobietę, która mogłaby spełnić jego wyobrażenie życiowej partnerce.  Jednak nie wziął pod uwagę, że ona nie od razu była w stanie wejść w nowy układ. Jego starania o to, by spędzać z nią jak najwięcej czasu były urocze i bardzo pomysłowe, ale w pewnym momencie miał dość, bo ona wciąż dystansowała się od niego, wbrew temu, co mówiło jej serce. Obserwowanie rozwoju ich relacji, próby przełamywania oporu Billie, jej dylematy, wątpliwości i stopniowe przekonywanie się do Colby,ego stanowią główną oś i motyw fabuły. Wokół nich też dzieje się bardzo dużo, pojawiają się problemy, odzywa się przeszłość, która brutalnie wkracza w ich związek w momencie, gdy wydaje się, że najgorsze mają za sobą.

„Zasady randkowania” to świetna opowieść o miłości, która zostaje wystawiona na ciężką próbę, ale też o przyjaźni i błędach przeszłości. Poza tym pojawiają się w niej świetne postacie główne, ale też drugoplanowe. Przyjaciele i jednocześnie współwłaściciele nieruchomości: Owen, Brayden, Holden, ale też pracownik Deen, czy pewien amant okazali się wspaniałymi kumplami, zawsze gotowi do pomocy, wsparcia słownego, ale też czynnego. Ogromnie się cieszę, że przyjaciele Colby’ego będą bohaterami kolejnych części serii „Zasady randkowania”, bo reprezentują fantastyczne osobowości i wartości, więc chętnie poznam ich historię.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z grupą wydawniczą Helion

 i wydawnictwem: Editio Red

Wydanie: I
Data premiery w Polsce: 10.10.2024r.
Data wydania ebooka: 08.10.2024r.
Data premiery w wersji angielskiej: 10.09.2024r.
Ilość stron: 380
Wymiary: 140x208 mm
Rozmiar pliku Pdf: 3.6MB
Rozmiar pliku ePub: 3.5MB
Rozmiar pliku Mobi: 8.1MB
ISBN Książki drukowanej: 978-83-289-0231-2
ISBN Ebooka: 978-83-289-0232-9
Tytuł oryginału: The Rules of Dating
Tłumaczenie: Wojciech Białas
Wydawnictwo: EditioRed
Moja ocena: 6/6

1485. - "Spotkamy się we śnie"

"Spotkamy się we śnie"

Jolanta Kosowska, Marta Jednachowska

Wydanie: I

Data wydania: 20.10.2023 r.

Ilość stron: 398

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8313-731-5

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 6/6

„To my decydujemy o tym, co dla nas jest iluzją, a co prawdą.”

Sen jest ważnym elementem naszego życia, gdyż między innymi to od niego zależy nasze zdrowie. Ważnym jego elementem są marzenia senne, których najczęściej nie pamiętamy po obudzeniu. Zasypiając nie wiemy, w jakiej rzeczywistości znajdziemy się za chwilę, ale bywa też tak, jak u bohaterki książki „Spotkamy się we śnie”, że jawa miesza się ze snem, w którym też nie brakuje zmartwień, ale wszystko wydaje się łatwiejsze.

Oliwia Lotka jest popularną pisarką romansów. Na jej spotkania autorskie przychodzi zawsze wiele fanów jej twórczości. Niestety jej życie prywatne coraz bardziej chyli się ku upadkowi. Nie ma wsparcia u swego partnera Czarka, ani nie może liczyć na zrozumienie ze strony matki. Oboje uważają, że zawód pisarki nie jest tym, który warto wykonywać, gdyż nie gwarantuje odpowiednich dochodów finansowych. Z Czarkiem tworzą związek od ośmiu lat, ale już dawno proza życia wkradła się między nich i coraz bardziej oddalają się od siebie. 

Dla Oliwii zawsze sny były ważnym elementem życia. Stara się je zapamiętywać i analizować. To wyrobiło u niej umiejętność świadomego śnienia, co pozwala jej odpocząć od przyziemnych, codziennych spraw. W jednym z kolejnych snów poznaje tajemniczego mężczyznę, który wybawia ją z opresji. Ma na imię Miron i początkowo jest do niej nastawiony niezbyt sympatycznie. Jednak z czasem, w kolejnych snach poznają się bliżej, a ona orientuje się, że Miron jest dla niej kimś więcej, niż tylko postacią ze snu.

Po raz pierwszy spotkałam się romansem, w którym dużą rolę odgrywa tzw. OOBE, czyli świadome śnienie. Jest to z pewnością coś nowego, świeżego i odbiegającego od standardowej formy romansu. To wyróżnia tę powieść od dotychczasowych książek pani Jolanty Kosowskiej, nie tylko ze względu na temat, ale też dlatego, że napisała ją razem ze swoją córką, Martą Jednachowską. Obie panie świetnie się uzupełniają, wiec trudno jest rozróżnić, którą część pisała mama, a którą córka. Styl bardzo mi odpowiadał. Jest płynny, lekki, treściwy, barwny, delikatny, ale też emocjonalny, bez nadmiernie długich opisów, z wartką akcją naznaczoną przemyśleniami bohaterki.

Bardzo podobało mi się zestawienie dwóch przestrzeni czasowych: realizmu z oniryzmem. Mieszanie się rzeczywistości ze snem nadaje powieści charakteru fantasy i pokazuje, że w życiu dzieją się czasami rzeczy, które wychodzą poza naszą percepcję postrzegania. Doskonałym pomysłem było wyszczególnienie treści snów kursywą, więc można łatwo odróżnić, co dzieje się w realnym świecie, a co w marzeniach sennych.

Osobiście lubię, gdy w historię wplecione są wątki z zakresu ezoteryki, czy mistyki, gdyż dodają one nieco magii do pozornie zwyczajnej historii o perypetiach głównej bohaterki. Poza tym dowiadujemy się, co nieco o świadomym śnieniu. To interesujący sposób na ukazanie pragnień i marzeń Oliwii. Ukazane też zostało sceptyczne podejście ludzi do tego rodzaju doświadczeń, a wiadomo, że świadome śnienie, czyli inaczej OOBE jest możliwe.

Drugi element, który przykuwa uwagę, to proces powstawania powieści i kariera pisarska. Autorki uświadamiają, że napisane powieści to dopiero początek drogi, zwłaszcza dla początkujących pisarzy. Odsłaniają kulisy rynku wydawniczego i problemy, z jakimi mierzą się autorzy książek.

Bardzo też podobał mi się wątek związany ze zwierzętami, gdyż przyjaciółka Oliwii, Magda jest weterynarzem i prowadzi hodowlę seterów irlandzkich. Jest, zatem też poruszana kwestia pomocy naszym czworonogom i troski o ich dobro, co była wzruszające i przejmujące. 

Autorki zabierają nas przy okazji do różnych zakątków świata w jednej powieści. Odwiedzamy m.in. Wenecję, afrykańską sawannę, Prowansję i Chorwację, ale też bardzo plastycznie opisane są widoki i stworzenia ze snów. 

Trudno mi jest określić jednoznacznie, do jakiego gatunku można zaliczyć powieść tego rodzinnego duetu. Są w niej elementy obyczajowe, romansu, ale też fantasy i mistyczne. Taka mieszanka daje niesamowite, momentami niemal eteryczne doznania, nakreślone tajemniczością, bajkowością, niezwykłością zdarzeń, więc przez fabułę niemal się płynie, mimo że wyłaniają się też w niej trudne tematy.

Poruszane są zagadnienia związane z relacjami w związku, ale też z rodziną i przyjaciółmi, podążaniem za marzeniami i miłością. Rozwój fabuły jest zaskakujący, więc czytałam tę powieść z zainteresowaniem. To zasługa świetnego stylu, oryginalnego pomysłu na fabułę, ciekawych postaci i nieoczywisty rozwój sytuacji. Wszystkie wątki zostały doprowadzone do końca i wyjaśnione. Bardzo podobało mi się zakończenie, które zaskoczyło mnie pozytywnie i pozostawiło z miłym odczuciem. To wspaniale napisana historia, która zabiera nas w odmęty ludzkiego umysłu, który potrafi oderwać się - dosłownie - od przyziemnych  spraw. Autorki pokazują, że wszystko jest możliwe, jeżeli tego naprawdę chcemy i dążymy do realizacji. 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Novae Res

1377. - "Siódmy koci żywot"

"Siódmy koci żywot"

czyli

O Kocia Macierz, 

ale krymi-miau!

Beata i Eugeniusz Dębscy

Wydanie: I

Data premiery: 26.04.2023r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 9788326841736

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 6/6

„ludzkość by zwariowała, dowiedziawszy się, że my myślimy”

Powieści kryminalne to gatunek, po który sięga duża część czytelników przyzwyczajonych  do określonych schematów, według których toczy się fabuła, losy bohaterów i śledztwo.  I już myślimy, że nic nowego nie pojawi się w tym rodzaju literatury, aż tu nagle, pewnego dnia pojawia się „Siódmy koci żywot”, który wprowadza do kryminalnych historii zupełnie nową jakość i świeżość. Autorzy nadali, bowiem stworzonej przez siebie kryminalnej opowieści nieco lżejszego klimatu, a to za sprawą pewnej sprytnej „postaci”, która dołożyła swój pazur do trudnego śledztwa. 

Sheila siedzi sobie na balkonie, gdy nagle przez szybę widzi jak jej pan, Jovan Dragosavljević pada martwy ugodzony nożem w swoim wrocławskim mieszkaniu.. Morderca zabiera laptopa i wychodzi, a Sheila nie rozumie, co się stało, czemu Jovan się nie rusza, leży  "skotowany" i dociera do niej, że ona zachowała się jak "ostatnia ogoniasta dupa", bo nie zrobiła nic, by zobaczyć twarz zabójcy. 

Sheila z pewnością mogłaby wszcząć alarm i potem opowiedzieć o tym, co widziała, ale jest jeden problem – Sheila jest biało- rudą kotką. Opowiada o tym jedynie nam, czytelnikom, a jej punkt widzenia i relacja z tego, co widzi pojawiają się, co pewien czas, zawsze w narracji pierwszoosobowej. Wkrótce zjawia się policja zaalarmowana przez sąsiadkę i zaczyna się żmudne śledztwo prowadzone przez komisarz Magdę Borkońską zwaną Viledą z pomocą podkomisarza Macieja Malickiego. Ich działania z kolei śledzimy z poziomu trzeciej osoby.

„Koty nie śpią po 24 godzin na dobę, jak myślą ludzie. Leżę, bo co mam robić innego?”

O Kocia Macierz! To było wspaniałe ponad 300 stron rozrywki wymieszanej z kryminalnym wątkiem. Czytałam różne opinie na temat tej książki, ale uważam, że wszystko zależy od tego, czego się oczekuje. Ja spodziewałam się lekkiej komedii kryminalnej, na co wskazuje już tytuł i się nie zawiodłam, gdyż świetnie się bawiłam, zwłaszcza, gdy do głosu dochodziła Sheila. Pod swoją opiekę wzięła ją, Borkońska, która dzięki temu kilka razy uniknęła niebezpieczeństw, ale też zaczęła podążać właściwym tropem. 

Bardzo podobała mi się relacja między nią i Sheilą, a to z kolei wpłynęło bardzo pozytywnie na toczącą się fabułę. Nie mamy, bowiem tutaj suchego śledztwa, lecz zabawny splot zdarzeń, który powoduje doprowadzenie sprawy do końca w sposób ekspresyjny i emocjonalny. Szczególnie rozbrajające były wtrącenia Sheili, która w zabawny sposób komentuje wydarzenia pokazując swój świat i tok rozumowania. Jej przemyślenia, spostrzeżenia, sposób widzenia rzeczywistości i podejmowane działania są kwintesencją tej opowieści doskonale uzupełniając fabułę, dzięki czemu nie raz wywoływały u mnie uśmiech.

„Siódmy koci żywot” to moje pierwsze spotkanie z pisarskim duetem Beaty i Eugeniusza Dębskich, mimo że mają za sobą kilka powieści kryminalnych. W wywiadzie udzielonym serwisowi lubimyczytac.pl powiedzieli, że nie jest „powieść po cyklu”, lecz powieść „wraz z cyklem”, gdyż w ich najnowszej powieści występują postaci znane z serii z Winklerem, ale dla mnie było to pierwsze z nimi spotkanie i nie miało w ogóle wpływu na poznawanie tej historii, gdyż stanowi ona odrębną całość poprowadzoną od początku do końca.

To książka zaskakująca w swojej formie i oryginalna. Z pewnością to zasługa kociego wątku pokazującego, że koty to inteligentne zwierzęta. Autorzy są zdeklarowanymi kociarzami, więc nic dziwnego, że zyskały one w tej powieści znaczącą rolę. Bez problemu potrafili wejść w koci umysł i pokazać wydarzenia z kociej perspektywy. Udowodnili tym samym, że kryminał nie musi być poważny, mroczny, brutalny ani ociekający krwią. Oczywiście nie brakuje ofiar, ale wszystko podane jest w swobodnym stylu z pobrzmiewającymi elementami sensacyjnymi. To razem daje niesamowitą mieszankę emocjonalną wymieszaną z humorem, policyjnym dochodzeniem i kocim pazurem.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu