[115/25] - 1828. - "Ostatni gość weselny"

"Ostatni gość weselny"

Jason Rekulak

"Kiedy ktoś ma pieniądze, 

w tych czasach wszystko może mu ujść na sucho"

Ślub dziecka to dla wielu rodziców wydarzenie niezwykle emocjonalne — pełne dumy, wzruszeń, ale też refleksji nad czasem, który niepostrzeżenie minął. To moment symboliczny, w którym dziecko wkracza w nowy etap życia, a rodzic musi pogodzić się z tym, że nie odgrywa w nim już głównej roli. Zwłaszcza jeśli relacja nie była idealna, taka uroczystość może stać się nie tylko świętem, ale też szansą na pojednanie. Na taką szansę liczył bohater książki „Ostatni gość weselny”, który miał nadzieję, że uda się naprawić relację z córką, którą kiedyś zawiódł.

Frank Szatowski ma 52 lata i mieszka od zawsze w pensylwańskim Stroudsburgu, w którym od 25 lat pracuje jako kierowca firmy kurierskiej. Trzy lata temu pogorszeniu uległy jego kontakty z córką, Maggie i dlatego ogromnie zaskoczył go telefon od niej z zaproszeniem na ślub. Ich relacja urwała się z powodów, które długo pozostają dla czytelnika tajemnicą. Wraz z zaproszeniem na ślub budzi się  nadzieja na odbudowanie więzi z Maggie, co staje się dla niego ważniejsze niż poczucie niedopasowania do świata, do którego właśnie został zaproszony. To bowiem świat wypełniony luksusem, chłodną etykietą i perfekcyjnie wyprasowanymi uśmiechami. Okazało się, że narzeczonym Maggie jest syn słynnego miliardera, Aidan Gardner, którego zachowanie od początku wydaje się Frankowi dziwne. Z każdym kolejnym dniem takich zagadkowych sytuacji i spostrzeżeń pojawia się więcej. Wyraźnie widać, że rodzina Gardnerów skrywa jakieś tajemnice.

Są książki, które już od pierwszych stron sprawiają, że coś w nas zaczyna rezonować, pojawia się niepokój, ciekawość i intuicja, że to nie będzie zwykła historia. Takie odniosłam wrażenie, gdy przeczytałam opis książki „Ostatni gość weselny” oraz zobaczyłam okładkę. Widać na niej tort weselny, ale gdy przyjrzymy się dokładniej, dostrzeżemy, że ozdabia go nie lukier, lecz krew.

„Ostatni gość weselny” to precyzyjnie skonstruowany dramat rodzinny z wyraźnymi elementami thrillera i kryminału, z elementami   nurtu domestic noir.  Starannie skonstruowane zwroty akcji są umieszczone z wyczuciem i sprawiają, że lektura ani przez chwilę nie nuży. Nie jest to może thriller, którym jest straszno i duszno, ale nie brakuje mocnych wrażeń, tajemnic, wkraczającego niepokoju i obaw o życie bohaterów.

Od pierwszych stron czułam, że coś tu nie gra podejrzewając, że Maggie coś ukrywa. Zachowuje się dziwnie: jest uprzejma, ale chłodna, jakby grała rolę kogoś, kim nie do końca jest. W jej gestach i słowach czai się napięcie, a dystans między ojcem i córką wydaje się większy, niż wynikałoby z upływu lat. Podobnie jest z panem młodym i jego rodziną. Ich zachowanie, choć z pozoru uprzejme, budzi niepokój, jak i cała oprawa związana z przygotowaniami do uroczystości, jak i miejscem dla gości.

Autor świetnie prowadzi narrację, którą śledzimy z punktu widzenia Franka i w ten sposób poznajemy kolejne wydarzenia, wiec wiemy tyle co on, a to z kolei daje nam możliwość własnych obserwacji i wyciągania wniosków. Pan Jason podrzuca nam subtelne wskazówki i umiejętnie, ale dyskretnie buduje atmosferę niepewności. Czytelność stylu i dynamiczna akcja sprawiają, że książkę pochłania się niemal jednym tchem. 

To historia, w której emocje są obecne dosyć często, może nie na każdej stronie, bo nie wybuchają gwałtownie, ale wyczuwalne są w spojrzeniach, niedopowiedzeniach i napięciach pomiędzy bohaterami. Autor postawił na subtelność zamiast dramatyzm, co zdecydowanie działa na korzyść tej opowieści. Sama konstrukcja fabuły opiera się na starannie rozmieszczonych zwrotach akcji, które nie przytłaczają, ale delikatnie przesuwają wydarzenia do przodu. Brak spektakularnych, ale powierzchownych efektów sprawia, że mamy wrażenie, jakby wszystko toczyło się równym rytmem, jednak to tylko pozory. To, co na początku może wydawać się nieistotne, z czasem okazuje się kluczowe.

Pan Rekulak bardzo umiejętnie buduje napięcie, posługując się gestami, niedopowiedzeniami, subtelnym zawieszeniem nastroju. To nie jest thriller, który szokuje przemocą, to powieść, która niepokoi emocjonalnym napięciem. Z każdą stroną atmosfera robi się gęstsza, co sprawia, że z coraz większą ciekawością śledzimy rozwój wydarzeń, próbując złożyć układankę z niekompletnych sygnałów.

Powieść ma wiele atutów, począwszy od klarownego stylu, dobrze zaplanowanego przebieg zdarzeń, poprzez realistyczne postaci i ciążące nad wszystkim tajemnice. Skłania bardziej do refleksji nad tym, jak niewiele czasem wiemy o własnych dzieciach. Gdy są małe, mamy wrażenie, że znamy je najlepiej na świecie. Ale kiedy wkraczają w dorosłość i opuszczają rodzinny dom, ich życie zaczyna toczyć się obok nas. Tracimy kontrolę i dopiero wówczas okazuje się, jak naprawdę wyglądają nasze więzi rodzinne.

Elementem, który mnie rozczarował, było zakończenie – niezbyt jasne i mało spektakularne, które nie rozwala na łopatki. Pomimo tego, uważam, że „Ostatni gość weselny” jest godny polecenia, gdyż to historia tocząca się ze stonowanym tempem, ale z gęstą atmosferą utkaną z subtelnych niepokojów, skrywanych żalów i rodzinnych tajemnic.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 13.05.2025r.

Data premiery ang.: 08.10.2024r.

Ilość stron:400

Wymiary:140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8335-523-8

Tytuł oryginału: The Last One at the Wedding

Tłumaczenie: Anna Reszka
Wydawca: Wydawnictwo Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[93/25] - 1806. - "Dom Astrologiczny"

"Dom Astrologiczny"

Carinn Jade

„Życie składa się z serii konkretnych wyborów”

Piękne widoki, kojąca zieleń otaczająca wiktoriańską posiadłość nad brzegiem oceanu oraz wszechobecna cisza tworzą idealne warunki, by ukoić nerwy, uwolnić się od stresu i na chwilę zapomnieć o codziennych troskach. Z takim nastawieniem do Stars Harbor Astrological Retreat przybywa grupa zamożnych mieszkańców Manhattanu, którzy są bohaterami powieści „Dom Astrologiczny”.

Wśród nich jest Margot, która desperacko potrzebuje chwili spokoju. Codzienne życie ją przytłacza—pracuje niemal bez wytchnienia jako świeżo upieczona partnerka w kancelarii prawnej, jej relacja z bratem jest coraz bardziej napięta, a największe pragnienie, by zajść w ciążę, pozostaje niespełnione mimo lat starań. Towarzyszy jej mąż Ted, z którym tworzą małżeństwo od dziesięciu lat. Margot wierzy, że Rini, gospodyni pensjonatu i astrolog, odnajdzie w jej horoskopie odpowiedzi, których tak bardzo potrzebuje.

Jej brat Adam przyjeżdża do Stars Harbor wraz ze swoją żoną Aimee, znaną influencerką, która buduje idealny obraz swojego życia w mediach społecznościowych, ukrywając mroczne sekrety z przeszłości. Adam liczy na to, że pobyt w pensjonacie pomoże mu znaleźć inspirację do swojej nowej powieści, która ma być romansem. Ich przyjaciółka Farah, ceniona ginekolog-położnik, jest przekonana, że ma wszystko pod kontrolą—choć rzeczywistość stopniowo zaczyna przeczyć tej iluzji.Rini, to gospodyni pensjonatu, która także ma swoje sekrety, więc otacza ją aura tajemnicy. Jako astrolog i tarocistka zdaje się wiedzieć więcej niż inni. Sprawia wrażenie, że tylko ona wie, jak to się wszystko skończy, ma ona dobrze opracowany plan pobytu swoich gości, że nad wszystkim panuje, ale okazuje się, że nie wszystko można przewidzieć.

Każdego z gości poznajemy stopniowo, nie tylko poprzez ich relacje, ale także w kontekście astrologicznym. Astrościągawka, przygotowana przez Rini, zawiera podstawowe informacje o każdej osobie: znak zodiaku, księżycowy znak oraz ascendent. Dodatkowo wskazuje, jakie powiązania łączą gości, odsłaniając subtelne zależności między nimi.

Rini, tajemnicza gospodyni Stars Harbor, zdaje się wiedzieć więcej niż inni. Jako astrolog i tarocistka sprawia wrażenie, że ma wszystko pod kontrolą, a jej plan pobytu gości jest dokładnie przemyślany. Jednak szybko okazuje się, że nie wszystko da się przewidzieć. Niektóre rzeczy wymykają się spod jej kontroli, a sekrety, które miały pozostać ukryte, stopniowo wychodzą na światło dzienne.

„Dom astrologiczny” to debiut pani Carinn Jade, ale czytając, nie jest to wyczuwalne. Napisała powieść z oryginalną i równie niestandardowo poprowadzoną fabułą, z dobrze przemyślanym przebiegiem zdarzeń i porcją ogromnej wiedzy astrologicznej. Autorka zastosowała konstrukcję klamrową, rozpoczynając powieść od końca, czyli ostatniego dnia weekendu – niedzieli. Ten zabieg od razu budzi ciekawość i intryguje, ale czego dotyczy ten wstęp, dowiadujemy się na kolejnych stronach przenosząc się o dwa dni wstecz, do piątku, gdy bohaterowie przybywają do pensjonatu, nieświadomi tego, jak bardzo ten weekend odbiegnie od ich oczekiwań.

Początkowo fabuła biegnie jak w typowej obyczajowej powieści, jednak im dalej, tym atmosfera się zagęszcza. Poznajemy spore grono osób, więc można się pogubić w ich ilości i kto jest kim, więc dobrze jest po prostu sobie to wynotować. Wnikamy w poszczególne relacje, widzimy, kto kogo lubi, a z kim trudno znaleźć porozumienie. Jedno jest pewne - każda z osób ma jakieś problemy, z którymi się mierzy i chciałaby w jakiś sposób je rozwiązać. Gdy poznajemy każdą z par, nie wiemy, z czym się mierzą, gdyż ich zachowanie, które prezentują wśród innych ludzi, nie współgra z tym, co myślą i co dzieje się u nich naprawdę. Dowiadujemy się o tym sukcesywnie, stopniowo w bezpośredniej narracji każdego z uczestników, gdyż autorka zastosowała pierwszoplanową narrację prowadzoną z kilku perspektyw.

To książka, w której napięcie jest uśpione, ale daje o sobie znać niepokój, który jest jak pomruki nadchodzącej burzy. Pozornie jest spokojnie, sielsko, towarzystwo spędza miły czas, ale niektóre uwagi gospodyni pensjonatu lub też ostatnie zdania rozdziału zdradzają, że coś się wydarzy, co zepsuje ten wakacyjny nastrój. Umieszczenie akcji w jednym miejscu, w ograniczonej przestrzeni, jakim jest pensjonat na półwyspie North Fork na Long Island potęguje wrażenie zagrożenia. Pod pozorem beztroskiego relaksu kryją się tlące się urazy, skrywane sekrety i napięcia. I zanim weekend dobiegnie końca, nic już nie będzie takie samo, jak było w dniu przyjazdu.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 09.04.2025r.

Premiera wersji angielskiej: 16.07.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x200 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginału: The Astrology House

Tłumaczenie: Monika Wiśniewska

ISBN 978-83-68383-22-5

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 5/6

[89/25] - 1802. - "Faking With Benefits"

"Faking With Benefits"

Gra pozorów z bonusami

Lily Gold

„Monogamia to wytwór życia społecznego. 

Nie jest zła, ale też nie jest lepsza od 

bycia razem kilku osób.”

Uwielbiam literaturę, która nie boi się kwestionować norm społecznych i prowokuje do głębszej refleksji. Jeśli jakieś dzieło potrafi tak silnie oddziaływać na emocje, to zdecydowanie ma w sobie wyjątkową moc. I taka jest książka „Faking With Benefits” , która uderza w emocje z siłą wodospadu, zmiatając wszystko, co znane i i uznawane za przyzwoite. I to mi bardzo odpowiada, bo nie jest to grzeczna opowieść o miłości, lecz wbrew pozorom skłaniająca do zastanowienia się nad tym, co jest do zaakceptowania, a co nie w naszym pruderyjnym społeczeństwie.

Layla jest kobietą odnoszącą sukcesy jako właścicielka internetowej firmy bieliźniarskiej, ale w życiu prywatnym zalicza same katastrofy uczuciowe. Nie potrafi wyluzować, randkować, wszystko ma pod kontrolą nawet ma listę tego, co chce zrobić przed ukończeniem 30 lat.

Zach, Luke i Josh to sąsiedzi Layli, z którą się przyjaźnią, odkąd trzy lata temu wprowadziła się do  kamienicy do mieszkania mieszczącego się naprzeciwko ich lokalu. We trójkę prowadzą popularny podcast poświęcony tematyce związków i romansów. Każda z tych postaci to starannie skonstruowana osobowość, odzwierciedlająca złożoność charakterów oraz problemy, których korzenie sięgają przeszłości, mającej wpływ na ich obecne życie. Ich relacje są wzbogacone zapisem audycji prowadzonej przez trzech singli, a także reakcjami użytkowników Twittera na temat ich rozmów i wydarzeń z życia prywatnego.

Zach był kiedyś zawodnikiem rugby, ale odkąd miał kontuzję kolana, skończyła się jego kariera w tym sporcie. Wzbudza zainteresowanie płci przeciwniej, ale nie potrafi się zakochać i być w dłuższym związku.

Josh także ma grono swoich wielbicielek, ale jest zamknięty w sobie, ale lubianym i szczerym przyjacielem. Ukrywa jednak swoje uczucia do pięknej sąsiadki, o czym doskonale wie Zack.

Luke to były nauczyciel Layli w którym ona podkochiwała się w latach szkolnych. Teraz dowiaduje się od niej, że w tamtym czasie ona była gnębiona przez swoich rówieśników i nikt jej nie pomógł, więc dziewczyna przeżywała swój horror sama. On też nie lekko, bo jest rozwodnikiem, a jego byłą żoną jest ówczesna dyrektorka liceum, która nie znosiła Layli i to wzajemnością.

We trzech podejmują się zadania nauczenia przyjaciółki randkowania, gdyż widzą jej nieudolne starania i jak podchodzi do tego, by kogoś poznać i sobą zainteresować. Layla wkrótce bowiem skończy 29 lat i jak do tej pory nie spotkała mężczyzny, z którym byłaby w związku. Ma za sobą 120 randek, zakończonych fiaskiem, a nawet na tej ostatniej, randkowicz uciekł… przez okno toalety mieszczącej się w restauracji.

„Faking With Benefits” to jeden z lepszych romansów erotycznych, jakie przeczytałam. Autorka potrafi opisywać uczucia bohaterów i tego co przeżywają, więc bez problemów wnikamy w ich osobowość. Historia ma w sobie wiele świeżości, mimo użytych znanych wzorców.

Nie byłabym sobą, gdybym nie podrążyła trochę na temat książki i okazało się, że należy ona do cyklu „Reverse harem romance” czyli Odwrócony Romans, w którym to kobieta jest jedna, a ich trzech. To czwarta z tego cyklu powieść, ale stanowi osobną, zamkniętą całość. Tym cyklem pani Lily Gold zadebiutowała w 2021 roku. 

Fabuła początkowo rozwija się powoli, gdy obserwujemy zmagania bohaterki w poszukiwaniu stabilności uczuciowej i jej kolejne niepowodzenia na randkach. Jednak dość szybko dałam się wciągnąć w tę nietypową relację, śledząc ich zmagania oraz przyjaźń, która zaczyna przekraczać swoje granice. Autorka porusza w powieści ważne życiowe tematy, z którymi mierzą się poszczególni bohaterowie. Dotyka kontrowersyjnych układów, wychodząc poza znane schematy relacji międzyludzkich.

To świetnie napisana, z dużym rozmachem, odwagą i bez pruderii powieść erotyczna, z wykorzystaniem znanych schematów, ale w zupełnie nowym i świeżym stylu. Ma w sobie świeżość, lekkość i delikatność, a jednocześnie żarliwość, zmysłowość i eteryczność. Autorka doskonale operuje słowem, subtelnie opisując intymność i chemię między bohaterami, bez uciekania się do wulgaryzmów czy brutalności.

Obnaża społeczną pruderię oraz narzuconą przez obyczajność poprawność, wynikającą z określonych norm zachowania. Ukazuje ludzką niechęć do akceptacji wszystkiego, co odbiega od przyjętych zasad i wykracza poza wyznaczone granice. Można uchodzić za tzw. przyzwoitego człowieka, lecz wystarczy jedno działanie nieakceptowane przez społeczeństwo, by szybko utracić sympatię i zostać napiętnowanym. Tekst podkreśla, że granice naszego zachowania są wyznaczone przez normy ustalone przez kogoś w przeszłości. Autorka przedstawia to na przykładzie relacji z więcej niż jedną osobą, akcentując odwagę potrzebną do jawnego funkcjonowania w takich związkach.

Powieść zaskoczyła mnie nie tylko lekkim tonem i rozrywką, ale także głębią oraz rozwojem postaci. Spodziewałam się lekkiej lektury (którą rzeczywiście jest), ale jednocześnie z wdziękiem porusza trudne tematy nie tylko związane ze znalezieniem odpowiedniej osoby, ale także kwestie prześladowania w szkole, braku reakcji ze strony nauczycieli, żałoby po utracie bliskiej osoby, hejtu, problemy z zaufaniem i traumy z dzieciństwa, braku akceptacji akceptacja społeczna odmienności, a także relacji między nauczycielem a jego byłą uczennicą, ale przede wszystkim otwarciem się na nowy związek i odpuszczenia kontroli, bo nie da się wszystkiego zaplanować, a na pewno dotyczy to miłości. To zatem nie tylko erotyk eksplorujący problemy związane z tworzeniem związku, lecz także opowieść, w której pod warstwą romantyczną ujawniają się istotne społeczne zagadnienia.

Na okładce książki "Faking With Benefits" można przeczytać, że to gorący romans z udawanymi randkami, wypełniony żarem i emocjami, a do tego gwarantujący świetną zabawę. 

I w pełni się z tym zgadzam! 

Uważam, że erotyk też trzeba umieć napisać. Nie wystarczy tylko umieścić sceny zbliżeń i opisać je technicznie. Pani Lily Gold robi to doskonale. Potrafi wniknąć w umysły bohaterów, ukazując ich dylematy poprzez naprzemienną, bezpośrednią narrację przedstawioną z kilku perspektyw: Layli, Josha, Zacka i Luke’a. 

Można by pomyśleć, że motyw udawanych randek jest oklepany, a więc nudny, ale nie w tym przypadku. Lily Gold w swojej powieści wykorzystuje go w świeży, porywający sposób. I to jaki! Brawo dla autorki za odwagę!

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 01.04.2025r.

Data premiery wersji oryginalnej: 14.12.2021r.

Ilość stron: 512

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: Faking With Benefits

Tłumaczenie: Katarzyna Krawczyk

ISBN 978-83-8335-511-5

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[82/25] - 1795. - "Bridgertonowie" - Tom III

"Propozycja dżentelmena"

seria: Bridgertonowie

Tom trzeci

Julia Quinn

„Nigdy nie jest łatwo odszukać kogoś, 

kto nie chce być znaleziony”

Czasami szukamy czegoś daleko, nie zdając sobie sprawy, że to, czego pragniemy, jest tuż obok. Jednak to właśnie wtedy najtrudniej dostrzec to, co mamy na wyciągnięcie ręki – o czym przekonał się bohater trzeciego tomu serii „Bridgertonowie”, zatytułowanego „Propozycja dżentelmena”.

Sophie Beckett zawsze wiedziała, gdzie jesj jej miejsce w społeczeństwie. Choć była córką hrabiego Richarda Gummingwortha, przyszła na świat jako owoc związku z kobietą spoza arystokracji. Jako nieślubne dziecko nie miała szans na lepsze życie. Mimo to hrabia postanowił się nią zaopiekować, tłumacząc służbie, że Sophie to osierocona córka jego dawnego przyjaciela. Dziewczynka miała dach nad głową, ciepły posiłek i ludzi, którzy darzyli ją sympatią. Wszystko zmieniło się, gdy hrabia poślubił Aramintę Reiling. Nowa hrabina wprowadziła się do posiadłości Penwood Park wraz ze swoimi córkami, Rosamundą i Posy. Po śmierci hrabiego los Sophie został oddany w ręce jego żony – a to nie wróżyło niczego dobrego.

Kilka lat później, jako dwudziestojednoletnia kobieta, Sophie doskonale zdaje sobie sprawę, że świat arystokracji pozostanie dla niej zamknięty. Bale maskowe to przywilej tych, którzy mają odpowiednie nazwisko i pozycję – a ona ich nie posiada. Mimo to marzy, by choć przez jedną noc poczuć się jak księżniczka. Dzięki życzliwości służby jej pragnienie się spełnia.

Tego wieczoru wszystko się zmienia – gdy w wirze tańca spotyka Benedicta Bridgertona. Od pierwszej chwili ich spojrzenia się spotykają, a Benedict jest oczarowany tajemniczą damą w srebrnej sukni. Jednak, podobnie jak w baśni o Kopciuszku, czar pryska, gdy zegar wybija północ. Sophie musi uciekać, zostawiając za sobą nie tylko marzenia, lecz także jedyną pamiątkę – rękawiczkę z monogramem i herbem, którą Benedict zachowuje jako ślad tej magicznej nocy.

Od tej chwili wciąż prześladuje go wizja pięknej nieznajomej, której nie udaje mu się odnaleźć przez kolejne dwa lata i powoli traci na to nadzieję. Żadna inna kobieta nie wydaje się już równie pociągająca, aż do chwili, gdy spotyka Sophię. Jednak w skromnej służącej nie dostrzega damy z balu.

A wszystko to dzieje się pod czujnym okiem lady Whistledown, której Kronika Towarzyska dostarcza zarówno bohaterom, jak i nam interesujących informacji. Jej artykuły rozpoczynają każdy rozdział, podając daty publikacji, co pozwala dokładnie śledzić bieg wydarzeń.

„Propozycja dżentelmena”, podobnie jak wcześniejsze jej powieści, zawiera wszystko, czego można oczekiwać od dobrego romansu: wartką akcję, tajemnice, intrygi, humor, piękne tło historyczne i dialogi pełne emocji. Doskonale przedstawia wewnętrzne rozterki bohaterów dzięki narracji trzecioosobowej, ukazując ich myśli i uczucia w sposób niezwykle sugestywny. Zręcznie czerpie inspirację z klasycznej baśni o Kopciuszku, ale nadaje jej nową, bardziej realistyczną i emocjonalnie złożoną odsłonę. Zamiast prostego „żyli długo i szczęśliwie”, mamy historię pełną trudnych decyzji, społecznych ograniczeń i osobistej walki o lepsze życie.

Spotkałam się z opinią, że Benedict w serialu jest inny niż w książce, co dla wielu okazało się rozczarowujące. Niektórzy sugerowali, że to Julia Quinn zmieniła charakter bohatera, jednak prawda jest odwrotna – to twórcy serialu dokonali tych modyfikacji. Powieść miała swoją premierę w 2001 roku, a serial ukazał się dopiero w 2020 roku. Według mnie ingerencja była zbyt duża, a po zapoznaniu się ze zmianami i zobaczeniu zapowiedzi ekranizacji straciłam ochotę na oglądanie serialowej wersji tej historii.

To, co wyróżnia „Propozycję dżentelmena” to nie tylko romantyczny wątek, ale także sposób, w jaki pani Quinn rozwija relacje między bohaterami. Sophie nie jest bierną, czekającą na ratunek dziewczyną, ale stara się zmienić swój los. Okazuje się silną osobowością, znającą swoją wartość i mającą odwagę, by zawalczyć o własne szczęście, mimo przeciwności znajduje w sobie odwagę. Z kolei Benedict nie jest typowym „książę z bajki”, lecz mężczyzną szukającym swojej miłości, która mimo upływu czasu, wciąż jest w jego sercu. Pragnie, by w końcu ktoś dostrzegł w nim jego osobowość, a nie to kim jest dla społeczeństwa, które uważa go za odpowiedniego kandydata na męża tylko dlatego, że pochodzi z bogatej i znanej rodziny.

„Propozycja dżentelmena” to wciągająca, świetnie napisana opowieść romantyczna, którą czytałam z dużym zaangażowaniem. Szczególnie przejęłam się losem Sophie, która została potraktowana niesprawiedliwie tylko ze względu na swoje pochodzenie. Dziś trudno sobie wyobrazić, by ktoś był poniżany z powodu urodzenia się poza małżeństwem, ale 200 lat temu społeczeństwo surowo przestrzegało tych zasad.

Fabuła łączy w sobie elementy romansu, humoru i emocji, co czyni ją wciągającą lekturą dla fanów literatury obyczajowej i romansów historycznych. Niesamowitą osobą jest matka Benedicta, Violetta, która pokazała w tej części, że jest niesamowitą, mądrą, dobrą i wrażliwą kobietą potrafiącą stanąć po właściwej stronie i bronić swoich najbliższych

Całość tworzy zgrabną mieszankę romantyzmu, humoru i refleksji nad społecznymi różnicami. Historie pełne miłości, emocji i przemian mają w sobie coś niezwykłego – potrafią zarówno wzruszać, jak i inspirować. Seria „Bridgertonowie” ze swoim baśniowym klimatem idealnie wpisuje się w ten schemat, oferując czytelnikom chwilę oderwania od rzeczywistości, a jednocześnie poruszając ważne tematy, aktualne do dziś.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu IV "Miłosne Tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie II

Data premiery z barwionymi brzegami: 06.04.2025r.

Inne wydania: 03.02.2011r. (Amber), 01.01. 2014r. (Amber), 18.05.2014 (Zysk i S-ka)

Data pierwszej premiery angielskiej: 2001r.

Ilość stron: 460

Oprawa: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny:

Tłumaczenie: Agnieszka Kowalska, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8335-529-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[77/25] - 1790. - "Hawajska miłość" #1

"Może to właśnie miłość"

Seria: Hawajska miłość

Tom pierwszy

Lilly Lucas

„Przyzwolenie na miłość 

nigdy nie jest kiepskim pomysłem.”

Do wakacyjnych, letnich dni pozostało jeszcze kilka tygodni, a wielu z nas już teraz tęskni za podróżami, słońcem i beztroskim czasem. Na szczęście już teraz możemy poczuć ten klimat, czytając – sięgając po książkę „Może to właśnie miłość.", która jest pierwszą częścią trylogii "Hawajska miłość".

Każda z części skupia się na innych bohaterach, ale ich wspólnym tłem są malownicze Hawaje. Główna bohaterka pierwszego tomu, Louisa Herzog-Riggs, to dwudziestojednoletnia mistrzyni niemieckiego tenisa, której karierę brutalnie przerywa kontuzja. Jej życie obraca się wokół tenisa i nie potrafi sobie wyobrazić, że mogłaby nie uprawiać tego sportu. Już jako nastolatka osiągnęła bardzo wiele, co podkreślają fragmenty artykułów zamieszczonych na początku książki, zamiast klasycznego prologu. To właśnie z nich dowiadujemy się, że podczas zawodów w Nowym Jorku młoda tenisistka straciła szansę na finał US Open, ponieważ doznała poważnej kontuzji. Aby wrócić do pełnej sprawności, zostaje zawieszona na rok i przechodzi rekonwalescencję. Za namową rodziców przyjeżdża na Hawaje, na wyspę O’ahu, gdzie jej matka chrzestna – Kay – prowadzi szkołę tenisa.

Na wyspie Louisa poznaje Vince’a Greenfielda – sympatycznego, przystojnego surfera. Wraz ze swoją siostrą Laurie mieszka w domu, który kiedyś pełnił rolę pensjonatu. Odziedziczyli go po poprzednim właścicielu, Jimie Kamakahi, który był bliskim przyjacielem ich rodziny. Teraz Vince próbuje przywrócić nowy blask budynkowi, planując wznowienie działalności pensjonatu. Niestety, nie wszystkim się to podoba – zwłaszcza Kay, która od początku budziła moją niechęć. Wykazuje się złośliwością, niezrozumieniem i gderliwością, sprawiając wrażenie osoby, która uprzykrza życie innym, zamiast ich wspierać.

Natomiast Vince coraz bardziej fascynuje Louisę i to z wzajemnością. Ogromną zaletą ich relacji jest umiejętność rozmawiania ze sobą, bez obrażania się, fochów i złości. Od razu wyjaśniają sobie nieporozumienia, próbują zrozumieć siebie nawzajem i daną sytuację. Louisa uczy się przy okazji innego stylu życia nakierowanego nie tylko na dyscyplinę, ale też podchodzenia z radością do tego, co się robi. Pojawia się jednak problem, który trudno im będzie rozwiązać: ona ma być na wyspie tylko 6 miesięcy, a potem musi wrócić do siebie, do Monachium na zawody US Open. A to oznacza rozłąkę i związek na odległość.

„Może to właśnie miłość” to jedna z tych powieści, które czyta się z uśmiechem i pozytywnym nastawieniem. Nie brakuje tu emocji, ale są one subtelne i rozwijają się stopniowo, bez nagłych zwrotów akcji. Autorka w pięknym stylu przedstawia romantyczną historię, podkreślając uroki życia na wyspie. Zestawia postać osoby, której jedynym celem jest osiąganie sukcesów, z kimś, kto po prostu czerpie radość z każdej chwili i spełnia swoje marzenia.

Opisy w książce sprawiają, że można poczuć się jak na wakacjach – niemal czuć bryzę oceanu, gorący piasek pod stopami i szum fal. To zasługa Lilly Lucas, której styl jest lekki i przyjemny w odbiorze. Autorka unika wulgaryzmów i odważnych scen erotycznych, zamiast tego z czułością i zachwytem maluje przed nami Hawaje, ich urok i piękno.

To niewątpliwie jeden z największych atutów tej powieści, w której obserwujemy rozwój wydarzeń z perspektywy Louisy. Dziewczyna nie potrafi się wyluzować nawet w tak cudownym otoczeniu, bo wciąż myśli o powrocie do gry i zawodach. Tymczasem Vince, choć charyzmatyczny i atrakcyjny, ma swoje tajemnice i dobrze wie, jak może skończyć się ślepe dążenie do kariery. Podobało mi się, że ich relacja rozwijała się w sposób naturalny, spokojny, bez przesadnej dramaturgii, choć nie brakowało wyzwań.

„Może to właśnie miłość” to lekka i przyjemna powieść w stylu romansu Young Adult, która przenosi nas na słoneczne Hawaje i oferuje romantyczną historię z nutą sportowych wyzwań. Można przy niej poczuć się jak na wakacjach, rozkoszować się pięknymi opisami białych plaż, wyobrazić sobie spektakularne zachody słońca i kibicować bohaterom w osiąganiu ich celów – a także w zdobywaniu odwagi, by być ze sobą. To otulająca ciepłem, przytulna historia o lecie, miłości, młodzieńczych marzeniach i odnajdywaniu własnej drogi. Idealna lektura nie tylko na wakacje, ale na każdą chwilę, gdy potrzebujemy romantycznej, pozytywnej historii z nutą sportowej pasji w tle.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 26.03.2025r.

Premiera niemiecka: 01.07.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68383-11-9

Tytuł oryginalny: This Could Be Love

Tłumacz: Anna Wziątek

Wydawca: Wydawnictwo Jaguar

Moja ocena: 6/6

[76/25] - 1789. - "Wygrywa pierwsze kłamstwo"

"Wygrywa pierwsze kłamstwo"

Ashley Elston

„lepszy znajomy diabeł, niż obcy”

Jak wiadomo, kłamstwo ma krótkie nogi – prędzej czy później wyjdzie na jaw. Ludzie oszukują z różnych powodów: ale czy takie działanie można usprawiedliwić? W książce „Wygrywa pierwsze kłamstwo” jest ono elementem gry i walki o przetrwanie. Pokazuje jednak, że kłamstwo ma swoją cenę i nie tylko główna bohaterka stosuje manipulacyjne sztuczki, by osiągnąć swój cel. Najważniejsze pytanie brzmi: czyje kłamstwo faktycznie wygra?

Evie Porter doskonale wie, że najlepsze kłamstwo to takie, które jest najbliższe prawdy. Z pozoru jej życie wygląda perfekcyjnie. Mieszka w uroczym miasteczku, ma dobrze płatną pracę i kochającego chłopaka, wymarzony dom z białym płotem i ogrodem, grupę przyjaciół. Doskonale wie, że każdy ruch musi być przemyślany, każde słowo idealnie dopasowane do roli, którą odgrywa. Jej nowa misja miała być prosta, ale szybko okazuje się, że cel, jakim jest Ryan Sumner, nie jest łatwy do rozszyfrowania ani podatny na manipulacje. Ale jest jeden haczyk: Ona sama jest kłamstwem, fałszywą, misternie stworzoną tożsamością na potrzeby wykonania kolejnego zlecenia, bo Evie Porter nie istnieje.

Problem pojawia się, gdy na jednym z przyjęć, na które udaje się jako towarzyszka Ryana, pojawia się kobieta nosząca jej prawdziwe imię i nazwisko. U opanowanej zawsze bohaterki wkrada się niepokój i powstaje pytanie, dlaczego ktoś przejął jej tożsamość? Czy to przypadek, czy początek gry, w której zasady zmieniają się w każdym momencie? Jedno jest pewne: błędne posunięcie może sprawić, że przeszłość dopadnie ją szybciej, niż się spodziewa. Teraz musi być o krok przed tym, co zostawiła za sobą, ale też musi przewidzieć kolejny ruch przeciwnika.

Ashley Elston do tej pory pisała książki dla młodzieży, więc „Wygrywa pierwsze kłamstwo” jest jej debiutem w gatunku dla dorosłych. Czytałam ją z rosnącym zaciekawieniem i wieloma pytaniami, gdyż nie raz zostałam zaskoczona rozwojem sytuacji. Początek jest nieco zawiły i mało zrozumiały – słabo nakreślone postacie i sytuacja sprawiają, że potrzeba czasu, aby wejść w fabułę. Jednak im dalej, tym wszystko staje się bardziej poukładane i logiczne.

Początek był trochę zawiły i mało zrozumiały, gdyż słabo zostały nakreślone postacie i sytuacja, ale im dalej, tym wszystko stawało się bardziej poukładane i logiczne. Autorka sprytnie ukryła to, co ważne, odsłoniła to, co powinniśmy wiedzieć w danym momencie wplatając w to scenki z przeszłości bohaterki. Stworzyła przy tym interesujące, wyraziste postacie, spośród których Evie zachwyca swoją umiejętnością dedukcji, planowania, spostrzegawczością i opanowaniem w trudnych sytuacjach. To właśnie z jej perspektywy śledzimy całą historię, co pozwala wniknąć w jej myśli, emocje i motywacje, czyniąc jej losy jeszcze bardziej angażującymi.

Nie od razu polubiłam dziewczynę o imieniu Evie za jej wyrafinowane działanie wobec Rayana i mieszkańców miasteczka. Jednak z czasem doceniłam jej inteligencję, spryt i umiejętność planowania z wyprzedzeniem, by być krok przed przeciwnikiem. W pewnym momencie dziewczyna zauważa, że jest elementem jakiejś gry i nie do końca wszystko jest takie na jakie wygląda. To kolejny świetny zwrot w fabule, które złożona jest z kilku nitek łączących się ze sobą. Im bardzie rozwijamy ten kłębek tajemnic, tym bardziej zanurzamy się w gęstą atmosferę wydarzeń prowadzących do pułapki tworzonej przez kogoś, o kim nikt nie wie, jak wygląda i naprawdę się nazywa. Okazało się, że nie tylko ona coś ukrywa i prowadzi swoją grę. Pojawiają się nowe warstwy fabuły, wychodzą intrygujące fakty, coraz więcej dowiadujemy się o przeszłości Evie Porter, poznajemy jej prawdziwe nazwisko i życie.

„Wygrywa pierwsze kłamstwo” to dobrze napisany thriller, która wciąga od pierwszych stron i prowadzi do ekscytującego końca. Powieść ma w sobie wiele niepokojących momentów, które wzmagają napięcie i sprawiają, że trudno przewidzieć dalszy rozwój wydarzeń. Można ją zaliczyć do lekkich thrillerów, w których do samego końca nie wiadomo, jakie decyzje podejmie bohaterka i co wydarzy się w kolejnych scenach.

Atutem jest dynamicznie rozwijająca się fabuła, chociaż nie pędzi zbyt szybko, ale wciąż utrzymuje napięcie i niepewność. Autorka prowadzi naszą uwagę przez labirynt niedopowiedzeń, fałszywych tropów i ukrytych motywacji, sprawiając, że nic nie jest oczywiste. Umiejętnie buduje atmosferę, wplatając liczne zwroty akcji, prowadząc nas różnymi zawiłymi drogami, by w finale całkowicie zaskoczyć rozwiązaniem sprawy.

Choć „Wygrywa pierwsze kłamstwo” to dobrze skonstruowana powieść, finał pozostawia pewien niedosyt. Sprawia wrażenie otwartego, jakby autorka pozostawiła sobie furtkę do kolejnej historii z tymi bohaterami. Mimo to, ten thriller zmusza do refleksji i zostaje w pamięci długo po zakończeniu lektury. Po przeczytaniu pierwszego thrillera Ashley Elston jestem pewna jednego – jej nazwisko stanie się dla mnie gwarancją wciągającej i dobrze skonstruowanej historii.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery 15.04.2025 r.

Data premiery niemieckiej: 02.01.2024 r.

Ilość stron: 368

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginału: First Lie Wins

Tłumacz: Agnieszka Brodzik

ISBN 978-83-8335-500-9

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[71/25] - 1784. - "Martwa natura"

"Martwa natura"

Sarah Winman

„Są w życiu takie momenty tak podniosłe i ważne, że nie da się ich przywołać z pamięci bez ściśniętego gardła i drżącego serca.”

Jest ostatni rok wojny, gdy zaczynamy poznawać historię zawartą w książce „Martwa natura”. Akcja rozpoczyna się w Toskanii, następnie przenosi się do powojennego Londynu, by po jakimś czasie ponownie wrócić do Włoch. Powieść była wielokrotnie nagradzana – zdobyła m.in. . Nagrodę Literacką InWords, stała się bestsellerem Sunday Timesa i została uznana za jedną z najlepszych książek 2021 roku przez The Guardian.

Najpierw poznajemy Evelyn Skinner i jej przyjaciółkę Margaret, którą autorka traktuje dość lekceważąco, określając ją jako „Margaret Jakaśtam”, jakby była postacią bez istotnej roli. Jest 2 sierpnia 1944 roku, wojna wciąż trwa, a starsze panie siedzą na tarasie pensjonatu w górach Toskanii, rozmawiając o życiu i sztuce. Przyjechały z Rzymu do Cortony, aby ocenić zniszczenia obrazu Francesco di Giorgio i czekają na przedstawiciela Sekcji Zabytków, który ma oszacować straty. Evelyn jako historyczka sztuki stara się ocalić dzieła przed grabieżą i wywiezieniem do Rzeszy.

Tymczasem w pobliskim lesie, między Staggia Senese a Poggibonsi, młody brytyjski żołnierz Ulysses Temper wraz ze swoim oddziałem czeka na wkroczenie do Florencji. Wojna rozdzieliła go z przyjaciółmi i żoną, którzy pozostali w Anglii.

Drogi Evelyn i Ulyssesa wkrótce się przecinają, a ich spotkanie pozostaje w pamięci żołnierza na długie lata. Starsza kobieta przekazuje mu swoją pasję do sztuki, uczy, że ma ona moc uzdrawiania i kształtowania rzeczywistości.

„Martwa natura” to subtelna, refleksyjna powieść o miłości, przyjaźni, sztuce, ale też o naturze człowieka. Równie subtelna jest okładka i całe wydanie książki. Gdy dotarła ona do moich rąk, byłam zaskoczona i zachwycona jej wydaniem, bo nie spodziewałam się tak ładnej, eleganckiej oprawy, z delikatną grafiką na twardej okładce. Szczególną uwagę przyciąga motyw roślinny wydrukowany na krawędziach stron, przypominający wzór z płytek azulejos, co nadaje książce wyjątkowy wygląd. Jej estetyczna szata graficzna intryguje, jednak trudno na pierwszy rzut oka określić, czego można się spodziewać po historii stworzonej przez Sarah Winman. Opis redakcyjny jest lakoniczny i nie zdradza zbyt wiele na temat fabuły. Zaciekawiona, sięgnęłam po lekturę i choć zachwycił mnie ogólny wygląd książki, treść nie w pełni spełniła moje oczekiwania.

Autorka stopniowo odsłania kolejne epizody z życia Ulyssesa i jego bliskich, jednak lektura nie pochłonęła mnie od razu. Pierwsze rozdziały są powolne, wymagające cierpliwości i uważności, a zaangażowanie przyszło dopiero, gdy akcja przeniosła się do Londynu. Brak dynamicznych zwrotów akcji sprawia, że książka rozwija się spokojnie, a niektóre sceny, choć istotne, nie wywołują głębszych emocji. Styl narracji jest miejscami zbyt beznamiętny, co odbiera dramatyzm niektórym wydarzeniom.

Jednym z największych atutów powieści są bohaterowie. Sarah Winman stworzyła galerię wyrazistych, barwnych postaci. Evelyn, Ulysses, Cress, Ginny, nawet papuga Claude – każda z nich wnosi coś unikalnego do historii. Ich losy splatają się przez dziesięciolecia, ukazując, jak przypadkowe spotkania mogą odmienić życie. Istotną rolę ogrywa sztuka, która jest tłem, tematem rozmów, przemyśleń ale i istotnym elementem refleksji.

Tytuł „Martwa natura” odnosi się zarówno do sztuki, jak i do kluczowych motywów powieści. W malarstwie martwa natura to kompozycja przedstawiająca nieruchome obiekty – kwiaty, owoce, przedmioty codziennego użytku – symbolizujące przemijanie, piękno chwili i refleksję nad życiem. W książce sztuka odgrywa istotną rolę, a jej znaczenie w życiu bohaterów jest podkreślane poprzez postać Evelyn Skinner oraz Ulyssesa, który poprzez sztukę odkrywa sens istnienia.

„Martwa natura” to fikcja historyczna, ale można w niej dostrzec prawdziwe wydarzenia, miejsca i dzieła sztuki. Poruszane są życiowe zagadnienia, skłaniające do refleksji nad człowiekiem i jego doświadczeniem. Pani Sarah Winman dosłownie snuje opowieść o ludziach układających swoje życie po wojnie, odkrywających piękno w codzienności i złożoności ludzkiego losu. Nie ma tu dramatycznych zwrotów akcji ani jednego wyraźnego wątku, ale zamiast tego pojawia się spokojne, refleksyjne ukazywanie kolejnych epizodów z życia bohaterów, którzy w powojennej rzeczywistości próbują odnaleźć swoje miejsce na ziemi. Podkreśla też pamięć o tych, co odeszli, którzy żyją tak długo, dopóki o nich pamiętamy.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 12.03.2025r.

Data premiery angielskiej: 01.06.2021r.

Liczba stron: 480

Wymiary: 150 x 230 mm

Oprawa: twarda, barwione brzegi

Tłumaczenie: Anna Cichowicz

Tytuł oryginału: Still Life

ISBN: 978-83-213-5299-2

Wydawnictwo: Arkady

Moja ocena: 4/6

[70/25] - 1783. - „Moody. Historia jednego masażu”

„Moody. Historia jednego masażu”

Penelope Ward

„Życie jest pracą w toku, serią wzlotów i upadków. To, co się liczy, to żebyśmy wstawali po każdym upadku i ruszali dalej.”

Masaż to relaksująca technika, która przynosi ukojenie, rozluźnia ciało, poprawia krążenie krwi, wzmacnia odporność i ogólnie wpływa pozytywnie na nasze samopoczucie. Każdy, kto kiedykolwiek korzystał z tej formy terapii, dobrze wie, jak skuteczna potrafi być. Jednak w książce „Moody. Historia jednego masażu” ten zabieg okazuje się czymś znacznie więcej. Staje się drogą do odkrycia sekretów, o których bohaterka nie miała pojęcia.

Wren McAllister pracuje w firmie „Elite Massage” jako masażystka, oferując usługi z dojazdem do klienta. Mówi o swojej profesji, że zarabia na życie, sprawiając, by ludzie czuli się lepiej – bez potrzeby stosowania leków czy bolesnych zabiegów. Kilkanaście minut profesjonalnie wykonanego masażu wystarczy, aby poprawić samopoczucie, a Wren doskonale opanowała tę sztukę, dzięki czemu nie brakuje jej klientów.

Tego dnia, gdy ją poznajemy, otrzymuje nowe zlecenie z firmy. Jej klientem ma być Dax Moody, który od pierwszej chwili robi na niej ogromne wrażenie, zarówno pod względem wyglądu, jak i przepychu, jaki go otacza. Spotkanie nie przebiega jednak tak, jak się spodziewała, bo do masażu nie doszło, a ona jest przekonana, że już nigdy Moody nie będzie chciał skorzystać z jej usług. Ku jej zaskoczeniu, wkrótce otrzymuje wiadomość od szefowej, że Dax ponownie zwraca się do firmy z prośbą o masaż, zaznaczając, że chce, by wykonała go właśnie Wren. Tym razem też do masażu nie dochodzi, bo okazuje się, że Moody potrzebował bardziej przyjacielskiej rozmowy, niż rozluźniającego masażu.

Z czasem między nimi zaczyna tworzyć się coraz silniejsza więź a ich relacja opiera się na szczerości, wspólnie spędzanym czasie i powierzaniu swoich myśli. To niewątpliwa siła tej powieści, gdyż nie ma w niej złości, czy fochów, ale dużo rozmów, w których bohaterowie otwarcie dzielą się swoimi uczuciami i przeszłością. Jednak okazuje się, że nie o wszystkim Dax jej mówi, a prawda, którą w końcu ujawnia, wywraca świat Wren do góry nogami.

Poza tą dwójką, istotną rolę odgrywają także inni bohaterowie: trzynastoletni Rafe, którym Moody się opiekuje, Shannon – kobieta po czterdziestce pomagająca mu prowadzić dom oraz Winston – uroczy kudłaty pies w typie owczarka staroangielskiego. Ich obecność dodaje tej historii autentyczności i ciepła.

Z początku „Moody. Historia jednego masażu” może wydawać się kolejnym klasycznym romansem, który podąża utartymi schematami. Jednak szybko okazuje się, że ta książka to nie tylko opowieść o miłości, ale też o wyborach i decyzjach, które mają wpływ na życie bohaterów. Moody ujmuje swoją osobowością i troską o Rafe’a, mimo że chłopiec wykazuje wciąż niechęć do kontaktu. Wbrew pozorom nie jest zadufanym w sobie człowiekiem, lecz kimś, kto ma wrażliwą duszę gnębioną poczuciem winy. Ma za sobą trudną przeszłość, podobnie jak Wren i to ich łączy od początku. Ona zaraża optymizmem i pokazuje, że można na każdą sprawę spojrzeć inaczej, dostrzec światełko nadziei.

Penelope Ward zachowała konwencję narracyjną, którą zastosowała również w książce „Zwodniczy los”, którą miałam przyjemność niedawno przeczytać. Choć każda z tych historii jest jednotomowa i niezależna, łączy je podobna struktura. Autorka dzieli fabułę na dwie części i buduje dramatyczne przeszkody, które stają na drodze zakochanym. W większości jej powieści to kobiece bohaterki trzymają dystans, jednak w „Moody. Historia jednego masażu” to Dax hamuje rozwój relacji. Twierdzi, że nie ma czasu na miłość i stały związek, ponieważ jego priorytetem są praca oraz opieka nad Rafe’em, który od dwóch lat nie wypowiedział ani jednego słowa. Milczenie chłopca wpływa na jego trudności w szkole, relacje z rówieśnikami i codzienne życie. Dax dostrzega, że obecność Wren ma pozytywny wpływ na Rafe’a, a jednocześnie koi jego własne zbolałe serce. Jednak wciąż pozostaje przekonany, że nie zasługuje na Wren. To nie jedyna przeszkoda, która utrudnia im zbliżenie – mimo wyraźnej chemii między nimi, bo na jaw wychodzą fakty jeszcze bardziej komplikujące ich historię.

„Moody. Historia pewnego masażu” to świetnie poprowadzona opowieść, która ma w sobie ten szczególny, ujmujący urok, który otula swoim klimatem. Penelope Ward po raz kolejny nie zawiodła moich oczekiwań, tworząc wciągającą historię, której postacie i kojące serce rozmowy, okazujące się balsamem i leczniczym masażem dla duszy. Mimo kilku schematycznych elementów, wiele wydarzeń mnie w niej zaskoczyło i głęboko poruszyło. Autorka podkreśla, że miłość pokonuje wszelkie przeszkody, a życie przeszłością nie prowadzi do szczęścia. Na nią nie mamy wpływu, ale to, co zrobimy tu i teraz, jakie decyzje podejmiemy, ma wpływ na przyszłość, więc na teraźniejszości powinniśmy się skupiać najbardziej.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 17.12.2024r.

Data premiery oryginału: 22.08.2022r.

Wymiary: 140x208 mm

Ilość stron: 288

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-289-0613-6

Tytuł oryginalny: Moody

Tłumaczenie: Olgierd Maj

Wydawnictwo: Editio Red

Moja ocena: 5/6