[81/25] - 1794. - "Byle dalej od Wszeborowa" - Tom II

"Byle dalej od Wszeborowa"

seria: Leśniczówka Wszebory

Tom drugi

Joanna Tekieli

"Przeszłości  nie zmienisz i szkoda czasu na takie myślenie. Możesz tylko wpłynąć na to, co dziś."

Pierwsza część cyklu o Wszeborowie, pt.:  „Leśniczówka Wszebory”, pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami. Intrygująca fabuła sprawiła, że zanurzyłam się w jej świecie, lecz zakończenie nie było dla mnie w pełni satysfakcjonujące. Niezmiernie się ucieszyłam, gdy otrzymałam kontynuację, ale moja radość okazała się przedwczesna, bo "Byle dalej od Wzeborowa" to zupełnie inna historia i bohaterka. 

Bohaterką jest Kasia, właścicielka apteki we Wszeborowie, którą poznaliśmy przy okazji śledzenia losów Oli. Już wówczas dowiedzieliśmy się, że czuje się ona źle w małym, wiejskim środowisku. Męczą ją wścibscy sąsiedzi, monotonia codzienności, brak perspektyw na lepsze życie i  możliwości spełnienia marzeń.   W tajemnicy i bez zbędnych pożegnań wyrusza przed siebie swoim zielonym trabantem w kolorowe kwiatki zostawiając za sobą wszystko, co znane. Przekazuje swój los w ręce Wszebory – postaci z miejscowej legendy, której motyw powraca w powieści jedynie jako wspomnienie.

„Byle dalej od Wszeborowa” nie ma dynamicznej akcji, czy nagłych jej zwrotów, zaskakujących, emocjonujących wydarzeń.  To całkowicie inna opowieść niż „Leśniczówka Wszebory”. Fabuła po prostu się snuje, dając wrażenie podążania w nieokreślonym kierunku.   Kasia spotyka bowiem na swojej drodze różnych ludzi, mija wioski, miasteczka i miasta. W niektórych zatrzymuje się tylko na chwilę, a w niektórych na dłużej, a w jednym z nich nawet na kilka miesięcy. Autorka nie wymienia żadnych nazw mijanych miejsc, stosuje ogólniki, ale za to ładnie opisuje krajobrazy, dźwięki natury i wewnętrzne rozterki bohaterki. Pokazuje też, jak niewiele trzeba, by uszczęśliwić innych, pomóc drugiemu człowiekowi i odmienić jego los. Okazuje się, że każde spotkanie jest ważne i każdy człowiek ma znaczenie, a pojawienie się Kasi w danym miejscu jest tego dowodem. 

W tej części zabrakło mi tej szczególnej atmosfery niewiadomego i niewytłumaczalnego ocierającego się o magię,  jaka towarzyszyła mi przy czytaniu powieści  "Leśniczówka Wszebory". Owszem, pojawia się wątek Wszebory i jej legendy, ale jedynie jako element snów, więc nie miałam poczucia czegoś niezwykłego. W tle przewija się motyw spadku, który Kasia otrzymała po swoim zmarłym wujku. Pozostawił on po sobie kolekcję kosztownej biżuterii. Jej pochodzenie pozostaje okryte tajemnicą, ale ten wątek nie wnosi jakiejś sensacji, czy konkretnych wyjaśnień.  Choć jest ciekawy, nie został wyraźnie zaakcentowany i nie odgrywa kluczowej roli w fabule. Jest raczej jednym z elementów podróży bohaterki, gdyż dzięki uzyskanym pieniądzom ze sprzedaży klejnotów i nieruchomości, dziewczyna może spełniać swoje zachcianki, ale  też pomagać innym innym, a takich okazji nie brakuje. 

„Byle dalej od Wszeborowa” można zaliczyć do powieści drogi,  zarówno w dosłownym, jak i metaforycznym sensie. Zawiera ciekawe refleksje na temat poszukiwania siebie, jej narracja jest w dużej mierze opisowa, co sprawia, że momentami staje się nużąca. 

Największą zagadką pozostaje jednak sama Kasia, która marzyła o domku nad morzem, ale kiedy w końcu staje przed jego ogromem, zaczyna odczuwać lęk, który towarzyszy jej przez większą część książki. Z czasem zaczyna też dostrzegać wartość swojej rodzinnej wsi, uświadamiając sobie, że  mimo swoich wad dawała  pewne poczucie bezpieczeństwa. 

Tytuł doskonale oddaje charakter powieści, bo faktycznie Wszeborowa jest tu bardzo mało, a właściwie tylko pojawia się w refleksjach bohaterki. W sumie nie jest to zła książka, gdyż ma ona swój refleksyjny  klimat ukazujący ważne wartości życiowe, a do tego styl autorki jest malowniczy i dobrze oddający rozterki Kasi. Jej celem nie jest konkretne miejsce, lecz samo poszukiwanie wolności, przestrzeni, gonienie za marzeniami i lepszym życiem. Dowiaduje się w tej podróży więcej o sobie,  dostrzega, co jej sprawia radość, czego oczekuje od życia, w jakich warunkach czułaby się najlepiej. Można tu przywołać powiedzenie: „Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma”, które może być dobrym podsumowaniem tej historii.  Ostatecznie książka pozostawia otwarte zakończenie, sugerując możliwość powrotu do opowieści z Wszeborowem w tle.

Recenzja tomu I "Leśniczówka Wszebory"

Książkę przeczytałam, dzięki księgarni

i portalowi

Wydanie: I

Data premiery: 26.02.2025r.

Ilość stron: 368

Wymiary:

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8402-008-1

Wydawnictwo: Filia

Moja ocena: 4/6

[176./24]. 1691. - " Diamenty mojego życia"

"Diamenty mojego życia"

Małgorzata Widacha

„Czasem to, co wydaje się nam nierealne do zrealizowania, 

nagle staje się możliwe.”

Życie na odległość to rzeczywistość nie jednej pary. To oni wiedzą ile kosztuje ich rozłąka będąca w pewnym sensie sprawdzianem dla trwałości związku. Bohaterka książki „Diamenty mojego życia” jest właśnie na takim etapie swego małżeństwa. 

Odkąd jej mąż, o oryginalnym imieniu Demetriusz, wyjechał do Angli, ona samotnie musi radzić sobie z codziennymi sprawami wychowując córkę Alicję. Razem mieszkają w Katowicach. Anna prowadzi własny biznes, którym jest budka z kurczakami, więc ma z czego się utrzymywać. Wciąż rozmyśla o tym, że mąż nie spieszy się do powrotu, więc czuje się samotna. Zdaje sobie sprawę, że jej typ urody i sposób bycia wzbudza zainteresowanie płci przeciwnej, ale na razie skutecznie zniechęca ewentualnych amantów. Tęskni za mężem, doskwiera jej samotność i ma nadzieję, że ta rozłąka kiedyś się skończy. Chociaż, gdy Anna rozmawia z mężem przez telefon (stacjonarny), nie wyczuwałam tej tęsknoty, ani miłości między małżonkami. Zwracają się do siebie bez uczucia, zwłaszcza Anna. W tej powieści w ogóle nie była wyczuwalna więź, o której można przeczytać w blurbrze książki, a sugerowany w nim wątek romansu, jest tak znikomy, że ledwo się pojawił, a już zniknął.

Bardzo ciekawy był początek, w którym widzimy Annę jadącą pociągiem do Krakowa, gdzie mieszka jej matka, Zuzanna. Anna ma zwyczaj zapisywania swoich wrażeń w pamiętniku, więc jego treść daje nam obraz tego, co kobieta czuje, jak odbiera to, co się wokół niej dzieje. Jednak wkrótce to pozytywne wrażenie blaknie, gdyż potem o pamiętniku i notatkach w nim zamieszczanych nie ma słowa. A szkoda, bo takie wtrącanie jego fragmentów z pewnością dałoby lepszy efekt emocjonalny i uatrakcyjniło fabułę.

Ludzie, których bohaterka wspomina też nie zbudzają sympatii. Są napastliwi, natarczywi, krytykujący jej zachowanie, czy ubiór, interesujący się przyczyną nieobecności męża. Począwszy od matki Anny, a skończywszy na sąsiadach. W opisie książki można przeczytać, że Anna cieszy się powszechną sympatią ludzi mieszkających w tym samym bloku, co ona. Ja tego nie zauważyłam. Również wspomniany wątek walki o miłość jest płaski, bez wyrazu i praktycznie potraktowany został bardzo pobieżnie. Podobnie nie poczułam wyjątkowej przyjaźni między matką i córką. Alicja jest osobą sympatyczną, ale czasami wydawała mi się zbyt roszczeniowa, czasami chłodna, opryskliwa, dramatyzująca i mająca poczucie niekochanej przez Annę. Anna z kolei stara się jej wciąż dogadzać, ale nie zawsze ma na to czas i ochotę.

Nie znalazłam żadnej innej powieści tej autorki, więc prawdopodobnie jest to jej debiut, a przynajmniej takie sprawia wrażenie. Książkę miałam okazję przeczytać w wersji elektronicznej, ale jest też dostępna w wersji drukowanej i ma tylko 160 stron, więc teoretycznie powinna zabrać mi jeden wieczór. W rzeczywistości zajęła mi trochę dłuższy czas, a to dlatego, że czytało mi się z oporem. Nie było w niej nic, co motywowałoby mnie do szybszego podążania przez kolejne rozdziały, które nie są długie, a do tego mają swoje tytuły. I to uważam jest w tym opowiadaniu na plus. Irytowały mnie bohaterki, wścibskie sąsiadki, gderliwa matka Anny, Zuzanna, która mieszka w Krakowie i wciąż na wszystko narzeka. 

Okładka książki i krótkie nakreślenie fabuły wydały mi się zachęcające, więc jestem zawiedziona jej treścią. Pomysł jest ciekawy, ale wszystko zostało przedstawione bez polotu, jakby wyprane z emocji. Autorka często opisuje wygląd osób, nie tylko pierwszoplanowych, ale też pobocznych, niemających znaczenia w tej opowieści. Mamy na przykład jakąś sytuację, od której na chwilę odrywamy uwagę, by skupić się na tym, w co ubrana jest jakaś osoba, co robią ludzie obok, a nie ma to związku z danym zdarzeniem. Ukazuje zatem scenki jakby wyjęte z życia, które są obserwacją autorki, więc miałam wrażenie, jakby chciała nam zwrócić uwagę na niektóre społeczne kwestie, czy ważne aspekty życiowe. W dialogach można wychwycić wskazówki dotyczące codzienności, wartości, które warto w sobie rozwinąć i pielęgnować, by życie było lepsze.

Trudno mi więc dokładnie określić, o czym jest ta książka. Mam wobec niej mieszane odczucia i trudno ją jednoznacznie określić. Z pewnością „Diamenty mojego życia” to historia o charakterze obyczajowym, z nikłym zabarwieniem psychologicznym. Przede wszystkim jest to opowieść o życiu toczącym się wokół dwóch bohaterek, ich relacjach, ale przede wszystkim o ich samotności, tęsknocie, codziennych dylematach, ale też o kontaktach międzyludzkich, braku męskiego wsparcia i potrzebie bliskości w codziennym życiu.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Sorus

Wydanie: I

Data premiery: 01.12.2023r.

Ilość stron: 160

Wymiary: 205 × 145 mm

Oprawa: miękka

Ebook w formacie: EPUB, MOBI, PDF

ISBN 978-83-67139-77-9

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 2/6

[44.] 1559. - "Kobieta w słońcu" Tom III

"Kobieta w słońcu"

saga nadmorska

Tom trzeci

Dorota Milli

Wydanie: I

Data wydania: 17.01.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-67996-21-1

Wydawnictwo: Luna

Moja ocena: 6/6

„na przeszłość nie mamy wpływu 

i zostaje nam tylko ją zaakceptować”

Wiadomym jest, że we wszystkim najlepiej jest zachować równowagę. Nie można tylko dawać tylko lub tylko brać, bo wówczas tracimy kontrolę nad życiem, a niejednokrotnie tak dzieje się u osób pełnych empatii, poświęcających swój czas i swoją uwagę innym. Robią wiele dobrego, gotowi są na działanie na rzecz potrzebujących w każdym momencie, ale często zapominają o sobie. Powiedzenie, że „szewc bez butów chodzi” doskonale pasuje do jednej z bohaterek książki „Kobieta w słońcu”.

Aletta Różańska prowadzi gabinet terapeutyczny wysłuchując kolejnych dramatycznych opowieści swoich pacjentów, udziela się dodatkowo w szpitalu na oddziale psychiatrycznym i ma niewiele czasu dla siebie. Jej dzień jest wypełniony działaniem, ale też odkrywaniem prawdy o swoim mentorze, po którym odziedziczyła nie tylko gabinet, ale też mieszkanie oraz zegarek na łańcuszku, z którym się nie rozstaje nosząc go na szyi. Na tylnej ściance tego pięknego i wyjątkowego wisiorka odkryła dedykację z podpisem,  że jest ona od Anieli. Niestety, nikt nie wie, kim ona była i nikt nie chce o tym rozmawiać, szczególnie mama Aletty, która przyjaźniła się z mentorem Bo, jak nazywany jest zmarły doktor Bogusz Zakrzewski. W rozwikłaniu tej rodzinnej tajemnicy pomaga terapeutce detektyw Sebastian Wysocki, który wykazuje zainteresowanie nie tylko sprawą, ale też swoją klientką. Ona jednak wydaje się tego nie dostrzegać i wciąż unika bliższych z nim kontaktów, poza służbowymi. Jednak świecące coraz częściej letnie słońce ogrzewa aurę coraz bardziej i wnika też w serca bohaterów.

Aletta ma dwie oddane przyjaciółki, Julię i Erykę, które pojawiły się w jej życiu w pierwszym tomie „Kobieta w deszczu” jako klientki, a w efekcie stały się sobie bliższe niż mogły przypuszczać. Ich znajomość rozwinęła się jeszcze bardziej w drugim tomie pt. „Kobieta w burzy”, gdy podejmowane przez nie decyzje wywołały u nich rewolucję w życiu. Teraz muszą na nowo wszystko uporządkować, ale też przekonać Alettę, że w życiu nie liczy się tylko praca, a pewien przystojny detektyw interesuje się nią nie tylko zawodowo.

Nie będę tutaj opowiadać o każdej z nich, bo byłoby tego zbyt dużo. Wspomnę tylko, że Eryka z powodzeniem prowadzi swoją nadmorską kawiarenkę na deptaku, którą nazwała „Ptaszyna”, gdyż pod swoje skrzydła przyjęła pracowników, którzy dzięki pracy u niej znowu mogą latać niesione nurtem życia. Jednak nie do końca Eryka może cieszyć się szczęściem, bo jej mąż Adam nagle uświadomił sobie, że jednak zawalczy o ich związek, ale robi to w sposób niezbyt uczciwy. 

Julia pracuje u Eryki i powoli odzyskuje pewność siebie u boku wspaniałego mężczyzny, jakim jest Wojtek, współpracownik detektywa Wysockiego. Wydaje się, że wyzwoliła się już z toksycznych macek poprzedniego związku, ale wkrótce czeka ją życiowa próba, gdyż pewnego dnia Damian ponownie zaznacza swoją obecność.

„Kobieta w słońcu” stanowi wspaniałe zwieńczenie całej trylogii, w której pobrzmiewa pozytywne i motywujące przesłanie. Słowa, jakie bohaterki kierują do siebie nawzajem, ale też analizując swoją sytuację, mają charakter dopingujący każdego czytającego, by zawsze pamiętali o sobie. Pani Dorota Lilli podkreśla, żeby nigdy nie rezygnować z marzeń, być sobą, czerpać z życia pełnymi garściami, ale przede wszystkim dostrzegać szansę, jakie ono niesie. W życiu trzeba być w pewnym sensie egoistycznym i stawiać granice, które nie pozwolą manipulować nami, umniejszać naszą wartość i podcinać skrzydła. Każdy z nas jest wyjątkowy i zawsze powinniśmy pamiętać o tym, co jest dla nas najlepsze, co daje nam szczęście i nie poddawać się trudnościom. A w tle – piękny Kołobrzeg, morska bryza, szum fal i letni, cudowny czas…

Autorka świetnie sobie wszystko przemyślała układając kolejność tomów w trylogii sagi nadmorskiej, gdyż doskonale dopasowała to, co dzieje się na jej kartach do panującej pogody. Początki historii bohaterek miały miejsce w deszczu, gdy razem z nimi płakało niebo. Potem rozpętała się burza zmiatająca wszystko to, co przeszkadzało im w ich drodze do szczęścia, a teraz nastąpił czas, gdy zza chmur coraz częściej wyłania się słońce. Jeszcze czasami gdzieś tam zagrzmi, popada letni deszczyk, zawieje wiatr od morza, ale one już doskonale wiedzą, że taka aura za chwilę przeminie i znowu będą mogły cieszyć się ciepłymi promieniami ogrzewającymi nie tylko ciało, ale też ludzkie serca. Zarówno one, jak i inne osoby, które pojawiają się w tej powieści pokonały długą drogę, by zrozumieć, co jest dla nich najważniejsze.

Recenzja tomu pierwszego  "Kobieta w deszczu"

Recenzja tomu drugiego "Kobieta w burzy"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

1375. - "Tamarynd"

"Tamarynd"

Marząc o lepszym jutrze

Żaneta Pawlik

Wydanie: I

Data premiery: 28.03.2023 r.

Ilość stron: 376

Wymiary: 140x205 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8202-854-6

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

„Niewiele trzeba, by znaleźć się po ciemnej stronie życia.”

Powyższy cytat doskonale oddaje charakter najnowszej powieści pani Żanety Pawlik pt.: „Tamarynd”, która w podtytule sugeruje życiową, a więc i niełatwą opowieść. To było moje drugie spotkanie z tą pisarką, która po raz kolejny dostarczyła mi moc wrażeń i przeżyć. Wprawdzie nieco innych niż w swej debiutanckiej książce „Mowy nie ma!”, ale równie intensywnych i urozmaiconych.

Anna Piechucka, a właściwie Liliana Piechucka, wraca właśnie do Polski po rocznej nieobecności w rodzinnych Katowicach. Zostawia za sobą trudny okres życia i planuje rozpocząć wszystko od nowa. Rozpoczyna pracę w miejscowym Centrum Psychiatrii, jako pielęgniarka. Wynajmuje kawalerkę, której daleko do przytulnego mieszkania, ale mimo to Anka ma nadzieję, że najgorsze ma za sobą i z optymizmem patrzy w przyszłość. 

Pierwszy dzień w pracy nie należy jednak do najprzyjemniejszych, a spotkanie w domu rodzinnym kończy się jak zwykle kłótnią, więc początek pobytu w Polsce nie daje okazji do dobrego nastawienia. W jej życiu pojawia się sporo osób, które wpływają na jej decyzje, dostarczają zarówno powodów do zmartwień, frustracji, jak i radości. Jednym z nich jest przystojny i sympatyczny policjant, Franek Małecki, który nie jest wolny od swoich zmartwień. Jest mężczyzną po czterdziestce, ma za sobą rozwód, po którym pozostały mu obawy przed kolejnym związkiem, więc do znajomości z Anką podchodzi ostrożnie. Jego dumą jest dorosła córka Agata, która razem z narzeczonym planuje wspólną przyszłość. Jednak problemów dostarcza wciąż była żona, Iwona, która nie do końca pogodziła się z zakończeniem małżeństwa.

Wzrok przykuwa urocza okładka książki i to ona najpierw zmotywowała mnie, by po nią sięgnąć. Tytuł brzmi intrygująco, a notka na końcu książki nie oddaje całkowicie tego, co znajduje się za tak uroczą oprawą. Zaznacza tylko początek zdarzeń, która śledzimy na ponad 37 stronach.

Tamarynd to indyjska roślina, więc spodziewałam się wątku związanego z krajem jego pochodzenia. I taki motyw się pojawił, jako marzenie do zrealizowania i element ubioru w postaci bransoletki, którą Anna otrzymała od swej przyjaciółki Jadwigi. Gdy zaczynała pracę w szpitalu psychiatrycznym, ich znajomość zaczęła się niezbyt przyjemnie. Jadźka, która była zatrudniona jako salowa, od początku uprzedziła się do nowej pracownicy. Z czasem pojawiły się sytuacje, dzięki którym obie kobiety połączyły przyjacielskie więzy. Jednak nie były one na tyle silne, by Jadwiga chciała zwierzyć się koleżance ze wszystkich swoich zmartwień. Pokazywała światu swoją pozytywną stronę przybierając maskę osoby silnej, radosnej i beztroskiej. Wiadomym było tylko, że kilka lat temu straciła córkę, a jej mąż odsiaduje karę w więzieniu.

W tej powieści spotykamy wiele osób z różnymi problemami  i o każdej z nich dowiadujemy się w trakcie pojawiania się kolejnych wydarzeń w życiu bohaterki. Anka jest w niej główną osią, wokół której toczą się kolejne epizody, a wraz z nimi poznajemy poszczególne postacie. Każda z nich dźwiga swój bagaż doświadczeń, zmartwień, wzbudzając przy tym różne emocje. Jedni dają się lubić od razu, a wobec innych potrzeba więcej na to czasu, ale są też takie osoby, do których trudno mi było przekonać się niemal do końca. Taką postacią jest na przykład matka Anki, Maria, która reprezentuje  tę część społeczeństwa, która polega tylko na zdaniu proboszcza, chodzi do kościoła, modli się, deklaruje wiarę w Boga, ale tak naprawdę nie ma w sercu odrobiny miłości i empatii wobec najbliższej osoby. Potrafi sączyć jadem i wciąż doprowadza do kłótni ze swoją córką. Zupełnie inną osobą jest jej mąż, Lucjan, który jest postacią epizodyczną, ale dał się poznać, jako spokojny mężczyzna kochający swoje dzieci, a nawet swoją krnąbrną żonę.

Powieść „Tamarynd” przypomina barwny kolaż z jasnymi i ciemniejszymi plamami, wieloma odcieniami złożony z historii kilku osób doświadczonych na różne sposoby przez los. Każda z nich pozostawiona jest ze swoimi myślami i zmartwieniami, skrywając często przed innymi swoje prawdziwe oblicze. Ich historie sprawiają wrażenie autentycznych i prawdziwych, mimo że powieść zawiera fikcyjne zdarzenia, stąd z łatwością wnikamy w ich umysły i odczucia, mając swoje własne przemyślenia w danym temacie.

Fabuła biegnie dosyć szybko, gdyż dzieje się w niej dosyć dużo ze względu na sporą ilość wątków. Autorka zastosowała w niej narrację trzecioosobową, dzięki czemu możemy zajrzeć do umysłu i duszy każdej z pojawiających się osób. Często przeszłość przeplata się z teraźniejszością, gdyż w obecne zdarzenia są wpasowane obrazki z wcześniejszych lat. Nie mają one wyraźnego oznaczenia przybierając formę refleksji lub wspomnień. W ten sposób poznajemy lepiej poszczególnych bohaterów i ich tajemnice.

Tak duża ilość osób nie daje poczucia chaosu, gdyż autorka zgrabnie lawiruje pomiędzy poszczególnymi wydarzeniami i łączy wszystko w jedną całość. Przedstawia ich losy stopniowo, naprzemiennie, dając poznać coraz lepiej każdą z postaci. Wszyscy okazują się w tej opowieści ważni, a poprzez ich historie powstał, w pewnym sensie, portret społeczeństwa wraz z problemami dotykającymi współcześnie dużą rzeszę ludzi. Dodatkowo autorka pokazuje realizm tzw. opieki zdrowotnej pod kątem uzależnień, różnych chorób, w tym psychicznych. Wyłania się nieudolność polskiego systemu zdrowotnego i błędy, które prowadzą do pogorszenia stanu pacjenta. Tutaj dobrym przykładem jest siostra Anny, Karolinka, która prawie straciła wzrok w wyniku niewłaściwie przeprowadzonych kilku operacji. Dopiero skierowanie do renomowanego profesora poza granice Polski zakończyło się sukcesem, ale wymagało dużych nakładów finansowych. To kosztowało Annę ogromne poświęcenie siebie, wyjścia ze swojej strefy komfortu, by z zgromadzić odpowiednią sumę pieniędzy dla ukochanej siostry. 

O książce można by pisać jeszcze dużo więcej, gdyż jest ona wielowymiarowa i wielowątkowa, więc nie jest możliwe przedstawienie w recenzji wszystkich poruszanych zagadnień. Całkowicie zgadzam się z rekomendacjami zamieszczonymi na skrzydełkach okładki, gdyż z pewnością jest to powieść obok której trudno przejść obojętnie. 

Jedyne, co mnie nieco zwiodło to zakończenie, ponieważ powieść skończyła się w takim momencie, który mógł być jeszcze bardziej rozwinięty. Zabrakło mi konkretnego, bardziej dokładniejszego opisu finałowych zdarzeń. 

Zawsze, bowiem czytając jakąś książkę, zwłaszcza dobrą, mam obawy, co do ostatnich scen, gdyż osobiście lubię pełniejsze kumulacyjne sytuacje, które nastroją mnie pozytywnie, zanim ujrzę napis KONIEC. W powieści „Tamarynd” nie miałam odczucia, że zawarta w niej historia wybrzmiała do końca. Pozostał lekki niedosyt, ale może właśnie o to autorce chodziło.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

 

1108. - "Bukiet chryzantem" Tom II

Bukiet chryzantem

seria: Bukiet uczuć Tom II

Kazimierz Kiljan

Wydanie: I

Data premiery: 20 kwietnia 2022 r.

Liczba stron: 334

Wymiary: 200 x 135 mm

Okładka: miękka

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 4/6

„Człowiek ma jedną szczególną cechę – potrafi przystosować się do każdych warunków, choć bywa, że potrzebuje na to więcej czasu.”

W naszej polskiej tradycji chryzantemy kojarzą się najczęściej z cmentarzem, pochówkami, gdyż możemy je ujrzeć, chociażby podczas święta zmarłych w listopadzie. Historia zawarta w książce „Bukiet chryzantem” nadaje tym pięknym kwiatom zupełnie inne znaczenie.

Justyna przekonała się, że nie wchodzi się drugi raz do tej samej rzeki. Odnowiony kontakt po latach z byłym narzeczonym i próba ułożenia sobie z nim życia na nowo okazała się nieudana. Teraz postanawia godnie zastąpić swego zmarłego przyjaciela, sędziwego antykwariusza, Karola Bratzkiego, którego ducha cały czas czuć pośród dawnych ksiąg i cennych pamiątek. Wydaje się, że wszystko wróciło do normy i jej życie zaczyna płynąć w umiarkowanym, spokojnym rytmie. Wkrótce zaczynają się pojawiać w jej antykwariacie osoby, które nadają kolejnym dniom emocjonalnego i barwnego kolorytu. Justyna może przy tym zawsze liczyć na przyjaciółki Monikę i Agatę, które chętnie ją wspierają zarówno czynem, jak i słowem. 

Moją uwagę przyciągnęła przede wszystkim okładka, a potem skrywająca się za nią historia. Opis na końcu książki nie oddaje tego, co można przeczytać po otwarciu jej pierwszych stron. Nie od razu wprawdzie wniknęłam w jej opowieść, gdyż w początkowych akapitach autor zawarł w skrócie to, co działo się w tomie pierwszym zatytułowanym "Bukiet chabrów", który wraz z "Bukietem chryzantem" wchodzą w skład serii pt.: "Bukiet uczuć". Nieznajomość wcześniejszych wydarzeń i ich skrótowe zrelacjonowanie w części drugiej wprowadziło u mnie niewielki chaos, ale też rozbudziło chęć poznania serii od początku. Kolejne, już bieżące epizody śledziłam bez większych problemów, a co najważniejsze, z rosnącym zainteresowaniem. Została ona napisana ładnym poprawnym stylem, który sprawia, że opowieść nabiera urokliwego, romantycznego charakteru o lekkim zabarwieniu retro, przypominając romanse sprzed wielu lat, gdzie nie ma wulgaryzmów, brutalności i erotyzmu, a wszystko podane jest w elegancki, wyważony sposób. 

"Bukiet chryzantem" to powieść obyczajowa z elementami romansu, ale skomponowana z eleganckich słów i przemyślanych zdarzeń. Bardzo dobrym pomysłem było podzielenie tej historii na rozdziały opatrzonych tytułem i ozdobionych czarno-białą grafiką przedstawiającą bukiecik tytułowych chryzantem. Każdy z nich opowiada o jakimś konkretnym wydarzeniu, które w efekcie ma znaczenie po przeczytaniu całej powieści. Fabuła oparta została na dwóch płaszczyznach, w których przeszłość przeplata się z teraźniejszością, dodając w ten sposób refleksyjną i nostalgiczną nutkę. Narracja trzecioosobowa pozwala spojrzeć na niektóre sprawy z różnych perspektyw, ale głównie poznajemy punkt widzenia Justyny. Autor przemyca pomiędzy wydarzeniami różne ciekawostki związane z pracą antykwariusza, burzliwą historią naszego kraju, pokazując, że jest ona złożona nie tylko z suchych faktów, ale przede wszystkim z ludzkich, często bolesnych i dramatycznych losów.

Bohaterkami drugiego planu są książki, z których każda ma swoją historię związaną z tym, co w sobie zawiera, ale też połączoną z właścicielem woluminu poprzez sentymentalne wspomnienia. Dla Justyny stanowią one nieocenione relikty przeszłości i źródło wiedzy o ich pochodzeniu, oraz ich właścicielach. Szczególnie wzruszająca i niezwykła jest historia Florentyny Miecznikowskiej, która ma za sobą wiele przeżyć, a część z nich łączy się ze zmarłym antykwariuszem. W ten sposób mamy możliwość powrócić do świata, który przeminął i ożywa teraz we wspomnieniach i starych księgach. 

Kazimierz Kiljan – pisarz i dziennikarz, autor wielu zbiorów poezji i powieści. Jest człowiekiem niezwykle wrażliwym na piękno otaczającego go świata, otwartym na ludzi i ich przeżycia duchowe. Te ostatnie absorbują autora w sposób szczególny. Lubi i potrafi pisać o uczuciach, o relacjach zachodzących między ludźmi, o ich troskach i marzeniach.

Część Pierwsza serii "Bukiet uczuć"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

799. - "Kiecka i krynolina"

Kiecka i krynolina

Aleksandra Katarzyna Maludy

Numer wydania: I

Data wydania polskiego: 22 marca 2021 r.

Liczba stron: 304

Wymiary: 145x205 mm

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: Szara Godzina

„To niedobrze, jak ktoś tak siedzi w samotności i patrzy w lustro. 

Jakieś licho można w nim zobaczyć”

Powieści historyczne mają tę zaletę, że zabierają nas w realia, które minęły dając poczuć klimat minionych wieków. Jednak to zawsze pozostaje w kwestii wyobraźni. A gdyby tak rzeczywiście przenieść się do przeszłości? Taką możliwość miała jedna z bohaterek książki pt.: „Kiecka i krynolina”.

Aleksandra Katarzyna Maludy to autorka kilku powieści, w których historia odgrywa znaczącą rolę lub jest tłem dla dziejących się wydarzeń. Prywatnie jest mamą dwóch córek, które są zawsze jej pierwszymi czytelniczkami. Uważa, że czytanie o historii jest ważne, więc jest ona obecna w jej powieściach takich jak: „Rok 1863”, „Opowieść o wojnie i gotowaniu:, „Podwójne życie Nawojki”, „Dzikie serca”, „Wojenni kochankowie”, „Wisznia ze słowiańskiej głuszy” i „Gruzowisko”.

Przy jednym lustrze siedzą dwie Zosie, obie rozżalone, zdradzone przez ukochanych mężczyzn, ale każda z nich inaczej patrzy na to, co im się przytrafiło. Różnica między nimi polega na odległości ….czasowej, gdyż dzieli je 150 lat.

Zośka Przywara mieszka z mężem Konstantym w pięknym warszawskim apartamentowcu w 2019 roku, natomiast Zofia Lubomierska żyje w drugiej połowie XIX wieku i jest właścicielką majątku Lutomirzyce, znajdującego się na północy Mazowsza. Jej mąż, Kazimierz to człowiek bardzo romantyczny, kochliwy o melancholijnym usposobieniu, ale jednocześnie apodyktyczny.

Z początku Zośka tłumaczyła to, co widziała w lustrze wpływem koniaczku, który miał jej poprawić nastrój. Zamiast tego, coraz bardziej przygnębiała ją zdrada męża. Podobne nastroje panowały z drugiej strony, u pani Lutomierskiej. Kobiety znalazły w sobie powierniczki swoich żalów i bolączek, więc gdy tylko chciały się komuś zwierzyć z tego, co czują, siadały przy toaletce i wylewały swoje smutki związane ze swoją sytuacją.

Dosyć długo musiałam czekać na ich zamianę, o której jest wzmianka w opisie książki, bo aż do połowy powieści. Do tego czasu poznajemy realia życia po obu stronach lustra, poznając coraz więcej szczegółów codzienności kobiet. Obie Zośki opowiadają o sobie, swoich zwyczajach, problemach i o swoim świecie. Zośka nie raz dziwiła się poglądom imienniczki a z kolei Zofia często była wręcz oburzona i przerażona sposobem myślenia kobiety siedzącej z drugiej strony lustra. To, co dla Zośki było czymś normalnym, dla Zofii było wręcz nie do pomyślenia, by kobieta wyrażała się i zachowywała w ten sposób, co jej rozmówczyni.

Sytuacja, w której znalazły się obie Zośki będą od nich wymagać nie tylko dostosowania się do okoliczności, ale też odnalezienia w sobie tych cech, które do tej pory były w uśpieniu lub też w ogóle nie były brane przez nich pod uwagę. Pani Zofii brakuje dystansu do siebie, spontaniczności i poddania się głosowi serca. Zośka natomiast musi nauczyć się mądrego planowania, spokoju i zrównoważonego działania.

Zamiana ról wywołała wiele zabawnych sytuacji, nieporozumień i zawirowań akcji, w której obie bohaterki muszą się odnaleźć i nauczyć funkcjonować w nowej dla siebie rzeczywistości. Dla Zofii zbyt kusa spódniczka jest powodem do zażenowania i wstydu, natomiast dla Zośki proste czynności, które do tej pory wykonywała, teraz wydają się nie lada problemem, chociażby zapalenie światła czy sprawy fizjologiczne urastają do rangi trudno wykonanych zadań.

„Kiecka i krynolina” to przyjemna lektura na jeden wieczór, która pozostawia po sobie romantyczny klimat minionych wieków. Autorka niezwykle obrazowo i plastycznie nakreśliła ich aurę, pozwalając poczuć powiew historii wciągając nas w wir wydarzeń związanych z powstaniem styczniowym, ale też w codzienne życie ówczesnej arystokracji i zwykłych ludzi. Dzięki barwnym opisom mogliśmy poznać nie tylko ich styl życia, zwyczaje, obrzędy czy obowiązujące kanony mody i etykiety towarzyskiej, ale też poczuć smaki kuchni dworskiej. Struclę z migdałami i miodem, konfiturę z czerwonej cebuli, leguminę z naleśników czy ciastka z wiśniami możemy zrobić według receptur zamieszczonych u dołu niektórych stron w przypisach.

Autorka stworzyła wciągającą historię opartą na znanym motywie zamiany ról, która jest dosyć ciekawą alternatywą pokazania realiów świata, który już przeminął, ale nie przeminęły problemy, które wówczas zajmowały umysły ówczesnych ludzi jak i też są obecne w dzisiejszych czasach. Na przykładzie swoich bohaterek pokazuje, że współczesne dylematy kobiet niewiele różnią się od tych sprzed 150 lat a jedynie zmieniły się okoliczności, które je otaczają i sposoby ich rozwiązywania.

W tytule zawarte jest pytanie czy lepiej żyć w czasach krynoliny czy raczej w czasach kiecek. Na to pytanie trudno jednoznacznie odpowiedzieć, gdyż każdy z okresów historycznych, także nasza współczesność, ma swoje plusy i minusy. Ja chyba jednak wolę obecne realia, chociażby ze względów obyczajowych i innego podejścia do roli kobiet w społeczeństwie

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

575. - "List"

List.
Tom I
cykl: Pamiętaj o mnie

Anna Karpińska

Wydanie: I

Kategoria: Literatura polska

Data wydania: 20.02.2020

ISBN: 978-83-8169-237-3

Format: 125 x 195mm

Liczba stron: 464

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Redaktor prowadzący: Michał Nalewski

Redakcja: Ewa Charitonow 

Korekta: Katarzyna Kusojć, Maciej Korbasiński

Projekt okładki: Sylwia Turlejska

Zdjęcia na okładce: © Elena Schweitzer/Trevillion Images

„los bywa pokrętny. Nigdy nie wiadomo, skąd przywieje szczęście.“

Życie składa się z wielu wyborów i od nich zależy, jak wygląda nasza codzienność. Bywają też takie decyzje podjęte w przeszłości, które nie dają spokoju, mimo upływu lat. Przekonała się o tym bohaterka książki pt.: „List“

źr. zdjęcia: lubimyczytac.pl

Anna Karpińska - autorka poczytnych książek obyczajowych, które cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem czytelników. Ukończyła politologię na Uniwersytecie Wrocławskim, uczyła studentów, była dziennikarką, wydawała książki, prowadziła firmę. Siedem lat temu porzuciła dotychczasowe życie zawodowe, całkowicie oddając się pisaniu powieści. Ma męża, trójkę dorosłych dzieci i troje wnucząt. Mieszka w Toruniu, weekendy spędza na wsi, przynajmniej raz w roku podróżuje gdzieś dalej, by naładować akumulatory. 

Gdy poznajemy Małgorzatę, wydaje się być szczęśliwą żoną i matką. Jej syn Jasiek właśnie przygotowuje się do studniówki i matury, Zosia chodzi do szkoły a najstarsza córka, Zuza pracuje od półtora roku w Warszawie. Życie płynie jej przy boku przystojnego męża, z którym zna się od dzieciństwa. Jednak im dalej wchodzimy w jej historię, przestaje być już różowo i pojawiają się rysy mające swoje korzenie w przeszłości. Wówczas pewna dramatyczna decyzja i okoliczności sprawiły, że zamiast posłuchać szeptu serca, uległa głosowi rozsądku.

Wśród wielu obowiązków narzucanych jej przez Rafała, spełnia się jako pisarka. Niestety, jej kolejna powieść powstaje z dużym trudem, gdyż brakuje pomysłu na dalsze rozdziały. Na szczęście wena twórcza pojawia się z dużym impetem w momencie, gdy Małgorzata otrzymuje pewnego dnia list od swojego tajemniczego czytelnika. 

Książka zwróciła moją uwagę piękną okładką oraz opisem redakcyjnym, który m.in. zapowiadał, że: „Ta historia zostanie z Tobą na długo. Emocje skradną Ci serce, jak i bohaterka, którą najlepiej zrozumie jedynie druga kobieta“. I faktycznie tak się stało, gdyż różnorodnych emocji w niej nie brakuje. Historia wzrusza, irytuje, wywołuje niepokój ale i intryguje. 

Niestety nie miałam okazji ocenić jakości wydania, gdyż otrzymałam powieść w formacie e-booka. Na pewno zwraca uwagę szata graficzna okładki, która utrzymana jest w niebieskiej tonacji. W jej centrum widnieje stosik listów pisanych tradycyjnie, związanych sznurkiem, w który zostały wsunięte kwiatowe akcenty. To nawiązuje do jednego z wątków, który stanowi ważny element historii.

Akcja powieści osadzona jest głównie w Toruniu ale odwiedzamy też Maltę, gdzie mieszka siostra Małgorzaty - Michalina Fabuła toczy się na dwóch a właściwie na trzech płaszczyznach: teraźniejszości i przeszłości oraz na kartach powieści, która powstaje spod pióra głównej bohaterki. Przeplatają się one wzajemnie w kolejnych rozdziałach, ujawniając coraz więcej szczegółów sprzed ponad 20 lat życia bohaterki i jednocześnie opowiadając o bieżących jej problemach. Korespondencja pod postacią listów, jest jedną z osi, wokół której ścielą się wątki, dodając Małgorzacie skrzydeł i podtrzymując ją na duchu. Swoje pragnienia i nostalgię za utraconą w przeszłości miłością, przenosi na swoją bohaterkę, która jest jej alter ego. Ale o tym wie tylko ona... 

Dzięki narracji pierwszoplanowej możemy śledzić sposób myślenia i emocje targające Małgorzatą. Jej postawa nie raz mnie irytowała, ale z drugiej strony rozumiałam jej tok myślenia, tym bardziej, że jej mąż to mistrz manipulacji i kamuflażu. Miałam wrażenie, że autorka nałożyła na swoją bohaterkę zbyt dużo ograniczeń, nie pozwalając jej na większą swobodę i realizowanie swoich pragnień. Małgorzata nie ma wsparcia ani u Rafała ani ze strony apodyktycznej matki czy teściowych. Jedynym głosem, który próbuje ją otrzeźwić jest jej siostra Michalina mieszkająca na Malcie. 

To opowieść pełna emocji, które nie pozwalają o sobie zapomnieć. Dzięki niej możemy zajrzeć w umysły wielu kobiet podobnych do Małgorzaty, które nie potrafią zawalczyć o siebie, zdominowane są przez środowisko, rodzinę czy małżonka, któremu trudno  się sprzeciwić. Czytając o perypetiach Gośki, kibicowałam jej, by w końcu obudziła się z letargu i zaczęła szanować siebie. 

Książkę przeczytałam bez znużenia i szybko przebrnęłam przez 465 stron. Trochę poczułam się zawiedziona, gdy dotarłam do końca książki, gdyż akcja pozostaje niedopowiedziana ale wiem, że ma być drugi tom perypetii Małgorzaty i już nie mogę się go doczekać. "List" stanowi bowiem pierwszy tom nowego cyklu "Pamiętaj o mnie". Drugi tom, wkrótce ukaże się pod tytułem "Postscriptum" w wydawnictwie Prószyński i S-ka.

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu:

książka do kupienia m.in: Inverso, Bonito, Świat Książki, Empik i innych