[69/25] - 1782. - "Białe kłamstwa" - Tom I: "Chcę, żebyś wiedział"

"Chcę, żebyś wiedział"

Seria: Białe kłamstwa

Tom pierwszy

Aleksandra Muraszka

„Każdy ma jakieś tajemnice,

które nigdy nie ujrzą światła dziennego”

Gdy zaczęłam czytać książkę „Chcę, żebyś wiedział”, miałam wrażenie, że już znam tę historię. Przeszukałam swoje archiwum i oczywiście miałam rację – w 2022 roku Aleksandra Muraszka debiutowała tą powieścią. Niestety, nie było mi dane poznać jej kontynuacji, dlatego ogromnie się cieszę, że autorka postanowiła wrócić do tej historii, a Wydawnictwo Jaguar zdecydowało się na jej publikację. Mam nadzieję, że tym razem dane mi będzie poznać dalsze losy bohaterów, bo „Chcę, żebyś wiedział” to dopiero pierwsza z sześciu części opowieści zawartej w niej  historii. Z ciekawością ponownie wgłębiłam się w nią, by odświeżyć sobie wydarzenia tego tomu i być na bieżąco z tym, co działo się u bohaterów.

Ami od dwóch lat żyje w niepewności po tajemniczym zniknięciu jej ukochanego brata, Jasona. Oficjalnie uznano go za zmarłego w wypadku samochodowym, jednak w spalonym aucie nie znaleziono jego ciała. Śledztwo zostało zamknięte z powodu braku dowodów, a wydaje się, że sprawa nigdy nie zostanie wyjaśniona. Wszystko zmienia się, gdy nagle pojawia się informacja, że mężczyzna podobny do Jasona był widziany na stacji benzynowej w Miami. Ami, nie mogąc pogodzić się z niepewnością, postanawia działać. Z pomocą detektywa opuszcza Nowy Orlean, powierzając prowadzenie swojej firmy kierownikowi, i udaje się na poszukiwania brata. Gdy w końcu go odnajduje, sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej – jego powrót nie cieszy wszystkich.

"Chcę, żebyś wiedział" to historia z gatunku tych, czyta się je jednym tchem. Początkowe rozdziały wskazują raczej na opowieść o charakterze obyczajowym z wątkiem romansu i rodzinnymi tajemnicami, jednak im dalej podążałam za bohaterką, tym bardziej fabuła stawała się napięta, a pojawiające się zdarzenia zmieniały się dosyć szybko i dynamicznie. Początkowe rozdziały sugerują raczej powieść obyczajową z nutą romansu i tajemnic rodzinnych, jednak z każdą kolejną stroną fabuła nabiera tempa, a wydarzenia stają się coraz bardziej dynamiczne.

Fabuła powieści ma w sobie, nie jedną niespodziankę i kilka wątków, łącząc w sobie elementy obyczajowe, ale też sensacyjne, mafijne i subtelnego romansu. Te ostatnie są delikatne, nieprzesadzone i dozowane ostrożnie, gdyż autorka bardziej koncentruje się na emocjach bohaterów niż na fizyczności.

W nowej odsłonie widać pracę autorki nad tekstem, który uzyskał nowy, bardziej dopracowaną formę i lepszy styl. Różnice widać już na pierwszy rzut oka, gdyż nowe wydanie jest w trochę większym formacie, ma więcej stron, bo aż o ponad 140, więc widać, że autorka miała nowy pomysł na tę historię. Uważam, że uzupełnienia wypadły na korzyść. Powieść jest pełniejsza, spójna i bardziej wciągająca. Wprawdzie rozwija się stopniowo nakreślając nam sylwetkę bohaterki, je codzienność, by wydarzenia mogły nabrać tempa i trzymać nas w napięciu do końca i uderzając piorunującym finałem. Gdy dotarłam do ostatnich akapitów, musiałam przeczytać je kilkukrotnie, by w pełni zrozumieć, co właśnie się wydarzyło. To zakończenie pokazuje, że życie doświadcza nas na różne sposoby – mniej lub bardziej dramatyczne – a każde z tych przeżyć kształtuje nas i pomaga przetrwać najtrudniejsze chwile.

Aleksandra Muraszka zdobyła serca czytelników trylogią „Swallow”, która pokazała jej pisarski kunszt. Wznowienie debiutanckiej powieści okazało się bardzo dobrym pomysłem. Mimo, że znałam już tę historię, była ona dla mnie niezwykłym zaskoczeniem i czytałam ją w jeszcze bardziej zaangażowany sposób. Powieść mnie usatysfakcjonowała i wciągnęła, więc z niecierpliwością będę czekała na kontynuację.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Premiera: 12.03.2025r.

Liczba stron: 528

Wymiary: 145 x 215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68383-08-9

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6

[175./24]. 1690. -"Swallow" Tom III

"Nadzieja na lepsze jutro"

seria: "Swallow"

Tom trzeci

Aleksandra Muraszka

„Kiedy świat wali ci się na głowę, 

wszystko maluje się w ciemnych barwach.”

W drugim tomie trylogii pt.: „Swallow” wiele się wyjaśniło, więc kończąc ją pół roku temu, z niecierpliwością oczekiwałam trzeciej, ostatniej części. Zżerała mnie ciekawość, co jeszcze może spotkać bohaterów, tym bardziej, że „Nadzieja matką głupich” zakończyła się niepokojąco. Finałowy tom tej trylogii nosi tytuł „Nadzieja na lepsze jutro” i został oprawiony w piękną żółtobrązową okładkę z motywem nawiązującym do poprzednich tomów.

Zgodnie z prośbą wyrażoną przez autorkę na pierwszej stronie tej powieści, nie zamierzam zdradzać fabuły. Pozostawiam satysfakcję z odkrywania jej kolejnych epizodów każdemu, kto sięgnie po tę serię i chciałby ją poznać od początku, czyli od tomu „Nadzieja umiera ostatnia". Jednak ostrzegam, że czytanie „Swallow” to jak wejście do kolejki bez możliwości zahamowania. Sięgając po poszczególne tomy, trzeba przygotować się na emocjonalną bombę i dynamiczną, barwną, niesamowitą, pełną zwrotów jazdę bez trzymanki. Do tego dochodzi poczucie zagrożenia, wrażenie, że za chwilę coś się stanie i to utrzymuje się niemal do końca.

Zdradzę jedynie tyle, że najbardziej zawiodły mnie dziewczyny, czyli Haelyn i Minnie, które unosząc się dumą i brakiem zrozumienia, tryskały gniewem, wrzały, pokazały, że przyjaźń dla nich ma pewne warunki istnienia. Po prostu nie zdały egzaminu, w przeciwieństwie do Riona, który też czuł się urażony, ale potrafił być ponad swoje egoistyczne ambicje. Ujął mnie swoją postawą i dosłownie rozczulił mówiąc: „Jesteś moim przyjacielem i nie zostawię cię z tym samego”.

Dziewczyny zbyt wyolbrzymiały to, co się stało. Natomiast Jamesa było mi ogromnie żal, bo nie zasłużył sobie na takie traktowanie i doskonale rozumiałam jego postawę i decyzje. Do tzw. „białej gorączki” doprowadzała mnie Minnie. Ona straciła w moich oczach najbardziej, zachowując się jak małe dziecko, zamiast po prostu szczerze porozmawiać.

Wniosek: męska przyjaźń potrafi przetrwać największą burzę, natomiast damsko-męska już nie w każdym przypadku, a prawdziwą miłość, opartą na solidnych fundamentach, nic nie jest w stanie zburzyć.

Niewątpliwie przeszłam z bohaterami fascynującą drogę pełną zwrotów akcji, wypełnionych wieloma niebezpiecznymi sytuacjami, pełnych emocji i napięć. Kończąc tę część serii „Swallow” zostałam zaskoczona rozwojem losów bohaterów, których jest w niej kilkoro. Nie jest tajemnicą, że poza Haelyn i Rionem śledzimy też relację Jamesa i Miley nazywaną przez przyjaciół Minnie. To ta czwórka wiedzie prym w całej trylogii i z każdą częścią poznajemy ich coraz lepiej. 

„Dałaś mi nadzieję, Jaskółko. Stałaś się moją nadzieją. Dzięki tobie przetrwałem najgorszy okres w moim życiu, a teraz również dzięki tobie przeżywam najlepszy.”

Jestem pełna uznania dla umiejętności pani Aleksandry Muraszki, która umiejętnie połączyła wszystkie wątki, doprowadzając całość do logicznego, pasjonującego końca. Do tego ma szczególny dar ujmowania w słowa wszelkich emocji, reakcji na jakaś sytuację,  wgłębiania się w psychikę, oddając to wszystko w bardzo sugestywny sposób, więc nie ma problemów z ich przeżywaniem razem z bohaterami. To ogromna trylogia, razem licząca sobie 1339 stron samego tekstu, w tym trzeci tom jest najobszerniejszy, bo liczy sobie aż 749 stron! I to naprawdę robi wrażenie! Być może dałoby się ją odchudzić, gdyby nie nadmiar szczegółów i czasami powtarzanie tych samych dialogów. Naprzemienna narracja została poprowadzona tak, że każdy z bohaterów przedstawia nam swoją wersję tych samych wydarzeń, więc są jeszcze raz te same rozmowy i sytuacje, ale z innej perspektywy. 

Trylogia „Swallow” to niesamowita historia o podnoszeniu się po trudnych przeżycia, o błędach, jakie każdy popełnia, ale też o wybaczaniu, zrozumieniu, zaufaniu, walce o siebie i o swoją miłość. Pani Aleksandra Muraszka nie daje swoim bohaterom spokoju. Dzieje się bowiem coś, co zaburza poczucie szczęścia i pozostaje jedynie nadzieja tak długo, dopóki się w nią wierzy. 

Pierwszy tom naznaczony był lękiem spowodowanym wydarzeniami z przeszłości, o których niewiele wtedy wiedzieliśmy. To wówczas pojawiła się nadzieja, że w życiu Haelyn i Riona wszystko powoli będzie zmierzać ku lepszemu. Drugi tom wskazywał, że nadzieja nie jest jednak czymś złudnym i trzymając się jej, można przetrzymać wiele trudnych sytuacji. Jednak teraz, w trzeciej części można mieć wrażenie, że nadzieja faktycznie umiera ostatnia. 

W swoim posłowiu autorka zaznaczyła, że to koniec tej historii, ale jednocześnie ostatnie zdanie na końcu epilogu jest zapowiedzią kolejnej opowieści, w której, być może spotkamy jeszcze Haelyn, Riona, Jamesa i Minnie, ale z pewnością będzie to już zupełnie inna historia…

Recenzja Swallow I

Recenzja Swallow II 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem JAGUAR

Wydanie: I
Data premiery:  23.10.2024 r.
Ilość stron: 752
Wymiary: 145x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-8266-440-9
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 6/6

[75/24] 1590. - "Swallow" Tom II

„Nadzieja matką głupich”

Seria: Swallow

Tom drugi

Aleksandra Muraszka

„Milczenie nie zawsze jest złotem”

Bardzo czekałam na ten tom po tym, w jaki sposób skończyła się pierwsza część trylogii „Swallow.” Nie mogę napisać zbyt dużo, bo nie jest możliwe opowiedzenie o tym, co działo się na kartach drugiej części. Ujawnię jedynie to, że fabuła zaczyna się 11 miesięcy po wydarzeniach kończących tom pierwszy. To, co się w ciągu nich wydarzyło, zostaje nam naświetlone stopniowo, naprzemiennie z tym, co dzieje się aktualnie. 

Haelyn wciąż przeżywa tamte sceny, trawi ją tęsknota, wprowadza ją w stan marazmu. Dodam jeszcze, że  momentami dziewczyny mnie irytowały, zwłaszcza Minnie, która oczywiście może czuć się zła, ale nie próbuje niczego wyjaśniać, zrozumieć sytuacji, lecz od razu ciska się niczym niezrównoważona małolata. Obie są przecież kobietami mającymi ponad 20 lat, więc już najwyższy czas dorosnąć i zachowywać się bardziej dojrzale.

Niektóre rozwiązania i sytuacje można było przewidzieć, bo zachowane są standardowe sploty sytuacji, których można było się spodziewać, ale wiele razy autorce udało się wprawić w szok, zwłaszcza w drugiej połowie książki. Pierwsza skupiała się bardziej na psychologicznych aspektach bohaterów i to udało się doskonale, bo wyraźnie wyczuwalny był stan danej osoby, jej frustracje i wątpliwości, ale też motywy działania. Na brak emocji nie mogę narzekać, bo było ich mnóstwo, a do tego dochodzi jeszcze sprawa kryminalna, sekrety, kłamstwa, które wychodzą na jaw, a do tego miłość, która nie ze wszystkim może sobie poradzić. Autorka wspaniale to wszystko opisuje, dokładnie nakreśla, może czasami za szczegółowo rozkłada niektóre sprawy na drobne elementy, ale bez trudu można łatwo wniknąć w umysły i serca każdej z osób i wczuć się w to, co przeżywają w swoim wnętrzu.

„Swallow” to seria, która reprezentuje tzw. slow burn romance, gdyż bohaterowie powoli dojrzewają do tego, co czują wobec siebie, analizują emocje, swoje reakcje, a przy tym wzrasta napięcie, ich relacja stopniowo ulega przemianie, aż oboje dostrzegają, że nie mogą bez siebie żyć. Wciąż pojawiają się przeszkody, które utrudniają im bycie ze sobą i cieszenie się uczuciem, które ich połączyło. To swoisty taniec dwojga serc, który raz przybliża ich do siebie, raz oddala, a czasami potrzeba wstrząsu, by zrozumieć swoje uczucia.

Przewodnią myślą tej części jest nadzieja, która jak wiemy umiera ostatnia, ale też ma opinię, że jest matką głupich. Jednak w tym wypadku była ona siłą, która motywowała do działania, budziła chęć do walki o siebie i miłość, zwłaszcza, jeżeli chodzi o Riona i Haelyn. W pierwszym tomie serii mieliśmy pokazane wydarzenia z perspektywy tych dwojga osób. Teraz do głosu dochodzi osoba, która była ważna od początku, ale teraz wysuwa się na plan pierwszy, a dzięki temu fabuła jest jeszcze bardziej bogata w wydarzenia, ekspresyjna, z dobrym tempem, które może nie od razu pędzi, ale rozpędza się stopniowo. A gdy wszystkie tryby zostają uruchomione, to wydarzenia są nie do zatrzymania.

Emocjonalną bombą było to, co autorka zrzuciła na mnie w ostatnich rozdziałach. Miałam swoje podejrzenia, co do sprawy kryminalnej sprzed lat, jaka była udziałem Haelyn, ale nie brałam pod uwagę takiego rozwiązania. Finał jest wisienką na tym torcie złożonym z wielu warstw i zdecydowanie warto do niego dotrzeć. Teraz z podekscytowaniem czekam na kolejną część, która mam nadzieję, pojawi się szybko.

Recenzja tomu pierwszego

Recenzja tomu trzeciego

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 15 maja 2024
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wymiary: 145x215 mm
Ilość stron: 592
ISBN 978-83-8266-389-1
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 6/6

[34.] 1549. - "Swallow" Tom I

"Nadzieja umiera ostatnia"

Seria: Swallow

Tom pierwszy

Aleksandra Muraszka

„Nie, życie nie boli.

Życie nakurwia.

I to bez opamiętania.”

Życie potrafi ciężko doświadczyć wydarzeniami, które na długo zapadają w pamięć, ale też podsuwa nie raz rozwiązania, oferuje pomoc, a wówczas, nawet w najbardziej trudnym momencie, pojawia się światełko nadziei. Mówimy wówczas o przeznaczeniu, szczęśliwym zbiegu okoliczności, gdy po czasie spostrzegamy, że było to dla nas najlepsze, co mogło nam się przytrafić. Nie wszyscy wierzą w przeznaczenie, nawet, jeżeli widać wyraźnie, że nie są to przypadkowe sytuacje. Takie znaki od losu otrzymali bohaterowie książki pt.: „Swallow”, czyli „Jaskółka” - symbol szczęścia, miłości, ochrony i nadziei.

Pewnego dnia los postawił na swojej drodze dwie popaprane dusze. Oboje mają za sobą ciężkie doświadczenia, których nie potrafią wyrzucić z pamięci i dlatego każdego dnia cierpią, mimo upływu czasu. Haelyn i Riona łączy wiele. Więcej,  niż oni sami sobie to uświadamiają. To ich w jakiś sposób łączy, ale też różnią się podejściem do swoich przeżyć. Samotni, unikający ludzi, wycofani, targani emocjami, bólem. Każdego dnia wstają, by zmagać się ze swoimi demonami. Na szczęście mają wokół siebie przyjaciół. Każde z nich po jednym. Minnie i James są wspaniałymi, wrażliwymi, troskliwymi ludźmi. Są aniołami stróżami dla dwojga pogubionych, poszarpanych i potarganych przez życie osób. 

Każdy z bohaterów ma swoje powody, by widzieć wszystko w czarnych barwach. Doskonale możemy to poczuć, dzięki bardzo sugestywnym opisom analizującym ich stan psychologiczny i emocjonalny. Autorka nie wyjawia zbyt wiele, by wzbudzić nasze zainteresowanie. Poznajemy tę historię z perspektywy Haelyn i Riona naprzemiennie, ale więcej dowiadujemy się szczegółów z przeszłości dziewczyny, niż chłopaka.

W przypadku Riona autorka skupia się bardziej na jego przeżyciach, na stronie mentalnej, wewnętrznych rozterkach, niż na przyczynie tego stanu. On wciąż karmi się negatywnymi przekonaniami i zwrotami na swój temat, które kiedyś usłyszał od swego ojca. To pokazuje, że słowa mają moc. Mogą niszczyć, zranić, podciąć skrzydła, ale też dać nadzieję. W przypadku Riona, ta nadzieja jest bardzo nikła, nie może się przebić przez ciemny mur, jaki go otacza. Uważa siebie z nieudacznika, nic niewartego człowieka, który wszystko niszczy i nie zasługuje na nic dobrego. To usłyszał od ojca, ale ma też żal do matki, która nie stanęła w jego obronie, gdy został wyrzucony z domu po tym, co się wydarzyło 15 czerwca 2022 roku. Do końca nie wiemy, co się wówczas stało, a jedynie domyślamy się, że musiało być to coś bardzo dramatycznego, skoro tak mocno odmieniło chłopaka, który kiedyś był radosnym, pełnym życia młodym człowiekiem. Teraz uważa, że nie zasługuje na życie. pragnie zniknąć, i to dosłownie. Szuka okazji, by pożegnać się z tym światem, dlatego nie boi się śmierci.

Śmierci boi się Haelyn, która 16 lat temu przeżyła tragedię, która wyzwoliła w niej tak dużą traumę, że ciągle towarzyszy jej  strach przed śmiercią. Gdy ją poznajemy, jest dorosłą dwudziestojednoletnią kobietą, ale pamięć małego, pięcioletniego dziecka cały czas jest w jej podświadomości. Haelyn boi się właściwie wszystkiego: ludzi, ciemności, bliskości, nie lubi gdy ktoś na nią patrzy, zwraca uwagę, gdyż ma o sobie niskie poczucie wartości. Nie akceptuje siebie i krytycznie podchodzi zawrówno do siebie, jaki i wszystkiego wokół. Najchętniej bym  nią porządnie potrząsnęła, bo momentami mnie irytowała. Najlepiej i najbezpieczniej czuje się w swoim pokoju z książką w ręku. Nawet pracuje zdalnie, by nie wychodzić na zewnątrz każdego dnia. Najbardziej boi się śmierci, dlatego, nie rozumie, jak można jej pragnąć. 

Haelyn nie jest łatwo. Ma za sobą naprawdę ciężkie wydarzenia, o których dowiadujemy się stopniowo. Jednak ona powoli wychodzi ze swojej skorupy, a to dlatego, gdyż czuje, że ma dla kogo żyć i ma komu pomóc. Gdy los stawia na jej drodze Riona, nie spodziewa się, że będzie on dla niej wyzwaniem. Początkowo jest przerażona jego postawą, mrokiem i pustką, jaką widzi w jego oczach, ale nadchodzi moment, gdy dostrzega, że może być dla niego ratunkiem, nadzieją. W końcu dla tej nadziei, by o niej nie zapomnieć, wytatuowała na swoim nadgarstku małą jaskółkę.

„Swallow” to powieść o nadziei, walce o siebie, drugiego człowieka, dlatego jest ciężka od emocji, trudnych, bolesnych, naładowanych cierpieniem, lękiem, strachem i skutkach traumatycznych wydarzeń. Pani Aleksandra Muraszka rozkłada te emocje na drobne części,  wnikając w ludzkie umysły, czym porusza w nas najczulsze struny duszy, niemiłosiernie nimi targając, bardzo wyraźnie i bez zahamowań wyrzucając nasze wrażenia na niebotycznie wysokie tony. 

Opisy nieco spowalniają akcję, gdyż są obszerne i jest ich dosyć dużo. Można nawet mieć wrażenie, że fabuła jest nieco rozwleczona, wciąż poruszająca te same zagadnienia, przeżycia i problemy. Jednak przedstawiona historia ma w sobie ogromny ładunek emocjonalny spowodowany doświadczeniami bohaterów. Liczyłam na szybsze rozstrzygnięcia, przemianę, spektakularny zwrot akcji, które zmieniłby znacząco zachowanie Riona i Haelyn, a takich tutaj nie ma. Tym samym autorka doskonale pokazała, czym jest depresja, jak działa bezlitośnie na człowieka oplecionego jej mackami, jeżeli nie ma znikąd pomocy, lub po prostu jej nie chce, tak jak nie chce tego Rion. Wypływa z tej historii refleksja, że jeżeli nie kochamy siebie, to nie możemy obdarzyć miłością drugiej osoby. Najpierw trzeba wybaczyć sobie, by coś zaczęło się zmieniać na lepsze. Jednak, czy tak się stanie w przypadku Riona, nie wiadomo, gdyż w najbardziej przełomowym momencie ta część się kończy, więc mam nadzieję, że szybko ukażą się kolejne tomy  trylogii.

Recenzja tomu drugiego

Recenzja tomu trzeciego

Książkę przeczytałam w ramach współpracy wydawnictwem Jaguar

Wydanie: I
Data premiery: 22 listopada 2023r.
Ilość stron: 576
Wymiary: 145x215
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-8266-325-9
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 5/6\

1042. - "„Chcę, żebyś wiedział” Tom I

Chcę, żebyś wiedział Tom I

Aleksandra Muraszka

Wydanie: I

Premiera: 17 lutego 2022 r.

Liczba stron: 384

Wymiary: 130 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Każdy ma jakieś tajemnice, 

które nigdy nie ujrzą światła dziennego”

Życie doświadcza nas w różny sposób, bardziej lub mniej dramatycznie, ale każde doświadczenie kształtuje nasz charakter i pozwala przetrwać najgorsze chwile. Bohaterka książki „Chcę, żebyś wiedział” wie co to ból i cierpienie, które dodają sił do działania, ale czasami mogą wywołać burzę.

Ami Wood od dwóch lat żyje w niepewności, gdyż mija kolejny rok bez ukochanego brata, Jasona. Oficjalnie zginął w wypadku samochodowy, ale w spalonym aucie nie znaleziono ciała. Śledztwo zostało zamknięte w wyniku braku dowodów i wydaje się, że nic więcej w tym temacie się nie wydarzy. Jednak nagle pojawia się informacja, że mężczyzna podobny do Jasona, był widziany na stacji benzynowej w Miami. Ami, z pomocą detektywa wyjeżdża, więc z Nowego Orleanu, pozostawiając swoją firmę pod opieką kierownika, i postanawia na własną rękę odnaleźć brata. Gdy jej się to udaje, nikt nie jest z tego zadowolony.

"Chcę, żebyś wiedział" to historia z gatunku tych, których odzwierciedlania trudno szukać w rzeczywistości, ale za to czyta się je jednym tchem. Początkowe rozdziały wskazywały raczej na opowieść o charakterze obyczajowym z wątkiem romansu i rodzinnymi tajemnicami, jednak im dalej podążałam za bohaterką, tym bardziej fabuła stawała się napięta, a pojawiające się zdarzenia zmieniały się dosyć szybko i dynamicznie. 

Stworzona opowieść została wprawdzie oparta o pewne schematy, które nie trudno zauważyć, ale wokół nich pojawiają się wątki poboczne, które zaskakują i dodają całości charakteru. Widać to doskonale chociażby w relacjach Ami i Finna, którym trudno znaleźć porozumienie. Od pierwszego ich spotkania trudno im znaleźć porozumienie. Okazuje się, że Finn ma powody, które sprawiają, że jest wobec dziewczyny arogancki, mrukliwy i przeciwny jej obecności w Miami, ale mimo to jest postacią wzbudzającą przyjazne odczucia. Całość była dla mnie miłym zaskoczeniem, tym bardziej, że im dalej podążałam za bohaterami, tym tempo pojawiających się wydarzeń wzrastało i nie raz nie mogłam spokojnie o nich czytać.

Główna bohaterka zaimponowała mi swoją postawą, konsekwencją, zdecydowaniem i odwagą, mimo że świat, do którego weszła nie jest dla niej czymś, z czym miała do tej pory do czynienia. Bardzo ujęła  moje serce determinacja Ami, by podjąć próbę pozostania przy swoim ukochanym bracie, mimo sprzeciwów Jasona, a przede wszystkim Finna. Owszem, czasami zachowywała się nierozważnie i z tym była irytująca, ale z drugiej strony potrafi pokazać swój mocny charakter, bronić swego zdania i wyrażać własne opinie. Autorka doskonale oddała wzajemne przyciąganie się Ami i Finna, ich trudne relacje, które wręcz można poczuć poprzez ich emocje i reakcje, ale też rodzące się uczucie. Każda z osób działająca w tej grupie ma swoją charakterystyczną osobowość i wzbudza sympatię. Przez cały czas obserwujemy wydarzenia z perspektywy Ami i tu zabrakło mi spojrzenia ze strony Jasona i Finna. Chętnie dowiedziałabym się, jak oni widzą daną sytuację, co myślą i zamierzają. 

„Chcę, żebyś wiedział” jest debiutem pani Aleksandry Muraszka, która stworzyła ciekawą, nietuzinkową powieść. Patrząc na niezwykle uroczą okładkę, nie spodziewałam się, że spotkam się z tak wieloma emocjami i historią, która pozostawiła mnie z rozdartym sercem. To powieść, w której odnajdziemy zarówno wątki obyczajowe, okryte tajemnicą, jak i porachunki mafijne oraz elementy romansu z delikatną erotyką. Tego rodzaju epizody występują tu w bardzo małej ilości, gdyż autorka bardziej skupiła się na uczuciach i przeżyciach bohaterów.

Wszystko zaczyna się zwyczajnie, wprowadzając czytelnika w świat głównej bohaterki i jej obecnej sytuacji. Dopiero wyjazd do Miami zmienia całkowicie tempo akcji i wówczas jest więcej ekscytujących zdarzeń, których zwieńczeniem i konsekwencją wyborów Ami jest zakończenie zwalające z nóg. Gdy dotarłam do ostatniej strony, musiałam kilka razy przeczytać ostatnie akapity, bo trudno mi było uwierzyć w to, co autorka mi w nich zaserwowała. Mam nadzieję, że kontynuacja pozwoli na wyjaśnienie tej końcowej sceny i wszystko okaże się wyglądać inaczej, niż wyglądało na końcu pierwszej części.

źr. zdjęcia: Facebook
profil autorki

Aleksandra Muraszka to młoda, dwudziestotrzyletnia kobieta, szczęśliwa żona i matka dwuletniej Lilianki. Jako nastolatka spełniała się w roli fotografa, w późniejszym czasie zaczęła nagrywać filmy wideo, montować je, a także stworzyła i prowadziła wraz z chłopakiem telewizję internetową w rodzinnym mieście. Uwielbia dzieci i jako wchodząca w dorosłe życie kobieta była opiekunką najmłodszych, a później animatorką zabaw. Obecnie jest mamą dwuletniej Lilianki, publikuje filmy w Internecie oraz przygotowuje kolejne powieści. Obecnie przyszedł czas na realizowanie się w świecie literatury i mam nadzieję, że jeszcze nie raz ujrzymy to nazwisko na okładce nie jednej książki.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: