1351. - "Pachnący niepalący"

"Pachnący niepalący"

Prawdopodobnie najlepszy poradnik o rzucaniu palenia.

Karolina Kasprzak – Dietrich

Wydanie: I
Data premiery: 21.11.2022r.
Liczba stron: 134
Wymiary: 185x125 mm
Okładka: Miękka
ISBN 978-83-67103-22-0
Wydawca: Studio Million
Moja ocena: 5/6

„Człowiek nie potrzebuje do szczęścia nikotyny. Człowiek do szczęścia potrzebuje wolności”

Na rynku wydawniczym można zobaczyć ogromną ilość poradników podpowiadających nam, jak uczynić nasze życie lepszym. Poruszają one różną tematykę związaną z zagadnieniami, z którymi nie każdy radzi sobie najlepiej, ale nie spotkałam się jeszcze z poradnikiem, który byłby poświęcony w całości rzucaniu papierosowego nałogu.

Pani Karolina Kasprzak – Dietrich dała się poznać czytelnikom głównie, jako autorka powieści kryminalnych z wątkami romansu, takich jak trylogia „Grabarz”, powieść „Księga Dwóch Światów”, „Bandytka”, „Podstępna schizofrenia”, „Truciciel” czy ostatnio z horroru „Przeklęta ziemia”. Jednak poza tego typu publikacjami napisała dwa poradniki: „Poradnik kosmetyczny, czyli jak prosto wyglądać bosko” i „Pachnący niepalący”.

Negatywne skutki palenia zostały stwierdzone już w XVII wieku przez angielskich lekarzy i podobnie jest tak obecnie, ale mimo tego wciąż wzrasta ilość osób ulegających temu nałogowi. Nie dociera do nich szkodliwy wpływ na zdrowie, wygląd i ogólne samopoczucie, gdyż papieros przejął na da nimi władzę. Ten niewielki rulonik wypełniony szkodliwym tytoniem ma niesamowitą moc przywiązywania do siebie ludzi. Wiele z nich chciałoby zerwać "przyjaźń" z papierosami, ale nie mają motywacji, ani silnej woli, by tego skutecznie dokonać. Dlaczego tak się dzieje opowiada autorka poradnika "Pachnący niepalący", w którym pokazuje ciemne strony palenia papierosów. Spisała w nim swoje przemyślenia na ten temat, przekazując wiele motywujących refleksji, skłaniając do zastanowienia się nad tym, czy naprawdę warto zatruwać swój organizm.

Pani Karolina jest przekonana, że: „Tylko zerwanie z nałogiem sprawi, że poczujesz się wolnym.” Z tego powodu napisała ten poradnik, by podzielić się swoją historią i tym samym zachęcić do walki z nałogiem. Przedstawia konkretne argumenty za życiem bez papierosów i korzyści wypływające za taką zmianą. Opisuje nałóg, jego negatywne strony, szkody, jakie czyni nie tylko pod względem zdrowia, ale też relacji z najbliższymi i otoczeniem. Odnosi się też do zastępowania tradycyjnych papierosów tzw, elektronikami i uświadamia, że nie jest to dobry zamiennik.

Palenie papierosów jest jednym z przyzwyczajeń, którego trudno jest się pozbyć. Mnie, na szczęście, ten problem nie dotyczy, gdyż należę do tej grupy osób, które nie dały się omamić papierosowemu nałogowi, ale mimo to przeczytałam tę książeczkę z zainteresowaniem.

Książka "Pachnący niepalący" nie jest zbyt obszerną publikacją, ale zawiera treść ubraną w przystępną formę. Nie jest to typowy poradnik, gdyż nie wypełniają go tylko porady i wskazówki, ale jest to swoisty zapis walki palacza z nałogiem. Ma raczej charakter motywujący, przemawiający do umysłu, zmuszająca do zastanowienia się nad sobą. Nie ma w nim podziału na rozdziały, ale mimo to poradnik jest przejrzysty i czyta się go z ciekawością, jak opowiadanie. Ważne zdania, czy myśli zostały ujęte w czarne ramki, lub wydrukowane wytłuszczoną czcionką. Przez całą książeczkę przewijają się fragmenty dziennika, w którym autorka zapisywała swoje odczucia i zmagania z nałogiem. Na zakończenie został zamieszczony PLANER, czyli rozpisany na 21 dni plan wychodzenia z papierosowego nałogu. Przedstawione sugestie, techniki wizualizacyjne czy ćwiczenia są skuteczne, co widać po autorce, która obecnie  jest osobą niepalącą.

Za możliwość przeczytania poradnika dziękuję autorce

"Cieszę, że miałam taką trudną drogę, bo doceniam to co zdobyłam."

10 marca 2023 roku odbyło się spotkanie autorskie w ramach projektu "Zbliżenia" organizowanego przez Bibliotekę Publiczną Miasta Gniezna. Gościem spotkania była pani Karolina Kasprzak - Dietrich - pisarka, z którą rozmawiałam o jej twórczości i nie tylko. Dziękuję autorce za bardzo owocną i sympatyczną rozmowę oraz wszystkim, którzy chcieli nam towarzyszyć przy tej rozmowie.

Nasza rozmowa była dosyć długa. Spotkanie trwało ponad godzinę,  więc przedstawiam tylko niektóre kwestie poruszane w czasie tego spotkania.

Mirosława Dudko: W Internecie można znaleźć, informacje, że jesteś z rodziny rzemieślniczej, że masz piękną stadninę i interesujesz się ogrodnictwem. Jesteś marzycielką, mieszkasz w okolicach Gniezna, wraz z mężem i dwójką dzieci. W wolnym czasie, oprócz pisania, zajmujesz się pielęgnacją ogrodu. Do tej swojej biografii, w której można przeczytać, że jesteś córką znanego zduna gnieźnieńskiego zduna-artysty i miłośnika sztuki Jacka Kasprzaka, co byś jeszcze do tego dodała mówiąc o sobie?

Karolina Kasprzak-Dietrich: Dodałabym to, że jednak moją największą pasją jest pisanie książek. To jest to, co chciałabym robić do końca swoich dni.

M.D.: Spotkaliśmy się z okazji Twojej najnowszej książki „Przeklęta ziemia”, która na razie ukazała się, jako e-book, ale z tego, co wiem planujesz wersję papierową.

KKD.: Tak. Chciałam ją na to spotkanie zdążyć dostarczyć, ale jest to tak gruba książka, a ja planuję zrobić do niej porządną okładkę.

MD.: Zanim o niej opowiemy, to czy mogłabyś przybliżyć nam swój warsztat pracy? Mnie zawsze intryguje sama twórczość, bo wiadomo, że nie jest to proste po prostu usiąść i pisać, tylko trzeba mieć wizję tej książki. Jak to u Ciebie wygląda?

KKD.: U mnie przychodzi taki moment, że siedzę i piszę, i to samo się układa w głowie. Po prostu nie wiem, skąd to biorę. To jest wyższa jaźń. Ja tak uważam, widzę tę  historię całą i muszę ją szybko opisać. Zdecydowanie za szybko piszę książki, ale chciałabym to zmienić, bo potem korektorka mi pisze komentarze, a ja jestem już w innej historii. Troszkę po macoszemu traktuję tę, co już napisałam. Wystarczy jedno słowo, jedno zdanie i już masz całą książkę. Tych bohaterów widzisz, znasz i chcesz o nich pisać. To się układa. Po prostu siedzę i piszę.

M.D.: Czyli masz taką dusze pisarza, taką prawdziwą, z prawdziwego zdarzenia…

KKD.: Tak. Rymowanki wychodzą takie fajne, w Polsce się podobają, to chyba tak, bo skoro tym się zajmowałam i takie fajne wychodzą historie, bo się podobają to chyba tak.

MD.: Sporo książek już napisałaś. Zadebiutowałaś w 2020 roku i to były „Listy, dzienniki i pamiętniki”

K.K.D.: Tak. Premiera była 2 listopada i ja trochę o niej już zapomniałam, ale tak, to była moja pierwsza książka.

M.D.: Co Cię zmotywowało do tego, by pisać? 

K.K.D.: Właściwie piszę od dziecka. Na przykład rymowany wiersz dla dzieci pt „Zima”, składa się z 10 zwrotek, w niektórych przedszkolach był recytowany, o czym powiedziała mi klientka, gdy jeszcze prowadziłam gabinet kosmetyczny, a napisałam go w wieku 8 lat. Jest to fajny wiersz i można go przeczytać w książce "Oczko" dostępnej na E-bookowo. Na dniach wychodzi książeczka „Oczko2” i to jest proza dla dzieci.

M.D.: I to jest u Ciebie kolejny element, jeżeli chodzi o gatunkowość. Bardzo różną, bo piszesz też dla dzieci właśnie. Tu wspomniałaś o paznokciach, więc polecam też „Poradnik kosmetyczny”, gdyby Państwo chcieli poznać fachowe porady, bardzo wartościowe i praktyczne.

K.K.D.: Zawsze stawiam w książkach na szczerość, po to, by ludziom pomóc, a nie żeby były tylko rozrywką czy pożywką dla kogoś. Poradnik dla palaczy ("Pachnący niepalący"), jest pisany od serca trochę nawet na wyrost, żeby pomóc palaczom. Ja wiem, że pomaga, ponieważ już kilka osób pisało mi na Messengerze, że opisana historia i porady w nim zawarte są skuteczne.

M.D.: Który z gatunków literackich jest dla Ciebie najbliższy? W którym najlepiej się czujesz?

K.K.D.: Thrillery oraz kryminały. Dreszczyk emocji zawsze jest, ale obok tego zawsze jest na przykład wątek miłosny, romans erotyczny, psychologiczny. Jest w  nich taki mix gatunkowy. 

M.D.: „Księga Dwóch Światów” to jest już zupełny rodzaj książki, inny gatunek. Tam też mamy różne gatunki, ale tam dochodzi wiara, ale też pokazana w inny sposób. Włożyłaś w nią pewne wartości, jakbyś chciała przekazać je ludziom.

K.K.D.: Tak. Ja zawsze byłam trochę uduchowiona, bardzo religijna, ale teraz też trochę inaczej na te książki patrzę, po tym, jak się rozwinęłam. Bo nas zawsze uczono, że jest piekło i niebo i to jest okej. Natomiast ja miałam takie przejścia metafizyczne, o których nie mogłam mówić, bo nikt by nie uwierzył. Ja też bym nie uwierzyła, wszystko opisałam w książce o stratach, ale to, jako nie ja, tylko jakaś Wiola. Więc skoro w poradnikach stawiam na szczerość, dlatego wycofałam tę książkę, bo chciałam nabrać takiego dystansu i napisać to, jako ja. Wiem, że jest Bóg oczywiście, ale bardziej wierzę w energię kosmiczną niż w niebo i piekło. Cieszę się z "Księgi Dwóch Światów", gdyż ona przedstawiła mnie i moje myślenie. Wychowałam się jako katolik i czym skorupka za młodu…, jasne, że będę wracać do kościoła.

M.D.: Ta książka myślę na wiele pytań i zmusza do refleksji

K.K.D.: Tak . Ona jest bogata w cytaty.

M.D.:  Tak dużo tego jest. Ja wyciągnęłam z niej taki wniosek, że każdy odpowiada za swoje czyny. Nic nie pozostaje w próżni...

K.K.D.: Tak, że nie można szukać winnych. Człowiek sam w sobie musi poszukiwać winy, a nie w rodzinie, sąsiadach, czy nawet politykach.

M.D.: Spotkałam się z takim określeniem, które bardzo często pisarze używają, że w pewnym momencie bohaterowie żyją własnym życiem. Zawsze się zastanawiam, co ono oznacza? Dla każdego pisarza jest czymś innym, a czym jest dla Ciebie?

K.K.D.: Dla mnie to jest Wyższą Jaźnią. Na przykład wymyślę sobie, że na przykład, że Wojciech będzie sobie siedział i pił kawę, a ta Wyższa Jaźń podpowie, że on ma w tym momencie wyjść z domu. Może to jest jakieś rozwarstwienie jaźni, ale tak to jest. Ja sama, jak napiszę książkę i ją czytam, mówię: Boże, skąd ja to wzięłam! (śmiech)

M.D.: Gdy masz już tekst książki na papierze,  to teraz, co dalej? Kto czyta ją pierwszy?

K.K.D.: Nikt. To znaczy, był taki czas, gdy prowadziłam gabinet kosmetyczny, dawałam koleżankom do przeczytania, ale teraz już nie.

M.D.: Czyli pozostawiasz to dla siebie?

K.K.D.: Tylko dla siebie i korektorkom. Ja wiem, że są beta czytelnicy i oni dużo pomagają, ale jednak uważam, że jak napisałam książkę to ona i tak musi wyjść. Ja ją i tak czytam 10 lub 15 razy. Zawsze jest tak, że coś wydaje ci się logiczne, a później korektor Ci napisze, że faktycznie to się nie klei. I to ci wyłapuje. I tak jeszcze czasami błędy przejdą. Praca nad książką jest tak ciężka, jest często dużo uwag. Czasami tak jest, że wszystko wyjdzie w trakcie, albo po druku. 

M.D: Zaczynasz teraz swoją przygodę, jako self-publishing, czyli z własnym wydawnictwem, ale masz doświadczenia z różnymi wydawnictwami. 

K.K.D.: Różnymi też. Bardzo miło wspominam współpracę z Borgis, jak i innymi wydawnictwami, z którymi współpracowałam. Współpracowałam z czterema wydawnictwami i to nie jest tak, że coś mi się tam nie podobało. Po prostu chciałam spróbować gdzieś indziej.

M.D.:  Trochę jest wydawnictw na naszym rynku i jest możliwość wydać książkę. Jednak  nie tak łatwo wydać książkę, prawda? 

K.K.D.: Nie jest łatwo. Ja się i tak cieszę, że miałam taką trudną drogę, bo doceniam to co zdobyłam, choć to kropla w morzu. Nie wiem do końca jaką pójdę drogą, czy jako samowydawca, czy jednak będę szukać podpory. 

Były też PYTANIA OD PUBLICZNOŚCI. Oto dwa z nich

Czy zdarza się Pani pisać dwie książki równolegle? Oczywiście, że fizycznie nie da się tak, ale rano na przykład jedną, a na przykład następnego dnia wieczorem pisze Pani drugą?

K.K.D.: Staram się właśnie tak nie robić, ale na przykład jak pisałam komedię kryminalną, którą chcę wydać na Boże Narodzenie, to ją odłożyłam i zaczęłam pisać trzecią część „Truciciela” i wracam do niej. Ale jak mam tę książkę o stratach, to codziennie coś dopisuję. Codziennie, jak się budzę i taka przychodzi myśl, to muszę ją dopisać, więc na moich półkach wirtualnych te niektóre książki ciągle żyją. Ale z reguły, jak odejdę w trakcie i potem jak wracam, to nie czuję już tak tej historii. Lepiej raz napisać i skończyć.

Wspomniała Pani, że pisuje na przykład rano. Kiedy i w jakich warunkach Pani się najlepiej pisze? Jestem po lekturze takiej książki „Jak oni pracują?” To są takie krótkie wywiady, między innymi z pisarzami i tam padają takie odpowiedzi, że na przykład, gdy dom śpi, czyli nocą.

K.K.D.: Ja nie jestem sową. Jestem kurą. Ja się zawsze śmieję, że ja to lubię wcześniej spać i wcześniej wstać. Mi się wszystko dobrze robi o świcie. Nie lubię zarywać nocek. Idę spać z kurami, ale czasami miewam bezsenne noce i wtedy coś tam kreślę.

Mirosława Dudko: Gdy czytam Twoje książki, to czuję ekspresję, z jaką je piszesz. One nie są takie standardowe i tak naprawdę nie wiadomo, jak one się potoczą. I to jest u Ciebie fajne w Twoich książkach. Widać to na przykład w „Przeklętej ziemi”, gdzie prolog jest bardzo mocny. Ja za horrorami nie jestem, ale ten prolog przeszłam, a za chwilę to się uspokaja i nie jest aż tak strasznie. Potem poznajemy już właściwą fabułę, gdy poznajemy pewnego Bernarda, który ma około 60 lat i też taka przestrzeń czasowa jest rozległa w tej książce.

K.K.D.: W 2000 ma około 60, a teraz w 2022 ma 82 lata.

M.D.: Tak. To prawda. W Twoich książkach jest coś takiego ekspresyjnego, nieprzewidywalnego i dlatego tak fajnie się to czyta.

K.K.D.: Ta historia sama mi się ułożyła, ale to jest trudna książka i nie było proste, by potem te wątki połączyć.

M.D.: Skąd miałaś pomysł na tę książkę?

K.K.D.: Z opowieści mojego męża.

M.D.: Możesz ją przybliżyć?

K.K.D.: Taka sytuacja była w czasie II wojny światowej. Przed naszym płotem jest kapliczka. W 1939 roku zostali rozstrzelani mieszkańcy Kaliny, więc wybudowano ją ku pamięci rodaków. My mamy ten stary dom i jak remontowaliśmy go i zdejmowaliśmy podłogi, to pod nimi znalazłam stare okładki książek, czy luźne kartki z 1800 roku. I tak wyobraziłam sobie ludzi, którzy tam mieszkali no i tak powstała powieść.

M.D: Wiadomo, że fabuła jest fikcyjna, ale gdzieś tam wkładasz te elementy prawdziwe.

K.K.D.: Tak, żeby się tak oprzeć o coś i nie pomylić też niczego. Ja się cieszę, że piszę o Gnieźnie, że mogę to zmieścić w jakichś ramach tych ulic, budynków i mostów. To już jest dla mnie pewna pomoc, bo gdybym miała pisać jakąś historię o Katowicach, gdzie nigdy nie byłam to na pewno bym popełniła błędy.

M.D.: Wrócę jeszcze do „Truciciela”. Gdy go czytałam, dotarłam i do końca, stwierdziłam, że zakończył się fajnie i myślałam że jest to koniec, a tutaj nagle druga część! To będą tylko te dwie części czy planujesz więcej?

K.K.D.: Planuję sześć części. Druga część powstała, ponieważ ja miałam umowy i musiałam się wykazać. Zachęcam do odsłuchania audiobooków w Storytel, bo fajnie się ich słucha.

M.D.: Wolisz wydać książkę w formie papierowej czy elektronicznej?

K.K.D.: Wolę w formie papierowej, ale na razie piszę trochę elektronicznych zaległości i chcę się oczyścić i psychicznie i z wirtualnej półki i chcę na razie wydać e-booki, gdyż łatwiej jest to zrobić. Dopiero zacznę pisać w przyszłym roku, tak że już wszystko mieć już pod swoim logo, okładki z jakimiś rysunkami, tak, żeby moja książka była taka dopracowana i żeby zdobiła regały.

M.D.: Teraz pracujesz nad nową książką. Co to będzie?

K.K.D.: Trzecia część „Truciciela” – „Psychoza” Muszę ją jak najszybciej napisać.

M.D.: Oj to będzie się tam działo! Już w drugiej się dzieje. Druga część „Truciciela” zaczyna się ciekawie, ponieważ od razu mamy tam wątek kryminalny. Czy poza „Trucicielem” masz jeszcze pomysł na jakąś inną książkę?

K.K.D.:. Mam pomysłów dużo. Mam komedię kryminalną, mam też ochotę napisać taką książkę country dziejącą się na Dzikim Zachodzie. Romans umieszczony w Minnesocie, z jakimś szeryfem. Muszę najpierw rozeznać się w warunkach, jakie tam panuje prawo, muszę przygotować przez 2, 3 lata, zanim to wszystko opiszę. Do niektórych książek trzeba wiedzy. Są książki, które możesz sobie pisać, a są książki, do których musisz dużo przeczytać, żeby napisać.

M.D.: Są pisarze, którzy robią notatki i według tworzą według  planu, a jak jest  u Ciebie?

K.K.D.: Natchnienie, że same słowa płyną. To samo przychodzi. Ja nie muszę za dużo myśleć. Usiądę i piszę. Na komputerze ja piszę gdzieś od 2019 roku. Wcześniej pisałam odręcznie. Jak pojechałam na spotkanie na szkolenie, tam każdy z komputerem, tylko ja taki dziwoląg. (śmiech)

M.D.: Trzymasz tę książkę i jesteś z niej dumna. Gdy jednak czytasz negatywną opinię i jak ją odbierasz?

K.K.D.: Motywująco. Teraz miałam negatywną opinię "Truciciela", że  to taki romans w stylu Harlequin

M.D.: Niekoniecznie. Nie zgodziłabym się z tym. Harlequin to jest coś takiego słodkiego, ckliwego. Ja uważam, że „Truciciel” ma swój charakter, przez to też, że tam są wątki sensacyjne. One nadają charakteru w Twych książkach. To nie jest taki czysty romans w takim charakterze, jakim można teraz spotkać. To jest dla Ciebie na plus. Tak uważam. Nie boisz się używać ostrych słów.

K.K.D.: No właśnie już tak nie chcę. Już się tak wyklęłam. „Grabarz” ma dużo wulgaryzmów. „Księga Dwóch Światów” nie ma i „Listy, dzienniki, pamiętniki” nie mają i „Moje córki” też nie mają. Kiedyś używałam częściej, teraz nie podobają mi się wulgaryzmy w książkach, a jeśli, to muszą być użyte ze smakiem. Ja miałam taki okres, że musiałam się wykrzyczeć. I to nie chodzi tylko o jeden incydent, tylko o rzeczy, która akurat mnie dotyczyły.

M.D.: Masz duże wsparcie w rodzinie?

K.K.D.: Tak. Mama mnie wspiera, mąż.

M.D.: Czytałam, że dużym wsparciem był dla Ciebie Twój tato.

K.K.D.: Tak. On zawsze mówił: pisz, co chcesz. Mój tata był zawsze taki wyluzowany w tych plotach i nigdy nie brał sobie niczego do serca, zresztą w naszym domu on nie plotkował, a kiedy my zaczynałyśmy, to nas karcił. Ja zawsze się martwiłam, co inni powiedzą, on właściwie mnie natchnął, by napisać coś o zdunie. Kiedy pisałam "Moje córki", mówił po, co piszesz o tych córkach, przecież nie masz córek. Też mi się ta wyższa jaźń załączyła po jego śmierci i tak powstała "Podstępna Schizofrenia", jest to fikcja, ale śmieję się, że to ojciec pisał tę książkę, w sensie jego energia.

M.D.: Jakby takim podsumowanie dla naszej rozmowy jest cytat właśnie z „Przeklętej ziemi”. Lubię, gdy są na początku jakieś cytaty.

K.K.D.: Ciekawa jestem, który wzięłaś?

M.D.: Wzięłam ten, który jest zaraz na początku:

Człowiek z natury jest zły,

bo stworzony, by walczyć.

Wszystko, co żyje,

Walczy.

To jeszcze wytłumacz to, żebyśmy to dobrze zrozumieli.

K.K.D.: Wszystko, co żyje walczy. Roślina w ogrodzie walczy by przeżyć, czasem przy sąsiadce, innej roślinie, zwierzęta walczą, ludzie nawzajem walczą, ale ja widzę, że to taka rywalizacja nie doprowadzi ludzkości do niczego dobrego. Wydaje mi się, że już czas iść w naturę. Dzieją się takie rzeczy na ziemi, jest ten covid i wszystko, że mi się wydaje, że ta siła wyższa próbuje pokazać, że człowiek cały czas do czegoś dąży, że walczy. Człowiek jest szczęśliwy, gdy właśnie nie walczy, nie rywalizuje, wtedy jest dobry i nie krzywdzi.

M.D.: Bardzo dziękuję Ci za rozmowę. Było mi bardzo miło się z Tobą spotkać.

K.K.D.: Również bardzo dziękuję.

1163. - "Bandytka"

Bandytka

Karolina Dietrich-Kasprzak

Wydanie: I

Data premiery: 24 lipca 2022r.

Liczba stron: 328

Rozmiar: 1,5 MB

Format: E-book

Wydawca: Karolina Kasprzak-Dietrich

Moja ocena: 6/6

„Jak zło zamieszka w człowieku, to puszcza silne korzenie.”

"Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko  odchodzą" napisał ksiądz Jan Twardowski w swoim wierszu i zawsze warto o tym pamiętać idąc przez życie. Niestety, bohaterka książki „Bandytka” zrozumiała to za późno...

Gnieźnieńska prokurator Krystyna Sadowska, całkowicie pochłonięta jest pracą i robi wszystko, by jak najmniej czasu spędzać z rodziną.  Swego męża, Jarka Wędzikowskiego wręcz nienawidzi, więc nawet nie przyjęła jego nazwiska po ślubie. Nie interesuje jej też córeczka, Basia, która od najmłodszych lat więcej troski doświadcza ze strony ojca, niż matki. Basię poznajemy, gdy ma 9 lat i razem z ojcem jedzie do Anastazewa, gdzie Jarek kupił dom, chcąc przypodobać się żonie. Jednak nic nie jest w stanie rozbudzić cieplejszego uczucia w sercu Krystyny. Ona wciąż narzeka na swój los, który pokarał ją niechcianą ciążą i mężem. Jej marzeniem od zawsze był policjant Ryszarda Kaszuba, który według niej jest idealnym mężczyzną dla niej. Po kilkunastu latach, gdy mąż Krystyny umiera, dopiero zaczyna rozumieć, co straciła, ale jest już za późno. Zbiera żniwo swego dotychczasowego życia i zaczyna żałować swego zachowania wobec męża. Jednak wie, że nie jest w stanie naprawić krzywdy, jaką sprawiła mężowi, więc stara się polepszyć relacje, chociaż z nastoletnią córką. Nie jest to proste, gdyż Basia nienawidzi matki i nie zamierza ułatwiać jej sprawy. Pewnego dnia w restauracyjnym śmietniku gnieźnieńskiej kawiarni pracownice znajdują ludzki język. Okazuje się, że jest on częścią ciała Dominiki Patyczak. 

Fabuła „Bandytki” pochłonęła mnie od samego początku, gdy poznajemy najpierw męża Krystyny Sadowskiej, Jarosława Wędzikowskiego. Towarzyszymy im w pierwszych akapitach Jarkowi, gdy wraz z córeczką jedzie do Anastazewa, by tam odpocząć w domku w lesie i nad jeziorem. W trakcie jazdy toczą oni rozmowę, z której dowiadujemy się o ich sytuacji rodzinnej. Wyłania się z niej obraz Krystyny, jako nieczułej żony i matki, którą nie obchodzi nic, poza pracą. Jej postawa i postać została doskonale wykreowana, więc świetnie możemy poczuć jej emocje. To bohaterka, która nie wzbudza sympatii swoją osobowością i nie potrafiłam jej współczuć.

Autorka zastosowała ciekawe zabiegi literackie, stopniując napięcie i skutecznie utrudniając wytypowanie sprawcy morderstw. W ten sposób wprowadza pozorny chaos, który dezorientuje czytelnika i zwodzi przez całą fabułę. Czasami pokazuje nam jakąś scenę bez zakończenia, albo tajemniczą rozmowę czy sytuację, tworząc wielowątkową, skomplikowaną i nieoczywistą historię. Pokazuje ją nam na różnych płaszczyznach czasowych, raz wybiegając o kilka lat do przodu, ale też cofając się do wydarzeń, które nieco rozjaśniają ukrywane epizody. Zaczynamy poznawać zdarzenie z 2007 roku, gdy Basia ma 9 lat, następnie autorka przenosi nas o pięć lat do przodu, by pokazać niektóre ważne zdarzenia z tego okresu, potem o kolejne 5 lat, gdy już na świecie nie ma Jarosława Wędzikowskiego, ale potem zaskakuje innymi przeskokami czasowymi, o których nie będę pisać, by wszystkiego nie zdradzać.

Pani Karolina Dietrich-Kasprzak dała się poznać już jako doradczyni w sprawie dbania o urodę pisząc "Poradnik kosmetyczny", ale przede znana jest jako pisarka nietuzinkowych kryminałów. Za każdym razem zaskakuje mnie pomysłami na swoje powieści, które są inne niż wszystkie, które do tej pory czytałam. Niezwykle dynamicznie prowadzone wątki i mnogość wydarzeń sprawiają, że czyta się je z ciekawością. Tak było w książce pt.: „Grabarz”, „Rodzina”, "Ratunku!”„"Velveteen Youth", "Podstępna schizofrenia", „Truciciel”, któremu patronowałam i „Księdze Dwóch Światów”. 

Biorąc do ręki książkę tej autorki nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać, gdyż styl pani Karoliny jest bezpośredni, mocny, czasami prosty, a czasami finezyjny, w zależności od opisywanej sytuacji. Tak jest też w jej najnowszym kryminale pt.: „Bandytka”, który ponownie zabiera nas do Pierwszej Stolicy Polski, czyli do Gniezna i jego okolic. Autorka zagląda w nim do ludzkich umysłów, zarówno psychopatycznych, zdesperowanych, sfrustrowanych i zwichniętych wskutek wcześniejszych przeżyć, ale też zwykłych ludzi, tworząc niezwykle bogatą i różnorodną galerię postaci. Zgrabnie łączy motywy obyczajowe, psychologiczne i kryminalne. Różnorodna, wielowątkowa fabuła trzymająca w napięciu prowadzi nas przez ekscytujące zdarzenia, wzbudza ciekawość dalszego przebiegu akcji. Z rozdziału na rozdział robi się coraz bardziej intrygująco, wzrasta napięcie, a przy tym też zwiększa się huśtawka emocjonalna, by na koniec dobić zakończeniem.

Za możliwość przeczytać książki dziękuję autorce

1148. - "Księga Dwóch Światów"

"Księga dwóch światów"

Karolina Kasprzak- Dietrich

Wydanie: I

Data premiery: 24 czerwca 2022 r.

Liczba stron: 308

Wymiary: 150 x 210 mm

Okładka: miękka

Wydawnictwo Studio Million

Moja ocena: 6/6

„Lepiej zrozumieć swoje błędy później niż wcale”.

Na nasze życie wpływ mają różne czynniki, a jednym z nich jest to, w jaki sposób postępowaliśmy w przeszłości, co nas wówczas spotkało, z jakimi ludźmi zetknął nas los i jak wykorzystaliśmy czas dany nam na Ziemi. Czasami nagromadzi się tyle problemów, że wydaje się, że ucieczka od nich jest jedynym rozwiązaniem. Bohaterka książki „Księga Dwóch Światów” przekonała się, że w życiu nic nie pozostaje bez poniesienia konsekwencji. Jeżeli nie stanie się to za życia, to z pewnością będziemy rozliczeni po odejściu z tego świata.

Maria Paszyńska jest młodą kobietą, ale ma za sobą niezbyt ciekawą przeszłość. Ma dość życia, czuje się niepotrzebna i bezwartościowa. Uważa siebie za złą osobę, która nigdy nie była dobrą matką. Jedenaście lat temu przyszedł na świat jej syn, Kuba, ale wychowuje go Sonia, jej starsza o piętnaście lat siostra. Maria została pozbawiona praw rodzicielskich, gdy jej dziecko miało kilka miesięcy. Uwielbiała zawsze robić to, na co miała ochotę, zwłaszcza korzystać z życia pełnymi garściami. Dużą rolę odgrywali w jej życiu mężczyźni, wobec których nie miała skrupułów. Często rozbijała małżeństwa, szantażowała kochanków, prześladowała ich żony, a nawet groziła. Pewnego dnia los się odwrócił i to ona wpadła w sidła mafijnych oszustów. W efekcie straciła wszystko, więc postanawia uciec z rodzinnego Gniezna do Niemiec, by tam rozpocząć nowy rozdział życia. Niestety, w trakcie podróży dochodzi do wypadku.

Pani Karolina Dietrich Kasprzak dała się już poznać, jako autorka doskonale odnajdująca się w kryminalnych powieściach, ale też romansach i jako  ekspert kosmetologii, a swoje doświadczenie przekazała w publikacji „Poradnik kosmetyczny, czyli jak prosto wyglądać bosko”, który ukazał się pod moim patronatem. Poza nim miałam przyjemność poznać sześć książek beletrystycznych autorki „Grabarz”, „Rodzina”, "Ratunku!”„"Velveteen Youth", "Podstępna schizofrenia" i „Truciciel”, któremu także patronowałam.  Każda z nich była dla mnie zaskoczeniem i dostarczyła wiele, często skrajnych emocji, więc bez wahania sięgnęłam po siódmą powieść pani Karoliny, która nosi intrygujący tytuł „Księga dwóch światów”, a do tego przyciąga cudowną okładką sugerując nieziemskie doznania. I faktycznie tak jest, gdyż jej fabuła dzieje się w świecie spoza naszej percepcji postrzegania, a mianowicie po Drugiej Stronie Życia. Nie jest to jednak opowieść metafizyczna ani duchowa, chociaż i takie elementy się pojawiają. Autorka nie byłaby sobą, gdyby nie umieściła w niej wątku kryminalnego dostarczającego dodatkowych bodźców dla naszych emocji.

„Księga Dwóch Światów” jest lekturą z głębszym przesłaniem, skłaniająca do przemyśleń i zastanowienia nad sobą. Jej fabuła wyróżnia się zdecydowanie stylem i stworzoną historią. Nie przypomina żadnej innej, którą do tej pory dane mi było czytać. Charakteryzuje się nieprzewidywalnością, szybkimi zmianami sytuacyjnymi, wzbogacona o bardzo wyraziste, działające na wyobraźnię opisy i dosyć szybkim tempem akcji, która przyspiesza po początkowym wprowadzeniu w dotychczasowe ekscesy bohaterki, o których ona opowiada nam ze swojej perspektywy. Nie ma w niej scen erotycznych, mimo że Maria wspomina o seksualnych przeżyciach, ale oszczędza nam szczegółów.

To powieść, która łączy w sobie fantastykę z elementami parapsychologicznymi, kryminalnymi i duchowymi, ale występują one w nietypowej, oryginalnej formie. Po raz pierwszy spotkałam się z takim połączeniem, które dało niesamowitą mieszankę emocji i niespodziewanych zdarzeń. Historia w niej zawarta zabiera nas w przestrzeń pomiędzy życiem, a śmiercią, w której toczy się walka między dobrem i złem. Autorka daje bardzo wyraźnie poczuć działania obu tych sił, zestawiając mroczne sceny piekielne z poczuciem błogości, sielanki i szczęścia. Wskazuje, że zawsze mamy wybór, w którą stronę pójść, co zrobić, jak zareagować na jakąś sytuację, gdyż wszystko, co nas spotyka jest efektem naszych wyborów. Uświadamia, jak łatwo możemy dać się omamić negatywnym podszeptom i zabłądzić w gąszczu nienawiści. Ratunkiem dla naszej poranionej duszy zawsze jest miłość, która w tej powieści odnosi się do miłości rodzicielskiej, ale też do samego siebie.

źr. zdjęcia:
nakanapie.pl

Karolina Dietrich-Kasprzak  urodziła się w Gnieźnie, w rodzinie rzemieślniczej. Mieszka z rodziną we wsi Kalina koło Gniezna, gdzie mają własną stadninę. Poza tym wspólnie  z mężem prowadzi działalność gospodarczą, prowadzi salon kosmetyczny i punkt zakładów bukmacherskich w Gnieźnie. a w wolnym czasie, oprócz pisania, zajmuje się pielęgnacją ogrodu.  Pisanie pasjonowało ją już w dzieciństwie. W okresie licealnym powstało kilka wierszy i książek, ale tylko do tzw. szuflady. W końcu w dorosłym życiu odważyła się na publikowanie swoich powieści. Jej dumą jest książka, która została wydana w 2020 roku pt.: „Listy, dzienniki i pamiętniki” 

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1082.- "Poradnik kosmetyczny"

Pod patronatem Oazy Recenzji

Recenzja przedpremierowa

Premiera: 10.05.2022r

Poradnik kosmetyczny

czyli jak prosto wyglądać bosko

Karolina Kasprzak - Dietrich

Wydanie: I

Premiera: 10.05.2022r

Liczba stron: 82

Okładka: miękka

Wydawca: Studio Wydawnicze Million

„Być pięknym za młodu – to naturalne, 

a być piękną na starość – to wielka sztuka.”

Z reguły zaczynamy myśleć o swoim wyglądzie, sylwetce i urodzie, gdy nadchodzi wiosna, a my po zimie dostrzegamy, jak bardzo noszenie czapek, szalików i działanie mroźnego powietrza zniszczyło nasze włosy, cerę i ogólnie czujemy się niegotowi, by przywitać cieplejsze dni. Szukamy wówczas szybkich sposobów na przywrócenie blasku naszej urodzie i tego rodzaju porady znajdziemy w „Poradniku kosmetycznym” z zabawnym podtytułem „jak prosto wyglądać bosko”, który podpowiada, jak zawsze dobrze wyglądać, bez względu na porę roku.

Karolinę Kasprzak - Dietrich miałam okazję poznać, jako autorkę powieści kryminalnych z elementami romansu i erotyki, takich jak trylogia „Grabarz”, "Velveteen youth", czy chociażby ostatnio „Truciciel” i „Podstępna schizofrenia”. Tym razem pisarka daje się poznać z nieco innej strony - jako doradczyni w kwestii zabiegów pielęgnacyjnych. Ma w tym zakresie solidne podstawy, gdyż jest kosmetyczką z dwudziestoletnim stażem. 

W poradniku zawarła mnóstwo porad dotyczących pielęgnacji naszego ciała od stóp do głowy, wraz z wieloma sugestiami, wskazówkami i podpowiedziami wybiegającymi poza typowe, kosmetyczne informacje. Swoją wiedzę podzieliła na 13 rozdziałów, które nie są zbyt obszerne, ale wypełnione konkretną wiedzą, bez zbędnych słów i opisów.  Całość została przekazana w lekkiej, zabawnej formie z lekkim poczuciem humoru i uzupełniona zabawnymi rysunkami, które ozdabiają niemal każdą stronę. Sposób zwracania się do czytelniczek przypomina pogaduszki między zaprzyjaźnionymi paniami, które wzajemnie doradzają sobie, jak szybko i skutecznie poprawić swój wygląd, rozwiązać jakiś problem pielęgnacyjny i czuć się dobrze sama ze sobą. Napisała od serca, z pasją, szczerze i fachowo, na podstawie swoich doświadczeń i pracy z klientami, doradza jak być zadbaną przez cały roku, bez dużych nakładów finansowych tworząc odpowiednie środowisko we własnym otoczeniu.

Wśród wielu praktycznych porad znajdziemy domowe sposoby na poradzenie sobie z wrastającym paznokciem, haluksami, cellulitem, ale też podpowiedzi jak stosować olejki eteryczne, stworzyć przytulne Spa w łazience, prawidłowo piłować paznokcie, czerpać korzyści ze spożywania owoców i warzyw czy przepis na zrobienie pasty cukrowej do depilacji. Pani Karolina doradza też jak zadbać o duchowy aspekt naszej osobowości, gdyż zarówno to, jacy jesteśmy wewnątrz, odbija się na naszym zewnętrznym wizerunku. 

„Tylko pełna harmonia duszy i ciała 

może wzbogacić życie człowieka.”

Uroda to rzecz względna, ale już zadbany wygląd to zupełnie inna sprawa. Jedno z przysłów mówi, że nie ma brzydkich kobiet, są tylko zaniedbane. W sklepach znajdziemy mnóstwo środków do pielęgnacji wyglądu, ale nie zawsze mamy na to odpowiednie środki finansowe. Z kolei na zabiegi w gabinecie kosmetycznym często nie mamy czasu. Natomiast zawsze możemy skorzystać z nieskomplikowanych sposobów zaprezentowanych w poradniku, by w domowym zaciszu urządzić sobie kameralne SPA.

Karolina Kasprzak - Dietrich urodzona w 1980 roku w Gnieźnie w rodzinie rzemieślniczej. Na stałe mieszka we wsi Kalina koło Gniezna, wraz z mężem i dwójką dzieci. To tam mają własną stadninę. Razem z mężem prowadzi działalność gospodarczą, a w wolnym czasie, oprócz pisania, zajmuje się pielęgnacją ogrodu.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1053. - "Podstępna schizofrenia"

Podstępna schizofrenia

Karolina Kasprzak - Dietrich

Liczba stron: 258

Data wydania polskiego: 15.12.2021 r.

Numer wydania: I

ISBN 978-83-8011-126-4

Wymiary: 144 x 206 mm

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: WFW

Ocena: 5/6

„Zaletą inteligentnych jest to, 

że zawsze można głupka poudawać”

Zarówno okładka, jak i tytuł mogą być mylące dla kogoś, kto spojrzy po raz pierwszy na front książki pt.: „Podstępna schizofrenia”. Dopiero, gdy przeczytamy krótką notkę redakcyjną zamieszczoną na tylnej stronie oprawy, wówczas dociera do nas, że wbrew tytułowi, nie jest to poradnik o schizofrenii i jej leczeniu, lecz kryminał z warstwą psychologiczną.

W lesie Jelonek koło Gniezna miejscowy leśniczy słyszy przeraźliwy krzyk dziewczyny, więc szybko dzwoni po policję. Na miejsce zdarzenia przyjeżdża Robert Nowacki, trzydziestodziewięcioletni policjant, ze swoim przyjacielem zwanym Kozicą. Zastają makabryczny widok, który wywołuje u nich szok. Na ziemi leży bowiem, zmasakrowane piłą mechaniczną, ciało młodej dziewczyny. Kozica traci przytomność i w efekcie trafia do szpitala z udarem mózgu, natomiast Robert nie może zapomnieć tego, co ujrzał w lesie i popada w marazm, a do tego duch zmarłej dziewczyny, Kasi Szypółko, zaczyna go nawiedzać, domagając się pomocy i rozwiązania zagadki jej śmierci, nucąc przy tym tę samą melodię. Policjant zaczyna się leczyć podejrzewając u siebie chorobę psychiczną. Lekarz diagnozuje u niego schizofrenię i zapisuje silne leki psychotropowe. Robert skutecznie ukrywa przed kolegami w pracy swój stan zdrowia, bojąc się, że zostanie odesłany na wcześniejszą emeryturę, a on przecież kocha swoją profesję. Niestety, dochodzi do incydentu, po którym zostaje odsunięty od sprawy i wysłany na urlop zdrowotny. Sprawa morderstwa Kasi Szypółko nie przynosi rozwiązania i zostaje odłożona na półkę, jako umorzone śledztwo z braku dowodów. Policjant Nowacki, po długim leczeniu i poprawie zdrowia, postanawia na własną rękę dowiedzieć się, co stało się 15 września 2019 roku w lesie Jelonek koło Gniezna.

Akcja powieści „Podstępna schizofrenia” toczy się głównie w Gnieźnie, tak jak ma to miejsce we wszystkich dotychczasowych książkach autorki, ale też zabiera nas w jego okoliczne mniejsze miejscowości. Tak się składa, że znam to miasto bardzo dobrze, więc było mi łatwiej wyobrazić sobie jakąś scenę z dziejących się wydarzeń. A dzieje się bardzo dużo i pojawia się dosyć obszerna galeria postaci, które mają swoje znaczenie w tej historii.

Warstwa psychologiczna zaznacza się w pokazaniu problemów, z jakimi mierzą się osoby ze zdiagnozowaną chorobą umysłową. Autorka opisuje zarówno typowe podejście lekarzy, którzy podchodzą do pacjentów schematycznie, poddając ich działaniu leków mających skutki uboczne, a gdy one nie pomagają, wówczas po prostu zlecają „terapię” na oddziale psychiatrycznym. Robert to nie jedyna osoba w tej powieści, która mierzy się z tego rodzaju problemem, gdyż w powieściach pani Karoliny nigdy nie brakuje osób z różnego rodzajami zaburzeniami umysłowymi.

Od pierwszego zdania w książce aż do ostatniego słowa jesteśmy skutecznie zwodzeni przez autorkę, która umiejętnie gmatwa sprawę, i podsuwa nam różne tropy. Narracja pierwszoosobowa sprawia, że podążamy za odkrywaniem kolejnych śladów, faktów, wydarzeń i próbujemy razem z Robertem to wszystko ułożyć w logiczną całość.

To moje szóste spotkanie z twórczością gnieźnieńskiej pisarki, gdyż miałam okazję poznać jej trylogię gnieźnieńską „Grabarz”, „Rodzina” i „Ratunku”, a po nich "Velveteen Youth" i ostatnio „Truciciel”, któremu mam przyjemność patronować. W każdym z nich autorka nie raz mnie zaskoczyła napisaną historią, wprowadzając w gatunek kryminalny i romansu dodatkowego smaczku i świeżości.

Podobnie jest w jej książce „Podstępna schizofrenia”, którą nie da się jednoznacznie sklasyfikować, gdyż odnajdziemy w niej zarówno elementy kryminalne, jak i psychologiczne, obyczajowe, a nawet erotyczne, chociaż tych ostatnich nie ma byt dużo, gdyż to nie one wiodą prym w tej powieści. Nie wiem, skąd pani Karolina Kasprzak - Dietrich czerpie pomysły do swoich książek, ale każda z nich jest nietuzinkowa, z oryginalną historią, zaskakującą fabułą i finałem. Jeżeli, więc lubicie nietypowe opowieści wykraczające poza znane schematy, to lektura „Podstępnej schizofrenii” powinna Was zadowolić.

Karolina Kasprzak - Dietrich  urodziła się w Gnieźnie, w rodzinie rzemieślniczej. Mieszka z rodziną we wsi Kalina koło Gniezna, gdzie mają własną stadninę. Poza tym wspólnie  z mężem prowadzi działalność gospodarczą, prowadzi salon kosmetyczny i punkt zakładów bukmacherskich w Gnieźnie. a w wolnym czasie, oprócz pisania, zajmuje się pielęgnacją ogrodu.  Pisanie pasjonowało ją już w dzieciństwie. W okresie licealnym powstało kilka wierszy i książek, ale tylko do tzw. szuflady. W końcu w dorosłym życiu odważyła się na publikowanie swoich powieści. Jej dumą jest książka, która została wydana w 2020 roku pt.: „Listy, dzienniki i pamiętniki” 

źr. zdjęcia: Facebook, profil autorki

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

980.- "Truciciel"

POD MOIM PATRONATEM

Truciciel

Karolina Kasprzak-Dietrich

Wydanie: I

Data wydania: 9 grudnia 2021 r.

Liczba stron: 270

Wymiary: 250 x 140 mm

Okładka: Miękka

Wydawca: Studio Wydawnicze Milion

Moja ocena: 5/6

„Czasem w życiu jest tak, że pewne decyzje podejmuje za nas los, a nam nie pozostaje nic innego, jak się z tym pogodzić.”

Gdy dwoje ludzi łączy los, wydaje się, że nic nie może rozdzielić ich ścieżek. Czasami bywa tak, że cudnie zapowiadające się uczucie nie wytrzymuje próby czasu i nie ma szans na stworzenie udanego związku. Bohaterów książki „Truciciel” też połączyło piękne uczucie, jednak nie wszystko potoczyło się według ich oczekiwań.

zdjęcie z okładki

Karolina Kasprzak-Dietrich pochodzi z Gniezna z rodziny rzemieślniczej. Jej ojcem był znanym gnieźnieńskim zdunem-artysta i miłośnikiem sztuki, Jacek Kasprzak. Ma duszę marzycielki, samotnika, którą fascynuje życie. Otoczona przyrodą dużo czyta i jeszcze więcej pisze. Na stałe mieszka we wsi Kalina, koło Gniezna, wraz z mężem i dwójką dzieci. Ma na swoim koncie kilka powieści, spośród których uznanie zdobył „Grabarz” oraz „Listy , dzienniki i pamiętniki”.

Ja miałam okazję przeczytać „Velveteen youth” oraz „Grabarza” wraz z jego kontynuacją w powieści „Rodzina” i „Ratunku!” Po ich lekturze wiedziałam, czego mogę spodziewać się w jej najnowszej książce, gdyż autorka, dała się poznać, jako pisarka o konkretnym, bezpruderyjnym i nietuzinkowym stylu z oryginalnymi pomysłami.

"Truciciel", wbrew tytułowi, nie jest powieścią kryminalną, lecz raczej romansem z wątkami sensacyjnymi. Zaliczona została do literatury erotycznej, lecz nie jest przesycona tego rodzaju scenami, a raczej oszczędnie i w niewielkiej ilości. Obecne są raczej odczucia bohaterów, ich przeżycia i emocje związane ze skrajnymi uczuciami, jakie w nich buzują. Z jednej strony czują do siebie niechęć, z drugiej trudno im o sobie zapomnieć.

Nie ma w tej powieści podziału na rozdziały, a jedynie na akapity, między którymi są wyraźne odstępy. Poza tym odróżniają się osobą narratora, gdyż naprzemiennie prowadzona jest relacja przez Wojtka i Kasandrę. Gdy zaczynamy poznawać ich historię, mija kilka lat od tego momentu. Każde z nich układa swoje życie po swojemu. 

Kiedyś razem czuli się szczęśliwi mieszkając w Gnieźnie i realizując wspólne pasje. On miał smykałkę do interesów, ona była zdolną krawcową, założyli więc firmę związaną z branżą odzieżową,  Ich projekty, pod marką Gold Sky, cieszyły się coraz większym powodzeniem i wszystko wskazywało na to, że odniosą sukces w świecie mody. Niestety, każde z nich miało inne spojrzenie na życie. On robił wszystko, by mądrze i oszczędnie gospodarować zasobami finansowymi, ona postrzegała to, jako ograniczanie jej swobody. Ich związek skończył się nagle i niespodziewanie, przynajmniej dla niego. Kasandra miała dość ciągłego strofowania i stawianych wymagań ze strony Wojtka, więc pewnego dnia zdecydowała się na zakończenie tego związku. Zrobiła to jednak w sposób, który postawił narzeczonego w niezbyt komfortowej sytuacji.

Teraz Wojtek jest bogatym biznesmenem prowadzącym firmę projektującą modne kreacje, cieszy się dostatnim życiem i uznaniem. Po rozstaniu z ukochaną, wyprowadził się z Gniezna i zamieszkał w Poznaniu. Ma jednak sentyment do Pierwszej Stolicy Polski i od czasu do czasu przyjeżdża do niej, by chociażby spotkać się z przyjaciółmi, wśród których jest Gaweł Menza, komisarz miejscowej policji. Nie potrafi zapomnieć o Kas, ale jednocześnie trudno mu wybaczyć to, w jaki sposób z nim zerwała i upokorzyła. Po cichu planuje zemstę. 

Kasandrze wiedzie się znacznie gorzej. Nie jest zadowolona ze swego życia. Nie znajduje spełnienia w obecnym związku z Danielem, praca nie przynosi zbyt dużych profitów, a do tego ciążą na niej kredyty. Los ponownie  łączy jej ścieżki z Wojtkiem, gdyż oboje są rodzicami chrzestnymi Gabi, córki Wioletty – siostry Kasandry.

Od razu wciągani jesteśmy w emocjonujący wir wydarzeń, poznając najpierw epizody związane z przeszłością związku głównych bohaterów, poprzez ich wspomnienia i przemyślenia. Z tego względu początkowe akapity mają charakter obyczajowy, ale to się zmienia, gdy Wojtek zaczyna realizować swój plan zemsty.

"Truciciel" to zgrabnie napisana opowieść o miłości, która musi zmierzyć się z nienawiścią i chęcią odwetu. Przeczytałam ją z ogromnym zainteresowaniem, gdyż wciąż w niej coś się dzieje, przeplatają się ze sobą różne wątki, dostarczając czytelnikowi  scen powodujących szybsze bicie serca, namiętności  a nawet niebezpiecznych sytuacji i mafijnych wątków. Jak to bywa u pani Karoliny,  zawsze można spodziewać się niespodziewanego. Domyślałam się, że wszystko zmierza do określonego zakończenia, ale droga do niego nie jest prosta i oczywista.

Autorka pokazuje, że pielęgnowane przez lata poczucie krzywdy skutecznie potrafi zatruć serce, a wówczas może się okazać, że pomiędzy miłością a nienawiścią jest bardzo cienka linia. Wiele zależy od podjętych decyzji, oczekiwań i siły miłości, o której pamięć potrafi być wciąż żywa. Życie potrafi postawić bowiem ludzkie losy w niespodziewanych sytuacjach, udowadniając, że prawdziwa miłość nigdy nie umiera, i wciąż krąży w żyłach zakochanych kiedyś osób, niczym trucizna.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: