[130/25] - 1843. - "Śmierć i belgijska czekolada" - Tom I

"Śmierć i belgijska czekolada"

Tom pierwszy

Marta Moeglich

„Zło jest zawsze bliżej, niż się wydaje.”

Nie wszystkie czekoladki są słodkie, o czym boleśnie przekonała się bohaterka książki pod intrygującym tytułem: „Śmierć i belgijska czekolada”. Marta Kuleczka to kobieta z odpowiednio dobranym nazwiskiem, bo po swoich przejściach w przeszłości teraz wciąż wykazuje postawę bojaźliwą, obawia się plotek, pomówień, osądzania, przejmuje się każdym drobiazgiem, zamiast wyciągać wnioski ze swoich doświadczeń, wciąż popełnia te same błędy. Po zamieszaniu, jakie wywołała swoimi medialnymi dokonaniami mieszkając w Polsce, przeprowadza się z mężem Teodorem oraz dwójką dzieci, Helenką i Kosmą do Belgii, by tam zacząć nowe, bardziej spokojne życie. 

Leuven – stolica prowincji Brabancja Flamandzka słynie z najstarszego uniwersytetu w krajach Beneluksu – KU Leuven, który przyciąga dziesiątki tysięcy studentów z całego świata. To także miasto czekolady, pełne uroku i wielu możliwości, dlatego wydaje się, że jest idealnym miejscem, by zapomnieć o przeszłości i na realizację planów. Jednak, jak to w życiu bywa – pragnienia i marzenia to jedno, a to, co szykuje los – to drugie. 

Marcie nie dane jest prowadzić normalnego życia, gdyż rzeczywistość szybko stawia ją przed wyzwaniami, które zaburzają jej spokój. Zamiast relaksu i normalności,  kłopoty ponownie dopadają bohaterkę. Najpierw bowiem niespodziewanie, podczas spaceru w ogrodzie botanicznym, trafia na trupa w sadzawce z żółwiami. Gdy udaje się uratować mu życie, kobieta wraca w poczuciu spełnienia obowiązku do domu, a tu spotyka ją znowu niespodzianka, gdyż widzi pod drzwiami swojego mieszkania kolejnego trupa. Jednak tym razem jest on całkowicie nieżywy i nic się już nie da zrobić. 

Tak zaczynają się kolejne perypetie Marty, do której dołącza wkrótce siostra jej męża – Misia oraz sąsiadka Térése - starsza pani z uroczym pieskiem typu jamnik o oryginalnym imieniu Maksimus. Zamiast więc równowagi życiowej, wyciszenia i wytchnienia, pojawia się coraz większy bałagan. Wkrótce jednak, z każdym dniem Marta odkrywa, że choć emigracja miała być ucieczką od chaosu, to właśnie w nim odnajduje odwagę, o jaką nigdy siebie nie podejrzewała.

Książka „Śmierć i belgijska czekolada” jest debiutanckim dziełem pani Marty Moeglich, jeżeli wziąć pod uwagę gatunek literacki. Autorka ma bowiem na swoim koncie dwie publikacje, ale są to poradniki dla młodych mam, więc jako pisarka powieści beletrystycznych robi swoje pierwsze kroki i to od razu bardzo stabilne i pewne. Swoim stylem sprawia, że fabuła wciąga od pierwszych stron i nie wypuszcza aż do ostatniego akapitu. Z pozoru lekka, okraszona humorem historia o polskiej emigrantce w Belgii szybko okazuje się opowieścią, w której akcja przyspiesza coraz bardziej i trudno przewidzieć, jak dalej się to wszystko potoczy. Jest intrygująco zarówno emocjonalnie, jak i fabularnie. Autorka zręcznie połączyła elementy kryminału z refleksją obyczajową, a wszystko to w estetyce cozy crime, czyli tzw. „kryminału kocykowego”. Fabuła spełnia wszelkie warunki, by można było ją zaliczyć do tego podgatunku literatury kryminalnej, w którym nie odczuwamy brutalności, czy mrocznej atmosfery, lecz obecny jest humor i lekkość, pomimo, że momentami nie jest bohaterom do śmiechu.

Pani Moeglich zręcznie balansuje między kryminalną intrygą a obyczajową refleksją, oferując nam chwilę wytchnienia i porcję literackiej czekolady – raz gorzkiej, raz słodkiej, ale zawsze z charakterem. Zastosowała też ciekawy sposób opowiadania nam o tym wszystkim. Narracja jest trzecioosobowa, a wydarzenia ujęte w rozdziałach oznaczone zostały dniami tygodnia. Dodatkowym, jakby podsumowującym elementem są maile, które Marta sukcesywnie pisze do pewnej kobiety relacjonując jej, co się wydarzyło w ciągu dnia. Kim jest owa kobieta, wyłania się to w trakcie dalszej historii, więc stanowi to dodatkowy element będący z początku elementem zaskakującym i nieco dezorientującym, bo pojawia się bez wcześniejszego wprowadzenia.

„Śmierć i belgijska czekolada” jest jak filiżanka aksamitnej, apetycznie pachnącej czekolady, w której wciąż odkrywamy nowe nutki smakowe, w tym także te nieco gorzkie. To ten rodzaj książki, który chce się zabrać pod koc, w towarzystwie kubka gorącego kakao i nadziei, że rozwiązywanie zagadki może być równie kojące, co rozmowa z przyjaciółką. Pani Moeglich w subtelny sposób pokazuje zarówno uroki życia na obczyźnie, jak i trudności wynikające z adaptacji, poczucia wyobcowania, a także tęsknoty za tym, co znane. Ta warstwa społeczna dodaje powieści głębi, sprawiając, że to nie tylko cozy crime, ale także opowieść o odnajdywaniu się w obcej tradycji, obyczajów, spojrzeniu na życie i siebie. Uzupełnieniem tła są uroki autentycznych miejsc, w jakich dzieje się akcja i zestawienie realiów mentalności belgijskiej z polskim postrzeganiem rzeczywistości.

Epilog subtelnie sugeruje, że to nie jest koniec perypetii Marty i jej rodziny, mimo że sprawca jej problemów został odkryty. Ostatnie zdania wyraźnie sugerują kontynuację tej historii, w której z pewnością nie dane  będzie bohaterom prowadzić spokojnego życia i delektowanie się smakiem belgijskiej czekolady bez gorzkiego smaku.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy 

z kobiecym klubem książki ONA CZYTA 

oraz wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 23.07.2025r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 135x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8402-418-8

Wydawnictwo: Filia

Moja ocena: 5/6

1419. - "Truposz za potwierdzeniem odbioru"

"Truposz za potwierdzeniem odbioru"

Monika B. Janowska

Wydanie: I

Gatunek: komedia kryminalna

Data premiery: 10.05.2023r.

Ilość stron: 456

Wymiary: 200 x 140 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-67787-07-9

Wydawnictwo: Lucky

Moja ocena: 6/6

„Niezbadane są ścieżki myślenia chorych umysłów.”

Czy odbierając kiedykolwiek jakąś paczkę od kuriera zastanawialiście się nad charakterem jego pracy? Z pewnością dostarcza ona wiele satysfakcji, ciekawych sytuacji i spotkań, ale chyba żaden z kurierów nie mógłby się równać z bohaterką książki po zabawnym tytułem „Truposz za potwierdzeniem odbioru”. Ona zresztą też nie spodziewała się, że praca kuriera dostarczy jej takich emocji.

Krzysztofa (imię godne komedii) jest mężatką od 15 lat i mamą dwóch nastoletnich bliźniaczek. Jej mąż, Waldemar, chcąc uczcić ich kryształową rocznicę postanawia zabrać żonę na wycieczkę do przepięknej czeskiej stolicy. Do tej pory ich związek przebiegał bez większych zgrzytów i Krzysia miała poczucie spełnienia oraz szczęścia. Nie sądziła jednak, że jej małżeństwo może rozpaść się z tak błahego powodu, jak pełen pęcherz w czasie jazdy po praskich ulicach. Znalazło się wprawdzie rozwiązanie w postaci … znicza, ale przyczyniło się do rozpadu małżeństwa. 

Miesiąc po incydencie Waldemar spakował swoje walizki, zabierając też zmywarkę, pralkę, telewizor i kilka innych sprzętów AGD, pozostawiając swoją żonę w niezbyt komfortowej sytuacji. Do tej pory Krzysztofa nie pracowała, gdyż mąż uważał, że powinna poświęcić swój czas dzieciom i domowi. Teraz stanęła przed koniecznością znalezienia pracy, by móc utrzymać siebie i córki. Na dodatek, jakby mało miała problemów, zjeżdżają się do niej mama o nietypowym imieniu Bożenna (to nie jest błąd, tylko faktyczne imię z książki) i teściowa – prawie była teściowa - już o normalnym imieniu Marzena. Obie kierują się troską i współczuciem, ale obie mamuśki, nazwane przez Krzysztofę, mamunkami wystarczają, by wywrócić życie kobiety do góry nogami. Na dodatek nowa praca w firmie kurierskiej zaczyna się od znalezienia w znajdującym się obok budynku hurtowni tekstylnej, martwego ciała jednego z pracowników, co rodzi podejrzenie morderstwa. W sprawę angażują się oczywiście mamunki odkrywając w sobie żyłkę detektywistyczną oraz sąsiad Łukasz, z którym główna bohaterka zaprzyjaźniła się jakiś czas temu.

Pani Monika Janowska urodziła się w Legnicy, więc nic dziwnego, że akcję swojej najnowszej książki osadziła w rodzinnym mieście. Dzięki temu możemy bliżej przyjrzeć się jego charakterowi, mieszkańcom i szczególnemu klimatowi, który nakreśla autorka podczas tworzenia fabuły. Miałam już styczność z jej stylem pisarskim przy powieści „Czwarty pokój”, w którym jeden z wątków zaznaczał się charakterem paranormalnym, a cała historia bardzo przypadła mi do gustu.

Teraz przy książce „Truposz za potwierdzeniem odbioru” także świetnie się bawiłam czytając o perypetiach Krzysztofy Grądzińskiej, mimo że w fabułę wpleciony jest wątek kryminalny. Nie ma w niej zbędnych fragmentów, a rozdziały opatrzone tytułami są krótkie, więc czytanie przebiega sprawnie i dosyć szybko. Pomysł na historię jest niebanalny, wydarzenia nie raz zaskakują, a rozwiązanie zagadki kryminalnej dopełnia jedynie przebieg zdarzeń.

Mocną stroną jest w niej humor, lekki, niewymuszony, naturalny, zarówno sytuacyjny, jak i w prowadzonych dialogach, ale też wyrażany poprzez odpowiednio dobrane słowa, porównania i opisy. Uśmiech wywoływały też specyficzne określenia niektórych postaci, które Krzysztofa porównywała do znanych osób, zamiast tworzyć opisy ich wyglądu. W ten sposób łatwiej można było wyobrazić sobie wizerunek jakiejś osoby, na przykład komisarz Sylwester Kluczyk przypominał jej Szymona Kobylińskiego, a przystojny, młody sąsiad skojarzył się z gruzińskim czołgistą z serialu „”Czterej pancerni i pies” i dlatego otrzymał przydomek Grigorij, natomiast spotkany na pewnej stacji mężczyzna był, według Krzysztofy, podobny do Toma Hiddlestona. Jeżeli do tego dodamy nazwiska takie jak Pawełek, Kluczyk, Bączek, Migotka, czy Kapusta, ale też imiona chociażby Tomira i Elwira, stanowiące dopełnienie, niczym kwiatuszki w wazonie, a to wszystko podsycane temperamentem obu mam i szybkim tempem akcji, to przy lekturze tej książki nie sposób się nudzić.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

1386. - "Pogrzeb Figara" Tom III

"Pogrzeb Figara"

cykl: Amadeusz Wagner

Tom trzeci

Olga Warykowska

Wydanie: I

Data premiery: 27.03.2023 r.

Ilość stron: 288

Wymiary: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8313-436-9

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 4/6

„Artysta, który nie gra, wpada w depresję.”

Zabawna okładka i intrygujący opis na końcu książki „Pogrzeb Figara” sprawiły, że sięgnęłam po ten kryminał licząc na ciekawą sprawę detektywistyczną. W trakcie czytania zorientowałam się, że nie jest to pierwsza odsłona przygód głównego bohatera, jakim jest Amadeusz Wagner – niezbyt zdolny flecista z ogromnym apetytem, a do tego detektyw – amator, któremu udało się rozwiązać dwie zagadki. Pierwszą w książce „Cztery pory śmierci”, a drugą w „Eine kleine trup”. Od razu można zauważyć, że autorka nawiązuje tymi tytułami do znanych dzieł operowych i podobnie jest w trzeciej części cyklu, gdzie fabuła toczy się wokół przygotowań do spektaklu według dzieła Wolfganga Amadeusa Mozarta „Wesele Figara”.

W powieści pojawia się galeria osobowości wzbudzających różnorodne odczucia. Jedni od razu wzbudzają sympatię, natomiast  polubienie innych wymaga nieco czasu, a są też tacy, którzy wzbudzają niechęć od samego początku. Jednym z nich, niestety, jest główny bohater, którego nie potrafiłam obdarzyć sympatią i to nie dlatego, że miał nadprogramowe masy ciała, ale dlatego, że wciąż wszystko kojarzyło mu się z jedzeniem, a ludzi porównywał do warzyw i owoców. Zbyt często burczało mu w brzuchu i to burczenie pojawia się w różnych okolicznościach, a do tego ciągłe jego wzdychanie do jedzonka serwowanego przez mamusię daje obraz podległego maminsynka. Zresztą mamusia też nie wzbudza miłych uczuć i raczej jest irytująca ze swoimi uwagami wobec dorosłego syna. Reakcje układu trawiennego, kubków smakowych Amadeusza i jego wzdychaniom do jedzenia są obecne w pierwszych rozdziałach dosyć często zanim dochodzi do morderstwa, ale i potem kulinarne wątki są obecne.  Miałam przesyt tego rodzaju opisów zanim w końcu powieść zaczęła przypominać kryminał, gdyż przez prawie połowę powieści uwaga poświęcona jest Amadeuszowi, jego apetytowi i rozterkom. 

Amadeusz to nie jedyny obżarciuch w tej powieści, bo przebija go zdecydowanie dyrektor opery, Ignacy Rzeszutko, który wciąż sięga po jakieś delicje, a do tego cały czas jest roztargniony, gburowaty i ma do tego problemy z pamięcią. Zresztą przy takim trybie życia nie jest to zaskakujące, a jedynie dziwiłam się, jak taka osoba może spełniać taką poważną funkcję.

W zamyśle miała być to, jak przypuszczam, komedia kryminalna, ale nie jest to ten rodzaj, który wywołuje parsknięcia śmiechu czy zabawne skojarzenia. Natomiast autorka stworzyła opowieść, w której na pierwszy plan wysuwa się muzyka i opera, gdyż to te dwa elementy tworzą tło dla tej kryminalnej opowieści. 

Fabuła, od mniej więcej połowy, przeprowadza nas przez kolejne etapy śledztwa z udziałem Amadeusza i skutecznie kluczy pomiędzy odkrywanymi faktami oraz domysłami. Rozwiązanie zagadki nie jest proste, bo nie wszystkie osoby wydają się wiarygodne i szczere, ale mimo to można było domyślić się finału, chociaż zaskoczeniem był sposób, w jaki Giovanni stracił życie.

„Pogrzeb Figara” nie jest typowym kryminałem, w którym trup ściele się gęsto, ale raczej powieścią dla tych, którzy lubią lekkie formy splecione nie tylko z wątków śledczych, ale też obyczajowych, bo te dwa elementy się w niej zaznaczają. To przyjemna lektura na jeden wieczór, podczas której oprócz książki ustawmy sobie talerz z przekąskami, gdyż jest w niej tyle o jedzeniu, że można poczuć się głodnym.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1377. - "Siódmy koci żywot"

"Siódmy koci żywot"

czyli

O Kocia Macierz, 

ale krymi-miau!

Beata i Eugeniusz Dębscy

Wydanie: I

Data premiery: 26.04.2023r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 9788326841736

Wydawnictwo: Agora

Moja ocena: 6/6

„ludzkość by zwariowała, dowiedziawszy się, że my myślimy”

Powieści kryminalne to gatunek, po który sięga duża część czytelników przyzwyczajonych  do określonych schematów, według których toczy się fabuła, losy bohaterów i śledztwo.  I już myślimy, że nic nowego nie pojawi się w tym rodzaju literatury, aż tu nagle, pewnego dnia pojawia się „Siódmy koci żywot”, który wprowadza do kryminalnych historii zupełnie nową jakość i świeżość. Autorzy nadali, bowiem stworzonej przez siebie kryminalnej opowieści nieco lżejszego klimatu, a to za sprawą pewnej sprytnej „postaci”, która dołożyła swój pazur do trudnego śledztwa. 

Sheila siedzi sobie na balkonie, gdy nagle przez szybę widzi jak jej pan, Jovan Dragosavljević pada martwy ugodzony nożem w swoim wrocławskim mieszkaniu.. Morderca zabiera laptopa i wychodzi, a Sheila nie rozumie, co się stało, czemu Jovan się nie rusza, leży  "skotowany" i dociera do niej, że ona zachowała się jak "ostatnia ogoniasta dupa", bo nie zrobiła nic, by zobaczyć twarz zabójcy. 

Sheila z pewnością mogłaby wszcząć alarm i potem opowiedzieć o tym, co widziała, ale jest jeden problem – Sheila jest biało- rudą kotką. Opowiada o tym jedynie nam, czytelnikom, a jej punkt widzenia i relacja z tego, co widzi pojawiają się, co pewien czas, zawsze w narracji pierwszoosobowej. Wkrótce zjawia się policja zaalarmowana przez sąsiadkę i zaczyna się żmudne śledztwo prowadzone przez komisarz Magdę Borkońską zwaną Viledą z pomocą podkomisarza Macieja Malickiego. Ich działania z kolei śledzimy z poziomu trzeciej osoby.

„Koty nie śpią po 24 godzin na dobę, jak myślą ludzie. Leżę, bo co mam robić innego?”

O Kocia Macierz! To było wspaniałe ponad 300 stron rozrywki wymieszanej z kryminalnym wątkiem. Czytałam różne opinie na temat tej książki, ale uważam, że wszystko zależy od tego, czego się oczekuje. Ja spodziewałam się lekkiej komedii kryminalnej, na co wskazuje już tytuł i się nie zawiodłam, gdyż świetnie się bawiłam, zwłaszcza, gdy do głosu dochodziła Sheila. Pod swoją opiekę wzięła ją, Borkońska, która dzięki temu kilka razy uniknęła niebezpieczeństw, ale też zaczęła podążać właściwym tropem. 

Bardzo podobała mi się relacja między nią i Sheilą, a to z kolei wpłynęło bardzo pozytywnie na toczącą się fabułę. Nie mamy, bowiem tutaj suchego śledztwa, lecz zabawny splot zdarzeń, który powoduje doprowadzenie sprawy do końca w sposób ekspresyjny i emocjonalny. Szczególnie rozbrajające były wtrącenia Sheili, która w zabawny sposób komentuje wydarzenia pokazując swój świat i tok rozumowania. Jej przemyślenia, spostrzeżenia, sposób widzenia rzeczywistości i podejmowane działania są kwintesencją tej opowieści doskonale uzupełniając fabułę, dzięki czemu nie raz wywoływały u mnie uśmiech.

„Siódmy koci żywot” to moje pierwsze spotkanie z pisarskim duetem Beaty i Eugeniusza Dębskich, mimo że mają za sobą kilka powieści kryminalnych. W wywiadzie udzielonym serwisowi lubimyczytac.pl powiedzieli, że nie jest „powieść po cyklu”, lecz powieść „wraz z cyklem”, gdyż w ich najnowszej powieści występują postaci znane z serii z Winklerem, ale dla mnie było to pierwsze z nimi spotkanie i nie miało w ogóle wpływu na poznawanie tej historii, gdyż stanowi ona odrębną całość poprowadzoną od początku do końca.

To książka zaskakująca w swojej formie i oryginalna. Z pewnością to zasługa kociego wątku pokazującego, że koty to inteligentne zwierzęta. Autorzy są zdeklarowanymi kociarzami, więc nic dziwnego, że zyskały one w tej powieści znaczącą rolę. Bez problemu potrafili wejść w koci umysł i pokazać wydarzenia z kociej perspektywy. Udowodnili tym samym, że kryminał nie musi być poważny, mroczny, brutalny ani ociekający krwią. Oczywiście nie brakuje ofiar, ale wszystko podane jest w swobodnym stylu z pobrzmiewającymi elementami sensacyjnymi. To razem daje niesamowitą mieszankę emocjonalną wymieszaną z humorem, policyjnym dochodzeniem i kocim pazurem.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu 

1302. - "Gdzie są moje zwłoki"

źr. zdjęcia na tło: bredereck-auslandsimmobilien.de

Gdzie są moje zwłoki

Małgorzata Starosta

Wydanie: I

Data wydania: 08.02.2023r.

Liczba stron 352

Wymiary: 135x202 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-67341-70-7

Wydawnictwo: Wydawnictwo Mięta

Moja ocena: 6/6

„Niekiedy życzenia wypowiedziane w złą godzinę spełniają się z nawiązką, zwłaszcza gdy usłyszą je te bardziej złośliwe duchy.”

Na trasie z Wałbrzycha do Wrocławia, ok. 9 km od Świdnicy, leży niewielka miejscowość Mokrzeszów. Tam, w pięknym parku stoi niezwykły zabytek, który swoją świetność ma dawno za sobą. Neogotycki pałac o charakterystycznej żółtej elewacji został zbudowany w 1860 roku przez właściciela miejscowości i przekazany Zakonowi Kawalerów Maltańskich. W okresie przedwojennym mieścił się tutaj szpital sanatoryjny, a w czasie wojny jego mury widziały nie jedno, gdy w ramach prowadzonego tutaj Domu Matek realizowana była akcja Lebensborn, a dziś stanowi smutne świadectwo dawnej świetności. Ten trochę obszerny wstęp do mojej recenzji ma swoje uzasadnienie, gdyż dzieje dawnego szpitala zainspirowały autorkę do napisania historii, której fabuła wiedzie w progi opuszczonego budynku będącego tłem dla wydarzeń mających miejsce w książce „Gdzie są moje zwłoki”.

Zanim jednak odwiedzimy stare mury, poznajemy Jeremiego Organka, mieszkającego we Wrocławiu i pracującego w Zakładzie Medycyny Sądowej, jako patolog. Poznajemy go, gdy właśnie zmierza do pracy. Po drodze, w pobliskiej cukierni, odbiera tort w kształcie mózgu, co przez sprzedawczynię odebrane jest, jako coś dziwnego i ekscentrycznego. I za takiego jest on uważany przez otoczenie.

Gdy doktor Organek dociera do swojego stanowiska pracy, widzi na stole ciało młodej kobiety. Jest w lekkim szoku, gdyż według planu na tym miejscu miały być zwłoki Marcina Zygmunta. Natomiast piękna, ale niestety nieżywa blondynka w żadnym szczególe nie przypomina mężczyzny. Nie ma przy niej żadnej karty identyfikacyjnej, ale mimo to Organek przystępuje do sekcji. W jej trakcie zauważa, że w gardle zmarłej tkwi klucz o starodawnym kształcie. Gdy na chwile opuszcza salę prosektorium i do niej wraca, zamiast pięknej nieznajomej widzi ciało Marcina Zygmunta.

Nikt by mu nie uwierzył w to, czego doświadczył, gdyby nie Linda Miller, która akurat przyszła do jego szefa, Mieczysława Kurzawy, by zrobić wywiad na temat pracy patologa. Idąc do gabinetu kierownika, zagląda do prosektorium, gdzie akurat Organek przygotowywał się do sekcji młodej kobiety, nazwanej potem rusałką. 

On – pięćdziesięciolatek o wyglądzie George’a Clooney’a i Ona – dwudziestopięciolatka z burzą rudych włosów, stanowią dwa przeciwne bieguny i zgrany duet. Jeremi spokojny, zrównoważony, kulturalny i pedantyczny, Linda pełna energii, ciekawska, pasjonatka historii i łaknąca przygody. To ona dostrzega na znalezionym kluczu wyrytą runę Algiz, a to doprowadza ich do odkrycia tajemnicy znikających zwłok i do wiekowego pałacu w Mokrzeszowie.

Powieść „Gdzie są moje zwłoki” powstała w sposób nietypowy, gdyż jest efektem pewnego eksperymentu pisarskiego, jaki przeprowadziła autorka na Facebooku. Jej fabuła jest dziełem fanów pani Małgorzaty Starosty. Wzięli oni aktywny udział w projekcie „Jeremiaszek”, tworząc poszczególne postacie, wątki i elementy historii, którą autorka ubrała w słowa, tworząc opowieść pełną zwrotów akcji, wciągającą, ekspresyjną, a przy tym poruszającą ważne zagadnienie, jakim jest germanizacja dzieci w ramach programu Lebensborn. Był to pomysł Hitlera, który chciał odnowić niemiecką krew poprzez selekcję kobiet i mężczyzn oraz stworzyć rasę nadludzi rasy aryjskiej. Ten element nadaje nieco goryczy tej lekkiej w swoim wyrazie powieści, w której kipi od humoru i zabawnych sytuacji. Jednak spośród nich wyłania się też historia i dramat dzieci poddawanych zniemczeniu i adoptowanych przez niemieckie rodziny.

„Ludzie są ludźmi bez względu na ich kolor skóry, pochodzenie, religię i przekonania. Ci, którzy głoszą co innego, powinni samych siebie uznać za niewartych życia.”

To moje drugie spotkanie z książką pani Małgorzaty Starosty. Po powieści „Cynamonowe gwiazdy” uważam, że zdecydowanie lepiej czuje się ona w komediach kryminalnych, niż w romansach, gdyż „Gdzie są moje zwłoki” jest napisana rewelacyjnie i trudno ją czytać z poważną miną, mimo że porusza trudny temat.

Ja przeczytałam tę książkę w formacie e-booka, ale jest ona dostępna także w wersji papierowej. Na jej okładce możemy zobaczyć głównych bohaterów, czyli Jeremiego Organka i Lindę Miller dających tej powieści kolorytu i humoru, ale także pozostałe postacie są bardzo charakterystyczne i wzbudzające sympatię. Wśród nich jest niezwykle kulturalny, wysławiający się pięknym polskim językiem nadinspektor Kazimierz Wilczyński, podkomisarz Michał Bączek zwracający uwagę na podszepty własnej intuicji i elegancka, niezwykłej urody pani prokurator Kalina Rumin. Do tego obecny żartobliwy ton wypowiedzi, oryginalne sformułowane zdania, porównania, wymyślone, nietypowe określenia, których nie sposób znaleźć w języku polskim i wiele zabawnych sytuacji daje w sumie świetny zestaw, przy którym czas biegnie szybko i przyjemnie.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

źr. zdjęcia: wydawnictwomieta.pl

1257. - "Zaufaj i podążaj" Tom I

"To nie przypadek"

seria: Zaufaj i podążaj

Tom pierwszy

Urszula Pieńkowska

Wydanie: I
Data wydania: 17 grudnia 2021 r.
Liczba stron tekstu: 256
Okładka: miękka
ISBN: 978-83-8366358-87-4
Wydawnictwo: Liberum Verbum
Moja ocena: 6/6

„Najważniejsza jest możliwość wyboru.”

Czasami  zdarza się tak, że możemy znaleźć się w jakimś miejscu w nieodpowiednim momencie i czasie, nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji. Tak przydarzyło się bohaterom książki "To nie przypadek". Jedna sytuacja zaważyła na tym, że ich życie wywróciło się do góry nogami, burząc dotychczasowy spokój.

Początek przypomina typową powieść obyczajową, gdyż jesteśmy świadkiem kłótni między Kają Gromską i Darkiem Łozowskim, którzy są ze sobą kilka lat. Po ostatniej awanturze, jaka miała miejsce dwa lata temu, Darek poddał się terapii psychologicznej, po czym poprosił, że jeżeli kiedykolwiek podniesie jeszcze rękę na Kaję, wówczas po prostu niech ona od niego odejdzie. Teraz sytuacja znowu się powtarza i dochodzi do rękoczynów. Darek posądza ją o zdradę na podstawie pewnego zdjęcia, na którym widać wdzięczącą się do kogoś jego ukochaną stojącą na tajlandzkiej plaży. Wpada w szał nie oczekując wyjaśnień, a nawet uderza ją kablem. Dziewczynie udaje się uciec do przyjaciółki, Majki i opowiedzieć o tym, co się stało. Wkrótce okazuje się, że Darek znika, jego dom pozostaje zamknięty, wymienione są w nim zamki, a wieczorem światła nie palą się nawet w ogrodzie. To wszystko wydaje się dziewczynom dziwne coraz bardziej, zwłaszcza wówczas, gdy dowiadują się, że Darek sprzedał swoją ukochaną „żonę”, czyli zielony skuter zwany też „zieloną szlifierką”, oraz oddał ulubione gry planszowe dzieciom Maćka, kolegi z pracy Darka. Wkrótce Kaja przypomina sobie o pewnym zdarzeniu sprzed miesiąca, którego byli świadkami przebywając w okolicy Jeziora Zegrzyńskiego. Wówczas zdarzyło się coś, co wywołało u nich mieszane odczucia. Kaja potraktowała to, jako dziwną formę seksu, ale Darek, jako fotoreporter, postrzegał ją w zupełnie inny sposób. Zebrane ślady i fakty coraz bardziej niepokoją dziewczyny, a my razem z nimi zastanawiamy się, o co tutaj chodzi i co się stało z narzeczonym głównej bohaterki. Na szczęście autorka nie trzyma nas zbyt długo w niepewności, gdyż oddaje też głos Darkowi, który w kolejnym rozdziale przedstawia nam swoją wersję wydarzeń. To jednak nie sprawia, że nasze zainteresowanie maleje, gdyż to dopiero początek ciągu zdarzeń, które są nam prezentowane w dwóch głównych wątkach splatających się ze sobą naprzemiennie.

Książkę czyta się jednym tchem, gdyż pani Urszula Pieńkowska ma bardzo przyjemny i przystępny sposób przedstawiania poszczególnych zdarzeń. Towarzyszyły mi przy tym zarówno napięcie, jak i humor a przede wszystkim zainteresowanie. Wniknęłam w tę opowieść całkowicie, śledząc ekscytujące pomysły zwariowanych nieco przyjaciółek, jak i sytuacje związane z Darkiem. Jest to możliwe, gdyż zarówno Darek, jak i Kaja opowiadają nam o wydarzeniach naprzemiennie. To powieść, w której na niewiele ponad 250 stronach dzieje się bardzo dużo. Nie brakuje w nich emocji, niespodzianek, zaskakujących zwrotów akcji, ale autorka nie epatuje w niej okrucieństwem, ani też brutalnymi scenami morderstw. Zaliczyłabym tę powieść bardziej do komedii kryminalnej z elementami sensacji i przygody niż czystego kryminału.

„To nie przypadek” rozpoczyna  trylogię „Podążaj i zaufaj” i jednocześnie jest debiutem pani Urszuli Pieńkowskiej. Każda część opowiada inną, osobną i zamkniętą historię, dzięki czemu możemy je czytać niezależnie. Jednak warto zacząć od początku, by poznać genezę powstania działalności Majki i Kai. Kolejne strony przemykały mi błyskawicznie, akcja jest dynamiczna, nie ma nudnych opisów a wszystko jest zgrabnie ułożone i opowiedziane. Trudno było mi ją odłożyć chociażby na chwilę, gdyż ciekawość nie pozwoliła mi na odpoczynek i tak minął mi wieczór wypełniony towarzystwem ogromnie sympatycznych bohaterów i ich przygód. Jestem niezwykle ciekawa, jakie perypetie spotkają ich w kolejnych częściach, dlatego z chęcią sięgnę po kontynuację tej serii.

źr. zdjęcia:
www.urszulapienkowska.pl

Urszula Pieńkowska to pisarka urodzona w 05.09.1974, która po ukończeniu studiów prowadziła własną działalność gospodarczą, a także pracowała na etacie. Pisać zaczęła w wieku czterdziestu czterech lat, spełniając swoje odwieczne marzenie; najbardziej pociąga ją sensacja. Z natury jest pozytywną i wesołą osobą, która wyznaje teorię, że świat jest raczej szary niż czarno-biały, a w każdym człowieku istnieją zarówno pozytywne, jak i negatywne cechy. Prywatnie autorka jest szczęśliwą mężatką z długoletnim stażem i matką dorosłej już Asi. Mieszka w okolicach Warszawy nad Jeziorem Zegrzyńskim.

Recenzja tomu drugiego "Trudny wybór"

Książkę przeczytałam, dzięki autorce

1072. - "Wszystkie grzechy nieboszczyka"

Wszystkie grzechy nieboszczyka

Seria: Zbrodnia w Bibliotece

Iwona Mejza

Data premiery: 14 lutego 2022 r.

Liczba stron: 276

Okładka: miękka

Wymiary: 210 x 135 mm

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 5/6

„Tutaj każdy ma jakieś mniejsze lub większe grzeszki na sumieniu.”

Agencja ubezpieczeniowa kojarzy się z rzetelnością obsługi, zaufaniem, zapewnieniem nam spokojnego życia, odszkodowania w razie jakichkolwiek szkód materialnych, a więc też z zabezpieczeniem finansowym i bezpieczeństwem. Okazuje się, że na jej zapleczu mogą się dziać rzeczy, które mrożą krew w żyłach. W jednej z takich instytucji dzieje się akcja książki "Wszystkie grzechy nieboszczyka." 

Pani Iwona Mejza przekonała mnie do siebie już przy książce „Wyszedł z domu i nie wrócił”, która wówczas ujęła mnie swoim szczególnie lekkim stylem, nieco komicznymi scenkami, opisami podszytymi humorem i ciekawym pomysłem na fabułę. Podobnie jest teraz, gdy podążałam za kolejnymi tropami wraz z sympatycznymi bohaterami, próbując razem z nimi rozwikłać zagadkę śmierci agenta ubezpieczeniowego i tego, co dzieje się w „Bezpiecznej przystani” Im dalej, tym coraz bardziej wyłaniają się kolejne tajemnice i okazuje się, że nie jest w niej tak bezpiecznie, jak wskazuje to nazwa firmy.

Bożenka Kryspin pracuje, jako kasjerka w firmie ubezpieczeniowej pod wdzięczną nazwą „Bezpieczna Przyszłość”. Jest kobietą atrakcyjną, ale jak dotąd nie znalazła nikogo odpowiedniego, z kim chciałaby spędzić swoje życia. Jest tak być może też, dlatego, że Bożenka jest pedantką lubiącą porządek aż do przesady, a do tego cechuje ją dokładność, obowiązkowość i punktualność. Ma swoje przyzwyczajenia, ulubione, codzienne czynności i rytm dnia. Zawsze ma wszystko wyprane, wyprasowane, poukładane, odpowiednio dobraną torebkę do stroju, w którym udaje się na drugi dzień do pracy.

Tego dnia, po rutynowych porannych czynnościach, udała się do pracy wcześniej niż inny, by przez kilka minut nacieszyć się biurową ciszą, zanim przyjdą pozostali pracownicy firmy. Jednak tym razem czeka ją niezbyt miła niespodzianka, a raczej makabryczna, gdyż pod swoim biurkiem znajduje martwego człowieka. Okazuje się, że jest to ciało jednego z pracowników, niedawno przyjętego do pracy agenta ubezpieczeniowego.

Bożenka od razu wzbudza miłe uczucie, gdyż okazuje się osobą o bystrym umyśle i sympatycznym sposobie bycia. Nic dziwnego, że komisarz Kazimierz Jodła, prowadząc sprawę zabójstwa agenta, ulega urokowi rezolutnej kasjerki. Fabuła obfituje w wiele wydarzeń, nie raz zaskakujących, czasami oczywistych, w których biorą udział charakterystyczne postacie. Niemal każda z nich ma coś do ukrycia, zachowuje się podejrzanie i wbrew oczekiwaniom, więc komisarz Jodła wraz ze swym młodym aspirantem Tomaszem Kulisiem, stwierdzają, że „Coś tu jest nienaturalnie spokojnie”. gdyż nawet w chwili śmierci współpracownika, nie ma szlochów, nikt się nie denerwuje, nie łyka uspokajających specyfików, lecz jak gdyby nic każdy wraca do swoich zajęć. W trakcie przesłuchań poszczególnych osób, wysuwa się tylko jeden wniosek: „oni wszyscy po trochu kłamią, jedni mniej, drudzy więcej, ale wszyscy.” No, może poza Bożenką, o czym komisarz Jodła jest przekonany. Im dłużej, bowiem przebywa w jej towarzystwie, tym bardziej przekonuje się, że właśnie spotkał kobietę swego życia.

„Wszystkie grzechy nieboszczyka” można zaliczyć to komedii kryminalnej, mimo że nie zawsze jest w niej powód do śmiechu. Rozbawia już samym tytułem, mimo że jest to kryminał, w którym nie brakuje trupów. Jednak okładka w wesołym kolorze, mimo widniejącej na niej czaszki, nie odstrasza, a raczej zachęca do poznania tej historii. 

W jej sposobie prowadzenia fabuły można wyczuć fascynację autorki książkami Joanny Chmielewskiej i Edmunda Niziurskiego, gdyż w podobnym stylu przedstawia stworzoną historię. To kryminał, który czyta się niezwykle przyjemnie, lekko, czasem z uśmiechem, czasem z napięciem, gdyż, co chwilę mamy nowe ślady, fakty sytuacje, które gmatwają sprawę coraz bardziej. Na tym tle rozwija się, też uroczo przedstawiony, wątek miłosny, oparty na wzajemnym poznawaniu się, kulturalnie i według schematów, które w natłoku wydawanych wciąż erotyków, wydają się staromodne i mało ekspresyjne. Jednak ten sposób przedstawienia relacji dwojga zainteresowanych sobą osób ma swój szczególny, romantyczny urok, który obserwuje się z przyjemnością. Jest to także zasługa stylu, w jakim pisze autorka, używając ładnie sformułowanych zdań, stosując w sposób nietuzinkowy opisy sytuacji czy osób, nadając w ten sposób charakter klasycznej powieści w stylu retro, mimo że historia dzieje się współcześnie w XXI wieku. Nie ma w niej wulgaryzmów, zbędnych słów, zbyt długich wywodów czy opisów. Wszystko znajduje swoje wyjaśnienie, a całość podtrzymuje ciekawość czytelnika do samego końca. I wprawdzie nie było szczególnego zaskoczenia, co do osób zamieszanych w tę sprawę, ale była to lektura, przy której się nie nudziłam.

Iwona Mejza to urodzona 25 marca 1965 autorka komedii kryminalnych „Wyszedł z domu i nie wrócił” oraz „Przepis na zbrodnię”, współautorka powieści „Oświęcim Praga” i antologii „Kryminalna 13”. Współtwórczyni projektów propagujących historię rodzinnego miasta. Autorka scenariusza literackiej gry miejskiej „Kryminalne zagadki Oświęcimia – Tajemnica Hotelu Herz”. Od lat czyta i kolekcjonuje powieści kryminalne z całego świata. Związana z Klubem Miłośników Powieści Milicyjnej Mord. Pisze powieści i opowiadania kryminalne, a w wolnym czasie fotografuje i zajmuje się ogrodem. Prowadzi blog: www.inkella.blogspot.com 

                                                                    źr. zdjęcia: lubimyczytac.pl

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1037. - „Wyszedł z domu i nie wrócił”

Wyszedł z domu i nie wrócił

Podwójny nieboszczyk? Czemu nie?

Iwona Mejza

Wydanie: II

Data premiery: 23 lutego 2022 r.

Liczba stron: 240

Okładka: miękka

Wymiary: 135 x 210 mm

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 5/6

„Życie bywa brutalne”

Można nie raz usłyszeć, że od nadmiaru głowa nie boli, ale gorzej, gdy pojawia się nadmiar nieboszczyków, tak jak zdarzyło się to w książce "Wyszedł z domu i nie wrócił".

Na Komendzie Powiatowej Policji w Oświęcimiu niewiele się działo, poza drobnymi sprawami typu jakiejś bójki, rozróby czy drobnej kradzieży, więc na posterunku dni policjantom biegły raczej spokojnie. Takiej sprawy, jaka przypadła im w udziale tego lata, nie było. Codzienna rutyna została zakłócona, gdy gruchnęła wieść, że na cmentarzu parafialnym w jednym z grobowców znaleziono dodatkowego nieboszczyka, którego tam nie powinno być,

Autorka pochodzi z Oświęcimia i tam umieściła główne miejsce akcji, która związana jest z cmentarzem istniejącym w rzeczywistości, jak i z komisariatem. Autentyczne są też miejsca, obiekty zabytkowe, ulice, sklepy i kawiarnie. Jednak zaznacza w końcowym słowie, że „Wyobraźni i dociekliwości Czytelnika pozostawiam odgadnięcie, co zdarzyło się naprawdę, a co mogło się zdarzyć. Z pewnością wytworem jej wyobraźni jest opowiedziana historia, występujące w niej postacie wraz z policjantami: komisarzem Sławomirem Ożegalskim, aspirantem Zygmuntem Maciejakiem, młodszym aspirantem Jerzym Rokickim i posterunkowym Krzysztofem Buciek, którzy mają swoje zwyczaje, zalety i wady, więc są po prostu zwykłymi ludźmi, którzy wiodą w miarę spokojne życie.

Warto zaznaczyć, że powieść doczekała się wznowienia. Jej pierwsze wydanie miało miejsce w 2013 roku i teraz możemy ponownie poznać tę historię w nowej oprawie, którą uważam za bardziej atrakcyjną, niż jej poprzedniczkę. Żywe kolory wskazują na lekką opowieść, mimo że zaliczona została do kryminałów. Swoją formą i stylem pisania przypomina bardziej komedię, gdyż nie ma tu brutalnych scen, czy opisów samej zbrodni. Jest za to duża porcja epizodów, które można zaliczyć do obyczajowych obok tych, które dotyczą śledztwa w sprawie podwójnego nieboszczyka.

Powieść napisana przez panią Iwonę Mejzę ma szczególny urok przywołujący styl dawnych kryminałów w stylu chociażby Joanny Chmielewskiej. Fabuła nie posiada wprawdzie podziału na rozdziały, a jedynie odstępy między poszczególnymi epizodami zaznaczone graficznym elementem w postaci pęku kluczy.

„Wyszedł z domu i nie wrócił” nie jest typowym kryminałem, w którym podążamy za śledczymi lub przestępcą cały czas. Ten wątek został wkomponowany w motyw o charakterze obyczajowym, w którym poznajemy szeroką galerię postaci, ich niektóre zdarzenia z przeszłości, upodobania, zmartwienia i pasje. Jej poszczególne elementy prowadzone są w lekkim, swobodnym stylu podszytym delikatnym humorem. Autorka trzyma w niepewności do samego końca, dokładając wciąż nowe tropy i fakty sprzed 20 lat, dając pole do wysnuwania własnych wniosków. Tym samym dostarcza nam wiele wydarzeń, ubarwiając swoją opowieść galerią charakterystycznych postaci, zabawnymi dialogami i scenkami rodzajowymi, ale też kawałkiem historii związanej z zakątkami Oświęcimia. Przy okazji zmieniła nieco jego wizerunek, który najczęściej kojarzy się z obozem koncentracyjnym. Tymczasem autorka pokazała nieco inny wizerunek swego miasta, w którym toczy się zwyczajne życie, ale czasami może wydarzyć się coś spektakularnego, co wprowadzi nieco dynamiki w zwyczajne życie mieszkańców.

źr. zdjęcia: Facebook,
profil autorki

Iwona Mejza to autorka komedii kryminalnych takich jak "Wszystkie grzechy nieboszczyka" oraz "Przepis na zbrodnię", współautorka powieści "Oświęcim Praga" i antologii "Kryminalna 13". Współtwórczyni projektów propagujących historię rodzinnego miasta. Autorka scenariusza literackiej gry miejskiej "Kryminalne zagadki Oświęcimia – Tajemnica Hotelu Herz". Z przekonania optymistka, dla której szklanka jest zawsze do połowy pełna, z zamiłowania ogrodniczka, przesadzi, dosadzi, przekopie. Uważa, że praca w ogrodzie sprzyja obmyślaniu fabuł kolejnych powieści. Prowadzi blog: www.inkella.blogspot.com

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: