[136/25] - 1849. „Mówił na nią Słońce”

„Mówił na nią Słońce”

Natalia Waszak – Jurgiel

”Pamięć zawodzi. Serce – nigdy.”

Czasami musi wydarzyć się coś spektakularnego, byśmy dostrzegli to, co najważniejsze. Wypadek samochodowy, utrata pamięci, powrót do miejsc, które kiedyś były domem — to wszystko staje się punktem wyjścia do historii, która porusza serce i zostaje w głowie na długo po przeczytaniu ostatniej strony. Miałam już okazję poznać książkę pani Natalii Waszak-Jurgiel pt.: „Smak brzoskwiniowej kawy”, która była jej debiutem, więc z chęcią i ciekawością sięgnęłam po jej kolejną powieść pt.: „Mówił na nią Słońce".

Michał Drzyzga budzi się w szpitalu po operacji, nie wiedząc, co dokładnie się wydarzyło. Obok niego stoi piękna kobieta i lekarz zadający pytania kontrolne. Michał pamięta swoje imię, datę, imiona rodziców — ale zupełnie nie kojarzy kobiety, która patrzy na niego ze smutkiem. To Iga, jego dziewczyna, do której jechał w dniu wypadku. Teraz jest gotowa zrobić wszystko, by ukochany odzyskał pamięć.

Okładka książki „Mówił na nią Słońce” czaruje swoimi delikatnymi kolorami i sugeruje romantyczną historię o miłości. Jednak nie jest to typowy romans, w którym wszystko wiadomo od początku, nawet to, jak to się skończy. Już w prologu autorka zasiewa w nas wątpliwość, gdy pisze, że nie zamierza nam zdradzić, czy czytamy komedię romantyczną, czy dramat. Jest w tej historii zarówno jeden, jak i drugi element, ale ja też nie zamierzam ujawniać, do którego z tych gatunków jest bliżej tej opowieści.

Historia relacji Michała i Igi została przedstawiona w nietypowy sposób. Od początku nie wiemy dokładnie, co zaszło między nimi, na jakim etapie była ich znajomość. Na szczęście okazało się, że autorka celowo od razu nie zdradza najważniejszych kwestii, bo potem, najczęściej w sekwencji „Wspomnienie” pokazuje daną sytuację w formie trzecioosobowej i wówczas wszystko staje się jasne. Odkrywamy je razem z Michałem, który poprzez swoje sny zaczyna coraz bardziej zaintrygowany swoją znajomością z Igą.

Bardzo podobał mi się wątek ze snami, które Michał zaczyna mieć, gdy wrócił do domu ze szpitala. W roli głównej zawsze jest Iga w różnych sytuacjach, często dla niego niezrozumiałych. Gdy konsultuje z przyjaciółmi i Igą niektóre zdarzenia z sennych scen, wszystko zaczyna się wyjaśniać.

Autorka ujęła mnie tą historią ukazując ludzkie losy lekkim, przystępnym stylem, budując fabułę opartą na ciekawym pomyśle. Opowiada o dwojgu ludziach, którzy tak naprawdę do końca nie wiedzą do siebie czują. Zawsze postrzegali siebie jako przyjaciół, ale okazuje się, że na dnie serca rodziła się miłość. I trzeba było mocnego bodźca, by mogli to sobie uświadomić. Podobieństwo do innych romansów można dostrzec jedynie w tym, że pojawia się wątek utraty pamięci. Jednak sposób jej odzyskiwania wydaje mi się oryginalna i ciekawa.

Bardzo ciekawym i trafionym pomysłem jest podział na sekwencje w rodzaju zmiennej narracji i wspomnień. Najpierw poznajemy jakieś wydarzenie bieżące i z przeszłości oczami Michała i Igi w narracji pierwszoosobowej, a następnie jest nam ta sytuacja dokładniej opowiedziana, ale już w narracji trzecioosobowej.

Nieujawnianie wszystkiego od razu tworzy pewną aurę tajemniczości, budzi ciekawość i sprawia, ze chcemy poznać prawdę, więc z takim podejściem jeszcze się nie spotkałam, a to zdecydowanie wyróżnia tę powieść. Nie ma za dużo scen erotycznych, a te które są, zostały ładnie, delikatnie zaznaczone. Zamiast fizyczności, autorka skupia się na uczuciach, niedopowiedzeniach, wewnętrznych rozterkach.

Z pewnością jest to opowieść o przyjaźni, która przez lata była tak silna, że wydawała się niezniszczalna. Michał i Iga znali się od czasów liceum, spędzali ze sobą każdą chwilę, wspierali się nawzajem, nie mieli przed sobą tajemnic. To dzięki niemu, Iga otworzyła cukiernię, w której furorę robi ciasto zwane „michałkiem”, a to z kolei sprawia, że historia pachnie słodkościami, gdyż Iga potrafi z prostych składników zrobić prawdziwe arcydzieło. Michał zaczyna dostrzegać, że ich więź była wyjątkowa, ale dopiero teraz, gdy wszystko się rozsypało, oboje uświadamiają sobie, że to, co ich łączyło, było czymś więcej niż przyjaźnią.

„Mówił na nią Słońce” to piękna opowieść o tym, że czasem musi wydarzyć się coś spektakularnego, byśmy dostrzegli to, co naprawdę się liczy. W ostatnich akapitach do głosu dochodzą inne postacie, które miały swój udział w tej historii. To kolejny ciekawy zabieg, który pokazuje, że miłość nie istnieje w próżni — jest spleciona z życiem, ludźmi, wspomnieniami. Autorka zwraca uwagę na to co, że wszelkie nasze doświadczenia i przeżycia rezonują w nas jako wspomnienia i nawet po wielu latach jesteśmy z nimi związani uczuciowo. Wspomnienia bowiem nas kształtują, wywołują emocje, prowadzą przez życie. I dopiero przez serce jesteśmy w stanie zrozumieć, kogo kochamy i jak chcemy przeżyć dany nam czas.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 08.08.2025r.

Ilość stron: 272

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8373-961-8

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[128/25] - 1841. - "Prawo braci" Tom I

"Prawo braci"

Tom pierwszy

Radosław Paszko

„Zło jest jak choroba,

która zaraża nawet ludzi o dobrych intencjach”

Braterskie więzi zawsze kojarzą się z nierozerwalnymi połączeniami, zwłaszcza jeżeli chodzi o bliźniaków. To relacja, która często wymyka się definicjom — wyjątkowa, głęboka, intuicyjna. Ale co się dzieje, gdy wspólne dzieciństwo zostaje przecięte brutalnym ciosem losu? Gdy życie wybiera dla każdego inną drogę, stawiając ich po przeciwnych stronach moralnych granic? „Prawo braci” to opowieść właśnie o takiej relacji — napiętej, pełnej sprzeczności, ale wciąż istniejącej pod powierzchnią bólu i przemilczeń.

Marcin i Igor to bracia bliźniacy, którzy są wychowankami domu dziecka, więc nie mieli łatwego życia. Pomimo wielu podobieństw pod względem fizycznym różnią się znacząco, jeśli chodzi o ich charaktery, osobowość, pasje, radzeniu sobie z kłopotami i wrogami. To co ich łączy bardzo mocno, to prawdziwa, silna braterska więź, która nie raz dała o sobie znać w dzieciństwie i nie zniknęła mimo upływu lat. Jeden wybrał spokój, drugi przetrwanie. Kiedy ich ścieżki znów się krzyżują, nie ma już odwrotu. Nadchodzi czas decyzji, poświęceń i brutalnej prawdy o tym, jak daleko można się posunąć, by ochronić rodzinę.

Poznajemy braci, gdy są już dorosłymi ludźmi i każdy funkcjonuje w życiu na swój sposób. Marcin, wrażliwy introwertyk, szukający spokoju i stabilizacji, który po latach znalazł ukojenie u boku ukochanej kobiety. Wiedzie spokojne, niemal rutynowe życie, w którym praca i dom tworzą bezpieczną przestrzeń. Igor natomiast jest jego przeciwieństwem. Góruje swoją posturą, emanuje siłą, odwagę, energią, waleczności i zawsze gotów stawać w obronie brata oraz kumpli. Teraz zmuszony jest podjąć decyzję, która odmieni wszystko. Napędzany żądzą zemsty, wkracza w brutalny półświatek, gdzie nie ma miejsca na słabość ani powrót.

Choć ich ścieżki rozeszły się dawno temu, przeznaczenie postanawia je spleść raz jeszcze. Spotkanie braci uruchamia lawinę wydarzeń, których nie sposób powstrzymać. Razem będą musieli zmierzyć się z demonami przeszłości i światem rządzonym przez bezwzględne zasady. Kiedy zrozumieją, że nie oni rozdają karty, będzie już za późno, by się wycofać.

W świecie literatury, gdzie emocje coraz częściej mieszają się z brutalnością, debiutancka powieść „Prawo braci” zaskakuje wyrazistością i siłą przekazu. Pan Radosław Paszko wchodzi w pisarski świat z mocnym, męskim akcentem rysując nam rzeczywistość, w której trudno prowadzić spokojne, normalne życie, tak jak chciał tego Marcin. Przeszłość brutalnie wkracza w jego świat, burząc dotychczasowy porządek.

Momentami akcja jest dynamiczna, ale czasami bywa zbyt powolna, zwłaszcza wówczas, gdy autor przybliża niektóre sytuacje z przeszłości oraz poszczególne postacie - nie tylko pierwszoplanowe, ale też poboczne. Pokazuje ich osobowość, to co ich ukształtowało, odsłaniając niektóre fakty z ich życia. Najdokładniej przedstawia oczywiście Marcina i Igora, którzy wychowali się w domu dziecka. Była to dla nich dosłownie szkoła życia. Tam zawiązały się zarówno przyjaźnie, jak i wrogie zależności, które okazały się być znamienne dla przyszłych wydarzeń.

Znacznie energiczniejsza i emocjonalna jest druga połowa książki, gdy już znamy podłoże obecnych wydarzeń i obserwujemy konsekwencje sytuacji zaistniałych w dzieciństwie i dorastaniu. Autor pokazuje, że władza i pieniądze od zawsze rządzą światem. Dla nich nie jeden człowiek jest gotów zrobić wszystko. Prezentuje rzeczywistość brutalną, męską, bezkompromisową, w której nie ma miejsca na przebaczenie. Jest chęć zemsty, która napędza działania bohaterów, ale przekonują się, że ma ona dwie strony. Z pewnością jest to debiut, który wyróżnia się stylem, w którym nie ma dróg na skróty.

Autor pisze tak, że wyraźnie czuć zło, każdą reakcję bohaterów, ich emocje, ból, cierpienie i niebezpieczeństwo. Jego styl jest wyrazisty, twardy, bezpośredni, wulgarny, ostry, bo taki jest charakter półświatka pełnego mafijnych porachunków, przemocy i brutalności. Z tego względu nie jest to lekka, łatwa lektura, chociaż jest to też opowieść o miłości, lojalności i cienkiej granicy między poświęceniem a zatraceniem. To wszystko prowadzi do niesamowitego, zaskakującego finału i… następuje rozczarowanie, bo okazuje się, że to historia bez wyraźnego zakończenia. Wprawdzie nie ma na okładce informacji, że „Prawo braci” to pierwszy tom, ale to, w jaki sposób rozstrzygają się ostatnie strony wskazują, lecz zakończenie książki jednoznacznie wskazuje, że nie wszystko zostało powiedziane. Na to liczę i tym bardziej będę wyczekiwać kontynuacji.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 14.05.2025r.

Ilość stron: 440

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-735-5

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4,5/6

[127/25] - 1840. - "Zapach psich łap"

"Zapach psich łap"

Beata Olejnik

„Anioły często przybierają postać psów i znajdują swoich ludzi, 

by się nimi zaopiekować.”

Był najsłabszy z rodzeństwa, gdy przyszedł na świat. Gdy go poznajemy, ma zaledwie kilka dni i jeszcze nie nic nie widzi, tylko czuje. Oprócz niego ma jeszcze dwóch braci i cztery siostry, więc nie jest jedynym dzieckiem Susi. Zawsze spychany przez rodzeństwo w rywalizacji o mleko matki. Trudno mu było dopchać się do ciepłego brzuszka mamy, bo jest najmniejszy i najsłabszy w miocie. Tak. W miocie, bo nasz bohater jest pieskiem. 

Nie znamy na początku jego imienia, bo właściciele go im nie nadali. Pozostawili to nowym właścicielom, bo dla szczeniaczków małżeństwo poszukuje domów. Z rozmowy małżonków dowiadujemy się, że Susi, to mama naszego psiego bohatera, a ojcem jest Tornado, pies sąsiada, Darka. Kobieta wie, że jej mąż zawsze chciał mieć rasowego psa i dlatego Susi do nich trafiła. Wie też, że chciałby znaleźć dla wszystkich szczeniaków dobry dom. Mijają tygodnie i po kolei pieski znikają z otoczenia małego szczeniaka i w końcu został tylko on. Kobieta najchętniej zatrzymałaby tego najmniejszego psiaka, ale mąż przypomina jej, że mieli umowę, że jak szczeniaki się urodzą, zostaną dla nich znalezione bezpieczne domy. W końcu piesek trafia do domu Mańka, kolegi z pracy właściciela Susi. Maniek mieszka z żoną i siedmioletnim Tymonem, który jest dzieckiem rozpieszczonym i roszczeniowym.  Na razie mówią na pieska Mały. I tak zaczyna się jego nowy rozdział życia, o którym opowiada książka "Zapach psich łap".

Głównym bohaterem jest szczeniak, najsłabszy z miotu, początkowo bezimienny, który z czasem otrzymuje różne imiona: Mały, Ramzes, Atos, Szarik, Will. Każde z tych imion to nie tylko metka, lecz symbol jego kolejnego życia, nowego rozdziału — nowej relacji z człowiekiem, nowej roli, jaką pełni w czyimś świecie. To seria wzlotów i upadków, w których miłość i samotność idą ramię w ramię.

Pani Beata Olejnik nie raz poruszyła moje serce takimi powieściami jak: „Jej tajemnice", „Amulet”, „Słone jabłka” i „W deszczu łatwiej ukryć łzy”. Teraz ponownie zachwyca stylem, emocjami i podejściem do tematu. To książka, która wykracza poza ramy typowej powieści o zwierzętach. Nie tylko opowiada historię psa, ale sięga głębiej — do ludzkich serc, decyzji i emocji, które kształtują losy nie tylko bohaterów, ale i ich psiego towarzysza. Autorka z wyjątkową wrażliwością pokazuje, że pies to nie gadżet, lecz żywa istota, która czuje, przeżywa, tęskni i ufa — często bardziej niż ludzie. I to właśnie ludzie często zawodzą. Pisze lekko, ale sugestywnie. Unika patosu, nie przesładza, nie epatuje smutkiem. Potrafi wzbudzić uśmiech, ciepło, ale też refleksję — o tym, jak traktujemy zwierzęta, jak wychowujemy dzieci, jak rozmawiamy o miłości i stracie.

Styl sprzyja szybkiemu czytaniu, ale treść każe się zatrzymać i pomyśleć. Autorka mistrzowsko pokazuje emocjonalne bogactwo zwierząt, ich tęsknoty, potrzeby, smutki i radości. Narracja w trzeciej osobie daje dostęp zarówno do myśli psa, jak i ludzi, co czyni opowieść niepowtarzalną i głęboko poruszającą.

Opowiadając o losie Małego/Ramzesa/Atosa/Willa, otwiera nam oczy pokazując, że zwierzęta czują, myślą, tęskni i kochają. Ich droga nie zawsze jest prosta, tak ale nigdy nie tracą zaufania. Nigdy nie przestają wierzyć i przy odpowiednim traktowaniu potrafią oddać swoją miłość całym sobą. Paleta ludzkich charakterów, z którymi pies się styka, jest imponująca — od obojętnych i okrutnych właścicieli, przez osoby zagubione, ale czułe, aż po tych, którzy naprawdę rozumieją, co znaczy więź ze zwierzęciem.

Autorka nie unika trudnych tematów: przemocy wobec zwierząt, nieodpowiedzialności właścicieli, bezdomności, depresji, problemów wychowawczych. Szczególnie wątek Tymka — rozpieszczonego chłopca, który traktuje psa jak przedmiot — otwiera ważną dyskusję o tym, czym jest mądre wychowanie. Pokazuje, że miłość do dziecka nie może oznaczać pobłażania, bo empatia nie rośnie w próżni. Nagła odmiana losu, silna więź psa i człowieka, tęsknota i strata, tym razem z punktu widzenia psa, ale też los bezdomnych, ich traktowania przez ludzi, problem alkoholowy, depresja, wychodzenie z nich, małżeńskie kłopoty, różne relacje międzyludzkie, różne charaktery, a w tym wszystkim ogromna pozytywna rola naszych braci mniejszych. Porusza też kwestię pożegnania z psem i ta część mnie najbardziej poruszyła.

Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie, co daje czytelnikowi dostęp nie tylko do myśli ludzkich, ale i psich. Dzięki temu możemy lepiej zrozumieć, jak odbiera świat Mały/Ramzes — jego obawy, nadzieje, przywiązania. To nie antropomorfizacja, lecz subtelne ukazanie emocjonalności zwierząt — ich sposobu patrzenia na życie i ludzi. Ramzes przez całą swoją drogę nie traci wiary w człowieka. I to czyni go bohaterem nie tylko literackim, ale duchowym.

Jednym z wątków, które poruszają jest przyjaźń psa i kotów, bo w powieści jest ich trochę, ale też przyjaźń z człowiekiem, ale przede wszystkim przejmujące losy psa, którego życie doświadcza na różne sposoby. Ramzes zaznał zarówno dobra, jak i zła, ale nigdy nie stracił zaufania do człowieka, zwłaszcza, gdy sam sobie go wybrał. Autorka pokazuje też pozytywny wpływ posiadania zwierząt, ale przede wszystkim podkreśla, ich oddanie zwracając uwagę na odpowiednie traktowanie psa. A wówczas on odwdzięczy się w zwielokrotnionej miłości.

„Zapach psich łap” to książka dla każdego, niezależnie od wieku, gdyż nie ma w niej treści kontrowersyjnych, a jej przekaz jest etyczny, emocjonalnie mądry i wychowawczo wartościowy. To lekcja empatii, odpowiedzialności i głębokiej więzi między człowiekiem a zwierzęciem.

Głównym przesłaniem jest to, że zwierzę to nie zabawka, lecz żywe, czujące stworzenie, które potrzebuje miłości, uwagi i zrozumienia. Relacja człowieka z psem może uzdrawiać, otwierać serca i zmieniać życie, czego doświadczają bohaterowie książki.To historia nie tylko psa, lecz także ludzi — ich błędów, decyzji, wychowawczych zaniedbań, ale też zdolności do przemiany. Powieść porusza wiele tematów: odpowiedzialność za zwierzęta, wychowanie dzieci, samotność, depresję, bezdomność i wagę małych gestów.

Powieść napisana przez panią Olejnik pachnie psimi łapami, ale także emanuje ciepłem, oddaniem i szacunkiem. I przypomina, że czasem to właśnie najsłabszy z miotu pokazuje, jak wygląda prawdziwa siła. Bardzo wzruszająca historia z jeszcze bardziej przejmującym finałem.

Osoby, które mają psa lub mieli psa, doskonale wiedzą, ile radości wnosi on do ludzkiego życia. Żywot tych czworonogów jest zdecydowanie za krótki, a po jego odejściu pozostaje pustka i tęsknota za ich energią i bezwarunkową miłością. „Zapach psich łap” to dedykacja dla wszystkich tych czworonożnych przyjaciół, którzy pozostają na zawsze w naszej pamięci.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 17.06.2025r.

Ilość stron: 406

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-917-5

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[125/25] - 1838. - "Rodzina Casella" TOM II - "Prawda"

"Rodzina Casella"

Tom drugi

Prawda

Gabriela Wolska

"Każda chwila, ta dobra czy zła, ma jakiś cel. Każda osoba, pojawiając się w naszym życiu, nie jest zwykłym przypadkiem. Zawsze wnosi do niego coś, z czego później można wyciągnąć lekcję."

Pierwszy tom serii, "Rodzina Casella. Miłość", pozostawił wiele pytań bez odpowiedzi, dlatego z ogromnym wyczekiwaniem sięgnęłam po kontynuację zatytułowaną "Prawda". I rzeczywiście — prawda, zarówno ta bolesna, jak i wyzwalająca, staje się jednym z głównych motywów tej części. W życiu Eleny zaszły dramatyczne zmiany, które zmuszają ją do uporządkowania świata na nowo.

Fabuła rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończyła się poprzednia część, dlatego znajomość pierwszego tomu jest wręcz konieczna. Trudno pisać o wydarzeniach bez zdradzania szczegółów, ale jedno jest pewne — Elena, po traumatycznych przeżyciach, odcina się od dawnego życia. Pragnie spokoju, normalności, wolności od mafijnych powiązań i rodzinnych dramatów. Ucieka do Polski, gdzie pod opieką wujka Tomasza próbuje odzyskać równowagę, znaleźć pracę i ukończyć studia. Kiedy jej bliscy zaczynają padać ofiarą tajemniczych ataków, Elena nie ma wyboru – musi wrócić do gry. Przeszłość domaga się prawdy, a teraźniejszość żąda zemsty. Wkrótce wszystkie karty zostaną odsłonięte, a ona stanie twarzą w twarz z sekretami, które skrywała przed nią… jej własna rodzina.

Choć przez chwilę udaje jej się odetchnąć, przeszłość szybko dopomina się o uwagę. Elena musi stawić czoła zagrożeniom, które dosięgają jej najbliższych. Świat mafii, od którego próbowała się uwolnić, zaczyna znowu odgrywać decydującą rolę — wymusza powrót do gry, konfrontację z rodziną i odkrycie sekretów, które przez lata pozostawały ukryte. Autorka stopniowo odsłania te warstwy, podsycając napięcie i wprowadzając czytelnika w świat emocjonalnych decyzji i moralnych dylematów.

W tej części ponownie pojawia się motyw tajemniczego osobnika w masce — postaci, która budzi niepokój, napięcie, ale też ciekawość. Tym razem jego tożsamość przez długi czas pozostaje nieznana, co wywołuje efekt suspense'u i pozwala czytelnikowi snuć własne domysły. Elena nazywa go „Maską” i choć relacja z tą osobą jest niejednoznaczna, dodaje historii charakteru — balansuje między lękiem a fascynacją.

Wątek romantyczny jest obecny, ale w innej formie, niż można się spodziewać. Na drodze Eleny pojawia się ktoś, z kim mogłaby prowadzić wymarzone normalne życie, ale przeszkodą jest pamięć o ukochanym, tęsknota i smutek, jaki po nim pozostał. Nie dominuje on nad fabułą, nie staje się celem samym w sobie. To raczej element układanki, który dopełnia portret Eleny jako kobiety poszukującej nie tylko uczucia, ale i bezpieczeństwa, wolności oraz prawdy. Równolegle śledzimy wątek Tomasza i Glorii, przyjaciółki Eleny, który uatrakcyjnia opowieść. Te dwa wątki są jednym z tych, które przykuwają uwagę. Spojrzenie na wydarzenia oczami Eleny potęguje to wrażenie. Innym ciekawym motywem są relacje rodzinne, które oparte są oparte na sekretach, nieszczerości, ale też wpływach mafijnych i intrygach. Pod tym względem nie brakuje emocji, ale nie wszystkie dały się wyraźnie poczuć. zwłaszcza jeżeli chodzi o Tomasza i Glorię. Zbyt mało była wyczuwalna chemia między nimi i budząca się miłość. Podobnie było w przypadku głównej bohaterki i jej stanie po starcie ukochanego. Niby jest w żałobie, a idzie w pewnym momencie do klubu na imprezę, jakby się ze wszystkim pogodziła. 

Gabriela Wolska posługuje się stylem lekkim i przystępnym, dzięki czemu powieść czyta się szybko i płynnie. Jej sposób prowadzenia narracji, mimo że oparty na znanych schematach gatunkowych, potrafi zaskoczyć nietypowym rozwojem fabuły i dobrze skonstruowanymi postaciami — zarówno głównymi, jak i drugoplanowymi. Jedynym elementem, który momentami spowalnia akcję, są rozbudowane opisy dotyczące wyglądu bohaterów, ich ubioru, makijażu czy rytuałów przygotowań. Choć mogą one budować klimat i charakter postaci, czasami zajmują zbyt dużo miejsca, odciągając uwagę od głównego nurtu wydarzeń.

Druga część opowieści o rodzinie Casella to opowieść o kobiecie, która po bolesnych doświadczeniach próbuje odbudować swoją codzienność. Jej próba "normalnego życia" nie jest łatwa — to proces, w którym towarzyszą jej strata, tęsknota i poczucie pustki. To emocjonalny portret osoby, która szuka siebie między przeszłością a teraźniejszością.

Najbardziej byłam zawiedziona zakończeniem, gdyż liczyłam na bardziej romantyczne i emocjonalne zakończenie. Miałam wrażenie, jakby z niektórymi motywami autorka nieco się pospieszyła i zbyt powierzchownie potraktowała wątki. Liczyłam na bardziej romantyczne zakończenie, może z odrobiną wzruszenia, ale to, które zaserwowała autorka jest owszem oryginalne i nietypowe, ale pozostawiające lekki niedosyt. Wprawdzie na ostatniej stronie widnieje napis KONIEC, ale mam nadzieję, że to jednak nie jest ostateczny finał, bo takie zakończenie to nie jest zakończenie, lecz zaproszenie do napisania kolejnej części.

Recenzja tomu I "Miłość"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 30.05.2025r.

Ilość stron: 228

Wymiary: 130 x 120 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-860-4

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4/6

[116/25] - 1829. - "Tam, gdzie prowadzi serce" - Tom I

"Tam, gdzie prowadzi serce"

Tom pierwszy

Eliza Nowak

„Do egzystencji wystarczy nawet jeden wartościowy człowiek,

któremu zawsze można zaufać.”

Mówią, że kto się czubi, ten się lubi i trudno zrozumieć nie raz, dlaczego czujemy niechęć do jakiejś osoby. Czasem potrzeba zmiany nastawienia, spędzenia z tym kimś trochę czasu, ale też trochę morskiego wiatru, by naprawdę zrozumieć, co w nas gra. Te elementy pomogły bohaterce powieści „Tam, gdzie prowadzi serce”, dostrzec to, czego nie widziała wcześniej.

Emilia Miaris mieszka w Niemczech, gdzie studiuje i układa sobie życie według własnych zasad. Przed ważnymi egzaminami postanawia złapać oddech i zrelaksować się podczas rejsu wzdłuż wybrzeża Chorwacji w towarzystwie ojca. Entuzjazm jednak szybko gaśnie, gdy okazuje się, że kapitanem jachtu będzie Maksymilian Brand, mężczyzna, którego Emilia nie znosi i uważa za aroganckiego bufona. Mimo uprzedzeń decyduje się wyruszyć w podróż i po prostu cieszyć się chwilą, ignorując obecność irytującego towarzysza. Szybko jednak przekonuje się, że to nie takie proste. Nie spodziewała się, że rejs po chorwackim wybrzeżu stanie się dla niej nie tylko okazją do odpoczynku, ale też podróżą w głąb własnych emocji.

„Tam, gdzie prowadzi serce” to debiut Elizy Nowak, który uważam za bardzo udany. Autorka potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika, wniknąć w emocje bohaterów i sprawić, że niemal czujemy wiatr we włosach podczas rejsu. Fabuła płynie jak jacht po morzu — raz jest spokojnie, a innym razem burzliwie, co sprawia, że trudno się oderwać od lektury. Do tego chorwackie krajobrazy, urokliwe zatoczki i atmosfera śródziemnomorskiego lata stanowią piękne tło dla rozwijającej się relacji i narastających napięć.

Autorka nie traci czasu na długie wprowadzenia i od razu wrzuca nas w środek akcji. Już na początku Emilia stanowczo odmawia udziału w rejsie tylko dlatego, że ma w nim uczestniczyć Maks. Ta impulsywna reakcja i sposób wyrażania sprzeciwu sprawiły, że początkowo trudno było mi ją polubić. Miałam wrażenie, że to będzie kolejna historia oparta na schemacie „od nienawiści do miłości”, z iskrzącymi dialogami i wzajemną niechęcią. Zwłaszcza, że Emilia od początku nie znosi Maksa i to bez wyraźnego powodu. Spodziewałam się, że on jest faktycznie zarozumiały, arogancki i trudny w obyciu. Tymczasem okazało się, że to Emilia nosi w sobie uprzedzenia, a Maks jest sympatycznym, pomocnym i pełnym pozytywnej energii mężczyzną. Nie ma tatuaży, nie wygląda jak gangster, za to imponuje wiedzą, empatią i spokojem. Polubiłam go od razu, czego niestety nie mogę powiedzieć o Emilii.

„Tam, gdzie prowadzi serce” można zaliczyć do romansu z motywem początkowej niechęci, która z czasem ustępuje miejsca uczuciu. Chemia między bohaterami staje się coraz bardziej wyczuwalna, a Emilia szybko orientuje się, że Maks działa na nią jak narkotyk. Takiego rozwoju relacji można się było tego spodziewać, ale nie jest to słodka, prosta historia, gdyż autorka potrafiła zaskoczyć nagłymi zwrotami akcji. To opowieść, w której emocje są pełne żaru, gwałtowności, a dzięki temu wyraźnie wyczuwalne. Ich siła tkwi w niedopowiedzeniach, spojrzeniach, gestach i zmianie tonu. Powoli wkracza też wątek, który wprowadza do fabuły mroczną, tajemniczą i niebezpieczną atmosferę dająca wrażenie zagrożenia.

Narracja prowadzona z punktu widzenia Emilii, ale tak, jakby on zwierzała się nam z tego, co przeżyła. Zwraca się czasami bezpośrednio do nas, skupiając naszą uwagę i pozwalając nam zajrzeć do tego, co dziewczyna myśli i czuje. Emilia z pozoru wie, czego chce i zna siebie doskonale, ale dopiero konfrontacja z przeszłością, uprzedzeniami i przystojnym kapitanem jachtu pokazuje, że serce ma swój własny kompas.

Gdy wydaje się, że wszystko zmierza ku spokojnemu zakończeniu, nadciąga emocjonalna burza pozostawiając nas w zdumieniu i zawieszeniu emocjonalnym. Co ważne, „Tam, gdzie prowadzi serce” to dopiero pierwszy tom tej historii, a po takim zakończeniu z ogromną niecierpliwością będę wypatrywać kontynuacji. Mam nadzieję, że kolejna część pozwoli jeszcze głębiej zanurzyć się w świat Emilii i Maksa, a autorka ma w zanadrzu jeszcze nie jedną niespodziankę.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 23.05.2025r.

Wymiary: 130x210mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Ilość stron: 446

ISBN: 978-83-8373-745-4

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[108/25] - 1821. - „Uważny dotyk”

„Uważny dotyk”

Scarlett Peacock

„Dotyk powinien być przyjemny niezależnie od tego, czy go dajesz, czy otrzymujesz.”

Seks to zagadnienie, na który wielu ludzi nie lubi i nie chce rozmawiać, nawet jeżeli nie jest to sfera życia, która ich satysfakcjonuje. Traktowany, jako temat tabu sprawia, że pojawiające się w tym obszarze problemy przyczyniają się do nie jednej tragedii, stresu, rozpadu związku czy wewnętrznej frustracji. Nie każdy szuka rozwiązania u seksuologa, tak jak bohaterka książki „Uważny dotyk” i przez wiele lat boryka się ze swoimi komplikacjami sami ze sobą. 

Janet to trzydziestoczteroletnia kobieta, której pozornie niczego nie brakuje. Jest pewna siebie, zadbana, nieugięta w negocjacjach prowadzonych w firmie marketingowej, w której pracuje i odnosząca sukcesy. Czuje się spełniona zawodowo, ale gorzej jest z życiem osobistym. Kiedyś miała marzenia, które snuła wraz ze swoją przyjaciółką Helen. Obie chciały mieć własny dom, rodzinę, dzieci. Jednak teraz, w dorosłym życiu ich drogi się rozeszły, tak jak oddaliły się wyrażane wówczas pragnienia i wyobrażenia o przyszłości.

Za fasadą profesjonalizmu Janet kryje się samotność oraz nieustanna pogoń za perfekcją, która pozwala zapomnieć o tym, co boli duszę. Od jakiegoś czasu bohaterka uczęszcza na terapię, ale gdy ją poznajemy, zmienia się osoba, która ma w zastępstwie dotychczasowego terapeuty poprowadzić najbliższą sesję. Jest nim charyzmatyczny William, który znany jest ze swoich niekonwencjonalnych metod. Dosyć szybko odkrywa w niej to, co jej doskwiera. Jednym większych jej problemów jest trudność w odczuwaniu przyjemności podczas intymnych zbliżeń.

„Uważny dotyk” jest debiutancką powieścią autorki skrywającej się pod pseudonimem Scarlett Peacock, która w odważnym i bezpruderyjnym stylu wkracza na czytelnicze pole. To powieść, która jest właściwie zapisem spotkań bohaterów. On – terapeuta, który „leczy” specyficznymi metodami. Ona – wyniosła, kontrolująca życie bizneswoman, która pogubiła się w swoich uczuciach. Wskutek przeżyć z przeszłości nie ufa ludziom, nie potrafi całkowicie poddać się swoim pragnieniom, uwolnić umysł od codziennych zadań, jakie czekają ją w pracy. Jest typem pracoholiczki spełniającej się zawodowo, co sprawia, że jej dni poza firmą wypełnione są pustką i samotnością.

Historia Janet jest wnikliwym obrazem bólu i trudnej przeszłości. Porusza tematykę uzależnień, przemocy, braku samoakceptacji i porzucenia, ale jednocześnie daje nadzieję – na drugą szansę, odbudowę relacji, walkę o siebie i naukę dostrzegania dobra, które wciąż ją otacza. Niewątpliwie jednym z jej najmocniejszych elementów jest psychologiczna głębia postaci, gdy śledzimy ich przeżycia, rozterki i wybory, które są nieustannie analizowane i interpretowane podczas spotkań w gabinecie Willa.

Rozmowy są tutaj kluczowym elementem, dzięki którym wnikamy w umysł Janet, ale też poznajemy lepiej Williama, który także ma swoje demony. Ich spotkanie zaczynają stopniowo przypominać erotyczne spotkania zamiast psychologiczne sesje. Na ich wymianie zdań opiera się głównie fabuła oraz na rozwijającej się relacji, która z typowej sesji psychologicznej przeradza się w intymną i coraz bardziej perwersyjną relację wykraczającą poza zwykły kontakt pacjent – terapeuta. I o ile na początku nazywanie Williama „terapeutą” było uzasadnione, to w dalszej części brzmiało to sztucznie, gdyż ich spotkania przestały być oparte jedynie na rozmowach. A to słowo autorka używa bardzo często.

Historia Janet to relacja o przekraczaniu granic – pozornie klarownych, lecz w rzeczywistości pełnych niuansów i nieoczywistych aspektów. Można się zastanawiać, czy jej losy potoczyłyby się inaczej, gdyby ich relacja pozostała wyłącznie profesjonalna – ale czy oznaczałoby to lepszy finał? Jej wybory, choć wydają się śmiałe i niebezpieczne, mają swoją wewnętrzną logikę, której nie sposób ocenić jednoznacznie.

Fabuła wypełniona erotycznym podtekstem i nie brakuje w niej oczywiście tego rodzaju scen. Niektóre opisy są bardziej zmysłowe, intensywne, nacechowane dominującą dynamiką, ale są też takie, które przedstawione zostały w sposób bardziej techniczny niż emocjonalny, ale też nie zawsze wpisują się w estetykę. Pokazuje w ten sposób, że w sferze erotycznej zasady i granice są takie, na jakie pozwalają kochankowie.

„Uważny dotyk” to powieść, która idealnie wpisuje się w literaturę erotyczną, ale nie jest on typowym przedstawicielem tego gatunku. Okazuje się, że ma w sobie drugie dno, pod którym kryją się sekrety, o którym nie ma pojęcia ani bohaterka, ani my, jako czytelnicy. Autorka przedstawiła tę historię tylko z perspektywy Janet, więc razem z nią odkrywamy zarówno jej podejście do dziejących się spraw, wrażenia i przemyślenia, ale też towarzyszące jej emocje.

Scarlett Peacock stworzyła historię, która ma erotyczny podtekst, ale też porusza temat odkrywania siebie, przekraczania barier i poszukiwania akceptacji – zarówno w oczach innych, jak i we własnym wnętrzu oraz także skłania do głębszej analizy relacji oraz emocji. Choć nie brakuje w niej intensywnych przeżyć, akcja rozwija się w sposób wyważony, pozwalając odbiorcy w pełni zanurzyć się w więzi rodzącej się między pacjentką a terapeutą.

Finał tej opowieści pozostawia uczucie zawieszenia, zaskakuje rozwiązaniem i stawia pytanie o kontynuację, bo w tej formie sprawia wrażenie niedokończonej.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 07.01.2025r.

Ilość stron: 492

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-561-0

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[86/25] - 1799. - "Bracia Marchetti" #1 - "Służąca Diabła"

„Służąca diabła”

Seria: Bracia Marchetti

Tom pierwszy

Karina Majsterek

„W jasności promieni nie dostrzega się 

ukrytego mroku.”

Nie taki diabeł straszny, jak go malują – tak przynajmniej mówi przysłowie. A co by było, gdyby spotkały się dwie, a nawet więcej diabelskich dusz? Takich bohaterów poznajemy w książce „Służąca diabła”.  Jest to pierwsza część serii "Bracia Marchetti", która opowiada o losach trzech braci związanych z mafią. 

Bohaterami tej części są Salvatore Marchetti, nazywany Diabłem z Palermo, oraz Gina Rinaldi, tajna broń katańskiej Camorry. Salvatore wzbudza strach wśród wszystkich, którzy go otaczają. Jego serce jest z kamienia, nic nie czuje, poza satysfakcją zadawania cierpienia. Jest bezdusznym, okrutnym, psychopatycznym osobnikiem nieznającym litości i nieodczuwającym nic poza nienawiścią do wrogów oraz ludzi, którzy go zawodzą. Strach w oczach innych daje mu poczucie kontroli i karmi jego mroczną duszę. Jego bezwzględną naturę poznajemy od razu, stając się świadkami sceny tortur w piwnicy, będącej miejscem kaźni jednego ze zdrajców. Od pewnego czasu ktoś wyraźnie zagraża rodzinie Marchettich i szkodzi ich interesom.

Gina Rinaldi również nie jest słodką, potulną osobą, ale on o tym nie wie, gdyż poznaje ją jako kobietę, która zajmuje się domem  innych, jako służąca. Nikt nie spodziewa się, że ta drobna, pozornie sromna dziewczyna  nie zawaha się zabić człowieka, jeśli uzna, że na to zasłużył. Ona jest córką  bossa Camorry, który przez wiele lat ukrywał fakt, że ma córkę, tworząc pozory, że jego następcą będzie ktoś inny. Tymczasem od najmłodszych lat Gina była szkolona, by w przyszłości przejąć władzę nad organizacją. Jej marzenia są jednak zupełnie inne: pragnie spróbować „normalnego” życia, dlatego w tajemnicy przed rodziną realizuje swój plan. Po śmierci ojca opuszcza rodzinne strony, udaje się do Palermo, pracuje jako służąca, a jej drogi   krzyżują się z przyjacielem i prawą ręką  Salvatore, Dazio Rizzie i w efekcie z samym Diabłem. Gdy do tego dochodzi, Salvatore jest zaintrygowany, bo spotyka pierwszy raz kobietę, która się go nie boi.

To nie jedyny wątek tej powieści – obserwujemy także historię Dazio Rizziego, który jest zakochany w siostrze swojego bossa, Sophie Marchetti. Mimo że bohaterowie są mocno uwikłani w brutalny świat mafijny, wzbudzają nie tylko negatywne wrażenie, lecz także sympatię. Taki właśnie jest Dazio Rizzi – bezwzględny, ale mimo wszystko budzący pozytywne emocje.

Relacja między głównymi bohaterami balansuje na granicy destrukcji i fascynacji, co dodaje książce głębi. Można się jednak zastanowić, czy tak skrajne przedstawienie mafijnych postaci nie jest momentami zbyt przerysowane. Salvatore jako postać hipermroczna i pozbawiona emocji może wydawać się archetypem psychopaty, którego działania są przewidywalne w swojej okrutności. 

„Służąca diabła” to debiut Kariny Majsterek, co tym bardziej zasługuje na uznanie, chociaż jeszcze można wyczuć świeże pióro. Widoczne jest to chociażby w nadużywaniu wulgaryzmów, które nie zawsze pasują i sprawiają sztuczne wrażenie, ale też w opisowych partiach tekstu, gdy  jest tego za dużo. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem, które są opatrzone tytułami, tempo jest coraz szybsze i coraz więcej się dzieje. Pierwsze epizody, w dużej części, skupiają się na relacji Salvatore i Giny, przedstawianiu ich wrażeń, myśli, odczuć i dylematów. Dopiero w drugiej połowie książki wyraźnie wzrasta napięcie i dynamika akcji, a autorka doskonale buduje napięcie i kreuje wyrazistych bohaterów. Jej styl jest dynamiczny, pełen barwnych opisów i mocnych dialogów, które wzmacniają dramaturgię historii. Widać, że miała dobrze zaplanowany przebieg poszczególnych motywów – powieść rozwija się w szybkim tempie, dostarczając czytelnikom wielu mocnych wrażeń. 

Pierwsza część serii „Bracia Marchetti" to mroczna, intensywna opowieść mafijna, pełna tajemnic, brutalnych rozgrywek, namiętności oraz emocjonujących zwrotów akcji. Książka trzyma w napięciu, dostarcza silnych emocji, a jej bohaterowie są wyraziści, choć momentami skrajni. Historia w niej zawarta z pewnością zadowoli tych czytelników, którzy  lubią romanse mafijne z mrocznym zabarwieniem i motywem miłości, która  potrafi dotrzeć do najbardziej lodowatego i zamkniętego na nią serca. To też kolejna opowieść pokazująca, że nikt nie rodzi się złym człowiekiem. Dopiero dorastanie w konkretnym środowisku, zbierane doświadczenia, warunki życia, okoliczności zewnętrzne wpływają na to, jakimi dorosłymi jesteśmy. Gina i Salvatore od zawsze byli związani ze brutalnym światem i musieli nauczyć się w nim funkcjonować. Jednak i oni, mimo czarnej duszy, mają w sobie potrzebę bliskości i miłości. 

„Służąca diabła” to doskonały początek trylogii będący obietnicą kolejnych mocnych wrażeń w następnych tomach. Z pewnością będzie się wiele działo, gdyż już teraz mieliśmy namiastkę tego, gdy zawiązał się jeden z wątków, który będzie tematem kontynuacji. Autorka ujawniła bowiem, że drugi tom opowiadać będzie o młodszym  z braci Marchetti Lotario, a trzeci o najmłodszym Giorgio.  Z pewnością autorka nie pozwoli nam się nudzić i możemy spodziewać się mocnej propozycji dla fanów mafijnych romansów i brutalnych thrillerów.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 07.04.2025r.

Ilość stron: 382

Wymiary: 130x210 mm 

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-597-9

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[79/25] - 1792. - "Princess of death" #1

"Princess of death"

Tom piewrszy

Aniela Mey

„nie można odciąć się od miłości, 

ona sama do nas przyjdzie 

prędzej czy później”

Rodzina kojarzy się nam z bezpiecznym środowiskiem, które powinno wpływać na nas pozytywnie, dając poczucie stabilizacji i szczęśliwe dzieciństwo. To właśnie styl wychowania, relacje z rodzicami, pierwsze sukcesy i porażki, a także kontakty z rówieśnikami kształtują sposób, w jaki komunikujemy się ze światem i budujemy relacje. Każdy z nas ma swoje unikalne doświadczenia z dzieciństwa, lecz życie bohaterów książki "Princess of Death" wykracza daleko poza to, co większość ludzi mogłaby sobie wyobrazić.

Gabriella Costello i Victor Ferro od najmłodszych lat zaznali brutalności świata. W czasie, gdy ich półki powinny uginać się pod ciężarem dziecięcych zabawek, a w ich życiu powinni dominować troskliwi i wspierający dorośli, oni dorastali w rzeczywistości, gdzie bezwzględność była jedyną akceptowalną formą przetrwania. Ich dzieciństwo nie było tym, które wspomina się z nostalgią – było surowe, bezlitosne i pełne bólu. Dziś oboje należą do świata mafii, są jednymi z najbardziej zatwardziałych, pozbawionych skrupułów ludzi w swoich strukturach. Choć ich rodziny od lat toczą krwawe wojny, nadszedł czas na rozejm, który ma być przypieczętowany aranżowanym małżeństwem między Victorem a Gabriellą.

„Princess of Death” to druga powieść Anieli Mey, tym razem osadzona w mrocznym świecie ludzkiej psychiki, ukształtowanej przez bolesne doświadczenia. Nie miałam okazji przeczytać jej debiutanckiej książki Fast Drive, ale ta opowieść zdecydowanie wywołała we mnie mieszankę skrajnych emocji – od niedowierzania po zaangażowanie.

Historia Gabrielli i Victora jest poruszająca, wciągająca, lecz momentami trudna do zaakceptowania pod względem prawdopodobieństwa – szczególnie jeśli chodzi o ich dzieciństwo. Czytałam o ich losach z mieszanką zdziwienia i refleksji nad tym, jak wielką siłę ma przeszłość w kształtowaniu przyszłości.

Od pierwszych stron Gabriella skutecznie mnie do siebie zniechęciła swoją arogancją. Nie ma w niej ani krzty empatii czy litości. Jest brutalna, bezwzględna, przekonana o własnej wyższości. Jednocześnie trudno odmówić jej siły – musiała nauczyć się funkcjonować w męskim świecie, gdzie kobieta często jest traktowana przedmiotowo i lekceważąco. W tej rzeczywistości nie mogła sobie pozwolić na słabość. Victor wypada na jej tle nieco lepiej, choć i on ma krew na rękach. Jako mężczyzna ma łatwiejszą pozycję, ale szybko zauważa, że największym wyzwaniem w jego życiu okazuje się nie bezwzględna rzeczywistość mafii, lecz jego świeżo poślubiona żona – kobieta zupełnie inna od tych, które znał do tej pory.

Zabrakło tu jednak głębszej ewolucji bohaterów – pozostają brutalni i zamknięci w swoich mechanizmach przetrwania, bez większej wewnętrznej przemiany. Może zmienia się coś w ich relacji, ale trudno nazwać to prawdziwym rozwojem postaci. W realnym świecie takie osobowości są wynikiem psychicznych deformacji, i zarówno Gabriella, jak i Victor idealnie wpisują się w ten schemat. Choć ich dzieciństwo ukształtowało ich obecne postawy, nie próbują się z nimi zmierzyć ani sięgnąć po jakąkolwiek zmianę – akceptują swoje role bez cienia autorefleksji.

Styl autorki pozostawia pewien niedosyt – mimo że to jej druga książka, wciąż czuć pewne niedociągnięcia w narracji. Powtarzające się określenia bohaterów poprzez kolor włosów („blondwłosa piękność”, „czekoladowa piękność”, „wyszczerzony brunet”, „czarnooki”) mogą z czasem nużyć, zamiast budować pełniejsze portrety postaci. Niektóre sytuacje pozostają niejasne, niedopowiedziane, podobnie jak niektóre osoby, które pojawiają się w fabule – momentami brakowało większego rozwinięcia i wyjaśnienia ich roli.

Mimo tych drobnych minusów "Princess of Death" to powieść, którą czyta się szybko i intensywnie, bo autorka sprawnie oddaje emocje bohaterów i napięcie ich interakcji. To mocny mafijny romans, który odbiega od typowego schematu „okrzesania” męskiej postaci pod wpływem miłości. Zamiast tego mamy bohaterów, którzy pozostają wierni swoim surowym charakterom, pozwalając sobie jedynie na krótkie chwile refleksji nad własnymi czynami. Powieść skłania do zastanowienia się, jak wielki wpływ mają na nas doświadczenia z przeszłości. W przypadku Gabrielli i Victora dzieciństwo nie stało się fundamentem, który daje stabilizację – wręcz przeciwnie, pozostaje ciężarem, który ich definiuje. Na ich przykładzie autorka pokazuje, że nikt nie rodzi się złym człowiekiem, każdy ma czystą kartę wraz z przyjściem na ten świat. To właśnie doświadczenia zbierane od najmłodszych lat kształtują charakter, decyzje i postrzeganie świata.

Na okładce nie ma informacji, że to pierwszy tom serii, o czym dowiadujemy się dopiero na końcu, widząc napis „Koniec części I”. Historia Gabrielli i Victora ma w tej części swoją wyraźną strukturę i finał, ale jednocześnie zawiązuje się nowy wątek z postaciami, które tutaj pełniły drugoplanową rolę. Jestem ciekawa jak on się rozwinie i czym jeszcze autorka mnie zaskoczy.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 20.02.2025r.

Ilość stron: 414

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8373-527-6

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6