1433. - "Piekło-niebo"

 

"Piekło-niebo"

Paweł Fleszar

Wydanie: I

Gatunek: kryminał

Data premiery: 14.06.2023 r.

Ilość stron: 358

Okładka: miękka

Wymiary: 220x140 mm

ISBN: 978-83-276-9371-6

Wydawnictwo: Harper Collins Polska

Moja ocena: 5/6

„Zdarzają się śledztwa rozwiązywane od kopa, dzięki klarownemu śladowi na miejscu przestępstwa, drobiazgowej pracy śledczych, która przynosi poszlaki wskazujące na sprawcę, czasem dzięki donosowi, a częściej, dlatego, że przestępca nie wytrzyma napięcia i zrobi fałszywy ruch."

Zbrodnia zawsze przeraża i jest godna potępienia, ale nic tak nie szokuje, jak zabójstwo dziecka, które przyjmuje świat z naiwną wiarą i nie dostrzega, że za gładkimi słowami może kryć się zło. Doskonale zostało to pokazane w książce „Piekło-niebo” napisanej przez Pawła Fleszara. Miałam już możliwość poznania jego twórczości dzięki powieści „Powódź” również wzbudzającą wiele emocji.

Nad Zalewem Nowohuckim zostaje znalezione ciało dziewięcioletniego Manuela Byrdy leżące w rowerze wodnym w kształcie milicyjnego radiowozu. Okazało się, że chłopak interesował się pracą policji, więc morderca musiał wcześniej o tym wiedzieć. Niestety, wkrótce ginie kolejny dziewięciolatek, który z kolei był zafascynowany „Gwiezdnymi Wojnami”. Ślady prowadzą do osób ze skłonnościami pedofilskimi i do pewnego ośrodka opiekuńczego.

"niektóre sprawy ciągną się tygodniami, miesiącami i niekiedy pomaga je rozwiązać dopiero szczęśliwy splot okoliczności albo błąd ściganego przy kolejnym czynie."

Śledztwo zaczyna prowadzić podkomisarz Artur Sulima, ale gdy ginie kolejne dziecko, naczelnik wydziału kryminalnego powołuje do sprawy Wita Nawrockiego, który dobiera sobie do zespołu kryminalnego Piotrka Grzywacza, pseudonim Imbir i Klaudię Bator, która niedawno została przeniesiona z Płocka do krakowskiego komisariatu. Tych dwoje razem jeździli od kilku miesięcy na różne interwencje, więc teraz mają możliwość wykazania się na polu kryminalnym.

Autor trzyma w napięciu od początku do samego końca, skutecznie zwodząc, ukazując tylko część prawdy, stosując zawieszenia, niedomówienia i zaskoczenia, więc niejednokrotnie byłam zdumiona tym, co przeczytałam. Dodatkowym elementem dającym poczucie niepokoju i tajemnicy jest początek większości rozdziałów, których pierwsze wersy brzmią zagadkowo. Chociażby słowa, że „Klaudia śni śmierć”, czy zaglądanie do umysłu mężczyzny o skłonnościach pedofilskich. Czasami jednak zbyt odbiega od tematu, ukazując prywatne życie policjantów, na przykład Wita Nawrockiego, czy Klaudii. Nie ma tu jednego głównego bohatera, gdyż to miano należy się całej grupie śledczych. Początkowo uwaga skupia się na tym, co robi Artur Sulima, który początkowo prowadzi śledztwo, ale potem śledzimy działania innych osób.

Powieść „Niebo-piekło” to kryminał z podłożem obyczajowym, oplecionym intrygami, wieloma zdarzeniami, ciekawymi postaciami, które stanowią dosyć bogatą galerię osobowości, zarówno tych pozytywnych, jak i niezbyt sympatycznych. Wprawdzie przy pierwszych rozdziałach można nieco pogubić się w ilości osób, które pojawiają się z każdym kolejnym epizodem, ale potem już całość biegnie dosyć wartko i płynnie.

Pan Paweł Fleszar wybija się na pisarza kryminalnych opowieści, które nie przebiegają sztampowo, lecz prowadzą naszą uwagę w różnych kierunkach, pozwalając nam wyciągać własne wnioski. Potrafi nie tylko opowiedzieć wciągającą, mrożącą krew w żyłach historię, ale także wyciągnąć na powierzchnię współczesne „choroby” społeczeństwa. W przypadku „Niebo-piekło” jest to możliwość zachowania anonimowości wśród tłumu, łatwość dostępu do informacji i omotania ofiary przy pomocy dzisiejszych możliwości technologicznych, ale przede wszystkim to kryminał ze złożoną fabułą, nieoczywistymi rozwiązaniami i z ciężkim tematem przewodnim, jakim jest pedofilia. 

Autor nie omieszkał przypomnieć kilka faktów z naszych współczesnych realiów, chociażby film braci Sekielskich „Tylko nie mów nikomu”, ale też motyw z papierową archaiczną zabawką zwaną PIEKŁO-NIEBO, która wzbudza w pewnym sensie nostalgię u wielu osób żyjących w czasach PRL-u, którzy umieli ją sobie  zrobić z papieru.

Gdyby ktoś dziś chciał ją wykonać, to poniżej zamieszczam instrukcję wziętą z Wikipedii

1428. - "Poszukiwacz zwłok" Tom I

"Poszukiwacz zwłok"

Tom pierwszy

Mieczysław Gorzka

Wydanie: I

Gatunek: kryminał

Data premiery: 09.08.2023

Ilość stron: 480

Wymiary: 215 x 135 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8252-823

Wydawca: Czarna Owca

Moja ocena: 5/6

„Czasami chęć zysku może przysłonić wszystko. Tak samo jak nienawiść.”

Poltergeist to określenie pewnego zjawiska paranormalnego związanego z trudno wytłumaczalnymi dźwiękami, mirażem, czymś nieuchwytnym, dziwnym, co nie mieści się w naszych realiach. Samo słowo oznacza hałaśliwego, złośliwego ducha, dlatego takie miano otrzymał morderca nastolatek w powieści „Poszukiwacz zwłok”. Zarówno tytuł, jak i okładka wywołują niepokój, chociaż grafika na froncie książki nie jest zbyt zachęcająca, ale treść już tak.

Wiele lat temu, niedaleko Jeleniej Góry zaginęła nastolatka, której ciało kilka dni później odnalazł pewien student. Gdy policjanci docierają na miejsce zastają tego młodego człowieka spokojnie czekającego na ich przybycie, co wzbudziło w funkcjonariuszach podejrzliwość, ponieważ w ogóle chłopak nie był tym faktem przerażony. Kim on jest okazuje się w dalszej części książki, a tymczasem przenosimy się do jeszcze wcześniejszych lat i poznajemy trzynastoletniego Ariela, który właśnie ucieka przed czterema kolegami z klasy, którzy zawsze się nad nim znęcają, tylko dlatego, że jest inny. Ten wątek przeplata się z bieżącymi motywami dotyczącymi sprawy kryminalnej i życia Macieja Lesieckiego, psychologa nieradzącego sobie ze swoimi fobiami i natręctwami oraz policjantów prowadzących śledztwo z komisarz Laurą Wilk na czele. 

Laura Wilk to kobieta mocno stąpająca po ziemi, twarda w swoich działaniach i decyzjach, bezkompromisowa, niedająca sobie taryfy ulgowej i wymagająca tego od innych. Coraz bardziej uświadamia sobie, jak bardzo dokucza jej samotność, ale na zewnątrz tego nie okazuje. Wie, że dowodząc grupą facetów, nie ma miejsca na słabości. Musi być skuteczna i odważna, tym bardziej, że obejmuje dowództwo nad grupą śledczych, którymi wcześniej rządził Piotr Żołnierz. Jak można się domyślić, nie jest on z tej zmiany zadowolony, a wręcz przeciwnie, budzi się w nim nienawiść.

Sięgając po książkę „Poszukiwacz zwłok” i patrząc jedynie na okładkę trudno określić, co za nią dokładnie się skrywa. Wiadomo, że to kryminał, więc na pewno jakaś zbrodnia i związane z nim śledztwo, ale pan Mieczysław Gorzka poszedł znacznie dalej, gdyż wgłębił się w psychikę bohaterów. Nie tylko w mentalny obraz przestępcy, ale też skorumpowanych policjantów, samotnej z wyboru kobiety i psychologa, który ma sam ze sobą problemy i nie potrafi sobie z nimi poradzić. Taka mieszanka osobowości sprawia, że wątek kryminalny schodzi nieco na plan dalszy, ale to nie oznacza nudy. 

Autor w sposób niebanalny i sugestywny zagłębia się w życie swoich bohaterów, tworząc jakby kolaż z obrazów wziętych z ich codzienności. Poznajemy ich charaktery, sprawy z przeszłości, które wpłynęły na ich obecne życie, problemy towarzyszące im każdego dnia pokazujące jednocześnie konsekwencje podejmowanych decyzji. To właśnie ten element zaznacza się w powieści dosyć wyraźnie, gdyż autor nie szczędzi poszczególnym postaciom sytuacji, w której muszą dokonywać wyborów, które nie są łatwe, ale zawsze pozostawia dla nich jakąś furtkę, z której mogą skorzystać. Charakterystyczne w tej powieści jest to, jak pan Gorzka konstruuje poszczególne postaci, które ewoluują, rozwijają się niczym pąki kwiatów, a dopiero po całkowitym jego otwarciu dostrzegamy, kim dana osoba jest i jaki jest naprawdę. Każdy z nich podchodzi do życia na swój indywidualny sposób, ma trudny, niezbyt wesoły bagaż doświadczeń, a pan Mieczysław Gorzka sprawia, że razem z nimi analizujemy jakąś sytuację, podchodząc do tego subiektywnie i stawiając się na ich miejscu.

Autor odkrywa karty stopniowo, ukazując powoli ich prawdziwe oblicze, ale jednocześnie kluczy skutecznie w sprawie Poltergeista, którego tożsamość cały czas jest niewiadoma aż do końca, natomiast wyjaśnia się wiele innych spraw. Wszystko jest poprowadzone tak, że bez problemów odnajdywałam się w poszczególnych wątkach, mimo że jest ich dosyć sporo. Niejednokrotnie autor zaskoczył mnie zwrotami akcji, które wywróciły moje wnioski do góry nogami.

„Poszukiwacz zwłok” to nie tylko kryminał w dobrym wydaniu, ale też swoiste studium psychologiczne ludzkiej natury, która skłonna jest do ekstremalnych zachowań, gdy przyparta jest do przysłowiowego muru. Autor zaznaczył w swojej notce z tyłu okładki, że „jeśli książka spodoba się czytelnikom, możliwe że będzie to początek nowego cyklu” i mam nadzieję, że słowo zostanie dotrzymane, gdyż lektura tej powieści dostarczyła mi wiele satysfakcji i emocji.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1331. - "Poszukiwacze światła"

Poszukiwacze światła

Femi Kayode

Wydanie: I

Data premiery: 17.01.2023r.

Liczba stron: 392

Wymiary: 145 x 215 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginalny:  Lightseekers

Tłumacz: Agnieszka Sylwanowicz

ISBN 978-83-8202-807-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

„Tłumy nie wdają się w dyskusje ani negocjacje ze swoimi ofiarami.”

Mimo, że mamy XXI wiek, są na świecie takie miejsca, które nie mają nic wspólnego z cywilizacyjnymi prawami i normami, a na wiele przestępczych działań przymyka się oko. Dzieją się tam szokujące wydarzenia, które pozostawiają wątpliwości, co do człowieczeństwa ludzi. Sprawiają one, że trudno zrozumieć, jak to jest możliwe, by dochodziło do bestialskich i makabrycznych zachowań. Przerażające jest to, że takie wydarzenia, o jakich opowiada książka „Poszukiwacze światła”, dzieją się naprawdę.

Już od początku jesteśmy bombardowani obrazami linczu na młodych ludziach, którzy są prowadzeni przez rozwścieczony tłum, a po chwili zostają skopani i w efekcie oblani benzyną i spaleni. Prolog jest, zatem szokujący, wywołujący ogrom emocji i przerażenia, pokazując do czego zdolni są ludzie w grupie. Jednym z zamordowanych studentów jest Kevin Nwamadi, syn wpływowego biznesmena, dyrektora zarządzającego Bankiem Narodowym w Nigerii. Poprzez komendanta Wyższej Szkoły Policyjnej Abubakara Tukura wzywa Philipa Taiwo do siebie, by zlecić mu wyjaśnienie okoliczności śmierci swego syna. Philip jest psychologiem śledczym, który specjalizuje się w badaniu przyczyn zaistnienia jakiegoś zdarzenia niż jej wyjaśnienia i znalezienia winnych, gdyż nie jest on detektywem, ani policjantem. Szczególnie interesują go zachowania tłumów i ich psychologiczna charakterystyka. Po obejrzeniu filmiku z wydarzenia nie może zapomnieć tych obrazów, ale mimo to nie jest chętny do zrealizowania tego zadania. Dopiero rozmowa z ojcem ostatecznie przekonuje go do tego, by opuścić Lagos i polecieć do wioski, w której miały miejsce te dramatyczne zdarzenia. Na miejscu spotyka się z niechęcią, murem milczenia, nienawiścią do obcych i konfliktem między chrześcijanami i muzułmanami. Do tego dochodzi napięta sytuacja w kampusie studenckim, skorumpowani urzędnicy i policjanci, wpływy sekt i gangów. Wraz z wątkiem kryminalnym wyłania się też osobista sprawa psychologa związana z domniemaną zdradą żony Afolake, którą zobaczył z jej asystentem. Jej osoba jest z kolei przykładem traktowania kobiet, nawet tych, które pełnią publiczne stanowiska. Żona Philipa Taiwo jest, bowiem profesorem prawa na uniwersytecie w Lagos.

„Poszukiwacze światła” to thriller toczący się równomiernie, oparty na przemyśleniach, wyciąganiu wniosków i zbieraniu danych. Przy okazji powstaje obraz realiów panujących w Nigerii, która ukazuje swoje różne oblicza. Z jednej strony są tam miejsca respektujące prawo, dające poczucie bezpieczeństwa, chociażby Lagos, w którym główny bohater mieszka z żoną, ale też są takie, jak Okriki, w których nie ma zasad, panuje anarchia, korupcja, samosądy i bezprawie.

Przez fabułę przewijają się dwa główne wątki. Pierwszy, dominujący, związany z narracją Philipa, który opowiada nam o wydarzeniach ze swojego punktu widzenia. Mamy więc możliwość razem z nim badać sprawę, snuć domysły, analizować zbierane fakty. Drugi motyw jest bardziej niepokojący, gdyż nie wiemy dokładnie, kim jest John Paul, którego poznajemy już w prologu. To on opowiada nam o tym, co dzieje się z mordowanymi studentami, a potem co pewien czas opowiada o sobie i tym, co się u niego dzieje. Jego kwestie są zapisane kursywą, więc łatwo wyróżnić go w tekście książki. Nie wiadomo, kim jest, jaką rolę spełnia w wydarzeniach w nigeryjskiej wiosce, ale jego wypowiedzi wprowadzają niepewność i napięcie.

Nie jest to łatwa lektura, gdyż porusza sprawy, które trudno pojąć. Na pewno jest przejmująca, gdy uświadomimy sobie, że fikcyjna sprawa opisywana w książce, jako Trzech z Okriki oparta została na prawdziwych wydarzeniach. Podobny mord miało miejsce w Nigerii w listopadzie 2012 roku. Wówczas zginęło w męczarniach czterech studentów Uniwersytetu Port Harcout, a w powieści było ich trzech. Ponieśli oni taką samą śmierć, jaka spotkała fikcyjne ofiary stworzone na potrzeby przedstawienia tej historii. W 2012 roku czterech studentów zostało przez tłum pobitych i spalonych żywcem, bez sądu i zbadania sprawy. Podobieństwo jest widoczne także w przedmiocie oskarżenia młodych ludzi o kradzież laptopa i smartfonów.

Powieść jest hołdem dla zamordowanych studentów, których imienia i nazwiska są wymienione na końcu książki. Autor w swoim posłowiu wyraził nadzieję, że ta powieść będzie wkładem do dyskusji na temat przestępczego zachowania tłumów, a przede wszystkim sprawi, że nigdy więcej do nich nie dojdzie, a te, które zaistnieją, będą odpowiednio potraktowane i sprawiedliwie osądzone. Tą historią składa cześć zarówno pomordowanym studentom, jak i innym ofiarom samozwańczych stróżów prawa na całym świecie, nie tylko w Nigerii.

Femi Kayode dorastał w Laos w Nigerii. Studiował psychologię kliniczną na University of Ibadan, przez ostatnie 20 lat pracował w reklamie; był wykładowcą filmoznawstwa i medioznawstwa na University of Southern California. Książka „Poszukiwacze światła” zdobyła nagrodę na powieść kryminalną przyznaną przez Little, Brown/UEA. Obecnie jest doktorantem na Bath Spa University; mieszka w Windhoek w Namibii z żoną i dwoma synami.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1326. - "Zaufaj i podążaj" Tom III

"Oblicza miłości"

seria: Zaufaj i podążaj

Tom trzeci

Urszula Pieńkowska

Wydanie: I

Data wydania: 20.09.2022r.

Liczba stron: 268

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-67395-07-6

Wydawnictwo: Liberum Verbum

Moja ocena: 6/6

„Im mniej masz, 

tym mniej możesz stracić.”

Miłość czasami chodzi krętymi ścieżkami, na której nie brakuje potknięć, poszukiwania właściwego kierunku, zanim dane osoby rozpoznają ją w swoich sercach. Wiadomym jest też, że miłość może mieć różne odcienie, wiele barw, odmian, które doskonale można dostrzec w książce „Oblicza miłości”, ale też pokazuje, że między nienawiścią a miłością jest cienka granica.

Kaja Gromska po rozstaniu z Darkiem korzysta z życia pełnymi garściami ciesząc się z roli singielki. Czasami tego nadużywa, gdyż niemal każdy wieczór spędza w klubach i przy alkoholu. Natomiast jej przyjaciółka Majka jest szczęśliwa w związku z Maksem, na którym zawsze może polegać. Cały czas obie panie prowadzą agencję detektywistyczną KAJMAK INVESTIGATION, która cieszy się coraz większym uznaniem. Po sprawie z pierwszego tomu „To nie przypadek” i drugiego pt. ”Trudny wybór” zlecenia płyną ciągłą falą. Tego dnia, gdy ponownie spotykamy się z bohaterkami, do Kai dzwoni zapłakana i zrozpaczona kobieta, prosząc o spotkanie. Gdy razem z Majką i Maksem podjeżdża pod wskazany adres, okazuje się, że dom zleceniodawczyni jest ogromną rezydencją, należącą do Agaty i Grzegorza Płockich. Wkrótce dowiadują się, że małżeństwo formalnie istnieje tylko na papierze, bo pan Grzegorz zniknął z życia pani Agaty osiem miesięcy temu, a teraz ich córeczka, trzyletnia Gabrysia, została porwana. Pani Płocka posądza o to swego męża. Wkrótce, wraz ze śledztwem okazuje się, że sprawa nie jest taka prosta i wszystko wygląda zupełnie inaczej, niż widać to na początku.

Autorka nie trzyma nas w niepewności zbyt długo, gdyż dosyć szybko ujawnia kulisy porwania, ale też pokazuje zdarzenia, które do niego doprowadziły. Czyni to poprzez ukazanie tej sytuacji z kilku punktów widzenia, więc znamy nie tylko działania Kai, Majki i Maksa, ale też Agaty i Grzegorza Płockich. Moje jedyne zastrzeżenie dotyczy braku oznaczenia, że wraz z relacją Agaty, a potem Grzegorza, przenosimy się o kilka lat wstecz, czyli ich opowieść dotyczy okresu sprzed porwania Gabrysi. Poznajemy historię ich znajomości od początku aż do chwili obecnej.

„Zaufaj i podążaj” to napisana z polotem trylogia z dobrze zaplanowaną fabułą, wieloma zwrotami akcji i nieprzewidywalnym ciągiem zdarzeń. Najbardziej z tych trzech historii podobała mi się część pierwsza „To nie przypadek” i niniejsza, czyli „Oblicza miłości”, która jest udanym zwieńczeniem serii i całkowicie zasługuje na finałowe fanfary. Każdy z tomów dotyczy osobnej sprawy, która zawsze jest wyjaśniona w jednym tomie, ale wątki związane z działalnością agencji Kajmak Investigation, łączą się ze sobą. Z tego względu dobrze jest znać tę historię od początku, ale nie stanowi problemu poznawania ich osobno. Wszystkie części są dynamiczne, podszyte humorem i z ciekawie poprowadzoną fabułą. W trzecim tomie, tak jak i w poprzednich tomach, akcja szybko się zmienia, dochodzą wciąż nowe elementy, zbiegi okoliczności i zabawne gagi. Wprawdzie autorka wyjawia wszystko od razu, więc znamy zarówno działania agencji detektywistycznej, jak i przestępców oraz innych osób związanych z tą sprawą, ale to nie zmniejsza zainteresowania przebiegiem zdarzeń i podążania za kolejnymi rozdziałami.

Nie można tej trylogii sklasyfikować jednoznacznie pod względem gatunkowym, gdyż nie jest to typowy kryminał. Oprócz niego zaznaczają się w niej wątki romansu, obyczajowe, a nawet mafijne, co w efekcie daje udany mix gatunkowy składający się na złożoną i kilkuwątkową fabułę. Poszczególne motywy ukazane są w osobnych rozdziałach, które oznaczone są imieniem osoby opowiadającej nam o swoich przeżyciach. Dzieje się w niej bardzo dużo, nie ma zbyt długich opisów, wszystko jest spójne, a nawet czasami zwariowane, ale to już zasługa bohaterek, które mają zdolność pakowania się w kłopoty. „Zaufaj i podążaj” to nieszablonowy kryminalny zestaw przygód, wraz z którym pani Urszula Pieńkowska dostarczyła mi dużej porcji rozrywki, ale też emocji, których nie brakuje w całej trylogii. Polecam!

Recenzja tomu pierwszego: "To nie przypadek"

Recenzja tomu drugiego "Trudny wybór"

Książkę przeczytałam, dzięki autorce.

1271. - "PROCES DIABŁA" Tom II

"Proces Diabła"

Seria: Kuba Sobański

Tom drugi

Adrian Bednarek

Wydanie: II w tym wydawnictwie
Data premiery: 24.10. 2022 r.
Format: 130 x 210 mm
Liczba stron: 384
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8219-966-6
Wydawca: Zaczytani

Moja ocena: 6/6

„Jedną z wielkich zalet życia w czasie stagnacji jest to, że każdego dnia może się przytrafić życiowa szansa.”

Książki pana Adriana Bednarka są jak narkotyk, uzależniają stopniowo wraz z kolejnymi jego powieściami. Po serię z Kubą Sobańskim sięgnęłam z ciekawości, po tym jak przeczytałam książki dylogię „Zapomniany1” i "Zapomniany. 2 W matni strachu" i dramat erotyczny „Ona”. Przygotowały mnie one niejako na to, co zastałam w pierwszym tomie serii „Pamiętnik Diabła” i teraz w „Procesie Diabła”.

Minęły trzy lata od skazania Rzeźnika Niewiniątek, więc społeczeństwo Krakowa odetchnęło z ulgą mając świadomość, że winny okropnych zabójstw został aresztowany i osądzony. Nie wiedzą, jak bardzo się mylą, gdyż seryjny morderca jest bliżej niż myślą. Kuba Sobański z satysfakcją obserwuje to, co dzieje się w mieście i wokół niewinnie skazanego Tomasza Rogowskiego. Mimo upływu lat, pozostaje on w pamięci mieszkańców, jako sprawiedliwie skazany przestępca. 

Tymczasem Kuba wydaje się być spokojniejszy. Swój stan określa, jako stagnację, która pozwala mu odpocząć po doznaniach w ostatnim czasie. Od 3 lat żyje w poczuciu całkowitego bezpieczeństwa i spokoju. Ma teraz 27 lat, mieszka w ekskluzywnym apartamentowcu, jeździ wypasionym autem, spotyka się z piękną blondynką, Izabelą, a do tego zaczyna swoją karierę adwokacką, o czym marzył od zawsze. Teraz ma szansę spełnić swoje pragnienia w jednej z najlepszych krakowskich kancelarii prawniczej, którą prowadzi adwokat Szymon Werwiński.  

Od jakiegoś czasu w bestialski sposób są zabijane prostytutki. Ich morderca okrzyknięty zostaje Rozpruwaczem z Krakowa, gdyż posługuje się ostrymi nożami amputacyjnymi. Na gorącym uczynku zostaje przyłapany sławny i jeden z transplantolog doktor Wojciech Remiszewski, który na swego obrońcę wybiera młodego, niedoświadczonego Kubę Sobańskiego.

„Wiem, jak łagodnie mogą wyglądać prawdziwi mordercy. Najgorszego z nich widuję codziennie przed lustrem.”

„Proces Diabła”, jest wznowieniem powieści, która miała swoją pierwszą premierę w 2015 roku w wydawnictwie Zysk i S-ka, a kolejną w 2018 roku w wydawnictwie Novae Res. Ich graficzna oprawa też miała w sobie intrygujące elementy, ale obecne są bardziej mroczne, mimo że nie mają żadnych elementów wywołujących grozę. Muszę przyznać, że nowe okładki są rewelacyjnie zaprojektowane.

Pozorny spokój na panujący na frontowym obrazku książki daje poczucie, że za chwilę się coś wydarzy i z takim uczuciem zaczęłam czytać o kolejnej fazie życia głównego bohatera.

Pierwszy diabelski tom był szokujący, pełen brutalności i pokazujący nam umysł psychopatycznego mordercy. Drugi tom jest jeszcze bardziej psychologiczny, gdyż autor daje nam poczuć stan człowieka, który ma świadomość zła tkwiącego z nim i próbującego zdusić w sobie buzujące w nim demony. Jest tu drastycznych opisów czynów na rzecz tego, co dzieje się w umyśle Kuby. Kuba jest teraz bardziej dojrzały, opanowany i wydaje się spokojniejszy. W dużej części fabuły obserwujemy jego zmagania z samym sobą, ale też ze wspomnieniami koszmarami sennymi, w których często pojawia się Klara.

Z „Pamiętnika Diabła” wiemy już, jakie kobiety fascynują Kubę i dlaczego. Gdy on uważa, że skutecznie panuje nad swoimi instynktami, nagle pojawia się Ada, córka oskarżonego doktora, spełniająca wszelkie warunki, by stać się jego ofiarą. Na jej widok doznaje on szoku, a uśpione demony ponownie zaczynają ostrzyć swoje kły. W tym momencie wie, że trudno mu będzie powstrzymać ich apetyt.

Mimo dużych partii opisowych książka nie jest nużąca, gdyż styl pana Bednarka nie pozwala na spokojne obserwowanie toku myślenia bohatera i jego działania. Napięcie jest obecna cały czas, gdyż autor umiejętnie potrafi podsycać poczucie niebezpieczeństwa i powoduje, że czujemy nawarstwiające zło, niczym powietrze w balonie, który w końcu musi pęknąć, gdy dojdzie do przekroczenia granicy wytrzymałości.

„Proces Diabła” to kolejny, mocny, mroczny thriller psychologiczny, który całkowicie zasługuje na to miano. Trudno jest czytać tę powieść spokojnie i obojętnie. Wszystko w niej jest realnie namacalne, dające poczucie zagrożenia, niepokoju, napięcia i nieprzewidywalności. Zaskakuje w najmniej spodziewanym momencie, gdy podążamy za tokiem myślenia Kuby, obserwujemy jego walkę z samym sobą, wewnętrznymi demonami i żądzami. Spodziewamy się, w jakim kierunku to wszystko może podążać, aż tu nagle dzieje się coś, całkowicie zmienia postać rzeczy i znowu nie mamy pewności, jak to wszystko się zakończy. Gdy dotarłam do finałowych scen, moje emocje sięgnęły zenitu, a zaskakujący epilog zaostrzył mój apetyt na ciąg dalszy.

Recenzja tomu pierwszego: "Pamiętnik Diabła"

Recenzja tomu trzeciego: "Spowiedź Diabła"

Recenzja tomu czwartego: "Wyrok Diabła"

Recenzja tomu piątego: "Piętno Diabła"

Recenzja tomu szóstego: "Rywal Diabła"

Recenzja tomu siódmego: "Pokusa Diabła"

Recenzja tomu ósmego: "Śledztwo Diabła"

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1257. - "Zaufaj i podążaj" Tom I

"To nie przypadek"

seria: Zaufaj i podążaj

Tom pierwszy

Urszula Pieńkowska

Wydanie: I
Data wydania: 17 grudnia 2021 r.
Liczba stron tekstu: 256
Okładka: miękka
ISBN: 978-83-8366358-87-4
Wydawnictwo: Liberum Verbum
Moja ocena: 6/6

„Najważniejsza jest możliwość wyboru.”

Czasami  zdarza się tak, że możemy znaleźć się w jakimś miejscu w nieodpowiednim momencie i czasie, nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji. Tak przydarzyło się bohaterom książki "To nie przypadek". Jedna sytuacja zaważyła na tym, że ich życie wywróciło się do góry nogami, burząc dotychczasowy spokój.

Początek przypomina typową powieść obyczajową, gdyż jesteśmy świadkiem kłótni między Kają Gromską i Darkiem Łozowskim, którzy są ze sobą kilka lat. Po ostatniej awanturze, jaka miała miejsce dwa lata temu, Darek poddał się terapii psychologicznej, po czym poprosił, że jeżeli kiedykolwiek podniesie jeszcze rękę na Kaję, wówczas po prostu niech ona od niego odejdzie. Teraz sytuacja znowu się powtarza i dochodzi do rękoczynów. Darek posądza ją o zdradę na podstawie pewnego zdjęcia, na którym widać wdzięczącą się do kogoś jego ukochaną stojącą na tajlandzkiej plaży. Wpada w szał nie oczekując wyjaśnień, a nawet uderza ją kablem. Dziewczynie udaje się uciec do przyjaciółki, Majki i opowiedzieć o tym, co się stało. Wkrótce okazuje się, że Darek znika, jego dom pozostaje zamknięty, wymienione są w nim zamki, a wieczorem światła nie palą się nawet w ogrodzie. To wszystko wydaje się dziewczynom dziwne coraz bardziej, zwłaszcza wówczas, gdy dowiadują się, że Darek sprzedał swoją ukochaną „żonę”, czyli zielony skuter zwany też „zieloną szlifierką”, oraz oddał ulubione gry planszowe dzieciom Maćka, kolegi z pracy Darka. Wkrótce Kaja przypomina sobie o pewnym zdarzeniu sprzed miesiąca, którego byli świadkami przebywając w okolicy Jeziora Zegrzyńskiego. Wówczas zdarzyło się coś, co wywołało u nich mieszane odczucia. Kaja potraktowała to, jako dziwną formę seksu, ale Darek, jako fotoreporter, postrzegał ją w zupełnie inny sposób. Zebrane ślady i fakty coraz bardziej niepokoją dziewczyny, a my razem z nimi zastanawiamy się, o co tutaj chodzi i co się stało z narzeczonym głównej bohaterki. Na szczęście autorka nie trzyma nas zbyt długo w niepewności, gdyż oddaje też głos Darkowi, który w kolejnym rozdziale przedstawia nam swoją wersję wydarzeń. To jednak nie sprawia, że nasze zainteresowanie maleje, gdyż to dopiero początek ciągu zdarzeń, które są nam prezentowane w dwóch głównych wątkach splatających się ze sobą naprzemiennie.

Książkę czyta się jednym tchem, gdyż pani Urszula Pieńkowska ma bardzo przyjemny i przystępny sposób przedstawiania poszczególnych zdarzeń. Towarzyszyły mi przy tym zarówno napięcie, jak i humor a przede wszystkim zainteresowanie. Wniknęłam w tę opowieść całkowicie, śledząc ekscytujące pomysły zwariowanych nieco przyjaciółek, jak i sytuacje związane z Darkiem. Jest to możliwe, gdyż zarówno Darek, jak i Kaja opowiadają nam o wydarzeniach naprzemiennie. To powieść, w której na niewiele ponad 250 stronach dzieje się bardzo dużo. Nie brakuje w nich emocji, niespodzianek, zaskakujących zwrotów akcji, ale autorka nie epatuje w niej okrucieństwem, ani też brutalnymi scenami morderstw. Zaliczyłabym tę powieść bardziej do komedii kryminalnej z elementami sensacji i przygody niż czystego kryminału.

„To nie przypadek” rozpoczyna  trylogię „Podążaj i zaufaj” i jednocześnie jest debiutem pani Urszuli Pieńkowskiej. Każda część opowiada inną, osobną i zamkniętą historię, dzięki czemu możemy je czytać niezależnie. Jednak warto zacząć od początku, by poznać genezę powstania działalności Majki i Kai. Kolejne strony przemykały mi błyskawicznie, akcja jest dynamiczna, nie ma nudnych opisów a wszystko jest zgrabnie ułożone i opowiedziane. Trudno było mi ją odłożyć chociażby na chwilę, gdyż ciekawość nie pozwoliła mi na odpoczynek i tak minął mi wieczór wypełniony towarzystwem ogromnie sympatycznych bohaterów i ich przygód. Jestem niezwykle ciekawa, jakie perypetie spotkają ich w kolejnych częściach, dlatego z chęcią sięgnę po kontynuację tej serii.

źr. zdjęcia:
www.urszulapienkowska.pl

Urszula Pieńkowska to pisarka urodzona w 05.09.1974, która po ukończeniu studiów prowadziła własną działalność gospodarczą, a także pracowała na etacie. Pisać zaczęła w wieku czterdziestu czterech lat, spełniając swoje odwieczne marzenie; najbardziej pociąga ją sensacja. Z natury jest pozytywną i wesołą osobą, która wyznaje teorię, że świat jest raczej szary niż czarno-biały, a w każdym człowieku istnieją zarówno pozytywne, jak i negatywne cechy. Prywatnie autorka jest szczęśliwą mężatką z długoletnim stażem i matką dorosłej już Asi. Mieszka w okolicach Warszawy nad Jeziorem Zegrzyńskim.

Recenzja tomu drugiego "Trudny wybór"

Książkę przeczytałam, dzięki autorce

1195. - "Przesyłka"

"Przesyłka"

cykl: detektyw Tom Vesuvio 

Tom pierwszy 

Robert Wysokiński

Wydanie: I

Data premiery: 11.08.2022r.

Liczba stron: 492

Wymiary: 130x210

ISBN: 978-83-8313-078-1

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Gdyby nakręcić film o wszystkich ludzkich kłamstwach na poczekaniu, powstałoby dzieło sztuki.”

Powieść „Przesyłka” rozpoczyna cykl, którego bohaterem jest detektyw Tom Vesuvio. Jako pracownik FBI ma za sobą wiele rozwiązanych trudnych spraw, ale teraz pojawia się przed nim zadanie, które wydaje się być bardziej skomplikowane i wymagające dużego wysiłku. Morderca okazuje się być nie tylko skuteczny w swoich planach, ale też w zwodzeniu policji podążającej tropem jego zbrodni. Sprytnie potrafi wprowadzać służby prawa w błąd i zwodzić tak długo, aż wykona kolejny punkt swojego planu.

Detektyw Tom Vesuvio właśnie szykuje się do wyjścia z domu, gdy kurier dostarcza mu małą paczuszkę. Udaje się z nią do budynku FBI do swego biura i dopiero tam, wraz z współpracownikami zagląda do niej. Ku ich zdziwieniu, w środku przesyłki znajdują kartkę z dziwną sekwencją liczb, trochę ziemi o odcięty damski palec. Chwilę później dzwoni przestępca mówiąc, że detektyw może spodziewać się wkrótce kolejnej przesyłki, a na odnalezienie żyjącej jeszcze ofiary ma 48 godzin. Jako podpowiedź sprawca wysyła wiadomość z wierszykiem zagadką.

Gdy ujrzałam w propozycjach wydawnictwa Novae Res książkę „Przesyłka”, zaintrygował mnie krótki opis tego, co zawiera ona za skromną okładką. Nie ukrywam, że nieco zaskoczyła mnie objętość książki, więc obawiałam się, że może być ona zbyt rozwlekła. Jednak, gdy zaczęłam ją czytać, trudno mi było się od niej oderwać, gdyż pan Robert Wysokiński stworzył ciekawego, głównego bohatera oraz wciągająca intrygę.

„Przesyłka” jest kryminałem, który od początku przykuwa uwagę, gdyż od razu, bez zbędnych słów, wchodzimy w akcję. Autor ma bardzo konkretny sposób przedstawiania kolejnych wydarzeń, w którym nie stosuje zbyt długich opisów. Każde zdanie, opisana sytuacja i pojawiająca się osoba ma swoje uzasadnienie i znaczenie w tej historii. Bardzo pomocne w śledzeniu wydarzeń są oznaczenia w postaci daty, miejsca i godziny danego epizodu, co ułatwia płynne śledzenie fabuły i poszczególnych wątków, których jest tutaj kilka. Z każdą kolejną godziną i upływającym dniem na kartach książki sytuacja robi się coraz bardziej ekspresyjna, ofiar przybywa, my wiemy coraz więcej o przestępcy, ale i tak pozostaje wiele niewiadomych, dzięki czemu nie ma czasu na nudę, gdyż wciąż coś się dzieje.

To bardzo dobrze napisana powieść kryminalna z odrobiną thrillera, elementów obyczajowych i sensacyjnych, w której łączą się ze sobą i wzajemnie przenikają różne wątki. Autor umiejętnie potrafił połączyć je w całość i nie wprowadził zamętu licznymi postaciami, jakie pojawiają się wraz z kolejnymi epizodami. Zaletą są krótkie rozdziały, czasami zajmujące tylko jedną stronę, ale dzięki temu nie spada dynamika akcji i wszystko toczy się bardzo płynnie i szybko. Nawet nie zauważamy, że książka ma prawie 500 stron zaintrygowani tym, co dzieje się, więc ten fakt umyka nam, gdyż jesteśmy zajęci śledzeniem kolejnych wydarzeń. Wiedza o tym, co robi morderca, co planuje i jak wykonuje swoje plany, dodatkowo podkręca napięcie i przyprawia o emocje. Obserwujemy zarówno pracę policjantów, jak i działania mordercy, więc nie brakuje emocji i zaskakujących zwrotów akcji, nawet wtedy, gdy zaczynamy wiemy, kim jest zabójca. Nie do końca został wyjaśniony motyw jego działania, ale i tak zakończenie jest zaskakujące. Być może wszystko wyjaśni się w kolejnych częściach.

Pierwsza odsłona kryminalnego życia detektywa Vesuvio dała mi nadzieję na równie udane, a być może nawet jeszcze lepsze kolejne tomy z jego udziałem, więc pozostaje mi czekać na ich ukazanie się w jak najszybszym czasie.

Robert Wysokiński urodził się w 1975 roku w Szczecinie. Do niedawna przez dwa lata prowadził własnego bloga „Obiekt pożądania”. Zanim podjął decyzję o napisaniu książki, tworzył teksty dla siebie, aż w końcu , w 2021 roku wykorzystał je w swojej debiutanckiej powieści „Znaki na niebie”. W tym samym roku został wydany tomik poezji „Smak emocji”. Teksty publikowane są również na stronach tematycznych, a ich treści dotyczą miłości, erotyki, związków kobiety i mężczyzny czy motywacji. Pasjonuje się literaturą, teatrem i kinem. Ale dojrzałem, by wypłynąć na szersze wody.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: