[75/25] - 1788. - "Przekleństwo amuletu"

"Przekleństwo amuletu"

Kinga Jesman

„Zło potrafi zaatakować, 

kiedy się go zbyt gorliwie szuka.”

Od wieków ludzie poszukiwali sposobów na wpływanie na swój los – chronienie się przed nieszczęściem, przyciąganie powodzenia czy odpieranie złych mocy. W różnych kulturach amulety stały się symbolem nadziei, sposobem na walkę z niepewnością oraz próbą odnalezienia poczucia kontroli w świecie, który często wydaje się chaotyczny i nieprzewidywalny. Niektórzy noszą je w przekonaniu, że rzeczywiście mają magiczne właściwości, inni traktują je jako mentalne wsparcie, coś, co dodaje otuchy w trudnych chwilach i pomaga zachować wiarę w lepszą przyszłość.

W powieści „Przekleństwo amuletu” jeden z takich magicznych przedmiotów nie jest jedynie rzeczą, lecz kluczem do wydarzeń, które wykraczają poza ludzką percepcję. Autorka napisała intrygującą, niepokojącą i wypełnioną emocjami historię, w której bohaterka gubi się w tym, co się wokół niej dzieje.

Autorka od wielu lat mieszka w Dubaju, więc doskonale zna panujące tam zwyczaje, tradycje i przekonania, co nadaje powieści wyjątkowego realizmu i autentyczności. Zabiera nas w świat owiany mitami, pokazując, jak niewiele wiemy o arabskiej kulturze, jej głęboko zakorzenionych wierzeniach oraz rytuałach związanych z amuletami.

Prolog należy do Gamili, która w kilku słowach przybliża swoją historię, lecz celowo unika szczegółów. Wiadomo jedynie, że przeszła przez dramatyczne wydarzenia, a obecnie prowadzi podwójne życie pod zmienionym imieniem. Twierdzi, że znalazła schronienie w „najwspanialszym muzułmańskim kraju”, lecz im więcej dowiadujemy się o jej losach – jak również o perspektywie jej współlokatorki – tym bardziej zaczynamy poddawać tę opinię w wątpliwość.

Przez pozostałą część fabuły śledzimy wszystko poprzez narrację Zainab, która rok wcześniej zamieszkała z Gamilą, nie mając pojęcia o jej prawdziwej tożsamości i przeszłości. Przez kilkanaście miesięcy dzieliły codzienność, lecz dopiero gdy Gamila nagle znika, Zainab zaczyna rozumieć, że jej przyjaciółka skrywała znacznie więcej, niż mogła przypuszczać. 

Z jednej strony „Przekleństwo amuletu” intryguje i przyciąga uwagę, zmuszając nas do podążania za wydarzeniami. Z drugiej – niektóre wątki rozwijają się zbyt szybko, a inne pozostają niedopowiedziane, przez co finalnie nie wszystko zostaje wyjaśnione. Kinga Jesman zgrabnie wplata motyw oddziaływania amuletu, ale też ale nadaje mu nieco demonicznego znaczenia, niemającego nic wspólnego z prawdziwym jego działaniem ochronnym. Tajemniczości dodaje mroczna organizacja, która wydaje się powiązana z evil eye, ale też pojawiające się niewyjaśnione zdarzenia, czy dziwni osobnicy.

Historia zaginięcia Gamili pozornie otrzymuje rozwiązanie, lecz epilog całkowicie burzy ten obraz, pozostawiając uczucie niedosytu i niepewności. Choć książka sprawia wrażenie jednotomowej opowieści, jej zakończenie ma otwarty charakter, pozostawiając miejsce na dalszą interpretację. Rozczarowujący może być także wątek romansu, który zostaje ledwie zaznaczony, a zanim zdąży się rozwinąć, zostaje urwany, nie pozostawiając czytelnikowi satysfakcji.

Jednym z największych atutów powieści jest tło wydarzeń – autorka przybliża czytelnikom kulturę arabską, ukazując zarówno jej piękno, jak i skomplikowane zasady rządzące społeczeństwem. Szczególnie interesujące są informacje dotyczące amuletów, ich historii i roli w wierzeniach różnych kultur.

„Przekleństwo amuletu” to powieść, której bliżej do thrillera sensacyjnego, niż obyczajowej. Pełno w niej tajemnic, napięcia i mistycznej atmosfery, która skłania do refleksji nad wiarą, przeznaczeniem i wpływem tradycji na ludzkie życie. Mimo pewnych niedociągnięć w fabule, książka angażuje, prowokuje do myślenia i oferuje ciekawy wgląd w kulturowe aspekty związane z talizmanami. Powieść pokazuje, że nadajemy przedmiotom różne znaczenie, a ich wpływ na nasze życie zależy często od naszej wiary i przekonań. Czasem to, w co wierzymy, może prowadzić nas do prawdy… lub sprowadzać na niebezpieczną ścieżkę.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 26.03.2025r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8329-766-8

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 4/6

[47/25] -1760. - "Córka z Werony" - Tom I

"Córka z Werony"

Tom pierwszy

Christina Dodd

„Każda kobieta jest wielowymiarowa 

sama w sobie.”

Historia Romeo i Julii to jeden z najbardziej znanych dramatów w dziejach literatury. Okazuje się, że ta słynna para żyje szczęśliwie w Weronie, wychowując dzieci i ciesząc się udanym życiem. Nigdy nie przepadałam za nieszczęśliwymi zakończeniami, które autorzy niejednokrotnie stosują, dlatego tytuł książki „Córka z Werony” od razu mnie zaintrygował.

Autorka odważnie i w sposób wiarygodny przekształciła losy najsłynniejszej pary, o czym dowiadujemy się od razu na pierwszych stronach książki. Wprowadza nas do niej Rosalina Monteki - najstarsza córka Romeo i Julii, ujawniając prawdziwą, skróconą wersję opowieści o miłości swoich rodziców. Nigdy nie lubiłam zakończenia napisanego przez Szekspira, więc takie alternatywne zakończenie losów słynnej pary, bardziej mi odpowiadało.

Dziewczyna nie tylko ujawnia prawdę o przeszłości swoich rodziców, ale także staje się bohaterką własnej, niezwykle intrygującej historii, która pokazuje, że historia lubi się powtarzać, jeżeli chodzi o uczucia. W jej życiu pojawia się bowiem pewien piękny młodzieniec, który zawładnął jej sercem od razu, ale niestety, nie jest akceptowany przez rodziców, a do tego pochodzi z rodu, który jest od zawsze wrogiem Monteki. Jest jeszcze jedna przeszkoda, Rosalina ma wyjść za mąż za obleśnego rozpustnika, z jakiego uważany jest książę Leir Stefano. Do tej pory udawało się jej odrzucać wszelkich zalotników, bo nie spieszno jej było do roli żony. Teraz, gdy wydaje się, że Rosalina nie innej alternatywy, podczas balu zaręczynowego dochodzi do brutalnego morderstwa jej niedoszłego męża, co zmienia bieg wydarzeń i wciąga bohaterkę w pełen tajemnic świat intryg. Od tego momentu akcja nabiera tempa, a tajemnica morderstwa staje się punktem zwrotnym w życiu Rosaliny.

Gdy sięgałam po „Córkę Werony”, byłam ogromnie ciekawa, jak autorka wykorzysta znany motyw na nowo interpretując go w odświeżający sposób. Zaskoczyła mnie tym, że nie jest to romans w czystej postaci, ale opowieść pełna zaskakujących zwrotów akcji z wykorzystaniem motywu romantycznego, kryminalnego i przygodowego z lekkim zabarwieniem humorystycznym. Dzięki temu czyta się ja szybko, z każdą stroną robi się intrygująco, tajemniczo, ale też niebezpiecznie. Możemy obserwować próby odkrycia winnego śmierci Stefano i jak się okazuje, nie tylko jego z wykorzystaniem średniowiecznych metod, które w dużej mierze oparte były na domysłach, spostrzegawczości i umiejętności łączenia faktów.

Czas akcji nie jest jednoznacznie określony, ale biorąc pod uwagę, że dramat „Romeo i Julia” powstał w XVI wieku, więc również „Córka z Werony” toczy się w realiach tzw. Złotego Wieku” jak nazywany był renesans. Tłem dla tej historii jest Werona, malowniczo i klimatycznie przedstawiona przez autorkę. Można poczuć zmysłową i współgrającą z miejscem wydarzeń atmosferę powieści, poczuć zapachy włoskiej kuchni, wędrować urokliwi zaułkami miasta i poznawać zwyczaje panujące wśród ówczesnej arystokracji. Jedyne, co nieco kłóci się z tym obrazem, to dialogi, które raczej przypominają współczesny sposób wypowiadania się, a to ujmuje trochę klimatu tamtym czasom.

„Córka z Werony” jest pierwszą częścią serii z córką Julii i Romeo, która intryguje i wciąga w swoje kolejne epizody. Z pewnością to nietypowa historia, inna niż wszystkie, jakie miałam do tej pory możliwość przeczytać, w której przeplatają się liczne wątki, galeria charakterystycznych postaci i niestandardowe rozwijanie sytuacji. Byłam pod wrażeniem, w jaki sposób pani Christina Dodd żongluje słowem wykorzystując znane elementy literackie wplatając je w klasyczną formę romansu typowego dla epoki Szekspira i literatury angielskiej.

To propozycja dla tych czytelników, którzy lubią impresje literackie łączące klasyczne formy z nowoczesnym spojrzeniem na znane tematy. Powieść zabiera nas w świat wypełniony tajemnicami, intrygami, niebezpieczeństwami i uczuciami z szesnastowieczną Weroną w tle.

„Córka z Werony” jest intrygującym początek serii i mam nadzieję, że następne tomy szybko ukażą się w języku polskim, by ponownie przenieść mnie do klimatycznego świata szesnastowiecznej Werony mnie do klimatycznego świata szesnastowiecznej Werony. Mam nadzieję, że dalsze części dostarczą jeszcze więcej wciągających tajemnic, dużych emocji, ale też pogłębi tajemniczość fabuły i bardziej rozwinie relacje między postaciami, dostarczając jeszcze większych pozytywnych wrażeń.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 12.02.2025r.

Ilość stron: 352

Wymiary: 205 x 135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginalny: Daughter of fair Verona

Tłumaczenie: Agnieszka Kalus

ISBN: 978-83-8329-720-0

Wydawca: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 5/6

[111/24]1626. - "Głębia"

"Głębia"

Andrzej Wardziak

Lipiec 1997 roku był szczególnym okresem, który z pewnością wielu z nas kojarzy ze względu na obfite opady deszczu nie tylko w zachodniej Polsce, ale też w Czechach, we wschodniej części Niemiec, północno-zachodniej Słowacji oraz wschodniej Austrii. Ogrom zalanego obszaru i ilości wody, jaka przetoczyła się przez te rejony dało nazwę temu wydarzeniu jako Powodzi Tysiąclecia. W tym roku minęło 25 lat od tamtej tragedii. Portal Tvn24 napisał: „Nic nie zwiastowało nadchodzącej klęski żywiołowej. To miało być ciepłe lato. Miało. Na początku lipca 1997 r. wielodniowe ulewne deszcze podniosły stan Odry i jej dorzeczy do poziomu nienotowanego nigdy w historii. Woda o 2-3 metry przekroczyła najwyższe notowane dotąd stany. Zawiodły prawie wszystkie urządzenia przeciwpowodziowe. Woda przerywała wały lub po prostu się przez nie przelewała.”

Ten fakt stał się dla pana Andrzeja Wardziaka tłem i inspiracją do napisania powieści „Głębia”, której akcja toczy się w podwarszawskich Łomiankach, więc nie dotyczy to zalanych terenów. Jednak pozwolił sobie nieco naciągnąć fakty na potrzeby wymyślonej przez siebie historii, gdyż zaznacza w przypisie, że nie jest to powieść historyczna, lecz swoista licentia poetica, która pozwala na pewne odstępstwa od rzeczywistych wydarzeń na potrzeby fabuły. I to udało mu się znakomicie, gdyż można było poczuć grozę sytuacji, zbliżającą się wodę, przygotowania do opanowania żywiołu.

Na takim tle, w obliczu zagrożenia obserwujemy losy Kamila, który pracuje w barze o nazwie TYKWA w Łomiankach. Mimo młodego wieku, ma już za sobą trudne doświadczenia. Najpierw stracił ojca, a dwa lata temu zaginęła jego ukochana siostra Agnieszka, która wyszła pewnego dnia wieczorem na spotkanie z przyjaciółką Martą i już nigdy nie wróciła. Wszelki ślad po niej zaginął i nikt nie wie, nawet policja, co się z nią stało. Kamil nie może spać spokojnie, ma koszmary, które poznajemy zagłębiając się w lekturę i wciąż szuka rozwiązania tej zagadki. Bezskutecznie. W poszukiwaniu śladów pomaga mu jego dziewczyna, Aśka i przyjaciel, Kuba. W pewnym momencie zauważają, że Kuba dziwnie się zachowuje, coraz częściej wymyka się sam z domu, unika z nimi kontaktu i sprawia wrażenie, jakby coś przed nimi ukrywał.

Biorąc tę książkę z Klubu Recenzenta serwisu nakapanie.pl, spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Blurb wydawał mi się zapowiedzią kryminału osadzonego w klimatach lat 90. XX wieku, z intrygującą zagadką. Jednak nie wszystko spełniło moje oczekiwania, gdyż od początku nie mogłam wczuć się w tę historię. Zwłaszcza ze zdaniem, że to opowieść, w której „tajemnica splata się z poświęceniem, a główny bohater odkrywa, że obsesyjne grzebanie w przeszłości może czasem mieć opłakane skutki", nie mogę całkowicie się zgodzić. Poza tym, elementem mylącym jest według mnie okładka, na której widać dorosłego mężczyznę, a przecież Kamil i jego przyjaciele zaczynają właśnie naukę w klasie maturalnej.

Fabuła z początku rozkręca się bardzo wolno pokazując życie Kamila, jego środowisko, znajomych oraz poczynania związane z badaniem sprawy swojej siostry i jego stan umysłu, sposób postrzegania tego, co się wokół niego dzieje. Autor skutecznie buduje napięcie, tworzy ciężki klimat opisując niektóre miejsca, w które bohater udaje się buszując w terenie. Niepokój powodują też sny, wyszczególnione kursywą pokazujące, co męczy chłopaka. Wszystko więc wygląda jak kryminalny motyw, ale w pewnym momencie fabuła skręciła w jakieś dziwne, fantazyjne wytwory ocierające się o horror i elementy grozy. Powieść nie jest zła, a nawet bym powiedziała, że została dobrze napisana, gdyż całość pobrzmiewa tajemniczo i intrygująco, ale opisy tego, co działo się u Kamila poszły w kierunku, którego ja nie lubię. Wprawdzie wyjaśnienia w końcowym słowie autora nieco rozjaśniło sytuację, ale nie było to, czego się spodziewałam. Jest to zatem powieść nie dla każdego, gdyż zależy to od tego, co lubimy w tego rodzaju historiach i czego oczekujemy.

Wydanie: I

Data premiery: 19.06.2024r.

Ilość stron: 368

Wymiary: 205 x 130 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8329-244-1

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 4/6

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

[25.] 1540. - "Osada"

„Osada”

Michał Śmielak

Wydanie: I

Data premiery: 8.11.2023

Ilość stron: 320

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8329-278-6

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 6/6

„Normalność skrywa tajemnicę niczym skorupa żółwia jego wnętrze.”

Dzisiejsze zimy rzadko mają wymiar katastroficzny. Obecnie, śnieg, gdy spadnie, nie leży zbyt długo, a jeżeli jest, to nie ma większych problemów z zimowymi warunkami. Bywały jeszcze nie tak dawno takie zimy, gdy wszystko wokół pokryte było grubą warstwą śniegu, przez który trudno było się przebić, a do tego ziemię skuwał lodem siarczysty mróz. Takie warunki to świetny krajobraz dla osadzenia historii z dreszczykiem, czego dokonał autor książki „Osada”, której główne wydarzenia dzieją się w czasie słynnej zimy stulecia, czyli w końcówce 1978 roku.

Fabuła toczy się w dwóch przestrzeniach czasowych. Pierwsza płaszczyzna wydarzeń przenosi nas do roku 1978 w momencie, gdy w wiejskiej chacie Antczaków dziadek opowiada swoim wnuczętom o Marze, zwanej Śmierciuchą, która przychodzi zimową porą i szuka ofiary. To ją obwiniali ludzie, gdy kiedyś znaleziono po zimie ciało zabitej dziewczyny. Teraz też uważają, że conocne wycie to wina złego demona i historia może się powtórzyć. Wśród dzieciaków jest osiemnastoletni Michał, który jest narratorem tej części fabuły i robi to w pierwszoosobowym trybie. Tej zimy, na Wigilię przyjeżdża niespodziewanie do nich wujek Jan Ryś, który od 1 stycznia ma rozpocząć służbę na posterunku milicji w Jeleniej Górze, więc postanawia odwiedzić rodzinę. Nie było go tu osiem lat, więc teraz nadarza się okazja, by zawitać w rodzinne strony. Niestety wkrótce cały kraj pokrywa niespodziewanie gruba warstwa śniegu, a mała wioska pod Jelenią Górą zostaje odcięta od świata.

Autor dawkuje nam emocje, nie od razu one dają o sobie znać, poza tworzeniem atmosfery opowiadaniami ludowymi. Wszystko toczy się spokojnie i nic nie zapowiada nieszczęścia. Tylko wycie gdzieś w lesie, brak prądu i mroźny, biały krajobraz za oknem wywołują uczucie niepokoju. Wydarzenia z tamtego czasu poznajemy na przemian z tym, co dzieje się obecnie, czyli w roku 2023, gdy do komisariatu policji zostaje wezwany Jan Ryś. Teraz jest on siedemdziesięcioletnim, emerytowanym policjantem i świadkiem tego, co działo się ponad 40 lat temu. Chcą tego dowiedzieć się dwaj śledczy z Archiwum X, których tamta sprawa zaintrygowała i oczekują, że dzięki koledze po fachu uda im się to z powodzeniem wyjaśnić. Ten wątek poznajemy z punktu widzenia Jana, ale w relacji trzecioosobowej, więc wiemy co myśli, a rzucana od czasu do czasu refleksja, czy zadawane sobie pytanie, wzbudza dodatkowy niepokój.

Zima stulecia zaczęła się w rzeczywistości w noc sylwestrową z 1978 na 1979 rok, ale pan Michał Śmielak przesunął jej atak o kilka dni wcześniej, by fabuła jego thrillera nabrała jeszcze mocniejszego charakteru. Autor jest z pokolenia, który nie pamięta tamtych czasów, ale doskonale i w pełnym wymiarze, udało mu się oddać grozę panującą w zasypanej śniegiem wiosce .

„Bo łatwo jest ferować wyroki, jeszcze prościej oskarżać, ale brać za to odpowiedzialność mało kto potrafi.”

Przy okazji przedstawiania tej historii, autor zestawia ze sobą realia panujące w latach 70. XX wieku z obecnymi czasami. Wyraźnie widać różnicę zarówno w warunkach życia, ograniczonych możliwościach komunikacji, działaniach służb drogowych, a przede wszystkim policyjnych. Grozą wieje coraz bardziej z każdym powrotem do przeszłości, ale też ujawnia się poczucie tajemnicy, którą skrywa Jan Ryś.

Pan Michał Śmielak doskonale oddał atmosferę tamtych czasów, sukcesywnie budując napięcie, ale też świetnie dając odczuć, czym może być agresja tłumu wywołana przez kilku prowodyrów. Czytając jego powieść można naprawdę poczuć zimno i beznadziejną sytuację, jaka stała się udziałem bohaterów. Lodowaty chłód wkrada się nie tylko w ich życie, ale też sprawia, że można poczuć kłujące zimnem dreszcze, gdy wyobrazimy sobie to, co działo się w czasie zimy stulecia w małej osadzie. To wszystko było możliwe za sprawą bardzo wyrazistych i sugestywnych opisów, jakie autor potrafi słowami wyrazić i przekazać. Mimo prowadzenia nas mylnymi śladami, krętymi ścieżkami ludzkiej natury, zaczęłam w pewnym momencie wysnuwać swoje wnioski, które okazały się dobrym tropem, ale i tak zakończenie było dla mnie sporym zaskoczeniem, gdyż nie takiego finały oczekiwałam.

Przy recenzji książki Pana Śmielaka „Postrach”, którą czytałam kilkanaście miesięcy temu, napisałam, że „z pewnością jego nazwisko będzie dla mnie gwarancją dobrej lektury i zachętą do sięgnięcia po kolejne jego książki.” Powieść „Osada” kilka razy mignęła mi na internetowych portalach, a opis wydawał się intrygujący, więc skorzystałam z możliwości jej przeczytania. I była to dobra decyzja.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1508. - „Pod obcym niebem” Tom II

„Spełnione marzenie”

Seria: Pod obcym niebem

Tom drugi

Sylwia Kubik

Wydanie: I

Data premiery: 06.09.2023r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 145x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8329-245-8

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 6/6

„Tego, co się stało, nie można było cofnąć, zmienić, jednak trzeba było żyć dalej, wierząc, że los kiedyś się odmieni.”

Taką nadzieją żyją bohaterowie książki pt.: „Spełnione marzenie”, która jest kontynuacją opowieści o Lucjanie i Mariannie, których życie mocno do tej pory doświadczyło, o czym mogliśmy przeczytać w pierwszym tomie serii „Pod obcym niebem”. Wojna sprawiła, że musieli opuścić ojczysty kraj i pracować w niemieckich gospodarstwach. Lucjan - u Schredera, Marianna - u Meyerów. Te dwie rodziny dały nam obraz tego, że nie wszyscy Niemcy zasługują na potępienie, ale nie mają wyjścia i muszą dostosować się do okoliczności. Byli, niestety tacy, jak Klemens, syn Meyerów, który nie liczy się z nikim, nawet ze swoją matką. To bestia w ludzkiej skórze, ale są też tacy jak pracodawca Lucjana, który wykazuje wiele empatii i zrozumienia dla ludzkich losów. 

Młodziutką Mariannę i równie młodego Lucjana połączyło silne uczucie miłości, dzięki któremu łatwiej im było znosić swój los. Rozstaliśmy się z nimi w momencie, gdy przed nimi otwiera się nowy rozdział w życiu na niemieckiej ziemi. Oboje wierzą, że ich miłość przetrwa i będą zawsze razem. Teraz, gdy ponownie zaczynamy o nich czytać, jest zima 1945 roku, a więc minęło prawie 5 lat od tamtych wydarzeń. Lucjan i Marianna są zakochani w sobie cały czas, ale mają za sobą trudne doświadczenia. Są bardziej dojrzali, doświadczeni, gdyż pragną zapewnić swojemu synkowi jak najlepsze życie, ale mają nadzieję, że wkrótce ich niedola się skończy. 

Lucjan snuje plany na przyszłość, którą widzi w Polsce, natomiast Marianna jest pełna obaw, gdyż przeraża ją spotkanie z rodzicami, więc wolałaby wyjechać na przykład do Francji. Jednak Lucjan nalega na powrót do Polski licząc na rozpoczęcie w niej nowego rozdziału ich wspólnego życia. Jednak to, z czym zderzyli się w powojennej rzeczywistości nie pozwoliło im cieszyć się w pełni sobą i szczęściem. Wciąż są zdani na tułacze życie, szukając swego miejsca na ziemi, które oboje pragną znaleźć. Niestety, los im tego nie ułatwia.

O książkach pani Sylwii Kubik czytałam wiele pozytywnych słów. Ma ona na swoim koncie kilkanaście wspaniałych powieści, które cieszą się popularnością wśród czytelników. Do tej pory nie miałam okazji poznać którejkolwiek z nich, więc dylogia „Pod obcym niebem” stała się okazją do zweryfikowania tych opinii. Całkowicie zgadzam się z nimi, gdyż ta opowieść poruszyła mnie do głębi, gdy śledziłam losy Marianny i Lucjana. Jeszcze bardziej byłam nią przejęta, gdy przeczytałam w posłowiu, że ich historia została oparta na prawdziwych wydarzeniach dotyczących dziadka i babki autorki, dzięki temu powieść daje wrażenie autentyczności i tym bardziej jest przejmująca. Autorka uzupełniła ją zdjęciami zamieszczonymi na końcu zarówno jednego, jak i drugiego tomu.  Szkoda, że nie podpisała fotografii, wskazując, kto jest, kim. Można się tego domyślić, ale z podpisami byłoby to bardziej klarowne. 

„Spełnione marzenie” opowiada o trudach lat powojennych, gdy świat podnosił się po koszmarnych latach, gdy brakowało wszystkiego, ale pozostała nadzieja i wiara w lepsze życie. Towarzyszymy bohaterom do 1961 roku, współczując im, przeżywając z nimi trudne chwile, wnikając w ich dusze i wspierając ich mentalnie w dążeniu do spełnienia marzeń. Dla Lucjana i Marcjanny nie był to łatwy czas. Połączyła ich miłość, która nie potrzebuje kościelnego ślubu, czy górnolotnych deklaracji. Oni przysięgli miłość sobie i przed Bogiem bez pośredników, „a ta przysięga znaczyła dla nich więcej, niż inne, gdyż była szczera i płynęła prosto z ich serc.” Teraz, w powojennej Polsce na Ziemiach Odzyskanych ich uczucie musi przejść kolejne etapy i próby, by razem osiągnąć to, o czym marzą.

 

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1477. - "Cienie przeszłości" Tom IV - "Lilie"

"Lilie"

Seria: Cienie przeszłości

Tom czwarty

Mieczysław Gorzka

Wydanie: I

Data premiery: 26.10.2022r.

Ilość stron: 480

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-67343-62-6

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 6/6

"Zbrodnia to niesłychana,

Pani zabija pana. 

Zabiwszy grzebie w gaju,

Na łączce przy ruczaju"

Powyższe słowa zna niemal każdy, kto chodził do szkoły i czytał poematy naszego wieszcza Adama Mickiewicza. Stały się one mottem powieści pt.: "Lilie" i doskonale pasują do jednego z wątku w tej powieści. Wszystko bowiem, wskazuje, że za zniknięciem znanego doktora Jakuba Bernatowicza stoi jego żona, gdyż według jej zeznań, mąż wyszedł wzburzony z domu po ich awanturze. 

Tak to przynajmniej wygląda, gdy do domu państwa Bernatowiczów stojącego we wsi Kamienna przyjeżdża miejscowy policjant Wiktor Wiktorowski, po tym jak dotarło do niego zgłoszenie zaginięcia znanego ginekologa. Gdy komisarz tam dociera, na podwórku przed posiadłością doktorowej widzi sporą gromadkę sąsiadów, którzy chcą ruszyć do Kamiennego Lasu, by poszukać zaginionego. Co się wcześnie wydarzyło, mamy możliwość się dowiedzieć, gdyż autor cofa w czasie fabułę o sześć godzin, pokazując, co doprowadziło do opuszczenia domu przez doktora. Nie daje to pełnej jasności, a do tego pojawia się jeszcze jeden wątek.

Kilkanaście tygodni po tym zdarzeniu później kapitan Rafalski wraz z ekipą złożoną z antyterrostów oraz  nadkomisarza Marcina Zakrzewskiego i starszej aspirant Katarzyny Buczko, dowodzi akcją mającą na celu  ujęcie byłego żołnierza Jerzego Madejskiego, który podejrzewany jest o zabicie swojej narzeczonej. Ślady prowadzą do leśnej chatki, więc rodzi się podejrzenie, że to właśnie tam może ukrywać się morderca. Gdy policjanci wraz z oddziałem kapitana Rafalskiego wdzierają się do jej wnętrza, odkrywają makabryczne znalezisko.

Zaczynając czytać powieść "Lilie" sądziłam, że jest to kolejna część serii "Cienie przeszłości", o czym nie ma informacji na okładce. Nie jest to istotne dla prowadzonej sprawy, gdyż każdy tom zawiera osobną zagadkę kryminalną, ale osobiste dylematy nadkomisarza Zakrzewskiego mają tu pewną ciągłość. Pan Mieczysław Gorzka potrafi skutecznie przykuć uwagę wzbudzając ciekawość poznania prawdy. Od początku zwodzi nas skutecznie, wprowadzając nas w ślepą uliczkę, trzymając niemal do końca w niepewności. Ujawnia poszczególne sytuacje stopniowo, nie zawsze od razu doprowadzając  wątek do końca, zawieszając akcję, wprowadzając  epizody, które jeszcze bardziej zaciemniają sprawę. Wydaje się nam, że wiemy już, o co chodzi i kto stoi za pojawiającymi się wydarzeniami, a za chwilę orientujemy się, że jesteśmy w ślepej uliczce naszego umysłu.

 „Lilie” to kryminał z wieloma wątkami, ofiarami, zagadkami z elementami thrillera, a nawet romansu. Od pierwszych stron dałam się wciągnąć w intrygę i poplątane nitki, które coraz bardziej prowadzą do rozwiązania, ale przy tym wprowadzają poczucie niebezpieczeństwa i zagubienia ze względu na trudność dotarcia do prawdy. Dzięki temu czyta się ją z zapartym tchem i ciekawością aż do finałowych rozstrzygnięć. Jednak, pomimo rozwiązania sprawy doktora Bernatowicza i śmierci pozostaje niedosyt i niepewność, a ostatnie sceny tej powieści są zapowiedzią kolejnych tomów z nadkomisarzem Zakrzewskim. 

Dłuższą recenzję możecie przeczytać w serwisie Dobre Chwile TUTAJ

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z księgarnią Bonito.pl 

i serwisem Dobre Chwile

1468. - "Sny pachnące poziomkami"

"Sny pachnące poziomkami"

Wioletta Piasecka

Gatunek: powieść obyczajowa z romansem

Wydanie: I

Data premiery: 17.05.2023

Ilość stron: 368

Wymiary: 195x140 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8329-128-4

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Ocena: 6/6

„jeśli naprawdę czegoś pragniemy, ale tak mocno, całym sercem, nie poddajemy się i wierzymy w sukces, to nasze marzenia się spełniają.”

Uwielbiam poziomki, zapach lasu i kontakt z naturą, a miasto mnie męczy, więc dlatego doskonale rozumiałam bohaterkę książki „Sny pachnące poziomkami”, która najlepiej czuła się wśród leśnych ścieżek i szumiących drzew.

Wydaje się, że na dziewiętnastoletnią Lenę Szejnę los się uwziął, bo w bardzo krótkim czasie spadło na nią wiele nieszczęścia. Najpierw zmarł jej ukochany tato, który był szanowanym i lubianym leśniczym w Leśnictwie Górki położonym w Lublewie Gdańskim. Dziesięć lat temu, gdy z tego świata odeszła mama Lenki, ojciec pojął za żonę Wandę Gosk, która teraz pokazuje pasierbicy swoje prawdziwe oblicze. Nigdy nie wiązały ich dobre relacje, ale zawsze dziewczyna miała wsparcie w ojcu, gdy dochodziło do spięć. Teraz została sama i niewiele może zrobić, by spełnić swoje marzenia o studiach leśniczych. Złośliwość macochy powoduje, że dziewczyna zostaje w leśniczówce sama, bez jakichkolwiek zabezpieczeń finansowych, oszukana przez Wandę, która razem ze swoją córką wyprowadza się do przydzielonego jej mieszkania. Nic ją nie obchodzi, co stanie się z pasierbicą. W pustej, ograbionej leśniczówce Lena pozostaje sama. Towarzyszy jej jedynie wierny pies rasy owczarek niemiecki, Szarik. Wkrótce też dowiaduje się, że na opuszczenie ukochanego domu ma trzy miesiące, bo nowy leśniczy nie zamierza dłużej czekać na przejęcie służbowego domu.

Po książki pani Wioletty Piaseckiej sięgam bez namysłu, odkąd przeczytałam powieść „Dotyk Twoich dłoni”, a po niej „Narzeczona dla milionera”. Zawsze są to historie niestandardowe, chwytające za serce, ujmujące, pełne emocji i uroku, zwłaszcza, gdy wypełnia je smutek i poczucie niesprawiedliwości, tak jak to ma miejsce w powieści pod pięknym tytułem „Sny pachnące poziomkami”. Do tego bardzo zachęcająca jest okładka, poza oczywiście opisem na końcu książki, który zapowiada przejmującą historię.

Autorka ponownie oczarowała mnie swoim pomysłem na książkę, zabierając w leśne rejony pełnie niespodzianek, cudownych widoków i niesamowitych wrażeń. Napisała przepiękną opowieść pachnącą lasem, igliwiem, żywicą, smaganą wiatrem wypełnionym orzeźwiającym powietrzem, nasyconą świeżością, ptasimi trelami o poranku, cudownymi zachodami i wschodami słońca, a przede wszystkim atmosferą pozwalającą oddychać pełną piersią. Świetnie oddała nastroje, gdyż tak jak Lena, mieszka w lesie w leśniczówce, więc w pięknych, malowniczych słowach maluje przed nami urokliwe obrazy natury pokazując ujmujące za serce widoki, ale też niebezpieczną stronę, gdyż mieszkając tak blisko natury, musimy dostosować się do jej zasad.

Zastosowała w swej powieści zasadę kontrastu, doskonale zestawiając leśny spokój i ciszę z gwarem miejskim. Jednocześnie sugestywnie opisuje mentalność społeczną, która jest taka sama w miastach, jak i na wsiach. Wszędzie są ludzie zawistni, zazdrośni, żądni władzy, pieniędzy i nieliczący się z nikim i z niczym, ale też są osoby empatyczne, gotowe do pomocy, nawet jeżeli same mają niewiele. Taką postacią, ogromnie sympatyczną i mądrą jest Małgorzata Lasota, która mieszka w skromnej chatce w lesie. Przez miejscowych nazywana jest pogardliwie wiedźmą i nie raz wyszydzana, ale to ona z całej społeczności jest najbardziej uczynną i dobrą kobietą, wiedzącą znacznie więcej, niż inni. Poza nią Lena może jeszcze zawsze liczyć na młodego podleśniczego, Kamila Grygiela, który po tym, co zrobiła jej macocha, wyciąga do niej pomocną dłoń przy wsparciu Małgorzaty. Wspólne przebywanie w leśniczówce odkrywa przed nimi prawdę o swoich wzajemnych uczuciach, ale rozwinięcia tej relacji na inny poziom wydaje się niemożliwy, gdyż Kamil ma narzeczoną, z którą planuje się wkrótce ożenić.

W niezwykle ujmujący i emocjonalny sposób pisarka oddała miłość do zwierząt, pokazując też ludzi, którzy nie mają wobec nich empatii. Bardzo polubiłam Lenę za jej podejście do życia, przyrody, ale przede wszystkim do zwierząt. Razem z nią przeżywałam jej smutki, tęsknotę, trudy, jakie ją spotykają ze strony osób, które powinny się o nią zatroszczyć, a tego nie zrobiły. Pani Wioletta Piasecka wspaniale nam to wszystko opisuje, sprawiając, że bez problemu wsiąkamy w tę historię i współczujemy bohaterce jej losu. Całkowicie się z nią zgadzam, gdy w swoim posłowiu pisze, że „kto raz zamieszkał wśród bezkresnych pól, wśród szumiących drzew, wśród ścieżek prowadzących w nieznane, ten staje się częścią przyrody i raczej nie tęskni za miastem”. Ja też tak mam i doskonale rozumiem autorkę, ale i tęsknotę Leny za swoimi rodzinnymi stronami, spokojem, ciszą, a przede wszystkim poczuciem wolności i integracji z otoczeniem. Może nie mieszkam w leśniczówce, ale też blisko natury.

To przepiękna opowieść o tym, co jest w życiu ważne, ale przede wszystkim o szukaniu własnej drogi ku spełnieniu marzeń i podążaniu za głosem serca. Wielokrotnie Lena słyszy słowa we śnie wypowiadane przez jej ojca, by była dla siebie dobra i to jest jednym z ważniejszych przekazów wypływających z tej historii. Autorka poprzez tę powieść namawia, by nie iść drogą według scenariuszy pisanych nam przez innych, ale kierować się tym, co jest dla nas najlepsze.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

1429. - "Czy to jest przyjaźń?"

"Czy to jest przyjaźń?"

Alexa Lawenda

Wydanie: I

Data premiery: 26-07-2023

Ilość stron: 306

Wymiary: 205x135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8329-032-4

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 4/6

„Najlepszymi przyjaciółmi są ludzie, których poznaliśmy w dzieciństwie”

Przyjaźń męsko-damska od zawsze wzbudza wiele wątpliwości, jeżeli chodzi o trwałość tego rodzaju relacji i w wielu książkach ten temat wiedzie prym i jest początkiem zawartych w nich historii.  Miałam już styczność z twórczością autorki, dzięki jej książce "Chłopak z sąsiedztwa", która również opowiadała o przyjaźni. Nie inaczej jest w powieści „Czy to jest przyjaźń”, której tytuł od razu poddaje w wątpliwość tego rodzaju więzy.

Mia i Kostek przyjaźnią się od zawsze. Wychowali się na tym samym osiedlu, a nawet w tym samym bloku. Kilka miesięcy temu zdecydowali się na wynajęcie mieszkania razem z ich wspólną przyjaciółką, Anią i bratem Kostka, Arturem, zwanym Kogutem. Okazało się to świetnym pomysłem, gdyż ta czwórka doskonale się ze sobą dogaduje i lubi ze sobą spędzać czas. Coraz bardziej jednak dziewczyny zaczynają dostrzegać w swoich kolegach coś więcej, niż tylko przyjaciół i podobnie jest w przypadku braci. Oni z kolei spostrzegają, że z dziewczynek, z którymi spędzali sporo czasu w dzieciństwie, wyrosły piękne, zmysłowe i ponętne kobiety, na widok których serce bije im szybciej. Rodzą się pragnienia, by odkryć przed nimi swoje prawdziwe uczucia, ale jednocześnie budzą się obawy o zniszczenie dotychczasowych, dobrych relacji. Często każde z nich zadaje sobie pytanie prowadząc wewnętrzne dysputy, o to, co czują wzajemnie do siebie, więc pytanie zawarte w tytule książki przewija się przez większość fabuły, która w przeważającej części dotyczy tego właśnie dylematu.

Z jednej strony każda z osób próbuje żyć własnym życiem starając się zachować dystans uczuciowy i postępować tak, by druga strona nie domyśliła się jej prawdziwych uczuć. Zachowując pozory dotychczasowych relacji, udają, że nadal łączą ich tylko przyjacielskie kontakty. Mia wciąż umawia się na randki, które nie dają jej satysfakcji, gdyż żaden ze spotkanych mężczyzn nie jest Kostkiem. Ania nieustannie droczy się z Arturem, który dostrzega w niej atrakcyjną kobietę, ale nie ma odwagi pójść o krok dalej w ich znajomości, tym bardziej, że ona mu tego nie ułatwia. Ich rozmowy często opierają się na docinkach i idealnie wpasowują się w przysłowie „kto się czubi, ten się lubi.”

Powieść pt.: „Czy to jest przyjaźń?” to opowieść o uczuciach, które ewoluują wraz z dojrzewaniem, gdy nagle bohaterowie zaczynają postrzegać drugiego człowieka inaczej niż do tej pory. Dociera do nich, że łącząca ich przyjaźń przemienia się w innego rodzaju odczucia i chociażby się chciało jeszcze zatrzymać dotychczasowy klimat znajomości, to natura daje o sobie znać w postaci bodźców, które wznoszą relację na inny poziom.

Nie jest to powieść z wieloma zwrotami akcji, ani też skomplikowana historia, gdyż wiele sytuacji można było przewidzieć.  Nie znajdziemy w niej wulgaryzmów, ani żadnych erotycznych scen, czego można by spodziewać się po okładce, która nie oddaje tego, o czym opowiada książka. Sugeruje ona gorący romans z wieloma emocjami, a tak nie jest, ale też zaprezentowane postacie nie współgrają z wizerunkami bohaterów. 

Dużo jest w niej rozmów, które dają możliwość poznania charakteru relacji, jakie łączą czwórkę przyjaciół, ale też z dialogów dowiadujemy się wielu informacji o tym, czym martwi się dana osoba i jakie ma przemyślenia. W szczątkowej formie wyłania się też problem rodzinnych relacji u Ani, która nie do końca wierzy w siebie, gdyż ze strony rodziców wciąż słyszy krytykę tego, co robi, jak się ubiera i z kim przebywa.

Pani Alexa Lawenda ma przyjemny styl pisania podszyty humorem, czasami sarkazmem, ale dający radość z czytania. Jedyne, co mnie nieco drażniło przy czytaniu tej powieści, to zbyt częste używanie słowa „chłopacy”, które pojawia się w różnych zestawieniach. Zdaję sobie sprawę, że jest to forma poprawna, ale zdecydowanie występuje to określenie w nadmiarze.

Natomiast w bardzo lekkiej i jednocześnie sugestywnej formie ujmuje w słowa to, co czują do siebie bohaterowie, ukazując ich wewnętrzne rozterki i obawy. Więcej jest w tej powieści przepychanek słownych, podszytych humorem opisów, dających wrażenie naturalności. Nie ma tutaj emocjonalnych zwrotów akcji, lecz raczej są to obrazki z życia przyjaciół.

Na tym głównie koncentruje się autorka, pokazując dylematy młodych ludzi z różnych perspektyw, jednocześnie podkreślając, że najlepsza w każdej relacji jest szczerość i otwartość niż unikanie rozmów i udawanie, że nic się nie zmieniło. Opowiada o tym na przykładzie dwóch różnych par, z których jedna postanawia zaufać swoim odczuciom i pozwolić wpuścić miłość do swej relacji, a druga nadal bazuje swoją znajomość na udawaniu, że nic między nimi się nie zmieniło, poza przyjacielskimi więzami. Podkreśla, że w ten sposób można przegapić to, co najcenniejsze i stracić szansę na miłość, która puka do zakochanych serc.

Książkę przeczytałam, dzięki autorce.