[144/25] - 1857.: - "Cloven"

"Cloven"

Jedersafe

"Nie bój się zmian, one są potrzebne"

Wokół schizofrenii narosło wiele mitów, które niestety do dziś są powielane. Jednym z nich jest przekonanie, że schizofrenia powoduje rozdwojenie osobowości — mylone często z zaburzeniem dysocjacyjnym tożsamości. Tymczasem schizofrenia to choroba o zupełnie innym charakterze: pełna wewnętrznego chaosu, zniekształconego postrzegania rzeczywistości, trudności w komunikacji i funkcjonowaniu społecznym. Literatura rzadko podejmuje temat schizofrenii w sposób uczciwy, pozbawiony sensacyjności czy mitów. Tym bardziej warto docenić powieść „Cloven” autorstwa pani Jedersafe, która nie tylko mierzy się z tym trudnym tematem, ale robi to z empatią, subtelnością i głębokim zrozumieniem.

Elodie Wilson wraca do rodzinnego miasta po rocznym pobycie w Londynie. Gdy wyjeżdżała, nie spodziewała się, że pojawi się ponownie w Los Angeles jako narzeczona Justina Rootsa, który ma osobowość narcystyczną. Niestety – ona tego nie widzi. Natomiast zauważa to Maximilian Hackett - jej dawny sąsiad, przyjaciel i obiekt młodzieńczych westchnień. On do tej pory nie pogodził się z jej wyjazdem, tym bardziej, że wówczas ona zostawiła tylko krótką wiadomość i zniknęła. Nie potrafił tego zrozumieć, a jego choroba schizofrenia potęgowała tylko chaos w jego umyśle.

Teraz Eloise znowu mieszka w swoim dawnym domu, którego okna z jej pokoju są skierowane dokładnie w okna jego domu, więc Max znowu może ją obserwować, tak jak kiedyś.

Miałam już okazję poznać twórczość pani Jedersafe, śledząc jej rozwój od początku, czyli od debiutanckiej książki "Beginning Moon" , która rozpoczynała trylogię UNIWERSUM. Byłam zafascynowana napisaną w niej historią, więc z ciekawością sięgnęłam po jej najnowszą powieść. I nie zawiodłam się, bo ponownie autorka napisała opowieść pełną emocji i wydarzeń.

Dwa lata temu po raz pierwszy pani Jedersafe zaistniała na wydawniczym rynku pisząc pierwszy tom swojej debiutanckiej trylogii „Universe”, która składała się z powieści "Beginning Moon", "Flame Moon" i "Destiny Moon". Jej bohaterowie: Francessa i Dominic zaznaczają się też w „Cloven”, ale tylko, jako króciutki epizod poboczny i w nietypowej formie, ale nie o nich jest ta opowieść. Ich przeżycia były tak fascynujące, że po poznaniu całej ich historii pojawiła się u mnie cicha obawa o jakość kolejnych powieści autorki. Okazało się, że były one nieuzasadnione, bo autorka po raz kolejny udowadnia jej pisarstwo nie jest płytkie i słodkie, lecz głębokie, wielowarstwowe i płynne. Rewelacyjnie potrafi pisać o psychice, relacjach i emocjach w sposób, który porusza i zostaje z czytelnikiem na długo.

Nic więc dziwnego, że pani Jedersafe ponownie wciągnęła mnie w świat swoich bohaterów, ich stan umysłu i duszy. Zarówno Eloise, jak i Max są postaciami z krwi i kości — pełnymi sprzeczności, lęków, pragnień. Autorka nie boi się pokazać ich słabości, frustracji i wewnętrznych rozterek. Szczególnie poruszające jest ukazanie schizofrenii Maxa — nie jako sensacyjnego tła, lecz jako realnego wyzwania, z którym można żyć, funkcjonować i kochać. To spojrzenie pełne empatii i zrozumienia, które przełamuje stereotypy i daje nadzieję.

Fabuła toczy się spokojnie sukcesywnie odsłaniając przed nami kolejne sekrety i wydarzenia, także te z przeszłości. Akcja dzieje się zarówno obecnie, jak i kilka lat temu, zanim jeszcze Elodie wyjechała do Londynu.

Jednym z najmocniejszych punktów powieści jest sposób, w jaki autorka przedstawia schizofrenię. Nie jako etykietę, lecz jako realne doświadczenie, z którym można żyć, funkcjonować, kochać. Autorka umiejętnie gra na naszych uczuciach i emocjach powodując to, że dogłębnie wszystko odczuwamy. Pokazuje też tradycyjne podejście osób postronnych do tej choroby, gdy postrzegają taką osobę jako niezrównoważoną, niebezpieczną i szaloną.

Poznając Maxa coraz lepiej, widać, że nie jest „wariatem” — choć tak postrzegają go niektóre osoby z jego otoczenia. Tymczasem on doskonale radzi sobie ze swoim umysłem, który czasami przysparza kłopotów w postrzeganiu rzeczywistości. Jego wewnętrzne monologi, pełne lęku, tęsknoty i niepewności, są poruszające i autentyczne. Ważnym aspektem w tym wątku są sesje psychologiczne, w których uczestniczymy razem z nim. Pokazują one go takim, jaki jest, jak się czuje, o czym marzy, ale przede wszystkim dostrzegamy jego tok rozumowania i postępy, jakie robi. Jego rozmowa z psychoterapeutką jest poruszająca, wnikająca w jego duszę, a przez to działająca na nasze emocje. To młody człowiek, któremu pewnego dnia zawalił się świat, gdy usłyszał diagnozę. Stara się normalnie żyć, robić wszystko to, co jego rówieśnicy, ale nie zawsze jest to łatwe. Elodie nigdy go nie oceniała, razem spędzali dużo czasu, a gdy wyjechała nagle, bez słowa wyjaśnienia, on czuje się samotny, opuszczony i … zły.

Narracja jest zarówno z punktu widzenia Maxa, jak i Eloise, prowadzone w narracji pierwszoplanowej w czasie teraźniejszym. Moim jedynym zastrzeżeniem jest brak wyraźnego oznaczenia w poszczególnych rozdziałach, kto w danym momencie nam opowiada jakieś wydarzenie. Można się tego domyślić, gdy wnikamy w treść, ale nie od razu jest to wiadome. Podobnie było we wcześniejszej jej książce, i tu nic się nie zmieniło. Podobnie jak nadawanie tytułów rozdziałom, ale to akurat jest na plus.

Zarówno Elodie jak i Maximilian zwierzają się nam ze swoich frustracji, przeżyć, rozterek. Wgłębiamy się też w odmęty schizofrenii, która tutaj jest pokazana inaczej. Pokazuje nieco inne oblicze tej choroby, pokazując, że można z nią funkcjonować normalnie. Max jest wprawdzie schizofrenikiem, ale skutecznie z nią walczy uczęszczając na terapię. Jego stan został ukazany wiarygodnie i bez przesady. Elodie to osoba wrażliwa, dająca się lubić, ale niestety, daje sobą manipulować. Sympatię wzbudzają nie tylko główni bohaterowie, ale też osoby im towarzyszące, chociażby przyjaciel Maxa - Zane.

"Cloven" to powieść z oryginalnym pomysłem, nietypowym rozwojem sytuacji opowiadającej o miłości, której nie przeszkadza żadna choroba ani ograniczenia. To przede wszystkim opowieść o miłości, która nie boi się trudnych emocji, nie boi się choroby, przeszłości ani społecznych uprzedzeń. Pani Jedersafe napisała historię, mówiącą, że prawdziwe uczucie nie musi być idealne — wystarczy, że jest prawdziwe.

To jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku, która pozostawia po sobie ogromną burzę emocjonalną. Porusza nie tylko sprawy związane ze schizofrenią, ale też wiele innych życiowych kwestii. Obok tego tematu wyłania się też toksyczna relacja, w jakiej tkwi Elodie, a tego ona nie dostrzega. Wykazuje typowe objawy ofiary człowieka, który ma narcystyczną osobowość i nawet na odległość wciąż kontroluje dziewczynę nie dając jej przestrzeni dla siebie samej.

Autorka pięknie i bardzo sugestywnie oddaje wszystko to, co czują bohaterowie, wszelkie rozterki, obawy, uczucia, które łączą dwie osoby. Nie jest to zatem książka o chorobie lecz o młodym człowieku, który z nią żyje i o dziewczynie, która nie tylko wraca do rodzinnego miasta, ale też opowiada o powrocie do siebie — i do kogoś, kto nigdy nie przestał czekać.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 16.05.2025r.

Ilość stron: 420

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-737-9

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

[98/25] - 1811. "Zabiorę Cię do piekła"

"Zabiorę Cię do piekła"

Anna Prusik

„nie wszystkie walki wygrywa się wyłącznie siłą”

Anna Prusik kilka lat temu zadebiutowała pod pseudonimem Anna Craft dylogią „Stackhouse” w skład której wchodziły „Jak naprawić palanta” i „Jak nie zepsuć palanta”. Świetnie się przy tym bawiłam, więc z ciekawością sięgnęłam po najnowszą książkę autorki „Zabiorę Cię do piekła". Tak jak się spodziewałam - to historia o zupełnie innym charakterze, niż jej wcześniejsze romanse. Nie ma w nie już tego lekkiego, sarkastycznego zabarwienia, a atmosfera robi się coraz cięższa, pełna sekretów i nieoczekiwane rozwiązania w stylu suspensu. Zgrabnie połączyła różne elementy gatunkowe, spośród których wysuwa się romans wraz z  wciągającą intrygą i charakterem thrillera. 

Eleonora Sallinger przenosi się z uczelni w Los Angeles do Cambridge, by tam na politechnice MIT, by studiować na wydziale kryminalnym. Dosyć długo nie było wiadomo, czego będzie dotyczyła jej nauka, podobnie jak niejasna jest jej przeszłość i konkretne zamierzenia. To mi trochę przeszkadzało, bo nie mogłam wniknąć w postać Ellie.

Wyraźnie natomiast widać, że zmiana uczelni nie jest przypadkowa, lecz dobrze przemyślana, bo dziewczyna przyjeżdża tu z konkretnym planem. Planem zemsty. Jest w tym sama, ma jakieś swoje trudne przeżycia i teraz zamierza wymierzyć własną sprawiedliwość. Te doświadczenia nie od razu są wyeksponowane, ale dowiadujemy się o nich w odpowiednim momencie i stopniowo. Jedno jest pewne, ona potrzebuje kogoś, kto by jej pomógł.

Niespodziewanie spotyka kogoś, kto staje się jej sojusznikiem. Gdy los stawia na jej drodze przystojnego, charyzmatycznego, nieco mrukliwego nieznajomego, okazuje się, że jest on odpowiednią osobą do tego zadania. Jedno jest wiadome od początku: oboje mają poharatane dusze i trudną przeszłość za sobą, więc łączy ich więcej niż na pozór by się wydawało.

Na kartach tej powieści każdy rozdział ma grafikę, która współgra z tym co dzieje się w danym momencie. Nie jest ona cały czas taka sama, jak to z reguły bywa, a to dodatkowo uatrakcyjnia to wydanie. Części dotyczące Ellie ozdobione są kwiatami w różnych fazach rozwoju, natomiast te, w których wypowiada się tajemniczy nieznajomy ma za swoim imieniem mur, który też zmienia swój wygląd w zależności od tego, co w danym momencie się dzieje. Celowo nie wymieniam jego imienia, mimo że wiem, że w niektórych opiniach ono się pojawia. Wiemy o nim na początku tyle, że nigdy nic nie szło po jego myśli, a wybór ścieżki życiowej, jaką obrał, nie podobało się jego rodzinie.

„Zabiorę Cię do piekła” ma w sobie elementy, które można zaliczyć do thrillera, ale nie jest on typowy dla tego gatunku, gdyż są w nim role odwrócone. Wiemy bowiem, kto jest osobą planującą zemstę, ale ci, których ona dotyczy, nie są tego świadomi. Ten wątek przeplata się z motywem rodzącego się uczucia między bohaterami, ale on nie przebiega schematycznie. To jedna z tych książek, w których nie od razu wszystko jest jasno wyjaśnione, czasami można poczuć dezorientację, a w trakcie czytania pojawia się wiele pytań. Autorka wprowadza nas w historię w sposób opisowy, ale nie wszystko od razu ujawnia, chociażby kwestię kierunku studiów bohaterki, czy jej przeszłości. Pierwsze strony mają charakter wprowadzający, więc historia toczy się spokojnie. Jednak im dalej, tym akcja staje się bardziej dynamiczna, bogata w wydarzenia i dramatyczne zwroty sytuacji.

Nie raz dałam się zaskoczyć spodziewając się zupełnie innego obrotu spraw, a już finałowe rozdziały całkowicie mnie zwaliły z nóg. Nie tego się spodziewałam, i jeżeli miałabym się do czegoś przyczepić, to właśnie do zakończenia. Ono mi w ogóle nie przypadło do serca, więc pozostawiło we mnie lekki zawód.

Mimo to nie można odmówić tej książce wyjątkowej konstrukcji, klimatu i nieoczywistych rozwiązań fabularnych. To historia, która wciąga i intryguje, prowadząc czytelnika przez sieć tajemnic, emocji i trudnych decyzji. Pani Anna Prusik pokazała, że świetnie czuje się zarówno pisząc komedię romantyczną, jak i w dramatycznych fabułach, w których pobrzmiewa lekko mroczny klimat. Zabiera nas w mroki ludzkiej duszy, pokazując, że zemsta nie zawsze przynosi ukojenie. Nie jest to typowy thriller ani romans, lecz coś pomiędzy – mieszanka gatunków, która sprawia, że trudno oderwać się od lektury.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery:13.03.2025r.

Ilość stron: 514

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-604-4

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 5/6

[95/25] 1808. -"Oblicza miłości" - Tom IV - "Ocal mnie"

„Ocal mnie”

Seria: Oblicza miłości

Tom czwarty

M.F.Mosquito

„Tak rzadko doceniamy drobne rzeczy w swoim życiu, 

mając dziwne poczucie, 

że dane są one nam na zawsze.”

Pierwsza miłość pozostaje w pamięci na lata—wracamy do niej we wspomnieniach z nostalgią, próbując uchwycić emocje, które kiedyś wydawały się wieczne. Mówi się, że „stara miłość nie rdzewieje”, ale też, że „żar prawdziwej miłości nigdy nie gaśnie”. I te słowa, doskonale oddają historię zawartą w książce pt.: „Ocal mnie”, która jest czwarta odsłoną serii „Oblicza miłości”. Jej pojawienie się było dla mnie dużym zaskoczeniem, gdy kilka miesięcy temu rozstawałam się z bohaterami serii.

Huberta poznaliśmy już w pierwszym tomie Oblicza miłości, gdzie był jednym z przyjaciół Aleksandry. Już wtedy było jasne, że skrywa w sobie historię niespełnionej miłości—uczucia do Leny, które nagle się urwało, pozostawiając po sobie niedopowiedzenia. Jednak wówczas nie wiedzieliśmy dlaczego. Jego wątek przeplata się z epizodami z Przekonaj mnie, dzięki czemu spotykamy również bohaterów, którzy wcześniej odgrywali kluczowe role.

Od razu, gdy zaczynamy poznawać ich losy, widać, że u niej nie dzieje się dobrze. Lena tkwi bowiem w toksycznym związku z Wojtkiem, który skutecznie nią manipuluje i wpływa na jej decyzje. Z kolei Hubert wciąż wraca myślami do swojej pierwszej miłości, gdy mieszkali oboje w małej miejscowości na Kaszubach, mieli wspólne plany, byli szczęśliwi, spędzali ze sobą dużo czasu i żadne z nich nie spodziewało się, że los ich rozdzieli. Niestety, wyjazd Layli do Danii i związek na odległość nie przetrwał próby czasu. Klika lat później nieoczekiwanie dziewczyna wraca do Polski, by zaopiekować się chorą matką. Jednak oboje są już w zupełnie innym momencie swego życia, gdy ono daje im kolejną szansę na miłość.

Od premiery pierwszego tomu serii "Oblicza miłości" minęły trzy lata, więc wydarzenia z poprzednich części nieco się zatarły w mojej pamięci. Jednak autorka napisała książkę "Ocal mnie" w taki sposób, że bez trudu odnalazłam się w jej fabule. Co więcej, nawet jeśli ktoś nie zna wcześniejszych historii, bez problemu może zacząć lekturę od tego punktu. Każda bowiem część przedstawia zamkniętą opowieść o jednej parze bohaterów, co sprawia, że łatwo zanurzyć się w wydarzeniach bez uczucia zagubienia.  „Ocal mnie” zachęca do sięgnięcia po całą serię, by poznać historie innych osób, które też spotykamy w tej odsłonie.

Poza głównym wątkiem dotyczącym relacji głównych bohaterów, książka porusza trudne tematy ale nie przytłacza swoim ciężarem, chociaż odczuwalne są określone emocje, zwłaszcza, gdy widzimy postępowanie Leny. To postać skomplikowana, gdyż z jednej strony jest ofiarą manipulacji, uzależnioną od drugiego człowieka. Niestety nic z tym nie robi, nie słucha zatroskanych przyjaciół i wciąż obwinia siebie za wszelkie kłótnie i pretensje ze strony partnera. Współczułam jej, ale też byłam zła, gdy twierdziła, że kocha swego oprawcę. Zupełnie też nie rozumiałam jej postawy z przeszłości, gdy porzuciła wszystko to, co kochała jako nastolatka.

Hubert nosi w sobie tęsknotę, smutek i niezrozumienie, gdyż nie wie, co naprawdę wydarzyło się osiem lat wcześniej. Próbował ułożyć sobie życie na nowo, ale żadna z poznanych kobiet nie poruszyła jego serca, bo po prostu nie była Leną. Ciągle rozpamiętuje przeszłość, nie potrafiąc w pełni otworzyć się na nowe uczucia. Jego historia pokazuje, jak głęboko może zakorzenić się pierwsza miłość, nawet wtedy, gdy wydaje się, że powinno się już ruszyć dalej.

„Ocal mnie” to kolejna świetna książka w serii, którą czyta się płynnie, szybko i z pełnym zaangażowaniem. Autorka zadbała o idealną dynamikę fabuły, zwroty akcji i emocjonalne napięcie. Zgrabnie połączyła wątki z poprzednich tomów, rozszerzając niektóre epizody, które wcześniej były jedynie tłem dla głównych postaci. To dokładnie przemyślana tetralogia, z wyraźnym zakończeniem, które podsumowuje całość.

Przede wszystkim jest to historia o kobiecie, która zatraciła się w destrukcyjnej miłości, wierząc, że dla uczucia trzeba się poświęcić bezwarunkowo. Lena nie dostrzega, że tkwi w toksycznej relacji, myląc miłość z uzależnieniem. Nie docierają do niej żadne argumenty, nie słucha ostrzeżeń, nie rozumie, że prawdziwa miłość nie powinna sprawiać cierpienia.

M.F. Mosquito, tworząc czterotomową serię „Oblicza miłości”, przekonała mnie do swojego stylu, precyzyjnie skonstruowanych opowieści oraz bohaterów, których losy intrygują i poruszają. Poznaliśmy grupę przyjaciół, którzy doświadczyli w przeszłości wiele trudnych chwil, mających za sobą traumatyczne doświadczenia, niezałatwione problemy, powikłane związki i relacje rodzinne. Dopiero poznanie swojej tzw. „drugiej połówki” sprawił, że świat nabrał sensu i dał nadzieję na odmianę losu na lepsze.

Autorka opowiedziała o ich losach emocjonalnie, barwnie, klarownie ukazując, że miłość ma różne oblicza, objawia się na wiele sposobów i nie zawsze jest oczywista. Często jest bowiem tak, że trzeba ją dostrzec, wpuścić do swego serca, a gdy już jest, to odpowiednie o nią się zadbać. Pokazuje, że miłość przychodzi w różnych momentach życia. Nie zawsze jest oczywista, czasem trzeba ją dostrzec, pozwolić jej zagościć w sercu i gdy już się pojawi, umiejętnie o nią zadbać. Bohaterowie tej serii przekonali się, że to uczucie może zmienić życie, ale często wymaga odwagi, cierpliwości, szczerości i gotowości na kompromisy.

Recenzja tomu I "Przekonaj mnie"

Recenzja tomu II "Wybierz mnie"

Recenzja tomu III "Pokochaj mnie"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 09.04.2025r.

Liczba stron: 312

Wymiary: 210 x 130 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-730-0

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

[44/25] -1757. - "Faceci są beznadziejni” Tom II

„Faceci są beznadziejni”

Tom drugi

Katarzyna Bester

„Zaskakujące, ja drobny incydent potrafi zmienić nasze nastawienie.”

Nigdy nie mów: Nigdy. 

To stwierdzenie doskonale pasuje do bohaterki książki „Faceci są beznadziejni”, gdyż Susan Brown jest zatwardziałą singielką i jest przekonana, że nigdy nie wyjdzie za mąż, ani też nigdy nie będzie planować jakichś dłuższych związków, bo po prostu uważa, że… faceci są beznadziejni i nadają się jedynie do sprawiania przyjemności kobietom. Do niedawna to zdanie podzielała jej przyjaciółka Mallory Fox, która była bohaterką powieści pt. „Chętnie przyjmę oświadczyny”, pierwszej części dylogii. Ona także myślała podobnie, jak przyjaciółka i prowadziła podobne życie jak ona, czyli bardzo rozrywkowe, erotycznie wyzwolone i niezależne.

Z trzech przyjaciółek, które poznaliśmy w tomie pierwszym, tylko Susan wciąż prowadzi takie życie i wydaje się, że ono spełnia jej oczekiwania, bo przecież robi to, co chce i nie ma potrzeby, by obok był ktoś na stałe. Dostrzega jednak, że zarówno June, jak i Mallory mają coraz mniej czasu dla niej, bo lubią spędzać czas ze swoimi mężczyznami. Jednorazowe przygody często kończą się wyznawaniem uczuć, a to dla Susan oznacza koniec takiej niezobowiązującej relacji. Jakby było mało zmartwień, to okazuje się, że do sąsiedniego mieszkania wprowadził się pewien przystojny blondyn, który nie dość, że ma hałaśliwego psa, nie potrafi parkować i w ogóle jest irytujący, to jeszcze od rana uruchamia głośną wiertarkę.

Świetnie bawiłam się zarówno przy pierwszej, jak i drugiej części. Tu muszę zaznaczyć, że MOŻNA JE CZYTAĆ NIEZALEŻNIE, chociaż niektóre wątki nawiązują do wcześniejszych wydarzeń, ale główny motyw związany z Susan, jest od początku do końca odrębną historią. Jej tytuł sugeruje lekkie, dowcipne podejście do tematu relacji damsko-męskich. a w trakcie poznawania historii Susan, wyłania się jej erotyczny charakter. Nie jest on jednak wulgarny, czy odstręczający element, bo wszelkie scenki, których w sumie jest niewiele są ujęte w nierażący sposób, ale też rozmowy na ten temat są podane z humorem i lekkością.

Narracja jest prowadzona tylko ze strony Susan, która relacjonuje nam wszystko tak, jakby robiła to stojąc lub siedząc obok nas. Jej sposób wypowiedzi ma charakter prosty, nieco wulgarny i najczęściej wyraża w tym bezpośrednim stylu swoje potrzeby seksualne. Wokół tego krążą jej myśli i życie, bo seks stanowi w nim ważny element.

Od pierwszych stron autorka przyciąga uwagę tworząc bohaterki odważne i bezpruderyjne, odwracając tradycyjne role, które często pojawiają się w romansach. Zamiast mężczyzn, to kobiety przejmują cechy stereotypowo przypisywane płci przeciwnej i traktują relacje bardziej powierzchownie, unikają zaangażowania i skupiają się na własnych potrzebach. To ciekawe podejście, gdyż z reguły to panowie w romansach mają takie charaktery i traktują kobiety przedmiotowo. Tutaj role się odwracają, ale w przypadku kobiet nie zawsze wychodzi to im na dobre, gdyż w naszym polskim, konserwatywnym społeczeństwie takie zachowania są piętnowane. 

Taka postawa, jaką przedstawia Katarzyna Bester w swojej książce, może być odbierana jako kontrowersyjna, bo konfrontuje stereotypy i przełamuje utarte schematy myślenia. Ten wątek dodaje fabule pikanterii, wprowadza ciekawe, intrygujące tło do wydarzeń, ale jednocześnie, wbrew pozorom, scen erotycznych nie ma zbyt dużo. Jest też okazją do zastanowienia się nad równością w związkach oraz takich samych postaw  u obu płci. Powstaje chociażby pytanie o to, czy takie zachowanie kobiet, jakie prezentuje Susan i do niedawna Mallory, jest akceptowalne i czy wpisuje się ono w ramy równouprawnienia. W ten sposób autorka skłania do refleksji nad tym, jak postrzegamy i oceniamy kobiece wybory i być może dlatego akcja osadzona została w Nowym Jorku, a nie w Polsce, która pod tym względem wydaje się bardziej konserwatywna i sztywna.

„Faceci są beznadziejni” to historia, w której prośba o cukier skierowana do sąsiada  nabiera zupełnie innego znaczenia. Już samym tytułem sugeruje, że jest to komedia romantyczna, a to sugeruje, że będzie dowcipnie, odważnie i lekko. I tak faktycznie jest, bo autorka podchodzi do relacji damsko – męskich z humorem i bezpruderyjnie. 

Pani Bester pokazała, że świetnie radzi sobie zarówno w delikatnych romansach, jak i tych z erotycznym klimatem. Napisała powieść pełną humoru, emocji i sytuacji, które mogą wywołać zarówno uśmiech, jak i refleksję. Opowiada w nich o potrzebie miłości, tworzeniu trwałych związków na niej opartych, bo takie podejście jak u bohaterki książki ma krótki termin ważności. Prędzej lub później strzała Amora skutecznie trafia prosto w serce, a wówczas bohaterki dostrzegają jak w piękny sposób zmienia się życie. To pokazuje, że życie jest nie tylko pasmem problemów, wyzwań, zadań do wypełnienia, ale przede wszystkim  jest polem do czerpania z niego przyjemności i satysfakcji. Zwłaszcza, gdy mamy ukochaną osobę u swego boku.

Recenzja tomu I "Chętnie przyjmę zaproszenie"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 29.01.2025

Ilość stron: 304

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-471-2

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

[42/25] -1755. - "Chętnie przyjmę oświadczyny" - Tom I

„Chętnie przyjmę oświadczyny”

cykl: Faceci są beznadziejni

Tom pierwszy

Katarzyna Bester

„Coś, co na początku lekko cię uwiera, 

urośnie z czasem do rangi wielkiego problemu.”

Na przestrzeni wielu lat mentalność ludzi bardzo się zmieniła, jeżeli chodzi o rolę kobiet w życiu. Jeszcze nie tak dawno jednym z głównych marzeń kobiet było dobrze wyjść za mąż. W dzisiejszych czasach priorytety się są zupełnie inne, a przykładem tego jest bohaterka książki „Chętnie przyjmę oświadczyny”, która reprezentuje tę część kobiet, którym nie spieszy się do zamążpójścia.

Mallory, Susan i Jude to trzy przyjaciółki często się często spotykają, imprezują, ale tylko dwie z nich ciągle są singielkami. June od czterech lat ma obok siebie ukochanego Adama i nie wyobraża sobie bez niego życia.

Tak się złożyło, że zanim przeczytałam "Chętnie przyjmę oświadczyny", najpierw poznałam książkę "Faceci są beznadziejni”, a wszystko dlatego, że nie wiedziałam, że te dwie powieści należą do tego samego cyklu. Tytuł drugiego tomu doskonale nadaje się też, jako nazwa całej dylogii, bo wokół tego tematu kręcą się  obie części.  Koniecznie chciałam  poznać historię Mallory, dlatego sięgnęłam po pierwszy tom. Każda z tych historii tworzy osobną całość. Łączą je tylko bohaterki, o których jest ta opowieść. Znam, zatem już także losy Susan, która ma podobne podejście do życia i związków, jak Mallory, a więc też nie jest zainteresowana budowaniem dłuższych relacji.

"Chętnie przyjmę oświadczyny" to opowieść o Mallory Fox, której w ogóle nieśpieszno w małżeńskie łoże, mimo że ma już a sobą 28 wiosen. Z tym, że łoże, jak najbardziej ją interesuje, ale tylko jako miejsce do erotycznych igraszek z mężczyznami, których ona traktuje bez zaangażowania i jednorazowo. To jednak się zmienia na jednym z obiadków u majętnej babci, na której jest też znienawidzona kuzynka Melanie. Sędziwa nestorka rodziny oświadcza, że zapisze swój pokaźny majątek tej z nich, która szybciej wyjdzie za mąż w ciągu najbliższych dwóch lat. To nie jedyny warunek. Drugi jest trudny do wykonania, bo małżeństwo ma trwać co najmniej siedem lat. Mallory nie jest typem materialistki, więc nie zależy jej na spadku. Machiną, która uruchamia wyścig jest nienawiść. I tak przez większą część książki towarzyszymy bohaterce w jej próbach znalezienia odpowiedniego kandydata na męża. Bo, jak mówi przysłowie: „Tego kwiatu jest pół światu „ i Mallory nie ma problemów z zawieraniem znajomości, ale wciąż każdy kolejny poznany facet ją rozczarowuje. Wychodzi z niej natura nimfomanki i najchętniej uprawiałaby z nimi seks, ale i pod tym względem polowanie jest bez sukcesów. I tak ganiając za ewentualnymi przyszłymi mężami, Mallory o mały włos nie przeoczyłaby tego, kto jest najlepszą nagrodą na mecie wyścigu.

Nieźle się bawiłam podczas czytania o przygodach Mallory, która jest kobietą wyzwoloną, swobodnie podchodzącą do seksu, uważając, że ma do niego takie samo prawo, jak mężczyźni i na takich samych zasadach. Jednak wyraźnie jest widoczne, że nie jest tak do końca, gdyż wciąż kobiety eksponujące swoje potrzeby i im ulegające bez zobowiązań, są postrzegane jednoznacznie i zupełnie inaczej, niż mężczyzna, który wciąż zmienia obiekty swoich zainteresowań pod kątem erotycznym. Męski świat zupełnie inaczej podchodzi do tego rodzaju kobiet. I ogólnie społecznie są one piętnowane. Wyobraźcie sobie taką osobę w swoim środowisku. Na pewno miałaby odpowiednią łatkę. Być może dlatego miejscem akcji jest Nowy Jork, gdzie łatwiej być jedną z osób licznego tłumu jego mieszkańców.

„Chętnie przyjmę oświadczyny” to komedia romantyczna z wieloma zabawnymi sytuacjami, dialogami podszytymi humorem, ale też bezpośrednim podejściem do relacji damsko-męskich. Fabuła jest dosyć dynamiczna, obfitująca w liczne interakcje międzyludzkie, bardziej lub mniej udane i pod tym względem jest to nietypowa historia. Można też zauważyć pewne schematy, ale zostały one pokazane w zupełnie inny sposób, więc nie są nudne. W barwnych słowach, także delikatnych wulgaryzmach autorka oddaje doskonale charakter bohaterki, której życie toczy się między nudną pracą w kasie biletowej nowojorskiego teatru, a imprezami z przyjaciółkami i oczywiście jednorazowymi przygodami z nowo poznanymi przystojniakami. Dłuższa posucha pod tym względem nie jest mile widziana. Zanim znajdzie tego jedynego, przytrafiają się jej różne perypetie, które nie raz wywoływały u mnie wesołość. To bardzo dobra powieść, pozwalająca odstresować się po całym dniu pełnym wydarzeń i zanurzyć się w świat singielki, by spojrzeć na świat jej oczami.

Pani Katarzyna Bester po raz kolejny mnie nie zawiodła, dostarczając lekką, romantyczną, podszytą erotyzmem opowieść o przyjaźni, poszukiwaniu szczęścia i w efekcie miłości, która prędzej lub później pojawia się nawet tam, gdzie nikt w nią nie wierzy.

Recenzja tomu II "Faceci są beznadziejni"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I
Data premiery: 08.02. 2024
Ilość stron: 320
Wymiary: 130x210 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-8313-932-6
Wydawnictwo: Amare
Moja ocena: 6/6

Nowości, nowości - tak wypełniony będzie luty

Kilka dni temu przedstawiłam przedpremierową recenzję książki "Toskański ślub", która dzisiaj, razem z innymi nowościami zagościła na mojej półce.

OPIS REDAKCYJNY:

Wesele po włosku, czyli miłość, sekrety i… intrygi

Najpiękniejszy dzień w życiu czy koszmar, który wydaje się nie mieć końca? A co, jeśli jedno nagle przeradza się w drugie?

Monika oraz Lukas planują kameralny ślub w Toskanii. Niczego nie pragną bardziej niż ucieczki od toksycznych krewnych i zawarcia małżeństwa podczas romantycznej ceremonii w gronie najbliższych przyjaciół. Jednak po dotarciu na miejsce staje się jasne, że nic nie pójdzie tak, jak to sobie wymarzyli.

Organizator ślubu znika bez śladu wraz z zainkasowanym wynagrodzeniem, za to niespodziewanie pojawiają się matka i siostra Moniki – osoby, z którymi łączą ją dość chłodne relacje. Komuś ewidentnie zależy na tym, by zaprzepaścić plany zakochanych. Pytanie tylko, jak daleko się posunie, aby osiągnąć swój cel?

A moja recenzja TUTAJ 

A tak wygląda w wersji drukowanej:

Poza tą nowością do mojej biblioteczki trafiły cztery książki:

OPISY REDAKCYJNE:

"Faceci są beznadziejni" 

Susan wiedzie beztroskie życie singielki w Nowym Jorku: satysfakcjonująca praca, weekendowe wyjścia z przyjaciółkami i jednonocne przygody z przystojniakami z modnych klubów. Jednak z czasem ten idealny obrazek zaczyna się psuć. Susan czuje się coraz bardziej przepracowana, koleżanki wolą spędzać wieczory z partnerami, a przypadkowe romanse nagle przeradzają się w niezręczne deklaracje uczuć.

Na domiar złego, do mieszkania obok niej wprowadza się irytujący blondyn, który nie dość, że nie umie parkować, to jeszcze o świcie hałasuje wiertarką! Sytuację ratuje tylko jego uroczy pies.

Według Susan faceci są po prostu beznadziejni, a wyjątki jedynie potwierdzają regułę. Jakie jest prawdopodobieństwo, że nowy sąsiad i jego psiak zdołają zmienić jej zdanie?

"Słowa, które zgubiły miłość"

Czy można kochać tak, jakby każda chwila była ostatnią? „Słowa, które zgubiły miłość” to opowieść o Ann i Jacku, którzy spotykają się w momencie, gdy los daje im drugą szansę. Ona – Polka szukająca wytchnienia od przytłaczającej ją rzeczywistości. On – znany pisarz, dla którego słowa znaczą wszystko. Razem przeżywają wyjątkowe chwile. Ich uczucie kwitnie wiosną, dojrzewa latem, a jesienią i zimą zostaje wystawione na próbę, jakiej nikt nie mógł przewidzieć. Ta wzruszająca i pełna pasji historia pokazuje, że życie, choć nieprzewidywalne, zawsze ma sens – nawet w najtrudniejszych chwilach.

"Nie będę prezentem"

Klub na Chmielnej, środek nocy. Trzech mężczyzn rozgrywa partię pokera. Karolowi Miłkowi, uzależnionemu od hazardu adwokatowi, nie idzie karta. W desperacji stawia na szali swoją żonę i… przegrywa.

Lena zostaje uprowadzona i zmuszona do spędzenia tygodnia z Miszą, trzydziestoletnim zawodnikiem podziemnych walk MMA. Mężczyźnie jest to jednak nie na rękę. Zamiast uczynić z niej swoją ofiarę, angażuje ją do… malowania ścian w swoim domu.

"Thirty one Days" 

Ta książka zagościła u mnie kilka dni temu, ale nie miałam okazji jej przedstawić wcześniej.

Oskarżony o zamordowanie rodziców Nox Whittaker ma tylko trzydzieści jeden dni, by udowodnić, że nie zasługuje na śmierć. Dwunastu psychiatrów bezskutecznie próbowało nakłonić młodego arystokratę do złożenia zeznań, ale Whittaker milczy jak zaklęty. Nikt nie potrafi do niego dotrzeć. Ludzie się go boją – w końcu włada magią, o której oni mogą tylko śnić.

Gulliana Clare, znienawidzona przez Whittakera znajoma z czasów akademii Blackmore, nie zamierza jednak odpuścić tak łatwo jak jej poprzednicy. Terapeutka ma doskonałą okazję, by zemścić się na Noxie, ale zamiast tego próbuje mu pomóc. Co kieruje jej działaniami?

[21./25] -1734. - "Ex Delicto" Tom II - „Corpus delicti”

„Corpus delicti”

Seria "Ex delicto"

Tom drugi

Anne Marie

„Bycie odciętym od kobiety,

którą kochasz…, która jest twoim powietrzem,

to jak oscylowanie na granicy szaleństwa.”

Gdy jakiś autor lub autorka pisze swoją powieść, nie jest w stanie przewidzieć, jak odbiorą ją ich czytelnicy. Tworzą jakąś fabułę, wrzucają główne postaci w różne sytuacje, pojawiają się kłopoty i zawsze obok głównych bohaterów są postacie drugoplanowe, bez których powieść byłaby niepełna. Zdarza się nie raz, że to one intrygują równie mocno, jak postacie pierwszoplanowe i tak się stało w przypadku serii „Ex delicto”, której pierwszy tom "Modus operandi" był opowieścią o miłości Leny Lange i Martina Wanke, ale równie mocno kibicowałam parze, która wraz z nimi tworzyła fascynującą i ekspresyjną historię. W drugim tom pt.: "Corpus delicti" poznajemy ich bliżej, ale też śledzimy dalsze losy Leny i Martina.

Świeżo "upieczona" w zawodzie profilera, Mia Webber – siostra Martina i detektyw Elias Richter – przyjaciel i współpracownik Martina, to para, która już w pierwszym tomie była ze sobą w związku. Wówczas nie wiedzieliśmy wszystkiego, więc ogromnie się cieszę, że autorka postanowiła napisać ich historię. Nie zaczyna się ona typowo, bo nie są w świeżym stadium znajomości. Jednak w ich miłość wkrada się przeszłość i problemy, które nie pozwalają im na cieszenie się sobą i swoim szczęściem. Do tego pojawia się nowa sprawa kryminalna, która sprowadza także na nich niebezpieczeństwo. Otóż od jakiegoś czasu ktoś morduje w brutalny sposób młode dziewczyny, które są  porzucane w lasach na granicy szwajcarsko-francuskiej. W związku z tym śledztwem do biura Leny i Mii przybywa detektyw z francuskiego komisariatu, Bastien Coste, którego zachowanie wydaje się od początku podejrzane.

Pani Anne Marie zamieściła na pierwszej stronie powieści swoją dedykację kierując ją do tych, „którzy tak mocno zakochują się w bohaterach drugoplanowych, że wymuszają na autorze uczynienie ich głównymi w kolejnej książce”. I ja należę do tego grona, która czekała na Eliasa w roli głównej. Nie zawiodłam się na tej postaci, czego nie mogę powiedzieć o Mii, która zachowywała się irracjonalnie i egoistycznie. Swoim postępowaniem, sekretami i decyzjami unieszczęśliwiała nie tylko siebie, ale też innych. Autorka pokazuje na jej przykładzie, że związek powinien polegać na szczerości i wzajemnym wsparciu, w razie jakichkolwiek kłopotów. 

„Ex delicto” to seria, która poza romansem ma w sobie ekscytujący wątek kryminalny dodający tej opowieści nieco dramatyzmu i napięcia. Z reguły istnieją obawy związane z kontynuacją jakieś serii, by nie okazała się gorsza i mniej intrygująca. To na szczęście nie dotyczy „Corpus delicti”, gdyż fabuła od początku wciąga swoim tempem i wydarzeniami. Począwszy od prologu, od którego wieje grozą, aż do epilogu, który pozornie kończy tę opowieść, ale mam nadzieję, że to nie jest ostateczne spotkanie z bohaterami, których polubiłam.

Pani Anne Marie okazuje się być nie tylko świetną pisarką potrafiącą grać na emocjach wywołanych  miłosnymi perypetiami, ale też elementami zbliżonymi do thrillera. Delikatnie i z tzw. smakiem oddaje uczucia, jakie są między poszczególnymi osobami ukazując ich przeżycia w bardzo sugestywny sposób. Dzięki temu łatwo możemy wnikać w ich umysły i serca, ale też razem z nimi rozwiązywać kryminalne zagadki, których rozstrzygnięcie nie jest proste i oczywiste.

Z racji tego, że autorka słucha swoich czytelników to mam sugestię, by napisać jeszcze jedną część „Ex delicto” z jakąś kolejną kryminalną sprawą, ale niech bohaterką będzie Sarah, która wydaje się ciekawą postacią, przy swej mrocznej stronie osobowości. Kim jest Sarah? Tego nie zdradzę, ale jedynie napiszę, że w trakcie poznawania drugiej części serii zawiązał się pewien romantyczny wątek. Nie został on jednak pociągnięty, więc jestem zaintrygowana tą postacią i tą relacją. Kilkutygodniowa przerwa od premiery pierwszego tomu sprawiła, że zatarły się niektóre sprawy i wątki, więc moja prośba, by nie zwlekać zbyt długo z kontynuacją.

Recenzja tomu I "Modus operandi"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 16.01.2025r.

Ilość stron: 344

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-401-9

Wydawca: Amare

Moja ocena: 6/6

[11./25] -1724. "Serce w grze"

"Serce w grze"

Justyna Wnuk

„Najlepsze rzeczy w życiu nie przychodzą łatwo,

trzeba się o nie postarać.”

Miłość. Jedni w nią wierzą i pragną jej doświadczyć w swoim życiu i to takiej na całe życie, a są i tacy, jak bohaterka książki „Serce w grze”, która nie uznaje jej obecności i nie pragnie związku na stałe. Już wkrótce przekonuje się, że miłość przychodzi w różny sposób, a chyba nie spodziewała się, że u niej da o sobie znać walnięciem w nos z łokcia.

Aida Manzano jest młodą pisarką romansów, ale już zyskała sobie sympatię czytelników. Nikt nie wie jak naprawdę się nazywa, bo tworzy pod pseudonimem, a oficjalnie pracuje w kolekturze. 

Na ten mecz nie chciała iść, ani na żaden inny. Z prostego powodu: ona po prostu nie cierpi piłki nożnej, a więc, wiadomo, nie znosi też piłkarzy. Zastajemy ją mimo to w trakcie meczu, gdy na trybunach kibice szaleją, ale nie Aida. Ona się nudzi i prawie usypia, co oburza przyjaciółkę, Katalinę Montes, która przyszła tutaj dla swojego chłopaka, który gra w drużynie piłkarskiej. Aida jest tu tylko dlatego, że ona ją o to błagała. Gdy w końcu mecz dobiega końca, dziewczyna rusza z tłumem do wyjścia i nagle, ni stąd ni zowąd otrzymuje mocny cios, na co reaguje słowotokiem wypełnionym złością. Nie wie, że ma przed sobą gwiazdę FC Barcelony, uwielbianego przez fanów piłkarza, Nikomede Leara Aragona Verte.

Miałam już okazję poznać książki pani Justyny Wnuk, a właściwie jej dylogię „Sabatia”, którą debiutowała dwa lata temu, a dokładnie 25 stycznia 2023 roku. Teraz autorka powraca z nowym tytułem, jednotomowym i w zupełnie innym stylu. „Sabatia" była romansem mafijnym, natomiast „Serce w grze”, jak sugeruje tytuł i okładka, to romans sportowy, a do tego dziejący się na tle rozgrywek w piłkę nożną, co nie często zdarza się w powieściach tego typu.

Nieźle się bawiłam obserwując przepychanki słowne między Aidą i Niko, które okraszone są sarkazmem, zabawnymi ripostami i nasycone chemią, jaka od początku tworzy się między nimi. Polubiłam ich od razu, co u mnie jest rzadkością, gdyż z reguły postać kobieca ma irytujące cechy. Tutaj Aida jedynie na początku podnosiła mi ciśnienie, gdy podejmowała decyzje oparte jedynie na chęci zaspokojenia seksualnych pragnień. A takie ma, gdy spotyka się co jakiś czas ze swoim byłym już chłopakiem, Dario Diaza, nie zauważając, że on traktuje ją bez szacunku, wykorzystując ją jedynie, jako łatwą dziewczynę do łóżkowych akcji bez zobowiązań. Tutaj autorka pokazuje, jak nieopatrznie można wpakować się w kłopoty, traktując seks, jako główny element relacji. Jak świat światem, bez względu na obyczaje i zmiany światopoglądowe w relacjach damsko-męskich, w tej kwestii niewiele się zmieniło. Zawsze znajdą się faceci typu Dario, którzy będą traktować takie kobiety jak Aida z lekceważeniem i przedmiotowo, określając je w jednoznaczny sposób, którego nie będę tu przytaczać. Postać Dario nadaje tej powieści pewnej drapieżności i poczucia zagrożenia, więc fabuła staje się bardziej urozmaicona i nie skupia się jedynie na miłości między głównymi bohaterami. 

Bo to, że miłość da tu sobie znać, można było się spodziewać. Aida i Niko, po pierwszym spięciu, w końcu dochodzą do porozumienia. Dziewczyna daje szansę rozwinąć się swemu uczuciu do przystojnego piłkarza, bo to po jej stronie zostało podjęcie kroków w tym kierunku. Niko od początku jest pod jej wrażeniem i szuka wszelkich sposobów, by dziewczynie zaimponować i przekonać ją do siebie. Bardzo podobała mi się jego pomysłowość i determinacja, która w końcu zostaje nagrodzona, co nie dziwi w tego rodzaju powieściach. Nie brakuje oczywiście scen erotycznych, ale nie są one rażące i przeładowane, lecz jedynie uzupełniają fabułę dodając jej trochę pikanterii. Są też tajemnice, które w odpowiednim momencie się wyłaniają, ale też dylematy związane z życiowymi zakrętami losu i przeszłością. Wprawdzie nie od razu wiemy o niej wszystko, ale stopniowo wyłania się z burzliwej i namiętnej relacji bohaterów, pokazując, że do wygrania meczu o serce trzeba nie raz obrać rozsądną i zdecydowaną taktykę.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 06.11.2024r.

Ilość stron: 406

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8373-369-2

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

[08./25] -1721. „Miałeś już nigdy nie wrócić”

„Miałeś już nigdy nie wrócić”

Ewelina Dobosz

„Zatracanie w przeszłości, to prosta droga do tego, żeby nie wziąć udziału w najlepszych imprezach przygotowanych przez teraźniejszość.”

Powroty albo cieszą, albo smucą, czasami przerażają, ale chyba najbardziej zaskakujące są te, których w ogóle się nie spodziewamy. I właśnie jeden z takich powrotów namieszał w życiu bohaterki książki pt.: „Miałeś nigdy nie wrócić.”

15 lat temu Amelia była szaleńczo zakochana, ale tamta miłość skończyła się nagle i w niezbyt dobry sposób. Jej ówczesny chłopak, Kuba, nagle zniknął bez pożegnania i bez słowa wyjaśnienia. Wkrótce poznała swego obecnego męża, Michała, z którym wychowuje nastoletniego syna, Adama.  Teraz wydaje się mieć wszystko, co potrzebuje do spokojnego życia. Jej mąż Michał jest dyrektorem w swojej firmie, a ona pracuje w tej samej branży, ale w konkurencyjnej dla niego firmie architektonicznej. Od jakiegoś czasu często dochodzi między małżonkami do spięć, a ona zauważa, że wkrada się w ich związek rutyna. Jej firma to EVOL, która zawarła fuzję z amerykańskim gigantem „Whole Force". Tego dnia ma odbyć się spotkanie z jej przedstawicielem, który przyjechał do Zielonej Góry, w której toczy się akcja powieści. I tu można było się domyślić, że jest nim Kuba, który jest dyrektorem amerykańskiego partnera biznesowego. 

Uwielbiam styl pani Eweliny Dobosz, która potrafi dostarczyć czytelnikowi ogrom różnorodnych przeżyć, a przy tym porusza ciekawe i ważne, życiowe zagadnienia. To moja czwarta powieść tej pisarki, jaką dane mi było poznać i za każdym razem jestem pod wrażeniem historii, jaka wychodzi spod jej pióra. Nie są to proste historie, gdyż pokazują, jak skomplikowane mogą być losy ludzi, które często są wynikiem wcześniej popełnianych błędów.

Historia zawarta w „Miałeś nigdy nie wrócić” jest pełna dramatyzmu, w której główną rolę grają uczucia pokazane w różnej formie i sytuacji. Pokazuje w niej, że ludzi poznajemy lepiej w trudnych sytuacjach i czasami można zawieść się na osobach, po których w ogóle byśmy się tego nie spodziewali. Opowiada też o tym, że czasami historia lubi się powtarzać i ważne, by nie popełniać tych samych błędów.

W trakcie poznawania losów bohaterów jedne osoby zyskiwały w moich oczach, inne traciły, ale każda z postaci była charakterystyczna i dobrze nakreślona. Autorka świetnie buduje emocjonalne sytuacje pokazując skomplikowane relacje międzyludzkie, w tym rodzinne, siostrzano-braterskie, przyjacielskie i zawodowe, poruszając zagadnienia związane z wychowaniem dzieci, prawnymi opiekunami, biologicznymi i nie biologicznymi rodzicami, decyzjami, których konsekwencje wyłaniają się po latach. Stworzyła przy tym kilka postaci odgrywających ważne role, chociaż wszystko obserwujemy z perspektywy Amelii i Kuby. Poprzez pierwszoosobową, naprzemienną narrację  wnikamy w ich rozterki i dylematy dogłębnie, widząc jak przeżywają każdą chwilę, z czym muszą sobie radzić i co do siebie czują. Przez większą część fabuły nie wiemy, co dokładnie stało się 15 lat temu, co działo się z Kubą i to sprawia, że ciekawość motywuje do podążania za kolejnymi epizodami. Im dalej, tym robi się coraz bardziej intensywniej, powoli zaczynają wyłaniać się tajemnice i zaskakują sprawy, gdyż okazuje się, że wszystko wygląda zupełnie inaczej, niż to widać na pierwszy rzut oka.

„Miałeś nigdy nie wrócić” to opowieść o miłości, tej pierwszej, świeżej, która zapuszcza w sercu mocne korzenie i daje o sobie znać nawet po wielu latach. I gdy wydaje się, że minęło już dużo czasu od tamtych chwil, nagle życie szykuje niespodziankę, by pokazać, że dawne uczucia są nadal żywe. To świadczy o tym, że pierwsze porywy serca odciskają swoje piętno w ludzkiej duszy na bardzo długo i tylko od dwojga osób związanych taką więzią, zależy, czy miłość dostanie drugą szansę.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 23.10.2024r.

Ilość stron: 334

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-379-1

Wydawca: Amare

Moja ocena: 5/6